Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
zondag 12 maart 2023 om 21:49
Wauw!! Wat stoer!!
En wat herkenbaar ook dat je hoofd er nu mee aan de haal gaat. Dat zou mijn hoofd ook doen, daarom komt het ook nooit tot zulke vragen, ontboezemingen, etc. Echt petje af, heel goed dat je dit hebt gedaan, hebt gedurfd!
En uh manipulatief? Omdat je om hulp vraagt, waarbij je concreet aangeeft wat je nodig hebt, wat jou zou helpen? Niks manipulatiefs aan hoor, is juist open en eerlijk. Helder in de boodschap, en hij had op dat moment af kunnen haken. Heeft ie niet gedaan.
Echt respect dat je om het zetje hebt durven vragen, diepe buiging!
Ook herkenbaar trouwens dat je vindt dat je wel even het goede voorbeeld moet geven hier. Dat het niet te gemakkelijk moet zijn, want stel je voor dat wij…? Maar jeetje, je legt de lat wel hoog… slik…
Ik heb gisteren de boot gemist… Niet zelf de knoop durven doorhakken, gewoon al pratend de beslissing bij de ander laten. Zorgen dat de ander de beslissing neemt die je zelf zou willen (moeten) nemen. Niet zeggen dat ik het toch al niet zo zag zitten, te veel had staan, heel erg uitkeek naar rust, etc. En doordat de afspraak niet doorging ook geen herkansing.
De week is nog jong zullen we maar zeggen. En jou overtref ik toch niet, dus ik kan de lat wat lager leggen voor mezelf misschien (ja vast…).
Echt Vage, ik begrijp volkomen dat je het heel anders voelt, maar je was door je actie juist volledig een stoere vrouw! Sterk! Wauw! En ja, zo “gemakkelijk” kan het dus zijn (wat was er precies gemakkelijk aan die zeven doden die je stierf??).
En wat herkenbaar ook dat je hoofd er nu mee aan de haal gaat. Dat zou mijn hoofd ook doen, daarom komt het ook nooit tot zulke vragen, ontboezemingen, etc. Echt petje af, heel goed dat je dit hebt gedaan, hebt gedurfd!
En uh manipulatief? Omdat je om hulp vraagt, waarbij je concreet aangeeft wat je nodig hebt, wat jou zou helpen? Niks manipulatiefs aan hoor, is juist open en eerlijk. Helder in de boodschap, en hij had op dat moment af kunnen haken. Heeft ie niet gedaan.
Echt respect dat je om het zetje hebt durven vragen, diepe buiging!
Ook herkenbaar trouwens dat je vindt dat je wel even het goede voorbeeld moet geven hier. Dat het niet te gemakkelijk moet zijn, want stel je voor dat wij…? Maar jeetje, je legt de lat wel hoog… slik…
Ik heb gisteren de boot gemist… Niet zelf de knoop durven doorhakken, gewoon al pratend de beslissing bij de ander laten. Zorgen dat de ander de beslissing neemt die je zelf zou willen (moeten) nemen. Niet zeggen dat ik het toch al niet zo zag zitten, te veel had staan, heel erg uitkeek naar rust, etc. En doordat de afspraak niet doorging ook geen herkansing.
De week is nog jong zullen we maar zeggen. En jou overtref ik toch niet, dus ik kan de lat wat lager leggen voor mezelf misschien (ja vast…).
Echt Vage, ik begrijp volkomen dat je het heel anders voelt, maar je was door je actie juist volledig een stoere vrouw! Sterk! Wauw! En ja, zo “gemakkelijk” kan het dus zijn (wat was er precies gemakkelijk aan die zeven doden die je stierf??).
zondag 12 maart 2023 om 22:49
Wow, jouw woorden doen me goed en ontroeren me ook, pfff.
Ik denk nog steeds wat zal hij wel niet denken.
Maar nu ik erover nadenk, deze vriend staat op meer fronten in de startblokken om me te helpen. Ik heb dat altijd afgedaan als iets dat om hem gaat en probeer dan iets te bedenken wat hij kan doen, meer om er vanaf te zijn of hem een goed gevoel te geven. Ik vind het ook bedreigend zelfs, help hij wil iets voor me doen, maar dat kan niet want ik laat het niet toe, eh snel iets verzinnen.
Nooit gedacht dat hij me ECHT zou kunnen helpen met iets waarbij ik daadwerkelijk HULP NODIG heb. Dat het ook mag gaan om mentale of emotionele steun. Ik heb dat ook nooit leren vragen op een normale manier. Alleen altijd min of meer geclaimd van anderen, vandaar mijn angst of het manipulatief is. Dus snap wel dat het onduidelijk was in dit geval.
Herkenbaar ook, de beslissing niet nemen en het moment voorbij laten gaan. Dan ben je niet tevreden over jezelf. Ik zie mezelf dat vaak doen. Soms kan je het gewoon niet opbrengen... Wel sterk dat je het hier deelt, toch iets kwetsbaars, en dat mocht ook.
Ruimte innemen zadelt je met consequenties op en daar moet je ook net aan toe zijn, het is toch een vorm van stress en zoals je eerder al schreef, moet je jezelf dat wel aandoen? Stiekem denk ik van wel maar daarover kan je van mening verschillen.
Ik denk nog steeds wat zal hij wel niet denken.
Maar nu ik erover nadenk, deze vriend staat op meer fronten in de startblokken om me te helpen. Ik heb dat altijd afgedaan als iets dat om hem gaat en probeer dan iets te bedenken wat hij kan doen, meer om er vanaf te zijn of hem een goed gevoel te geven. Ik vind het ook bedreigend zelfs, help hij wil iets voor me doen, maar dat kan niet want ik laat het niet toe, eh snel iets verzinnen.
Nooit gedacht dat hij me ECHT zou kunnen helpen met iets waarbij ik daadwerkelijk HULP NODIG heb. Dat het ook mag gaan om mentale of emotionele steun. Ik heb dat ook nooit leren vragen op een normale manier. Alleen altijd min of meer geclaimd van anderen, vandaar mijn angst of het manipulatief is. Dus snap wel dat het onduidelijk was in dit geval.
Herkenbaar ook, de beslissing niet nemen en het moment voorbij laten gaan. Dan ben je niet tevreden over jezelf. Ik zie mezelf dat vaak doen. Soms kan je het gewoon niet opbrengen... Wel sterk dat je het hier deelt, toch iets kwetsbaars, en dat mocht ook.
Ruimte innemen zadelt je met consequenties op en daar moet je ook net aan toe zijn, het is toch een vorm van stress en zoals je eerder al schreef, moet je jezelf dat wel aandoen? Stiekem denk ik van wel maar daarover kan je van mening verschillen.
zondag 12 maart 2023 om 23:05
Voor iemand die de hele dag bezig is zichzelf uit te dagen, door van alles en nog wat te doen dat buiten mijn comfortzone ligt, waarmee ik in feite voortdurend over mijn grenzen ga: ja, ik denk dat ik dat beetje ruimte innemen dan beter kan gaan oefenen dan al die andere flauwekul die ik mezelf opleg…
En ik schrijf dit, maar wel met de wetenschap dat ik het mezelf elke dag kwalijk neem dat ik te weinig doe, dag ik lui en lamlendig ben, dat ik bezig zou moeten zijn, lekker druk en weet ik veel wat ik vind dat ik van mezelf allemaal moet. Al die rust die ik nu nodig schijn (blijk) te hebben, maakt me soort van furieus. Soort stilstandgevoel. Terwijl ik volgens mij juist best vooruit ga. En flink ook hier en daar…
Als je nog een stapje verder zou durven gaan, zou je die vriend ook kunnen vragen wat hij hiervan vindt… wat hij hierbij denkt. Vertellen wat dit met jou doet. Of is dat teveel van het goede…? Het is een suggestie, meer om je - hopelijk - te laten ervaren dat hij hier helemaal oké mee is. Vat het alsjeblieft niet op als een extra uitdaging, want je bent al zo goed bezig geweest!! En de lag ligt al zo hoog nu, maak het ons nou niet nog moeilijker
En ik schrijf dit, maar wel met de wetenschap dat ik het mezelf elke dag kwalijk neem dat ik te weinig doe, dag ik lui en lamlendig ben, dat ik bezig zou moeten zijn, lekker druk en weet ik veel wat ik vind dat ik van mezelf allemaal moet. Al die rust die ik nu nodig schijn (blijk) te hebben, maakt me soort van furieus. Soort stilstandgevoel. Terwijl ik volgens mij juist best vooruit ga. En flink ook hier en daar…
Als je nog een stapje verder zou durven gaan, zou je die vriend ook kunnen vragen wat hij hiervan vindt… wat hij hierbij denkt. Vertellen wat dit met jou doet. Of is dat teveel van het goede…? Het is een suggestie, meer om je - hopelijk - te laten ervaren dat hij hier helemaal oké mee is. Vat het alsjeblieft niet op als een extra uitdaging, want je bent al zo goed bezig geweest!! En de lag ligt al zo hoog nu, maak het ons nou niet nog moeilijker
zondag 12 maart 2023 om 23:30
Sjonge, nogal egopost, sorry…
Want ik herken juist zoveel van wat je schrijft. Merken dat mensen iets voor je willen doen en daardoor in paniek schieten. Hoezo, vind je dat ik net zelf niet kan; heus ik kan alles zelf aan - ik ben immers die zelfstandige, stoere, zelfredzame vrouw! Enzo…
En áls ik dan al eens om hulp vraag, gaat dat zo subtiel dat het niet overkomt… Niet zo duidelijk en concreet dus zoals jij dat hebt gedaan! Meer iets als hints geven en het mensen zelfs nog soort van kwalijk kunnen nemen dat ze niet snapten dat ik om hulp stond te “schreeuwen”… op mijn manier dan… zucht…
Ik vind het echt bijzonder knap, stoer en heldhaftig dag je je hulpvraag zo concreet hebt voorgelegd! Zelfs zó goed gedaan dat het tot resultaat leidt! Want had ook nog gekund dat je echt wel je best had gedaan, maar dat het biet over was gekomen en je alsnog met lege handen stond. En negatieve ervaring rijker. Dat is niet zo, dus regelrechte feedback dat je goed bezig bent geweest!
Geen idee hoeveel petten ik draag, aar ik zet er gewoon nóg eentje af voor je!
Want ik herken juist zoveel van wat je schrijft. Merken dat mensen iets voor je willen doen en daardoor in paniek schieten. Hoezo, vind je dat ik net zelf niet kan; heus ik kan alles zelf aan - ik ben immers die zelfstandige, stoere, zelfredzame vrouw! Enzo…
En áls ik dan al eens om hulp vraag, gaat dat zo subtiel dat het niet overkomt… Niet zo duidelijk en concreet dus zoals jij dat hebt gedaan! Meer iets als hints geven en het mensen zelfs nog soort van kwalijk kunnen nemen dat ze niet snapten dat ik om hulp stond te “schreeuwen”… op mijn manier dan… zucht…
Ik vind het echt bijzonder knap, stoer en heldhaftig dag je je hulpvraag zo concreet hebt voorgelegd! Zelfs zó goed gedaan dat het tot resultaat leidt! Want had ook nog gekund dat je echt wel je best had gedaan, maar dat het biet over was gekomen en je alsnog met lege handen stond. En negatieve ervaring rijker. Dat is niet zo, dus regelrechte feedback dat je goed bezig bent geweest!
Geen idee hoeveel petten ik draag, aar ik zet er gewoon nóg eentje af voor je!
maandag 13 maart 2023 om 12:51
Maar dat verdien ik helemaal niet.
We kunnen hier wel een bingokaart maken met vaste uitspraken, sorry en egopost kunnen er ook op.
Wel fijn om dit van iemand te horen die weet hoe (moeilijk) het is om hulp te vragen, het is precies dat inderdaad waar het vaak spaak loopt.
De vraag wat hij erover dacht werd me erg makkelijk gemaakt, hij liet spontaan via app weten enthousiast te zijn over mijn project, dat hij het fijn vindt dat we dit gaan aanpakken en zelfs geëmotioneerd te zijn geweest omdat ik zijn hulp eindelijk aanvaardde
Dat kwam wel binnen. Ik ben alleen zo druk geweest met rots in de branding te zijn en mijn eigen problemen te bagatelliseren. Terwijl de basis van onze vriendschap juist was dat we op elkaar lijken en met dezelfde dingen worstelen. Toch die muren opgetrokken en denken dat ik alles goed moet doen, alles moet kunnen, aan staan en meedenken met anderen etc.
Ik meld ook vaak mijn issues tussen neus en lippen door als een mededeling, zodat iemand er eigenlijk niets mee hoeft/kan en misschien ook niet mag. Alsof het eigenlijk geen issue is. Echt dit gesprek aangaan, met als gespreksonderwerp mijzelf en mijn probleem, waarbij de ander luistert en dit mag laten landen, dat doe ik nooit. Het voelt als heel aanstellerig en egoïstisch en ik verwacht ook dat iemand dan boos of (stiekem) geïrriteerd wordt. Is ook een drang om controle te houden besef ik. Misschien put ik daarmee wel mensen uit zelfs.
Ik dacht echt dat ik daar wel verder in zou zijn. Maar ga mezelf niet op m'n kop lopen geven nu. Ook onderdruk ik de neiging om nu meteen een volgende challenge op te nemen.
We kunnen hier wel een bingokaart maken met vaste uitspraken, sorry en egopost kunnen er ook op.
Wel fijn om dit van iemand te horen die weet hoe (moeilijk) het is om hulp te vragen, het is precies dat inderdaad waar het vaak spaak loopt.
De vraag wat hij erover dacht werd me erg makkelijk gemaakt, hij liet spontaan via app weten enthousiast te zijn over mijn project, dat hij het fijn vindt dat we dit gaan aanpakken en zelfs geëmotioneerd te zijn geweest omdat ik zijn hulp eindelijk aanvaardde
Dat kwam wel binnen. Ik ben alleen zo druk geweest met rots in de branding te zijn en mijn eigen problemen te bagatelliseren. Terwijl de basis van onze vriendschap juist was dat we op elkaar lijken en met dezelfde dingen worstelen. Toch die muren opgetrokken en denken dat ik alles goed moet doen, alles moet kunnen, aan staan en meedenken met anderen etc.
Ik meld ook vaak mijn issues tussen neus en lippen door als een mededeling, zodat iemand er eigenlijk niets mee hoeft/kan en misschien ook niet mag. Alsof het eigenlijk geen issue is. Echt dit gesprek aangaan, met als gespreksonderwerp mijzelf en mijn probleem, waarbij de ander luistert en dit mag laten landen, dat doe ik nooit. Het voelt als heel aanstellerig en egoïstisch en ik verwacht ook dat iemand dan boos of (stiekem) geïrriteerd wordt. Is ook een drang om controle te houden besef ik. Misschien put ik daarmee wel mensen uit zelfs.
Ik dacht echt dat ik daar wel verder in zou zijn. Maar ga mezelf niet op m'n kop lopen geven nu. Ook onderdruk ik de neiging om nu meteen een volgende challenge op te nemen.
maandag 13 maart 2023 om 15:59
Goed zo, even niks doen nu! Armen over elkaar en achterover leunen. Kijken naar wat je gepresteerd hebt en gaan zien hoe knap dat is. Broeden op een nieuwe challenge mag altijd, maar nou niet te hard van stapel gaan lopen en dagelijks een uitdaging aangaan - dat breekt op denk ik… (en voor mij ben je dan niet meer bij te benen, voor wat het waard is…)
Wat ontzettend gaaf dat je vriend die feedback geeft!! Dat is nog eens de spijker op zijn kop, dat je hem eindelijk de kans geeft iets voor je te doen. Dat helpt enorm in inzicht en gevoel lijkt me, fijn!
Heel herkenbaar wat je schrijft over bang zijn dingen ter sprake te brengen en hoe… Dat levert soms duivelse dilemma’s op in het hoofd. Ik vind het daarbij ook niet helpen dat ik vaak niet weet of iets nou is wat ik vóel, of iets dat ik me in mijn hoofd haal… Soms kun je ervan overtuigd zijn, echt zeker weten, want aanvoelen, dat iemand je ontzettend stom vindt om wat je doet/zegt/whatever, terwijl het zich alleen maar in je hoofd afspeelt. Niets anders dan angst die zich aan je opdringt. Dat onderscheid vind ik echt lastig te maken. Heb je nou een goed gevoel bij een project, of voel je de enthousiasme van een collega en neem je dat onbewust over? Wil je iets heel erg graag, of maak je jezelf wijs dat je het wilt? Maakt het je echt niet uit links of rechts te gaan, of lukt het gewoon niet om de vraagsteller te peilen? Doe je iets omdat je dat wilt, of omdat je denkt dat het moet? Etc.
Soms helpt het om mezelf te vragen wat ik zou doen als er helemaal nooit iemand zou weten wat ik doe. Dat het er dus volstrekt niet toe doet wat ik kies. Maar meestal heb ik niet de rust me zoiets af te vragen, daarbij stil te staan.
En ook voor wat het waard is: maak je alsjeblieft niet druk om de voor jou (in je hoofd) tegenvallende prestaties tot nog toe: het is juist goed dat je nu ziet waar je staat. Dat betekent dat je in staat bent tot zelfreflectie en bij kunt sturen waar nodig of waar je wilt. Het gaat (nog?) niet op de automatische piloot, maar hee, is het eigenlijk ook niet fijner om zelf te vliegen dan om te vertrouwen op automatismes? Als je toch liever controle hebt…
Wat ontzettend gaaf dat je vriend die feedback geeft!! Dat is nog eens de spijker op zijn kop, dat je hem eindelijk de kans geeft iets voor je te doen. Dat helpt enorm in inzicht en gevoel lijkt me, fijn!
Heel herkenbaar wat je schrijft over bang zijn dingen ter sprake te brengen en hoe… Dat levert soms duivelse dilemma’s op in het hoofd. Ik vind het daarbij ook niet helpen dat ik vaak niet weet of iets nou is wat ik vóel, of iets dat ik me in mijn hoofd haal… Soms kun je ervan overtuigd zijn, echt zeker weten, want aanvoelen, dat iemand je ontzettend stom vindt om wat je doet/zegt/whatever, terwijl het zich alleen maar in je hoofd afspeelt. Niets anders dan angst die zich aan je opdringt. Dat onderscheid vind ik echt lastig te maken. Heb je nou een goed gevoel bij een project, of voel je de enthousiasme van een collega en neem je dat onbewust over? Wil je iets heel erg graag, of maak je jezelf wijs dat je het wilt? Maakt het je echt niet uit links of rechts te gaan, of lukt het gewoon niet om de vraagsteller te peilen? Doe je iets omdat je dat wilt, of omdat je denkt dat het moet? Etc.
Soms helpt het om mezelf te vragen wat ik zou doen als er helemaal nooit iemand zou weten wat ik doe. Dat het er dus volstrekt niet toe doet wat ik kies. Maar meestal heb ik niet de rust me zoiets af te vragen, daarbij stil te staan.
En ook voor wat het waard is: maak je alsjeblieft niet druk om de voor jou (in je hoofd) tegenvallende prestaties tot nog toe: het is juist goed dat je nu ziet waar je staat. Dat betekent dat je in staat bent tot zelfreflectie en bij kunt sturen waar nodig of waar je wilt. Het gaat (nog?) niet op de automatische piloot, maar hee, is het eigenlijk ook niet fijner om zelf te vliegen dan om te vertrouwen op automatismes? Als je toch liever controle hebt…
maandag 13 maart 2023 om 18:24
Heel herkenbaar… Niet weten of je wel hulp mag vragen. Of dat terecht is. Mij houdt het ook altijd buitensporig bezig als ik een meningsverschil heb met iemand, of ik er wel recht op heb om me zo te voelen. En het is niet eens een discussie om je af te vragen of je iets zo mag voelen, gevoel is er of niet. Het is meer dat ik als persoon anders in elkaar zit dan de gemiddelde persoon, en het gemiddelde is toch de norm.
Dat aanpassen put me soms zo uit, dat ik liever zo’n contact afkap – wat mij een onbetrouwbare vriendin maakt. Soms moet ik er wel doorheen. En zonder uitzondering blijkt dan dat ik de dingen vooral zelf heel groot heb gemaakt.
En iemand om hulp vragen, hartstikke stoer dat je dat hebt gedaan. Je moet ergens beginnen en heel goed om dát maar gewoon te benoemen, dat je het enorm moeilijk vindt, dan kap je ook gelijk een vluchtroute (bagatelliseren, erop terugkomen) af. Wel bijzonder hoe hij er dan op reageert, zegt emotioneel te zijn geweest, omdat je om hulp hebt gevraagd… kennelijk snakken anderen ernaar om onderdeel te mogen zijn van jouw leven door je hulp te kunnen bieden!
Eerlijk, ik heb niet eens mensen aan wie ik iets zou kunnen vragen denk ik, het contact is daarvoor te oppervlakkig. Behalve mijn partner, die kan ik alles vragen… en kost me ook niet zoveel moeite omdat ik weet dat hij me zonder voorbehoud helpt. Bij mijn ouders is dat anders, die helpen me ook wel graag, maar ik weet wel dat ik het dan terug kan krijgen, ofwel, ik sta liever niet bij hen in het krijt. Ik denk dat je dat bedoelt Vage, dat je liever niet bij de ander in het krijt staat? Bijkomstig is dat anderen omgekeerd ook niet zoveel aan mij vragen. Dat heeft vast te maken met mijn ontoegankelijke houding. Ik maak mezelf regelmatig wijs dat dat een voordeel is, dat ik dus ook niet zoveel hoef.
Ik vind het ook hartstikke lastig inschatten waar gedrag vandaan komt… Mag je uit liefde voor jezelf je comfortabele zone opzoeken, of houd je jezelf voor de gek als je dat doet? Het zou zo makkelijk zijn als mensen aanvoelen wanneer je hulp kunt gebruiken. Maar dat is een bekende valkuil, om daar vanuit te gaan en je dan rot te voelen omdat je niet wordt gezien.
Dat aanpassen put me soms zo uit, dat ik liever zo’n contact afkap – wat mij een onbetrouwbare vriendin maakt. Soms moet ik er wel doorheen. En zonder uitzondering blijkt dan dat ik de dingen vooral zelf heel groot heb gemaakt.
En iemand om hulp vragen, hartstikke stoer dat je dat hebt gedaan. Je moet ergens beginnen en heel goed om dát maar gewoon te benoemen, dat je het enorm moeilijk vindt, dan kap je ook gelijk een vluchtroute (bagatelliseren, erop terugkomen) af. Wel bijzonder hoe hij er dan op reageert, zegt emotioneel te zijn geweest, omdat je om hulp hebt gevraagd… kennelijk snakken anderen ernaar om onderdeel te mogen zijn van jouw leven door je hulp te kunnen bieden!
Eerlijk, ik heb niet eens mensen aan wie ik iets zou kunnen vragen denk ik, het contact is daarvoor te oppervlakkig. Behalve mijn partner, die kan ik alles vragen… en kost me ook niet zoveel moeite omdat ik weet dat hij me zonder voorbehoud helpt. Bij mijn ouders is dat anders, die helpen me ook wel graag, maar ik weet wel dat ik het dan terug kan krijgen, ofwel, ik sta liever niet bij hen in het krijt. Ik denk dat je dat bedoelt Vage, dat je liever niet bij de ander in het krijt staat? Bijkomstig is dat anderen omgekeerd ook niet zoveel aan mij vragen. Dat heeft vast te maken met mijn ontoegankelijke houding. Ik maak mezelf regelmatig wijs dat dat een voordeel is, dat ik dus ook niet zoveel hoef.
Ik vind het ook hartstikke lastig inschatten waar gedrag vandaan komt… Mag je uit liefde voor jezelf je comfortabele zone opzoeken, of houd je jezelf voor de gek als je dat doet? Het zou zo makkelijk zijn als mensen aanvoelen wanneer je hulp kunt gebruiken. Maar dat is een bekende valkuil, om daar vanuit te gaan en je dan rot te voelen omdat je niet wordt gezien.
maandag 13 maart 2023 om 18:37
Ik vind het ook hartstikke lastig inschatten waar gedrag vandaan komt… Mag je uit liefde voor jezelf je comfortabele zone opzoeken, of houd je jezelf voor de gek als je dat doet? Het zou zo makkelijk zijn als mensen aanvoelen wanneer je hulp kunt gebruiken. Maar dat is een bekende valkuil, om daar vanuit te gaan en je dan rot te voelen omdat je niet wordt gezien.
Herkenbaar Vivinnetje! Die eeuwige discussie in je hoofd: heb je dit nu nodig, of maak je jezelf dit wijs? Mag het wel, stel je je niet aan, kun je niet beter iets anders doen, etc.
Vaak kunnen mensen best inschatten dat je hulp kunt gebruiken, en - in mijn geval - ze bieden het soms zelfs gewoon aan. Maar dan nóg vind ik het verrekte lastig het te accepteren, erop terug te komen. Ze te bellen om wat ze hebben aangeboden te incasseren. Terwijl ik toch echt niet van ze kan verwachten dat ze mij op zaterdagochtend bellen omdat ze zich doodvervelen en nu wel even tijd hebben om… En toch voelt het dan als ongezien zijn als je de hulp niet krijgt… Stom is dat (nu ja, dat vind ik van mezelf stom, van jou natuurlijk niet, want ik begrijp heel goed dat dat bij je gebeurt).
Laatst las ik iets ontzettends waars, open deur, maar goed om soms even voor jezelf te herhalen:
Je mag voelen wat je voelt, denken wat je denkt en zijn wie je bent.
Dat zou ik zelf graag wat vaker willen geloven.
Herkenbaar Vivinnetje! Die eeuwige discussie in je hoofd: heb je dit nu nodig, of maak je jezelf dit wijs? Mag het wel, stel je je niet aan, kun je niet beter iets anders doen, etc.
Vaak kunnen mensen best inschatten dat je hulp kunt gebruiken, en - in mijn geval - ze bieden het soms zelfs gewoon aan. Maar dan nóg vind ik het verrekte lastig het te accepteren, erop terug te komen. Ze te bellen om wat ze hebben aangeboden te incasseren. Terwijl ik toch echt niet van ze kan verwachten dat ze mij op zaterdagochtend bellen omdat ze zich doodvervelen en nu wel even tijd hebben om… En toch voelt het dan als ongezien zijn als je de hulp niet krijgt… Stom is dat (nu ja, dat vind ik van mezelf stom, van jou natuurlijk niet, want ik begrijp heel goed dat dat bij je gebeurt).
Laatst las ik iets ontzettends waars, open deur, maar goed om soms even voor jezelf te herhalen:
Je mag voelen wat je voelt, denken wat je denkt en zijn wie je bent.
Dat zou ik zelf graag wat vaker willen geloven.
dinsdag 14 maart 2023 om 11:25
Ik zat te denken waarom ik dingen zelden uitspreek. Ik vertrouw mezelf er eigenlijk niet mee (naast dat het eng is omdat je geen controle hebt).
Ik vind het een obstakel in sociale contacten en relaties, dat mijn emotionele reacties soms buitenproportioneel zijn. Ik kan zomaar flink gaan janken als ik me kwetsbaar voel. En ik zal boosheid vrijwel nooit uitspreken omdat mijn boosheid soms heftig is en uit onzekerheid en onmacht voortkomt. Het lijkt me niet constructief. Voorheen onderdrukte ik het zelfs helemaal en voelde ik het zelf ook niet. Maar ik ben wel eens lichtgeraakt en schiet snel in zelfverwijt en boosheid. Dat broeit dan allemaal van binnen. En dan neem ik maar gewoon afstand van iedereen. Dit deed ik als kind al, dat kniezen en mokken. Het klaart dan vanzelf weer op. Maar ik kan veel boosheid genereren op deze manier en soms ben ik er best druk mee om dingen te verwerken.
Ik vind dan niet dat ik mag denken wat ik denk eigenlijk, omdat mijn gedachten zwart zijn en gekleurd door die gevoelens van onveiligheid en wantrouwen. Het zijn demonen uit het verleden en ze hebben een vernietigende uitwerking op relaties met anderen.
Willen mensen dit soort dingen ook wel weten van mij, ik denk van niet. Het schrikt toch enorm af lijkt me.
Ik heb een relatie gehad met iemand die daarin op mij lijkt, maar hij wilde echt elk wissewasje met me bespreken. Dit had hem geraakt en zus en zo ook, toen ik drie dagen geleden kortaf reageerde op zijn appje was hij best wel even boos geweest vertelde hij dan bijvoorbeeld. Of we zitten op een terrasje en hij voelt zich onveilig, dat moest ook besproken worden. Hij wilde het bespreken zodat de lucht geklaard was en het niet tussen ons in zou staan. Op zich heel nobel, maar dat trok ik heel slecht, ik ging op eieren lopen. Volgens hem was dat helemaal niet nodig. Heel verwarrend... Ligt dat dan aan mij of..?
In mijn beleving moet ik vooral alleen blijven met mijn demonen, totdat ze een laatste rustplaats vinden omdat ik genoeg hersteld ben. Maar misschien ben ik daar veel te strikt in.
Ik vind het een obstakel in sociale contacten en relaties, dat mijn emotionele reacties soms buitenproportioneel zijn. Ik kan zomaar flink gaan janken als ik me kwetsbaar voel. En ik zal boosheid vrijwel nooit uitspreken omdat mijn boosheid soms heftig is en uit onzekerheid en onmacht voortkomt. Het lijkt me niet constructief. Voorheen onderdrukte ik het zelfs helemaal en voelde ik het zelf ook niet. Maar ik ben wel eens lichtgeraakt en schiet snel in zelfverwijt en boosheid. Dat broeit dan allemaal van binnen. En dan neem ik maar gewoon afstand van iedereen. Dit deed ik als kind al, dat kniezen en mokken. Het klaart dan vanzelf weer op. Maar ik kan veel boosheid genereren op deze manier en soms ben ik er best druk mee om dingen te verwerken.
Ik vind dan niet dat ik mag denken wat ik denk eigenlijk, omdat mijn gedachten zwart zijn en gekleurd door die gevoelens van onveiligheid en wantrouwen. Het zijn demonen uit het verleden en ze hebben een vernietigende uitwerking op relaties met anderen.
Willen mensen dit soort dingen ook wel weten van mij, ik denk van niet. Het schrikt toch enorm af lijkt me.
Ik heb een relatie gehad met iemand die daarin op mij lijkt, maar hij wilde echt elk wissewasje met me bespreken. Dit had hem geraakt en zus en zo ook, toen ik drie dagen geleden kortaf reageerde op zijn appje was hij best wel even boos geweest vertelde hij dan bijvoorbeeld. Of we zitten op een terrasje en hij voelt zich onveilig, dat moest ook besproken worden. Hij wilde het bespreken zodat de lucht geklaard was en het niet tussen ons in zou staan. Op zich heel nobel, maar dat trok ik heel slecht, ik ging op eieren lopen. Volgens hem was dat helemaal niet nodig. Heel verwarrend... Ligt dat dan aan mij of..?
In mijn beleving moet ik vooral alleen blijven met mijn demonen, totdat ze een laatste rustplaats vinden omdat ik genoeg hersteld ben. Maar misschien ben ik daar veel te strikt in.
dinsdag 14 maart 2023 om 16:31
Ja, daar ben je denk ik veel te strikt in… Want wat als je de demonen kunt delen? Niet dat je ze aan een ander geeft, dat is misschien niet aardig, maar dat je ze kunt bespreken, dat ze er mogen zijn - zónder dat ze tussen jou en je (gespreks)partner in gaan staan? Misschien geraken de demonen wel minder prominent aanwezig, misschien kun je sommigen een plekje geven, misschien blijken anderen (nog) een functie te hebben, misschien… vul maar in.
Ik denk ook altijd dat ik alles eerst maar op moet knappen, dat ik niemand met mijn shit op mag zadelen, maar is dat wel reëel?
Tegelijkertijd kan ik ook als die vriend zijn: alles maar benoemen, want stel dat het tussen ons in gaat staan?! Maar dan niet goed weten hoe en wat en dus landt het niet bij de ander, omdat ik ook maar wat doe en raaskal. Maar als je er een gesprek over zou kunnen hebben, zonder dat het een doel heeft, gewoon samen verkennend, kan dat dan juist niet wél helpen? Want het is toch in feite rete-interessant (excuseer mijn Frans…) om te bestuderen wat er in je gebeurt? Dat er een gevoel roept, of een lichaamsdeel schreeuwt, of een brok groeit, of een emotie opwelt, of wat er ook maar gebeurt!?
Als je het opkropt, het wegstopt, het negeert, het weg probeert te drukken, of wat je er dan ook maar (niet) mee doet, wordt het alleen maar groter. Wordt het een onoverzichtelijk en voor je gevoel overdreven ding. Maar dat was het oorspronkelijk niet: het begon klein, minuscuul misschien zelfs. Het is toch zonde om dat uit te laten groeien tot een zwart monster, een demoon, of wat voor rotzakkerig geval ook.
Misschien ook iets voor de muurproef: af en toe een demoon door het raam laten ontsnappen? En dat je dan ziet dat we niet wegrennen en niet schrikken? Ik roep maar wat…
Ik denk ook altijd dat ik alles eerst maar op moet knappen, dat ik niemand met mijn shit op mag zadelen, maar is dat wel reëel?
Tegelijkertijd kan ik ook als die vriend zijn: alles maar benoemen, want stel dat het tussen ons in gaat staan?! Maar dan niet goed weten hoe en wat en dus landt het niet bij de ander, omdat ik ook maar wat doe en raaskal. Maar als je er een gesprek over zou kunnen hebben, zonder dat het een doel heeft, gewoon samen verkennend, kan dat dan juist niet wél helpen? Want het is toch in feite rete-interessant (excuseer mijn Frans…) om te bestuderen wat er in je gebeurt? Dat er een gevoel roept, of een lichaamsdeel schreeuwt, of een brok groeit, of een emotie opwelt, of wat er ook maar gebeurt!?
Als je het opkropt, het wegstopt, het negeert, het weg probeert te drukken, of wat je er dan ook maar (niet) mee doet, wordt het alleen maar groter. Wordt het een onoverzichtelijk en voor je gevoel overdreven ding. Maar dat was het oorspronkelijk niet: het begon klein, minuscuul misschien zelfs. Het is toch zonde om dat uit te laten groeien tot een zwart monster, een demoon, of wat voor rotzakkerig geval ook.
Misschien ook iets voor de muurproef: af en toe een demoon door het raam laten ontsnappen? En dat je dan ziet dat we niet wegrennen en niet schrikken? Ik roep maar wat…
dinsdag 14 maart 2023 om 18:11
Ik denk dat je er niet vanuit moet gaan dat je iemand met je shit opzadelt. Want dat is niet zo, vrienden hoeven er immers niets mee te doen. Het is juist prettig en bevrijdend als ze een beetje weten hoe het werkt binnenin je.
Mijn ervaring is dat ik vroeger mijn vrienden teleur kon stellen door ergens niet op te komen dagen, of door ze te laten weten dat ik even echt geen bezoek kon verdragen. Of door me afwezig of soms wel wat raar te gedragen.
Toen ik vertelde hoe dat bij mij werkt is er meer begrip en minder teleurstelling ontstaan.
Mijn ervaring is dat ik vroeger mijn vrienden teleur kon stellen door ergens niet op te komen dagen, of door ze te laten weten dat ik even echt geen bezoek kon verdragen. Of door me afwezig of soms wel wat raar te gedragen.
Toen ik vertelde hoe dat bij mij werkt is er meer begrip en minder teleurstelling ontstaan.
dinsdag 14 maart 2023 om 19:18
Het is heel herkenbaar. Helaas. Al ben ik niet zo van het uitbarsten - niet in gezelschap althans. Ik krop alles op, altijd, overal. Laat het later landen, naar binnen komen en zijn destructieve uitwerkingen hebben… Maar ik parkeer ook omdat ik me vaak op het moment zelf geen raad weet met mijn gevoel. Het is kennelijk zo overweldigend dat de gevoelsknop omgaat en ik automatisch “uitga”. Dan glijdt het verder langs me heen, of ik ga wat terug op de emotieladder. Het ligt er een beetje aan wat de situatie is en met wie.
Mijn broer kan mij enorm triggeren, voornamelijk doordat hij erg fel op mij reageert. Vroeger ging ik daarop in en volgden felle discussies. Ik verkeerde in de vooronderstelling dat ik hem aan het verstand moest kunnen krijgen dag het anders was, dat ik hem moest redden, of wat voor overtuiging ook. Maar mijn broer laat zich niet overtuigen, door niemand, maar zéker niet door mij. En dus is elke vorm van discussie zinloos. Dat heb ik inmiddels wel geleerd. Het enige wat ik daar verder echter mee kan is weggaan en zeggen dag dit gesprek geen zin heeft om te voeren, dat ik geen zin heb om dit gesprek te voeren.
Dat is het enige dat ik met mijn demoon-broer kan…
Verder laat ik veel te vaak veel te snel op verkeerde knoppen drukken. En laat ik me in mijn hoofd vaak veel te veel meevoeren door mezelf. Mijn hoofd staat altijd aan en overschreeuwt mijn lijf. Dat is bloedirritant, omdat je voortdurend over je fysieke grenzen gaat bijvoorbeeld, maar het heeft ook een functie: ik kan enorm goed relativeren, analyseren, (dood)redeneren, beargumenteren, etc. Dat kán heel behulpzaam zijn. Ik ben alleen helaas (nog?) niet zo goed in staat zelf te bepalen wanneer ik wat doe met mijn hoofd. Ik ben niet in staat te denken dat het oké is dat ik denk: dus alles wat zwart en donker is maakt mij een vreselijk mens, ook al is het een week later anders.
Ik merk dat ik het moeilijk vind te geloven dat ik als mens oké ben. Omdat ik weet wat ik wanneer denk. Omdat ik alle details ken van de dingen die ik níet goed gedaan heb. Omdat ik me daardoor schijnheilig voel, omdat ik daarmee niet te koop loop. Omdat ik weet dat ik iemand soms de hersens wel in had kunnen slaan, maar het wonderwel niet gedaan heb. Maar ik wílde het, dus zegt dat iets over mij. Ik weet wanneer ik oneerlijk was, of dingen voelde die ik zelf niet oké vind. En hoewel ik van bijna iedereen op de hele wereld vind dat al die dingen er mogen zijn, dat het heel normaal is om niet altijd een engeltje te zijn, haat ik mezelf erom.
Ik vind het verschrikkelijk om niet bij mijn moeder te voelen wat ik denk dat je bij een moeder zou moeten voelen. Daar voel ik me schuldig over, terwijl ik weet dat er best gegronde redenen voor zijn. Ik vind het verschrikkelijk om gevoelens bij iemand te hebben en het niet te durven uiten, want dat maakt je schijnheilig, alsof je een verborgen agenda hebt. Vind ik dan, van mijzelf, want bij een ander is het begrijpelijk.
Het lijkt een beetje dat wat ik ook doe, het toch niet goed genoeg is.
En dat klinkt allemaal heel sneu en aanstellerig, maar dat is wel hoe het vaak voelt. De demonen in mijn hoofd. Overal een oordeel over - als het over mezelf gaat. En sommige mensen vinden me juist altijd zo lief omdat ik ze zo goed begrijp en mild ben , en … blablabla. Ze zouden eens moeten weten…
(Pfff, niet helemaal een antwoord op je vraag geloof ik, maar ik post maar zonder teruglezen, anders wis ik alles denk ik…)
Mijn broer kan mij enorm triggeren, voornamelijk doordat hij erg fel op mij reageert. Vroeger ging ik daarop in en volgden felle discussies. Ik verkeerde in de vooronderstelling dat ik hem aan het verstand moest kunnen krijgen dag het anders was, dat ik hem moest redden, of wat voor overtuiging ook. Maar mijn broer laat zich niet overtuigen, door niemand, maar zéker niet door mij. En dus is elke vorm van discussie zinloos. Dat heb ik inmiddels wel geleerd. Het enige wat ik daar verder echter mee kan is weggaan en zeggen dag dit gesprek geen zin heeft om te voeren, dat ik geen zin heb om dit gesprek te voeren.
Dat is het enige dat ik met mijn demoon-broer kan…
Verder laat ik veel te vaak veel te snel op verkeerde knoppen drukken. En laat ik me in mijn hoofd vaak veel te veel meevoeren door mezelf. Mijn hoofd staat altijd aan en overschreeuwt mijn lijf. Dat is bloedirritant, omdat je voortdurend over je fysieke grenzen gaat bijvoorbeeld, maar het heeft ook een functie: ik kan enorm goed relativeren, analyseren, (dood)redeneren, beargumenteren, etc. Dat kán heel behulpzaam zijn. Ik ben alleen helaas (nog?) niet zo goed in staat zelf te bepalen wanneer ik wat doe met mijn hoofd. Ik ben niet in staat te denken dat het oké is dat ik denk: dus alles wat zwart en donker is maakt mij een vreselijk mens, ook al is het een week later anders.
Ik merk dat ik het moeilijk vind te geloven dat ik als mens oké ben. Omdat ik weet wat ik wanneer denk. Omdat ik alle details ken van de dingen die ik níet goed gedaan heb. Omdat ik me daardoor schijnheilig voel, omdat ik daarmee niet te koop loop. Omdat ik weet dat ik iemand soms de hersens wel in had kunnen slaan, maar het wonderwel niet gedaan heb. Maar ik wílde het, dus zegt dat iets over mij. Ik weet wanneer ik oneerlijk was, of dingen voelde die ik zelf niet oké vind. En hoewel ik van bijna iedereen op de hele wereld vind dat al die dingen er mogen zijn, dat het heel normaal is om niet altijd een engeltje te zijn, haat ik mezelf erom.
Ik vind het verschrikkelijk om niet bij mijn moeder te voelen wat ik denk dat je bij een moeder zou moeten voelen. Daar voel ik me schuldig over, terwijl ik weet dat er best gegronde redenen voor zijn. Ik vind het verschrikkelijk om gevoelens bij iemand te hebben en het niet te durven uiten, want dat maakt je schijnheilig, alsof je een verborgen agenda hebt. Vind ik dan, van mijzelf, want bij een ander is het begrijpelijk.
Het lijkt een beetje dat wat ik ook doe, het toch niet goed genoeg is.
En dat klinkt allemaal heel sneu en aanstellerig, maar dat is wel hoe het vaak voelt. De demonen in mijn hoofd. Overal een oordeel over - als het over mezelf gaat. En sommige mensen vinden me juist altijd zo lief omdat ik ze zo goed begrijp en mild ben , en … blablabla. Ze zouden eens moeten weten…
(Pfff, niet helemaal een antwoord op je vraag geloof ik, maar ik post maar zonder teruglezen, anders wis ik alles denk ik…)
vannelle wijzigde dit bericht op 14-03-2023 23:34
0.06% gewijzigd
dinsdag 14 maart 2023 om 19:45
En ik denk ook dat mensen het allemaal niet van mij willen weten. En als ze het al denken te willen, dat het beter voor ze is van niet. Vervuilend materiaal zullen we maar zeggen. Terwijl ik het van een ander wel degelijk zou willen weten, en misschien is het forum daar wel een goede onderbouwing bij: er is ineens herkenning in plaats van afwijzing… Mindf*ck.
Maar hoe ingewikkeld en fout en desastreus en weet ik het wat allemaal delen dan ook lijkt te zijn: kennelijk brengt het verbinding, herkenning, verlichting misschien zelfs? Opluchting? En weet ik veel wat het kan brengen… Maar dat wil je niet weten, want straks moet je ineens demonen de open lucht in laten gaan en dat is nu eenmaal gevaarlijk: op alle mogelijke manieren…
Neem jouw challenge, je vriend die eindelijk iets voor je kan doen, daar zelfs emotioneel van wordt. Je doet iets voor jezelf en helpt hém er ook mee! Dat is toch op zijn minst wauw…
Maar hoe ingewikkeld en fout en desastreus en weet ik het wat allemaal delen dan ook lijkt te zijn: kennelijk brengt het verbinding, herkenning, verlichting misschien zelfs? Opluchting? En weet ik veel wat het kan brengen… Maar dat wil je niet weten, want straks moet je ineens demonen de open lucht in laten gaan en dat is nu eenmaal gevaarlijk: op alle mogelijke manieren…
Neem jouw challenge, je vriend die eindelijk iets voor je kan doen, daar zelfs emotioneel van wordt. Je doet iets voor jezelf en helpt hém er ook mee! Dat is toch op zijn minst wauw…
dinsdag 14 maart 2023 om 21:05
Blij dat je dat bericht niet gewist hebt.
Je openheid hierover is ontzettend waardevol voor mij. En heel herkenbaar dus.
Maar hier is het veilig. In het echt zijn er mensen die het niet begrijpen, die gevoelens/demonen niet kennen. Gevaarlijk inderdaad.
Ik heb een tijdje geleden iemand (ik dacht een mogelijke vriend, we kennen elkaar nog niet zo lang) in vertrouwen genomen over het verbroken contact met mijn ouders. En die wilde dit met mij wel even gaan fixen. Want je moeder laat je niet in de steek. Daar heb ik even een knauw van gekregen. En dat ook voorzichtig op een later moment opgebracht, dat het voelde als een oordeel.
En dat werd ook beaamd, dat er inderdaad een oordeel achter zat. Wel eerlijk van diegene, maar.... Ik weet eigenlijk niet hoe nu verder met deze persoon. Ik heb het er maar niet meer over gehad.
Omdat ik denk dat het misschien ook wel te veel gevraagd is dat mensen dit begrijpen, of dat het oordeel misschien wel terecht is.
Ook het schuldgevoel speelt daarin een rol. Hier twijfel ik dus enorm over wat te doen, want het voelt niet goed maar ik weet niet of/hoe we hier nog goed uit kunnen komen.
Je openheid hierover is ontzettend waardevol voor mij. En heel herkenbaar dus.
Maar hier is het veilig. In het echt zijn er mensen die het niet begrijpen, die gevoelens/demonen niet kennen. Gevaarlijk inderdaad.
Ik heb een tijdje geleden iemand (ik dacht een mogelijke vriend, we kennen elkaar nog niet zo lang) in vertrouwen genomen over het verbroken contact met mijn ouders. En die wilde dit met mij wel even gaan fixen. Want je moeder laat je niet in de steek. Daar heb ik even een knauw van gekregen. En dat ook voorzichtig op een later moment opgebracht, dat het voelde als een oordeel.
En dat werd ook beaamd, dat er inderdaad een oordeel achter zat. Wel eerlijk van diegene, maar.... Ik weet eigenlijk niet hoe nu verder met deze persoon. Ik heb het er maar niet meer over gehad.
Omdat ik denk dat het misschien ook wel te veel gevraagd is dat mensen dit begrijpen, of dat het oordeel misschien wel terecht is.
Ook het schuldgevoel speelt daarin een rol. Hier twijfel ik dus enorm over wat te doen, want het voelt niet goed maar ik weet niet of/hoe we hier nog goed uit kunnen komen.
dinsdag 14 maart 2023 om 22:36
Hm, lastig zo'n oordeel... Dat helpt niet in je eigen zijn, in vrede hebben met wat je voelt en doet. En nee, een oordeel is sowieso niet terecht: jij voelt dit, jij doet dit met jouw redenen. En dat is oké, dat is helemaal goed. Als dat niet goed is, dan kom je daar zelf wel achter, dan vertelt jóuw gevoel je dat wel, en dan kun je daar altijd nog naar handelen. Maar niet omdat een ander dat vindt. Want die ander voelt niet wat jij voelt. Weet niet wat jij weet. Heeft niet het leven geleid dat jij hebt geleid.
Zonder overigens een oordeel te willen vellen over die bijna-vriend, want ik weet natuurlijk niet hoe jullie het daarover hebben. Maar ik vind niet dat je kunt/mag oordelen over dit soort gevoelige kwesties. Een mening mag je hebben en het gesprek erover kan heel fijn zijn, maar oordelen ben ik wat wars van.
Zonder overigens een oordeel te willen vellen over die bijna-vriend, want ik weet natuurlijk niet hoe jullie het daarover hebben. Maar ik vind niet dat je kunt/mag oordelen over dit soort gevoelige kwesties. Een mening mag je hebben en het gesprek erover kan heel fijn zijn, maar oordelen ben ik wat wars van.
dinsdag 14 maart 2023 om 22:44
Soms denk ik, maar dat is dan - vanuit mijn optiek - ontzettend fout om hier te posten, dat ik dolgraag met jou bij die Berlijnse muur zou zitten. Voorzichtig dingen vertellen, opperen, eruit gooien. Raampje open, raampje dicht. Wegrennen als het moet - niemand die het ziet. Fluisteren, schreeuwen, praten, lachen. Alles kan, alles mag - als het maar aan "jouw" kant van de muur is. En misschien, heel misschien, brokkelt de muur verder af, staan we uiteindelijk luid kletsend náást de muur, of door een (open) raam heen te lallen. Of door een gesloten raam gebaren te doen 
. Wat dan ook. En misschien blijven we gewoon gehurkt, achterstevoren elk aan een kant zitten fluisteren. Maakt ook niet uit.
Over een gevoel delen gesproken. Slik. Dit wilde ik dus níet delen... Dus.
. Wat dan ook. En misschien blijven we gewoon gehurkt, achterstevoren elk aan een kant zitten fluisteren. Maakt ook niet uit. Over een gevoel delen gesproken. Slik. Dit wilde ik dus níet delen... Dus.
woensdag 15 maart 2023 om 06:48
Maar ja....zo werkt het wel. Zo is het bij mij ook gegaan. Ik ben begonnen met delen met die bepaalde vriendin, van wie ik in brokjes ook begreep dat ze met iets dergelijks worstelde. Toen ik er met haar openlijk over kon praten ben ik erover na gaan denken. Als je er met iemand over praat realiseer je je steeds meer, ook wat voor uitwerking je "geheim" heeft op je omgeving.
Door het uit te spreken kon ik er meer en meer van een afstandje naar kijken en ik begon te beseffen hoe idioot en absurd het eigenlijk ook wel is, wat ik heb. Met andere vrienden ben ik het steeds meer gaan delen. Met humor. Zo van: "Joh, ik weet niet of je het al gemerkt hebt aan mij, maar ik ben natuurlijk flink gemankeerd he? Ik ben knettergek!"
Langzaamaan ben ik er steeds meer over gaan vertellen.
En niemand heeft me afgewezen. Lang niet iedereen begrijpt het hoor, maar dat geeft niet. Iedereen heeft wel wat: elke gek zijn gebrek.
Door het te delen is mijn leven wel gemakkelijker geworden. Het is niet zo dat ik anders over mezelf ben gaan denken, was dat maar zo. Ik blijf mezelf als een kneus zien en ik voel nog steeds teveel onmacht. Maar het is bevrijdend te weten dat mensen ervan op de hoogte zijn. En veel mensen hebben iets wat eraan raakt.
Misschien niet zo heftig, maar het geeft wel aan dat ik daarin niet heel uniek ben.
Nog even over het gevoel over je moeder: ik heb dat ook gekend. Waarschijnlijk doordat ik me als kind wel heel erg eenzaam heb gevoeld. En ik voelde me enorm schuldig dat ik niet intens van haar leek te kunnen houden.
Later besefte ik dat zij er weinig, misschien wel niets aan had kunnen doen. Ik was zoals ik nou eenmaal was en om daarmee om te gaan is voor een ouder met nog een schare andere kinderen om voor te zorgen en natuurlijk zijn of haar eigen issues haast niet te doen.
Het gevoel van "houden van" is bij mij steeds meer gekomen. Ze is nu overleden en daar ben ik verdrietig over. We hadden elkaar meer liefde moeten kunnen geven, want we hielden wel degelijk van elkaar, Maar dat gevoel kwam pas heel laat aan de oppervlakte.
Ik kan nog veel meer schrijven, maar ik moet naar mijn werk. Een mooie dag allemaal!
Door het uit te spreken kon ik er meer en meer van een afstandje naar kijken en ik begon te beseffen hoe idioot en absurd het eigenlijk ook wel is, wat ik heb. Met andere vrienden ben ik het steeds meer gaan delen. Met humor. Zo van: "Joh, ik weet niet of je het al gemerkt hebt aan mij, maar ik ben natuurlijk flink gemankeerd he? Ik ben knettergek!"
Langzaamaan ben ik er steeds meer over gaan vertellen.
En niemand heeft me afgewezen. Lang niet iedereen begrijpt het hoor, maar dat geeft niet. Iedereen heeft wel wat: elke gek zijn gebrek.
Door het te delen is mijn leven wel gemakkelijker geworden. Het is niet zo dat ik anders over mezelf ben gaan denken, was dat maar zo. Ik blijf mezelf als een kneus zien en ik voel nog steeds teveel onmacht. Maar het is bevrijdend te weten dat mensen ervan op de hoogte zijn. En veel mensen hebben iets wat eraan raakt.
Misschien niet zo heftig, maar het geeft wel aan dat ik daarin niet heel uniek ben.
Nog even over het gevoel over je moeder: ik heb dat ook gekend. Waarschijnlijk doordat ik me als kind wel heel erg eenzaam heb gevoeld. En ik voelde me enorm schuldig dat ik niet intens van haar leek te kunnen houden.
Later besefte ik dat zij er weinig, misschien wel niets aan had kunnen doen. Ik was zoals ik nou eenmaal was en om daarmee om te gaan is voor een ouder met nog een schare andere kinderen om voor te zorgen en natuurlijk zijn of haar eigen issues haast niet te doen.
Het gevoel van "houden van" is bij mij steeds meer gekomen. Ze is nu overleden en daar ben ik verdrietig over. We hadden elkaar meer liefde moeten kunnen geven, want we hielden wel degelijk van elkaar, Maar dat gevoel kwam pas heel laat aan de oppervlakte.
Ik kan nog veel meer schrijven, maar ik moet naar mijn werk. Een mooie dag allemaal!
woensdag 15 maart 2023 om 11:25
Wauw Lieneke, wat goed dat je daar zo open over bent. Dat helpt ook wel denk ik. Het zet me wel steeds meer richting het uitspreken naar vrienden, wat jij (jullie eigenlijk) vertellen. Lastig, maar ik heb de challenge als stok achter de deur (of om mee te slaan 
)… Ik vind het ingewikkeld, naakt ook.
Met mijn moeder weet ik niet zo goed wat het is. Zij had het ook met haar moeder, dat het pas kwam toen het bijna te laat was. M’n moeder doet heel erg haar best, en dat maakt dat ik me alleen maar schuldiger voel… Misschien is het ook wel gebrek aan erkenning. Als ik sporadisch weleens iets vertel over hoe ik vroeger iets beleefd heb, dan krijg ik steevast ontkenning, dat ik het verkeerd zie, dat het anders was, of ze begint over haar eigen jeugd en dat dat erg was. Een soort van voortdurende bevestiging dat ik er niet mag zijn ofzo. Ik kan het niet zo goed uitleggen… Terwijl ik weet dat ze van me houdt en veel voor me over heeft. En toch voelt het vaak als afwijzing, doe ik het wéér niet goed.
Het voelt trouwens heel onprettig om dat over mijn moeder zo neer te zetten. Stel dat ze het ooit zou lezen? Daar zou ze helemaal niet overheen komen denk ik…
)… Ik vind het ingewikkeld, naakt ook. Met mijn moeder weet ik niet zo goed wat het is. Zij had het ook met haar moeder, dat het pas kwam toen het bijna te laat was. M’n moeder doet heel erg haar best, en dat maakt dat ik me alleen maar schuldiger voel… Misschien is het ook wel gebrek aan erkenning. Als ik sporadisch weleens iets vertel over hoe ik vroeger iets beleefd heb, dan krijg ik steevast ontkenning, dat ik het verkeerd zie, dat het anders was, of ze begint over haar eigen jeugd en dat dat erg was. Een soort van voortdurende bevestiging dat ik er niet mag zijn ofzo. Ik kan het niet zo goed uitleggen… Terwijl ik weet dat ze van me houdt en veel voor me over heeft. En toch voelt het vaak als afwijzing, doe ik het wéér niet goed.
Het voelt trouwens heel onprettig om dat over mijn moeder zo neer te zetten. Stel dat ze het ooit zou lezen? Daar zou ze helemaal niet overheen komen denk ik…
woensdag 15 maart 2023 om 13:30
Ik twijfel wel eens of ik liefde voel voor mijn moeder.
Het zit er denk ik wel, maar ik voel het vaak niet.
Ik heb heel vaak verlangd naar haar troost en warmte maar het was er niet. Het lijkt alsof mijn boosheid en verdriet daarover nooit weg gaan, ook al ben ik rationeel er wel overheen en zie ik het als volwassene, dat niemand schuld heeft. Ik heb een gat in mezelf gekregen en daar geef ik haar toch de schuld van. Ik kan er gewoon geen vrede mee krijgen, niet in die mate dat ik haar kan ontvangen in mijn leven.
Het lukte niet om met haar te praten , haar eigen waarheid is wat ze ziet en met mijn waarheid kon ik niet doordringen. Niet dat ik het uiteindelijk echt geprobeerd heb, niet op een manier dat ik open en kwetsbaar was. Ik denk ook, dat ik haar ondertussen afwees en dat voelt ze natuurlijk.
Ik zou zo graag vergeven willen worden om het feit dat ik het niet meer aanga om me met haar te verbinden en het opgegeven heb. Maar zo werkt dat niet... Het lijkt soms net of het hele universum zijn adem inhoudt tot ik die stap ga zetten. En dat maakt me dan weer boos en dat ik me terugtrek in mezelf. Ook als iemand het niet begrijpt of zegt, ga dan naar haar toe, praat met haar? Dat maakt me razend. Juist mensen van wie ik een hoge pet op heb, zeggen dit soort dingen.
Ik vind het kwetsend voor haar, dat haar kind het zo ervaart al jarenlang, en dat er niets verandert terwijl de tijd verstrijkt en straks is ze ziek of dood, en ben ik sowieso te oud om nog in een kinderlijke strijd te zitten. Ik vind niet dat ze dat verdient of dat ik dat verdien. En leg mezelf daarmee druk op. Ik zou haar graag omarmen maar ik heb die enorme muur. Daarom kan ik haar niet onder ogen komen. Maar ik denk vaak aan haar en droom over haar.
Nou dat is eruit.
@Vannelle, wat voel je erbij als je denkt aan samen bij die muur zitten?
Ik denk dan aan mijn moeder en denk "het is goed met je, blijf van m'n muur af verdomme" maar dat is omdat ik nu getriggerd ben in die gevoelens denk ik.
Op een goed moment zou ik het wellicht wel aan willen gaan, sowieso met jou/jullie hier omdat ik hier herkenning voel en het relatief veilig voelt. Ik wil uiteindelijk dolgraag ergens bij horen en ik lijd eronder dat ik dat niet heb in mijn leven. Maar de eerste stappen zijn toch wel zo gigantisch groot en eng.
Wel fijn dat je het had laten staan trouwens, ben trots op je
Het zit er denk ik wel, maar ik voel het vaak niet.
Ik heb heel vaak verlangd naar haar troost en warmte maar het was er niet. Het lijkt alsof mijn boosheid en verdriet daarover nooit weg gaan, ook al ben ik rationeel er wel overheen en zie ik het als volwassene, dat niemand schuld heeft. Ik heb een gat in mezelf gekregen en daar geef ik haar toch de schuld van. Ik kan er gewoon geen vrede mee krijgen, niet in die mate dat ik haar kan ontvangen in mijn leven.
Het lukte niet om met haar te praten , haar eigen waarheid is wat ze ziet en met mijn waarheid kon ik niet doordringen. Niet dat ik het uiteindelijk echt geprobeerd heb, niet op een manier dat ik open en kwetsbaar was. Ik denk ook, dat ik haar ondertussen afwees en dat voelt ze natuurlijk.
Ik zou zo graag vergeven willen worden om het feit dat ik het niet meer aanga om me met haar te verbinden en het opgegeven heb. Maar zo werkt dat niet... Het lijkt soms net of het hele universum zijn adem inhoudt tot ik die stap ga zetten. En dat maakt me dan weer boos en dat ik me terugtrek in mezelf. Ook als iemand het niet begrijpt of zegt, ga dan naar haar toe, praat met haar? Dat maakt me razend. Juist mensen van wie ik een hoge pet op heb, zeggen dit soort dingen.
Ik vind het kwetsend voor haar, dat haar kind het zo ervaart al jarenlang, en dat er niets verandert terwijl de tijd verstrijkt en straks is ze ziek of dood, en ben ik sowieso te oud om nog in een kinderlijke strijd te zitten. Ik vind niet dat ze dat verdient of dat ik dat verdien. En leg mezelf daarmee druk op. Ik zou haar graag omarmen maar ik heb die enorme muur. Daarom kan ik haar niet onder ogen komen. Maar ik denk vaak aan haar en droom over haar.
Nou dat is eruit.
@Vannelle, wat voel je erbij als je denkt aan samen bij die muur zitten?
Ik denk dan aan mijn moeder en denk "het is goed met je, blijf van m'n muur af verdomme" maar dat is omdat ik nu getriggerd ben in die gevoelens denk ik.
Op een goed moment zou ik het wellicht wel aan willen gaan, sowieso met jou/jullie hier omdat ik hier herkenning voel en het relatief veilig voelt. Ik wil uiteindelijk dolgraag ergens bij horen en ik lijd eronder dat ik dat niet heb in mijn leven. Maar de eerste stappen zijn toch wel zo gigantisch groot en eng.
Wel fijn dat je het had laten staan trouwens, ben trots op je
woensdag 15 maart 2023 om 14:24
woensdag 15 maart 2023 om 17:43
Vage, heb je het contact met je moeder helemaal verbroken? Of zie je haar nog wel?
Je vraag over de muur vind ik een hele lastige. Sowieso daarop reageren. Ik voel veel: fijne gevoelens, angst, ik word er nerveus van, kijk ernaar uit, kan erbij glimlachen, maar ook hartkloppingen krijgen… En zo geloof ik nog een heel scala aan gevoelens die zich even geen naam willen laten geven… Soms denk ik “F*ck it, zeg me maar hoe laat ik waar moet staan en ik sta er,” om daar dan om te kunnen lachen, want wat haal je je in je hoofd?! Of op de hals, zo zou je het ook kunnen zien, al voel ik dat niet per se zo geloof ik. En toch zou ik gaan rijden als je antwoord zou geven op zo’n moment. Dat voelt onveilig, uitdagend, prettig, veel te spannend, absurd, idioot, gewaagd, onheus, toch ook juist wél veilig, en weet ik veel wat allemaal tegelijkertijd. Geen idee wat zich allemaal in mijn hoofd afspeelt af en toe. Ik kan er ook de vinger niet op leggen waar het vandaan komt, wat het is. Lastig vind ik dat. Misschien is het ook wel een verlangen naar een gemis ofzo. Ik weet het oprecht niet.
Het voelt soms gewoon of we dat moeten doen. Maar ja, is dat dan zo’n gevoel dat helpend is, zelfverzonnen is, voortkomt uit hersenspinsels, of juist oerinstinct, aanvoelen of invoelen, de weg juist kwijt zijn? Zeg het maar…
Als ik dit post heb ik denk ik wel aan de challenge voldaan… pfff… dit voelt zo ontzettend dat ik het niet wil posten… Nu verstop ik me het liefst ergens achter de Chinese muur geloof ik…
Met het hart in de keel dan maar…
Je vraag over de muur vind ik een hele lastige. Sowieso daarop reageren. Ik voel veel: fijne gevoelens, angst, ik word er nerveus van, kijk ernaar uit, kan erbij glimlachen, maar ook hartkloppingen krijgen… En zo geloof ik nog een heel scala aan gevoelens die zich even geen naam willen laten geven… Soms denk ik “F*ck it, zeg me maar hoe laat ik waar moet staan en ik sta er,” om daar dan om te kunnen lachen, want wat haal je je in je hoofd?! Of op de hals, zo zou je het ook kunnen zien, al voel ik dat niet per se zo geloof ik. En toch zou ik gaan rijden als je antwoord zou geven op zo’n moment. Dat voelt onveilig, uitdagend, prettig, veel te spannend, absurd, idioot, gewaagd, onheus, toch ook juist wél veilig, en weet ik veel wat allemaal tegelijkertijd. Geen idee wat zich allemaal in mijn hoofd afspeelt af en toe. Ik kan er ook de vinger niet op leggen waar het vandaan komt, wat het is. Lastig vind ik dat. Misschien is het ook wel een verlangen naar een gemis ofzo. Ik weet het oprecht niet.
Het voelt soms gewoon of we dat moeten doen. Maar ja, is dat dan zo’n gevoel dat helpend is, zelfverzonnen is, voortkomt uit hersenspinsels, of juist oerinstinct, aanvoelen of invoelen, de weg juist kwijt zijn? Zeg het maar…
Als ik dit post heb ik denk ik wel aan de challenge voldaan… pfff… dit voelt zo ontzettend dat ik het niet wil posten… Nu verstop ik me het liefst ergens achter de Chinese muur geloof ik…
Met het hart in de keel dan maar…
woensdag 15 maart 2023 om 17:47
Grumpywoman, ik heb het niet gevolgd. Er hebben wel mensen geschreven die er bekend mee zijn: ik was er al op gewezen. Misschien lezen ze nog mee en kun je wat info krijgen, ik hoop het voor je!
Wel spannend om te starten met therapie. Stoer ook vooral!! Is vooraf al bekend hoe lang het ongeveer duurt? Of eerst nog intakegesprek o.i.d. om dingen als frequentie en duur te bespreken? En start je al snel?
Wel spannend om te starten met therapie. Stoer ook vooral!! Is vooraf al bekend hoe lang het ongeveer duurt? Of eerst nog intakegesprek o.i.d. om dingen als frequentie en duur te bespreken? En start je al snel?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
