Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
zaterdag 29 april 2023 om 21:50
zaterdag 29 april 2023 om 21:54
Zeker wel. Dan mag jij je beter gaan inlezen over de ontwikkelingen die gaande zijn over de belangen van de eerste 1000 dagen in een mensenleven. En die word gerekend vanaf conceptie. Dus dit kindje voelt zeker alle stress al.
zaterdag 29 april 2023 om 21:55
Nee, deze foetus voelt helemaal niet alles al. Daar verandert jouw gegil niets aan.
zaterdag 29 april 2023 om 21:55
Ah, oké, duidelijk. Jeetje. Als ik dat toen had geweten… Ik heb juist de meeste moeite gehad met de (opgedrongen) rouwverwerking, lastig uit te leggen… ik kon het wel accepteren vanuit het idee dat de natuur niet te sturen is/het leven niet maakbaar is: soms heb je pech, dat hoort bij het leven.Enigme schreef: ↑29-04-2023 21:35Samarinde wat jij omschrijft is een zwangerschapsafbreking in het ziekenhuis.. daar wordt idd een bevalling opgewekt als je 13+ weken bent.. omdat er een groot medisch probleem is vastgesteld. Naar en verdrietig dat je dat hebt mee moeten maken. Voor een zwangerschapsafbreking op basis van medische gronden mag je ook altijd naar een abortus kliniek gaan.. alleen dat weten veel mensen niet.. het verschil zit hem ook in het feit dat zwangerschapsafbrekingen in over het algemeen gewenste zwangerschappen zijn.. en men is van mening dat het voor de rouwverwerking beter is om te bevallen.. zodat je afscheid kan nemen.. dit even in een notendop omschreven... het betreft ook hele complexe en emotionele situaties.
Maar in het ziekenhuis werd alles enorm opgeblazen en met roze watten omwikkeld (zoals in een slechte film), dát vond ik dus juist heel moeilijk. Ik kon de harde waarheid juist wel aanvaarden. Gewoon het leven zoals het is.
Enfin, teveel off topic. Ik denk dat TO moet proberen heel dicht bij zichzelf te komen. Als dat mogelijk is met een burn-out/depressie (heb ik geen ervaring mee). En kijken wat je dan voelt. Ik kan alleen maar zeggen dat ik, toen ik voor dat verschrikkelijke dilemma stond, toch wist dat door alle ruis mijn eigen gevoel het sterkste was: NEE. Dat voelde ik vanaf het begin. Dáár moet je naar luisteren. Dat oer-gevoel. Want alle discussies en zijpaden en ethische argumenten leiden alleen maar af van de hoofdvraag: wat is het beste (onder deze omstandigheden) voor de toekomst van jouw ongeboren kind? Luister naar je gevoel.
zaterdag 29 april 2023 om 21:56
zaterdag 29 april 2023 om 21:59
Hey lieve TO, er is wel hulp, maar er gaat hier inderdaad iets niet goed bij de hulpaanvraag. Als jij het niet eens bent met de POP-poli ga dan alsjeblieft terug naar de verloskundige! En maak maandag bij de huisarts heel duidelijk dat de POP-poli een fout heeft gemaakt en dat jij ten einde raad bent. Het gaat hier niet eens om wat je kiest, maar om dat je zo snel mogelijk hulp en ondersteuning krijgt, zodat je de juiste keuze kunt maken. Ik hoor aan alles in je berichten dat je niet oké bent, en je verdient hulp. Nogmaals sterkte, en laat iedereen in deze topic die jou niet helpt lekker in hun sop gaar koken.Ranjameteenrietje schreef: ↑29-04-2023 20:25Er is geen hulp. Verloskundige gister uitgebreid gesproken.Die ging de pop poli bellen dat er spoed is. De pop poli reageerde dat zij geen spoed horen en dat het maandag via de huisarts moet. En dat er enkele maanden wachttijd is.
Dus er is alleen nog maar de afspraak in de abortuskliniek.
zaterdag 29 april 2023 om 22:00
Ik ben niet tegen abortus in dit geval hoor. Sterker nog ik ben voor in deze situatie. Alleen doen alsof er geen leven is, ben ik wèl tegen.
zaterdag 29 april 2023 om 22:01
Gedaan, maar heb het niet gestudeerd. Blijkbaar voelt een foetus nog niet minstens (dus dat aantal of misschien strikt meer) 160 dagen vanaf conceptie. En deze vrucht is jonger dan 105 dagen.
https://www.acog.org/advocacy/facts-are ... y-for-pain
zaterdag 29 april 2023 om 22:04
Ik begrijp wat je schrijft.. de huidige aanpak tav zwangerschapsafbreking werkt ook zeker niet voor iedereen.. dus die 'verplichte opgelegde rouwverwerking' is niet altijd terecht.. maar verwijzen naar een abortuskliniek vindt men denk ik (?) vanuit een 'ziekenhuis setting' niet logisch..samarinde schreef: ↑29-04-2023 21:55Ah, oké, duidelijk. Jeetje. Als ik dat toen had geweten… Ik heb juist de meeste moeite gehad met de (opgedrongen) rouwverwerking, lastig uit te leggen… ik kon het wel accepteren vanuit het idee dat de natuur niet te sturen is/het leven niet maakbaar is: soms heb je pech, dat hoort bij het leven.
Maar in het ziekenhuis werd alles enorm opgeblazen en met roze watten omwikkeld (zoals in een slechte film), dát vond ik dus juist heel moeilijk. Ik kon de harde waarheid juist wel aanvaarden. Gewoon het leven zoals het is.
Knuffel voor jou!
zaterdag 29 april 2023 om 22:07
zaterdag 29 april 2023 om 22:08
Ik heb niet alles gelezen maar op basis van jouw post hier nog even een vraag. Hoe heb je bij de verloskundige aangegeven dat het niet goed gaat? Heb je alles maar dan ook echt alles ongecensureerd verteld?Ranjameteenrietje schreef: ↑29-04-2023 20:25Ik vind het heel moeilijk dat dit topic zo'n wending heeft gekregen. Zoveel ongefundeerde aannames. Ik wilde eigenlijk niet meer reageren maar ik ga nog 1 poging wagen dan.
Iemand schreef dat ik moet ontkrachten dat de hoofdreden voor abortus het geslacht zou zijn. Iedereen die goed leest leest dat dat de druppel is geweest om voor mij nog dieper weg te zakken in het zwarte gat. Het gat wat er al was. Ik denk niet dat ik ooit in staat ben geweest om voor een baby te zorgen, ongeacht het geslacht. En ik heb gehoopt dat een zwangerschap en het feit dat het nog een aantal maanden duurt, me genoeg motivatie zou geven om eruit te klimmen maar in plaats daarvan ben ik alleen maar verder gezakt. Niet alleen vanwege het geslacht maar waarschijnlijk ook van het al meer dan 2 maanden moeten overleven met vermoeidheid en extreme misselijkheid en constant alles moeten wegstoppen en verbergen voor mijn kinderen en de buitenwereld.
Meerdere mensen zeiden dat ik mijn dochters niet laat zijn wie ze zijn. Ik leg ze niks op. Ze kiezen elke dag hun eigen kleding. De kleding die ze hebben hebben ze ook zelf uitgezocht in de winkel. Ze kiezen elke dag wat ze met hun haar willen. Zij bepalen wat er op hun verlanglijstje komt en dat krijgen ze ook. Mijn jongste heeft een tijdje een autoperiode gehad. Die heeft ze ook gekregen. Waar is deze kwetsende aanname van jullie dus op gebasseerd? Jullie weten behalve mijn posts hier helemaal niks van mij.
Jullie hebben ervan gemaakt dat ik het niet meer wil vanwege het geslacht. Ik heb enkel antwoord gegeven op de vragen wat ik tegen jongens heb. Omwille van mijn eigen bestwil en in de hoop hier iets van antwoorden te krijgen en om eerlijk van mij af te kunnen schrijven om alle op een rijtje te krijgen ben ik heel open en eerlijk geweest in die antwoorden. Dat niet iedereen dat begrijpt snap ik en dat hoeft ook niet. Dat het geen hoofdreden is heb ik meerdere malen aangeven. De duidelijkheid omtrent het geslacht zorgt er ook voor dat het nu ineens concreet wordt. Dat het geen toekomstbeeld meer is maar dat het echt is. We hebben de 13 weken echo gehad en nu wordt het tijd om het mensen te gaan vertellen. Het is geen toekomstbeeld meer, het is echt. Ik heb de afgelopen maanden geen ruimte genomen vanwege eerdere miskramen om te denken aan die toekomst want ik ben zo moe en het was al zwart en het werd zwarter en zwarter en ik was alleen nog maar bezig met niet overgeven in het bijzijn van mijn kinderen en ze toch telkens die lach te gunnen en een 'er is niks lieverd, ik ben een beetje moe'. In het interesse tonen in hun knutsels. In zorgen dat ze hun boterhammetje kregen, dat ze het goedmaakte na een ruzie, dat alle andere verplichtingen die er binnen het gezin zijn door konden gaan. Ik heb niet nagedacht over het najaar en wat er komen zou gaan.
En nu wel. Nu is het echt. En nu realisseer ik me dat ik het niet kan.
Ik las dat er mensen zijn met overleden baby's die dit pijnlijk vinden om te lezen. Waarom klik je er dan op? Dat is zelfpijniging en kun je mij niet kwalijk nemen. Ik vind het heel erg dat jullie dat leed hebben en ik snap dat ik ondankbaar overkom maar dat jullie dit hebben meegemaakt wil niet zeggen dat er geen ander leed in de wereld is of mag zijn.
Er is geen hulp. Verloskundige gister uitgebreid gesproken.Die ging de pop poli bellen dat er spoed is. De pop poli reageerde dat zij geen spoed horen en dat het maandag via de huisarts moet. En dat er enkele maanden wachttijd is.
Dus er is alleen nog maar de afspraak in de abortuskliniek.
Dus dat je weinig zin nog in het leven voor jezelf ziet, dat je het prima zou vinden om morgen niet meer wakker te worden? Dat je volledig en totaal in paniek bent? (Dat daar ook laten merken? Dat je van buiten hebt laten zien hoe het in je hoofd er aan toe gaat?) Dat je vermoedelijk al depressief was en dat dit vermoedelijk ook familiair belast is? Dat het idee van het krijgen van een jongetje zo'n afkeer oproept dat het als een zwart gat voelt? Want als dit zo duidelijk is besproken en getoond vind ik het heel raar dat de pop poli er geen spoed in ziet. Ik heb vanuit mijn werk enkele malen mensen door verwezen naar de pop poli met minder heftige klachten en zelfs zij werden op korte termijn opgeroepen. Ik werkte toen binnen de ggz. Een abortus kan altijd, is een legitieme keus en maakt je volstrekt geen minder mens. Alleen als ik jouw posts zo lees vraag ik me af of dat echt een oplossing gaat zijn voor de diepte van de problemen die je ervaart en die er ook al voor de zwangerschap waren. En of zo'n keuze gemaakt tijdens zo'n intense paniek achteraf je niet ook onderuit gaat halen. Zorg voor mentale ondersteuning via huisarts, poh, ggz voor na de abortus als je daartoe besluit.
zaterdag 29 april 2023 om 22:19
Dank je. Gek, maar ik heb dit allemaal nooit geweten en nu ik het weet, vind ik het zo’n logisch verhaal. En ook zo jammer dat ik het toen niet wist. Maar in de snelkookpan waarin je onvermijdelijk terecht komt bij een slechte uitslag van een vruchtwaterpunctie is dat niet zo vreemd. De tijdsdruk was gigantisch. Wel een punt om in de gaten te houden voor TO: je kunt de controle houden, zolang je maar goed geïnformeerd bent.Enigme schreef: ↑29-04-2023 22:04Ik begrijp wat je schrijft.. de huidige aanpak tav zwangerschapsafbreking werkt ook zeker niet voor iedereen.. dus die 'verplichte opgelegde rouwverwerking' is niet altijd terecht.. maar verwijzen naar een abortuskliniek vindt men denk ik (?) vanuit een 'ziekenhuis setting' niet logisch..
Knuffel voor jou!
Ook heel belangrijk: blijf steeds in gesprek met je man. Doe dit samen.
zaterdag 29 april 2023 om 22:22
Wacht even. Jij gaat straks de schuld leggen bij de pop poli die geen tijd voor je heeft. Er zijn genoeg andere wegen om te gaan als je geholpen wil worden.
De huisarts, de poh ggz van de huisarts, terug naar je verloskundige.
Of ben je opgelucht dat er zogenaamd geen hulp is en je "dus" abortus kunt laten doen?
De huisarts, de poh ggz van de huisarts, terug naar je verloskundige.
Of ben je opgelucht dat er zogenaamd geen hulp is en je "dus" abortus kunt laten doen?
zaterdag 29 april 2023 om 22:38
TO, je hebt al langer last van diverse klachten schrijf je. Daar ben je ongetwijfeld voor in behandeling (of in ieder geval in behandeling geweest). Is er nog een (voormalig) behandelaar die je maandag kan bellen? Niet als alternatief voor het FIOM of de POP poli, maar die persoon kan vervolgens wel met de verloskundige of POP poli overleggen over de urgentie. Hij/zij kan immers zien hoeveel impact de zwangerschap heeft op je klachten (lees: hoeveel slechter je er nu aan toe bent dan 3 maanden geleden).
zaterdag 29 april 2023 om 22:41
Dit brengt prima onder woorden wat ik de laatste pagina's van dit topic dacht.Lorrelies schreef: ↑29-04-2023 20:59Wat een bullshit,
Je hoeft niet blij te zijn met een asshole echtgenoot, omdat een ander weduwe is en je hoeft je bord niet leeg te eten omdat er in Afrika honger is.
En je hoeft al helemaal niet blij te zijn met je zwangerschap omdat anderen niet zwanger kan worden of omdat kinderen overlijden.
Dat snap je zelf toch ook wel.
Wat een bullshit
TO, ik hoop dat je je toch gesteund voelt door enkele reacties hier, voordat het topic deze wending kreeg. Het is jouw leven. Kies wat voor jou en voor je gezin de beste optie is en voel je daar niet schuldig over, wat de keuze ook gaat worden.
zaterdag 29 april 2023 om 22:43
zaterdag 29 april 2023 om 22:57
TO een paar weken geleden zat ik in dezelfde soort situatie en vonden de hulpverleners ook dat er geen spoed bij was.
Probeer contact te krijgen met het Fiom, je kan je aanmelden via hun website. Als de verloskundige aangeeft dat je over een paar weken welkom bent op de pop-poli probeer dan een afspraak te maken bij de huisarts om het te bespreken en geef duidelijk aan dat je al een afspraak in de kliniek hebt maar bang bent spijt te krijgen en dan alle informatie erbij die je hier ook gedeeld heb. De huisarts trekt dan hopelijk zelf aan de bel bij de pop-poli voor een spoed verwijzing of verwijst je door naar de poh om je gedachten te kunnen ordenen.
De wanhoop spat bijna van het scherm af en het blijven draaien in cirkels zonder concrete hulp is zo herkenbaar. Probeer hulp te krijgen, geef ook bij je man aan waar je tegenaan loopt en waar je behoefte aan hebt voor een goede keuze. Verlies elkaar niet uit het oog in het proces want jullie gaan elkaar hard genoeg nodig hebben wat de keuze ook gaat zijn.
Mocht het allemaal niet baten om tijdig hulp te krijgen probeer dan op te schrijven wat jij/jullie aan jullie kinderen mee wilden geven toen jullie gezinsuitbreiding bespraken voor de eerste. Zijn jullie apart én samen in staat alle drie de kinderen dit te bieden? Zo nee, kun jij of kunnen jullie dit samen ombuigen naar een ja? Kunnen jullie de gedachten hierover bijstellen of is dit niet verenigbaar met jullie gedachten over de toekomst?
Het is nu erg makkelijk om je vast te bijten in de negatieve gedachten maar probeer ook de eerdere positieve gedachten er tegenover te zetten. Alleen dan heb je de eerlijke afweging, waarmee ik dus absoluut niet zeg dat je dan niet voor abortus kunt en mag kiezen.
Ik wens je heel veel wijsheid bij je besluit. Het is niet niks waar je doorheen gaat
Probeer contact te krijgen met het Fiom, je kan je aanmelden via hun website. Als de verloskundige aangeeft dat je over een paar weken welkom bent op de pop-poli probeer dan een afspraak te maken bij de huisarts om het te bespreken en geef duidelijk aan dat je al een afspraak in de kliniek hebt maar bang bent spijt te krijgen en dan alle informatie erbij die je hier ook gedeeld heb. De huisarts trekt dan hopelijk zelf aan de bel bij de pop-poli voor een spoed verwijzing of verwijst je door naar de poh om je gedachten te kunnen ordenen.
De wanhoop spat bijna van het scherm af en het blijven draaien in cirkels zonder concrete hulp is zo herkenbaar. Probeer hulp te krijgen, geef ook bij je man aan waar je tegenaan loopt en waar je behoefte aan hebt voor een goede keuze. Verlies elkaar niet uit het oog in het proces want jullie gaan elkaar hard genoeg nodig hebben wat de keuze ook gaat zijn.
Mocht het allemaal niet baten om tijdig hulp te krijgen probeer dan op te schrijven wat jij/jullie aan jullie kinderen mee wilden geven toen jullie gezinsuitbreiding bespraken voor de eerste. Zijn jullie apart én samen in staat alle drie de kinderen dit te bieden? Zo nee, kun jij of kunnen jullie dit samen ombuigen naar een ja? Kunnen jullie de gedachten hierover bijstellen of is dit niet verenigbaar met jullie gedachten over de toekomst?
Het is nu erg makkelijk om je vast te bijten in de negatieve gedachten maar probeer ook de eerdere positieve gedachten er tegenover te zetten. Alleen dan heb je de eerlijke afweging, waarmee ik dus absoluut niet zeg dat je dan niet voor abortus kunt en mag kiezen.
Ik wens je heel veel wijsheid bij je besluit. Het is niet niks waar je doorheen gaat
zaterdag 29 april 2023 om 22:58
18 jaar is best lang in de medische wereld. Daarin kan veel veranderensamarinde schreef: ↑29-04-2023 21:28Wat vreemd. Is het de afgelopen 18 jaar dan zo veranderd qua regelgeving? Geen idee, ik heb me er nooit in verdiept maar ik weet wel dat wat jij hier schetst - afbreken zonder bevalling - mij als muziek in de oren zou hebben geklonken. Alleen die optie was er niet. Ik ben met 20 (21? 22?) weken bevallen, kon niet anders, en het was (vergeleken met mijn andere 3 bevallingen) ook gewoon the real deal, met alle weeën en pijn die erbij horen. Maar dan met een vreselijke afloop (die van tevoren bekend was, dat wel). Maar als ik het goed begrijp, waren er dus andere (meer humane, vind ik) opties geweest? Waarom wist ik dat dan niet? Ik kan het me niet meer heel scherp herinneren, maar ik denk dat ik gewoon via de huisarts ben doorverwezen naar een ziekenhuis. Daar hebben we een lange gang gemaakt langs alle artsen en specialisten (die géén uitspraak mochten doen - beroepshalve - over het duivelse dilemma), tot we uiteindelijk een dokter troffen die zei: “Ik heb niks gezegd, maar dit zou ik mijn kind niet aandoen, en ik zie kinderen met deze afwijking dagelijks”. Dat gaf voor ons de doorslag. Bovenop het gevoel dat we al hadden. Maar goed, daarna volgde dus die bevalling. Denk jij dat dat tegenwoordig anders gaat? Zo lang is het nou ook weer niet geleden.
Ik dacht al dat het lang geleden was toen je zei dat je op een afdeling lag met kanker patiënten. Dat zou tegenwoordig echt niet gebeuren. Gewoon nooit
zaterdag 29 april 2023 om 22:59
Lieve Ranjameteenrietje,
Een abortus is de keuze van de vrouw en/of de partner. Punt.
Je hoeft je niet te verantwoorden. Je hoeft je niet schuldig te voelen tav ongewenst kinderlozen of mensen die een miskraam hebben meegemaakt. Dit is jouw topic en jouw wens is om voor jezelf een en ander helder te krijgen. En is dat gelukt? Heb je meer helderheid?
Ik snap dat het erg ingewikkeld is. Eerst leek je het heel graag te willen en nu niet meer. En dat botst in je hoofd. Was wat je toen voelde waar of is wat je nu voelt waar? Dat weet ik niet. Maar ik denk dat jij het diep in je hart wel weet. Ik denk dat jij weet wat je wel of niet aankunt en welke beslissing het beste is voor jezelf, je dochters, je foetus en je partner.
En dat heeft niks te maken met het geslacht van de foetus en alles met jouw welzijn.
Veel sterkte!
Een abortus is de keuze van de vrouw en/of de partner. Punt.
Je hoeft je niet te verantwoorden. Je hoeft je niet schuldig te voelen tav ongewenst kinderlozen of mensen die een miskraam hebben meegemaakt. Dit is jouw topic en jouw wens is om voor jezelf een en ander helder te krijgen. En is dat gelukt? Heb je meer helderheid?
Ik snap dat het erg ingewikkeld is. Eerst leek je het heel graag te willen en nu niet meer. En dat botst in je hoofd. Was wat je toen voelde waar of is wat je nu voelt waar? Dat weet ik niet. Maar ik denk dat jij het diep in je hart wel weet. Ik denk dat jij weet wat je wel of niet aankunt en welke beslissing het beste is voor jezelf, je dochters, je foetus en je partner.
En dat heeft niks te maken met het geslacht van de foetus en alles met jouw welzijn.
Veel sterkte!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
