Psyche
alle pijlers
Wanneer stort ik in??? (borderline)
donderdag 26 april 2007 om 17:30
Hallo allemaal.
Ik ben een borderliner van 23. Ik weet al jaren dat ik borderline heb, en over het algemeen gaat het met ups en downs. Dit is altijd zo geweest, goeie periode, slechte periode, goeie periode, slechte periode, enz, enz.
Nu gaat het al zo lang goed met me, echt al dik 2,5 maand. Ik ben dit niet gewend. Word iedere dag vrolijk wakker, zit vol energie, stuiter hele dagen door en ben op en top gelukkig.
Wat is dan het probleem zullen jullie je afvragen??? Nou, het gaat TE goed, ik kan het niet geloven, en zit er bijna op te wachten tot ik weer instort. Tis niet dat ik er de hele dag mee bezig ben, maar vraag het me echt af. Kan niet geloven dat het goed blijft gaan.
Kuss kuss Gilly
dinsdag 26 juni 2007 om 20:43
En trouwens, heb helemaal geen behoefte aan medicatie en/of therapie. T gaat over het algemeen goed. Heb vroeger wel zelfmoordpogingen gedaan, maar ben al lange tijd tot het besef gekomen dat ik het leven veel te leuk vind. De reden dat ik niet in therapie wil heb ik net uitgelegd, de reden dat ik niet aan de medicatie wil, wil ik ook best even uitleggen.
Misschien klinkt het stom, maar ik zou me borderline ook niet willen missen. Tis wie ik ben, iig, het maakt me tot wie ik ben. Want ik weet dat juist mijn impulsieve kant door me borderline komt, en die zou ik voor geen goud willen missen, en zo zijn er nog wel meer dingen. Tis alleen dat ik die kutperiode weer ff goed moet door komen.
Paar dagen terug een steen voor me laten pendelen. Die vrouw in de winkel zei zulke rake dingen, stond daar met tranen in me ogen. maar sinds ik de steen draag, is het allemaal wel iets rstiger, dus dat is iig fijn.
Ik sla me er wel doorheen, krijg gelukkig een heleboel steun.
Kuss kuss Gilly
woensdag 27 juni 2007 om 17:23
Ik probeer mezelf een beetje uit te vogelen, en ben tot de conclusie gekomen dat ik niet zo zeer depri ben, of me de hele dag klote ben, maar ik zal het meer explosief noemen.
Ben over het algemeen nu redelijk vrolijk, maar me stemmingswisselingen zijn nu zo heftig, ik flip om niks helemaal uit, en als je boe zegt zit ik alweer te huilen.
Wat moet ik hier toch mee, word gek van mezelf!!!
Kuss kuss Gilly
woensdag 27 juni 2007 om 23:44
Is dat echt een vraag (wat moet ik hiermee) of schreeuw je het even uit? Wat je ermee kunt, is medicatie nemen die de stemmingswisselingen binnen de perken houdt. Wat je ook kunt doen is het accepteren als je, zoals je schrijft, andere zaken die jou typeren en bij borderline horen niet kwijt wilt. Elk voordeel hep zijn nadeel. Je hebt in elk geval veel support en dat is fijn. Sterkte dus.
donderdag 28 juni 2007 om 13:20
Gilly, Fleurtje bedoelt het niet gemeen. Die schop onder de kont is écht nodig. Jij moet jezelf een schop onder de kont geven om in therapie te gaan. Ik weet dat het eng is, zie mijn eigen topic. En ik snap dat je er vervelende ervaringen mee hebt, ik ook. Ik ben ook als de dood dat 'ze' het op mijn escortwerk gooien. Je blowen is een symptoom, geen aanleiding. Je kunt natuurlijk wel stoppen met blowen als je wil, maar een paar jointjes doet niemand echt kwaad (met mate he).
Je hebt nu zoveel problemen, het cumuleert, ik heb dat nu ook. En dan heb je echt een probleem. Dan ga je misschien weer snijden om de druk te verminderen, en voel je je eventjes beter. Dat is slechts schijn en je houdt er blijvende littekens aan over.
Probeer een goede therapeut te zoeken, desnoods via een website over borderline/via lotgenotengroepen. Of op het borderlinetopic hier. Niet elke therapeut is goed of erkent het. Probeer eens meditatie, yoga. Dat helpt volgens mij beter dan ontspanningsoefeningen, want daar moet je zelf ook druk achter zetten.
Bedenk dat er duizenden mensen zijn die exact dezelfde problemen doormaken als jij, en dat therapeuten wel gekkere gevallen zien. Probeer je ook niet af te zetten, schrijf desnoods een brief waarin je uitlegt hoe je je voelt en overhandig die aan de therapeut. Een goede therapeut ziet dan dat je er moeite voor wilt doen en zal die brief lezen.
Succes, ik moet binnenkort ook peuten en ik zie er ook tegenop. Want ik ben ook bang om niet begrepen te worden (vorige therapeut luisterde gewoon niet, andere therapeut wilde enkel wroeten in mijn verleden en niet luisteren naar huidige problemen. Ik vermoedde zelf een aantal dingen, maar dat werd weggewuifd).
Je hebt nu zoveel problemen, het cumuleert, ik heb dat nu ook. En dan heb je echt een probleem. Dan ga je misschien weer snijden om de druk te verminderen, en voel je je eventjes beter. Dat is slechts schijn en je houdt er blijvende littekens aan over.
Probeer een goede therapeut te zoeken, desnoods via een website over borderline/via lotgenotengroepen. Of op het borderlinetopic hier. Niet elke therapeut is goed of erkent het. Probeer eens meditatie, yoga. Dat helpt volgens mij beter dan ontspanningsoefeningen, want daar moet je zelf ook druk achter zetten.
Bedenk dat er duizenden mensen zijn die exact dezelfde problemen doormaken als jij, en dat therapeuten wel gekkere gevallen zien. Probeer je ook niet af te zetten, schrijf desnoods een brief waarin je uitlegt hoe je je voelt en overhandig die aan de therapeut. Een goede therapeut ziet dan dat je er moeite voor wilt doen en zal die brief lezen.
Succes, ik moet binnenkort ook peuten en ik zie er ook tegenop. Want ik ben ook bang om niet begrepen te worden (vorige therapeut luisterde gewoon niet, andere therapeut wilde enkel wroeten in mijn verleden en niet luisteren naar huidige problemen. Ik vermoedde zelf een aantal dingen, maar dat werd weggewuifd).
donderdag 28 juni 2007 om 13:36
Hee Pers,
was leuk om je gisteren te spreken.
Fleurtje bedoeld het misschien niet gemeen, dan mag ze wel eens nadenken over hoe ze dingen opschrijft. Weet je wat het is met therapie. Ik weet niet waar ik het over moet hebben. Moet ik gaan praten over het feit dat ik vroeger misbruikt ben??? Dat heb ik vroeger al gedaan, been there, done that. Of over dat me vader me sloeg, zelfde verhaal, been there, done that. (hier ondervind ik allebei geen last meer van, tis echt verwerkt, en nee, niet weggestopt, heb er echt jaren over gepraat)
Ik zeg eerlijk, zou niet weten hoe een therapeut me kan helpen. Als ik al met iemand ga praten, dan wil ik niet met iemand praten die alleen maar boekjes heb gelezen (no offense to you :P), maar graag een ervaringsdeskundige. En die heb ik tot op de dag van vandaag nog niet gevonden, helaas.
Kuss kuss Gilly
donderdag 28 juni 2007 om 13:43
Even reageren op schop onder de kont.
Mijn vriend heeft bps en die heeft wel degelijk af en toe een schop onder zijn kont nodig om met iets te beginnen. En dan heb ik het niet over koffie zetten of de was ophangen maar bijv starten met het schilderen van het huis en vooral, als daarmee begonnen is, ermee doorgaan. Vaak,zeer vaak, komt er de klad in , in zogeheten grotere projecten. Dingen voornemen om te willen doen en als de tijd daar is, ze vaak niet doen en dan anderen de schuld geven dat deze personen zijn tijd innemen met allerlei andere zaken, ,waardoor hij zijn oorspronkelijke plan niet kan uitvoeren.
pffffffff
Mijn vriend heeft bps en die heeft wel degelijk af en toe een schop onder zijn kont nodig om met iets te beginnen. En dan heb ik het niet over koffie zetten of de was ophangen maar bijv starten met het schilderen van het huis en vooral, als daarmee begonnen is, ermee doorgaan. Vaak,zeer vaak, komt er de klad in , in zogeheten grotere projecten. Dingen voornemen om te willen doen en als de tijd daar is, ze vaak niet doen en dan anderen de schuld geven dat deze personen zijn tijd innemen met allerlei andere zaken, ,waardoor hij zijn oorspronkelijke plan niet kan uitvoeren.
pffffffff
donderdag 28 juni 2007 om 13:53
Hallo Gilly en Fleurtje,Ik weet al een aantal jaren dat ik borderline heb en toen ik de term: schop onder de kont krijgen las, was mijn eerte reactie zoals Gilly. Toch merk ik dat als ik in mijn mindere periodes zit, mezelf figuurlijk een schop onder de kont geef. En zo wordt het weer een positieve zin. Misschien zou je, als je al in behandeling bent, kunnen overwegen een keer een VERS-training te volgen. Hierdoor krijg je meer inzicht in je ups en downs en op de manier hoe je op situaties reageert en uiteindelijk zou je crises af kunnen wenden. Zo ver ben ik nog niet, maar ik weet wel in welke fase ik me bevind en wanneer het fout kan gaan. Je hebt 5 fases (pannetjes) waarvan fase 5 het heftigst is (crisis). Als ik in fase 5 zit dan moet je de crisis "uit laten razen", dat kan gewoon niet anders, dus je dan een schop onder de kont geven werkt averechts, maar als je in fase 3 of 4 zit, kun je denken, schouders eronder, en ga iets doen wat je leuk vindt bijvoorbeeld, sporten, lezen, film kijken, iemand bellen. Zo'n overzicht, ook wel signaleringsplan genoemd, is heel persoonlijk en stel je ook zelf, met feedback van je therapeut op. Ik had gisteren bijvoorbeeld een akkefietje op mijn werk, en ik was daar zo opgefokt en moe van dat ik mijn plan om om 6 uur te gaan sporten op de tocht kwam. Toen heb ik me een spreekwoordelijk schop onder de kont gegeven en ben ik toch gegaan. Achteraf alleen maar blij, want als ik naar huis was gegaan was ik kalmeringspillen gaan slikken en naar bed gegaan, of had het op mijn man afgereageerd. Mij is geleerd, als je niet in fase 5 zit, dan heb je een keuze om door te draaien of gezond gedrag ertegenover te stellen. Die keuzes moet ik vaak maken en gaan niet altijd goed, maar ik ben positief over iedere keer dat ik niet snijd en geen woedeaanvallen krijg. O ja, VERS training staat voor Vaardigheidstraining Emotionele Regulatiestoornis, zoals borderline ook wel eens wordt genoemd. Misschien een heel verhaal, maar ik wil duidelijk maken dat je een schop onder de kont ook postief kan zien.
donderdag 28 juni 2007 om 13:53
Ik heb juist een erorme vechtlust, en zeker ook doorzettingsvermogen. Die schop onder me kont heb ik nooit nodig gehad, dus nu ook niet.
En wat betreft Fleurtje, als jij die schop onder je hol nodig hebt, goed voor jou, maar als je zoveel van bps weet, dan weet je ook dat de ene borderliner de andere niet is.
donderdag 28 juni 2007 om 13:59
Verdomme Gilly, wat ben je toch....
Je vraagt TIPS. Ja, TIPS! Ik geef je een TIP. Daarmee is niet gezegd dat dat bij alle mensen met bps helpt. Als je tips vraagt, kun je niet verwachten dat iemand met DE TIP voor jou aankomt. Mensen geven tips die bij hen geholpen hebben, in de hoop dat het bij een ander ook werkt. Hoop, Gilly.
Maar als jij alles wegduwt en afkapt, dan moet je dat zelf weten. Dit zei ik ook al eerder: tegen de tijd dat je écht geholpen wilt worden, dan grijp je álles aan. Misschien ís het nog niet ver genoeg voor je. Misschien moet jij ook wel eerst bovenop een flatgebouw staan om je dat te realiseren. Dat hoop ik niet voor je, maar het zij zo.
donderdag 28 juni 2007 om 17:46
Ik weet niet hoe jij weten kunt dat dit en dat bij jou niet gaat helpen. Ik zou zeggen: verdiep je eens goed in de redenen van je gedrag, via internet bijv.. M.a.w.: wat is borderline en waarom voel ik me zo? Wat is een manier om de situatie te verbeteren?
Ik heb hier al eerder wat over geschreven, waarna ik met wat dame met borderline botste. Anderen ook niet hoor.
De reden waarom je je zo voelt is omdat je hersenen anders zijn dan die van anderen. Hoe dat komt, maakt niet veel uit want graven in je verleden levert niet zoveel op (verdriet, die niet helpen gaat). Dat je hersenen anders functioneren, wil niet zeggen dat je gek bent of ziets. Maar de term emotionele dysregulatie vind ik een veel betere en mooiere omschrijving van de stoornis. Je "bordert" namelijk niet aan een pscyhose (meestal niet) als je borderline hebt, zoals veronderstelt werd in het verleden. Je bent meestal veel gevoeliger voor reacties van anderen en hebt je eigen acties/reacties minder goed in bedwang dan de meeste anderen. Vereenvoudigd gezegd is het zo en daarom emotionele dysregulatutie.
Medicatie zal dit deels of geheel verhelpen. Als je niet gelooft dat hwet helpt, bedenk dan eens hoe je je voelt als je dronken bent of als je flink has gerookt hebt: voel je je dan nog hetzelfde? Nee. Dus stoffen kunnen duidelijk iets (tijdelijk) veranderen. Medicatie neem je op dagelijkse basis in, zodat het effect behouden blijft. Soms volen mensen zich onderdrukt of erg vlak etcetc. Maar bij de juiste medicatie voelen velen zich gewoon de stabielste en vrolijkste uitvoering van zichzelf. De stoffen in je hersenen zijn dan waarschijnlijk meer op het niveau van mensen die jouw probleem niet of veel minder hebben. Ik heb meermaals gelezen dat dame sm et een werkend geneesmiddel zichzelf ENG normaal vonden, gingen twijfelen, maar hun omgeving overduidelijk aangaf dat ze zoveel anders was geworden (prettiger, stabieler etc). Ik denk dat iemand met bijv. borderline ook heel veel kan halen uit dit effect van medicatie: niet alleen voel je jezelf veel kalmer/stabieler, maar de omgang met mensen stuit op veel minder (en regelmatig geen!) conflicten.
Goede therapie kan als de medicatie aanslaat je verder helpen. Deskundigen zijn het er redelijk over eens dat therapie zonder medicatie niet zo'n goe didee is omdat het effect minder goed is. Als je goede therapie hebt gevolgd (bijvoorbeeld Rationeel Emotieve Therapie, maar tenminste een vorm van cognitieve gedragstherapie) kun je de medicatie vaak minderen.
Ik snap dat je nu onzeker bent en daarom (denk ik) reageert zoals je reageert. Als je een oplossing wilt en het gaat echt slwecht met je, dan ben je denk ik niet in de positie om allerlei zaken die goed zouden kunnen helpen af te wijzen. Kan wel, maar besef dat je een veel prettiger leven hiermee minder waarschijnlijk maakt....Succes en veel sterkte!
Ik heb hier al eerder wat over geschreven, waarna ik met wat dame met borderline botste. Anderen ook niet hoor.
De reden waarom je je zo voelt is omdat je hersenen anders zijn dan die van anderen. Hoe dat komt, maakt niet veel uit want graven in je verleden levert niet zoveel op (verdriet, die niet helpen gaat). Dat je hersenen anders functioneren, wil niet zeggen dat je gek bent of ziets. Maar de term emotionele dysregulatie vind ik een veel betere en mooiere omschrijving van de stoornis. Je "bordert" namelijk niet aan een pscyhose (meestal niet) als je borderline hebt, zoals veronderstelt werd in het verleden. Je bent meestal veel gevoeliger voor reacties van anderen en hebt je eigen acties/reacties minder goed in bedwang dan de meeste anderen. Vereenvoudigd gezegd is het zo en daarom emotionele dysregulatutie.
Medicatie zal dit deels of geheel verhelpen. Als je niet gelooft dat hwet helpt, bedenk dan eens hoe je je voelt als je dronken bent of als je flink has gerookt hebt: voel je je dan nog hetzelfde? Nee. Dus stoffen kunnen duidelijk iets (tijdelijk) veranderen. Medicatie neem je op dagelijkse basis in, zodat het effect behouden blijft. Soms volen mensen zich onderdrukt of erg vlak etcetc. Maar bij de juiste medicatie voelen velen zich gewoon de stabielste en vrolijkste uitvoering van zichzelf. De stoffen in je hersenen zijn dan waarschijnlijk meer op het niveau van mensen die jouw probleem niet of veel minder hebben. Ik heb meermaals gelezen dat dame sm et een werkend geneesmiddel zichzelf ENG normaal vonden, gingen twijfelen, maar hun omgeving overduidelijk aangaf dat ze zoveel anders was geworden (prettiger, stabieler etc). Ik denk dat iemand met bijv. borderline ook heel veel kan halen uit dit effect van medicatie: niet alleen voel je jezelf veel kalmer/stabieler, maar de omgang met mensen stuit op veel minder (en regelmatig geen!) conflicten.
Goede therapie kan als de medicatie aanslaat je verder helpen. Deskundigen zijn het er redelijk over eens dat therapie zonder medicatie niet zo'n goe didee is omdat het effect minder goed is. Als je goede therapie hebt gevolgd (bijvoorbeeld Rationeel Emotieve Therapie, maar tenminste een vorm van cognitieve gedragstherapie) kun je de medicatie vaak minderen.
Ik snap dat je nu onzeker bent en daarom (denk ik) reageert zoals je reageert. Als je een oplossing wilt en het gaat echt slwecht met je, dan ben je denk ik niet in de positie om allerlei zaken die goed zouden kunnen helpen af te wijzen. Kan wel, maar besef dat je een veel prettiger leven hiermee minder waarschijnlijk maakt....Succes en veel sterkte!
donderdag 28 juni 2007 om 21:41
Wat Fleurtje hier schrijft is zo waar,bij mij is de BP ruim 20 jaar geleden vast gesteld,en mijn god wat was het de schuld van alles en iedereen,als ik mezelf weer eens rot voelde of me in de nesten had gewerkt,de hulpverlening waar ik toen al een behoorlijke tijd liep,hielden dat in stand,door met me mee te treuren.
Tot ik een psych trof bij een opname,die van de harde aanpak was,en geloof me nu maar dat vond ik zwaar waardeloos,voelde me onbegrepen,en vond hem vooral heel erg stom.
Tot ik door kreeg dat hij me juist wilde helpen *hij is ook degene die uiteindelijk de diagnose heeft gesteld*
Toen ik eenmaal op het goeie spoor zat,heeft hij me als een gelijke behandeld,en dat bevorderde mijn groei alleen maar verder.
Ik zal nooit klachten vrij zijn,of zoals hij het zo mooi zij,je zult nooit de polonaise dansen.
Maar weet je ik hoef de polonaise ook niet meer te dansen,ben tevreden,zoals ik nu ben,heb samen met hulp mijn goeie kanten,die ook iedere BP in zich heeft zitten naar voren gehaald, die gebruik ik nu,en de positieve aandacht,heeft een stuk fijner effect dan de negatieve,hulp geven,is een stuk fijner dan steeds om hulp roepen,enz,enz
Dat roer kan alleen maar omgegooid worden als je zelf zover bent,alle krachten die nu gestopt worden in negatief gedrag,zijn veel vermoeiender dan ze in positief gedrag te stoppen.
Ik ga al 100 jaar dus,maandelijks naar de psych,de maand daarop naar de hulpverlener,puur als vinger aan de pols,niet meer voor therapie,nee,puur vinger aan de pols,en even bijpraten,omdat ik toch onzeker blijf,maar ook depressief,of rand psychotisch kan worden,bij teveel stress.
Dat is al jaren niet meer gebeurt,maar dat dank ik ook voor een heel groot deel aan mijn eigen regels,regels die bij mij goed werken,maar die voor anderen misschien het omgekeerde veroorzaken.
Ik ben dus al wat ouder dan de meeste meeschrijvers,heb heel diep gezeten,en vond positief zo ongeveer het smerigste woord dat er bestond.
maar ben de BP gaan zien als een ziekte waar je best mee kan leven,ik gebruik wel medicatie,maar doet niet ieder mens met een aandoening die daarmee,te behandelen is dat????
donderdag 28 juni 2007 om 22:10
Dat is een mooi verhaal Iris.
Ik ben ook wat ouder en als ik erop terug kijk, waren mijn jaren tussen de 20 en 30/32 jaar toch het heftigste geloof ik.
Ik ben blij dat ik altijd de goede hulpverleners om me heen heb gehad, wat dat betreft heb ik echt een engeltje op mijn schouder gehad. Voor mij was het heel goed dat ik met 2 hulpverleners (een psychiater en een psychotherapeute) een band op kon bouwen. Dat was heel belangrijk voor mij. Dat ik altijd, wat ik ook gedaan had, wat ik ook gezegd had of hoe ik me gedragen had, dat ik altijd onvoorwaardelijk terug kon en mocht komen. Verder is het voor mij van belang geweest te blijven praten, te blijven lullen over de zaken des levens. Dingen die je tegen komt, problemen, relatie's, dingen die zich in je hoofd afspelen, enz. Het was ook goed te kijken naar trauma's in mijn jeugd, en daar wél om te huilen, om daar om te rouwen, het uiteindelijk een plek te geven en te aksepteren. Dat maakt het een en het ander rustiger, dan heb je er iets mee gedaan en kun je verder. Maar dat kost tijd en gaat gemakkelijker naarmate een mens ouder wordt (oud wijf klink ik zo, en zo oud ben ik nou ook weer niet heur).
Ik heb nu nog steeds kontakt, wat jij ook schrijft, een vinger aan de pols kontakt met mijn huisarts, ik mag komen wanneer ik wil, en dan praten we bij, of spitten iets uit, of bekijken een probleem echt heel erg geweldig, soms zie ik hem 1x inde 2 weken , nu zo'n 1 keer in de maand, en ik heb een kontakt met een therapeute van de GGZ. Dat nu wat vaker, omdat mijn vader overleden is, maar in principe is dat ook zo 1x keer in de maand.
Ik heb ook bepaalde leefregels voor mezelf, veel rust, niet teveel rare dingen, struktuur, ach je kent het hele rijtje wel.
Ik hoop Gilly, dat je er wat aan hebt. Mocht je me wat willen vragen, dan zal ik je beantwoorden. Liefs, Jorinde.
Ik ben ook wat ouder en als ik erop terug kijk, waren mijn jaren tussen de 20 en 30/32 jaar toch het heftigste geloof ik.
Ik ben blij dat ik altijd de goede hulpverleners om me heen heb gehad, wat dat betreft heb ik echt een engeltje op mijn schouder gehad. Voor mij was het heel goed dat ik met 2 hulpverleners (een psychiater en een psychotherapeute) een band op kon bouwen. Dat was heel belangrijk voor mij. Dat ik altijd, wat ik ook gedaan had, wat ik ook gezegd had of hoe ik me gedragen had, dat ik altijd onvoorwaardelijk terug kon en mocht komen. Verder is het voor mij van belang geweest te blijven praten, te blijven lullen over de zaken des levens. Dingen die je tegen komt, problemen, relatie's, dingen die zich in je hoofd afspelen, enz. Het was ook goed te kijken naar trauma's in mijn jeugd, en daar wél om te huilen, om daar om te rouwen, het uiteindelijk een plek te geven en te aksepteren. Dat maakt het een en het ander rustiger, dan heb je er iets mee gedaan en kun je verder. Maar dat kost tijd en gaat gemakkelijker naarmate een mens ouder wordt (oud wijf klink ik zo, en zo oud ben ik nou ook weer niet heur).
Ik heb nu nog steeds kontakt, wat jij ook schrijft, een vinger aan de pols kontakt met mijn huisarts, ik mag komen wanneer ik wil, en dan praten we bij, of spitten iets uit, of bekijken een probleem echt heel erg geweldig, soms zie ik hem 1x inde 2 weken , nu zo'n 1 keer in de maand, en ik heb een kontakt met een therapeute van de GGZ. Dat nu wat vaker, omdat mijn vader overleden is, maar in principe is dat ook zo 1x keer in de maand.
Ik heb ook bepaalde leefregels voor mezelf, veel rust, niet teveel rare dingen, struktuur, ach je kent het hele rijtje wel.
Ik hoop Gilly, dat je er wat aan hebt. Mocht je me wat willen vragen, dan zal ik je beantwoorden. Liefs, Jorinde.
