Psyche
alle pijlers
Wanneer stort ik in??? (borderline)
donderdag 26 april 2007 om 17:30
Hallo allemaal.
Ik ben een borderliner van 23. Ik weet al jaren dat ik borderline heb, en over het algemeen gaat het met ups en downs. Dit is altijd zo geweest, goeie periode, slechte periode, goeie periode, slechte periode, enz, enz.
Nu gaat het al zo lang goed met me, echt al dik 2,5 maand. Ik ben dit niet gewend. Word iedere dag vrolijk wakker, zit vol energie, stuiter hele dagen door en ben op en top gelukkig.
Wat is dan het probleem zullen jullie je afvragen??? Nou, het gaat TE goed, ik kan het niet geloven, en zit er bijna op te wachten tot ik weer instort. Tis niet dat ik er de hele dag mee bezig ben, maar vraag het me echt af. Kan niet geloven dat het goed blijft gaan.
Kuss kuss Gilly
donderdag 28 juni 2007 om 22:18
Dank je Jorinde2,hoop dat meer van dit soort verhalen als die van ons,aanslaan,en aanzetten tot aktie.
Ik zag laatst een vrouw op een pschyciatrische afdeling zitten,ongeveer mijn leeftijd,die ook een BP had,nog steeds zwaar boos,op alles en iedereen,en ik schrok,want ik dacht,tja daar had ik ook kunnen zitten.
Je hebt dus een keus,en dat vertel ik mijn kids ook ,2 van mijn kids hebben ook een BP,
Je hebt altijd een keus..........
Ik zag laatst een vrouw op een pschyciatrische afdeling zitten,ongeveer mijn leeftijd,die ook een BP had,nog steeds zwaar boos,op alles en iedereen,en ik schrok,want ik dacht,tja daar had ik ook kunnen zitten.
Je hebt dus een keus,en dat vertel ik mijn kids ook ,2 van mijn kids hebben ook een BP,
Je hebt altijd een keus..........
donderdag 28 juni 2007 om 22:29
Inderdaad, je hebt altijd een keus. Ik heb het idee dat Gilly dat niet ziet, of nóg niet ziet. Ik denk dat leeftijd daar inderdaad veel mee te maken heeft (los van het feit dat je over de heftigheid van borderline vaak heen kunt groeien).
Het is heel herkenbaar wat en hoe Gilly schrijft; het tegen alles aan trappen, alle hulp bij voorbaat afketsen, alles en iedereen de schuld geven behalve jezelf...
Maar uit ervaring weet ik ook dat het weinig zin heeft om raad/advies te geven, dat je vaak eerst ontzettend zwaar op je bek moet gaan, wil je het advies van wie dan ook aannemen. En dát was ik vanmiddag even vergeten; het heeft weinig zin om tegen een Gilly aan te praten, het is eenrichtingsverkeer.
Mijn god, wat heb ik met terugwerkende kracht, medelijden met mijn omgeving....
Het is heel herkenbaar wat en hoe Gilly schrijft; het tegen alles aan trappen, alle hulp bij voorbaat afketsen, alles en iedereen de schuld geven behalve jezelf...
Maar uit ervaring weet ik ook dat het weinig zin heeft om raad/advies te geven, dat je vaak eerst ontzettend zwaar op je bek moet gaan, wil je het advies van wie dan ook aannemen. En dát was ik vanmiddag even vergeten; het heeft weinig zin om tegen een Gilly aan te praten, het is eenrichtingsverkeer.
Mijn god, wat heb ik met terugwerkende kracht, medelijden met mijn omgeving....
vrijdag 29 juni 2007 om 07:02
Dank je Iris en Jorinde voor jullie verhaal. Doet me goed om dat te lezen.
Wat voor mij de reden is/was/altijd is geweest, is dat, zoals ik al eerder zei, ik me er vaak onbegrepen voel. Ik begrijp van jullie dat jullie hetzelfde hadden. Wat voor mij ook nog een reden is, is dat mijn klachten al zo drastisch verminderd zijn. Ik zie jullie nu denken, verminderd :o. Maar tis echt waar.
Dat ik nog in mijn speedperiode zat ging het echt slecht met me. Zwaar depressief, suicidaal, sneed mezelf, had gemiddels 3x per week last van aanvallen. En ik voelde me het grootste deel van de tijd bagger.
Ik ben nu 3 jaar van de speed af. Heb een stuk meer rust in me leven, aanvallen heb ik nog maar gemiddeld 1x per maand. Bij stress wel vaker, zoals nu, helaas. Het grootste deel van de tijd ben ik vrolikj, met af en toe een slechtere periode, maar me slechte periodes nu, zijn nog altijd beter als die van toen.
Suicidaal ben ik niet. Snijden/krassen doe ik gelukkig ook bijna niet meer. Misschien 1x per 2 maanden ofzo.
Dus jullie zullen het misschien anders zien als ik, maar eigenlijk vind ik dat het best redelijk gaat. Ben erg bang dat als ik nu aan therapie ga beginnen, dat het daardoor weer minder gaat, of is dat een vreemde gedachte??
Nu las ik dat iemand het had over VERS-therapie (zoiets toch??). Dit is iets wat ik wel zou willen proberen. Ga me er de komende dagen zoveel mogelijk over inlezen. En misschien durf ik de stap te nemen. Ik hoop het, want het lijkt me heel fijn om in me slechte periodes wat beter met mezelf om te gaan.
Iedereen iig bedankt voor de tips.
Kuss kuss Gilly
vrijdag 29 juni 2007 om 07:17
Vond dit gedicht zo mooi, t raakte me....
Rust
De verkenning van mijn dromen en wensen,
bivakkerend op en over mijn grenzen,
resulterend in even geen vastigheid meer,
van een duidelijk zelfbeeld, wereldbeeld en mensbeeld.
En het had maar een haar gescheeld,
of ik was tenonder gegaan,
door niet meer in het leven te staan.
Al die aardse zaken,
die me zo kunnen raken,
die zorgen voor onrust in mijn leven,
zonder dat ik er nog richting aan kan geven.
Geef me rust,
geef me nieuwe levenslust,
geef me een geliefde die niet uit lust,
maar me alleen uit liefde kust.
Geef me de rust om even geen grenzen meer te verkennen,
want nieuwe grenzen zullen me nu alleen maar overspoelen,
me niet meer aangeven wat ze bedoelen,
ik moet eerst aan mijn opgedane ervaringen wennen.
Geef me harmonie,
harmonie zoals ik die in de schoonheid van de natuur steeds zie.
Als de rust weer in mijn hoofd zal terugkeren,
is mijn leven natuurlijk niet af,
ik zal dan weer opnieuw grenzen verkennen en me bezeren,
want ik heb het leven lief en ben niet laf.
Grote onbekende in mij,
grote onbekende van mij,
wees geen clown en maak me niet blij,
wees geen minnaar waar ik mee vrij,
vang me op,
geef richting aan de onrust in mijn kop.
vrijdag 29 juni 2007 om 07:47
Wil er best op reageren Fleurtje. En ik weet dat ik een keus heb, en weet nog veel beter dat ik door mijn impulsiviteit de verkeerde keus maakt. Maar ik vind dat je me een beetje afschilderd als een puber, en je zegt zelf dat het geen nut heeft om me advies te geven. Tja, wat moet ik daar op zeggen. Ik ben misschien pas 23, maar heb genoeg meegemaakt. Teveel om vergeleken te worden met een puber. Ik hoop dat je dit ook niet zo bedoelde.
vrijdag 29 juni 2007 om 17:32
Hoi,
Ook ik herken het gevoel uit de openings post wel een beetje. Als het goed gaat, vraag ik me af hoe lang ik dat vol ga houden. Word ik weer bang voor de down. Nu ook weer, laatst heel erg ingestort, daarna ging alles ineens heel goed. Nieuwe baan, minder buien en stress. Het gaat nu heel goed. Te goed. Ik baal zo. Ik wil gewoon eens genieten van wat ik heb zonder die alles consumerende angst om alles weer op te fucken. Want daardoor krijg ik weer stress en ga ik over eten en piekeren.
Ook ik ben op mijn 23e pas achter de diagnose Borderline gekomen maar nu ik de info er over heb, is het iets wat ik al jarenlang heb. Ok ze kunnen het pas definitief vaststellen op latere leeftijd maar dat wil niet zeggen dat het ineens HOPPA rond je 20e ontstaat. Daar gaat een heel proces aan vooraf wat in mijn geval aanwijsbaar al voor mijn tienerjaren begon.
Ook ik herken het gevoel uit de openings post wel een beetje. Als het goed gaat, vraag ik me af hoe lang ik dat vol ga houden. Word ik weer bang voor de down. Nu ook weer, laatst heel erg ingestort, daarna ging alles ineens heel goed. Nieuwe baan, minder buien en stress. Het gaat nu heel goed. Te goed. Ik baal zo. Ik wil gewoon eens genieten van wat ik heb zonder die alles consumerende angst om alles weer op te fucken. Want daardoor krijg ik weer stress en ga ik over eten en piekeren.
Ook ik ben op mijn 23e pas achter de diagnose Borderline gekomen maar nu ik de info er over heb, is het iets wat ik al jarenlang heb. Ok ze kunnen het pas definitief vaststellen op latere leeftijd maar dat wil niet zeggen dat het ineens HOPPA rond je 20e ontstaat. Daar gaat een heel proces aan vooraf wat in mijn geval aanwijsbaar al voor mijn tienerjaren begon.
vrijdag 29 juni 2007 om 18:21
@Calvein (jij was het toch). Nee, ik had/heb niet door dat Fleurtje uit eign ervaring spreekt. Als je het zo stelt is dat wel heel lief van haar. Maar ik voelde/voel me aangevallen, en dan reageer ik nogal heftig. Voel me soms zo onbegrepen. Dat zal ze dan vast ook herkennen.
@Fleurtje, het spijt me!!!
@Christine, dank je voor je post. Bij mij is op me 16e al vastgesteld, maar herken sommige van de syptomen al uit me kinderjaren, me moeder noemt altijd de leeftijd van 9. Mijn moeder is er sinds kort achter dat zij het ook heeft, blijkbaar dus toch erfelijk.
Pff, zo eindelijk naar huis, dit weekend maar ff goed me rust nemen, heb het echt nodig, ben helemaal op. al dagen niet goed geslapen, ben echt blij dat er mensen nog gezond eten voor me neus zetten, alles kost zoveel moeite. Maar dit weekend ga ik weer voor mezelf zorgen, wil niet afhankelijk zijn, ik weet dat ik sterk kan blijven. Gewoon broodjes maken, fruit eten, de simpele dingen, die nu ff meer moeite kosten. En vooral heel goed slapen.
Kuss kuss Gilly
vrijdag 29 juni 2007 om 18:30
Maar uit ervaring weet ik ook dat het weinig zin heeft om raad/advies te geven, dat je vaak eerst ontzettend zwaar op je bek moet gaan, wil je het advies van wie dan ook aannemen. En dát was ik vanmiddag even vergeten; het heeft weinig zin om tegen een Gilly aan te praten, het is eenrichtingsverkeer.
Mijn god, wat heb ik met terugwerkende kracht, medelijden met mijn omgeving....
Uit dit stukje van Fleurtje komt duidelijk naar voren dat ze uit ervaring spreekt (toch Fleur?)
Mijn god, wat heb ik met terugwerkende kracht, medelijden met mijn omgeving....
Uit dit stukje van Fleurtje komt duidelijk naar voren dat ze uit ervaring spreekt (toch Fleur?)
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 29 juni 2007 om 18:39
Mijn moeder herkent het gedrag al vanaf een jaar of 6 bij mij. Nu ze de boeken over borderline leest vallen de schellen van haar ogen. Het is waarschijnlijk erfelijk want mijn oma heeft zich ook altijd op die manier gedragen alleen die is nooit bij een psych geweest. Gelukkig ben ik allang niet meer de persoon die ik paar jaar terug was. Er zit een hele goeie stijgende lijn in mede door veel steun van mijn partner.
vrijdag 29 juni 2007 om 19:35
Borderline is niet alleen erfelijk, of biologisch zoals het wel genoemd wordt. Ook is het niet alleen een emotionele stoornis in de hersenen.
Borderline ontstaat mede doordat er in de baby-tijd al processen verkeerd gaan, bv. het hechten en onthechten. Dit maakt dat hetgeen een kind moet leren in volgende levensfases (peuter, kleuter, schoolgaan kind, puber, enz.) bepaalde processen wat in die fase van belang is, niet goed doorleeft / doorkomt. Dit geeft kwetsbaarheid doordat je geen goede basis in het leven hebt. Je hebt als het ware geen fundamenten voor een stevig, stabiel leven.
Hierbij kunnen trauma's in een jeugd ook nog een rol spelen, wat het extra moeilijk maakt. Je ziet ook vaak dat Borderliners vroeger in hun jeugd vaak veiligheid en stabiliteit in de gezinssituatie hebben gemist. Vaak is dit zo, maar gaat niet voor iedereen in dezelfde mate op. Ik ben van mening dat je aan dit stuk kunt werken met psychotherapie, en dat niet alles op te lossen is met medicatie, al kan dat wel ondersteunend werken.
Een goed boek is: "Het drama van het begaafde kind" van Alice Miller. Dit is zeker een aanrader om te lezen.
Borderline ontstaat mede doordat er in de baby-tijd al processen verkeerd gaan, bv. het hechten en onthechten. Dit maakt dat hetgeen een kind moet leren in volgende levensfases (peuter, kleuter, schoolgaan kind, puber, enz.) bepaalde processen wat in die fase van belang is, niet goed doorleeft / doorkomt. Dit geeft kwetsbaarheid doordat je geen goede basis in het leven hebt. Je hebt als het ware geen fundamenten voor een stevig, stabiel leven.
Hierbij kunnen trauma's in een jeugd ook nog een rol spelen, wat het extra moeilijk maakt. Je ziet ook vaak dat Borderliners vroeger in hun jeugd vaak veiligheid en stabiliteit in de gezinssituatie hebben gemist. Vaak is dit zo, maar gaat niet voor iedereen in dezelfde mate op. Ik ben van mening dat je aan dit stuk kunt werken met psychotherapie, en dat niet alles op te lossen is met medicatie, al kan dat wel ondersteunend werken.
Een goed boek is: "Het drama van het begaafde kind" van Alice Miller. Dit is zeker een aanrader om te lezen.
vrijdag 29 juni 2007 om 20:13
vrijdag 29 juni 2007 om 20:58
Kinderen die met een oogafwijking worden geboren, hechten in dezelfde situatie net zo goed aan hun ouders en omgeving dan kinderen die wel goed kunnen zien. Simpel weg omdat hechting een oerbehoefte is en kinderen met beperkt of geen visueel vermogen andere zintuigen inzetten om hun ouders en andere dierbaren te herkennen; gehoor, reuk, tast. Deze zijn dan ook meestal sterker ontwikkeld dan bij kinderen die wel goed kunnen zien. Aangeboren is daarbij wel belangrijk; je weet dan niet beter. Maar ook bij baby's zonder visuele beperking spelen die zintuigen een grote rol, simpelweg omdat oa reukvermogen en gehoor eerder goed ontwikkeld zijn dan het zicht.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 29 juni 2007 om 21:05
Aanvulling: als er al een stoornis in de hechting optreedt, komt dat omdat ouders het gevoel hebben dat hun kind zijn ouders afwijst. Visueel contact is voor volwassenen wel heel erg belangrijk in de communicatie, en als je kind geen visueel contact met je maakt kan je de conclusie trekken dat er iets mis is met de affectie.
Als het 4 jaar heeft geduurd voor men er achter kwam dat het aan het zicht lag, kan dat wel een verstoring in de hechting tot gevolg hebben. Maar alleen als ouders hun kind ook afwijzen, als voor hun gevoel het kind de ouders afwijst. Meestal zie je dat ouders juist betrokkener zijn bij kinderen die niet doen wat de boekjes zeggen.
Als het 4 jaar heeft geduurd voor men er achter kwam dat het aan het zicht lag, kan dat wel een verstoring in de hechting tot gevolg hebben. Maar alleen als ouders hun kind ook afwijzen, als voor hun gevoel het kind de ouders afwijst. Meestal zie je dat ouders juist betrokkener zijn bij kinderen die niet doen wat de boekjes zeggen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 29 juni 2007 om 21:12
Een bi-polaire stoornis is bijna altijd erfelijk. De aanleg is aanwezig en wordt getriggerd door belastende gebeurtenissen, die optreden in de puberteit of de adolecentie. Dit kunnen heftige of minder heftige gebeurtenissen zijn, hangt van de persoon en de persoonlijkheid af.
Sommige mensen met een bps kunnen daar heel goed mee omgaan en mee leven, bij anderen is het hele leven een aaneenschakeling van drama's. De meeste bps-ers zitten daar ergens tussen in.
Sommige mensen met een bps kunnen daar heel goed mee omgaan en mee leven, bij anderen is het hele leven een aaneenschakeling van drama's. De meeste bps-ers zitten daar ergens tussen in.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 29 juni 2007 om 22:28
Ik wil toch ook nog even reageren op het stukje erfelijkheid,mij is uitgelegd dat de onderzoeken daarna nog niet zijn afgerond,toch komt het volgens mijn pschy behoorlijk vaak voor,dat er generatie's bestaan,waaruit wel blijkt dat het best familiair kan zijn.
Punt is denk ik dat men vroeger echt niet zo makkelijk met een hulpvraag kwam.
Mijn oma,was vroeger regelmatig depressief,mijn moeder idem,en ook met mij liep ze al op ongeveer 3 jarige leeftijd naar de dokter.....dit kind is niet goed,later werd daar de naam borderline op geplakt,2 van mijn kinderen hebben de diagnose borderline.
Dit lijkt mij dus allemaal erg familiair,ook las ik dat er bij Gilly op 16 jarige leeftijd de Borderline werd vastgesteld,ik vind dat erg vreemd,mij is altijd verteld,dat ze alleen vermoedens uitspreken,en pas na je 18de een diagnose stellen.
Punt is denk ik dat men vroeger echt niet zo makkelijk met een hulpvraag kwam.
Mijn oma,was vroeger regelmatig depressief,mijn moeder idem,en ook met mij liep ze al op ongeveer 3 jarige leeftijd naar de dokter.....dit kind is niet goed,later werd daar de naam borderline op geplakt,2 van mijn kinderen hebben de diagnose borderline.
Dit lijkt mij dus allemaal erg familiair,ook las ik dat er bij Gilly op 16 jarige leeftijd de Borderline werd vastgesteld,ik vind dat erg vreemd,mij is altijd verteld,dat ze alleen vermoedens uitspreken,en pas na je 18de een diagnose stellen.
vrijdag 29 juni 2007 om 22:46
Nee ik wil zeggen dat het voor een deel in je aanleg zit en dat er dingen in je omgeving zijn die dit proces triggeren. Niet iedereen met het gen voor alcohol verslaving wordt ook alcoholist. Dus wat ik wil zeggen dat het gedoe met die bril er mede voor gezorgd heeft dat de stoornis zich al op jonge leeftijd manifesteerde. Daarna werd ik gepest, wat een stempel drukte , en later werd ik misbruikt... allemaal dingen die niet zo bevorderlijk zijn voor je zelfbeeld. En waarvan ik in combinatie met de erfelijke factor zo ben geworden.
