Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
zondag 30 april 2023 om 10:31
To, ik heb eerder iets gezegd over moeilijk zwanger worden en dat het lastig is te begrijpen dat iemand een geplande, gezonde zwangerschap op deze termijn beeindigt.
Dat was gewoon mijn eerste gevoel bij dit topic en nogal beïnvloed door alle pagina’s over de geslachtsvoorkeur.
Het was onhandig en niet bedoeld om jou/iemand pijn te doen. Als dat zo is overgekomen dan spijt me dat.
Ik zei ook dat ik hoop dat je de juiste keuze maakt. Want niemand zou ongewenst geboren moeten worden.
Dat meen ik en ik denk dat je al weet wat de beste oplossing is. En je hoeft jezelf niet te verantwoorden. Naar niemand.
Het is een moeilijke keus die je moet maken, maar ik ben van mening dat de kinderen die er al zijn altijd voor gaan. Kies voor je dochters en stop deze zwangerschap en vind goede hulp en ondersteuning.
Veel sterkte to
Dat was gewoon mijn eerste gevoel bij dit topic en nogal beïnvloed door alle pagina’s over de geslachtsvoorkeur.
Het was onhandig en niet bedoeld om jou/iemand pijn te doen. Als dat zo is overgekomen dan spijt me dat.
Ik zei ook dat ik hoop dat je de juiste keuze maakt. Want niemand zou ongewenst geboren moeten worden.
Dat meen ik en ik denk dat je al weet wat de beste oplossing is. En je hoeft jezelf niet te verantwoorden. Naar niemand.
Het is een moeilijke keus die je moet maken, maar ik ben van mening dat de kinderen die er al zijn altijd voor gaan. Kies voor je dochters en stop deze zwangerschap en vind goede hulp en ondersteuning.
Veel sterkte to
skellar wijzigde dit bericht op 30-04-2023 10:48
0.06% gewijzigd
zondag 30 april 2023 om 10:31
Gelukkig!
zondag 30 april 2023 om 10:34
Rond deze leeftijd zijn de neurologische paden nog niet voldoende aangelegd om pijn te kunnen ervaren.
zondag 30 april 2023 om 10:34
Dankjewel voor je post hierboven. Dat is heel erg fijn om te weten. Ik wil dit kind op geen enkele manier leed toebrengen. Niet als we voor abortus gaan en niet als we het toch zouden laten komen.
En ja ik moet stoppen met foto's googlen. Doe ik ook. Ik weet nu hoe het eruit ziet.
Ik word ZO heen en weer geslingerd, ene moment beklemmende 'ik wil niet ik wil niet ik wil niet' en het andere moment denk ik aan mijn man, die wel samen met mij de schouders eronder had willen zetten en vind ik het zo vreselijk dat ik nu zo in het leven sta. We hebben nog wat babyspul boven liggen van de meisjes en daar liggen ook wat kleine luiertjes. Hij zag dat net toevallig en zei dat dat toch even pijn doet maar hij het ook gauw naast zich neer kon leggen.
Dus in hoeverre moet ik vechten voor hem en dit kind? Mezelf weer oplappen zodat ik voor iedereen een goede moeder en vrouw kan zijn? En in hoeverre mag ik voor mezelf kiezen en er een einde aan maken? Ik walg van mn groeiende buik. Wil het heel erg verstoppen, inhouden, ik schaam me ervoor. Soms denk ik beweging te voelen. Dan hoop ik vooral maar heel erg hard dat het mijn darmen zijn. Het is een totale mindfuck en het gebeurt allemaal in mijn lijf en het voelt als een gigantische last.
ranjameteenrietje wijzigde dit bericht op 30-04-2023 10:37
0.04% gewijzigd
zondag 30 april 2023 om 10:35
Als je bang bent dat je man niet assertief genoeg is, kun je misschien wat van je eigen posts uit dit topic uitprinten. Als jouw huisarts die leest, pakt hij echt wel door. Sterkte.Ranjameteenrietje schreef: ↑30-04-2023 10:23We gaan morgen inderdaad de huisarts weer bellen en mijn man, die totaal niet assertief is, gaat de noodzaak hopelijk over kunnen brengen. De verloskundige vroeg me ook waar ik het meest behoefte aan heb. Mijn antwoord was met mensen praten die weten waar ze het over hebben en die vaker of misschien wel dagelijks met dit bijltje hakken en me open en eerlijk kunnen adviseren en de verschillende mogelijkheden kunnen uitstippelen. Dat er nu geen hulp is en ik me enkel aan de afspraak bij de abortuskliniek moet vasthouden en die tot overmaat van ramp ook pas eind komende week kan is zo vreselijk uitzichtloos. Het is zondagochtend 10 voor half 11 en ik weet nu al niet hoe ik deze ene dag door moet komen. Ik zit foto's op te zoeken van 15 weken oude foetussen (want zo oud zal hij zijn als ik er een einde aan zou maken) om maar te zien dat het inderdaad nog helemaal geen kind is. Dat het een kind in wording is maar dat het nog heel ver weg van af is. Dat het niet zo erg zou zijn dat leven te stoppen omwille van mijzelf en mijn gezin. Maar een paar foto's later zie ik een handje die verdomd veel op mn eigen hand lijkt. Hoe kan ik dat nou moedwillig laten doodmaken?? Ik kan er maar niet over uit hoe we het zo ver hebben kunnen laten komen
zondag 30 april 2023 om 10:38
zondag 30 april 2023 om 10:39
Wat maakt het uit of jij tegen abortus bent?Lieneke schreef: ↑30-04-2023 10:09TO....ik ben tegen een abortus in een dergelijk vergevorderd stadium, tenzij er sprake is van een ernstige aandoening. Het kind heeft al de identiteit "jongetje", het is al iemand.
Wat er gebeurt tijdens een abortus vind ik vreselijk, mij lukt het niet dit in mijn hoofd te verzachten.
Maar dat ben ik, dat is hoe ik erover denk. En ik lees dat jij dat ook in je om laat gaan.
Wat je gaat doen is jouw zaak, ik heb er vooral een gevoel bij.
Maar...stel dat je zoontje toch geboren wordt: is er iemand in je omgeving die jou heel erg zou kunnen helpen, die eventueel voor onbepaalde tijd voor het kindje zou kunnen zorgen als jij dat echt niet aankunt? En stel dat je na de bevalling wel heel veel liefde en nieuwe energie ervaart: dan is er de mogelijkheid hem gewoon bij jullie te houden en dan zou je achteraf ook heel opgelucht kunnen zijn dat je hem geboren hebt laten worden.
Te weten dat je geholpen gaat worden kan misschien ook veel spanning wegnemen.
En als tweede optie: Is er een mogelijkheid dat je hem ter adoptie aanbiedt?
En ik realiseer me dat het allemaal heel moeilijk blijft, maar ook een geadopteerd kind kan een gelukkig en waardevol mens worden.
Als je kiest voor abortus is dit echt helemaal jouw eigen zaak en daar sta ik ook achter. Maar mijn keuze zou het in dit stadium niet meer kunnen zijn.
En het allerbelangrijkste: ik wens je alle sterkte en liefde die maar mogelijk is. Wat je ook beslist.
Wat maakt het uit wat jij voelt daarover?
Dat is pas belangrijk wanneer jij zelf te maken krijgt met deze situatie. Een verschrikkelijk moeilijke situatie.
Wanneer het jou overkomt mag jij daar je keuzes in maken. En ook dan zou ik degene zijn die, tegen iemand die zegt dat hij pro abortus is en daarbij iets voelt, van mening is dat dat jouw keuze is en niet die van die ander.
anoniem_65e9b0826cfac wijzigde dit bericht op 30-04-2023 10:49
0.21% gewijzigd
zondag 30 april 2023 om 10:41
BlaBla schreef: ↑30-04-2023 10:39Wat maakt het uit of jij tegen abortus bent?
Wat maakt het uit wat jij voelt daarover?
Dat is pas belangrijk wanneer jij zelf te maken krijgt met deze situatie. Een verschrikkelijk moeilijke situatie.
Wanneer het jou overkomt mag jij daar je keuzes in maken. En ook dan zou ik degene zijn die ,tegen iemand zegt dat hij pro abortus is en daarbij iets voelt, van mening is dat dat jouw keuze is en nieT die van die ander.
Dat vertelde ik net. Ik heb het zelf ook meegemaakt. en ik was net zo wanhopig als TO. Logisch ook.
zondag 30 april 2023 om 10:44
Ach lieverd. Ik denk echt dat je meer hulp nodig hebt om de juiste keuze te maken. Jezelf gek gaan zitten maken met foto’s , spookverhalen of bewegingen voelen heeft weinig zin. Het is je derde zwangerschap, de kans bestaat dat je dit kindje gaat voelen bewegen. Dat doet niks af aan het feit dat je mag besluiten dat het voor iedereen de beste keuze is als hij niet geboren wordt.
Maar ik lees ook dat er misschien nog wel iets in je zit wat zegt dat je het wil proberen, al is het maar uit loyaliteit naar je man. Ik weet niet wat het is, en of het een goed idee zou zijn. Maar het lijkt me heel erg belangrijk dit goed uit te zoeken voor je een definitieve keuze maakt. Dus ga ik nogmaals zeggen, trek bij alles en iedereen aan de bel. Er is vandaag een verloskundige van dienst, bel haar alsjeblieft. Je beschrijft dat je niet weet hoe je deze dag überhaupt moet doorkomen, dan mag je haar echt gewoon bellen vandaag. Of anders de HAP. En mocht je echt niet verder komen, dan morgen weer bij iedereen aan de bel hangen. Zorg dat je man erbij is en meehelpt om de ernst van de situatie duidelijk te maken, print je posts van vandaag uit als je dat helpt. Er moet echt wat gebeuren en niet alleen maar een afspraak bij de abortuskliniek.
Maar ik lees ook dat er misschien nog wel iets in je zit wat zegt dat je het wil proberen, al is het maar uit loyaliteit naar je man. Ik weet niet wat het is, en of het een goed idee zou zijn. Maar het lijkt me heel erg belangrijk dit goed uit te zoeken voor je een definitieve keuze maakt. Dus ga ik nogmaals zeggen, trek bij alles en iedereen aan de bel. Er is vandaag een verloskundige van dienst, bel haar alsjeblieft. Je beschrijft dat je niet weet hoe je deze dag überhaupt moet doorkomen, dan mag je haar echt gewoon bellen vandaag. Of anders de HAP. En mocht je echt niet verder komen, dan morgen weer bij iedereen aan de bel hangen. Zorg dat je man erbij is en meehelpt om de ernst van de situatie duidelijk te maken, print je posts van vandaag uit als je dat helpt. Er moet echt wat gebeuren en niet alleen maar een afspraak bij de abortuskliniek.
zondag 30 april 2023 om 10:45
Lieneke, sodemieter op uit dit topic. Hoe háál je het in je hoofd om al die bullshit hier neer te plempen? Notabene ónder de post van TO.
Jouw mening doet er niet toe. Ga je schamen voor jezelf. Hoe durf je?!
Lieve TO. Stop met googlen. Bel nogmaals voor hulp. Die storm aan onaardige berichten van gisteravond heeft je helaas beïnvloed. maar het is jouw keuze. Jij bent, los van je gezin, niemand een verklaring schuldig. Als het niet gaat, gaat het niet.
Hele dikke knuffel!
Jouw mening doet er niet toe. Ga je schamen voor jezelf. Hoe durf je?!
Lieve TO. Stop met googlen. Bel nogmaals voor hulp. Die storm aan onaardige berichten van gisteravond heeft je helaas beïnvloed. maar het is jouw keuze. Jij bent, los van je gezin, niemand een verklaring schuldig. Als het niet gaat, gaat het niet.
Hele dikke knuffel!
zondag 30 april 2023 om 10:48
dweedledee schreef: ↑30-04-2023 10:45Lieneke, sodemieter op uit dit topic. Hoe háál je het in je hoofd om al die bullshit hier neer te plempen? Notabene ónder de post van TO.
Jouw mening doet er niet toe. Ga je schamen voor jezelf. Hoe durf je?!
Lieve TO. Stop met googlen. Bel nogmaals voor hulp. Die storm aan onaardige berichten van gisteravond heeft je helaas beïnvloed. maar het is jouw keuze. Jij bent, los van je gezin, niemand een verklaring schuldig. Als het niet gaat, gaat het niet.
Hele dikke knuffel!
Dat zal ik zeker doen. Maar ik bedoel het goed: ik wil niet dat TO later zoveel spijt krijgt als ik. In mijn wanhoop heb ik een voor mij verkeerde beslissing genomen.
Ze leest nu vooral dat de abortus de juiste keuze is. En misschien is dat ook wel zo.
Maar het kan ook anders uitwerken.
zondag 30 april 2023 om 10:52
Stoppen met spijt hebben kan gewoon en mag gewoon hè. Jij maakt jezelf gek door spijt te hebben van een keuze die toen juist was. Daar hoef je dus nooit spijt van te hebben.Lieneke schreef: ↑30-04-2023 10:48Dat zal ik zeker doen. Maar ik bedoel het goed: ik wil niet dat TO later zoveel spijt krijgt als ik. In mijn wanhoop heb ik een voor mij verkeerde beslissing genomen.
Ze leest nu vooral dat de abortus de juiste keuze is. En misschien is dat ook wel zo.
Maar het kan ook anders uitwerken.
Wat wel kan: bedenken dat je dat dus nooit meer zal doen. En dan is het klaar.
Ik heb nooit ergens spijt van. Ik besluit wel regelmatig dat ik dat dus nooit meer ga doen met wat ik uit die eerdere ervaring mee genomen heb.
zondag 30 april 2023 om 10:53
Een goede moeder en vrouw zijn begint met goed voor jezelf zorgen.Ranjameteenrietje schreef: ↑30-04-2023 10:34Dus in hoeverre moet ik vechten voor hem en dit kind? Mezelf weer oplappen zodat ik voor iedereen een goede moeder en vrouw kan zijn? En in hoeverre mag ik voor mezelf kiezen en er een einde aan maken? Ik walg van mn groeiende buik. Wil het heel erg verstoppen, inhouden, ik schaam me ervoor. Soms denk ik beweging te voelen. Dan hoop ik vooral maar heel erg hard dat het mijn darmen zijn. Het is een totale mindfuck en het gebeurt allemaal in mijn lijf en het voelt als een gigantische last.
Je dochters en je man zijn erbij gebaat dat het goed met jou gaat. Het gaat nu niet goed met jou. Een 3e kind/deze zwangerschap lossen dit niet op.
zondag 30 april 2023 om 10:55
Wat grof. Kan je dat niet anders verwoorden?dweedledee schreef: ↑30-04-2023 10:45Lieneke, sodemieter op uit dit topic. Hoe háál je het in je hoofd om al die bullshit hier neer te plempen? Notabene ónder de post van TO.
Jouw mening doet er niet toe. Ga je schamen voor jezelf. Hoe durf je?!
Lieve TO. Stop met googlen. Bel nogmaals voor hulp. Die storm aan onaardige berichten van gisteravond heeft je helaas beïnvloed. maar het is jouw keuze. Jij bent, los van je gezin, niemand een verklaring schuldig. Als het niet gaat, gaat het niet.
Hele dikke knuffel!
zondag 30 april 2023 om 11:02
Een abortus alleen ook niet. De depressie was al gaande voor de zwangerschap. To, je hebt hoe dan ook hulp nodig om de vrouw, moeder en partner te zijn die je wil en kunt zijn ongeacht wat jullie gaan besluiten over de abortus.
zondag 30 april 2023 om 11:03
TO ik lees dat je vooral heel veel invult over hoe erg het straks allemaal zal zijn met een jongen. Maar jij kan niet in de toekomst kijken. Je weet het niet. Het is allemaal invulling gebaseerd op angst en onzekerheid. Dat zijn hele slechte raadgevers. De kans dat het straks anders is dan dat jij nu bedenkt is erg groter, zo niet groter dan de kans dat het precies zo is als je je nu voorstelt. Je moet natuurlijk zelf weten of je een abortus zal ondergaan, maar dat is wel een radicale en definitieve oplossing voor iets dat je niet zeker weet.
zondag 30 april 2023 om 11:03
Nou, ik lees hier een verhaal van iemand die echt vreselijk baalt van haar zwangerschap, zich er zelfs voor schaamt en er echt door in paniek is.Lieneke schreef: ↑30-04-2023 10:48Dat zal ik zeker doen. Maar ik bedoel het goed: ik wil niet dat TO later zoveel spijt krijgt als ik. In mijn wanhoop heb ik een voor mij verkeerde beslissing genomen.
Ze leest nu vooral dat de abortus de juiste keuze is. En misschien is dat ook wel zo.
Maar het kan ook anders uitwerken.
Dan is abortus toch veruit de beste oplossing?
Dat is de enige wijze waarop ze haar eigen oude leven weer terugkrijgt, haar rust ook.
Ik lees dat TO er voor ZICHZELF eigenlijk wel uit is: het laten weghalen.
Voor jezelf kiezen is soms lastig, maar wel het beste, want de zwangerschap / bevalling, het herstel en het grootste gedeelte van de opvoeding moet TO doen.
De rest heeft makkelijk praten, ook haar man.
TO wees nou wijs en kies voor jezelf.
Dit maakt je gek zo.
Ik vraag me af of het wel verstandig is geweest om hier een topic over te openen.
Je zit vol met emoties.
Ik snap dat je wil valideren of jouw emoties omtrend je zwangerschap normaal zijn.
Ik vind ze heel normaal.
Je bent niet gek, enkel in paniek omdat je het bij nader inzien gewoon écht niet wil.
Het is duidelijk voor jezelf: je baalt als een stekker en ziet je gezin als voltooid.
Je bent de eerste niet en zult de laatste niet zijn.
Oké de kans zit erin dat als het weg is gehaald je denkt: waar stresste ik zo om?
Maar dat is achteraf gelul.
Zet je schuldgevoelens zoveel mogelijk aan de kant.
Dat klompje cellen in je buik heeft hier echt geen weet van.
tothier1 wijzigde dit bericht op 30-04-2023 11:10
25.51% gewijzigd
zondag 30 april 2023 om 11:04
Nee. Want blijkbaar had deze forummer een flink bord voor haar hoofd, gezien haar posting. Zelfs nádat TO had uitgelegd wat dat soort berichten met haar doen. En dringt iets pas door als je meer dan duidelijk bent.
Of het nou goed bedoeld was of niet, het is niet helpend. Soms kun je beter je mond houden.
zondag 30 april 2023 om 11:06
Rationeel gezien heb je gelijk. Gevoelsmatig ben ik zo ontzettend bang dat ik mijn man tekort doe. Dat is zo'n grote goedzak en zo beïnvloedbaar. Hij weet zelf niet goed wat het beste is en wat hij zelf wil. Hij kan zijn wil niet loskoppelen van wat ik wil of hoe het met mij gaat. Ik kan dat wel. Ik kan heel egoïstisch naar mezelf kijken en wat hij ervan vindt volledig buiten beschouwing laten. Maar ik ben ook geen onmens en ik wil hem niet erbuiten laten want het is ook zijn kind. Zijn zoon notabene. Die hij altijd al zo graag had gehad.
Laatst hadden we er weer over, we moeten namelijk ook aan ons huwelijk werken en ik denk dat hij ook in een voorstadium van een burnout it (druk, werk, kinderen, ook snel overprikkeld en niet stress bestendig en we hebben absoluut geen rustige kinderen). En toen zei ik dat het misschien wel zo had moeten zijn. Een derde meisje zit er niet in blijkbaar. Deze jongen waar ik zwanger van ben triggert echt vanalles waardoor we op een punt zijn aangekomen dat we allebei merken dat het eigenlijk niet meer gaat. Niet met mij en niet met elkaar op deze manier want hij is ook al een tijd niet gelukkig zegt hij zelf. Hij gaat veel op automatische piloot. Dus moeten we er nu wat aan gaan doen. Wat dan ook. Dus ook met abortus zou dit kind dan nog iets goeds hebben gebracht. Dat het dan zo had moeten gaan ofzo. (Ik weet niet helemaal of ik daar in geloof).
Dit waren mijn woorden, hij zei toen dat dat goed zou kunnen maar dat het universum dan niks voor hem in petto heeft gehad (want die jongen mag er niet komen). Toen brak m'n hart en dat is ook mijn hoofd niet uit te zetten.
Dus voor de mensen die medelijden met mijn man hebben en mij een heks vinden, ik begrijp dat wel, maar ik denk echt wel ook aan hem en zijn belang.
zondag 30 april 2023 om 11:07
Ermee doorgaan toch ook? Internet staat ook vol met mensen die spijt hebben van hun derde kind. En daar hebben toch veel meer partijen dan last van dan nu van een abortus?Paska schreef: ↑30-04-2023 11:03TO ik lees dat je vooral heel veel invult over hoe erg het straks allemaal zal zijn met een jongen. Maar jij kan niet in de toekomst kijken. Je weet het niet. Het is allemaal invulling gebaseerd op angst en onzekerheid. Dat zijn hele slechte raadgevers. De kans dat het straks anders is dan dat jij nu bedenkt is erg groter, zo niet groter dan de kans dat het precies zo is als je je nu voorstelt. Je moet natuurlijk zelf weten of je een abortus zal ondergaan, maar dat is wel een radicale en definitieve oplossing voor iets dat je niet zeker weet.
zondag 30 april 2023 om 11:10
Lieve Ranja, zou je eens kunnen proberen om ergens een rustig plekje te zoeken en daar even lekker te gaan zitten of liggen? En zou je het durven om je handen op je buik te leggen en je te concentreren op je ademhaling? 4 tellen inademen, 7 seconden vasthouden en 8 seconden uitademen? Lukt het om dit vijf rondes te doen?
Dit reguleert je zenuwstelsel, je kan je hier rustiger door voelen. En zou je het durven om daarna eens te proberen te voelen wat er in je buik is? Contact te maken met je kindje? Vanuit pure openheid; ook je angsten en negatieve gevoelens mogen er zijn. Wat gebeurt er als je dit doet? Wat voel je? Lukt het om contact te maken met je kindje? Tegen hem te praten, maar ook vanuit die openheid? Met al je gevoelens, die er gewoon mogen zijn? Wat voel je? Wat voel je als je denkt aan het beindigen van de zwangerschap, terwijl je contact maakt met het kindje in je buik? Voel je misschien wel vrede? Of voel je iets anders? Alles mag er zijn!
Zou je dit durven proberen lieve Ranja? Misschien lukt het om onder alle ratio en emoties contact te maken met je intuïtie en met je kindje. En misschien kun je vanuit die rust meer helderheid krijgen op de juiste beslissing voor jou en je kindje. Alleen jij weet wat het beste is. En het mag er allemaal zijn.
Dit reguleert je zenuwstelsel, je kan je hier rustiger door voelen. En zou je het durven om daarna eens te proberen te voelen wat er in je buik is? Contact te maken met je kindje? Vanuit pure openheid; ook je angsten en negatieve gevoelens mogen er zijn. Wat gebeurt er als je dit doet? Wat voel je? Lukt het om contact te maken met je kindje? Tegen hem te praten, maar ook vanuit die openheid? Met al je gevoelens, die er gewoon mogen zijn? Wat voel je? Wat voel je als je denkt aan het beindigen van de zwangerschap, terwijl je contact maakt met het kindje in je buik? Voel je misschien wel vrede? Of voel je iets anders? Alles mag er zijn!
Zou je dit durven proberen lieve Ranja? Misschien lukt het om onder alle ratio en emoties contact te maken met je intuïtie en met je kindje. En misschien kun je vanuit die rust meer helderheid krijgen op de juiste beslissing voor jou en je kindje. Alleen jij weet wat het beste is. En het mag er allemaal zijn.
zondag 30 april 2023 om 11:12
Ik lees angst, angst, angst en een hele sterkte invulling van de toekomst terwijl je dat niet weet. Stel dat je dat niet zou kunnen denken, al die doemscenario’s, hoe zou je dan in de zwangerschap staan?Ranjameteenrietje schreef: ↑30-04-2023 11:06Rationeel gezien heb je gelijk. Gevoelsmatig ben ik zo ontzettend bang dat ik mijn man tekort doe. Dat is zo'n grote goedzak en zo beïnvloedbaar. Hij weet zelf niet goed wat het beste is en wat hij zelf wil. Hij kan zijn wil niet loskoppelen van wat ik wil of hoe het met mij gaat. Ik kan dat wel. Ik kan heel egoïstisch naar mezelf kijken en wat hij ervan vindt volledig buiten beschouwing laten. Maar ik ben ook geen onmens en ik wil hem niet erbuiten laten want het is ook zijn kind. Zijn zoon notabene. Die hij altijd al zo graag had gehad.
Laatst hadden we er weer over, we moeten namelijk ook aan ons huwelijk werken en ik denk dat hij ook in een voorstadium van een burnout it (druk, werk, kinderen, ook snel overprikkeld en niet stress bestendig en we hebben absoluut geen rustige kinderen). En toen zei ik dat het misschien wel zo had moeten zijn. Een derde meisje zit er niet in blijkbaar. Deze jongen waar ik zwanger van ben triggert echt vanalles waardoor we op een punt zijn aangekomen dat we allebei merken dat het eigenlijk niet meer gaat. Niet met mij en niet met elkaar op deze manier want hij is ook al een tijd niet gelukkig zegt hij zelf. Hij gaat veel op automatische piloot. Dus moeten we er nu wat aan gaan doen. Wat dan ook. Dus ook met abortus zou dit kind dan nog iets goeds hebben gebracht. Dat het dan zo had moeten gaan ofzo. (Ik weet niet helemaal of ik daar in geloof).
Dit waren mijn woorden, hij zei toen dat dat goed zou kunnen maar dat het universum dan niks voor hem in petto heeft gehad (want die jongen mag er niet komen). Toen brak m'n hart en dat is ook mijn hoofd niet uit te zetten.
Dus voor de mensen die medelijden met mijn man hebben en mij een heks vinden, ik begrijp dat wel, maar ik denk echt wel ook aan hem en zijn belang.
zondag 30 april 2023 om 11:12
En hiermee probeer ik niet te sturen op de zwangerschap doorzetten; maar om jou contact te laten maken met een dieper bewustzijn van waaruit jij de juiste keuze kunt maken; welke keuze dit ook is.Zeedier schreef: ↑30-04-2023 11:10Lieve Ranja, zou je eens kunnen proberen om ergens een rustig plekje te zoeken en daar even lekker te gaan zitten of liggen? En zou je het durven om je handen op je buik te leggen en je te concentreren op je ademhaling? 4 tellen inademen, 7 seconden vasthouden en 8 seconden uitademen? Lukt het om dit vijf rondes te doen?
Dit reguleert je zenuwstelsel, je kan je hier rustiger door voelen. En zou je het durven om daarna eens te proberen te voelen wat er in je buik is? Contact te maken met je kindje? Vanuit pure openheid; ook je angsten en negatieve gevoelens mogen er zijn. Wat gebeurt er als je dit doet? Wat voel je? Lukt het om contact te maken met je kindje? Tegen hem te praten, maar ook vanuit die openheid? Met al je gevoelens, die er gewoon mogen zijn? Wat voel je? Wat voel je als je denkt aan het beindigen van de zwangerschap, terwijl je contact maakt met het kindje in je buik? Voel je misschien wel vrede? Of voel je iets anders? Alles mag er zijn!
Zou je dit durven proberen lieve Ranja? Misschien lukt het om onder alle ratio en emoties contact te maken met je intuïtie en met je kindje. En misschien kun je vanuit die rust meer helderheid krijgen op de juiste beslissing voor jou en je kindje. Alleen jij weet wat het beste is. En het mag er allemaal zijn.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
