Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
donderdag 30 maart 2023 om 23:36
BVJ, ik realiseer me bij het lezen van je post dat je - net als ik en vele anderen volgens mij ook - golfbewegingen hebt in ‘je zijn’. Van down en het niet meer zien zitten of niet meer weten waar je het zoeken moet, naar goede moed en positief ingesteld om er wat mee te gaan doen. Dan wil je er ook echt voor gaan, zie je lichtpuntjes, en ergens gaat er toch weer een knop om, of wordt er iets getriggerd, waardoor je weer ‘terugvalt’ op het niet meer zien (zitten). Klopt dat? En weet je dan ook wat jou triggert?
Ik vind het zelf lastig daar de vinger op te leggen. Zo merk ik tegenwoordig weleens (lees vooruitgang, want het opmerken is al heel wat!) dat die zwarte sluier zich weer naar beneden wil drukken, de duisternis in wil vallen, de donkerte komt, of hoe je het ook noemen wilt. Alleen heb ik dan werkelijk geen idee waaróm dat zo is, wat de aanleiding is. Is dat dan gewoon een kantelpunt in het hoofd, het moment waarop alle gedachten over elkaar heen tuimelen? Heb je ergens aan gedacht van vroeger, maal je zonder het in de gaten te hebben, gebeurt er iets dat je ergens aan doet denken? Ik weet het serieus niet en dat vind ik best apart. Het idee dat het zomaar kan gebeuren…
Of zie ik dan wat over het hoofd?
Herken je dat, en heb jij wel enig idee waar die schommelingen vandaan komen?
Ik vind het zelf lastig daar de vinger op te leggen. Zo merk ik tegenwoordig weleens (lees vooruitgang, want het opmerken is al heel wat!) dat die zwarte sluier zich weer naar beneden wil drukken, de duisternis in wil vallen, de donkerte komt, of hoe je het ook noemen wilt. Alleen heb ik dan werkelijk geen idee waaróm dat zo is, wat de aanleiding is. Is dat dan gewoon een kantelpunt in het hoofd, het moment waarop alle gedachten over elkaar heen tuimelen? Heb je ergens aan gedacht van vroeger, maal je zonder het in de gaten te hebben, gebeurt er iets dat je ergens aan doet denken? Ik weet het serieus niet en dat vind ik best apart. Het idee dat het zomaar kan gebeuren…
Of zie ik dan wat over het hoofd?
Herken je dat, en heb jij wel enig idee waar die schommelingen vandaan komen?
vrijdag 31 maart 2023 om 14:34
Onlangs luisterde ik een podcast die - voor mij althans - best veelzeggend was over waar we het hier (ook) over hebben. Vandaag eindelijk het eind ook geluisterd (luister vaak tijdens het wandelen, maar wil dan ook altijd zo graag de vogels horen en het geluid van de wind in de bomen en, sinds kort weer, de lammetjes in de wei, dus soms moet ie gewoon even uit - of word ik er abrupt uitgehaald omdat ik gebeld word…). Gaat over de verschillende beschermingsmechanismen en hoe je ingesleten (gedrags)patronen los kunt laten. Veel m.b.t. schematherapie (hier ook al een paar keer voorbij zien komen). Ik vond het allemaal zeer herkenbaar en het hielp me om even stil te staan bij wat er speelt, gebeurt, hoe het in het hoofd werkt. En vooral ook dat er wat aan te doen is. (En ja, het is wel aan te raden het eind er ook bij te luisteren 
).
Voor wie een uurtje over heeft, het is de podcast Patronen loslaten van 2 januari, van De podcast psycholoog.
). Voor wie een uurtje over heeft, het is de podcast Patronen loslaten van 2 januari, van De podcast psycholoog.
vrijdag 31 maart 2023 om 22:18
Het raakt me wel wat je schrijft Vage over dat schaamte en schuld kenmerken zijn van een opvoeding met emotionele verwaarlozing. Ergens weet ik dat ik dingen tekort ben gekomen, maar er zijn ook dingen goed gegaan. Dus als ik hier over nadacht had ik altijd een stemmetje in mij die zei “ach wat zeur je nou”. Dit te lezen is wel een soort van erkenning voor mij.
Mooi wat jou haptotherapeut heeft gezegd Vannelle. Dat is ook precies wat ik aan het doen ben de laatste tijd. En dan bijvoorbeeld het verschil opmerken in mijn lichaam wat er gebeurt als ik zelfkritiek heb, of als ik mild ben voor mezelf. Vervelend dat je hoofd zo druk is! Die golfbewegingen herken ik ook heel erg, is misschien ook wel hormoongerelateerd. Wel goed om in de gaten te houden welke factoren ermee te maken hebben. Interessant die podcast, ik ga er eens naar luisteren.
Mooi gezegd Bvj. Dat perfectionisme kan zo’n belemmering zijn.
Mooi wat jou haptotherapeut heeft gezegd Vannelle. Dat is ook precies wat ik aan het doen ben de laatste tijd. En dan bijvoorbeeld het verschil opmerken in mijn lichaam wat er gebeurt als ik zelfkritiek heb, of als ik mild ben voor mezelf. Vervelend dat je hoofd zo druk is! Die golfbewegingen herken ik ook heel erg, is misschien ook wel hormoongerelateerd. Wel goed om in de gaten te houden welke factoren ermee te maken hebben. Interessant die podcast, ik ga er eens naar luisteren.
Mooi gezegd Bvj. Dat perfectionisme kan zo’n belemmering zijn.
kaatjetralalaatje wijzigde dit bericht op 09-04-2023 11:09
35.75% gewijzigd
vrijdag 31 maart 2023 om 22:37
Kaatje, Dan heb je het toch op het moment zelf goed opgelost door voor je kind op te komen. Dat heb je goed gedaan. Anders dan in het verleden toen stond je het toe om mensen over je heen te laten lopen en had je achteraf een een rot gevoel dat een bepaalde opmerking je toch niet helemaal lekker zat, maar je zei er niets van. Nu heb je wel actie ondernomen, hartstikke goed! En die boosheid zal steeds minder worden naar andere, als je andere niet over je grenzen laat gaan. Een fuck it gevoel is soms goed, beter dan een hoopje ellende gevoel aan een situatie over houden;).
vrijdag 31 maart 2023 om 22:41
Vannelle, Schommelbewegingen hebben we denk ik allemaal wel in het leven, niemand is altijd alleen maar een rechte curve. Ik heb wel een idee waar de schommelingen bij mezelf vandaan komen. En jij denkt het bij jou niet te weten, maar wat er door je hoofd gast je gedachten daar hebben je schommelingen ook mee te maken. Niets komt uit het niets, het komt ergens vandaan.
zaterdag 1 april 2023 om 07:56
Bij mij komen die schommelingen vaak door mijn eigen gedachten. Het ene moment kan er niets aan de hand zijn en opeens besef ik weer iets. En daar ga ik dan over malen. Dat gaat trouwens heel snel, in een fractie kan het gebeurd zijn. Ik ben er zelf vaak nog verbaasd over ook.
Maar er kan ook iets gebeuren waardoor ik opeens in een heel andere stemming zit hoor. Stel dat ik op een fout gewezen word die ik zonder erg gemaakt heb. Of iets van één van mijn kinderen baart me zorgen. Of ik word naar behandeld in een winkel. Dan kan mijn stemming zó flink veranderen.
Best lastig die stemmingswisselingen. Ik ben er altijd een beetje bang voor.
Maar er kan ook iets gebeuren waardoor ik opeens in een heel andere stemming zit hoor. Stel dat ik op een fout gewezen word die ik zonder erg gemaakt heb. Of iets van één van mijn kinderen baart me zorgen. Of ik word naar behandeld in een winkel. Dan kan mijn stemming zó flink veranderen.
Best lastig die stemmingswisselingen. Ik ben er altijd een beetje bang voor.
zaterdag 1 april 2023 om 09:08
Eerder had ik dat ook heel erg die stemmingswisselingen, zelfs met zo veel negatieve gedachten dat ik de deur niet uit durfde. De laatste jaren is dat gelukkig veel minder. Maar afgelopen tijd had ik het weer meer, vooral dat ik wakker werd in een soort roes, een onheilspellend gevoel. En dan al achter de feiten aan liep.
In het boeddhisme heeft men het wel eens over het bewustzijn als zijnde een ruiter op een (wild) paard. Het paard is je gevoelsleven.
Hoe meer je als ruiter het paard ziet en voelt, hoe meer je ruimte kan geven en meebewegen.
Ik heb een mindfulness app met oefeningen waarbij je alleen maar zit en je lichaam observeert, die luister ik meestal in de auto. Dan merk ik vaak opeens wat er allemaal gaande is binnenin, altijd veel meer dan ik dacht! En met dat ik er aandacht aan geef, lossen deze gevoelens vanzelf op.
Het moeilijkste is dat je dan telkens afgeleid raakt door je gedachten, en de focus op je lichaam verliest, of dat het je ontglipt, vooral als je heel vermijdend bent. Of je wil het gevoel meteen gaan veranderen of oplossen. Maar oefening baart kunst, ik merk nu ik het weer oppak dat het weer steeds beter gaat.
In het boeddhisme heeft men het wel eens over het bewustzijn als zijnde een ruiter op een (wild) paard. Het paard is je gevoelsleven.
Hoe meer je als ruiter het paard ziet en voelt, hoe meer je ruimte kan geven en meebewegen.
Ik heb een mindfulness app met oefeningen waarbij je alleen maar zit en je lichaam observeert, die luister ik meestal in de auto. Dan merk ik vaak opeens wat er allemaal gaande is binnenin, altijd veel meer dan ik dacht! En met dat ik er aandacht aan geef, lossen deze gevoelens vanzelf op.
Het moeilijkste is dat je dan telkens afgeleid raakt door je gedachten, en de focus op je lichaam verliest, of dat het je ontglipt, vooral als je heel vermijdend bent. Of je wil het gevoel meteen gaan veranderen of oplossen. Maar oefening baart kunst, ik merk nu ik het weer oppak dat het weer steeds beter gaat.
zaterdag 1 april 2023 om 12:26
Mooie vergelijking met dat paard. En ook met de link naar die mindfullnessoefeningen... Stom om daar niet wat vaker bij stil te staan, want ik heb ook al herhaaldelijk mogen ervaren dat inderdaad het puur stilstaan bij wat er in je lijf gebeurt, helpt om zelfs pijn in het lijf te doen verminderen. In dit geval eens geen 'wat je aandacht geeft groeit', maar precies als met het paard. Laat het er zijn, dan stopt de strijd...
Het perfectionistische helpt denk ik niet om het paard te berijden. Veel te veel bezig met het op de goede manier doen in plaats van het los te laten/te laten zijn.
Met stemmingswisselingen en sombere gedachten vind ik het altijd lastig het er te laten zijn. Want waar leidt zo'n overgave toe? Als je het liefst onder een deken kruipt en er nooit meer onder vandaan zou willen komen en je geeft daaraan toe, dan lig je dus onder die deken... ik snap dat je het zou moeten zien als dat het oké is om dat te willen, om die behoefte te hebben, dat dát er mag zijn, zonder dat je daar dan verder acties aan verbindt... Alleen dat hoofd...
Herkenbaar hoor Lieneke, dat je soms van relatief klein lijkende dingen van slag kan raken. Ik merk dan wel dat ik meteen vanuit een strenge ouder schoppen onder mijn hol probeer te geven... Tsja, niet heel behulpzaam... Ik vind het het lastigst als ik geen aanwijsbaar iets meemaak en tóch zo'n gevoel over me heen krijg. Misschien is dat inderdaad wel hormoongerelateerd, ik denk dat vaak ook wel. Alleen vind ik het dan bijzonder dat het niet élke maand gebeurt en ook niet altijd op hetzelfde moment in een maand. Wat natuurlijk ook niet hoeft, maar toch...
M.b.t. schuld en schaamte en perfectionisme en eigenlijk de hele mikmak; er is een topic over gedrag moeder-dochter ('slechte eigenschappen dochter'), wat ik best verhelderend vind in het zien en herkennen van wat hele normaal lijkende dingen die tegen je gezegd worden als kind, voor gevolgen kunnen hebben op latere leeftijd. Ouders die met de beste bedoelingen proberen om je klaar te stomen voor volwassenheid, maar die je eigenlijk aanleren om je gevoelens te onderdrukken. Zó herkenbaar. Van beide kanten.
Kaatje, ook al zo herkenbaar; dat gedrag van anderen je kan motiveren er wat relaxter in te staan. Al vind ik het altijd wat lastig dat vast te houden of daadwerkelijk toe te passen. Ik kan zo’n bewondering hebben voor mensen die zo heerlijk hun hart op de tong hebben en gewoon uitspreken hoe en wat. Je weet daardoor precies waar je aan toe bent met hen. Lijkt me heerlijk om dat zo te kunnen. Af en toe dan, want soms vind ik het best fijn dat er een filter op zit bij me. Maar gewoon het idee dat je je even niets aantrekt van de rest van de wereld, dat je al die zware gevoelens van het er niet mogen zijn, het er niet toe doen, de schuld, de schaamte, dat dat er gewoon allemaal even niet is en je gewoon kunt zijn. Kunt zeggen wat je denkt.
(Hoewel ik ook wel weet dat als iemand het hart op de tong heeft, dat natuurlijk geenszins wil zeggen dat al die irritante gevoelens niet bij die persoon aanwezig zijn... misschien is het eigenlijk gewoon het verlangen om even verlost te zijn van al die drukkende gevoelens... ofzo...)
Tot zover alle negativiteit, blijf er wat in hangen geloof ik… (alsmaar ‘maar’… bah)
Het perfectionistische helpt denk ik niet om het paard te berijden. Veel te veel bezig met het op de goede manier doen in plaats van het los te laten/te laten zijn.
Met stemmingswisselingen en sombere gedachten vind ik het altijd lastig het er te laten zijn. Want waar leidt zo'n overgave toe? Als je het liefst onder een deken kruipt en er nooit meer onder vandaan zou willen komen en je geeft daaraan toe, dan lig je dus onder die deken... ik snap dat je het zou moeten zien als dat het oké is om dat te willen, om die behoefte te hebben, dat dát er mag zijn, zonder dat je daar dan verder acties aan verbindt... Alleen dat hoofd...
Herkenbaar hoor Lieneke, dat je soms van relatief klein lijkende dingen van slag kan raken. Ik merk dan wel dat ik meteen vanuit een strenge ouder schoppen onder mijn hol probeer te geven... Tsja, niet heel behulpzaam... Ik vind het het lastigst als ik geen aanwijsbaar iets meemaak en tóch zo'n gevoel over me heen krijg. Misschien is dat inderdaad wel hormoongerelateerd, ik denk dat vaak ook wel. Alleen vind ik het dan bijzonder dat het niet élke maand gebeurt en ook niet altijd op hetzelfde moment in een maand. Wat natuurlijk ook niet hoeft, maar toch...
M.b.t. schuld en schaamte en perfectionisme en eigenlijk de hele mikmak; er is een topic over gedrag moeder-dochter ('slechte eigenschappen dochter'), wat ik best verhelderend vind in het zien en herkennen van wat hele normaal lijkende dingen die tegen je gezegd worden als kind, voor gevolgen kunnen hebben op latere leeftijd. Ouders die met de beste bedoelingen proberen om je klaar te stomen voor volwassenheid, maar die je eigenlijk aanleren om je gevoelens te onderdrukken. Zó herkenbaar. Van beide kanten.
Kaatje, ook al zo herkenbaar; dat gedrag van anderen je kan motiveren er wat relaxter in te staan. Al vind ik het altijd wat lastig dat vast te houden of daadwerkelijk toe te passen. Ik kan zo’n bewondering hebben voor mensen die zo heerlijk hun hart op de tong hebben en gewoon uitspreken hoe en wat. Je weet daardoor precies waar je aan toe bent met hen. Lijkt me heerlijk om dat zo te kunnen. Af en toe dan, want soms vind ik het best fijn dat er een filter op zit bij me. Maar gewoon het idee dat je je even niets aantrekt van de rest van de wereld, dat je al die zware gevoelens van het er niet mogen zijn, het er niet toe doen, de schuld, de schaamte, dat dat er gewoon allemaal even niet is en je gewoon kunt zijn. Kunt zeggen wat je denkt.
(Hoewel ik ook wel weet dat als iemand het hart op de tong heeft, dat natuurlijk geenszins wil zeggen dat al die irritante gevoelens niet bij die persoon aanwezig zijn... misschien is het eigenlijk gewoon het verlangen om even verlost te zijn van al die drukkende gevoelens... ofzo...)
Tot zover alle negativiteit, blijf er wat in hangen geloof ik… (alsmaar ‘maar’… bah)
vannelle wijzigde dit bericht op 03-04-2023 22:48
Reden: Dat zal wel duidelijk zijn voor hen die het gelezen hebben…
Reden: Dat zal wel duidelijk zijn voor hen die het gelezen hebben…
10.34% gewijzigd
maandag 3 april 2023 om 22:52
Ik denk dat ik voorlopig even afhaak… ik merk dat ik het te moeilijk vind om te schrijven, dat ik té bang ben voor wat ervan gevonden wordt… Het houdt me te veel bezig, ik word er onrustig van. Ik denk voortdurend dat ik de verkeerde dingen zeg: als ik vanuit het hart schrijf is dat kwetsbaar en komt het vast verkeerd over; als ik vanuit het hoofd schrijf eigenlijk hetzelfde, al neemt mijn hoofd er dan nog extra loopjes mee. En is het natuurlijk ongevoelig en houd ik niet genoeg rekening met… Ik lijk teruggeslingerd naar voor die drempel die ik overging om hier te posten… Jullie reacties zijn me allemaal heel erg waardevol, maar ik merk dat ik me niet meer op mijn gemak voel met mezelf en mijn woorden. Geen idee hoe ik het uit moet leggen… ik ben gewoon even leeg, geen woorden, geen energie, geen idee hoe ik iets kan bijdragen.
Schrijf alsjeblieft door, ik blijf lezen, en ik kom heus weer terug. Even time out. Te bang. Te kwetsbaar. Ik kruip even achter m’n muur…
Schrijf alsjeblieft door, ik blijf lezen, en ik kom heus weer terug. Even time out. Te bang. Te kwetsbaar. Ik kruip even achter m’n muur…
dinsdag 4 april 2023 om 21:30
Jammer Vannelle maar ik begrijp je. Ik merk ook dat het mij wat doet als ik hier schrijf. Ik ben bijvoorbeeld bang dat ik niet genoeg reageer op iedereen of te prekerig overkom.
Ik vind jouw bijdragen dan altijd weer heel empathisch, en het is fijn om me te herkennen in hetgeen je schrijft.
Ik hoop dat je een beetje tot rust kan komen
Ik vind jouw bijdragen dan altijd weer heel empathisch, en het is fijn om me te herkennen in hetgeen je schrijft.
Ik hoop dat je een beetje tot rust kan komen
kaatjetralalaatje wijzigde dit bericht op 04-04-2023 21:32
Reden: Knuffel vergeten :)
Reden: Knuffel vergeten :)
1.32% gewijzigd
vrijdag 7 april 2023 om 07:24
Ik lees hier vooral en ik herken heel veel. Zelf ben ik het stadium voorbij dat ik mezelf psychisch meer in orde probeer te krijgen. Ik heb van alles geprobeerd, tot dagbehandelingen aan toe en ik heb daar echt wat aan gehad, maar de effecten zijn nooit blijvend gebleken. Het is een basisgevoel, het voelt alsof het er altijd is geweest en gewoon bij me hoort.
Mij rest me niet te laten kisten en gewoon door te gaan met het leven. Mijn leven is heel gewoon, alleen binnen in mij werkt het anders dan bij de meeste mensen. Dát ik er nog ben voelt niet als vanzelfsprekend. In meer barre tijden had ik waarschijnlijk niet kunnen overleven omdat men niet van mij hield als kind.
Maar ik leef in een tijd dat ouders zich realiseren dat een kind anders kan zijn, maar dat je wel hem of haar wel dient te beschermen.
Het zou echt jammer zijn wanneer dit topic dood zou bloeden. Het was het eerste wat ik ging lezen, elke ochtend als ik zag dat er nieuwe berichten stonden. Maar mensen zijn hier bang net het verkeerde te schrijven en schade aan te richten. Dat begrijp ik, ik heb dat zelf ook, heel erg zelfs. En achteraf pieker ook heel vaak of ik niet beter dit...of dat...
Maar ik heb mezelf aangeleerd om toch door te gaan, "net als anderen",
Ik hoop hier echt nog lang mee te kunnen lezen. En eventueel soms wat te schrijven!
Mij rest me niet te laten kisten en gewoon door te gaan met het leven. Mijn leven is heel gewoon, alleen binnen in mij werkt het anders dan bij de meeste mensen. Dát ik er nog ben voelt niet als vanzelfsprekend. In meer barre tijden had ik waarschijnlijk niet kunnen overleven omdat men niet van mij hield als kind.
Maar ik leef in een tijd dat ouders zich realiseren dat een kind anders kan zijn, maar dat je wel hem of haar wel dient te beschermen.
Het zou echt jammer zijn wanneer dit topic dood zou bloeden. Het was het eerste wat ik ging lezen, elke ochtend als ik zag dat er nieuwe berichten stonden. Maar mensen zijn hier bang net het verkeerde te schrijven en schade aan te richten. Dat begrijp ik, ik heb dat zelf ook, heel erg zelfs. En achteraf pieker ook heel vaak of ik niet beter dit...of dat...
Maar ik heb mezelf aangeleerd om toch door te gaan, "net als anderen",
Ik hoop hier echt nog lang mee te kunnen lezen. En eventueel soms wat te schrijven!
lieneke wijzigde dit bericht op 07-04-2023 07:33
Reden: Typfoutje
Reden: Typfoutje
0.08% gewijzigd
vrijdag 7 april 2023 om 07:30
@Kaatje, ik reageer ook niet op iedereen, daar heb ik simpelweg de niet tijd voor. Maar ik lees wel alles. Voel je niet schuldig daarover!
Het valt me op dat mensen hier eigenlijk "te lief" zijn, ze willen elke schrijfster hier de aandacht geven die ze irl niet krijgt. En dat illustreert maar weer hoe empathisch de mensen hier zijn, hoe mensenlievend eigenlijk, hoe angstig en onzeker we met z'n allen ook zijn. We herkennen zoveel in een ander en dat willen we haar ook meegeven. Samen met moed, sterkte en (een beetje meer) geluk.
Maar het is te uitputtend om zo intensief hier te reageren, je moet dat van jezelf ook helemaal niet eisen.
Het valt me op dat mensen hier eigenlijk "te lief" zijn, ze willen elke schrijfster hier de aandacht geven die ze irl niet krijgt. En dat illustreert maar weer hoe empathisch de mensen hier zijn, hoe mensenlievend eigenlijk, hoe angstig en onzeker we met z'n allen ook zijn. We herkennen zoveel in een ander en dat willen we haar ook meegeven. Samen met moed, sterkte en (een beetje meer) geluk.
Maar het is te uitputtend om zo intensief hier te reageren, je moet dat van jezelf ook helemaal niet eisen.
vrijdag 7 april 2023 om 17:08
https://youtu.be/VP7R_WIm6-M
Het kwetsbare kind, de kritische ouder en de beschermende ouder. Hopelijk kunnen jullie de link openen! Disclaimer; het is een confronterend filmpje, ik vond 'm nogal heftig. Gekregen van mijn psych, voor de schematherapie.
Het kwetsbare kind, de kritische ouder en de beschermende ouder. Hopelijk kunnen jullie de link openen! Disclaimer; het is een confronterend filmpje, ik vond 'm nogal heftig. Gekregen van mijn psych, voor de schematherapie.
vrijdag 7 april 2023 om 19:40
Oké, die komt binnen…. Pfff, dat zijn te veel tranen om te kunnen negeren geloof ik… Ik kon het nog een tijdje volhouden bij het filmpje… maar “brak” toch…
Neg als jullie woorden overigens. Tranen omdat Kaatje speciaal een knuffel komt brengen, tranen om wat jij schreef BVJ - ik weet niet meer wat er precies stond, maar ik heb het gelezen en het kwam binnen… tranen…
Lieneke, dank je wel ook voor wat jij schrijft, ik blijf het bijzonder vinden jou te lezen!
Ik vind het topic ook waardevol en heb veel aan wat ik van jullie lees. Jullie raken dingen aan. Soms (vaak) overheerst bij mij het gevoel dat ik beter mijn mond kan houden, niets te melden heb, jullie mooie woorden niet moet vervuilen met mijn rommel. Dat vind ik lastig. Ik heb het al eerder geschreven, maar ik moet echt bij elke post over een drempel om het ook echt te posten. Alsof ik steeds maar heen en weer sta te wippen bij die brievenbus… kaartje er wel in of niet… En het liefst steeds naar huis terug zou rennen omdat niemand wat aan mijn kaartje heeft. Toch een stukje voor de opening houden, ietsje erin, kijken hoe dat voelt. Niet goed? Dan terugtrekken. En soms laat ik ‘m per ongeluk vallen en dan voelt dat zó beroerd, dat ik bijna niet naar huis durf te lopen omdat ik me schaam. Schaam voor mijn woorden, schaam voor mijn zijn, schaam voor wie ik ben. Schaam omdat ik me open heb gesteld en durfde te delen. Schaam omdat ik ruimte in heb genomen…
Dat schuldgevoel dat je bestaat kan soms zo’n pijn doen. Waardoor het eigenlijk aangeeft dat het niet klopt, zo lijkt het. Je mag er wél zijn, wordt toch eens wakker, doe normaal! Maar die schoppen onder m’n hol werken niet, want zo voelt het niet. Het is ook de gewoonte denk ik, om je altijd alles maar aan te trekken, op je schouders te nemen. De wereld dragen. Hoe vaak mij wel niet verteld is dat ik niet de hele wereld kan redden. Natúúrlijk weet ik dat, maar dit en dit en dit kan/moet toch wel…? Je bestaan compenseren? Voor elke centimeter ruimte die ik inneem, geef ik het liefst een meter terug. Waanzin, kan niet. Maar ik kan het toch op zijn minst proberen…?
Nu ja, dat zo… vandaar dat ik er even niet was, of ben, of durf te zijn. Dank je wel dat jullie zijn gebleven, er zijn.
Neg als jullie woorden overigens. Tranen omdat Kaatje speciaal een knuffel komt brengen, tranen om wat jij schreef BVJ - ik weet niet meer wat er precies stond, maar ik heb het gelezen en het kwam binnen… tranen…
Lieneke, dank je wel ook voor wat jij schrijft, ik blijf het bijzonder vinden jou te lezen!
Ik vind het topic ook waardevol en heb veel aan wat ik van jullie lees. Jullie raken dingen aan. Soms (vaak) overheerst bij mij het gevoel dat ik beter mijn mond kan houden, niets te melden heb, jullie mooie woorden niet moet vervuilen met mijn rommel. Dat vind ik lastig. Ik heb het al eerder geschreven, maar ik moet echt bij elke post over een drempel om het ook echt te posten. Alsof ik steeds maar heen en weer sta te wippen bij die brievenbus… kaartje er wel in of niet… En het liefst steeds naar huis terug zou rennen omdat niemand wat aan mijn kaartje heeft. Toch een stukje voor de opening houden, ietsje erin, kijken hoe dat voelt. Niet goed? Dan terugtrekken. En soms laat ik ‘m per ongeluk vallen en dan voelt dat zó beroerd, dat ik bijna niet naar huis durf te lopen omdat ik me schaam. Schaam voor mijn woorden, schaam voor mijn zijn, schaam voor wie ik ben. Schaam omdat ik me open heb gesteld en durfde te delen. Schaam omdat ik ruimte in heb genomen…
Dat schuldgevoel dat je bestaat kan soms zo’n pijn doen. Waardoor het eigenlijk aangeeft dat het niet klopt, zo lijkt het. Je mag er wél zijn, wordt toch eens wakker, doe normaal! Maar die schoppen onder m’n hol werken niet, want zo voelt het niet. Het is ook de gewoonte denk ik, om je altijd alles maar aan te trekken, op je schouders te nemen. De wereld dragen. Hoe vaak mij wel niet verteld is dat ik niet de hele wereld kan redden. Natúúrlijk weet ik dat, maar dit en dit en dit kan/moet toch wel…? Je bestaan compenseren? Voor elke centimeter ruimte die ik inneem, geef ik het liefst een meter terug. Waanzin, kan niet. Maar ik kan het toch op zijn minst proberen…?
Nu ja, dat zo… vandaar dat ik er even niet was, of ben, of durf te zijn. Dank je wel dat jullie zijn gebleven, er zijn.
vrijdag 7 april 2023 om 20:12
Vanelle, ben je wel eens in therapie geweest? Weet je, je kunt zelfhulpboeken lezen en mindfullnessoefeningen doen tot je oud en grijs bent. Maar daarmee gaat je nare gevoel niet van weg (zeg ik uit ervaring).
Overweeg je professionele hulp? Sorry, heb niet het hele topic gelezen, dus misschien is het al geopperd.
Overweeg je professionele hulp? Sorry, heb niet het hele topic gelezen, dus misschien is het al geopperd.
vrijdag 7 april 2023 om 21:29
Er zijn nu ik dit typ 444 reacties in dit topic.
En, natuurlijk vind ik mijn eigen bijdragen ook vaak ongepast, onhandig uitgedrukt of er komt zelfs helemaal niets uit. En schaam ik me daarvoor. Dat hoort erbij blijkbaar.
Wat mij betreft zijn hier alleen maar engelen in dit topic. Engelen, vleermuizen en wilde orchideeën.Angel number 444 is a powerful and significant message from your angels and the universe. It is often seen as a sign of good luck and positive change, and is a reminder that your angels and the universe are with you, supporting you, and guiding you on your path.
En, natuurlijk vind ik mijn eigen bijdragen ook vaak ongepast, onhandig uitgedrukt of er komt zelfs helemaal niets uit. En schaam ik me daarvoor. Dat hoort erbij blijkbaar.
vrijdag 7 april 2023 om 22:33
Sjonge Vage, hoe kom je daar nu toch weer op? En allemachtig wat een positiviteit! Dacht, zoek ook even:
https://leerzaam.com/numerologie-444-nu ... -symbolen/
Ik kende vooral 666 en 777, rarara waar ik mee ben opgegroeid… Mooi dit, en vooral dat dat dan hier zo oppopt. En dag jij bedenkt om dat op te zoeken
Grumpywoman, je mag zijn wat je wilt, dus een vleermuis is helemaal oké!
En ja, ik krijg hulp. Loop o.a. bij een haptotherapeut. En via de praktijkondersteuner loopt nu de vraag of ik een doorverwijzing wil naar aanvullende/andere/zwaardere (?) therapie. Wat ik daarmee moet weet ik niet zo goed, omdat ik nu dus bij die haptotherapeut loop… Zal dat daar eens voorleggen.
Het is een beetje een dingetje als je het lastig vindt ruimte in te nemen, om al die zorgplekken te bezetten met problemen waarvan ik zelf natuurlijk vind dat het niet zoveel voorstelt…
https://leerzaam.com/numerologie-444-nu ... -symbolen/
Ik kende vooral 666 en 777, rarara waar ik mee ben opgegroeid… Mooi dit, en vooral dat dat dan hier zo oppopt. En dag jij bedenkt om dat op te zoeken
Grumpywoman, je mag zijn wat je wilt, dus een vleermuis is helemaal oké!
En ja, ik krijg hulp. Loop o.a. bij een haptotherapeut. En via de praktijkondersteuner loopt nu de vraag of ik een doorverwijzing wil naar aanvullende/andere/zwaardere (?) therapie. Wat ik daarmee moet weet ik niet zo goed, omdat ik nu dus bij die haptotherapeut loop… Zal dat daar eens voorleggen.
Het is een beetje een dingetje als je het lastig vindt ruimte in te nemen, om al die zorgplekken te bezetten met problemen waarvan ik zelf natuurlijk vind dat het niet zoveel voorstelt…
vrijdag 7 april 2023 om 23:37
Dat is wel heel toepasselijk, dat we met zijn alle het engel getal hebben bereikt.
Hoop dat we vanaf deze pagina dan wat begeleiding van verlichting gaan krijgen, door alle Engelen, orchideeën en ons kleine vleermuisje ( grumpywoman).
Dat schreef ik hier eerder ook al, dat het zonde zou zijn als dit topic er niet meer zou zijn, ondanks dat we allemaal een drempel over moeten en het moeilijk vinden om te schrijven we elkaar toch wat licht brengen en het (bij mij) wel wat dingen in beweging brengt en het stof tot nadenken geeft.
Ook al vinden we onze eigen bijdragen helemaal niets voor stellen, met zijn alle dragen we wel degelijk iets bij. Van iedereen die hier iets geschreven heeft heb ik dingen opgepikt of heeft mij aan het denken gezet, dat is toch mooi?!
Soms, hebben we misschien wat aanmoediging nodig, als we voelen dat we onzeker zijn, staat ook bij de uitleg over de Engelen, echt heel mooi en toepasselijk. Ook dat we volhardend zijn in onze gedachten en patronen, die we proberen te door breken naar positievere gedachten.
Hoop dat we vanaf deze pagina dan wat begeleiding van verlichting gaan krijgen, door alle Engelen, orchideeën en ons kleine vleermuisje ( grumpywoman).
Dat schreef ik hier eerder ook al, dat het zonde zou zijn als dit topic er niet meer zou zijn, ondanks dat we allemaal een drempel over moeten en het moeilijk vinden om te schrijven we elkaar toch wat licht brengen en het (bij mij) wel wat dingen in beweging brengt en het stof tot nadenken geeft.
Ook al vinden we onze eigen bijdragen helemaal niets voor stellen, met zijn alle dragen we wel degelijk iets bij. Van iedereen die hier iets geschreven heeft heb ik dingen opgepikt of heeft mij aan het denken gezet, dat is toch mooi?!
Soms, hebben we misschien wat aanmoediging nodig, als we voelen dat we onzeker zijn, staat ook bij de uitleg over de Engelen, echt heel mooi en toepasselijk. Ook dat we volhardend zijn in onze gedachten en patronen, die we proberen te door breken naar positievere gedachten.
vrijdag 7 april 2023 om 23:37
Ja dat heb ik ook. Zat me van de week serieus af te vragen of ik niet "te licht" ben voor schematherapie. Was voor mij de 1e groepssessie. Tot ik ineens keihard zat te janken. God, wat komt er veel drek naarboven...
En daarna het gevoel dat het mij toch niet gaat helpen, en dat ik het niet verdien. Omdat ik een waardeloze muts ben. Gelijk 's avonds een fles wijn naarbinnen getikt. En mijn pols ligt weer open.
Dus ik heb het wel nodig denk ik.
Want misschien kan ik leren om dan ooit toch wel tevreden zijn met mezelf. Ondanks alles.
En daarna het gevoel dat het mij toch niet gaat helpen, en dat ik het niet verdien. Omdat ik een waardeloze muts ben. Gelijk 's avonds een fles wijn naarbinnen getikt. En mijn pols ligt weer open.
Dus ik heb het wel nodig denk ik.
Want misschien kan ik leren om dan ooit toch wel tevreden zijn met mezelf. Ondanks alles.
vrijdag 7 april 2023 om 23:58
Grumpywoman, Wees eens lief voor jezelf en straf jezelf niet zo hard. Waarom zou jij het niet verdienen en ieder ander wel? Of je nu grote of kleine problemen hebt, als je tegen dingen aanloopt in het leven en je wil er aan werken, verdient iedereen de juiste hulp naar een lichter leven.
Ik heb hier en daar wat dingen van je gelezen en ook al denk je dat het bij jou niet gaat helpen, ik denk het wel.
Wat jij allemaal mee gemaakt hebt, is niet niets. Dat moet allemaal een plekje krijgen en je zal door een verwerkingsproces heen moeten ( fucking moeilijk) maar als je er doorheen gaat en niet opgeeft, zal ook jij wat verlichting gaan voelen, heb vertrouwen in jezelf, je bent het waard!
Ik drink zelf niet, maar had pas ook even een diepte puntje met mijn rookgedrag één avond, herken dat destructieve gedrag. Brengt je niets, je hebt het al zo moeilijk en gaat door een moeilijke tijd, probeer dan tenminste lief te zijn voor jezelf en niet nog extra te pijnigen. Ik probeer sinds die klote nacht beter voor mezelf te zorgen en dat voelt veel beter. Soms, gaat een mens even diep, maar we zijn veerkrachtig genoeg om ook weer op te krabbelen. Je kunt het geloof in jezelf klein vleermuisje, zorg dat je uit het donker naar het licht gaat voor jezelf en voor niemand anders.
Ik heb hier en daar wat dingen van je gelezen en ook al denk je dat het bij jou niet gaat helpen, ik denk het wel.
Wat jij allemaal mee gemaakt hebt, is niet niets. Dat moet allemaal een plekje krijgen en je zal door een verwerkingsproces heen moeten ( fucking moeilijk) maar als je er doorheen gaat en niet opgeeft, zal ook jij wat verlichting gaan voelen, heb vertrouwen in jezelf, je bent het waard!
Ik drink zelf niet, maar had pas ook even een diepte puntje met mijn rookgedrag één avond, herken dat destructieve gedrag. Brengt je niets, je hebt het al zo moeilijk en gaat door een moeilijke tijd, probeer dan tenminste lief te zijn voor jezelf en niet nog extra te pijnigen. Ik probeer sinds die klote nacht beter voor mezelf te zorgen en dat voelt veel beter. Soms, gaat een mens even diep, maar we zijn veerkrachtig genoeg om ook weer op te krabbelen. Je kunt het geloof in jezelf klein vleermuisje, zorg dat je uit het donker naar het licht gaat voor jezelf en voor niemand anders.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
