Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
zondag 30 april 2023 om 11:12
Het is nogal een gok, zeg. Ik vind vanuit de onwetendheid-redenatie iemand met het leven opzadelen terwijl er nu al zoveel twijfels zijn ook behoorlijk veel impact hebben.Paska schreef: ↑30-04-2023 11:03TO ik lees dat je vooral heel veel invult over hoe erg het straks allemaal zal zijn met een jongen. Maar jij kan niet in de toekomst kijken. Je weet het niet. Het is allemaal invulling gebaseerd op angst en onzekerheid. Dat zijn hele slechte raadgevers. De kans dat het straks anders is dan dat jij nu bedenkt is erg groter, zo niet groter dan de kans dat het precies zo is als je je nu voorstelt. Je moet natuurlijk zelf weten of je een abortus zal ondergaan, maar dat is wel een radicale en definitieve oplossing voor iets dat je niet zeker weet.
Je zal maar ongewenst op de wereld worden gezet omdat je ouders het later (als het onomkeerbaar is) het misschien wel leuk hadden kunnen vinden.
Er zijn al 2 kinderen. Abortus is geen schande.
zondag 30 april 2023 om 11:18
To geeft al aan een abortus te willen. Waarom zou je haar niet serieus nemen in wat zij nu al aangeeft te voelen en te willen?
@ranja, hoef je niet te doen hoor. Je mag ook kiezen je er zoveel mogelijk voor af te sluiten en te distantiëren, juist uit zelfbescherming.
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
zondag 30 april 2023 om 11:24
Ik neem haar zeker serieus! Maar ik lees ook nog veel angst en twijfel en oordelen die die beslissing met haar meebrengen, waar ze last van heeft. Misschien dat ze daar juist vrij van kan komen door de keuze in contact met zichzelf en haar kindje te doorvoelen. En afsluiten mag ook, als dat fijner is! Helemaal aan Ranja natuurlijk; ze mag doen wat voor haar nu het meest helpend en passend is.Lorrelies schreef: ↑30-04-2023 11:18To geeft al aan een abortus te willen. Waarom zou je haar niet serieus nemen in wat zij nu al aangeeft te voelen en te willen?
@ranja, hoef je niet te doen hoor. Je mag ook kiezen je er zoveel mogelijk voor af te sluiten en te distantiëren, juist uit zelfbescherming.
zondag 30 april 2023 om 11:26
Tja TO, nu begin je toch echt zelf opnieuw: 'zijn zoon notabene' 'een derde meisje zit er niet in blijkbaar', 'het universum niks voor hem in petto heeft gehad'. Alsof je man het erger vindt wanneer er geen jongetje komt dan wanneer er geen baby komt. Het komt allemaal niet gezond over.
Dag is nooit zo nat of zun schient aaltied wat.
zondag 30 april 2023 om 11:27
Nee maar ze weet wel wat ze nu heeft. Ze voelt zich al tijden niet goed, hield voorheen net het hoofd boven water, huwelijk waar ze over twijfelt, eerdere babytijd viel haar ook zwaar, familiaire depressie, nu decompenseert ze volledig plus nog wat dingen. Komt er een baby, dan komt die belasting erbij en dan moet je gaan gokken dat het tegen die tijd beter gaat. Kans is duidelijk aanwezig dat dat niet de juiste kant opgaat. Een baby is al een zware tijd zonder deze zaken. Daarom moet ze goed uitzoeken wat ze wil en wat er precies loos is. Helaas zit termijn niet mee. Wat TO ook beslist het is haar keuze, wij staan niet in haar schoenen.Paska schreef: ↑30-04-2023 11:03TO ik lees dat je vooral heel veel invult over hoe erg het straks allemaal zal zijn met een jongen. Maar jij kan niet in de toekomst kijken. Je weet het niet. Het is allemaal invulling gebaseerd op angst en onzekerheid. Dat zijn hele slechte raadgevers. De kans dat het straks anders is dan dat jij nu bedenkt is erg groter, zo niet groter dan de kans dat het precies zo is als je je nu voorstelt. Je moet natuurlijk zelf weten of je een abortus zal ondergaan, maar dat is wel een radicale en definitieve oplossing voor iets dat je niet zeker weet.
zondag 30 april 2023 om 11:39
Andersom is een kind laten weghalen terwijl de andere partner het wel graag wil en de bezwaren van TO alleen maar gebaseerd zijn op angst en omdat ze niet lekker in haar vel zit, net zo impactvol. Bovendien gaat het om een late abortus, dat is ook nogal een mentale belasting voor iemand die al kwetsbaar is.Away schreef: ↑30-04-2023 11:12Het is nogal een gok, zeg. Ik vind vanuit de onwetendheid-redenatie iemand met het leven opzadelen terwijl er nu al zoveel twijfels zijn ook behoorlijk veel impact hebben.
Je zal maar ongewenst op de wereld worden gezet omdat je ouders het later (als het onomkeerbaar is) het misschien wel leuk hadden kunnen vinden.
Er zijn al 2 kinderen. Abortus is geen schande.
zondag 30 april 2023 om 11:40
Niet lekker in haar vel is wel een beetje een understatement, gebaseerd op wat ze hier schrijft.Paska schreef: ↑30-04-2023 11:39Andersom is een kind laten weghalen terwijl de andere partner het wel graag wil en de bezwaren van TO alleen maar gebaseerd zijn op angst en omdat ze niet lekker in haar vel zit, net zo impactvol. Bovendien gaat het om een late abortus, dat is ook nogal een mentale belasting voor iemand die al kwetsbaar is.
Je vraagt je wel eens af: 'Waar hebben wij het aan verdiend?
zondag 30 april 2023 om 11:41
Ja laten we even gaan kissebissen over woordkeuze, daar zal ze veel aan hebbenMurgatroyd schreef: ↑30-04-2023 11:40Niet lekker in haar vel is wel een beetje een understatement, gebaseerd op wat ze hier schrijft.
zondag 30 april 2023 om 11:41
Je hebt het over 'contact maken met je kindje' beetje hypocriet om vervolgens net te doen alsof je haar niet van abortus af wil houden
zondag 30 april 2023 om 11:47
TO, gewoon een tip.
Neem even een pauze van dit topic en maak gewoon voor jezelf een keuze.
Bij zo'n beslissing kan je denk geen topic gebruiken.
Jij wil je zwangerschap afbreken.
Dat is je goed recht.
Mensen praten altijd makkelijk over het leven van een ander, vooral online:
'Oh jij moet maar even principieel een ongewenst kind voldragen en opvoeden want IK vind abortus onmenselijk.'
Mensen vinden altijd wel iets.
Vaak om zichzelf beter te voelen, terwijl ze zelf ook niet perfect zijn.
Neem even een pauze van dit topic en maak gewoon voor jezelf een keuze.
Bij zo'n beslissing kan je denk geen topic gebruiken.
Jij wil je zwangerschap afbreken.
Dat is je goed recht.
Mensen praten altijd makkelijk over het leven van een ander, vooral online:
'Oh jij moet maar even principieel een ongewenst kind voldragen en opvoeden want IK vind abortus onmenselijk.'
Mensen vinden altijd wel iets.
Vaak om zichzelf beter te voelen, terwijl ze zelf ook niet perfect zijn.
zondag 30 april 2023 om 11:47
zondag 30 april 2023 om 11:48
Ik ben verbaasd hoeveel forummers meer belang hechten aan de toekomst van de foetus dan aan die van de twee kinderen die er al zijn en de twee ouders daarvan die er volledig doorheen zitten. Ook vader zit tegen burnout aan. Dit zijn toch geen omstandigheden waarin nog een kind een goed idee is? Denk aan de meisjes die er al zijn!
Coffee is never my cup of tea
zondag 30 april 2023 om 11:50
Dit. Daar ga je niet mee lopen gokken, zo van 'krijg eerst maar dat kind en kijk dan hoe je je voelt'.Marianneke schreef: ↑30-04-2023 11:48Ik ben verbaasd hoeveel forummers meer belang hechten aan de toekomst van de foetus dan aan die van de twee kinderen die er al zijn en de twee ouders daarvan die er volledig doorheen zitten. Ook vader zit tegen burnout aan. Dit zijn toch geen omstandigheden waarin nog een kind een goed idee is? Denk aan de meisjes die er al zijn!
Je vraagt je wel eens af: 'Waar hebben wij het aan verdiend?
zondag 30 april 2023 om 11:51
Zeker als die afzwakking strategisch wordt ingezet om een best wel riskante keuze te promoten.dweedledee schreef: ↑30-04-2023 11:50Zorgvuldig je woorden formuleren, is inderdaad wel gewenst in een topic zoals deze.
Je vraagt je wel eens af: 'Waar hebben wij het aan verdiend?
zondag 30 april 2023 om 11:52
Dat is echt volledig jouw invulling. Ik geef niet voor niets aan dat contact maken en aan je keuze om de zwangerschap te beindigen denken, misschien wel een heel vredig gevoeld geeft aan TO.
zeedier wijzigde dit bericht op 30-04-2023 12:09
Reden: Ongepast
Reden: Ongepast
12.72% gewijzigd
zondag 30 april 2023 om 11:54
Lorrelies schreef: ↑30-04-2023 11:18To geeft al aan een abortus te willen. Waarom zou je haar niet serieus nemen in wat zij nu al aangeeft te voelen.
TO is depressief en ziet alles zwart. Als je in zo'n donker dal zit weet je helemaal niet wat je voelt, wat je wil en wat verstandig/goed is om te doen.
TO heeft hulp nodig van proffesionals en haar man zou de lead moeten nemen. Hij kan beter beoordelen wat verstandig is in deze dan TO.
zondag 30 april 2023 om 11:54
Pardon? Ik promoot niks en ik zwak niks af. Ik ben geen psychiater dus ik weiger om te zwaaien met allerlei labels.Murgatroyd schreef: ↑30-04-2023 11:51Zeker als die afzwakking strategisch wordt ingezet om een best wel riskante keuze te promoten.
zondag 30 april 2023 om 11:55
Misschien moet je dit aan anderen, lees professionals, overlaten, we hebben geen idee wat dit soort dingen teweeg kunnen brengen zonder behoorlijk vangnet.Zeedier schreef: ↑30-04-2023 11:52Dat is echt volledig jouw invulling. Ik geef niet voor niets aan dat contact maken en aan je keuze om de zwangerschap te beindigen denken, misschien wel een heel vredig gevoeld geeft aan TO. Niet alle kindjes die groeien in de buik zijn bestemd om op aarde te leven. En daar heeft TO (medische) grond voor.
zondag 30 april 2023 om 11:56
Alleen juist om wat je nu noemt vraag ik me erg af of een abortus zo maar de 'oplossing' gaat zijn. Wat door sommigen wel gesuggereerd wordt. De mentale stabiliteit en flexibiliteit van to waren al heel beperkt voorafgaande aan de zwangerschap. En zo'n keus, ingreep en herstel (ook mentaal) kunnen er dan heel fors inhakken. Iemand zei, je kunt ook gewoon besluiten geen spijt te hebben. Maar zo simpel is dat niet en al helemaal niet tijdens een depressie. Laat staan ook nog met hormonen erbij in de mix.polydox schreef: ↑30-04-2023 11:27Nee maar ze weet wel wat ze nu heeft. Ze voelt zich al tijden niet goed, hield voorheen net het hoofd boven water, huwelijk waar ze over twijfelt, eerdere babytijd viel haar ook zwaar, familiaire depressie, nu decompenseert ze volledig plus nog wat dingen. Komt er een baby, dan komt die belasting erbij en dan moet je gaan gokken dat het tegen die tijd beter gaat. Kans is duidelijk aanwezig dat dat niet de juiste kant opgaat. Een baby is al een zware tijd zonder deze zaken. Daarom moet ze goed uitzoeken wat ze wil en wat er precies loos is. Helaas zit termijn niet mee. Wat TO ook beslist het is haar keuze, wij staan niet in haar schoenen.
Daarmee zeg ik niet dat ze de zwangerschap door moet zetten. Alleen wel dat ze snel veel hulp nodig heeft voor de keus, tijdens en na die keus.
Als je vandaag de hele dag enorm in paniek bent TO bel dan de dienstdoende huisarts. Zij kunnen eventueel de ggz inschakelen met spoed. Niet dat je daar uiteindelijk helemaal op je plek gaat zijn maar het zet wel de raderen van de hulpverlening in beweging. Daarnaast zijn er vrijgevestigde psychologen die gespecialiseerd zijn in vragen rondom zwangerschap. Die kennis is op de pop poli, maar zou het zo blijven dat dat belachelijk lang duurt voor je binnen bent kun je dat ook nog overwegen. Zoek samen met je man, huisarts en verloskundige gespecialiseerde hulp en richt je daar op. Focus hebben kan ook helpen om met de paniek om te gaan.
zondag 30 april 2023 om 11:56
Ik interpreteer het ook zo. Vind het zelfs een tikje manipulatief.Zeedier schreef: ↑30-04-2023 11:52Dat is echt volledig jouw invulling. Ik geef niet voor niets aan dat contact maken en aan je keuze om de zwangerschap te beindigen denken, misschien wel een heel vredig gevoeld geeft aan TO. Niet alle kindjes die groeien in de buik zijn bestemd om op aarde te leven. En daar heeft TO (medische) grond voor.
zondag 30 april 2023 om 11:57
Volledig eens en goed gezegd.Lollypop04 schreef: ↑30-04-2023 11:56Alleen juist om wat je nu noemt vraag ik me erg af of een abortus zo maar de 'oplossing' gaat zijn. Wat door sommigen wel gesuggereerd wordt. De mentale stabiliteit en flexibiliteit van to waren al heel beperkt voorafgaande aan de zwangerschap. En zo'n keus, ingreep en herstel (ook mentaal) kunnen er dan heel fors inhakken. Iemand zei, je kunt ook gewoon besluiten geen spijt te hebben. Maar zo simpel is dat niet en al helemaal niet tijdens een depressie. Laat staan ook nog met hormonen erbij in de mix.
Daarmee zeg ik niet dat ze de zwangerschap door moet zetten. Alleen wel dat ze snel veel hulp nodig heeft voor de keus, tijdens en na die keus.
Als je vandaag de hele dag enorm in paniek bent TO bel dan de dienstdoende huisarts. Zij kunnen eventueel de ggz inschakelen met spoed. Niet dat je daar uiteindelijk helemaal op je plek gaat zijn maar het zet wel de raderen van de hulpverlening in beweging. Daarnaast zijn er vrijgevestigde psychologen die gespecialiseerd zijn in vragen rondom zwangerschap. Die kennis is op de pop poli, maar zou het zo blijven dat dat belachelijk lang duurt voor je binnen bent kun je dat ook nog overwegen. Zoek samen met je man, huisarts en verloskundige gespecialiseerde hulp en richt je daar op. Focus hebben kan ook helpen om met de paniek om te gaan.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
