Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?

Wat mooi beschreven Vannelle.
Als ik mocht kiezen zou ik voor een lege rugzak gaan met een parachute erin, dan ben je altijd veilig.

Kaatje, Mooi verhaal van die vleermuis, erg toepasselijk ook! Fijn dat je mee wil schrijven. Heb niet echt energie vandaag, dus niet alles goed gelezen, zal het nog eens terug lezen in alle rust.

Wat een heftige ervaring BVJ, klinkt als een heuse crisis waar je doorheen bent gegaan. Wow. Ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen. Maar ergens ben ik blij dat er iets in je gebeurt. Ik hoop dat het een aanzet is tot beweging in je leven, in de richting waar het wat beter aanvoelt dan waar je nu bent. En ik weet zeker dat je de kracht in je hebt, zodat je hopelijk die parachute niet nodig hebt.
Ik vind je posts ook ontzettend waardevol hier, ik had me al bij Lienekes woorden daarover aangesloten maar zo voel ik het ook echt. Al meerdere keren met natte ogen gezeten omdat je me precies wist te raken, en dat doet veel met een mens.

@Vannelle nu moest ik alweer snikken, vanwege die zware kei. Wat zou het mooi zijn als we hier met z'n allen wat stenen kunnen helpen tillen voor elkaar.

Was geen beste nacht nee, het heeft letterlijk en figuurlijk wel wat in beweging gebracht. Ik hoop dat deze beweging ook heeft plaats gevonden naar de richting die beter aan gaat voelen, dat dit even een diepte puntje was. Ik vind jou berichten ook waardevol, alle berichten die hier geschreven worden maken iets los. Het zou idd heel fijn zijn als we onze rugzakjes wat leger kunnen maken, zodat het weer draagbaar is. We mogen dat zelf doen, maar het is bijzonder fijn dat we elkaar hier een beetje kunnen 'zien' en begrepen voelen en hier en daar wat stenen kunnen helpen tillen.
Door met zijn alle stapjes vooruit te maken en dan hopelijk die parachute niet meer nodig te hebben, maar zweef momentjes van geluk te kunnen ervaren op eigen kracht.
Dat is mijn wens voor iedereen hier, het geluk te mogen ervaren...vrij kunnen zweven zonder zwaar rugzakje dat ons naar beneden haalt.
Jullie lijken mij stuk voor stuk bijzonder lieve mensen, nu de liefheid in ons zelf nog vinden of terug vinden, want dan zijn we in wezen geloof ik allemaal.

Ach BVJ wat een nare ervaring. Wat moet je je ontzettend rot gevoeld hebben. Het klinkt inderdaad echt als rock bottom, en dat vind ik heel naar voor je. Verdrietig ook om te lezen hoe je onderdrukt bent in je jeugd. Ik denk dat kinderen van nature twee reacties hebben in zulke situaties óf ze buigen mee, onderdrukken zichzelf aan en passen zichzelf aan óf ze gaan terugvechten, bijvoorbeeld door rebels te worden en overal tegenaan te schoppen. Het laatste heb jij gedaan. Maar je kon niet anders. Als je als kind jezelf niet mag zijn, kom je in een overlevingsstand en moet je wel voor één van beide opties kiezen. Maar nu ben je volwassen en mag je zelf bepalen wat je wil. Wat vind jij belangrijk, hoe wil jij ‘later als je oud bent’ terugkijken op je leven?

Vage, je hebt al een hele weg bewandeld. Die overtuigingen kunnen inderdaad zo ontzettend sterk zijn. Ik heb een keer geturfd hoe vaak ik negatief over mezelf dacht, en kwam tot 250 per dag of zoiets Merk je wel dat je overtuigingen nu minder sterk zijn? Moeilijk is dat, als er boosheid is waar je niets mee kan. Erg herkenbaar ook. Vaak zit onder boosheid, een zachtere emotie zoals verdriet. Ik ga nu soms in gedachten terug naar moeilijke herinneringen waarin ik mijn jongere kind troost, haar emoties erken (dit is in mijn jeugd nauwelijks gedaan), en vraag wat haar behoefte is, bijvoorbeeld opkomen voor zichzelf. Ik weet niet of het helpt, maar voelt wel helend.

Vannelle, hele mooie metafoor van een rugzak aan stenen! Ik denk ook dat schijnbaar kleine dingen, grote gevolgen kunnen hebben. Ik denk dat er paardenbloemkinderen zijn; die overal gedijen en niet snel getraumatiseerd raken en orchideeën; die gevoelig zijn, maar als ze bloeien dan ook echt mooi. Ik geloof dat wij hier orchideeën zijn

Kaatje, Dat realiseer ik mij eigenlijk nu pas door dit topic, dat ik als kind heb mee bewogen, mij heb aangepast en onderdrukt, wat van binnen zoveel spanning heeft moeten geven, dat het er later rond de pubertijd is uitgekomen als terug vechten. En die tegendraadse vechtersrol heb ik voortgezet, niet in positieve zin voor mezelf. Zo, jullie hebben mij wel inzicht gegeven halleluja ik heb dit nooit echt zelf ingezien. Ik ben nu volwassen en mag zelf gaan bepalen wat ik wil wat je schrijft, dit wil ik niet meer voor mezelf. Ga er mee aan de slag, patronen en gedachten door breken, het rugzakje leeg maken, met wat kleine leer steentjes erin opnieuw beginnen.
Hoe ik later terug wil kijken op mijn leven? Om heel eerlijk te zijn, dacht ik dat ik het leven wel geleefd had. Vannacht liggend op die vloer dacht ik ook dit was het dan voor mij, maar zo wil je niet gaan. Ik denk toch net als Vannelle dat ik hier nog niet klaar ben.
Ik zou graag terug willen kijken op een waarde vol bestaan en dat ik kan zeggen, ik heb het niet altijd makkelijk gehad maar ik heb de omslag gemaakt ( rond deze leeftijd nu) en de laatste jaren van mijn leven had ik niets anders gedaan en zou ik het zo weer over doen. Dat wil dus zeggen, dat de komende jaren succesvol gaan worden, waar ik goed op terug kan kijken. En niet had ik maar was ik maar......nee! In het hier en nu leven en elke dag een beter mens voor mezelf en mijn omgeving zijn, zodat ik zonder spijt terug kan kijken en blij mag zijn met wie ik ben.

En voor jou? Hoe zou jij graag terug kijken op jezelf? Uitkijkend met de aller mooiste orchidee op de vensterbank;)

Nog een ding, weetje wat ik mij net bedacht? Over orchideeën gesproken, ik zoek jaren lang zorgvuldig de mooiste orchideeën uit om de zoveel tijd, want ze gaan altijd dood bij mij. Nu zit ik rond te kijken in mijn huis en staan er idd dode bruine orchideeën, niet goed voor gezorgd al maanden geen water gegeven. Ik ga als ik mij enigszins goed voel weer zorgvuldig de mooiste uitzoeken en daar goed voor zorgen net zoals ik voor mezelf van plan ben te doen. En ik heb al heel lang niemand binnen gelaten in mijn vertrouwde omgeving, omdat ik toch om het bot te zeggen k****zakken toe heb gelaten, vanaf nu ga ik daar ook zorgvuldig mee om en laat ik alleen de aller mooiste en liefste (orchideeën) toe. Zodat ik met liefdevolle mensen omringt word, waar ik ook veel liefde aan kan gaan geven net zoals aan mijn orchideeën. Dat zij op kunnen bloeien door mij en ik door hen. Tot nu toe heb ik heel wat bloemen doders in mijn leven gehad, die mij letterlijk bruine bladeren hebben gegeven ( als ik naar mijn uiterlijk kijk) ik wil echt weer gaan bloeien en weer zo mooi worden zoals ik ooit was. Dat is mijn wens!

Wat mooi BVJ! En wat symbolisch de bruine orchideeën. Je verdient het om je te laten omringen met de meest bloeiende orchideeën. Goed van je dat je je zvm probeert te gaan richten op het hier en nu. Net zoals Vannelle zegt lijken mij kleine stapjes ook het beste. Zodat je rugzak steeds wat dragelijker wordt, en je hem ook met trots gaat dragen. De stenen maken ook dat jij jij bent.

Hoe ik wil terugkijken op mijn leven? Kort gezegd wil ik niet meer mijzelf hoeven te bewijzen naar anderen en mijn leven leiden met veel liefde, mildheid, nieuwsgierigheid (openstaan voor nieuwe ervaringen) en moed voor mijzelf en mijn naasten.

Kaatje: het is inderdaad een mooie vergelijking van die vogels en die vleermuis. Ik zag mezelf altijd als een mus in een gouden kooitje. En zo was het ook. In bijvoorbeeld een arbeidersgezin, met andere normen en waarden, had ik me wellicht wel gelukkig gevoeld.

En bij jou was dat juist andersom Vage!
Maar ik vraag me ook af: zou jij je in een wat cognitiever ingesteld gezin ook echt prettiger hebben gevoeld? We gaan ervan uit dat de mensen bij wie je zou opgroeien normaal en liefdevol zijn he?
En had ik werkelijk beter kunnen aarden in een niet-elitair gezin?

Ik heb nog altijd het gevoel dat het ook iets in mezelf is, dat ik misschien nergens gelukkig was geworden. En ook dat niemand mij een fijn kind had kunnen vinden.
Het is alsof ik bang geboren ben, met een niet-aantrekkelijk karakter en een lelijk uiterlijk. En dat ik beide heb aangepakt om te kunnen overleven.

BVJ: wat jij schrijft over het gezin waarin je bent opgegroeid is heel herkenbaar voor mij. Toch was jij aanvankelijk een blij, vrolijk en gelukkig kind, later is voor jou de ellende ontstaan.
Voor mij is het een wonder dat ik nu een leven leid zoals zoveel mensen. Het zag er toen naar uit dat ik zou gaan zwerven, of in een marginale scene zou blijven hangen.

Op een gegeven ogenblik kreeg ik zo'n medelijden met mezelf dat ik besloot het roer om te gooien en mezelf te "redden", althans een poging te wagen.
Vrij rigoureus stopte ik met nachtelijk hangen in de kroeg en het opzuipen van bijna een volledige fles wijn wanneer ik alleen was. Ik minderde met roken en schreef me in bij een sportschool. Die sportschool werd jarenlang mijn nieuwe basis, daar leerde ik mensen kennen die juist gezond probeerden te leven. Niet zoals de fitgirls en fitboys van nu hoor: een feest met drank zat er soms ook in, maar het was geen levensstijl.

De dikke grauwsluier die over mijn leven hing werd dunner. Van binnen bleef ik dezelfde persoon, ik was nog steeds heel erg onzeker, maar ik leefde gezonder en ik werd gewaardeerd. In die tijd rondde ik mijn doctoraal af en ik ontmoette mijn ex.
Het was een slechte relatie, maar hoewel dat afschuwelijk was realiseerde ik me dat zoveel relaties stranden en ook dat wist ik te relativeren: het maakte me niet kapot.

Mijn leven veranderde toen ik besloot anders te gaan leven. Mijn keuze voor de sportschool in plaats van voor de "scene" en het kluizenaarschap was voor mij de goede.

Nog steeds ben ik onzeker en ik blijf me minder dan anderen voelen. Maar dat "me minder voelen" kan ik relativeren en ik zet me er keer op keer overheen.
Mijn best doen om meer zelfvertrouwen te krijgen doe ik niet meer, dat kost me teveel energie en het is voor mij vechten tegen de bierkaai. Die onzekerheid hoort bij me en al had ik natuurlijk liever meer zelfvertrouwen: ik blijf nederig in zekere zin en "ergens" vind ik dat ook een mooie eigenschap.

BVJ, ik vind het vreselijk dat je je zo wanhopig hebt gevoeld en misschien nog steeds voelt. Goede hulp voor jou zou zo wenselijk zijn, maar ik ben bang dat je voorlopig op jezelf aangewezen zult zijn. Besef alsjeblieft hoe waardevol je bent en gun jezelf een beter leven. Misschien is de sportschool ook iets voor jou, al is dat maar een begin? Je voelt je vaak goed nadat je hebt gesport. En als je je relatief fijn voelt kun je ook beter een plan van aanpak bedenken voor jezelf.

Ik wil wel meer schrijven, maar ik moet aan het werk. Ik wens jullie allemaal een mooie dag!

Ik ben blij dat je nieuwe orchideeën gaat uitzoeken BVJ. Er komen altijd nieuwe kansen, nieuwe rondes.

En ik vind het zo leuk om je te lezen Lieneke, ik had op basis van je eerdere posts een heel ander beeld van je dan hoe ik je nu ervaar.
Ik realiseer me dat mensen dat ook met mij kunnen hebben.

Je schrijft natuurlijk altijd alles hier vanuit je binnenste, hoe je aan de buitenkant of in het contact zou overkomen is waarschijnlijk heel anders.

Ik ben me er wel vaker onverwacht van bewust dat ik vol met vooroordelen zit, niet leuk om te beseffen maar ik vrees dat het menselijk is, en voor een ander deel is het ook omdat ik over mezelf oordeel.

Over mijn opvoeding, ik ben het meer gaan waarderen, omarmen misschien wel, uit wat voor nest ik kom. Mijn vader een verlegen nozem, werkloos, chronisch beperkt, zelfdestructief, mislukt volgens elke standaard, gevoelig, onzeker, bang/nederig en boos op de wereld. Mijn moeder een sterke intelligente vrouw aan de buitenkant, een dromer en heel bang, minderwaardig, wantrouwend, het zwarte schaap in haar familie en daardoor alleen op de wereld.

Als opvoeders deden ze maar wat, mijn vader vooral zijn eigen jeugd inhalen en kind zijn met ons, mijn moeder naast haar fulltime baan in de zorg in haar eentje de boel bij elkaar proberen te houden, worstelend met vermoeidheid, somberheid, de dagelijkse strijd met haar nietsnut van een man en haar onverwerkte trauma's. Weinig geld, leuke dingen doen escaleerde altijd in drama's want iedereen trok het slecht. En toch konden we soms ook erg lachen om ons huishouden van Jan Steen zoals mijn moeder het altijd noemde.

Als jong meisje was ik trots op ons gezin, maar door reacties van de buitenwereld ben ik me gaan schamen en gaan verbergen hoe het er bij ons aan toe ging. Vooral vanwege het onaangepaste en grenzeloze gedrag van mijn vader en hoe vervuild ons huis was.

Na hun scheiding en nieuwe relaties van mijn moeder ben ik ook gaan denken dat het allemaal helemaal niets waard was geweest dat gezin van ons. En dat ik het allemaal dus nog moest gaan leren, maar dan op de goede manier.

Maar dat klopt niet, het is juist mijn enige thuis in de wereld en ik ben het meer gaan koesteren. Ik heb los van dat het vaak voor mij veel te hard, te onveilig en te eenzaam was daar, wel van mijn ouders geleerd om door elke vorm van mooipraterij heen te prikken, dat diploma's, bezittingen en salarissen een relatieve waarde hebben, dat je een euro maar één keer kan uitgeven, om praktisch, logisch, duurzaam en zelfredzaam te zijn, zelfspot, dat je zelf de handen uit je mouwen moet steken als iets je niet zint, niet de vuile was buiten te hangen, niet te roddelen, me niet te laten meeslepen door drama's en fantasieën die je de goot in zullen brengen, eten wat de pot schaft, een grote liefde voor muziek, simpele kneuterige uitstapjes en domme grapjes, goede documentaires, tweedehandswinkels en vast nog veel meer.
Dat mijn moeder nu alles geen enkele waarde meer vindt hebben betekent niet dat alles geen waarde had, voor mij heeft het heel veel waarde zelfs, ook al was ik een vogeltje tussen de wilde nachtdieren.

Bedenk dat dit gevoel echt in jullie eigen hoofd zit. Een ander is vaak helemaal niet met jou (of mij) bezig en ook niet met de vraag of jij en ik er mogen zijn. Die vraag vind ik ook helemaal niet relevant..je bent er nou eenmaal net als al die miljarden andere mensen en iedereen heeft evenveel bestaansrecht. Over sommige dingen moet je niet te veel nadenken. Net als bijvoorbeeld "waarom is het gras niet blauw?". Het is nou eenmaal zo..en het gras is er niet beter of slechter om. Je kunt vanaf vandaag je leven al zinvoller maken door je tijd niet met zinloze vragen te verspillen. Dit klinkt ms hard..maar soms is de beste oplossing gewoon niet teveel te denken.
Dit gold voor mij hetzelfde hoor..ik was een enorme piekeraar..tot mijn man bovenstaande ook eens tegen mij zei:"denk toch niet altijd zoveel". Ik pieker tegenwoordig een stuk minder. Nou jij nog. Sterkte

Lieneke, ik herken wat je schrijft dat je het gevoel hebt dat je lage zelfbeeld niet jouw mening is maar berust op de werkelijkheid. Als ik jouw achtergrond lees dan denk ik; jij was gewoon een kind die niet kon voldoen aan de eisen van haar ouders, en ging daarom geloven dat het aan haar lag, omdat de andere optie denken dat het aan je ouders ligt, simpelweg te gevaarlijk was. Want als je niet op je ouders kunt vertrouwen, dan is dat levensgevaarlijk voor een kind. Tegelijkertijd meet ik met dubbele standaarden, want ook ik heb het gevoel dat het aan mij ligt. Dat ik niet leuk genoeg ben, er niet toe doe. Als ik een glimp van mezelf opvang in de spiegel terwijl ik praat vind ik dat verschrikkelijk. Als ik mezelf zie op video, nog erger. En ook ik weet dat ik een verleden heb die daar toe geleid kan hebben.

Ik heb niet de illusie dat ik mijn onzekerheid van me af kan zetten. Ik vind het mooi hoe je het beschrijft, dat het ook een mooie eigenschap is. Ik denk dat de onzekerheid mij bescheiden, en nuchter maakt. Ik ben niet iemand die anderen overschreeuwt. Status zegt me vrij weinig. Ik heb een goede functie op mijn werk, en wordt door collega's als laagdrempelig omschreven. We wonen in een chique buurt maar ik voel me niet meer dan een ander. Bij een ander vind ik onzekerheid ook niets vervelends, en kan het charmant of sympathiek overkomen.

Zo mooi hoe jij je opvoeding kunt omarmen Vage, en hoe jij alles wat je hebt meegekregen kunt waarderen. Zo ver ben ik nog niet, maar wat je schrijft inspireert me, en ik denk dat het goed voor me is om daar ook over na te gaan denken. Want er was zeker ook veel positiefs in mijn jeugd. Wat een strijd heeft je moeder geleverd, en wat jammer dat zij er niet zo op terug kan kijken als jij.

Vannelle, dat zijn mooie inzichten. Heb je moeite om je eigen grenzen te bepalen, of weet je wel wat je grenzen zijn, maar heb je moeite om ze te bewaken? Wat is het ergst wat je kan gebeuren? En zou je als je dat bedenkt, daar vrede mee kunnen leren hebben, dat er bijvoorbeeld mensen zijn die je niet kunt tevreden stellen?

Libelle, ik ben het met je eens dat het kan helpen om je gedachten niet zo serieus te nemen. Ook helpt het inderdaad om te bedenken dat een ander dat slechte gevoel wat ik over mezelf heb, helemaal niet heeft. Maar, ik denk dat het wel wat te gemakkelijk is om maar gewoon te stoppen met negatief over jezelf te denken. Dat is hetzelfde als tegen een blind persoon zeggen dat ie maar gewoon goed moet proberen om toch iets te zien. Trauma, en andere psychische stoornissen, veranderen echt iets in je hersenen. Aangeleerde patronen uit je verleden (die vaak zijn aangeleerd als overlevingsstrategie, een kind heeft geen keuze) kun je niet wissen met 1 inzicht of 1 gedachte, dat is oefenen, oefenen, oefenen om nieuwe patronen aan te leren. Dat is vind ik het vervelende aan mentaal leed, je ziet het niet, maar het is levensecht en kan heel veel leed veroorzaken.

Dat heb ik ook Vannelle, dat iets voor een ander vervelend is en waarom, maakt dat ik opeens gemotiveerd ben om het te veranderen.

Soms zie je die keerzijde van de medaille helemaal niet, zelfs al heb je het soms al vaak gehoord. Ik ben dan stiekem ook nog zo arrogant om te denken dat het aan die ander ligt ipv aan mij.

Klinkt dus als hele waardevolle inzichten!

.

Vannelle schreef: ↑

28-03-2023 23:09

Kaatje, ja, grenzen was ook zo’n onderwerp dat de bedrijfsarts aansneed. Wat ie niet had hoeven doen trouwens, want ik wéét dat ik ze niet herken. Ik laat gemakkelijk over mijn grenzen walsen en dat komt hoofdzakelijk doordat ik niet in de gaten heb waar ze liggen. Ik kan je met open armen ontvangen en dan pas de volgende dag tot ontdekking komen dat dat over mijn grenzen ging. Iemand heeft me nodig, ik sta klaar, punt - dat is prio. Dat ik doodop ben, chaos in mijn hoofd, rust nodig heb, hele andere dingen wil of moet of zou moeten, dat doet er niet toe. Dat dringt ook niet door, dat realiseer ik me later pas, als ik mijlenver over de grens heen ben. En soms is dat niet erg, soms mag dat ook, maar het zou dan wel fijn zijn als je die keuze bewust maakt, en dat schort eraan. Doordat ik het dus gewoon echt niet in de gaten heb. Nog.

Libelle, als ik het zou kunnen zou ik het per direct doen, dat hoofd uitzetten! Ik weet alleen niet waar de knop zit…

Ai, ja Vannelle. Wat een herkenning weer. Toen ik jong was kreeg ik al opmerkingen over mijn "onnozelheid": anderen hadden wél in de gaten waar ik beter had kunnen stoppen en achteraf begreep ik dat dan ook wel, maar ik had het nooit zelf kunnen bedenken. En nog steeds ben ik regelmatig uitgeput omdat ik mezelf heb geforceerd meer te doen dan ik eigenlijk aankan.
Eigenlijk voel ik me altijd schuldig dat ik te weinig heb gedaan. Er zijn namelijk dagen, of dagdelen, dat ik mezelf moet resetten door me te onttrekken aan het leven. Dan gaat het even niet meer, dan heb ik teveel prikkels gehad.

Op één of andere manier voel ik dat ik me extra moet inzetten om die absentie in te halen en dat doe ik dan ook. En dat put me dan weer uit.
Het betekent ook dat ik mezelf laat beledigen zonder "stop" aan te geven op het goede moment. Ik hoor mensen wat ontzet aan en ik neem aan dat ze gelijk hebben. Pas later realiseer ik me dat ik het niet moet hebben laten gebeuren.
Vroeger had ik dat ook met mannen die seks met me wilden. Ik had daar helemaal geen zin in meestal, maar ik dacht dat dat bij het normale leven hoorde en dat wilde ik toch zo graag, dat normale leven?

Het is bij mij trouwens wel verbeterd, ik herken nu sneller dat ik iets niet kan of wil. Maar te vaak nog ga ik ermee de fout in.

Libelle: het is hier al eerder gezegd, op zich heb je gelijk, en ik begrijp je gevoel wanneer je ons leest. Maar daar zit nou juist het probleem: konden we dat maar!
Ik realiseer me dagelijks hoe moeilijk ik het mezelf maak met die stomme gedachten en beperkingen die ik mezelf opleg en voor een deel heeft juist wat jij aangeeft me verder geholpen: stoppen met denken, en gewoon doen wat je voor ogen hebt!
Zo stopte ik met zuipen en in de nacht leven, ik ging sporten en mijn studie afronden. En als negatieve gedachten zich opdrongen dan negeerde ik ze en dan ging ik doen wat ik wilde. En dat heeft me heel ver gebracht.
Maar de schaamte over wie ik ben verdwijnt niet en ik moet dagelijks vechten om mezelf op de been te houden.

Oef dat is zo herkenbaar. Wat betreft seks precies zo, ja een man wil natuurlijk seks dus dan doen we dat maar. Mij maakt het niet uit.

Ik ben de laatste tijd over mijn grenzen gegaan doordat ik ondanks trauma dat opspeelde maar door ben gegaan met onderdrukken en me er overheen zetten. Ik dacht ach gewoon nog wat nare herinneringen, gaat wel over.

Nu zie ik wat ik gedaan heb, mezelf telkens weer geforceerd om kalm te blijven en gevoelens van angst weg te drukken en denk ik, hoe heb ik mezelf zo in de steek kunnen laten. Ben ik blind, dom, eigenwijs?

Rationeel bedenken dat ik het wel alleen kan verwerken en verdragen, want Pietje of Klaasje kan dat ook. Gewoon sporten en gezond leven en de juiste keuzes maken. En wat stelt het nu helemaal voor, het is namelijk iets wat pas in mijn volwassen leven ontstaan is dus is het volgens mij "niets groots."

Vanelle, ik heb niet zo zeer met acties dat ik mensen over mijn grens laat gaan maar met opmerkingen. Dan zegt iemand iets, en dan bedenk ik mij pas achteraf dat ik dat geen fijne opmerking vond. Wat denk je dat je nodig hebt om je grenzen beter te bewaken? Ik stel de vraag ook even aan mezelf. Ik denk dat het me wel helpt om minder in mijn hoofd te zitten, meer in het moment. Blijft wel moeilijk.

Lieneke, je strijd spat door het beeldscherm heen. Schaamte is zo’n destructieve emotie en het vreet zo veel energie. Ik merk ook dat schaamte een onderdeel van mijn fabrieksinstelling is zeg maar. Soms als ik een tijdje verblijf in meer ‘veilige’ omgevingen denk ik dat het best goed gaat, en krijg ik het gevoel dat de schaamte wellicht een stuk minder is geworden. Maar helaas is daar altijd weer het moment dat het met volle kracht binnenkomt.

Vage vervelend dat je je realiseert dat je zo je gevoelens onderdrukt hebt. Helpt deze realisatie je ook, bijv om milder voor jezelf te zijn of je angsten minder te onderdrukken?

Hoe gaat het met jou BvJ?

@Kaatje ja dat helpt zeker, met dat je het realiseert kan je het ook aanvaarden. En dat lukt eigenlijk wel.

Voorheen deed ik veel meditaties, die wel heftig waren. Waarin ik van alles tegenkwam in mezelf en er veel ruimte ontstond, veel verwerking. Dat is opgeschoven naar comfort zoeken in afleiding en troost.

Maar er schiet me inmiddels weer vanalles te binnen wat ik eerder geleerd heb via haptotherapie over ervaren, ruimte geven aan gevoelens, jezelf aarden, gelukkig zit dat er nog wel.

Schaamtegevoelens heb ik ook zo. Ik zie dat het een blokkade vormt tussen mezelf en anderen. Schaamte en schuld schijnen typerende kenmerken te zijn van een kind dat met emotionele verwaarlozing is opgegroeid.

Oh, er is veel geschreven, fijn!
Zal alles even rustig doorlezen.
Ik probeer even dag bij dag te leven, heb het niet zo naar mijn zin met mezelf.

Vivinnetje, Hoe gaat het met jou? En hoe was het bij de coach?

Als je tegen jezelf stop kon zeggen en het malen dan zou stoppen zou dat fijn zijn, dan hadden we het ook niet zo moeilijk met al onze gedachten.
Wat mij wel helpt is denken het is wat het is op dit moment in het hier en nu, dus het simpeler maken. Als je het groot maakt allerlei doem scenario's en angsten in je hoofd haalt, die op dat moment in het hier en nu geen oplossing geven, bereik je op het moment van malen en piekeren helemaal niets, alleen dat je alles veel groter maakt voor jezelf.
Accepteren wat je op dat moment niet veranderen kan en als je wel iets kan veranderen op dat moment het op dat moment ook echt doen. Dat malen en achteraf over situaties na gaan denken, is zoveel ballast voor je brein.
Proberen het voor jezelf zo makkelijk mogelijk te maken, want perfectionistisch alles goed willen doen hebben we volgens mij allemaal hier wel een beetje dat is al moeilijk genoeg voor jezelf om zo te leven. En dan ook nog al die gedachten erbij, wat maar door en door gaat en je geen stop op kunt zeggen. Ik word er in ieder geval heel onrustig van, van mijn eigen gedachten, heb daar geen zin meer in. Dat onrustige gevoel voor niets, want het brengt mij niet verder.