Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
vrijdag 5 mei 2023 om 17:42
Het was een heerlijke vakantie Vage. We zijn echt even bijgekomen met het gezin. Dat was hard nodig voor ons allemaal. Het fijne is dat ik op zo'n moment ook weer even dingen in een ander perspectief kan zien, wat BVJ ook al zei laatst.
Mijn challenge is gelukt trouwens, met meerdere mensen gesproken. Ik moet zeggen dat de kinderen daarbij ook wel helpen, zij maken snel vriendjes, waardoor je ook eerder in contact komt met ouders. Maar de contacten met anderen liepen ontspannen, dus dat is fijn. Ik ben me steeds meer aan het realiseren dat ik met sommige mensen gewoon geen klik heb. Het gevoel dat iedereen mij leuk moet vinden/goed moet keuren is niet realistisch. Dit wist ik verstandelijk altijd wel, maar lijk ik nu ook steeds meer te gaan voelen.
Klinkt interessant haptotherapie. Ik heb hier ook al eens over nagedacht om dit te doen. Maar ik heb al zoveel verschillende therapieën gevolgd, ik ben er nog niet helemaal uit of ik dat nog wil.
Ben je al bij de hapotherapeute geweest deze week Vannelle?
vrijdag 5 mei 2023 om 18:53
Wat fijn dat jullie zo lekker bij hebben kunnen tanken Kaatje!
En dan ook nog je challenge volbracht, én nieuwe inzichten. Klinkt als een topvakantie
.
Het is wel herkenbaar, dat gevoel door iedereen aardig te moeten worden gevonden… Een soort bevestiging van je bestaan. Lijkt me bevrijdend dat je nu ook echt kunt voelen dat dat niet hoeft? Dat je bent wie je bent en niet iedereen bij je past, in je leven past. Dan sta je ook veel vrijer in het contact denk ik? Daar heb ik nog wel wat kilometers winst te behalen geloof ik…
Ik ben bij de haptotherapeute geweest en heb aangegeven wat ik wil, wens. Wat ik mis eigenlijk in wat er vooralsnog gebeurt (of juist niet gebeurt). Dat ik praktische handvatten wil. Daar gaan we mee bezig. Al moet ik zeggen dat ik niet van die succesverhalen kan vertellen als Vage. Misschien had ik er ook wel te veel van verwacht, dat weet ik niet. Zoals Vage het beschrijft is wat ik gehoopt had te halen (niet de letterlijke dingen, maar wel de eyeopeners en de helpende oefeningen), maar daar merk ik weinig van. Misschien heb ik de verkeerde therapeute getroffen, dat kan natuurlijk. Of het komt nog, dat hoop ik dan maar.
Ik kan wel zeggen dat ik stappen maak, heel veel al wel, al vind ik het soms wat spannend daar al te enthousiast over te zijn: als je terugkijkt in de lijn der tijd is het allemaal best in een korte periode. Dat zegt natuurlijk niks, maar het voelt of klinkt dan een beetje als too good to be true. Of eigenlijk is dat meer een angst denk ik. Die dan vast nergens op gebaseerd is, want stappen terug zet je toch altijd. En volgens mij zijn het juist de stappen terug die je uiteindelijk het meest vooruit helpen…
Werk in uitvoering zullen we maar zeggen.
En dan ook nog je challenge volbracht, én nieuwe inzichten. Klinkt als een topvakantie
.Het is wel herkenbaar, dat gevoel door iedereen aardig te moeten worden gevonden… Een soort bevestiging van je bestaan. Lijkt me bevrijdend dat je nu ook echt kunt voelen dat dat niet hoeft? Dat je bent wie je bent en niet iedereen bij je past, in je leven past. Dan sta je ook veel vrijer in het contact denk ik? Daar heb ik nog wel wat kilometers winst te behalen geloof ik…
Ik ben bij de haptotherapeute geweest en heb aangegeven wat ik wil, wens. Wat ik mis eigenlijk in wat er vooralsnog gebeurt (of juist niet gebeurt). Dat ik praktische handvatten wil. Daar gaan we mee bezig. Al moet ik zeggen dat ik niet van die succesverhalen kan vertellen als Vage. Misschien had ik er ook wel te veel van verwacht, dat weet ik niet. Zoals Vage het beschrijft is wat ik gehoopt had te halen (niet de letterlijke dingen, maar wel de eyeopeners en de helpende oefeningen), maar daar merk ik weinig van. Misschien heb ik de verkeerde therapeute getroffen, dat kan natuurlijk. Of het komt nog, dat hoop ik dan maar.
Ik kan wel zeggen dat ik stappen maak, heel veel al wel, al vind ik het soms wat spannend daar al te enthousiast over te zijn: als je terugkijkt in de lijn der tijd is het allemaal best in een korte periode. Dat zegt natuurlijk niks, maar het voelt of klinkt dan een beetje als too good to be true. Of eigenlijk is dat meer een angst denk ik. Die dan vast nergens op gebaseerd is, want stappen terug zet je toch altijd. En volgens mij zijn het juist de stappen terug die je uiteindelijk het meest vooruit helpen…
Werk in uitvoering zullen we maar zeggen.
zaterdag 6 mei 2023 om 10:33
Ik moet eerlijk zeggen Vannelle dat ik het besef dat ik niet ieders goedkeuring nodig heb steeds meer ga voelen, maar als ik weer in een triggerende situatie kom, kan dit gevoel zo weer weg zijn. Eraan blijven werken dus 
Wat goed dat je bij je hapto hebt aangegeven wat je mist! Lijkt me ook best moeilijk. Het is altijd moeilijk te bepalen van tevoren of een therapeute goed bij je past. Anders zou ik als ik jou was misschien wel een andere therapeute zoeken.
Wat mooi dat je stappen zet Vannelle! Ja die angst voor teruggang is heel herkenbaar. Maar wat je zegt, ook daar kun je weer van leren. Goed bezig!
Wat goed dat je bij je hapto hebt aangegeven wat je mist! Lijkt me ook best moeilijk. Het is altijd moeilijk te bepalen van tevoren of een therapeute goed bij je past. Anders zou ik als ik jou was misschien wel een andere therapeute zoeken.
Wat mooi dat je stappen zet Vannelle! Ja die angst voor teruggang is heel herkenbaar. Maar wat je zegt, ook daar kun je weer van leren. Goed bezig!
zaterdag 6 mei 2023 om 19:51
Dat lijkt me logisch. Lastig maar logisch. En het zal ook nog wel even zo blijven, of misschien altijd. Alleen denk ik wel dat de balans op zal schuiven: steeds vaker wel goed, steeds minder vaak getriggerd worden. Jammer dat je er altijd zo hard voor moet werken, maar het is wel heel zinvol werk!kaatjetralalaatje schreef: ↑06-05-2023 10:33Ik moet eerlijk zeggen Vannelle dat ik het besef dat ik niet ieders goedkeuring nodig heb steeds meer ga voelen, maar als ik weer in een triggerende situatie kom, kan dit gevoel zo weer weg zijn. Eraan blijven werken dus
Euh, uhm, kuch, ik heb de hapto niet verteld wat ik mis… Wel wat ik wil en nodig heb/denk te hebben. Misschien ook beter om het bij mezelf te houden, maar ik heb daar wel vaak op het puntje van mijn tong liggen dat ik dingen mis. Ik vind het heel lastig die dingen uit te spreken, sowieso om te impliceren dat ik “iets anders” wil. Dat voelt alsof ik haar “methode” in twijfel trek, alsof ik haar deskundigheid in twijfel zou trekken. En dat vind ik dan echt niet kunnen van mezelf. Je betaalt ee natuurlijk ook alleen maar een vermogen voor, dus waarom zou je verwachtingen mogen hebben…
zondag 7 mei 2023 om 23:13
Dat lijkt me ook harstikke lastig Vannelle. Dan impliceer je inderdaad een soort van dat zij haar werk niet goed doet. Zou ik ook niet zo snel zeggen. Ik denk dat je hierin ook niet te hard moet zijn voor jezelf. Het is toch ook al heel goed dat je gezegd hebt waar je wel behoefte aan hebt.
Toch zou het ook een mooie oefening zijn om wel te zeggen dat je iets mist. Een therapeut gaat hier vaak professioneel mee om. En zo niet, ligt dat echt bij de therapeut.
Toch zou het ook een mooie oefening zijn om wel te zeggen dat je iets mist. Een therapeut gaat hier vaak professioneel mee om. En zo niet, ligt dat echt bij de therapeut.
maandag 8 mei 2023 om 22:06
Dat is ook waar Kaatje… en in die zin zou het misschien zelfs wel een goede test zijn om het wél te zeggen… Kijken hoe erop gereageerd wordt, of dat goed voelt. Want het niet zeggen heeft ook tot gevolg dat ik dus niet volledig open ben, niet helemaal op mijn gemak misschien zelfs. En dat is ook niet echt de bedoeling.
Lijkt een beetje een kip-ei-verhaal ook zo: moet ik eerst heel duidelijk zijn in wat er in me omgaat, of moet eerst de veilige omgeving daarvoor gecreëerd zijn? Waarbij ik me ervan bewust ben dat die omgeving er al ís, maar dat ik die nog niet in zijn volledigheid ervaar kennelijk. Waarbij bij mij dan weer de vraag oppopt of dat in mijn eigen hoofd zit of niet. Want ergens ga ik ervan uit dat een therapeut zorgt/moet zorgen voor een veilige omgeving/veilig gevoel, maar anderzijds ga ik er ook van uit dat als ik dat niet zo ervaar, dat dan dus wel aan mij zal liggen. Dat is best tegenstrijdig aan elkaar…
Lijkt een beetje een kip-ei-verhaal ook zo: moet ik eerst heel duidelijk zijn in wat er in me omgaat, of moet eerst de veilige omgeving daarvoor gecreëerd zijn? Waarbij ik me ervan bewust ben dat die omgeving er al ís, maar dat ik die nog niet in zijn volledigheid ervaar kennelijk. Waarbij bij mij dan weer de vraag oppopt of dat in mijn eigen hoofd zit of niet. Want ergens ga ik ervan uit dat een therapeut zorgt/moet zorgen voor een veilige omgeving/veilig gevoel, maar anderzijds ga ik er ook van uit dat als ik dat niet zo ervaar, dat dan dus wel aan mij zal liggen. Dat is best tegenstrijdig aan elkaar…
maandag 8 mei 2023 om 22:48
Als je vaker op het puntje van je tong hebt liggen dat je daar dingen mist, dan zit je er toch ook niet ontspannen bij? Blijkbaar gaat dat door je hoofd als je daar bent, maar je spreekt het niet uit.
Heb je toch alleen jezelf mee lieve Vannelle? Het is juist belangrijk bij een hapto dat je open en eerlijk bent.
Je komt daar voor hulp, dus ik zou gewoon mijn wensen vertellen wat ik wil en verwacht. Wat maakt het nou uit hoe zij daar op gaat reageren? Als je een goede hulpverlener hebt, kun je gewoon eerlijk zijn in je wensen het gaat toch tenslotte om jou en niet om haar. Reageert ze er niet goed op, dan zegt dat meer iets over haar dan over jou. Jij mag aangeven waar jij behoefde aan hebt.
Heb je toch alleen jezelf mee lieve Vannelle? Het is juist belangrijk bij een hapto dat je open en eerlijk bent.
Je komt daar voor hulp, dus ik zou gewoon mijn wensen vertellen wat ik wil en verwacht. Wat maakt het nou uit hoe zij daar op gaat reageren? Als je een goede hulpverlener hebt, kun je gewoon eerlijk zijn in je wensen het gaat toch tenslotte om jou en niet om haar. Reageert ze er niet goed op, dan zegt dat meer iets over haar dan over jou. Jij mag aangeven waar jij behoefde aan hebt.
maandag 8 mei 2023 om 23:40
Je hebt gelijk BVJ… Misschien speelt ook wel mee dat ik het een kans wil geven, niet op wil geven (“Maak je weer iets niet af”), graag wíl dat het helpt. Misschien té graag wil. En vooral ook denken dat het aan mij ligt als het niet brengt wat ik ervan verwacht. Want dan zijn dus of mijn verwachtingen niet goed, of ik ben niet duidelijk genoeg in wat ik vertel, of ik vertel het sowieso niet goed, of … Noem een reden. Als het niet goed is, dan ligt dat aan Vannelle, punt. En dat ís denk ik ook gewoon zo dan. Ik ben ook echt niet hoed in het verwoorden van dingen. Dat gaat me op papier (soms…) beter af…
Ik vind het lastig.
Ik vind het lastig.
dinsdag 9 mei 2023 om 00:49
Snap heel goed dat je niet op wil geven, maar als je niet duidelijk bent over wat jou wensen zijn dan brengt het je ook niet verder. Probeer het volgende keer aan te geven, wat je graag zou willen en wat je wil bereiken. Dan hoef je niet op te geven, maar help je jezelf en ook die mevrouw door aan de slag te gaan met wat jij graag wil. Als je niets zegt en je bepaalde dingen toch niet lekker zitten terwijl je daar bent, maar het niet uit durft te spreken zit je er zelf zo mee. Dan geef je haar een eerlijke kans en jezelf ook en als het niet werkt ligt dat niet aan jou, dat zou wel heel jammer zijn maar soms is het ook een zoektocht naar net de juiste die bij jou de juiste snaren weet te raken. Niet aan jezelf twijfelen je doet je best. En als je niet goed bent in het verwoorden naar haar schrijf je het op een briefje. Gun jezelf het beste door uit te spreken wat je verwacht daar is niets ergs aan, dat mag!
woensdag 10 mei 2023 om 23:18
Dat triggert me dan het meest… stom is dat… Het feit dat ik háár help door duidelijker te zijn, door opener te zijn, dat geeft het grootste zetje richting “doe dan!”Bloemetjesvoorjou schreef: ↑09-05-2023 00:49Snap heel goed dat je niet op wil geven, maar als je niet duidelijk bent over wat jou wensen zijn dan brengt het je ook niet verder. Probeer het volgende keer aan te geven, wat je graag zou willen en wat je wil bereiken. Dan hoef je niet op te geven, maar help je jezelf en ook die mevrouw door aan de slag te gaan met wat jij graag wil. Als je niets zegt en je bepaalde dingen toch niet lekker zitten terwijl je daar bent, maar het niet uit durft te spreken zit je er zelf zo mee. Dan geef je haar een eerlijke kans en jezelf ook en als het niet werkt ligt dat niet aan jou, dat zou wel heel jammer zijn maar soms is het ook een zoektocht naar net de juiste die bij jou de juiste snaren weet te raken. Niet aan jezelf twijfelen je doet je best. En als je niet goed bent in het verwoorden naar haar schrijf je het op een briefje. Gun jezelf het beste door uit te spreken wat je verwacht daar is niets ergs aan, dat mag!
Dank je wel overigens voor ook de rest wat je schrijft. Het is ook zo en ik weet het ook, en ik denk zelfs dat ik steeds meer opschuif richting het daadwerkelijk geloven en zelfs doen. Al is dat nog een brug te ver misschien, het integreren van dat alles. Maar er is beweging, waar ik me ook nog weleens over verbaas, want sommige dingen leken zo vastgeroest, zo vanzelfsprekend, dat het gek is dat het ineens wat barstjes vertoont. Dat ik daar ineens zit te vertellen wat ik wil. En nee, dat gaat niet in helder NL en waarschijnlijk niet eens in halve volzinnen, maar een jaar geleden had ik überhaupt niet kunnen vertellen wat ik wil, dat had ik ook niet gedurfd. En nu kwam het er zomaar uit… Vannelle on the road again?
donderdag 11 mei 2023 om 00:11
Fijn om te lezen dat dingen die zo vastgeroest leken een beetje in beweging komen, voelt dat ook wat lichter in je hoofd? Een beetje een bevrijdend gevoel?
Het hoeft ook niet in helder Nederlands in chronologische volgorde te gaan, het is al heel wat als je,je wensen uit zou kunnen spreken. Je moet niet vergeten dat z'n mevrouw er ook is om je te helpen en als zij denkt dat ze alles goed doet (terwijl jij wat twijfels hebt) geef je haar misschien ook niet helemaal een eerlijke kans om aan jouw behoefte te voldoen. Terwijl als je het uitspreekt zij je misschien beter kan helpen en daar gaat het om dat jij zo goed mogelijk geholpen wordt.
Het hoeft ook niet in helder Nederlands in chronologische volgorde te gaan, het is al heel wat als je,je wensen uit zou kunnen spreken. Je moet niet vergeten dat z'n mevrouw er ook is om je te helpen en als zij denkt dat ze alles goed doet (terwijl jij wat twijfels hebt) geef je haar misschien ook niet helemaal een eerlijke kans om aan jouw behoefte te voldoen. Terwijl als je het uitspreekt zij je misschien beter kan helpen en daar gaat het om dat jij zo goed mogelijk geholpen wordt.
donderdag 11 mei 2023 om 11:42
Lichter voelt het nog niet, eerder zwaarder, omdat het spannend is, nieuw. Maar het geeft wel hoop en zetjes om door te gaan, stapjes te blijven zetten.
Daarover gesproken, superchallenge achter de rug hier…! Heb in de trein vanmorgen mensen aangesproken op hun gebabbel in de stiltecoupé van de trein… En ze hebben me niet uitgejouwd, wel gevraagd waarom ik er niet eerder wat van gezegd heb. Tsja, geduldig type ik, en ik had even tijd nodig om moed te verzamelen. Maar uhhh, dit is voor mij wel echt een megastap.
(En dan voel ik toch ergens een klein beetje trots, maar dat wordt ook direct afgefakkeld door mijn duiveltjes die roepen dat dit heel normaal is, dat ik niet naast m’n schoenen hoef te gaan lopen, dat het inderdaad een kwartier eerder al had gekund, dat trots niet hoort, etc etc… Maar ik heb het wél gedaan
!
Daarover gesproken, superchallenge achter de rug hier…! Heb in de trein vanmorgen mensen aangesproken op hun gebabbel in de stiltecoupé van de trein… En ze hebben me niet uitgejouwd, wel gevraagd waarom ik er niet eerder wat van gezegd heb. Tsja, geduldig type ik, en ik had even tijd nodig om moed te verzamelen. Maar uhhh, dit is voor mij wel echt een megastap.
(En dan voel ik toch ergens een klein beetje trots, maar dat wordt ook direct afgefakkeld door mijn duiveltjes die roepen dat dit heel normaal is, dat ik niet naast m’n schoenen hoef te gaan lopen, dat het inderdaad een kwartier eerder al had gekund, dat trots niet hoort, etc etc… Maar ik heb het wél gedaan
!
donderdag 11 mei 2023 om 17:45
Dank je 
Is echt ontzettend uit mijn comfortzone, het moet niet gekker worden… Voelt ook wel een beetje als valsspelen, omdat ik de dames in kwestie eerst heb bestudeerd en ingeschat en zodoende kon weten geen “hauw aan de bek” te krijgen, maar goed, dat bestuderen heb ik honderd keer eerder gedaan, het aanspreken nog nooit… Dus misschien moet ik de neiging om het allemaal te bagatelliseren wat onderdrukken - het was de eerste keer, punt.
Is echt ontzettend uit mijn comfortzone, het moet niet gekker worden… Voelt ook wel een beetje als valsspelen, omdat ik de dames in kwestie eerst heb bestudeerd en ingeschat en zodoende kon weten geen “hauw aan de bek” te krijgen, maar goed, dat bestuderen heb ik honderd keer eerder gedaan, het aanspreken nog nooit… Dus misschien moet ik de neiging om het allemaal te bagatelliseren wat onderdrukken - het was de eerste keer, punt.
woensdag 7 juni 2023 om 00:56
Ik mis dit topic, zou het heel fijn vinden als we weer verder schrijven.
Vind het moeilijk om als eerste na lange tijd weer wat te schrijven, maar heb aan jullie allemaal gedacht afgelopen weken en ben jullie zeker niet vergeten.
Vannelle, zou je weer willen schrijven in je eigen topic? Ben benieuwd hoe het met je gaat? Vond het altijd heel fijn hier en zou het super jammer vinden als niemand meer wat schrijft.
Liefs
Vind het moeilijk om als eerste na lange tijd weer wat te schrijven, maar heb aan jullie allemaal gedacht afgelopen weken en ben jullie zeker niet vergeten.
Vannelle, zou je weer willen schrijven in je eigen topic? Ben benieuwd hoe het met je gaat? Vond het altijd heel fijn hier en zou het super jammer vinden als niemand meer wat schrijft.
Liefs
vrijdag 9 juni 2023 om 11:48
Ik geloof dat ik wel mee wil schrijven, als het mag. Best (heel) veel herkenning hier.
Ik doe schematherapie om van al die rotgevoelens af te komen, en van mijn ongezonde coping strategieen. Maar wat is het verschrikkelijk zwaar, er komt zoveel ellende uit mijn kindertijd en jeugd omhoog. Het liefst zou ik gewoon alles willen ontkennen, me opsluiten in huis en geen mensen zien. Om maar niet te hoeven voelen.
Toch zet ik door, want ik wil leven. Ik wil dat het nu mijn beurt is. Met mijn psych heb ik afgesproken dat ik een afspraak ga maken om bij vrienden koffie te gaan drinken. En dan niet het gevoel te hebben dat ze me stom vinden. Dat wordt een dingetje, maar ik ga het proberen.
Ik doe schematherapie om van al die rotgevoelens af te komen, en van mijn ongezonde coping strategieen. Maar wat is het verschrikkelijk zwaar, er komt zoveel ellende uit mijn kindertijd en jeugd omhoog. Het liefst zou ik gewoon alles willen ontkennen, me opsluiten in huis en geen mensen zien. Om maar niet te hoeven voelen.
Toch zet ik door, want ik wil leven. Ik wil dat het nu mijn beurt is. Met mijn psych heb ik afgesproken dat ik een afspraak ga maken om bij vrienden koffie te gaan drinken. En dan niet het gevoel te hebben dat ze me stom vinden. Dat wordt een dingetje, maar ik ga het proberen.
vrijdag 9 juni 2023 om 15:32
Ik lees graag mee en ik zal vast af en toe nog wat schrijven. Voor mij valt er zo weinig te schrijven, het is een gevoel vanbinnen, maar je ziet niks aan me, ik leef een volkomen normaal leven.
Ik blijf dan herhalen dat ik door mijn angsten en minderwaardigheidsgevoelens heen leef en dat lukt de ene keer beter dan de andere keer, maar meestal gaat het goed.
Bij mij valt er weinig meer aan te doen, ik heb al zoveel geprobeerd. Maar ik ben de kosmos of wat het ook is dankbaar dat ik een gewoon leven kan leiden.
Dat ik me schuldig voel dat ik besta, daar kan ik weinig aan veranderen. Ik probeer wat te betekenen voor mijn omgeving, meer kan ik niet doen. Dat schuldig voelen leg ik terzijde omdat ik meestal volle dagen heb. Ik heb weinig tijd om te piekeren.
Toch gaat het ook weleens helemaal mis hoor...
Ik blijf dan herhalen dat ik door mijn angsten en minderwaardigheidsgevoelens heen leef en dat lukt de ene keer beter dan de andere keer, maar meestal gaat het goed.
Bij mij valt er weinig meer aan te doen, ik heb al zoveel geprobeerd. Maar ik ben de kosmos of wat het ook is dankbaar dat ik een gewoon leven kan leiden.
Dat ik me schuldig voel dat ik besta, daar kan ik weinig aan veranderen. Ik probeer wat te betekenen voor mijn omgeving, meer kan ik niet doen. Dat schuldig voelen leg ik terzijde omdat ik meestal volle dagen heb. Ik heb weinig tijd om te piekeren.
Toch gaat het ook weleens helemaal mis hoor...
vrijdag 9 juni 2023 om 15:38
@Also, welkom hoor!
Ken je ook het "Onveilig gehecht" topic? Daar zijn ook mensen die schematherapie (gehad) hebben.
Ik heb momenteel ook een beetje weinig te melden. Hoewel, qua schuldgevoel, daar ben ik mee bezig om dat van me af te zetten en dat blijkt nog best te doen te zijn. Ik moet er wel actief mee bezig zijn, want het sluipt er steeds opnieuw in. Ik vind het ergens ook wel lekker veilig geloof ik, als het van me af is heb ik ineens vleugels lijkt het. Dat is best eng.
Ken je ook het "Onveilig gehecht" topic? Daar zijn ook mensen die schematherapie (gehad) hebben.
Ik heb momenteel ook een beetje weinig te melden. Hoewel, qua schuldgevoel, daar ben ik mee bezig om dat van me af te zetten en dat blijkt nog best te doen te zijn. Ik moet er wel actief mee bezig zijn, want het sluipt er steeds opnieuw in. Ik vind het ergens ook wel lekker veilig geloof ik, als het van me af is heb ik ineens vleugels lijkt het. Dat is best eng.
vrijdag 9 juni 2023 om 21:45
Also, welkom hier! Schrijf gerust, of in het andere topic wat Vage opperde, het is allemaal oké! Het is je beurt, waar en wanneer je wil: schrijf, mijmer, deel, wat je wil - het is welkom en we leren ervan, van elkaar en met elkaar.
BVJ, dank je wel dat je de ballen had om weer te posten! Dat het weer leeft nu hier!
Stiekem had ik gehoopt dat iemand wat zou posten, en toch ook weer niet… ik had de ballen niet meer, vond niet dat ik iets zinnigs te delen had ook. En ik weet, het is “mijn” topic, maar zo voelt het niet en zo wil ik het ook niet: ik wil al die ruimte niet voor mij, ik wil dat juist delen. Op delen ga ik beter, dat voelt fijn. Ook omdat ik het dan niet alleen hoef te doen misschien.
Dus BVJ, je bent een heldin!
Ik was wat afwezig, ik wilde niet zichtbaar zijn, wat op zich dan misschien niet goed is, maar als het moet kan ik dat best de goede kant op kletsen! Veel gebeurd, veel gedaan, veel geprobeerd, veel gevoeld. Veel aan jullie gedacht ook, maar ik had niet het gevoel dat ik iets te delen had. Of ik durfde niet. En ik had weinig tijd. Ik ben wel een deler op heel veel vlakken, maar op heel veel vlakken ook niet. Erg op mezelf. En internet is best een bruggetje verder.
Maar goed, back in town. Zelf ben ik wat numb nu, al weet ik zelf niet goed wat ik daarmee bedoel. Het ging eigenlijk wel goed, maar toen ik vanavond een rondje door de tuin liep overviel me zo’n zwaar gevoel. Ik kan het niet uitleggen; de oogleden worden dan letterlijk zwaar, maar er lijkt helemaal geen aanleiding toe. Ik denk dan vaak dat er elders iets gebeurt waardoor ik iets voel, maar daar kan ik verder geen duiding aan geven. Gewoon zo’n gevoel dat je dertig kilo mee zeult, zonder dat je begrijpt waarom. Dat zo.
Maar eigenlijk gaat het - buiten die zware oogleden nu - best oké. Denk ik. Ik vertrouw mezelf daar nooit zo mee, en toch weet ik dat ik goed bezig ben, wat ik dan weer wantrouw, want dan zal er binnenkort…. Of ik zie over het hoofd dat…. En toch, toch gaat het best oké, en daar ben ik jullie hier ook dankbaar voor!!! Dat ik gewoon naar de klote mag zijn zonder dat iemand me stom lijkt te vinden. Dat ik me gewoon ontzettend verrot mag voelen zonder dat iemand me daarom veroordeelt. Die dingen, dat soort dingen, lijken klein, maar ze betekenen héél veel voor me! Dus los van alle onzin die ik schrijf: dank jullie wel!!
En schrijf, alsjeblieft, schrijf.
BVJ, dank je wel dat je de ballen had om weer te posten! Dat het weer leeft nu hier!
Stiekem had ik gehoopt dat iemand wat zou posten, en toch ook weer niet… ik had de ballen niet meer, vond niet dat ik iets zinnigs te delen had ook. En ik weet, het is “mijn” topic, maar zo voelt het niet en zo wil ik het ook niet: ik wil al die ruimte niet voor mij, ik wil dat juist delen. Op delen ga ik beter, dat voelt fijn. Ook omdat ik het dan niet alleen hoef te doen misschien.
Dus BVJ, je bent een heldin!
Ik was wat afwezig, ik wilde niet zichtbaar zijn, wat op zich dan misschien niet goed is, maar als het moet kan ik dat best de goede kant op kletsen! Veel gebeurd, veel gedaan, veel geprobeerd, veel gevoeld. Veel aan jullie gedacht ook, maar ik had niet het gevoel dat ik iets te delen had. Of ik durfde niet. En ik had weinig tijd. Ik ben wel een deler op heel veel vlakken, maar op heel veel vlakken ook niet. Erg op mezelf. En internet is best een bruggetje verder.
Maar goed, back in town. Zelf ben ik wat numb nu, al weet ik zelf niet goed wat ik daarmee bedoel. Het ging eigenlijk wel goed, maar toen ik vanavond een rondje door de tuin liep overviel me zo’n zwaar gevoel. Ik kan het niet uitleggen; de oogleden worden dan letterlijk zwaar, maar er lijkt helemaal geen aanleiding toe. Ik denk dan vaak dat er elders iets gebeurt waardoor ik iets voel, maar daar kan ik verder geen duiding aan geven. Gewoon zo’n gevoel dat je dertig kilo mee zeult, zonder dat je begrijpt waarom. Dat zo.
Maar eigenlijk gaat het - buiten die zware oogleden nu - best oké. Denk ik. Ik vertrouw mezelf daar nooit zo mee, en toch weet ik dat ik goed bezig ben, wat ik dan weer wantrouw, want dan zal er binnenkort…. Of ik zie over het hoofd dat…. En toch, toch gaat het best oké, en daar ben ik jullie hier ook dankbaar voor!!! Dat ik gewoon naar de klote mag zijn zonder dat iemand me stom lijkt te vinden. Dat ik me gewoon ontzettend verrot mag voelen zonder dat iemand me daarom veroordeelt. Die dingen, dat soort dingen, lijken klein, maar ze betekenen héél veel voor me! Dus los van alle onzin die ik schrijf: dank jullie wel!!
En schrijf, alsjeblieft, schrijf.
zaterdag 10 juni 2023 om 00:16
Ja, daar zijn jullie weer:).
Wat ontzettend fijn dat jullie weer iets laten horen en hebben gereageerd, doet mij goed. We waren toch vrij actief met zijn alle aan het schrijven en uit het niets allemaal niet meer. Denk dat we allemaal dachten dat we even niet zinnigs meer te melden hadden, of druk met ons zelf bezig waren dat het allemaal even teveel was.
Zo was het voor mij in ieder geval, had even teveel prikkels en wist even niet zo goed wat ik moest schrijven of moest melden, het was allemaal even veel.
Toch is dit het enige topic waar ik de verhalen bij de namen ken, bij andere topic haal ik iedereen door elkaar, hier heb ik echt aandachtig gelezen en keek ik uit naar weer een nieuw bericht van jullie.
Het geeft niets dat we allemaal even pauze hebben genomen, zo gaat dat. Fijn dat we elkaar hier de ruimte geven en gewoon schrijven wanneer we willen, zonder verplichtingen of verwachtingen.
Ook al hebben we allemaal een tijdje niet geschreven, ik heb wel aan jullie gedacht gek eigenlijk, ken jullie niet maar toch hebben jullie verhalen mij stuk voor stuk weten te raken.
Lieneke, ik weet dat jij denkt dat jij niets nieuws hebt te vertellen je leven leeft en dat voor jou doen goed gaat, maar toch elke keer als je wat schreef gaf dat stof tot nadenken, dus ook al heb je niets nieuws voor jou doen te schrijven, heel fijn als je af en toe iets van je laat horen,veel aan gehad!
Vannelle, is het nog gelukt om je verwachtingen met de hapto te bespreken? Fijn te lezen dat er veel gedaan gebeurd is veel bewegingen dus bij jou?!
Dat gevoel van zware ogen ken ik, een onbestemd zwaar misschien wel met verdriet eronder gevoel. Terwijl je niet precies weet waar dat vandaan komt, kun je idd dan even geen duiding aangeven.
Laat het gevoel er maar even zijn, gaat hopelijk zonder dat er iets onheilspellend gebeurt vanzelf weer over.
Ik ben ook veel in beweging geweest, maar het werd allemaal zoveel dat ik eigenlijk er geen rust of voldoening van kreeg, heb besloten om alles maar even op een laag pitje te zetten een beetje op te geven tegen het eeuwig vechten, want wilde afgelopen weken dat dingen goed gingen en dan zat het weer tegen, lichamelijk gezien ook veel klachten waar ik dan weer boos van werd, daardoor bleef ik maar een boze stand, dus heb het een beetje opgegeven wat mij toch wat verlichting geeft. Klinkt raar, maar om een voorbeeld te geven ik had een belangrijke afspraak, had van te voren gigantisch veel last van mijn darmen en dan word ik boos op mezelf op mijn lichaam waardoor ik helemaal gestresst op z'n afspraak zit, het niet naar mijn zin heb totaal gespannen met rommelende darmen. Dan blijf ik dus boos vechten, als ik nu gewoon een beetje opgeef en denk oké het zit mij allemaal even niet mee dam vecht ik er minder tegen en heb ik alsnog de lichamelijke klachten en alle ongemakken, maar ben ik iets minder boos. Voor nu is dat even goed, verder wel dingen gedaan niet in bed blijven liggen elke dag (weliswaar vaak vloekend) twee uur gelopen, meer gegeten dan normaal wat aangekomen, wat praatjes gemaakt en tot jullie grote verbazing misschien elke dag zo der capuchon naar buiten geweest. Dus opzich zijn er wel veranderingen heel de winter bijne binnen gebleven, mij letterlijk en figuurlijk verstopt wilde niemand zien of spreken en deed dat ook echt niet. Nu leef ik nog steeds terug getrokken, maar als ik eenmaal buiten ben praat ik wel weer meer met mensen, zelfs een terrasje gepakt.
Nou, hoop dat we allemaal af en toe blijven posten als we er zin in hebben en zo niet ook helemaal goed, alles is hier goed. We mogen zijn wie we zijn zelfs als we zoals Vannele schrijft ons zelf ontzettend verrot voelen. Liefs
Wat ontzettend fijn dat jullie weer iets laten horen en hebben gereageerd, doet mij goed. We waren toch vrij actief met zijn alle aan het schrijven en uit het niets allemaal niet meer. Denk dat we allemaal dachten dat we even niet zinnigs meer te melden hadden, of druk met ons zelf bezig waren dat het allemaal even teveel was.
Zo was het voor mij in ieder geval, had even teveel prikkels en wist even niet zo goed wat ik moest schrijven of moest melden, het was allemaal even veel.
Toch is dit het enige topic waar ik de verhalen bij de namen ken, bij andere topic haal ik iedereen door elkaar, hier heb ik echt aandachtig gelezen en keek ik uit naar weer een nieuw bericht van jullie.
Het geeft niets dat we allemaal even pauze hebben genomen, zo gaat dat. Fijn dat we elkaar hier de ruimte geven en gewoon schrijven wanneer we willen, zonder verplichtingen of verwachtingen.
Ook al hebben we allemaal een tijdje niet geschreven, ik heb wel aan jullie gedacht gek eigenlijk, ken jullie niet maar toch hebben jullie verhalen mij stuk voor stuk weten te raken.
Lieneke, ik weet dat jij denkt dat jij niets nieuws hebt te vertellen je leven leeft en dat voor jou doen goed gaat, maar toch elke keer als je wat schreef gaf dat stof tot nadenken, dus ook al heb je niets nieuws voor jou doen te schrijven, heel fijn als je af en toe iets van je laat horen,veel aan gehad!
Vannelle, is het nog gelukt om je verwachtingen met de hapto te bespreken? Fijn te lezen dat er veel gedaan gebeurd is veel bewegingen dus bij jou?!
Dat gevoel van zware ogen ken ik, een onbestemd zwaar misschien wel met verdriet eronder gevoel. Terwijl je niet precies weet waar dat vandaan komt, kun je idd dan even geen duiding aangeven.
Laat het gevoel er maar even zijn, gaat hopelijk zonder dat er iets onheilspellend gebeurt vanzelf weer over.
Ik ben ook veel in beweging geweest, maar het werd allemaal zoveel dat ik eigenlijk er geen rust of voldoening van kreeg, heb besloten om alles maar even op een laag pitje te zetten een beetje op te geven tegen het eeuwig vechten, want wilde afgelopen weken dat dingen goed gingen en dan zat het weer tegen, lichamelijk gezien ook veel klachten waar ik dan weer boos van werd, daardoor bleef ik maar een boze stand, dus heb het een beetje opgegeven wat mij toch wat verlichting geeft. Klinkt raar, maar om een voorbeeld te geven ik had een belangrijke afspraak, had van te voren gigantisch veel last van mijn darmen en dan word ik boos op mezelf op mijn lichaam waardoor ik helemaal gestresst op z'n afspraak zit, het niet naar mijn zin heb totaal gespannen met rommelende darmen. Dan blijf ik dus boos vechten, als ik nu gewoon een beetje opgeef en denk oké het zit mij allemaal even niet mee dam vecht ik er minder tegen en heb ik alsnog de lichamelijke klachten en alle ongemakken, maar ben ik iets minder boos. Voor nu is dat even goed, verder wel dingen gedaan niet in bed blijven liggen elke dag (weliswaar vaak vloekend) twee uur gelopen, meer gegeten dan normaal wat aangekomen, wat praatjes gemaakt en tot jullie grote verbazing misschien elke dag zo der capuchon naar buiten geweest. Dus opzich zijn er wel veranderingen heel de winter bijne binnen gebleven, mij letterlijk en figuurlijk verstopt wilde niemand zien of spreken en deed dat ook echt niet. Nu leef ik nog steeds terug getrokken, maar als ik eenmaal buiten ben praat ik wel weer meer met mensen, zelfs een terrasje gepakt.
Nou, hoop dat we allemaal af en toe blijven posten als we er zin in hebben en zo niet ook helemaal goed, alles is hier goed. We mogen zijn wie we zijn zelfs als we zoals Vannele schrijft ons zelf ontzettend verrot voelen. Liefs
zondag 11 juni 2023 om 09:55
Herkenbaar BVJ. Het vechten tegen dingen waar je geen invloed,op hebt en de rust die het kan geven als je dat loslaat. Fijn als dag lukt!
En je zit dus gewoon capuchonloos op terrasjes nu? Over stappen zetten gesproken, goed bezig!
Ik heb met mijn hapto wel wat besproken, maar het zet niet echt zoden aan de dijk. Dat moet ik maar opnieuw doen ben ik bang…
Also, is het je gelukt een afspraak met je vrienden te maken voor de koffie? Zou wel stoer zijn als dat lukt, nog los van het gevoel dat je er dan bij hebt - dat is alweer een volgende stap. Mooi als dat lukt, maar zo niet, dan komt dat een volgende keer misschien wel. Schuifelen is ook vooruitgaan!
Lieneke, ik heb nog wel vaak aan je gedacht. Ook bij het lezen van dat boek. Gedachtes, overtuigingen, hoe diep zich dat kan nestelen. Moeilijk vind ik dat. Het kan zo verrekte hardnekkig zijn, zo normaal eigenlijk gewoon - dat je helemaal niet in de gaten hebt vaak dat je in een modus zit die je niet verder helpt (bij gebrek aan een betere manier om het te omschrijven).
Want dat schuldig voelen te bestaan, dat gevoel te hebben er niet te mogen zijn, dat klopt ergens niet. Met je verstand kun je dat best aardig beredeneren, maar dat gevoel zit zo diep geworteld, is zo’n onderdeel van je bestaan, dat het haast ondoenlijk lijkt het af te schudden. Dat is een helse zoektocht. Maar misschien zijn we allemaal best wel aardig op weg. Schuifelend, soms een grote stap, soms een stap terug. Maar er zit wel beweging in en dat is misschien wel het voornaamste.
Moeilijk, rete moeilijk, maar stil staan we niet en dat alleen al is misschien iets waarop we best een beetje trots mogen zijn… (Zei zij “vol overtuiging” tegen vooral ook zichzelf, omdat dit theorie is en de praktijk ver van me af staat….)
En ook wat Vage schrijft: die stappen zijn eng, want die schuld helpt ook in het leven nu, in hoe het is - dat is vertrouwd. En al het nieuwe, dat bevrijdende, dat is doodeng… Maar het went uiteindelijk wel denk ik (hoop ik), als je maar vaak genoeg je kop om het hoekje steekt om er een glimp van op te vangen…
Een piloot krijgt ook een langdurige opleiding alvorens die alleen mag vliegen, en als je piloot bent moet je ook je vlieguren blijven maken om piloot te kunnen blijven. Wij zijn pas net aan die opleiding begonnen, het hoeft niet binnen een week (helaas).
En je zit dus gewoon capuchonloos op terrasjes nu? Over stappen zetten gesproken, goed bezig!
Ik heb met mijn hapto wel wat besproken, maar het zet niet echt zoden aan de dijk. Dat moet ik maar opnieuw doen ben ik bang…
Also, is het je gelukt een afspraak met je vrienden te maken voor de koffie? Zou wel stoer zijn als dat lukt, nog los van het gevoel dat je er dan bij hebt - dat is alweer een volgende stap. Mooi als dat lukt, maar zo niet, dan komt dat een volgende keer misschien wel. Schuifelen is ook vooruitgaan!
Lieneke, ik heb nog wel vaak aan je gedacht. Ook bij het lezen van dat boek. Gedachtes, overtuigingen, hoe diep zich dat kan nestelen. Moeilijk vind ik dat. Het kan zo verrekte hardnekkig zijn, zo normaal eigenlijk gewoon - dat je helemaal niet in de gaten hebt vaak dat je in een modus zit die je niet verder helpt (bij gebrek aan een betere manier om het te omschrijven).
Want dat schuldig voelen te bestaan, dat gevoel te hebben er niet te mogen zijn, dat klopt ergens niet. Met je verstand kun je dat best aardig beredeneren, maar dat gevoel zit zo diep geworteld, is zo’n onderdeel van je bestaan, dat het haast ondoenlijk lijkt het af te schudden. Dat is een helse zoektocht. Maar misschien zijn we allemaal best wel aardig op weg. Schuifelend, soms een grote stap, soms een stap terug. Maar er zit wel beweging in en dat is misschien wel het voornaamste.
Moeilijk, rete moeilijk, maar stil staan we niet en dat alleen al is misschien iets waarop we best een beetje trots mogen zijn… (Zei zij “vol overtuiging” tegen vooral ook zichzelf, omdat dit theorie is en de praktijk ver van me af staat….)
En ook wat Vage schrijft: die stappen zijn eng, want die schuld helpt ook in het leven nu, in hoe het is - dat is vertrouwd. En al het nieuwe, dat bevrijdende, dat is doodeng… Maar het went uiteindelijk wel denk ik (hoop ik), als je maar vaak genoeg je kop om het hoekje steekt om er een glimp van op te vangen…
Een piloot krijgt ook een langdurige opleiding alvorens die alleen mag vliegen, en als je piloot bent moet je ook je vlieguren blijven maken om piloot te kunnen blijven. Wij zijn pas net aan die opleiding begonnen, het hoeft niet binnen een week (helaas).
vannelle wijzigde dit bericht op 15-06-2023 21:05
Reden: Zie de disclaimer hierna, hele bericht verwijderen vond ik wat vervgaan…
Reden: Zie de disclaimer hierna, hele bericht verwijderen vond ik wat vervgaan…
20.62% gewijzigd
donderdag 15 juni 2023 om 13:13
Sorry, ik weet niet of ik het nog kan, meeschrijven… Het werkt soort van averechts lijkt het. Schrijven om het schrijven, maar het niet voelen. Ik heb heel erg de neiging me terug te trekken, veilig in mijn schulp.
Het lukt me momenteel slecht om de rugzak te dragen, maar ik lijk ook niet te snappen dat ie af kan, dat ik ‘m neer kan leggen, er keien uit kan halen. Alsof dat niet mag: dragen zul je! Nog wat keien erbij en waag het niet ze te bekijken. Het voelt zwaar, maar zonder reden (kan de keien immers niet zien). Er woorden aan geven lukt me niet zo goed. Ik zie leuke mensen, maar het put me uit. Ik kan alleen verstandelijk genieten, het voelt niet zo. Dingen leuk vinden om het leuk vinden dus. Het lijkt of ik buiten mezelf sta, maar dan met de wetenschap dat ik dit juist ben. Niets klopt, behalve mijn hart dan. Een soort ultiem gevoel van er niet toe doen. De wereld gaat langs me heen, alsof ik er niet ben. En dat is eigenlijk best k*t…
En het voelt niet oké dit te delen, omdat het te veel is, wel en niet ik is. Maar ik doe het toch, omdat ik niet wil vluchten. En misschien omdat ik hoop dat het er toch wat onbeholpen woorden aan proberen te hangen helpt om het lichter te maken. Egopost dus, maar ja, tis wel “mijn” topic, dus dat moet maar mogen dan misschien…
Het lukt me momenteel slecht om de rugzak te dragen, maar ik lijk ook niet te snappen dat ie af kan, dat ik ‘m neer kan leggen, er keien uit kan halen. Alsof dat niet mag: dragen zul je! Nog wat keien erbij en waag het niet ze te bekijken. Het voelt zwaar, maar zonder reden (kan de keien immers niet zien). Er woorden aan geven lukt me niet zo goed. Ik zie leuke mensen, maar het put me uit. Ik kan alleen verstandelijk genieten, het voelt niet zo. Dingen leuk vinden om het leuk vinden dus. Het lijkt of ik buiten mezelf sta, maar dan met de wetenschap dat ik dit juist ben. Niets klopt, behalve mijn hart dan. Een soort ultiem gevoel van er niet toe doen. De wereld gaat langs me heen, alsof ik er niet ben. En dat is eigenlijk best k*t…
En het voelt niet oké dit te delen, omdat het te veel is, wel en niet ik is. Maar ik doe het toch, omdat ik niet wil vluchten. En misschien omdat ik hoop dat het er toch wat onbeholpen woorden aan proberen te hangen helpt om het lichter te maken. Egopost dus, maar ja, tis wel “mijn” topic, dus dat moet maar mogen dan misschien…
vrijdag 16 juni 2023 om 00:11
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
