Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?

Vivinnetje en BVJ: de kans is groot dat mensen je gewoon aardig vinden. Waarschijnlijk heb je geen contacten omdat je jezelf onbenaderbaar opstelt. Mensen voelen aan dat er een sociale angst is en interpreteren dat vaak als dat contact niet gewenst is.

Bij mij is het anders: veel mensen mogen me, ze ervaren mij als benaderbaar, aardig, empathisch en leuk. Er zijn vast mensen die me verschrikkelijk vinden, maar dat zijn er niet veel. Ik merk dagelijks dat mensen me mogen. Ook kleine kinderen gaan lachen als ze me zien.

Het lullige is dat ik mezelf zie als onooglijk, dom en oninteressant. Ik heb mijn hele leven al het gevoel dat ik er niet toe doe, dat ik niets zinnigs te zeggen heb en dat ik er maar beter niet geweest had kunnen zijn. Dat ik een slecht mens ben, totaal mislukt.

De buitenwereld reageert heel anders op me en toch verandert mijn eigen kijk op mezelf niet. Dat lukt niet, wat ik ook probeer en wat ik ook geprobeerd heb.
Ik ben therapiemoe en ik wil gewoon leven. Dat doe ik dan ook.
Dat mensen me mogen vind ik heel erg fijn. Het geeft me moed om het leven in te blijven stappen.

Ik denk, BVJ en Vivinnetje, dat er een kans is dat je blij verrast wordt als je mensen toegang durft te geven. Realiseer je dat je een muur om je heen hebt, en ook al lukt het je niet door die muur heen te breken, je kunt wel laten merken dat je er bent en dat je contact fijn vindt. Veel mensen hebben barricades opgebouwd, maar van niemand wordt verwacht zich helemaal bloot te geven.
Weer wat contact, wat smalltalk uitwisselen kan al zo'n mooi begin zijn.

Lieneke, Ik snap ontzettend goed dat je theraphiemoe , je eigen kijk op jezelf is tot nu toe niet veranderd. Kan het niet zo zijn, dat je tot nu toe gewoon niet de juiste hulp hebt gehad? Want, als ik je lees zitten die gevoelens en gedachten zo ontzettend diep bij jou dat je een slecht mens bent er beter niet geweest had kunnen zijn. Terwijl de werkelijkheid totaal niet overeenkomt, je bent slim, leuke baan, mensen mogen je graag, empathisch, kinderen lachen naar je dat zegt ook iets over je uiterlijk en jij noemt jezelf lelijk?
Zo kan ik nog wel even doorgaan, ik snap niet dat tot nu toe geen enkele therapeut jou heeft kunnen helpen met je gedachten over jezelf. Want, gedachten zijn maar gedachten en die kun je veranderen. Hoe diepgeworteld ook, het is te veranderen. Je bent een doorzetter geweest in het leven een volhoudend iemand denk ik, maar ook heel erg volhoudend in de verkeerde overtuigingen over jezelf. Ik ben er namelijk van overtuigd dat jij oprecht geen lelijk mens bent die er totaal niet toe doet, ik lees hele andere dingen.
Je bent je eigen coach gaan spelen en daar slaag je heel goed in, toch vind ik het zonde dat zn mooi mens als jou met deze gevoelens door blijft lopen en totaal therapie moe is, omdat ze denk ik heel slim is en tot nu toe echt geen enkele hulpverlener heeft gehad die tot je koppie kon door dringen en het brein wist te herprogrammeren. Ergens heb jij die gedachte over jezelf gekregen in je vroegere brein, dat zit daar vast daar leef jij mee, als dat niet opgelost wordt blijf je dat voelen. In het hier en nu heb je het wel goed voor elkaar, alleen dat onbewuste is er nog. Je bent echt een ontzettend leuk mens lijkt mij, maar daar heb je natuurlijk niets aan als een ander dat zegt ( die je niet een kent) zou je zo gunnen dat je het op een dag ook echt zelf gaan geloven en inzien.

Mensen vinden mij ook aardig en ik kan ook leuk sociaal contact hebben als ik zou willen, maar de wil is weg en de muur is enorm hoog opgebouwd. Daar ben ik mij bewust van en ik kan dat zelf veranderen, alleen niet nu.

Vannelle schreef: ↑

18-03-2023 13:15

Het is even geleden dag ik schreef, omdat ik niet zo goed wist hoe ik moest reageren. Bang iets verkeerds te zeggen, dus me maar teruggetrokken. Wel alles gelezen en veel herkend…
Vooral wat jij nu ook schrijft Lieneke. Weten dat mensen je aardig vinden, dat ook vaak terugkrijgen en zelfs soms zelf kunnen zien en ervaren, maar het toch niet zo voelen. Het ook werkelijk niet begrijpen. Terwijl ik heus ook weleens voel of denk dat ik misschien wel leuk ben om mee om te gaan, dat ik best iets te geven heb. Ik ben geïnteresseerd in mensen, luister graag naar ze, zie ze, geef ze ruimte. Maar als ik dat dan denk, of zoals nu opschrijf, dan zijn er meteen tig tegengeluiden in mijn hoofd. Niet oprecht, je doet alsof, je bént helemaal niet leuk, doe niet zo arrogant, zij doen alsof, etc etc etc.
Lieneke ik heb je weleens geschreven hier dat ik het zo pijnlijk vind hoe je over jezelf schrijft, hoe je naar jezelf kijkt. En dat meen ik ook, dat doet mij pijn zoals je naar jezelf kijkt. Maar eigenlijk doe ik het zelf ook (niet naar jou allicht, ik bedoel ook naar mezelf). Alleen valt me dat niet eens per se op. Niet altijd. Het is wel een beetje de kern van het topic misschien. Ik weet het niet zo goed.

Ik weet ook vaak niet wat ik moet denken of voelen: niet alleen en ook niet in gezelschap. Ik zit regelmatig in mijn eentje op een bankje: dat kan ik heerlijk vinden. Naar de vogels luisteren, de wind door de bomen horen. Of juist mensen kijken, of over het water staren, bij de koeien vertoeven. Maar ik kan me net zo goed donders eenzaam voelen op zo’n bankje. Gaan zitten janken bij de koeien omdat ik hun mijn beste vrienden vind op zo’n moment. En dan vraag ik me af of ik wel oprecht kan genieten van die vogels, de natuur, alles om me heen, of dat ik mezelf wijsmaak dat ik dat heerlijk vind… Terwijl ik wéét dat ik heel goed ga alleen en in rust, maar toch borrelt er soms vanalles.
En zo wantrouw ik zo’n beetje alles wat ik zelf doe, zeg, denk of voel… Doodvermoeiend. En zelfs als ik dát schrijf, dat ik dat doe, vraag ik me af of dat echt zo is, of dat ik moeilijk aan net doen ben, me aanstel, en wat je er allemaal maar van kunt vinden…
Eigenlijk ben ik de hele dag met mezelf in discussie, trek ik alles van mezelf in twijfel. Aan zelfreflectie geen gebrek zullen we maar zeggen…

En dan vinden mensen me zo puur, oprecht, rustig, aardig, lief. Hóe dan?? Terwijl ik ergens ookwel een klein beetje hoop dat dat wél klopt, dat ik dat allemaal misschien wél in me heb. Maar dat alleen al denken geeft dan weer een soort kortsluiting…

Waarschijnlijk overbodig te zeggen dat ik niet op mijn best ben momenteel… Zwaar gevoel achter de ogen zullen we maar zeggen… Het maakt me emotioneel wat ik schrijf en ook daar vind ik dan weer wat van…

Kent iemand jou eigenlijk wel echt?

Jeetje, wat een herkenning hier! Ik lees al een tijdje stiekem met jullie mee en ik vind het heel fijn om het gevoel van herkenning te lezen. Het gevoel dat die grote strijd die ik elke dag heb en maar niet kan uitleggen aan anderen blijkbaar niet zo gek is. Of wel, maar dan zijn we tenminste met z'n allen hier gek.
Ik wil die strijd niet meer, ik word zo moe van mezelf. Zoals Vannelle haar gedachten omschrijft in de post hierboven, zo voel ik het precies!

Ik vind het ook stoer om te lezen hoe jullie die kleine stapjes toch elke keer weer zetten.
Wat zou het toch fijn zijn als het inderdaad makkelijk is om bij een muur af te spreken, of op een bankje te zitten en er gewoon te mogen zijn met anderen die hetzelfde voelen.

Ik ben momenteel zelf weer begonnen met therapie, maar ik merk dat ik dat wel erg lastig vind. Want eigenlijk voel ik me maar een nummertje, waar wel 1 keer in de 2 weken misschien 45 minuten tijd voor is. Om vervolgens helemaal kapot in mijn eentje weer naar huis te gaan en mezelf weer bij elkaar te rapen. En ben ik me dan niet onwijs aan het aanstellen? Al die twijfels altijd

Ik hoop dat jullie het niet vervelend vinden dat ik even inbreek en reageer, dat heeft me ook weer veel getwijfeld gekost. Ik heb alleen maar heel veel respect voor jullie! Doordat jullie verhalen delen voel ik me wat minder eenzaam, bedankt!

Welkom Gekleurdehageltjes! Niks inbreken, fijn dat je met ons meepraat en meedenkt! Ik ga later nog reageren op Vannelle (het is alsof ik mezelf lees, zo werkt het in mijn hoofd ook, om doodmoe van te worden) en BVJ (zo lief wat je zegt, maar ik ben echt bang dat het bij mij zo blijft).
Gedeelde smart is misschien niet helemaal halve smart, maar het helpt absoluut om je zo begrepen te voelen!

Ach lieve Vannelle, Ik vind het echt rot om te lezen dat je zn enorme strijd met jezelf voert in je hoofd en jezelf helemaal naar beneden praat. Terwijl, als je hier ook leest niemand over jou oordeelt en denkt, stel je niet zo aan wat een idioot. De enige die dat over zich zelf denkt ben jij. Terwijl degene die zich zelf het aller liefst zou moeten behandelen jij zelf bent. Al die gedachte die door je hoofd gaan, die je niet uit kan zetten zijn zo vermoeiend voor jezelf, terwijl je dat helemaal niet verdient.

Misschien heeft het zoals je zelf zei idd te maken met een diepgewortelde angst voor afwijzing. Maar waarom zou je jezelf dan zo afwijzen? Jij mag er zijn net zoals ieder ander mens en je mag naar jezelf kijken net zoals je naar andere kijkt met een wat mindere en liefdevolle benadering. Dat je schrijft dat je, je aanpast als je met mensen omgaat, geen ruimte in wil nemen, lijkt mij zo ontzettend vermoeiend voor jezelf continu dat afstemmen op een ander. Terwijl een ander en geen last van hebt, maar jij waarschijnlijk dood moe bent geworden door alle dingen die in je hoofd omgaan met het contact met andere.

Misschien heel veel gevraagd en helemaal niet makkelijk voor je. Maar de eerst volgende keer dat je met iemand afspreekt, kun je dat niet eens voor jezelf denken in je hoofd: 'vandaag mag ik dicht bij mezelf zijn, zijn wie ik ben, ze gaan niet voor niets met mij om en ik ben goed zoals ik ben met al mijn tekortkomingen'. Die angst voor afwijzing een beetje op de achtergrond zetten en stel voor je gaat van het voor jou gevoel ergste uit, je wordt afgewezen? Dan vergaat de wereld niet, jij bent sterk genoeg om zelfs met jouw grootse angst om te gaan. Dat kun jij echt waar! Soms is het ook angst om de angst en is de realiteit heel anders. Ik denk dat mensen jou echt oprecht aardig vinden, ook als je iets meer van jezelf laat zien of een keer aangeeft, pff voel me zo onzeker over alles. Denk dat mensen dat denken, waarom? Wij vinden je hardstikke aardig.
Schrijf anders wat briefjes op met alles wat je een ander ook gunt, Ik mag er zijn, Ik mag ruimte innemen, ik ben goed zoals ik ben. Probeer wat milder voor jezelf te zijn! En heel knap dat je schrijft en geen dingen weg haalt, omdat je bang bent dat andere je stukken dom zouden vinden, ik lees hier juist de best geschreven stukken over wat er in een hoofd allemaal om kan gaan van jou en zelfs iemand schreef dat je zo een schrijfster zou kunnen worden.

Bedankt voor jullie lieve woorden! Dat maakt het makkelijker nog een keer te reageren. Het liefste zou ik nu dit topic volkomen willen negeren om niet het gevoel te hebben om te falen in wat voor antwoord ik ook zou typen.

@Vannelle, ik kan me voorstellen dat GH makkelijker is dan Gekleurdehageltjes typen Dat is geen enkel probleem!
Ik ben nu voornamelijk bezig met cognitieve gedragstherapie om uit deze depressie te komen. Op zich weer een goede reminder om wat actiever de denkfouten op te zoeken en gedachtes om te draaien. Hoewel ik dat al jaren doe in mijn hoofd, merk ik dat het wel minder in cirkeltjes blijft draaien als ik het opschrijf.
Het liefste zou ik willen dat iemand de regie over mijn leven even overpakt en bepaald wat goed voor mij is. Ik kan het bedenken, maar ik vind mezelf dat totaal niet waard. Dus blijf ik doorstruggelen met doen alsof alles ok is thuis en op werk.
Hoe verloopt jouw therapie? Hoe vaak heb jij een afspraak?

GH, Wat fijn dat je mee schrijft.
Wat jij schrijft zijn precies mijn woorden, ik voel mij in de hulpverlening ook altijd een nummertje. Dat je het gevoel hebt even snel je 'zeik' verhaal te moeten doen, slecht geluisterd wordt en met een onvoldaan gevoel weer naar huis kan. Dat je denkt, dit heeft mij totaal niet verder geholpen, voel mij rotter dan voor het gesprek.
Dat is het ook in deze tijd en wordt maar weinig tijd voor je genomen, mensen in de zorg zijn vaak overbelast en alles moet snel afgehandeld worden.
Ben van de week naar de dokter gegaan, stelde het al weken lang uit, omdat ik hoopte dat het vanzelf over zou gaan. Toch gegaan blijk een ontsteking te hebben ( antibiotica kuur) waarvoor 5 minuten tijd was, om dan ook nog eens over mijn mentale gezondheid te beginnen durfde ik niet eens meer. Dus ga je weer met een onvoldaan rot gevoel naar huis, zonder precies te snappen wat van ontsteking ik nou precies heb, want snel snel snel volgende patiënt. Een nummertje in de maatschappij ben ik dat heb ik letterlijk in de apotheek gezegd en die mevrouw wist mij wel een beetje uit te leggen wat de ontsteking precies betekende.
En dan denk ik bij thuis komst, eigenlijk heb ik hulp nodig, maar laat maar zitten om weer als een idioot met een klaagzang ergens aan te kloppen, waar je drie kwartier je verhaal mag vertellen en vervolgens huilend een week van moet bij komen om dan weer alles te herhalen brengt mij ook niets verder.
Lastig allemaal, ik ben de hulpverlening ook een beetje zat heb er antipathie tegen gecreëerd.
Toch denk ik dat ik wel weer ga zoeken net zolang tot dat ik de juiste gevonden heb en een gesprek niet meer als een snel afgewerkt nummertje voelt. Over een tijdje als ik mijn holletje weer uitgekomen ben en enigszins de energie ook weer voor een tegenslag aan kan. Eigenlijk erg dat ik zo over de hulpverleners denk, het zou normale zijn als je denkt oh fijn ik kan gelopen worden en bestaat hulp. Ik kan alleen maar denken die hele hulp heeft zelf hulp nodig.

Lieneke, Vervelend om te horen van een ander( als ik jou was zou ik de denken, bij mij blijft het zo weet ik zelf toch wel, hoef je niet te zeggen dat, dat kan veranderen, want ik weet zeker van niet) maar jij hebt zo ontzettend veel capaciteiten en bent volgens mij ontzettend intelligent, dat ik wel denk dat jouw gedachten over jezelf kunnen veranderen. Maar goed wie ben ik? Ik ga het ook niet meer zeggen, want dat kan als vervelend worden ervaren als je er zelf niet in gelooft.

Fijn dat de haptotherapeute een fijn mens is, ze geeft je in ieder geval geen slechter gevoel. Zo iemand ga ik ook zoeken, dat ik mij in ieder geval op mijn gemak voel en niet haastig even de boel moet bespreken.

Hoop dat je meer rust krijgt in he hoofd, dat zou al heel wat zijn.
Ervaar jij ook lichamelijke klachten? Omdat je schrijft dat je niet precies weet wat je lijf je probeert te vertellen?s

Slaap lekker voor vanavond

Mooi dat je dat oppakt, Vannelle. Ik voel me inderdaad ook een klein meisje dat blijkbaar veel behoefte heeft aan liefde en verzorging. Terwijl dat ook best in mijn omgeving te krijgen is. Vervolgens word ik dan weer boos op de manier waarop ik denk, en ik denk juist dat die boosheid het zwaarder maakt. Het accepteren dat een bepaald gevoel er is, even wat aandacht geven en weer doorgaan lijkt me beter dan boos worden.

@bloemetjesvoorjou, wat een lieve nick trouwens! Jammer dat het voor jou zo herkenbaar is, de hulpverlening. Maar extra goed dus dat je de stap naar de dokter hebt gezet! Want volgens mij haal ik uit eerdere gesprekken dat de dokter niet erg empathisch is en meedenkt of niet? Heb je nog wel wat aan je verwijzing naar de psychiater gehad? Ik denk dat ik daar wellicht overheen heb gelezen. Fijn om te lezen dat de motivatie er wel is om, zodra je meer energie hebt, het weer opnieuw te proberen. Ik gun je een fijne klik met iemand.

Lieneke, jij schrijft zo hard over jezelf dat ik de pijn voel… Maar ook weer zo herkenbaar. Misschien is het verschil dat jij het hier ook daadwerkelijk keihard neerzet, terwijl de rest het alleen van binnen hoort… en probeert te onderdrukken?

Ik vind het fenomeen groepsp-app wel een heel duidelijke, om te zien wat er gebeurt… ik durf daar niet in te reageren omdat ik bij alles afweeg: is dit wel een toevoeging? Ik stel me zo voor dat mensen mijn appje dan horen binnenkomen en er irritatie is over mijn nikszeggende bericht. Hebben ze hun telefoon weer moeten pakken en dan zien ze dát. Terwijl anderen daar geen moeite mee lijken te hebben. Want die sturen gerust rollende smiley’s als reactie op een ander… moet iedereen dat weten dan, dat zij andermans opmerking grappig vinden? Of dat zij iets hebben gelezen, of het ook ergens mee eens zijn? Dat irriteert mij ook… en het irriteert me dat het me irriteert. Want kennelijk (jazeker) ben ik gewoon jaloers op diegene die zich niet druk maakt of iedereen op hun rollende smiley-bericht zit te wachten… Wat heerlijk, zíj heeft er behoefte aan om dat te delen, ping, einde gedachtenstroom! Had ik dat maar.

Vanelle, goede vraag waar dat gevoel van afwijzing vandaan komt. Voor mij klopt het inderdaad wel dat ik gevoelig ben voor afwijzing, in genetische zin bedoel ik. Misschien extreem, dat ik een gesprekje tussen twee buurtbewoners (zij wel!) ook nog zie als afwijzing is toch niet normaal. Maar ik heb op zich wel liefhebbende ouders. Misschien dat ze ‘fouten’ hebben gemaakt door me klein te houden, maar dat was ook vanuit hun onmacht. Mijn vader reageert ook heftig. Bijvoorbeeld, hij wilde z’n verjaardag niet vieren want er zit toch niemand op te wachten. Dat vulde hij in, hij had het aan niemand gevráágd. Ja, dan zie ik wel de belachelijkheid van de situatie in, en tegelijkertijd weet ik dat ik ook die trekjes heb. Toch raar hè, ergens is het ook iets om boos over te worden. Waarom zou jij de moeite niet waard zijn en een ander wel?

Ik denk, BVJ en Vivinnetje, dat er een kans is dat je blij verrast wordt als je mensen toegang durft te geven.


Ja, misschien. Maar misschien ben ik al zo ver gezakt dat ik niet eens weet hoe ik dat doe. Door het uit te spreken is het wel heel duidelijk wat je wilt… maar jeetje, stel je je dan een partijtje kwetsbaar op! Misschien moet ik daar de nuance in vinden. ‘Ik zou het leuk vinden om iets af te spreken’ is al wat neutraler dan ‘Ik zou het leuk vinden om iets af te spreken, want ik kan me af en toe zo eenzaam voelen’… – volgens mij zegt niemand dat. Terwijl tegelijkertijd de eerste een makkelijk: ‘Ja ja, dat moeten we een keer doen’- (en dan komt er niet van en dan denk je ook de opluchting bij de ander te zien, zo van: ik zeg gewoon dat het leuk is om een keer af te spreken, terwijl ik weet het komt er toch niet van) reactie kan geven, de tweede is zo direct dat het bijna onmogelijk is om daar niet op in te gaan. Het helpt niet dat ik zelf het gevoel heb dat niemand op mij zit te wachten, dat ze het dan zouden doen voor mij… Je kun niet in ieders leven kijken, maar mensen lopen niet te koop met hun behoeften. Voor hetzelfde geld stel je de vraag aan iemand die net zo’n behoefte heeft aan verbinding, als jijzelf. Maar dat weet je dus niet. En daarbij… de stap om zo’n vraag te stellen, als je net-aan gedag durft te zeggen tegen anderen, is wel enorm. Sterker, dat is enorm awkward, als zo’n vraag uit het niets komt. Je moet dat opbouwen, maar juist dat opbouwen vind ik dus heel moeilijk. Sommige mensen doen dat op een natuurlijke manier… zodat de vraag daarna ook heel natuurlijk gesteld kan worden. Die skill's mis ik dus, helaas.

GH (ik gebruik de afkorting ook maar ), idd. fijn dat je meeschrijft. Ik herken het nummertjesgevoel wel bij therapie. Ik ben zelf onlangs met een coach begonnen. Mijn zoon noemde het ‘een betaalde vriendin’… ja, en misschien heeft hij wel gelijk, best confronterend eigenlijk.
Ik startte met de mededeling dat ik in de afgelopen jaren zoveel heb gelezen, ondergaan (therapies, training) en geluisterd (zelfhulp podcasts) maar dat ik dat niet kan toepassen in het normale leven. Zij vatte samen dat ik dus praktische handvatten nodig had. Ja… na weer het zoveelste intake gesprek waarin je weer alles van jezelf op tafel moest leggen, dacht ik dat deze vrouw me misschien wél kon helpen. Nou, na een aantal sessies merk ik eigenlijk niks… misschien ben ik wat alerter als zich er weer een situatie voordoet waarin ik mezelf klein maak, omdat die gesprekken eens in de twee weken plaatsvinden, maar elke keer ga ik naar huis met het gevoel ‘weer een dure sessie afgerond en wat ben ik er eigenlijk mee opgeschoten?’. Ik denk dat dit de laatste keer is geweest. Me erbij neerleggen dat het nu eenmaal is zoals het is, is misschien een meer haalbare missie… maar dat is tegelijkertijd wel een verdrietige conclusie.

BVJ… Je zou denken dat het de taak van de huisarts is om problemen te signaleren. Die ontsteking komt ook ergens vandaan. Het is gewoon een manier van je lichaam om je te vertellen dat het niet goed gaat. Je weet dat natuurlijk wel… maar de huisarts zou je i.i.g. de vraag moeten stellen. ‘Hoe gaat het verder met je?’ Nee, dat kan dus echt niet meer met de huidige werkdruk. Je kunt het ze niet kwalijk nemen als je alle berichten in de media leest, wel het systeem en de mensen die daar verantwoordelijk voor zijn, dat het zo ver is gekomen. Maar het kost de gezondheidszorg ook veel geld en tijd, de symptomen te bestrijden. Zo eens in de zoveel tijd speelt mijn schouder op, altijd met stress. De fysio zei toen dat ze eigenlijk bezig was met symptoombestrijding. Aangezien elke keer dat ik daar kwam, het probleem zich had verplaatst. Ik heb ook steeds rare dingetjes die volgens mij een gevolg zijn van psychische klachten. Ik vind het best heftig om te horen dat je met je klacht onder je arm weer naar buiten loopt, omdat je gewoon geen kans hebt gekregen het te benoemen.




Het zit mij ook helemaal niet lekker, dat ik weer naar buiten ben gelopen met mijn ziel onder mijn arm. Had mij goed voorbereid briefje geschreven, zodat ik één voor één de punten kon bespreken, maar toen ik het briefje erbij pakte werd er al gezegd vertel het maar even snel, hier heb ik geen tijd voor ( kan ik op dat moment gelijk wel in huilen uitbarsten, want natuurlijk is er geen tijd voor mij, niet belangrijk).
Wilde toch weer over mijn mentale gezondheid bespreken, hoe het nu verder moet, maar daar was dus al helemaal geen ruimte voor. Ik loop eigenlijk al veelste lang ziek rond met mijn ontsteking, omdat ik hier dus alweer bang voor was. Lijkt wel of ik nu nog zieker ben trouwens, dikke bult onder oor en knikkers in mijn hals, alles is opgezet dik kloppend gevoel, mind gaar niet meer open en heel mijn kaak staat in de fik. Goed ziek, maalt mij weer boos lijkt wel een reactie op dokters bezoek. Ga over twee weken voor uitslag van echo hoofd en dat was ook de aller laatste keer dat ik ooit nog naar deze dokter ben gegaan, ik ben er helemaal klaar mee. Ga ik ook zeggen over twee weken, ik weet dat ik zelf problemen heb, maar mijn leven telt ook en met zulke slechte hulp duurt alles alleen maar langer bij mij. Ik blijf langer ziek en langer met problemen rond lopen, ik weet zeker dat als ik een goede dokter had gehad die even de tijd had genomen om naar mijn verhaal te luisteren jaren geleden toen ik nog open stond voor alles en geen verzuurd mens was, ik er nu heel anders bij zou zitten.

GH, totaal niet empathisch, is hem verder niet geworden ook doorverwijzing. Dus sta helemaal stil, geen hulp.

Vivinnetje, Dat is toch weer frustrerend, dat je graag aan jezelf wil werken, trouw elke twee weken je hele verhaal op tafel legt, maar eigenlijk geen vooruitgang ondervindt. Dan denk je idd, ik stop er maar weer mee. En dat is een verdrietige conclusie, omdat het je niets heeft gebracht en je juist wel graag vooruit zou willen. Ik worstel daar ook mee, dat ik denk ik laat het hier wel bij het is nu eenmaal zo en voor mij zit er niets meer in. Maar zo geef je ook op, zonde!

BVJ, het is helaas zo dat je niets meer kunt combineren bij de huisarts. Ja, het lijkt mij ook wel zo praktisch om te combineren, zeker aan elkaar gerelateerde klachten. Bij mij waren er soms mogelijkheden bij het maken van een afspraak, als je dan aangeeft dat er nog iets speelt... dan krijg je maar liefst een dúbbel consult. Maar eigenlijk is het heel vervelend om in één aan zin aan de assistente te moeten uitleggen waarom je extra tijd nodig hebt. En net de juiste toon moet raken, anders wordt het niet serieus genomen.

Ik zat er een tijdje terug met m'n werk helemaal doorheen. En vroeg me af: wanneer is het echt er doorheen zitten? Je kunt altijd wel doorgaan, maar zeker als je hard voor jezelf bent, als je niet geleerd hebt te voelen... dan is die grens heel rekbaar... Ik dacht: als ik die grens nu niet bereikt heb, dan weet ik het niet meer. Ik heb toen een mail gestuurd. En mocht toen komen bij de praktijkondersteuner, maar ook toen ik daar huilend zat werd de bal bij mij gelegd: wat kom je hier eigenlijk doen? Ik kreeg een link opgestuurd van een online e-hulp programma. Die heb ik netjes afgerond, maar ik heb nog nooit zoveel open deuren achter elkaar gehoord, en dan ook nog duidelijk articulerend maar tergend traag uitgelegd alsof ze iets aan een digitaal gestoorde aan het uitleggen was.
En ergens hebben ze gelijk. Want het gaat nu wel weer. Ik heb allerlei klachten die duidelijk stress-gerelateerd zijn, maar ik doe wat ik moet doen, hoewel ik wel het gevoel heb dat de scheidslijn van functioneren en instorten erg dun is.

Maar wat ik ermee zeggen wil... is het een idee om een mail te sturen? Tja, voor deze huisarts al te laat begrijp ik... maar het is ook niet zo makkelijk om een andere huisarts te vinden. Ik moest een nieuwe vanwege een verhuizing, de huisarts die mij kreeg móest me daarom aannemen. Maar ik weet niet of ik meteen met de deur in huis wil vallen. Helpt niet mee dat ik sowieso geen vertrouwen meer heb in welke hulpverlening dan ook.

Ik heb er ook geen vertrouwen meer in. Ik ga geen mail sturen, zoek een nieuwe huisarts laat heel mijn dossier vernietigen en begin weer van voor af aan bij een nieuwe. Ik had bij de oude nooit hulp moeten vragen, voelde al niet goed en nu staat er in dossier mevrouw wil naar psychiater.

Is toch ontzettend vervelend dat jij daar huilend zat, je komt toch niet voor niets. Een beetje meer menselijkheid zou met dat beroep wel op zijn plaats zijn. Bij mij is de praktijkondersteuner ontslagen, heeft een paar mensen uitgescholden hoorde ik. Nou, dan weet je ook al bij zo iemand kun je, je beter niet kwetsbaar opstellen werkt averechts. En van de week bij de doktersassistente liep een mevrouw huilend weg, ze had pijn en kreeg de hele tijd voicemail, daarom ging ze zelf maar even langs werd zo op een botte toon weg gestuurd, arme vrouw huilend liep ze de trap af. Ik begrijp die onmacht zo ontzettend goed. Je mag mazzel hebben als je al überhaupt een aardig iemand treft met empathisch vermogen, zijn schaars lijkt wel tegenwoordig.

Ik zou niet weten wat ik in de mail moet zetten, want als ik mij afvraag wat ik ermee wil bereiken, bereik ik dat niet wat ik eigenlijk wil. Heb namelijk al vaker aan gegeven wat ik wil, maar er wordt niet geluisterd. Als ik dan een mail stuur wekt dat alleen maar irritatie op. Ze hebben het daar gewoon te druk voor en kunnen er ook weinig mee. Ik ga zelf op zoek naar een vrijgevestigde psycholoog en dan vraag ik wel een doorverwijzing. Deze praktijk biedt mij niets aan als ik er naar vraag, alleen dat de reguliere zorg een wachttijd van minstens 10 maanden heeft en ik tot die tijd het zelf maar moet uitzoeken en wel alvast een vragenlijstje in kan vullen bij de praktijkondersteuner, daar heb ik geen zin in. Ik laat het erbij ze belde vandaag ook dat de echo verzet wordt naar over 5 weken, hoop ik maar dan de bult niet nog verder groeit. Verder ga ik het los laten, want merk dat ik er een beetje kwaad om wordt en daar heb ik alleen mezelf mee. Ik ben al ziek en dit is niet goed voor herstel. Ik las ergens dat je de leider van je eigen leven bent en je zelf je eigen keuzes maakt, maar je bent zo wel afhankelijk van anderen. Genoeg over mij!

Wat Ik trouwens nu zit te denken, ik heb een afspraak over twee weken voor de uitslag, maar heb die echo dan nog niet gehad. Als ik die afspraak nu gewoon laat staan en dan rustig mijn briefje erbij pak en al mijn pinten rustig voorlees, kan ik moeilijk naar huis gestuurd worden. Ga er nog eens over nadenken.

Vivinnetje, Hoe ga jij het nu verder aanpakken? Dat online e-mail programma heeft je zo te lezen ook niet echt veder gebracht.

Creatief he;).

Niet uitchecken, je bent juist heel goed bezig met in ieder geval hier wat ruimte in te nemen en van je af te schrijven. Heel knap, want weet dat dit heel lastig voor je is. Petje af voor jou!!!
De ondersteuner heeft dus geconstateerd dat je graag gezien zou willen worden, maar als het te dichtbij komt je terug trekt in je schulp, nou knap van haar, maar dat wisten we al. De vraag is, hoe ga je daar mee om en hoe kun je dat gedrag veranderen? Kan ze je daar niet bij helpen?
Misschien, ook al moet je er niet aan denken kan iets intensievere theraphie je wel iets verder helpen. Denk er idd maar eens rustig over na, wat jij zelf graag wil en wat jij denkt wat goed voor je is. Als zulke gesprekjes geen handvaten geven om je vooruit te helpen en je daarbij nog de goede cliënt wil zijn, lijkt mij dat best lastig.
Er bestaat wel een luisterlijn waar je 24 uur per dag elke dag mee zou kunnen bellen, waar mensen voor je klaar zitten om naar je verhaal te luisteren, het bestaat wel, maar of dat iets voor je is? Denk dat, dat ook niet is wat je zoekt, maar op antwoord op je vraag, er bestaat wel zoiets.

En het heeft denk ik wel te maken met hoe een hulpverlener zich op stelt, als je echt een goede hebt, zal het niet als een nummertje voelen, maar voel je,je gehoord en gezien.

Goed dat je de tekst hebt laten staan!