Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
zondag 19 februari 2023 om 02:22
Precies dat Lieneke heb ik ook; die duisternis... Dat doffe gevoel in de ogen, en tegelijkertijd de plicht door te gaan. Ik voel me slecht, heel slecht, en ik voel me schuldig dat ik me zo voel. En schuldig dat ik me daarover schuldig voel, omdat het accepteren waarschijnlijk beter zou helpen. Maar accepteren van de duisternis brengt de angst dat je het als een deken om je heen legt, het omarmt en je erdoor mee laat voeren. Wat niet eens per se een angst is als wel een verlangen. En dat is dan ook weer niet goed… Al die keerzijdes…
Het zou fijn zijn me eens niet schuldig te hoeven voelen. Er gewoon te zijn, er te mogen zijn. Met al mijn eigen aardigheden (bewust met spatie, niet per se van harte). En toch zou het ook zo fijn zijn er niet te hoeven zijn.
Het stomme is dat het zich allemaal in je eigen hoofd afspeelt. Je maakt jezelf gek. Misschien is de truc wel wat milder naar jezelf te kijken. Maar hóe dan, want de criticasters in mijn hoofd vieren hoogtij. Ik heb best een leuk leven nu, maar ik lijk niet in staat het te leven. Ik lijk niet in staat het van mezelf te mogen leven, het te mogen benutten, de ruimte in te mogen nemen. Waarom doe ik mezelf dat aan? Waarom ben ik zo streng voor mezelf, waarom kan ik niet met -al was het maar 1% van de - mildheid die ik naar anderen heb naar mezelf kijken? Waarom voel ik me schuldig dat ik besta, terwijl ik weet dat er mensen zijn die blij met me zijn?
En het ergste vind ik nog wel dat ik mezelf niet eerlijk vind naar al die mensen toe. Want ze zouden eens moeten weten wat ik écht denk als ik alleen thuis ben. Hoe ik strijd met mezelf, met het leven.
Nu ja, wat ik al zei, jezelf gek maken met gedachten: dat is wel een kernkwaliteit van me geloof ik…
Quote maar niet, ik vind het niet zo tof dat ik het opschrijf, dus wellicht haal ik het weer weg…
Het zou fijn zijn me eens niet schuldig te hoeven voelen. Er gewoon te zijn, er te mogen zijn. Met al mijn eigen aardigheden (bewust met spatie, niet per se van harte). En toch zou het ook zo fijn zijn er niet te hoeven zijn.
Het stomme is dat het zich allemaal in je eigen hoofd afspeelt. Je maakt jezelf gek. Misschien is de truc wel wat milder naar jezelf te kijken. Maar hóe dan, want de criticasters in mijn hoofd vieren hoogtij. Ik heb best een leuk leven nu, maar ik lijk niet in staat het te leven. Ik lijk niet in staat het van mezelf te mogen leven, het te mogen benutten, de ruimte in te mogen nemen. Waarom doe ik mezelf dat aan? Waarom ben ik zo streng voor mezelf, waarom kan ik niet met -al was het maar 1% van de - mildheid die ik naar anderen heb naar mezelf kijken? Waarom voel ik me schuldig dat ik besta, terwijl ik weet dat er mensen zijn die blij met me zijn?
En het ergste vind ik nog wel dat ik mezelf niet eerlijk vind naar al die mensen toe. Want ze zouden eens moeten weten wat ik écht denk als ik alleen thuis ben. Hoe ik strijd met mezelf, met het leven.
Nu ja, wat ik al zei, jezelf gek maken met gedachten: dat is wel een kernkwaliteit van me geloof ik…
Quote maar niet, ik vind het niet zo tof dat ik het opschrijf, dus wellicht haal ik het weer weg…
zondag 19 februari 2023 om 02:28
Avage, jij klinkt op de een of andere manier alsof je die worsteling hebt doorgemaakt en erdoorheen bent gekomen. Waar begin je zo’n reis? Als ik zo vrij mag zijn de vraag te stellen…
(En nu ben ik geneigd allerlei opties neer te kwakken, maar een open vraag lijkt me zinvoller, aangezien ik er zelf niet uitkom en dan dus ook beter geen meerkeuze-opties als beperkende factor mee kan geven
)
(En nu ben ik geneigd allerlei opties neer te kwakken, maar een open vraag lijkt me zinvoller, aangezien ik er zelf niet uitkom en dan dus ook beter geen meerkeuze-opties als beperkende factor mee kan geven
)
zondag 19 februari 2023 om 10:51
Tja dat weet ik niet. Ik denk dat ieder z'n eigen reis maakt.
Wat ik wel vaak merk voor mezelf is dat het altijd iets compleet anders moet zijn dan ik dacht. Ik wil iets graag hebben of houden, dan moet ik het noodgedwongen loslaten. Ik doe iets wat volgens anderen goed is, brengt het me verder van huis. Ik wil eindelijk écht iets bereiken, gaat het direct al mis. Ik heb zo veel geprobeerd wat faalde. Steeds een klap in m'n gezicht. Waardoor je veel moet loslaten en verliezen, in plaats van dat je iets opbouwt voor je gevoel. Maar misschien is dat wel juist het "geheim." Dat je als mens lessen in nederigheid leert en leert om je over te geven, in plaats van alles strak te willen vasthouden en regisseren. Daar is waarschijnlijk geen snelle manier voor.
Ik heb allerlei hulp gehad, een psychotherapeut, diverse coaches, een haptotherapeut, veel gemediteerd, yoga, sport, zelfhulpboeken, met vrienden gepraat. Ik weet niet of het echt uitmaakt wat je precies doet of waar je begint. Ik heb relaties gehad waarin ik voor rotte vis werd uitgemaakt, daar heb ik ook veel aan gehad. Het was eerlijke feedback en legde mijn patronen bloot. Ik zag mezelf hysterisch huilen in de auto en dacht "dit is de onmacht van een kind, dit kan niet eens over deze relatie gaan." Die relaties hielpen om mijn boosheid echt te gaan voelen en te gaan zien dat ik een moeilijke, vervelende vrouw was om mee samen te zijn, juist omdat ik zo graag liefde en troost wilde.
Je zal altijd compleet tegen je eigen natuur in moeten gaan denk ik, om te groeien en dat voelt sowieso nooit goed, wanneer je vast zit in je overtuigingen. Er wordt toch iets van je afgenomen, waarin je misschien nog stiekem hoopt op verlossing.
Ik ben gaan inzien dat ik egoïstisch en arrogant was met mijn schuldgevoelens. Voor mij zijn die heel groot en belangrijk maar een ander heeft er geen boodschap aan. Mensen willen liefde geven aan elkaar, aan mij, kansen komen op mijn pad en ik blokkeer alles omdat ik bang ben. Geen respect voor het leven, door mezelf weg te stoppen. Er zit zoveel liefde in mij maar dat voelde ik niet, omdat ik bang was voor die gevoelens en alles onderdrukte. Eigenlijk is dat arrogant. Je verdriet is liefde, de liefde van een kind voor haar ouders. Als je dat omarmt, word je overspoeld door onmacht en ben je reddeloos. Maar als je het niet doet, is er nooit echte liefde in je leven, alleen de gebruikelijke vervangers van liefde en de daarbij horende pijn en schaamte.
Mijn eerste therapeut zei al tijdens de eerste afspraak: "stoppen met denken, ga voelen." Gewoon gaan kijken, naar dingen, je huis, naar alles wat lelijk is, aan jezelf, aan je leven. Zonder te oordelen. Dat maakt dat je vanzelf andere keuzes gaat maken denk ik. Maar kijk er niet van weg, en stop een nieuw gevoel niet direct in het hokje "gevaarlijk." Gevoelens zijn niet de vijand. Ik leerde dat boosheid een vriend is, angst puur gegenereerd wordt door mijn zenuwstelsel en dat er altijd liefde mijn hart is, ook al voel ik die niet. Maar ik kan er wel naartoe gaan, door te aanvaarden wat er allemaal overheen ligt. Verdriet, pijn, angst, een verdrietig kind. Neem het in je armen, al duurt het een week of ben je 6 weken somber. Stop met alles willen beslissen en vasthouden aan fijne gevoelens.
Dus misschien is het iets als: bewustwording, acceptatie, weerstanden omzeilen en nieuwe gewoontes aanleren, voor je gewonde zelf gaan zorgen.
Weerstanden omzeilen duurde bij mij het langst en daarvoor waren al die hulpmiddelen en relaties nodig. Een mens is zeer volhardend in het willen laten bestaan van z'n patronen en overtuigingen. Je moet ze echt te slim af zijn en daar heb je feedback van anderen voor nodig. Je ziet je eigen blinde vlekken gewoon niet en dat ga je ook niet zien, zonder je blik te verruimen of met je neus op de feiten gedrukt te worden.
En vooral nooit cynisch en sarcastisch zijn. Durf die "aansteller" te zijn die bang, naïef, afhankelijk is en kwetsbaar. Dat is mijn leefregel. Als ik mezelf betrap op een cynische gedachte, of achterdocht over wat anderen over me denken, STOP er direct mee. Zelfbescherming is de grote vernietigende kracht in al onze relaties.
Maarja als iemand me van tevoren had gezegd dat dit mijn pad naar ontwikkeling moest zijn had ik er ook niets mee gekund, het loopt ook maar zoals het loopt denk ik.
Wat ik wel vaak merk voor mezelf is dat het altijd iets compleet anders moet zijn dan ik dacht. Ik wil iets graag hebben of houden, dan moet ik het noodgedwongen loslaten. Ik doe iets wat volgens anderen goed is, brengt het me verder van huis. Ik wil eindelijk écht iets bereiken, gaat het direct al mis. Ik heb zo veel geprobeerd wat faalde. Steeds een klap in m'n gezicht. Waardoor je veel moet loslaten en verliezen, in plaats van dat je iets opbouwt voor je gevoel. Maar misschien is dat wel juist het "geheim." Dat je als mens lessen in nederigheid leert en leert om je over te geven, in plaats van alles strak te willen vasthouden en regisseren. Daar is waarschijnlijk geen snelle manier voor.
Ik heb allerlei hulp gehad, een psychotherapeut, diverse coaches, een haptotherapeut, veel gemediteerd, yoga, sport, zelfhulpboeken, met vrienden gepraat. Ik weet niet of het echt uitmaakt wat je precies doet of waar je begint. Ik heb relaties gehad waarin ik voor rotte vis werd uitgemaakt, daar heb ik ook veel aan gehad. Het was eerlijke feedback en legde mijn patronen bloot. Ik zag mezelf hysterisch huilen in de auto en dacht "dit is de onmacht van een kind, dit kan niet eens over deze relatie gaan." Die relaties hielpen om mijn boosheid echt te gaan voelen en te gaan zien dat ik een moeilijke, vervelende vrouw was om mee samen te zijn, juist omdat ik zo graag liefde en troost wilde.
Je zal altijd compleet tegen je eigen natuur in moeten gaan denk ik, om te groeien en dat voelt sowieso nooit goed, wanneer je vast zit in je overtuigingen. Er wordt toch iets van je afgenomen, waarin je misschien nog stiekem hoopt op verlossing.
Ik ben gaan inzien dat ik egoïstisch en arrogant was met mijn schuldgevoelens. Voor mij zijn die heel groot en belangrijk maar een ander heeft er geen boodschap aan. Mensen willen liefde geven aan elkaar, aan mij, kansen komen op mijn pad en ik blokkeer alles omdat ik bang ben. Geen respect voor het leven, door mezelf weg te stoppen. Er zit zoveel liefde in mij maar dat voelde ik niet, omdat ik bang was voor die gevoelens en alles onderdrukte. Eigenlijk is dat arrogant. Je verdriet is liefde, de liefde van een kind voor haar ouders. Als je dat omarmt, word je overspoeld door onmacht en ben je reddeloos. Maar als je het niet doet, is er nooit echte liefde in je leven, alleen de gebruikelijke vervangers van liefde en de daarbij horende pijn en schaamte.
Mijn eerste therapeut zei al tijdens de eerste afspraak: "stoppen met denken, ga voelen." Gewoon gaan kijken, naar dingen, je huis, naar alles wat lelijk is, aan jezelf, aan je leven. Zonder te oordelen. Dat maakt dat je vanzelf andere keuzes gaat maken denk ik. Maar kijk er niet van weg, en stop een nieuw gevoel niet direct in het hokje "gevaarlijk." Gevoelens zijn niet de vijand. Ik leerde dat boosheid een vriend is, angst puur gegenereerd wordt door mijn zenuwstelsel en dat er altijd liefde mijn hart is, ook al voel ik die niet. Maar ik kan er wel naartoe gaan, door te aanvaarden wat er allemaal overheen ligt. Verdriet, pijn, angst, een verdrietig kind. Neem het in je armen, al duurt het een week of ben je 6 weken somber. Stop met alles willen beslissen en vasthouden aan fijne gevoelens.
Dus misschien is het iets als: bewustwording, acceptatie, weerstanden omzeilen en nieuwe gewoontes aanleren, voor je gewonde zelf gaan zorgen.
Weerstanden omzeilen duurde bij mij het langst en daarvoor waren al die hulpmiddelen en relaties nodig. Een mens is zeer volhardend in het willen laten bestaan van z'n patronen en overtuigingen. Je moet ze echt te slim af zijn en daar heb je feedback van anderen voor nodig. Je ziet je eigen blinde vlekken gewoon niet en dat ga je ook niet zien, zonder je blik te verruimen of met je neus op de feiten gedrukt te worden.
En vooral nooit cynisch en sarcastisch zijn. Durf die "aansteller" te zijn die bang, naïef, afhankelijk is en kwetsbaar. Dat is mijn leefregel. Als ik mezelf betrap op een cynische gedachte, of achterdocht over wat anderen over me denken, STOP er direct mee. Zelfbescherming is de grote vernietigende kracht in al onze relaties.
Maarja als iemand me van tevoren had gezegd dat dit mijn pad naar ontwikkeling moest zijn had ik er ook niets mee gekund, het loopt ook maar zoals het loopt denk ik.
zondag 19 februari 2023 om 11:41
Dank je wel Avage! Wat fijn dat je je reis zo uitgebreid beschrijft! Leerzaam.
Klinkt niet als een weg om je op te verheugen, hoewel… Als die ‘verlichting’ op het einde wacht is elke weg de moeite waard denk ik. Vermoedelijk moet ik meer dóen in plaats van denken. Niet jarenlang dubben welke therapie het beste zou kunnen werken, maar gewoon eens ergens mee starten. Ik wil sowieso met haptotherapie aan de gang. Heb een therapeut benaderd onlangs en zij neemt binnenkort contact met me op. Ik ben benieuwd! Al jarenlang denk ik dat dat me erg zou kunnen helpen. Meer in mijn lijf, uit mijn hoofd.
Het is niet dat ik niks doe overigens, ik zet wel stappen, maar het lijkt te stagneren. Nu ben ik ook wel van het zevenmijlslaarzentempo: morgen alles opgelost… Dat hoop je dan. En dat dat niet kan weet ik en dat de weg lang is ook, maar het voelt nu alsof ik de verkeerde kant op glijd. Het is altijd twee stappen vooruit, stap terug, niks mis mee. Soms meerdere stappen terug. Nu voelt het meer alsof ik van de berg aan het lazeren ben en nergens houvast heb om dat tegen te houden. Of eigenlijk, heel eerlijk, voelt het meer alsof ik stiekem ergens een grot in ben gekropen en me onttrokken uit het zicht van iedereen een weg baan naar beneden. Doen alsof ik doorklauter omhoog, maar ondertussen op zoek naar een rustig plekje, omdat daar lijkt te liggen wat ik wil. De eenzaamheid.
Maar is dat dan echt waar ik heen wil? Ben ik nou aan het vallen of stiekem aan het afzakken? Is het nou wanhoop of op zoek naar rust? Is het nou bewust of onbewust? En is het nou wat ik wil of wat onoverkomelijk is?
Ik ga jouw post nog een aantal keer goed doorlezen Avage, want daar zitten wel wat punten in die me wellicht stilzetten. Dan maakt het ook niet meer uit of ik val of naar beneden klauter. Stilstand is niet altijd achteruitgang.
Klinkt niet als een weg om je op te verheugen, hoewel… Als die ‘verlichting’ op het einde wacht is elke weg de moeite waard denk ik. Vermoedelijk moet ik meer dóen in plaats van denken. Niet jarenlang dubben welke therapie het beste zou kunnen werken, maar gewoon eens ergens mee starten. Ik wil sowieso met haptotherapie aan de gang. Heb een therapeut benaderd onlangs en zij neemt binnenkort contact met me op. Ik ben benieuwd! Al jarenlang denk ik dat dat me erg zou kunnen helpen. Meer in mijn lijf, uit mijn hoofd.
Het is niet dat ik niks doe overigens, ik zet wel stappen, maar het lijkt te stagneren. Nu ben ik ook wel van het zevenmijlslaarzentempo: morgen alles opgelost… Dat hoop je dan. En dat dat niet kan weet ik en dat de weg lang is ook, maar het voelt nu alsof ik de verkeerde kant op glijd. Het is altijd twee stappen vooruit, stap terug, niks mis mee. Soms meerdere stappen terug. Nu voelt het meer alsof ik van de berg aan het lazeren ben en nergens houvast heb om dat tegen te houden. Of eigenlijk, heel eerlijk, voelt het meer alsof ik stiekem ergens een grot in ben gekropen en me onttrokken uit het zicht van iedereen een weg baan naar beneden. Doen alsof ik doorklauter omhoog, maar ondertussen op zoek naar een rustig plekje, omdat daar lijkt te liggen wat ik wil. De eenzaamheid.
Maar is dat dan echt waar ik heen wil? Ben ik nou aan het vallen of stiekem aan het afzakken? Is het nou wanhoop of op zoek naar rust? Is het nou bewust of onbewust? En is het nou wat ik wil of wat onoverkomelijk is?
Ik ga jouw post nog een aantal keer goed doorlezen Avage, want daar zitten wel wat punten in die me wellicht stilzetten. Dan maakt het ook niet meer uit of ik val of naar beneden klauter. Stilstand is niet altijd achteruitgang.
zondag 19 februari 2023 om 12:16
Mooi beschreven hoor, herkenbaar ook.
Vooruit willen is ook zoiets wat meestal juist stilstand oproept, bij mij dan. Misschien is eenzaam sterven in de grot juist de weg naar geboren worden in een nieuw leven. Maar doe het dan met geloof en overtuiging. Anders vecht je alleen maar tegen jezelf en dat vreet energie. Ik heb ook een jaar of langer in bed liggen eten. Pas toen het mocht van mezelf, stopte ik ermee.
Als elke vezel in mijn lichaam dit wil, wie ben ik dan, met mijn hoofd, om te vinden dat het niet mag? Ga ervoor.
Ik haal inspiratie uit het boeddhisme, leven met de dood onder je arm en mediteren als het dichtst grenzend aan sterven. Als je elke dag oprecht bereid bent om te sterven in je meditatie, je te laten meevoeren en alles los te laten, is er uiteindelijk niets meer om voor te vrezen en aan vast te klampen. En krijgt het leven in jezelf een keer de kans om uit zichzelf te gaan bloeien. Je weet niet wat er dan gebeurt.
Vooruit willen is ook zoiets wat meestal juist stilstand oproept, bij mij dan. Misschien is eenzaam sterven in de grot juist de weg naar geboren worden in een nieuw leven. Maar doe het dan met geloof en overtuiging. Anders vecht je alleen maar tegen jezelf en dat vreet energie. Ik heb ook een jaar of langer in bed liggen eten. Pas toen het mocht van mezelf, stopte ik ermee.
Als elke vezel in mijn lichaam dit wil, wie ben ik dan, met mijn hoofd, om te vinden dat het niet mag? Ga ervoor.
Ik haal inspiratie uit het boeddhisme, leven met de dood onder je arm en mediteren als het dichtst grenzend aan sterven. Als je elke dag oprecht bereid bent om te sterven in je meditatie, je te laten meevoeren en alles los te laten, is er uiteindelijk niets meer om voor te vrezen en aan vast te klampen. En krijgt het leven in jezelf een keer de kans om uit zichzelf te gaan bloeien. Je weet niet wat er dan gebeurt.
zondag 19 februari 2023 om 13:12
Je raakt me…De tranen lopen over mijn wangen. Pfff… iets met de kern raken enzo…
Het is heel erg tweeledig: het eenzaam sterven in de grot is onomkeerbaar, althans, als je het letterlijk neemt. En dat is de angst of juist het verlangen. Maar het is in figuurlijke zin inderdaad misschien wel wat nodig is… Door de drek heen, tot het uiterste gaan om vanaf daar te kunnen bouwen. In die zin ben ik aardig op weg geloof ik…
Je alternatieve sterven middels meditatie spreekt me wel aan. Niet dat dat me nou zo lekker lijkt om te doen, maar ik begrijp de essentie wel. Het boeddhisme is sowieso wel iets dat me aanspreekt: relaxed, reflecterend, eerlijk, niet veroordelend. Ik zou weleens een gesprekje met de Dalai Lama willen; dat zou vast en zeker veel wijsheden opleveren!
Ik ga maar eens in mijn boekenkast snuffelen en bij gebrek aan iets wat ik zoek naar de Kringloop voor wat boekengesnuffel.
Dank je wel! Ik heb heel veel aan wat je schrijft!!!
Het is heel erg tweeledig: het eenzaam sterven in de grot is onomkeerbaar, althans, als je het letterlijk neemt. En dat is de angst of juist het verlangen. Maar het is in figuurlijke zin inderdaad misschien wel wat nodig is… Door de drek heen, tot het uiterste gaan om vanaf daar te kunnen bouwen. In die zin ben ik aardig op weg geloof ik…
Je alternatieve sterven middels meditatie spreekt me wel aan. Niet dat dat me nou zo lekker lijkt om te doen, maar ik begrijp de essentie wel. Het boeddhisme is sowieso wel iets dat me aanspreekt: relaxed, reflecterend, eerlijk, niet veroordelend. Ik zou weleens een gesprekje met de Dalai Lama willen; dat zou vast en zeker veel wijsheden opleveren!
Ik ga maar eens in mijn boekenkast snuffelen en bij gebrek aan iets wat ik zoek naar de Kringloop voor wat boekengesnuffel.
Dank je wel! Ik heb heel veel aan wat je schrijft!!!
zondag 19 februari 2023 om 15:40
En niets is voor niets blijkt wel weer. Avage spoorde me aan naar de Kringloop te gaan.
Zat daar in een blad te lezen over een opvang voor chimpansees. Tranentrekkende verhalen sowieso, maar zo en passent werd meegegeven dat de mensen die bij die opvang werken heel wat leren van de dieren. De belangrijkste les: Die dieren hebben het ontzettend zwaar, heel slecht en traumatisch leven gehad, maar er zit een enorme levenslust in. Ze geven nooit op. De les: hoe zwaar het leven ook is, geef nooit op!
Die neem ik dus maar mee…
En Avage schreef: stop met denken, ga kijken. Loop ik tegen een cd aan “Luister naar je ogen”. Met daarachter een cd in het schap “Wie ben jij…”
Oké, meenemen dan maar, misschien brengt het iets onverwachts.
Als kers op de taart een boek van de Dalai Lama “Open je hart”, waarin hij de boeddhistische weg naar verlichting uitlegt, o.a. middels meditaties.
Ik vind het een bijzondere ‘vangst’ na wat er hier geschreven is.
Zat daar in een blad te lezen over een opvang voor chimpansees. Tranentrekkende verhalen sowieso, maar zo en passent werd meegegeven dat de mensen die bij die opvang werken heel wat leren van de dieren. De belangrijkste les: Die dieren hebben het ontzettend zwaar, heel slecht en traumatisch leven gehad, maar er zit een enorme levenslust in. Ze geven nooit op. De les: hoe zwaar het leven ook is, geef nooit op!
Die neem ik dus maar mee…
En Avage schreef: stop met denken, ga kijken. Loop ik tegen een cd aan “Luister naar je ogen”. Met daarachter een cd in het schap “Wie ben jij…”
Oké, meenemen dan maar, misschien brengt het iets onverwachts.
Als kers op de taart een boek van de Dalai Lama “Open je hart”, waarin hij de boeddhistische weg naar verlichting uitlegt, o.a. middels meditaties.
Ik vind het een bijzondere ‘vangst’ na wat er hier geschreven is.
zondag 19 februari 2023 om 17:18
en ontroerend verhaal over de chimpansees en hun verzorgers.
zondag 19 februari 2023 om 18:21
Bvj, dat is precies wat ik aan het doen ben/was(?). Ik was ook al afscheidsbrieven beginnen te schrijven. Wat weer problemen oplevert als in aan wie wel en aan wie niet, en wat zal sibling er wel niet van vinden als er geen brief is, wat zeg ik tegen vriendin die ik beloofd heb dat… etc. Maar goed, dat is dat eeuwige gediscussieer in mijn hoofd. Het gaf een vorm van rust om die stap te zetten, maar het maakt me ook enorm emotioneel. En dat laatste, zware gevoel klopt niet met de opluchting die het einde zou horen te geven. Ik ken de krochten, zowel bij mezelf als anderen, dat is ook waarom het zowel angst als verlangen opwekt. Maar het klopt niet. Al was het maar omdat ik er niet uitkom wat er met mijn katten moet gebeuren als ik er niet meer ben.
Ik kan er niet over schrijven nu verder en wil ook niet kwijt wat en hoe, maar dat ik iets op heb geschreven, waardoor ik woorden terug heb mogen ontvangen, geeft me net dat kleine beetje hoop. Uitzicht. Perspectief?
En dan lees ik in dat boek van de Dalai Lama en dan vallen sommige zinnen op die precies zeggen wat ik nu horen moet. Het zit in je hoofd, je kunt veranderen hoe je erover denkt.
En zo voelt het nu niet, maar dit tezamen met de stappen die ik van de week gezet heb (haptotherapeute benaderen bijvoorbeeld), maken dat ik erin geloof dat het niet per se voorbij hoeft te zijn. Blijf altijd proberen, grijp elke kans aan (Dalai Lama). En waarom zou je dat níet doen? Sterven kan altijd nog.
De woorden die Avage schreef en die mij raakten, het verhaal van de chimpansees waarbij ik mijn tranen weg zat te slikken (lekker wel in het openbaar…), de boeken en cd’s. Als het allemaal voorbij is, voor niks is, waarom is het er dan?
En het voelt enorm dubbel om dingen te doen als je je zo voelt. Het liefste zeg ik alle afspraken af. Maar dan is de kans groot dat ik echt op de bodem van de afgrond kom. Dus ga ik toch, naar de fysio, verjaardag, vrienden, etc. Met tegenzin, en het dubbele is dat ik mezelf kwalijk neem dat ik mezelf niet serieus neem, want ik heb er de energie niet voor. Ik ben kapot na zo’n dag of avond. Pak je rust, ook dát heb je nodig schreeuw ik dan in mijn eigen oor. Maar in die rust ga ik zitten piekeren, word ik nóg ongelukkiger. Dus dan maar elke kans aangrijpen dat ik toch iets leuks beleef. Dat pik je dan toch nog maar even mee “zo op de valreep” …
Snap je wat ik bedoel? Beetje wazig verhaal misschien… Maar zo probeer ik niet op de bodem van de put te komen. Of kopje onder te gaan in het drijfzand. Wat ook weer dubbel is, want is dat juist niet wat wél nodig is om er uiteindelijk doorheen te komen?
Vooralsnog ben ik nog op de been, dus kennelijk doe ik in elk geval íets goed…
Ik kan er niet over schrijven nu verder en wil ook niet kwijt wat en hoe, maar dat ik iets op heb geschreven, waardoor ik woorden terug heb mogen ontvangen, geeft me net dat kleine beetje hoop. Uitzicht. Perspectief?
En dan lees ik in dat boek van de Dalai Lama en dan vallen sommige zinnen op die precies zeggen wat ik nu horen moet. Het zit in je hoofd, je kunt veranderen hoe je erover denkt.
En zo voelt het nu niet, maar dit tezamen met de stappen die ik van de week gezet heb (haptotherapeute benaderen bijvoorbeeld), maken dat ik erin geloof dat het niet per se voorbij hoeft te zijn. Blijf altijd proberen, grijp elke kans aan (Dalai Lama). En waarom zou je dat níet doen? Sterven kan altijd nog.
De woorden die Avage schreef en die mij raakten, het verhaal van de chimpansees waarbij ik mijn tranen weg zat te slikken (lekker wel in het openbaar…), de boeken en cd’s. Als het allemaal voorbij is, voor niks is, waarom is het er dan?
En het voelt enorm dubbel om dingen te doen als je je zo voelt. Het liefste zeg ik alle afspraken af. Maar dan is de kans groot dat ik echt op de bodem van de afgrond kom. Dus ga ik toch, naar de fysio, verjaardag, vrienden, etc. Met tegenzin, en het dubbele is dat ik mezelf kwalijk neem dat ik mezelf niet serieus neem, want ik heb er de energie niet voor. Ik ben kapot na zo’n dag of avond. Pak je rust, ook dát heb je nodig schreeuw ik dan in mijn eigen oor. Maar in die rust ga ik zitten piekeren, word ik nóg ongelukkiger. Dus dan maar elke kans aangrijpen dat ik toch iets leuks beleef. Dat pik je dan toch nog maar even mee “zo op de valreep” …
Snap je wat ik bedoel? Beetje wazig verhaal misschien… Maar zo probeer ik niet op de bodem van de put te komen. Of kopje onder te gaan in het drijfzand. Wat ook weer dubbel is, want is dat juist niet wat wél nodig is om er uiteindelijk doorheen te komen?
Vooralsnog ben ik nog op de been, dus kennelijk doe ik in elk geval íets goed…
zondag 19 februari 2023 om 18:26
Ik bedoel het allemaal niet belerend ofzo overigens hoor! Verre van zelfs!
Het enige dat ik probeer is om zo goed of kwaad als het kan op papier te zetten wat er met mij gebeurt, zodat iemand anders er misschien wat aan heeft. Ik ben niet zo goed in het onder woorden brengen van wat ik voel of denk, maar alle beetjes helpen. En ik merk hoeveel het met mij doet wat anderen schrijven, dus al zou ik maar een minuscuul beetje bereiken van wat zij bereiken, dan ben ik al blij. Dan heeft het in elk geval zin gehad dat ik me zo voelde. Ofzo.
Het enige dat ik probeer is om zo goed of kwaad als het kan op papier te zetten wat er met mij gebeurt, zodat iemand anders er misschien wat aan heeft. Ik ben niet zo goed in het onder woorden brengen van wat ik voel of denk, maar alle beetjes helpen. En ik merk hoeveel het met mij doet wat anderen schrijven, dus al zou ik maar een minuscuul beetje bereiken van wat zij bereiken, dan ben ik al blij. Dan heeft het in elk geval zin gehad dat ik me zo voelde. Ofzo.
zondag 19 februari 2023 om 18:53
Lieve Vanelle,
Wat ontzettend naar dat je je zo rot voelt. Ik hoop dat je snel meer hulp krijgt dan nu.
Zelf geef ik familie opstellingen en ik vraag mij af of je je misschien verbonden het met het (tragische) lot van een van je familie leden? Dat het gevoel er niet te mogen zijn of gelukkig te zijn daar vandaan komt? Ik mag geen reclame maken maar je mag mij pb-en als je meer wilt weten.
In ieder geval sterkte en weet dat meer mensen om je geven dan jij denkt.
Max
Wat ontzettend naar dat je je zo rot voelt. Ik hoop dat je snel meer hulp krijgt dan nu.
Zelf geef ik familie opstellingen en ik vraag mij af of je je misschien verbonden het met het (tragische) lot van een van je familie leden? Dat het gevoel er niet te mogen zijn of gelukkig te zijn daar vandaan komt? Ik mag geen reclame maken maar je mag mij pb-en als je meer wilt weten.
In ieder geval sterkte en weet dat meer mensen om je geven dan jij denkt.
Max
zondag 19 februari 2023 om 19:19
Dank je wel…branningbrothers schreef: ↑19-02-2023 18:53Lieve Vanelle,
Wat ontzettend naar dat je je zo rot voelt. Ik hoop dat je snel meer hulp krijgt dan nu.
Zelf geef ik familie opstellingen en ik vraag mij af of je je misschien verbonden het met het (tragische) lot van een van je familie leden? Dat het gevoel er niet te mogen zijn of gelukkig te zijn daar vandaan komt? Ik mag geen reclame maken maar je mag mij pb-en als je meer wilt weten.
In ieder geval sterkte en weet dat meer mensen om je geven dan jij denkt.
Max
Jaren geleden ben ik weleens bij familieopstellingen geweest. De belangrijkste conclusie die ik daaruit kon trekken was dat mijn moeder daarnaartoe zou moeten. Als zij zou leren staan, zou ze misschien stoppen met mij te laten zitten. Dat klinkt wat gek misschien, maar eigenlijk denk ik dat het het antwoord op je vraag is.
Ik zou het nu niet kunnen, nog steeds niet, juist vanwege het onverwerkte leed aldaar. (En nu moet ik heel erg denken aan de post van Avage over opstellingen en de last van je ouders daar laten waar ie hoort… Maar ik weet niet of dat al wel kan…)
Mijn ouders hebben het niet zo best gedaan met de opvoeding, al deden ze op hun manier hun best. Ze wisten ook niet beter, en naar hun verleden en omstandigheden in het heden van toen, tsja... ze hadden allebei nogal een enorme rugzak. En ik heb in die omstandigheden ook maar gewoon gedaan wat ik kon. Wist ik veel. Zo deden we allemaal maar wat.
zondag 19 februari 2023 om 19:40
Met Opstellingen kunnen vele thema’s naar voren komen. Het zou kunnen dat als je nu een opstelling doet er een ander deel van je familie systeem je inzichten kan geven waar je iets aan hebt.
Zoals jij je jeugd beschrijft is erg herkenbaar voor mij. Mijn moeder gaat ook haar rol als moeder niet vervullen. Het omgaan en voelen van dat verdriet (en het mogen verlangen naar een moeder ook al weet ik dat geen zin heeft) was voor mij een grote stap in heling. Er is geen magisch trucje voor, ook geen magische opstelling. Behalve op dat moment zien hoe het is en hoe pijnlijk dat is. Soms kan het helend zijn om wat herstellende oefeningen te doen, dit is weer situatie afhankelijk.
Zoals jij je jeugd beschrijft is erg herkenbaar voor mij. Mijn moeder gaat ook haar rol als moeder niet vervullen. Het omgaan en voelen van dat verdriet (en het mogen verlangen naar een moeder ook al weet ik dat geen zin heeft) was voor mij een grote stap in heling. Er is geen magisch trucje voor, ook geen magische opstelling. Behalve op dat moment zien hoe het is en hoe pijnlijk dat is. Soms kan het helend zijn om wat herstellende oefeningen te doen, dit is weer situatie afhankelijk.
zondag 19 februari 2023 om 20:45
Mooi Avage en Vannelle, om te lezen door welke processen jullie gaan en zijn gegaan. En hoe jullie dat beleven. Ik herken er heel veel in, met name in het gevoel dat je hebt, of hebt gehad ten opzichte van jezelf. Goed om daarmee aan het werk te gaan op je eigen manier en zo tot inzichten te komen.
Ik ben zelf therapie-moe, boeken-moe en los daarvan ook enorm simpel en aards. Daarbij ben ik lui, ik wil me er niet meer mee bezig houden, ik wil gewoon niet meer vechten en uitpluizen. Ik kan het niet meer, het is te ingewikkeld en te vermoeiend voor me.
Ik probeer mijn best te doen op deze soms verrotte wereld en regelmatig ben ik verrast door de hardheid, de gemeenheid, of juist door de goedheid, de liefheid en de leukheid van mensen.
Maar aan mezelf werken kan ik niet meer en wil ik niet meer. Wat ik nu bereikt heb is goed, ik ben een normaal lid van de maatschappij, geen uitschot meer. Ooit was ik dat, een klein niksje dat op dat moment niets kon en niets voorstelde. Ik trok me terug en de wereld had ook geen last van me. Maar man, wat was ik wanhopig en ongelukkig.
Op een dag keek ik, in mijn herinnering was het vanaf het plafond, neer op mijn lichaam; ik zag mezelf zitten, verscholen in een hoekje en ik voelde een enorm medelijden, maar ook woede.
"Hoe haal ik het in mijn hoofd dat mensje zo te mishandelen en te verwaarlozen? " schreeuwde ik tegen mezelf. "Ik moet haar verd@mme redden, ik ben de enige die dat kan doen. Ze was ooit een klein, onschuldig kindje, ik laat haar toch niet zo eindigen??"
Dit was wel het begin van een opwaartse weg naar een meer menswaardig bestaan.
Ik ging mezelf als het ware "coachen": als ik neigde te verzanden in depressie en lethargie dan forceerde ik mezelf wat te bedenken. "Ga naar een sportschool, maak een reisje met de trein, rond je opleiding af, zoek een vent."
Ik begon met heel kleine dingetjes hoor, zoals een wandelingetje naar de bakker, het kopen van een nieuw kledingstuk. En omdat dat allemaal redelijk lukte maakte ik het steeds bonter, ik kroop zo steeds dichter naar de normale, geciviliseerde wereld. Waarin ik helemaal niet goed paste, en nog steeds niet pas, maar dit was al zoveel beter dan mezelf zo isoleren.
Ik ontdekte dat ik niets met zelfhulpboeken kon, het kostte me teveel moeite ze te lezen, ik kon me er niet op concentreren. Het boeide me niet, ik begreep het ook niet goed allemaal. Verlichting in dit leven is niet voor me weggelegd, dat weet ik gewoon. Af en toe een therapie als ik weer in een depressie zakte bood enigszins soelaas.
En ik houd me vast aan de periodes waarin ik me wat beter voel over mezelf. Daar doe ik het voor, daar heb ik, ik ben immers geboren, recht op. En daar geniet ik ook van, dan kan ik het echt leuk hebben.
Mijn ouders konden hier niet veel aan doen, het waren lieve mensen, maar ik dissoneerde. Dat is mijn lot, dat was ook hun lot.
BVJ, kijk naar jezelf en forceer jezelf dat bed uit! Jij hebt recht op een menswaardig bestaan, je bent immers geboren en laat niet toe dat je dat verdrietige mensje, dat daar op bed ligt zo laat wegkwijnen. Trek haar eruit. Maak een wandelingetje in de zon, koop een lipstick, een puddingbroodje, verf je muur in een leuke kleur, zet een bos bloemen neer, sta een uur onder de douche en ren door het park. Zoek wat werk, luister naar fijne muziek en scoor desnoods een vent. Al is het maar voor even, ga weer leven. En denk, als je afglijdt, aan het plezier dat je hebt gehad toen je je puddingbroodje at, je mooie muur bewonderde en hand in hand met die vent door dat park huppelde.
Je weet nu weer waar je van kunt genieten.
Het leven is vaak kut, maar soms is het ook leuk. En dat verdien jij net zo goed als ieder ander!
Ik ben zelf therapie-moe, boeken-moe en los daarvan ook enorm simpel en aards. Daarbij ben ik lui, ik wil me er niet meer mee bezig houden, ik wil gewoon niet meer vechten en uitpluizen. Ik kan het niet meer, het is te ingewikkeld en te vermoeiend voor me.
Ik probeer mijn best te doen op deze soms verrotte wereld en regelmatig ben ik verrast door de hardheid, de gemeenheid, of juist door de goedheid, de liefheid en de leukheid van mensen.
Maar aan mezelf werken kan ik niet meer en wil ik niet meer. Wat ik nu bereikt heb is goed, ik ben een normaal lid van de maatschappij, geen uitschot meer. Ooit was ik dat, een klein niksje dat op dat moment niets kon en niets voorstelde. Ik trok me terug en de wereld had ook geen last van me. Maar man, wat was ik wanhopig en ongelukkig.
Op een dag keek ik, in mijn herinnering was het vanaf het plafond, neer op mijn lichaam; ik zag mezelf zitten, verscholen in een hoekje en ik voelde een enorm medelijden, maar ook woede.
"Hoe haal ik het in mijn hoofd dat mensje zo te mishandelen en te verwaarlozen? " schreeuwde ik tegen mezelf. "Ik moet haar verd@mme redden, ik ben de enige die dat kan doen. Ze was ooit een klein, onschuldig kindje, ik laat haar toch niet zo eindigen??"
Dit was wel het begin van een opwaartse weg naar een meer menswaardig bestaan.
Ik ging mezelf als het ware "coachen": als ik neigde te verzanden in depressie en lethargie dan forceerde ik mezelf wat te bedenken. "Ga naar een sportschool, maak een reisje met de trein, rond je opleiding af, zoek een vent."
Ik begon met heel kleine dingetjes hoor, zoals een wandelingetje naar de bakker, het kopen van een nieuw kledingstuk. En omdat dat allemaal redelijk lukte maakte ik het steeds bonter, ik kroop zo steeds dichter naar de normale, geciviliseerde wereld. Waarin ik helemaal niet goed paste, en nog steeds niet pas, maar dit was al zoveel beter dan mezelf zo isoleren.
Ik ontdekte dat ik niets met zelfhulpboeken kon, het kostte me teveel moeite ze te lezen, ik kon me er niet op concentreren. Het boeide me niet, ik begreep het ook niet goed allemaal. Verlichting in dit leven is niet voor me weggelegd, dat weet ik gewoon. Af en toe een therapie als ik weer in een depressie zakte bood enigszins soelaas.
En ik houd me vast aan de periodes waarin ik me wat beter voel over mezelf. Daar doe ik het voor, daar heb ik, ik ben immers geboren, recht op. En daar geniet ik ook van, dan kan ik het echt leuk hebben.
Mijn ouders konden hier niet veel aan doen, het waren lieve mensen, maar ik dissoneerde. Dat is mijn lot, dat was ook hun lot.
BVJ, kijk naar jezelf en forceer jezelf dat bed uit! Jij hebt recht op een menswaardig bestaan, je bent immers geboren en laat niet toe dat je dat verdrietige mensje, dat daar op bed ligt zo laat wegkwijnen. Trek haar eruit. Maak een wandelingetje in de zon, koop een lipstick, een puddingbroodje, verf je muur in een leuke kleur, zet een bos bloemen neer, sta een uur onder de douche en ren door het park. Zoek wat werk, luister naar fijne muziek en scoor desnoods een vent. Al is het maar voor even, ga weer leven. En denk, als je afglijdt, aan het plezier dat je hebt gehad toen je je puddingbroodje at, je mooie muur bewonderde en hand in hand met die vent door dat park huppelde.
Je weet nu weer waar je van kunt genieten.
Het leven is vaak kut, maar soms is het ook leuk. En dat verdien jij net zo goed als ieder ander!
zondag 19 februari 2023 om 21:44
Lieneke, ik vind het steeds zo pijnlijk te lezen hoe je naar jezelf kijkt, maar tegelijkertijd vind ik het zo sterk. Je hebt een soort vrede met ontevredenheid, of tevredenheid met onvrede. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, het is dubbel, maar wel mooi ofzo. Veel zelfkennis, al leest dat wat negatief over jezelf en dat doet dan weer pijnlijk aan terwijl het juist krachtig overkomt… Bijzonder!
En wat een krachtig optreden naar en met jezelf, jeetje! Volgens mij heb jij een enorme oerkracht in je. En wat een heerlijke eerlijke tips!
Ik word er steeds wat stil van, van alles dat ik lees. Dank jullie wel. Allemaal. Fijn!
En wat een krachtig optreden naar en met jezelf, jeetje! Volgens mij heb jij een enorme oerkracht in je. En wat een heerlijke eerlijke tips!
Ik word er steeds wat stil van, van alles dat ik lees. Dank jullie wel. Allemaal. Fijn!
maandag 20 februari 2023 om 06:40
Oeh, dat laatste wat jij schrijft heb ik ook BVJ!
Wat bedoel je met "naar het licht gaan" en "stralen"? Dat je een goede periode doormaakt?
Heb jij ook langdurige periodes doorgemaakt dat je wel lekker in je vel zat?
Kijk, ik maak geen stappen vooruit, ik kan niet beter dan dit. En dat betekent dat ik het soms leuk kan hebben, maar dat ik me ook weken of maanden achter elkaar erg somber kan voelen. Ik doe wat ik moet doen en ik probeer wel in te zetten op een betere periode. Zo kan ik plannen voor de vakantie maken of me verheugen op een festival in het voorjaar.
Of ik verf mijn kamer weer eens in een andere kleur.
Ik vind het mooi om te lezen dat mensen als Vannelle en Avage nog actief zijn en werken aan een beter gevoel over zichzelf. Het zou zo mooi zijn als ze dat zouden bereiken!
Ik kan dat alleen nog in die zin dat ik (in deze sombere periode) ga bedenken wat straks beter zal kunnen gaan. Ik verheug me op de vakantie en op mooier weer. En ik leef mee met mijn kinderen.
Net als jij heb ik ook periodes gehad dat ik vond dat mijn leven klaar was. Maar als ik dan verder na ging denken zag ik ook wel in dat dat niet zo was: ik was TE vaak diepongelukkig geweest en de kans dat het leven ook nog mooie dingen voor mij in petto zou hebben was groot. Als je overwegend ongelukkig bent kan iets kleins je gemakkelijk wat blijer maken: zo ook bij mij; een kinderhand is snel gevuld.
Kun je dat niet proberen, gewoon kijken hoe het valt: die lipstick, een gebakje, bloemen, een leuk t-shirtje. Met kleine dingen kun je eventjes heel blij zijn!
Of ga naar de kapper en laat iets aan je kapsel veranderen.
Ik bedoel niet dat je er meteen heel gelukkig van gaat worden, maar gewoon eventjes weer blij.
Misschien heb je dat allemaal al geprobeerd en heeft het bij jou geen effect gehad. Ik vind dit ZO rot voor je! Met heel mijn hart wens ik je een beter leven toe.
Wat bedoel je met "naar het licht gaan" en "stralen"? Dat je een goede periode doormaakt?
Heb jij ook langdurige periodes doorgemaakt dat je wel lekker in je vel zat?
Kijk, ik maak geen stappen vooruit, ik kan niet beter dan dit. En dat betekent dat ik het soms leuk kan hebben, maar dat ik me ook weken of maanden achter elkaar erg somber kan voelen. Ik doe wat ik moet doen en ik probeer wel in te zetten op een betere periode. Zo kan ik plannen voor de vakantie maken of me verheugen op een festival in het voorjaar.
Of ik verf mijn kamer weer eens in een andere kleur.
Ik vind het mooi om te lezen dat mensen als Vannelle en Avage nog actief zijn en werken aan een beter gevoel over zichzelf. Het zou zo mooi zijn als ze dat zouden bereiken!
Ik kan dat alleen nog in die zin dat ik (in deze sombere periode) ga bedenken wat straks beter zal kunnen gaan. Ik verheug me op de vakantie en op mooier weer. En ik leef mee met mijn kinderen.
Net als jij heb ik ook periodes gehad dat ik vond dat mijn leven klaar was. Maar als ik dan verder na ging denken zag ik ook wel in dat dat niet zo was: ik was TE vaak diepongelukkig geweest en de kans dat het leven ook nog mooie dingen voor mij in petto zou hebben was groot. Als je overwegend ongelukkig bent kan iets kleins je gemakkelijk wat blijer maken: zo ook bij mij; een kinderhand is snel gevuld.
Kun je dat niet proberen, gewoon kijken hoe het valt: die lipstick, een gebakje, bloemen, een leuk t-shirtje. Met kleine dingen kun je eventjes heel blij zijn!
Of ga naar de kapper en laat iets aan je kapsel veranderen.
Ik bedoel niet dat je er meteen heel gelukkig van gaat worden, maar gewoon eventjes weer blij.
Misschien heb je dat allemaal al geprobeerd en heeft het bij jou geen effect gehad. Ik vind dit ZO rot voor je! Met heel mijn hart wens ik je een beter leven toe.
maandag 20 februari 2023 om 18:45
Bloemetjesvoorjou schreef: ↑20-02-2023 18:06Ik lig trouwens al een week op bed, nog steeds ziek knap niet op, maar ga vanavond toch maar tegen sluit er even uit en een puddingbroodje ( als ze die nog hebben) halen, want dat zit nu al de hele tijd in mijn hoofd.
Dat vind ik leuk, ik ben benieuwd!
Wanneer is dat begonnen, dat gevoel dat het voor jou niet meer hoeft? Is er iets gebeurd? Of ben je in de overgang gekomen, dat kan best een rotperiode zijn. Ik zit er zelf in en ik ben somberder dan voor deze tijd.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
