Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
dinsdag 21 maart 2023 om 07:24
Teksten niet weghalen hoor mensen! Ik reageer niet zo vaak omdat ik het druk heb en de hele dag op mijn werk zit en daarna vaak te moe ben om nog uitgebreid te reageren, maar ik lees jullie wel allemaal. En overal herken ik wel wat, soms zou ik het zelf geschreven kunnen hebben.
Voor mij is het heel bijzonder om te lezen hoe jullie continu vastlopen in jezelf, precies zoals ik dat ook doe. En dan realiseer ik me dat het bij mij naar buiten toe zo niet opvalt. Dat ik normaal, goed zelfs lijk te functioneren, hoe hopeloos ik mezelf vaak ook voel.
Ik vraag me af of er mensen zijn die wel degelijk door het leven dansen, die ondanks wat er gebeurt, ondanks soms lange, zware dagen, hun positiviteit weten te behouden.
Wat is er met ons aan de hand? Is het genetisch, heeft het te maken met onze geschiedenis, hebben we labels als AD(H)D of iets in het autistisch spectrum?
Hoe krijgen anderen het voor elkaar zo vol zelfvertrouwen te blijven?
Voor mij is het heel bijzonder om te lezen hoe jullie continu vastlopen in jezelf, precies zoals ik dat ook doe. En dan realiseer ik me dat het bij mij naar buiten toe zo niet opvalt. Dat ik normaal, goed zelfs lijk te functioneren, hoe hopeloos ik mezelf vaak ook voel.
Ik vraag me af of er mensen zijn die wel degelijk door het leven dansen, die ondanks wat er gebeurt, ondanks soms lange, zware dagen, hun positiviteit weten te behouden.
Wat is er met ons aan de hand? Is het genetisch, heeft het te maken met onze geschiedenis, hebben we labels als AD(H)D of iets in het autistisch spectrum?
Hoe krijgen anderen het voor elkaar zo vol zelfvertrouwen te blijven?
dinsdag 21 maart 2023 om 10:33
Ik vind het ook zeker een creatieve oplossing om gewoon naar de ‘echo-bespreking’ te gaan met je lijstje, BVJ. Hoewel het best waarschijnlijk is dat ze er nog achter komen dat de echo-bespreking nog geen zin heeft. En als het niet zo is, is dat ook weer een bewijs dat ze het niet op orde hebben bij die huisarts. Is meteen een goeie test. Die tweede route (zelf iemand zoeken en verwijzing voor aanvragen) kun je daarnaast natuurlijk ook belopen.
Nee, dat online programma heeft me zeker niet verder gebracht. Gebaseerd op ‘je bent niet je gedachten’, het ‘gedachten, emotie, gedrag-principe… waar elk zelfhulpboekje mee komt. Toch gebeurt het vaak dat ik in die fuik zwem, dus wat dat betreft hoeft er niet eens verdiept te worden. Dus inderdaad… wat nu. Ik ben nu dus in de modus van dat ik het maar laat. Terwijl er niet zoveel verbetering is. Morgen de laatste sessie met die coach. Ik had 5 gesprekken afgenomen in het kader 'eerst maar eens zien'. En achteraf kun je je dan afvragen wat dat heeft opgeleverd. In feite niet zoveel… maar ik weet wel dat ik voor het eerste gesprek er echt helemaal doorheen zat en daarna wel iets lichter was, al was het maar omdat ik helemaal heb kunnen leeglopen. Ik denk dat de tijd dat donkere zwarte van toen iets grijzer heeft gemaakt, maar praktisch ben ik er echt niks mee opgeschoten… hoewel dat wel mijn hulpvraag was: praktische handvatten om al mijn zelfhulpkennis toe te passen. Tja. Ik weet ook niet precies wat ik dan eigenlijk wil van zo iemand. In de juiste mood weet iedereen wel wat goed voor hem/haar is. Dus wat nu… tja, niks. Het leven gaat verder, met of zonder coach of therapeut.
Ik denk dat dat is wat jij ‘uitchecken’ noemt, Vanelle. Ik snap helemaal wat je bedoelt. Je maakt over 2, 3 weken een afspraak en dan denk je een dag van tevoren dat de behoefte er niet is, maar dan moet je toch gaan. Ik merk dat ik dan geïrriteerd het gesprek in ga, cynisch zelfs… en ook heel achterdochtig word. Maar tegelijkertijd wil ik ook de ideale cliënt zijn en haar pleasen. En ik denk tijdens zo’n gesprek ook teveel aan dat betalingsstuk. Zo was ik een paar jaar geleden bij een emdr-therapeut die na elke sessie een pinapparaat onder m’n neus duwde. Een keer was niet duidelijk of het gelukt was, zij hoorde geen piepje, maar ik had in het schermpje zien staan dat de transactie geslaagd was. Ze wilde me niet geloven. Toen stond ze erop dat ik het nog een keer pinde, als bleek dat het 2x was afgeschreven zou ze het meteen terugstorten. Ik moet zeggen dat ze het idd. meteen die avond terugstortte, want natuurlijk had ik het goed gezien. Maar het feit dat ze me niet geloofde, we hadden het ook kunnen omdraaien: als het niet was afgeschreven, zou ik het alsnog overmaken. Maar dat wilde ze niet… Toen ben ik niet meer gegaan, gewoon geen afspraken meer gemaakt. En dat was ook goed, kennelijk, ze heeft niet eens gevraagd waaróm ik opeens niet meer kwam. Ik heb me daar echt wel naar over gevoeld, met recht een nummertje, een melkkoe. Daarom ben ik nu ook wel achterdochtig met deze coach. Ook door een opmerking die ze maakte: ‘Ik wil niet mijn hele trukendoos opentrekken en dat jij dan met een ander verder gaat, snap je?’.
Mijn enige contact overdag is een online werkbespreking waar ik weinig te zoeken heb (vanwege solo-functie) en moet aanzien dat de rest leuk met elkaar omgaat, want dat gebeurt dan automatisch als je werkcontact hebt… zeker nu het praatje bij het koffiezetapparaat ontbreekt. (‘Hoe gaat het met je verbouwing, X?’ – terwijl ik niet eens weet dat X in een verbouwing zit, dat soort dingen). Overigens, ik had zo’n werksituatie op een kantoor met een koffiezetapparaat, maar sinds corona vindt iedereen vanuit huis veel praktischer. Ik wil dus iets anders, maar ben bang dat afwijzingen voor sollicitaties me het laatste zetje de afgrond in geven. Ik dacht… dan eerst werken aan mijn zelfvertrouwen, zelfliefde, eigenwaarde. Dat wilde ik met die coach dus. Nu weet ik gewoon even niet meer hoe ik verder moet, want het zijn dus eigenlijk 2 stappen die ik moet nemen. Uit deze werksituatie en beter in mijn vel zitten. En het een hangt natuurlijk ook samen met het ander.
Over die luisterlijn, die heb ik een keer gebeld. Midden in de nacht, toen ik maar wakker bleef liggen. Ik bleef maar zeggen dat ik het eigenlijk belachelijk vond dat ik ze lastig viel, en zij bleven maar zeggen dat ze daarvoor zijn. Ik moet zeggen, het heeft mij wel geholpen om mijn verhaal te kunnen doen. Eenmalig natuurlijk wel, maar dat was toen genoeg.
Lieneke… “Wat is er met ons aan de hand? Is het genetisch, heeft het te maken met onze geschiedenis, hebben we labels als AD(H)D of iets in het autistisch spectrum?’
Ja, als ik voor mezelf spreek… Ik ben niet getest maar het kan niet anders dan dat ik ook iets in het autistisch spectrum heb. En add sluit ik ook niet uit. Mijn kinderen hebben die diagnoses namelijk wel, de aanleg is erfelijk én ik herken heel veel van hun gedragingen.
Nee, dat online programma heeft me zeker niet verder gebracht. Gebaseerd op ‘je bent niet je gedachten’, het ‘gedachten, emotie, gedrag-principe… waar elk zelfhulpboekje mee komt. Toch gebeurt het vaak dat ik in die fuik zwem, dus wat dat betreft hoeft er niet eens verdiept te worden. Dus inderdaad… wat nu. Ik ben nu dus in de modus van dat ik het maar laat. Terwijl er niet zoveel verbetering is. Morgen de laatste sessie met die coach. Ik had 5 gesprekken afgenomen in het kader 'eerst maar eens zien'. En achteraf kun je je dan afvragen wat dat heeft opgeleverd. In feite niet zoveel… maar ik weet wel dat ik voor het eerste gesprek er echt helemaal doorheen zat en daarna wel iets lichter was, al was het maar omdat ik helemaal heb kunnen leeglopen. Ik denk dat de tijd dat donkere zwarte van toen iets grijzer heeft gemaakt, maar praktisch ben ik er echt niks mee opgeschoten… hoewel dat wel mijn hulpvraag was: praktische handvatten om al mijn zelfhulpkennis toe te passen. Tja. Ik weet ook niet precies wat ik dan eigenlijk wil van zo iemand. In de juiste mood weet iedereen wel wat goed voor hem/haar is. Dus wat nu… tja, niks. Het leven gaat verder, met of zonder coach of therapeut.
Ik denk dat dat is wat jij ‘uitchecken’ noemt, Vanelle. Ik snap helemaal wat je bedoelt. Je maakt over 2, 3 weken een afspraak en dan denk je een dag van tevoren dat de behoefte er niet is, maar dan moet je toch gaan. Ik merk dat ik dan geïrriteerd het gesprek in ga, cynisch zelfs… en ook heel achterdochtig word. Maar tegelijkertijd wil ik ook de ideale cliënt zijn en haar pleasen. En ik denk tijdens zo’n gesprek ook teveel aan dat betalingsstuk. Zo was ik een paar jaar geleden bij een emdr-therapeut die na elke sessie een pinapparaat onder m’n neus duwde. Een keer was niet duidelijk of het gelukt was, zij hoorde geen piepje, maar ik had in het schermpje zien staan dat de transactie geslaagd was. Ze wilde me niet geloven. Toen stond ze erop dat ik het nog een keer pinde, als bleek dat het 2x was afgeschreven zou ze het meteen terugstorten. Ik moet zeggen dat ze het idd. meteen die avond terugstortte, want natuurlijk had ik het goed gezien. Maar het feit dat ze me niet geloofde, we hadden het ook kunnen omdraaien: als het niet was afgeschreven, zou ik het alsnog overmaken. Maar dat wilde ze niet… Toen ben ik niet meer gegaan, gewoon geen afspraken meer gemaakt. En dat was ook goed, kennelijk, ze heeft niet eens gevraagd waaróm ik opeens niet meer kwam. Ik heb me daar echt wel naar over gevoeld, met recht een nummertje, een melkkoe. Daarom ben ik nu ook wel achterdochtig met deze coach. Ook door een opmerking die ze maakte: ‘Ik wil niet mijn hele trukendoos opentrekken en dat jij dan met een ander verder gaat, snap je?’.
Mijn enige contact overdag is een online werkbespreking waar ik weinig te zoeken heb (vanwege solo-functie) en moet aanzien dat de rest leuk met elkaar omgaat, want dat gebeurt dan automatisch als je werkcontact hebt… zeker nu het praatje bij het koffiezetapparaat ontbreekt. (‘Hoe gaat het met je verbouwing, X?’ – terwijl ik niet eens weet dat X in een verbouwing zit, dat soort dingen). Overigens, ik had zo’n werksituatie op een kantoor met een koffiezetapparaat, maar sinds corona vindt iedereen vanuit huis veel praktischer. Ik wil dus iets anders, maar ben bang dat afwijzingen voor sollicitaties me het laatste zetje de afgrond in geven. Ik dacht… dan eerst werken aan mijn zelfvertrouwen, zelfliefde, eigenwaarde. Dat wilde ik met die coach dus. Nu weet ik gewoon even niet meer hoe ik verder moet, want het zijn dus eigenlijk 2 stappen die ik moet nemen. Uit deze werksituatie en beter in mijn vel zitten. En het een hangt natuurlijk ook samen met het ander.
Over die luisterlijn, die heb ik een keer gebeld. Midden in de nacht, toen ik maar wakker bleef liggen. Ik bleef maar zeggen dat ik het eigenlijk belachelijk vond dat ik ze lastig viel, en zij bleven maar zeggen dat ze daarvoor zijn. Ik moet zeggen, het heeft mij wel geholpen om mijn verhaal te kunnen doen. Eenmalig natuurlijk wel, maar dat was toen genoeg.
Lieneke… “Wat is er met ons aan de hand? Is het genetisch, heeft het te maken met onze geschiedenis, hebben we labels als AD(H)D of iets in het autistisch spectrum?’
Ja, als ik voor mezelf spreek… Ik ben niet getest maar het kan niet anders dan dat ik ook iets in het autistisch spectrum heb. En add sluit ik ook niet uit. Mijn kinderen hebben die diagnoses namelijk wel, de aanleg is erfelijk én ik herken heel veel van hun gedragingen.
dinsdag 21 maart 2023 om 10:39
Ik herken die steeds maar doormalende gedachtegang, ingevingen die over elkaar heen buitelen, die enorme drukte in je hoofd. Geen rust in je hoofd kunnen krijgen.
De luisterlijn heb al meerdere keren in mijn leven gebeld. Soms was ik zo wanhopig, zo negatief. Alleen al het uitspreken naar een ander gaf dan wat verlichting.
De luisterlijn heb al meerdere keren in mijn leven gebeld. Soms was ik zo wanhopig, zo negatief. Alleen al het uitspreken naar een ander gaf dan wat verlichting.
dinsdag 21 maart 2023 om 11:24
Ik ben er ook en lees jullie ook. Maar ik kan jammer genoeg niet altijd de woorden vinden om op jullie verhaal te reageren.
Ook moe van allerlei indrukken, gevoelens en gesprekken afgelopen dagen. Soms staat mijn leven stil en dan opeens gebeurt er weer vanalles tegelijk.
Ik probeer de lat dan maar wat lager te leggen, hier hoef ik geen rots in de branding te zijn gelukkig.
Ik vind het mooi en lief wat jullie naar/voor elkaar geschreven hebben de afgelopen dagen. Ik merk dat ik sommige dingen een dag later opnieuw moet lezen, omdat het eerst niet binnenkomt.
Fijn dat dit topic er is.
@Vannelle ik heb je een pb'tje gestuurd.
Ook moe van allerlei indrukken, gevoelens en gesprekken afgelopen dagen. Soms staat mijn leven stil en dan opeens gebeurt er weer vanalles tegelijk.
Ik probeer de lat dan maar wat lager te leggen, hier hoef ik geen rots in de branding te zijn gelukkig.
Ik vind het mooi en lief wat jullie naar/voor elkaar geschreven hebben de afgelopen dagen. Ik merk dat ik sommige dingen een dag later opnieuw moet lezen, omdat het eerst niet binnenkomt.
Fijn dat dit topic er is.
@Vannelle ik heb je een pb'tje gestuurd.
dinsdag 21 maart 2023 om 17:26
Ik geloof wel dat er mensen zijn die door het leven dansen, voor wie het leven gewoon een stuk makkelijker is. Natuurlijk, heeft iedereen wel zijn ups en downs, maar ik geloof wel dat het mogelijk is om een gelukkig leven te leiden (voor andere) zelf weet ik het ook niet. Tjah, hoe komt het dan wij het anders ervaren? Als ik het antwoord zou weten, zou ik het ook op kunnen lossen. Het lijkt altijd maar zn eeuwige worsteling op deze manier leven, waar je van af wil, want je wil je ook goed voelen zoals andere daar blijkbaar wel toe in staat zijn. Ik heb mij ook wel eens afgevraagd, heb ik een of andere stoornis ofzo? Heb twee dagen ooit een test gedaan, maar daar kwam niets. Terwijl ik zeker wist te weten, daar gaat iets uit komen, ik functioneer niet zoals het zou 'moeten'. Misschien dan toch een stuk geschiedenis, ik weet het ook niet.
Vivinnetje, Jammer dat er niet veel verbetering in zit en dat ze je geen handvatten mee heeft gegeven, waar je echt iets mee kunt. Dat was je vraag, is niet aan voldaan, zo kun je het ook bij die ander neer leggen.
Wat een naar verhaal van die emdr therapeute, dat schept geen vertrouwen naar jou toe en dat ze daarna ook niet meer belt, vind ik ook een zwaktebod dan denk je idd ik was een nummertje of ik nu wel of niet kom, maakt toch niet uit als ik maar betaald is. Ik ben ooit naar een mevrouw gegaan, moest ik opnieuw de geboorte herbeleven, in een nat gerold opnieuw door het geboorte kanaal ( ik ben vrij nuchter, dus dacht al hier heb ik helemaal geen zin in) vervolgens lopen overgeven, omdat die mevrouw mij geen lucht gaf en zo hard op mij aan het drukken was, toen het klaar was en ik contant moest betalen zei ze vrolijk:' hier ga ik dit weekend eens lekker van shoppen". Ik heb nog weken met pijnlijke ribben rond gelopen en ben uiteraard ook nooit meer terug gegaan. Schandalig dat soort hulpverlening, zoiets doe ik ook nooit meer, heeft mij ook niets geholpen alleen pijnlijke ribben.
Ik snap dat je even niet meer zo goed weet hoe je het aan moet pakken, want het een hangt samen met het ander.
Ik zou denk ik eerst zorgen dat ik iets lekkerder in mijn vel zou zitten, meer zelfvertrouwen en iets meer liefde door je lijf voordat ik aan sollicitaties zou beginnen. Hoe doe je dat? Geen idee!
Misschien toch, ook al heb je het zelf een beetje opgegeven een nieuwe coach zoeken? Deze laatste, ookal heb je, je verhaal kunnen doen en er alles even uitgegooid heeft jou niet verder gebracht met je hulpvraag. Het lichte je wel iets op, dat is al goed. Als een ander je nu misschien ook een lichter gevoel kan geven plus handvatten, waarmee je aan de slag kan? Of proberen zelf doelen te stellen en jezelf te coachen en erdoorheen te slepen, maar daarvoor moet je ook weer niet in een diep dal zitten om dat alleen te kunnen.
Konden we maar even samen kletsen op het bankje en samen één oplossing voor je bedenken wat goed zou voelen, maar ik weet het helaas ook niet.
Vivinnetje, Jammer dat er niet veel verbetering in zit en dat ze je geen handvatten mee heeft gegeven, waar je echt iets mee kunt. Dat was je vraag, is niet aan voldaan, zo kun je het ook bij die ander neer leggen.
Wat een naar verhaal van die emdr therapeute, dat schept geen vertrouwen naar jou toe en dat ze daarna ook niet meer belt, vind ik ook een zwaktebod dan denk je idd ik was een nummertje of ik nu wel of niet kom, maakt toch niet uit als ik maar betaald is. Ik ben ooit naar een mevrouw gegaan, moest ik opnieuw de geboorte herbeleven, in een nat gerold opnieuw door het geboorte kanaal ( ik ben vrij nuchter, dus dacht al hier heb ik helemaal geen zin in) vervolgens lopen overgeven, omdat die mevrouw mij geen lucht gaf en zo hard op mij aan het drukken was, toen het klaar was en ik contant moest betalen zei ze vrolijk:' hier ga ik dit weekend eens lekker van shoppen". Ik heb nog weken met pijnlijke ribben rond gelopen en ben uiteraard ook nooit meer terug gegaan. Schandalig dat soort hulpverlening, zoiets doe ik ook nooit meer, heeft mij ook niets geholpen alleen pijnlijke ribben.
Ik snap dat je even niet meer zo goed weet hoe je het aan moet pakken, want het een hangt samen met het ander.
Ik zou denk ik eerst zorgen dat ik iets lekkerder in mijn vel zou zitten, meer zelfvertrouwen en iets meer liefde door je lijf voordat ik aan sollicitaties zou beginnen. Hoe doe je dat? Geen idee!
Misschien toch, ook al heb je het zelf een beetje opgegeven een nieuwe coach zoeken? Deze laatste, ookal heb je, je verhaal kunnen doen en er alles even uitgegooid heeft jou niet verder gebracht met je hulpvraag. Het lichte je wel iets op, dat is al goed. Als een ander je nu misschien ook een lichter gevoel kan geven plus handvatten, waarmee je aan de slag kan? Of proberen zelf doelen te stellen en jezelf te coachen en erdoorheen te slepen, maar daarvoor moet je ook weer niet in een diep dal zitten om dat alleen te kunnen.
Konden we maar even samen kletsen op het bankje en samen één oplossing voor je bedenken wat goed zou voelen, maar ik weet het helaas ook niet.
dinsdag 21 maart 2023 om 20:25
Wow wat heftig BVJ met die mat 
hoe kwam je zo bij deze persoon terecht?
En Vivinnetje ook, zo kil/zakelijk komt het over zo'n ervaring met een pinautomaat en dat ze niet al haar tools wil weggeven.
Ik herken wel het ideale cliënt willen zijn en ook dat je er met tegenzin naartoe gaat.
In psychotherapie ging er denk ik een halfjaar overheen voordat ik ging praten. Het duurde ook zo lang voordat tot me doordrong dat het míjn therapie was en niet zijn therapie. Ik zat daar "u vraagt wij draaien", waar moet ik aan werken dan doe ik dat. Maar van hem hoefde niets. Ik ben zo dankbaar daarvoor, ik denk er nog vaak aan ook al is het meer dan 10 jaar geleden nu. Was er maar meer geduld en oprechte, oordeelvrije aandacht in de wereld. Ook betaald is dat er denk ik maar weinig, het past iig niet in het GGZ verdienmodel (dit was een vrijgevestigde).
Elke interventie of initiatief vanuit hem had sowieso gemaakt dat ik in de houding was gaan staan en niets zou hebben ontdekt over mezelf. Aanpassen en toneelspelen was ik dan gaan doen. Ik ging dat ook doen, ik heb met hem over zijn huwelijk, tuin, vakantieplannen gepraat, over het nieuws en gebeurtenissen in de wereld, ik probeerde erachter te komen wanneer ik het "goed" deed deze therapie en goedkeuring zou ontvangen. En hij maar vriendelijk glimlachen en de bal weer bij mij leggen. Hele lange stiltes, tot mijn grote ergernis aan toe. Totdat ik uiteindelijk langzaam mijn masker af durfde te doen. En zelfs toen bleef hij net zo kalm en geduldig. Als ik zes weken terug ging naar enkel koetjes en kalfjes dan was het goed.
Ik moest daar doorheen denk ik, het was goed voor me dat een volwassene me nu eens klein en passief liet zijn. Mijn moeder was emotioneel afhankelijk van mij en wees alles wat uit mezelf kwam af. Eindelijk boos daarover mogen zijn, afstand van haar nemen, heeft me meer verantwoordelijkheid gegeven voor mezelf. In ieder geval laten zien dat ik zelf de keuze maak wbt hoe ik mezelf in de wereld en in relaties neerzet.
En dan nog jaren later een haptotherapeut, ook elke keer weer een opgave om dat aan te gaan maar ben daar wel ook enorm gegroeid. Alsof je huis altijd op een lege prairie lijkt te staan, maar er ligt stiekem nog een heel gebied omheen en je samen die landkaart gaat ontdekken en inkleuren. Ik ontdekte dat er veel meer aan mij is dan alleen mijn hoofd. Dat geeft ook meer veiligheid en stevigheid. Ik had geen idee dat ik vanaf mijn nek naar beneden eigenlijk amper iets voelde. Oh zitten gevoelens in je lichaam? En mijn grenzen dan, die voelde ik dus ook helemaal niet, ik liet iedereen volledig mijn persoonlijke ruimte innemen en vluchtte dan in mijn hoofd. En dat doe ik nog steeds eigenlijk, dat is zo hardnekkig. Ik ben wel meer gaan voelen maar veel onderdruk ik ook nog steeds.
Praktische concrete handvatten om zelfvertrouwen te winnen heb ik helaas ook niet. Ik ga wel eens dingen aan die gedoemd zijn te mislukken, alsof ik het over mezelf afroep. Maar afwijzing werkt bij mij soms heel bevrijdend. Ik haal daar vaak nieuwe energie en kracht uit, zij het dus via een omweg. Alsof mijn boosheid unlocked moet worden door een externe omstandigheid.
Is bij jullie die boosheid er ook uitgeramd vroeger of hebben jullie dit nog wel?
Ja ik denk zeker wel dat er mensen zijn die wat luchtiger in het leven kunnen staan/dansen en die meer veiligheid in zichzelf hebben, waardoor ze meer energie en veerkracht hebben. Ik merk dat dit bij mij namelijk toeneemt naarmate ik meer werk verricht aan mezelf. Niet dat ik die persoon nu ben, misschien word ik die wel nooit, je kan niet je hele rugzak afleggen of je onveilige jeugd herkansen. Ik heb gewoon destructieve patronen/schade/trauma met alles wat daarbij komt kijken aan gevoeligheden en percepties in het dagelijks leven, waarmee ik rekening moet houden en vaak mezelf moet corrigeren, of dingen moet laten bezinken. Daar gaat allemaal energie in zitten die ik niet kan besteden aan andere activiteiten zoals zorgeloos dansen.
Daar word ik wel eens moe van, dat ik niet "gewoon mezelf" kan zijn bij anderen. Die optie zit er gewoon niet op, ik ben altijd bezig met de ander en met mezelf, of ik misschien in mijn destructieve patroon zit, of ik emotioneel afgesloten ben. Ik moet altijd de gebruiksaanwijzing erbij hebben en een drempel over om contact aan te gaan op mijn "nieuwe" manier, waar een ander misschien gewoon echt zichzelf is en lekker hardop denkt en praat, zegt wat hij/zij ervaart en voelt zonder enige beperking of dubbele gevoelens.
hoe kwam je zo bij deze persoon terecht?En Vivinnetje ook, zo kil/zakelijk komt het over zo'n ervaring met een pinautomaat en dat ze niet al haar tools wil weggeven.
Ik herken wel het ideale cliënt willen zijn en ook dat je er met tegenzin naartoe gaat.
In psychotherapie ging er denk ik een halfjaar overheen voordat ik ging praten. Het duurde ook zo lang voordat tot me doordrong dat het míjn therapie was en niet zijn therapie. Ik zat daar "u vraagt wij draaien", waar moet ik aan werken dan doe ik dat. Maar van hem hoefde niets. Ik ben zo dankbaar daarvoor, ik denk er nog vaak aan ook al is het meer dan 10 jaar geleden nu. Was er maar meer geduld en oprechte, oordeelvrije aandacht in de wereld. Ook betaald is dat er denk ik maar weinig, het past iig niet in het GGZ verdienmodel (dit was een vrijgevestigde).
Elke interventie of initiatief vanuit hem had sowieso gemaakt dat ik in de houding was gaan staan en niets zou hebben ontdekt over mezelf. Aanpassen en toneelspelen was ik dan gaan doen. Ik ging dat ook doen, ik heb met hem over zijn huwelijk, tuin, vakantieplannen gepraat, over het nieuws en gebeurtenissen in de wereld, ik probeerde erachter te komen wanneer ik het "goed" deed deze therapie en goedkeuring zou ontvangen. En hij maar vriendelijk glimlachen en de bal weer bij mij leggen. Hele lange stiltes, tot mijn grote ergernis aan toe. Totdat ik uiteindelijk langzaam mijn masker af durfde te doen. En zelfs toen bleef hij net zo kalm en geduldig. Als ik zes weken terug ging naar enkel koetjes en kalfjes dan was het goed.
Ik moest daar doorheen denk ik, het was goed voor me dat een volwassene me nu eens klein en passief liet zijn. Mijn moeder was emotioneel afhankelijk van mij en wees alles wat uit mezelf kwam af. Eindelijk boos daarover mogen zijn, afstand van haar nemen, heeft me meer verantwoordelijkheid gegeven voor mezelf. In ieder geval laten zien dat ik zelf de keuze maak wbt hoe ik mezelf in de wereld en in relaties neerzet.
En dan nog jaren later een haptotherapeut, ook elke keer weer een opgave om dat aan te gaan maar ben daar wel ook enorm gegroeid. Alsof je huis altijd op een lege prairie lijkt te staan, maar er ligt stiekem nog een heel gebied omheen en je samen die landkaart gaat ontdekken en inkleuren. Ik ontdekte dat er veel meer aan mij is dan alleen mijn hoofd. Dat geeft ook meer veiligheid en stevigheid. Ik had geen idee dat ik vanaf mijn nek naar beneden eigenlijk amper iets voelde. Oh zitten gevoelens in je lichaam? En mijn grenzen dan, die voelde ik dus ook helemaal niet, ik liet iedereen volledig mijn persoonlijke ruimte innemen en vluchtte dan in mijn hoofd. En dat doe ik nog steeds eigenlijk, dat is zo hardnekkig. Ik ben wel meer gaan voelen maar veel onderdruk ik ook nog steeds.
Praktische concrete handvatten om zelfvertrouwen te winnen heb ik helaas ook niet. Ik ga wel eens dingen aan die gedoemd zijn te mislukken, alsof ik het over mezelf afroep. Maar afwijzing werkt bij mij soms heel bevrijdend. Ik haal daar vaak nieuwe energie en kracht uit, zij het dus via een omweg. Alsof mijn boosheid unlocked moet worden door een externe omstandigheid.
Is bij jullie die boosheid er ook uitgeramd vroeger of hebben jullie dit nog wel?
Ja ik denk zeker wel dat er mensen zijn die wat luchtiger in het leven kunnen staan/dansen en die meer veiligheid in zichzelf hebben, waardoor ze meer energie en veerkracht hebben. Ik merk dat dit bij mij namelijk toeneemt naarmate ik meer werk verricht aan mezelf. Niet dat ik die persoon nu ben, misschien word ik die wel nooit, je kan niet je hele rugzak afleggen of je onveilige jeugd herkansen. Ik heb gewoon destructieve patronen/schade/trauma met alles wat daarbij komt kijken aan gevoeligheden en percepties in het dagelijks leven, waarmee ik rekening moet houden en vaak mezelf moet corrigeren, of dingen moet laten bezinken. Daar gaat allemaal energie in zitten die ik niet kan besteden aan andere activiteiten zoals zorgeloos dansen.
Daar word ik wel eens moe van, dat ik niet "gewoon mezelf" kan zijn bij anderen. Die optie zit er gewoon niet op, ik ben altijd bezig met de ander en met mezelf, of ik misschien in mijn destructieve patroon zit, of ik emotioneel afgesloten ben. Ik moet altijd de gebruiksaanwijzing erbij hebben en een drempel over om contact aan te gaan op mijn "nieuwe" manier, waar een ander misschien gewoon echt zichzelf is en lekker hardop denkt en praat, zegt wat hij/zij ervaart en voelt zonder enige beperking of dubbele gevoelens.
dinsdag 21 maart 2023 om 22:53
Sjonge, wat een ervaringen in de hulpverlening... Dan prijs ik me wel gelukkig met "mijn" haptotherapeute; ik kan er elke week terecht en het uur loopt eigenlijk altijd uit. Ze luistert, ze past zich aan mij aan - en dat alleen al is een hele maffe gewaarwording. Ze doet en zegt niets geks. Het draait om mij, en dat laat ze blijken, maar zonder het er dik bovenop te leggen (want dan zou het averechts werken). Ze stemt wat ze doet op mij af (terwijl ik alleen maar denk; wanneer ga je nou wat hapto-achtigs doen dan?!?), maar ondertussen is het wel prima zo voor mij. Dan maar duurbetaald ruim een uur mijn hart luchten - ik vind het prima. Ik had ook vooraf voor mezelf bepaald dat ik het hoe dan ook een kans zou geven, geld ervoor opzij gezet. Want ik wilde me niet laten leiden door de centen (dat is wat ik anders ook zou doen). Maar los van die voorzorgsmaatregelen heb ik het gewoon echt wel met haar getroffen geloof ik. En ik vind het, mede door deze ervaring, zuur om te lezen dat jullie ervaringen zo anders zijn. Schandalig overigens ook! Daar loop je alleen maar schade van op, van mensen die je het idee geven dat je een nummer bent, een vulling van de portemonnee. Bah!
Wat ik wel heel erg herken is het 'goede cliënt-uithangen-gedrag'. Sjonge, dat is een hardnekkige. Vooral doen wat zij willen, voldoen aan het plaatje, en stel dat je teleurstelt. Alsof dat zou kunnen normaalgesproken... Dat geeft de hapto me gelukkig ook mee terug allemaal. Op de een of andere manier zeg ik het ook een soort van hardop bij d'r. Ik geloof dat ik mazzel heb met 'r, al gebeurt er weinig hapto-spul (denk ik, weet ik veel) en lijkt het meer gewone therapie - en dan is het duurbetaald, want hapto betaal je zelf... Maar goed, het zal. Als het baat, prima.
Vage, dit
En mijn grenzen dan, die voelde ik dus ook helemaal niet, ik liet iedereen volledig mijn persoonlijke ruimte innemen en vluchtte dan in mijn hoofd. En dat doe ik nog steeds eigenlijk, dat is zo hardnekkig. Ik ben wel meer gaan voelen maar veel onderdruk ik ook nog steeds.
is zóóó herkenbaar! Iedereen volledig de ruimte geven, ten koste van je eigen ruimte, en maar laten wandelen. En dan zelf je hoofd in, niet doorhebben wat er gebeurt - of wel, maar er niets mee kunnen. Hele ingewikkelde vind ik dit.
En boosheid, tsja... Ik word altijd een beetje bang van boosheid. Bij een ander, maar vooral bij mezelf. Ik wil dat niet, ik wil het niet voelen. Net alsof het gevaarlijk is. Nergens bang voor in het leven - behalve voor het leven zelf - maar wel bang voor boosheid, zo lijkt het soms. Misschien omdat ook dat er vroeger niet mocht zijn, net als al die andere gevoelens. Het werd afgestraft. Misschien dat dat ervoor zorgt dat ik zo'n moeite heb met voelen, met gevoelens toelaten, met gevoelens duiden, met ze te snappen, met ze te accepteren. Gevoelens zijn eng. Altijd en overal. Ook omdat ze altijd met zoveel tegelijk komen denk ik...
En Vage, ja, herkenbaar, het niet jezelf kunnen/durven zijn. Het inchecken op de ander, en het vooral oneindig knap vinden als mensen gewoon maar zeggen wat ze vinden en voelen. Maar volgens mij (dat 'maar' is wat ongepast, maar ik weet niet hoe ik de zin anders moet beginnen...) is het ook wel afhankelijk van wie je treft. Ik heb in mijn leven vooralsnog bar weinig meegemaakt dat ik mezelf kon zijn. Mijn opa gaf mij het gevoel dat ik er mocht zijn, dat het goed was zoals ik was; altijd, overal, ongeacht wat. Jammer genoeg realiseerde ik me dat pas nadat ik afscheid van hem had genomen, dat dát het was. Heel fijn dat het toen mocht bestaan.
En nu, met een vriendin, de enige waar ik energie van krijg, die mij het gevoel geeft er te mogen zijn, dat ik ertoe doe, ongeacht wat. Ze is dankbaar dat ik besta, zegt dat ook, laat me zijn, ziet me, voelt me, hoort me, zoekt me op. Ik begrijp er geen bal van, maar het is prettig. Wat ik ook zeg, het is altijd goed. en het stomme is; ik hoef er mijn best niet voor te doen, het gaat vanzelf. Het is ongecompliceerd, puur, prettig en uniek. En ik begrijp er geen bal van. Ik weet hoe ze zich voelt, zij weet hoe ik me voel. We zien elkaar amper, spreken elkaar niet per se vaak, kennen elkaar ook nog niet zo lang, zijn ontzéttend verschillend, maar ook zooooooo ontzettend hetzelfde. Misschien de reïncarnatie van mijn opa ofzo, maar dan in héle jonge versie
. En ik kan mezelf helemaal suf piekeren waar ik dit aan te danken heb, maar ik heb besloten dat ik het er maar liever laat zijn. Heerlijk zo'n jonge frisse wind die af en toe energie komt brengen. Die ik op kan zoeken als ik energie nodig heb. Ongecompliceerd. Een engeltje.
Waarmee ik eigenlijk zeggen wil: het bestaat. Dat had ik een jaar geleden niet gezegd, alleen van mijn opa - maar dat was anders, want familie. Maar dat het ook daarbuiten kan bestaan, dat je van iemand mag bestaan, gezien wordt, er mag zijn. Voor mij nieuw. En ik heb het idee dat het er meer is dan ik denk, durf te denken.
En sorry als ik niet overal op reageer; mijn hoofd zit nogal vol, ben nogal druk, weet even niet hoe en wat en... nu ja. en weet ik het wat.
ik lees, ik leef, ik probeer. Heb alleen de woorden niet. En wil veel meer over jullie schrijven, reageren, maar het lukt nu niet zo goed. komt wel weer. Maar schrijf vooral, want ik lees graag, heel graag!
Wat ik wel heel erg herken is het 'goede cliënt-uithangen-gedrag'. Sjonge, dat is een hardnekkige. Vooral doen wat zij willen, voldoen aan het plaatje, en stel dat je teleurstelt. Alsof dat zou kunnen normaalgesproken... Dat geeft de hapto me gelukkig ook mee terug allemaal. Op de een of andere manier zeg ik het ook een soort van hardop bij d'r. Ik geloof dat ik mazzel heb met 'r, al gebeurt er weinig hapto-spul (denk ik, weet ik veel) en lijkt het meer gewone therapie - en dan is het duurbetaald, want hapto betaal je zelf... Maar goed, het zal. Als het baat, prima.
Vage, dit
En mijn grenzen dan, die voelde ik dus ook helemaal niet, ik liet iedereen volledig mijn persoonlijke ruimte innemen en vluchtte dan in mijn hoofd. En dat doe ik nog steeds eigenlijk, dat is zo hardnekkig. Ik ben wel meer gaan voelen maar veel onderdruk ik ook nog steeds.
is zóóó herkenbaar! Iedereen volledig de ruimte geven, ten koste van je eigen ruimte, en maar laten wandelen. En dan zelf je hoofd in, niet doorhebben wat er gebeurt - of wel, maar er niets mee kunnen. Hele ingewikkelde vind ik dit.
En boosheid, tsja... Ik word altijd een beetje bang van boosheid. Bij een ander, maar vooral bij mezelf. Ik wil dat niet, ik wil het niet voelen. Net alsof het gevaarlijk is. Nergens bang voor in het leven - behalve voor het leven zelf - maar wel bang voor boosheid, zo lijkt het soms. Misschien omdat ook dat er vroeger niet mocht zijn, net als al die andere gevoelens. Het werd afgestraft. Misschien dat dat ervoor zorgt dat ik zo'n moeite heb met voelen, met gevoelens toelaten, met gevoelens duiden, met ze te snappen, met ze te accepteren. Gevoelens zijn eng. Altijd en overal. Ook omdat ze altijd met zoveel tegelijk komen denk ik...
En Vage, ja, herkenbaar, het niet jezelf kunnen/durven zijn. Het inchecken op de ander, en het vooral oneindig knap vinden als mensen gewoon maar zeggen wat ze vinden en voelen. Maar volgens mij (dat 'maar' is wat ongepast, maar ik weet niet hoe ik de zin anders moet beginnen...) is het ook wel afhankelijk van wie je treft. Ik heb in mijn leven vooralsnog bar weinig meegemaakt dat ik mezelf kon zijn. Mijn opa gaf mij het gevoel dat ik er mocht zijn, dat het goed was zoals ik was; altijd, overal, ongeacht wat. Jammer genoeg realiseerde ik me dat pas nadat ik afscheid van hem had genomen, dat dát het was. Heel fijn dat het toen mocht bestaan.
En nu, met een vriendin, de enige waar ik energie van krijg, die mij het gevoel geeft er te mogen zijn, dat ik ertoe doe, ongeacht wat. Ze is dankbaar dat ik besta, zegt dat ook, laat me zijn, ziet me, voelt me, hoort me, zoekt me op. Ik begrijp er geen bal van, maar het is prettig. Wat ik ook zeg, het is altijd goed. en het stomme is; ik hoef er mijn best niet voor te doen, het gaat vanzelf. Het is ongecompliceerd, puur, prettig en uniek. En ik begrijp er geen bal van. Ik weet hoe ze zich voelt, zij weet hoe ik me voel. We zien elkaar amper, spreken elkaar niet per se vaak, kennen elkaar ook nog niet zo lang, zijn ontzéttend verschillend, maar ook zooooooo ontzettend hetzelfde. Misschien de reïncarnatie van mijn opa ofzo, maar dan in héle jonge versie
. En ik kan mezelf helemaal suf piekeren waar ik dit aan te danken heb, maar ik heb besloten dat ik het er maar liever laat zijn. Heerlijk zo'n jonge frisse wind die af en toe energie komt brengen. Die ik op kan zoeken als ik energie nodig heb. Ongecompliceerd. Een engeltje. Waarmee ik eigenlijk zeggen wil: het bestaat. Dat had ik een jaar geleden niet gezegd, alleen van mijn opa - maar dat was anders, want familie. Maar dat het ook daarbuiten kan bestaan, dat je van iemand mag bestaan, gezien wordt, er mag zijn. Voor mij nieuw. En ik heb het idee dat het er meer is dan ik denk, durf te denken.
En sorry als ik niet overal op reageer; mijn hoofd zit nogal vol, ben nogal druk, weet even niet hoe en wat en... nu ja. en weet ik het wat.
ik lees, ik leef, ik probeer. Heb alleen de woorden niet. En wil veel meer over jullie schrijven, reageren, maar het lukt nu niet zo goed. komt wel weer. Maar schrijf vooral, want ik lees graag, heel graag!
woensdag 22 maart 2023 om 00:09
Mijn boosheid is er vroeger niet uitgeramd, ik was dat ik mij kan herinneren eigenlijk nooit echt boos, eerder zachtaardig. Mijn moeder niet, die kon totaal uit haar plaat gaan.
Toch kan ik heel goed tegen de boosheid van een ander, ben er niet bang voor, als iemand totaal uit zijn plaat gaat doet mij dat helemaal niets en meestal weet ik dan ook nog wel iets te zeggen, waardoor iemand in zijn boosheid moet lachen. Maakt totaal geen indruk op mij, vind ik ook wel apart. Misschien, omdat ik zelf ook met boosheid rond loop, dat ik een ander wel begrijp en denk oh wat vervelend voor diegene al die woede.
Toch kan ik heel goed tegen de boosheid van een ander, ben er niet bang voor, als iemand totaal uit zijn plaat gaat doet mij dat helemaal niets en meestal weet ik dan ook nog wel iets te zeggen, waardoor iemand in zijn boosheid moet lachen. Maakt totaal geen indruk op mij, vind ik ook wel apart. Misschien, omdat ik zelf ook met boosheid rond loop, dat ik een ander wel begrijp en denk oh wat vervelend voor diegene al die woede.
woensdag 22 maart 2023 om 00:18
Wat bijzonder BVJ! Ik word juist bangig van boosheid, trek me terug, kan er niet zoveel mee. Ik blokkeer ofzo lijkt wel. Lijkt me heerlijk om het langs je heen te kunnen laten gaan. Terwijl anderzijds de reden waarom je dat kunt dan misschien minder benijdenswaardig is. Hoewel, als je er zelf verder geen last van hebt (is dat zo?) maakt dat ook niet uit natuurlijk. En dan absoluut een fijne bijkomstigheid, of eigenlijk gewoon kwaliteit, om de ander uit de boosheid te kunnen krijgen. Of is dat dan omdat je er juist geen last van hebt, van die gevoelens van de ander, en dus niet gehinderd wordt door allerlei blokkerende gevoelens en “gewoon” in het moment kunt blijven? Lijkt me heel fijn om dat niet op te hoeven slurpen!!
woensdag 22 maart 2023 om 02:14
Je geeft mij wel stof tot nadenken, vind ik wel leuk! Heb er net eens goed over nagedacht, want vind het zelf ook een beetje gek dat ik in dat soort situaties heel rustig ben.
Wat jij beschrijft dat je bang wordt en een beetje bevriest, is eigenlijk logischer. Als ik iemand totaal uit zijn/haar plaat zie gaan, kan ik idd 'gewoon' in het moment blijven en denken, ach dat is ook maar eens mens met een ziel die het even heel erg moeilijk heeft. En ik denk omdat ik zelf geen bangheid uitstraal en geen hoofd trek wat nog meer agressie bij een ander opwekt en diegene misschien voelt dat ik ook boos rond loop ofzo, ik iemand soms wel kan laten lachen in een woede aanval. Ik heb er ook geen verklaring voor ik blijf altijd heel rustig in dat soort situaties. Laatst ging iemand helemaal uit zijn plaat achter mij in de rij, begon ook nog tegen mij te schelden, ik rekende gewoon rustig af keek hem aan en toen schoot die gene in de lach. Kwam uit zijn woede aanval en had denk ik even een besef momentje dat het ook nergens op sloeg, zei nog sorry ook na zijn hele uitbarsting. Ik moet daar dan stiekem ook wel om lachen, kan dat zo van mij af laten glijden en slurp die nare gevoelens van een ander dan niet op, laat ik niet binnen komen.
Maar in andere situaties ben ik wel heel gevoelig en komt alles behoorlijk hard bij mij binnen en kan ik dagen van slag zijn, zoals de dokter die niet aardig deed en waar ik mij niet gehoord voel of een gesprek, wat de verkeerde kant op gaat met iemand, kan ik uren over analyseren. Boosheid bij een ander kan ik vaak wel begrijpen op de een of andere manier en het bij een ander laten, als ik weet dat ik op dat moment niets fouts heb gedaan. Lekker laten gaan en er met humor mee omgaan.
Ken je die documentaire op YouTube over het leven van Roos? Roos is een mevrouw met een beperking en is vaak heel erg boos, in dat filmpje ook en die jongen die haar filmt moest midden in een van haar woede aanvallen lachen om Roos, toen moest ze zelf ook lachen. Vond ik mooi om te zien. Terwijl ik denk als je tegen een zeer kwaad iemand de verkeerde reactie geeft het ook echt de verkeerde kant op kan gaan, als je terug gaat schelden of zegt" doe eens normaal man, idioot". Wordt iemand nog kwader. Maar begrijp jou heel goed hoor dat je dan in de angst modus schiet, heb ik weer met andere dingen. Volgende keer als iemand boos is, kun je proberen te denken die ander heeft het moeilijk, heeft niets met mij te maken.
Misschien een hele stomme vraag, maar zijn er wel eens mensen echt direct boos op jou geworden? Of ben je alleen bang voor boosheid bij jezelf en andere? En kun jij als je boos bent, je boosheid toe laten of hoe ga jij met boosheid bij jezelf om?
Jullie slapen allemaal al, hoop ik:).
Ik slik mijn laatste antibiotica pilletje voor vandaag en ga nog even in bad met wat kaarsjes aan voor de ontspanning en hopelijk ook lekker slapen, krijg nachtmerries van die antibiotica kuur heel naar.
Liefs voor iedereen en een hele fijne nieuwe dag met nieuwe kansen.
Wat jij beschrijft dat je bang wordt en een beetje bevriest, is eigenlijk logischer. Als ik iemand totaal uit zijn/haar plaat zie gaan, kan ik idd 'gewoon' in het moment blijven en denken, ach dat is ook maar eens mens met een ziel die het even heel erg moeilijk heeft. En ik denk omdat ik zelf geen bangheid uitstraal en geen hoofd trek wat nog meer agressie bij een ander opwekt en diegene misschien voelt dat ik ook boos rond loop ofzo, ik iemand soms wel kan laten lachen in een woede aanval. Ik heb er ook geen verklaring voor ik blijf altijd heel rustig in dat soort situaties. Laatst ging iemand helemaal uit zijn plaat achter mij in de rij, begon ook nog tegen mij te schelden, ik rekende gewoon rustig af keek hem aan en toen schoot die gene in de lach. Kwam uit zijn woede aanval en had denk ik even een besef momentje dat het ook nergens op sloeg, zei nog sorry ook na zijn hele uitbarsting. Ik moet daar dan stiekem ook wel om lachen, kan dat zo van mij af laten glijden en slurp die nare gevoelens van een ander dan niet op, laat ik niet binnen komen.
Maar in andere situaties ben ik wel heel gevoelig en komt alles behoorlijk hard bij mij binnen en kan ik dagen van slag zijn, zoals de dokter die niet aardig deed en waar ik mij niet gehoord voel of een gesprek, wat de verkeerde kant op gaat met iemand, kan ik uren over analyseren. Boosheid bij een ander kan ik vaak wel begrijpen op de een of andere manier en het bij een ander laten, als ik weet dat ik op dat moment niets fouts heb gedaan. Lekker laten gaan en er met humor mee omgaan.
Ken je die documentaire op YouTube over het leven van Roos? Roos is een mevrouw met een beperking en is vaak heel erg boos, in dat filmpje ook en die jongen die haar filmt moest midden in een van haar woede aanvallen lachen om Roos, toen moest ze zelf ook lachen. Vond ik mooi om te zien. Terwijl ik denk als je tegen een zeer kwaad iemand de verkeerde reactie geeft het ook echt de verkeerde kant op kan gaan, als je terug gaat schelden of zegt" doe eens normaal man, idioot". Wordt iemand nog kwader. Maar begrijp jou heel goed hoor dat je dan in de angst modus schiet, heb ik weer met andere dingen. Volgende keer als iemand boos is, kun je proberen te denken die ander heeft het moeilijk, heeft niets met mij te maken.
Misschien een hele stomme vraag, maar zijn er wel eens mensen echt direct boos op jou geworden? Of ben je alleen bang voor boosheid bij jezelf en andere? En kun jij als je boos bent, je boosheid toe laten of hoe ga jij met boosheid bij jezelf om?
Jullie slapen allemaal al, hoop ik:).
Ik slik mijn laatste antibiotica pilletje voor vandaag en ga nog even in bad met wat kaarsjes aan voor de ontspanning en hopelijk ook lekker slapen, krijg nachtmerries van die antibiotica kuur heel naar.
Liefs voor iedereen en een hele fijne nieuwe dag met nieuwe kansen.
woensdag 22 maart 2023 om 06:57
Wat een leuke manier om met boze mensen om te gaan BVJ! Ze reageren er meestal goed op en het klaart de lucht meteen.
Ik ga mijn best doen dat ook zo te doen.
Als iemand boos op mij is word ik in de eerste instantie bang, maar als iemand de boosheid niet speciaal tot mij richt dan moet dat wel lukken.
Ik ga ook proberen minder bang en onderdanig te reageren als iemand tegen mij staat te foeteren. Maar dat wordt nog best een klus...
Ik ga mijn best doen dat ook zo te doen.
Als iemand boos op mij is word ik in de eerste instantie bang, maar als iemand de boosheid niet speciaal tot mij richt dan moet dat wel lukken.
Ik ga ook proberen minder bang en onderdanig te reageren als iemand tegen mij staat te foeteren. Maar dat wordt nog best een klus...
woensdag 22 maart 2023 om 11:44
Wat mooi BVJ, het klinkt alsof je door een liefdevolle bril naar je medemens kijkt. Ik vind het inspirerend. Vooral omdat ik merk hoe ver het van me af staat.
Ik kan met boosheid wel "professioneel" en volgens de regels omgaan en kan me ook wel inleven, maar soms oordeel ik ook over het feit dat iemand zomaar die ruimte inneemt. En in relaties kan ik er juist slecht mee omgaan, het bij de ander laten en verder gaan met leven lukt haast niet.
Mijn vader had dagelijks woedeaanvallen en agressieve uitbarstingen, daar wil ik niet aan herinnerd worden. Dus het maakt me ook boos, dat iemand het lef heeft om mij in mijn volwassen leven, in onze relatie waarin ik me veilig voelde, plotseling met zijn of haar boosheid te confronteren. Maar dat gebeurt natuurlijk altijd wel een keer. Het is triest maar vaak was dit het begin van het einde. Omdat ik dit niet werkelijk kan vergeven, omdat ik niet uitspreek wat het met mij deed (omdat ik denk dat dat niet eerlijk is).
Mijn eigen boosheid voelt ook als een ongecontroleerd monster. Zelf werd ik bespot en geïmiteerd thuis als ik openlijk kwaad was, en dat kon ineens omslaan naar straf of een koude douche. Mijn ouders spraken vooral in sarcasme en cynische taal met elkaar en tegen mij en dat snapte ik niet. Toen ging mijn boosheid steeds meer over in huilen en klagen en uiteindelijk in depressie. Als ik daar aan denk zou ik wel iets in elkaar willen slaan, vanwege de onmacht die ik daarbij voel. Ik wil me ervan distantiëren maar mijn hele kindertijd was het bijna enkel de taal van agressie die tegen me gesproken is. Nu is mijn vader dood en mijn moeder is hertrouwd, zij wil hier niet over praten en veegt alles wat over die periode gaat van tafel alsof het niets is.
Nu, als ik niets voel of somber en lusteloos ben, ben ik bijna altijd onbewust boos. Als ik ervoor ga zitten kan ik het dan wel oproepen. En begin dan soms helemaal te trillen. Zoals nu ik aan vroeger denk.
Verder doe ik als volwassene zelf ook bijna alles "fout" omtrent boosheid, realiseerde ik me zojuist. Onderdrukken, lichtgeraakt reageren, een vulkaan die borrelt en plotseling uitbarst, passief en stil worden, afstand/afscheid nemen, zwartwit denken, moedeloos en somber worden, vasthouden aan de boosheid of juist de mantel der liefde erover gooien.
Ik heb het "handboek voor gevoelige mensen" er weer even bij gepakt om te lezen hoe het ook alweer werkt. Ik moet dit wel echt blijven oefenen. Als het gaat om schuldig voelen dat je bestaat hangt het omgaan met mijn eigen boosheid daar voor mij heel nauw mee samen.
Ik kan met boosheid wel "professioneel" en volgens de regels omgaan en kan me ook wel inleven, maar soms oordeel ik ook over het feit dat iemand zomaar die ruimte inneemt. En in relaties kan ik er juist slecht mee omgaan, het bij de ander laten en verder gaan met leven lukt haast niet.
Mijn vader had dagelijks woedeaanvallen en agressieve uitbarstingen, daar wil ik niet aan herinnerd worden. Dus het maakt me ook boos, dat iemand het lef heeft om mij in mijn volwassen leven, in onze relatie waarin ik me veilig voelde, plotseling met zijn of haar boosheid te confronteren. Maar dat gebeurt natuurlijk altijd wel een keer. Het is triest maar vaak was dit het begin van het einde. Omdat ik dit niet werkelijk kan vergeven, omdat ik niet uitspreek wat het met mij deed (omdat ik denk dat dat niet eerlijk is).
Mijn eigen boosheid voelt ook als een ongecontroleerd monster. Zelf werd ik bespot en geïmiteerd thuis als ik openlijk kwaad was, en dat kon ineens omslaan naar straf of een koude douche. Mijn ouders spraken vooral in sarcasme en cynische taal met elkaar en tegen mij en dat snapte ik niet. Toen ging mijn boosheid steeds meer over in huilen en klagen en uiteindelijk in depressie. Als ik daar aan denk zou ik wel iets in elkaar willen slaan, vanwege de onmacht die ik daarbij voel. Ik wil me ervan distantiëren maar mijn hele kindertijd was het bijna enkel de taal van agressie die tegen me gesproken is. Nu is mijn vader dood en mijn moeder is hertrouwd, zij wil hier niet over praten en veegt alles wat over die periode gaat van tafel alsof het niets is.
Nu, als ik niets voel of somber en lusteloos ben, ben ik bijna altijd onbewust boos. Als ik ervoor ga zitten kan ik het dan wel oproepen. En begin dan soms helemaal te trillen. Zoals nu ik aan vroeger denk.
Verder doe ik als volwassene zelf ook bijna alles "fout" omtrent boosheid, realiseerde ik me zojuist. Onderdrukken, lichtgeraakt reageren, een vulkaan die borrelt en plotseling uitbarst, passief en stil worden, afstand/afscheid nemen, zwartwit denken, moedeloos en somber worden, vasthouden aan de boosheid of juist de mantel der liefde erover gooien.
Ik heb het "handboek voor gevoelige mensen" er weer even bij gepakt om te lezen hoe het ook alweer werkt. Ik moet dit wel echt blijven oefenen. Als het gaat om schuldig voelen dat je bestaat hangt het omgaan met mijn eigen boosheid daar voor mij heel nauw mee samen.
woensdag 22 maart 2023 om 15:47
BVJ, ik weet eigenlijk niet of mensen weleens echt boos op me zijn geworden... Ja, mijn ouders vroeger, mijn broer. Een vriendinnetje ooit eens, maar daar begreep ik niets van. Mijn angst gaat eigenlijk vooral over boosheid bij mezelf. Ik haat het om boosheid te voelen; ik vind het geen prettig gevoel. Misschien ook wel omdat het niet strookt met aardig zijn ofzo? Alsof je dat altijd maar moet zijn... Misschien komt het ook wel doordat ik veel boosheid bij anderen heb gezien vroeger. Tussen mijn ouders kon het ook behoorlijk knallen. Daar kon ik als kind al niet tegen; het maakte machteloos. Ik begreep hun ruzies ook niet. En ook niet als ze boos op mij waren - dat was vaak zó onterecht. Ik begreep daar dan oprecht niets van.
Buiten de intiemere relaties heb ik denk ik niet zoveel last van boosheid. Als mensen op straat vechten, zou ik er rustig tussen springen. Dan kijk ik een beetje met die bril die jij omschrijft BVJ, met mildheid. Daar zie ik het gevaar niet zo van in, want het zijn inderdaad gewoon mensen met hun worstelingen.
Het wordt voor mij denk ik gevaarlijk als de boosheid tegen mij is gericht, of tegen mensen die mij lief zijn. Daar kan ik niet mee overweg.
Net als dat ik niet overweg kan met boosheid bij mezelf. Ik weet niet wat ik daarmee moet. Misschien omdat ik de machteloosheid heb gezien vroeger bij anderen - en dát wil ik niet! Dat ik bang ben dat ik dat wel zou hebben of krijgen, bang ben waartoe ik in staat zou zijn? Ik druk het bij mezelf vooral weg, het mag er niet zijn. Oprotten met dat gevoel, je moet lief zijn, aardig, ze doen het ook niet expres. Alles goedpraten.
Als op mijn werk mijn leidinggevende of een collega boos op me zou zijn, ga ik volledig op slot. Wat heb ik verkeerd gedaan? Want dat is dé vraag die ik mezelf altijd stel. Bij alles. Want ik zal wel weer eens iets niet goed hebben gedaan, anders waren ze niet boos, of was dit of dat niet gebeurd... Dat is een soort automatisch gevoel, maar geen leuk gevoel. Misschien zit dat er wel achter. Onmacht, angst, teleurstelling in mezelf.
Vage, dat klinkt niet fijn en dan druk ik me zacht uit. Boosheid als basisonveiligheid thuis en als trigger meenemen je leven in. Ik begrijp wel dat je dan vanuit een diepte reageert op boosheid, of die nou bij jezelf of een ander is. Het ligt er ook aan misschien hoe de boosheid geuit wordt, wat er gebeurt, of maakt dat niet uit?
Met dat ik de vraag stel vraag ik me af hoe dat bij mezelf is. Ik denk dat ik ingehouden boosheid bij een ander nog erger vindt dan een uitbarsting. Ingehouden boosheid is dreigender - een vulkaan die elk moment kan uitbarsten, en welk moment is dat dan? Een onvoorspelbaarheid. En ook omdat als dingen niet worden uitgesproken, niet hardop worden gezegd, ze vaak een extra lading krijgen, omdat je ze wel voelt. Althans, ik heb zelf de indruk dat ik dat soort dingen beter voel dan me lief is...
Maar terug naar jou. Heb je weleens iets in elkaar geslagen als je die boosheid voelde? Je uitgeleefd op een boomstam, boksbal, een voorwerp naar z'n gallemiezen geholpen, of wat dan ook? Lucht dat dan op? Of is het het proberen waard? Of voelt dat gevaarlijk om toe te laten?
Het lijkt mij een uitdaging om op 'de goede manier' te reageren op boosheid. Wat is die goede manier überhaupt? Ligt het niet ook heel erg aan de situatie wat 'goed' is?
Boosheid voelen is niet fijn, maar het bestaat wel, net als alle andere gevoelens. En het zou er dus ook gewoon mogen zijn... Hm, dat laat ik dan zelf ook maar even bezinken...
Buiten de intiemere relaties heb ik denk ik niet zoveel last van boosheid. Als mensen op straat vechten, zou ik er rustig tussen springen. Dan kijk ik een beetje met die bril die jij omschrijft BVJ, met mildheid. Daar zie ik het gevaar niet zo van in, want het zijn inderdaad gewoon mensen met hun worstelingen.
Het wordt voor mij denk ik gevaarlijk als de boosheid tegen mij is gericht, of tegen mensen die mij lief zijn. Daar kan ik niet mee overweg.
Net als dat ik niet overweg kan met boosheid bij mezelf. Ik weet niet wat ik daarmee moet. Misschien omdat ik de machteloosheid heb gezien vroeger bij anderen - en dát wil ik niet! Dat ik bang ben dat ik dat wel zou hebben of krijgen, bang ben waartoe ik in staat zou zijn? Ik druk het bij mezelf vooral weg, het mag er niet zijn. Oprotten met dat gevoel, je moet lief zijn, aardig, ze doen het ook niet expres. Alles goedpraten.
Als op mijn werk mijn leidinggevende of een collega boos op me zou zijn, ga ik volledig op slot. Wat heb ik verkeerd gedaan? Want dat is dé vraag die ik mezelf altijd stel. Bij alles. Want ik zal wel weer eens iets niet goed hebben gedaan, anders waren ze niet boos, of was dit of dat niet gebeurd... Dat is een soort automatisch gevoel, maar geen leuk gevoel. Misschien zit dat er wel achter. Onmacht, angst, teleurstelling in mezelf.
Vage, dat klinkt niet fijn en dan druk ik me zacht uit. Boosheid als basisonveiligheid thuis en als trigger meenemen je leven in. Ik begrijp wel dat je dan vanuit een diepte reageert op boosheid, of die nou bij jezelf of een ander is. Het ligt er ook aan misschien hoe de boosheid geuit wordt, wat er gebeurt, of maakt dat niet uit?
Met dat ik de vraag stel vraag ik me af hoe dat bij mezelf is. Ik denk dat ik ingehouden boosheid bij een ander nog erger vindt dan een uitbarsting. Ingehouden boosheid is dreigender - een vulkaan die elk moment kan uitbarsten, en welk moment is dat dan? Een onvoorspelbaarheid. En ook omdat als dingen niet worden uitgesproken, niet hardop worden gezegd, ze vaak een extra lading krijgen, omdat je ze wel voelt. Althans, ik heb zelf de indruk dat ik dat soort dingen beter voel dan me lief is...
Maar terug naar jou. Heb je weleens iets in elkaar geslagen als je die boosheid voelde? Je uitgeleefd op een boomstam, boksbal, een voorwerp naar z'n gallemiezen geholpen, of wat dan ook? Lucht dat dan op? Of is het het proberen waard? Of voelt dat gevaarlijk om toe te laten?
Het lijkt mij een uitdaging om op 'de goede manier' te reageren op boosheid. Wat is die goede manier überhaupt? Ligt het niet ook heel erg aan de situatie wat 'goed' is?
Boosheid voelen is niet fijn, maar het bestaat wel, net als alle andere gevoelens. En het zou er dus ook gewoon mogen zijn... Hm, dat laat ik dan zelf ook maar even bezinken...
woensdag 22 maart 2023 om 19:07
Zo mild als ik tegen de boze medemens aankijk, kijk ik overigens niet tegen mezelf aan. Ik kan van boosheid bij mezelf ook veel last hebben net zoals Vage. Herken wel stukjes vanuit wat Vage schrijft, ik kan mij niet herinneren dat ik ooit boos was in mijn jeugd, maar weet wel dat als dat wel het geval zou zijn geweest, ik dat ook niet had mogen tonen. Wij moesten keurig overkomen voor de buiten wereld, altijd netjes en ik ben opgevoed met eten volgens de etiquette, vrij streng. Mijn moeder kon uit het niets echt zeer agressief worden richting mij en ook met een sarcasme lelijk toontje tegen mij praatte. Als ik wel eens verdrietig was:" oh, wat ben je zielig hè?" Heel gemeen kon ze zijn. Ik mijn pubertijd ben ik haar echt gaan haten als heks gaan zien, toen wilde ze mij weer een keer aanvliegen en ben ik terug gaan vechten. Sindsdien hebben wij nooit meer fysiek contact gehad, maar daar bedoel ik ook mee geen knuffels of kus voor verjaardagen niets meer van een aanraking. Mijn moeder is echt door het stof gegaan, heeft echt spijt van het verleden en ik kon er met haar wel over praten, ze heeft echt oprecht spijt van haar tekortkomingen laten zien. Ik heb haar vergeven, maar wat ik heel erg vind voor haar, want ik doe haar veel verdriet, ze mag mij al jaren niet aanraken. Ze zou mij graag vast willen pakken en willen knuffelen, maar ik accepteer het niet, toch een soort van 'straf' voor het verleden en dat vind ik een heel lelijk stukje van mezelf, maar ik ben daar zo vasthoudend in dat ik bang ben dan een aanraking er nooit meer in zit.
Het is vervelend dat jij er niet over kunt praten met je moeder Vage. Want, als je het geen plek kunt geven en niet kunt vergeven je 'moet' ook niet vergeven, maar alleen het zouden kunnen, zou misschien al een beetje meer opluchting geven. Jij hebt je boosheid nooit kunnen uiten, dan blijft het diep van binnen zitten, want wat zul jij ontzettend boos geweest zijn als je zo gekleineerd bent. Nu ben je volwassen en zit je met die gevoelens uit je jeugd, waar je, je eigenlijk helemaal wil van distantiëren. Weetje, het is heel vervelend dat je moeder er niet over wil praten, het zou misschien wel de manier zijn om het een plekje te geven, want jou verdriet en boosheid mag er ook zijn en mag ook uitgesproken worden. Wat mij helpt, boosheid in de vorm van hoe jou vader was is een totale vorm van machteloosheid, daar kiest geen mens voor om zo te zijn. Hij heeft waarschijnlijk dingen mee gemaakt waar hij niet mee om kon gaan en in al zijn machteloosheid en radeloosheid heeft hij het zo geuit. Dan gun je, je vader ook niet je gunt hem ook om een liefdevol mens te zijn voor zich zelf en voor zijn gezin, maar hij kon het niet, heel erg sneu en triest voor hem dat hij het niet in zich had om een liefdevolle en jou liefdevol te verzorgen. Maar zijn tekortkomingen mogen niet jouw tekortkomingen worden en jou pijn, laat het bij hem. Die woede is de woede van een ander niet die van jou. Dus ook al kun je het niet, probeer je moet het niet maar probeer een klein beetje te vergeven en het echt te zien als het probleem van een vader een mens met een ziel, die het ook allemaal even niet wist. Hoe mider je naar een ander kunt kijken, hoe milder je ook voor jezelf kunt zijn. Want, het was niet jou fout! Ik ben er anders mee omgegaan door niet in de angst van de boosheid van een ander te gaan zitten.
Het is vervelend dat jij er niet over kunt praten met je moeder Vage. Want, als je het geen plek kunt geven en niet kunt vergeven je 'moet' ook niet vergeven, maar alleen het zouden kunnen, zou misschien al een beetje meer opluchting geven. Jij hebt je boosheid nooit kunnen uiten, dan blijft het diep van binnen zitten, want wat zul jij ontzettend boos geweest zijn als je zo gekleineerd bent. Nu ben je volwassen en zit je met die gevoelens uit je jeugd, waar je, je eigenlijk helemaal wil van distantiëren. Weetje, het is heel vervelend dat je moeder er niet over wil praten, het zou misschien wel de manier zijn om het een plekje te geven, want jou verdriet en boosheid mag er ook zijn en mag ook uitgesproken worden. Wat mij helpt, boosheid in de vorm van hoe jou vader was is een totale vorm van machteloosheid, daar kiest geen mens voor om zo te zijn. Hij heeft waarschijnlijk dingen mee gemaakt waar hij niet mee om kon gaan en in al zijn machteloosheid en radeloosheid heeft hij het zo geuit. Dan gun je, je vader ook niet je gunt hem ook om een liefdevol mens te zijn voor zich zelf en voor zijn gezin, maar hij kon het niet, heel erg sneu en triest voor hem dat hij het niet in zich had om een liefdevolle en jou liefdevol te verzorgen. Maar zijn tekortkomingen mogen niet jouw tekortkomingen worden en jou pijn, laat het bij hem. Die woede is de woede van een ander niet die van jou. Dus ook al kun je het niet, probeer je moet het niet maar probeer een klein beetje te vergeven en het echt te zien als het probleem van een vader een mens met een ziel, die het ook allemaal even niet wist. Hoe mider je naar een ander kunt kijken, hoe milder je ook voor jezelf kunt zijn. Want, het was niet jou fout! Ik ben er anders mee omgegaan door niet in de angst van de boosheid van een ander te gaan zitten.
woensdag 22 maart 2023 om 19:41
Vannelle, Een goede manier van reageren op boosheid is natuurlijk in elke situatie anders.
Bang zijn voor boosheid bij jezelf beschrijf je, jouw boosheid mag er gewoon zijn, ook al voelt dat voor jou niet zo. Als je het voelt, zou ik proberen te accepteren dat het er op dat moment even is en dat, dat niet strookt met aardig in jou hoofd is dan maar even zo, het zou ook onaardig zijn als je van jezelf je boosheid moet mag voelen maar weg stopt, waardoor je nog meer last krijgt van jezelf. Tegen over wie ben je dan niet aardig?
Volgens mij zijn er in het dagelijks leven niet zo heel vaak mensen boos op je, gelukkig zo te lezen. Maar stel voor wat je schreef je leidinggevende wordt omzettend kwaad op je, dan zou ik in dat geval precies hetzelfde aan mezelf vragen als jij, wat heb ik verkeerd gedaan? Nou, dan kom ik tot de conclusie niets en dan kan ik het bij die ander laten, zijn probleem dat hij uit zijn plaat gaat, vervelend voor hem. Leg het niet bij jezelf. Kom je tot de conclusie, dat je wel iets fout hebt gedaan, dan kun je het uitleggen en je excuses maken. Klinkt allemaal heel dom hoe ik het beschrijf. Maar als je het voor jezelf zo makkelijk mogelijk wilt maken kun je het soms ook beter wat dommig en vrij simpel benaderen, anders maak je de angst voor boosheid zo groot en moeilijk in je hoofd, waardoor je, je zelf aan het einde van heel je onnodige denkt proces jezelf dermate diep naar beneden hebt getrapt en uiteindelijk nog denkt, ik heb het niet goed gedaan, dat is de onmacht van een ander zo niet waard.
Ik heb trouwens serieus een baas gehad die behoorlijk uit zijn plaat kon gaan. Dan werden mijn collega's en ik wel eens in een woedeaanval naar huis gestuurd, dan kozen er idd een paar voor om huilend naar huis te gaan, totaal overstuur ( daar kon ik dan wel weer om huilen) maar ik zei dat gewoon tegen de baas die op dat moment helemaal uit zijn plaat aan het gaan was: " Is goed meneer, we gaan naar huis, zien we u morgen weer?" Als hij dan zei:" is goed meiske" wist ik mooi ik ben niet ontslagen morgen mag ik gewoon weer komen, hij heeft zijn dag niet. Het was een moeilijke man vaak boos, maar hij had ook een heel klein hartje en dat kleine hartje zag ik. Sommige beschreven hem na zn dood als een asshole, maar eerlijk is eerlijk ik heb er ook vreselijk om moeten lachen, omdat ik mij nooit iets persoonlijk heb aangetrokken. Alleen wanneer hij goed gehumeurd was.
Bang zijn voor boosheid bij jezelf beschrijf je, jouw boosheid mag er gewoon zijn, ook al voelt dat voor jou niet zo. Als je het voelt, zou ik proberen te accepteren dat het er op dat moment even is en dat, dat niet strookt met aardig in jou hoofd is dan maar even zo, het zou ook onaardig zijn als je van jezelf je boosheid moet mag voelen maar weg stopt, waardoor je nog meer last krijgt van jezelf. Tegen over wie ben je dan niet aardig?
Volgens mij zijn er in het dagelijks leven niet zo heel vaak mensen boos op je, gelukkig zo te lezen. Maar stel voor wat je schreef je leidinggevende wordt omzettend kwaad op je, dan zou ik in dat geval precies hetzelfde aan mezelf vragen als jij, wat heb ik verkeerd gedaan? Nou, dan kom ik tot de conclusie niets en dan kan ik het bij die ander laten, zijn probleem dat hij uit zijn plaat gaat, vervelend voor hem. Leg het niet bij jezelf. Kom je tot de conclusie, dat je wel iets fout hebt gedaan, dan kun je het uitleggen en je excuses maken. Klinkt allemaal heel dom hoe ik het beschrijf. Maar als je het voor jezelf zo makkelijk mogelijk wilt maken kun je het soms ook beter wat dommig en vrij simpel benaderen, anders maak je de angst voor boosheid zo groot en moeilijk in je hoofd, waardoor je, je zelf aan het einde van heel je onnodige denkt proces jezelf dermate diep naar beneden hebt getrapt en uiteindelijk nog denkt, ik heb het niet goed gedaan, dat is de onmacht van een ander zo niet waard.
Ik heb trouwens serieus een baas gehad die behoorlijk uit zijn plaat kon gaan. Dan werden mijn collega's en ik wel eens in een woedeaanval naar huis gestuurd, dan kozen er idd een paar voor om huilend naar huis te gaan, totaal overstuur ( daar kon ik dan wel weer om huilen) maar ik zei dat gewoon tegen de baas die op dat moment helemaal uit zijn plaat aan het gaan was: " Is goed meneer, we gaan naar huis, zien we u morgen weer?" Als hij dan zei:" is goed meiske" wist ik mooi ik ben niet ontslagen morgen mag ik gewoon weer komen, hij heeft zijn dag niet. Het was een moeilijke man vaak boos, maar hij had ook een heel klein hartje en dat kleine hartje zag ik. Sommige beschreven hem na zn dood als een asshole, maar eerlijk is eerlijk ik heb er ook vreselijk om moeten lachen, omdat ik mij nooit iets persoonlijk heb aangetrokken. Alleen wanneer hij goed gehumeurd was.
woensdag 22 maart 2023 om 22:16
Briljant met die vroegere baas BVJ 
!
Je legt dat daarboven niet te simpel uit en het klinkt niet dom. Ik kan dat alleen niet zo goed toepassen. Eer dat ik de conclusie durf te trekken dat ik niets verkeerd jeb gedaan, is het minimaal een dag later, meestal langer. Want dan heb ik ineens een beregoed geheugen en hengel ik ál mijn fouten op. En die moeten dan allemaal beoordeeld worden in mijn hoofd. Want als iemand boos op me is, dan móet ik wel iets vetkeerd gedaan hebben… Dat is ook wat ik als kind al meekreeg: maakt iemand ruzie met je, dan zul je het daar wel naar gemaakt hebben. Mijn fout, dus net zo lang piekeren tot ik snap wat ik fout heb gedaan. Kan een tijdrovende bezigheid zijn…
Misschien houd ik daarom wel niet van boze mensen - kost zoveel tijd .
! Je legt dat daarboven niet te simpel uit en het klinkt niet dom. Ik kan dat alleen niet zo goed toepassen. Eer dat ik de conclusie durf te trekken dat ik niets verkeerd jeb gedaan, is het minimaal een dag later, meestal langer. Want dan heb ik ineens een beregoed geheugen en hengel ik ál mijn fouten op. En die moeten dan allemaal beoordeeld worden in mijn hoofd. Want als iemand boos op me is, dan móet ik wel iets vetkeerd gedaan hebben… Dat is ook wat ik als kind al meekreeg: maakt iemand ruzie met je, dan zul je het daar wel naar gemaakt hebben. Mijn fout, dus net zo lang piekeren tot ik snap wat ik fout heb gedaan. Kan een tijdrovende bezigheid zijn…
Misschien houd ik daarom wel niet van boze mensen - kost zoveel tijd
.
woensdag 22 maart 2023 om 22:52
Haha, sorry moet toch een klein beetje om je lachen Vannelle. Het is een serieus onderwerp, maar hoe jij het beschrijft een tijdrovende bezigheid, dat is het op die manier zeker. Kan wel schrijven, gun jezelf die tijd voor leukere dingen om over na te denken in je hoofd, maar daar heb je niets aan.
Zou willen dat ik de gedachte in je hoofd dat het altijd jouw fout is weg te halen, maar dat kan ik helaas niet. Misschien lukt het je op een dag, om een half uurtje minder te piekeren over de ballast van een ander, scheelt dan toch weer wat tijd;).
Zou willen dat ik de gedachte in je hoofd dat het altijd jouw fout is weg te halen, maar dat kan ik helaas niet. Misschien lukt het je op een dag, om een half uurtje minder te piekeren over de ballast van een ander, scheelt dan toch weer wat tijd;).
donderdag 23 maart 2023 om 10:28
Wow BVJ, wat een bizarre ervaring met die vrouw die je je geboorte opnieuw laat beleven. Gewoon traumatisch… en ook omdat je er achteraf zo’n gevoel aan overhoudt te zijn misbruikt. Die vrouw deed ook geen enkele moeite de schijn op te houden, als ze zelfs tegen je zégt dat ze mooi dat weekend kan gaan shoppen!
Vage, dat zou ik bij jouw therapeut-ervaring toch ook zo voelen. Je klinkt positief over hem en gelukkig maar… Maar als ik je lees, dan denk ik vooral: tuurlijk vond hij het geen probleem om over koetjes en kalfjes te praten. De meter loopt toch wel en zo is het makkelijk verdiend. Misschien is het idd wel noodzakelijke spreektijd geweest voor jou om daar dat masker te kunnen laten vallen. Maar ik ben door mijn ervaringen argwanend geworden. Het is natuurlijk ook de pest met dat soort beroepen, dat je de kosten van een sessie afweegt tegen wat je ermee opschiet. Dat doe je niet zo snel bij de kapper.
Maar ik herken wel heel erg wat je zegt, het altijd maar bezig zijn met interacties, met je afvragen of je destructief bezig bent, dat je daar zo mee bezig bent dat je nooit puur jezelf kunt zijn. Dan is het toch fijn om, al is het maar voor je eigen gevoel, er met iemand aan kan werken om dat patroon te doorbreken. Nou ja, mijn coach hield een mooi verkooppraatje. En speelde in op mijn gevoel in de trant van: als je echt wilt dat je leven verandert, dan moet je nu doorpakken. Want als ik nu niet in actie kom, dan is mijn leven over 5 jaar nog hetzelfde. Ze slaat wel de spijker op z’n kop als ze zegt dat ik vooral reactief ben, in plaats van pro-actief. Ik vind het ook een beetje flauw, want deze conclusie lag er al vrij snel. En ik merkte dat ze niet teveel wilde weggeven, omdat ze anders dan niks meer had voor een tweede rits sessies (van 5) natuurlijk, hoewel ze zelf zei dat ze niet alles wil weggeven omdat ik dan met haar input verder zou gaan met de volgende coach. Dus blijkbaar vertrouwt ze mij ook niet. Ik weet niet goed of ik die feedback uitgebreid moet teruggeven. Ben bang dat er dan een discussie over haar integriteit gaat komen… en wat schiet ik daar mee op. Ik moet het sowieso zelf doen, dat zei ze ook… ook al blijf ik netjes meer sessies bij haar afnemen. Maar met dat ‘je moet het zelf doen’ kun je je als coach ook makkelijk indekken als er weinig groei is geweest.
Wel bijzonder wat je zegt over ‘boosheid’ BVJ. Dat is dus wel de ‘verdienste’ van je moeder. Je kent het, dus het maakt je niet bang. En je hebt er dus van jongs af aan een mechanisme voor ontwikkeld om mee om te gaan. Best succesvol ook. Het had ook de andere kant op kunnen vallen.
Boosheid is soms zo doorzichtig, dat ik er niet bang van kan worden. Vooral als het gaat om een ‘onmachtig’ persoon, zeg maar. Van een meerdere in een werksituatie kan ik best bang worden, dan staat er voor mij persoonlijk teveel op het spel. Dat vind ik zo’n beetje het ergste in sociale interacties, als mensen je gebruiken of niet netjes met je omgaan, omdat ze zelf issues hebben. Natuurlijk heb je zelf in de hand in hoeverre dat je raakt… en het raakt je als je het zelf persoonlijk maakt, maar dan legt zo iemand dus wel het probleem bij jou. Ik vind het knap hoe je ermee om bent gegaan met jouw toenmalige baas. Maar als zo iemand écht in z’n boosheid zit, dan krijg je natuurlijk eerder een antwoord als ‘Nee, ik hoef jou niet meer te zien!’. Het feit dat je op een rustige manier gewoon mededeelt dat je er morgen weer bent, dat vergt wel lef hoor!
Heb best een paar keer in zulke situaties gezeten dat een leidinggevende zijn/haar positie misbruikte om haar sores op anderen te botvieren. En ik was met mijn timide persoonlijkheid een makkelijke prooi.
In feite zat jij in dezelfde positie met je moeder. Een afhankelijkheidspositie. En dat heeft dus echt wel iets kapot gemaakt, zoals je jullie relatie nu beschrijft. Ik vind het wel knap hoe je hier je grenzen in bewaakt, want dat doe je echt wel. Ik heb zelf een vader die nogal driftig kon zijn. Maar dat is nooit uitgesproken. Onderhuids speelt er van alles, maar ik heb toch besloten om het spelletje maar mee te spelen, ofwel de makkelijkste weg. Mijn vader is van het slag ‘zo ben ik nu eenmaal’.
Vage, dat zou ik bij jouw therapeut-ervaring toch ook zo voelen. Je klinkt positief over hem en gelukkig maar… Maar als ik je lees, dan denk ik vooral: tuurlijk vond hij het geen probleem om over koetjes en kalfjes te praten. De meter loopt toch wel en zo is het makkelijk verdiend. Misschien is het idd wel noodzakelijke spreektijd geweest voor jou om daar dat masker te kunnen laten vallen. Maar ik ben door mijn ervaringen argwanend geworden. Het is natuurlijk ook de pest met dat soort beroepen, dat je de kosten van een sessie afweegt tegen wat je ermee opschiet. Dat doe je niet zo snel bij de kapper.
Maar ik herken wel heel erg wat je zegt, het altijd maar bezig zijn met interacties, met je afvragen of je destructief bezig bent, dat je daar zo mee bezig bent dat je nooit puur jezelf kunt zijn. Dan is het toch fijn om, al is het maar voor je eigen gevoel, er met iemand aan kan werken om dat patroon te doorbreken. Nou ja, mijn coach hield een mooi verkooppraatje. En speelde in op mijn gevoel in de trant van: als je echt wilt dat je leven verandert, dan moet je nu doorpakken. Want als ik nu niet in actie kom, dan is mijn leven over 5 jaar nog hetzelfde. Ze slaat wel de spijker op z’n kop als ze zegt dat ik vooral reactief ben, in plaats van pro-actief. Ik vind het ook een beetje flauw, want deze conclusie lag er al vrij snel. En ik merkte dat ze niet teveel wilde weggeven, omdat ze anders dan niks meer had voor een tweede rits sessies (van 5) natuurlijk, hoewel ze zelf zei dat ze niet alles wil weggeven omdat ik dan met haar input verder zou gaan met de volgende coach. Dus blijkbaar vertrouwt ze mij ook niet. Ik weet niet goed of ik die feedback uitgebreid moet teruggeven. Ben bang dat er dan een discussie over haar integriteit gaat komen… en wat schiet ik daar mee op. Ik moet het sowieso zelf doen, dat zei ze ook… ook al blijf ik netjes meer sessies bij haar afnemen. Maar met dat ‘je moet het zelf doen’ kun je je als coach ook makkelijk indekken als er weinig groei is geweest.
Wel bijzonder wat je zegt over ‘boosheid’ BVJ. Dat is dus wel de ‘verdienste’ van je moeder. Je kent het, dus het maakt je niet bang. En je hebt er dus van jongs af aan een mechanisme voor ontwikkeld om mee om te gaan. Best succesvol ook. Het had ook de andere kant op kunnen vallen.
Boosheid is soms zo doorzichtig, dat ik er niet bang van kan worden. Vooral als het gaat om een ‘onmachtig’ persoon, zeg maar. Van een meerdere in een werksituatie kan ik best bang worden, dan staat er voor mij persoonlijk teveel op het spel. Dat vind ik zo’n beetje het ergste in sociale interacties, als mensen je gebruiken of niet netjes met je omgaan, omdat ze zelf issues hebben. Natuurlijk heb je zelf in de hand in hoeverre dat je raakt… en het raakt je als je het zelf persoonlijk maakt, maar dan legt zo iemand dus wel het probleem bij jou. Ik vind het knap hoe je ermee om bent gegaan met jouw toenmalige baas. Maar als zo iemand écht in z’n boosheid zit, dan krijg je natuurlijk eerder een antwoord als ‘Nee, ik hoef jou niet meer te zien!’. Het feit dat je op een rustige manier gewoon mededeelt dat je er morgen weer bent, dat vergt wel lef hoor!
Heb best een paar keer in zulke situaties gezeten dat een leidinggevende zijn/haar positie misbruikte om haar sores op anderen te botvieren. En ik was met mijn timide persoonlijkheid een makkelijke prooi.
In feite zat jij in dezelfde positie met je moeder. Een afhankelijkheidspositie. En dat heeft dus echt wel iets kapot gemaakt, zoals je jullie relatie nu beschrijft. Ik vind het wel knap hoe je hier je grenzen in bewaakt, want dat doe je echt wel. Ik heb zelf een vader die nogal driftig kon zijn. Maar dat is nooit uitgesproken. Onderhuids speelt er van alles, maar ik heb toch besloten om het spelletje maar mee te spelen, ofwel de makkelijkste weg. Mijn vader is van het slag ‘zo ben ik nu eenmaal’.
donderdag 23 maart 2023 om 11:44
@BVJ, dankjewel nog voor je reactie op mijn post. Het kwam wel binnen, want je slaat de spijker op z'n kop.
En gewoon fijn dat iemand dit even zo zonder oordeel benoemt.
Ik voel me daardoor echt begrepen. Dankjewel nogmaals.
Tussen mijn vader en mij is alles goed sinds hij dood is. Nu kan ik rustig in stilte met zijn herinnering zitten alsof alles wat tussen ons in stond weggevallen is. Mijn vader was met zijn onmacht en frustratie veel beter te peilen dan mijn moeder. Hij was ook de gezamenlijke vijand van mij en mijn moeder, waardoor ik nooit erbij stilgestaan heb dat dat eigenlijk niet normaal is, zo veel strijd in wat een liefdesrelatie zou horen te zijn. En dit háár patroon is met mannen. Zij voelt zich heel onveilig in relaties (in de wereld denk ik) maar ze is er wel compleet afhankelijk van. En dan begint ze zich af te sluiten.
Ik heb me nooit gerealiseerd hoe weinig warmte en reflectie er vanuit haar kwam naar mij toe, totdat ik helemaal vastliep in het leven. Tja en nu ga ik een groot woord gebruiken, maar ik voel me door haar verraden.
Toen mijn vader overleed haalde ze haar schouders op en vond dat ik dat ook maar moest doen. Toen pas drong tot me door dat ik altijd volledig haar kant had gekozen, haar heb gebrobeerd te troosten en beschermen, maar dat ze mij net zo makkelijk de rug toe keert.
Ze is gewoon een nieuwe relatie ingedoken en ze zegt dat ik me maar overal bij neer moet leggen, zonder dat erover gesproken kan worden. Ze kent me helemaal niet en dicht me allerlei negatieve eigenschappen toe. Ze heeft met iedereen strijd en verstopt zich overal achter. Toch heb ik het gevoel dat ik daar iets mee moet, haar nog steeds moet helpen en redden, haar dus moet vergeven, en dat knaagt aan me. Ik heb me al helemaal suf gemediteerd om mijn liefde voor haar te voelen en rust te vinden. En soms voel ik inderdaad dankbaarheid dat ze me op de wereld zette, en compassie met haar pijn, maar het is alsof er telkens opnieuw ook een blokkade voor verschijnt. Misschien ook gewoon omdat ik haar dochter ben en iets van haar nodig had?
Een werkgever die regelmatig ontplofte heb ik ook gehad en ik kon ook wel goed met hem. Ik reageerde weliswaar als een opstandige puber en gaf een (veel te) grote bek terug, maar daardoor was het wel soort van in balans. Hij zag ook mijn onzekerheid en ik zag die van hem. Hij heeft me nog wel eens wat vaderlijke adviezen gegeven waar ik wel wat aan heb gehad. Ook hier gold denk ik dat het in onze rollen totaal niet goed ging samen, maar als mens is er wel respect over en weer.
En gewoon fijn dat iemand dit even zo zonder oordeel benoemt.
Ik voel me daardoor echt begrepen. Dankjewel nogmaals.
Tussen mijn vader en mij is alles goed sinds hij dood is. Nu kan ik rustig in stilte met zijn herinnering zitten alsof alles wat tussen ons in stond weggevallen is. Mijn vader was met zijn onmacht en frustratie veel beter te peilen dan mijn moeder. Hij was ook de gezamenlijke vijand van mij en mijn moeder, waardoor ik nooit erbij stilgestaan heb dat dat eigenlijk niet normaal is, zo veel strijd in wat een liefdesrelatie zou horen te zijn. En dit háár patroon is met mannen. Zij voelt zich heel onveilig in relaties (in de wereld denk ik) maar ze is er wel compleet afhankelijk van. En dan begint ze zich af te sluiten.
Ik heb me nooit gerealiseerd hoe weinig warmte en reflectie er vanuit haar kwam naar mij toe, totdat ik helemaal vastliep in het leven. Tja en nu ga ik een groot woord gebruiken, maar ik voel me door haar verraden.
Toen mijn vader overleed haalde ze haar schouders op en vond dat ik dat ook maar moest doen. Toen pas drong tot me door dat ik altijd volledig haar kant had gekozen, haar heb gebrobeerd te troosten en beschermen, maar dat ze mij net zo makkelijk de rug toe keert.
Ze is gewoon een nieuwe relatie ingedoken en ze zegt dat ik me maar overal bij neer moet leggen, zonder dat erover gesproken kan worden. Ze kent me helemaal niet en dicht me allerlei negatieve eigenschappen toe. Ze heeft met iedereen strijd en verstopt zich overal achter. Toch heb ik het gevoel dat ik daar iets mee moet, haar nog steeds moet helpen en redden, haar dus moet vergeven, en dat knaagt aan me. Ik heb me al helemaal suf gemediteerd om mijn liefde voor haar te voelen en rust te vinden. En soms voel ik inderdaad dankbaarheid dat ze me op de wereld zette, en compassie met haar pijn, maar het is alsof er telkens opnieuw ook een blokkade voor verschijnt. Misschien ook gewoon omdat ik haar dochter ben en iets van haar nodig had?
Een werkgever die regelmatig ontplofte heb ik ook gehad en ik kon ook wel goed met hem. Ik reageerde weliswaar als een opstandige puber en gaf een (veel te) grote bek terug, maar daardoor was het wel soort van in balans. Hij zag ook mijn onzekerheid en ik zag die van hem. Hij heeft me nog wel eens wat vaderlijke adviezen gegeven waar ik wel wat aan heb gehad. Ook hier gold denk ik dat het in onze rollen totaal niet goed ging samen, maar als mens is er wel respect over en weer.
donderdag 23 maart 2023 om 12:06
@Vivinnetje ik snap wat je zegt over mijn therapeut. Zo was het niet, omdat het vergoed werd door de verzekeraar. Anders had ik er waarschijnlijk ook anders bij gezeten. Dit bedoel ik met dat ik het jammer vind dat het allemaal zo uitgekleed is, die therapieën. Binnen het particuliere verdienmodel werkt het compleet anders dan met een derde, betalende partij.
Ik ben zelf zowel verzekerd als particulier behandelaar geweest, ooit in een ver verleden maar ik liep daar al snel tegenaan, het spanningsveld in die behandelrelatie. Je weet nooit of iets weerstand is, of dat je het inderdaad niet goed genoeg doet als hulpverlener (ik was ook super jong natuurlijk). Ik paste niet in die rol, waarin iemand op jou gaat reageren vanuit zijn/haar kindgevoelens of wantrouwen, of dat je opeens op een voetstuk staat, of wat dan ook. Je bent dan inderdaad aangewezen op de clichés en ik merkte dat veel mensen daar tegen beginnen te ageren, of dingen zeggen als "mijn man zegt ook dat ..." Het was wel een ultieme oefening in kalmte en loslaten. Ik zocht de samenwerking, maar ik was ook heel onzeker. Je zou er ook afgestompt van kunnen raken, dat zag ik bij collega's en dat wil ik absoluut niet. Wat ook gebeurde is dat ik alleen cliënten overhield die een klik met mij als persoon hadden waardoor we goed konden samenwerken. Daardoor werd mijn cliëntele een beetje een eenheidsworst, allemaal Vages onder elkaar. Wel heel fijn maar dan voelde ik me weer een betaalde vriendin, wat me ook weer dilemma's opleverde, want ik moet ook durven kritisch te zijn en liefdevol te confronteren en dat doe ik in privérelaties niet. Het strookt ook niet met mijn concept van "leven en laten leven" en dat ik net als mijn moeder liefst wegloop van conflicten. Heel ingewikkeld allemaal. Maarhet was nuttig om te constateren dat het echt totaal niets voor mij is om in die rol te zitten, terwijl ik dat van jongs af aan had geambieerd.
En misschien omdat ik die ervaringen heb, snap ik de dilemma's van die kant en kan ik me daar als cliënt makkelijker bij neerleggen. Ik heb zakelijk verschillende coaches gehad, en ik vind een coach ten eerste iets heel anders dan een hulpverlener. Het is meer een samenwerking waar je iets komt halen en waar een veilige relatie tussen coach en cliënt wat minder een voorwaarde is. Een coach zie ik meer als een winkel. Het is niet zijn/haar verantwoordelijkheid om met mijn weerstanden om te gaan want daar krijgen ze niet voor betaald. Dat werkt alleen wanneer een derde partij het financiert, heb ik dus gemerkt in mijn eigen ervaringen.
Dat heb ik ook wel echt moeten ontdekken. Ik ben van mezelf geneigd om in een passieve, afwachtende houding te zitten en dat roept bij een coach onzekerheid of ongeduld op, wat ik dan merk en waar ik boos en oordelend van word want "dat mag jij niet doen als coach. Je moet mij accepteren." Nu ik dat van mezelf weet, kan ik daar wat mee. Het helpt ook om hun beperkingen en blinde vlekken te aanvaarden ofwel te bespreken. Sinds ik dat doe met de (zakelijke) coaches die ik heb gehad ontstaat er een veel betere samenwerking.
Ik hoop niet dat dit belerend overkomt trouwens, en weet niet of het iets toevoegt, anders leg het gerust naast je neer natuurlijk.
Ik ben zelf zowel verzekerd als particulier behandelaar geweest, ooit in een ver verleden maar ik liep daar al snel tegenaan, het spanningsveld in die behandelrelatie. Je weet nooit of iets weerstand is, of dat je het inderdaad niet goed genoeg doet als hulpverlener (ik was ook super jong natuurlijk). Ik paste niet in die rol, waarin iemand op jou gaat reageren vanuit zijn/haar kindgevoelens of wantrouwen, of dat je opeens op een voetstuk staat, of wat dan ook. Je bent dan inderdaad aangewezen op de clichés en ik merkte dat veel mensen daar tegen beginnen te ageren, of dingen zeggen als "mijn man zegt ook dat ..." Het was wel een ultieme oefening in kalmte en loslaten. Ik zocht de samenwerking, maar ik was ook heel onzeker. Je zou er ook afgestompt van kunnen raken, dat zag ik bij collega's en dat wil ik absoluut niet. Wat ook gebeurde is dat ik alleen cliënten overhield die een klik met mij als persoon hadden waardoor we goed konden samenwerken. Daardoor werd mijn cliëntele een beetje een eenheidsworst, allemaal Vages onder elkaar. Wel heel fijn maar dan voelde ik me weer een betaalde vriendin, wat me ook weer dilemma's opleverde, want ik moet ook durven kritisch te zijn en liefdevol te confronteren en dat doe ik in privérelaties niet. Het strookt ook niet met mijn concept van "leven en laten leven" en dat ik net als mijn moeder liefst wegloop van conflicten. Heel ingewikkeld allemaal. Maarhet was nuttig om te constateren dat het echt totaal niets voor mij is om in die rol te zitten, terwijl ik dat van jongs af aan had geambieerd.
En misschien omdat ik die ervaringen heb, snap ik de dilemma's van die kant en kan ik me daar als cliënt makkelijker bij neerleggen. Ik heb zakelijk verschillende coaches gehad, en ik vind een coach ten eerste iets heel anders dan een hulpverlener. Het is meer een samenwerking waar je iets komt halen en waar een veilige relatie tussen coach en cliënt wat minder een voorwaarde is. Een coach zie ik meer als een winkel. Het is niet zijn/haar verantwoordelijkheid om met mijn weerstanden om te gaan want daar krijgen ze niet voor betaald. Dat werkt alleen wanneer een derde partij het financiert, heb ik dus gemerkt in mijn eigen ervaringen.
Dat heb ik ook wel echt moeten ontdekken. Ik ben van mezelf geneigd om in een passieve, afwachtende houding te zitten en dat roept bij een coach onzekerheid of ongeduld op, wat ik dan merk en waar ik boos en oordelend van word want "dat mag jij niet doen als coach. Je moet mij accepteren." Nu ik dat van mezelf weet, kan ik daar wat mee. Het helpt ook om hun beperkingen en blinde vlekken te aanvaarden ofwel te bespreken. Sinds ik dat doe met de (zakelijke) coaches die ik heb gehad ontstaat er een veel betere samenwerking.
Ik hoop niet dat dit belerend overkomt trouwens, en weet niet of het iets toevoegt, anders leg het gerust naast je neer natuurlijk.
donderdag 23 maart 2023 om 16:56
@Vage, Wat verdrietig om te lezen over je moeder. Wat ik er uit lees is dat jij als kind de 'zorgrol' op je nam, terwijl dat natuurlijk eigenlijk de taak van je moeder zou moeten zijn. Als jij altijd het idee hebt gehad dat je haar moest helpen en beschermen ( haar kant koos) en dan overlijd je vader en laat ze je eigenlijk zo bungelen, dat moet totaal ontredderd voor je gevoelt hebben. Op dat moment was het fijn geweest als de moeder kind rol weer omgedraaid zou worden en zij een moeder voor je kon zijn en voor jou kon zorgen, je warmte en liefde had kunnen geven.
Ik begrijp je gevoel van verraad en je pijn, in de steek gelaten.
Je bent idd iemand zijn dochter en had daar iets van 'nodig' wat je niet gekregen hebt (herkenbaar) en dat zou je het liefst ook in je volwassen leven nog willen krijgen. Ik weet niet zo goed wat ik kan schrijven om je te helpen, maar misschien is het een klein stapje om het gevoel van 'moeten' los te laten goed voor je. Je moet haar niet redden, je moet haar niet helpen, je moet haar niet vergeven. Je mag het wel, maar het moet allemaal niet meer om te overleven als kind.
Ik begrijp je gevoel van verraad en je pijn, in de steek gelaten.
Je bent idd iemand zijn dochter en had daar iets van 'nodig' wat je niet gekregen hebt (herkenbaar) en dat zou je het liefst ook in je volwassen leven nog willen krijgen. Ik weet niet zo goed wat ik kan schrijven om je te helpen, maar misschien is het een klein stapje om het gevoel van 'moeten' los te laten goed voor je. Je moet haar niet redden, je moet haar niet helpen, je moet haar niet vergeven. Je mag het wel, maar het moet allemaal niet meer om te overleven als kind.
donderdag 23 maart 2023 om 17:16
@Vivinnetje, Nou, ik heb bijna de neiging om met je mee te gaan het eerst volgende gesprek en die mevrouw eens haar fijn uit te leggen, dat ze jou niet zo moet behandelen. Wat is dat nou weer van iets zots, om te zeggen dat ze niet alles wil weggeven, omdat jij er dan van door zou gaan met haar input naar een andere coach? Dan zou ik hardop hebben gevraagd:" Dan geef nu maar alles weg, want blijkbaar is het zo ontzettend speciaal wat jij te bieden hebt en ik wil echt vooruit, als het zo ontzettend goed is hoef ik ook niet naarden andere coach en ga ik er niet van door met jou input". Zulk soort mensen, hebben waarschijnlijk vrij weinig te bieden, als ze jou zo weinig vertrouwen geven hebben ze ook weinig vertrouwen in zich zelf. Ik zou zoiets nooit zeggen, als ik iemand wil helpen zou ik daar alles aan doen en niet doen alsof je nog wat Magic achter de hand hebt, maar dat nog niet wil laten zien. Ik houd niet van die manier van omgang, je bereikt er waarschijnlijk niets mee om haar feedback te geven als dat uitmondt op een discussie is dat ook weer zo vervelend. Maar je kunt wel zeggen:" ik heb niet echt iedee dat jij mij vertrouwt door te zeggen dat ik er met je input vandoor zou gaan, want vind je zelf van je eigen opmerking?". Gewoon eens kijken wat het antwoord is.
donderdag 23 maart 2023 om 17:47
Wat jij schrijdt Vivinnetje, ' Dat vind ik zo’n beetje het ergste in sociale interacties, als mensen je gebruiken of niet netjes met je omgaan, omdat ze zelf issues hebben'. Dat vind ik ook een van de moeilijkste dingen in het contact met mensen. Het ermee leren omgaan om niet alle negatieve ladingen van een ander zelf te voelen of over te nemen. Ik kan dan wel redelijk goed met boze mensen omgaan, met name die midden in een woedeaanval zitten, ingehouden boosheid vind ik ook altijd wat lastiger te pijlen, gevaarlijker die zijn nog niet ontploft. Maar ik heb zelf het meeste moeite met 'De Liegendemens' zo noem ik het. Mensen die weten dat ze enorm fout zitten, grote schade hebben aangericht, maar met een stalen gezicht glas hard kunnen liegen.
Over boosheid gesproken, dat zijn momenten waar ik zelf echt enorme woede van kan krijgen. Daar kan ik niet mee omgaan.
Over boosheid gesproken, dat zijn momenten waar ik zelf echt enorme woede van kan krijgen. Daar kan ik niet mee omgaan.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
