Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
donderdag 13 april 2023 om 07:03
BVJ, goed gedaan! Ik doe het nu ook af en toe, zonder capuchon. Natuurlijk gaat op mijn werk de capuchon altijd af, maar buiten loop ik altijd met. Het voelt inderdaad heel kaal en koud. Opmerkingen heb ik niet gehad, maar ik geloof oprecht dat dat komt omdat mensen me wel vaak zien. Als ik naar mijn werk ga, als ik terugkom, in de winkel, wandelend met de dieren en noem maar op. Wel altijd met capuchon, maar gisteren even niet, net als Eerste Paasdag toen het zonnig was.
Zou die bezorgdheid niet kunnen komen omdat ze je zo zelden zien? En dan men je, als men je wel ziet, soms niet eens herkent vanwege die capuchon?
Zou die bezorgdheid niet kunnen komen omdat ze je zo zelden zien? En dan men je, als men je wel ziet, soms niet eens herkent vanwege die capuchon?
donderdag 13 april 2023 om 16:44
Ik heb er vannacht nog over nagedacht en eigenlijk vind ik die bezorgdheid helemaal niet prettig op deze manier, zal uitleggen waarom niet.
Ik zat bij een soort vereniging, waar ik het met iedereen goed kon vinden en ze zagen mij ook graag. Tot dat het een aantal jaar geleden niet zo goed met mij ging wegens verklaarbare onhandigheden en ik niet meer ging.
Ze waren op de hoogte heb ook duidelijk aangegeven, het gaat even niet zo goed, kan het niet opbrengen om te komen. Toen kwam corona tussen door en zo gaan de jaren voorbij. Iedereen daar heeft mijn telefoon nummer de eigenaar ook en ik heb altijd iets van mij laten horen via app of met kerst een kaartje. Maar nooit heeft iemand uit zich zelf gevraagd, hoe het met mij ging. Ik ben ook geopereerd dat wisten ze ook, heb geen enkel appje gekregen.
Nu snap ik dat allemaal wel en kan ik het wel plaatsen als ik mij zelf heb terug getrokken, maar wat voor mij dus niet fijn voelt is dat ik gisteren een meneer van die vereniging tegen kwam en hij duidelijk schok van hoe ik eruit zag. En dus ook zei:" Iedereen maakt zich zorgen om jou, we hebben het over je en de eigenaar zei al dat het zo slecht ging, want je had met kerst een kaartje geschreven over je situatie". Kijk dan denk ik, waarom bespreken jullie dat met zijn alle waar ik niet bij ben? En als je, je zn zorgen over mij maakt, waarom neemt dan niemand contact met mij op? Ik bedoel als ik merk dat het niet goed met iemand gaat, ga ik daar niet over praten met andere uitgebreid van oooh met....gaat het zo slecht erg he? Nee, dan app ik diegene met de vraag kan ik iets voor je doen? Zo niet, laat maar weten ik denk aan je!
Ik vond dit gewoon heel naar voelen, het liefst loop ik er ook stralend en gezond bij, maar dat uiterlijk heb ik nu helaas zelf even niet in de hand moet weer bjjtrekken. Maar om dan zo te horen:" Gaat wel echt alles goed met je?" Terwijl hij ziet en weet van niet, voelt gewoon niet prettig! Dan kan iemand beter zeggen:" wat goed dat je even lekker naar buiten gaat, we hopen je snel weer te zien". Maar niet we maken ons zn zorgen met zijn alle, maar we doen niets, voelt niet oprecht alsof ze genieten van mijn ongeluk. En ik weet dat daar ook wat vrouwen tussen zaten, die in die tijd jaloers op mij waren en het dus echt heerlijk zouden vinden dat ik er nu slecht uitzie worden ze weer wat zelfverzekerder van, van die roddel types. Normaal sta ik daar boven, maar nu voelt het dus kwetsbaar en kaal, omdat ik niet straal zoals vroeger. Als ik weer zou stralen en iemand zou zn opmerking maken, zou ik denken het gaat goed, raakt mij niet. Maar juist omdat ze iemand gelijk heeft is het confronterend. Ik wil namelijk wel dat het goed gaat en dat ik er weer stralen rond loop, maar dat bereik ik niet met nog langer binnen blijven. Ik zal de deur uit moeten weer gezien moeten worden ook in deze periode, net zolang tot dat ik weer wat ga stralen. Ik vind het echt een uitdaging, het liefst blijf ik binnen en verstop ik mij tot dat het vanzelf weer goed komt, maar ik weet dat ik daarvan niet op ga knappen.
Haha, Las dat stukje nog eens terug van Vannele...letterlijk petje af;) Die is grappig!
Ik zat bij een soort vereniging, waar ik het met iedereen goed kon vinden en ze zagen mij ook graag. Tot dat het een aantal jaar geleden niet zo goed met mij ging wegens verklaarbare onhandigheden en ik niet meer ging.
Ze waren op de hoogte heb ook duidelijk aangegeven, het gaat even niet zo goed, kan het niet opbrengen om te komen. Toen kwam corona tussen door en zo gaan de jaren voorbij. Iedereen daar heeft mijn telefoon nummer de eigenaar ook en ik heb altijd iets van mij laten horen via app of met kerst een kaartje. Maar nooit heeft iemand uit zich zelf gevraagd, hoe het met mij ging. Ik ben ook geopereerd dat wisten ze ook, heb geen enkel appje gekregen.
Nu snap ik dat allemaal wel en kan ik het wel plaatsen als ik mij zelf heb terug getrokken, maar wat voor mij dus niet fijn voelt is dat ik gisteren een meneer van die vereniging tegen kwam en hij duidelijk schok van hoe ik eruit zag. En dus ook zei:" Iedereen maakt zich zorgen om jou, we hebben het over je en de eigenaar zei al dat het zo slecht ging, want je had met kerst een kaartje geschreven over je situatie". Kijk dan denk ik, waarom bespreken jullie dat met zijn alle waar ik niet bij ben? En als je, je zn zorgen over mij maakt, waarom neemt dan niemand contact met mij op? Ik bedoel als ik merk dat het niet goed met iemand gaat, ga ik daar niet over praten met andere uitgebreid van oooh met....gaat het zo slecht erg he? Nee, dan app ik diegene met de vraag kan ik iets voor je doen? Zo niet, laat maar weten ik denk aan je!
Ik vond dit gewoon heel naar voelen, het liefst loop ik er ook stralend en gezond bij, maar dat uiterlijk heb ik nu helaas zelf even niet in de hand moet weer bjjtrekken. Maar om dan zo te horen:" Gaat wel echt alles goed met je?" Terwijl hij ziet en weet van niet, voelt gewoon niet prettig! Dan kan iemand beter zeggen:" wat goed dat je even lekker naar buiten gaat, we hopen je snel weer te zien". Maar niet we maken ons zn zorgen met zijn alle, maar we doen niets, voelt niet oprecht alsof ze genieten van mijn ongeluk. En ik weet dat daar ook wat vrouwen tussen zaten, die in die tijd jaloers op mij waren en het dus echt heerlijk zouden vinden dat ik er nu slecht uitzie worden ze weer wat zelfverzekerder van, van die roddel types. Normaal sta ik daar boven, maar nu voelt het dus kwetsbaar en kaal, omdat ik niet straal zoals vroeger. Als ik weer zou stralen en iemand zou zn opmerking maken, zou ik denken het gaat goed, raakt mij niet. Maar juist omdat ze iemand gelijk heeft is het confronterend. Ik wil namelijk wel dat het goed gaat en dat ik er weer stralen rond loop, maar dat bereik ik niet met nog langer binnen blijven. Ik zal de deur uit moeten weer gezien moeten worden ook in deze periode, net zolang tot dat ik weer wat ga stralen. Ik vind het echt een uitdaging, het liefst blijf ik binnen en verstop ik mij tot dat het vanzelf weer goed komt, maar ik weet dat ik daarvan niet op ga knappen.
Haha, Las dat stukje nog eens terug van Vannele...letterlijk petje af;) Die is grappig!
donderdag 13 april 2023 om 16:59
Ja Jezus.. lieverd natuurlijk is dat ontzettend kwetsend! Alles bij elkaar.
Ik word hier gewoon boos van als ik het lees. Hoe krijgt iemand het z'n strot uit, we hebben het met z'n alleen over je.
Er ligt vast ergens een goede intentie achter maar hoe lomp kan je zijn man.
Hele moeilijke situatie dit. Dat je die mensen nu tegenkomt en je staat daar alleen en kwetsbaar. En dan die roddeltantes.
Ik ben qua verenigingen een ei dus ik kan hier niet echt over meepraten, hoewel, ik heb wel eens in een bestuur gezeten en dat was ook vrij koud, als het erop aankwam zeg maar. Viel mij ook vies tegen. Maar ik weet niet of ik dat met jouw situatie kan vergelijken.
Alsnog ben je gewoon een stoer wijf dat je die capuchon afzet. Laat de wereld maar zien wie je bent, je mag er zijn.
Ik word hier gewoon boos van als ik het lees. Hoe krijgt iemand het z'n strot uit, we hebben het met z'n alleen over je.
Er ligt vast ergens een goede intentie achter maar hoe lomp kan je zijn man.
Hele moeilijke situatie dit. Dat je die mensen nu tegenkomt en je staat daar alleen en kwetsbaar. En dan die roddeltantes.
Ik ben qua verenigingen een ei dus ik kan hier niet echt over meepraten, hoewel, ik heb wel eens in een bestuur gezeten en dat was ook vrij koud, als het erop aankwam zeg maar. Viel mij ook vies tegen. Maar ik weet niet of ik dat met jouw situatie kan vergelijken.
Alsnog ben je gewoon een stoer wijf dat je die capuchon afzet. Laat de wereld maar zien wie je bent, je mag er zijn.
donderdag 13 april 2023 om 18:51
Wat een rotopmerking Bvj. Dat is inderdaad geen medeleven, integendeel. Totaal geen inlevingsvermogen zulke mensen. Ik denk dan altijd maar, als je zo in het leven staat dan kom je jezelf echt nog wel eens tegen (als dat al niet gebeurd is).
Maar je mag hartstikke trots op jezelf zijn dat je je challenge hebt volbracht, superstoer! Hoe anderen op jou reageren heb je helaas geen invloed, maar waar je wel invloed op hebt, doe je hartstikke goed.
Ik heb mijn challenge bedacht; deze week goed voor mezelf zorgen dus genoeg slaap, gezond eten etc. Niet echt uit mijn comfort zone maar iets wat ik nu echt nodig heb. Volgende week gaan we een weekje op vakantie, naar het buitenland, en ik heb bedacht dat ik daar minimaal 3 mensen ga aanspreken, voor een kort praatje
Maar je mag hartstikke trots op jezelf zijn dat je je challenge hebt volbracht, superstoer! Hoe anderen op jou reageren heb je helaas geen invloed, maar waar je wel invloed op hebt, doe je hartstikke goed.
Ik heb mijn challenge bedacht; deze week goed voor mezelf zorgen dus genoeg slaap, gezond eten etc. Niet echt uit mijn comfort zone maar iets wat ik nu echt nodig heb. Volgende week gaan we een weekje op vakantie, naar het buitenland, en ik heb bedacht dat ik daar minimaal 3 mensen ga aanspreken, voor een kort praatje
donderdag 13 april 2023 om 20:25
Dank je wel Vage! Het gaf idd een alleen kwetsbaar gevoel. Maar ik ga gewoon door met mijn eigen pad te bewandelen. Ook al maken mensen dat soort opmerkingen, ze hebben het er maar lekker over, als ik straks weer lekker in mijn vel zit en mijn gezicht weer een keer laat zien, weet ik in mijn achterhoofd ook wat je aan dat soort mensen hebt als het minder gaat. Mochten ze dan zeggen:"oooh, wat hebben wij ons met zijn alle zorgen om je gemaakt". Dan zeg ik rustig, jullie hadden allemaal mijn nummer, dus die zorgen zullen wel mee gevallen zijn, maar ik ben er weer, fijn hè! Je kunt er verdrietig over worden, maar ik probeer er boven te staan zonder ruzie te maken, ga mij absoluut niet zwak opstellen en laten merken dat het mij verdriet heeft gedaan, dan groeien dat soort roddel tantes juist. Daar kan ik niets mee en wil ik niets mee, de vereniging zelf vind ik wel leuk kwa afleiding en daar gaat het om, dat ik niet mijn eigen ruiten ingooi en gewoon nog kan gaan als ik zou willen, ik blijf gewoon vriendelijk bij mezelf en laat mij niet verlagen.
Kaatje, Dat denk ik ook dat als je zo in het leven staat, mensen zich zelf wel een keer tegen komen. Als je lekker gaat op het ongeluk van een ander, ben je in mijn ogen een beetje dommig.
Het zou zo fijn zijn als mensen wat liever voor elkaar waren en elkaar al het geluk van de wereld zouden gunnen. Als ik hier schrijf en een compliment krijg, gaat het echt om mij als mens (niet om mijn uiterlijk ) dan voel ik mij echt 'gezien' want jullie beoordelen mij op wat ik schrijf en hoe ik denk, dat voelt soms echter dan de buitenwereld die mij vaak op mijn uiterlijk heeft beoordeeld, maar nooit als mens heeft gezien. Al mijn exen zijn ook op mijn uiterlijk gevallen, maar niet op mij als mens ze hebben me eigenlijk alleen als knap koppie gezien, best triest. Die diepere verbinding heb ik tot nu toe nooit gehad, ik was altijd het poppetje zo noemde ze mij ook, maar ik ben geen poppetje. Met jullie mee lezen en schrijven doet mij goed, ik heb het gevoel dat ik een beetje begrepen en gezien wordt zoals ik echt ben.
Lijkt mij een hele goede challenge, genoeg slapen en gezond eten, zodat je fit aan je vakantie kunt beginnen en lekker tot rust kunt komen. Hoop dat de drie mensen met wie je een praatje gaat maken leuke vluchtige nieuwe herinneringen worden, altijd goed iets nieuws aangaan, nieuwsgierig blijven naar andere.
Ben vandaag weer zonder capuchon boodschappen gaan doen en de beveiliger zei:" zo keertje zonder capuchon meiske?" Daar moest ik om lachen, werd dus wel gezien ook met capuchon, haha! Toch voelt het veel fijner bedekt, dus op terug weg capuchonneke weer op, mag best!
Grumpy klein vleermuisje, Hoe gaat het met je?
Vivinnetje, Je schrijft al een tijdje niet mee. Ik hoop dat alles goed met je gaat?
Kaatje, Dat denk ik ook dat als je zo in het leven staat, mensen zich zelf wel een keer tegen komen. Als je lekker gaat op het ongeluk van een ander, ben je in mijn ogen een beetje dommig.
Het zou zo fijn zijn als mensen wat liever voor elkaar waren en elkaar al het geluk van de wereld zouden gunnen. Als ik hier schrijf en een compliment krijg, gaat het echt om mij als mens (niet om mijn uiterlijk ) dan voel ik mij echt 'gezien' want jullie beoordelen mij op wat ik schrijf en hoe ik denk, dat voelt soms echter dan de buitenwereld die mij vaak op mijn uiterlijk heeft beoordeeld, maar nooit als mens heeft gezien. Al mijn exen zijn ook op mijn uiterlijk gevallen, maar niet op mij als mens ze hebben me eigenlijk alleen als knap koppie gezien, best triest. Die diepere verbinding heb ik tot nu toe nooit gehad, ik was altijd het poppetje zo noemde ze mij ook, maar ik ben geen poppetje. Met jullie mee lezen en schrijven doet mij goed, ik heb het gevoel dat ik een beetje begrepen en gezien wordt zoals ik echt ben.
Lijkt mij een hele goede challenge, genoeg slapen en gezond eten, zodat je fit aan je vakantie kunt beginnen en lekker tot rust kunt komen. Hoop dat de drie mensen met wie je een praatje gaat maken leuke vluchtige nieuwe herinneringen worden, altijd goed iets nieuws aangaan, nieuwsgierig blijven naar andere.
Ben vandaag weer zonder capuchon boodschappen gaan doen en de beveiliger zei:" zo keertje zonder capuchon meiske?" Daar moest ik om lachen, werd dus wel gezien ook met capuchon, haha! Toch voelt het veel fijner bedekt, dus op terug weg capuchonneke weer op, mag best!
Grumpy klein vleermuisje, Hoe gaat het met je?
Vivinnetje, Je schrijft al een tijdje niet mee. Ik hoop dat alles goed met je gaat?
donderdag 13 april 2023 om 23:21
Twijfel twijfel, toch doen;
Mag ik een lans breken voor de sociaal wat onhandige mensen...? Fakkel me alsjeblieft niet af... Maar ik zie een beetje sociale onhandigheid. ik kan mezelf ook vaak ontzettend sociaal gehandicapt voelen, misschien dat ik het daarom van de andere kant ook zie nu? Maar goed ik begrijp die man ergens wel. Het is ontzettend lastig om contact met iemand op te nemen als je weet dat iemand het moeilijk heeft. Want wat zeg je dan? Ik weet het, daar zijn tig antwoorden op mogelijk, van hele epistels tot een simpelweg 'ik denk aan je', maar dat is wat je nu bedenkt zonder in de situatie te zitten. Ik kan zelf enorm blokkeren in dit soort situaties. Je wilt het goede zeggen, maar wat is goed? Je wil vooral niks verkeerds zeggen, maar wat is verkeerd? en alleen maar een 'ik denk aan je' kun je ook verkeerd interpreteren - straks denkt ze dat ik wat van haar moet?
Ja zeker, een bos bloemen of fruitmand had absoluut netjes geweest vanuit een vereniging (geen idee wat voor vereniging het betreft, maar ik heb dat weleens mogen ontvangen vanuit een vereniging en dat doet ontzettend veel goed - die kant ken ik ook). Maar individueel..
. ** knip** Juist omdat ik weet hoe het is... Ik ben weleens bijna twee jaar ziek geweest van mijn werk en in die periode heb ik niet één kaartje gehad, van niemand. Ik hoorde niets, had alleen heel sporadisch contact met mijn leidinggevende. Verder alleen met de bedrijfsarts. Ik ben maar weer gaan werken toen ze over de WAO begonnen, dat ik na twee jaar ontslagen kon worden. Niemand (UWV, arbo) was het ermee eens dat ik weer ging werken, maar ik wilde mijn baan niet kwijt, dus sleepte ik mezelf naar het werk en deed wat ik moest doen. Maar dus nooit een bericht. Dat is best gek. Maar mensen weten gewoon niet zo goed wat ze moeten doen, moeten zeggen. En eerlijk is eerlijk, op een gegeven moment word je 'gewoon' een beetje vergeten. Dat is heel menselijk. Kennelijk.
En dan staat iemand ineens oog in oog met je op straat. Oeps. En wat zeg je dan? Nou, misschien gewoon de waarheid; dat ze het over je gehad hebben, dat ze zich zorgen over je maakten. En tsja, dat uitten ze onderling, niet naar jou. Gemiste kans en ontzetten niet meelevend, maar dat wil niet zeggen dat ze niet daadwerkelijk en oprecht met je mee hebben geleefd.
**knip**
Wat ik zeggen wil; dat mensen geen contact met je opnemen, wil niet zeggen dat ze je niets waard vinden. Niet iedereen weet hóe. Veel mensen weten niet hoe. En hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt.
En dan heb je ook nog het verschil tussen wat je denkt en wat je zegt. Dat je iets heel aardigs en meelevends wil gaan zeggen en bij het opentrekken van je mond een zin ten gehore brengt waar je zelf haast van schrikt. Grappige ondertoon, onhandig geformuleerd, weet ik veel wat. Je woorden komen niet altijd vloeiend je strot uit. Al helemaal niet in onverwachte situaties.
Laat mij solliciteren en je krijgt de meest idiote argumenten naar je hoofd geslingerd; heel veel input om me niet aan te nemen. Niet omdat ik me heb voorbereid op zo slecht mogelijk presteren, maar omdat ik dichtsla en onzin uit ga kramen...
Tot zover mijn gebroken lans... Wat niet wegneemt dat ik je frustratie heel goed begrijp BVJ en dat het gewoon echt niet leuk is hoe het ging.
En ondanks al die rottige gevoelens gewoon weer de capuchon af gehad vandaag - dat is weer petje af!!!!
En Kaatje, lijkt me fantastisch challenge; kun je nooit genoeg doen, goed voro jezelf zorgen! en dan ook nog op vakantie... zwijmel... lekker!!!
Mag ik een lans breken voor de sociaal wat onhandige mensen...? Fakkel me alsjeblieft niet af... Maar ik zie een beetje sociale onhandigheid. ik kan mezelf ook vaak ontzettend sociaal gehandicapt voelen, misschien dat ik het daarom van de andere kant ook zie nu? Maar goed ik begrijp die man ergens wel. Het is ontzettend lastig om contact met iemand op te nemen als je weet dat iemand het moeilijk heeft. Want wat zeg je dan? Ik weet het, daar zijn tig antwoorden op mogelijk, van hele epistels tot een simpelweg 'ik denk aan je', maar dat is wat je nu bedenkt zonder in de situatie te zitten. Ik kan zelf enorm blokkeren in dit soort situaties. Je wilt het goede zeggen, maar wat is goed? Je wil vooral niks verkeerds zeggen, maar wat is verkeerd? en alleen maar een 'ik denk aan je' kun je ook verkeerd interpreteren - straks denkt ze dat ik wat van haar moet?
Ja zeker, een bos bloemen of fruitmand had absoluut netjes geweest vanuit een vereniging (geen idee wat voor vereniging het betreft, maar ik heb dat weleens mogen ontvangen vanuit een vereniging en dat doet ontzettend veel goed - die kant ken ik ook). Maar individueel..
. ** knip** Juist omdat ik weet hoe het is... Ik ben weleens bijna twee jaar ziek geweest van mijn werk en in die periode heb ik niet één kaartje gehad, van niemand. Ik hoorde niets, had alleen heel sporadisch contact met mijn leidinggevende. Verder alleen met de bedrijfsarts. Ik ben maar weer gaan werken toen ze over de WAO begonnen, dat ik na twee jaar ontslagen kon worden. Niemand (UWV, arbo) was het ermee eens dat ik weer ging werken, maar ik wilde mijn baan niet kwijt, dus sleepte ik mezelf naar het werk en deed wat ik moest doen. Maar dus nooit een bericht. Dat is best gek. Maar mensen weten gewoon niet zo goed wat ze moeten doen, moeten zeggen. En eerlijk is eerlijk, op een gegeven moment word je 'gewoon' een beetje vergeten. Dat is heel menselijk. Kennelijk.
En dan staat iemand ineens oog in oog met je op straat. Oeps. En wat zeg je dan? Nou, misschien gewoon de waarheid; dat ze het over je gehad hebben, dat ze zich zorgen over je maakten. En tsja, dat uitten ze onderling, niet naar jou. Gemiste kans en ontzetten niet meelevend, maar dat wil niet zeggen dat ze niet daadwerkelijk en oprecht met je mee hebben geleefd.
**knip**
Wat ik zeggen wil; dat mensen geen contact met je opnemen, wil niet zeggen dat ze je niets waard vinden. Niet iedereen weet hóe. Veel mensen weten niet hoe. En hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt.
En dan heb je ook nog het verschil tussen wat je denkt en wat je zegt. Dat je iets heel aardigs en meelevends wil gaan zeggen en bij het opentrekken van je mond een zin ten gehore brengt waar je zelf haast van schrikt. Grappige ondertoon, onhandig geformuleerd, weet ik veel wat. Je woorden komen niet altijd vloeiend je strot uit. Al helemaal niet in onverwachte situaties.
Laat mij solliciteren en je krijgt de meest idiote argumenten naar je hoofd geslingerd; heel veel input om me niet aan te nemen. Niet omdat ik me heb voorbereid op zo slecht mogelijk presteren, maar omdat ik dichtsla en onzin uit ga kramen...
Tot zover mijn gebroken lans... Wat niet wegneemt dat ik je frustratie heel goed begrijp BVJ en dat het gewoon echt niet leuk is hoe het ging.
En ondanks al die rottige gevoelens gewoon weer de capuchon af gehad vandaag - dat is weer petje af!!!!
En Kaatje, lijkt me fantastisch challenge; kun je nooit genoeg doen, goed voro jezelf zorgen! en dan ook nog op vakantie... zwijmel... lekker!!!
vannelle wijzigde dit bericht op 15-04-2023 00:41
Reden: Het is gelezen. Vanwege herkenbaarheid situatie weggehaald…
Reden: Het is gelezen. Vanwege herkenbaarheid situatie weggehaald…
13.47% gewijzigd
vrijdag 14 april 2023 om 01:13
Zoals jij het beschrijft snap ik het ook van een andere kant. Dat iemand niet weet wat hij/zij moet zeggen en sociaal een beetje onhandig is. Als zo iemand als jij tegen mij zou zeggen, ik wist niet wat ik moest zeggen of doen, dus stelde ik het uit en heb ik uiteindelijk niets gedaan, dan zou ik dat helemaal kunnen begrijpen no hard feelings.
Maar dit kwam anders op mij over, ik kan het verkeerd interpreteren, maar mijn gevoel zit meestal wel goed. Daar zitten gewoon van die roddeltantes, die fel zijn en andermans leed uitgebreid bespreken en dan vind ik het minder prettig voelen als dat zo over mij gaat.
Jij bent een heel ander type, denkt veel na en probeert het zo goed mogelijk uit goede bedoelingen te doen naar iemand. Dan kun je bij mij ook weinig verkeerd doen, omdat ik weet hoe je in elkaar zou steken. Dit zijn meer van die gehaaide types en dan vind ik z'n opmerking gewoon onprettig. Onhandigheid en sociaal ongemakkelijk reacties kan ik meestal wel plaatsen en begrijpen en ik snap ook helemaal dat ze mij na een tijdje vergeten.
Wat naar dat je twee jaar lang ziek bent geweest en eigenlijk wel weer moest gaan werken, terwijl je er eigenlijk nog niet klaar voor was. Ik vind dat ook niet leuk om te lezen dat je maar één jaartje hebt gekregen, je voelt je in zn periode al rot dan is juist een kaartjebofniets ontvangen extra fijn. Maar je kunt het idd niet verwachten van mensen en zo klein als jou wereld op dat moment is, hun leven gaat door de meeste mensen beseffen het ook niet, de mensen van je werk lagen op een andere lijn dan jij op dat moment. Als je weer meedraait is het ook weer gewoon voor hun, terwijl jij veel mee hebt gemaakt in de tussentijd. Zo is het leven ook, als dat van een ander stil staat gaat de rest door. En die gene die stil staat zal zich misschien eenzaam en alleen voelen, maar het leven gaat door voor andere. Ik besef dat heel goed hoor, wil ook niemand iets kwalijk nemen. Schreef ook dat ik andere zou reageren als ik wel had gestraald en lekker in mijn vel had gezeten, nu zo zonder capuchon voor het eerst voelde het gewoon kwetsbaar en niet fijn. Heb het hier gedeeld en het is ook weer goed zo, was even verdrietig en ga weer moedig door.
Goed dat je ook de andere kant geschreven hebt en dat je de twijfel aan de kant hebt gezet om het te plaatsten. Nooit verkeerd om dingen van twee kanten te bekijken. Daar sta ik voor open, gisteren deelde ik mijn gevoel erover hoe de challenge voor mij gegaan was.
Petje af ook voor jou;).
Slaap lekker Vannelle
Maar dit kwam anders op mij over, ik kan het verkeerd interpreteren, maar mijn gevoel zit meestal wel goed. Daar zitten gewoon van die roddeltantes, die fel zijn en andermans leed uitgebreid bespreken en dan vind ik het minder prettig voelen als dat zo over mij gaat.
Jij bent een heel ander type, denkt veel na en probeert het zo goed mogelijk uit goede bedoelingen te doen naar iemand. Dan kun je bij mij ook weinig verkeerd doen, omdat ik weet hoe je in elkaar zou steken. Dit zijn meer van die gehaaide types en dan vind ik z'n opmerking gewoon onprettig. Onhandigheid en sociaal ongemakkelijk reacties kan ik meestal wel plaatsen en begrijpen en ik snap ook helemaal dat ze mij na een tijdje vergeten.
Wat naar dat je twee jaar lang ziek bent geweest en eigenlijk wel weer moest gaan werken, terwijl je er eigenlijk nog niet klaar voor was. Ik vind dat ook niet leuk om te lezen dat je maar één jaartje hebt gekregen, je voelt je in zn periode al rot dan is juist een kaartjebofniets ontvangen extra fijn. Maar je kunt het idd niet verwachten van mensen en zo klein als jou wereld op dat moment is, hun leven gaat door de meeste mensen beseffen het ook niet, de mensen van je werk lagen op een andere lijn dan jij op dat moment. Als je weer meedraait is het ook weer gewoon voor hun, terwijl jij veel mee hebt gemaakt in de tussentijd. Zo is het leven ook, als dat van een ander stil staat gaat de rest door. En die gene die stil staat zal zich misschien eenzaam en alleen voelen, maar het leven gaat door voor andere. Ik besef dat heel goed hoor, wil ook niemand iets kwalijk nemen. Schreef ook dat ik andere zou reageren als ik wel had gestraald en lekker in mijn vel had gezeten, nu zo zonder capuchon voor het eerst voelde het gewoon kwetsbaar en niet fijn. Heb het hier gedeeld en het is ook weer goed zo, was even verdrietig en ga weer moedig door.
Goed dat je ook de andere kant geschreven hebt en dat je de twijfel aan de kant hebt gezet om het te plaatsten. Nooit verkeerd om dingen van twee kanten te bekijken. Daar sta ik voor open, gisteren deelde ik mijn gevoel erover hoe de challenge voor mij gegaan was.
Petje af ook voor jou;).
Slaap lekker Vannelle
vrijdag 14 april 2023 om 07:06
Wat heb je die onhandigheid mooi omschreven @Vannelle! Zo zie ik het ook. Natuurlijk zijn er ook mensen die alleen maar sensatiebelust zijn en achter iemands rug roddelen, maar heel vaak weten mensen ook gewoon niet hoe te reageren. Zelf heb ik daar best heel veel last van. Ik wil iemand die het moeilijk heeft graag troosten, of iets meegeven, maar ik weet echt niet goed hoe.
Ik vind mezelf vaak zo stom op dat punt.
Toch hoor ik ook weleens dat iemand juist wat aan mijn woorden heeft gehad.
Ik vind mezelf vaak zo stom op dat punt.
Toch hoor ik ook weleens dat iemand juist wat aan mijn woorden heeft gehad.
vrijdag 14 april 2023 om 11:55
Ik blijf het ook lastig vinden. Vaak vraag ik bevestiging aan iemand, of ik dit zo kan opsturen. Of ik koop een kaartje en die ligt hier dan eerst drie weken.
Maar ik hoor dan wel eens later terug dat ik de enige was die iets van zich liet horen. En dan denk ik godzijdank dat ik het toch gedaan heb.
Nu zit ik tegen het afspreken van een kraambezoek aan te hikken, elke dag denk ik "Oh ja ik moet nu wel echt even .."
Ik heb wel direct een kaartje gestuurd gelukkig.
Soms is het kind echt al groot tegen de tijd dat ik kom. Maarja, hoe erg is het ... Dat weet ik niet. Hoor dan ook weer vaak dat ze heel weinig bezoek hebben gehad, en dat snap ik dan ook niet. Dat mensen elkaar zo laten bungelen. Maar het zal wel diezelfde onhandigheid weer zijn. Allemaal op ons eigen eiland, met onze eigen sores?
Maar ik hoor dan wel eens later terug dat ik de enige was die iets van zich liet horen. En dan denk ik godzijdank dat ik het toch gedaan heb.
Nu zit ik tegen het afspreken van een kraambezoek aan te hikken, elke dag denk ik "Oh ja ik moet nu wel echt even .."
Ik heb wel direct een kaartje gestuurd gelukkig.
Soms is het kind echt al groot tegen de tijd dat ik kom. Maarja, hoe erg is het ... Dat weet ik niet. Hoor dan ook weer vaak dat ze heel weinig bezoek hebben gehad, en dat snap ik dan ook niet. Dat mensen elkaar zo laten bungelen. Maar het zal wel diezelfde onhandigheid weer zijn. Allemaal op ons eigen eiland, met onze eigen sores?
vrijdag 14 april 2023 om 13:57
Goed dat jij ook de andere kant belicht Vannelle. Toen ik het stuk van Bvj las, had ik daar meteen een beeld bij van sensatiebeluste mensen. Maar dat is natuurlijk ook een oordeel. Ik merk wel dat ik door ervaringen uit het verleden, mensen sneller wantrouw. Als iemand een bepaalde uitstraling heeft, kan ik meteen al een negatief beeld hebben van iemand. Met als gevolg dat ik die persoon onbewust op een bepaalde manier benader waardoor het een selffulfilling prophecy wordt.
Wel goed om daar bewust van te zijn, en wat opener in contacten te staan. Soms kun je dan ook positief verrast worden. Dat is iets wat ik mij realiseerde door jouw bijdrage.
Wel goed om daar bewust van te zijn, en wat opener in contacten te staan. Soms kun je dan ook positief verrast worden. Dat is iets wat ik mij realiseerde door jouw bijdrage.
vrijdag 14 april 2023 om 15:21
Mij heb jij hier ooit een heel waardevol stukje meegegeven, waar ik heel veel aan gehad heb.Lieneke schreef: ↑14-04-2023 07:06Wat heb je die onhandigheid mooi omschreven @Vannelle! Zo zie ik het ook. Natuurlijk zijn er ook mensen die alleen maar sensatiebelust zijn en achter iemands rug roddelen, maar heel vaak weten mensen ook gewoon niet hoe te reageren. Zelf heb ik daar best heel veel last van. Ik wil iemand die het moeilijk heeft graag troosten, of iets meegeven, maar ik weet echt niet goed hoe.
Ik vind mezelf vaak zo stom op dat punt.
Toch hoor ik ook weleens dat iemand juist wat aan mijn woorden heeft gehad.
En heb jij met dit mooie weer van vandaag ook weer je capuchon afgezet net zoals met pasen?
zaterdag 15 april 2023 om 00:56
Begrijpelijk BVJ, dat gevoel dat je bij zo’n gesprek hebt. Daar kan uiteindelijk geen analyse tegenop. Toch merk ik ook wel dat zelfs dat gevoel beïnvloed kan worden door omstandigheden, waardoor het niet meer heel secuur te volgen is. Maar dat kan (zal) ook geheel aan mij liggen natuurlijk!
Lieneke, herkenbaar. Mensen zijn soms zo blij met wat je doet of zegt, terwijl ik me er zo ontzettend beroerd bij voelde… Soms denk ik, in de positieve momenten waarschijnlijk, dat ik er ook veel te ingewikkeld over nadenk. Want als ik naga wat ik zelf zou willen, dan is dat niet zo veel als wat ik mezelf opleg te geven…
Vage, zooooo herkenbaar!! Kaartjes die wekenlang liggen te verstoffen, want wat zet je erop, moet je überhaupt wel sturen… kraamvisites als ze al zowat naar school toe gaan… of hun rijbewijs gaan halen… Wel fijn om te lezen dat ik niet het enige rampenplan ben in dit soort dingen
.
Kaatje, ik heb een soort onbeholpen vertrouwen in mensen lijkt het soms. En dat is ook niet altijd even handig… Ik ga van het goede uit, zelfs als bij aanvang alle alarmbellen gaan rinkelen - want dat zal dan wel aan mij liggen, niet aan de ander. Wel met een grens overigens hoor, zelfs ik heb ergens grenzen daarin kennelijk. En ik ben me daar de laatste tijd ook wel wat meer van bewust, omdat alles wat meer binnenkomt en ik wat minder lijk te filteren. Heeft voor- en nadelen…
Overall ben ik wel blij met mijn vertrouwen, of eigenlijk is het meer nieuwsgierigheid, naar mensen, want het levert veel bijzondere ontmoetingen op.
En ik ben ook wel erg benieuwd naaf de capuchon-challenge!!
En of het Kaatje gelukt is goed voor zichzelf te zorgen vooralsnog?
Lieneke, herkenbaar. Mensen zijn soms zo blij met wat je doet of zegt, terwijl ik me er zo ontzettend beroerd bij voelde… Soms denk ik, in de positieve momenten waarschijnlijk, dat ik er ook veel te ingewikkeld over nadenk. Want als ik naga wat ik zelf zou willen, dan is dat niet zo veel als wat ik mezelf opleg te geven…
Vage, zooooo herkenbaar!! Kaartjes die wekenlang liggen te verstoffen, want wat zet je erop, moet je überhaupt wel sturen… kraamvisites als ze al zowat naar school toe gaan… of hun rijbewijs gaan halen… Wel fijn om te lezen dat ik niet het enige rampenplan ben in dit soort dingen
. Kaatje, ik heb een soort onbeholpen vertrouwen in mensen lijkt het soms. En dat is ook niet altijd even handig… Ik ga van het goede uit, zelfs als bij aanvang alle alarmbellen gaan rinkelen - want dat zal dan wel aan mij liggen, niet aan de ander. Wel met een grens overigens hoor, zelfs ik heb ergens grenzen daarin kennelijk. En ik ben me daar de laatste tijd ook wel wat meer van bewust, omdat alles wat meer binnenkomt en ik wat minder lijk te filteren. Heeft voor- en nadelen…
Overall ben ik wel blij met mijn vertrouwen, of eigenlijk is het meer nieuwsgierigheid, naar mensen, want het levert veel bijzondere ontmoetingen op.
En ik ben ook wel erg benieuwd naaf de capuchon-challenge!!
En of het Kaatje gelukt is goed voor zichzelf te zorgen vooralsnog?
zaterdag 15 april 2023 om 06:43
Bloemetjesvoorjou schreef: ↑14-04-2023 15:21Mij heb jij hier ooit een heel waardevol stukje meegegeven, waar ik heel veel aan gehad heb.
En heb jij met dit mooie weer van vandaag ook weer je capuchon afgezet net zoals met pasen?
Dat vind ik fijn om te lezen! En natuurlijk was het ook zo bedoeld, maar ik kan me zelf niet voorstellen dat iets van mij een ander verder kan helpen, of een goed gevoel kan geven. En ik ben ook vaak bang dat ik juist het verkeerde zeg, dat ik het alleen maar erger maak.
Ja, de capuchon was gisteren af hoor! En als het vandaag mooi weer is zet ik 'm weer niet op. Alleen al omdat je dan juist meer opvalt met zo'n ding op je hoofd. Maar wat voelt dat kaal he?
zaterdag 15 april 2023 om 12:04
Dat is wel mooi als je nieuwsgierig kunt zijn naar anderen. Ik denk ook dat je dan minder snel teleurgesteld raakt, want dan draait het contact om iemand leren kennen en niet om proberen zo leuk mogelijk over te komen, waar ik vaak onbewust toch naar streef. Deze ga ik onthouden.Vannelle schreef: ↑15-04-2023 00:56
Kaatje, ik heb een soort onbeholpen vertrouwen in mensen lijkt het soms. En dat is ook niet altijd even handig… Ik ga van het goede uit, zelfs als bij aanvang alle alarmbellen gaan rinkelen - want dat zal dan wel aan mij liggen, niet aan de ander. Wel met een grens overigens hoor, zelfs ik heb ergens grenzen daarin kennelijk. En ik ben me daar de laatste tijd ook wel wat meer van bewust, omdat alles wat meer binnenkomt en ik wat minder lijk te filteren. Heeft voor- en nadelen…
Overall ben ik wel blij met mijn vertrouwen, of eigenlijk is het meer nieuwsgierigheid, naar mensen, want het levert veel bijzondere ontmoetingen op.
Mijn challenge gaat wel goed. Ik slaap wat meer en eet wat minder ongezond. Ik merk ook dat ik het echt nodig heb, want ik ben best vermoeid.
Fijn weekend allemaal. Ik hoop dat jullie kunnen genieten van de zon!
zaterdag 15 april 2023 om 15:55
Toch ook weer aandoenlijk, jij bent zo intelligent en toch en je bang het verkeerde te zeggen. Dat siert je ook wel weer, anders zou je arrogant zijn.Lieneke schreef: ↑15-04-2023 06:43Dat vind ik fijn om te lezen! En natuurlijk was het ook zo bedoeld, maar ik kan me zelf niet voorstellen dat iets van mij een ander verder kan helpen, of een goed gevoel kan geven. En ik ben ook vaak bang dat ik juist het verkeerde zeg, dat ik het alleen maar erger maak.
Ja, de capuchon was gisteren af hoor! En als het vandaag mooi weer is zet ik 'm weer niet op. Alleen al omdat je dan juist meer opvalt met zo'n ding op je hoofd. Maar wat voelt dat kaal he?
Echt, Lieneke het was een klein stukje tekst van jou, wat mij heeft laten huilen, omdat er precies stond wat ik nodig had. Ik ken het stukje uit mijn hoofd en het geeft mij kracht als ik denk dat ik mislukt ben.
Goedzo gisteren af, dan zul je hem vandaag ook wel weer af hebben, mooi weer. Het is beter dat we nu alvast langzaam zonder capuchon lopen, want die zomer is er zo en dan gaat het niet meer je extra op, maar ook te warm. Ik vind het ook nog vreselijk kaal voelen, bijna naakt.
zaterdag 15 april 2023 om 23:49
Lieneke, heel herkenbaar om altijd maar te denken dat niemand op jouw inbreng zit te wachten… En dat als je wat zegt, dat waarschijnlijk alleen maar averechts werkt, of als een tang op een varken slaat, of wat dan ook… Die onzekerheid, gevoel van waardeloos zijn. Er niet mogen zijn… Best sneu als ik het zo schrijf, maar wel wat het is…
Kaatje, ik ehhh, wil niet teleurstellen, maar nieuwsgierig zijn naar anderen neemt niet de onzekerheid van het zijn weg. Helaas… De teleurstelling van afwijzing of niet gezien worden of wat dan ook, blijft. Wat niet wegneemt dat je vaak iets waardevols meeneemt, want iedereen heeft iets te vertellen. Maar het zelf ook bestaansrecht willen hebben, gezien worden, gewaardeerd willen worden, tsja, dat neem je denk ik altijd overal mee naartoe… Want is het niet eigenlijk zo dat je dat pas los kunt laten als je oké bent met jezelf? Ala je de waardering van jezelf krijgt en dus niet meer zo hard nodig hebt van een ander?
Theorie, theorie… want in praktische zin heb ik geen idee waar ik het over heb…
Tof dat jullie zo naakt durven zijn en die capuchon afzetten!! Dat is echt stoer, ook al lijkt het nu mooier weer (was dat ontzettend plaatselijk ofzo, dat de zon hier vandaag niet scheen?)
Mijn challenge behoeft nog enige aandacht… Ik kan niet met mijn gevoel zijn op het moment. Sterker nog, als het zich aandiende van de week, ging ik op zoek naar meer… Of in elk geval nam het een loopje met me. Ik weet het niet zo goed. De knop ging om denk ik, en dan wil je meer. Of eigenlijk juist niet. Beetje onbeholpen word ik ervan. Terwijl ik ook wel veel wél gevoeld heb, maar ik kan of durf er niet zo goed bij stil te staan. Misschien is het ook gewoon even te veel deze week en moet ik er vrede mee hebben dat het nu even niet lukt, niet kan. Dat dat er even zo mag zijn…
Als ik dat nou zelf probeer te gaan geloven, voldoe ik wellicht alsnog aan mijn challenge…?
Kaatje, ik ehhh, wil niet teleurstellen, maar nieuwsgierig zijn naar anderen neemt niet de onzekerheid van het zijn weg. Helaas… De teleurstelling van afwijzing of niet gezien worden of wat dan ook, blijft. Wat niet wegneemt dat je vaak iets waardevols meeneemt, want iedereen heeft iets te vertellen. Maar het zelf ook bestaansrecht willen hebben, gezien worden, gewaardeerd willen worden, tsja, dat neem je denk ik altijd overal mee naartoe… Want is het niet eigenlijk zo dat je dat pas los kunt laten als je oké bent met jezelf? Ala je de waardering van jezelf krijgt en dus niet meer zo hard nodig hebt van een ander?
Theorie, theorie… want in praktische zin heb ik geen idee waar ik het over heb…
Tof dat jullie zo naakt durven zijn en die capuchon afzetten!! Dat is echt stoer, ook al lijkt het nu mooier weer (was dat ontzettend plaatselijk ofzo, dat de zon hier vandaag niet scheen?)
Mijn challenge behoeft nog enige aandacht… Ik kan niet met mijn gevoel zijn op het moment. Sterker nog, als het zich aandiende van de week, ging ik op zoek naar meer… Of in elk geval nam het een loopje met me. Ik weet het niet zo goed. De knop ging om denk ik, en dan wil je meer. Of eigenlijk juist niet. Beetje onbeholpen word ik ervan. Terwijl ik ook wel veel wél gevoeld heb, maar ik kan of durf er niet zo goed bij stil te staan. Misschien is het ook gewoon even te veel deze week en moet ik er vrede mee hebben dat het nu even niet lukt, niet kan. Dat dat er even zo mag zijn…
Als ik dat nou zelf probeer te gaan geloven, voldoe ik wellicht alsnog aan mijn challenge…?
zondag 16 april 2023 om 00:53
Ja, ik vind wel dat je nog voldoet aan je chellange. Was toch ook een beetje de opdracht, dat het er even zo mocht zijn, wat meer vrede hebben. Probeer dit maar gewoon zo door te zetten, het komt zoals het komt.
Hier heeft de zon flink geschenen, zal wel plaatselijk geweest zijn. Ik heb mezelf echt overtroffen vandaag, normaal stel ik ook alles uit tot dat ik te laat ben met attent zijn ( ook niet durven) maar vandaag ben ik gelijk in actie gekomen toen ik iets hoorde ( wegens herkenbaarheid kan ik het niet specifiek delen) en ik heb gelijk een super lief kaartje gekregen als bedankje in mijn brievenbus. Voelde fantastisch! Spontaan gelijk reageren en nog een enorm lieve reactie krijgen ook.
Lees hier dat jullie er ook moeite mee hebben om een kaartje te sturen en dingen uitstellen, maar probeer het gewoon eens te doen ook al vind je, je eigen tekst niet zo goed of waardeloos zelfs, voor andere kan het wel grote waarde hebben. Iets aardigs doen ipv niet doen, omdat het niet goed genoeg zou zijn, geeft uiteindelijk een beter gevoel dan het helemaal niets te doen.
Kaatje, Nieuwsgierigheid blijven houden is altijd positief, mensen een kans geven. Maar het neemt de onzekerheid van je bestaan niet weg, ben ik het met Vannelle eens.
Je zou juist niet moeten proberen zo leuk mogelijk over te komen, blijf dicht bij jezelf laat jezelf zien zoals jij bent, dat is echt leuk genoeg. Je bent leuk genoeg en je mag er zijn net als ieder ander. En als iemand jou wat minder aardig zou vinden wat is daar dan eigenlijk zo erg aan?
Hier heeft de zon flink geschenen, zal wel plaatselijk geweest zijn. Ik heb mezelf echt overtroffen vandaag, normaal stel ik ook alles uit tot dat ik te laat ben met attent zijn ( ook niet durven) maar vandaag ben ik gelijk in actie gekomen toen ik iets hoorde ( wegens herkenbaarheid kan ik het niet specifiek delen) en ik heb gelijk een super lief kaartje gekregen als bedankje in mijn brievenbus. Voelde fantastisch! Spontaan gelijk reageren en nog een enorm lieve reactie krijgen ook.
Lees hier dat jullie er ook moeite mee hebben om een kaartje te sturen en dingen uitstellen, maar probeer het gewoon eens te doen ook al vind je, je eigen tekst niet zo goed of waardeloos zelfs, voor andere kan het wel grote waarde hebben. Iets aardigs doen ipv niet doen, omdat het niet goed genoeg zou zijn, geeft uiteindelijk een beter gevoel dan het helemaal niets te doen.
Kaatje, Nieuwsgierigheid blijven houden is altijd positief, mensen een kans geven. Maar het neemt de onzekerheid van je bestaan niet weg, ben ik het met Vannelle eens.
Je zou juist niet moeten proberen zo leuk mogelijk over te komen, blijf dicht bij jezelf laat jezelf zien zoals jij bent, dat is echt leuk genoeg. Je bent leuk genoeg en je mag er zijn net als ieder ander. En als iemand jou wat minder aardig zou vinden wat is daar dan eigenlijk zo erg aan?
zondag 16 april 2023 om 01:22
Dank je wel BVJ. Voor mij voelt het nooit goed genoeg, maar dat zou ook zo zijn als ik precies wel aan de opdracht zou hebben voldaan denk ik. Het moet altijd beter. Al helemaal als ik naar jullie kijk en hoe jullie je letterlijk blootgeven, dat vind ik echt knap! Dan voel ik me zo’n sukkeltje dat iets loopt te rommelen op de achtergrond maar waar helemaal niets van terecht komt. Klopt niet, weet ik, maar ik noet an mezelf nu eenmaal zes marathons per dag lopen…
(Met dat ik dit schrijf realiseer ik me pas dat dit waar is, dat dit inderdaad is wat ik van mezelf vraag… Waarom in godsnaam…???)
Maar vooral: BVJ, wat goed!! En wat gaaf dag je meteen zo’n fijne reactie erop gekregen hebt! Wauw! Mooi!
En je vraag. Tsja.. wat is daar zo erg aan… en toch is dat een dagelijkse doorlopende angst geloof ik… Zal te maken hebben met de waardering niet uit jezelf kunnen halen? En dus afhankelijk zijn van wat anderen van je vinden… enigszins…? Als je het zo schrijft klinkt het heel logisch om je daar niets van aan te trekken, maar in de praktijk is het toch echt wel een ding… Stom maar waar.
(Met dat ik dit schrijf realiseer ik me pas dat dit waar is, dat dit inderdaad is wat ik van mezelf vraag… Waarom in godsnaam…???)
Maar vooral: BVJ, wat goed!! En wat gaaf dag je meteen zo’n fijne reactie erop gekregen hebt! Wauw! Mooi!
En je vraag. Tsja.. wat is daar zo erg aan… en toch is dat een dagelijkse doorlopende angst geloof ik… Zal te maken hebben met de waardering niet uit jezelf kunnen halen? En dus afhankelijk zijn van wat anderen van je vinden… enigszins…? Als je het zo schrijft klinkt het heel logisch om je daar niets van aan te trekken, maar in de praktijk is het toch echt wel een ding… Stom maar waar.
zondag 16 april 2023 om 01:40
Vannele, Ik heb nagedacht over wat je schreef en ben wat milder tegen de in mijn ogen sensatiebeluste mens aan gaan kijken. Het is heel vervelend dat het met mij niet goed gaat, maar het is ook vervelend voor dat soort mensen om zo te moeten leven. Ik gun dat ze ook niet, dat ze dat nodig moeten hebben, omdat ze eigenlijk diep van binnen hardstikke onzeker zijn en het ook op een onhandige manier laten zien. Hoe wij sociaal onhandig kunnen zijn, maar het nog zo goed mogelijk proberen te doen, door soms maar helemaal niets te doen en andere het dus op een wat minder aardige manier, maar ook uit onzekerheid. Als ik er zo naar kijk, kan ik er wat milder mee omgaan. Dan kan ik proberen te denken, laat ze maar praten het komt ook voort uit onzekerheid. Ik vind het een minder mooi stukje mens, maar dat minder mooie stukje mens mag er ook zijn en daar moeten ze zelf mee leven. Ik ben blij dat ik met al mijn tekortkomingen en mislukte gevoel anders dan hen in het leven sta en waar ik mij vaak uit balans heb laten brengen door de 'lelijkheid' van een ander ga ik proberen dat niet meer te doen, maar er met meer liefde of compassie naar te kijken. En ook door de opdracht alleen maar orchideeën om mij heen te verzamelen, hopen dat ik in de toekomst dat soort mensen op afstand mag aanschouwen, maar het mij niet meer zoveel raakt dan in het verleden. Ik wil het fijn voor mezelf maken, dan zal ik het ook fijn moeten creëren.
Hebben jullie in het verleden ook vaak de verkeerde mensen een kans gegeven om binnen te laten komen, waardoor je schade hebt opgelopen? Ik wel namelijk en dat neem ik mezelf enorm kwalijk en kan ik nog steeds boos over worden, maar het is ook een enorme leerschool geweest. Ik weet wel precies wat ik nu wel en niet wil in relaties met andere mensen. Leer steeds duidelijker mijn grenzen aan te geven, waar ik vroeger echt totaal over mij heen heb laten lopen geen nee durfde te zeggen en dingen heb gedaan die ik achteraf helemaal niet wilde. Alles om idd maar aardig gevonden te worden het zo goed mogelijk voor een ander te willen doen, terwijl dat niet goed voor mij was. Ik doe daar niet meer aan mee. Ik las het hier wel een keer in relaties met mannen, dat jullie aan bepaalde 'verwachtingen' voldeden, terwijl het eigenlijk voor jullie niet echt nodig was. Dat wil ik ook nooit meer mij laten pushen omdat een ander verwachtingen heeft binnen een relatie van hoe het zou horen te zijn.
Dan maar niet aan verwachtingen voldoen, ik wil dicht bij mezelf blijven.
Je kunt je hele leven, leven voor andere maar uiteindelijk leef je toch voor jezelf.
Hebben jullie in het verleden ook vaak de verkeerde mensen een kans gegeven om binnen te laten komen, waardoor je schade hebt opgelopen? Ik wel namelijk en dat neem ik mezelf enorm kwalijk en kan ik nog steeds boos over worden, maar het is ook een enorme leerschool geweest. Ik weet wel precies wat ik nu wel en niet wil in relaties met andere mensen. Leer steeds duidelijker mijn grenzen aan te geven, waar ik vroeger echt totaal over mij heen heb laten lopen geen nee durfde te zeggen en dingen heb gedaan die ik achteraf helemaal niet wilde. Alles om idd maar aardig gevonden te worden het zo goed mogelijk voor een ander te willen doen, terwijl dat niet goed voor mij was. Ik doe daar niet meer aan mee. Ik las het hier wel een keer in relaties met mannen, dat jullie aan bepaalde 'verwachtingen' voldeden, terwijl het eigenlijk voor jullie niet echt nodig was. Dat wil ik ook nooit meer mij laten pushen omdat een ander verwachtingen heeft binnen een relatie van hoe het zou horen te zijn.
Dan maar niet aan verwachtingen voldoen, ik wil dicht bij mezelf blijven.
Je kunt je hele leven, leven voor andere maar uiteindelijk leef je toch voor jezelf.
zondag 16 april 2023 om 01:53
Vannele, Ik lees nu pas je stukje, denk dat ik zelf aan het type was en heb het idee dat alles op mijn mobiel ook later binnen komt. Je bent helemaal geen sukkeltje, juist omdat je altijd veelste groot en veel denkt en het nog beter en meer wil doen, heb je het goed gedaan voor jezelf. En je moet je niet vergelijken met ons, wij doen het niet beter dan jij, allemaal even knap met onze eigen challenge op onze eigen manier. Als ik mij met jou vergelijk voel ik mij ook een sukkeltje, dat ik moeite heb met mezelf bloot te geven, terwijl jij waarschijnlijk elke dag zonder capuchon rond loopt. Iedereen bewandelt zijn eigen pad hier en ik ben trots op ons allemaal.
Ga nu slapen, slaap lekker Vannelle.
Ga nu slapen, slaap lekker Vannelle.
zondag 16 april 2023 om 02:29
BVJ, je schrijft: “Hebben jullie in het verleden ook vaak de verkeerde mensen een kans gegeven om binnen te laten komen, waardoor je schade hebt opgelopen? Ik wel namelijk en dat neem ik mezelf enorm kwalijk en kan ik nog steeds boos over worden, maar het is ook een enorme leerschool geweest.”
Ja, ik ben heel veel foute mensen tegengekomen. En ja, die heb ik vaak (veel) meer ruimte gegeven dan me achteraf gezien lief was. En helaas heb ik daar ook de nodige deuken door opgelopen, en wel meer dan deuken denk ik. Maar hoezeer ik mezelf ook altijd alles verwijt, ik geloof dat ik mezelf dat niet verwijt. Ik heb geen invloed op wie ik tegenkom. En op wie ik als kind tegenkwam had ik al helemaal geen invloed (daar kan ik i.v.m. herkenbaarheid niks over zeggen, maar laten we het erop houden dat ik veel mensen ontmoette met een zware rugzak). Je geeft niet met voorbedachte rade te veel ruimte weg. Dat gebeurt, of niet. Je wilt aardig gevonden worden, allicht, wie wil dat niet? In eerste instantie toch. Daar heb je geen invloed op, dus hoef je je daar sowieso niet schuldig over te voelen. Denk ik.
Weet je, ik ben een soort sociaal onhandig gevoelsdier. Ik slurp ieders emotie op en heb vervolgens geen idee hoe daarmee om te gaan, want is dit nou van mij of van die ander? Moet ik nu wel of niet…? Geen flauwe notie. En dat gaat de hele dag zo door. Dat zal de reden zijn dat ik niet zo van veel mensen bij elkaar houd. Te druk in mijn hoofd wordt dat.
Mensen uiten zich gauw bij me, vertellen hun verhaal. En als ze dan zitten te snikken weet ik me geen houding te geven… Knuffel? Uhm, wil hij/zij dat wel? En zelf ben ik graag op mezelf dan, dus dat speelt ook mee; liever weggaan? Alle gevoel van een ander opslurpen, maar dat wat ze op zo’n moment nodig hebben niet kunnen aanvoelen. Das best sukkelgedrag…
Zullen we in het kader van het ontsukkelen afspreken dat we onszelf geen sukkel meer vinden? Hooguit mens? Onszelf toespreken zoals je je beste vriendin toe zou spreken. Misschien is dat wel de beste challenge ooit. Voor nu en de rest van ons leven…
Goeie nachtrust en fijne zo dag allemaal! (Dat is toch fijn om te lezen als je wakker wordt )
Ja, ik ben heel veel foute mensen tegengekomen. En ja, die heb ik vaak (veel) meer ruimte gegeven dan me achteraf gezien lief was. En helaas heb ik daar ook de nodige deuken door opgelopen, en wel meer dan deuken denk ik. Maar hoezeer ik mezelf ook altijd alles verwijt, ik geloof dat ik mezelf dat niet verwijt. Ik heb geen invloed op wie ik tegenkom. En op wie ik als kind tegenkwam had ik al helemaal geen invloed (daar kan ik i.v.m. herkenbaarheid niks over zeggen, maar laten we het erop houden dat ik veel mensen ontmoette met een zware rugzak). Je geeft niet met voorbedachte rade te veel ruimte weg. Dat gebeurt, of niet. Je wilt aardig gevonden worden, allicht, wie wil dat niet? In eerste instantie toch. Daar heb je geen invloed op, dus hoef je je daar sowieso niet schuldig over te voelen. Denk ik.
Weet je, ik ben een soort sociaal onhandig gevoelsdier. Ik slurp ieders emotie op en heb vervolgens geen idee hoe daarmee om te gaan, want is dit nou van mij of van die ander? Moet ik nu wel of niet…? Geen flauwe notie. En dat gaat de hele dag zo door. Dat zal de reden zijn dat ik niet zo van veel mensen bij elkaar houd. Te druk in mijn hoofd wordt dat.
Mensen uiten zich gauw bij me, vertellen hun verhaal. En als ze dan zitten te snikken weet ik me geen houding te geven… Knuffel? Uhm, wil hij/zij dat wel? En zelf ben ik graag op mezelf dan, dus dat speelt ook mee; liever weggaan? Alle gevoel van een ander opslurpen, maar dat wat ze op zo’n moment nodig hebben niet kunnen aanvoelen. Das best sukkelgedrag…
Zullen we in het kader van het ontsukkelen afspreken dat we onszelf geen sukkel meer vinden? Hooguit mens? Onszelf toespreken zoals je je beste vriendin toe zou spreken. Misschien is dat wel de beste challenge ooit. Voor nu en de rest van ons leven…
Goeie nachtrust en fijne zo dag allemaal! (Dat is toch fijn om te lezen als je wakker wordt
)
zondag 16 april 2023 om 10:46
Hier nog zo'n "sukkel" hoor...
Ik wissel meestal af tussen mezelf een sukkel vinden en wat meer mildheid en compassie voor mezelf.
Het zijn geen slechte eigenschappen, ik doe niemand kwaad. Maar ik zie wel dat het niet voor mijn behoeftes opkomen meer kwaad dan goed doet in relaties en vriendschappen.
Ik vind het bizar dat "nee" zeggen nog steeds zo veel moeite kost en gepaard gaat met gedachten als: ik ben niet goed genoeg, ik zou dit moeten kunnen/doen voor diegene, wat maakt het nou uit, kijk hoe makkelijk mijn leven is en iemand vraagt gewoon nu iets kleins, iets normaals, waarmee we waarschijnlijk zelfs een betere band opbouwen, en dat wil ik al niet? Dan is er iets mis met mij, dan blijf ik altijd alleen.
Heel soms denk ik andere gedachten, zoals dat nee zeggen juist integer is, me betrouwbaar maakt, dat ik daarmee voor mezelf zorg en er juist alleen maar meer kan zijn voor anderen. Maar die gedachten zijn vooralsnog niet meer dan een heel zacht achtergrondkoortje.
Opslurpen en dan onbeholpen zijn heb ik ook wel. Maar daar troost ik me vaak met de gedachte dat de meeste mensen dit hebben. Je kan toch maar weinig doen voor iemand, al klinkt het abstract, er zijn en aandacht hebben is genoeg (en is echt al heel veel!). Mijn mantra is "ieder maakt zijn eigen reis, en dit is de zijne/hare." Soms helpt het...
Ik wissel meestal af tussen mezelf een sukkel vinden en wat meer mildheid en compassie voor mezelf.
Het zijn geen slechte eigenschappen, ik doe niemand kwaad. Maar ik zie wel dat het niet voor mijn behoeftes opkomen meer kwaad dan goed doet in relaties en vriendschappen.
Ik vind het bizar dat "nee" zeggen nog steeds zo veel moeite kost en gepaard gaat met gedachten als: ik ben niet goed genoeg, ik zou dit moeten kunnen/doen voor diegene, wat maakt het nou uit, kijk hoe makkelijk mijn leven is en iemand vraagt gewoon nu iets kleins, iets normaals, waarmee we waarschijnlijk zelfs een betere band opbouwen, en dat wil ik al niet? Dan is er iets mis met mij, dan blijf ik altijd alleen.
Heel soms denk ik andere gedachten, zoals dat nee zeggen juist integer is, me betrouwbaar maakt, dat ik daarmee voor mezelf zorg en er juist alleen maar meer kan zijn voor anderen. Maar die gedachten zijn vooralsnog niet meer dan een heel zacht achtergrondkoortje.
Opslurpen en dan onbeholpen zijn heb ik ook wel. Maar daar troost ik me vaak met de gedachte dat de meeste mensen dit hebben. Je kan toch maar weinig doen voor iemand, al klinkt het abstract, er zijn en aandacht hebben is genoeg (en is echt al heel veel!). Mijn mantra is "ieder maakt zijn eigen reis, en dit is de zijne/hare." Soms helpt het...
zondag 16 april 2023 om 19:11
Herkenbaar Vage… De manier van naar jezelf kijken/tegen jezelf praten, niet voor je behoeftes opkomen, maar ook dat nee zeggen en de kortsluiting die dat soms veroorzaakt. Want al die afwegingen erachter… Je wil iets niet, alles in je lijf roept NEE, en toch doen. Want inderdaad, die belangen van een ander, zo erg is het allemaal toch niet, stel je niet zo aan, etc. Dat leger aan stemmen in het hoofd…
Maar ook precies wat je zegt, dat nee zeggen juist helpt, voor jezelf én de ander. Hoewel ik die in praktische zin ook weleens lastig vind. Ik vind het fijn als iemand nee tegen me durft te zeggen, maar tegelijkertijd zwengelt dat ook al die stemmen weer aan: zie nou wel, ze hebben geen zin in je; hoe durf je het ook te vragen; wat dacht je wel niet, etc. Ook dat kan een hele strijd worden in het hoofd. Dat gevoel van afwijzing sijpelt er gewoon doorheen, hoe fijn het ook is als mensen hun grenzen aangeven. En dat speelt dan dus ook weer mee als ik zelf nee zou willen zeggen.
Ingewikkeld… Of dat maken we er althans van…
Maar ook precies wat je zegt, dat nee zeggen juist helpt, voor jezelf én de ander. Hoewel ik die in praktische zin ook weleens lastig vind. Ik vind het fijn als iemand nee tegen me durft te zeggen, maar tegelijkertijd zwengelt dat ook al die stemmen weer aan: zie nou wel, ze hebben geen zin in je; hoe durf je het ook te vragen; wat dacht je wel niet, etc. Ook dat kan een hele strijd worden in het hoofd. Dat gevoel van afwijzing sijpelt er gewoon doorheen, hoe fijn het ook is als mensen hun grenzen aangeven. En dat speelt dan dus ook weer mee als ik zelf nee zou willen zeggen.
Ingewikkeld… Of dat maken we er althans van…
maandag 17 april 2023 om 20:08
Oké, in het kader van de challenge en de uitdaging dan ook maar opzoeken… Ik heb ontzettend de behoefte aan een schop onder mijn hol, lees een virtuele knuffel…
Ik zit een beetje met de ziel onder mijn arm… Druk in het hoofd, uitstelgedrag, maar ook gewoon nergens aan toekomen omdat het écht druk is en ik moe ben na het werk…
Maar ik merk dat het koste gaat van dingen. Belangrijke dingen…
**knip**
En maar blijven rennen voor de baas omdat ik me schuldig voel naar mijn collega’s als ik dat niet doe… En dus, tsja… Mijn prioriteitenlijstje is niet helemaal up to date zeg maar….
En ondertussen mezelf uitdagen door nieuwe dingen op te zoeken… Hoe dan…?
Ik weet het, opknippen in behapbare stukjes, maar het lukt niet, het past niet, ik heb de tijd niet, ik kan het niet. Chaos in het hoofd… En het liefst val ik nu gewoon iemand in de armen om even ontzettend te snikken, maar ook dat lukt niet en kan ik niet. Hulp vragen is niet zo mijn ding… En nu voel ik me een enorme dramaqueen, en dit wil ik niet en stel je niet aan en doe normaal… Maar mag ik misschien een schop onder mijn hol en een schouder tegelijkertijd?… Eén keertje maar…?
Ik zit een beetje met de ziel onder mijn arm… Druk in het hoofd, uitstelgedrag, maar ook gewoon nergens aan toekomen omdat het écht druk is en ik moe ben na het werk…
Maar ik merk dat het koste gaat van dingen. Belangrijke dingen…
**knip**
En maar blijven rennen voor de baas omdat ik me schuldig voel naar mijn collega’s als ik dat niet doe… En dus, tsja… Mijn prioriteitenlijstje is niet helemaal up to date zeg maar….
En ondertussen mezelf uitdagen door nieuwe dingen op te zoeken… Hoe dan…?
Ik weet het, opknippen in behapbare stukjes, maar het lukt niet, het past niet, ik heb de tijd niet, ik kan het niet. Chaos in het hoofd… En het liefst val ik nu gewoon iemand in de armen om even ontzettend te snikken, maar ook dat lukt niet en kan ik niet. Hulp vragen is niet zo mijn ding… En nu voel ik me een enorme dramaqueen, en dit wil ik niet en stel je niet aan en doe normaal… Maar mag ik misschien een schop onder mijn hol en een schouder tegelijkertijd?… Eén keertje maar…?
vannelle wijzigde dit bericht op 17-04-2023 20:51
Reden: Omdat het gewoon stom is…
Reden: Omdat het gewoon stom is…
29.89% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
