Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap

Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.

Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.

Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.

Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?

Bedankt voor het lezen.

We hebben niemand die ons kan helpen na de geboorte. Bij de andere 2 kinderen hebben we ook geen hulp gehad. Aan mijn ouders heb ik niks en mijn schoonouders wonen erg ver weg. Ook geen vrienden in de omgeving die een dergelijke zorg op zich zouden kunnen nemen. Adoptie zou ik ook niet kunnen.

Ik zou willen dat er een gegarandeerde humane manier van abortus zou bestaan. Ze kunnen toch wel iets toepassen waardoor de foetus eerst sterft zonder lijden en dat ze dan pas gaan opereren? Ik snap niet waarom er van die middeleeuwse praktijken moeten plaatsvinden. Dat is echt de enige reden die me zo tegenhoudt. Want echt, ik wil geen kind meer.

polydox schreef: ↑

30-04-2023 10:16

Dat zijn wel heel veel aannames. Stel dat ze zich daardoor nog meer voelt alsof ze niet voldoet. Ze moet het nu doen met wat ze nu voelt. Er moet ook nog voor twee kinderen gezorgd worden. Dit zijn mooie wensgedachtes maar niet meer dan dat. Ik vind wel dat ze goed in gesprek moet gaan met iemand. Wellicht kan je je man flink aan de bel laten trekken morgen, maar sowieso zou ik morgen nog eens gaan bellen als je dit lukt. Kan je eventueel snel in contact met Fiom komen? Welke keuze dan ook, het is jouw keuze en dat is okay, maakt niet uit wat andere daarvan vinden. Ik kan me goed voorstellen dat het je volledig boven je hoofd groeit.

We gaan morgen inderdaad de huisarts weer bellen en mijn man, die totaal niet assertief is, gaat de noodzaak hopelijk over kunnen brengen. De verloskundige vroeg me ook waar ik het meest behoefte aan heb. Mijn antwoord was met mensen praten die weten waar ze het over hebben en die vaker of misschien wel dagelijks met dit bijltje hakken en me open en eerlijk kunnen adviseren en de verschillende mogelijkheden kunnen uitstippelen. Dat er nu geen hulp is en ik me enkel aan de afspraak bij de abortuskliniek moet vasthouden en die tot overmaat van ramp ook pas eind komende week kan is zo vreselijk uitzichtloos. Het is zondagochtend 10 voor half 11 en ik weet nu al niet hoe ik deze ene dag door moet komen. Ik zit foto's op te zoeken van 15 weken oude foetussen (want zo oud zal hij zijn als ik er een einde aan zou maken) om maar te zien dat het inderdaad nog helemaal geen kind is. Dat het een kind in wording is maar dat het nog heel ver weg van af is. Dat het niet zo erg zou zijn dat leven te stoppen omwille van mijzelf en mijn gezin. Maar een paar foto's later zie ik een handje die verdomd veel op mn eigen hand lijkt. Hoe kan ik dat nou moedwillig laten doodmaken?? Ik kan er maar niet over uit hoe we het zo ver hebben kunnen laten komen

JeBestie schreef: ↑

30-04-2023 10:20

Ranja, laat je niet gek maken hier: de foetus gaat niet lijden. Dat is een zaadje dat hier nu geplant is maar dat is gewoon niet waar. Het is direct voorbij. Daar gaat nog geen seconde overheen.

Is dat echt zo? Weet je dat of denk je dat?

JeBestie schreef: ↑

30-04-2023 10:29

Dat is zo.
Vergelijk het met een kogel recht in je hart: tot die je raakt niks aan de hand. Daarna: klaar. Daar zit geen lijden tussen.

De arts die een eventuele abortus gaat uitvoeren wil dat ook zo. Die wil ook geen lijden veroorzaken en is dus direct.

Dat stelt me zeker wat meer gerust, dankjewel