Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
maandag 17 april 2023 om 21:52
Lieve dappere Vannelle 
goed dat je constateert dat je overloopt en dat je je schuldig voelt. Schuld weegt zwaar op je schouders.
En je vraagt hulp, hier bij ons, in je eigen topic! Kleine stapjes...
Je voelt het misschien niet zo, maar je bent het waard om gezien te worden, en dat er voor jou gezorgd wordt.
Hoe zou je kunnen zorgen dat jij ietsje hoger komt op je prioriteitenlijst? Er is maar één Vannelle dus het zal wel moeten, zonder ben je nog verder van huis. Hoe zou je wat ademruimte kunnen krijgen?
goed dat je constateert dat je overloopt en dat je je schuldig voelt. Schuld weegt zwaar op je schouders. En je vraagt hulp, hier bij ons, in je eigen topic! Kleine stapjes...
Je voelt het misschien niet zo, maar je bent het waard om gezien te worden, en dat er voor jou gezorgd wordt.
Hoe zou je kunnen zorgen dat jij ietsje hoger komt op je prioriteitenlijst? Er is maar één Vannelle dus het zal wel moeten, zonder ben je nog verder van huis. Hoe zou je wat ademruimte kunnen krijgen?
maandag 17 april 2023 om 23:19
Allereerst chapeu dat je hulp durft te vragen! Dat is een hele stap voor jou, goed dat je dat gewoon gedaan hebt hier.
Je hoofd loopt nu dus helemaal over?
Adem in adem uit....zeg tegen jezelf het is wat het is, maak het niet groter dan het is. Probeer het simpel te maken en niet groter. Hoe groter je het maakt hoe meer je over loopt.
Hoe maak je het simpel?
Het is nu dus teveel in je hoofd waardoor je het overzicht niet meer hebt, maak een overzicht.
Wat moet je echt doen? Naar de dokter is dat echt nodig deze week? De andere dingen zijn die echt nodig? Zo ja, dan ga je dat doen. Zo niet, dan laat je dat voor het hier en nu los in je hoofd en stel je het uit. Doe wat noodzakelijk is en creëer weer ruimte en rust in je hoofd. Maak het overzichtelijk en simpel.
Je kan door blijven denken en alles 1000x de revue laten passeren in je hoofd, zonder dat je daadwerkelijk in actie komt, daar heb je alleen jezelf mee brengt je niet verder.
Maak het overzichtelijk en houd het simpel voor jezelf. Schrijf het anders op alle dingen die je zou ' moeten' doen in een rij onder elkaar maak daar een selectie van wat je echt moet doen, waarschijnlijk valt het lijstje dan wel mee, is het lijstje alleen heel groot gemaakt in je hoofd.
Knuffel voor jou!!!
Je hoofd loopt nu dus helemaal over?
Adem in adem uit....zeg tegen jezelf het is wat het is, maak het niet groter dan het is. Probeer het simpel te maken en niet groter. Hoe groter je het maakt hoe meer je over loopt.
Hoe maak je het simpel?
Het is nu dus teveel in je hoofd waardoor je het overzicht niet meer hebt, maak een overzicht.
Wat moet je echt doen? Naar de dokter is dat echt nodig deze week? De andere dingen zijn die echt nodig? Zo ja, dan ga je dat doen. Zo niet, dan laat je dat voor het hier en nu los in je hoofd en stel je het uit. Doe wat noodzakelijk is en creëer weer ruimte en rust in je hoofd. Maak het overzichtelijk en simpel.
Je kan door blijven denken en alles 1000x de revue laten passeren in je hoofd, zonder dat je daadwerkelijk in actie komt, daar heb je alleen jezelf mee brengt je niet verder.
Maak het overzichtelijk en houd het simpel voor jezelf. Schrijf het anders op alle dingen die je zou ' moeten' doen in een rij onder elkaar maak daar een selectie van wat je echt moet doen, waarschijnlijk valt het lijstje dan wel mee, is het lijstje alleen heel groot gemaakt in je hoofd.
Knuffel voor jou!!!
bloemetjesvoorjou wijzigde dit bericht op 18-04-2023 00:29
3.82% gewijzigd
maandag 17 april 2023 om 23:47
En misschien helpt het ook wel dag je niet de enige bent! Ik moet komende twee weken dingen doen, waar ik echt totaal geen zin in heb, lees enorm tegen op zie. Daar wordt mijn hoofd ook drukker van, geeft stress.
Konden we maar lekker even uit ons hoofd en op vakantie net zoals Kaatje.
Is het goed gegaan met meer slapen en gezonder eten? Klaar voor de vakantie? Fijn er even tussen uit, hoop dat je er van kan genieten en leuke drie nieuwe praatjes gaat maken;).
Veel plezier alvast en fijne tijd met je gezin.
Konden we maar lekker even uit ons hoofd en op vakantie net zoals Kaatje.
Is het goed gegaan met meer slapen en gezonder eten? Klaar voor de vakantie? Fijn er even tussen uit, hoop dat je er van kan genieten en leuke drie nieuwe praatjes gaat maken;).
Veel plezier alvast en fijne tijd met je gezin.
dinsdag 18 april 2023 om 00:05
Dank jullie wel…
Mezelf naar boven schuiven… het simpel en overzichtelijk maken… Gezien mogen worden, voor je mogen laten zorgen zelfs.. pfff… Je rot mogen voelen, wat moet wel wat niet…
Was de challenge niet dat het er allemaal mag zijn…? Dat lukte ergens wel afgelopen week. En dat lukt vandaag even niet… Maar ik zal proberen daarnaartoe terug te gaan… naar dat het oké is dat het zo voelt. Dat het wat veel is allemaal… de afgelopen jaren, maanden, weken. En dat dat morgen niet opgelost is en hoeft te zijn. En overzichtelijk maken wat wel en niet moet, al maakt een lijstje met wat ik moet me vooral onrustig ben ik bang… want alles moet… Maar niet nu, niet nu.
Dank jullie wel, voor de ruimte om ernaar te vragen… Voor het hier zijn.
Fijne nacht!
Mezelf naar boven schuiven… het simpel en overzichtelijk maken… Gezien mogen worden, voor je mogen laten zorgen zelfs.. pfff… Je rot mogen voelen, wat moet wel wat niet…
Was de challenge niet dat het er allemaal mag zijn…? Dat lukte ergens wel afgelopen week. En dat lukt vandaag even niet… Maar ik zal proberen daarnaartoe terug te gaan… naar dat het oké is dat het zo voelt. Dat het wat veel is allemaal… de afgelopen jaren, maanden, weken. En dat dat morgen niet opgelost is en hoeft te zijn. En overzichtelijk maken wat wel en niet moet, al maakt een lijstje met wat ik moet me vooral onrustig ben ik bang… want alles moet… Maar niet nu, niet nu.
Dank jullie wel, voor de ruimte om ernaar te vragen… Voor het hier zijn.
Fijne nacht!
dinsdag 18 april 2023 om 00:26
Challenge voor jou was ook met je gevoel zijn, dan mag dit gevoel er ook allemaal zijn. Dus ook al voelt het nu niet zo prettig voor je, het is ook oké dat dit er nu is. Niets mislukt aan hoor Vannelle ook vandaag niet, nu het even wat veel was voor je. Omarm jezelf!
Sorry voor mijn advies met lijstje, als dat je onrustig maakt en je alles moet werkt het niet. Ik dacht dat het misschien wat rust en overzicht zou geven, maar kan mij ook heel goed voorstellen dat het juist extra onrustig maakt. Laat het er dan maar even allemaal zijn, hier ga je ook weer doorheen en overleef je ook weer.
Dag bij dag stapje voor stapje....
Rustige nacht voor jou gewenst.
Ik ben trots op je!
Sorry voor mijn advies met lijstje, als dat je onrustig maakt en je alles moet werkt het niet. Ik dacht dat het misschien wat rust en overzicht zou geven, maar kan mij ook heel goed voorstellen dat het juist extra onrustig maakt. Laat het er dan maar even allemaal zijn, hier ga je ook weer doorheen en overleef je ook weer.
Dag bij dag stapje voor stapje....
Rustige nacht voor jou gewenst.
Ik ben trots op je!
dinsdag 18 april 2023 om 07:06
@Vannelle, als ik jou zo lees, en ook anderen: hebben we hier niet allemaal last van een slecht prikkelfilter? Komt de wereld bij ons allemaal hier (zo goed als) ongefilterd binnen? Zijn wij daardoor misschien veel gevoeliger dan anderen en hebben we ook daardoor een slechte start gemaakt met alle gevolgen van dien?
Hebben wij te maken gehad met ouders die niets kunnen met een kind dat overal overgevoelig op reageert en dat zich daardoor meer en meer terugtrekt? Vanwege al die prikkels en vanwege de reactie van de ouders?
Wat jij hebt heb ik ook en na mijn werk heb ik het vaak nodig om helemaal alleen te zijn. Meestal vind ik mijn weg daarin wel, maar het gebeurt ook dat ik na mijn werk van voren amper weet dat ik van achteren leef. Ik zit in de auto en rijd naar huis en mijn hoofd lijkt leeg, alles is vaag en ver.
Autorijden gaat goed hoor, er is nog nooit iets gebeurd op de weg. Ik focus me op het verkeer en verder is mijn hoofd dood.
Anderen hebben na het werk nog de energie om bijvoorbeeld te gaan sporten, ergens op bezoek te gaan, uitgebreid te koken, een theatervoorstelling te bezoeken of wat dan ook. Ik niet. Ik kán niet meer.
Eigenlijk heb ik dat altijd aan het einde van de dag, ik hoef niet eens gewerkt te hebben. Maar als je werkt moet je erbíj zijn en dat kost ongemerkt veel van me, meer dan van anderen lijkt het wel.
Hebben wij te maken gehad met ouders die niets kunnen met een kind dat overal overgevoelig op reageert en dat zich daardoor meer en meer terugtrekt? Vanwege al die prikkels en vanwege de reactie van de ouders?
Wat jij hebt heb ik ook en na mijn werk heb ik het vaak nodig om helemaal alleen te zijn. Meestal vind ik mijn weg daarin wel, maar het gebeurt ook dat ik na mijn werk van voren amper weet dat ik van achteren leef. Ik zit in de auto en rijd naar huis en mijn hoofd lijkt leeg, alles is vaag en ver.
Autorijden gaat goed hoor, er is nog nooit iets gebeurd op de weg. Ik focus me op het verkeer en verder is mijn hoofd dood.
Anderen hebben na het werk nog de energie om bijvoorbeeld te gaan sporten, ergens op bezoek te gaan, uitgebreid te koken, een theatervoorstelling te bezoeken of wat dan ook. Ik niet. Ik kán niet meer.
Eigenlijk heb ik dat altijd aan het einde van de dag, ik hoef niet eens gewerkt te hebben. Maar als je werkt moet je erbíj zijn en dat kost ongemerkt veel van me, meer dan van anderen lijkt het wel.
dinsdag 18 april 2023 om 08:19
Hier wel zeer gevoelig inderdaad. Als kind was ik ook temperamentvol en "moeilijk" voor mijn ouders, ik ving alles op qua sferen in huis en van anderen en reageerde dat allemaal af.
Maar ik denk qua kip-eiverhaal in mijn geval dat het "geen prikkelfilter" eigenlijk meer een symptoom is dan een oorzaak. Ik ben veiligheid gaan zoeken in mijn hoofd en verwerk prikkels daardoor niet goed, want mijn lichaam doet/deed niet mee. Dus ik incasseerde alleen maar en dan liep de emmer vanzelf over.
Nu ik dat geleerd heb om te doen, om beter mijn (fysieke/emotionele) grenzen te voelen en om veiligheid en rust op te zoeken in mezelf, meer in contact blijf met mijn gevoelens, deze kan reguleren, kan ik prikkels en gevoelens van anderen echt verrassend veel beter hanteren. Ik ben wel nog lerende daar in, maar het is al heel erg verbeterd. Alsof ik oordopjes op mijn voelsprieten kan zetten als het ware. Voorheen was ik het altijd aan het verdragen/ondergaan/uithouden.
Ook kan ik in bepaalde omgevingen gewoon niet functioneren. En dat zie ik bij veel anderen overigens ook, dat ze zich laten geselen door ongezonde omgevingen en daardoor helemaal kapot gaan. Je ziet ze voor je ogen leeglopen en zo'n starende blik krijgen. Sinds ik van mezelf accepteer dat ik heel hard kan leeglopen van een bepaalde omgeving (zoals vergaderingen) en het niet meer opzoek, gaat het ook beter.
Maar wat vroeger vooral van anderen was, aan het eind van de dag nog dingen doen, dat kan ik tegenwoordig ook. Voorheen moest ik vaak in een donkere kamer in bed liggen als ik een dag gewerkt had, of mensen had gezien.
Laatst was ik op een verjaardagsfeest vol met onbekenden, met chaos, rondrennende kinderen en van die onderhuidse, onuitgesproken familie-toestanden waar ik normaal echt slecht op ga, Maar het ging prima, ik was gewoon kalm en mezelf, had niet eens gedronken ofzo, en na de verjaardag kon ik gewoon over tot de orde van de dag. Alsof ik in mijn eigen rustige cocon zat, maar wel verbinding kon maken met anderen. Ik kon bij iedereen zien hoe het met ze ging en even contact maken, dan zie je dus hoeveel mensen echt slecht zijn in dat soort omgevingen en eigenlijk geen contact maken. Ik leek wel een normaal mens. 5 jaar geleden had ik je uitgelachen als je me had verteld dat ik dit ooit zou kunnen.
Maar ik denk qua kip-eiverhaal in mijn geval dat het "geen prikkelfilter" eigenlijk meer een symptoom is dan een oorzaak. Ik ben veiligheid gaan zoeken in mijn hoofd en verwerk prikkels daardoor niet goed, want mijn lichaam doet/deed niet mee. Dus ik incasseerde alleen maar en dan liep de emmer vanzelf over.
Nu ik dat geleerd heb om te doen, om beter mijn (fysieke/emotionele) grenzen te voelen en om veiligheid en rust op te zoeken in mezelf, meer in contact blijf met mijn gevoelens, deze kan reguleren, kan ik prikkels en gevoelens van anderen echt verrassend veel beter hanteren. Ik ben wel nog lerende daar in, maar het is al heel erg verbeterd. Alsof ik oordopjes op mijn voelsprieten kan zetten als het ware. Voorheen was ik het altijd aan het verdragen/ondergaan/uithouden.
Ook kan ik in bepaalde omgevingen gewoon niet functioneren. En dat zie ik bij veel anderen overigens ook, dat ze zich laten geselen door ongezonde omgevingen en daardoor helemaal kapot gaan. Je ziet ze voor je ogen leeglopen en zo'n starende blik krijgen. Sinds ik van mezelf accepteer dat ik heel hard kan leeglopen van een bepaalde omgeving (zoals vergaderingen) en het niet meer opzoek, gaat het ook beter.
Maar wat vroeger vooral van anderen was, aan het eind van de dag nog dingen doen, dat kan ik tegenwoordig ook. Voorheen moest ik vaak in een donkere kamer in bed liggen als ik een dag gewerkt had, of mensen had gezien.
Laatst was ik op een verjaardagsfeest vol met onbekenden, met chaos, rondrennende kinderen en van die onderhuidse, onuitgesproken familie-toestanden waar ik normaal echt slecht op ga, Maar het ging prima, ik was gewoon kalm en mezelf, had niet eens gedronken ofzo, en na de verjaardag kon ik gewoon over tot de orde van de dag. Alsof ik in mijn eigen rustige cocon zat, maar wel verbinding kon maken met anderen. Ik kon bij iedereen zien hoe het met ze ging en even contact maken, dan zie je dus hoeveel mensen echt slecht zijn in dat soort omgevingen en eigenlijk geen contact maken. Ik leek wel een normaal mens. 5 jaar geleden had ik je uitgelachen als je me had verteld dat ik dit ooit zou kunnen.
dinsdag 18 april 2023 om 12:18
Dank je wel Bvj, lief van je! Het gezond leven is wel iets beter gegaan. Niet perfect (want ik diep van binnen eigenlijk wil) maar ik slaap wat meer, en snoep wat minder. Dus elk klein stapje is winst.Bloemetjesvoorjou schreef: ↑17-04-2023 23:47En misschien helpt het ook wel dag je niet de enige bent! Ik moet komende twee weken dingen doen, waar ik echt totaal geen zin in heb, lees enorm tegen op zie. Daar wordt mijn hoofd ook drukker van, geeft stress.
Konden we maar lekker even uit ons hoofd en op vakantie net zoals Kaatje.
Is het goed gegaan met meer slapen en gezonder eten? Klaar voor de vakantie? Fijn er even tussen uit, hoop dat je er van kan genieten en leuke drie nieuwe praatjes gaat maken;).
Veel plezier alvast en fijne tijd met je gezin.
dinsdag 18 april 2023 om 12:20
Mag het er ook zijn, dat het er even niet mag zijn? Dat je merkt dat je in een strijd zit? Dat je alles gewoon even helemaal zat bent en niet wilt voelen?Vannelle schreef: ↑18-04-2023 00:05Dank jullie wel…
Mezelf naar boven schuiven… het simpel en overzichtelijk maken… Gezien mogen worden, voor je mogen laten zorgen zelfs.. pfff… Je rot mogen voelen, wat moet wel wat niet…
Was de challenge niet dat het er allemaal mag zijn…? Dat lukte ergens wel afgelopen week. En dat lukt vandaag even niet… Maar ik zal proberen daarnaartoe terug te gaan… naar dat het oké is dat het zo voelt. Dat het wat veel is allemaal… de afgelopen jaren, maanden, weken. En dat dat morgen niet opgelost is en hoeft te zijn. En overzichtelijk maken wat wel en niet moet, al maakt een lijstje met wat ik moet me vooral onrustig ben ik bang… want alles moet… Maar niet nu, niet nu.
Dank jullie wel, voor de ruimte om ernaar te vragen… Voor het hier zijn.
Fijne nacht!
dinsdag 18 april 2023 om 12:29
Ik ben inderdaad ook erg prikkelgevoelig. De laatste weken zijn erg druk, en ik voel me leeggezogen. Terwijl ik er echt op let om pauze te nemen tussendoor. In de avond plof ik neer op de bank, of ga meteen op bed liggen. Soms doe ik wel iets in de avond, en als ik er ben is dat vaak ook leuk, maar het ernaar toe gaan is moeilijk. Ik denk ook dat het veel energie kost om veel in je hoofd te zitten (wat ik erg veel doe). En alle emoties die zo hard binnenkomen, kosten ook enorm veel energie. Bij mochten deze emoties er vroeger niet zijn. Ik heb hierdoor geleerd om dingen niet te uiten maar alles intern op te lossen. In de loop der jaren wel steeds beter geleerd om me wel te uiten, maar intern blijf ik altijd druk.
Fijn om te lezen Vage dat jij daarin je steeds meer je weg vindt. Hoe vind jij de rust en veiligheid in jezelf? Is dat door de emoties er te laten zijn, of doe jij ook bepaalde oefeningen?
Fijn om te lezen Vage dat jij daarin je steeds meer je weg vindt. Hoe vind jij de rust en veiligheid in jezelf? Is dat door de emoties er te laten zijn, of doe jij ook bepaalde oefeningen?
dinsdag 18 april 2023 om 16:52
Ja vooral met oefeningen, dankzij de begeleiding van een haptonoom. Blijkt dat je prikkels en gevoelens reguleren volledig met je lichaam doet en niet met je hoofd.. ik had geen idee. Dat je door je lichaam te voelen, je gevoelens een plek geeft als het ware, ik vind het nog steeds magisch.
Maar ook een rem zetten op mijn eigen gedrag, ik ben zelf een hele grote bron van prikkels doordat ik graag aardig gevonden wil worden en veel te hard m'n best doe.
Wat goed dat je je gevoelens steeds beter kan uiten kaatje. Daar ben ik nog altijd niet goed in.
Ben je nu op vakantie trouwens?
Maar ook een rem zetten op mijn eigen gedrag, ik ben zelf een hele grote bron van prikkels doordat ik graag aardig gevonden wil worden en veel te hard m'n best doe.
Wat goed dat je je gevoelens steeds beter kan uiten kaatje. Daar ben ik nog altijd niet goed in.
Ben je nu op vakantie trouwens?
dinsdag 18 april 2023 om 20:35
Wat klinkt dat goed Vage, met je lichaam emoties opvangen ipv je hoofd. Ik schiet zelf heel snel in mijn hoofd, maar vaak wordt het daar niet beter van.
Lukt het jou om een rem op je gedrag te zetten? Ik ben mij er namelijk ook bewust van dat ik altijd hard mijn best doe om leuk gevonden te wil worden, maar ik vind het heel moeilijk om vervolgens iets te veranderen.
Wij gaan zaterdag weg, tel de dagen echt af.
Lukt het jou om een rem op je gedrag te zetten? Ik ben mij er namelijk ook bewust van dat ik altijd hard mijn best doe om leuk gevonden te wil worden, maar ik vind het heel moeilijk om vervolgens iets te veranderen.
Wij gaan zaterdag weg, tel de dagen echt af.
dinsdag 18 april 2023 om 21:40
Geen sorry hoor BVJ! Ook al is een lijstje in letterlijke zin het nu even niet, de vragen over wat wel en niet nu moet zijn natuurlijk volkomen terecht en helpen ook!
Dank jullie allemaal voor het hier zijn! Het was fijn niet in mijn uppie de dag door te hoeven. Dat het er mocht zijn. Het gaat inmiddels beter, minder chaos, meer rust. Even de knop om, gevoelens geparkeerd. Adem halen.
Wat leerzaam allemaal hierboven, over overprikkeling en dat middels je lijf reguleren. Dat is precies wat ik ook doe: al die prikkels met het verstand verwerken, waardoor je alleen maar meer prikkels creëert… De hele dag je best doen en aardig gevonden worden…
En gevoelens onder woorden brengen ben ik ook bepaald geen held in. Ontzettend ingewikkeld om in die brij van gevoelens de juiste te vinden.
En dan kun je dat dus middels je lijf reguleren… Hm, ik geloof dat ik toch eens een hartig woordje met mijn haptotherapeut moet spreken, want dit soort dingen komt niet bepaald aan bod (en kom ik wel voor)…
Wat ze me dan wel weer meegaf is dat je niet je best hoeft te doen, jezelf niet hoeft te bewijzen. Je hoeft alleen maar jezelf te zíjn. Geen rol spelen.
Dat klonk allemaal heel wijs en om na te streven, maar het lukt me niet zo goed het te reproduceren, ook omdat ik nu denk: “ja, hóe dan!?”… Wie ben je dan… waar haal je het vandaan enzo…
Kaatje, ik kan me voorstellen dat je aan net aftellen bent, heerlijk vooruitzicht!
Dank jullie allemaal voor het hier zijn! Het was fijn niet in mijn uppie de dag door te hoeven. Dat het er mocht zijn. Het gaat inmiddels beter, minder chaos, meer rust. Even de knop om, gevoelens geparkeerd. Adem halen.
Wat leerzaam allemaal hierboven, over overprikkeling en dat middels je lijf reguleren. Dat is precies wat ik ook doe: al die prikkels met het verstand verwerken, waardoor je alleen maar meer prikkels creëert… De hele dag je best doen en aardig gevonden worden…
En gevoelens onder woorden brengen ben ik ook bepaald geen held in. Ontzettend ingewikkeld om in die brij van gevoelens de juiste te vinden.
En dan kun je dat dus middels je lijf reguleren… Hm, ik geloof dat ik toch eens een hartig woordje met mijn haptotherapeut moet spreken, want dit soort dingen komt niet bepaald aan bod (en kom ik wel voor)…
Wat ze me dan wel weer meegaf is dat je niet je best hoeft te doen, jezelf niet hoeft te bewijzen. Je hoeft alleen maar jezelf te zíjn. Geen rol spelen.
Dat klonk allemaal heel wijs en om na te streven, maar het lukt me niet zo goed het te reproduceren, ook omdat ik nu denk: “ja, hóe dan!?”… Wie ben je dan… waar haal je het vandaan enzo…
Kaatje, ik kan me voorstellen dat je aan net aftellen bent, heerlijk vooruitzicht!
dinsdag 18 april 2023 om 21:50
Paar nachtjes nog maar dus...
Tja veranderen lukt ook niet zomaar vanzelf, als je daarvoor iets moet doen wat je nog niet kan of waar je zelfs niet van weet dat het bestaat. Ik wist dat van mijn lichaam allemaal niet. En theorie heb je ook niets aan. Iemand moet je dat leren door je daar in mee te nemen.
En wie is "jezelf" inderdaad.
Tja veranderen lukt ook niet zomaar vanzelf, als je daarvoor iets moet doen wat je nog niet kan of waar je zelfs niet van weet dat het bestaat. Ik wist dat van mijn lichaam allemaal niet. En theorie heb je ook niets aan. Iemand moet je dat leren door je daar in mee te nemen.
En wie is "jezelf" inderdaad.
dinsdag 18 april 2023 om 22:17
Dit heb ik ook heel erg.Lieneke schreef: ↑18-04-2023 07:06@Vannelle, als ik jou zo lees, en ook anderen: hebben we hier niet allemaal last van een slecht prikkelfilter? Komt de wereld bij ons allemaal hier (zo goed als) ongefilterd binnen? Zijn wij daardoor misschien veel gevoeliger dan anderen en hebben we ook daardoor een slechte start gemaakt met alle gevolgen van dien?
Hebben wij te maken gehad met ouders die niets kunnen met een kind dat overal overgevoelig op reageert en dat zich daardoor meer en meer terugtrekt? Vanwege al die prikkels en vanwege de reactie van de ouders?
Wat jij hebt heb ik ook en na mijn werk heb ik het vaak nodig om helemaal alleen te zijn. Meestal vind ik mijn weg daarin wel, maar het gebeurt ook dat ik na mijn werk van voren amper weet dat ik van achteren leef. Ik zit in de auto en rijd naar huis en mijn hoofd lijkt leeg, alles is vaag en ver.
Autorijden gaat goed hoor, er is nog nooit iets gebeurd op de weg. Ik focus me op het verkeer en verder is mijn hoofd dood.
Anderen hebben na het werk nog de energie om bijvoorbeeld te gaan sporten, ergens op bezoek te gaan, uitgebreid te koken, een theatervoorstelling te bezoeken of wat dan ook. Ik niet. Ik kán niet meer.
Eigenlijk heb ik dat altijd aan het einde van de dag, ik hoef niet eens gewerkt te hebben. Maar als je werkt moet je erbíj zijn en dat kost ongemerkt veel van me, meer dan van anderen lijkt het wel.
Als kind was ik ook heel gevoelig ik voelde en zag alles, wat bij een ander niet opviel. Als er iemand op bezoek was geweest en ik tegen mijn moeder vertelde die mevrouw zat niet zo lekker in haar vel hè, snapte mijn moeder dat nooit dat ik dat allemaal voelde, maar achteraf bleek ik altijd gelijk te hebben. Energieën voel ik ook vaak in een ruimte, soms kwam ik bij iemand thuis en moest ik gewoon gaan omdat de energie mij naar de keel greep. Ik kan ook totaal overprikkelt en leeg gezogen thuis komen als ik teveel in mij op heb laten nemen, als het mij niet is gelukt om te filteren.
Wat jij schreef Vaga, dat het je gelukt is om naar een feestje te gaan zonder alles binnen te laten komen is zo fijn, dat, dat je nu lukt.
Soms lukt mij dat ook, om de energie bij een ander te laten. Ik merk dat als ik niet lekker in mijn vel zit, alles veel harder binnen komt.
Ik was vandaag ergens en dat hoor, voel en zie ik alles, totale chaos in mijn hoofd. En dan komt de negatieve energie van een ander ook nkg harder binnen. Dat sloopt en zonder dat je veel hebt gedaan kun je daarna totaal uitgeput zijn.
Meestal is het wel als ik zelf gespannen ben zoals vandaag, dan heb ik die filter nog minder terwijl je die dan eigenlijk zo hard nodig hebt.
dinsdag 18 april 2023 om 22:30
Dat doe ik dus ook altijd met mijn hoofd, dat is wel leerzaam dat je de prikkels dus ook met je lichaam kunt reguleren. Dat aardig gevonden willen worden kan ik wel weer beter los laten en mijn gevoelens kan ik ook redelijk uiten.Vage schreef: ↑18-04-2023 16:52Ja vooral met oefeningen, dankzij de begeleiding van een haptonoom. Blijkt dat je prikkels en gevoelens reguleren volledig met je lichaam doet en niet met je hoofd.. ik had geen idee. Dat je door je lichaam te voelen, je gevoelens een plek geeft als het ware, ik vind het nog steeds magisch.
Maar ook een rem zetten op mijn eigen gedrag, ik ben zelf een hele grote bron van prikkels doordat ik graag aardig gevonden wil worden en veel te hard m'n best doe.
Wat goed dat je je gevoelens steeds beter kan uiten kaatje. Daar ben ik nog altijd niet goed in.
Ben je nu op vakantie trouwens?
Ik hoef niet door iedereen aardig gevonden te worden, maar heb wel last van de negatieve lading van een ander. Niet omdat ik bang ben dat die ander mij niet aardig zou vinden, maar die hele sterke lading van een ander komt bij mij dus enorm binnen, word ik zelfs prikkelbaar van als het negatief geladen is.
dinsdag 18 april 2023 om 22:47
Jezelf dat ben jij, ik ben wel mezelf hoe ik mezelf ben hoef ik mij niet af te vragen, want ik ben mezelf. Ik speel geen rol, ik ben ik. In sommige situaties zul je wel aangepast gedrag moeten vertonen, anders vertoon je gedragsproblemen. Als je leuk gevonden wil worden en daardoor ander gedrag gaat vertonen ben je op dat moment niet jezelf, maar bezig extra leuk over te komen.
Jullie lijken mij allemaal hele lieve mensen, ik denk dat als je jezelf ( wat dus niet zo vanzelfsprekend is voor sommige, want wie ben jij zelf) laat zien je gewoon aardig gevonden wordt, omdat je daadwerkelijk echt aardig bent. Hier schrijven we toch ook minder mooie stukken van onszelf en laten jullie een deel van jezelf zien en toch vindt niemand elkaar hier onaardig.
Wat je schrijft ben je wel zelf hier toch? Dat is geen rol om jezelf leuker over te doen laten komen. Vertrouw maar meer op jouw als mens op jezelf dus, want dat is goed, goed en mooi genoeg om gezien te mogen worden door iedereen.
Jullie lijken mij allemaal hele lieve mensen, ik denk dat als je jezelf ( wat dus niet zo vanzelfsprekend is voor sommige, want wie ben jij zelf) laat zien je gewoon aardig gevonden wordt, omdat je daadwerkelijk echt aardig bent. Hier schrijven we toch ook minder mooie stukken van onszelf en laten jullie een deel van jezelf zien en toch vindt niemand elkaar hier onaardig.
Wat je schrijft ben je wel zelf hier toch? Dat is geen rol om jezelf leuker over te doen laten komen. Vertrouw maar meer op jouw als mens op jezelf dus, want dat is goed, goed en mooi genoeg om gezien te mogen worden door iedereen.
dinsdag 18 april 2023 om 23:50
Herkenbaar BVJ dat prikkels veel harder binnenkomen als je moe bent. Dat is ook niet zo gek denk ik, dan heb je gewoon letterlijk de energie niet om volledig te functioneren. Daar had ik gisteren ook last van. Te moe, te veel ad hoc stress - na een langdurige periode van veel te veel stress, voortdurend, en veel stressvolle dingen de dagen ervoor - alles kwam keihard binnen en ging gezellig zitten woekeren. Alles is dan ineens een probleem, niks is meer overzichtelijk, volledig het overzicht kwijt. Dan ga je ook niet even zitten voelen, want het lijkt of je dat niet overleeft. Alles weg willen drukken, deksel erop, knop om, alleen niet in staat dat te dóen. Nu ja, gelukkig waren jullie er, dat hielp.
Lijkt me fijn als je leert dergelijke overweldigende gevoelens met je lichaam op te vangen. Ik kan me er in letterlijke zin niet zoveel bij voorstellen - ook alarmbellen als in dat dat lijf al zoveel te verstouwen heeft - maar het klinkt wel gezonder, beter, draaglijker. Want dat hoofd dat doet ook maar wat.
Lijkt me fijn BVJ dat je jezelf kunt zijn. Een peut zei laatst tegen me - toen ik aangaf het idee te hebben te doen alsof, net alsof ik aardig ben ofzo - dat als iets me totaal geen moeite kost, het vanzelf gaat, dat dus kennelijk gewoon is wie ik ben, hoe ik ben. Dat dat bij me past en ik daar mijn hoofd dus niet over hoef te breken. Want in mijn hoofd heb ik altijd achterdocht naar mezelf: bén je zo of dóe je zo omdat je aardig gevonden wil worden?? Best vermoeiend…
Lijkt me fijn als je leert dergelijke overweldigende gevoelens met je lichaam op te vangen. Ik kan me er in letterlijke zin niet zoveel bij voorstellen - ook alarmbellen als in dat dat lijf al zoveel te verstouwen heeft - maar het klinkt wel gezonder, beter, draaglijker. Want dat hoofd dat doet ook maar wat.
Lijkt me fijn BVJ dat je jezelf kunt zijn. Een peut zei laatst tegen me - toen ik aangaf het idee te hebben te doen alsof, net alsof ik aardig ben ofzo - dat als iets me totaal geen moeite kost, het vanzelf gaat, dat dus kennelijk gewoon is wie ik ben, hoe ik ben. Dat dat bij me past en ik daar mijn hoofd dus niet over hoef te breken. Want in mijn hoofd heb ik altijd achterdocht naar mezelf: bén je zo of dóe je zo omdat je aardig gevonden wil worden?? Best vermoeiend…
woensdag 19 april 2023 om 00:23
Denk dat ze daar wel gelijk in heeft, in je hoofd gaan er allerlei gedachten door je heen, ben ik wel aardig? Ben ik wel leuk genoeg? Waardoor je gaat denken dat je dat niet bent en denkt dat je 'leuker moet doen. Terwijl als je gewoon ( wat dus niet zo gewoon is) jezelf bent, dat is wie jij bent gewoon aardig dus. Dat is wie je in wezen bent, een aardig persoon, alleen met al die gedachten wordt dat moeilijk voor jezelf om te zien, wie ben je nou eigenlijk zelf? En zo raak je verstrikt in je eigen gedachten en ga je, je idd afvragen wie ben ik nou eigenlijk zelf? Je bent jezelf door als je je hoofd niet meer breekt of je nu wel jezelf bent.
Moeilijk....
Pfff, wat jij beschrijft hoe jij je gisteren voelde had ik vandaag dus. Vreselijk, dan is echt alles teveel! Heb je het gevoel alsof je op ontploffen staat, totaal het overzicht kwijt totale chaos in het hoofd. Alles wordt dan heel groot in je hoofd het overzicht totaal kwijt.
Nu snap ik je hulp vraag van gisteren ook helemaal eigenlijk een soort schreeuw: help, het lukt even totaal niet. Nu begrijp ik ook dat een lijstje maken dan totaal geen zin heeft, haha...wat een stom advies! Als je er als buitenstaander tegen aan kijkt en je voelt die totale chaos op dat moment zelf niet is het een rationeel advies, hop aanpakken dingen op een rijtje zetten kop legen. Maar als je daar midden inzit ben je eigenlijk tot niets in staat, dan krijg je al stress bij de gedachten om een lijstje te maken, want hoe maak je in godsnaam een lijstje als heel je hoofd op ontploffen staat en totaal overprikkelt is. Toch helpt het soms als een buitenstaander wat nuchter tegen een stress situatie van een ander aan kijkt, maar op het moment zelf heb je daar in die staat van doen even helemaal niets aan. Fijn dat je, je vandaag weer wat beter voelde. Ik hoop ik morgen ook, het is precies wat je beschreef teveel stress langdurige periode overal spanning voelen, maar eigenlijk kapot moe zijn en dan totaal overprikkelt omdat je de deksel erop drukt en heel het overzicht kwijt bent.
En dan nog proberen te voelen, dat is allemaal veelste veel gevraagd op dat moment. Mijn lichaam doet ook echt overal pijn, alsof ik voor het eerst op wintersport ben gegaan totaal verkrampt van de spierpijn.
Slaap lekker Vannelle ik hoop dat je, je morgen nog iets meer kunt ontspannen dan vandaag. En laat de challenge en alles maar even los al het moeten. Je hoeft even helemaal niets, alleen bijkomen zou al heel fijn zijn.
Moeilijk....
Pfff, wat jij beschrijft hoe jij je gisteren voelde had ik vandaag dus. Vreselijk, dan is echt alles teveel! Heb je het gevoel alsof je op ontploffen staat, totaal het overzicht kwijt totale chaos in het hoofd. Alles wordt dan heel groot in je hoofd het overzicht totaal kwijt.
Nu snap ik je hulp vraag van gisteren ook helemaal eigenlijk een soort schreeuw: help, het lukt even totaal niet. Nu begrijp ik ook dat een lijstje maken dan totaal geen zin heeft, haha...wat een stom advies! Als je er als buitenstaander tegen aan kijkt en je voelt die totale chaos op dat moment zelf niet is het een rationeel advies, hop aanpakken dingen op een rijtje zetten kop legen. Maar als je daar midden inzit ben je eigenlijk tot niets in staat, dan krijg je al stress bij de gedachten om een lijstje te maken, want hoe maak je in godsnaam een lijstje als heel je hoofd op ontploffen staat en totaal overprikkelt is. Toch helpt het soms als een buitenstaander wat nuchter tegen een stress situatie van een ander aan kijkt, maar op het moment zelf heb je daar in die staat van doen even helemaal niets aan. Fijn dat je, je vandaag weer wat beter voelde. Ik hoop ik morgen ook, het is precies wat je beschreef teveel stress langdurige periode overal spanning voelen, maar eigenlijk kapot moe zijn en dan totaal overprikkelt omdat je de deksel erop drukt en heel het overzicht kwijt bent.
En dan nog proberen te voelen, dat is allemaal veelste veel gevraagd op dat moment. Mijn lichaam doet ook echt overal pijn, alsof ik voor het eerst op wintersport ben gegaan totaal verkrampt van de spierpijn.
Slaap lekker Vannelle ik hoop dat je, je morgen nog iets meer kunt ontspannen dan vandaag. En laat de challenge en alles maar even los al het moeten. Je hoeft even helemaal niets, alleen bijkomen zou al heel fijn zijn.
woensdag 19 april 2023 om 00:52
Ps. Haha, ik hoop dat jij de humor er ook een beetje van kunt inzien, op het moment zelf natuurlijk niet. Maar ik begrijp nu zo goed hoe jij je gisteren voelde en dat je dan nog zo aardig reageerd naar mij met:' al maakt een lijstje met wat ik moet me vooral onrustig ben ik bang… want alles moet… Maar niet nu, niet nu.'
Je voelde waarschijnlijk totale paniek en dacht BVJ daar moet ik gvd al helemaal niet aan denken op dit moment. Maar dan breng je het zo aardig in totale paniek en op dat moment ruk situatie. dat maakt jou gewoon echt een lieverd. Ik ken je niet, maar zou je een dikke knuffel willen geven. Ik lees tussen de regels door, dat jij af en toe ook wel moet lachen om dingen die eigenlijk vrij ernstig zijn, zoals ik met veel moeite zonder capuchon en jij dan schrijft letterlijk petje af naar mij. Ik moet daar dan stiekem enorm om lachen. Van iets moeilijks toch de humor van inzien.
Hoe meer jij van jezelf laat zien hoe meer ik denk, ik mag die Vannelle wel, haha! Truste
Je voelde waarschijnlijk totale paniek en dacht BVJ daar moet ik gvd al helemaal niet aan denken op dit moment. Maar dan breng je het zo aardig in totale paniek en op dat moment ruk situatie. dat maakt jou gewoon echt een lieverd. Ik ken je niet, maar zou je een dikke knuffel willen geven. Ik lees tussen de regels door, dat jij af en toe ook wel moet lachen om dingen die eigenlijk vrij ernstig zijn, zoals ik met veel moeite zonder capuchon en jij dan schrijft letterlijk petje af naar mij. Ik moet daar dan stiekem enorm om lachen. Van iets moeilijks toch de humor van inzien.
Hoe meer jij van jezelf laat zien hoe meer ik denk, ik mag die Vannelle wel, haha! Truste
woensdag 19 april 2023 om 09:29
Hmm dat als het vanzelf gaat, dat het dan goed is, dat vind ik voor mezelf in ieder geval niet opgaan.
Wat bij mij volledig onbewust en vanzelf gaat is bijvoorbeeld mijn gevoelens uitschakelen als er een bepaalde intimiteit ontstaat, vluchtgedrag en pleasegedrag. Het voelt totaal relaxed en goed maar achteraf zie ik vaak dat ik mezelf ermee in de voet geschoten heb. Ik moest echt naar mijn levens-CV gaan kijken om te constateren dat wat voelde als mezelf zijn, meestal geen goed idee was geweest.
Helaas als je sterke overlevingsmechanismen hebt, voelt dat vaak 100% natuurlijk en als jezelf. En toch maakt het je leven tot een eenzame hel.
Hetzelfde met een eetstoornis bijvoorbeeld. Niet eten voelt veilig maar je gaat langzaam dood. Dus om dat te bestrijden, moet je continu proberen om te erkennen dat jij dat niet bent, maar je beste vriend "overleving" die je een handje probeert te helpen. En dat "jezelf" een klein bibberend diertje met een doorschijnende huid is. Ik heb mijn therapeut echt ongelovig aangestaard toen dat tot me doordrong, moet ik als dít hoopje ellende, deze bange kleuter, de wereld in? Ze zullen me direct overhoop knallen, er blijft niets van me over.
Hier zit een beetje frustratie van mij achter omdat toen ik midden in dat proces zat, mensen continu zeiden dat ik niet zo hard en kritisch moest zijn voor "mezelf." Maar ik wilde juist meer mezelf worden. Dus moest ik naakt en bang over straat. Het is niet zo dat dat altijd lekker voelt of vanzelf gaat, integendeel denk ik, het is een proces vervuld van angst en twijfel en allemaal kleine stapjes, dingen uitproberen en soms constateren dat je het jezelf weer eens te makkelijk probeerde te maken.
Nu weet ik niet zeker of ik nu zo'n zwaar klinisch geval ben geweest, of dat dit normaal is, of dat ik dan echt te hard ben. Ik wil gewoon graag iets van mijn leven maken en zo voelt het nu ook, niet alsof ik er minder van geworden ben. Op zich functioneerde ik voor die therapie ook wel, ik deed werk en vrijwilligerswerk, had wat vrienden, alleen kwam ik nooit echt verder in het leven, waren mijn relaties destructief en ging mijn gezondheid langzaam achteruit.
Wat bij mij volledig onbewust en vanzelf gaat is bijvoorbeeld mijn gevoelens uitschakelen als er een bepaalde intimiteit ontstaat, vluchtgedrag en pleasegedrag. Het voelt totaal relaxed en goed maar achteraf zie ik vaak dat ik mezelf ermee in de voet geschoten heb. Ik moest echt naar mijn levens-CV gaan kijken om te constateren dat wat voelde als mezelf zijn, meestal geen goed idee was geweest.
Helaas als je sterke overlevingsmechanismen hebt, voelt dat vaak 100% natuurlijk en als jezelf. En toch maakt het je leven tot een eenzame hel.
Hetzelfde met een eetstoornis bijvoorbeeld. Niet eten voelt veilig maar je gaat langzaam dood. Dus om dat te bestrijden, moet je continu proberen om te erkennen dat jij dat niet bent, maar je beste vriend "overleving" die je een handje probeert te helpen. En dat "jezelf" een klein bibberend diertje met een doorschijnende huid is. Ik heb mijn therapeut echt ongelovig aangestaard toen dat tot me doordrong, moet ik als dít hoopje ellende, deze bange kleuter, de wereld in? Ze zullen me direct overhoop knallen, er blijft niets van me over.
Hier zit een beetje frustratie van mij achter omdat toen ik midden in dat proces zat, mensen continu zeiden dat ik niet zo hard en kritisch moest zijn voor "mezelf." Maar ik wilde juist meer mezelf worden. Dus moest ik naakt en bang over straat. Het is niet zo dat dat altijd lekker voelt of vanzelf gaat, integendeel denk ik, het is een proces vervuld van angst en twijfel en allemaal kleine stapjes, dingen uitproberen en soms constateren dat je het jezelf weer eens te makkelijk probeerde te maken.
Nu weet ik niet zeker of ik nu zo'n zwaar klinisch geval ben geweest, of dat dit normaal is, of dat ik dan echt te hard ben. Ik wil gewoon graag iets van mijn leven maken en zo voelt het nu ook, niet alsof ik er minder van geworden ben. Op zich functioneerde ik voor die therapie ook wel, ik deed werk en vrijwilligerswerk, had wat vrienden, alleen kwam ik nooit echt verder in het leven, waren mijn relaties destructief en ging mijn gezondheid langzaam achteruit.
woensdag 19 april 2023 om 12:25
Voel je je vandaag wat beter BVJ? Beetje rust in het hoofd?
Vage, daar heb je wel een punt… Misschien is het de kunst die twee van elkaar te leren scheiden: wat is van jezelf en wat is overlevingsgedrag (wat ook van jezelf is…). Hm, ingewikkeld. Het ging over vriendelijk zijn, iets voor een ander doen. Dus dan slik je het wel als ze zegt dat dat kennelijk mijn natuur is, bij me past. Maar het kan inderdaad ook gewoon pleasegrdrag zijn, overleven. En dat is misschien ook wel waarschijnlijker, want waarom zou ik er anders zo’n dilemma van krijgen in mijn hoofd?
Het bibberende diertje, de bange kleuter… slik… Dat is denk ik wel waarom het zo verrekte lastig is stapjes te zetten… Want allemachtig, de grote boze wereld in, hoe dan…
En ja, ik functioneer nu ook, hou me prima staande, het gros van de mensen zou überhaupt niet vermoeden dat ik van binnen worstel, die zouden me zelfs sterk noemen, stoer. Maar die strijd, die voortdurende strijd, die zou ik graag lamleggen. Er gewoon mogen zijn. Zonder tegenprestatie, zonder schuldgevoel.
Naakt over straat dus… Dan zijn jullie goed bezig met de capuchons - dat is nog eens een letterlijke stap zetten! Zichtbaar zijn. Omdat dat mag.
Vage, daar heb je wel een punt… Misschien is het de kunst die twee van elkaar te leren scheiden: wat is van jezelf en wat is overlevingsgedrag (wat ook van jezelf is…). Hm, ingewikkeld. Het ging over vriendelijk zijn, iets voor een ander doen. Dus dan slik je het wel als ze zegt dat dat kennelijk mijn natuur is, bij me past. Maar het kan inderdaad ook gewoon pleasegrdrag zijn, overleven. En dat is misschien ook wel waarschijnlijker, want waarom zou ik er anders zo’n dilemma van krijgen in mijn hoofd?
Het bibberende diertje, de bange kleuter… slik… Dat is denk ik wel waarom het zo verrekte lastig is stapjes te zetten… Want allemachtig, de grote boze wereld in, hoe dan…
En ja, ik functioneer nu ook, hou me prima staande, het gros van de mensen zou überhaupt niet vermoeden dat ik van binnen worstel, die zouden me zelfs sterk noemen, stoer. Maar die strijd, die voortdurende strijd, die zou ik graag lamleggen. Er gewoon mogen zijn. Zonder tegenprestatie, zonder schuldgevoel.
Naakt over straat dus… Dan zijn jullie goed bezig met de capuchons - dat is nog eens een letterlijke stap zetten! Zichtbaar zijn. Omdat dat mag.
woensdag 19 april 2023 om 22:32
Nog steeds een stress gevoel, maar minder dan gisteren!
En hoe is het bij jou vandaag?
Herkenbaar Vage, toch knap dat je in die tijd naakt en bang toch naar buiten bent gegaan. Dat vraagt enorm veel het liefst wil je niet gezien worden op je kwetsbaars, maar verstoppen heeft ook geen zin je moet toch door z'n rot periode heen. En zo zie je maar nu stond je pas geleden op een feestje, waarbij je dicht bij jezelf kon zijn.
Ik moet daar zelf nu echt niet aan denken, maar een verjaardag of feestje gaan in deze situatie is echt teveel gevraagd. Gisteren kreeg ik weer eens de vraag:" wanneer zien we je weer eens op de vereniging"?. Ik weet gewoon niet wat ik dan moet zeggen, want ik weet ook niet wanneer ik er weer klaar voor ben. En heb dus ook een baby die geboren is ondertussen al bijna een jaar oud, kreeg weer een app wanneer ik nou eens kwam, dan krijg ik weer helemaal stress van dat appje.
Ik moet gewoon echt gaan, normaal zou ik dat soort dingen ook leuk vinden en kost mij dat geen moeite even een knuffel brengen, baby bewonderen. Maar pfff, nu geeft zelfs een appje terugsturen al stress ik weet dan gewoon niet meer wat ik terug moet appen. Als ik eerlijk ben en zou zeggen het gaat nog niet zo goed, krijg ik weer nog steeds niet? Duurt wel erg lang blabla. En dan zit ik daar weer mee dat ik niet serieus genomen word. Dus ja, ik ga maar gewoon totaal tegen mijn zin in ook weer zonder capuchon anders zielig voor de baby, wat een gezeik allemaal! Kan er wel om huilen zo erg kan ik tegen dingen op zien, maar ook deze periode gaat weer voorbij en ik ga er doorheen, doe echt mijn best, maar wat kost het veel moeite.
En hoe is het bij jou vandaag?
Herkenbaar Vage, toch knap dat je in die tijd naakt en bang toch naar buiten bent gegaan. Dat vraagt enorm veel het liefst wil je niet gezien worden op je kwetsbaars, maar verstoppen heeft ook geen zin je moet toch door z'n rot periode heen. En zo zie je maar nu stond je pas geleden op een feestje, waarbij je dicht bij jezelf kon zijn.
Ik moet daar zelf nu echt niet aan denken, maar een verjaardag of feestje gaan in deze situatie is echt teveel gevraagd. Gisteren kreeg ik weer eens de vraag:" wanneer zien we je weer eens op de vereniging"?. Ik weet gewoon niet wat ik dan moet zeggen, want ik weet ook niet wanneer ik er weer klaar voor ben. En heb dus ook een baby die geboren is ondertussen al bijna een jaar oud, kreeg weer een app wanneer ik nou eens kwam, dan krijg ik weer helemaal stress van dat appje.
Ik moet gewoon echt gaan, normaal zou ik dat soort dingen ook leuk vinden en kost mij dat geen moeite even een knuffel brengen, baby bewonderen. Maar pfff, nu geeft zelfs een appje terugsturen al stress ik weet dan gewoon niet meer wat ik terug moet appen. Als ik eerlijk ben en zou zeggen het gaat nog niet zo goed, krijg ik weer nog steeds niet? Duurt wel erg lang blabla. En dan zit ik daar weer mee dat ik niet serieus genomen word. Dus ja, ik ga maar gewoon totaal tegen mijn zin in ook weer zonder capuchon anders zielig voor de baby, wat een gezeik allemaal! Kan er wel om huilen zo erg kan ik tegen dingen op zien, maar ook deze periode gaat weer voorbij en ik ga er doorheen, doe echt mijn best, maar wat kost het veel moeite.
donderdag 20 april 2023 om 07:28
Wat ik zo knap vind in het schrijven van jullie allemaal is het analyseren. Ikzelf heb de energie daar niet meer voor, ik ben te lui geworden om na te denken over hoe het zich zo ontwikkeld heeft en hoe ik het nog kan verbeteren bij mezelf.
Ik "laat het maar zo" want "er is toch niks aan te doen, het is nu eenmaal zo."
Nou heb ik het decennialang wel geprobeerd, maar het gevoel op zich krijg ik niet weg en de angsten en beperkingen blijven daardoor.
Toch heb ik geen rotleven hoor, al voelt het wel zo als ik overprikkeld raak, of als ik zomaar weer in het gevoel zak niets waard te zijn. Menselijk schroot, ja echt!
Maar ik banjer en schop me door het gevoel heen en dan is het weer een soort van "gaan met die banaan!"
Het kost me teveel energie er al teveel bij stil te staan. Ik heb dat vermogen niet meer.
Ik "laat het maar zo" want "er is toch niks aan te doen, het is nu eenmaal zo."
Nou heb ik het decennialang wel geprobeerd, maar het gevoel op zich krijg ik niet weg en de angsten en beperkingen blijven daardoor.
Toch heb ik geen rotleven hoor, al voelt het wel zo als ik overprikkeld raak, of als ik zomaar weer in het gevoel zak niets waard te zijn. Menselijk schroot, ja echt!
Maar ik banjer en schop me door het gevoel heen en dan is het weer een soort van "gaan met die banaan!"
Het kost me teveel energie er al teveel bij stil te staan. Ik heb dat vermogen niet meer.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
