Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?

Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.

De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…

En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…

Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.

En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?

Lieneke, ik vind het knap hoe je het onder woorden brengt, hoe je kunt verwoorden hoe het was, hoe het voelde en hoe je het nu doet. En ik blijf het bewonderenswaardig vinden.

Waterflesje, ik heb werkelijk geen idee of het wel of niet goed is dat ik mezelf trappen onder mijn hol geef. Of wat ik ook doe eigenlijk, ik weet het niet. "Vooral leuke dingen doen", "iets waar je energie van krijgt", dat soort adviezen: ze zijn heel fijn en ik zou willen dat ik het toe kon passen, maar vooralsnog lukt het me alleen om verstandelijk te beredeneren wat waarschijnlijk nodig is en dan ga ik dat maar doen. Inclusief dus die trap onder mijn hol. Word ik blij van wandelen? Als ik pieker, een podcast luister waar ik van moet janken, me bewust ben van het feit dat ik niet geniet van wat ik zie, als ik me ongemakkelijk voel als ik koffie haal bij wat zo ongeveer mijn beste vrienden zouden moeten zijn nu? Verstandelijk zeg ik: ja, wandelen is ontspannen, je bent in de natuur, je treft mensen - vooral doen. Maar al die gevoelens die erbij komen kijken zuigen me leeg. En dan moet ik slapen als ik terugkom. Is dat dan oké, dat wandelen?

Of met toestemming van de psych gaan lezen. En steeds opnieuw moeten beginnen omdat ik m'n kop er niet bij kan houden, afdwaal... Daar inmiddels wel zover mee dat ik het boek dan weer wegleg en wat anders ga doen. Een oefening van de hapto bijvoorbeeld - want die vergeet ik ook steeds te doen (was opdracht ze dagelijks te doen... slik...).

Soms maak ik in mijn hoofd alles donkerder dan het is heb ik het idee. Lijkt het of ik niet wíl zien of voelen dat iets wél goed is. Voelt het allemaal zwaar, donker, terwijl dat nergens voor nodig is. En dan weet ik ook dat ik daarmee op moet houden, dat ik mezelf niet gek moet maken met proberen op te leggen hoe het zo moeten - dat dat zo niet werkt. Maar dat hoofd...

Nou moet ik wel eerlijk zeggen dat zo'n familie-toestand met Pasen me niet per se helpt om lekker relaxed te worden en te blijven... Ben volledig leeggezogen, dus misschien niet zo gek dat ik het nu wat duisterder zie dan nodig is...

Ik ben blij met jullie woorden. Zetten me ook wel even weer in de realiteit en geven de burger moed. Ga ik proberen te stoppen met zwelgen. Kijken of ik me nog herinner waar het lichtknopje zit...

Dank jullie, echt!!

Jemig Waterflesje, je woorden doen me goed! Vergelijkbaar met de toestemming van de psych om te mogen lezen. Houd het simpel. Je hoeft niks. Het wordt "vanzelf" beter als de therapie op gang is. Ik ga het in mijn oren knopen. En ik ga het teruglezen als ik verzuip in mijn hoofd.

En ik ga proberen meer los te laten. Ik weet het: proberen is niet goed uitgedrukt, je moet het dóen, maar het is ook niet voor niks dat sommige dingen zo krampachtig vastgehouden worden - het levert kennelijk ook iets op. Ik laat liever los in liefde, dan dat ik iets wegruk wat een stinkende wond achterlaat. Er ligt al genoeg open en te etteren, daar hoeft niet nog meer bij. Even niet. En ik weet ook niet wat ik wel of niet los zou móeten of kúnnen laten, dus dat mag denk ik wel voorzichtig... Of misschien even laten en wachten tot de psych of hapto daarbij ondersteunen.
(Nu zit ik toch weer in de doe-stand... Niks doen vind ik zoooo moeilijk, voelt zo nutteloos... Begin ik nu maar meteen met teruglezen...)

Je hebt helemaal gelijk Tweeling, alleen vind ik het zo ontzettend lastig om dat ook echt zo te voelen. Ik weet dat ik dezelfde lucht inadem als ieder ander en dat ik mag bestaan - ik ben er nu eenmaal al. Maar dat weten en dat voelen zijn twee hele verschillende dingen geloof ik...

Wat hapto vorige keer (en vandaag ook weer) aangaf, over dat gedragen worden, is wel wat daar mede aan ten grondslag ligt denk ik. Nooit geleerd, nooit ervaren, dat je gedragen kunt worden, dat je los mag laten, mag zijn.
Ik ben een soort van letterlijk de hele dag (en nacht ook helaas) in gevecht met de zwaartekracht. Gespannen spieren, overal, ademhaling in de nok, blokkade in de keel. Ik moet er echt heel erg bij nadenken om los te laten, om me over te geven aan de zwaartekracht. Dat kost me heel veel moeite. Zelfs als ik in bed lig merk ik dat ik verkrampt ben. Doodvermoeiend eigenlijk, maar ik ben blij dat de hapto het (h)erkent en me daarbij kan helpen.

Mij helpt het heel erg om hier te lezen dat het kán, dat het echt beter kan worden, dat ik niet de enige ben die worstelt, dat ik niet gek ben (nou ja...).

Waterflesje schreef: ↑

02-04-2024 23:03

Moeilijk he? We hebben ons zo aangeleerd om nuttig te zijn, er alles aan te doen om beter te worden als we ziek zijn, altijd maar aan te staan en er voor anderen te zijn en door te pakken en niet te miepen. Even doorzetten, opgeven is falen en mislukken en dat mag niet. Terwijl experimenteren met dingen die je nu aankunt toch prima is? Soms pakt iets niet goed uit. Prima. Soms wel. Ook prima.

Het is allemaal zo herkenbaar voor mij. En nu ben ik zachter voor mezelf en geef ik eerder grenzen aan. Natuurlijk doe ik vaak dingen die ik niet perse leuk vind of waar ik blij van word. Dat is het leven. Maar ik kan zoveel meer aan nu ik wat liever over mezelf denk. Zachter ben naar mezelf, over mijn eigen onkunde kan lachen en vooral veel doe waar ik gelukkig van word.

Echt, ben maar gewoon een beetje zacht en lief voor jezelf. Dat helpt!

Inderdaad enorm moeilijk. Hapto verwoordde het treffend vandaag: ik moet keihard werken om niet keihard te hoeven werken. Die toestemming om te mogen lezen, toestemming om er te mogen zijn eigenlijk - die heb ik echt (nog) nodig om me enigszins op mijn gemak te voelen bij "zitten". Terwijl ik echt een dag lang amper iets kan doen, maar dan ben ik in mijn hoofd zo ontzettend druk met van alles - vooral met me schuldig voelen over wat ik allemaal níet doe. Ook al zo doodvermoeiend.

Grenzen stellen is ook zo'n ding: ik voel die dingen niet aan - geen idee waar mijn grenzen liggen. Hoewel, dat is niet helemaal waar, sommige mensen maken het zó bont dat ik ineens wél grenzen herken: en dan schiet ik enorm in de stress als ik ze bewaak. Al mijn mechanismes vanuit vroeger schieten direct in de aanval in mijn hoofd, op het moment dat ik goed voor mezelf zorg en nee tegen een ander zeg. Dat is onveilig, dat mag niet, wat denk je wel niet, doe normaal, doe niet zo moeilijk, gedraag je, wees onzichtbaar. Vooral dat laatste...

Kwam hapto ook al mee... Dat ik een keer moet gaan oefenen met mezelf open stellen... Niet alleen maar openstellen voor een ander, maar ook voor mezelf en de ander daarin mee durven nemen. Grenzen stellen dus, maar ook kunnen en durven zeggen tegen mensen als ik het moeilijk heb, of hulp nodig heb, of wat dan ook. Ik houd een soort van mijn eigen isolement in stand doordat ik in een kramp zit van "ik moet alles alleen kunnen".
In dat opzicht houd ik me maar vast aan het feit dat ik nu zowel bij een hapto als psych loop en dus al wel een enorme stap gezet heb in het "help me, want ik kan het niet alleen"-gedeelte.

Lange weg te gaan, maar ik hou me een beetje vast aan wat jij (Waterflesje) deelt: er is licht aan het einde van de tunnel, het kan écht, het gaat alleen niet vanzelf.

Nu ja, genoeg stof tot nadenken weer... Tollend hoofd.,

Hoe het gaat… tsja. Danny Vera scoort er hits mee…

Een chaos van schuldig voelen, vinden dat ik overdrijf, me willen verstoppen, naar buiten willen breken, bang zijn en nog wat gezellige dingen. Als ik me een dag wat beter voel, voel ik me schuldig, omdat ik me de andere dagen kennelijk aanstel. Of ik ben bang dat er een addertje onder het gras zit: dat het helemaal niet beter gaat, maar dat ik me ergens voor verstop, dat ik op de vlucht ben. En vaak weet ik oprecht niet of dat nou wel of niet zo is.
Ik vind dat ik alles overdrijf, dat het allemaal wel meevalt met me, dat ik een schop onder mijn hol nodig heb, dat ik niet zo moeilijk moet doen: parkeer het en ga verder! Soms realiseer ik me nogal letterlijk pijnlijk dat ik dat soort dingen vooral in mijn hoofd “maak”. Zo vind ik ook dat ik me aanstel als het gaat over mijn fysieke klachten. Ik heb daar pijnstillers voor voorgeschreven gekregen en die werken redelijk, zo lang ik me daarnaast ook vol blijf gooien met paracetamol. Maar elke keer als ik dan dus even geen of minder pijn heb, denk ik dat het tussen mijn oren zit, dat ik me aanstel, dat ik drama maak. Tot ik weer eens (waarschijnlijk mede daardoor) een dosis vergeet en ik er pijnlijk aan herinnerd word dat ik ze niet voor niets slik… Dit herhaalt zich dagelijks…

Ik voel me schuldig, omdat ik zo in het verleden bezig ben en het lijkt of ik zit te vingerwijzen naar anderen. Ik voel me schuldig dat ik er moeite mee heb met mijn moeder om te gaan momenteel. Zij doet enorm haar best en dat is eigenlijk tegelijkertijd wat mij steekt: want waarom moet zij zo haar best doen? Ik ben haar dochter, hoort dat niet ook een beetje vanzelf te gaan enzo? Ik heb zelf geen kinderen, dus dan denk ik dat ik moedergevoelens overschat – wat weet ik er immers van – en dat het stom is dat het mij weleens steekt als zij “haar best aan het doen is”. Ondertussen doet ze nog steeds wat ze vroeger ook vaak deed: wegkijken. Ook dat steekt. Maar maak ik het daar niet zelf naar, nu ik ook niets deel? En nu ik zelf niet voor mijn grenzen opkom en maar gewoon volgzaam blijf doen wat ik altijd deed. Dat ik maar gewoon voor haar blijf zorgen ofzo, op mijn manier. Want onze rolverdeling is wat andersom en dat is misschien altijd al wel zo geweest. Maar ik mag er van mezelf niet zo goed naar kijken, omdat dat gemeen is. Niet zo inzoomen, niet zo uitvergroten, want ze heeft toch altijd zo haar best gedaan!

En dan realiseer ik me dat dat eigenlijk ook het enige is dat ik kan: mijn best doen. Maar waarvoor? Voor wie? Is dat “mijn best doen” niet gewoon net zo’n harde vlucht voor het leven, voor de werkelijkheid? En als ik dan nu zeg dat ik mijn best wel doe voor alles en iedereen, maar niet voor mezelf, dan vind ik daar direct iets van: want dan zit ik dus weer drama te maken. Want ondertussen beticht ik mezelf ook van allerlei slechte eigenschappen die mij een vreselijk mens maken. En dat levert een boel mindfucks op. Want mijn verstand komt er niet uit… Heel veel mensen vinden mij aardig, ik maak gemakkelijk contact en noem eens wat aardigs, maar het voelt zo onoprecht. Alsof die mensen dat niet zouden vinden als ze écht zouden weten wie ik ben, hoe ik ben. Dan bieden mensen me hulp aan en dat snap ik niet. Waarom zou je dat doen? Dat zou je niet doen als je wist dat ik zo’n aansteller was, zo’n zeikerd, zo iemand die het leven veel te dramatisch maakt, die gewoon een schop onder haar reet nodig heeft in plaats van een helpende hand. Ik wantrouw mezelf en hoe harder ik mijn best doe om dat niet te doen, hoe harder dat deel juist gaat schreeuwen.

Ik word er gestoord van. En dan lees ik ergens (bijvoorbeeld hier- op dit topic, maar ook op andere) opbeurende dingen, hoopgevende dingen en dan gaat er wat sprankelen – een beetje hoop. Dan durf ik wat positiever te denken, even. Maar dat verzandt al heel rap in een herhaling van alles wat ik hierboven geschreven heb en nog een beetje meer. En dat voelt dan weer zo ontzettend idioot. Want dan ben ik weer de dramaqueen, waarvan ik niet weet of ik die ben.

In die vasthangende plaat zit ik momenteel geloof ik. Ik begrijp ineens de merel in mijn tuin (die riedelt voortdurend hetzelfde, in plaats van het melodieuze zingen wat ze meestal doen): die zit mij gewoon te zingen. Ik zal ‘m eens meenemen naar therapie, voordat ik die arme jongen een trauma bezorg.

Komende week maken we een aanvang met de schematherapie: ik ben heel benieuwd hoe dat gaat. Of eigenlijk zie ik er vooral tegenop, maar ik kijk wel uit naar verandering. Geen idee hoe het eruit moet gaan zien; kan me echt niets voorstellen bij hoe het op een andere manier moet gaan lukken, hoe dat er uitziet, maar ik hóóp wel heel erg dat het lukt, verbetert. Geen idee hoe snel dat gaat, hoe snel je iets merkt. De therapie duurt minimaal 1,5 tot 2 jaar heeft ze aangegeven, maar ik mag toch hopen dat er al wel veel eerder wat tussenstappen gemaakt worden naar omhoog. (En vooral oppassen met mijn eeuwige drang ook om dat vooral héél hard te gaan werken, totaal niet te voelen waar de grens ligt, te gaan rennen, oogkleppen op en doorgaan, want stel je voor dat ik mijn best eens even níet zou doen… enzo…)
Kortom: het gaat hartstikke goed hier!

Hoe gaat het met jou? En met de anderen?
Het voelt wat knullig en als eenrichtingsverkeer dat ik voortdurend zit te zenden. Ik voel me comfortabeler bij luisteren/lezen

Irritant hè, dat dramaqueen gezeur in je hoofd? Het voelt een beetje alsof dat wanneer je jezelf ook maar een seconde toelaat om je even verrot te voelen, er direct tig stemmen overheen gaan die je laten weten dat dit echt nergens over gaat, je het veel te groot maakt, er veel ergere dingen zijn, je alles overdrijft, en gewoon normaal moet doen. En daar gaat dan die ene seconde empathie die je voor jezelf dreigde te voelen... Gewoon door de plee...

Zit in een enorm roerig gebeuren privé, daardoor niet veel (actief) online. Daarom niet zo snel met reageren...

Schematherapie is inderdaad soort van gestart, maar nog niet uhhh... schematherapie-achtig...? Geen idee, ik ken het inhoudelijk allicht niet, maar het is vooral nog theoretisch. Het maakt al wel dingen inzichtelijk; de verschillende delen, hun intenties e.d. Dat is ook wel fijn denk ik; het is toch een cognitief gebeuren, dus dan maar liever ook goed op de hoogte van de theorie achter al dat gezeur in het hoofd.
Jouw tip Avo neem ik mee, van de volgorde psycho en hapto, misschien is daar inderdaad wel een beter ritme in te vinden, zodat het echt goed op elkaar afgestemd raakt. Als ik dan toch de marathon moet lopen in therapieland, dan liever ook zo efficiënt mogelijk en liever geen omwegen - de marathon is al lang zat!

Ben verder vooral volledig leeggezogen door alle therapie en vooral ook gebeurtenissen (toch jammer dat de wereld niet even op pauze wordt gezet tijdens therapie, en je dan weer aan kunt sluiten als je beter bent ofzo... Best heftig om hele ingrijpende dingen te moeten slikken terwijl je hele hoofd en hart toch al overhoop worden gegooid. Ik hou me maar vast aan wat beide peuten zeggen: dat er ergens diep in me een heel verstandig deel huist, wat de goede beslissingen neemt en me op de been houdt. Dat deel is enorm veel overuren aan het draaien de laatste tijd. Maar wel fijn dat het deel bestaat!). ofzo.

Hoi Verbinder, dank je wel voor je reactie.
Als ik je goed begrijp is het de bedoeling je te richten op het gebied rondom je navel op het moment dat de schuldgevoelens oppoppen. Ernaartoe ademen ook, je hand erop leggen, of alleen met je gedachten erheen?
Het is me niet helemaal duidelijk wat de bedoeling is. Is dat om te aarden in jezelf, om je af te leiden van je hoofd, om tot je kern te komen, om rust in je lijf te krijgen, of ... wat bedoel je er precies mee?

Ik weet dat in die streek "je basis" aanwezig is of zou zijn. Maar ik kan niet helemaal plaatsen waar je precies op doelt, hoewel ik dus wel snap dat de richting juist een goede is. En hee, nogal een perfectionist hier, dus ik wil het wel meteen goed doen natuurlijk - daarom check ik het liever bij je.

Dank je wel voor je uitleg Verbinder! Vooral dat het niet perfect hoeft helpt. Niet per se voor wat je omschrijft, maar voor alles. Ik denk dat “de plek” nog wat te confronterend is voor me… Dat klinkt wat gek denk ik… Dat is hoe het voelt: als heel dichtbij, confronterend. Met de haptotherapeute komt deze plek weleens aan de orde: ik vind het fijn als zij erbij is als dat aandacht krijgt - iemand die het namens mij kan reguleren ofzo. Dat is natuurlijk waanzin, want uiteindelijk doe je dat zelf, maar het voelt wel veiliger met iemand erbij die het snapt en er ervaring mee heeft. En die me stuurt. In mijn uppie kan ik soort van ontsporen bij te veel voelen, omdat ik al dat gevoel geen plek weet te geven op zo’n moment: dan verval je gauw in oude copingmechanismes en die zijn niet altijd even helpend…

Het is fijn om te lezen hoe je het omschrijft, er straalt wat rust van uit en dat is juist wat helpt als de onrust je overneemt. Het geeft wat hoop in “dat het allemaal wel heus wel goed kan komen”.

Dank je (ik weet verder even niet veel te zeggen, sorry, maar ik waardeer het erg!).