Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
donderdag 20 april 2023 om 19:46
Het mag hè BVJ, om dat even zo te voelen allemaal, om het even allemaal niet te kunnen, dat het allemaal even te veel is. Hoe leuk het ‘normaalgesproken’ ook lijkt of is. Die rust heb je nodig, daar zorgt je lijf voor (omdat je er zelf misschien wat te weinig aandacht voor hebt…?). Daar maak je zelfs gewoon stoffen voor aan, die je lamleggen, net als wanneer je de griep hebt. Je móet dan rust nemen en dus zorgt je lijf ervoor dat je niets meer kunt, behalve het broodnodige dan. Dan dat mag ook als je geen griep hebt, als je lijf dat nodig heeft, als je hoofd dat nodig heeft.
Ik dacht, ik herinner jou er ook even aan, net als dat jullie mij hier soms aan herinneren
.
Ik hoop dat je je vandaag weer een klein beetje beter voelt. Dat je wat effect voelt van de rust. En anders komt dat later wel. Alles op jouw tijd.
Lieneke, ik blijf het lastig vinden, jij. Niet als persoon hoor, geenszins, je lijkt me juist een heel fijn mens - voor zover ik dat van afstand kan beoordelen. Maar hoe je in het leven staat wekt bij mij enerzijds bewondering op, en anderzijds juist een roep naar “ja maar, wat als….”. Dat heb ik eerder geloof ik ook al geschreven. Echt respect hoe je door het leven gaat en je neerlegt bij wat is. En toch leest het steeds anders. Soms spat je kracht van het scherm, verblindt het haast. En soms klinkt er een soort treurnis doorheen, iets dat ik een arm je heen zou willen leggen. Even een knuffel dat ik je snap ofzo.
Het lijkt een soort berusting versus schoppen onder je hol. En die combi vind ik zo lastig. Denk ik. Merk ik. Ofzo. Soms zou ik je zo graag het leven mee in sleuren en laten zien hoe mooi het kan zijn. Maar dat weet je al. En soms zou ik willen dat je mij datzelfde leven in zou sleuren om te laten zien hoe het ook kan.
Nu ja, dat is allemaal nogal tegenstrijdig en ik weet er niet zo goed woorden aan te geven. Misschien slaat het wel nergens op wat ik zeg. Ik hoop dat het een beetje overkomt… Sorry als dat niet zo is - dat is dan mijn onbeholpenheid. Ik bedoel er in elk geval echt niets verkeerds mee!!!
Ik dacht, ik herinner jou er ook even aan, net als dat jullie mij hier soms aan herinneren
. Ik hoop dat je je vandaag weer een klein beetje beter voelt. Dat je wat effect voelt van de rust. En anders komt dat later wel. Alles op jouw tijd.
Lieneke, ik blijf het lastig vinden, jij. Niet als persoon hoor, geenszins, je lijkt me juist een heel fijn mens - voor zover ik dat van afstand kan beoordelen. Maar hoe je in het leven staat wekt bij mij enerzijds bewondering op, en anderzijds juist een roep naar “ja maar, wat als….”. Dat heb ik eerder geloof ik ook al geschreven. Echt respect hoe je door het leven gaat en je neerlegt bij wat is. En toch leest het steeds anders. Soms spat je kracht van het scherm, verblindt het haast. En soms klinkt er een soort treurnis doorheen, iets dat ik een arm je heen zou willen leggen. Even een knuffel dat ik je snap ofzo.
Het lijkt een soort berusting versus schoppen onder je hol. En die combi vind ik zo lastig. Denk ik. Merk ik. Ofzo. Soms zou ik je zo graag het leven mee in sleuren en laten zien hoe mooi het kan zijn. Maar dat weet je al. En soms zou ik willen dat je mij datzelfde leven in zou sleuren om te laten zien hoe het ook kan.
Nu ja, dat is allemaal nogal tegenstrijdig en ik weet er niet zo goed woorden aan te geven. Misschien slaat het wel nergens op wat ik zeg. Ik hoop dat het een beetje overkomt… Sorry als dat niet zo is - dat is dan mijn onbeholpenheid. Ik bedoel er in elk geval echt niets verkeerds mee!!!
donderdag 20 april 2023 om 21:27
Dank je wel Vannelle. Je hebt helemaal gelijk, ik heb rust nodig ook voor mijn lichaam. Ik heb deze week en volgende week nog twee afspraken die ik niet af kan zeggen die zijn nodig. En weer afzeggen tegen dat kraambezoek durf ik dus niet, dus ga ik dit weekend ook maar doen. Kaatje gaat lekker op vakantie ( heerlijk) zaterdag en ik ga toch maar tegen mijn zin, dan ben ik er vanaf. Ik kan zo tegen dingen opzien en het uitstellen, waardoor het groter wordt. Ik hoop dat ik na mijn afspraken wat opluchting kan ervaren en mijn rust kan pakken. Het kost mij behoorlijk veel energie om in stress situatie naar afspraken te gaan die moeten, slaap ik nog slechter ( bang te verslapen). Blij als het er allemaal weer op zit.
Vage en jij begrijpen dat wel, jullie kunnen kraambezoek ook lang uitstellen;). Fijn dat ik hier even van mij af kan schrijven in stress situatie even ongenuanceerd kan spuien.
Ben jij al weer wat rustiger dan afgelopen week? Iets minder spanning?
Wat jij naar mij schrijft is ook goed advies voor jezelf, het even allemaal niet kunnen en dat, dat oké is. Maar je hoofd he? Je, moet eigenlijk zoveel! Wens jou ook wat rust toe voor lichaam en geest. Stap voor stap maar weer moedig een nieuwe week ingaan alletwee los van elkaar, maar wel met wat steun hier van elkaar. Fijn dat je hier afgelopen week om hulp durfde te vragen, heel dapper! Soms, lukt het even niet en is het toch fijn als er wat mensen met je mee lezen.
Vage en jij begrijpen dat wel, jullie kunnen kraambezoek ook lang uitstellen;). Fijn dat ik hier even van mij af kan schrijven in stress situatie even ongenuanceerd kan spuien.
Ben jij al weer wat rustiger dan afgelopen week? Iets minder spanning?
Wat jij naar mij schrijft is ook goed advies voor jezelf, het even allemaal niet kunnen en dat, dat oké is. Maar je hoofd he? Je, moet eigenlijk zoveel! Wens jou ook wat rust toe voor lichaam en geest. Stap voor stap maar weer moedig een nieuwe week ingaan alletwee los van elkaar, maar wel met wat steun hier van elkaar. Fijn dat je hier afgelopen week om hulp durfde te vragen, heel dapper! Soms, lukt het even niet en is het toch fijn als er wat mensen met je mee lezen.
donderdag 20 april 2023 om 21:55
Ik herken het tegenstrijdige gevoel van Vannelle als ik jou lees Lieneke. Ik vind je zo krachtig overkomen. De tekst die Bvj zo heeft geholpen, is ook iets waar ik veel uit haal. Ik vind het ook mooi dat je kunt accepteren dat het is zoals het is. Maar tegelijk denk ik met zo veel kracht en wijsheid in je, zou je die niet kunnen gebruiken om meer mededogen voor jezelf op te brengen. Te kunnen zien wat voor krachtig mens je bent. Nou ja ik schrijf denk ik op wat ook Vannelle bedoelt maar dan in andere woorden. Ik herken in jou mijn eigen strijd. Ik besef mij de laatste tijd dat mijn zelfbeeld en daaruit opgebouwde patronen zo ingebakken zit. Daar kom ik niet meer vanaf. Kan ik dit accepteren? Dat dit is zoals het is. Dat kan ik eerlijk gezegd nog niet. Zou acceptatie het beter voor mijzelf maken? Daarover ben ik ook nog niet helemaal uit. Ik denk wel dat het mij wat meer rust kan geven. Ook denk ik dat acceptatie van mijn zelfbeeld, niet hoeft te betekenen dat ik niets kan ondernemen om mij zelf toch wat meer te gaan accepteren. Dit is iets waar ik de komende tijd over ga nadenken. Gelukkig heb ik daar wat tijd voor nu ik bijna met vakantie ga 
Bvj goed dat je realiseert dat je rust nodig hebt. Het klinkt alsof je jezelf dit ook gunt, heel goed. Die afspraken waar je tegenop kan zien, kunnen veel energie kosten. Wees maar extra lief voor jezelf hierna, en trots dat je het toch bent aangegaan. Fijn dat je hier wat steun kunt vinden.
Bvj goed dat je realiseert dat je rust nodig hebt. Het klinkt alsof je jezelf dit ook gunt, heel goed. Die afspraken waar je tegenop kan zien, kunnen veel energie kosten. Wees maar extra lief voor jezelf hierna, en trots dat je het toch bent aangegaan. Fijn dat je hier wat steun kunt vinden.
donderdag 20 april 2023 om 22:45
Dank je wel Kaatje! Hele fijne vakantie. Probeer maar lekker tot rust te komen in een andere omgeving, dan krijg je soms ook een ander inzicht op het leven thuis, als je er even op een afstandje van naar kan kijken. De boel de boel laten.
Over Lieneke kan ik niet oordelen, kan zijn dat ze het heeft geaccepteerd uit liefde en zich zelf kan omarmen en tevreden is zoals het nu is. Haar doel zoals zij haar leven in wilde richten, wat er volgens haar als kind niet inzat is wel gelukt. Als je kan accepteren wat je echt niet kunt veranderen, is dat alleen maar krachtig, anders zal het heel je leven een innerlijke strijd blijven.
Mijn eigen situatie kan ik niet geheel accepteren, zolang er nog de wil, hoop en verlangen is om een ander leven te leven voor mezelf, zal ik blijven werken om dat doel te behalen.
Wel ben ik het eens om bepaalde dingen in het hier en nu te accepteren om het dragelijk te maken. Als het nu even niet gaat accepteren dat het even niet lukt, maar wel gezien in het grotere geheel dus niet een acceptatie omdat de hoop is verloren.
Voor mij zou er totale acceptatie zijn als het hoogst haalbare voor mezelf bereikt zou zijn en dat hoogst haalbare is voor iedereen anders.
Over Lieneke kan ik niet oordelen, kan zijn dat ze het heeft geaccepteerd uit liefde en zich zelf kan omarmen en tevreden is zoals het nu is. Haar doel zoals zij haar leven in wilde richten, wat er volgens haar als kind niet inzat is wel gelukt. Als je kan accepteren wat je echt niet kunt veranderen, is dat alleen maar krachtig, anders zal het heel je leven een innerlijke strijd blijven.
Mijn eigen situatie kan ik niet geheel accepteren, zolang er nog de wil, hoop en verlangen is om een ander leven te leven voor mezelf, zal ik blijven werken om dat doel te behalen.
Wel ben ik het eens om bepaalde dingen in het hier en nu te accepteren om het dragelijk te maken. Als het nu even niet gaat accepteren dat het even niet lukt, maar wel gezien in het grotere geheel dus niet een acceptatie omdat de hoop is verloren.
Voor mij zou er totale acceptatie zijn als het hoogst haalbare voor mezelf bereikt zou zijn en dat hoogst haalbare is voor iedereen anders.
vrijdag 21 april 2023 om 07:08
Lief wat jullie allemaal schrijven, maar het is wat het is en wat BVJ ook zo mooi schrijft: dit is het uiterste dat voor mij te bereiken is. Meer zit er niet in, die energie, die geestelijke rekbaarheid en ook de cognitie, heb ik niet meer. Ik heb een groot deel van mijn leven hoop gehouden dat ik mezelf ooit zou kunnen zien als een waardevol mens, maar dat is me niet volledig gelukt. Wel voor een deel, maar regelmatig realiseer ik me ook hoe "niks" ik eigenlijk ben.
Daar sta ik niet meer heel lang bij stil, zoals vroeger. Ik kan er wel mee leven, al voelt het vaak niet fijn natuurlijk. Maar acceptatie voorkomt nog meer frustratie en machteloosheid en vooral het steeds ervaren van die ondoordringbare muur: verder komen gaat echt niet!
Kaatje, ik wens je een heel mooie vakantie! Blijf je hier nog schrijven, of ben je echt even helemaal weg van het leven hier?
Daar sta ik niet meer heel lang bij stil, zoals vroeger. Ik kan er wel mee leven, al voelt het vaak niet fijn natuurlijk. Maar acceptatie voorkomt nog meer frustratie en machteloosheid en vooral het steeds ervaren van die ondoordringbare muur: verder komen gaat echt niet!
Kaatje, ik wens je een heel mooie vakantie! Blijf je hier nog schrijven, of ben je echt even helemaal weg van het leven hier?
vrijdag 21 april 2023 om 20:00
Uhm, sorry Lieneke, maar dan wil ik toch even een lans breken voor jezelf. Je bent absoluut geen “niks”! Je bent een waardevol mens! Over je leven kan ik niet oordelen, want ik ken je niet in het echt, maar dat hoeft ook niet: want hier, op dit forum, in dit topic, ben je ontzettend waardevol! En dat is toch echt bergen meer dan niks!!! En daar hoef je niet voor te vechten, daar hoef je niets voor te doen; dat is gewoon hoe het is. Wie je bent. Het is fijn dat je er bent. Voor mij, voor de anderen hier. Gewoon om wie je bent. En dat is veel!
Ik hoop dat je dat ook kunt accepteren…
Ik hoop dat je dat ook kunt accepteren…
vrijdag 21 april 2023 om 22:30
Weetje wat ik lees en denk Lieneke, dat jij last hebt van jouw eigen intelligentie.
Jouw waarheid zit zo diepgeworteld en daar ben je echt van overtuigd.
Die ondoordringbare muur is zo hoog en sterk, als jij wekelijks in een kringetje groepstherapie zou volgens, zou jij degene zijn die overal door heen prikt die het zou begrijpen wat er gezegd wordt, waar andere mensen ( de gemiddelde mens) dingen aan zouden nemen die gezegd worden en als hun waarheid gaan zien, doe jij dat niet. Als er elke week tegen een minder waardevol mens in groepstherapie gezegd zou worden:" jij bent zo intelligent zelfs hoogbegaafd en heel waardevol". Dan gaat zo iemand dat geloven en wordt dat zijn/haar waarheid omdat ze eigenlijk niet het denk vermogen hebben om in te zien dat het niet klopt, maar het helpt ze wel en je zult zien dat zo iemand zich groot gaat voelen, terwijl iemand in wezen klein is. Bij jou zou dit niet lukken, jij bent wel daadwerkelijk een intelligent en groots persoon, maar je blijft jezelf klein houden als 'niks' zien. Omdat niemand de capaciteit en het vermogen heeft om door die ondoordringbare muur heen te prikken en dat is heel zonde. Als kind dacht je dat je nooit ver zou komen maar daar ben je wel in geslaagd, al vind jezelf van niet, maar je had ook in de goot kunnen liggen zoals je zelf al eerder beschreef, kijk dan waar je nu staat? Allemaal op eigen kracht. En je hebt zelf je eigen oplossing bedacht door het voor jou zo draaglijk mogelijk te maken, accepteren om de machteloosheid en de frustratie wat niet is gelukt voor jou gevoel minder te voelen. Als je zo naar jezelf kijkt ben je toch heel ver gekomen, ik snap jouw machteloosheid juist omdat je een heel waardevol mens bent en niemand het gelukt is om die diepgewortelde gevoelens en muur op te lossen, maar je hebt het voor jezelf wel weten op te lossen. Er valt nu mee te leven, al gun ik je dat, dat stukje 'niks' voorstellen ook opgelost wordt. Daar blijf je last van houden, maar dat is dus ook je eigen inteliggentie die je in de weg zit. Wij kunnen hier met zijn alle zeggen, dat je otzettend waardevol en een otzettend meelevend intelligent mens bent, je zult het lezen en aanvaarde dat mensen zo over je denken, maar je gelooft en denkt het zelf niet, dat is zo zonde. Hoop dat als je hier mensen leest zoals Vannelle hier boven ons ook een kans geeft door te geloven dat we niet achterlijk zijn met wat we over jou schrijven. Je kan jezelf achterlijk en niks vinden, maar helaas voor jou gaan wij daar niet in mee. Soms schrijf je hele harde teksten over jezelf, waar een ander zijn bedenkingen bij kan hebben, maar hoe meer ik je lees hoe meer ik je begrijp en ik lees een lief waardevol persoon. Neem dat van een ander aan lieve Lieneke ook al geloof je het niet geloof ons voor jezelf.
Vandaag lekker capuchon opgehad? Ik wel, volgende week gaan we weer zonder oke? Liefs
Jouw waarheid zit zo diepgeworteld en daar ben je echt van overtuigd.
Die ondoordringbare muur is zo hoog en sterk, als jij wekelijks in een kringetje groepstherapie zou volgens, zou jij degene zijn die overal door heen prikt die het zou begrijpen wat er gezegd wordt, waar andere mensen ( de gemiddelde mens) dingen aan zouden nemen die gezegd worden en als hun waarheid gaan zien, doe jij dat niet. Als er elke week tegen een minder waardevol mens in groepstherapie gezegd zou worden:" jij bent zo intelligent zelfs hoogbegaafd en heel waardevol". Dan gaat zo iemand dat geloven en wordt dat zijn/haar waarheid omdat ze eigenlijk niet het denk vermogen hebben om in te zien dat het niet klopt, maar het helpt ze wel en je zult zien dat zo iemand zich groot gaat voelen, terwijl iemand in wezen klein is. Bij jou zou dit niet lukken, jij bent wel daadwerkelijk een intelligent en groots persoon, maar je blijft jezelf klein houden als 'niks' zien. Omdat niemand de capaciteit en het vermogen heeft om door die ondoordringbare muur heen te prikken en dat is heel zonde. Als kind dacht je dat je nooit ver zou komen maar daar ben je wel in geslaagd, al vind jezelf van niet, maar je had ook in de goot kunnen liggen zoals je zelf al eerder beschreef, kijk dan waar je nu staat? Allemaal op eigen kracht. En je hebt zelf je eigen oplossing bedacht door het voor jou zo draaglijk mogelijk te maken, accepteren om de machteloosheid en de frustratie wat niet is gelukt voor jou gevoel minder te voelen. Als je zo naar jezelf kijkt ben je toch heel ver gekomen, ik snap jouw machteloosheid juist omdat je een heel waardevol mens bent en niemand het gelukt is om die diepgewortelde gevoelens en muur op te lossen, maar je hebt het voor jezelf wel weten op te lossen. Er valt nu mee te leven, al gun ik je dat, dat stukje 'niks' voorstellen ook opgelost wordt. Daar blijf je last van houden, maar dat is dus ook je eigen inteliggentie die je in de weg zit. Wij kunnen hier met zijn alle zeggen, dat je otzettend waardevol en een otzettend meelevend intelligent mens bent, je zult het lezen en aanvaarde dat mensen zo over je denken, maar je gelooft en denkt het zelf niet, dat is zo zonde. Hoop dat als je hier mensen leest zoals Vannelle hier boven ons ook een kans geeft door te geloven dat we niet achterlijk zijn met wat we over jou schrijven. Je kan jezelf achterlijk en niks vinden, maar helaas voor jou gaan wij daar niet in mee. Soms schrijf je hele harde teksten over jezelf, waar een ander zijn bedenkingen bij kan hebben, maar hoe meer ik je lees hoe meer ik je begrijp en ik lees een lief waardevol persoon. Neem dat van een ander aan lieve Lieneke ook al geloof je het niet geloof ons voor jezelf.
Vandaag lekker capuchon opgehad? Ik wel, volgende week gaan we weer zonder oke? Liefs
zondag 23 april 2023 om 18:35
Herkennen jullie het gevoel van volledig lamgeslagen worden door emoties, of gevoel eigenlijk (wat het verschil ook moge wezen…)? Dat je wordt overmand door gevoelens en het je niet lukt ze te parkeren, relativeren, reduceren, of wat voor verzachtends dan ook. Dat je het haast moet blijven voelen en dat dat je horendol maakt? En waarom komt het dan ook met zoveel tegelijk? Kan dat niet gedoceerd…?
Dat je probeert ze te accepteren, je erbij neer te leggen dat ze er zijn, maar dat dat niet lukt, omdat je hoofd er voortdurend iets over te zeggen heeft. Dat je ervan weg probeert te vluchten, maar ook dat lukt niet. Dat het een soort vijand lijkt, terwijl je weet dat het dat niet is. Maar zowel strijden als omarmen lijkt onmogelijk…
En als het herkenbaar is; wat moet je daar dan in godsnaam mee…?
Dat je probeert ze te accepteren, je erbij neer te leggen dat ze er zijn, maar dat dat niet lukt, omdat je hoofd er voortdurend iets over te zeggen heeft. Dat je ervan weg probeert te vluchten, maar ook dat lukt niet. Dat het een soort vijand lijkt, terwijl je weet dat het dat niet is. Maar zowel strijden als omarmen lijkt onmogelijk…
En als het herkenbaar is; wat moet je daar dan in godsnaam mee…?
zondag 23 april 2023 om 23:20
Wat rot Vannelle, dat klinkt alsof je compleet overspoeld wordt. Is er iets voorgevallen dat je je zo voelt? Ik herken het enigszins. Ik denk dat als dat gebeurt, je niet zo veel kunt, behalve ervoor zorgen dat je geen dingen doet waar je spijt van krijgt achteraf. De storm uitzitten zeg maar, hoe naar het ook is. Ik denk dat omarmen of accepteren op zo’n moment ook veels te hoog gegrepen is. Bij mij helpt bewegen soms om weer wat rustiger te worden, maar daar kan ik me als ik me zo voel, me vaak daartoe niet toe zetten. Dikke knuffel voor jou, ik hoop dat het snel weer wat rustiger wordt voor je.
zondag 23 april 2023 om 23:34
Hoe is jouw kraambezoek gegaan Bvj? Het klopt dat je op vakantie met wat afstand naar je leven kunt kijken. Even in een ander perspectief. Dat helpt mij ook altijd.
Wat je schrijft over Lieneke, qua intelligentie, geldt denk ik voor ons allemaal hier. Ik lees veel wat duidt op zelfontwikkeling en wijsheid. Maar ik denk als je goed bent in analytisch denken, dat dit tegen je kan keren. Ik merk het bij mezelf ook dat mijn gedachten heel snel kunnen gaan. (Dat ik mijzelf nu als een intelligent persoon beschrijf, daar vindt mijn hoofd wat van, maar dat terzijde). Aan de ene kant kan dat heel behulpzaam zijn, aan de andere kant merk ik dat ik onbewust mezelf altijd analyseer, wat mij enorm in de weg zit.
Wat je schrijft over Lieneke, qua intelligentie, geldt denk ik voor ons allemaal hier. Ik lees veel wat duidt op zelfontwikkeling en wijsheid. Maar ik denk als je goed bent in analytisch denken, dat dit tegen je kan keren. Ik merk het bij mezelf ook dat mijn gedachten heel snel kunnen gaan. (Dat ik mijzelf nu als een intelligent persoon beschrijf, daar vindt mijn hoofd wat van, maar dat terzijde). Aan de ene kant kan dat heel behulpzaam zijn, aan de andere kant merk ik dat ik onbewust mezelf altijd analyseer, wat mij enorm in de weg zit.
zondag 23 april 2023 om 23:43
Er is niks ernstigs gebeurd ofzo hoor, wel iets dat mijn gevoelssoep deed overkoken, waardoor er allerlei emoties boven kwamen die onderin de ketel verstopt zaten. Die heb ik aandacht gegeven, om erachter te komen wat het was, en dat lijkt zich te hebben ontpopt tot een soort “wat je aandacht geeft groeit”… En laat dat nou precies zijn wat ik níet wilde, dat die gevoelens zouden groeien, groter zouden worden, meer aanwezig zouden zijn. Ik had ze niet voor niets weggestopt denk ik, al was ik me daar niet per se heel bewust van. (Ja, achteraf - dat is altijd makkelijk…) En nu overweldigen ze me en heb ik geen flauwe notie wat ik ermee moet. Wat ik ook doe, ik lijk het alleen maar erger te maken.
En misschien weet ik ook wel dat er niets tegen te doen is, anders dan uitzitten… Het er laten zijn… Maar allemachtig… Het is als een soort leger dat je in je woonkamer laat zitten, terwijl je het liefst een avondje alleen op de bank zou hebben. En nu ik dit schrijf merk ik ook wel dat dat proberen te accepteren misschien niet helemaal op het juiste niveau plaatsvindt… Te veel strijd, te veel weerstand. Want o jeeeee, wat als je het accepteert… aanvaardt… Wat dán…?
Maar Kaatje, ineens realiseer ik me: jij bent op vakantie nu volgens mij! Bevalt het? Helemaal in vakantiesferen?
En dank je wel, dat je ondanks je vakantei toch nog een knuffel komt brengen. Fijn.
En misschien weet ik ook wel dat er niets tegen te doen is, anders dan uitzitten… Het er laten zijn… Maar allemachtig… Het is als een soort leger dat je in je woonkamer laat zitten, terwijl je het liefst een avondje alleen op de bank zou hebben. En nu ik dit schrijf merk ik ook wel dat dat proberen te accepteren misschien niet helemaal op het juiste niveau plaatsvindt… Te veel strijd, te veel weerstand. Want o jeeeee, wat als je het accepteert… aanvaardt… Wat dán…?
Maar Kaatje, ineens realiseer ik me: jij bent op vakantie nu volgens mij! Bevalt het? Helemaal in vakantiesferen?
En dank je wel, dat je ondanks je vakantei toch nog een knuffel komt brengen. Fijn.
maandag 24 april 2023 om 00:41
Vannelle, Ik herken dat gevoel helemaal, op het moment zelf ook veel last van. Ik zou ook niet weten wat je er tegen kunt doen om het stop te zetten. Ik denk dat er zoveel stress speelt dat je hoofd en lichaam ermee aan de haal gaan. Ik heb spierpijn over heel mijn lichaam en ook totaal geen rust in mijn hoofd. Doordat ik teveel moest afgelopen week, had gehoopt dat ik daarna tot rust kon komen, maar ik kan mij net als jij totaal niet ontspannen. Vreselijk totaal verkrampt van de stress en er zelf geen oplossing voor kunnen bedenken, denk toch rust nemen en er maar zo min mogelijk tegen in gaan.
Ben gegaan Kaatje, daar is ook alles mee gezegd. Ik moest dat doen van mezelf, had gehoopt dat ik daarna opgelucht zou zijn en alle 'moet ' dingen van afgelopen week af kon strepen en rustig een avondje kon ontspannen vandaag, maar helaas totaal overprikkeld! Had ook een afspraak met mijn moeder afgelopen week, waar weer een stuk van vroeger naar boven kwam veel stress gevoeld en zelfs nachtmerries over gehad. Ik heb het gevoel dat ik weer helemaal op moet laden, heb het niet naar mijn zin momenteel. Hoop komende week een betere week ook voor jou Vannelle, we moeten/mogen er maar even doorheen. Als ik iets weet wat echt helpt, zal ik het je laten weten, maar ik weet het zelf dus ook even niet.
Geniet van je vakantie Kaatje, probeer lekker je rust te pakken! Slaap lekker
Ben gegaan Kaatje, daar is ook alles mee gezegd. Ik moest dat doen van mezelf, had gehoopt dat ik daarna opgelucht zou zijn en alle 'moet ' dingen van afgelopen week af kon strepen en rustig een avondje kon ontspannen vandaag, maar helaas totaal overprikkeld! Had ook een afspraak met mijn moeder afgelopen week, waar weer een stuk van vroeger naar boven kwam veel stress gevoeld en zelfs nachtmerries over gehad. Ik heb het gevoel dat ik weer helemaal op moet laden, heb het niet naar mijn zin momenteel. Hoop komende week een betere week ook voor jou Vannelle, we moeten/mogen er maar even doorheen. Als ik iets weet wat echt helpt, zal ik het je laten weten, maar ik weet het zelf dus ook even niet.
Geniet van je vakantie Kaatje, probeer lekker je rust te pakken! Slaap lekker
maandag 24 april 2023 om 19:51
Loslaten is denk ik het sleutelwoord…
Soms komt er ineens een nummer voorbij waar een boodschap in lijkt te zitten als je het hoort. Ik had dat net met deze:
https://www.youtube.com/watch?v=0rZwnIvVX7I
Als het gaat over schuldgevoelens dat je bestaat, dat je voelt, over wat dan ook: probeer hier maar eens wat tegenin te brengen…
Soms komt er ineens een nummer voorbij waar een boodschap in lijkt te zitten als je het hoort. Ik had dat net met deze:
https://www.youtube.com/watch?v=0rZwnIvVX7I
Als het gaat over schuldgevoelens dat je bestaat, dat je voelt, over wat dan ook: probeer hier maar eens wat tegenin te brengen…
dinsdag 25 april 2023 om 09:18
Weet je, ik zie het niet als intelligentie van mezelf, meer als onvermogen. Ik kan me er ook niet op concentreren met mezelf aan het werk te gaan, mijn hersenen gaan als het ware op slot omdat ik al weet dat ik er niet uit ga komen en dat ik het alleen maar nog moeilijker voor mezelf maak.
Meestal ben ik bezig: met mijn werk, met wat hobby's, met de dieren, met mensen, met het zoeken naar een huis en ga zo maar door. Maar niet meer met mezelf, want ik kom er toch niet uit.
En wat jullie beschrijven had ik ook vaak hoor, al die stres, al dat verdriet, al die vertwijfeling, al die paniek. En ik heb dat nog steeds, alleen wals ik erdoorheen als ik merk dat het weleens met me op de loop zou kunnen gaan. Dan ga ik naar de sportschool, op huizenjacht, of appen met een vriendin bijvoorbeeld. Ik leid mezelf af.
En dan zou je misschien denken dat ik het later weer dubbel en dwars terug ga krijgen, maar ik weet ook niet wat ik anders moet doen, want ik ben al zoveel in therapie geweest en ik heb in het verleden al zoveel tijd verdaan met filosoferen over mezelf en me vooral heel erg rot voelen.
Ik wil het niet meer, ik kan het niet meer, ik wil leven. En dat leven blijft gemankeerd voelen, maar het is niet zo dat ik stilsta. En dat is al heel wat....
Meestal ben ik bezig: met mijn werk, met wat hobby's, met de dieren, met mensen, met het zoeken naar een huis en ga zo maar door. Maar niet meer met mezelf, want ik kom er toch niet uit.
En wat jullie beschrijven had ik ook vaak hoor, al die stres, al dat verdriet, al die vertwijfeling, al die paniek. En ik heb dat nog steeds, alleen wals ik erdoorheen als ik merk dat het weleens met me op de loop zou kunnen gaan. Dan ga ik naar de sportschool, op huizenjacht, of appen met een vriendin bijvoorbeeld. Ik leid mezelf af.
En dan zou je misschien denken dat ik het later weer dubbel en dwars terug ga krijgen, maar ik weet ook niet wat ik anders moet doen, want ik ben al zoveel in therapie geweest en ik heb in het verleden al zoveel tijd verdaan met filosoferen over mezelf en me vooral heel erg rot voelen.
Ik wil het niet meer, ik kan het niet meer, ik wil leven. En dat leven blijft gemankeerd voelen, maar het is niet zo dat ik stilsta. En dat is al heel wat....
woensdag 26 april 2023 om 22:41
Verdikkie Lieneke, dit is weer precies dat dubbele dat ik steeds lees en ervaar bij je. Lastig vind ik dat. Ik wil niet in herhaling vallen, dus ga daar verder niet op in, maar het houdt me wel bezig merk ik. Dat ik soort van zoek naar hoe dat te doorbreken. Wat onzinnig is, want dat wil je helemaal niet en hoeft ook helemaal niet, maar dat triggert het wel bij mij. Moet ik dus iets bij mezelf zoeken…
Heb je het al eens in jezelf gezocht? Dat is een stomme vraag misschien, maar wel iets wat vaak overgeslagen wordt. Denk ik. Want ik ben nou niet bepaald miss therapie: ik heb veel coaches gehad en maatschappelijk werkers enzo, maar geen therapeuten. Ja, eentje die de deksel op de beerput wilde leggen, leek hem het verstandigst (de enige zonder wachtlijst, zegt genoeg misschien). Soms denk ik weleens dat een stilteretraitte me het meest zou kunnen brengen. Het ultieme teruggaan naar jezelf. Lijkt me ook meteen het meest ingewikkeld, maar als je dát overleeft… tsja, dan moet je toch op zijn minst een heel eind gegroeid zijn. Denk ik dan. Hoop ik dan.
Want ik heb de wijsheid ook niet in pacht, zoek me suf naar groei, en liefst zo snel en gemakkelijk mogelijk. Want strijd genoeg gehad in mijn leven, dus nu maar eens slapend gelukkig worden!
Werkte het maar zo… Dromen mag, toch?
Heb je het al eens in jezelf gezocht? Dat is een stomme vraag misschien, maar wel iets wat vaak overgeslagen wordt. Denk ik. Want ik ben nou niet bepaald miss therapie: ik heb veel coaches gehad en maatschappelijk werkers enzo, maar geen therapeuten. Ja, eentje die de deksel op de beerput wilde leggen, leek hem het verstandigst (de enige zonder wachtlijst, zegt genoeg misschien). Soms denk ik weleens dat een stilteretraitte me het meest zou kunnen brengen. Het ultieme teruggaan naar jezelf. Lijkt me ook meteen het meest ingewikkeld, maar als je dát overleeft… tsja, dan moet je toch op zijn minst een heel eind gegroeid zijn. Denk ik dan. Hoop ik dan.
Want ik heb de wijsheid ook niet in pacht, zoek me suf naar groei, en liefst zo snel en gemakkelijk mogelijk. Want strijd genoeg gehad in mijn leven, dus nu maar eens slapend gelukkig worden!
Werkte het maar zo… Dromen mag, toch?
donderdag 27 april 2023 om 12:12
Mijn leven is soms een soort stilteretraite. Ik vind inderdaad het in mezelf keren zinvol. Moeilijk en pijnlijk, het afglijden in oud zeer, maar voor een deel heb ik daardoor pijn kunnen omzetten in groei denk ik. Eerst deed ik het fout, zwom ik alleen maar rond in de pijn zonder dat er wat gebeurde, of ging mijn ego met de nieuwe inzichten aan de haal en werd ik alleen maar heel vervelend voor anderen. Maar ondanks al die zijwegen is er ook iets van transformatie geweest en ben ik al niet meer de persoon die ik vijf jaar geleden was, op een goede manier. En ik heb ruimte gevonden om te dromen.
Nu ben ik al een poosje op het punt dat dromen vs. angst strijd met elkaar voeren. Het gevoel van minderwaardigheid gaat niet weg, de overtuiging dat ik dingen niet kan gaat niet weg, angst en zelfsabotage gaan niet weg. Ik zoek steeds maar nieuwe uitvluchten, klamp me aan alles en iedereen vast om die eerste stap richting iets nieuws en onbekends niet te hoeven zetten. En verval dan in oude patronen. Maar soms zet ik wel een stapje en dan groei ik ongemerkt toch een beetje. Dingen die ik echt nooit gedacht had te kunnen die ik nu toch ongemerkt maar gewoon doe.
Als ik vandaag zou sterven zou dat wel triest zijn, sowieso, maar ook om die reden, iemand die op het punt stond om haar vleugels te spreiden en toen overreden werd door een bus. Maarja dat is ook het leven.
Misschien een wat lastige vraag, maar als jullie nu zouden sterven, hoe kijk je dan terug op je leven?
Nu ben ik al een poosje op het punt dat dromen vs. angst strijd met elkaar voeren. Het gevoel van minderwaardigheid gaat niet weg, de overtuiging dat ik dingen niet kan gaat niet weg, angst en zelfsabotage gaan niet weg. Ik zoek steeds maar nieuwe uitvluchten, klamp me aan alles en iedereen vast om die eerste stap richting iets nieuws en onbekends niet te hoeven zetten. En verval dan in oude patronen. Maar soms zet ik wel een stapje en dan groei ik ongemerkt toch een beetje. Dingen die ik echt nooit gedacht had te kunnen die ik nu toch ongemerkt maar gewoon doe.
Als ik vandaag zou sterven zou dat wel triest zijn, sowieso, maar ook om die reden, iemand die op het punt stond om haar vleugels te spreiden en toen overreden werd door een bus. Maarja dat is ook het leven.
Misschien een wat lastige vraag, maar als jullie nu zouden sterven, hoe kijk je dan terug op je leven?
vrijdag 28 april 2023 om 00:11
Het is fijn Vage, dat je stapjes zet. Elke reis begint met de eerste stap. Je bent dus onderweg, dat is het beste begin!
Treffend (uhh, tsja, dat is wat dubbel, maar toch…) dat je dan als onderweg zijnde vogel ineens omver gereden zou worden… dat is wat lullig inderdaad… En toch, wel in de bloei van je leven dan ofzo. Het moment dat je je vleugels uitslaat, hoop hebt, de wereld aan je voeten ligt, niks te gek lijkt misschien. Je sterft dan wel op een soort hoogtepunt… Wat niet wegneemt dat het een zure speling van het lot zou zijn. Een foute grap van de natuur. Of gebrek aan humor van welke schepper (en ontschepper) dan ook.
Als mij dat nu zou overkomen, als ik morgen oversteek en plotsklaps overreden wordt en nog een halve seconde heb om mijn leven te overdenken, zou ik dat in de eerste plaats ook zuur vinden denk ik. Maar ik zou het dan ook wel weer passend vinden bij mijn leven. Er misschien wel om kunnen lachen zelfs. Heb ik weer… Dat het op een moment komt waarop ik het niet verwacht. Terwijl ik in de volste overtuiging leefde dat het mijn tijd nog niet zou zijn. Want ik heb vaak willen gaan, niet meer gewild, er een einde aan willen maken. Me schuldig gevoeld op uitvaarten, omdat ik daar niet lag. En dan zou ik daar overheen komen, wel weer willen leven, en dan zou ik op zo’n verrotte manier alsnog uit het leven gerukt worden. Wat had het dan allemaal voor zin? Dat zou ik me dan vooral afvragen denk ik…
Wat allemaal best arrogant is, want kennelijk ga ik er dus van uit dat ik nog wel even heb, terwijl elke dag je laatste kan zijn. Tsja…
Als ik morgen ga, zou ik denken dat ik mijn best heb gedaan, dat er niet meer in zat in de tijd die ik gekregen heb, dat ik graag meer had gedaan, kunnen betekenen. Dat ik ergens de boot gemist heb, het anders had moeten doen. Ik zou me ook afvragen of ik wel iets goed achterlaat, en het antwoord zou nee zijn. Want als ik er niet meer ben, ben ik weg. En dan kan ik nog zoveel dagboeken hebben liggen, die zouden allemaal bij het oud papier belanden. En als ze wél gelezen zouden worden zou ik me rot schamen. Dus ik laat in wezen niks goeds achter…
Nou, lekker wel zo’n vraag… En ik zou er nog dertig kantjes over vol kunnen schrijven denk ik… Omdat er ineens een heleboel loskomt… Maar dat zal ik jullie besparen…
Hoe zou je er zelf op terugkijken als het morgen voorbij is?
Treffend (uhh, tsja, dat is wat dubbel, maar toch…) dat je dan als onderweg zijnde vogel ineens omver gereden zou worden… dat is wat lullig inderdaad… En toch, wel in de bloei van je leven dan ofzo. Het moment dat je je vleugels uitslaat, hoop hebt, de wereld aan je voeten ligt, niks te gek lijkt misschien. Je sterft dan wel op een soort hoogtepunt… Wat niet wegneemt dat het een zure speling van het lot zou zijn. Een foute grap van de natuur. Of gebrek aan humor van welke schepper (en ontschepper) dan ook.
Als mij dat nu zou overkomen, als ik morgen oversteek en plotsklaps overreden wordt en nog een halve seconde heb om mijn leven te overdenken, zou ik dat in de eerste plaats ook zuur vinden denk ik. Maar ik zou het dan ook wel weer passend vinden bij mijn leven. Er misschien wel om kunnen lachen zelfs. Heb ik weer… Dat het op een moment komt waarop ik het niet verwacht. Terwijl ik in de volste overtuiging leefde dat het mijn tijd nog niet zou zijn. Want ik heb vaak willen gaan, niet meer gewild, er een einde aan willen maken. Me schuldig gevoeld op uitvaarten, omdat ik daar niet lag. En dan zou ik daar overheen komen, wel weer willen leven, en dan zou ik op zo’n verrotte manier alsnog uit het leven gerukt worden. Wat had het dan allemaal voor zin? Dat zou ik me dan vooral afvragen denk ik…
Wat allemaal best arrogant is, want kennelijk ga ik er dus van uit dat ik nog wel even heb, terwijl elke dag je laatste kan zijn. Tsja…
Als ik morgen ga, zou ik denken dat ik mijn best heb gedaan, dat er niet meer in zat in de tijd die ik gekregen heb, dat ik graag meer had gedaan, kunnen betekenen. Dat ik ergens de boot gemist heb, het anders had moeten doen. Ik zou me ook afvragen of ik wel iets goed achterlaat, en het antwoord zou nee zijn. Want als ik er niet meer ben, ben ik weg. En dan kan ik nog zoveel dagboeken hebben liggen, die zouden allemaal bij het oud papier belanden. En als ze wél gelezen zouden worden zou ik me rot schamen. Dus ik laat in wezen niks goeds achter…
Nou, lekker wel zo’n vraag… En ik zou er nog dertig kantjes over vol kunnen schrijven denk ik… Omdat er ineens een heleboel loskomt… Maar dat zal ik jullie besparen…
Hoe zou je er zelf op terugkijken als het morgen voorbij is?
vrijdag 28 april 2023 om 10:12
Het is jouw topic dus wat dat betreft, ga gerust je gang. Ik lees ook graag biografieën, altijd interessant!
Ik denk er regelmatig over na, als ik nu ga is het voor mij dan goed of wat had ik dan nog willen doen?
Op dit moment had ik dan nog graag wat meer midden in het leven willen staan en meer de dingen aangaan die ik spannend maar ook leuk vind. Mensen ontmoeten, iets nieuws leren, meer mezelf laten zien via zelfexpressie en ook zakelijk mezelf meer op de kaart zetten. Iets teruggeven aan de wereld, hopelijk een ander ergens mee kunnen inspireren. Dat zouden kersen op de levenstaart zijn.
De last van me af gooien van schuld en schaamte. En: wel in die dagboeken kliederen, wat ik nu niet doe om de reden die jij noemt Vannelle.
Grappige gedachte wel, want de belangrijkste reden dat ik het niet doe is dat het bij mijn moeder terecht zou komen en dat zij het als kritiek zou zien. Ja jeetje stel je voor, je overleden dochter worstelde met gevoelens ten aanzien van haar moeder met wie ze geen contact meer had
En ik hoop dat ik tzt voldoende rust en vertrouwen heb om rustig heen te gaan, dat ik er niet tegen ga vechten, want dat lijkt me het allerergste.
Ik denk er regelmatig over na, als ik nu ga is het voor mij dan goed of wat had ik dan nog willen doen?
Op dit moment had ik dan nog graag wat meer midden in het leven willen staan en meer de dingen aangaan die ik spannend maar ook leuk vind. Mensen ontmoeten, iets nieuws leren, meer mezelf laten zien via zelfexpressie en ook zakelijk mezelf meer op de kaart zetten. Iets teruggeven aan de wereld, hopelijk een ander ergens mee kunnen inspireren. Dat zouden kersen op de levenstaart zijn.
De last van me af gooien van schuld en schaamte. En: wel in die dagboeken kliederen, wat ik nu niet doe om de reden die jij noemt Vannelle.
Grappige gedachte wel, want de belangrijkste reden dat ik het niet doe is dat het bij mijn moeder terecht zou komen en dat zij het als kritiek zou zien. Ja jeetje stel je voor, je overleden dochter worstelde met gevoelens ten aanzien van haar moeder met wie ze geen contact meer had
En ik hoop dat ik tzt voldoende rust en vertrouwen heb om rustig heen te gaan, dat ik er niet tegen ga vechten, want dat lijkt me het allerergste.
vrijdag 28 april 2023 om 19:26
Dat lijkt me het moeilijkste, de volledige overgave aan de dood. Het volledig accepteren dat dat het is, het einde. Ik vind dat altijd zo knap, als mensen dat kunnen, als ze echt vredig gaan, zich er oprecht bij neerleggen. Terwijl het natuurlijk in feite neg zoiets is als waar dit topic over gaat: je kunt er niets aan veranderen. Nu voel ik me schuldig dat ik besta, dan voel ik me schuldig dat ik ga…? Aiaiai, nou, dan heb je wat bereikt in je leven… slik…
Herkenbaar met niet schrijven… weer die schuld… Iets met ontzien… Het is eigenlijk een beetje terug naar de basis. Als iemand iets verkeerd doet en je zegt er niets van, zal iemand het altijd verkeerd blijven doen. Als je iemand er wél op wijst geef je de kans het anders te doen, beter misschien zelfs. De kans om te groeien. Tsja…
Voor mij gelden vergelijkbare dingen met die ik nog zou willen bereiken of meemaken in het leven. Met als soort ultieme hoogtepunt misschien wel het loslaten van de schuld, de bevrijding van het mogen zijn. Soms denk ik dat als ik dat ook maar één minuut zou mogen voelen, dat het dan goed is. Dan kan ik gaan. Liever niet natuurlijk, maar goed… Wat dan wel weer cru is, als je op je sterfbed eindelijk dat gevoel zou ervaren. De zwarte humor van het leven.
Ik ben heel veel bezig met teruggeven aan de wereld, duurzaamheid, milieu enzo. Waarbij ik me dan soms wel afvraag of dat is vanuit oprechte goede bedoelingen, of meer een afkoop is van mijn bestaan. Het inlossen van een de bestaansschuld. Boetedoening. Of een combi. Nu ja, ik doe wel mijn best en dat telt misschien ook.
En ik weet ook van in elk geval één persoon in mijn leven wiens leven ik verrijk of verrijkt heb. Dus daar is het dan in elk geval goed voor geweest. Mijn nalatenschap.
Sjonge, klinkt lekker gezellig allemaal, ik bedoel het niet zo zwaar…
Qua biografie: ik vind het daarbij zo lastig een einde te bepalen. Na je dood kun je ‘m niet meer schrijven, maar voor je dood zal er dan toch een goed moment moeten zijn waar je dan zo’n heel proza naartoe kunt schrijven. Een ijkpunt ofzo, een eureka of wat het dan ook moge wezen. Als ik nu mijn levensverhaal zou schrijven, wordt dat een heel gek boek denk ik. In elk geval niet iets dat iemand zou willen lezen denk ik. Terwijl er toch best weleens vraag naar is, wat ik dan weer gek vind. Ach ja, vooralsnog vult Viva zich aardig met alle proza’s, dus helemaal verloren is het allemaal niet
Herkenbaar met niet schrijven… weer die schuld… Iets met ontzien… Het is eigenlijk een beetje terug naar de basis. Als iemand iets verkeerd doet en je zegt er niets van, zal iemand het altijd verkeerd blijven doen. Als je iemand er wél op wijst geef je de kans het anders te doen, beter misschien zelfs. De kans om te groeien. Tsja…
Voor mij gelden vergelijkbare dingen met die ik nog zou willen bereiken of meemaken in het leven. Met als soort ultieme hoogtepunt misschien wel het loslaten van de schuld, de bevrijding van het mogen zijn. Soms denk ik dat als ik dat ook maar één minuut zou mogen voelen, dat het dan goed is. Dan kan ik gaan. Liever niet natuurlijk, maar goed… Wat dan wel weer cru is, als je op je sterfbed eindelijk dat gevoel zou ervaren. De zwarte humor van het leven.
Ik ben heel veel bezig met teruggeven aan de wereld, duurzaamheid, milieu enzo. Waarbij ik me dan soms wel afvraag of dat is vanuit oprechte goede bedoelingen, of meer een afkoop is van mijn bestaan. Het inlossen van een de bestaansschuld. Boetedoening. Of een combi. Nu ja, ik doe wel mijn best en dat telt misschien ook.
En ik weet ook van in elk geval één persoon in mijn leven wiens leven ik verrijk of verrijkt heb. Dus daar is het dan in elk geval goed voor geweest. Mijn nalatenschap.
Sjonge, klinkt lekker gezellig allemaal, ik bedoel het niet zo zwaar…
Qua biografie: ik vind het daarbij zo lastig een einde te bepalen. Na je dood kun je ‘m niet meer schrijven, maar voor je dood zal er dan toch een goed moment moeten zijn waar je dan zo’n heel proza naartoe kunt schrijven. Een ijkpunt ofzo, een eureka of wat het dan ook moge wezen. Als ik nu mijn levensverhaal zou schrijven, wordt dat een heel gek boek denk ik. In elk geval niet iets dat iemand zou willen lezen denk ik. Terwijl er toch best weleens vraag naar is, wat ik dan weer gek vind. Ach ja, vooralsnog vult Viva zich aardig met alle proza’s, dus helemaal verloren is het allemaal niet
vrijdag 28 april 2023 om 20:54
Je hebt hier dus al wel over nagedachtVannelle schreef: ↑28-04-2023 19:26Qua biografie: ik vind het daarbij zo lastig een einde te bepalen. Na je dood kun je ‘m niet meer schrijven, maar voor je dood zal er dan toch een goed moment moeten zijn waar je dan zo’n heel proza naartoe kunt schrijven. Een ijkpunt ofzo, een eureka of wat het dan ook moge wezen. Als ik nu mijn levensverhaal zou schrijven, wordt dat een heel gek boek denk ik. In elk geval niet iets dat iemand zou willen lezen denk ik.
dit dilemma was nou nooit in me opgekomen, maar is helemaal waar natuurlijk. Gewoon chronologisch in dagboekvorm, of anders misschien in briefvorm
zondag 30 april 2023 om 17:40
Lieneke en BVJ, hoe is het jullie dit weekend vergaan met de capuchonchallenge? Ik moest vandaag nog aan jullie denken, tijdens een wandeling. Sommige mensen droegen een capuchon en vielen daardoor eigenlijk juist op. Helpt de wetenschap dat je met dit weer onzichtbaarder bent zónder capuchon voor de challenge? Of levert dat juist een mindf*ck op?
Ik liep er al wandelend over na te denken dat ik me net zo goed verstop, alleen niet zo letterlijk. Met dit weer ben ik meer het type “alles uit!” (nou ja, niet alles, maar wel zoveel mogelijk. Ik hunker naar vitamine D, slurp dat liefst zoveel mogelijk op, dus tsja…).
Maar goed, het verstoppen dus. Dat doe ik in mijn hoofd. Alleen begrijp ik niet zo heel goed hoe het werkt: zowel het effect niet als wat ik kan doen om dat te veranderen (in kleine stapjes). Ik kan enorm onzichtbaar zijn, ook in een groep. Ook zichtbaar trouwens, als clown in de groep - dat is dan het andere uiterste… Maar onzichtbaar zijn dus in dat als er een rondje wordt gegeven, Vannelle over wordt geslagen. Niet omdat ze me stom vinden, maar omdat ik dus onzichtbaar zit te wezen. Of ik zeg dingen, maar geen hond die het hoort (ook niet helemaal waar: honden juist vaak wél…), maar de mensen niet. Als ik zelf een rondje geef ben ik diegene die aan de bar hoe dan ook als laatste wordt geholpen, ook na al die mensen die een stuk later aan zijn komen lopen. Ook al zwaai ik met flappen en heb ik mijn mond steeds al open om de bestelling door te geven - er is simpelweg niemand die de bestelling opneemt… Dat zeg ik niet om zielig te doen, want dat ben ik niet - het is puur een feitelijke omschrijving van mijn onzichtbaarheid. Het verstoppen. Maar dus zelfs verstoppen als je dat niet wíl. Onzichtbaar zijn als je zichtbaar wil zijn. Een vriendin grapte er weleens over, die zag het gebeuren en zag me dan als enige wél. Maar een oorzaak wist zij ook niet. Dat is toch wel gek. Ik snap het mechanisme niet zo goed geloof ik.
Ik zat vandaag enorm verstopt in mijn hoofd. Daarom ben ik ook gaan wandelen. Als een soort vlucht. Eigenlijk wilde ik wat “toevallige” ontmoetingen forceren, of nu ja, hoopte ik bepaalde mensen tegen te komen. Om me uit mijn hoofd te halen denk ik. Maar dan toch onderweg je route aanpassen, juist om mensen te ontlopen… Daar werd ik me bewust van, waardoor ik de laatste mogelijke “toevallige” ontmoeting toch nog aan het toeval overliet door alsnog voor de route te kiezen die daarvoor kon zorgen. Uiteindelijk niemand ontmoet, wat ook niet erg was, want het brengt me nu hier. En dat is misschien wel beter dan de mensen die me toch niet uit mijn hoofd hadden kunnen halen, omdat het waarschijnlijk hooguit voor wat afleiding had gezorgd.
En hier kan iemand me misschien wel helpen te begrijpen hoe het zit met dat verstoppen in het hoofd. En dan heeft iemand anders daar misschien ook wel wat aan…
Want al schrijvende denk ik ineens: waar verstop je je voor? Waar ben je bang voor? Waar vlucht je voor weg? Misschien is dat meer waar ik naar op zoek moet… Misschien dat hier iemand is die mijn gedachten in kan halen en enorme eyeopeners kan geven?
En uhhh Vage, die biografie strookt niet helemaal met dat verstoppen natuurlijk… Misschien dat ik daarom verstopt blijf zitten, bang dat ik anders mijn verhaal zou moeten publiceren. Waarbij het me overigens nog het meest in de weg zit wat je dan eigenlijk zou willen vertellen (dat ijkpunt zeg maar), want waarom zou iemand het anders überhaupt willen lezen? Het leven van Vannelle is nou niet bepaald iets waar menigeen voor warm zou lopen of boeiend zou vinden. Dus die boodschap, tsja…
Ik liep er al wandelend over na te denken dat ik me net zo goed verstop, alleen niet zo letterlijk. Met dit weer ben ik meer het type “alles uit!” (nou ja, niet alles, maar wel zoveel mogelijk. Ik hunker naar vitamine D, slurp dat liefst zoveel mogelijk op, dus tsja…).
Maar goed, het verstoppen dus. Dat doe ik in mijn hoofd. Alleen begrijp ik niet zo heel goed hoe het werkt: zowel het effect niet als wat ik kan doen om dat te veranderen (in kleine stapjes). Ik kan enorm onzichtbaar zijn, ook in een groep. Ook zichtbaar trouwens, als clown in de groep - dat is dan het andere uiterste… Maar onzichtbaar zijn dus in dat als er een rondje wordt gegeven, Vannelle over wordt geslagen. Niet omdat ze me stom vinden, maar omdat ik dus onzichtbaar zit te wezen. Of ik zeg dingen, maar geen hond die het hoort (ook niet helemaal waar: honden juist vaak wél…), maar de mensen niet. Als ik zelf een rondje geef ben ik diegene die aan de bar hoe dan ook als laatste wordt geholpen, ook na al die mensen die een stuk later aan zijn komen lopen. Ook al zwaai ik met flappen en heb ik mijn mond steeds al open om de bestelling door te geven - er is simpelweg niemand die de bestelling opneemt… Dat zeg ik niet om zielig te doen, want dat ben ik niet - het is puur een feitelijke omschrijving van mijn onzichtbaarheid. Het verstoppen. Maar dus zelfs verstoppen als je dat niet wíl. Onzichtbaar zijn als je zichtbaar wil zijn. Een vriendin grapte er weleens over, die zag het gebeuren en zag me dan als enige wél. Maar een oorzaak wist zij ook niet. Dat is toch wel gek. Ik snap het mechanisme niet zo goed geloof ik.
Ik zat vandaag enorm verstopt in mijn hoofd. Daarom ben ik ook gaan wandelen. Als een soort vlucht. Eigenlijk wilde ik wat “toevallige” ontmoetingen forceren, of nu ja, hoopte ik bepaalde mensen tegen te komen. Om me uit mijn hoofd te halen denk ik. Maar dan toch onderweg je route aanpassen, juist om mensen te ontlopen… Daar werd ik me bewust van, waardoor ik de laatste mogelijke “toevallige” ontmoeting toch nog aan het toeval overliet door alsnog voor de route te kiezen die daarvoor kon zorgen. Uiteindelijk niemand ontmoet, wat ook niet erg was, want het brengt me nu hier. En dat is misschien wel beter dan de mensen die me toch niet uit mijn hoofd hadden kunnen halen, omdat het waarschijnlijk hooguit voor wat afleiding had gezorgd.
En hier kan iemand me misschien wel helpen te begrijpen hoe het zit met dat verstoppen in het hoofd. En dan heeft iemand anders daar misschien ook wel wat aan…
Want al schrijvende denk ik ineens: waar verstop je je voor? Waar ben je bang voor? Waar vlucht je voor weg? Misschien is dat meer waar ik naar op zoek moet… Misschien dat hier iemand is die mijn gedachten in kan halen en enorme eyeopeners kan geven?
En uhhh Vage, die biografie strookt niet helemaal met dat verstoppen natuurlijk… Misschien dat ik daarom verstopt blijf zitten, bang dat ik anders mijn verhaal zou moeten publiceren
. Waarbij het me overigens nog het meest in de weg zit wat je dan eigenlijk zou willen vertellen (dat ijkpunt zeg maar), want waarom zou iemand het anders überhaupt willen lezen? Het leven van Vannelle is nou niet bepaald iets waar menigeen voor warm zou lopen of boeiend zou vinden. Dus die boodschap, tsja…
zondag 30 april 2023 om 19:08
Super herkenbaar dat onzichtbaar zijn!
Volgens mijn hapto is het een fysieke kwestie, je vult je lichaam niet met je aanwezigheid.
Sorry dat ik alweer over die haptotherapie begin, alsof het de heilige graal is. Misschien zijn er andere wegen om daar te komen, vast wel.
Maar ik kan hier nu in schakelen, ik kan onzichtbaar zijn of ik kan helemaal de ruimte vullen als het ware. En waar ik dacht dat dat laatste ongemakkelijk zou zijn en niet bij me zou passen, maakt het me heel ontspannen. Voorheen overschreeuwde ik mezelf en was ik daarna uitgeput. Nu kan ik overwegend zwijgen en toch deelnemen aan een groep, dat is zo fijn.
Zonder haptotherapie had ik dit niet kunnen bevroeden, want ik peinsde me hier al jaren suf over. Mensen zeiden ook wel eens tegen me, waarom praat je zo zacht, waarom sta je zo in de hoek, of dat ik in werkelijkheid langer bleek te zijn dan ze dachten, etc.
Verder ook benieuwd hoe het met jullie is, BVJ, kaatje, Lieneke?
Kaatje hopelijk een fijne vakantie achter de rug?
Volgens mijn hapto is het een fysieke kwestie, je vult je lichaam niet met je aanwezigheid.
Sorry dat ik alweer over die haptotherapie begin, alsof het de heilige graal is. Misschien zijn er andere wegen om daar te komen, vast wel.
Maar ik kan hier nu in schakelen, ik kan onzichtbaar zijn of ik kan helemaal de ruimte vullen als het ware. En waar ik dacht dat dat laatste ongemakkelijk zou zijn en niet bij me zou passen, maakt het me heel ontspannen. Voorheen overschreeuwde ik mezelf en was ik daarna uitgeput. Nu kan ik overwegend zwijgen en toch deelnemen aan een groep, dat is zo fijn.
Zonder haptotherapie had ik dit niet kunnen bevroeden, want ik peinsde me hier al jaren suf over. Mensen zeiden ook wel eens tegen me, waarom praat je zo zacht, waarom sta je zo in de hoek, of dat ik in werkelijkheid langer bleek te zijn dan ze dachten, etc.
Verder ook benieuwd hoe het met jullie is, BVJ, kaatje, Lieneke?
Kaatje hopelijk een fijne vakantie achter de rug?
zondag 30 april 2023 om 22:57
Dat is nogal een andere wending… Een fysieke kwestie… Oké, het klinkt best logisch en het feit dat jij er nu anders mee om kunt gaan bevestigt dat sowieso. Sjonge, dat is wel een beetje wat ik bedoelde met eyeopener of het jnhalen van mijn gedachten!
Ik neem het mee naar mijn haptotherapeut: die heeft nog wat te doen met me denk ik!
Dank je wel hiervoor!
Ik neem het mee naar mijn haptotherapeut: die heeft nog wat te doen met me denk ik!
Dank je wel hiervoor!
maandag 1 mei 2023 om 12:02
Hier staat wel een mooi verhaaltje erover vind ik
https://www.haptotherapie-schiedam.nl/haptotherapie/
https://www.haptotherapie-schiedam.nl/haptotherapie/
Zet 'm op
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
