Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
vrijdag 27 januari 2023 om 14:02
Mooi Lieneke! Inspirerend om te lezen.
Ik heb ook altijd zo'n dialoog met mezelf. Inderdaad geleerd bij schematherapie. Zo fijn om even iets bemoedigends of troostends te horen, ook al komt het van mezelf.
Ik geloof ook dat onvoorwaardelijke liefde alleen kan bestaan tussen ouder en kind, niet als volwassenen onder elkaar.
Maar daarnaast kan die er ook voor jezelf zijn. Dat is gelukkig te leren. Het is ook eigenlijk helemaal geen luxe, maar een voorwaarde om een prettig mens te kunnen zijn voor anderen (vind ik). Als je jezelf hard beoordeelt en geen ruimte geeft aan pijn, hoe kan je dan vrij zijn van oordeel richting een ander. Dat motiveert mij ook om het beter te doen voor mezelf.
Ik heb ook altijd zo'n dialoog met mezelf. Inderdaad geleerd bij schematherapie. Zo fijn om even iets bemoedigends of troostends te horen, ook al komt het van mezelf.
Fijn om te lezen.Mooilicht schreef: ↑27-01-2023 07:41"Maar toen ik bij wijze van gedachtenexperiment me voorstelde dat er weliswaar voor me gezorgd is, maar niet onvoorwaardelijk van me gehouden is viel er een last van me af. Want mijn zelfbeeld zoals het geprogrammeerd is zegt precies niets over mijn intrinsieke waarde of plus en minpunten en alles over het systeem waarin ik opgroeide. Je zelfbeeld kan corrupt zijn, een leugen, zonder dat je het weet."
Avage, dank je wel. Ik lees dit topic door en ben onder de indruk van het feit dat het er is en dat jullie schrijven. Bovenstaand stukje raakt enorm en troost. Dus dank je wel Avage, dit is precies waar ik 'ben' in het leven. Die check op (on)voorwaardelijkheid, waarvan ik geloof dat die in feite alleen bestaat, 'moet bestaan', van ouders naar kinderen toe, die openbaarde zich keer op keer in mijn leven en nu in zo veel meer helderheid dat jouw woorden zó 'in mijn laatje' vallen. En dat is fijn.
Ik geloof ook dat onvoorwaardelijke liefde alleen kan bestaan tussen ouder en kind, niet als volwassenen onder elkaar.
Maar daarnaast kan die er ook voor jezelf zijn. Dat is gelukkig te leren. Het is ook eigenlijk helemaal geen luxe, maar een voorwaarde om een prettig mens te kunnen zijn voor anderen (vind ik). Als je jezelf hard beoordeelt en geen ruimte geeft aan pijn, hoe kan je dan vrij zijn van oordeel richting een ander. Dat motiveert mij ook om het beter te doen voor mezelf.
vrijdag 27 januari 2023 om 15:07
Grumpywoman schreef: ↑26-01-2023 22:43Ja ik heb er wel een goed gevoel bij. Was wat cynisch, maar op een gegeven moment zij de psych "als ik je zo verschrikkelijk zie worstelen, denk ik dat het goed is als je jezelf therapie gunt. De kans op een beter leven". Die kwam behoorlijk binnen.
Oh herkenbaar... en vreselijk ongemakkelijk ook. Want het lijkt op zelfmedelijden als je emotioneel wordt van zo'n onverwacht lieve opmerking, maar is dat het wel? Ik raak ook altijd in een soort van verwarring wanneer iemand iets zoiets tegen me zegt, waarschijnlijk het pijnlijke van het geconfronteerd worden met iemand die compassievol is... terwijl dat je niet lukt voor jezelf?
In ieder geval fijn dat het gevoel goed was bij deze psych!
vrijdag 27 januari 2023 om 15:17
@Lieneke (en anderen), Berthold Gunster (die van omdenken) heeft een leuke podcast waar steeds iemand komt met een probleem wat omgedacht moet worden. Sommige voorbeelden zijn heel herkenbaar, van anderen kan ik me niet voorstellen dat iemand het een probleem vindt. Het bizarre is dat wanneer het jouw pijn niet is, het erg moeilijk is om je voor te stellen dat iemand er zo mee worstelt.
Maar knap dat je er zo actief mee bezig bent, dat gaat al verder dan 'opmerken'.
Ik ken het 'omdenken', maar toch zit het zo ingesleten dat ik er niet bij stil sta dat er een moment was dat ik had moeten 'omdenken'. En er zit bij mij ook veel angst bij, dat is bijna een reflex... Wat mij helpt is als ik me kan voorbereiden: ik ga nu de deur uit en misschien kom ik straks een buurtgenoot tegen. Dan ga ik niet denken dat ik niks voorstel, ik kijk diegene gewoon aan en zeg gedag i.p.v. instinctief wegduiken en ontwijken. Maar meestal laat ik me overvallen door veel situaties, helaas!
Maar knap dat je er zo actief mee bezig bent, dat gaat al verder dan 'opmerken'.
Ik ken het 'omdenken', maar toch zit het zo ingesleten dat ik er niet bij stil sta dat er een moment was dat ik had moeten 'omdenken'. En er zit bij mij ook veel angst bij, dat is bijna een reflex... Wat mij helpt is als ik me kan voorbereiden: ik ga nu de deur uit en misschien kom ik straks een buurtgenoot tegen. Dan ga ik niet denken dat ik niks voorstel, ik kijk diegene gewoon aan en zeg gedag i.p.v. instinctief wegduiken en ontwijken. Maar meestal laat ik me overvallen door veel situaties, helaas!
vrijdag 27 januari 2023 om 15:47
Bloemetjesvoorjou schreef: ↑26-01-2023 22:57Niemand weet dat ook van mij, dat ik een jaar lang in mijn bed heb gelegen. Wel tegen de dokter verteld, maar die zei dus alleen maar perfect gezond. Ook geen enkele vraag waarom, vind ook toch ook weer vrij apart. En geeft mij ook weer het gevoel je doet er toch totaal niet toe als mens ook hè....klote leven. Haha, sorry ik moet soms ook wel lachen hoe triest een situatie kan zijn. Hoop dat als ik hier uit ben ik er met enigzins een beetje humor terug op kan kijken, want anders is het ook te triest voor woorden een jaar lang met deken over je hoofd en oordoppen in doorbrengen, omdat je er echt even niet meer aan mee wilde doen. Ik weet wel waarom ik dat heb gedaan, heb een jaar geleden ook echt besloten op het moment dat er iets heftigs gebeurde wat de druppel was, vanavond kom ik thuis duik ik mn bed in en daar blijf ik even een hele tijd in liggen....klaar met alles en iedereen ik check uit. Nou, daar heb ik mij keurig een jaar aan gehouden, je kunt veel over me zeggen maar doorzettingsvermogen heb ik wel;).
Ik kan me voorstellen dat je dit niet met iedereen deelt en dat er schaamte op zit. Ik vind het ook best heftig om te lezen, maar tegelijkertijd snap ik het ook zó goed. Ik wil graag laten weten dat je er niet alleen in staat, want dat gevoel heb je op dat moment wel. Het doet me denken aan een bepaalde periode in mijn leven, dat ik ook zo worstelde. En nee, niemand wist dat ik zo diep zat... maar ik had ook – al of niet terecht - ingevuld dat mensen echt geen zin hadden in mijn depressieve geleuter. Ik had toen geen werk, kon niet in beweging komen en vond mezelf echt een mislukkeling. Ging zo min mogelijk naar buiten, want ik had me in mijn hoofd gehaald dat mensen dan op mijn voorhoofd konden lezen dat ik een niksnut was. Laat opstaan betekende dat er al een groot deel van de dag voorbij was en dat was mooi meegenomen. Ik gooide mezelf ook op poetsen... dat gaf me nog een beetje een nuttig gevoel. Maar in feite was het niet beter dan in bed blijven liggen... en slecht voor jezelf zorgen: niet toe kunnen zetten om op te staan, om iets te ondernemen, om te sporten, om een normale maaltijd voor jezelf te maken... Wat dat betreft heb ik wel respect voor mensen die alleen zijn. Want een partner en/of gezin helpt enorm om niet af te glijden, dat kun je dan gewoon niet maken.
vrijdag 27 januari 2023 om 16:42
Weet je wat mij ook heeft geholpen? Graven naar mijn dromen en ze vervolgens najagen. En ik moest heel diep graven hoor. Mijn belangrijkste droom was, en is nog steeds "een gewoon leven kunnen leiden", zonder dat vreselijke gevoel. Dat gewone leven heb ik, dat vreselijke gevoel is echter gebleven en mijn droom is dat dat ooit nog eens verdwijnt.
Maar ik kwam ook op concretere dromen: een rijbewijs, huisdieren, een kleurrijke inrichting, een huis met een tuin, leren schaatsen, een kleine, zuinige auto en ga zo maar door. Het gaf me een soort levensdrang om naar zo'n droompje toe te leven. Soms was het iets heel kleins: een waterkoker, een vloerkleed, een leuke lamp, bepaalde schoenen. Ik heb arme tijden gekend en dan was het een uitdaging: ik moest ervoor sparen en speuren of er ergens een goede tweedehands te vinden was.
Ik oefende voor de spiegel om een vrolijk gezicht te trekken. Een vriendelijk gezicht. Een open gezicht.
Al die kleine dingetjes hielpen me stukje bij beetje steeds "normaler" te kunnen leven.
En als je me nu tegenkomt zie je, meestal, een gewone, best fleurige vrouw met een positieve uitstraling.
Dat is heel anders geweest, ik was een heel zielig grijs muisje en soms ben ik dat nog weleens. Maar iedereen voelt zich weleens rot, dus zoveel wijk ik niet meer af.
Dat gevoel van "minder zijn" is hardnekkig. Het vergt veel omdenken en vaak ook toneelspel om een normaal, positief mens neer te zetten. Maar dat heeft wel effect. En als mensen je niet meer zien als een triest geval gaan ze je met meer respect behandelen. Waardoor je zelf ook weer een beter gevoel krijgt.
En zo kluun ik mijn leven door...
Maar ik kwam ook op concretere dromen: een rijbewijs, huisdieren, een kleurrijke inrichting, een huis met een tuin, leren schaatsen, een kleine, zuinige auto en ga zo maar door. Het gaf me een soort levensdrang om naar zo'n droompje toe te leven. Soms was het iets heel kleins: een waterkoker, een vloerkleed, een leuke lamp, bepaalde schoenen. Ik heb arme tijden gekend en dan was het een uitdaging: ik moest ervoor sparen en speuren of er ergens een goede tweedehands te vinden was.
Ik oefende voor de spiegel om een vrolijk gezicht te trekken. Een vriendelijk gezicht. Een open gezicht.
Al die kleine dingetjes hielpen me stukje bij beetje steeds "normaler" te kunnen leven.
En als je me nu tegenkomt zie je, meestal, een gewone, best fleurige vrouw met een positieve uitstraling.
Dat is heel anders geweest, ik was een heel zielig grijs muisje en soms ben ik dat nog weleens. Maar iedereen voelt zich weleens rot, dus zoveel wijk ik niet meer af.
Dat gevoel van "minder zijn" is hardnekkig. Het vergt veel omdenken en vaak ook toneelspel om een normaal, positief mens neer te zetten. Maar dat heeft wel effect. En als mensen je niet meer zien als een triest geval gaan ze je met meer respect behandelen. Waardoor je zelf ook weer een beter gevoel krijgt.
En zo kluun ik mijn leven door...
vrijdag 27 januari 2023 om 17:06
Ach BVJ, wat naar is dit! Het is voor mij zo herkenbaar, zulke periodes heb ik ook meegemaakt, jaren en jaren waarin je eigenlijk niet eens van "leven" kon spreken. Meer verstoppen voor de buitenwereld en hopen op betere tijden.
Als mensen je niet vaak zien hebben ze ook niet de neiging even bij je stil te staan. Als ze niet zien dat het slecht met je gaat denken ze misschien wel dat je het enorm druk hebt.
Ik heb ook periodes gehad dat het me allemaal niets meer kon schelen, zelfs (bijna) niet wat mensen van me dachten. Dat kon toch alleen maar negatief zijn, dus erger dan het was kon het niet worden. Als men dan aan me vroeg hoe het met me ging antwoordde ik met "KUT!" of "Waardeloos!"
De meeste mensen konden, en kunnen daar niets mee, maar dan wisten ze in ieder geval dat het gewoon niet goed met me ging. Later kreeg ik vrienden en vriendinnen die wel echt om me gaven en die me een beter gevoel probeerden te geven. Dat was echt wel heel fijn.
Zou jij het op kunnen brengen om iemand die je wat beter kent te vertellen dat voor jou het leven moeilijk is en dat je je terugtrekt omdat je niemand daarmee wilt belasten? De reactie erop kan flink tegenvallen, maar misschien ontwikkelt zich ook wel een gesprek: iedereen weet hoe het is om je rot te voelen.
Het kan fijn zijn om dingen te delen. Gewone, menselijke dingen, ook al zijn ze triest.
Als mensen je niet vaak zien hebben ze ook niet de neiging even bij je stil te staan. Als ze niet zien dat het slecht met je gaat denken ze misschien wel dat je het enorm druk hebt.
Ik heb ook periodes gehad dat het me allemaal niets meer kon schelen, zelfs (bijna) niet wat mensen van me dachten. Dat kon toch alleen maar negatief zijn, dus erger dan het was kon het niet worden. Als men dan aan me vroeg hoe het met me ging antwoordde ik met "KUT!" of "Waardeloos!"
De meeste mensen konden, en kunnen daar niets mee, maar dan wisten ze in ieder geval dat het gewoon niet goed met me ging. Later kreeg ik vrienden en vriendinnen die wel echt om me gaven en die me een beter gevoel probeerden te geven. Dat was echt wel heel fijn.
Zou jij het op kunnen brengen om iemand die je wat beter kent te vertellen dat voor jou het leven moeilijk is en dat je je terugtrekt omdat je niemand daarmee wilt belasten? De reactie erop kan flink tegenvallen, maar misschien ontwikkelt zich ook wel een gesprek: iedereen weet hoe het is om je rot te voelen.
Het kan fijn zijn om dingen te delen. Gewone, menselijke dingen, ook al zijn ze triest.
vrijdag 27 januari 2023 om 17:48
Wat een rare reacties BVJ! Dat zegt niets over jou he, die mensen weten totaal niet hoe je op een goede manier met anderen om kunt gaan. Vaak zijn mensen doods- en doodsbang voor kwetsbaarheid omdat ze zich heus wel realiseren dat ze zelf ook in zo'n situatie terecht kunnen komen, en dat is hun grootste angst.
Die eerste reactie die je beschreef duidt daar wel heel erg op.
Die eerste reactie die je beschreef duidt daar wel heel erg op.
vrijdag 27 januari 2023 om 18:22
vivinnetje schreef: ↑27-01-2023 15:17@Lieneke (en anderen), Berthold Gunster (die van omdenken) heeft een leuke podcast waar steeds iemand komt met een probleem wat omgedacht moet worden. Sommige voorbeelden zijn heel herkenbaar, van anderen kan ik me niet voorstellen dat iemand het een probleem vindt. Het bizarre is dat wanneer het jouw pijn niet is, het erg moeilijk is om je voor te stellen dat iemand er zo mee worstelt.
Maar knap dat je er zo actief mee bezig bent, dat gaat al verder dan 'opmerken'.
Ik ken het 'omdenken', maar toch zit het zo ingesleten dat ik er niet bij stil sta dat er een moment was dat ik had moeten 'omdenken'. En er zit bij mij ook veel angst bij, dat is bijna een reflex... Wat mij helpt is als ik me kan voorbereiden: ik ga nu de deur uit en misschien kom ik straks een buurtgenoot tegen. Dan ga ik niet denken dat ik niks voorstel, ik kijk diegene gewoon aan en zeg gedag i.p.v. instinctief wegduiken en ontwijken. Maar meestal laat ik me overvallen door veel situaties, helaas!
Daar ben ik heel benieuwd naar Vivinnetje, ik ga Berthold eens googelen. Of heb je een link?
Ja, dat van dat voorbereiden ken ik! Dat deed ik ook, maar op een gegeven moment merkte ik dat ik mezelf helemaal gek maakte, want het gaat toch altijd net weer wat anders. En voor dat "anders" was ik dan bang en zo durfde ik helemaal niets meer.
Nog steeds loop ik vaak op straat met mijn hoofd naar beneden, in de winter heb ik als het koud is een capuchon op en ik vind het veilig voelen om me daaronder te verschuilen. In de zomer kan dat niet, dan recht ik mijn schouders maar en trek in de spiegel alvast mijn "positieve" gezicht. Het blijft wel een strijd hoor, dat merk ik nu ik dit schrijf. De vrijheid hier niet over na te hoeven denken heb ik niet.
vrijdag 27 januari 2023 om 21:34
Ja, dat doe ik dan weer wel keurig netjes elke week! Mijn huis is ook schoon en opgeruimd, valt nog mee als je het vergelijkt hoe het in mijn hoofd eraan toe is.Grumpywoman schreef: ↑27-01-2023 02:29Ik mag toch hopen dat je wel je bed af en toe verschoond hebt
Al moet ik wel zeggen dat ik één rommelhok heb, dat mijn gaos wel goed vertegenwoordigd, daar wil ik komende tijd ook mee beginnen en dan zoals Lieneke schreef, wat leuke kleine doelen. Nieuwe kaarsen, schilderijtjes wat nieuwe kussens, even het uitzicht ook een beetje veranderen. En ik zou heel graag naar de kapper willen, maar dat is nu even teveel gevraagd, uren naar mn eigen hoofd kijken en kwa openingstijden, Als ik dit typ denk ik echt, tjonge jonge hoor mij nou. Denk dat mensen die gewoon normaal opstaan dit echt ontzettend stom vinden, vind ik zelf ook. Ga echt mijn tijden weer naar een normaal ritme aanpassen. Dat leven in de nacht is ook niet gezond, maar vond de dagen te lang duren. Nu is heel mijn ritme omgegooid, als ik er vroeg uit moet heb ik heel de dag een jetleg gevoel. Hoe hebben jullie dat in zware periode aangepakt? Eerder opstaan zonder heel de dag ziek rond te lopen? In een keer je wekker veel eerder zetten en het zo volhouden? Of langzaam elke week een uur eerder je bed uit, zodat je het misschien langer vol houdt? Ik denk zelf het laatste, want als ik nu een week jetleg en mij er ziek bij voel, denk ik bekijk het maar. Terwijl als ik elke week ( en streng zijn met wekker) een uur eerder opsta ga wandelen en zo langzaam wen ik minder snel verval in weer hele dagen op bed liggen. Wat is jullie mening hierover?
zaterdag 28 januari 2023 om 00:05
Lieneke, als je in Apple podcast of Spotify zoekt op ‘Omdenken’ komt-ie zeker boven!
Bloemetjesvoorjou, ik snap echt de reacties niet die je beschrijft, zo tactloos. Het zou inderdaad kunnen dat het confronterend is, dat er voor de meeste mensen niet zo heel veel hoeft te gebeuren om in een zwart gat te belanden. Maar een ‘kom op, zet je schouders eronder’ reactie is wel erg makkelijk. Hoewel ik dat ‘we gaan vanavond uit eten’ wel aardig vind, want ook al staat je hoofd er niet naar, dat zou je wel kunnen helpen. Maar dan wel met een oprecht iemand, niet dat je het idee hebt dat je de schijn moet ophouden omdat het gezellig moet zijn.
Ik kon in die periode naar buiten kijken en dan was het weekend en zag ik allerlei mensen voorbijkomen die bijvoorbeeld samen naar het centrum gingen o.i.d. Ik had het idee dat niemand zich zo eenzaam voelde als ik... maar misschien waren die er wel, misschien voelde mijn eigen buurvrouw zich zelfs alleen... maar als die zich ook niet laat zien, net als al die anderen die zich wellicht ook zo voelen, dan lijkt het alsof de wereld alleen bestaat uit vrolijke mensen die het naar hun zin hebben.
En laat ik eerlijk zijn. Op momenten dat ik wel goed in m’n vel zit, ben ik ook niet alert of iemand in mijn omgeving hulp kan gebruiken. Ik zou het zelf erg prettig vinden als iemand er om durft te vragen.. Iemand die diep weggedoken in z'n capuchon loopt, zou ik beoordelen als: o, die heeft geen zin in mij... of nou ja, ik word er steeds beter in om dat niet persoonlijk te nemen!
Je vraagt hoe je uit zo’n donkere periode komt. Ik heb dat best wel weggestopt… maar ik weet wel dat er een moment was dat ik de bodem bereikte en ik sterk kon zijn. Ik zat toen dus zonder werk en het lukte me om toch actie te ondernemen. Dat werd uiteindelijk beloond en hielp mij: opeens moest ik om 9 uur op kantoor verschijnen. Het was verbazingwekkend hoe makkelijk ik die switch kon maken, want ik was bang dat ik de energie niet zou hebben maar eenmaal bezig heb ik me dat niet afgevraagd. Ik herken ook wel dat je je ziek voelt. Dat lamlendige van 'het komt morgen wel' als je teveel vrije tijd hebt en voor je het weet vind je jezelf al een hele Piet als je aangekleed op de bank zit rond het middaguur… het is een neerwaartse spiraal, door weinig beweging, (te) veel slaap, makkelijk eten en veel gepieker gaat je weerstand omlaag en dan doe je nog minder.
Op dit moment heb ik het al lange tijd niet naar mijn zin op m’n werk en vraag me af hoe slecht ik me eronder moet voelen voor ik nou echt eens actie onderneem om daar weg te komen. Solliciteren is natuurlijk nogal iets waarbij je op de proef wordt gesteld: uit je comfortzone, afwijzingen incasseren, eng. Daarom heb ik ook hulp gezocht, ik ben zo’n pleaser dat ik niet wil teleurstellen: als er afspraken staan dat ik voor de volgende sessie iets van actie heb ondernomen, dan zal ik dat doen. Maar zelf lukt het me niet.
Dus mocht dit ook jouw situatie zijn (ik hoor je niet over werk), dan weet ik niet of je (vrijwilligers)werk of een andere dagbesteding een mogelijkheid is, ook al is het maar voor een paar dagdelen? Ofwel, iets wat structuur vraagt en waarbij er op je gerekend wordt?
In ieder geval denk ik dat het je gaat helpen om afspraken te plannen in de ochtend, dan moet je wel je bed uit. Dat wandelen wat je eerder noemde, zou je dat met iemand kunnen doen? Als je dat afspreekt is dat een mooie stok achter de deur. Een hond zou ook perfect zijn, maar daar moet je dan natuurlijk wel achter staan. Je zegt dat je niet aan een afspraak bij de kapper moet denken, maar als je het nou gewoon afspreekt voor over een week om 10.30 uur… da's nog ver weg, maar zou je het dan toch afzeggen als het eenmaal zover is?
Bloemetjesvoorjou, ik snap echt de reacties niet die je beschrijft, zo tactloos. Het zou inderdaad kunnen dat het confronterend is, dat er voor de meeste mensen niet zo heel veel hoeft te gebeuren om in een zwart gat te belanden. Maar een ‘kom op, zet je schouders eronder’ reactie is wel erg makkelijk. Hoewel ik dat ‘we gaan vanavond uit eten’ wel aardig vind, want ook al staat je hoofd er niet naar, dat zou je wel kunnen helpen. Maar dan wel met een oprecht iemand, niet dat je het idee hebt dat je de schijn moet ophouden omdat het gezellig moet zijn.
Ik kon in die periode naar buiten kijken en dan was het weekend en zag ik allerlei mensen voorbijkomen die bijvoorbeeld samen naar het centrum gingen o.i.d. Ik had het idee dat niemand zich zo eenzaam voelde als ik... maar misschien waren die er wel, misschien voelde mijn eigen buurvrouw zich zelfs alleen... maar als die zich ook niet laat zien, net als al die anderen die zich wellicht ook zo voelen, dan lijkt het alsof de wereld alleen bestaat uit vrolijke mensen die het naar hun zin hebben.
En laat ik eerlijk zijn. Op momenten dat ik wel goed in m’n vel zit, ben ik ook niet alert of iemand in mijn omgeving hulp kan gebruiken. Ik zou het zelf erg prettig vinden als iemand er om durft te vragen.. Iemand die diep weggedoken in z'n capuchon loopt, zou ik beoordelen als: o, die heeft geen zin in mij... of nou ja, ik word er steeds beter in om dat niet persoonlijk te nemen!
Je vraagt hoe je uit zo’n donkere periode komt. Ik heb dat best wel weggestopt… maar ik weet wel dat er een moment was dat ik de bodem bereikte en ik sterk kon zijn. Ik zat toen dus zonder werk en het lukte me om toch actie te ondernemen. Dat werd uiteindelijk beloond en hielp mij: opeens moest ik om 9 uur op kantoor verschijnen. Het was verbazingwekkend hoe makkelijk ik die switch kon maken, want ik was bang dat ik de energie niet zou hebben maar eenmaal bezig heb ik me dat niet afgevraagd. Ik herken ook wel dat je je ziek voelt. Dat lamlendige van 'het komt morgen wel' als je teveel vrije tijd hebt en voor je het weet vind je jezelf al een hele Piet als je aangekleed op de bank zit rond het middaguur… het is een neerwaartse spiraal, door weinig beweging, (te) veel slaap, makkelijk eten en veel gepieker gaat je weerstand omlaag en dan doe je nog minder.
Op dit moment heb ik het al lange tijd niet naar mijn zin op m’n werk en vraag me af hoe slecht ik me eronder moet voelen voor ik nou echt eens actie onderneem om daar weg te komen. Solliciteren is natuurlijk nogal iets waarbij je op de proef wordt gesteld: uit je comfortzone, afwijzingen incasseren, eng. Daarom heb ik ook hulp gezocht, ik ben zo’n pleaser dat ik niet wil teleurstellen: als er afspraken staan dat ik voor de volgende sessie iets van actie heb ondernomen, dan zal ik dat doen. Maar zelf lukt het me niet.
Dus mocht dit ook jouw situatie zijn (ik hoor je niet over werk), dan weet ik niet of je (vrijwilligers)werk of een andere dagbesteding een mogelijkheid is, ook al is het maar voor een paar dagdelen? Ofwel, iets wat structuur vraagt en waarbij er op je gerekend wordt?
In ieder geval denk ik dat het je gaat helpen om afspraken te plannen in de ochtend, dan moet je wel je bed uit. Dat wandelen wat je eerder noemde, zou je dat met iemand kunnen doen? Als je dat afspreekt is dat een mooie stok achter de deur. Een hond zou ook perfect zijn, maar daar moet je dan natuurlijk wel achter staan. Je zegt dat je niet aan een afspraak bij de kapper moet denken, maar als je het nou gewoon afspreekt voor over een week om 10.30 uur… da's nog ver weg, maar zou je het dan toch afzeggen als het eenmaal zover is?
zaterdag 28 januari 2023 om 01:02
Dat uit eten vragen was meer de behoefde van de ander als hij het oprecht had gebracht en mij uit de sleur wilde halen, was het anders geweest. Maar al zijn woorden waren echt enorm bot, mensen in Afrika hebben het moeilijk, ik heb nog een dak boven mijn hoofd en moest mij niet zo aanstellen. Als het straks beter gaat, wil ik er ook niet eens meer mee afspreken, voelt niet goed meer.
Ik heb op dit moment niemand om mee te wandelen. Maar wat je schrijft over afspraken, dan wil ik ook niemand anders teleurstellen en houd mij daar ook aan. Maar als het over mezelf gaat vind ik het wel lastig, daarom heb ik ook hulp gezocht omdat het in mijn eentje niet echt lukt. Soms denk ik wel eens had ik maar een gezin, dan moest ik wel, maar voor mezelf vind ik het lastig om uit deze spiraal te komen.
Afspraak bij de kapper inplannen in de ochtend, ga ik sowieso wel afzeggen mezelf kennende, ik slaap slecht en nooit voor 5/6 uur, dus om de dan in de ochtend ziek uren te gaan zitten en ook nog met mezelf geconfronteerd te worden in de spiegel met tlb verlichting is op dit moment echt geen goed plan.
Maar ben het wel met alles wat je schrijft eens, structuur creëren en actie ondernemen, afspraken weer gaan maken. En een hond heb ik over nagedacht en zelfs al nestjes bekeken, lijkt mij fantastisch. Zou op alle vlakken goed voor mij zijn, dan moet ik eruit en ik heb een knuffelmaatje, alleen als ik straks weer ga werken kan ik zn beestje niet heel de dag alleen laten. En ik weet ook niet of ik die verantwooedelijkheid aan kan op dit moment, een hond vraagt veel aandacht daar moet je echt goed voor zorgen, heb niemand die mij daar bij kan helpen. Ben niet altijd lekker en tot genoeg en zn beestje moet toch drie keer per dag naar buiten.
Vervelend, dat je het niet naar je zin hebt op je werk. Ookal heb je er geen bal aan, je hebt op dit moment wel werk dat is ook wel weer fijn.
Maar als je, je er slecht door gaat voelen en daar weg wil, is het verstandig om eens rustig aan verder te kijken met alle angsten die daarbij komen. Fijn, dat je daar nu hulp voor hebt gevraagd! Als je iets wil veranderen, lukt het je ook dat kun jij al kost het misschien iets meer stress en angst dan voor een ander.
Al vindt bijna niemand solliciteren leuk, maar het is wel voor een goed doel uiteindelijk werk waar je meer op je plek zit hopelijk. Heel veel succes ermee!
En dank je wel voor je bericht. Ik weet het eigenlijk allemaal zelf ook wel, heb een beetje sturing nodig, wat ik mezelf niet heb gegeven. En als je er voor je gevoel zo alleen in staat, is het fijn om te lezen dat wat ik bedenk een ander mij ook adviseert. Dan staat het geschreven en kan ik het herlezen en denken ja, ik moet weer aan de slag vooruit. Dank je wel! Slaap lekker
Ik heb op dit moment niemand om mee te wandelen. Maar wat je schrijft over afspraken, dan wil ik ook niemand anders teleurstellen en houd mij daar ook aan. Maar als het over mezelf gaat vind ik het wel lastig, daarom heb ik ook hulp gezocht omdat het in mijn eentje niet echt lukt. Soms denk ik wel eens had ik maar een gezin, dan moest ik wel, maar voor mezelf vind ik het lastig om uit deze spiraal te komen.
Afspraak bij de kapper inplannen in de ochtend, ga ik sowieso wel afzeggen mezelf kennende, ik slaap slecht en nooit voor 5/6 uur, dus om de dan in de ochtend ziek uren te gaan zitten en ook nog met mezelf geconfronteerd te worden in de spiegel met tlb verlichting is op dit moment echt geen goed plan.
Maar ben het wel met alles wat je schrijft eens, structuur creëren en actie ondernemen, afspraken weer gaan maken. En een hond heb ik over nagedacht en zelfs al nestjes bekeken, lijkt mij fantastisch. Zou op alle vlakken goed voor mij zijn, dan moet ik eruit en ik heb een knuffelmaatje, alleen als ik straks weer ga werken kan ik zn beestje niet heel de dag alleen laten. En ik weet ook niet of ik die verantwooedelijkheid aan kan op dit moment, een hond vraagt veel aandacht daar moet je echt goed voor zorgen, heb niemand die mij daar bij kan helpen. Ben niet altijd lekker en tot genoeg en zn beestje moet toch drie keer per dag naar buiten.
Vervelend, dat je het niet naar je zin hebt op je werk. Ookal heb je er geen bal aan, je hebt op dit moment wel werk dat is ook wel weer fijn.
Maar als je, je er slecht door gaat voelen en daar weg wil, is het verstandig om eens rustig aan verder te kijken met alle angsten die daarbij komen. Fijn, dat je daar nu hulp voor hebt gevraagd! Als je iets wil veranderen, lukt het je ook dat kun jij al kost het misschien iets meer stress en angst dan voor een ander.
Al vindt bijna niemand solliciteren leuk, maar het is wel voor een goed doel uiteindelijk werk waar je meer op je plek zit hopelijk. Heel veel succes ermee!
En dank je wel voor je bericht. Ik weet het eigenlijk allemaal zelf ook wel, heb een beetje sturing nodig, wat ik mezelf niet heb gegeven. En als je er voor je gevoel zo alleen in staat, is het fijn om te lezen dat wat ik bedenk een ander mij ook adviseert. Dan staat het geschreven en kan ik het herlezen en denken ja, ik moet weer aan de slag vooruit. Dank je wel! Slaap lekker
zaterdag 28 januari 2023 om 07:27
BVJ, ben je vooral in de nacht wakker omdat je pas zo laat in slaap kunt vallen?
Probeer je wel te slapen, maar lukt het gewoon niet?
Dan zou ik toch aan de huisarts vragen of hij je kan helpen: misschien tijdelijk slaapmedicatie om weer in een beter ritme te komen.
Je krijgt zo namelijk amper daglicht mee en dat maakt je nog somberder dan je al bent.
Mocht dit toch jouw natuurlijke ritme zijn: er is best werk in de avond en in de nacht te vinden, zou dat niets kunnen zijn om het gevoel van doelloosheid te verminderen?
Daarmee wil ik niet zeggen dat werk heilig is hoor, absoluut niet! Als je niet kunt werken dan moet je het beslist niet doen!
Maar werken geeft je vaak wel een beter gevoel over jezelf!
Ik ken trouwens meer mensen met een dergelijk ritme. Een aantal omdat ze nachtwerk hebben, maar anderen omdat ze door depressiviteit in de nacht gingen leven.
Probeer je wel te slapen, maar lukt het gewoon niet?
Dan zou ik toch aan de huisarts vragen of hij je kan helpen: misschien tijdelijk slaapmedicatie om weer in een beter ritme te komen.
Je krijgt zo namelijk amper daglicht mee en dat maakt je nog somberder dan je al bent.
Mocht dit toch jouw natuurlijke ritme zijn: er is best werk in de avond en in de nacht te vinden, zou dat niets kunnen zijn om het gevoel van doelloosheid te verminderen?
Daarmee wil ik niet zeggen dat werk heilig is hoor, absoluut niet! Als je niet kunt werken dan moet je het beslist niet doen!
Maar werken geeft je vaak wel een beter gevoel over jezelf!
Ik ken trouwens meer mensen met een dergelijk ritme. Een aantal omdat ze nachtwerk hebben, maar anderen omdat ze door depressiviteit in de nacht gingen leven.
zaterdag 28 januari 2023 om 19:10
Ik probeer wel te slapen, maar lig uren wakker het inslapen lukt niet. Ook niet met een sterke inslaper, heb een tijd een hoge dosering geslikt, maar daar word ik nog somberder van de dag daarna overreden gevoel. Heb er ook veel moeite mee gehad om van de hoge dosering af te komen, had er nooit aan moeten beginnen de dokter had een veelste hoge dosering voorgeschreven, ik had nog nooit pillen geslikt dus er totaal geen verstand van. Nu af en toe lage dosering, alleen dat doet eigenlijk niets meer. Ben wel altijd een avond mens geweest, maar wil graag met het normale rite mee draaien niet in de nacht leven of werken.
En ik wil heel graag weer werken, dat ik iets om handen heb en het gevoel heb dat ik iets bijdraag. Ben altijd een harde werker geweest, dus het is ook geen luiheid zoals sommige mensen denken over mensen die even niet werken. Dat vind ik altijd zo erg om te horen, lekker heel de dag niets doen ik zou zo willen ruilen zeggen ze dan. Nou, zo leuk is dat niet als je, je zo voelt ik zou juist dolgraag elke dag lekker naar mijn werk gaan. Ik moet echt eerst opkrabbelen en echt aan mezelf werken, anders gaat het hem echt niet meer worden met mij in dit leven en blijf ik tegen dezelfde dingen aanlopen, zit ik zo weer thuis en duurt het hele proces nog langer. Even hard aan mezelf werken en dan hoop ik nog een hele tijd veel te kunnen werken, want dat vind ik normaal gesproken leuk. Werken en weer een weekend gevoel hebben, anderen helpen ( deed naast mijn werk in mijn gebied, vrijwilligers werk in het weekend) en trots op mezelf zijn. Iets toevoegen dit bestaan voegt ook niets toe, heeft nog meer een gevoel van waardeloos. Heb vandaag voor het eerst licht gezien, ga mij aan de afspraken met mezelf houden. Uit de visuele cirkel, ik vind het geen prettige dag en voelde mij echt rot zo ongelukkig rond lopend tussen de in mijn ogen vrolijke mensen, maar dat is natuurlijk ook niet de realiteit ik zal heus niet de enige zijn die zich flink beroerd voelt op het moment.
En ik wil heel graag weer werken, dat ik iets om handen heb en het gevoel heb dat ik iets bijdraag. Ben altijd een harde werker geweest, dus het is ook geen luiheid zoals sommige mensen denken over mensen die even niet werken. Dat vind ik altijd zo erg om te horen, lekker heel de dag niets doen ik zou zo willen ruilen zeggen ze dan. Nou, zo leuk is dat niet als je, je zo voelt ik zou juist dolgraag elke dag lekker naar mijn werk gaan. Ik moet echt eerst opkrabbelen en echt aan mezelf werken, anders gaat het hem echt niet meer worden met mij in dit leven en blijf ik tegen dezelfde dingen aanlopen, zit ik zo weer thuis en duurt het hele proces nog langer. Even hard aan mezelf werken en dan hoop ik nog een hele tijd veel te kunnen werken, want dat vind ik normaal gesproken leuk. Werken en weer een weekend gevoel hebben, anderen helpen ( deed naast mijn werk in mijn gebied, vrijwilligers werk in het weekend) en trots op mezelf zijn. Iets toevoegen dit bestaan voegt ook niets toe, heeft nog meer een gevoel van waardeloos. Heb vandaag voor het eerst licht gezien, ga mij aan de afspraken met mezelf houden. Uit de visuele cirkel, ik vind het geen prettige dag en voelde mij echt rot zo ongelukkig rond lopend tussen de in mijn ogen vrolijke mensen, maar dat is natuurlijk ook niet de realiteit ik zal heus niet de enige zijn die zich flink beroerd voelt op het moment.
zaterdag 28 januari 2023 om 19:36
Herkenbaar BVJ dat je die zogenaamde vrije tijd echt niet als zodanig ervaart, omdat het in feite simpelweg hersteltijd is. En juist ontzettend graag willen werken, meedoen in de maatschappij, je volwaardig kunnen voelen omdat je “gewoon” meedraait, maar daardoor juist je herstel vertraagt. Het is zo lastig daar een goede balans in te vinden…
Hebben jullie ook dat je je rot kunt gaan voelen van juist leuke dingen? Ik merk dat als ik een avond doorbreng met fijne mensen en veel gezelligheid, dat ik me dan de volgende dag juist heel depri voel… Een soort van schuldig voelen omdat je al die fijne dingen niet verdient ofzo? Ik bied dan ook achteraf weleens mijn excuses aan dat ik waarschijnlijk niet gezellig was, ik voel me dan echt lullig over hoe ik deed. Terwijl ik dan vooral vraagtekens terugkrijg en men zegt dat het juist wél leuk was, dat ik zo’n fijn mens zou zijn etc. Ik voel en ervaar dat zó anders en kan daar echt een heel weekend door van slag zijn. Het landt dan ook écht niet dat het misschien meeviel met me. Daarbij kruipt dan het gevoel omhoog dat je vist naar complimenten ofzo als je je excuses aanbiedt, maar dat is echt niet zo! Ik ben dan zo bang dat ze me een irritant wezen vonden die avond, dat ze me er niet meer bij willen hebben, dat ik nu echt door de mand gevallen ben; ik heb het gevoel dat ik iets te repareren heb, iets goed moet maken. En dat blijkt dan totaal niet zo te zijn… zeggen ze… Een enorme mindf*uck vind ik dat… En vooral ook slopend, energievretend, want ondanks de lieve woorden die ik terugkrijg, voel ik me er echt dagen slecht onder… Dat omdenken gebeurt eigenlijk eerder in een van kwaad tot erger-variant…
Hebben jullie ook dat je je rot kunt gaan voelen van juist leuke dingen? Ik merk dat als ik een avond doorbreng met fijne mensen en veel gezelligheid, dat ik me dan de volgende dag juist heel depri voel… Een soort van schuldig voelen omdat je al die fijne dingen niet verdient ofzo? Ik bied dan ook achteraf weleens mijn excuses aan dat ik waarschijnlijk niet gezellig was, ik voel me dan echt lullig over hoe ik deed. Terwijl ik dan vooral vraagtekens terugkrijg en men zegt dat het juist wél leuk was, dat ik zo’n fijn mens zou zijn etc. Ik voel en ervaar dat zó anders en kan daar echt een heel weekend door van slag zijn. Het landt dan ook écht niet dat het misschien meeviel met me. Daarbij kruipt dan het gevoel omhoog dat je vist naar complimenten ofzo als je je excuses aanbiedt, maar dat is echt niet zo! Ik ben dan zo bang dat ze me een irritant wezen vonden die avond, dat ze me er niet meer bij willen hebben, dat ik nu echt door de mand gevallen ben; ik heb het gevoel dat ik iets te repareren heb, iets goed moet maken. En dat blijkt dan totaal niet zo te zijn… zeggen ze… Een enorme mindf*uck vind ik dat… En vooral ook slopend, energievretend, want ondanks de lieve woorden die ik terugkrijg, voel ik me er echt dagen slecht onder… Dat omdenken gebeurt eigenlijk eerder in een van kwaad tot erger-variant…
zaterdag 28 januari 2023 om 19:54
zaterdag 28 januari 2023 om 20:06
Is toch idioot eigenlijk…? Ik kan er ook iets achter zoeken als mensen vrienden met me (willen) zijn, me uitnodigen, iets voor me doen: wat zit hier achter? Wat willen ze van me? Wanneer komt de aap uit de mouw? Best zenuwslopend is het en ik vind het vooral ontzettend lullig naar die anderen toe, want allemachtig wat denk ik wel niet over ze?!? En dan kunnen ze wel zeggen dat ze me gezellig vinden, maar ik verdenk ze er stiekem dan toch van dat het een soort zieligheids-verzoek is (ahhh, laten we haar ook maar vragen, zo’n sneu wezen), of dat ze iets van me nodig hebben, of wat dan ook. Naast het waardeloze gevoel over mezelf, voed ik mezelf dan ook nog met een schuldgevoel naar die ander omdat ik zo over ze denk. Om gek van te worden… 
zaterdag 28 januari 2023 om 20:28
Zo, dit heb ik exact hetzelfde! Heel vreemd dat ik lees dat iemand anders dit ook heeft.
Zo ben ik pas geleden uitgenodigd door iemand voor zijn huwelijk, iemand die ik jaren niet heb gesproken. Mijn eerste gedachte is dan, huh? Ik? Zal wel een foutje zijn, komt vast nog een bericht met, sorry maar was niet voor jou bedoeld je bent toch niet welkom.
Waarom zouden ze mij er bij willen hebben? Wat zit hier achter, dit klopt geloof ik niet helemaal?.
Maar ook andersom denk ik zeker te weten dat ik uitgenodigd zou worden en dan juist als een van de weinige niet mag komen. Zo had ik jaren geleden een strandfeestje, ik zag er goed uit mooie jurk aan ( vind mezelf nooit echt knap, die avond wel) de avond ging geweldig kon het met iedereen goed vinden, lekker gekletst en gedanst en veel gelachen. Aan het eind van de avond van verschillende mensen telefoon nummer gekregen, omdat ze mij zo leuk vonden en mij graag nog een keer wilde zien. Kortom de avond was erg geslaagd, ik had gestraald en oprecht genoten. Dag daarna extreem rot gevoel, allemaal vragen weer in mijn hoofd, ow God ik ben te vrolijk geweest ik heb teveel aandacht gepakt, ik had mij meer afzijdig in een hoekje op moeten stellen. En ja hoor, weken later ging de gene die dat feest had gegeven trouwen en toen ben ik als enige niet uitgenodigd. Daar heb ik echt een hele tijd last van gehad, want alle voorbereidingen kreeg ik wel mee via via en ik had zelfs al een jurk gekocht voor het huwelijk, maar de uitnodiging bleef uit. Mensen zeiden, die komt nog wel joh. Maar de uitnodiging is nooit gekomen. Vanaf toen dacht ik ook als ik ooit weer eens een keer een feestje heb of wat dan ook en ik straal en heb het naar mijn zin, probeer dan toch op se achtergrond te blijven. Heb mij enorm geschaamd achteraf over mijn eigen vrolijkheid en onbevangenheid die avond, omdat ik daarna dus zo afgewezen ben. Net alsof ik dat later maar zelf ben gaan doen dat afwijzen naar mezelf, dan komt het ook minder hard aan. Gewoon bij voorbaad er vanuit gaan dat je nooit gevraagd gaat worden, zodat de teleurstelling ook minder groot is. Met oud en nieuw was hier aan de overkant ook een groot feest en ik stond in mijn eentje aan de overkant en dan denk ik ja, dit is jou plek. Dan vind ik het niet raar dat ik als enige weer niet gevraagd word. Alsof ik het zelf al zo invul en het dan nog waarheid wordt ook. Waarom mag ik niet stralen eigenlijk? Dat is misschien de hoofdvraag. Waarom mogen wij er niet ook gewoon zijn en het naar ons zin hebben en shinen?
Zo ben ik pas geleden uitgenodigd door iemand voor zijn huwelijk, iemand die ik jaren niet heb gesproken. Mijn eerste gedachte is dan, huh? Ik? Zal wel een foutje zijn, komt vast nog een bericht met, sorry maar was niet voor jou bedoeld je bent toch niet welkom.
Waarom zouden ze mij er bij willen hebben? Wat zit hier achter, dit klopt geloof ik niet helemaal?.
Maar ook andersom denk ik zeker te weten dat ik uitgenodigd zou worden en dan juist als een van de weinige niet mag komen. Zo had ik jaren geleden een strandfeestje, ik zag er goed uit mooie jurk aan ( vind mezelf nooit echt knap, die avond wel) de avond ging geweldig kon het met iedereen goed vinden, lekker gekletst en gedanst en veel gelachen. Aan het eind van de avond van verschillende mensen telefoon nummer gekregen, omdat ze mij zo leuk vonden en mij graag nog een keer wilde zien. Kortom de avond was erg geslaagd, ik had gestraald en oprecht genoten. Dag daarna extreem rot gevoel, allemaal vragen weer in mijn hoofd, ow God ik ben te vrolijk geweest ik heb teveel aandacht gepakt, ik had mij meer afzijdig in een hoekje op moeten stellen. En ja hoor, weken later ging de gene die dat feest had gegeven trouwen en toen ben ik als enige niet uitgenodigd. Daar heb ik echt een hele tijd last van gehad, want alle voorbereidingen kreeg ik wel mee via via en ik had zelfs al een jurk gekocht voor het huwelijk, maar de uitnodiging bleef uit. Mensen zeiden, die komt nog wel joh. Maar de uitnodiging is nooit gekomen. Vanaf toen dacht ik ook als ik ooit weer eens een keer een feestje heb of wat dan ook en ik straal en heb het naar mijn zin, probeer dan toch op se achtergrond te blijven. Heb mij enorm geschaamd achteraf over mijn eigen vrolijkheid en onbevangenheid die avond, omdat ik daarna dus zo afgewezen ben. Net alsof ik dat later maar zelf ben gaan doen dat afwijzen naar mezelf, dan komt het ook minder hard aan. Gewoon bij voorbaad er vanuit gaan dat je nooit gevraagd gaat worden, zodat de teleurstelling ook minder groot is. Met oud en nieuw was hier aan de overkant ook een groot feest en ik stond in mijn eentje aan de overkant en dan denk ik ja, dit is jou plek. Dan vind ik het niet raar dat ik als enige weer niet gevraagd word. Alsof ik het zelf al zo invul en het dan nog waarheid wordt ook. Waarom mag ik niet stralen eigenlijk? Dat is misschien de hoofdvraag. Waarom mogen wij er niet ook gewoon zijn en het naar ons zin hebben en shinen?
zaterdag 28 januari 2023 om 20:47
Au, herkenbaar BVJ… Ergens uitgenodigd worden voor het eten, daar een reden achter zoeken en dan ook nog om een gunst gevraagd worden tijdens dat eten: een zie-je-wel dus. Niet voor de gezelligheid, maar met een reden. En al die keren dat er geen reden leek te zijn, maar gewoon vergeten.
Tsja, waarom mogen wij er niet zijn? Dat kunnen we alleen maar zelf beantwoorden, omdat het in onze hoofden zit ben ik bang… Je kunt honderd keer tegen me zeggen dag je me leuk vindt, of aardig, of lief, of een mooi mens, of weet ik veel wat voor een als compliment bedoeld iets dan ook: ik voel dat niet zo, het landt niet. Ik weet in mijn hoofd echt wel dat ik er ben en er dus mag zijn, en dat ik zelfs misschien nog wel wat goeds te brengen heb ook in de wereld, soms, heel af en toe, maar het vóelt niet zo. En daar word ik soms heel verdrietig van… En daar kan ik me dan weer schuldig om voelen… Zucht.
Tsja, waarom mogen wij er niet zijn? Dat kunnen we alleen maar zelf beantwoorden, omdat het in onze hoofden zit ben ik bang… Je kunt honderd keer tegen me zeggen dag je me leuk vindt, of aardig, of lief, of een mooi mens, of weet ik veel wat voor een als compliment bedoeld iets dan ook: ik voel dat niet zo, het landt niet. Ik weet in mijn hoofd echt wel dat ik er ben en er dus mag zijn, en dat ik zelfs misschien nog wel wat goeds te brengen heb ook in de wereld, soms, heel af en toe, maar het vóelt niet zo. En daar word ik soms heel verdrietig van… En daar kan ik me dan weer schuldig om voelen… Zucht.
zaterdag 28 januari 2023 om 20:48
Dank je wel! Ik heb je bijdrage gekopieërd en ga hem nog eens een paar keer lezen. Dit komt heel erg binnen en helpt me merk ik.Avocadeau schreef: ↑16-01-2023 22:02Ik voel me veel schuldig, vooral dat ik ruimte inneem of anderen weer last van me hebben. Over wat ik verkeerd doe.
Die schuld, daarvan weet ik in theorie ook prima dat ik die niet hoef te hebben.
Ik kan dat alleen niet goed zo voelen.
Hulp vragen is voor mij makkelijker als ik een ander er voor betaal: dan is het hun werk om met mij opgescheept te zitten. En werken moeten/willen ze toch.
Bij betaalde hulp vind ik het makkelijker om ruimte in te mogen nemen.
Afgelopen jaar heeft een opstelling mij de ogen geopend: door een opstelling te maken van onder andere mijzelf en mijn schuldgevoel werd me duidelijk dat ik er zelf heel erg aan vasthield.
Dat hij misschien niet perse bij mij hoorde, maar ik hem nodig had.
Dat klinkt misschien raar, maar ik voelde het heel duidelijk, en het werd ook echt heel mooi zichtbaar in de opstelling.
Doordat ik vasthield aan mijn schuldgevoel was ook alles mijn schuld, en ik de oorzaak.
Dat bleek voor mij veel veiliger en minder pijnlijk dan het idee dat ik onschuldig was en aan sommige dingen niets kon doen.
Misschien heel anders dan bij jou, maar moraal van het verhaal:
Een opstelling met oa het schuldgevoel en mijzelf hebben me veel inzicht gegeven.
Daarnaast heb ik een super coach die ik bijna blind vertrouw, en heb ik ondertussen een aantal van haar 'standaard' antwoorden geïnternaliseerd.
Het is nog niet mijn mening, maar ik weet en kan terughalen dat zij zegt 'het is oke als je dit nog nodig hebt. Dat is een normale reactie op een abnormale situatie'.
Dat helpt me heel erg.
Die bevestiging van iemand die ik vertrouw dat het oke is. Dat ik me schuldig mag voelen. Dat het niet nodig is, maar dat ik het nog wel nodig mag hebben.
Dat geeft me heel veel rust.
Twee dingen zijn oneindig, het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker. A. Einstein
maandag 30 januari 2023 om 14:12
BVJ, ik hoop dat het je vandaag is gelukt om een stukje te gaan wandelen… Ah, ik gun je echt die hond! Maar heel herkenbaar dat je er geen durft te nemen. In die situatie zit ik zelf ook, hoewel ik al zeker 10 jaar mogelijkheden gehad heb (had een hond mee kunnen nemen naar werk en werk nu remote vanuit huis)… dat had ik vooraf niet durven inschatten en nu nog steeds niet voor de komende jaren... ook omdat ik niet op m'n plek zit qua werk.
Maar dat geldt toch eigenlijk voor iedereen, dat ze niet zo ver vooruit kunnen kijken, dus ik snap niet zo dat zoveel mensen honden kunnen/durven houden. Misschien zou je eens op een hond kunnen passen, of uitlaten? Er zullen wel mensen zijn die ondanks dat toch de stap hebben gezet en nu blij zijn met het aanbod omdat ze met hun werkdagen zitten? Hoe je die mensen vindt is natuurlijk lastig, maar misschien is een briefje bij de supermarkt wel genoeg?
Die argwaan herken ik ook wel, als je ergens voor gevraagd wordt. Eigenlijk erg… want word je niet gevraagd dan is het ook pijnlijk! Ik zou overtuigd zijn dat ik als ‘vulling’ moest fungeren op zo’n bruiloft. Misschien is dat projectie, want niet dat het aan de orde is, maar als het zo zou zijn dat ik zou gaan trouwen, dan zou ik ook niet weten wie ik moest uitnodigen.
Maar een schuldig gevoel omdat ik niet zo gezellig ben geweest, ja, alleen is het niet zozeer een schuldig voelen, meer een bevestiging dat ik geen leuk gezelschap ben. Ik kan niet slapen, laat alle gesprekken als een film aan me voorbij trekken, inclusief alle wendingen van dingen die ik hád moeten doen of zeggen maar niet heb gedaan… Ik heb het voor mezelf benoemd als: niet alle indrukken kunnen verwerken… en ik geloof ook zeker dat dat er ook bij zit.
Avocadeau, die uitspraak van jou had ik gemist maar zie ik nu weer als quote voorbijkomen…
maar wat bedoel je precies met wat je bij die opstelling duidelijk is geworden: “door een opstelling te maken van onder andere mijzelf en mijn schuldgevoel werd me duidelijk dat ik er zelf heel erg aan vasthield.” Als ik mijn eigen psychologie erop na sla, zou het kunnen zijn is dat het zo gewoon voor je is geworden dat het oncomfortabel is om je schuldgevoel los te laten, zoiets? Maar hoe kun je zoiets duidelijk krijgen in een opstelling? En komt er in een opstelling ook naar voren wat een goede manier is om dat te helen?
Maar dat geldt toch eigenlijk voor iedereen, dat ze niet zo ver vooruit kunnen kijken, dus ik snap niet zo dat zoveel mensen honden kunnen/durven houden. Misschien zou je eens op een hond kunnen passen, of uitlaten? Er zullen wel mensen zijn die ondanks dat toch de stap hebben gezet en nu blij zijn met het aanbod omdat ze met hun werkdagen zitten? Hoe je die mensen vindt is natuurlijk lastig, maar misschien is een briefje bij de supermarkt wel genoeg?
Die argwaan herken ik ook wel, als je ergens voor gevraagd wordt. Eigenlijk erg… want word je niet gevraagd dan is het ook pijnlijk! Ik zou overtuigd zijn dat ik als ‘vulling’ moest fungeren op zo’n bruiloft. Misschien is dat projectie, want niet dat het aan de orde is, maar als het zo zou zijn dat ik zou gaan trouwen, dan zou ik ook niet weten wie ik moest uitnodigen.
Maar een schuldig gevoel omdat ik niet zo gezellig ben geweest, ja, alleen is het niet zozeer een schuldig voelen, meer een bevestiging dat ik geen leuk gezelschap ben. Ik kan niet slapen, laat alle gesprekken als een film aan me voorbij trekken, inclusief alle wendingen van dingen die ik hád moeten doen of zeggen maar niet heb gedaan… Ik heb het voor mezelf benoemd als: niet alle indrukken kunnen verwerken… en ik geloof ook zeker dat dat er ook bij zit.
Avocadeau, die uitspraak van jou had ik gemist maar zie ik nu weer als quote voorbijkomen…
maar wat bedoel je precies met wat je bij die opstelling duidelijk is geworden: “door een opstelling te maken van onder andere mijzelf en mijn schuldgevoel werd me duidelijk dat ik er zelf heel erg aan vasthield.” Als ik mijn eigen psychologie erop na sla, zou het kunnen zijn is dat het zo gewoon voor je is geworden dat het oncomfortabel is om je schuldgevoel los te laten, zoiets? Maar hoe kun je zoiets duidelijk krijgen in een opstelling? En komt er in een opstelling ook naar voren wat een goede manier is om dat te helen?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
