Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
zondag 5 maart 2023 om 10:59
Het lijkt me trouwens ook wel uitmaken met wie je van doen hebt hoe je tot uiting komt. Als het mij gegeven is iemand te ontmoeten die wél bij me past, die mij wél ziet, mij ruimte gunt, etc. dan is het al vanzelfsprekender dat je meer jezelf bent en durft te zijn. Dat je zelf ook relaxter bent, een veel leuker mens. Als iemand het goede in je naar boven haalt, dan heb je ook veel meer goeds te geven. Kun je leven in plaats van overleven.
Het voelt niet goed om het een soort van op te hangen aan een eventuele ander, maar zo bedoel ik het niet per se. Ik denk dat het heel erg kan helpen om gezien te worden door degene die dicht bij je staat. Net als dat ik nu vrienden heb die mij echt enorm schijnen te waarderen. Dat vind ik best eng en het kost me ook bij hen moeite ruimte in te nemen, maar ze geven me die ruimte wel en dat helpt enorm om af en toe wat muizenstapjes de goede kant op te zetten. Dat heb ik de afgelopen twintig jaar niet gehad; het is voor mij echt een openbaring dat het anders kan. En dat helpt me vooruit. Kennelijk heb ik meer in me dan ik denk…
De muur herken ik daar nog steeds bij hoor: die is veilig, dus die staat er als het nodig is (en als het niet nodig is, maar de muur die behoefte kennelijk voelt
). Ik sta er maar wat graag achter. Maar stiekem vind ik het ook heel fijn dat er nu mensen in mijn leven zijn gekomen die aan de andere kant staan te kloppen en vragen om een raam of deur, omdat ze graag bij me zitten. Ofzo. Kwetsbaar maar waar.
Het voelt niet goed om het een soort van op te hangen aan een eventuele ander, maar zo bedoel ik het niet per se. Ik denk dat het heel erg kan helpen om gezien te worden door degene die dicht bij je staat. Net als dat ik nu vrienden heb die mij echt enorm schijnen te waarderen. Dat vind ik best eng en het kost me ook bij hen moeite ruimte in te nemen, maar ze geven me die ruimte wel en dat helpt enorm om af en toe wat muizenstapjes de goede kant op te zetten. Dat heb ik de afgelopen twintig jaar niet gehad; het is voor mij echt een openbaring dat het anders kan. En dat helpt me vooruit. Kennelijk heb ik meer in me dan ik denk…
De muur herken ik daar nog steeds bij hoor: die is veilig, dus die staat er als het nodig is (en als het niet nodig is, maar de muur die behoefte kennelijk voelt
). Ik sta er maar wat graag achter. Maar stiekem vind ik het ook heel fijn dat er nu mensen in mijn leven zijn gekomen die aan de andere kant staan te kloppen en vragen om een raam of deur, omdat ze graag bij me zitten. Ofzo. Kwetsbaar maar waar.
maandag 6 maart 2023 om 14:58
Nou, ik bedoel dit niet vervelend maar die tegenstrijdigheid zit denk ik in alles wat wij doen. Je voelt je schuldig en wil geen ruimte innemen, maar anderen zitten daardoor tegen die muur aan te kijken, die juist veel ruimte inneemt.
Met de haptotherapie werkte ik aan contact maken en meebewegen, in plaats van wegduiken, verkrampen en tegendruk geven. Simpelweg door haar aanraking en mijn reactie daarop te observeren. En te oefenen met een nieuwe manier van doen. Kiezen of ik me open stel of me afsluit, in plaats van automatisch afsluiten. Nu is dat weer een beetje weggezakt de laatste tijd.
Het idee van ramen in de muur past daar ook in: je hoeft niet altijd alles bloot te geven, je kan ook kiezen voor een klein inkijkje.
Wat fijn te lezen vannelle dat je mensen in je leven hebt die jou willen zien! Het is goed nieuws en ook eng, dat weet ik als geen ander. Ik heb momenteel wat mensen om me heen die worstelen en daardoor geen ruimte hebben voor een ander. Het voelt wat alleen. Ik hoop het voorjaar ook weer wat andere, nieuwe contacten op te doen. Dat kan inderdaad een heel ander gevoel geven. Ik ben nu vaak nog de rots in andermans branding en dat is mijn vertrouwde kindrol, die is lekker veilig maar hij knelt ook, maakt me geen leuker mens en daar wil ik een beetje vanaf.
Bedankt voor jullie inzichten en verhalen weer
Met de haptotherapie werkte ik aan contact maken en meebewegen, in plaats van wegduiken, verkrampen en tegendruk geven. Simpelweg door haar aanraking en mijn reactie daarop te observeren. En te oefenen met een nieuwe manier van doen. Kiezen of ik me open stel of me afsluit, in plaats van automatisch afsluiten. Nu is dat weer een beetje weggezakt de laatste tijd.
Het idee van ramen in de muur past daar ook in: je hoeft niet altijd alles bloot te geven, je kan ook kiezen voor een klein inkijkje.
Wat fijn te lezen vannelle dat je mensen in je leven hebt die jou willen zien! Het is goed nieuws en ook eng, dat weet ik als geen ander. Ik heb momenteel wat mensen om me heen die worstelen en daardoor geen ruimte hebben voor een ander. Het voelt wat alleen. Ik hoop het voorjaar ook weer wat andere, nieuwe contacten op te doen. Dat kan inderdaad een heel ander gevoel geven. Ik ben nu vaak nog de rots in andermans branding en dat is mijn vertrouwde kindrol, die is lekker veilig maar hij knelt ook, maakt me geen leuker mens en daar wil ik een beetje vanaf.
Bedankt voor jullie inzichten en verhalen weer
maandag 6 maart 2023 om 16:28
Wat lief dat je naar me vraagt...Bloemetjesvoorjou schreef: ↑05-03-2023 00:18Vivinnetje, lees jij nog mee? Heb je al een tijd niet gehoord.
En Lieneke heb je alweer een betere dag gehad? Hoop het! Fijn weekend jullie allemaal.
Ik had niet in de gaten dat er alweer zoveel bij geschreven was... was eigenlijk bang dat dit topic was doodgebloed. Ook wel confronterend dat ik me niet heb afgevraagd of het wel goed ging met iedereen... kennelijk was ik dan teveel met mezelf bezig. Ik snap wel dat het zwaar is met dit soort grauwe dagen... als je dan ook het gevoel hebt dat niemand op je zit te wachten, of geen 'dagbesteding' hebt of een partner die dan in ieder geval 's avonds nog wat aandacht geeft/vraagt.Toch herinner ik me ook nog wel zwarte momenten toen de kinderen nog heel klein waren. En ik er afwezig bij zat en hun vrolijke drukte over me heen liet komen zonder dat het tot me doordrong. Het was niet altijd zo, maar wel vaak. Ik voelde me beperkt, een sloof, depressief. Ik wil ermee zeggen dat je vaak geneigd bent om te denken dat je je zo voelt omdat bepaalde omstandigheden niet zijn zoals je graag had gehoopt. Maar het is toch vooral een mindset en ik ben ook bang (laat ik i.i.g. voor mezelf spreken) een genetische aanleg van 'een halfleeg glas'. Nu zijn de kinderen ouder en mis ik het dat ze aanhankelijk (needy) waren, het gaf me ook wel bestaansrecht... ja, nu kijk ik met een milde blik.
Ik heb werk wat me heel somber maakt, veel alleen vanuit huis, weinig contact met anderen. Maar ik ben te diep weggezakt om er verandering in te brengen. Ik kan hier alleen maar uit komen door te gaan solliciteren, niemand komt mij hier weghalen... maar de gedachte aan mezelf kwetsbaar opstellen, angst om naar sollicitatiegesprekken te moeten en afwijzingen incasseren, maakt dat ik maar blijf doormodderen. En ik saboteer mezelf met niet-helpende gedachten. Tot het echt niet meer gaat, maar... wanneer gaat het niet meer? Volgens mij ga ik eerder ten onder aan schuldgevoelens dan toegeven dat het niet meer gaat.
Ik ben wel een cursus gaan doen (wat hou ik liever voor mezelf i.v.m. herkenbaarheid) om een beetje uit die negatieve setting van almaar thuis zitten te komen. Dat vond ik wel stoer van mezelf. Maar iedereen was daar dus nieuw en dan vind ik het ook minder eng: ofwel, een nieuwe kans om jezelf neer te zetten. Maar ook daar merk ik weer dat er groepjes gevormd zijn terwijl mij dat kennelijk is ontgaan... story of my life. Niks gemeens, maar meer een soort vanzelfsprekendheid dat dat zo gaat. En waarschijnljk doe ik het ook meer zelf dan ik denk. Straal ik dat einzelgängerness uit.
maandag 6 maart 2023 om 20:52
Ah, fijn dat je er nog bent Vivinnetje 
. Leuk een nieuwe cursus, je hoeft ook niet bij een gevormd geroepen te horen als je er naar bij bent en je het naar je zin hebt. Balen dat je,je werk niet leuk vindt, misschien als je straks iets beter in je vel zit door wat afleiding van je cursus en niet hele dagen alleen thuis zit, je straks ook de stap kunt nemen door toch op zoek te gaan naar ander werk. Alles stap voor stap! Fijn dat je hoe weer wat schrijft, al heb je niet aan ons gedacht geeft helemaal niets, ik nog wel aan jou! En denk eerlijk gezegd wel dat als niemand echt ruimte inneemt of het moeilijk vindt om dingen op te schrijven en het in een langzaam tempo gaat hier op het topic met dagen geen berichten het wel een beetje dood gaat bloeden. Zou jammer zijn voor de mensen die er iets aan hebben en veel herkenning voelen. Fijne week en ook al vind je, je werk niet leuk je hebt wel iets omhanden! Liefs
. Leuk een nieuwe cursus, je hoeft ook niet bij een gevormd geroepen te horen als je er naar bij bent en je het naar je zin hebt. Balen dat je,je werk niet leuk vindt, misschien als je straks iets beter in je vel zit door wat afleiding van je cursus en niet hele dagen alleen thuis zit, je straks ook de stap kunt nemen door toch op zoek te gaan naar ander werk. Alles stap voor stap! Fijn dat je hoe weer wat schrijft, al heb je niet aan ons gedacht geeft helemaal niets, ik nog wel aan jou! En denk eerlijk gezegd wel dat als niemand echt ruimte inneemt of het moeilijk vindt om dingen op te schrijven en het in een langzaam tempo gaat hier op het topic met dagen geen berichten het wel een beetje dood gaat bloeden. Zou jammer zijn voor de mensen die er iets aan hebben en veel herkenning voelen. Fijne week en ook al vind je, je werk niet leuk je hebt wel iets omhanden! Liefs
maandag 6 maart 2023 om 21:15
Vage, Zo denk ik er ook over als iemand zich de hele tijd schuldig voelt en geen ruimte durft in te nemen zitten andere tegen een muur aan te kijken.
Dat werkt averechts.
Nieuwe contacten lijkt mij een goed plan. Probeer daarmee mensen te zoeken, waarvoor je geen rots in de branding hoeft te zijn, maar waar je jezelf kunt zijn en je omhoog getrokken wordt, dat geeft energie.
Dat werkt averechts.
Nieuwe contacten lijkt mij een goed plan. Probeer daarmee mensen te zoeken, waarvoor je geen rots in de branding hoeft te zijn, maar waar je jezelf kunt zijn en je omhoog getrokken wordt, dat geeft energie.
dinsdag 7 maart 2023 om 18:00
Herkenbaar Vage, om de rots in andermans branding (wel en niet willen) te zijn! Dat is een heel prettig uitgangspunt, maar kan erg ten koste van jezelf gaan, vooral als je zelf eigenlijk een rots of schouder nodig hebt… Maar je voelt je toch nodig ofzo, ertoe doend, althans, ik denk dat bij mij zo’n behoefte er wel ergens achter schuilgaat. Niet alléén, maar ook. En vanachter je muur, zo door het raam heen is het ook nog best veilig.
Vivinnetje, solliciteren is een soort hel… Althans, dat vind ik dan… Zo ontzettend kwetsbaar. Beetje positief over jezelf kletsen, terwijl je het van binnen totaal anders voelt. Door-de-mand-val-angst. Ik vind het verschrikkelijk, dus snap heel goed datje dat voor je uitschuift.
Aan de andere kant levert het dóen wel de oefening-baart-kunst op… als je een eventuele afwijzing in perspectief kunt zien tenminste. Misschien dat het je juist wat vertrouwen kan geven. Bij mij werkte dat niet: ik ben maar even gestopt met solliciteren, eerst maar eens aan mezelf werken. Maar als je bijvoorbeeld zou solliciteren op een functie die je eigenlijk toch niet wil en zonder de intentie aangenomen te worden, zou het dan misschien een goede leerschool kunnen zijn? Sollicitatie-ervaring opdoen, puur dat. Ik roep maar wat hoor…
Wat goed dat je die cursus bent gaan doen! Gewoon een stap zetten, wel zien wat er komt. En je hoeft niet bij een groepje hè: je kunt gewoon in de luxepositie bivakkeren dat je geen keuze wil maken voor een groepje, hoe graag ze je ook willen, want alle groepjes zijn leuk - jezelf vastleggen zou ten koste van andere groepjes gaan
.
(Ondertussen heel herkenbaar hoor, gevoel nergens bij te horen, geen aansluiting kunnen vinden, terwijl dat er allemaal los van staat. Je kunt en mag gewoon jezelf zijn daar, daarvoor hoef je niet ergens bij te horen. Je bent sowieso al onderdeel van het grotere geheel, van de hele groep! Maar ja, dat gevoel…)
Vivinnetje, solliciteren is een soort hel… Althans, dat vind ik dan… Zo ontzettend kwetsbaar. Beetje positief over jezelf kletsen, terwijl je het van binnen totaal anders voelt. Door-de-mand-val-angst. Ik vind het verschrikkelijk, dus snap heel goed datje dat voor je uitschuift.
Aan de andere kant levert het dóen wel de oefening-baart-kunst op… als je een eventuele afwijzing in perspectief kunt zien tenminste. Misschien dat het je juist wat vertrouwen kan geven. Bij mij werkte dat niet: ik ben maar even gestopt met solliciteren, eerst maar eens aan mezelf werken. Maar als je bijvoorbeeld zou solliciteren op een functie die je eigenlijk toch niet wil en zonder de intentie aangenomen te worden, zou het dan misschien een goede leerschool kunnen zijn? Sollicitatie-ervaring opdoen, puur dat. Ik roep maar wat hoor…
Wat goed dat je die cursus bent gaan doen! Gewoon een stap zetten, wel zien wat er komt. En je hoeft niet bij een groepje hè: je kunt gewoon in de luxepositie bivakkeren dat je geen keuze wil maken voor een groepje, hoe graag ze je ook willen, want alle groepjes zijn leuk - jezelf vastleggen zou ten koste van andere groepjes gaan
. (Ondertussen heel herkenbaar hoor, gevoel nergens bij te horen, geen aansluiting kunnen vinden, terwijl dat er allemaal los van staat. Je kunt en mag gewoon jezelf zijn daar, daarvoor hoef je niet ergens bij te horen. Je bent sowieso al onderdeel van het grotere geheel, van de hele groep! Maar ja, dat gevoel…)
vannelle wijzigde dit bericht op 09-03-2023 16:24
Reden: Zie post erna
Reden: Zie post erna
9.83% gewijzigd
donderdag 9 maart 2023 om 16:27
Nou twijfel ik al anderhalve dag of ik wel of niet iets moet zeggen over of iets moet schrappen uit mijn eigen post hierboven. Ik heb het gevoel dat ik iets verkeerds geschreven heb, maar omdat ik totaal niets verkeerds bedoeld heb, ben ik bang er veel te veel de aandacht op te vestigen door er wat over te zeggen… Niet groter maken dan het is. Maar niks doen lijkt te resulteren in einde topic. Al snap ik dat ook niet per se, maar dat is dan misschien het verschil tussen intentie en interpretatie… Enorme discussie in mijn hoofd.
Om de discussie in mijn hoofd lam te leggen en om een discussie over inhoud, intentie, bedoeling, interpretatie of wat ook te voorkomen, heb ik weggehaald waar het misschien in zou kunnen zitten. En misschien slaat het nergens op en zie ik spoken, en misschien klopt mijn vooronderstelling dat het verkeerd opgevat is of kan worden. Het maakt nu niet meer uit, want het is weg.
Sorry!
Om de discussie in mijn hoofd lam te leggen en om een discussie over inhoud, intentie, bedoeling, interpretatie of wat ook te voorkomen, heb ik weggehaald waar het misschien in zou kunnen zitten. En misschien slaat het nergens op en zie ik spoken, en misschien klopt mijn vooronderstelling dat het verkeerd opgevat is of kan worden. Het maakt nu niet meer uit, want het is weg.
Sorry!
donderdag 9 maart 2023 om 20:37
Vannelle, Ik denk dat jij dingen groter maakt in je hoofd. Ik heb niets raars gelezen in je tekst die je weg hebt gehaald. Jij reageerd toch ook niet altijd gelijk op dingen die hier geschreven worden? Kan toch zijn dat diegene naar wie jij iets schreef ( Vage gaat het volgens mij over) ook niet gelijk reageerd.
donderdag 9 maart 2023 om 22:56
Ach lieve vannelle, dit breekt m'n hart. Want ik vond het juist geweldig wat je schreef, heerlijk, zo spontaan en oprecht, hoe kan dat nou ooit verkeerd overkomen
En omdat ik druk was dacht ik, ik reageer wanneer ik tijd heb zodat het niet onbedoeld kortaf overkomt. Want tja ik ging er meteen serieus over nadenken en je muur experiment lijkt me wel een serieuze uitdaging
Lieve vannelle, je stelde je kwetsbaar op, en eerder ook al eens, wat me ook al zo raakte. Ik wil je op het hart drukken, blijf zo want het is verwarmend en geeft mij in ieder geval het gevoel van, dit is iemand die echt is en die oprecht verbinding maakt met anderen, met mij. Daar gaat zo'n onwijze kracht en integriteit vanuit, daar kan ik alleen maar respect voor hebben. Ik kan denk ik veel van jou leren wat dat betreft. Ik hoop van harte dat je dit zelf ook meer gaat zien en geloven. Je bent een fijn mens.
En ergens is het mooi dat dit gebeurt want nu heb je meteen weer een experiment
Voor nu liefde en een warme knuffel voor jou 
En omdat ik druk was dacht ik, ik reageer wanneer ik tijd heb zodat het niet onbedoeld kortaf overkomt. Want tja ik ging er meteen serieus over nadenken en je muur experiment lijkt me wel een serieuze uitdaging
Lieve vannelle, je stelde je kwetsbaar op, en eerder ook al eens, wat me ook al zo raakte. Ik wil je op het hart drukken, blijf zo want het is verwarmend en geeft mij in ieder geval het gevoel van, dit is iemand die echt is en die oprecht verbinding maakt met anderen, met mij. Daar gaat zo'n onwijze kracht en integriteit vanuit, daar kan ik alleen maar respect voor hebben. Ik kan denk ik veel van jou leren wat dat betreft. Ik hoop van harte dat je dit zelf ook meer gaat zien en geloven. Je bent een fijn mens.
En ergens is het mooi dat dit gebeurt want nu heb je meteen weer een experiment
Voor nu liefde en een warme knuffel voor jou
donderdag 9 maart 2023 om 23:38
Pfff, dit is wel het laatste wat ik aan reacties verwachtte… Krijg het er warm van… And the beast was stunned…
Ik weet even niet wat ik moet zeggen… Dank jullie wel…
Toevallig vanmiddag podcast over imposter syndrome geluisterd, verder totaaaaal niet herkenbaar ofzo…
Zoveel mooie woorden verdien ik niet, maar het raakt me wel… Kennelijk staat het raam open…
Ik weet even niet wat ik moet zeggen… Dank jullie wel…
Toevallig vanmiddag podcast over imposter syndrome geluisterd, verder totaaaaal niet herkenbaar ofzo…
Zoveel mooie woorden verdien ik niet, maar het raakt me wel… Kennelijk staat het raam open…
vrijdag 10 maart 2023 om 07:17
Weet je wat het is Vannelle? Wat jij en anderen schrijven, daar durf ik soms niet op te reageren omdat ik niet zou weten hoe ik dat goed zou moeten doen. Maar ik lees het allemaal en ik denk er ook over na. Ik vind het heel mooi om te lezen wat jullie schrijven, hoe je probeert een beter gevoel over jezelf te krijgen en hoe je je door het leven slaat.
Ik vind het lastig te reageren omdat ik zelf, misschien door luiheid, het bijltje er maar bij heb neergelegd. Dat negatieve basisgevoel is iets van mij, heel hardnekkig. Ik blijf mezelf zien als een kneus, maar ik dwing mezelf wel om te leven en wanneer ik "leef" (in plaats van op de bank te zitten miezeren) breek ik door dat negatieve gevoel heen. Het is er altijd wel, maar ik kan er mee leven en gewoon werken, uitstapjes maken, met mensen praten en ga zo maar door. Natuurlijk dringt het zich regelmatig op, maar ik ervaar het als bijvoorbeeld een opkomende lichte hoofdpijn, of knellende schoenen. Vervelend, maar je kunt gewoon doorgaan waarmee je bezig bent.
Ik vind het lastig te reageren omdat ik zelf, misschien door luiheid, het bijltje er maar bij heb neergelegd. Dat negatieve basisgevoel is iets van mij, heel hardnekkig. Ik blijf mezelf zien als een kneus, maar ik dwing mezelf wel om te leven en wanneer ik "leef" (in plaats van op de bank te zitten miezeren) breek ik door dat negatieve gevoel heen. Het is er altijd wel, maar ik kan er mee leven en gewoon werken, uitstapjes maken, met mensen praten en ga zo maar door. Natuurlijk dringt het zich regelmatig op, maar ik ervaar het als bijvoorbeeld een opkomende lichte hoofdpijn, of knellende schoenen. Vervelend, maar je kunt gewoon doorgaan waarmee je bezig bent.
vrijdag 10 maart 2023 om 15:01
Vage, dat ik de muurtest weg heb gehaald betekent niet dat het minder gemeend was. Juist niet. Ik geloof dat ik een lange weg te gaan heb nog in het durven zijn, ruimte innemen, wensen/behoeftes uitspreken. Is allemaal niet zo mijn ding, ik ben niet zo goed in het onder woorden brengen van wat zich in mij afspeelt. Daarom ook het voorstel… Maar zodra ik me kwetsbaar opstel (kennelijk), slaat er een soort paniek toe. Een combi van ‘hoe durf je’ met dat irritante imposter syndroom ofzo denk ik.
Dank je wel voor je lieve woorden… Ik denk juist dat ik veel van jou kan leren. Toch maar aan de slag met de muur?
Daarvoor zijn de restanten van de Berlijnse muur niet zo geschikt zeker? Misschien wordt het niet zo gewaardeerd om daar ramen en deuren in aan te brengen… De praktische invulling weet ik ook niet. Story of my life: was iedereen op school al ver met de opdracht, Vannelle schoot niet op. “Hoe komt dat?”, was dan altijd de bozige vraag van de docent. Tsja, Vannelle had weer eens prachtige ideeën, maar veel te ingewikkeld om uit te voeren…
Lieneke, ik durf vaak ook niet te reageren… Bang het verkeerde te zeggen, iets stoms te zeggen, te veel of juist te weinig te zeggen. En áls ik dan reageer, dan denk ik de hele tijd dat het stom was, dat ik niet goed snik ben, of wat ook maar.
Je negatieve basisgevoel herken ik ook wel, al zou ik het zo niet willen noemen denk ik. Daarmee lijkt namelijk of het altijd zo zal zijn, dat het het normale is. Maar dat geloof ik niet zo. Of wil ik niet geloven. Ik geloof heus dat niet iedereen dezelfde basisblijheid heeft, en als dat al wel zo zou zijn, dan heeft je leven allicht veel invloed op dat gevoel. Maar ik geloof wel dat je een vorm van basisblijheid of geluk kunt vinden, krijgen, of hoe je het ook noemen wilt. Het is alleen niet iedereen gegeven het te vinden. Maar volgens mij zit het in ons allemaal, ook in jou. Getuige ook het feit dat je ook weleens door dat gevoel heen breekt, wél blij bent. Knellende schoenen kun je inderdaad best op doorlopen, maar je kunt ze ook uittrekken… Ik gun je dat blotevoetengevoel!!
Dank je wel voor je lieve woorden… Ik denk juist dat ik veel van jou kan leren. Toch maar aan de slag met de muur?
Daarvoor zijn de restanten van de Berlijnse muur niet zo geschikt zeker? Misschien wordt het niet zo gewaardeerd om daar ramen en deuren in aan te brengen… De praktische invulling weet ik ook niet. Story of my life: was iedereen op school al ver met de opdracht, Vannelle schoot niet op. “Hoe komt dat?”, was dan altijd de bozige vraag van de docent. Tsja, Vannelle had weer eens prachtige ideeën, maar veel te ingewikkeld om uit te voeren…
Lieneke, ik durf vaak ook niet te reageren… Bang het verkeerde te zeggen, iets stoms te zeggen, te veel of juist te weinig te zeggen. En áls ik dan reageer, dan denk ik de hele tijd dat het stom was, dat ik niet goed snik ben, of wat ook maar.
Je negatieve basisgevoel herken ik ook wel, al zou ik het zo niet willen noemen denk ik. Daarmee lijkt namelijk of het altijd zo zal zijn, dat het het normale is. Maar dat geloof ik niet zo. Of wil ik niet geloven. Ik geloof heus dat niet iedereen dezelfde basisblijheid heeft, en als dat al wel zo zou zijn, dan heeft je leven allicht veel invloed op dat gevoel. Maar ik geloof wel dat je een vorm van basisblijheid of geluk kunt vinden, krijgen, of hoe je het ook noemen wilt. Het is alleen niet iedereen gegeven het te vinden. Maar volgens mij zit het in ons allemaal, ook in jou. Getuige ook het feit dat je ook weleens door dat gevoel heen breekt, wél blij bent. Knellende schoenen kun je inderdaad best op doorlopen, maar je kunt ze ook uittrekken… Ik gun je dat blotevoetengevoel!!
vrijdag 10 maart 2023 om 16:11
Wauw ben jij mij?Vannelle schreef: ↑10-03-2023 15:01Vage, dat ik de muurtest weg heb gehaald betekent niet dat het minder gemeend was. Juist niet. Ik geloof dat ik een lange weg te gaan heb nog in het durven zijn, ruimte innemen, wensen/behoeftes uitspreken. Is allemaal niet zo mijn ding, ik ben niet zo goed in het onder woorden brengen van wat zich in mij afspeelt. Daarom ook het voorstel… Maar zodra ik me kwetsbaar opstel (kennelijk), slaat er een soort paniek toe. Een combi van ‘hoe durf je’ met dat irritante imposter syndroom ofzo denk ik.
Dank je wel voor je lieve woorden… Ik denk juist dat ik veel van jou kan leren. Toch maar aan de slag met de muur?
Daarvoor zijn de restanten van de Berlijnse muur niet zo geschikt zeker? Misschien wordt het niet zo gewaardeerd om daar ramen en deuren in aan te brengen… De praktische invulling weet ik ook niet. Story of my life: was iedereen op school al ver met de opdracht, Vannelle schoot niet op. “Hoe komt dat?”, was dan altijd de bozige vraag van de docent. Tsja, Vannelle had weer eens prachtige ideeën, maar veel te ingewikkeld om uit te voeren…
Ik moet wel om je lachen, maar op een goede manier en vanwege herkenning hoor, en hoe je schrijft.
Wat de praktische invulling van het muurexperiment betreft, dan heb je aan mij ook geen goede, zit ik net over te posten in het neurodiversiteit topic
ik ben de meest passieve persoon die er bestaat zo'n beetje. Ik vergelijk mezelf wel eens met een luiaard, de wereld trekt meestal heel snel aan me voorbij. Ik neem soms wel heel stoer het voortouw in een vlaag van enthousiasme. En daarna breekt het zweet me uit. Met m'n grote bek... Waarschijnlijk herken je dat wel. Ik mag van mezelf nooit iets verwijderen wat ik heb geplaatst of gestuurd. Dan maar een nacht wakker liggen, en dat gebeurt dan ook echt. En dan doorleef ik allemaal emoties, van angst tot nou dan haten ze me maar, pfff, als ze me om dit al niet meer moeten, nou dan was het al niks hoor. Uiteindelijk is er helemaal niets aan de hand en denk ik, wat stel ik me nou weer aan.
Vaak trek ik daarom toch gewoon weer die oude muren op, dan heb ik geen zin in die kwetsbaarheid en dat kinderlijke verlegen, onbeholpen gedoe en die schaamte. Maar dan baal ik van mezelf dat ik dat doe en de moed niet heb. Je raakt het contact met mensen zo snel kwijt.
Soms wil ik het daarom niet eens meer aangaan. Als ik elke keer toch weer verdwijn en mensen met vraagtekens laat zitten. Maar eenzaamheid is echt ongezond voor een mens. Dus moeten die luiken weer open of probeer je weer een raam te maken ofzo...
Mijn gevoel zegt dat we dat wel degelijk met de restanten van de Berlijnse muur moeten doen... en dat is ook juist de charme misschien wel.
Uiteindelijk zijn we allemaal ruïnes van ons verleden he. En ik denk dat we hier heel lang over door kunnen mijmeren, ondertussen verandert er niets en blijf ik een verlegen luiaard.
Misschien moeten we challenges hebben, samen maar los van elkaar iets doen wat moed vergt, om ervaringen op te doen met ruimte innemen? Ik ga er over nadenken.
vrijdag 10 maart 2023 om 19:43
Herkenbaar Vage, ook in het neurodiversiteitstopic (ik lees daar wel, maar post er niet). Ik vind het stoer hoe je het doorleeft en aangaat! Het lijkt ook wel een beetje op zelfkastijding, maar volgens mij is het juist op de goede manier. Je leert toch vooral ook door te doen doorgaans en jij krijgt in elk geval steeds mee (terug) dat de wereld niet vergaan is. Lijkt me een ontzettend wijze les steeds! Petje af!
Daar worstel ik ook wel mee. Ook het niet weten of iets nou goed voor me is of juist niet: het doorleven bijvoorbeeld, moet ik dat nou doen voor die positieve ‘de-wereld-draait-door-ervaring’, of moet ik goed voor mezelf zorgen door mijn stressniveau te laten dalen en dus - om maar in het voorbeeld van hier te blijven - iets te verwijderen? Ik had de ballen niet mijn muurtekst te laten staan. Inderdaad slapeloze nachten, en volledig in de stress bij het ontvangen van mail: daar zal de permaban zijn. Dat dacht ik écht…!
Ik vind je handje of zetje nodig hebben ook herkenbaar: eenmaal aan de gang niet meer te stoppen, maar die eerste stap… Die eerste zet vanuit de chaos, vanuit de angst. En nou had ik daar net in mijn hoofd een (ik denk heel goed ) voorbeeld bij, maar het is weg.
In dat licht vind ik je vergelijking met een passieve luiaard wat negatief, hij klinkt althans negatief. Misschien passief (voor zover je daarvan kunt spreken met zo’n druk hoofd), maar lui zou ik liever als rustzoeker bestempelen. Een tegenhanger voor de drukte in de hersenpan. Hoe houd je het anders vol?
En ja, dat leidt ook tot muren, hele vestingwerken, maar die hebben ook een functie (en nu wilde ik hier “gehad” tussen haakjes zetten, maar ze hebben het nog steeds, dus dat doe ik niet. Maar omdat het wel ergens vandaan komt benoem ik het toch). Ik hou van mijn muren en ik haat mijn muren. Misschien ook omdat ik ze (nog) niet ingericht heb naar eigen inzicht (qua deur- en raamwerk) en omdat ik er (nog) geen invloed op heb wanneer ie waar staat. Ofzo. Hoewel… Nu ie kennelijk toch in Berlijn blijkt te staan, wordt het wel een vermoeiende en tijdrovende klus om er steeds achter te kruipen… hm…
Ik vind je laatste alinea briljant en angstaanjagend… Hoezo passief? Eerder creatief! Wees lief voor ons in je ideeën alsjeblieft… Ik denk mee.
Daar worstel ik ook wel mee. Ook het niet weten of iets nou goed voor me is of juist niet: het doorleven bijvoorbeeld, moet ik dat nou doen voor die positieve ‘de-wereld-draait-door-ervaring’, of moet ik goed voor mezelf zorgen door mijn stressniveau te laten dalen en dus - om maar in het voorbeeld van hier te blijven - iets te verwijderen? Ik had de ballen niet mijn muurtekst te laten staan. Inderdaad slapeloze nachten, en volledig in de stress bij het ontvangen van mail: daar zal de permaban zijn. Dat dacht ik écht…!
Ik vind je handje of zetje nodig hebben ook herkenbaar: eenmaal aan de gang niet meer te stoppen, maar die eerste stap… Die eerste zet vanuit de chaos, vanuit de angst. En nou had ik daar net in mijn hoofd een (ik denk heel goed
) voorbeeld bij, maar het is weg. In dat licht vind ik je vergelijking met een passieve luiaard wat negatief, hij klinkt althans negatief. Misschien passief (voor zover je daarvan kunt spreken met zo’n druk hoofd), maar lui zou ik liever als rustzoeker bestempelen. Een tegenhanger voor de drukte in de hersenpan. Hoe houd je het anders vol?
En ja, dat leidt ook tot muren, hele vestingwerken, maar die hebben ook een functie (en nu wilde ik hier “gehad” tussen haakjes zetten, maar ze hebben het nog steeds, dus dat doe ik niet. Maar omdat het wel ergens vandaan komt benoem ik het toch). Ik hou van mijn muren en ik haat mijn muren. Misschien ook omdat ik ze (nog) niet ingericht heb naar eigen inzicht (qua deur- en raamwerk) en omdat ik er (nog) geen invloed op heb wanneer ie waar staat. Ofzo. Hoewel… Nu ie kennelijk toch in Berlijn blijkt te staan, wordt het wel een vermoeiende en tijdrovende klus om er steeds achter te kruipen… hm…
Ik vind je laatste alinea briljant en angstaanjagend… Hoezo passief? Eerder creatief! Wees lief voor ons in je ideeën alsjeblieft… Ik denk mee.
vannelle wijzigde dit bericht op 11-03-2023 00:03
Reden: Het werd zelfs komisch met de typo’s… pfff…
Reden: Het werd zelfs komisch met de typo’s… pfff…
0.22% gewijzigd
vrijdag 10 maart 2023 om 20:26
Nee ga weg, een permaban nog wel! HOE dan. Ik heb zo met je te doen 
Gedachten doen rare dingen en zelftwijfel is verschrikkelijk.
De positieve kant is wel dat je heel betrokken bent bij ons en wat we van je vinden. Ik denk dat mensen zich wel veilig voelen bij jou en dat je veel warmte in je hebt. Maar dit vul ik compleet in.
Een milde doch uitdagende challenge die moed vergt, ik denk aan: vertel de komende week aan minstens 1 persoon eerlijk wat je van binnen voelt.
Voor mij zou dit een grote uitdaging zijn omdat ik amper over mijn gevoelens praat, laat staan mijn échte ongefilterde gevoelens. Die moeten vaak geheim blijven, denk ik dan, zonder dat ik eigenlijk weet waarom. Is meer een gewoonte en vanwege het vermijden van eventuele conflicten. Ik weet ook vaak niet eens wat ik voel in gezelschap, omdat het toch geheim is. Maar de keren dat ik het deelde, leverde het altijd iets positiefs op. Dus ik zou het vaker willen doen. Dit zou je kunnen zien als een raam in je (Berlijnse) muur denk ik.
Wat vind(en) je/jullie?
Je zou als irl een brug te ver is (of juist te simpel?), ook hier een diepe angst of geheim van jezelf kunnen delen dat jou voor jouw gevoel kwetsbaar maakt.
Beiden zijn voor mij wel op een level dat ik er licht nerveus van word als ik eraan denk.
Gedachten doen rare dingen en zelftwijfel is verschrikkelijk.
De positieve kant is wel dat je heel betrokken bent bij ons en wat we van je vinden. Ik denk dat mensen zich wel veilig voelen bij jou en dat je veel warmte in je hebt. Maar dit vul ik compleet in.
Een milde doch uitdagende challenge die moed vergt, ik denk aan: vertel de komende week aan minstens 1 persoon eerlijk wat je van binnen voelt.
Voor mij zou dit een grote uitdaging zijn omdat ik amper over mijn gevoelens praat, laat staan mijn échte ongefilterde gevoelens. Die moeten vaak geheim blijven, denk ik dan, zonder dat ik eigenlijk weet waarom. Is meer een gewoonte en vanwege het vermijden van eventuele conflicten. Ik weet ook vaak niet eens wat ik voel in gezelschap, omdat het toch geheim is. Maar de keren dat ik het deelde, leverde het altijd iets positiefs op. Dus ik zou het vaker willen doen. Dit zou je kunnen zien als een raam in je (Berlijnse) muur denk ik.
Wat vind(en) je/jullie?
Je zou als irl een brug te ver is (of juist te simpel?), ook hier een diepe angst of geheim van jezelf kunnen delen dat jou voor jouw gevoel kwetsbaar maakt.
Beiden zijn voor mij wel op een level dat ik er licht nerveus van word als ik eraan denk.
vrijdag 10 maart 2023 om 23:52
Allemachtig, ik kreeg halverwege je post al een hartverzakking… Dus te simpel: nee, geenszins!!
Vertellen wat je werkelijk voelt… slik… Dat voelt als al je kleren uittrekken middenin een drukke winkelstraat. Op zaterdagmiddag… In de grote stad…
Ik zou er haast een fietstocht naar Berlijn voor over hebben… Om “veilig” vanachter die muur te fluisteren wat ik voel… Als ik je achterop meeneem en aan de andere kant van de muur parkeer, telt dat dan? Ongezien, bijna ongehoord, maar wel gezegd…?
Lichte paniek hier nu, hart klopt in mijn keel , hartslag op marathonstand, rode harses, brein met overuren. “Hier moet een creatieve oplossing voor komen”, zoiets speelt zich nu ter geruststelling af in mijn hoofd…
Vertellen wat je werkelijk voelt… slik… Dat voelt als al je kleren uittrekken middenin een drukke winkelstraat. Op zaterdagmiddag… In de grote stad…
Ik zou er haast een fietstocht naar Berlijn voor over hebben… Om “veilig” vanachter die muur te fluisteren wat ik voel… Als ik je achterop meeneem en aan de andere kant van de muur parkeer, telt dat dan? Ongezien, bijna ongehoord, maar wel gezegd…?
Lichte paniek hier nu, hart klopt in mijn keel , hartslag op marathonstand, rode harses, brein met overuren. “Hier moet een creatieve oplossing voor komen”, zoiets speelt zich nu ter geruststelling af in mijn hoofd…
vrijdag 10 maart 2023 om 23:59
Weet je wat het is? Ik neem me heel vaak voor me kwetsbaar op te stellen. Om mijn nog best verse vrienden te vertellen hoe moeilijk ik denk. Juist ook vanwege wat jij (Vage) hier eerder postte, dat je vrienden vermijdt die excuses maken, en ook waarom. Dat wil ik niet en dus wil ik dat vóór zijn, ze vertellen hoe bang ik soms ben, hoe bezwaard ik me voel, hoe ik bang ben door de mand te vallen.
Maar ik durf het niet. Het moment is er nooit naar. En dan ook écht niet naar, en ik kan ze moeilijk dwingen. Wil ik ook niet. Kom je op het punt van ruimte innemen…
Ze weten wel ietsje, IETSje… Ik zal kijken of ik ze komende week iets meer Vannelle kan laten zien… slik… En anders, mag ik je dan alsnog achterop de fiets meenemen naar Berlijn? Als escape? (Hoe zou zoiets ooit uit te leggen zijn: iemand achterop de fiets meenemen naar Berlijn om vervolgens vanachter de andere kant van de muur jezelf nog kwetsbaarder op te stellen dan die hele muur bleek te zijn…)
Je bent niet goed voor mijn hart!
Of toch juist wel…
Maar ik durf het niet. Het moment is er nooit naar. En dan ook écht niet naar, en ik kan ze moeilijk dwingen. Wil ik ook niet. Kom je op het punt van ruimte innemen…
Ze weten wel ietsje, IETSje… Ik zal kijken of ik ze komende week iets meer Vannelle kan laten zien… slik… En anders, mag ik je dan alsnog achterop de fiets meenemen naar Berlijn? Als escape? (Hoe zou zoiets ooit uit te leggen zijn: iemand achterop de fiets meenemen naar Berlijn om vervolgens vanachter de andere kant van de muur jezelf nog kwetsbaarder op te stellen dan die hele muur bleek te zijn…)
Je bent niet goed voor mijn hart!
Of toch juist wel…
zaterdag 11 maart 2023 om 07:06
Je moet er "gewoon" met ze over gaan praten. Echte vrienden staan daarvoor open en ze zullen enorm hun best doen je te begrijpen als ze om je geven. Misschien zijn ze verbaasd, hadden ze dit nooit vermoed, maar ze zullen je nog beter leren kennen.
Mijn vrienden weten het van me. Sommigen vertel ik heel openlijk hoe ik over mezelf denk en ook waarom ik weleens onbenaderbaar kan zijn.
Het is niet zo dat iedereen het moeiteloos begrijpt, maar dat komt vooral omdat ik overkom als een dame die zichzelf heel goed redt. Een gangmaker zelfs.
Ik heb een heel goede vriendin die iets dergelijks heeft, alleen in iets mindere mate. Het is fijn om erover te kunnen praten en het is bevrijdend iemand te kennen die helemaal begrijpt wat je vertelt. Die aan een half woord genoeg heeft.
Ze zegt weleens: "Hou toch op, jij kunt alles!"
En dan denk ik: "Nee, ik kan helemaal niets!"
Maar ze bedoelt het goed. Zo ziet ze mij, als een persoon met veel talenten.
Ze weet als geen ander dat ik mezelf als een kneus zie. En ze begrijpt het gevoel daarachter en de continue angst "door de mand te vallen". Die angst delen we.
Mijn vrienden weten het van me. Sommigen vertel ik heel openlijk hoe ik over mezelf denk en ook waarom ik weleens onbenaderbaar kan zijn.
Het is niet zo dat iedereen het moeiteloos begrijpt, maar dat komt vooral omdat ik overkom als een dame die zichzelf heel goed redt. Een gangmaker zelfs.
Ik heb een heel goede vriendin die iets dergelijks heeft, alleen in iets mindere mate. Het is fijn om erover te kunnen praten en het is bevrijdend iemand te kennen die helemaal begrijpt wat je vertelt. Die aan een half woord genoeg heeft.
Ze zegt weleens: "Hou toch op, jij kunt alles!"
En dan denk ik: "Nee, ik kan helemaal niets!"
Maar ze bedoelt het goed. Zo ziet ze mij, als een persoon met veel talenten.
Ze weet als geen ander dat ik mezelf als een kneus zie. En ze begrijpt het gevoel daarachter en de continue angst "door de mand te vallen". Die angst delen we.
zaterdag 11 maart 2023 om 13:30
Dat lijkt me heerlijk Lieneke, dat je dat kunt delen op zo’n manier. Dat is wat je terugkrijgt voor je openheid, mooi!
Ik vind het lastig. Ben best wel een open boek, maar alleen het eerste deel zeg maar: niet het héle boek… Mensen zien mij ook als een sterke, stoere, zelfstandige vrouw, humor, open, gezellig. Dat daar een wereld achter schuilgaat kan niet iedereen mee overweg. Voor zover bekend dan… Terwijl het die wereld erachter is die het mogelijk maakt denk ik. De intensiteit waarmee ik voel, die is soms te overweldigend en heeft er denk ik voor gezorgd dat ik “vrij gemakkelijk” een knop om kan zetten (dat klinkt alsof ik die knop onder controle heb: dat is niet zo! Het gevoel zet zichzelf uit als het dat nodig acht, heel irritant, maar ook behulpzaam…).
Mijn familie heeft geen idee, kent mij niet, mijn ex kon er niet veel mee - te oppervlakkig denk ik. Mijn vrienden waarderen het enorm, maar ik moet er nog erg aan wennen dat dat zo is… Dit is nieuw voor me en ik merk dat ik dat spannend vind. Er mogen zijn en ruimte in (mogen) nemen is echt iets waar ik heel onbekend mee ben… Liever met een witte vlag aan een stok achter die muur… En toch ook niet, want het lijkt me, hoe moeilijk en onvoorstelbaar ook, ook wel soort van fijn als je dat echt zo kunt voelen. Als je écht kunt voelen en geloven dat je er mag zijn.
(Pff, heftig vind ik het altijd om te voelen dag ik dat niet zo voel… Word ik emotioneel van…)
Ik vind het lastig. Ben best wel een open boek, maar alleen het eerste deel zeg maar: niet het héle boek… Mensen zien mij ook als een sterke, stoere, zelfstandige vrouw, humor, open, gezellig. Dat daar een wereld achter schuilgaat kan niet iedereen mee overweg. Voor zover bekend dan… Terwijl het die wereld erachter is die het mogelijk maakt denk ik. De intensiteit waarmee ik voel, die is soms te overweldigend en heeft er denk ik voor gezorgd dat ik “vrij gemakkelijk” een knop om kan zetten (dat klinkt alsof ik die knop onder controle heb: dat is niet zo! Het gevoel zet zichzelf uit als het dat nodig acht, heel irritant, maar ook behulpzaam…).
Mijn familie heeft geen idee, kent mij niet, mijn ex kon er niet veel mee - te oppervlakkig denk ik. Mijn vrienden waarderen het enorm, maar ik moet er nog erg aan wennen dat dat zo is… Dit is nieuw voor me en ik merk dat ik dat spannend vind. Er mogen zijn en ruimte in (mogen) nemen is echt iets waar ik heel onbekend mee ben… Liever met een witte vlag aan een stok achter die muur… En toch ook niet, want het lijkt me, hoe moeilijk en onvoorstelbaar ook, ook wel soort van fijn als je dat echt zo kunt voelen. Als je écht kunt voelen en geloven dat je er mag zijn.
(Pff, heftig vind ik het altijd om te voelen dag ik dat niet zo voel… Word ik emotioneel van…)
zaterdag 11 maart 2023 om 15:36
Mooi en stoer dat je daar open over bent Lieneke. Nouja, weet niet of je het zelf ook stoer vindt, ik vind het heel wat.
Ik had het geschreven kunnen hebben Vannelle, je laatste post.
Ik word daar ook altijd emotioneel van. Dat ik telkens weer constateer dat ik mezelf geen liefde waard vind.
Mijn opgeworpen challenge maakt ook bij mij van alles los.
Ben er nog even op aan het broeden.
Ik had het geschreven kunnen hebben Vannelle, je laatste post.
Ik word daar ook altijd emotioneel van. Dat ik telkens weer constateer dat ik mezelf geen liefde waard vind.
Mijn opgeworpen challenge maakt ook bij mij van alles los.
Ben er nog even op aan het broeden.
zaterdag 11 maart 2023 om 23:25
Ben benieuwd wat er uit je ei komt…
Ik vind je ook stoer Lieneke! Sowieso met de dingen die je post, met hoe je over jezelf denkt, hoe je daarmee omgaat, hoe je - zo “op papier” - lijkt te zijn en je leven leeft. Je komt steeds verrassend uit de hoek vind ik, bijzonder.
Dat vind ik sowieso van de mensen hier. Ik blijf me verbazen over alle woorden, over de herkenning, over de verschillen en overeenkomsten. Over hoe het er hier mag zijn, terwijl het soms zo’n zware dobber is IRL. De tegenstrijdigheid in gevoel. Het rationeel weten en emotioneel zwe(r)ven.
Nu ja… dat zo…
De uitdaging vind ik moeilijk… Ook in het licht van de vraag of het wel verstandig is om sommige dingen te delen. En zo niet, wat dan wel en wat niet?? De gevolgen, afwijzing, onbegrip, het liever niet hebben geweten… Allemaal invullerij, en daar ging het juist om geloof ik… zucht… Niet voor niets een uitdaging…
Ik vind je ook stoer Lieneke! Sowieso met de dingen die je post, met hoe je over jezelf denkt, hoe je daarmee omgaat, hoe je - zo “op papier” - lijkt te zijn en je leven leeft. Je komt steeds verrassend uit de hoek vind ik, bijzonder.
Dat vind ik sowieso van de mensen hier. Ik blijf me verbazen over alle woorden, over de herkenning, over de verschillen en overeenkomsten. Over hoe het er hier mag zijn, terwijl het soms zo’n zware dobber is IRL. De tegenstrijdigheid in gevoel. Het rationeel weten en emotioneel zwe(r)ven.
Nu ja… dat zo…
De uitdaging vind ik moeilijk… Ook in het licht van de vraag of het wel verstandig is om sommige dingen te delen. En zo niet, wat dan wel en wat niet?? De gevolgen, afwijzing, onbegrip, het liever niet hebben geweten… Allemaal invullerij, en daar ging het juist om geloof ik… zucht… Niet voor niets een uitdaging…
zondag 12 maart 2023 om 21:11
Nou hier een update van mij wbt de challenge.
Ik ging eerst helemaal de diepte in en maakte mijn borst nat wbt diepere gevoelens die ik wilde delen met een goede vriend. Daar wat over op papier gezet. Spanning en angst alom. En toen toch maar besloten voor "eerst een raampje" en het niet allemaal zo zwaar te maken.
Ik heb de betreffende vriend recent om hulp gevraagd met een project. Maar nog een beetje in het midden gelaten dat mijn onzekerheid, chaos en faalangst als het op de uitvoering aankomt vrij prominent aanwezig zijn. Nu heb ik hem gisteren verteld dat dit speelt, en het een patroon in mijn leven is en dat ik hierbij hulp kan gebruiken.
Dit landde eerst niet, hij dacht dat het zomaar wat opmerkingen waren denk ik. Hij voelde zich niet persoonlijk aangesproken, misschien ook omdat ik niet concreet genoeg was. Of omdat er geen emotie in doorklonk? Dit stelde mijn zelfvertrouwen op de proef, ik wilde het erbij laten, dit ligt aan mij, ik kan dit niet vragen, ik moet gewoon niet zo moeilijk doen en zelf die stappen zetten...
Dus toen was het even stil, maar toen vroeg hij "wat kan ik doen om je te helpen?"
Hier wilde ik het opnieuw gaan bagatelliseren of zeggen ja weet ik ook niet, laat maar. Maar heb gezegd dat ik het beter doe als het project van ons samen is, en als we bijvoorbeeld samen een concreet stappenplan kunnen maken, en dat ik een duwtje in de rug nodig heb. Nu gaat hij een voorstel maken en wat data met me inplannen waarop we aan de slag gaan.
Hij is in zijn werk ook een begeleider voor anderen en kan dat goed. Hij had dit alleen niet met mij geassocieerd denk ik, omdat ik natuurlijk een onafhankelijke/stoere boss lady ben. Hij was een beetje van slag leek het.
En ik voel me nu onzeker, bezwaard, alsof ik faal door de leiding over iets wat mijn eigen project is, uit handen te geven aan een vriend die alleen maar een dag of twee zou meehelpen. Maar ook een gevoel van bevrijding en ongeloof, kan het echt zo makkelijk gaan? Mag dat?
Ik weet ook niet of ik hier nu goed aan heb gedaan of dat het op één of andere manier kinderachtig en het ontlopen van verantwoordelijkheid is, of dat het manipulatief is. Ik wil niet die manipulatieve vrouw zijn die zich hulpeloos voordoet en anderen voor haar karretje spant.
Ik stel me ook voor dat hij zich nu in stilte genaaid voelt, dat hij denkt ja jezus nu zit ik dit te doen, waarom doet ze dit zelf niet? Dat ik van mijn voetstuk val en hij zijn respect voor mij verliest. Bang dat hij boos is of teleurgesteld en met tegenzin gaat helpen.
Naar jullie toe ook, heb een beetje het gevoel dat ik een goed voorbeeld moet geven met deze challenge en echt een grote stap moet zetten, zo voelt dit niet echt.
Hallo zelftwijfel.
Ik ging eerst helemaal de diepte in en maakte mijn borst nat wbt diepere gevoelens die ik wilde delen met een goede vriend. Daar wat over op papier gezet. Spanning en angst alom. En toen toch maar besloten voor "eerst een raampje" en het niet allemaal zo zwaar te maken.
Ik heb de betreffende vriend recent om hulp gevraagd met een project. Maar nog een beetje in het midden gelaten dat mijn onzekerheid, chaos en faalangst als het op de uitvoering aankomt vrij prominent aanwezig zijn. Nu heb ik hem gisteren verteld dat dit speelt, en het een patroon in mijn leven is en dat ik hierbij hulp kan gebruiken.
Dit landde eerst niet, hij dacht dat het zomaar wat opmerkingen waren denk ik. Hij voelde zich niet persoonlijk aangesproken, misschien ook omdat ik niet concreet genoeg was. Of omdat er geen emotie in doorklonk? Dit stelde mijn zelfvertrouwen op de proef, ik wilde het erbij laten, dit ligt aan mij, ik kan dit niet vragen, ik moet gewoon niet zo moeilijk doen en zelf die stappen zetten...
Dus toen was het even stil, maar toen vroeg hij "wat kan ik doen om je te helpen?"
Hier wilde ik het opnieuw gaan bagatelliseren of zeggen ja weet ik ook niet, laat maar. Maar heb gezegd dat ik het beter doe als het project van ons samen is, en als we bijvoorbeeld samen een concreet stappenplan kunnen maken, en dat ik een duwtje in de rug nodig heb. Nu gaat hij een voorstel maken en wat data met me inplannen waarop we aan de slag gaan.
Hij is in zijn werk ook een begeleider voor anderen en kan dat goed. Hij had dit alleen niet met mij geassocieerd denk ik, omdat ik natuurlijk een onafhankelijke/stoere boss lady ben. Hij was een beetje van slag leek het.
En ik voel me nu onzeker, bezwaard, alsof ik faal door de leiding over iets wat mijn eigen project is, uit handen te geven aan een vriend die alleen maar een dag of twee zou meehelpen. Maar ook een gevoel van bevrijding en ongeloof, kan het echt zo makkelijk gaan? Mag dat?
Ik weet ook niet of ik hier nu goed aan heb gedaan of dat het op één of andere manier kinderachtig en het ontlopen van verantwoordelijkheid is, of dat het manipulatief is. Ik wil niet die manipulatieve vrouw zijn die zich hulpeloos voordoet en anderen voor haar karretje spant.
Ik stel me ook voor dat hij zich nu in stilte genaaid voelt, dat hij denkt ja jezus nu zit ik dit te doen, waarom doet ze dit zelf niet? Dat ik van mijn voetstuk val en hij zijn respect voor mij verliest. Bang dat hij boos is of teleurgesteld en met tegenzin gaat helpen.
Naar jullie toe ook, heb een beetje het gevoel dat ik een goed voorbeeld moet geven met deze challenge en echt een grote stap moet zetten, zo voelt dit niet echt.
Hallo zelftwijfel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
