Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
zondag 30 april 2023 om 12:46
Maar even realistisch, het duurt weken, mss wel maanden, om weer een beetje normaal te gaan denken en dan is abortus sowieso al niet meer mogelijk.Cherry-3 schreef: ↑30-04-2023 12:43Nou precies dat inderdaad. Ik vind het echt bijzonder naar om te lezen hoe er hier naar iemand die álles met een zwarte bril ziet wordt geduwd in de richting van abortus. Waarom niet de focus op het proberen om de bril zo snel mogelijk met hulp van professionals minder zwart te krijgen, zodat ze een weldoordachte keuze kan maken.
Dát zou volgens mij ook de hulpvraag richting de verloskundige moeten zijn. Niet alleen meer info over hoe een abortus wel of niet er uit ziet. Maar hoe kan TO zo goed mogelijk ondersteund worden om zelf met haar man hier een goede keuze in te maken, zodat niet de depressie/burn-out (en wat pusherige mensen op een forum) die maakt.
Dan maar kiezen voor het niet op de wereld zetten van een ongewenst kind. Ik heb er aardig wat voorbij zien komen, dat wil je echt niet doen hoor.
zondag 30 april 2023 om 12:46
Dit!Marianneke schreef: ↑30-04-2023 11:48Ik ben verbaasd hoeveel forummers meer belang hechten aan de toekomst van de foetus dan aan die van de twee kinderen die er al zijn en de twee ouders daarvan die er volledig doorheen zitten. Ook vader zit tegen burnout aan. Dit zijn toch geen omstandigheden waarin nog een kind een goed idee is? Denk aan de meisjes die er al zijn!
Al die mensen die altijd maar vinden dat abortus een ingrijpende keus is. Als of een (ongewenst) kind op de wereld zetten niet een veel grotere ingrijpende onomkeerbare keus is.
Ik ben het het ook niet mee eens dat angst een slechte keus is (tenzij je een angststoornis hebt). Waarom je eigen emoties niet series nemen? Die angst is er niet voor niets.
zondag 30 april 2023 om 12:49
Ik denk dat de kans dat het huwelijk standhoudt groter is als het kind gewoon geboren wordt dan na een abortus. Want statistisch gezien is de kans dat de moeder na de bevalling wel van het kind blijkt te houden veel groter dan dat dat niet gebeurt. En de vader was er sowieso al blij mee. De zussen zullen ongetwijfeld een baby in huis ook leuk en gezellig vinden - en soms ook irritant, maar goed, het is leuker voor ze dan een gebroken gezin.
Dus tja, abortus lijkt me in deze omstandigheden vooral een quick fix met behoorlijk desastreuze langetermijngevolgen. Persoonlijk zou ik ook gokken op het andere scenario.
Am Yisrael Chai!
zondag 30 april 2023 om 12:50
Dit is exact wat ik bedoelde met mijn post.Marianneke schreef: ↑30-04-2023 11:48Ik ben verbaasd hoeveel forummers meer belang hechten aan de toekomst van de foetus dan aan die van de twee kinderen die er al zijn en de twee ouders daarvan die er volledig doorheen zitten. Ook vader zit tegen burnout aan. Dit zijn toch geen omstandigheden waarin nog een kind een goed idee is? Denk aan de meisjes die er al zijn!
Een kind aborteren is niet de oplossing voor alles. Een kind wel laten komen ook niet.
Mij lijkt prioriteit nu te liggen bij herstel van deze TO en het behoud van een stabiele situatie voor zichzelf en haar gezin, en daarmee doel ik op haar dochters.
zondag 30 april 2023 om 12:51
Ik heb een hormonale prenatale depressie gehad en mijn depressie was letterlijk over op het moment dat ik de placenta uitdreef. Ik herinner me het ook echt nog heel levendig: alsof letterlijk in 1 klap het licht weer aan ging in mijn leven. Ik heb vervolgens de kraamtijd en eigenlijk mijn hele moederschap op een hysterische roze wolk gezeten. Zo diep als ik tijdens mijn zwangerschap zat, zo euforisch was ik vanaf de placenta eruit was.Moiren schreef: ↑30-04-2023 12:46Maar even realistisch, het duurt weken, mss wel maanden, om weer een beetje normaal te gaan denken en dan is abortus sowieso al niet meer mogelijk.
Dan maar kiezen voor het niet op de wereld zetten van een ongewenst kind. Ik heb er aardig wat voorbij zien komen, dat wil je echt niet doen hoor.
Am Yisrael Chai!
zondag 30 april 2023 om 12:52
TO was voor de zwangerschap al lange tijd labiel. Ik neem aan jij niet.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 12:51Ik heb een hormonale prenatale depressie gehad en mijn depressie was letterlijk over op het moment dat ik de placenta uitdreef. Ik herinner me het ook echt nog heel levendig: alsof letterlijk in 1 klap het licht weer aan ging in mijn leven. Ik heb vervolgens de kraamtijd en eigenlijk mijn hele moederschap op een hysterische roze wolk gezeten. Zo diep als ik tijdens mijn zwangerschap zat, zo euforisch was ik vanaf de placenta eruit was.
zondag 30 april 2023 om 12:53
ja leuk die statistieken, ga jij het jochie bijstaan als blijkt dat moeder niet in staat is om van hem te houden, terwijl hij ziet dat ze wel van zijn zusjes houdt? Heb je er overheen gelezen dat TO bij voorbaat eigenlijk al geen zin had in een zwangerschap en baby's? En dat het feit dat het nu een jongetje is het nog verder op scherp heeft gezet?fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 12:49Ik denk dat de kans dat het huwelijk standhoudt groter is als het kind gewoon geboren wordt dan na een abortus. Want statistisch gezien is de kans dat de moeder na de bevalling wel van het kind blijkt te houden veel groter dan dat dat niet gebeurt. En de vader was er sowieso al blij mee. De zussen zullen ongetwijfeld een baby in huis ook leuk en gezellig vinden - en soms ook irritant, maar goed, het is leuker voor ze dan een gebroken gezin.
Dus tja, abortus lijkt me in deze omstandigheden vooral een quick fix met behoorlijk desastreuze langetermijngevolgen. Persoonlijk zou ik ook gokken op het andere scenario.
Ik ben zeker fanatiek pro-choice, wat dus ook inhoudt dat iemand de keuze maakt om wel de zwangerschap te voldragen. Maar wees niet blind voor de gevolgen van die keuze, linksom en rechtsom
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 30 april 2023 om 12:54
Griezelig hé, deze slinkse aanpak.Marianneke schreef: ↑30-04-2023 11:58Foetus! Het is nog geen kind. Door het een kind te noemen en contact maken en voorbestemd te zeggen ben je wel degelijk TO aan het manipuleren.
zondag 30 april 2023 om 12:54
Grappig dat juist de mensen die heel erg sturend en/of schandalig lomp waren eerder in dit topic, juist nu anderen verwijten dat ze pusherig zijn. For the record, ik heb helemaal niets geroepen over wel of geen abortus. Geen enkele letter heb ik daar aan besteed.
Bewijst maar weer dat veel mensen over weinig tot geen zelfreflectie beschikken. Treurig wel.
Bewijst maar weer dat veel mensen over weinig tot geen zelfreflectie beschikken. Treurig wel.
zondag 30 april 2023 om 12:55
Je had het vast nog wel geweten als je al meer dan een jaar depressief en labiel was voordat je zwanger werd.
zondag 30 april 2023 om 12:55
Het kan net zo goed zijn dat ze nu naar haar gevoel toe redeneert. Ze zegt dat ze niet van zwangerschappen en baby's houdt maar heeft toch maar liefst 3 keer!!! de keuze gemaakt om zwanger te worden. Zo erg zal ze het dus ook niet haten allemaal.rosanna08 schreef: ↑30-04-2023 12:53ja leuk die statistieken, ga jij het jochie bijstaan als blijkt dat moeder niet in staat is om van hem te houden, terwijl hij ziet dat ze wel van zijn zusjes houdt? Heb je er overheen gelezen dat TO bij voorbaat eigenlijk al geen zin had in een zwangerschap en baby's? En dat het feit dat het nu een jongetje is het nog verder op scherp heeft gezet?
Ik ben zeker fanatiek pro-choice, wat dus ook inhoudt dat iemand de keuze maakt om wel de zwangerschap te voldragen. Maar wees niet blind voor de gevolgen van die keuze, linksom en rechtsom
Am Yisrael Chai!
zondag 30 april 2023 om 12:56
ik kan echt niks met dit soort algemene verwijten, spreek iemand er gewoon persoonlijk op aan johdweedledee schreef: ↑30-04-2023 12:54Grappig dat juist de mensen die heel erg sturend en/of schandalig lomp waren eerder in dit topic, juist nu anderen verwijten dat ze pusherig zijn. For the record, ik heb helemaal niets geroepen over wel of geen abortus. Geen enkele letter heb ik daar aan besteed.
Bewijst maar weer dat veel mensen over weinig tot geen zelfreflectie beschikken. Treurig wel.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 30 april 2023 om 12:56
Ik denk dat ze n haar hart prima weet wat ze moet doen en alle voors en tegens zijn gepasseerd in dit topic. Dat maakt het nog verwarrender dus misschien helpt het om het te bekijken vanuit een neutrale blik alsof het niet over jou gaat en een antwoord te formuleren op mijn vraag ipv je te verdedigen op aannames en meningen van anderen.
zondag 30 april 2023 om 12:57
De situatie was al niet stabiel vanwege stemmingsklachten. Die nu nog meer zijn. Mogelijk onder invloed van hormonen. Wat rationeel nadenken vrijwel onmogelijk maakt in haar eentje of samen met haar man die ook enorm in de spanning zal zitten omdat hij zijn vrouw weg ziet zakken in angst en somberheid. Een abortus kan een oplossing zijn maar kan haar juist ook nog meer mentaal onderuit halen. Ik ben het met je eens dat de prioriteit ligt op stabiliseren maar zonder to te kennen durf ik niet te zeggen dat abortus daaraan bij gaat dragen. Ik snap echt niet dat zovelen die to niet kennen dat zondermeer durven te stellen. De huisarts en de verloskundige moeten nu accuut hulp in gaan zetten die dit met to en man gaan oppakken vanuit een professionele aanpak.BlaBla schreef: ↑30-04-2023 12:50Dit is exact wat ik bedoelde met mijn post.
Een kind aborteren is niet de oplossing voor alles. Een kind wel laten komen ook niet.
Mij lijkt prioriteit nu te liggen bij herstel van deze TO en het behoud van een stabiele situatie voor zichzelf en haar gezin, en daarmee doel ik op haar dochters.
zondag 30 april 2023 om 12:57
We moeten vooral doen alsof die klomp cellen of foetus niet gewoon een jongetje wordt als je niks doet.
Am Yisrael Chai!
zondag 30 april 2023 om 12:58
Dat huwelijk is al kut en met het gezin gaat het niet goed. Daar nog iemand aan toevoegen die vanaf het begin door 50% van de ouders niet gewenst is lijkt me een extreem ongelukkige situatie voor een nieuw leven. En er is nu geen tijd voor maandenlange therapie en dan beslissen, dus op die roze wolk rekenen lijkt me gewoon een heel grote gok. Hoe graag pa ook een zoon wil, hij heeft wel bigger fish to fry nu.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 12:41Toch lijkt het me net zo reeel om te benoemen dat een door de vader vurig gewenste zoon aborteren waarschijnlijk ook je huwelijk geen goed zal doen.
Je vraagt je wel eens af: 'Waar hebben wij het aan verdiend?
zondag 30 april 2023 om 13:04
Met 15 weken is het geen klomp cellen meer, ik vind eerlijk gezegd dat TO er te lang over na blijft denken terwijl ze de beslissing allang heeft genomen.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 12:57We moeten vooral doen alsof die klomp cellen of foetus niet gewoon een jongetje wordt als je niks doet.
Het is overduidelijk dat ze deze zwangerschap niet wil voortzetten.
Beter dat ze dan nu de afspraak maakt voordat het echt te laat is, de foetus wacht niet met groeien totdat TO een beslissing heeft genomen.
zondag 30 april 2023 om 13:05
zondag 30 april 2023 om 13:08
Daarbij klinkt het alsof hij de huilie kaart trekt. Ik ben er allergisch voor.Murgatroyd schreef: ↑30-04-2023 12:58Dat huwelijk is al kut en met het gezin gaat het niet goed. Daar nog iemand aan toevoegen die vanaf het begin door 50% van de ouders niet gewenst is lijkt me een extreem ongelukkige situatie voor een nieuw leven. En er is nu geen tijd voor maandenlange therapie en dan beslissen, dus op die roze wolk rekenen lijkt me gewoon een heel grote gok. Hoe graag pa ook een zoon wil, hij heeft wel bigger fish to fry nu.
zondag 30 april 2023 om 13:15
Deze. Maar ik geef gerust direct toe dat er twee manieren zijn om hem te lezen.Ranjameteenrietje schreef: ↑30-04-2023 11:06
Dit waren mijn woorden, hij zei toen dat dat goed zou kunnen maar dat het universum dan niks voor hem in petto heeft gehad (want die jongen mag er niet komen). Toen brak m'n hart en dat is ook mijn hoofd niet uit te zetten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
