Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
maandag 10 april 2023 om 00:32
Ik strijk zelf laatste jaren helemaal niet meer;)Vage schreef: ↑10-04-2023 00:19Dit is zó herkenbaar allemaal, behalve stapels kleding strijken dan, ik strijk alleen nette blousjes en broeken.
En zo mooi opgeschreven ook weer. Ik vond het sportschoolverhaal ook fantastisch, verdorie, waarom overkomt mij dit nou nooit.
Moet wel zeggen dat sinds ik tig keer verhuisd ben, ik beter ben geworden in plompverloren bij mensen aanbellen.
Ik had laatst ook zo'n wandelontmoeting, met iemand die uit mijn geboorteplaats komt, heel leuk. Ze legde uit waar ze woonde en zei kom maar een keer aan. Maar ik snapte echt helemaal niets van haar uitleg, dus geen idee waar ze woont. Ik fiets wel eens daar in de buurt rond om te kijken of ik het huis zie wat ze omschreef, maar het zou echt overal kunnen zijn.
Dan wordt het toch overal aanbellen voor jou, plompverloren aanbellen doe je vaker, dus geen probleem, haha! Hoop dat je haar vind.
Oh, man die sportschool jongen was echt de knapste jongen in heel mijn 'relatie' met mannen carrière. Ik ben niet snel onder de indruk van mannen, seks heb ik ook vrij weinig mee iets wat in een relatie moest of er gewoon bij hoorde. Maar toen ik door hem op dat blok gezet werd, pfff toen voelde ik wel wat hoor. Een mooie herinnering aan een koude winternacht, waar ik nog nooit zo warm naar huis ben gelopen.
maandag 10 april 2023 om 01:29
Wat goed Kaatje, die schermafbeelding van een vleermuis! Wat leuk toch om die kleine dingen te lezen steeds die een verandering in gang kunnen zetten. Net als de orchideeën van BVJ (hoe gaat het daarmee trouwens?).
Het weer helpt ook wel denk ik. Tenminste, mij wel. Los van wat je van wat voor weer dan ook vindt, geeft dit stralende lenteweer je heel veel vrijheid in wat te doen. Je kunt eigenlijk alles (nu ja, behalve dan dansen in de regen… al zou je daarvoor wel onder een douche kunnen gaan staan, maar dat staat dan weer los van het weer…). Het licht geeft energie en de warmte van de zon is in deze tijd van het jaar voor de meeste mensen wel aangenaam denk ik. Het stemt wat prettiger, althans, dat gevoel kreeg ik vandaag, misschien ook doordat ik dit echt niet aan heb zien komen op deze manier. Soms leef ik onder een steen geloof ik.
(Ik dacht dat ik dit al gepost had, niet dus, en inmiddels zijn er meerdere reacties, dus ga ik maar even door nog).
-
Ja BVJ, het is heel herkenbaar om niet te durven in veel situaties. Mensen die letterlijk hun hulp aanbieden bij een klus die je héél graag geklaard wil hebben, maar ze dan nooit bellen om een afspraak te maken. En de klus ligt nog steeds te wachten… en al vele anderen hebben hun hulp ook aangeboden… Maar het plan is nog niet klaar en ik durf niet zomaar hulp te vragen, dat is ruimte innemen, en misschien ben je mensen dan wel vanalles verschuldigd, want het is zo ontzettend bijzonder dat ze willen helpen… zucht… Terwijl ik zelf juist altijd blij ben als mensen me om hulp vragen, want dat geeft me de kans ze te helpen en dat doe ik graag! Waarom gun ik hén dat dan niet…?
En dank je wel voor je conclusie vandaag BVJ, want dat is het precies…. Laat het alsjeblieft staan, want het is de spijker op zijn kop…!
@ Vage, ook al zo herkenbaar! Ik heb dat hier gehad toen we er net woonden. Stond ik fruit te oogsten vanaf een ladder in de tuin. Stopte een vrouw op de fiets, maakte een praatje, nogal lang praatje, hield niet meer op. En ineens kwam de vraag of we dan eens op de koffie zouden komen. Uhhh, oeps… Toen realiseerde ik me dat het een vuurvrouw moest zijn, die ik dus moest kennen (ik ben ontzettend slecht in namen en gezichten…). Maar ik durfde niet te zeggen dat ik geen idee had wie ze was… En dus nam ik de uitnodiging aan en heb daarna héél hard mijn best gedaan om aan partner te omschrijven wie ik tegenover me had. En we hebben uiteindelijk bij de juiste buren koffie gedronken, maar sjonge
Het weer helpt ook wel denk ik. Tenminste, mij wel. Los van wat je van wat voor weer dan ook vindt, geeft dit stralende lenteweer je heel veel vrijheid in wat te doen. Je kunt eigenlijk alles (nu ja, behalve dan dansen in de regen… al zou je daarvoor wel onder een douche kunnen gaan staan, maar dat staat dan weer los van het weer…). Het licht geeft energie en de warmte van de zon is in deze tijd van het jaar voor de meeste mensen wel aangenaam denk ik. Het stemt wat prettiger, althans, dat gevoel kreeg ik vandaag, misschien ook doordat ik dit echt niet aan heb zien komen op deze manier. Soms leef ik onder een steen geloof ik.
(Ik dacht dat ik dit al gepost had, niet dus, en inmiddels zijn er meerdere reacties, dus ga ik maar even door nog).
-
Ja BVJ, het is heel herkenbaar om niet te durven in veel situaties. Mensen die letterlijk hun hulp aanbieden bij een klus die je héél graag geklaard wil hebben, maar ze dan nooit bellen om een afspraak te maken. En de klus ligt nog steeds te wachten… en al vele anderen hebben hun hulp ook aangeboden… Maar het plan is nog niet klaar en ik durf niet zomaar hulp te vragen, dat is ruimte innemen, en misschien ben je mensen dan wel vanalles verschuldigd, want het is zo ontzettend bijzonder dat ze willen helpen… zucht… Terwijl ik zelf juist altijd blij ben als mensen me om hulp vragen, want dat geeft me de kans ze te helpen en dat doe ik graag! Waarom gun ik hén dat dan niet…?
En dank je wel voor je conclusie vandaag BVJ, want dat is het precies…. Laat het alsjeblieft staan, want het is de spijker op zijn kop…!
@ Vage, ook al zo herkenbaar! Ik heb dat hier gehad toen we er net woonden. Stond ik fruit te oogsten vanaf een ladder in de tuin. Stopte een vrouw op de fiets, maakte een praatje, nogal lang praatje, hield niet meer op. En ineens kwam de vraag of we dan eens op de koffie zouden komen. Uhhh, oeps… Toen realiseerde ik me dat het een vuurvrouw moest zijn, die ik dus moest kennen (ik ben ontzettend slecht in namen en gezichten…). Maar ik durfde niet te zeggen dat ik geen idee had wie ze was… En dus nam ik de uitnodiging aan en heb daarna héél hard mijn best gedaan om aan partner te omschrijven wie ik tegenover me had. En we hebben uiteindelijk bij de juiste buren koffie gedronken, maar sjonge
maandag 10 april 2023 om 07:37
@Vannelle, wat verandert je stemming als de zon weer schijnt he? Ik heb dat ook dit weekend. Heerlijk, licht, de zon op je gezicht, eindelijk weer.
Want de winter was zo lang en donker. En koud, door de energiecrisis.
Maar we gaan helaas weer een week van nat en donker tegemoet als je de weersvoorspellingen mag geloven. Het is wel zo dat ik dan toch aan het werk moet, ik heb geen kans om zwaarmoedig door de ramen te turen. Die neiging heb ik wel als ik vrij ben.
Maar we gaan wat het weer betreft vast de goede kant op.
Voor jullie allemaal en voor mezelf hoop ik dat ook vandaag zonnig zal zijn!
Want de winter was zo lang en donker. En koud, door de energiecrisis.
Maar we gaan helaas weer een week van nat en donker tegemoet als je de weersvoorspellingen mag geloven. Het is wel zo dat ik dan toch aan het werk moet, ik heb geen kans om zwaarmoedig door de ramen te turen. Die neiging heb ik wel als ik vrij ben.
Maar we gaan wat het weer betreft vast de goede kant op.
Voor jullie allemaal en voor mezelf hoop ik dat ook vandaag zonnig zal zijn!
dinsdag 11 april 2023 om 22:07
dinsdag 11 april 2023 om 23:20
Ja, van die mensen zouden wij veel kunnen leren. Maar hoe leef je simpel als je te veel denkt?
Met de orchideeën is de situatie nog steeds hetzelfde, ben van plan komend weekend nieuwe te kopen.
Hopelijk morgen beter weer voor jullie, ik vind zelf dat donkere wel fijn omdat ik mij dan een beetje kan verschuilen onder mijn capuchon.
Met de orchideeën is de situatie nog steeds hetzelfde, ben van plan komend weekend nieuwe te kopen.
Hopelijk morgen beter weer voor jullie, ik vind zelf dat donkere wel fijn omdat ik mij dan een beetje kan verschuilen onder mijn capuchon.
dinsdag 11 april 2023 om 23:32
Door je gedachten wat minder serieus te nemen? Of door ze ter harte te nemen en weer door te gaan? Door ze te accepteren als zijnde aanwezig, punt?Bloemetjesvoorjou schreef: ↑11-04-2023 23:20Ja, van die mensen zouden wij veel kunnen leren. Maar hoe leef je simpel als je te veel denkt?
Met de orchideeën is de situatie nog steeds hetzelfde, ben van plan komend weekend nieuwe te kopen.
Hopelijk morgen beter weer voor jullie, ik vind zelf dat donkere wel fijn omdat ik mij dan een beetje kan verschuilen onder mijn capuchon.
Klinkt leuk hoor, weet ik, dit is slechts de theorie - de praktijk is mij ook onbekend - maar volgens mij is het wel hoe je het lichter maakt. Je kint je hoofd niet uitzetten (hoewel… meditatie…?), maar wel kiezen hoe je ermee omgaat. Denk ik.
Is het, in het kader van de challenge die we ooit opwierpen hier, een idee om eens fier rechtop zónder capuchon ‘rond te lopen’…? Ook als het capuchonnenweer is? Alleen de heen- of de terugweg…? Of de helft ervan? Een stukje? Kijken wat het met je doet, hoe het voelt? Niet verstoppen, niets verschuilen, gewoon BVJ in de buitenlucht, vitamine D happend? Of loop ik nou wat te hard van stapel…? (Sorry dan, je hoeft ook niets en ik snap je capuchon wel, maar in het kader van kleine stapjes zetten is het misschien een optie… uitdaging…)
dinsdag 11 april 2023 om 23:47
Door te accepteren als zijnde aanwezig, punt? Haha, theorie- praktijk is jou ook onbekend. Moet ik wel om lachen, maar je hebt wel gelijk met de theorie.
Ja, ik zal wel moeten nu het straks weer warmer wordt. Dan kan ik echt niet in donkere jas met capuchon op over straat, vak ik juist op. Vond het zo veilig voelen een beetje bedenkt, als het niet goed gaat vind ik het moeilijk om gezien te worden.
Maar ik accepteer de challenge, ik ga deze week zonder capuchon een stuk lopen, ik zal er toch aan moeten geloven nu de zomer er weer aan komt.
En wat wordt jouw challenge deze week?
Ja, ik zal wel moeten nu het straks weer warmer wordt. Dan kan ik echt niet in donkere jas met capuchon op over straat, vak ik juist op. Vond het zo veilig voelen een beetje bedenkt, als het niet goed gaat vind ik het moeilijk om gezien te worden.
Maar ik accepteer de challenge, ik ga deze week zonder capuchon een stuk lopen, ik zal er toch aan moeten geloven nu de zomer er weer aan komt.
En wat wordt jouw challenge deze week?
dinsdag 11 april 2023 om 23:57
Euh, in het kader van wie de bal kaatst… slik… Ik laat ‘m even indalen, kom erop terug (en dat is eigenlijk al het volbrengen van een mini-challenge, want normaliter zou ik pas reageren als ik het antwoord heb: nu spreek ik soort van uit dat de vraag me overvalt (wat suf is, want kom op, die had ik aan kunnen zien komen… ). Maar ik geef in elk geval mijn twijfel toe en ga nu mijn hersens breken over hoe ik met een klein stapje iets zinnigs kan doen…
(En ja, natuurlijk heb ik nu spijt dat ik jou die challenge voorlegde… Hoewel… Als ie jou helpt en een stapje vooruit helpt, is het het waard, en heb ik daar wel een ‘tegenprestatie’ voor over.)
). Maar ik geef in elk geval mijn twijfel toe en ga nu mijn hersens breken over hoe ik met een klein stapje iets zinnigs kan doen… (En ja, natuurlijk heb ik nu spijt dat ik jou die challenge voorlegde… Hoewel… Als ie jou helpt en een stapje vooruit helpt, is het het waard, en heb ik daar wel een ‘tegenprestatie’ voor over.)
woensdag 12 april 2023 om 00:15
De mini challenge kun je dan alvast afvinken! Je hoeft niets te doen, maar mag wel, kan ook iets 'leuks' zijn klein stapje. Ik vind mijn challenge iets minder leuk, maar ook als jij het niet voorgesteld had, zal ik toch een keer die deur uit moeten zonder mij te verbergen voor de buitenwereld.
Dus goed dat je het voorstelde vroeg of laat moet ik er toch aan geloven, mezelf weer 'bloot' geven en niet verstoppen.
En asjeblieft ga nu niet allemaal dingen bedenken die je zou moeten doen, want hoeft niet hè. Rustig aan, dat je alweer mee schrijft is ook al heel wat, heel fijn! Leg jezelf geen druk op.
Dus goed dat je het voorstelde vroeg of laat moet ik er toch aan geloven, mezelf weer 'bloot' geven en niet verstoppen.
En asjeblieft ga nu niet allemaal dingen bedenken die je zou moeten doen, want hoeft niet hè. Rustig aan, dat je alweer mee schrijft is ook al heel wat, heel fijn! Leg jezelf geen druk op.
woensdag 12 april 2023 om 00:27
Dat is lief zijn en dat snap ik niet zo goed… maar dank je wel…
Vandaag die podcast weer geluisterd die ik hier postte laatst, en daar werd nog weer herhaald dat een stapje vooruit altijd betekent dat je uit je comfortzone moet. Dus leuk zal het nooit worden denk ik… Ja, achteraf, als de rust is wedergekeerd en je terug kunt kijken op een geslaagd stapje. Dus tsja, ik wil echt wel, maar ik weet ook dat ik te groots denk. In mijn hoofd zou de wereld verbeteren al een goed stapje zijn, en dat is best, tsja, onoverzichtelijk, niet concreet, wat groots, en ‘doe even normaal’. Of meteen je moeilijkste persoonlijke uitdaging maar eens in de praktijk gaan brengen enzo. Dat “klein” daalt nog niet zo in. Ik denk vooral omdat alles wat ik dan voor mezelf bedenk niet groot genoeg lijkt. Het is niet genoeg, ik moet méér… Dus oké, ik ga proberen klein te denken…
Dank voor het aanzetten van die modus!
Vandaag die podcast weer geluisterd die ik hier postte laatst, en daar werd nog weer herhaald dat een stapje vooruit altijd betekent dat je uit je comfortzone moet. Dus leuk zal het nooit worden denk ik… Ja, achteraf, als de rust is wedergekeerd en je terug kunt kijken op een geslaagd stapje. Dus tsja, ik wil echt wel, maar ik weet ook dat ik te groots denk. In mijn hoofd zou de wereld verbeteren al een goed stapje zijn, en dat is best, tsja, onoverzichtelijk, niet concreet, wat groots, en ‘doe even normaal’. Of meteen je moeilijkste persoonlijke uitdaging maar eens in de praktijk gaan brengen enzo. Dat “klein” daalt nog niet zo in. Ik denk vooral omdat alles wat ik dan voor mezelf bedenk niet groot genoeg lijkt. Het is niet genoeg, ik moet méér… Dus oké, ik ga proberen klein te denken…
Dank voor het aanzetten van die modus!
woensdag 12 april 2023 om 00:40
Nou, mag ik dan een challenge voor jou bedenken? Zo te lezen vraag jij veelste veel van jezelf. Het moet groots en uit je comfortzone en dat zal niet leuk worden, je moet meer. Dat schrijf jij allemaal! Zou het niet een leuke challenge zijn om klein te denken ( denk aan het programma wat je vandaag gezien hebt) en dus echt iets kleins te doen, zonder totaal uit je comfortzone te stappen, maar waar je achteraf wel tevreden op terug kunt kijken. Dus, geen moeilijke persoonlijke uitdaging, maar juist een kleine persoonlijke uitdaging, wat voor jou dan idd wel weer moeilijk is....lastig.
Iets kleins wat je 'normaal' niet doet, maar je wel een positief gevoel geeft, zonder teveel stress en waar je tevreden terug op kijkt. Dat valt wel te bedenken. Houd het simpel, dat lukt jou!
Iets kleins wat je 'normaal' niet doet, maar je wel een positief gevoel geeft, zonder teveel stress en waar je tevreden terug op kijkt. Dat valt wel te bedenken. Houd het simpel, dat lukt jou!
woensdag 12 april 2023 om 00:45
Of je doet gewoon niets dat is ook lief zijn voor jezelf, wat je dus niet zo goed snapt ( schrijf jezelf) Kun je trots zijn dat je lief voor jezelf bent geweest. Dat is ook al heel wat, gewoon een keer geen hoge verwachtingen maar lief zijn voor jezelf. Ben je hier ook voor ons!
Slaap lekker voor vanavond Vannelle
Slaap lekker voor vanavond Vannelle
woensdag 12 april 2023 om 10:50
Hmm, interessante uitwisseling hierboven.
Bij mij moet het ook altijd ergens naartoe, ik moet meer kunnen, begrijpen, meer groei, meer bewustzijn, meer mijn hart volgen.
Maar eigenlijk is dat ook gewoon een manier van vluchten, voor wat er allemaal al is. Alsof dat niet genoeg zou zijn.
De afgelopen tijd heb ik wat ervaringen gehad met mensen die mij echt zien. Hoe ontzettend goed dat voelt...
En ook met mensen die mij niet zien, vanwege hun eigen worstelingen. De liefde en de intentie zijn er wel, maar ze zijn gewoon blind voor wat/wie er voor ze is.
Ik werk altijd vooral hard voor die laatsten, degenen die mij niet zien. Hoe ik hen toch in mijn leven kan houden zonder dat het bij mij knelt. Zodat ze op een dag mij toch zullen zien en erkennen en de liefde kan stromen. Maar ik begin nu steeds meer te merken, dat hoeveel ik ook zoek en uitprobeer, er gewoon geen manier lijkt te zijn om dat te doen, die goed voelt voor mij.
Kan/mag je dan iemand in liefde loslaten? Het antwoord is voor de hand liggend misschien.
Toch doet het me groot verdriet. Het voelt zo definitief, als opgeven. En leeg, alsof dat zoeken naar goedkeuring en gezien worden mij bestaansrecht geeft. Als ik dat niet heb, wat ben ik dan ? Waar besteed ik dan mijn energie aan? Aan mezelf? Dat ben ik niet gewend en vind ik echt heel lastig.
Dus mijn challenge deze week is om met dat gevoel, en de neigingen die er uit voortkomen (zoekgedrag, steeds opnieuw piekeren en puzzelen over hoe/waar die mensen toch een plekje in mijn leven kunnen krijgen), gewoon maar eens te zijn. Er niets aan te hoeven veranderen, niet meteen van alles te moeten doen voor mezelf, maar gewoon me ervan bewust zijn, dat dit gebeurt en hoe onrustig, verdrietig en gespannen het me maakt.
Bij mij moet het ook altijd ergens naartoe, ik moet meer kunnen, begrijpen, meer groei, meer bewustzijn, meer mijn hart volgen.
Maar eigenlijk is dat ook gewoon een manier van vluchten, voor wat er allemaal al is. Alsof dat niet genoeg zou zijn.
De afgelopen tijd heb ik wat ervaringen gehad met mensen die mij echt zien. Hoe ontzettend goed dat voelt...
En ook met mensen die mij niet zien, vanwege hun eigen worstelingen. De liefde en de intentie zijn er wel, maar ze zijn gewoon blind voor wat/wie er voor ze is.
Ik werk altijd vooral hard voor die laatsten, degenen die mij niet zien. Hoe ik hen toch in mijn leven kan houden zonder dat het bij mij knelt. Zodat ze op een dag mij toch zullen zien en erkennen en de liefde kan stromen. Maar ik begin nu steeds meer te merken, dat hoeveel ik ook zoek en uitprobeer, er gewoon geen manier lijkt te zijn om dat te doen, die goed voelt voor mij.
Kan/mag je dan iemand in liefde loslaten? Het antwoord is voor de hand liggend misschien.
Toch doet het me groot verdriet. Het voelt zo definitief, als opgeven. En leeg, alsof dat zoeken naar goedkeuring en gezien worden mij bestaansrecht geeft. Als ik dat niet heb, wat ben ik dan ? Waar besteed ik dan mijn energie aan? Aan mezelf? Dat ben ik niet gewend en vind ik echt heel lastig.
Dus mijn challenge deze week is om met dat gevoel, en de neigingen die er uit voortkomen (zoekgedrag, steeds opnieuw piekeren en puzzelen over hoe/waar die mensen toch een plekje in mijn leven kunnen krijgen), gewoon maar eens te zijn. Er niets aan te hoeven veranderen, niet meteen van alles te moeten doen voor mezelf, maar gewoon me ervan bewust zijn, dat dit gebeurt en hoe onrustig, verdrietig en gespannen het me maakt.
Ik ga ook een challenge bedenken. Mijn challenge voor nu is dat ik die vandaag of morgen bedacht heb.
woensdag 12 april 2023 om 15:17
Vage schreef: ↑12-04-2023 10:50En leeg, alsof dat zoeken naar goedkeuring en gezien worden mij bestaansrecht geeft. Als ik dat niet heb, wat ben ik dan ? Waar besteed ik dan mijn energie aan? Aan mezelf? Dat ben ik niet gewend en vind ik echt heel lastig.
Jouw woorden zetten mij aan het denken Vage. Ik herken héél erg dat zoeken naar goedkeuring en gezien worden. Nadenken wat daar onder zit brengt je denk ik tot de kern van je overtuigingen. Bij mij is dat denk ik de angst om waardeloos te zijn, er niet toe te doen.
Ik moet zeggen dat ik wel hele kleine stapjes aan het zetten ben in gewoon ‘zijn’. Helemaal zoals ik ben. En dat bevalt wel, al komen de oude patronen er ook vaak erdoorheen. Dat lijkt wel wat op jouw challenge; alles mogen voelen, alles mogen denken en alles mogen zijn. Heel mooi
woensdag 12 april 2023 om 21:38
Vage, Je hoeft die mensen niet definitief op te geven, maar je kunt ze wel meer los gaan laten.
Ga met de mensen om die jou wel zien, net zoals ik orchideeën om mij heen wil verzamelen, mensen die mij geen bruine bladeren geven.
Jij alleen bent genoeg, je hoeft dat niet aan andere te bewijzen.
Je hebt zoveel gevochten voor andere, misschien is het tijd dat je nu eens voor jezelf kiest. Tijd dat degene die altijd andere vasthield zelf eens vastgehouden wordt. Het gaat er in het leven niet om dat jij je best moet doen om geaccepteerd te worden, het gaat erom dat jij jezelf accepteert en dan zul je zien dat je ook mensen aantrekt die jou echt zien en accepteren zoals jij bent.
Waarom zou je mensen in je leven willen die bij jou knellen?
Ik heb daar helemaal geen zin meer in, voor wie doe ik dat dan? Niet voor mezelf! Al die energie kun je beter in de liefde voor jezelf steken, dan in andere die het niet waard zijn. Als je die liefde aan jezelf geeft, heb je ook meer liefde te geven aan andere die het wel verdienen. Dan met alle macht een beetje tegen je zin in proberen geaccepteerd te worden door mensen die jou toch niet gaan zien.
Op je vraag mag je iemand uit liefde los laten? Is mijn antwoord dus ja!
Ik heb dat gedaan, moeilijk want ergens wil je wel die liefde van diegene, maar als het er niet inzit laat ik los.
En ik heb veel los gelaten in het leven, onder andere mijn eigen vader.
Ga met de mensen om die jou wel zien, net zoals ik orchideeën om mij heen wil verzamelen, mensen die mij geen bruine bladeren geven.
Jij alleen bent genoeg, je hoeft dat niet aan andere te bewijzen.
Je hebt zoveel gevochten voor andere, misschien is het tijd dat je nu eens voor jezelf kiest. Tijd dat degene die altijd andere vasthield zelf eens vastgehouden wordt. Het gaat er in het leven niet om dat jij je best moet doen om geaccepteerd te worden, het gaat erom dat jij jezelf accepteert en dan zul je zien dat je ook mensen aantrekt die jou echt zien en accepteren zoals jij bent.
Waarom zou je mensen in je leven willen die bij jou knellen?
Ik heb daar helemaal geen zin meer in, voor wie doe ik dat dan? Niet voor mezelf! Al die energie kun je beter in de liefde voor jezelf steken, dan in andere die het niet waard zijn. Als je die liefde aan jezelf geeft, heb je ook meer liefde te geven aan andere die het wel verdienen. Dan met alle macht een beetje tegen je zin in proberen geaccepteerd te worden door mensen die jou toch niet gaan zien.
Op je vraag mag je iemand uit liefde los laten? Is mijn antwoord dus ja!
Ik heb dat gedaan, moeilijk want ergens wil je wel die liefde van diegene, maar als het er niet inzit laat ik los.
En ik heb veel los gelaten in het leven, onder andere mijn eigen vader.
woensdag 12 april 2023 om 21:58
Dankjewel lieve BVJ, wat een mooie woorden van troost. Doet me goed om te lezen.
Bij mij is het o.a. mijn moeder. Ik ben de laatste tijd druk geweest om in mezelf te zoeken waar ik een opening kan vinden om haar weer in mijn leven te laten, dichterbij mijn hart te laten. Maar het geeft me stress. En dan zijn er nog mensen, die vinden dat ik me daar overheen moet zetten, en door moet zetten. En eigenlijk vind ik dat zelf ook. Want mijn vader ben ik al verloren.
Dat werkt niet, en ik merk dat ik eigenlijk nul tolerantie heb voor oordelen, en dat ik mijn eigen gevoel zou moeten respecteren boven alles. Want nu keert die stress zich naar binnen en ben ik er de dupe van, en een goede relatie met mijn moeder krijg ik daar ook niet van. Dus nee, dat kan het allemaal niet waard zijn.
Het zit alsnog wel in mijn systeem om het steeds bij mezelf te zoeken, denken dat ik iets zou moeten doen nu. Dat zal er ook niet zomaar uit gaan denk ik. Dus ik probeer het te accepteren zoals het is, dan maar.
Bij mij is het o.a. mijn moeder. Ik ben de laatste tijd druk geweest om in mezelf te zoeken waar ik een opening kan vinden om haar weer in mijn leven te laten, dichterbij mijn hart te laten. Maar het geeft me stress. En dan zijn er nog mensen, die vinden dat ik me daar overheen moet zetten, en door moet zetten. En eigenlijk vind ik dat zelf ook. Want mijn vader ben ik al verloren.
Dat werkt niet, en ik merk dat ik eigenlijk nul tolerantie heb voor oordelen, en dat ik mijn eigen gevoel zou moeten respecteren boven alles. Want nu keert die stress zich naar binnen en ben ik er de dupe van, en een goede relatie met mijn moeder krijg ik daar ook niet van. Dus nee, dat kan het allemaal niet waard zijn.
Het zit alsnog wel in mijn systeem om het steeds bij mezelf te zoeken, denken dat ik iets zou moeten doen nu. Dat zal er ook niet zomaar uit gaan denk ik. Dus ik probeer het te accepteren zoals het is, dan maar.
woensdag 12 april 2023 om 22:24
Ja, heb het eerder gelezen van je moeder. Weet je wat het is Vage, andere kunnen wel oordelen, maar voelen niet wat jij voelt.
Mijn advies zou zijn, luister naar je eigen gevoel. Wat voelt voor jou het beste? Je wil haar heel graag in je hart, die liefde voelen, maar het lukt niet en dat geeft stress. Dan kun je op dit moment niet meer doen, ook al zou je dat van jezelf wel moeten, het lukt even niet. Blijf het niet bij jezelf zoeken het ligt niet alleen bij jou of misschien wel helemaal niet bij jou, want jij doet wel heel erg je best lees ik uit alles. Probeer het een beetje los te laten en er over een tijdje weer van een afstandje naar te kijken. Kijken hoe je er dan instaat, wat voor jou het beste voelt.
En laat mensen niet zeggen dat je, je eroverheen moet zetten. Als ze dat tegen mij zouden zeggen, zou mij dat behoorlijk pijn doen en zou ik mij niet serieus genomen voelen. Alsof het jou schuld is? Je er makkelijk overheen zetten, terwijl er zoveel oud zeer en pijn onder ligt. Luister naar jezelf je bent wijs genoeg lieve Vage.
Mijn advies zou zijn, luister naar je eigen gevoel. Wat voelt voor jou het beste? Je wil haar heel graag in je hart, die liefde voelen, maar het lukt niet en dat geeft stress. Dan kun je op dit moment niet meer doen, ook al zou je dat van jezelf wel moeten, het lukt even niet. Blijf het niet bij jezelf zoeken het ligt niet alleen bij jou of misschien wel helemaal niet bij jou, want jij doet wel heel erg je best lees ik uit alles. Probeer het een beetje los te laten en er over een tijdje weer van een afstandje naar te kijken. Kijken hoe je er dan instaat, wat voor jou het beste voelt.
En laat mensen niet zeggen dat je, je eroverheen moet zetten. Als ze dat tegen mij zouden zeggen, zou mij dat behoorlijk pijn doen en zou ik mij niet serieus genomen voelen. Alsof het jou schuld is? Je er makkelijk overheen zetten, terwijl er zoveel oud zeer en pijn onder ligt. Luister naar jezelf je bent wijs genoeg lieve Vage.
woensdag 12 april 2023 om 22:43
Je kunt je wel afvragen wat jij het liefst zou willen? Je zou die liefde willen voelen haar in je hart willen, wat een heel lief iets is van jou. Dat, dat je wens is na alles wat je hebt mee gemaakt met je moeder. Wat zou jij daar bij helpen omdat te kunnen voelen? Je dus mediteren, veel denken in je hoofd gaan zitten, stress ervaren omdat het niet lukt, je hebt echt al heel erg je best gedaan, maar het lukt niet en dat is frustrerend en geeft stress. Dus loslaten voor het moment!
En misschien een heel stom advies, maar praten lukt niet met je moeder, want ze veegt het verleden van tafel.
Maar zou je haar een brief kunnen schrijven met wat vragen? Vragen die je op een niet afwijzende liefdevolle manier schrijft, daar zou je moeder dan rustig over na kunnen denken. Misschien dat, dat een opening kan geven? Ik ben jou moeder niet, maar ik kan mij moeilijk voorstellen dat als mijn kind worsteld en graag de moeder liefde wil voelen en daar echt haar best voor doet, ze dan niet zou reageren.
Misschien een stom idee, maar dan heb je het wel van je afgeschreven en keert die stress misschien niet zo naar binnen, vind het zo sneu dat jij de dupe bent van je eigen verdriet, terwijl je het, het liefst op een liefdevolle manier goed wil. Kijk maar eens rustig wat voor jou het beste zou voelen, je moet niets gun jezelf de tijd die je nodig hebt.
En misschien een heel stom advies, maar praten lukt niet met je moeder, want ze veegt het verleden van tafel.
Maar zou je haar een brief kunnen schrijven met wat vragen? Vragen die je op een niet afwijzende liefdevolle manier schrijft, daar zou je moeder dan rustig over na kunnen denken. Misschien dat, dat een opening kan geven? Ik ben jou moeder niet, maar ik kan mij moeilijk voorstellen dat als mijn kind worsteld en graag de moeder liefde wil voelen en daar echt haar best voor doet, ze dan niet zou reageren.
Misschien een stom idee, maar dan heb je het wel van je afgeschreven en keert die stress misschien niet zo naar binnen, vind het zo sneu dat jij de dupe bent van je eigen verdriet, terwijl je het, het liefst op een liefdevolle manier goed wil. Kijk maar eens rustig wat voor jou het beste zou voelen, je moet niets gun jezelf de tijd die je nodig hebt.
woensdag 12 april 2023 om 22:46
Dat! En luister ook een beetje naar BVJ, want die zegt hele zinnige en rake dingen!Bloemetjesvoorjou schreef: ↑12-04-2023 22:24Ja, heb het eerder gelezen van je moeder. Weet je wat het is Vage, andere kunnen wel oordelen, maar voelen niet wat jij voelt.
Mijn advies zou zijn, luister naar je eigen gevoel. Wat voelt voor jou het beste? Je wil haar heel graag in je hart, die liefde voelen, maar het lukt niet en dat geeft stress. Dan kun je op dit moment niet meer doen, ook al zou je dat van jezelf wel moeten, het lukt even niet. Blijf het niet bij jezelf zoeken het ligt niet alleen bij jou of misschien wel helemaal niet bij jou, want jij doet wel heel erg je best lees ik uit alles. Probeer het een beetje los te laten en er over een tijdje weer van een afstandje naar te kijken. Kijken hoe je er dan instaat, wat voor jou het beste voelt.
En laat mensen niet zeggen dat je, je eroverheen moet zetten. Als ze dat tegen mij zouden zeggen, zou mij dat behoorlijk pijn doen en zou ik mij niet serieus genomen voelen. Alsof het jou schuld is? Je er makkelijk overheen zetten, terwijl er zoveel oud zeer en pijn onder ligt. Luister naar jezelf je bent wijs genoeg lieve Vage.
woensdag 12 april 2023 om 23:15
Nou, Vannelle dat vind ik zelf niet, zoals we dat hier allemaal van onszelf niet vinden! Toch, staan er veel zinnige dingen met zijn alle bij elkaar.
Ik heb dus vandaag gelijk met challenge gedaan. Het was niet heel lekker weer, dus dacht doe het gelijk, dan stel ik het niet uit en heb ik ook niet gelijk de confrontatie met felle zon op mn hoofd.
Oooh, wat voelde ik mij ontzettend kaal, had een lange trenchcoat jas aangetrokken expres zonder capuchon.
En ja hoor, ik ben vijf bekenden tegen gekomen....kon wel door de grond zakken. Van binnen huilde ik een klein beetje zo onprettig voelde ik mij, toch vriendelijk praatje gemaakt. Een persoon vroeg:" Gaat wel echt alles goed met je?" En als iemand dat op zn toon vraagt, denk ik gelijk, oh god die ziet dus dat het niet goed gaat, zie je wel ik ben hier helemaal niet klaar voor ik moet mij nog verbergen, ik wil zo niet gezien worden. Maar goed, ik heb het gedaan het heeft veel energie gekost, ben ook echt extreem moe nu.
Ik ga het vaker doen om toch weer mijn vertrouwde holletje uit te komen, maar het kost mij dus veel moeite en nu na één keer ook geen goed gevoel. Blijven oefenen dus en doorzetten, zodat ik op een dag echt weer met een rechte rug en stralende lach rond kan lopen en niet meer te horen krijg of het wel echt goed gaat. Want, dat maakt mij dus verdrietig! Ik wil zo niet gezien worden en vind zn opmerking dan echt ontzettend vervelend, terwijl het misschien aardig bedoelt is. Maar voelt voor mij dus niet! Ik kan deze in ieder geval wel afstrepen. Heb je nog een nieuwe iets ' leukere' voor mij Vannelle? Want op de een of andere manier luister ik wel naar jou voor mezelf had ij het veel langer uitgesteld. Dus dank je wel, jij bent een stok achter de deur geweest.
Ik heb dus vandaag gelijk met challenge gedaan. Het was niet heel lekker weer, dus dacht doe het gelijk, dan stel ik het niet uit en heb ik ook niet gelijk de confrontatie met felle zon op mn hoofd.
Oooh, wat voelde ik mij ontzettend kaal, had een lange trenchcoat jas aangetrokken expres zonder capuchon.
En ja hoor, ik ben vijf bekenden tegen gekomen....kon wel door de grond zakken. Van binnen huilde ik een klein beetje zo onprettig voelde ik mij, toch vriendelijk praatje gemaakt. Een persoon vroeg:" Gaat wel echt alles goed met je?" En als iemand dat op zn toon vraagt, denk ik gelijk, oh god die ziet dus dat het niet goed gaat, zie je wel ik ben hier helemaal niet klaar voor ik moet mij nog verbergen, ik wil zo niet gezien worden. Maar goed, ik heb het gedaan het heeft veel energie gekost, ben ook echt extreem moe nu.
Ik ga het vaker doen om toch weer mijn vertrouwde holletje uit te komen, maar het kost mij dus veel moeite en nu na één keer ook geen goed gevoel. Blijven oefenen dus en doorzetten, zodat ik op een dag echt weer met een rechte rug en stralende lach rond kan lopen en niet meer te horen krijg of het wel echt goed gaat. Want, dat maakt mij dus verdrietig! Ik wil zo niet gezien worden en vind zn opmerking dan echt ontzettend vervelend, terwijl het misschien aardig bedoelt is. Maar voelt voor mij dus niet! Ik kan deze in ieder geval wel afstrepen. Heb je nog een nieuwe iets ' leukere' voor mij Vannelle? Want op de een of andere manier luister ik wel naar jou voor mezelf had ij het veel langer uitgesteld. Dus dank je wel, jij bent een stok achter de deur geweest.
woensdag 12 april 2023 om 23:42
Wat goed BVJ!!! En wat rottig dat je dan net al die mensen tegenkomt... Logisch ook dat zo'n vraag gesteld wordt misschien; je oefende net voor het eerst, dan is het logisch dat je je ongemakkelijk voelt en tsja, sommige mensen zien hun medemens net ietsje meer dan anderen, waardoor zo'n gevoel dan opvalt. Laat de wijze les dan maar zijn dat je het wel overleefd hebt! De volgende keer kan het alleen maar meevallen wellicht - kom je vast niet wéér 5 bekenden tegen en voel je je misschien net ietsje minder ongemakkelijk, waardoor je ook weer anders uitstraalt. Uit je comfortzone hè... Wel echt stoer dat je het gedaan hebt! Petje af (letterlijk dan ook nog 
.
Voor jou een nieuwe challenge... Hm, ik zou als ik jou was proberen of je deze nog eens kunt doen, of het ietsje gemakkelijker dan wordt misschien. Kijken of een paar kleine stapjes dezelfde kant op ervoor kunnen zorgen dat je je er wat beter bij voelt. Of het je dan wat minder energie kost. Lijkt me genoeg uitdaging voor nu, daar hoeft niet nog meer bij, dan loop je alleen maar leeg.
Ik herken het wel hoor, dat je naar iemand anders "beter luistert" dan naar jezelf. Misschien ook omdat je niet af wilt gaan voor de ander? Voelt misschien toch als falen als je het dan niet zou doen? Tenminste, ik denk dat ik dat wel heb.
De dingen hierboven geschreven vind ik overigens ontzettend herkenbaar... ik wilde niet inbreken in jullie 'gesprek' hierboven, juist omdat er zulke mooie dingen werden gezegd. Nu we dan toch op een zijspoor zitten al: qua challenge denk ik dat ik aansluiting zoek bij die van Vage - me bewust zijn van wat er allemaal in me gebeurt en dat er laten zijn. Geen actie aan verbinden, alleen maar voelen. Er spelen momenteel IRL wat dingen die me al genoeg hoofdbrekens geven, dus misschien is alle onrust dan zien voldoende (ja, ik probeer een excuus te bedenken waarom ik niet iets veel moeilijkers of concreters doe, maar misschien is dat vooral omdat ik dit al ontzettend moeilijk vind juist... Vooral die 'geen actie', laten zijn...)
. Voor jou een nieuwe challenge... Hm, ik zou als ik jou was proberen of je deze nog eens kunt doen, of het ietsje gemakkelijker dan wordt misschien. Kijken of een paar kleine stapjes dezelfde kant op ervoor kunnen zorgen dat je je er wat beter bij voelt. Of het je dan wat minder energie kost. Lijkt me genoeg uitdaging voor nu, daar hoeft niet nog meer bij, dan loop je alleen maar leeg.
Ik herken het wel hoor, dat je naar iemand anders "beter luistert" dan naar jezelf. Misschien ook omdat je niet af wilt gaan voor de ander? Voelt misschien toch als falen als je het dan niet zou doen? Tenminste, ik denk dat ik dat wel heb.
De dingen hierboven geschreven vind ik overigens ontzettend herkenbaar... ik wilde niet inbreken in jullie 'gesprek' hierboven, juist omdat er zulke mooie dingen werden gezegd. Nu we dan toch op een zijspoor zitten al: qua challenge denk ik dat ik aansluiting zoek bij die van Vage - me bewust zijn van wat er allemaal in me gebeurt en dat er laten zijn. Geen actie aan verbinden, alleen maar voelen. Er spelen momenteel IRL wat dingen die me al genoeg hoofdbrekens geven, dus misschien is alle onrust dan zien voldoende (ja, ik probeer een excuus te bedenken waarom ik niet iets veel moeilijkers of concreters doe, maar misschien is dat vooral omdat ik dit al ontzettend moeilijk vind juist... Vooral die 'geen actie', laten zijn...)
woensdag 12 april 2023 om 23:44
Wat ben je toch een mooi en wijs mens, bloemetjesvoorjou. Zo liefdevol hoe je schrijft, en wow wat een idee van die brief.
Misschien zou ik die sowieso eens kunnen schrijven, nog niet om te versturen. Dat vind ik al een grote stap..
En wat stoer dat je het gewoon meteen hebt gedaan zonder capuchon. Maar wel heftig dat je dan bezorgde vragen krijgt meteen, dat lijkt me heel confronterend.
Misschien zou ik die sowieso eens kunnen schrijven, nog niet om te versturen. Dat vind ik al een grote stap..
En wat stoer dat je het gewoon meteen hebt gedaan zonder capuchon. Maar wel heftig dat je dan bezorgde vragen krijgt meteen, dat lijkt me heel confronterend.
donderdag 13 april 2023 om 00:16
Vage, lijkt mij een goed plan om het op te schrijven, als het zo op papier staat heb je ook meer overzicht dan in je hoofd. Vragen en dingen die je van je moeder nodig zou hebben om haar weer toe te kunnen laten of niet. Wat zou ik nodig hebben? Wat zou ik willen bereiken? En wat zou ik haar daarbij kunnen vragen. Je hoeft de brief niet te versturen, alles rustig aan en op jou tijd. Het geeft wat meer overzicht, heb dat zelf in die tijd ook gedaan naar mijn vader en het werd wel helder door alleen maar vragen op te schrijven aan de hand van mijn eigen vragen kon ik lezen wat ik nodig had en waar ik graag antwoord op wilde. Kijk maar gewoon eens rustig wat voor jou het beste voelt, je hoeft deze week of maand ook niet aan die brief te beginnen, gewoon alles rustig laten bezinken op jou tempo waar jij behoefde aan hebt.
Vannelle, Dat is het precies wat je schrijft. Ik had gezegd dat ik het zou doen tegen jou, dus het voelde als falen als ik het niet deed. Daarom dacht ik ook ij doe het gelijk maar, dan ben ik er vanaf. Je hebt gelijk voor nu genoeg uitdaging, ben er echt heel moe van. Zal het deze week nog een keer proberen, zodat het elke keer weer wat beter gaat tot dat het mij op een dag energie gaat opleveren. Ik ga het wel aan, hoe moeilijk ik het vandaag ook vond, en nu jij schrijft petje af...ben ik toch een beetje trots op mezelf, terwijl ik mij totaal gesloopt voel. Dank je wel!
Voor jou lijkt mij dat een hele goede. Even alleen maar voelen in het hier en het nu, dat is voor jou al een ontzettend grote uitdaging. Ik vind dat helemaal geen excuus, want ik lees je en ik weet hoe moeilijk dat voor je is. Vooral dat geen actie te laten zijn.
Slaap lekker voor vanavond iedereen, morgen weer een nieuwe dag. En wie dit ook leest, jij alleen bent genoeg, je mag er zijn!
Vannelle, Dat is het precies wat je schrijft. Ik had gezegd dat ik het zou doen tegen jou, dus het voelde als falen als ik het niet deed. Daarom dacht ik ook ij doe het gelijk maar, dan ben ik er vanaf. Je hebt gelijk voor nu genoeg uitdaging, ben er echt heel moe van. Zal het deze week nog een keer proberen, zodat het elke keer weer wat beter gaat tot dat het mij op een dag energie gaat opleveren. Ik ga het wel aan, hoe moeilijk ik het vandaag ook vond, en nu jij schrijft petje af...ben ik toch een beetje trots op mezelf, terwijl ik mij totaal gesloopt voel. Dank je wel!
Voor jou lijkt mij dat een hele goede. Even alleen maar voelen in het hier en het nu, dat is voor jou al een ontzettend grote uitdaging. Ik vind dat helemaal geen excuus, want ik lees je en ik weet hoe moeilijk dat voor je is. Vooral dat geen actie te laten zijn.
Slaap lekker voor vanavond iedereen, morgen weer een nieuwe dag. En wie dit ook leest, jij alleen bent genoeg, je mag er zijn!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
