Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
vrijdag 16 juni 2023 om 06:50
Weten jullie wat ik heb, en ik ben benieuwd of jullie het herkennen: ik word altijd zo zwaarmoedig wakker. Elke ochtend, net nadat ik ontwaakt ben, raak ik in een soort van paniek. Ik heb een angst voor de dag: dat ik "weer" fouten zal maken, maar dit keer desastreuze blunders. Het is een overtuiging dat ik aan deze dag beter niet kan deelnemen omdat ik alleen maar ellende toevoeg aan mijn omgeving. Aan de wereld zelfs!
Maar eenmaal opgestaan en koffie gedronken gaat het wel beter. In de auto, op weg naar mijn werk, ben ik meestal wel bang voor de schade die ik daar ga aanrichten. En ik heb de angst "vandaag" eindelijk door de mand te vallen en op staande voet ontslagen te worden met een proces aan mijn broek.
Waarom ik die angst heb? Geen idee eigenlijk. Eenmaal op mijn werk doe ik, meestal met veel plezier, mijn ding en er wordt nooit over me geklaagd. Ik heb het daar leuk, en ik geniet meestal juist heel erg van mijn werk.
Maar eenmaal opgestaan en koffie gedronken gaat het wel beter. In de auto, op weg naar mijn werk, ben ik meestal wel bang voor de schade die ik daar ga aanrichten. En ik heb de angst "vandaag" eindelijk door de mand te vallen en op staande voet ontslagen te worden met een proces aan mijn broek.
Waarom ik die angst heb? Geen idee eigenlijk. Eenmaal op mijn werk doe ik, meestal met veel plezier, mijn ding en er wordt nooit over me geklaagd. Ik heb het daar leuk, en ik geniet meestal juist heel erg van mijn werk.
vrijdag 16 juni 2023 om 14:10
Dat lijkt me naar...!
Nee, dat herken ik niet zozeer. Maar ik doe ook geen werk waar heel grote consequenties aan hangen, misschien is dat het. Wel kan ik lang malen omdat ik denk dat ik broddelwerk heb afgeleverd. En ik denk dan dat er achter mijn rug om wordt gepraat door mijn collega's. Het helpt daarbij niet mee dat ik mijn collega's nooit zie, alleen tijdens digitale meetings. Ik heb dus alle mogelijkheid om me dingen in mijn hoofd te halen. Wanneer ik dan check of ik het goed zie, is dat gelijk zo groot, er valt namelijk niks losjes te opperen bij het koffie-apparaat om de kou uit de lucht te halen.
Nee, dat herken ik niet zozeer. Maar ik doe ook geen werk waar heel grote consequenties aan hangen, misschien is dat het. Wel kan ik lang malen omdat ik denk dat ik broddelwerk heb afgeleverd. En ik denk dan dat er achter mijn rug om wordt gepraat door mijn collega's. Het helpt daarbij niet mee dat ik mijn collega's nooit zie, alleen tijdens digitale meetings. Ik heb dus alle mogelijkheid om me dingen in mijn hoofd te halen. Wanneer ik dan check of ik het goed zie, is dat gelijk zo groot, er valt namelijk niks losjes te opperen bij het koffie-apparaat om de kou uit de lucht te halen.
vrijdag 16 juni 2023 om 15:30
Ja, het is heel idioot en het slaat ook nergens op, hooguit vind ik mezelf een sukkel, een slechte werknemer, maar zo word ik dus niet ervaren. Het werk is een voorbeeld, ik heb dit ook op andere terreinen, altijd angst dat ik het niet goed doe en dat ik elk moment door de mand kan vallen.
Ik denk trouwens niet dat ze achter mijn rug om over me roddelen. misschien af en toe weleens, zoals er altijd over iedereen weleens wat gezegd wordt, maar niet dat ik opval in sukkeligheid.
Wel ben ik bang dat mijn ware onvermogen opeens aan het licht komt en dat ik dan voorgoed in kan pakken.
Ik denk trouwens niet dat ze achter mijn rug om over me roddelen. misschien af en toe weleens, zoals er altijd over iedereen weleens wat gezegd wordt, maar niet dat ik opval in sukkeligheid.
Wel ben ik bang dat mijn ware onvermogen opeens aan het licht komt en dat ik dan voorgoed in kan pakken.
zaterdag 17 juni 2023 om 21:08
Dank je wel BVJ….
Lieneke en Vivinnetje, ik herken niet het dagelijks zo wakker worden, maar die angst om te falen, om door de mand te vallen, is wel prominent aanwezig. Dat Imposter Syndroom zeg maar. Als je leidinggevende belt, er zeker van zijn dat je iets verkeerd hebt gedaan en op je donder zult krijgen, maar ook als ik met vrienden ben, achteraf denken dat ik het helemaal verkeerd heb gedaan: te veel over mezelf gepraat, te weinig doorgevraagd, rare dingen gezegd, stom gedaan, wat dan ook. Gewoon overtuigd zijn dat je iets onvergeeflijks gedaan of gezegd hebt, of dat ze nu wel zullen weten hoe je écht bent en je niet meer willen zien. Uitgenodigd worden en denken dat daar iets achter zit, dat ze iets van je nodig hebben (want ondenkbaar dat ze je gewoon gezellig vinden…).
Ik voel me altijd enorm schuldig om dat soort gedachtes/gevoelens, heb jij dat ook? Je wordt er denk ik ook niet per se een leuker mens van, omdat je soort van op je hoede bent steeds. Heel irritant.
Ik heb de indruk dat ik soort van overmand word/ben door eenzaamheid ofzo… Of dat ik mezelf dat aanpraat. Het lijkt of ik enorm bevestiging nodig heb van het mogen bestaan, en daar word ik weemoedig van. Het gekke daarbij is dat het juist lijkt te zijn gekomen dóór een soort van bevestigingen. Een collega die onverwacht en uit het niets vertelt je zo bijzonder te vinden, een kennis/vriendin die complimenten geeft over wie/hoe je bent, een fijne dag met vrienden. Allerlei positieve dingen die me op de een of andere manier juist naar beneden trekken. Het gevoel dat niet te verdienen, dat ze dat niet goed zien: dat gevoel (weer) dat je vast snel door de mand zult vallen. Ik ga daardoor mensen vermijden, want al die positiviteit moet ergens omgedraaid, tegen me worden gebruikt, of wat voor negatiefs ook. Gek word ik ervan hoe ik mezelf zo krankjorum denk. Verstandelijk wéét ik dat dit nergens goed voor is, niet nodig is, dat dit mijn hersenspinsels zijn, maar het lijkt me vast te hebben gegrepen. En ik denk serieus dat ik daar geen leuker mens van word. Je legt de lat voor een ander immers hoog op die manier, alles wordt afgemeten - zit er iets achter? Je wordt een soort van achterdochtig, ook al doe je dat achteraf in je eentje. Ik haat het.
Ik heb heel erg de behoefte aan nabijheid, of hoe je het noemen wilt, een knuffel, wat ook, maar ik durf er niet om te vragen, het op te zoeken. En dat voelt best alleen. En dat doe ik mezelf aan. En ik begrijp niet zo goed waarom…
Over jezelf schuldig voelen te bestaan gesproken…
Lieneke en Vivinnetje, ik herken niet het dagelijks zo wakker worden, maar die angst om te falen, om door de mand te vallen, is wel prominent aanwezig. Dat Imposter Syndroom zeg maar. Als je leidinggevende belt, er zeker van zijn dat je iets verkeerd hebt gedaan en op je donder zult krijgen, maar ook als ik met vrienden ben, achteraf denken dat ik het helemaal verkeerd heb gedaan: te veel over mezelf gepraat, te weinig doorgevraagd, rare dingen gezegd, stom gedaan, wat dan ook. Gewoon overtuigd zijn dat je iets onvergeeflijks gedaan of gezegd hebt, of dat ze nu wel zullen weten hoe je écht bent en je niet meer willen zien. Uitgenodigd worden en denken dat daar iets achter zit, dat ze iets van je nodig hebben (want ondenkbaar dat ze je gewoon gezellig vinden…).
Ik voel me altijd enorm schuldig om dat soort gedachtes/gevoelens, heb jij dat ook? Je wordt er denk ik ook niet per se een leuker mens van, omdat je soort van op je hoede bent steeds. Heel irritant.
Ik heb de indruk dat ik soort van overmand word/ben door eenzaamheid ofzo… Of dat ik mezelf dat aanpraat. Het lijkt of ik enorm bevestiging nodig heb van het mogen bestaan, en daar word ik weemoedig van. Het gekke daarbij is dat het juist lijkt te zijn gekomen dóór een soort van bevestigingen. Een collega die onverwacht en uit het niets vertelt je zo bijzonder te vinden, een kennis/vriendin die complimenten geeft over wie/hoe je bent, een fijne dag met vrienden. Allerlei positieve dingen die me op de een of andere manier juist naar beneden trekken. Het gevoel dat niet te verdienen, dat ze dat niet goed zien: dat gevoel (weer) dat je vast snel door de mand zult vallen. Ik ga daardoor mensen vermijden, want al die positiviteit moet ergens omgedraaid, tegen me worden gebruikt, of wat voor negatiefs ook. Gek word ik ervan hoe ik mezelf zo krankjorum denk. Verstandelijk wéét ik dat dit nergens goed voor is, niet nodig is, dat dit mijn hersenspinsels zijn, maar het lijkt me vast te hebben gegrepen. En ik denk serieus dat ik daar geen leuker mens van word. Je legt de lat voor een ander immers hoog op die manier, alles wordt afgemeten - zit er iets achter? Je wordt een soort van achterdochtig, ook al doe je dat achteraf in je eentje. Ik haat het.
Ik heb heel erg de behoefte aan nabijheid, of hoe je het noemen wilt, een knuffel, wat ook, maar ik durf er niet om te vragen, het op te zoeken. En dat voelt best alleen. En dat doe ik mezelf aan. En ik begrijp niet zo goed waarom…
Over jezelf schuldig voelen te bestaan gesproken…
vannelle wijzigde dit bericht op 17-06-2023 22:32
0.28% gewijzigd
zaterdag 17 juni 2023 om 22:28
Dat herken ik wel, dat voelt eenzaam.
Ik maak het mezelf ook moeilijk en dat voelt ook niet prettig. Heb ook dat achterdochtig, ze zitten toch niet op mij te wachten, dus als ik gevraagd word kan dat eigenlijk niet kloppen. Ik durf het ook niet op te zoeken, bang om afgewezen te worden. Die overtuiging over mezelf zit zo diep, dat ik er in ben gaan geloven dat mensen mij er liever niet bij willen hebben en daardoor ga ik juist uit de weg waar ik wel behoefte aan heb. Moet zeggen dat het ook erger geworden is na een vervelende gebeurtenis, ik was ergens en was gezellig aan het kletsen en naar planten aan het kijken met een man, toen ik door een andere vrouw uit het niets uitgescholden werd (zij vond die man blijkbaar leuk met wie ik aan het kletsen was) en ik moest weg. Dat voelde zo ontzettend afwijzend, ik was mij van geen kwaad bewust, was gewoon gezellig de planten in de tuin aan het bekijken en wat aan het lachen met die man. Maar het heeft wel zijn gevolg gehad dat ik dacht, zie je wel ik ben nergens welkom ze zitten niet op mij wachten. Zelfs als ik mij dus van geen kwaad bewust ben vind iemand mij dus ontzettend vervelend (wel uit jaloezie) dus wanneer doe ik het wel goed? Kan ik het wel goed doen als ik mezelf ben? Of word er altijd achter mijn rug om gepraat dat ik van alles fout heb gedaan, teveel gelachen? Teveel aan het woord geweest? Al die gedachten na sociale contacten maken dat ik liever alleen ben, hoef ik ook niet zo te twijfelen aan mezelf.
Dat gevoel om bang te zijn om door de mand te vallen is bij mij werkelijkheid, ik heb niets bereikt dus ik val elke keer door de mand.
Ik maak het mezelf ook moeilijk en dat voelt ook niet prettig. Heb ook dat achterdochtig, ze zitten toch niet op mij te wachten, dus als ik gevraagd word kan dat eigenlijk niet kloppen. Ik durf het ook niet op te zoeken, bang om afgewezen te worden. Die overtuiging over mezelf zit zo diep, dat ik er in ben gaan geloven dat mensen mij er liever niet bij willen hebben en daardoor ga ik juist uit de weg waar ik wel behoefte aan heb. Moet zeggen dat het ook erger geworden is na een vervelende gebeurtenis, ik was ergens en was gezellig aan het kletsen en naar planten aan het kijken met een man, toen ik door een andere vrouw uit het niets uitgescholden werd (zij vond die man blijkbaar leuk met wie ik aan het kletsen was) en ik moest weg. Dat voelde zo ontzettend afwijzend, ik was mij van geen kwaad bewust, was gewoon gezellig de planten in de tuin aan het bekijken en wat aan het lachen met die man. Maar het heeft wel zijn gevolg gehad dat ik dacht, zie je wel ik ben nergens welkom ze zitten niet op mij wachten. Zelfs als ik mij dus van geen kwaad bewust ben vind iemand mij dus ontzettend vervelend (wel uit jaloezie) dus wanneer doe ik het wel goed? Kan ik het wel goed doen als ik mezelf ben? Of word er altijd achter mijn rug om gepraat dat ik van alles fout heb gedaan, teveel gelachen? Teveel aan het woord geweest? Al die gedachten na sociale contacten maken dat ik liever alleen ben, hoef ik ook niet zo te twijfelen aan mezelf.
Dat gevoel om bang te zijn om door de mand te vallen is bij mij werkelijkheid, ik heb niets bereikt dus ik val elke keer door de mand.
zondag 18 juni 2023 om 09:53
Even opnieuw…
Heel herkenbaar BVJ… Heel eenzaam ook. En het stomme is (heb ik althans) dat je als je je zo voelt eigenlijk juist behoefte hebt aan mensen, of een arm om je heen, maar door die overtuiging ga je dat juist uit de weg en duw je mensen van je af, wat die behoefte alleen maar vergroot, evenals je gevoel…
Wel heel bizar met die jaloerse vrouw, die zet zichzelf wel heel erg te kakken, maar het verrotte is dat dat ten koste gaat van jou. Al helemaal als je je toch al zo rot voelt. Slechte graadmeter zo’n mens, maar wel juist zo’n situatie die blijft hangen…
Je samenvatting dat al die gedachten erover maken dat je liever alleen bent is heel herkenbaar… Al die rotgevoelens over jezelf die je overhoudt aan sociale contacten, maken dat de weegschaal soms ver de andere kant uitschiet. Terwijl volgens mij dit soort incidenten (want dat zijn het uiteindelijk toch) eigenlijk helemaal niet op de weegschaal thuishoren, omdat het van mensen komt die zelf een probleem hebben. Het is zonde dat dat jouw probleem wordt zo… Begrijpelijk en herkenbaar, maar zo jammer!
Je laatste zin snap ik niet zo goed: hoezo heb je niks bereikt en val je daardoor door de mand? Het gevoel kan ik me wel voorstellen, maar hoe maakt dat wat je (niet) bereikt hebt dat je door de mand gevallen bent? Bedoel je dan de verwachtingen die anderen van je hebben of hadden?
-
Ik ben maar even opnieuw begonnen… Sta/stond ver bij mezelf vandaan de afgelopen tijd. Mezelf verloren, kwijtgeraakt in de rimboe van gedachtenkronkels, hersenspinsels, foute overtuigingen en wat al niet meer. Niet in staat bij mijn gevoel te komen, niet in staat te zijn, niet in staat verbinding te maken met mensen. Daardoor steeds meer mijn best doen in combinatie met mezelf steeds meer verstoppen en onzichtbaar zijn. Alsof je vanachter een ondoordringbare muur staat te roepen dat je iemand nodig hebt, zonder dat iemand je hoort, voelt of vinden kan. “Maar ik vráág toch om hulp?!” dat idee in je hoofd en maar niet snappen dat je bij iedereen wegloopt. En het verdriet groeit alleen maar, omdat je afstand voelt, verwijdering… De eenzaamheid neemt toe, de pijn groeit en maar doorgaan… Dat moet maar eens klaar zijn!
Hoe weet ik nog niet zo goed, maar dit werkt niet. Ik wil weer achter mijn veilige muur gaan zitten, met de ramen open, zodat contact mogelijk is. Veilig. Ik rende weg van de muur, maar daar ben ik mee gestopt. Zinloze exercitie was het. Ik deed het niet bewust, maar houd er nu wel bewust mee op.
En ik hoop jullie weer te treffen, want ik vond het waardevol, zo met elkaar te delen en te weten dat we niet alleen zijn. Het spijt me als ik dat naar de gallemiezen heb geholpen met mijn gevlucht slash onhandigheid slash mentale afwezigheid slash wat voor foute woorden ook.
Heel herkenbaar BVJ… Heel eenzaam ook. En het stomme is (heb ik althans) dat je als je je zo voelt eigenlijk juist behoefte hebt aan mensen, of een arm om je heen, maar door die overtuiging ga je dat juist uit de weg en duw je mensen van je af, wat die behoefte alleen maar vergroot, evenals je gevoel…
Wel heel bizar met die jaloerse vrouw, die zet zichzelf wel heel erg te kakken, maar het verrotte is dat dat ten koste gaat van jou. Al helemaal als je je toch al zo rot voelt. Slechte graadmeter zo’n mens, maar wel juist zo’n situatie die blijft hangen…
Je samenvatting dat al die gedachten erover maken dat je liever alleen bent is heel herkenbaar… Al die rotgevoelens over jezelf die je overhoudt aan sociale contacten, maken dat de weegschaal soms ver de andere kant uitschiet. Terwijl volgens mij dit soort incidenten (want dat zijn het uiteindelijk toch) eigenlijk helemaal niet op de weegschaal thuishoren, omdat het van mensen komt die zelf een probleem hebben. Het is zonde dat dat jouw probleem wordt zo… Begrijpelijk en herkenbaar, maar zo jammer!
Je laatste zin snap ik niet zo goed: hoezo heb je niks bereikt en val je daardoor door de mand? Het gevoel kan ik me wel voorstellen, maar hoe maakt dat wat je (niet) bereikt hebt dat je door de mand gevallen bent? Bedoel je dan de verwachtingen die anderen van je hebben of hadden?
-
Ik ben maar even opnieuw begonnen… Sta/stond ver bij mezelf vandaan de afgelopen tijd. Mezelf verloren, kwijtgeraakt in de rimboe van gedachtenkronkels, hersenspinsels, foute overtuigingen en wat al niet meer. Niet in staat bij mijn gevoel te komen, niet in staat te zijn, niet in staat verbinding te maken met mensen. Daardoor steeds meer mijn best doen in combinatie met mezelf steeds meer verstoppen en onzichtbaar zijn. Alsof je vanachter een ondoordringbare muur staat te roepen dat je iemand nodig hebt, zonder dat iemand je hoort, voelt of vinden kan. “Maar ik vráág toch om hulp?!” dat idee in je hoofd en maar niet snappen dat je bij iedereen wegloopt. En het verdriet groeit alleen maar, omdat je afstand voelt, verwijdering… De eenzaamheid neemt toe, de pijn groeit en maar doorgaan… Dat moet maar eens klaar zijn!
Hoe weet ik nog niet zo goed, maar dit werkt niet. Ik wil weer achter mijn veilige muur gaan zitten, met de ramen open, zodat contact mogelijk is. Veilig. Ik rende weg van de muur, maar daar ben ik mee gestopt. Zinloze exercitie was het. Ik deed het niet bewust, maar houd er nu wel bewust mee op.
En ik hoop jullie weer te treffen, want ik vond het waardevol, zo met elkaar te delen en te weten dat we niet alleen zijn. Het spijt me als ik dat naar de gallemiezen heb geholpen met mijn gevlucht slash onhandigheid slash mentale afwezigheid slash wat voor foute woorden ook.
vannelle wijzigde dit bericht op 24-06-2023 19:39
Reden: Even opnieuw, vanuit een (hopelijk) betere modus…
Reden: Even opnieuw, vanuit een (hopelijk) betere modus…
78.95% gewijzigd
zaterdag 24 juni 2023 om 20:34
Nee joh Vannelle, je hebt niets naar de gallemiezen geholpen met onhandigheid, echt totaal niet. Dat wilde ik alleen even zeggen, wil niet dat je een rot gevoel hebt dat je denkt dat je misschien iets verkeerds hebt gedaan hier, totaal niet echt niet!
Ik schrijf later even uitgebreider, heb het echt te warm op het moment, kan niet zo goed tegen de zomer weet dan even niets zinnigs te zeggen of überhaupt na te denken over bepaalde zaken even teveel allemaal, maar blijf hier zeker schrijven hoor lieve Vannele niet twijfelen aan jezelf, dat wilde ik alleen even zeggen. Fijn weekend en ik reageer later. Liefs
Ik schrijf later even uitgebreider, heb het echt te warm op het moment, kan niet zo goed tegen de zomer weet dan even niets zinnigs te zeggen of überhaupt na te denken over bepaalde zaken even teveel allemaal, maar blijf hier zeker schrijven hoor lieve Vannele niet twijfelen aan jezelf, dat wilde ik alleen even zeggen. Fijn weekend en ik reageer later. Liefs
zondag 25 juni 2023 om 11:24
Bloemetjesvoorjou schreef: ↑17-06-2023 22:28Dat herken ik wel, dat voelt eenzaam.
Ik maak het mezelf ook moeilijk en dat voelt ook niet prettig. Heb ook dat achterdochtig, ze zitten toch niet op mij te wachten, dus als ik gevraagd word kan dat eigenlijk niet kloppen. Ik durf het ook niet op te zoeken, bang om afgewezen te worden. Die overtuiging over mezelf zit zo diep, dat ik er in ben gaan geloven dat mensen mij er liever niet bij willen hebben en daardoor ga ik juist uit de weg waar ik wel behoefte aan heb. Moet zeggen dat het ook erger geworden is na een vervelende gebeurtenis, ik was ergens en was gezellig aan het kletsen en naar planten aan het kijken met een man, toen ik door een andere vrouw uit het niets uitgescholden werd (zij vond die man blijkbaar leuk met wie ik aan het kletsen was) en ik moest weg. Dat voelde zo ontzettend afwijzend, ik was mij van geen kwaad bewust, was gewoon gezellig de planten in de tuin aan het bekijken en wat aan het lachen met die man. Maar het heeft wel zijn gevolg gehad dat ik dacht, zie je wel ik ben nergens welkom ze zitten niet op mij wachten.
Ik snap dit zo goed... Objectief gezien is iemand jaloers en onredelijk. Daar zou je een punt moeten kunnen zetten. Maar het geeft jou een slecht gevoel. Het is zo opzichtig, dat je dit toch makkelijk naast je neer zou moeten leggen. Maar dat dat niet lukt, dat je daar dan niet boven staat en jezelf dat rotgevoel zo aantrekt, maakt dat je jezelf helemaal waardeloos vindt. En ook boos: iemand gaat zó met jou om, komt ermee weg en jij hebt er vervolgens iets mee te doen. De onmacht daarover maakt echt dat ik alle sociale interactie het liefst uit de weg ga.
zondag 25 juni 2023 om 11:48
Vannelle schreef: ↑17-06-2023 21:08Als je leidinggevende belt, er zeker van zijn dat je iets verkeerd hebt gedaan en op je donder zult krijgen, maar ook als ik met vrienden ben, achteraf denken dat ik het helemaal verkeerd heb gedaan: te veel over mezelf gepraat, te weinig doorgevraagd, rare dingen gezegd, stom gedaan, wat dan ook. Gewoon overtuigd zijn dat je iets onvergeeflijks gedaan of gezegd hebt, of dat ze nu wel zullen weten hoe je écht bent en je niet meer willen zien. Uitgenodigd worden en denken dat daar iets achter zit, dat ze iets van je nodig hebben (want ondenkbaar dat ze je gewoon gezellig vinden…).
Ik voel me altijd enorm schuldig om dat soort gedachtes/gevoelens, heb jij dat ook? Je wordt er denk ik ook niet per se een leuker mens van, omdat je soort van op je hoede bent steeds. Heel irritant.
Ik heb de indruk dat ik soort van overmand word/ben door eenzaamheid ofzo… Of dat ik mezelf dat aanpraat. Het lijkt of ik enorm bevestiging nodig heb van het mogen bestaan, en daar word ik weemoedig van. Het gekke daarbij is dat het juist lijkt te zijn gekomen dóór een soort van bevestigingen. Een collega die onverwacht en uit het niets vertelt je zo bijzonder te vinden, een kennis/vriendin die complimenten geeft over wie/hoe je bent, een fijne dag met vrienden. Allerlei positieve dingen die me op de een of andere manier juist naar beneden trekken. Het gevoel dat niet te verdienen, dat ze dat niet goed zien: dat gevoel (weer) dat je vast snel door de mand zult vallen. Ik ga daardoor mensen vermijden, want al die positiviteit moet ergens omgedraaid, tegen me worden gebruikt, of wat voor negatiefs ook. Gek word ik ervan hoe ik mezelf zo krankjorum denk. Verstandelijk wéét ik dat dit nergens goed voor is, niet nodig is, dat dit mijn hersenspinsels zijn, maar het lijkt me vast te hebben gegrepen. En ik denk serieus dat ik daar geen leuker mens van word. Je legt de lat voor een ander immers hoog op die manier, alles wordt afgemeten - zit er iets achter? Je wordt een soort van achterdochtig, ook al doe je dat achteraf in je eentje. Ik haat het.
Ik heb heel erg de behoefte aan nabijheid, of hoe je het noemen wilt, een knuffel, wat ook, maar ik durf er niet om te vragen, het op te zoeken. En dat voelt best alleen. En dat doe ik mezelf aan. En ik begrijp niet zo goed waarom…
Over jezelf schuldig voelen te bestaan gesproken…
Als ik het zo lees, krijg je wel heel veel bevestiging van mensen om je heen. Dat vind ik eigenlijk wel triest om te horen, want ik krijg de bevestiging eigenlijk alleen van mijn vriend misschien, dat is al iets wat ik moet koesteren, dat realiseer ik me echt wel. In mijn geval komt het omdat mijn wereldje zo klein is, ik heb het zelf klein gemaakt uit zelfbehoud. Mensen kennen mij niet, ze zouden niet weten wat voor positiefs ze zouden moeten zeggen. Het is wel het bewijs dat het eigenlijk niet uitmaakt of je bevestiging krijgt van mensen... zolang het niet goed zit in je eigen hoofd.
Qua werk heb ik hetzelfde, altijd op mijn hoede dat ik me moet verdedigen (en zo'n houding triggert veel mensen, die vinden dan dat je in de slachtofferrol schiet). Ik merk ook dat ik een makkelijk slachtoffer ben, waar mensen de schuld op afwentelen als ze zelf fout zitten. Soms krijg ik gelijk wanneer ik zo'n streek ontmasker, maar door er zo emotioneel in te gaan, maak ik het te groot en 'verlies' ik alsnog.
Ik maak quasi grappige opmerkingen over mijn onkunde om mezelf een houding te geven en om kritiek voor te zijn... en dat vinden mensen ook vervelend. Het is ook wel doorzichtig, dus daarin probeer ik mezelf echt te corrigeren. En zo worstel ik een beetje door. De enige manier om hiervan af te komen, is ook hier die eigenwaarde uit jezelf te halen... maar hoe?!
maandag 26 juni 2023 om 20:20
Net een hele post geschreven over bang zijn 'door de mand te zijn gevallen' (op het werk) in een ander topic. Maar voor mij heel herkenbaar dus.
Bij mij komt e.e.a. voort uit perfectionisme en het altijd voor iedereen goed willen doen. Bang voor kritiek, bang om niet aardig gevonden te worden. Het laatste komt denk ik door mijn pestverleden. Ik heb daar echt aan overgehouden dat ik niet de moeite waard ben. Ik probeer deze gedachte echt los te laten, maar hij is heel hardnekkig.
En dan heb je een soort van beoordeling op het werk (ze noemen het niet zo, maar het is wel met een observatie en een lijstje met plussen en minnen) en dan zie ik alleen maar wat er fout gaat en dan denk ik meteen 'zie je wel dat ik het niet kan / ongeschikt ben voor dit werk' etc. En voor je het weet zit je dan weer in een neerwaartse spiraal.
En ze waren altijd zo tevreden over mij, maar ik ben ervan overtuigd dat dat nu veranderd is, nu ze weten hoeveel dingen ik fout doe. Ik was er goed in de schijn op te houden, maar nu weten ze hoe ik echt ben.
Sorry, voor het warrige verhaal. Ik voel me gewoon even heel slecht. Ik krijg nog feedback en dit is onderdeel van de beoordelingscyclus maar in de praktijk krijg je alleen tips en tops. En zolang ik op mijn eigen functioneren kan reflecteren, is het eigenlijk ook gewoon goed.
Ik vind het gewoon zo moeilijk dat dit gevoel steeds de kop op blijft steken, ook als het voor mijn gevoel beter gaat.
Bij mij komt e.e.a. voort uit perfectionisme en het altijd voor iedereen goed willen doen. Bang voor kritiek, bang om niet aardig gevonden te worden. Het laatste komt denk ik door mijn pestverleden. Ik heb daar echt aan overgehouden dat ik niet de moeite waard ben. Ik probeer deze gedachte echt los te laten, maar hij is heel hardnekkig.
En dan heb je een soort van beoordeling op het werk (ze noemen het niet zo, maar het is wel met een observatie en een lijstje met plussen en minnen) en dan zie ik alleen maar wat er fout gaat en dan denk ik meteen 'zie je wel dat ik het niet kan / ongeschikt ben voor dit werk' etc. En voor je het weet zit je dan weer in een neerwaartse spiraal.
En ze waren altijd zo tevreden over mij, maar ik ben ervan overtuigd dat dat nu veranderd is, nu ze weten hoeveel dingen ik fout doe. Ik was er goed in de schijn op te houden, maar nu weten ze hoe ik echt ben.
Sorry, voor het warrige verhaal. Ik voel me gewoon even heel slecht. Ik krijg nog feedback en dit is onderdeel van de beoordelingscyclus maar in de praktijk krijg je alleen tips en tops. En zolang ik op mijn eigen functioneren kan reflecteren, is het eigenlijk ook gewoon goed.
Ik vind het gewoon zo moeilijk dat dit gevoel steeds de kop op blijft steken, ook als het voor mijn gevoel beter gaat.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 27 juni 2023 om 21:46
Wachtwoordperikelen hielden me offline, maar ik lees jullie, herken wat jullie schrijven en zou het liefst allerlei zinnige en helpende dingen zeggen, maar het komt er niet uit.
BVJ, ik hou van de zon, maar ben blij voor je dat de hitte voorbij is. Hopelijk helpt het je je wat beter te voelen.
Vivinnetje, je hebt gelijk dat bevestiging niets uitmaakt als het in je hoofd niet goed zit... Je zou het sowieso uit jezelf moeten (kunnen) halen, ik hoop ooit te leren begrijpen hoe.
En voor wat betreft eigenwaarde heb ik toevallig onlangs een quote gelezen: “eigenwaarde komt door slechts één ding: denken dat je het waard bent.” Tsja…
Imaginary Diva, ik heb je andere post niet* gezien, maar herken wel wat je hier schrijft en vooral ook wat erachter zit (perfectionisme, goed willen doen, etc.). Je verhaal vind ik niet verwarrend, herkenbaar juist! (…edit…)
* Inmiddels wel gelezen: wat lijkt me dat vreselijk, als er iemand bij komt zitten om te kijken hoe je het doet, begrijpelijk dat je daar heel nerveus van word! Knoop vooral in je oren wat ze in dat andere topic al tegen je zeiden!
Ik hoop voor je dat je je beter voelt als het achter de rug is.
Zelf niet veel te melden, voel me leeg. Of eigenlijk meer vol. Zit vol emotie geloof ik, al weet ik niet zo goed waarom… Er borrelt veel… Eigenlijk zou ik hier nu zo de openingspost kunnen plaatsen geloof ik…
BVJ, ik hou van de zon, maar ben blij voor je dat de hitte voorbij is. Hopelijk helpt het je je wat beter te voelen.
Vivinnetje, je hebt gelijk dat bevestiging niets uitmaakt als het in je hoofd niet goed zit... Je zou het sowieso uit jezelf moeten (kunnen) halen, ik hoop ooit te leren begrijpen hoe.
En voor wat betreft eigenwaarde heb ik toevallig onlangs een quote gelezen: “eigenwaarde komt door slechts één ding: denken dat je het waard bent.” Tsja…
Imaginary Diva, ik heb je andere post niet* gezien, maar herken wel wat je hier schrijft en vooral ook wat erachter zit (perfectionisme, goed willen doen, etc.). Je verhaal vind ik niet verwarrend, herkenbaar juist! (…edit…)
* Inmiddels wel gelezen: wat lijkt me dat vreselijk, als er iemand bij komt zitten om te kijken hoe je het doet, begrijpelijk dat je daar heel nerveus van word! Knoop vooral in je oren wat ze in dat andere topic al tegen je zeiden!
Ik hoop voor je dat je je beter voelt als het achter de rug is.
Zelf niet veel te melden, voel me leeg. Of eigenlijk meer vol. Zit vol emotie geloof ik, al weet ik niet zo goed waarom… Er borrelt veel… Eigenlijk zou ik hier nu zo de openingspost kunnen plaatsen geloof ik…
donderdag 29 juni 2023 om 11:10
Thx Vanelle voor je reactie!
Inmiddels voel ik me beter, heb nu ook de feedback gehad en die was dus heel goed! Frappant hoe dat dus helemaal niet overeenkomt met mijn gevoel!
Nu wel wat schaamte over mijn (achteraf) overtrokken reactie. Maar het gevoel maandag was echt en ik ben aan het leren mijn gevoel te uiten en het er te laten mogen zijn. Moeilijk! Vroeger uitte ik niks en stopte ik het weg, dus dat is nog steeds wel mijn eerste neiging.
Ik ga dit topic eens een beetje bijlezen want ik denk dat ik er wel veel herkenning in vind en dan kan ik ook beter op jou en de andere schrijfsters hier reageren.
Inmiddels voel ik me beter, heb nu ook de feedback gehad en die was dus heel goed! Frappant hoe dat dus helemaal niet overeenkomt met mijn gevoel!
Nu wel wat schaamte over mijn (achteraf) overtrokken reactie. Maar het gevoel maandag was echt en ik ben aan het leren mijn gevoel te uiten en het er te laten mogen zijn. Moeilijk! Vroeger uitte ik niks en stopte ik het weg, dus dat is nog steeds wel mijn eerste neiging.
Ik ga dit topic eens een beetje bijlezen want ik denk dat ik er wel veel herkenning in vind en dan kan ik ook beter op jou en de andere schrijfsters hier reageren.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 29 juni 2023 om 19:42
Wat fijn dat de feedback goed was!!
Je schaamte snap ik wel, maar is echt niet nodig. Juist omdat het zo echt voelt, voelt het zo zwaar; als dat niet zo zou zijn zou je er ook niet zo mee zitten.
Dat wegstoppen maakt het denk ik vooral erger, dus goed dat je daarmee aan de slag bent/gaat! Wel moeilijk… Dat er laten zijn, dat het er te mogen laten zijn, dat voelt zo tegenstrijdig met wat je op zo’n moment doormaakt. Je wil het juist niet, je weet ergens ook dat die gevoelens onterecht zijn; het er laten zijn voelt dan zo als eraan toegeven, opgeven. Ingewikkeld. Je uiten is wel een mooi begin. Knap ook!
Zelf vandaag een staaltje niet zo lekker uiten… Een collega belde me op om te vragen of het wel goed met me gaat: dat is niet zo’n goed teken als zij dat vraagt… En eigenlijk vroeg ze het niet, ze wist het al. Ik kon alleen maar janken aan de telefoon, en ondertussen wegslikken en zeggen dat het echt wel gaat, dat ik me wel red… Terwijl ik het niet red, het overzicht kwijt ben, hang, bungel, niet meer zo goed weet waar ik het zoeken moet… Ik ben mezelf kwijt en weet niet waar ik uithang.
Fysiek ook weer een domper erbij, wat het wat lastig maakt om een uitlaatklep te hebben nog. Ik probeer heel erg naar positieve dingen te kijken, blij te zijn met wat ik heb, met wat er is, maar het is er even niet. Ik voel het niet. Beetje donker.
Dus tsja, beetje de weg kwijt hier kennelijk en dat is best irritant…
Je schaamte snap ik wel, maar is echt niet nodig. Juist omdat het zo echt voelt, voelt het zo zwaar; als dat niet zo zou zijn zou je er ook niet zo mee zitten.
Dat wegstoppen maakt het denk ik vooral erger, dus goed dat je daarmee aan de slag bent/gaat! Wel moeilijk… Dat er laten zijn, dat het er te mogen laten zijn, dat voelt zo tegenstrijdig met wat je op zo’n moment doormaakt. Je wil het juist niet, je weet ergens ook dat die gevoelens onterecht zijn; het er laten zijn voelt dan zo als eraan toegeven, opgeven. Ingewikkeld. Je uiten is wel een mooi begin. Knap ook!
Zelf vandaag een staaltje niet zo lekker uiten… Een collega belde me op om te vragen of het wel goed met me gaat: dat is niet zo’n goed teken als zij dat vraagt… En eigenlijk vroeg ze het niet, ze wist het al. Ik kon alleen maar janken aan de telefoon, en ondertussen wegslikken en zeggen dat het echt wel gaat, dat ik me wel red… Terwijl ik het niet red, het overzicht kwijt ben, hang, bungel, niet meer zo goed weet waar ik het zoeken moet… Ik ben mezelf kwijt en weet niet waar ik uithang.
Fysiek ook weer een domper erbij, wat het wat lastig maakt om een uitlaatklep te hebben nog. Ik probeer heel erg naar positieve dingen te kijken, blij te zijn met wat ik heb, met wat er is, maar het is er even niet. Ik voel het niet. Beetje donker.
Dus tsja, beetje de weg kwijt hier kennelijk en dat is best irritant…
donderdag 29 juni 2023 om 21:35
Vannele, Is er iets voorgevallen dat je,je zo ontzettend verloren voelt de afgelopen weken? Heb je enig idee waarom je zin hebt om je te verstoppen en je terug trekt?
Vervelend dat je niet lekker in je vel zit. Denk je niet dat het je misschien zou kunnen helpen door tegen je collega te zeggen dat je het op het moment idd niet redt in je eentje? Ik weet dat, dat moeilijk voor je is, maar je kunt niet alles alleen doen, soms heb je even wat ondersteuning nodig. Het lijkt alsof je de weg een beetje kwijt bent en je hoofd met je aan de haal is gegaan, juist waar je zo goed mee op weg was. Weetje, nu voelt alles even heel zwaar voor je, maar een tijdje geleden ging het wel beter, dus ook hoe je, je nu voelt gaat weer over. Dit gevoel is niet voor altijd. Het is er nu eenmaal even, maar het zakt weer weg. Ook al denk jij dat je nu zelf waarschijnlijk helemaal weg aan het zakken bent, dat is niet zo. Je kunt de draad weer oppakken waar je een tijdje geleden was. Gun jezelf wat verlichting door niet hele dagen met die zware rugzak vol keien rond te lopen.
Vervelend dat je niet lekker in je vel zit. Denk je niet dat het je misschien zou kunnen helpen door tegen je collega te zeggen dat je het op het moment idd niet redt in je eentje? Ik weet dat, dat moeilijk voor je is, maar je kunt niet alles alleen doen, soms heb je even wat ondersteuning nodig. Het lijkt alsof je de weg een beetje kwijt bent en je hoofd met je aan de haal is gegaan, juist waar je zo goed mee op weg was. Weetje, nu voelt alles even heel zwaar voor je, maar een tijdje geleden ging het wel beter, dus ook hoe je, je nu voelt gaat weer over. Dit gevoel is niet voor altijd. Het is er nu eenmaal even, maar het zakt weer weg. Ook al denk jij dat je nu zelf waarschijnlijk helemaal weg aan het zakken bent, dat is niet zo. Je kunt de draad weer oppakken waar je een tijdje geleden was. Gun jezelf wat verlichting door niet hele dagen met die zware rugzak vol keien rond te lopen.
vrijdag 30 juni 2023 om 21:58
Ergens heeft de eenzaamheid me overvallen ofzo. Het besef dat ik alleen sta en het niet met mezelf kan vinden. De angst alles altijd verkeerd te doen, mensen tegen de haren in te strijken, nóg allener te komen staan. Dat ook bevestigd te zien in sommige contacten… Ik kan niet op mezelf terugvallen, en daar heb ik last van. Het basisvertrouwen ontbreekt. Daar heb ik even geleden al hulp bij gezocht (n.a.v. dit topic), bij die haptotherapeut, maar het doet zo weinig. En daar word ik onzeker van: ligt het aan mij? Wat doe ik verkeerd? Ik begrijp het niet, loop vast.
Ik doe iets niet goed, ik faal, ik verzuim de goede dingen te zeggen of te doen. Maar wát? En dat triggert dan weer enorm dat Imposter-syndroom-gevoel, van door de mand vallen: bij iedereen, overal.
Op je hoede zijn, bang zijn, alert. Doodvermoeiend is het en ik slaap toch al zo slecht.
Daarbij gaat het op mijn werk niet goed en fysiek ook niet. Dat laatste is gezien mijn stressniveau niet zo gek misschien, maar wel een domper dat je door iets heel simpels - wat ook niet te voorkomen was - iets overhoudt waardoor je weer weken ‘uit de running’ bent. Knettergek word ik daarvan.
En zo zit alles even tegen. En durf ik het eigenlijk niet zo goed te uiten… Ook hier niet. Ik voel me een zeur. En ik heb het gevoel dat alles wat ik tegen wie ook probeer te zeggen, hoe goed bedoeld ook, er helemaal verkeerd uit komt. Ik heb het gevoel dat ik het mezelf allemaal aandoe en dat de oplossing ook bij mezelf ligt. En dat is nou precies zo’n uitdaging in mijn leven: niet alles zelf willen doen - durf hulp te vragen… Ik weet niet hoe, ik weet niet bij wie, ik weet niet waarvoor. Ik weet alleen dat ik me alleen voel en niet weet waar ik met mezelf naartoe moet.
Maar je hebt gelijk BVJ, die rugzak mag soms af… Móet soms af. Eerst even deze stijle helling meester maken, zodat er vaste grond komt voor die rottige rugzak… Denk ik.
Ik doe iets niet goed, ik faal, ik verzuim de goede dingen te zeggen of te doen. Maar wát? En dat triggert dan weer enorm dat Imposter-syndroom-gevoel, van door de mand vallen: bij iedereen, overal.
Op je hoede zijn, bang zijn, alert. Doodvermoeiend is het en ik slaap toch al zo slecht.
Daarbij gaat het op mijn werk niet goed en fysiek ook niet. Dat laatste is gezien mijn stressniveau niet zo gek misschien, maar wel een domper dat je door iets heel simpels - wat ook niet te voorkomen was - iets overhoudt waardoor je weer weken ‘uit de running’ bent. Knettergek word ik daarvan.
En zo zit alles even tegen. En durf ik het eigenlijk niet zo goed te uiten… Ook hier niet. Ik voel me een zeur. En ik heb het gevoel dat alles wat ik tegen wie ook probeer te zeggen, hoe goed bedoeld ook, er helemaal verkeerd uit komt. Ik heb het gevoel dat ik het mezelf allemaal aandoe en dat de oplossing ook bij mezelf ligt. En dat is nou precies zo’n uitdaging in mijn leven: niet alles zelf willen doen - durf hulp te vragen… Ik weet niet hoe, ik weet niet bij wie, ik weet niet waarvoor. Ik weet alleen dat ik me alleen voel en niet weet waar ik met mezelf naartoe moet.
Maar je hebt gelijk BVJ, die rugzak mag soms af… Móet soms af. Eerst even deze stijle helling meester maken, zodat er vaste grond komt voor die rottige rugzak… Denk ik.
vrijdag 30 juni 2023 om 22:04
Zorg dat je iets gaat doen wat betekenis geeft aan jouw leven.
En goede hulp zoeken en dan bedoel ik geen zelfhulpboeken, maar een goede therapeut.
Las altijd veel zelfhulpboeken tot ik besefte dat ik nog nooit iets heb gehad eraan.
Iedereen schrijft tegenwoordig zelfhulpboeken hoef je niet eens voor geleerd te hebben, dus zou dat soort boeken niet te serieus nemen.
En goede hulp zoeken en dan bedoel ik geen zelfhulpboeken, maar een goede therapeut.
Las altijd veel zelfhulpboeken tot ik besefte dat ik nog nooit iets heb gehad eraan.
Iedereen schrijft tegenwoordig zelfhulpboeken hoef je niet eens voor geleerd te hebben, dus zou dat soort boeken niet te serieus nemen.
zaterdag 1 juli 2023 om 22:13
Wat goed dat jullie weer schrijven!
Vervelend Vannelle hoe je je voelt! Allereerst een dikke knuffel voor jou. Wat goed dat je je toch hier uit, ook al zegt je hoofd dat het gezeur is. Jammer dat de haptotherapie niet voldoende lijkt te doen. Ik denk dat er niet één therapie is die bij iedereen werkt. Het is toch ook een beetje een zoektocht naar wat werkt voor je. Het gevoel wat je beschrijft is zo herkenbaar. De schaamte die je kunt voelen om wie je bent, alsof er iets helemaal mis is met je. Wat ik laatst las; ‘shame is blame turned against the self’. Als je in je jeugd veel beschuldigd bent, ga je dat op jezelf projecteren. Maar die schuld hoort niet bij jou, maar bij degenen die ervoor gezorgd hebben dat jij dit bent gaan ervaren. Dat is iets wat ik ook bij mezelf zie. Ik ben nu veel bezig met hierom rouwen: me verdrietig voelen, boos, gefrustreerd. Het zijn emoties die in mijn jeugd aan de kant geschoven werden, maar die daardoor helaas niet verdwijnen. Bij mij is het vallen en opstaan. Gisteren ben ik flink getriggerd (terwijl er rationeel gezien niet heel veel aan de hand was). Maar hierdoor voel ik me vandaag leeg, wat somber en ben ik me aan het verdoven met eten. Niet handig dat laatste, maar goed.
Terugkijkend op de therapieën die ik gevolgd heb, zijn deze veel te cognitief geweest. Ik heb nu een therapeut gevonden die patronen uit het verleden meeneemt, met name door emotionele verwaarlozing. Ik heb haar nog niet benaderd maar misschien moet ik dit mijzelf gewoon maar gunnen. Het is toch wel weer een drempel. Trouwens als ik emotionele verwaarlozing opschrijf, denk ik tegelijk “wat een gezeur, dat je daar last van hebt, je kunt ook niets hebben”. Wel een teken dat ik misschien toch weer therapie kan gebruiken.
Vervelend Vannelle hoe je je voelt! Allereerst een dikke knuffel voor jou. Wat goed dat je je toch hier uit, ook al zegt je hoofd dat het gezeur is. Jammer dat de haptotherapie niet voldoende lijkt te doen. Ik denk dat er niet één therapie is die bij iedereen werkt. Het is toch ook een beetje een zoektocht naar wat werkt voor je. Het gevoel wat je beschrijft is zo herkenbaar. De schaamte die je kunt voelen om wie je bent, alsof er iets helemaal mis is met je. Wat ik laatst las; ‘shame is blame turned against the self’. Als je in je jeugd veel beschuldigd bent, ga je dat op jezelf projecteren. Maar die schuld hoort niet bij jou, maar bij degenen die ervoor gezorgd hebben dat jij dit bent gaan ervaren. Dat is iets wat ik ook bij mezelf zie. Ik ben nu veel bezig met hierom rouwen: me verdrietig voelen, boos, gefrustreerd. Het zijn emoties die in mijn jeugd aan de kant geschoven werden, maar die daardoor helaas niet verdwijnen. Bij mij is het vallen en opstaan. Gisteren ben ik flink getriggerd (terwijl er rationeel gezien niet heel veel aan de hand was). Maar hierdoor voel ik me vandaag leeg, wat somber en ben ik me aan het verdoven met eten. Niet handig dat laatste, maar goed.
Terugkijkend op de therapieën die ik gevolgd heb, zijn deze veel te cognitief geweest. Ik heb nu een therapeut gevonden die patronen uit het verleden meeneemt, met name door emotionele verwaarlozing. Ik heb haar nog niet benaderd maar misschien moet ik dit mijzelf gewoon maar gunnen. Het is toch wel weer een drempel. Trouwens als ik emotionele verwaarlozing opschrijf, denk ik tegelijk “wat een gezeur, dat je daar last van hebt, je kunt ook niets hebben”. Wel een teken dat ik misschien toch weer therapie kan gebruiken.
zondag 2 juli 2023 om 01:23
Suikerspinx, ik had gisteren nog gereageerd, dacht ik, maar ergens is er iets niet goed gegaan zo te zien. Ik heb haptotherapie en binnenkort nog wat dingen die hopelijk gaan helpen. In verband met wachtlijsten duurt dat nog even, maar het komt wel. Het is dus afwachten, maar er gebeuren dus wel dingen - buiten de boeken om, want boeken kunnen best helpen, maar zijn inderdaad niet de heilige graal.
Kaatje, fijn jou ook weer te zien!
Het raakt me wat je schrijft… Over schuld. Het lucht een soort van op, terwijl het tegelijkertijd juist schuld oproept - want een ander de schuld geven, hoe dúrf je… Dat is wat het steeds zo lastig maakt. Zo lang ik alles op mezelf betrek en mezelf schuldig maak, is het veilig, want ‘ik doe niemand iets aan’ ofzo. Maar tegelijkertijd klopt het niet, want ik regeer de wereld niet ofzo. Maar eraan moeten geloven dat anderen dan misschien wel “schuldig” zijn, dat geeft kortsluiting. En ik weet ook dat het niet over schuld gaat, niemand is schuldig, we zijn allemaal zelf verantwoordelijk voor onze eigen gevoelens. Ratio versus gevoel: het werkt even niet zo lekker samen momenteel…
Herkenbaar ook je gevoelens en het een dag later leeg zijn daardoor! En ook dat gebagatelliseer in je hoofd als het om gevoelens gaat… Het ‘stel je niet zo aan’-stemmetje. Of -tje… Meer een schreeuwlelijk die zich voortdurend laat horen.
Maar wat goed dat je een therapeut hebt gevonden! Ik hoop dat hij/zij je verder brengt, helpt, richting geven kan, of wat je ook maar nodig hebt! Oude patronen doorbreken klinkt in elk geval helpend, zo lang het althans patronen zijn die niet-helpend zijn. Ben je al begonnen, en zo ja, voelt het goed qua klik?
Kaatje, fijn jou ook weer te zien!
Het raakt me wat je schrijft… Over schuld. Het lucht een soort van op, terwijl het tegelijkertijd juist schuld oproept - want een ander de schuld geven, hoe dúrf je… Dat is wat het steeds zo lastig maakt. Zo lang ik alles op mezelf betrek en mezelf schuldig maak, is het veilig, want ‘ik doe niemand iets aan’ ofzo. Maar tegelijkertijd klopt het niet, want ik regeer de wereld niet ofzo. Maar eraan moeten geloven dat anderen dan misschien wel “schuldig” zijn, dat geeft kortsluiting. En ik weet ook dat het niet over schuld gaat, niemand is schuldig, we zijn allemaal zelf verantwoordelijk voor onze eigen gevoelens. Ratio versus gevoel: het werkt even niet zo lekker samen momenteel…
Herkenbaar ook je gevoelens en het een dag later leeg zijn daardoor! En ook dat gebagatelliseer in je hoofd als het om gevoelens gaat… Het ‘stel je niet zo aan’-stemmetje. Of -tje… Meer een schreeuwlelijk die zich voortdurend laat horen.
Maar wat goed dat je een therapeut hebt gevonden! Ik hoop dat hij/zij je verder brengt, helpt, richting geven kan, of wat je ook maar nodig hebt! Oude patronen doorbreken klinkt in elk geval helpend, zo lang het althans patronen zijn die niet-helpend zijn. Ben je al begonnen, en zo ja, voelt het goed qua klik?
zondag 2 juli 2023 om 11:55
Vannelle, ik ben nog niet begonnen bij de therapeut. Ik ben mezelf moed aan het inpraten om haar te benaderen. Ik denk dat de neiging om altijd jezelf de schuld te geven iets is wat je hebt ontwikkeld om je vroeger staande te houden, te overleven. Want wat als niet jij schuldig was maar degene van wie je afhankelijk was? Als kind kun je dan niet overleven. Dat zijn bepaalde patronen die zo sterk aanwezig kunnen zijn, dat je hierdoor alles wat in het hier en nu gebeurt, laat beinvloeden. Natuurlijk ben je zelf verantwoordelijk voor je gevoel, maar in jeugd ontstaat een blauwdruk, en als dat niet solide is, mis je een stevige basis en bekijk je de wereld door een bepaalde bril. Dit is precies ook wat ik bij mezelf opmerk en waarom cognitieve therapieën niet genoeg voor mij hebben gedaan. Want ik kan wel 100x tegen mezelf zeggen dat wat ik denk, niet realistisch is, als de oorzaak niet aangepakt wordt, blijft het symptoombestrijding.
zondag 2 juli 2023 om 18:10
Vannelle schreef: ↑30-06-2023 21:58Ergens heeft de eenzaamheid me overvallen ofzo. Het besef dat ik alleen sta en het niet met mezelf kan vinden. De angst alles altijd verkeerd te doen, mensen tegen de haren in te strijken, nóg allener te komen staan. Dat ook bevestigd te zien in sommige contacten… Ik kan niet op mezelf terugvallen, en daar heb ik last van. Het basisvertrouwen ontbreekt. Daar heb ik even geleden al hulp bij gezocht (n.a.v. dit topic), bij die haptotherapeut, maar het doet zo weinig. En daar word ik onzeker van: ligt het aan mij? Wat doe ik verkeerd?
Dit is op dit moment zo herkenbaar dat ik er bijna van moet huilen. Ik kan er helaas niet te gedetailleerd op in gaan omdat ik anders té herkenbaar ben, maar ik heb het op zoveel momenten opgegeven... en soms probeer ik het toch weer, tegen beter weten in. Zo werd ik lid van een vereniging maar ik merk dat ik er weer niet bij hoor. Eerst was het nog niet zo duidelijk, maar dan steeds meer... En ik heb er nog wel zo in geïnvesteerd voor mijn gevoel, dingen buiten m'n comfortzone gedaan. Om me heen zie ik vriendschappen ontstaan, die overleggen onderling... ze maken groepjes... terwijl ik alles alleen moet uitzoeken. Als dat steeds gebeurt, dan móet het toch aan mij liggen? Maar wat doe ik dan verkeerd, ik weet het echt niet. Op dat soort momenten ben ik teleurgesteld en trek ik me terug. Ik heb een hele rits aan plekken waar ik ooit als ongeschreven blad ben begonnen en waar ik me van heb teruggetrokken. De verhuizing zag ik ook als een frisse start, maar ook in een andere omgeving neem ik mezelf mee. Met werkplekken gaat het ook zo, op een gegeven moment val ik door de mand, ben ik de eenling.
Dus nee, natuurlijk zeur je niet, dan zouden we allemaal zeuren. Ik voel me dan ook eenzaam, ik trek me op aan mijn vriend en maak mezelf wijs dat ik buiten hem toch niemand nodig heb... maar heel gezond is dat natuurlijk niet. Ik heb trouwens ook hulp gezocht, maar werd er ook weinig wijzer van, helaas. Het zit gewoon te diep om met gesprekken op te lossen ben ik bang.
zondag 2 juli 2023 om 18:21
suikerspinx schreef: ↑30-06-2023 22:04Zorg dat je iets gaat doen wat betekenis geeft aan jouw leven.
En goede hulp zoeken en dan bedoel ik geen zelfhulpboeken, maar een goede therapeut.
Las altijd veel zelfhulpboeken tot ik besefte dat ik nog nooit iets heb gehad eraan.
Iedereen schrijft tegenwoordig zelfhulpboeken hoef je niet eens voor geleerd te hebben, dus zou dat soort boeken niet te serieus nemen.
Wat die zelfhulpboeken betreft, dat ben ik met je eens. Ik heb wat boeken gelezen, podcasts van mindset-goeroe's geluisterd. In feite zeggen ze allemaal hetzelfde, wat op zich niet zo erg is want kennelijk snijdt het wel hout en bovendien ben jij niet zo ver dat je het allemaal toepast, het beklijft niet, dus misschien moet je het nog eens lezen, maar dan weer door 'n ander anders opgeschreven. Op het moment dat je het leest, herken je het en dat voelt fijn... je bent ermee bezig om het probleem te tackelen, zo maak je jezelf dan wijs. Ook al hebben ze er niet voor geleerd, je kunt je kennis overal opdoen en dan vooral om een ander te adviseren, da's namelijk een stuk makkelijker wanneer je zelf de pijn niet voelt / getriggerd wordt.
Maar eerlijk gezegd heb ik hetzelfde met therapeuten hoor... daar kan je ook in mee gaan tijdens gesprekken. Ik heb inmiddels al zoveel kennis dat ik de zinnen kan afmaken en m'n eigen gedrag voor een therapeut analyseer, maar toepassen in het dagelijkse leven ho maar.
zondag 2 juli 2023 om 19:09
Dat vind ik oprecht naar om te horen Vivinnetje! Maar is het niet zo dat je ook voor een groot deel pech hebt niet de juiste mensen tegen te komen? Ik herken het ook wat je schrijft hoor. Meerdere malen meegemaakt dat contacten niet van de grond kwamen en ik heb dan snel de neiging om dit op mezelf te projecteren en mezelf niets waard te vinden. Maar de laatste keer dat ik ‘afwijzing’ heb meegemaakt kwam er ook een ander gevoel op. Een soort blijheid en opluchting dat ik er meteen achter kwam dat dit niet de mensen waren die bij mij pasten. Het is denk ik toch een kwestie van veel investeren en initiatief nemen om meer contacten op te bouwen en je niet teveel laten leiden door je kritische gedachten. En trots zijn dat je actie onderneemt buiten je comfort zone door bijvoorbeeld lid te worden van een vereniging, wat het resultaat dan ook is. Ik hoop dat je ervaringen je er niet van weerhouden initiatieven te blijven nemen.
dinsdag 4 juli 2023 om 01:08
Heel herkenbaar Vannelle, ik worstel de laaste tijd ook met die gevoelens.
De eenzaamheid slaat toe, ook omdat ik zelf geen mensen toe laat, daar zitten ook weer allerlei angstgevoelens achter.
Dat op niemand terug kunnen vallen,maar ook niet op jezelf. Het veilige basisvertrouwen wat totaal ontbreekt, dat als het even niet gaat je terug kan vallen en een soort vangnetje hebt van mensen die je vertrouwen geven, waar je even mag zijn wie je bent en je omarmen en lief hebben, die veiligheid op kunnen zoeken waar je zo naar verlangt maar die je niet voelt en die er op dit moment in mijn leven niet is, eenzaam en verdrietig maakt mij dat.
En dan maar weer proberen moedig door te gaan voor je gevoel in je eentje met een te zware rugzak op je rug, klimmen tegen een hele sterke berg stapje voor stapje toch maar weer in de hoop om op een gegeven moment de top de behalen, het geluk de vrijheid....maar eigenlijk diep van binnen tijdens die wandeling denken, bekijk het maar ik rol mezelf zo van die berg af de afgrond in, ik heb er geen zin meer in.
De eenzaamheid slaat toe, ook omdat ik zelf geen mensen toe laat, daar zitten ook weer allerlei angstgevoelens achter.
Dat op niemand terug kunnen vallen,maar ook niet op jezelf. Het veilige basisvertrouwen wat totaal ontbreekt, dat als het even niet gaat je terug kan vallen en een soort vangnetje hebt van mensen die je vertrouwen geven, waar je even mag zijn wie je bent en je omarmen en lief hebben, die veiligheid op kunnen zoeken waar je zo naar verlangt maar die je niet voelt en die er op dit moment in mijn leven niet is, eenzaam en verdrietig maakt mij dat.
En dan maar weer proberen moedig door te gaan voor je gevoel in je eentje met een te zware rugzak op je rug, klimmen tegen een hele sterke berg stapje voor stapje toch maar weer in de hoop om op een gegeven moment de top de behalen, het geluk de vrijheid....maar eigenlijk diep van binnen tijdens die wandeling denken, bekijk het maar ik rol mezelf zo van die berg af de afgrond in, ik heb er geen zin meer in.
vrijdag 7 juli 2023 om 23:02
Nogal druk geweest, lange dagen gehad.
@ Vivinnetje; spijtig dat het zo herkenbaar is...
Je schrijft dat je je optrekt aan je vriend; hoe gaat dat? Weet hij hoe je je voelt? Als je er niks over wilt zeggen prima natuurlijk (!!), maar ik vraag me dat zo af. Ik ben nog niet zo lang geleden gescheiden en had qua dit (onderwerp topic zeg maar) niets aan mijn partner. Ook niet dat ik me eraan op kon trekken of wat ook. Het bood soms troost niet alleen te zijn, maar het gaf mij verder eigenlijk vooral eenzaamheid (samen zijn maar niet gezien worden). Nu ja, we zijn niet voor niets gescheiden natuurlijk. Weet hij hoe het met je gaat, kun je daar met hem over praten? Ik hoop het voor je!
@ Kaatje, het stond er op zich vrij duidelijk dat je nog niet begonnen bent - niet goed gelezen, beetje suf. Heb je haar al benaderd?
Wat je schrijft over de blauwdruk is pijnlijk herkenbaar. Ik herken ook wat je schrijft dat als je oorzaak van je denken niet wordt aangepakt, het symptoombestrijding blijft. Toch schreeuwt daar in mijn hoofd ook tegenin dat je niet bent wat je denkt. Het ACT-principe; je gedachten staan los van jezelf. ik vind dat een heel prettig uitgangspunt, maar kom daar ook niet per se verder mee. ik wijt dat eigenlijk aan mezelf - dat ik het niet goed doe. Maar misschien moet er ook wel eerst iets opgeruimd... Hm...
Wat je zegt over (niet) de juiste mensen tegenkomen, herken ik wel. Dat je enorm je best doet, maar eigenlijk gewoon niet in het juiste gezelschap. Als je niet van volleybal houdt kun je nog zo je best doen, maar pas je misschien niet zo goed in een volleybalteam... Dat is alleen soms lastig te herkennen, omdat je gewoon álles aangrijpt en overal en alles wil proberen. Maar daar zitten dus wel dingen bij die niet passen en dat geeft dan negatieve ervaringen, terwijl dat eigenlijk helemaal niet representatief is voor hoe het is/zou kunnen zijn.
@ BVJ, heel herkenbaar... Dat is precies waar ik op dit moment in rondhang; niemand waar je op terug kunt vallen. Wie bellen als ik me zo voel? Geen idee, dus maar door klimmen inderdaad. Jammer dan als het niet lukt.
Heb je inmiddels wat keien kunnen lozen? Heb je ergens een rustpunt gevonden tijdens je klim, waarop je je rugzak even af hebt kunnen doen en hebt kunnen rusten?
Misschien wat orchideeën om te verzorgen?
Op dit moment ben ik aan het overleven tot maandag - dan ga ik naar de huisarts. Want dit gaat niet meer, ik kan dit niet meer. Er borrelt zo enorm veel op en ik kan er geen kant mee op. De behandeling voor het fysieke deel is wel gestart, maar kost tijd, dus een fysieke uitlaatklep zit er vooralsnog niet in, terwijl ik daar juist zo'n enorme behoefte aan heb. Nu ja, voor later dan maar.
Mentaal kan ik geen kant op voor mij gevoel. Ik vertrouw mezelf niet, kan geen kant met mezelf op. Doe leuke dingen met mensen, collega's, maar het komt niet binnen, ik voel het niet. Ik ben er niet, het gaat langs me heen, het beklijft niet. Ik ben er maar ik ben er niet. Ik leef maar ik leef niet. Ik kom op plaatsen, maar het lijkt of ik er nooit geweest ben. Ik sta uit ofzo. En alles wat leuk is kost alleen maar energie en word ik depri van. Doodvermoeiend.
Even niks positiefs te melden dus, sorry, maar dat komt vast wel weer.
@ Vivinnetje; spijtig dat het zo herkenbaar is...
Je schrijft dat je je optrekt aan je vriend; hoe gaat dat? Weet hij hoe je je voelt? Als je er niks over wilt zeggen prima natuurlijk (!!), maar ik vraag me dat zo af. Ik ben nog niet zo lang geleden gescheiden en had qua dit (onderwerp topic zeg maar) niets aan mijn partner. Ook niet dat ik me eraan op kon trekken of wat ook. Het bood soms troost niet alleen te zijn, maar het gaf mij verder eigenlijk vooral eenzaamheid (samen zijn maar niet gezien worden). Nu ja, we zijn niet voor niets gescheiden natuurlijk. Weet hij hoe het met je gaat, kun je daar met hem over praten? Ik hoop het voor je!
@ Kaatje, het stond er op zich vrij duidelijk dat je nog niet begonnen bent - niet goed gelezen, beetje suf. Heb je haar al benaderd?
Wat je schrijft over de blauwdruk is pijnlijk herkenbaar. Ik herken ook wat je schrijft dat als je oorzaak van je denken niet wordt aangepakt, het symptoombestrijding blijft. Toch schreeuwt daar in mijn hoofd ook tegenin dat je niet bent wat je denkt. Het ACT-principe; je gedachten staan los van jezelf. ik vind dat een heel prettig uitgangspunt, maar kom daar ook niet per se verder mee. ik wijt dat eigenlijk aan mezelf - dat ik het niet goed doe. Maar misschien moet er ook wel eerst iets opgeruimd... Hm...
Wat je zegt over (niet) de juiste mensen tegenkomen, herken ik wel. Dat je enorm je best doet, maar eigenlijk gewoon niet in het juiste gezelschap. Als je niet van volleybal houdt kun je nog zo je best doen, maar pas je misschien niet zo goed in een volleybalteam... Dat is alleen soms lastig te herkennen, omdat je gewoon álles aangrijpt en overal en alles wil proberen. Maar daar zitten dus wel dingen bij die niet passen en dat geeft dan negatieve ervaringen, terwijl dat eigenlijk helemaal niet representatief is voor hoe het is/zou kunnen zijn.
@ BVJ, heel herkenbaar... Dat is precies waar ik op dit moment in rondhang; niemand waar je op terug kunt vallen. Wie bellen als ik me zo voel? Geen idee, dus maar door klimmen inderdaad. Jammer dan als het niet lukt.
Heb je inmiddels wat keien kunnen lozen? Heb je ergens een rustpunt gevonden tijdens je klim, waarop je je rugzak even af hebt kunnen doen en hebt kunnen rusten?
Misschien wat orchideeën om te verzorgen?
Op dit moment ben ik aan het overleven tot maandag - dan ga ik naar de huisarts. Want dit gaat niet meer, ik kan dit niet meer. Er borrelt zo enorm veel op en ik kan er geen kant mee op. De behandeling voor het fysieke deel is wel gestart, maar kost tijd, dus een fysieke uitlaatklep zit er vooralsnog niet in, terwijl ik daar juist zo'n enorme behoefte aan heb. Nu ja, voor later dan maar.
Mentaal kan ik geen kant op voor mij gevoel. Ik vertrouw mezelf niet, kan geen kant met mezelf op. Doe leuke dingen met mensen, collega's, maar het komt niet binnen, ik voel het niet. Ik ben er niet, het gaat langs me heen, het beklijft niet. Ik ben er maar ik ben er niet. Ik leef maar ik leef niet. Ik kom op plaatsen, maar het lijkt of ik er nooit geweest ben. Ik sta uit ofzo. En alles wat leuk is kost alleen maar energie en word ik depri van. Doodvermoeiend.
Even niks positiefs te melden dus, sorry, maar dat komt vast wel weer.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
