Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
donderdag 19 januari 2023 om 16:06
Mooi topic en fijn dat je de stap hebt gezet om te posten, ik denk dat veel mensen hier iets aan hebben.
Herkenbaar thema voor mij ook.
Er is al veel over gezegd, mooie dingen allemaal.
Voor mij is het een lange weg, ik werk hier bijna dagelijks aan en soms val ik weer terug. Ik heb schematherapie gehad jaren geleden, later begeleiding van een haptonoom, ik doe aan meditatie en lees wel eens spirituele boeken, doe soms dingen die ik moeilijk vind zoals hulp vragen, nieuwe mensen ontmoeten etc. Een familieopstelling heb ik ook veel aan gehad.
Ik heb het gevoel dat het alles bij elkaar zijn vruchten afwerpt. En dat het goed is om het vanuit diverse invalshoeken tegelijk te benaderen omdat het om grotendeels je onderbewuste gaat. Je kan daar heel moeilijk rechtstreeks bij komen of via boeken en gedachten. Ook als er trauma's zijn, die laten zich niet zomaar kennen of aanraken.
Met erover nadenken, veiligheid of controle zoeken, of compensatiegedrag zoals lief zijn voor anderen probeer ik te minderen. Dat is nog best lastig want soms voelt het daardoor heel leeg en zinloos. Blijkbaar haalde ik daar mijn 'geluk' of voldoening uit, het zijn verslavingen eigenlijk.
Mijn behoeften leren kennen, ervaren en die vervuld krijgen is iets waar ik nog veel in kan leren. Ik heb ook die angst om te 'shinen' en angst voor wat mijn innerlijke kracht kan doen. Ik ben nu zo ver dat ik daar soms een glimp van opvang en dan schrik ik me dood. Ineens komt vanalles zomaar binnen bereik, waar ik eerder alleen maar van kon dromen. En zo snel ook, dat het ook weer verwarrend en overweldigend is.
Maar zoals ook al werd genoemd, dit patroon lijkt niet echt over mij als persoon te gaan. Dit is geprogrammeerd geraakt in mijn systeem, en dat van mijn moeder en haar moeder. Daar doe ik nu niet meer veel aan, maar het bepaalt niet wie ik ben, dat zie ik nu steeds helderder. Het is wel iets waarmee ik rekening moet houden, omdat het sterke emoties en angst kan genereren die ik moet leren te dragen. Ik ben dus iemand waar ik bewust voor moet zorgen. Maar uiteindelijk zijn we dat allemaal natuurlijk.
Herkenbaar thema voor mij ook.
Er is al veel over gezegd, mooie dingen allemaal.
Voor mij is het een lange weg, ik werk hier bijna dagelijks aan en soms val ik weer terug. Ik heb schematherapie gehad jaren geleden, later begeleiding van een haptonoom, ik doe aan meditatie en lees wel eens spirituele boeken, doe soms dingen die ik moeilijk vind zoals hulp vragen, nieuwe mensen ontmoeten etc. Een familieopstelling heb ik ook veel aan gehad.
Ik heb het gevoel dat het alles bij elkaar zijn vruchten afwerpt. En dat het goed is om het vanuit diverse invalshoeken tegelijk te benaderen omdat het om grotendeels je onderbewuste gaat. Je kan daar heel moeilijk rechtstreeks bij komen of via boeken en gedachten. Ook als er trauma's zijn, die laten zich niet zomaar kennen of aanraken.
Met erover nadenken, veiligheid of controle zoeken, of compensatiegedrag zoals lief zijn voor anderen probeer ik te minderen. Dat is nog best lastig want soms voelt het daardoor heel leeg en zinloos. Blijkbaar haalde ik daar mijn 'geluk' of voldoening uit, het zijn verslavingen eigenlijk.
Mijn behoeften leren kennen, ervaren en die vervuld krijgen is iets waar ik nog veel in kan leren. Ik heb ook die angst om te 'shinen' en angst voor wat mijn innerlijke kracht kan doen. Ik ben nu zo ver dat ik daar soms een glimp van opvang en dan schrik ik me dood. Ineens komt vanalles zomaar binnen bereik, waar ik eerder alleen maar van kon dromen. En zo snel ook, dat het ook weer verwarrend en overweldigend is.
Maar zoals ook al werd genoemd, dit patroon lijkt niet echt over mij als persoon te gaan. Dit is geprogrammeerd geraakt in mijn systeem, en dat van mijn moeder en haar moeder. Daar doe ik nu niet meer veel aan, maar het bepaalt niet wie ik ben, dat zie ik nu steeds helderder. Het is wel iets waarmee ik rekening moet houden, omdat het sterke emoties en angst kan genereren die ik moet leren te dragen. Ik ben dus iemand waar ik bewust voor moet zorgen. Maar uiteindelijk zijn we dat allemaal natuurlijk.
donderdag 19 januari 2023 om 21:49
@ Vivinnetje; daar vraag ik niet naar, dat durf ik ook niet… Soms krijg ik het spontaan terug, of als ik het later met iemand anders bespreek die er ook bij was. Of zoals laatst als ik excuses maak die niet herkend worden. Ik weet het niet precies - dit zijn de dingen die je níet opslaat, vooral het negatieve onthoud ik…
Het is ook een beetje met dit topic: het was een enorme drempel om dit te posten, net als eigenlijk de meeste posts die ik doe… Daar moet ik altijd een drempel voor over (wie zit daar nou op te wachten, bemoei je er niet mee, stel je niet aan, dring je niet op, etc.). Ik was bang een berg shit over me heen te krijgen, maar in plaats daarvan geven jullie herkenning en zelfs bedankjes dat het er staat. In mijn hoofd vrij onverenigbaar…
@ Avage; (w)au(w), dat laatste komt binnen… “ Je bent iemand waar je bewust voor moet zorgen”… slik… Dat is wat structureel verslonst lijkt te worden, want er zijn zo ontzettend veel andere prioriteiten. Of, nu ik dit zo schrijf, is de hele zoektocht wel een soort maskerade om om die zelfzorg heen te kunnen draaien? Stilstaan en voelen, je behoeftes onderkennen, leren kennen, leren benoemen, dat is moeilijk, pijnlijk, confronterend. En misschien wel juist ook doordat het niet alleeen je eigen pijn is, maar mede die van de generaties voor je? Je kunt er moeilijk bij en als je er komt doet het pijn: niet iets om naar uit te kijken.
Dan is het zoveel gemakkelijker om te doen wat je altijd gedaan hebt, en wat ergens ook goed werkt: onzichtbaar zijn, aanpassen, terugtrekken, masker op, het geluk naar een ander willen brengen, etc.
En toch is het ook wat je zegt: al die invalshoeken, zoektochten en reflecties bij elkaar - uiteindelijk helpt het je wel verder. Het is zo jammer dat de weg zo lang is en je zo vaak stappen terug moet doen waardoor de stappen vooruit zo onbeduidend lijken… Als er toch een pilletje zou zijn… Maar ja, dan mis je misschien een boel wijsheid van de weg ernaartoe?
Ik weet niet wat nou wijsheid is: door de ellende heen, alles doorvoelen, en dus lijden met een hoofdletter L voor je weer een stapje vooruit kunt doen; of een dikke deksel op de put en opnieuw beginnen. Beide zijn me aangeraden door verschillende psychologen. De laatste lijkt gemakkelijker, de eerste uiteindelijk behulpzamer… Maar zoals die putdekselpsycholoog zei: als de bodem van de put modder is, is er geen basis om op te staan en verder te bouwen, dus liever eruit en deksel erop. Tsja…
Het helpt mij overigens al om te lezen dat ik niet krankjorum ben, en zeker niet de enige. En alle lieve en mooie woorden helpen ook - al was het alleen al doordat de moeite wordt gedaan ze op te schrijven! Zo helpen we elkaar misschien in elk geval drie millimeter vooruit? Alle beetjes helpen!
Het is ook een beetje met dit topic: het was een enorme drempel om dit te posten, net als eigenlijk de meeste posts die ik doe… Daar moet ik altijd een drempel voor over (wie zit daar nou op te wachten, bemoei je er niet mee, stel je niet aan, dring je niet op, etc.). Ik was bang een berg shit over me heen te krijgen, maar in plaats daarvan geven jullie herkenning en zelfs bedankjes dat het er staat. In mijn hoofd vrij onverenigbaar…
@ Avage; (w)au(w), dat laatste komt binnen… “ Je bent iemand waar je bewust voor moet zorgen”… slik… Dat is wat structureel verslonst lijkt te worden, want er zijn zo ontzettend veel andere prioriteiten. Of, nu ik dit zo schrijf, is de hele zoektocht wel een soort maskerade om om die zelfzorg heen te kunnen draaien? Stilstaan en voelen, je behoeftes onderkennen, leren kennen, leren benoemen, dat is moeilijk, pijnlijk, confronterend. En misschien wel juist ook doordat het niet alleeen je eigen pijn is, maar mede die van de generaties voor je? Je kunt er moeilijk bij en als je er komt doet het pijn: niet iets om naar uit te kijken.
Dan is het zoveel gemakkelijker om te doen wat je altijd gedaan hebt, en wat ergens ook goed werkt: onzichtbaar zijn, aanpassen, terugtrekken, masker op, het geluk naar een ander willen brengen, etc.
En toch is het ook wat je zegt: al die invalshoeken, zoektochten en reflecties bij elkaar - uiteindelijk helpt het je wel verder. Het is zo jammer dat de weg zo lang is en je zo vaak stappen terug moet doen waardoor de stappen vooruit zo onbeduidend lijken… Als er toch een pilletje zou zijn… Maar ja, dan mis je misschien een boel wijsheid van de weg ernaartoe?
Ik weet niet wat nou wijsheid is: door de ellende heen, alles doorvoelen, en dus lijden met een hoofdletter L voor je weer een stapje vooruit kunt doen; of een dikke deksel op de put en opnieuw beginnen. Beide zijn me aangeraden door verschillende psychologen. De laatste lijkt gemakkelijker, de eerste uiteindelijk behulpzamer… Maar zoals die putdekselpsycholoog zei: als de bodem van de put modder is, is er geen basis om op te staan en verder te bouwen, dus liever eruit en deksel erop. Tsja…
Het helpt mij overigens al om te lezen dat ik niet krankjorum ben, en zeker niet de enige. En alle lieve en mooie woorden helpen ook - al was het alleen al doordat de moeite wordt gedaan ze op te schrijven! Zo helpen we elkaar misschien in elk geval drie millimeter vooruit? Alle beetjes helpen!
donderdag 19 januari 2023 om 22:35
Wat verwoord je de dingen mooi.
Ik ben team Lijden. In het slijk liggen de ware rijkdommen. Die je aanzag voor gevaar, omdat je ouders ze niet konden verdragen en dus niet erkenden, waardoor ze geen naam hebben gekregen in je bewustzijn. Waardoor je nooit meer hebt durven kijken. Daar is juist die autonomie en levenskracht die in je ligt, die je nodig hebt om bestaansrecht te voelen.
Dat is mijn filosofie, contact met mijn pijn brengt me altijd verder. Anderen raken het onverhoopt aan, ik verzet me en beland vervolgens in een emotionele chaos, ontmoet daar een deel van mijn verleden en kom er uiteindelijk altijd weer anders uit.
Ik zou niet weten hoe dat gaat als er een putdeksel op zit en hoe dat werkt?
Maar iedereen is anders en niet alle ervaringen zijn ook te verwerken of te integreren. Soms is er schade opgelopen en is die zo groot, dat het iemand te veel uit balans zal brengen om het allemaal op te rakelen. Dan moet er misschien wel een deksel op. Maar dan moeten anderen dus wel uit de buurt blijven? Ik heb er niet echt een beeld bij hoe zoiets werkt.
Ik kan me nog wel herinneren dat ik ook wenste dat er een pil was of dat ik mijn geheugen kon laten wissen omdat het allemaal zo veel leek. Nu heb ik dat gelukkig niet meer. Bij de haptotherapie ging het allemaal heel snel, die werken met shortcuts lijkt het.
Ik ben team Lijden. In het slijk liggen de ware rijkdommen. Die je aanzag voor gevaar, omdat je ouders ze niet konden verdragen en dus niet erkenden, waardoor ze geen naam hebben gekregen in je bewustzijn. Waardoor je nooit meer hebt durven kijken. Daar is juist die autonomie en levenskracht die in je ligt, die je nodig hebt om bestaansrecht te voelen.
Dat is mijn filosofie, contact met mijn pijn brengt me altijd verder. Anderen raken het onverhoopt aan, ik verzet me en beland vervolgens in een emotionele chaos, ontmoet daar een deel van mijn verleden en kom er uiteindelijk altijd weer anders uit.
Ik zou niet weten hoe dat gaat als er een putdeksel op zit en hoe dat werkt?
Maar iedereen is anders en niet alle ervaringen zijn ook te verwerken of te integreren. Soms is er schade opgelopen en is die zo groot, dat het iemand te veel uit balans zal brengen om het allemaal op te rakelen. Dan moet er misschien wel een deksel op. Maar dan moeten anderen dus wel uit de buurt blijven? Ik heb er niet echt een beeld bij hoe zoiets werkt.
Ik kan me nog wel herinneren dat ik ook wenste dat er een pil was of dat ik mijn geheugen kon laten wissen omdat het allemaal zo veel leek. Nu heb ik dat gelukkig niet meer. Bij de haptotherapie ging het allemaal heel snel, die werken met shortcuts lijkt het.
avage wijzigde dit bericht op 19-01-2023 22:39
10.77% gewijzigd
donderdag 19 januari 2023 om 23:04
Dat sukkeltjesgevoel hebben we allemaal geloof ik wel… Ik wel in elk geval. Maar laat je daar vooral niet door tegenhouden! Het is juist fijn dat iedereen het anders beleeft en anders verwoordt: juist die verschillen helpen in het doorzien, in het anders zien, in het anders kijken. Schrijf dus vooral door, dat is hoe dan ook waardevol, in elk geval voor mij!
Hoe die putdekselpsycholoog het voor zich zag weet ik ook niet… Hij was de enige zonder wachtlijst destijds, misschien niet voor niets…? Het lijkt mij vrij onbevredigend om te doen of het verleden er niet was. Om verder te gaan alsof het er niet toe doet hoe je er gekomen bent. Maar soms popt het wel op als prettig alternatief voor het moeten doorvoelen, het Lijden. Want ik ben altijd bang dat ik daar de kracht niet voor heb, de moed niet. En ook bang voor wat erna komt. Het shinen, of juist misschien wel nog meer lijden, of misschien valt het wel enorm tegen, misschien blijft het wel donker, misschien is er wel geen “erna”, etc.
En sjonge Avage, wat verwoord jíj het juist mooi! Ik blijf die eerste twee alinea’s maar lezen, in de hoop ze te onthouden, op te slurpen. Dat is nog eens wijsheid in een notendop, dank je wel!!
Hoe die putdekselpsycholoog het voor zich zag weet ik ook niet… Hij was de enige zonder wachtlijst destijds, misschien niet voor niets…? Het lijkt mij vrij onbevredigend om te doen of het verleden er niet was. Om verder te gaan alsof het er niet toe doet hoe je er gekomen bent. Maar soms popt het wel op als prettig alternatief voor het moeten doorvoelen, het Lijden. Want ik ben altijd bang dat ik daar de kracht niet voor heb, de moed niet. En ook bang voor wat erna komt. Het shinen, of juist misschien wel nog meer lijden, of misschien valt het wel enorm tegen, misschien blijft het wel donker, misschien is er wel geen “erna”, etc.
En sjonge Avage, wat verwoord jíj het juist mooi! Ik blijf die eerste twee alinea’s maar lezen, in de hoop ze te onthouden, op te slurpen. Dat is nog eens wijsheid in een notendop, dank je wel!!
vrijdag 20 januari 2023 om 10:53
Ik wens iedereen en zeker TO een leven toe met meer zelfverzekerdheid, het gevoel er te mogen zijn, ertoe te doen.
Meerdere therapieen heb ik achter de rug, maar omdat ze me maar nauwelijks echt vooruit hebben geholpen heb ik het erbij gelaten.
Mijn leven is eigenlijk heel gewoon; vergeleken met veel anderen heb ik het helemaal niet slecht. Het is niet zo dat ik vastloop, wel voel ik beperkingen in mezelf. Maar daar zet ik me overheen: iedereen heeft immers angsten, minder sterke punten en ellende.
Mijn jeugd was niet heel fijn, maar ik kan het mijn ouders niet verwijten: echt een leuk kind was ik niet. Ze hielden heus wel van me, maar ik was ook gewoon een tegenvaller: niet schattig, niet innemend, niet mooi, niet heel intelligent, angstig en niet sociaal en knuffelig. Ik blonk nergens in uit, veel vriendjes had ik niet, ik was gewoon niet zo'n geslaagd kind. En dat wist ik al zo'n beetje vanaf mijn geboorte en dat vond ik best kut, maar het was niet anders.
Als kind was ik wel wat boos op- en teleurgesteld in mijn ouders omdat ik voelde dat ze me niet als prettig ervaarden. Achteraf begrijp ik wel dat ze moeite met me hadden: ik was ook geen sprankelend kind.
En geloof me: Het is een taboe om zoiets toe te geven: ik was een nietszeggend kind, een beetje mislukt, een teleurstelling. Een eerste kind, net zoals de eerste pannenkoek vaak: niet geslaagd,
En dan kan iedereen zeggen: ZIJ hadden jou het gevoel van geliefd-zijn moeten geven....ik weet dat ze dat best hadden willen doen, en dat ze daar ook enorm hun best voor hebben gedaan, maar er zat een soort blokkade: er botste iets tussen mij en anderen, zo ook tussen mij en mijn ouders. Ze hielden van me, maar er viel weinig aan mij te prijzen. Dat was ook gewoon zo en ik wist dat.
Later in mijn leven ben ik wat meer gaan bloeien en dat vonden ze fijn om te zien. Maar ik heb nooit het level bereikt waarop mijn zussen en broers in de ouder-kindrelatie existeerden. En ik begrijp dat.
In veel gevallen zal een kind de dupe zijn van de sfeer waarin hij of zij is opgegroeid. Een kind is immers afhankelijk en accepteert de ouderlijke omgeving als normaal, als referentiekader. Vaak valt er dan met therapie veel te bereiken. Dat gun ik iedereen.
Maar bij mij ligt dat niet zo. Ik ben dankbaar dat ik een relatief goed leven heb weten op te bouwen. En ook dat mensen mij later in mijn leven wel zijn gaan waarderen. Als je ouder wordt zie je dat je als kind gewoon niet zo leuk was. Je kunt dan gaan werken aan bepaalde eigenschappen. Ik zat in een soort schulp en daar ben ik voor een deel uitgekropen. Daarmee werd ik toegankelijker en plezieriger.
Het gevoel er niet toe te doen is wel gebleven, maar ik kan er wel mee leven. Wat ik bereikt heb is al heel wat.
Meerdere therapieen heb ik achter de rug, maar omdat ze me maar nauwelijks echt vooruit hebben geholpen heb ik het erbij gelaten.
Mijn leven is eigenlijk heel gewoon; vergeleken met veel anderen heb ik het helemaal niet slecht. Het is niet zo dat ik vastloop, wel voel ik beperkingen in mezelf. Maar daar zet ik me overheen: iedereen heeft immers angsten, minder sterke punten en ellende.
Mijn jeugd was niet heel fijn, maar ik kan het mijn ouders niet verwijten: echt een leuk kind was ik niet. Ze hielden heus wel van me, maar ik was ook gewoon een tegenvaller: niet schattig, niet innemend, niet mooi, niet heel intelligent, angstig en niet sociaal en knuffelig. Ik blonk nergens in uit, veel vriendjes had ik niet, ik was gewoon niet zo'n geslaagd kind. En dat wist ik al zo'n beetje vanaf mijn geboorte en dat vond ik best kut, maar het was niet anders.
Als kind was ik wel wat boos op- en teleurgesteld in mijn ouders omdat ik voelde dat ze me niet als prettig ervaarden. Achteraf begrijp ik wel dat ze moeite met me hadden: ik was ook geen sprankelend kind.
En geloof me: Het is een taboe om zoiets toe te geven: ik was een nietszeggend kind, een beetje mislukt, een teleurstelling. Een eerste kind, net zoals de eerste pannenkoek vaak: niet geslaagd,
En dan kan iedereen zeggen: ZIJ hadden jou het gevoel van geliefd-zijn moeten geven....ik weet dat ze dat best hadden willen doen, en dat ze daar ook enorm hun best voor hebben gedaan, maar er zat een soort blokkade: er botste iets tussen mij en anderen, zo ook tussen mij en mijn ouders. Ze hielden van me, maar er viel weinig aan mij te prijzen. Dat was ook gewoon zo en ik wist dat.
Later in mijn leven ben ik wat meer gaan bloeien en dat vonden ze fijn om te zien. Maar ik heb nooit het level bereikt waarop mijn zussen en broers in de ouder-kindrelatie existeerden. En ik begrijp dat.
In veel gevallen zal een kind de dupe zijn van de sfeer waarin hij of zij is opgegroeid. Een kind is immers afhankelijk en accepteert de ouderlijke omgeving als normaal, als referentiekader. Vaak valt er dan met therapie veel te bereiken. Dat gun ik iedereen.
Maar bij mij ligt dat niet zo. Ik ben dankbaar dat ik een relatief goed leven heb weten op te bouwen. En ook dat mensen mij later in mijn leven wel zijn gaan waarderen. Als je ouder wordt zie je dat je als kind gewoon niet zo leuk was. Je kunt dan gaan werken aan bepaalde eigenschappen. Ik zat in een soort schulp en daar ben ik voor een deel uitgekropen. Daarmee werd ik toegankelijker en plezieriger.
Het gevoel er niet toe te doen is wel gebleven, maar ik kan er wel mee leven. Wat ik bereikt heb is al heel wat.
vrijdag 20 januari 2023 om 12:26
Wow Lieneke, wat ontzettend herkenbaar om te lezen. Ik denk dat ik ook zo’n pannenkoek ben. Mijn ouders hadden hoge verwachtingen van het ouderschap. Mijn moeder had zelf een koele afstandelijke band met haar moeder (nog steeds) en had het met mij graag anders gezien. Soms probeert ze een ‘intiem’ gesprek aan te gaan en dan voelt het zo awkward… het past niet, want wij hebben namelijk ook die afstandelijke band. Zoals zo vaak, de geschiedenis die zich herhaalt… en best heftig om toe te geven, ook ik heb met mijn kinderen niet de warme band die ik graag had gewild. Hoewel mijn kinderen nu in de egoïstische losmaakfase zitten (rond de 20) dus misschien wordt dat nog beter.
Toch, als ik jouw verhaal zo lees, dan schreeuwt alles in mij: nee, zie jezelf niet zo! Juist in die tekortkomingen zit de sympathie. Ja, als ik voor mezelf spreek dan vind ik het fijn om herkenning te zien, ook in de kwetsbaarheid van het durven delen.
En ik weet wel… of je leuk wordt gevonden ligt meer aan de energie die je uitstraalt. Of je bent ‘gelukt’ is eigenlijk niet zo belangrijk. Toch heb ik ook wel de neiging om me terug te trekken en niet mee te doen, ik kan die 'energie' dan niet opbrengen maar het is natuurlijk ook dat je die energie gewoon niet vóelt.
Dus ja Vanelle, goed dat je dit topic hebt geopend. Ik ging er ook gelijk op ‘aan’, haha… Het is ‘anoniem’, dat helpt wel erg om open te zijn en zo kom je er gelijk achter hoeveel mensen met een soortgelijk probleem worstelen. Normaliter laat je het niet zien, te kwetsbaar… maar je wilt ook niet dat het verwart wordt met zelfmedelijden. Het is al jammer dat je positieve feedback niet opslaat maar de negatieve wél binnenkomt. Maar ook toen mijn werkgever vanmorgen vertelde dat verschillende collega’s zich zorgen maakten om mij… ik moest bijna huilen omdat ik dan dus kennelijk wél werd gezien.
Toch, als ik jouw verhaal zo lees, dan schreeuwt alles in mij: nee, zie jezelf niet zo! Juist in die tekortkomingen zit de sympathie. Ja, als ik voor mezelf spreek dan vind ik het fijn om herkenning te zien, ook in de kwetsbaarheid van het durven delen.
En ik weet wel… of je leuk wordt gevonden ligt meer aan de energie die je uitstraalt. Of je bent ‘gelukt’ is eigenlijk niet zo belangrijk. Toch heb ik ook wel de neiging om me terug te trekken en niet mee te doen, ik kan die 'energie' dan niet opbrengen maar het is natuurlijk ook dat je die energie gewoon niet vóelt.
Dus ja Vanelle, goed dat je dit topic hebt geopend. Ik ging er ook gelijk op ‘aan’, haha… Het is ‘anoniem’, dat helpt wel erg om open te zijn en zo kom je er gelijk achter hoeveel mensen met een soortgelijk probleem worstelen. Normaliter laat je het niet zien, te kwetsbaar… maar je wilt ook niet dat het verwart wordt met zelfmedelijden. Het is al jammer dat je positieve feedback niet opslaat maar de negatieve wél binnenkomt. Maar ook toen mijn werkgever vanmorgen vertelde dat verschillende collega’s zich zorgen maakten om mij… ik moest bijna huilen omdat ik dan dus kennelijk wél werd gezien.
vrijdag 20 januari 2023 om 17:58
vrijdag 20 januari 2023 om 18:18
Toen mijn kinderen nog klein waren Vivinnetje, was ik een echte knuffelmoeder. In hun puberteit veranderde dat: ze wilden dat niet meer zo vaak, ze vonden mij opeens maar stom en ik kwam toen een soort van in de rouw. Mijn kinderen hebben ongeveer de leeftijd van die van jou, het is voor mij nu ook afwachten! 
Ja, "gelukt zijn": Soms zie je van die kinderen die alles mee lijken te hebben: ze zijn leuk om te zien, grappig en lief in de omgang, ze doen het goed op school, ze zijn populair, goed in sport en/of muziek en ga zo maar door.
"Wat een leuk joch!" scant men op het eerste gezicht al en ook de ouders zijn zichtbaar trots op hun populaire koter. Een zegen, zo'n kind!
Ik had het meeste tegen: mijn uiterlijk, mijn knuffelbaarheid, mijn terughoudendheid, mijn gemis aan talenten....er zat niet zoveel bij.
Baby'tjes zijn evolutionair het meest geslaagd als ze anderen kunnen vertederen, als ze liefdeshormonen en onbedwingbare zorgneigingen aanwakkeren bij hun verzorgers en anderen.
Peuters hebben de beste "overlevingskansen" als hun driftbuien gecompenseerd worden door hun schattigheid en kleuters selecteren al op schoonheid, durf, talenten en positiviteit. Enzovoorts.
Ik miste dat alles vanaf mijn geboorte. Daar wil ik graag heel open en concreet over zijn: het is een feit dat ik als kind weinig pluspunten had.
Daarom kan ik mijn ouders nooit verwijten dat ze niet heel enthousiast over me waren. Hadden ze dat wel gepretendeerd dan had ik het onechte feilloos aangevoeld en dat is nog veel erger voor een kind.
Sommige mensen hebben vooraan in de rij gestaan toen God de kwaliteiten uitdeelde. Ik niet. Er is wel degelijk verschil in de aantrekkelijkheid van kinderen, maar dat toegeven....daar rust, eigenlijk wel terecht, een taboe op.
Gelukkig mag ik dit wel van mezelf zeggen. Omdat ik weet dat het zo is. En dat is niet zielig en triest.
Okay, voor een kind is het niet fijn te voelen niet geslaagd te zijn. Mijn ouders deden echt hun best ook mij een goed leven te geven, maar ik was gewoon het kneusje en daar konden zij ook niets aan veranderen.
Het heeft me ook iets moois gegeven: een soort rauwe bescheidenheid die echt is. En de gave om blij te zijn met kleine dingen. Ik stel geen hoge eisen aan het leven.
Ja, "gelukt zijn": Soms zie je van die kinderen die alles mee lijken te hebben: ze zijn leuk om te zien, grappig en lief in de omgang, ze doen het goed op school, ze zijn populair, goed in sport en/of muziek en ga zo maar door.
"Wat een leuk joch!" scant men op het eerste gezicht al en ook de ouders zijn zichtbaar trots op hun populaire koter. Een zegen, zo'n kind!
Ik had het meeste tegen: mijn uiterlijk, mijn knuffelbaarheid, mijn terughoudendheid, mijn gemis aan talenten....er zat niet zoveel bij.
Baby'tjes zijn evolutionair het meest geslaagd als ze anderen kunnen vertederen, als ze liefdeshormonen en onbedwingbare zorgneigingen aanwakkeren bij hun verzorgers en anderen.
Peuters hebben de beste "overlevingskansen" als hun driftbuien gecompenseerd worden door hun schattigheid en kleuters selecteren al op schoonheid, durf, talenten en positiviteit. Enzovoorts.
Ik miste dat alles vanaf mijn geboorte. Daar wil ik graag heel open en concreet over zijn: het is een feit dat ik als kind weinig pluspunten had.
Daarom kan ik mijn ouders nooit verwijten dat ze niet heel enthousiast over me waren. Hadden ze dat wel gepretendeerd dan had ik het onechte feilloos aangevoeld en dat is nog veel erger voor een kind.
Sommige mensen hebben vooraan in de rij gestaan toen God de kwaliteiten uitdeelde. Ik niet. Er is wel degelijk verschil in de aantrekkelijkheid van kinderen, maar dat toegeven....daar rust, eigenlijk wel terecht, een taboe op.
Gelukkig mag ik dit wel van mezelf zeggen. Omdat ik weet dat het zo is. En dat is niet zielig en triest.
Okay, voor een kind is het niet fijn te voelen niet geslaagd te zijn. Mijn ouders deden echt hun best ook mij een goed leven te geven, maar ik was gewoon het kneusje en daar konden zij ook niets aan veranderen.
Het heeft me ook iets moois gegeven: een soort rauwe bescheidenheid die echt is. En de gave om blij te zijn met kleine dingen. Ik stel geen hoge eisen aan het leven.
lieneke wijzigde dit bericht op 20-01-2023 18:28
Reden: typfoutje
Reden: typfoutje
0.04% gewijzigd
vrijdag 20 januari 2023 om 18:23
Ik heb wel liefde gekregen Avage, maar op een andere manier dan mijn broers en zussen. Omdat mijn ouders van me hielden deden ze hun best en dat ze hun best deden was voor mij al een bewijs dat ze van me hielden. Ik was zelf zo anders dan de andere kinderen...geen aantrekkelijk kind, ook niet in mijn gedrag naar mijn ouders.
Omdat ik voelde dat mijn ouders moeite moesten doen om ook mij te knuffelen (ik wekte geen knuffelhormonen op) zonderde ik me wat af en ik gaf ook aan dat ik geen knuffels meer hoefde. Ik zie nog de pijn in de ogen van mijn moeder.
Er werd wel van me gehouden.
vrijdag 20 januari 2023 om 20:56
Me schuldig voelen dat ik besta... dat is mijn basisgevoel, net als het gevoel dat ik geen idee heb hoe dat moet, leven. Ik klooi maar wat aan in de marge, als ik een compliment krijg denk ik "yeah, right".
Ik kan er geen woorden aan geven zoals de anderen in dit topic. Spiritueel of psychisch, kern of geen kern, het is gewoon waardeloos en het zal wel met de dingen uit mijn jeugd te maken hebben. Onveilig gehecht heet dat tegenwoordig, maar ik noem het gewoon een klotejeugd.
Als ik depressief ben dan wordt het nog een paar graadjes erger.
Dit zijn trouwens dingen die zich binnenin mij afspelen. Naar buiten toe zien mensen een sterke, onafhankelijke en vrolijke vrouw, die vecht voor haar geluk en alles overwint.
Ik lees mee, misschien kom ik tot nieuwe inzichten.
Ik kan er geen woorden aan geven zoals de anderen in dit topic. Spiritueel of psychisch, kern of geen kern, het is gewoon waardeloos en het zal wel met de dingen uit mijn jeugd te maken hebben. Onveilig gehecht heet dat tegenwoordig, maar ik noem het gewoon een klotejeugd.
Als ik depressief ben dan wordt het nog een paar graadjes erger.
Dit zijn trouwens dingen die zich binnenin mij afspelen. Naar buiten toe zien mensen een sterke, onafhankelijke en vrolijke vrouw, die vecht voor haar geluk en alles overwint.
Ik lees mee, misschien kom ik tot nieuwe inzichten.
vrijdag 20 januari 2023 om 21:13
Oh Lieneke.
Pasgeboren baby's lijken op aardappels, maar ouders zien, als het goed is, het meest perfecte wezen op aarde.
Hoe aantrekkelijk je bent en hoe 'geslaagd' je bent is misschien van belang voor potentiële partners of werkgevers... maar niet voor ouders.
Ik geloof dat het je ouders niet lukte je zo te omarmen, maar ik geloof absoluut niet dat dat jou minder waard maakt. Talenten en uiterlijk zijn niet wie iemand ten diepste is. Het is niet 'logisch' dat ze meer moeite met jou hadden omdat je geen kinderen-voor-kinderen ideaalplaatje was.
Ik vind het verdrietig om te lezen hoe je over jezelf denkt. En hoe je je ouders verdedigt door het bij jezelf neer te leggen. Al kan ik me voorstellen dat mijn post ook juist pijnlijk is en voelt als aanval op je ouders.
Pasgeboren baby's lijken op aardappels, maar ouders zien, als het goed is, het meest perfecte wezen op aarde.
Hoe aantrekkelijk je bent en hoe 'geslaagd' je bent is misschien van belang voor potentiële partners of werkgevers... maar niet voor ouders.
Ik geloof dat het je ouders niet lukte je zo te omarmen, maar ik geloof absoluut niet dat dat jou minder waard maakt. Talenten en uiterlijk zijn niet wie iemand ten diepste is. Het is niet 'logisch' dat ze meer moeite met jou hadden omdat je geen kinderen-voor-kinderen ideaalplaatje was.
Ik vind het verdrietig om te lezen hoe je over jezelf denkt. En hoe je je ouders verdedigt door het bij jezelf neer te leggen. Al kan ik me voorstellen dat mijn post ook juist pijnlijk is en voelt als aanval op je ouders.
What a nuanced anxiety
zaterdag 21 januari 2023 om 00:06
Praktijk is oefenen oefenen, falen en opstaan en weer door gaan. And repeat . ..Vannelle schreef: ↑16-01-2023 19:29
Nyree: dank je! Dat is nog eens op simpele doch effectieve wijze iets uitleggen! Met de praktijkondersteuner heb ik het hier ook wel over: het er laten zijn, acceptatie, je gedachten los van jezelf zien (ACT), etc. De theorie ben ik bekend mee, alleen de praktijk lijkt daar zo mijlenver weg van te staan…
Dat is een proces van maanden en jaren. Alleen daarbij ga je op andere dingen focussen in het leven. Hobby's, dingen doen wat jij graag wilt doen, natuur opzoeken, mindfullness en deelname op jouw eigen wijze aan de maatschappij.
Ambulant begeleider aan huis/kantoor of buiten kan je hierbij helpen. Praktijkondersteuner kan je de weg in wijzen om dit te regelen.
zaterdag 21 januari 2023 om 00:26
Ik denk dat het inderdaad zo is dat sommige ouders geen liefde kunnen voelen voor hun kind. Dat ligt bij de ouder, en gebeurt vaak niet bewust, maar wat ervoor in de plaats komt interpreteert het kind als liefde. Ik denk dat het helpend is om die illusie op te heffen.
Ik ben ook het moeilijke kind thuis, het zwarte schaap, de drama queen, de sfeerverpester, de teleurstelling van wie ondanks alles wel gehouden werd. Ik heb met hulp van therapie afscheid genomen van dat zelfbeeld want het bracht me niets. Ik geloofde oprecht dat ze van me hielden, ondanks hoe ik ben. Maar toen ik bij wijze van gedachtenexperiment me voorstelde dat er weliswaar voor me gezorgd is, maar niet onvoorwaardelijk van me gehouden is viel er een last van me af. Want mijn zelfbeeld zoals het geprogrammeerd is zegt precies niets over mijn intrinsieke waarde of plus en minpunten en alles over het systeem waarin ik opgroeide. Je zelfbeeld kan corrupt zijn, een leugen, zonder dat je het weet.
Mijn ouders deden echt hun best en die pijn en onmacht van ze heb ik ook gezien, en het verdriet dat ik hen in de steek liet na alles wat ze voor me deden. Dat maakt het complex. Maar ik ben gewoon die moeilijke persoon niet die ik voor hen ben. Ik heb me eerder daar wel eens bij neergelegd en me zelfs laten onderzoeken op afwijkingen zoals autisme, maar ik werd weggehoond door die psycholoog, mij mankeert niets. Ik was een lastig kind doordat ik moest overleven in de rol die ik kreeg binnen het gezin. En het is overleven want je bent afhankelijk van die mensen. Vervolgens blijf je altijd denken dat dit het leven is. Je blijft overleven in plaats van leven en liefde gaat altijd gepaard met pijn.
Ik gun het ieder mens om zijn waarde te zien maar dat is een utopie natuurlijk. Het zou de wereld wel beter en liefdevoller maken denk ik.
Ik ben ook het moeilijke kind thuis, het zwarte schaap, de drama queen, de sfeerverpester, de teleurstelling van wie ondanks alles wel gehouden werd. Ik heb met hulp van therapie afscheid genomen van dat zelfbeeld want het bracht me niets. Ik geloofde oprecht dat ze van me hielden, ondanks hoe ik ben. Maar toen ik bij wijze van gedachtenexperiment me voorstelde dat er weliswaar voor me gezorgd is, maar niet onvoorwaardelijk van me gehouden is viel er een last van me af. Want mijn zelfbeeld zoals het geprogrammeerd is zegt precies niets over mijn intrinsieke waarde of plus en minpunten en alles over het systeem waarin ik opgroeide. Je zelfbeeld kan corrupt zijn, een leugen, zonder dat je het weet.
Mijn ouders deden echt hun best en die pijn en onmacht van ze heb ik ook gezien, en het verdriet dat ik hen in de steek liet na alles wat ze voor me deden. Dat maakt het complex. Maar ik ben gewoon die moeilijke persoon niet die ik voor hen ben. Ik heb me eerder daar wel eens bij neergelegd en me zelfs laten onderzoeken op afwijkingen zoals autisme, maar ik werd weggehoond door die psycholoog, mij mankeert niets. Ik was een lastig kind doordat ik moest overleven in de rol die ik kreeg binnen het gezin. En het is overleven want je bent afhankelijk van die mensen. Vervolgens blijf je altijd denken dat dit het leven is. Je blijft overleven in plaats van leven en liefde gaat altijd gepaard met pijn.
Ik gun het ieder mens om zijn waarde te zien maar dat is een utopie natuurlijk. Het zou de wereld wel beter en liefdevoller maken denk ik.
zaterdag 21 januari 2023 om 11:58
Jeetje wat een woorden allemaal... Ik word er stil van...
Lieneke, wat ontzettend pijnlijk om te lezen wat je schrijft. Ik begrijp wat je zegt en ook hoe je het voelt en het voor jezelf hebt ingevuld. Maar het klopt niet. Zoals jij het omschrijft zou het oké zijn om als ouders een gehandicapt kind links te laten liggen en te zeggen dat het zichzelf maar moet redden, want papa en mama geven hun aandacht, liefde en warmte liever aan de broerjtes en zusjes die wél gelukt zijn... Ik heb zelf geen kinderen, dus ik ken dat moedergevoel niet, maar ik geloof niet dat je je als kind moet bewijzen, dat je het moet verdienen. Moet je langs een lat van geslaagdheid gelegd worden en pas als je boven een zesje komt mag je volop meedoen in het leven?
Het leest alsof je bij de bakker iedereen steeds maar voor laat gaan, omdat ze geslaagder zijn in het leven dan jij. En steeds als je denkt eindelijk aan de beurt te zijn komt er weer iemand binnen die hoger scoort. Dus die laat je maar weer voorgaan. Om vervolgens aan het eind van de dag met de laatste broodkruimels naar huis te gaan; dat was alles wat nog restte, meer zat er niet in, meer heb je niet verdiend...
Ik vind het hartverscheurend te lezen dat je je in die rol geschikt hebt. Dat je het oké vindt. Ik begrijp het en het is ontzettend eerlijk en open dat je het hier zo deelt, maar het klopt niet. Gelukkig hebben anderen hier daar al hele mooie en wijze woorden tegenover gezet (Tyche en Avage raken daarbij denk ik ontzettend de kern). Dat lijkt me pijnlijk voor je om te lezen, maar ik hoop wel dat het bij je landt. Jij bent net zoveel waard als ieder ander, welke talenten je ook hebt of ontbeert. Je bent een dikke vette tien! Misschien niet als chirurg of als loodgieter, maar wel als mens. Met al je eigen aardigheden. Op geheel eigen wijze.
En ook dat vind ik pijnlijk om te schrijven, want ik weet dat het voor iedereen geldt (maar niet voor mij). Theorie en praktijk enzo... Ik ga proberen met je mee te doen Bloemetjesvoorjou. Al lukt het maar één keertje om te voelen ertoe te doen, er te mogen zijn. Dat is dan winst.
Grumpywoman, ik hoop dat je er wat uit kunt halen waar je wat mee kunt. Ik vind het heel prettig om alle woorden van iedereen te lezen. Herkenning, pijn, wijsheden. Het helpt me om me wat minder alleen te voelen, zelfs een beetje begrepen te voelen. Misschien helpt het wel om tijdens het lezen er gewoon even te zijn. Dat het er mag zijn, er is. en dat dat oké is. Ook dat is winst.
Lieneke, wat ontzettend pijnlijk om te lezen wat je schrijft. Ik begrijp wat je zegt en ook hoe je het voelt en het voor jezelf hebt ingevuld. Maar het klopt niet. Zoals jij het omschrijft zou het oké zijn om als ouders een gehandicapt kind links te laten liggen en te zeggen dat het zichzelf maar moet redden, want papa en mama geven hun aandacht, liefde en warmte liever aan de broerjtes en zusjes die wél gelukt zijn... Ik heb zelf geen kinderen, dus ik ken dat moedergevoel niet, maar ik geloof niet dat je je als kind moet bewijzen, dat je het moet verdienen. Moet je langs een lat van geslaagdheid gelegd worden en pas als je boven een zesje komt mag je volop meedoen in het leven?
Het leest alsof je bij de bakker iedereen steeds maar voor laat gaan, omdat ze geslaagder zijn in het leven dan jij. En steeds als je denkt eindelijk aan de beurt te zijn komt er weer iemand binnen die hoger scoort. Dus die laat je maar weer voorgaan. Om vervolgens aan het eind van de dag met de laatste broodkruimels naar huis te gaan; dat was alles wat nog restte, meer zat er niet in, meer heb je niet verdiend...
Ik vind het hartverscheurend te lezen dat je je in die rol geschikt hebt. Dat je het oké vindt. Ik begrijp het en het is ontzettend eerlijk en open dat je het hier zo deelt, maar het klopt niet. Gelukkig hebben anderen hier daar al hele mooie en wijze woorden tegenover gezet (Tyche en Avage raken daarbij denk ik ontzettend de kern). Dat lijkt me pijnlijk voor je om te lezen, maar ik hoop wel dat het bij je landt. Jij bent net zoveel waard als ieder ander, welke talenten je ook hebt of ontbeert. Je bent een dikke vette tien! Misschien niet als chirurg of als loodgieter, maar wel als mens. Met al je eigen aardigheden. Op geheel eigen wijze.
En ook dat vind ik pijnlijk om te schrijven, want ik weet dat het voor iedereen geldt (maar niet voor mij). Theorie en praktijk enzo... Ik ga proberen met je mee te doen Bloemetjesvoorjou. Al lukt het maar één keertje om te voelen ertoe te doen, er te mogen zijn. Dat is dan winst.
Grumpywoman, ik hoop dat je er wat uit kunt halen waar je wat mee kunt. Ik vind het heel prettig om alle woorden van iedereen te lezen. Herkenning, pijn, wijsheden. Het helpt me om me wat minder alleen te voelen, zelfs een beetje begrepen te voelen. Misschien helpt het wel om tijdens het lezen er gewoon even te zijn. Dat het er mag zijn, er is. en dat dat oké is. Ook dat is winst.
zondag 22 januari 2023 om 09:51
Lieve en betrokken reacties van jullie, dank je wel.
Maar ik ervaar het als veel minder triest dan dat het voor jullie lijkt. Ondanks dat ik toch echt de kneus van het gezin was.
Ik WAS ook echt het minst geslaagde kind: in de omgang, qua uiterlijk, qua intelligentie en ga zo maar door. En dat blijf ik herhalen, ook objectief gezien was het gewoon zo. Ik weet zeker dat, wanneer er onderzoek zou worden gedaan met filmpjes van verschillende kinderen, waaronder ik als kind, om te onderzoeken hoe ze onwillekeurig beoordeeld worden iets dergelijks er ook uit zou komen. Een wat sneu, onooglijk mormeltje, dat was ik.
Maar dat was toen. En structureel "niet leuk gevonden worden" in je jeugd heeft natuurlijk invloed op je latere leven. Dat latere leven is voor mij helemaal niet zo gek. Ik red me prima: ik heb een uitstekende baan en qua looks ben ik leuk opgedroogd.
Het verschil met veel andere mensen is dat ik anders de wereld inkijk. Ik wil best goed zijn ergens in, maar ik streef er niet naar de beste te worden omdat ik me realiseer dat de kans maar heel klein is dat ik dat red. En wat is "de beste"?
Zelfvertrouwen heb ik nog steeds niet veel, maar alles wat ik heb weten te bereiken stemt me wel blij: mensen vragen zich vaak af hoe ik dat allemaal heb kunnen doen, ook mensen die niet weten hoe ik als kind was.
Ach, en dat gebrek aan zelfvertrouwen vind ik ook geen handicap: het houdt me nederig. Daarmee bedoel ik niet onderdanig, maar vooral bescheiden.
Natuurlijk had ik liever een stevige basis gehad en een fijne jeugd, maar dat zat er toen niet in. Het is vooral heel fijn dat ik me uiteindelijk uitstekend weet te redden.
Maar ik ervaar het als veel minder triest dan dat het voor jullie lijkt. Ondanks dat ik toch echt de kneus van het gezin was.
Ik WAS ook echt het minst geslaagde kind: in de omgang, qua uiterlijk, qua intelligentie en ga zo maar door. En dat blijf ik herhalen, ook objectief gezien was het gewoon zo. Ik weet zeker dat, wanneer er onderzoek zou worden gedaan met filmpjes van verschillende kinderen, waaronder ik als kind, om te onderzoeken hoe ze onwillekeurig beoordeeld worden iets dergelijks er ook uit zou komen. Een wat sneu, onooglijk mormeltje, dat was ik.
Maar dat was toen. En structureel "niet leuk gevonden worden" in je jeugd heeft natuurlijk invloed op je latere leven. Dat latere leven is voor mij helemaal niet zo gek. Ik red me prima: ik heb een uitstekende baan en qua looks ben ik leuk opgedroogd.
Het verschil met veel andere mensen is dat ik anders de wereld inkijk. Ik wil best goed zijn ergens in, maar ik streef er niet naar de beste te worden omdat ik me realiseer dat de kans maar heel klein is dat ik dat red. En wat is "de beste"?
Zelfvertrouwen heb ik nog steeds niet veel, maar alles wat ik heb weten te bereiken stemt me wel blij: mensen vragen zich vaak af hoe ik dat allemaal heb kunnen doen, ook mensen die niet weten hoe ik als kind was.
Ach, en dat gebrek aan zelfvertrouwen vind ik ook geen handicap: het houdt me nederig. Daarmee bedoel ik niet onderdanig, maar vooral bescheiden.
Natuurlijk had ik liever een stevige basis gehad en een fijne jeugd, maar dat zat er toen niet in. Het is vooral heel fijn dat ik me uiteindelijk uitstekend weet te redden.
zondag 22 januari 2023 om 21:20
Dit topic raakt me echt. Ik had een heel verhaal getypt maar ook weer gewist, want te kwetsbaar, en wie zit er op te wachten. Jullie kennen het wel.
Als ik deze gevoelens al eens probeerde uit te spreken liep ik tegen veel onbegrip aan, en ik vind het fijn om de herkenning te lezen en wat voor jullie misschien heeft geholpen of net niet.
Dus bedankt dat jullie wel de moed hebben om je hier open te stellen. En om het topic te openen.
Als ik deze gevoelens al eens probeerde uit te spreken liep ik tegen veel onbegrip aan, en ik vind het fijn om de herkenning te lezen en wat voor jullie misschien heeft geholpen of net niet.
Dus bedankt dat jullie wel de moed hebben om je hier open te stellen. En om het topic te openen.
zondag 22 januari 2023 om 22:15
Denk dat je hier geen onbegrip krijgt, omdat er gelijkgestemde zijn.nora34 schreef: ↑22-01-2023 21:20Dit topic raakt me echt. Ik had een heel verhaal getypt maar ook weer gewist, want te kwetsbaar, en wie zit er op te wachten. Jullie kennen het wel.
Als ik deze gevoelens al eens probeerde uit te spreken liep ik tegen veel onbegrip aan, en ik vind het fijn om de herkenning te lezen en wat voor jullie misschien heeft geholpen of net niet.
Dus bedankt dat jullie wel de moed hebben om je hier open te stellen. En om het topic te openen.
Probeer het op te schrijven, misschien juist fijn om het met andere te delen?
maandag 23 januari 2023 om 00:19
Bij alles wat ik post ben ik bang dat ik “door de mand val”, iets verkeerd zeg of schrijf, overdrijf, hou je mond toch of wat dan ook. Maar het is wel wat er in zit, en er kennelijk ook uit moet soms. En ik verbaas me steeds weer dat mensen blij zijn met wat ik schrijf, of in elk geval met wat er geschreven wordt. Maar kennelijk helpt het, of doet het iets, of wat ook. Dus alsjeblieft, schrijf! Schrap niet, maar schrijf, want alle woorden zijn waardevol, zijn welkom en zijn gewenst!nora34 schreef: ↑22-01-2023 21:20Dit topic raakt me echt. Ik had een heel verhaal getypt maar ook weer gewist, want te kwetsbaar, en wie zit er op te wachten. Jullie kennen het wel.
Als ik deze gevoelens al eens probeerde uit te spreken liep ik tegen veel onbegrip aan, en ik vind het fijn om de herkenning te lezen en wat voor jullie misschien heeft geholpen of net niet.
Dus bedankt dat jullie wel de moed hebben om je hier open te stellen. En om het topic te openen.
maandag 23 januari 2023 om 00:25
Nou, ik herken wel een beetje wat Lieneke schrijft. Ik was ook gewoon niet zo’n leuk kind. En nu een niet zo geslaagd mens. In betere periodes probeer ik er het beste van te maken want ik besta nou eenmaal. In mindere periodes voel ik me voortdurend schuldig. Vooral naar de mensen die van me houden (dat vind ik echt jammer voor hen). Ik heb verschillende therapieën gehad, haptonomie, familieopstellingen… het hielp wel (zeker de familieopstelling) maar die kern zoals hier zo mooi omschreven, die blijft knagen. Er is me nu schematherapie aangeraden maar ik vraag me af of dat meer zal doen? Ik denk niet dat de overtuiging dat ik beter niet had bestaan ooit helemaal weg zal gaan.
En hier nog een heel leven mee moeten dealen klinkt zo ontzettend vermoeiend soms.
Met dit zo te typen voelt het zo aanstellerig. Maar soms is weten dat je niet de enige bent al zo fijn, ook al gun je niemand anders dat gevoel.
En hier nog een heel leven mee moeten dealen klinkt zo ontzettend vermoeiend soms.
Met dit zo te typen voelt het zo aanstellerig. Maar soms is weten dat je niet de enige bent al zo fijn, ook al gun je niemand anders dat gevoel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
