Psyche
alle pijlers
Wanneer mag je opgeven?
donderdag 30 september 2021 om 16:11
Het loopt al lang niet lekker meer. De psycholoog vind mij goed. Na de intake en een gesprek is het gestopt. Ze belde nog na 2 maanden op met de vraag hoe het ging en ze gaf aan dat ze met mijn klachten kan ze mij niet helpen. Ik moet aan sociale contacten werken van haar en dan kom ik er wel. Ik voel me zo dof dat ik dingen niet meer om mij heen zie. Ik zie mensen niet of te laat groeten, vergeet dingen ookal staan ze op de kalander. Ik loop rond maar zo voelt het niet. Ik kom moeilijk uit bed maar slaap wel urenlang. Ik heb geen zin meer en voel mij alleen. Als ik de boel de boel laat voel ik me daarna weer klote dat de boel de boel heb gelaten. Ik denk dat het ergens met de weekplanning verkeerd gaat en momenten voor je zelf maken en accepteren dat de rest dan de boel blijft. Zo blijf ik in de cirkel van wat blijer worden naar weer somber gaan.
Hoe lang mag je doorgaan met ik voel mij moe, slap, afwezig, alleen zijn, maar ga elke dag weer naar het schoolplein, zorg dat de dingen in huis zijn gedaan, ga werken, maar ik wil niet meer. Het voelt als spijbelen, maar ik wil het niet meer. Wie snapt het? Het voelt zo zwak om te typen, maar ik wil er mee kappen en toch weet ik dat ik door moet. Heel vermoeiend. In mijn familie is ook iedereen van het doorgaan en
Wanneer en hoe vroeg jij om hulp als het niet ging?
Hoe lang mag je doorgaan met ik voel mij moe, slap, afwezig, alleen zijn, maar ga elke dag weer naar het schoolplein, zorg dat de dingen in huis zijn gedaan, ga werken, maar ik wil niet meer. Het voelt als spijbelen, maar ik wil het niet meer. Wie snapt het? Het voelt zo zwak om te typen, maar ik wil er mee kappen en toch weet ik dat ik door moet. Heel vermoeiend. In mijn familie is ook iedereen van het doorgaan en
Wanneer en hoe vroeg jij om hulp als het niet ging?
zondag 3 oktober 2021 om 11:13
Ik herken je gevoel. Altijd die balans zoeken. Dat het soms teveel zorgen is ipv tijd voor jezelf. Mijn partner heeft een eigen bedrijf waardoor hij 6 dagen per week werkt (vergelijkbaar met boerenleven). Daardoor komt er veel op mij neer. Ik heb ervoor gekozen minder te werken waardoor er meer ruimte voor eigen tijd is ontstaan. Tussendoor tijd om te schakelen en op te kunnen laden. Dat heeft letterlijk ademruimte. Al moet ik bij drukte er nog steeds om denken hoor. Ik heb bijv periodes dat ik amper mijn bed uitkom, want dan denk ik enkel aan het vele moeten. Dan moet ik de kinderen activeren naar school te gaan terwijl ik mezelf al moet activeren/motiveren waar ik dan al minder energie voor heb. Liefst wil ik dan uit staan, maar leven gaat door.
Ik vind dat er ook veel prikkels zijn als je moeder bent. Buiten de zorg om komen er ook zoveel berichten binnen van school. In mijn hoofd nog meer moeten (zo laat met fiets bij gymzaal zijn, op die dag een toets, infoavond, etcetera). Ik moet zowat alles opschrijven. Naast mijn werk loopt mijn hoofd dan snel over.
Achteraf gezien is het mentaal slechter met mij gegaan sinds mijn oudste naar school moest. Toen was het leven met de klok echt gestart. De tijd daarvoor konden we op mijn vrije dagen de ochtend langzaam opstarten en onze eigen tijd indelen. Dat mis ik echt. En zijn zusje was toen nog een baby dus die moest ik steeds meezeulen.
Door coaching ben ik mezelf meer serieus gaan nemen. Laat ik vaker het moeten wat los waar kan.
Maar lukt niet altijd. Nog altijd voelen sommige dagen zwaar, vooral als ik niks leuks in het vooruitzicht heb of als er veel taken op mijn schouders drukken.
Ik ben iemand die over het algemeen meer tijd en rust nodig heeft. Ontladen.
Jij ook??
Hoe is de verdeling met jouw partner?
Weet en begrijpt hij jouw situatie?
Oh en het verlangen naar een vriendin die jou aanvoelt en helpt herken ik wel wat, maar die verwachtingen heb ik laatst losgelaten. Sinds ik meer open ben dat het soms minder met mij gaat is contact met wat vriendinnen minder geworden. Ik zat altijd in de hulpverlener rol, luisterde altijd naar ze en leefde oprecht mee. Toen ik dat zelf nodig had was dat teveel voor ze. Hielden ze afstand. Ze begrijpen het niet denk ik. En dat zij er niet voor mij kunnen zijn steekt enorm en maakt dat ik meer grenzen stel. Hoe jammer ook.
Netwerk is nu zeer klein. Mis de contacten soms wel. Al mis ik niet de hele verhalen die mensen op mij uit konden storten. Daardoor raakte ik vaak ook leeg, zoog energie.
Oja en ondanks vaak geen puf probeer ik tegenwoordig 2x per week sporten in te plannen thuis. Steeds vaker lukt dit en geeft dat ook wat energie en eigen tijd. Sport jij??
Neem jezelf serieus hierin, anders raakt je batterij nog meer leger. Sterkte!!
Ik vind dat er ook veel prikkels zijn als je moeder bent. Buiten de zorg om komen er ook zoveel berichten binnen van school. In mijn hoofd nog meer moeten (zo laat met fiets bij gymzaal zijn, op die dag een toets, infoavond, etcetera). Ik moet zowat alles opschrijven. Naast mijn werk loopt mijn hoofd dan snel over.
Achteraf gezien is het mentaal slechter met mij gegaan sinds mijn oudste naar school moest. Toen was het leven met de klok echt gestart. De tijd daarvoor konden we op mijn vrije dagen de ochtend langzaam opstarten en onze eigen tijd indelen. Dat mis ik echt. En zijn zusje was toen nog een baby dus die moest ik steeds meezeulen.
Door coaching ben ik mezelf meer serieus gaan nemen. Laat ik vaker het moeten wat los waar kan.
Maar lukt niet altijd. Nog altijd voelen sommige dagen zwaar, vooral als ik niks leuks in het vooruitzicht heb of als er veel taken op mijn schouders drukken.
Ik ben iemand die over het algemeen meer tijd en rust nodig heeft. Ontladen.
Jij ook??
Hoe is de verdeling met jouw partner?
Weet en begrijpt hij jouw situatie?
Oh en het verlangen naar een vriendin die jou aanvoelt en helpt herken ik wel wat, maar die verwachtingen heb ik laatst losgelaten. Sinds ik meer open ben dat het soms minder met mij gaat is contact met wat vriendinnen minder geworden. Ik zat altijd in de hulpverlener rol, luisterde altijd naar ze en leefde oprecht mee. Toen ik dat zelf nodig had was dat teveel voor ze. Hielden ze afstand. Ze begrijpen het niet denk ik. En dat zij er niet voor mij kunnen zijn steekt enorm en maakt dat ik meer grenzen stel. Hoe jammer ook.
Netwerk is nu zeer klein. Mis de contacten soms wel. Al mis ik niet de hele verhalen die mensen op mij uit konden storten. Daardoor raakte ik vaak ook leeg, zoog energie.
Oja en ondanks vaak geen puf probeer ik tegenwoordig 2x per week sporten in te plannen thuis. Steeds vaker lukt dit en geeft dat ook wat energie en eigen tijd. Sport jij??
Neem jezelf serieus hierin, anders raakt je batterij nog meer leger. Sterkte!!
