Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
zaterdag 29 april 2023 om 20:41
zaterdag 29 april 2023 om 20:42
zaterdag 29 april 2023 om 20:44
Ranjameteenrietje schreef: ↑29-04-2023 20:25
Ik las dat er mensen zijn met overleden baby's die dit pijnlijk vinden om te lezen. Waarom klik je er dan op? Dat is zelfpijniging en kun je mij niet kwalijk nemen. Ik vind het heel erg dat jullie dat leed hebben en ik snap dat ik ondankbaar overkom maar dat jullie dit hebben meegemaakt wil niet zeggen dat er geen ander leed in de wereld is of mag zijn.
Misschien klikken ze erop om een ander te steunen? En het 'leedvergeliijk' dat je aankaart lijkt op een relativeringspoging richting anderen die je beter voor jezelf kan inzetten. Veel sterkte TO de komende tijd.
tantejuut wijzigde dit bericht op 29-04-2023 20:50
3.21% gewijzigd
'balans leidt tot glans'
zaterdag 29 april 2023 om 20:50
Je kan persoonlijke situaties niet met elkaar vergelijken. De één raakt makkelijk zwanger de ander niet. Dat komt niet omdat de ander makkelijk zwanger raakt. Die heeft daar precies 0,0 mee te maken.
Is het klote en moeilijk? Ja. Maar dat is zwanger zijn terwijl je het echt ECHT niet (meer) wil ook.
Het is een ander lijf, een ander leven. Dus je kan op die veroordeelstoel gaan zitten.. daar help je helemaal niemand mee. Je gaat je er zelf niet beter van voelen.. maar de ander die het moeilijk heeft ook niet.
Is het klote en moeilijk? Ja. Maar dat is zwanger zijn terwijl je het echt ECHT niet (meer) wil ook.
Het is een ander lijf, een ander leven. Dus je kan op die veroordeelstoel gaan zitten.. daar help je helemaal niemand mee. Je gaat je er zelf niet beter van voelen.. maar de ander die het moeilijk heeft ook niet.
zaterdag 29 april 2023 om 20:51
zaterdag 29 april 2023 om 20:59
Wat een bullshit,
Je hoeft niet blij te zijn met een asshole echtgenoot, omdat een ander weduwe is en je hoeft je bord niet leeg te eten omdat er in Afrika honger is.
En je hoeft al helemaal niet blij te zijn met je zwangerschap omdat anderen niet zwanger kan worden of omdat kinderen overlijden.
Dat snap je zelf toch ook wel.
Wat een bullshit
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
zaterdag 29 april 2023 om 21:00
Hear hear!Lorrelies schreef: ↑29-04-2023 20:59Wat een bullshit,
Je hoeft niet blij te zijn met een asshole echtgenoot, omdat een ander weduwe is en je hoeft je bord niet leeg te eten omdat er in Afrika honger is.
En je hoeft al helemaal niet blij te zijn met je zwangerschap omdat anderen niet zwanger kan worden of omdat kinderen overlijden.
Dat snap je zelf toch ook wel.
Wat een bullshit
zaterdag 29 april 2023 om 21:03
Het gaat hier niet om een ongeplande zwangerschap he?!Lorrelies schreef: ↑29-04-2023 20:59Wat een bullshit,
Je hoeft niet blij te zijn met een asshole echtgenoot, omdat een ander weduwe is en je hoeft je bord niet leeg te eten omdat er in Afrika honger is.
En je hoeft al helemaal niet blij te zijn met je zwangerschap omdat anderen niet zwanger kan worden of omdat kinderen overlijden.
Dat snap je zelf toch ook wel.
Wat een bullshit
Als het je overkomt en het is ongepland dan snap ik dat je er niet blij mee kunt zijn.
Maar dit was gewoon bewust.
Spelen met een leven…
zaterdag 29 april 2023 om 21:04
Doe even normaalLorrelies schreef: ↑29-04-2023 20:59Wat een bullshit,
Je hoeft niet blij te zijn met een asshole echtgenoot, omdat een ander weduwe is en je hoeft je bord niet leeg te eten omdat er in Afrika honger is.
En je hoeft al helemaal niet blij te zijn met je zwangerschap omdat anderen niet zwanger kan worden of omdat kinderen overlijden.
Dat snap je zelf toch ook wel.
Wat een bullshit
Het ging om een tegengeluid laten horen
Wat jij er nu bij haalt slaat nergens op
zaterdag 29 april 2023 om 21:09
En soms blijkt iets anders dan dat je dacht. Godzijdank voor de mogelijkheid van abortus.
zaterdag 29 april 2023 om 21:10
Hoezo is er geen spoed, maar een wachttijd van enkele maanden? Die tijd heb je toch helemaal niet voor wat je nu op korte termijn moet beslissen.Ranjameteenrietje schreef: ↑29-04-2023 20:25
Er is geen hulp. Verloskundige gister uitgebreid gesproken.Die ging de pop poli bellen dat er spoed is. De pop poli reageerde dat zij geen spoed horen en dat het maandag via de huisarts moet. En dat er enkele maanden wachttijd is.
Dus er is alleen nog maar de afspraak in de abortuskliniek.
Wat een rotsituatie, TO. Sterkte voor jullie.
Kun je misschien wel met FIOM in gesprek komende week?
happyapple wijzigde dit bericht op 29-04-2023 21:20
10.35% gewijzigd
zaterdag 29 april 2023 om 21:11
Het is geen leven. Het is nog 14 weken. En nu overweegt ze het weg te halen, bewust. En dat mag.
zaterdag 29 april 2023 om 21:16
Omdat je rekening houdt met een mogelijke zwangerschap als je geen anticonceptie gebruikt.
Dat kan ik even niet volgen
Ze wil niet zwanger zijn dus ja, anticonceptie gebruiken
zaterdag 29 april 2023 om 21:19
zaterdag 29 april 2023 om 21:19
Je hoeft het niet te snappen. Gedurende de tijd dat ik werkzaam was in de abortuskliniek... heb ik alles voorbij zien komen.
-jonge meisjes (jongste die ik hielp was 13
-oudere vrouwen (50+, bedoel ik niet vals!)
-vrouwen nog zonder kinderen
- vrouwen zwanger van een minnaar
-vrouwen met een voltooid gezin
- zwaar religieuze vrouwen
- vrouwen zwanger na een vruchtbaarheids behandeling
- vrouwen zwanger terwijl ze jaren zonder succes hadden geprobeerd en hun leven anders zijn gaan inrichten
- vrouwen zwanger tgv werk
- hoogopgeleide vrouwen laagopgeleide vrouwen.. zwakbegaafde vrouwen...
De grootste groep betreft vrouwen met een voltooid gezin.
En ja soms wordt een zwangerschap 'gepland'... maar gelukkig mag je in Nederland keuzes maken en kan niemand je verplichten om een kind op de wereld te zetten. En dan krijg je veilige medische (anonieme) zorg. Dat is niet slecht. Dat is goed.
zaterdag 29 april 2023 om 21:21
Volgens mij denken ook weinig vrouwen lichtzinnig over een abortus. Klopt dat?Enigme schreef: ↑29-04-2023 21:19Je hoeft het niet te snappen. Gedurende de tijd dat ik werkzaam was in de abortuskliniek... heb ik alles voorbij zien komen.
-jonge meisjes (jongste die ik hielp was 13
-oudere vrouwen (50+, bedoel ik niet vals!)
-vrouwen nog zonder kinderen
- vrouwen zwanger van een minnaar
-vrouwen met een voltooid gezin
- zwaar religieuze vrouwen
- vrouwen zwanger na een vruchtbaarheids behandeling
- vrouwen zwanger terwijl ze jaren zonder succes hadden geprobeerd en hun leven anders zijn gaan inrichten
- vrouwen zwanger tgv werk
- hoogopgeleide vrouwen laagopgeleide vrouwen.. zwakbegaafde vrouwen...
De grootste groep betreft vrouwen met een voltooid gezin.
En ja soms wordt een zwangerschap 'gepland'... maar gelukkig mag je in Nederland keuzes maken en kan niemand je verplichten om een kind op de wereld te zetten. En dan krijg je veilige medische (anonieme) zorg. Dat is niet slecht. Dat is goed.
zaterdag 29 april 2023 om 21:28
Wat vreemd. Is het de afgelopen 18 jaar dan zo veranderd qua regelgeving? Geen idee, ik heb me er nooit in verdiept maar ik weet wel dat wat jij hier schetst - afbreken zonder bevalling - mij als muziek in de oren zou hebben geklonken. Alleen die optie was er niet. Ik ben met 20 (21? 22?) weken bevallen, kon niet anders, en het was (vergeleken met mijn andere 3 bevallingen) ook gewoon the real deal, met alle weeën en pijn die erbij horen. Maar dan met een vreselijke afloop (die van tevoren bekend was, dat wel). Maar als ik het goed begrijp, waren er dus andere (meer humane, vind ik) opties geweest? Waarom wist ik dat dan niet? Ik kan het me niet meer heel scherp herinneren, maar ik denk dat ik gewoon via de huisarts ben doorverwezen naar een ziekenhuis. Daar hebben we een lange gang gemaakt langs alle artsen en specialisten (die géén uitspraak mochten doen - beroepshalve - over het duivelse dilemma), tot we uiteindelijk een dokter troffen die zei: “Ik heb niks gezegd, maar dit zou ik mijn kind niet aandoen, en ik zie kinderen met deze afwijking dagelijks”. Dat gaf voor ons de doorslag. Bovenop het gevoel dat we al hadden. Maar goed, daarna volgde dus die bevalling. Denk jij dat dat tegenwoordig anders gaat? Zo lang is het nou ook weer niet geleden.Enigme schreef: ↑29-04-2023 20:37@Samarinde, wat jij schrijft is onwaar. Een abortus tussen de 13 en 22 weken houdt in dat de zwangerschap onder sedatie instrumentaal wordt afgebroken.. en er wordt zo nodig ook nog een korte curettage uitgevoerd om de baarmoeder helemaal schoon te maken. Er is nogmaals GEEN sprake van een bevalling.
zaterdag 29 april 2023 om 21:32
Natuurlijk is het wel een leven!!madamzonderm schreef: ↑29-04-2023 21:11Het is geen leven. Het is nog 14 weken. En nu overweegt ze het weg te halen, bewust. En dat mag.
zaterdag 29 april 2023 om 21:33
Ligt helemaal aan je definitie. Gil niet zo.
zaterdag 29 april 2023 om 21:34
GEEN LEVEN? Hoe durf je dat te zeggen. Het kindje is in leven, er is een hartje dat klopt, 10 vingertjes en 10 teentjes, alles er op en er aan. Dit kindje voelt alles al.madamzonderm schreef: ↑29-04-2023 21:11Het is geen leven. Het is nog 14 weken. En nu overweegt ze het weg te halen, bewust. En dat mag.
Jij bent gek dat je dit zegt.
zaterdag 29 april 2023 om 21:35
Samarinde wat jij omschrijft is een zwangerschapsafbreking in het ziekenhuis.. daar wordt idd een bevalling opgewekt als je 13+ weken bent.. omdat er een groot medisch probleem is vastgesteld. Naar en verdrietig dat je dat hebt mee moeten maken. Voor een zwangerschapsafbreking op basis van medische gronden mag je ook altijd naar een abortus kliniek gaan.. alleen dat weten veel mensen niet.. het verschil zit hem ook in het feit dat zwangerschapsafbrekingen over het algemeen gewenste zwangerschappen zijn.. en men is van mening dat het voor de rouwverwerking beter is om te bevallen.. zodat je afscheid kan nemen.. dit even in een notendop omschreven... het betreft ook hele complexe en emotionele situaties.
enigme wijzigde dit bericht op 29-04-2023 21:37
2.30% gewijzigd
zaterdag 29 april 2023 om 21:37
Schreeuw niet zo. Als je uitgaat van de definitie zonder moeder in leven kunnen blijven dan is dat bij 13 weken niet het geval en dus geen leven.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in