Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
maandag 16 januari 2023 om 18:11
Ik loop al een tijd bij de praktijkondersteuner van de huisarts. En heb via de bedrijfsarts een doorverwijzing gevraagd naar een psycholoog, maar krijg die vooralsnog niet (wat ik ergens ook wel snap, want ik vertel hem niet alles, alleen de praktische zaken waar ik werktechnisch tegenaan loop - dan gaat het bijvoorbeeld over grenzen stellen e.d.)
Hulp vragen an sich vind ik al een enorme drempel (dat is nogal wat ruimte innemen…); wat dat aangaat heb ik flinke stappen gezet, maar vooralsnog dus niet met het gewenste resultaat.
Hulp vragen an sich vind ik al een enorme drempel (dat is nogal wat ruimte innemen…); wat dat aangaat heb ik flinke stappen gezet, maar vooralsnog dus niet met het gewenste resultaat.
maandag 16 januari 2023 om 18:14
maandag 16 januari 2023 om 19:11
Het is misschien niet wat je wilt horen, maar wat nou als je niet meer tegen dit gevoel probeert te vechten? Als je accepteert dat je het nu eenmaal zo voelt, wordt dit gevoel ook kleiner en kost het je zo veel minder energie. Kijk maar eens naar dit filmpje.
https://m.youtube.com/watch?v=4GCGKD4qMQA
https://m.youtube.com/watch?v=4GCGKD4qMQA
maandag 16 januari 2023 om 19:14
Eens, mooi gezegd! To, jij noemde hulp vragen is ruimte innemen, dat is voor mij ook een issue. Vind ik ook lastig, maar ik zit op een punt in mijn leven dat dat wel moet. Voor jou is misschien nu ook de noodzaak daar
maandag 16 januari 2023 om 19:29
Doreia, dank je wel… Al gun ik je vooral dat je er niet al te veel over nadenkt; levert niet per se altijd iets goed op…
TinyTiny; via de huisarts ben ik nu juist bij de praktijkondersteuner GGZ - dat loopt inmiddels al geruime tijd. Het is ook echt prettig gesprekken met haar te hebben, al was het maar om af en toe simpel gereflecteerd/gereageerd te krijgen dat ik mezelf gek denk… Wat helpt, maar soms ook averechts werkt omdat ik mezelf daar later juist weer nog gekker mee lijk te kunnen denken…
\
Blijfgewoonbianca: in zijn volledigheid. Een soort ballast-gevoel dat je er überhaupt bent. Soms uit zich dat in je schuldig voelen tijdens het wandelen omdat je weet dat je diertjes vertrapt, soms in frustratie omdat je een probleem van een ander niet op kan lossen, hulpeloosheid, radeloosheid, zwaarmoedigheid - het uit zich in allerlei vormen. Overweldigd worden door gevoel en niet weten hoe ermee om te gaan, zoiets denk ik.
Nyree: dank je! Dat is nog eens op simpele doch effectieve wijze iets uitleggen! Met de praktijkondersteuner heb ik het hier ook wel over: het er laten zijn, acceptatie, je gedachten los van jezelf zien (ACT), etc. De theorie ben ik bekend mee, alleen de praktijk lijkt daar zo mijlenver weg van te staan…
Poeszie: die noodzaak is er zeker en die voel ik ook, alleen verdwaal ik heel erg in het hoe. Hoe neem je ruimte in zonder dat dat ten koste gaat van de ruimte van een ander? En word je niet enorm egoïstisch of wat er ook allemaal voor negatieve associaties zijn met ‘ er gewoon zijn’? En ik weet dat dat niet gebeurt, maar toch vreten dat soort dingen me op. Niet altijd, niet voortdurend, maar het overvalt met steeds. Net alsof je in een zware depressie zakt, of alles zwaaaaaar wordt, en maar met de armen slaan om boven te blijven in het drijfzand, terwijl je eigenlijk rustig zou moeten blijven - wat dan weer kan leiden tot gelatenheid, waardoor je alsnog verzuipt. Dat idee…?
Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven… Lastig…
TinyTiny; via de huisarts ben ik nu juist bij de praktijkondersteuner GGZ - dat loopt inmiddels al geruime tijd. Het is ook echt prettig gesprekken met haar te hebben, al was het maar om af en toe simpel gereflecteerd/gereageerd te krijgen dat ik mezelf gek denk… Wat helpt, maar soms ook averechts werkt omdat ik mezelf daar later juist weer nog gekker mee lijk te kunnen denken…
\
Blijfgewoonbianca: in zijn volledigheid. Een soort ballast-gevoel dat je er überhaupt bent. Soms uit zich dat in je schuldig voelen tijdens het wandelen omdat je weet dat je diertjes vertrapt, soms in frustratie omdat je een probleem van een ander niet op kan lossen, hulpeloosheid, radeloosheid, zwaarmoedigheid - het uit zich in allerlei vormen. Overweldigd worden door gevoel en niet weten hoe ermee om te gaan, zoiets denk ik.
Nyree: dank je! Dat is nog eens op simpele doch effectieve wijze iets uitleggen! Met de praktijkondersteuner heb ik het hier ook wel over: het er laten zijn, acceptatie, je gedachten los van jezelf zien (ACT), etc. De theorie ben ik bekend mee, alleen de praktijk lijkt daar zo mijlenver weg van te staan…
Poeszie: die noodzaak is er zeker en die voel ik ook, alleen verdwaal ik heel erg in het hoe. Hoe neem je ruimte in zonder dat dat ten koste gaat van de ruimte van een ander? En word je niet enorm egoïstisch of wat er ook allemaal voor negatieve associaties zijn met ‘ er gewoon zijn’? En ik weet dat dat niet gebeurt, maar toch vreten dat soort dingen me op. Niet altijd, niet voortdurend, maar het overvalt met steeds. Net alsof je in een zware depressie zakt, of alles zwaaaaaar wordt, en maar met de armen slaan om boven te blijven in het drijfzand, terwijl je eigenlijk rustig zou moeten blijven - wat dan weer kan leiden tot gelatenheid, waardoor je alsnog verzuipt. Dat idee…?
Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven… Lastig…
maandag 16 januari 2023 om 19:36
Als dank voor mijn bestaan probeer ik iedere dag de wereld een beetje beter achter te laten, dat is: de vogeltjes voeren, onderweg wat rommel oprapen of gewoon iets aardigs te doen voor iemand, kleine dingetjes dus.
Als je bedenkt dat de aarde nog veel en veel kleiner is als een speldenknop in die gigantische kosmos en wij nog veel kleiner zijn dan mag je met wat kleine moeite hier even bestaan
Als je bedenkt dat de aarde nog veel en veel kleiner is als een speldenknop in die gigantische kosmos en wij nog veel kleiner zijn dan mag je met wat kleine moeite hier even bestaan
De sterren wandlen, de tijd gaat, de klok zal slaan,.
maandag 16 januari 2023 om 19:53
Ik herken het deels. Het is iets waar geen zelfhulpboeken, praktijkondersteuners of positief doen en denken tegenop is gewassen. Het bevindt zich namelijk op een andere ‘laag’ van je persoon, in de kern van wie je bent. Daar valt niet tegenop te cognitieve therapieën. En niet tegen te vechten.
Mijne inziens, maar dat zal lang niet iedereen met me eens zijn, heb je het meeste aan een therapeut die verstand heeft van en ervaring met zingeving. Of een boeddhistisch leraar. Of een filosoof, of een dominee.
Het is (denk ik) geen psychische kwaal, maar een spirituele. Ik kan je nog een zelfhulpboek aanraden dat hier over gaat, maar je hebt denk ik meer aan mediteren. (Of bidden, als je dat meer ligt.)
Mijne inziens, maar dat zal lang niet iedereen met me eens zijn, heb je het meeste aan een therapeut die verstand heeft van en ervaring met zingeving. Of een boeddhistisch leraar. Of een filosoof, of een dominee.
Het is (denk ik) geen psychische kwaal, maar een spirituele. Ik kan je nog een zelfhulpboek aanraden dat hier over gaat, maar je hebt denk ik meer aan mediteren. (Of bidden, als je dat meer ligt.)
maandag 16 januari 2023 om 20:06
De andere laag in jou. Zoiets wou ik ook verwoorden. Het zit in je kern.xynix schreef: ↑16-01-2023 19:53Ik herken het deels. Het is iets waar geen zelfhulpboeken, praktijkondersteuners of positief doen en denken tegenop is gewassen. Het bevindt zich namelijk op een andere ‘laag’ van je persoon, in de kern van wie je bent. Daar valt niet tegenop te cognitieve therapieën. En niet tegen te vechten.
Mijne inziens, maar dat zal lang niet iedereen met me eens zijn, heb je het meeste aan een therapeut die verstand heeft van en ervaring met zingeving. Of een boeddhistisch leraar. Of een filosoof, of een dominee.
Het is (denk ik) geen psychische kwaal, maar een spirituele. Ik kan je nog een zelfhulpboek aanraden dat hier over gaat, maar je hebt denk ik meer aan mediteren. (Of bidden, als je dat meer ligt.)
Ik heb een ander gevoel in mijn kern wat overheersend is. Ik heb duizenden keren positief tegen mezelf gesproken. Het helpt niet.
Maar nu, als er een stem in mijn hoofd mij naar beneden haalt tackel ik hem door bijvoorbeeld te zeggen: ga iemand anders lastigvallen. Ik heb jou niet nodig.
Ben benieuwd wat dat teweeg brengt.
Ik wil zo graag dat die kern van mij verandert.
En een goede tip vind ik ook om elke dag wat zinvols te doen.
maandag 16 januari 2023 om 20:15
Misschien eens contact zoeken met een geestelijk verzorger?
https://geestelijkeverzorging.nl/wat-do ... verzorger/
Het klinkt inderdaad alsof je op zoek bent naar zingeving. Ik vraag me aan de andere kant af of je het kunt relateren aan je jeugd. Mocht je er zijn als kind? Werden jouw behoeftes serieus genomen?
Ik herken deels wat je schrijft, en moet denken aan een boek wat veel voor mij heeft betekend. Inmiddels is het in het NL vertaald: Ongekende gevoelens, van J. Webb.
Een korte quote uit de beschrijving over het boek:
“ Wanneer er in je kindertijd weinig aandacht was voor jouw gevoelens, dan kun je daar in je latere leven behoorlijk mee worstelen. Als je emoties er niet mochten zijn heb je diep van binnen geleerd dat jij er ook niet mag zijn. Vaak wordt dit van generatie op generatie doorgegeven. Door dit gemis te herkennen begrijp je waarom je in je volwassen leven vastloopt op bepaalde levensthema’s.”
Sterkte. Het is heel wat, wat je schrijft.
https://geestelijkeverzorging.nl/wat-do ... verzorger/
Het klinkt inderdaad alsof je op zoek bent naar zingeving. Ik vraag me aan de andere kant af of je het kunt relateren aan je jeugd. Mocht je er zijn als kind? Werden jouw behoeftes serieus genomen?
Ik herken deels wat je schrijft, en moet denken aan een boek wat veel voor mij heeft betekend. Inmiddels is het in het NL vertaald: Ongekende gevoelens, van J. Webb.
Een korte quote uit de beschrijving over het boek:
“ Wanneer er in je kindertijd weinig aandacht was voor jouw gevoelens, dan kun je daar in je latere leven behoorlijk mee worstelen. Als je emoties er niet mochten zijn heb je diep van binnen geleerd dat jij er ook niet mag zijn. Vaak wordt dit van generatie op generatie doorgegeven. Door dit gemis te herkennen begrijp je waarom je in je volwassen leven vastloopt op bepaalde levensthema’s.”
Sterkte. Het is heel wat, wat je schrijft.
maandag 16 januari 2023 om 20:21
Ik maak zelf onderscheid tussen de stem in je hoofd, die je naar beneden haalt, en een gevoel van lijden aan de wereld. Die stem, daar kun je leren niet naar te luisteren (daar zijn ook boeken over en cursussen voor). En dat lijden aan de wereld, dat is er gewoon en misschien hoef je dat niet op te lossen.
TO weet hopelijk wat het bij haar is. Al is die stem soms moeilijk te herkennen.
TO weet hopelijk wat het bij haar is. Al is die stem soms moeilijk te herkennen.
maandag 16 januari 2023 om 20:22
Je zou baat kunnen hebben bij meditatietechnieken als de bodyscan ( Google er maar op). Dat vergt oefening want je gedachten zullen afdwalen elke keer, maar door het elke dag te doen kan je leren om in het hier en nu te leven. Je comfortabeler te laten voelen met je eigen kern.PeanutbutterJelly schreef: ↑16-01-2023 20:06De andere laag in jou. Zoiets wou ik ook verwoorden. Het zit in je kern.
Ik heb een ander gevoel in mijn kern wat overheersend is. Ik heb duizenden keren positief tegen mezelf gesproken. Het helpt niet.
Maar nu, als er een stem in mijn hoofd mij naar beneden haalt tackel ik hem door bijvoorbeeld te zeggen: ga iemand anders lastigvallen. Ik heb jou niet nodig.
Ben benieuwd wat dat teweeg brengt.
Ik wil zo graag dat die kern van mij verandert.
En een goede tip vind ik ook om elke dag wat zinvols te doen.
Je doet nu heel erg je best om je gedachten en gevoelens weg te duwen of zoals je zelf zegt te tackelen. Ik denk niet dat dat werkt, daar heb je echt therapie voor nodig. Voor nu zou ik de gedachten er gewoon laten zijn, de onrust te doorvoelen. Met meditatietechnieken wordt het als het goed is rustiger, maar vergt wel aandacht en oefening ( elke dag ). Sterkte!
maandag 16 januari 2023 om 20:23
Heel herkenbaar gevoel TO.
Het is een gevoel waar je met cognitieve therapie niks mee kunt. Ook ik weet met mijn verstand wel dat ik er vast wel zal mogen zijn maar dat haalt helemaal niets van dat gevoel weg.
Ik ben al lang in therapie en weet inmiddels dat het in mijn basis zit vastgebakken.
Wat voor mij helpend is, is bedenken dat dit een symptoom is van mijn problematiek, het met mijn hechtingsprobleem te maken heeft. Het is dus geen algemene waarheid.
Op het moment loop ik in therapie aan tegen dat ik dit gevoel niet mag veranderen: zo meteen denk ik dat ik wel mag bestaan terwijl iedereen om me heen nog steeds denkt: wat doe jij hier, waarom leef jij eigenlijk nog steeds?!
Mocht je in therapie willen, dan zou ik niet voor iets cognitiefs gaan maar eerder lichaamsgerichte therapie (Sensory Motor Psychotherapie of Somatic Experience of iemand die werkt met de Polyvagaal theorie of iets dergelijks).
Welke dingen je moet denken, weet je wel, het zit gewoon dieper.
Het is een gevoel waar je met cognitieve therapie niks mee kunt. Ook ik weet met mijn verstand wel dat ik er vast wel zal mogen zijn maar dat haalt helemaal niets van dat gevoel weg.
Ik ben al lang in therapie en weet inmiddels dat het in mijn basis zit vastgebakken.
Wat voor mij helpend is, is bedenken dat dit een symptoom is van mijn problematiek, het met mijn hechtingsprobleem te maken heeft. Het is dus geen algemene waarheid.
Op het moment loop ik in therapie aan tegen dat ik dit gevoel niet mag veranderen: zo meteen denk ik dat ik wel mag bestaan terwijl iedereen om me heen nog steeds denkt: wat doe jij hier, waarom leef jij eigenlijk nog steeds?!
Mocht je in therapie willen, dan zou ik niet voor iets cognitiefs gaan maar eerder lichaamsgerichte therapie (Sensory Motor Psychotherapie of Somatic Experience of iemand die werkt met de Polyvagaal theorie of iets dergelijks).
Welke dingen je moet denken, weet je wel, het zit gewoon dieper.
maandag 16 januari 2023 om 20:23
Therapie heeft mij geholpen. Ik heb ook veel gehad aan Eckhart Tolle's boeken: soms neem je een soort 'wolk' van emoties en gedachtes en gedragingen over van de generaties voor je.
Bij mij kwam een groot deel van de alles-aantastende sorry-dat-ik-besta-emoties uit de streng-christelijke achtergrond van mijn familie. Mijn ouder was al uit de kerk gestapt, maar daarmee waren al die gedachtes over hoe je jezelf ziet in verhouding tot de wereld, niet zomaar weg.
Ik vond gemakkelijker om het anders te doen, toen ik wist dat ik niet de bedenker van al die ongein was.
Je moet er wel iets mee, schaamte en schuld en het gevoel dat je er niet mag zijn, zijn een soort betonrot die je langzaam in de vernieling draaien.
Bij mij kwam een groot deel van de alles-aantastende sorry-dat-ik-besta-emoties uit de streng-christelijke achtergrond van mijn familie. Mijn ouder was al uit de kerk gestapt, maar daarmee waren al die gedachtes over hoe je jezelf ziet in verhouding tot de wereld, niet zomaar weg.
Ik vond gemakkelijker om het anders te doen, toen ik wist dat ik niet de bedenker van al die ongein was.
Je moet er wel iets mee, schaamte en schuld en het gevoel dat je er niet mag zijn, zijn een soort betonrot die je langzaam in de vernieling draaien.
maandag 16 januari 2023 om 20:25
Thanks!blueroosje schreef: ↑16-01-2023 20:22Je zou baat kunnen hebben bij meditatietechnieken als de bodyscan ( Google er maar op). Dat vergt oefening want je gedachten zullen afdwalen elke keer, maar door het elke dag te doen kan je leren om in het hier en nu te leven. Je comfortabeler te laten voelen met je eigen kern.
Je doet nu heel erg je best om je gedachten en gevoelens weg te duwen of zoals je zelf zegt te tackelen. Ik denk niet dat dat werkt, daar heb je echt therapie voor nodig. Voor nu zou ik de gedachten er gewoon laten zijn, de onrust te doorvoelen. Met meditatietechnieken wordt het als het goed is rustiger, maar vergt wel aandacht en oefening ( elke dag ). Sterkte!
Ik zit ook in therapie. Ik volg schematherapie. Ik wil ook die onrust doorvoelen. Dus het gevoel. Maar die stem wil ik wel tackelen. Als die tegen mij zegt: je had dat beter aan moeten pakken want hoe je het hebt gedaan kan echt niet! Dan ga ik wel zeggen: hou je smoel. Haha.
maandag 16 januari 2023 om 22:02
Ik voel me veel schuldig, vooral dat ik ruimte inneem of anderen weer last van me hebben. Over wat ik verkeerd doe.
Die schuld, daarvan weet ik in theorie ook prima dat ik die niet hoef te hebben.
Ik kan dat alleen niet goed zo voelen.
Hulp vragen is voor mij makkelijker als ik een ander er voor betaal: dan is het hun werk om met mij opgescheept te zitten. En werken moeten/willen ze toch.
Bij betaalde hulp vind ik het makkelijker om ruimte in te mogen nemen.
Afgelopen jaar heeft een opstelling mij de ogen geopend: door een opstelling te maken van onder andere mijzelf en mijn schuldgevoel werd me duidelijk dat ik er zelf heel erg aan vasthield.
Dat hij misschien niet perse bij mij hoorde, maar ik hem nodig had.
Dat klinkt misschien raar, maar ik voelde het heel duidelijk, en het werd ook echt heel mooi zichtbaar in de opstelling.
Doordat ik vasthield aan mijn schuldgevoel was ook alles mijn schuld, en ik de oorzaak.
Dat bleek voor mij veel veiliger en minder pijnlijk dan het idee dat ik onschuldig was en aan sommige dingen niets kon doen.
Misschien heel anders dan bij jou, maar moraal van het verhaal:
Een opstelling met oa het schuldgevoel en mijzelf hebben me veel inzicht gegeven.
Daarnaast heb ik een super coach die ik bijna blind vertrouw, en heb ik ondertussen een aantal van haar 'standaard' antwoorden geïnternaliseerd.
Het is nog niet mijn mening, maar ik weet en kan terughalen dat zij zegt 'het is oke als je dit nog nodig hebt. Dat is een normale reactie op een abnormale situatie'.
Dat helpt me heel erg.
Die bevestiging van iemand die ik vertrouw dat het oke is. Dat ik me schuldig mag voelen. Dat het niet nodig is, maar dat ik het nog wel nodig mag hebben.
Dat geeft me heel veel rust.
Die schuld, daarvan weet ik in theorie ook prima dat ik die niet hoef te hebben.
Ik kan dat alleen niet goed zo voelen.
Hulp vragen is voor mij makkelijker als ik een ander er voor betaal: dan is het hun werk om met mij opgescheept te zitten. En werken moeten/willen ze toch.
Bij betaalde hulp vind ik het makkelijker om ruimte in te mogen nemen.
Afgelopen jaar heeft een opstelling mij de ogen geopend: door een opstelling te maken van onder andere mijzelf en mijn schuldgevoel werd me duidelijk dat ik er zelf heel erg aan vasthield.
Dat hij misschien niet perse bij mij hoorde, maar ik hem nodig had.
Dat klinkt misschien raar, maar ik voelde het heel duidelijk, en het werd ook echt heel mooi zichtbaar in de opstelling.
Doordat ik vasthield aan mijn schuldgevoel was ook alles mijn schuld, en ik de oorzaak.
Dat bleek voor mij veel veiliger en minder pijnlijk dan het idee dat ik onschuldig was en aan sommige dingen niets kon doen.
Misschien heel anders dan bij jou, maar moraal van het verhaal:
Een opstelling met oa het schuldgevoel en mijzelf hebben me veel inzicht gegeven.
Daarnaast heb ik een super coach die ik bijna blind vertrouw, en heb ik ondertussen een aantal van haar 'standaard' antwoorden geïnternaliseerd.
Het is nog niet mijn mening, maar ik weet en kan terughalen dat zij zegt 'het is oke als je dit nog nodig hebt. Dat is een normale reactie op een abnormale situatie'.
Dat helpt me heel erg.
Die bevestiging van iemand die ik vertrouw dat het oke is. Dat ik me schuldig mag voelen. Dat het niet nodig is, maar dat ik het nog wel nodig mag hebben.
Dat geeft me heel veel rust.
maandag 16 januari 2023 om 23:19
Allemachtig, wat een boel herkenbaarheid… Dat had ik niet verwacht, ik word er een beetje sprakeloos van…
En fijne tips, die ook aansluiten bij de denkrichtingen die ik had - of niet had, maar zocht, of wilde vinden, of weet ik veel wat.
Ja ik herken veel vanuit mijn verleden, weet dat daar veel is misgegaan/scheefgegroeid, of hoe je het ook noemen wilt. Veel ook met geloof van doen, waardoor ik daar nu juist verre van wil blijven - al trekt het boeddhistische me juist weer wel. Grappig dat dat genoemd wordt; ik heb sinds ik erover gelezen heb vaak het idee gehad eens met de Dalai Lama om tafel te moeten voor een diepzinnig gesprek
Xynix, graag je tip m.b.t. een boek - kan nooit kwaad. Uit alle boeken kun je weer iets halen!
Horizon: dat boek ken ik inderdaad, Ongekende gevoelens. Ik heb erover gelezen in een ander topic, heb het aangeschaft en allemachtig wat een herkenning…
Waar ik vaak ‘afhaak’ met dit soort boeken zijn de oefeningen; het hoe, maar ook met wie? Dan doe je iets braaf een week en dan verslonst het, of je bent bang dat je het verkeerd doet. En de praktijkondersteuner kent het boek niet, wil dan vanuit andere boeken, wat ik braaf doe, maar wat ik dan ook weer te goed wil doen, waardoor ik het niet goed doe. Etc…
Ik krijg liever inzichten dan oefeningen, al weet ik dat je uiteindelijk misschien juist alleen door doen verandering krijgt - al denk ik dat ze onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Zakdoek; interessante tips m.b.t. die therapievormen! Daar ga ik me eens verder in verdiepen.
Avocadeau; heel herkenbaar… Al vind ik betaalde hulp nog steeds lastig te aanvaarden - want in mijn plaats had toch een ander…
Is die opstelling die je noemt vergelijkbaar met familieopstelling, of is het een hele andere vorm? Klinkt wel interessant. Maakt het beeldend, inzichtelijker daardoor wellicht.
Muskelet: klinkt interessant dat boek. Doet me denken aan de Alchemist van Paulo Coelho - ken je dat? Is het net zoiets?
Xynix, wat bedoel je precies met En dat lijden aan de wereld, dat is er gewoon en misschien hoef je dat niet op te lossen.?
Het klinkt heel interessant wat je aangeeft over dat het meer lijden op spiritueel niveau is en je het los kunt zien van de psyche. Zo voelt het ook wel een beetje. Soms denk ik dat ik gek ben, of zwaar depressief, maar soms voelt het ook juist alsof dat niet klopt. En sowieso, al die lagen waar alles altijd doorheen moet, hoe diep dingen gaan of zitten.
Maar kun je aangeven wat je met ‘het lijden aan de wereld’ bedoelt? Het klinkt een soort van bevrijdend om dat er gewoon te laten zijn en niet op te hoeven lossen…
En fijne tips, die ook aansluiten bij de denkrichtingen die ik had - of niet had, maar zocht, of wilde vinden, of weet ik veel wat.
Ja ik herken veel vanuit mijn verleden, weet dat daar veel is misgegaan/scheefgegroeid, of hoe je het ook noemen wilt. Veel ook met geloof van doen, waardoor ik daar nu juist verre van wil blijven - al trekt het boeddhistische me juist weer wel. Grappig dat dat genoemd wordt; ik heb sinds ik erover gelezen heb vaak het idee gehad eens met de Dalai Lama om tafel te moeten voor een diepzinnig gesprek
Xynix, graag je tip m.b.t. een boek - kan nooit kwaad. Uit alle boeken kun je weer iets halen!
Horizon: dat boek ken ik inderdaad, Ongekende gevoelens. Ik heb erover gelezen in een ander topic, heb het aangeschaft en allemachtig wat een herkenning…
Waar ik vaak ‘afhaak’ met dit soort boeken zijn de oefeningen; het hoe, maar ook met wie? Dan doe je iets braaf een week en dan verslonst het, of je bent bang dat je het verkeerd doet. En de praktijkondersteuner kent het boek niet, wil dan vanuit andere boeken, wat ik braaf doe, maar wat ik dan ook weer te goed wil doen, waardoor ik het niet goed doe. Etc…
Ik krijg liever inzichten dan oefeningen, al weet ik dat je uiteindelijk misschien juist alleen door doen verandering krijgt - al denk ik dat ze onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Zakdoek; interessante tips m.b.t. die therapievormen! Daar ga ik me eens verder in verdiepen.
Avocadeau; heel herkenbaar… Al vind ik betaalde hulp nog steeds lastig te aanvaarden - want in mijn plaats had toch een ander…
Is die opstelling die je noemt vergelijkbaar met familieopstelling, of is het een hele andere vorm? Klinkt wel interessant. Maakt het beeldend, inzichtelijker daardoor wellicht.
Muskelet: klinkt interessant dat boek. Doet me denken aan de Alchemist van Paulo Coelho - ken je dat? Is het net zoiets?
Xynix, wat bedoel je precies met En dat lijden aan de wereld, dat is er gewoon en misschien hoef je dat niet op te lossen.?
Het klinkt heel interessant wat je aangeeft over dat het meer lijden op spiritueel niveau is en je het los kunt zien van de psyche. Zo voelt het ook wel een beetje. Soms denk ik dat ik gek ben, of zwaar depressief, maar soms voelt het ook juist alsof dat niet klopt. En sowieso, al die lagen waar alles altijd doorheen moet, hoe diep dingen gaan of zitten.
Maar kun je aangeven wat je met ‘het lijden aan de wereld’ bedoelt? Het klinkt een soort van bevrijdend om dat er gewoon te laten zijn en niet op te hoeven lossen…
maandag 16 januari 2023 om 23:32
Maar wat maakt dat jij het gevoel hebt dat je er niet mag zijn? En je schuldig voelt over je bestaan?
Jij kan er niets aan doen dat je geboren bent., dus over je schuldig voelen over je bestaan daar heb je geen schuld aan.
Je bent er wel op aarde, waarom mogen andere hier wel zijn en jij niet? Denk jij ook over andere dat ze er niet mogen zijn? Ik denk dat iedereen welkom is en dat jouw gevoel diepgeworteld is in je levenslijn. Ben echt benieuwd waarom jij denkt dat jij er niet zou mogen zijn? Wat voel en denk je dan? Waarom niet?
Jij kan er niets aan doen dat je geboren bent., dus over je schuldig voelen over je bestaan daar heb je geen schuld aan.
Je bent er wel op aarde, waarom mogen andere hier wel zijn en jij niet? Denk jij ook over andere dat ze er niet mogen zijn? Ik denk dat iedereen welkom is en dat jouw gevoel diepgeworteld is in je levenslijn. Ben echt benieuwd waarom jij denkt dat jij er niet zou mogen zijn? Wat voel en denk je dan? Waarom niet?
maandag 16 januari 2023 om 23:48
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
