Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
dinsdag 24 januari 2023 om 17:49
Vind ik rot om te lezen, Bloemetjesvoorjou en Vivinnetje. En ook weer herkenbaar.
Ik hoop dat je snel bij de psychiater terecht kan BVJ, en daar wel een goed gevoel bij hebt.
Ik denk dat bij mij wel heel veel voortkomt vanuit mijn ouders. Vanuit mijn moeder altijd gevoeld dat ze me liever niet had gehad. Is soms ook zo uitgesproken. Ik twijfel al jaren of het niet beter is om het contact te verbreken, maar ook daar veel schuldgevoel, want het is toch je moeder, en ergens diep vanbinnen vind ik het “normaal” dat ze niet blij met me is. Kan ze niet van me houden omdat ik zo mislukt ben, of heb ik nooit veel bereikt net omdat zij me altijd dat rotgevoel heeft gegeven? Ik weet het niet. Nu toch besloten het contact stop te zetten, mede dankzij dit topic. Het heeft me echt aan het denken gezet. Alleen al daarvoor zo ontzettend bedankt allemaal, hoe heftig ik dit nu ook vind
Ik hoop dat je snel bij de psychiater terecht kan BVJ, en daar wel een goed gevoel bij hebt.
Ik denk dat bij mij wel heel veel voortkomt vanuit mijn ouders. Vanuit mijn moeder altijd gevoeld dat ze me liever niet had gehad. Is soms ook zo uitgesproken. Ik twijfel al jaren of het niet beter is om het contact te verbreken, maar ook daar veel schuldgevoel, want het is toch je moeder, en ergens diep vanbinnen vind ik het “normaal” dat ze niet blij met me is. Kan ze niet van me houden omdat ik zo mislukt ben, of heb ik nooit veel bereikt net omdat zij me altijd dat rotgevoel heeft gegeven? Ik weet het niet. Nu toch besloten het contact stop te zetten, mede dankzij dit topic. Het heeft me echt aan het denken gezet. Alleen al daarvoor zo ontzettend bedankt allemaal, hoe heftig ik dit nu ook vind
dinsdag 24 januari 2023 om 17:50
Bloemetjes, ik ben ook later mijn vwo af gaan maken, want ik was ook gestrand in het normale onderwijs omdat ik doodsbang was op de middelbare school, zo bang om te falen! Leren kon ik niet omdat alles in mij schreeuwde dat ik zwakbegaafd was en ik was bang dat ik, wanneer dat uit zou komen, helemaal de schande van de familie zou worden. Ik werd heel erg ziek, kon geen eten meer binnenhouden, liep weg van huis, ging zwerven....het was allemaal heel naar.
Mijn ouders waren ongerust en ze wisten ook niet hoe ze me moesten helpen. In de loop van de tijd was ik pas echt een probleemkind geworden. Ik schaamde me zo erg voor mezelf!
Toen ik naar het volwassenenonderwijs ging was ik nog vrij jong hoor, 19 jaar, maar daar waren ook veel oudere mensen, 30, 40, 50 jaar, dat was allemaal heel normaal.
Trouwens...pas toen ik wist dat ik een goed verstand moest hebben durfde ik weer naar school. Ik werd getest omdat er toch een verstandelijke of andere beperking werd vermoed.
Natuurlijk moet je eerst weer beter in je vel zitten, maar ik denk dat er voor jou dan ook nog genoeg mogelijkheden zullen zijn!
Mijn ouders waren ongerust en ze wisten ook niet hoe ze me moesten helpen. In de loop van de tijd was ik pas echt een probleemkind geworden. Ik schaamde me zo erg voor mezelf!
Toen ik naar het volwassenenonderwijs ging was ik nog vrij jong hoor, 19 jaar, maar daar waren ook veel oudere mensen, 30, 40, 50 jaar, dat was allemaal heel normaal.
Trouwens...pas toen ik wist dat ik een goed verstand moest hebben durfde ik weer naar school. Ik werd getest omdat er toch een verstandelijke of andere beperking werd vermoed.
Natuurlijk moet je eerst weer beter in je vel zitten, maar ik denk dat er voor jou dan ook nog genoeg mogelijkheden zullen zijn!
dinsdag 24 januari 2023 om 17:53
nora34 schreef: ↑24-01-2023 17:49Kan ze niet van me houden omdat ik zo mislukt ben, of heb ik nooit veel bereikt net omdat zij me altijd dat rotgevoel heeft gegeven? Ik weet het niet. Nu toch besloten het contact stop te zetten, mede dankzij dit topic. Het heeft me echt aan het denken gezet. Alleen al daarvoor zo ontzettend bedankt allemaal, hoe heftig ik dit nu ook vind
Dit heb ik me ook vaak afgevraagd. Maar dan niet in termen van "houden van": ze hielden van me omdat ik hun kind was, maar ik was een tegenvaller, een probleemgeval. Een typisch zwart schaapje.
dinsdag 24 januari 2023 om 19:35
Is dat een feit, of een gedeeld verhaal dat werd verteld dat je hebt geïnternaliseerd?
What a nuanced anxiety
dinsdag 24 januari 2023 om 20:11
Bloemetjesvoorjou schreef: ↑24-01-2023 17:00Vivennetje, Precies dat dat je hulp vraagt en je zo onderschatten alsof je íets hebt aan basis-psychologie-vragen dingen die je zelf ook allemaal al weet.
Ik moest voor die praktijkondersteuner een vragenlijst invullen en de moed zonk mij alweer in mijn schoenen, kan met zn standaard vragenlijstje ook helemaal niets. Nee, ik heb er geen goed gevoel over dit gaat mij niet verder helpen. Dokter behandelde mij ook als een of ander 'gestoord' type. Ik heb mail gestuurd dat dit hem niet gaat worden en dat ik echt goed geholpen moet worden niet weer allerlei zinloze gesprekjes die mij geen stap verder helpen. Heb zelf een psychiater op internet opgezocht en doorverwijzing gevraagd. Ik wil echt van die eenzame rot gevoelens af, continu het gevoel dat je er niet toe doet en niet belangrijk bent. En zoals gesprek met de dokter wordt dat wel weer bevestigd, snel even afraffelen voor hem was ik echt het volgende zeur nummertje op zijn dag. Ik heb lichamelijke klachten moet vaak overgeven en nachtzweten ( tot matras aan toe nat) zegt hij doodleuk:" kwam niets uit bloedonderzoek, fijn hè...u bent kern gezond". Nou, dan heb ik ook geen zin en energie meer om te zeggen, dat vind ik helemaal niet fijn, want ik ben elke week zo misselijk dat ik moet overgeven en ik zou willen dat u verder onderzoekt. Maar dan houd ik mijn mond maar weer en denk zie je wel, je wordt niet serieus genomen je doet er niet toe, die dokter zal wel denken dat het in je hoofd zit vooral na geel he tirade over hoe je in het leven staat. Had ik mijn kop maar gehouden, nu word ik nooit meer serieus genomen en durf ik niet terug voor nachtzweten en misselijkheid, want ik ben kerngezond volgens hem.
Gelukkig heb je wel wat je wilde, namelijk die doorverwijzing. Het voelt misschien niet goed zoals hij reageerde, maar je kunt in ieder geval verder. Nu maar hopen dat de psychiater geen wachtlijst heeft. Pro-actief iemand zoeken is dus wel de manier. Maar dat hij zo laconiek reageert op nachtzweten, misselijkheid en overgeven snap ik niet. Dat komt toch ergens vandaan. De kans is groot dat het psychisch is (dat is wat mij betreft wat het bloedonderzoek zegt?), maar juist dat zijn signalen waar je naar moet luisteren, juist een huisarts zou dat toch moeten weten?
dinsdag 24 januari 2023 om 20:30
Lieneke schreef: ↑23-01-2023 06:56
Wel ging ik ontdekken dat mensen me helemaal niet raar, dom en lelijk vonden. Langzaam kroop ik meer en meer uit mijn hol.
En ik ben nooit dat bruisende type geworden van wie ik altijd gedroomd had ook zo te zijn. Maar ik bereikte zoveel meer dan ik van mezelf had verwacht, dan mijn familie van me had verwacht. Omdat ik bij mezelf een verstandelijke beperking vermoedde liet ik me testen en het tegenovergestelde bleek het geval te zijn. Ik was verbijsterd en mijn familie ook.
Ik geloof nog steeds dat er iets fout is gegaan bij die test, maar het maakt me allemaal niet uit, ik maakte stappen vooruit en dat was waar het me om te doen was.
Het liefst was ik iets creatiefs gaan doen, of iets avontuurlijks, maar ik koos het meest zekere: ik ging gewoon iets degelijks studeren en ik haalde zonder veel inspanning mijn bul. Studeren vond ik heel eng, ik was ontzettend bang dat ik door de mand zou vallen en dat ik toch wel degelijk achterlijk zou blijken te zijn.
Het basisgevoel is echter nooit verdwenen. Nog steeds ben ik ervan overtuigd dat ik volslagen mislukt en nutteloos ben. Als het gevoel heel erg de kop opsteekt roep ik "Stop!!!", ik druk mijn handen tegen mijn oren en ik worstel verder.
Zo erg is het niet. Mensen hebben nou eenmaal angsten en negatieve gevoelens en ik heb dit.
Schematherapie heb ik trouwens ook gehad. En nog een heleboel andere behandelingen, maar dit is iets heel hardnekkigs. Ik heb besloten mezelf niet meer te vermoeien met al die behandelingen en dat geeft me wel rust.
Je schrijft heel veel wat ik herken. Ik denk dat er in andere omstandigheden ook meer uit me was gekomen... maar vanwege mijn gebrek aan zelfvertrouwen (huilen met rekenen, want dat lukte echt niet) werd mij een LBO schooladvies geadviseerd. Toen ik daar kwam, zat ik totaal niet op m'n plek. Ik presteerde onder, maar ik werd alsnog gepest en uitgescholden voor 'studje'. Het was echt de meest vreselijke plek waar ze mij naartoe konden sturen. Maar hoe oud was ik... twaalf? En ik weet toch zeker dat mijn ouders het beste met me voor hadden, hoewel ik ook wel herken dat ik niet goed genoeg was... omdat nichtjes wel naar havo/vwo gingen. Ja... en niet alleen dat. Ze waren ook bijdehanter, knapper en 'liever voor hun ouders'... en dat werd me wel voor de voeten geworpen als ik dwars was. Zelf had ik vooral last van een soort berusting: natuurlijk ben ik dommer, lelijker, minder leuk dan een ander, zo is het nu eenmaal.
Lang heb ik niet zoveel last van gehad van dat middelbare niveau, omdat ik vanzelf werkervaring opbouwde, maar ik loop nu wel tegen m'n 'plafond' aan nu ik graag wat anders zou willen doen en daarvoor geen hbo heb. Ik kan het altijd nog doen, ik weet dat ik het kan zolang me maar niet wordt gevraagd te rekenen...
maar er is zoveel waar ik aan zou moeten werken... ik denk dat (werken aan je) mindset toch de basis is.
dinsdag 24 januari 2023 om 23:45
Dat is wel aardig de spijker op zijn kop voor wat betreft waar ik goed op zou gaan! Haptotherapie wilde ik aantal jaren geleden heen toen ik vastliep met een burnout. Werkgever verkoos echter ander traject. Loop nu bij een psychosomatisch therapeut. Is anders, maar houdt me nu wel enigszins in beweging. Hapto is wel altijd iets dat ik in mijn achterhoofd heb en wil doen.Verbinder schreef: ↑24-01-2023 02:39Wat een fijn topic.
Even specifiek voor TO: toen ik je stukje las dacht ik aan Haptonomie en sporten.
Een haptonoom kan helpen bepaalde gevoelsvelden open te leggen.
Veel van wat gebeurt vind plaats in je hoofd. Door meer te focussen op gevoel trekt dat je ook uit je hoofd.
Verder, sport je? Hou je van sport?
Een sport waarbij je intens moet inspannen kan ook goed zijn om even goed te verbinden met je hele lijf.
Sporten ga ik héél goed op, alleen zit ik al enige tijd in de lappenmand. Van de ene overbelasting in de andere, lijf zit in proteststand ofzo. Kan nu even helemaal niets, maar zodra er weer mogelijkheden zijn, wil ik graag weer “fysiek stukgaan” (maar dan figuurlijk); heerlijk vind ik dat. Hard werken, niet nadenken, flink zweten. Ik kan niet wachten!
Verder weer veel herkenning, al zijn er ook verschillen. Eindeloos malen over wat je verkeerd zal hebben gedaan. Een verzonden e-mailbericht honderd keer teruglezen omdat je denkt dat je iets verkeerds hebt gemaild. Doodmoe word ik ervan.
Niet naar de huisarts durven, als je toch gaat een briefje mee en dan het briefje niet durven pakken. Je een aansteller voelen.
Verder merk ik dat ik even liever lees dan schrijf… Ik kom later wel weer op de lijn.
woensdag 25 januari 2023 om 00:37
nora34 schreef: ↑24-01-2023 17:49Vind ik rot om te lezen, Bloemetjesvoorjou en Vivinnetje. En ook weer herkenbaar.
Ik hoop dat je snel bij de psychiater terecht kan BVJ, en daar wel een goed gevoel bij hebt.
Ik denk dat bij mij wel heel veel voortkomt vanuit mijn ouders. Vanuit mijn moeder altijd gevoeld dat ze me liever niet had gehad. Is soms ook zo uitgesproken. Ik twijfel al jaren of het niet beter is om het contact te verbreken, maar ook daar veel schuldgevoel, want het is toch je moeder, en ergens diep vanbinnen vind ik het “normaal” dat ze niet blij met me is. Kan ze niet van me houden omdat ik zo mislukt ben, of heb ik nooit veel bereikt net omdat zij me altijd dat rotgevoel heeft gegeven? Ik weet het niet. Nu toch besloten het contact stop te zetten, mede dankzij dit topic. Het heeft me echt aan het denken gezet. Alleen al daarvoor zo ontzettend bedankt allemaal, hoe heftig ik dit nu ook vind
woensdag 25 januari 2023 om 00:41
Dat verkeerd denken te doen is zo herkenbaar. En doodvermoeiend om dat 100 keer door je hoofd te laten gaan. Jezelf uitschelden in gedachten.Vannelle schreef: ↑24-01-2023 23:45Dat is wel aardig de spijker op zijn kop voor wat betreft waar ik goed op zou gaan! Haptotherapie wilde ik aantal jaren geleden heen toen ik vastliep met een burnout. Werkgever verkoos echter ander traject. Loop nu bij een psychosomatisch therapeut. Is anders, maar houdt me nu wel enigszins in beweging. Hapto is wel altijd iets dat ik in mijn achterhoofd heb en wil doen.
Sporten ga ik héél goed op, alleen zit ik al enige tijd in de lappenmand. Van de ene overbelasting in de andere, lijf zit in proteststand ofzo. Kan nu even helemaal niets, maar zodra er weer mogelijkheden zijn, wil ik graag weer “fysiek stukgaan” (maar dan figuurlijk); heerlijk vind ik dat. Hard werken, niet nadenken, flink zweten. Ik kan niet wachten!
Verder weer veel herkenning, al zijn er ook verschillen. Eindeloos malen over wat je verkeerd zal hebben gedaan. Een verzonden e-mailbericht honderd keer teruglezen omdat je denkt dat je iets verkeerds hebt gemaild. Doodmoe word ik ervan.
Niet naar de huisarts durven, als je toch gaat een briefje mee en dan het briefje niet durven pakken. Je een aansteller voelen.
Verder merk ik dat ik even liever lees dan schrijf… Ik kom later wel weer op de lijn.
woensdag 25 januari 2023 om 00:45
vivinnetje schreef: ↑24-01-2023 20:30Je schrijft heel veel wat ik herken. Ik denk dat er in andere omstandigheden ook meer uit me was gekomen... maar vanwege mijn gebrek aan zelfvertrouwen (huilen met rekenen, want dat lukte echt niet) werd mij een LBO schooladvies geadviseerd. Toen ik daar kwam, zat ik totaal niet op m'n plek. Ik presteerde onder, maar ik werd alsnog gepest en uitgescholden voor 'studje'. Het was echt de meest vreselijke plek waar ze mij naartoe konden sturen. Maar hoe oud was ik... twaalf? En ik weet toch zeker dat mijn ouders het beste met me voor hadden, hoewel ik ook wel herken dat ik niet goed genoeg was... omdat nichtjes wel naar havo/vwo gingen. Ja... en niet alleen dat. Ze waren ook bijdehanter, knapper en 'liever voor hun ouders'... en dat werd me wel voor de voeten geworpen als ik dwars was. Zelf had ik vooral last van een soort berusting: natuurlijk ben ik dommer, lelijker, minder leuk dan een ander, zo is het nu eenmaal.
Lang heb ik niet zoveel last van gehad van dat middelbare niveau, omdat ik vanzelf werkervaring opbouwde, maar ik loop nu wel tegen m'n 'plafond' aan nu ik graag wat anders zou willen doen en daarvoor geen hbo heb. Ik kan het altijd nog doen, ik weet dat ik het kan zolang me maar niet wordt gevraagd te rekenen...
woensdag 25 januari 2023 om 01:18
Dat is raar, lees jouw tekst nu pas. Eerder vandaag stond het er nog niet, volgens mij werkt de site niet helemaal. Ik denk niet dat mijn klachten psychisch zijn, het is gekomen nadat ik zalm heb gegeten. Hij heeft ook niet op veel getest met bloedonderzoek, dus zo sluit je nog niet alles uit lijkt mij. Maar goed ik ga voorlopig even niet terug! Zo herkenbaar ook met een briefje naar de dokter ( deed ik ook,haha) en dan alsnog er niet bij pakken en achteraf denken, dit heb ik niet handig aangepakt!vivinnetje schreef: ↑24-01-2023 20:11Gelukkig heb je wel wat je wilde, namelijk die doorverwijzing. Het voelt misschien niet goed zoals hij reageerde, maar je kunt in ieder geval verder. Nu maar hopen dat de psychiater geen wachtlijst heeft. Pro-actief iemand zoeken is dus wel de manier. Maar dat hij zo laconiek reageert op nachtzweten, misselijkheid en overgeven snap ik niet. Dat komt toch ergens vandaan. De kans is groot dat het psychisch is (dat is wat mij betreft wat het bloedonderzoek zegt?), maar juist dat zijn signalen waar je naar moet luisteren, juist een huisarts zou dat toch moeten weten?
woensdag 25 januari 2023 om 06:15
woensdag 25 januari 2023 om 08:18
En dat is logisch, een kind is nog geen autonoom wezen en internaliseert de gevoelens die de ouders erover hebben.
Dit kan op latere leeftijd wel geherprogrammeerd worden. Maar niet 100%, het is tevens veel werk en je moet bereid zijn om te leven met de consequenties ervan. Dat je hele wereldbeeld zal veranderen waardoor je je onzeker voelt in je nieuwe zelf. Je weliswaar vervelende maar ook vertrouwde en veilige waarheid dat jij toch mislukt bent en minder dan een ander kan je dan niet meer op terugvallen, dus het brengt best wel een verantwoordelijkheid met zich mee.
En dat het heftige gevoelens in je losmaakt zoals boosheid jegens je ouders, rouw, verdriet, waardoor ook het contact met hen zal veranderen of zelfs verbreken.
Het zwarte schaap is er nu eenmaal, in gezinssystemen waarin bepaalde schade of trauma zit, en heeft een belangrijke functie voor alle leden. Als jij het niet meer bent hebben zij een probleem en dat voel je diep van binnen, dat is een enorm schuldgevoel. Ik ken daarom genoeg zwarte schapen die uiteindelijk zeggen: laat mij maar, het is goed zo.
De vraag is uiteindelijk of je wil blijven dienen in een destructief systeem, of dat je autonoom en vanuit eigenwaarde wil leven, met alle gevolgen van dien. Misschien voelt het niet als een keuze omdat je ook maar gewoon in die rol gedrukt bent en erdoor gevormd bent, maar uiteindelijk kunnen en mogen we als individu die keuze altijd maken. De goedkeuring of het begrip van je ouders of anderen zal je er nimmer mee krijgen, dus dat heb je dan los te laten. Je doet het voor jezelf en als je kinderen hebt, voor je kinderen. Anders draag je hetzelfde patroon uit jouw familie ook aan hen over.
Dit kan op latere leeftijd wel geherprogrammeerd worden. Maar niet 100%, het is tevens veel werk en je moet bereid zijn om te leven met de consequenties ervan. Dat je hele wereldbeeld zal veranderen waardoor je je onzeker voelt in je nieuwe zelf. Je weliswaar vervelende maar ook vertrouwde en veilige waarheid dat jij toch mislukt bent en minder dan een ander kan je dan niet meer op terugvallen, dus het brengt best wel een verantwoordelijkheid met zich mee.
En dat het heftige gevoelens in je losmaakt zoals boosheid jegens je ouders, rouw, verdriet, waardoor ook het contact met hen zal veranderen of zelfs verbreken.
Het zwarte schaap is er nu eenmaal, in gezinssystemen waarin bepaalde schade of trauma zit, en heeft een belangrijke functie voor alle leden. Als jij het niet meer bent hebben zij een probleem en dat voel je diep van binnen, dat is een enorm schuldgevoel. Ik ken daarom genoeg zwarte schapen die uiteindelijk zeggen: laat mij maar, het is goed zo.
De vraag is uiteindelijk of je wil blijven dienen in een destructief systeem, of dat je autonoom en vanuit eigenwaarde wil leven, met alle gevolgen van dien. Misschien voelt het niet als een keuze omdat je ook maar gewoon in die rol gedrukt bent en erdoor gevormd bent, maar uiteindelijk kunnen en mogen we als individu die keuze altijd maken. De goedkeuring of het begrip van je ouders of anderen zal je er nimmer mee krijgen, dus dat heb je dan los te laten. Je doet het voor jezelf en als je kinderen hebt, voor je kinderen. Anders draag je hetzelfde patroon uit jouw familie ook aan hen over.
woensdag 25 januari 2023 om 09:31
Mijn ouders zijn overleden. Boos ben ik nooit op ze geweest, echt helemaal nooit. Ik zag heel jong al hoe moeilijk ze het hadden en misschien, maar dat weet ik niet zeker, voelde ik wel aan dat ik een belangrijke functie had. Toch wilde ik weg, maar ik wist niet waarheen. Ik wist zeker dat niemand me zou willen, dat ik overal uitgekotst zou worden.Avage schreef: ↑25-01-2023 08:18
Het zwarte schaap is er nu eenmaal, in gezinssystemen waarin bepaalde schade of trauma zit, en heeft een belangrijke functie voor alle leden. Als jij het niet meer bent hebben zij een probleem en dat voel je diep van binnen, dat is een enorm schuldgevoel. Ik ken daarom genoeg zwarte schapen die uiteindelijk zeggen: laat mij maar, het is goed zo.
Als ik het zo vertel lijkt het misschien alsof mijn ouders onmensen waren, maar dat was beslist niet zo. Ze hadden het zelf moeilijk en er zat een enorm minderwaardigheidsgevoel in me waardoor ik me erg afwerend gedroeg. Hoe dat ontstaan is weet ik niet. Nou was ik nergens populair, niet op school, niet bij anderen, nergens. Waarschijnlijk gedroeg ik me onwillekeurig dusdanig dat men mij ook niet leuk kon gaan vinden. En mijn uiterlijk had ik ook niet mee; ik denk dat, zeker buiten het gezin, een aantrekkelijk uiterlijk veel goodwill kweekt, zeker waar het een kind betreft. Het is meteen een leuke binnenkomer.
"Het was net of je er niet bij was, niet bestond" heb ik later nog weleens gehoord, als we het over vroeger hadden.
En ja, het zwarte schaapje heeft een heel belangrijke taak. Hij vangt de klappen op, maar toont ook aan de zogenaamd normale, wel passende leden van het gezin aan dat mensen ook anders kunnen zijn. Dat een gezinscultuur niet heilig is. Maar ja, dat is een moeilijke taak, die heel veel weerstand oproept.
woensdag 25 januari 2023 om 10:34
Ik lees jullie. En hoewel ik jullie niet ken, herken ik de verhalen stuk voor stuk. En ik hoop zo dat jullie een weg vinden naar meer zelfvertrouwen, naar een fijn leven zonder die rotgedachten dat je het niet waard bent.
Ik ben de vijftig al gepasseerd en de hulpverlening is, vind ik, pappen en nathouden. Die mensen doen hun werk, en dat waardeer ik heus, maar ze begrijpen me niet. Ik val buiten alle standaarden lijkt het vaak.
En ik ben therapiemoe. Ik sta op de wachtlijst voor schematherapie, maar ik ben bang dat dat weer zoveel shit aan het licht gaat brengen dat ik me nog slechter ga voelen.
Een voor iedereen hier.
Ik ben de vijftig al gepasseerd en de hulpverlening is, vind ik, pappen en nathouden. Die mensen doen hun werk, en dat waardeer ik heus, maar ze begrijpen me niet. Ik val buiten alle standaarden lijkt het vaak.
En ik ben therapiemoe. Ik sta op de wachtlijst voor schematherapie, maar ik ben bang dat dat weer zoveel shit aan het licht gaat brengen dat ik me nog slechter ga voelen.
Een
voor iedereen hier.
anoniem_647893036a1df wijzigde dit bericht op 25-01-2023 10:36
Reden: Typo's
Reden: Typo's
0.55% gewijzigd
woensdag 25 januari 2023 om 17:45
Wat je zegt BVJ is zeker zo: kinderen en jongeren met een mooi uiterlijk kunnen ook buitengesloten worden, zeker als ze verder niet weerbaar zijn. Pure jaloezie is het en sommigen zijn eropuit om een knap kind het gevoel te geven dat ze lelijk is.
Dit herken ik trouwens zelf ook wel. Later in mijn leven werd ik minder lelijk, ik ging er leuk uitzien. Daarbij was ik heel slank.
En regelmatig kreeg ik nare blikken en jaloerse opmerkingen. Dat ik een jongensfiguur had, en geen "mannenvlees": er zat geen vlees aan, dus mannen zouden mij niet aantrekkelijk vinden.
Van zulke opmerkingen was ik als jonge vrouw ook vaak wekenlang van de kaart. Net als jij had ik sowieso al geen zelfvertrouwen en dit maakte het er niet beter op.
Dit herken ik trouwens zelf ook wel. Later in mijn leven werd ik minder lelijk, ik ging er leuk uitzien. Daarbij was ik heel slank.
En regelmatig kreeg ik nare blikken en jaloerse opmerkingen. Dat ik een jongensfiguur had, en geen "mannenvlees": er zat geen vlees aan, dus mannen zouden mij niet aantrekkelijk vinden.
Van zulke opmerkingen was ik als jonge vrouw ook vaak wekenlang van de kaart. Net als jij had ik sowieso al geen zelfvertrouwen en dit maakte het er niet beter op.
woensdag 25 januari 2023 om 18:35
Ik heb een afwijking waardoor mijn gezicht niet mooi te noemen is. Ben er ook wel eens mee gepest of dat mensen opmerkingen maakten, of schrikken, of denken dat ik ziek ben.
Maar ik ben eerlijk gezegd liever "lelijk" (ik vind niemand lelijk) en dat mensen voor mij als persoon kiezen, dan inderdaad mooi en dat mensen misbruik van me maken. Ik hoor dat vaker van knappe vrouwen.
Zelf heb ik een mooi figuur en een innemende jeugdige uitstraling (zeggen ze), een mooie stem, kan goed rondkomen en tot nu toe nog steeds knappe mannen aan de haak slaan. Ik denk ook door mijn zichtbare afwijking dat ik misschien eerder geleerd heb om kwetsbaar te zijn. Het oordeel van een ander kan ik toch niet beïnvloeden en ik kan mijn uiterlijk toch niet verbergen, dus neem me maar zoals ik ben. Ik ben gaan zien dat het leven veel meer gaat over die kwetsbaarheid en in verbinding zijn met elkaar, dat je liefde en warmte kan geven en ontvangen. Wie of wat je dan precies bent en of dat deugt of niet, doet er helemaal niet zoveel toe.
Het scheelt denk ik ook als je jezelf kan accepteren. Zoals een goede vriendin het zou zeggen: ik ben een kind van God dus wie ben ik om over zijn werk te oordelen. Maarja dit topic is er niet voor niets, ben me ervan bewust dat het soms een hele lange weg is.
Maar ik ben eerlijk gezegd liever "lelijk" (ik vind niemand lelijk) en dat mensen voor mij als persoon kiezen, dan inderdaad mooi en dat mensen misbruik van me maken. Ik hoor dat vaker van knappe vrouwen.
Zelf heb ik een mooi figuur en een innemende jeugdige uitstraling (zeggen ze), een mooie stem, kan goed rondkomen en tot nu toe nog steeds knappe mannen aan de haak slaan. Ik denk ook door mijn zichtbare afwijking dat ik misschien eerder geleerd heb om kwetsbaar te zijn. Het oordeel van een ander kan ik toch niet beïnvloeden en ik kan mijn uiterlijk toch niet verbergen, dus neem me maar zoals ik ben. Ik ben gaan zien dat het leven veel meer gaat over die kwetsbaarheid en in verbinding zijn met elkaar, dat je liefde en warmte kan geven en ontvangen. Wie of wat je dan precies bent en of dat deugt of niet, doet er helemaal niet zoveel toe.
Het scheelt denk ik ook als je jezelf kan accepteren. Zoals een goede vriendin het zou zeggen: ik ben een kind van God dus wie ben ik om over zijn werk te oordelen. Maarja dit topic is er niet voor niets, ben me ervan bewust dat het soms een hele lange weg is.
woensdag 25 januari 2023 om 18:47
Grumpywoman schreef: ↑25-01-2023 10:34Ik lees jullie. En hoewel ik jullie niet ken, herken ik de verhalen stuk voor stuk. En ik hoop zo dat jullie een weg vinden naar meer zelfvertrouwen, naar een fijn leven zonder die rotgedachten dat je het niet waard bent.
Ik ben de vijftig al gepasseerd en de hulpverlening is, vind ik, pappen en nathouden. Die mensen doen hun werk, en dat waardeer ik heus, maar ze begrijpen me niet. Ik val buiten alle standaarden lijkt het vaak.
En ik ben therapiemoe. Ik sta op de wachtlijst voor schematherapie, maar ik ben bang dat dat weer zoveel shit aan het licht gaat brengen dat ik me nog slechter ga voelen.
Een
Ik ben ook de 50 al gepasseerd en net als jij therapiemoe. Een paar jaar geleden heb ik schematherapie gevolgd in een groep en voor veel mensen was dat best zwaar. Ik heb dat zelf niet zo ervaren, maar het was ook net alsof ik niets nieuws leerde, echt veel verder kwam ik er niet mee. Dat "omdenken" deed ik al vanuit mezelf en dat heeft me vaak de durf gegeven om toch het leven aan te gaan in plaats van me terug te trekken. Wel ging ik me realiseren hoeveel mensen zich naar voelen en daardoor voelde ik me tijdelijk wat minder eenzaam.
woensdag 25 januari 2023 om 18:51
Nou ben ik niet gelovig, maar ik vind dit wel een mooi en aansprekend mantra! Dank je wel!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
