Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
maandag 23 januari 2023 om 00:33
Haha, zoveel gewikt en gewogen en getwijfeld en geschraptVannelle schreef: ↑23-01-2023 00:19Bij alles wat ik post ben ik bang dat ik “door de mand val”, iets verkeerd zeg of schrijf, overdrijf, hou je mond toch of wat dan ook. Maar het is wel wat er in zit, en er kennelijk ook uit moet soms. En ik verbaas me steeds weer dat mensen blij zijn met wat ik schrijf, of in elk geval met wat er geschreven wordt. Maar kennelijk helpt het, of doet het iets, of wat ook. Dus alsjeblieft, schrijf! Schrap niet, maar schrijf, want alle woorden zijn waardevol, zijn welkom en zijn gewenst!
heel herkenbaar weer die eerste zin van je, ook met praten met anderen in het dagelijks leven. En als je toch even dat aan de kant kunt zetten je de rest van de dag afvragen of je niks stoms hebt gezegd waardoor mensen gaan beseffen dat je inderdaad de moeite niet waard bent. Het “door de mand vallen” inderdaad. Ik weet niet meer wie het zei maar ik denk dat dat ook het niet-authentieke is wat mensen aan me merken misschien
maandag 23 januari 2023 om 00:37
Wat goed dat je toch iets hebt kunnen schrijven nora34. Je bent zeker niet de enige, echt niet! Zo voelt dat vaak wel als je zulke gedachten hebt, dat je er alleen mee rond loopt.
Ik herken wat je schrijft ook weer net zoals andere. De overtuiging dat je beter niet had kunnen bestaan en hoe je daar nog een heel leven moet dealen herken ik ook. Heb dat ook wel eens in het echt tegen iemand uitgesproken en toen werd ik idd een aansteller genoemd, dat voelde behoorlijk eenzaam. Ben ik dat een aansteller als ik dit soort gevoelens heb? Ga je weer aan jezelf twijfelen en alles naar beneden halen. Fijn, dat hier wel wat gelijkgestemde zijn die dingen heel mooi verwoorden( waar ik mezelf dan weer niet toe bereken) maar ik vind het wel heel fijn om te lezen. Hoop voor ons alle dat we ons een beetje los kunnen maken van die denkpatronen.
Hoe precies heb ik het antwoord ook niet op.
Ik herken wat je schrijft ook weer net zoals andere. De overtuiging dat je beter niet had kunnen bestaan en hoe je daar nog een heel leven moet dealen herken ik ook. Heb dat ook wel eens in het echt tegen iemand uitgesproken en toen werd ik idd een aansteller genoemd, dat voelde behoorlijk eenzaam. Ben ik dat een aansteller als ik dit soort gevoelens heb? Ga je weer aan jezelf twijfelen en alles naar beneden halen. Fijn, dat hier wel wat gelijkgestemde zijn die dingen heel mooi verwoorden( waar ik mezelf dan weer niet toe bereken) maar ik vind het wel heel fijn om te lezen. Hoop voor ons alle dat we ons een beetje los kunnen maken van die denkpatronen.
Hoe precies heb ik het antwoord ook niet op.
maandag 23 januari 2023 om 01:17
Veel herkenning en dat is al heel wat dat ik dit toegeef. Ook heb ik last van schaamte gevoelens. In mijn hoofd straf ik mezelf elke dag af.
Ik lees mee en probeer mee te kletsen maar in mijn hoofd zegt een stem dat ik mijn bek moet houden.
Fijn dat jullie zo open kunnen zijn over dit onderwerp. Kan ik nog heel wat van leren.
Ik lees mee en probeer mee te kletsen maar in mijn hoofd zegt een stem dat ik mijn bek moet houden.
Fijn dat jullie zo open kunnen zijn over dit onderwerp. Kan ik nog heel wat van leren.
maandag 23 januari 2023 om 06:56
Ik blijf hier ook lezen en mee kletsen als het zo uitkomt. Er is zoveel herkenning, en hoewel ik best veel durf en vaak gewoon doe wat ik wil doen worstel ik wel elke dag met dat gevoel. "Jij hebt helemaal niks zinnigs in te brengen" zegt het stemmetje in me steeds. en toch houd ik m'n klep niet. Dan is het maar onzinnig, er zijn zoveel mensen die niks bijzonders melden en ik mag echt wel meedoen, want ik ben toch ook op deze wereld?
Heel lang in mijn leven zat ik ergens een beetje weggedoken omdat ik andere mensen niet voor de voeten wilde lopen, omdat ik mijn lelijkheid niet durfde te laten zien, laat staan wat ik aan onzin te melden had.
Maar op een gegeven moment werd het me te dol, ik zag mezelf wegkwijnen en ik besloot maar eens naar buiten te treden. Niet met veel tamtam natuurlijk, maar ik probeerde wat op mijn kleding te letten, ik gebruikte wat make-up en ik probeerde eens wat. Dat voelde heel ongemakkelijk en zelfs gevaarlijk.
Wel ging ik ontdekken dat mensen me helemaal niet raar, dom en lelijk vonden. Langzaam kroop ik meer en meer uit mijn hol.
En ik ben nooit dat bruisende type geworden van wie ik altijd gedroomd had ook zo te zijn. Maar ik bereikte zoveel meer dan ik van mezelf had verwacht, dan mijn familie van me had verwacht. Omdat ik bij mezelf een verstandelijke beperking vermoedde liet ik me testen en het tegenovergestelde bleek het geval te zijn. Ik was verbijsterd en mijn familie ook.
Ik geloof nog steeds dat er iets fout is gegaan bij die test, maar het maakt me allemaal niet uit, ik maakte stappen vooruit en dat was waar het me om te doen was.
Het liefst was ik iets creatiefs gaan doen, of iets avontuurlijks, maar ik koos het meest zekere: ik ging gewoon iets degelijks studeren en ik haalde zonder veel inspanning mijn bul. Studeren vond ik heel eng, ik was ontzettend bang dat ik door de mand zou vallen en dat ik toch wel degelijk achterlijk zou blijken te zijn.
Het basisgevoel is echter nooit verdwenen. Nog steeds ben ik ervan overtuigd dat ik volslagen mislukt en nutteloos ben. Als het gevoel heel erg de kop opsteekt roep ik "Stop!!!", ik druk mijn handen tegen mijn oren en ik worstel verder.
Zo erg is het niet. Mensen hebben nou eenmaal angsten en negatieve gevoelens en ik heb dit.
Schematherapie heb ik trouwens ook gehad. En nog een heleboel andere behandelingen, maar dit is iets heel hardnekkigs. Ik heb besloten mezelf niet meer te vermoeien met al die behandelingen en dat geeft me wel rust.
Heel lang in mijn leven zat ik ergens een beetje weggedoken omdat ik andere mensen niet voor de voeten wilde lopen, omdat ik mijn lelijkheid niet durfde te laten zien, laat staan wat ik aan onzin te melden had.
Maar op een gegeven moment werd het me te dol, ik zag mezelf wegkwijnen en ik besloot maar eens naar buiten te treden. Niet met veel tamtam natuurlijk, maar ik probeerde wat op mijn kleding te letten, ik gebruikte wat make-up en ik probeerde eens wat. Dat voelde heel ongemakkelijk en zelfs gevaarlijk.
Wel ging ik ontdekken dat mensen me helemaal niet raar, dom en lelijk vonden. Langzaam kroop ik meer en meer uit mijn hol.
En ik ben nooit dat bruisende type geworden van wie ik altijd gedroomd had ook zo te zijn. Maar ik bereikte zoveel meer dan ik van mezelf had verwacht, dan mijn familie van me had verwacht. Omdat ik bij mezelf een verstandelijke beperking vermoedde liet ik me testen en het tegenovergestelde bleek het geval te zijn. Ik was verbijsterd en mijn familie ook.
Ik geloof nog steeds dat er iets fout is gegaan bij die test, maar het maakt me allemaal niet uit, ik maakte stappen vooruit en dat was waar het me om te doen was.
Het liefst was ik iets creatiefs gaan doen, of iets avontuurlijks, maar ik koos het meest zekere: ik ging gewoon iets degelijks studeren en ik haalde zonder veel inspanning mijn bul. Studeren vond ik heel eng, ik was ontzettend bang dat ik door de mand zou vallen en dat ik toch wel degelijk achterlijk zou blijken te zijn.
Het basisgevoel is echter nooit verdwenen. Nog steeds ben ik ervan overtuigd dat ik volslagen mislukt en nutteloos ben. Als het gevoel heel erg de kop opsteekt roep ik "Stop!!!", ik druk mijn handen tegen mijn oren en ik worstel verder.
Zo erg is het niet. Mensen hebben nou eenmaal angsten en negatieve gevoelens en ik heb dit.
Schematherapie heb ik trouwens ook gehad. En nog een heleboel andere behandelingen, maar dit is iets heel hardnekkigs. Ik heb besloten mezelf niet meer te vermoeien met al die behandelingen en dat geeft me wel rust.
maandag 23 januari 2023 om 07:17
Joanjett schreef: ↑23-01-2023 01:17Veel herkenning en dat is al heel wat dat ik dit toegeef. Ook heb ik last van schaamte gevoelens. In mijn hoofd straf ik mezelf elke dag af.
Ik lees mee en probeer mee te kletsen maar in mijn hoofd zegt een stem dat ik mijn bek moet houden.
Fijn dat jullie zo open kunnen zijn over dit onderwerp. Kan ik nog heel wat van leren.
Ja, die schaamte, dat heb ik ook. Je schamen voor wie je bent en ook voor alles wat er fout is gegaan. Het jezelf daarom blijven afstraffen, het kost zoveel negatieve energie...
maandag 23 januari 2023 om 07:22
nora34 schreef: ↑23-01-2023 00:33Haha, zoveel gewikt en gewogen en getwijfeld en geschraptheel herkenbaar weer die eerste zin van je, ook met praten met anderen in het dagelijks leven. En als je toch even dat aan de kant kunt zetten je de rest van de dag afvragen of je niks stoms hebt gezegd waardoor mensen gaan beseffen dat je inderdaad de moeite niet waard bent. Het “door de mand vallen” inderdaad. Ik weet niet meer wie het zei maar ik denk dat dat ook het niet-authentieke is wat mensen aan me merken misschien
Bedoel je met je laatste zin dat je denkt dat mensen het gevoel hebben dat je niet helemaal jezelf bent, of dat er iets raars aan je is?
Ik weet van mezelf dat ik soms een soort dwanggedachten heb: ik denk dat ik ergens een enorme flater heb geslagen en keer op keer moet ik dan denken aan die situatie waarin dat gebeurd kan zijn. Dan voel ik veel angst en spanning.
dinsdag 24 januari 2023 om 00:42
Dit heb ik ook, het herhaalt zich elke keer weer en als ik weer ergens ben geweest film ik alles weer af en bedenk wat ik fout heb gedaan. Het stopt niet. Enige dat ik weet is dat ik opgegroeid ben met een depressieve moeder en een vader die het niet kon verdragen dat wij als kinderen geluid maakten. We mochten niet keihard lachen of huilen. Altijd stil zijn overdags omdat hij lag te slapen na nachtdienst.Lieneke schreef: ↑23-01-2023 07:22Bedoel je met je laatste zin dat je denkt dat mensen het gevoel hebben dat je niet helemaal jezelf bent, of dat er iets raars aan je is?
Ik weet van mezelf dat ik soms een soort dwanggedachten heb: ik denk dat ik ergens een enorme flater heb geslagen en keer op keer moet ik dan denken aan die situatie waarin dat gebeurd kan zijn. Dan voel ik veel angst en spanning.
dinsdag 24 januari 2023 om 00:47
Ik praat zelfs hardop tegen mezelf als ik ergens ben en zeg dat ik stil moet zijn. In een supermarkt of in gezelschap is dat helemaal lullig. Sta je mooi voor lul. En dit staat nog los van het schaamtegevoel. Ik schaam me zelfs voor mensen in het dagelijks leven. Of voor mensen op tv.
Schaam me voor allerlei situaties die zich voordeden in mijn leven. Ik kan er niet meer tegen.
Schaam me voor allerlei situaties die zich voordeden in mijn leven. Ik kan er niet meer tegen.
dinsdag 24 januari 2023 om 02:11
Wat misschien kan helpen om een verwijzing van de huisarts te krijgen is door middel van een mailtje te sturen waar je echt tegen aan loopt.
Als je het lastig vind om het te zeggen.
Als je bijvoorbeeld jouw bericht van het forum naar hem zou sturen zonder dat je gaat denken wat zullen ze wel niet van vinden. Want dat is zeker niet belangrijk!
Het gaat erom dat jij dit zo voelt, en daar zijn echt goede psychologen voor om je daarin te willen en kunnen helpen.
De eerste stappen heb je gemaakt!
Daar mag je al super trots op zijn!
Als je het lastig vind om het te zeggen.
Als je bijvoorbeeld jouw bericht van het forum naar hem zou sturen zonder dat je gaat denken wat zullen ze wel niet van vinden. Want dat is zeker niet belangrijk!
Het gaat erom dat jij dit zo voelt, en daar zijn echt goede psychologen voor om je daarin te willen en kunnen helpen.
De eerste stappen heb je gemaakt!
Daar mag je al super trots op zijn!
dinsdag 24 januari 2023 om 02:39
Wat een fijn topic.
Even specifiek voor TO: toen ik je stukje las dacht ik aan Haptonomie en sporten.
Een haptonoom kan helpen bepaalde gevoelsvelden open te leggen.
Veel van wat gebeurt vind plaats in je hoofd. Door meer te focussen op gevoel trekt dat je ook uit je hoofd.
Verder, sport je? Hou je van sport?
Een sport waarbij je intens moet inspannen kan ook goed zijn om even goed te verbinden met je hele lijf.
Even specifiek voor TO: toen ik je stukje las dacht ik aan Haptonomie en sporten.
Een haptonoom kan helpen bepaalde gevoelsvelden open te leggen.
Veel van wat gebeurt vind plaats in je hoofd. Door meer te focussen op gevoel trekt dat je ook uit je hoofd.
Verder, sport je? Hou je van sport?
Een sport waarbij je intens moet inspannen kan ook goed zijn om even goed te verbinden met je hele lijf.
dinsdag 24 januari 2023 om 06:43
Misschien heeft het bij jou wel met de situatie in je jeugd te maken, als ik het zo leest moest je altijd zorgen dat niemand last van je had.
Hoe dat bij mij zit weet ik niet, ik denk dat het al in me zat om zo teruggetrokken en angstig te zijn. Ik was bang iets verkeerd te doen. Nou deed ik ook heel veel verkeerd, uiteindelijk durfde ik niet veel meer.
dinsdag 24 januari 2023 om 06:46
Verbinder schreef: ↑24-01-2023 02:39Wat een fijn topic.
Even specifiek voor TO: toen ik je stukje las dacht ik aan Haptonomie en sporten.
Een haptonoom kan helpen bepaalde gevoelsvelden open te leggen.
Veel van wat gebeurt vind plaats in je hoofd. Door meer te focussen op gevoel trekt dat je ook uit je hoofd.
Verder, sport je? Hou je van sport?
Een sport waarbij je intens moet inspannen kan ook goed zijn om even goed te verbinden met je hele lijf.
Goed dat je het zegt. Ik ben uiteindelijk ook gaan sporten en dat doe ik nog steeds. Het is zeker een goede manier om te voelen dat je wel degelijk bestaat en als je sport ben je veel minder geneigd jezelf weg te moffelen. Na het sporten voel je je altijd weer een stuk beter.
dinsdag 24 januari 2023 om 06:54
Bloemetjesvoorjou schreef: ↑24-01-2023 01:29Heb onder andere dit topic, gisteren toch maar eens de dokter gebeld.
Wil toch nog graag wat hulp. Heb ik mij kwetsbaar op gesteld en voelde mij een grote aansteller liep weer tegen inbegrip op. En nu denk ik de gele tijd dat has ik beter niet kunnen doen en vertellen hoe ik mij voel, nu denkt hij dat ik gek ben, want zo voelde ik mij wel na het gesprek. Ik heb ook weer allemaal domme dingen gezegd, waardoor ik juist niet serieus genomen meer word als ik straks echt lichamelijke klachten heb. Nu lijkt het allemaal in mijn hoofd te zitten. Ik moest maar eens met de praktijkondersteuner praten volgens hem, ik zei dat ik dacht dat mij dat niet verder hielp. Ik weet het ook niet meer, was juist voor mezelf goede stapjes aan het zetten vooruit. Maar na zn gesprek met de dokter denk ik weer, dit gaat hem niet worden in het leven zo.
Dit is voor mij weer zo herkenbaar! Het lastige daarbij is dat veel huisartsen het mega druk hebben en daardoor weinig aandacht kunnen opbrengen voor de patient. Het kan best dat je huisarts bij jou niet "tussen de regels door kan lezen."
Maar ik zou het er wel op wagen met de praktijkondersteuner te gaan praten. Je hebt dan veel meer tijd om je verhaal te doen; ik zou dan ook vertellen hoe moeilijk het voor je is het zo te brengen dat men begrijpt wat er speelt. Dat je ook steeds bang bent daarin te falen.
De praktijkondersteuner kan de huisarts weer in laten zien wat er werkelijk aan de hand is en wie weet kunnen er dan toch goede stappen gezet worden.
dinsdag 24 januari 2023 om 16:24
Ja, het is best een zoektocht naar de juiste hulp. Ik heb in mijn leven ook best een hoop geprobeerd. En vaak niet via de huisarts trouwens. Elke poging heeft een aantal sessies nodig voor je erachter komt dat je verwachtingen te hoog waren... of je inzet is niet goed. Dit zijn ook typisch dingen waarvoor je geen enkele garantie krijgt. Werkt een therapie niet, dan is-ie bij jou niet aangeslagen, heb jij je niet genoeg ingezet, kortom... in feite heb ik uit al die try-outs een kortstondig goed gevoel gekregen op het moment dat ik daar zat en net nadat ik de spreekkamer verliet. Waarschijnlijk gewoon omdat ik mijn verhaal kwijt kon, het gevoel had dat ik 'ermee bezig was' en het geen energie kostte om over mezelf te praten want ik betaal ervoor en ik hoefde dus niet te denken dat het 'nu wel heel erg over mij gaat de hele tijd', want de relatie therapeut/coach vs cliënt ís sowieso niet gelijkwaardig.
Ik vond dat ik de afgelopen keer niet echt serieus genomen werd toen ik hulp vroeg bij de huisarts. Ja, misschien terecht ook, zo druk als ze het hebben. Ik werd al meteen gekoppeld aan die praktijkondersteuner. En daar kwam ook de vraag langs die ik zo vreesde: 'Wat wil je nou eigenlijk?' Ja, ik weet het niet... ik weet het allemaal niet meer, ik weet alleen dat ik steeds meer vast draai.
Ik zat er op m'n werk doorheen en nog steeds ploeter ik door terwijl het stresslevel (niet qua werkzaamheden, wel qua interactie, het gevoel niet serieus te worden genomen, niet in het team te passen, etc.) me heel veel energie kost. En nog wat dat me heel herkenbaar maakt, dus dat deel ik liever niet.
Ik werd naar huis gestuurd met een link van een online leeromgeving. Ik heb netjes de stappen doorlopen (trage filmpjes met daarna de absolute basis-psychologie-vragen over zelfvertrouwen) en naderhand kon ik eigenlijk niet geloven dat ze me zo onderschatten dat ik ook maar íets aan die filmpjes zou hebben.
Ik vond dat ik de afgelopen keer niet echt serieus genomen werd toen ik hulp vroeg bij de huisarts. Ja, misschien terecht ook, zo druk als ze het hebben. Ik werd al meteen gekoppeld aan die praktijkondersteuner. En daar kwam ook de vraag langs die ik zo vreesde: 'Wat wil je nou eigenlijk?' Ja, ik weet het niet... ik weet het allemaal niet meer, ik weet alleen dat ik steeds meer vast draai.
Ik zat er op m'n werk doorheen en nog steeds ploeter ik door terwijl het stresslevel (niet qua werkzaamheden, wel qua interactie, het gevoel niet serieus te worden genomen, niet in het team te passen, etc.) me heel veel energie kost. En nog wat dat me heel herkenbaar maakt, dus dat deel ik liever niet.
Ik werd naar huis gestuurd met een link van een online leeromgeving. Ik heb netjes de stappen doorlopen (trage filmpjes met daarna de absolute basis-psychologie-vragen over zelfvertrouwen) en naderhand kon ik eigenlijk niet geloven dat ze me zo onderschatten dat ik ook maar íets aan die filmpjes zou hebben.
dinsdag 24 januari 2023 om 17:00
Vivennetje, Precies dat dat je hulp vraagt en je zo onderschatten alsof je íets hebt aan basis-psychologie-vragen dingen die je zelf ook allemaal al weet.
Ik moest voor die praktijkondersteuner een vragenlijst invullen en de moed zonk mij alweer in mijn schoenen, kan met zn standaard vragenlijstje ook helemaal niets. Nee, ik heb er geen goed gevoel over dit gaat mij niet verder helpen. Dokter behandelde mij ook als een of ander 'gestoord' type. Ik heb mail gestuurd dat dit hem niet gaat worden en dat ik echt goed geholpen moet worden niet weer allerlei zinloze gesprekjes die mij geen stap verder helpen. Heb zelf een psychiater op internet opgezocht en doorverwijzing gevraagd. Ik wil echt van die eenzame rot gevoelens af, continu het gevoel dat je er niet toe doet en niet belangrijk bent. En zoals gesprek met de dokter wordt dat wel weer bevestigd, snel even afraffelen voor hem was ik echt het volgende zeur nummertje op zijn dag. Ik heb lichamelijke klachten moet vaak overgeven en nachtzweten ( tot matras aan toe nat) zegt hij doodleuk:" kwam niets uit bloedonderzoek, fijn hè...u bent kern gezond". Nou, dan heb ik ook geen zin en energie meer om te zeggen, dat vind ik helemaal niet fijn, want ik ben elke week zo misselijk dat ik moet overgeven en ik zou willen dat u verder onderzoekt. Maar dan houd ik mijn mond maar weer en denk zie je wel, je wordt niet serieus genomen je doet er niet toe, die dokter zal wel denken dat het in je hoofd zit vooral na geel he tirade over hoe je in het leven staat. Had ik mijn kop maar gehouden, nu word ik nooit meer serieus genomen en durf ik niet terug voor nachtzweten en misselijkheid, want ik ben kerngezond volgens hem.
Ik moest voor die praktijkondersteuner een vragenlijst invullen en de moed zonk mij alweer in mijn schoenen, kan met zn standaard vragenlijstje ook helemaal niets. Nee, ik heb er geen goed gevoel over dit gaat mij niet verder helpen. Dokter behandelde mij ook als een of ander 'gestoord' type. Ik heb mail gestuurd dat dit hem niet gaat worden en dat ik echt goed geholpen moet worden niet weer allerlei zinloze gesprekjes die mij geen stap verder helpen. Heb zelf een psychiater op internet opgezocht en doorverwijzing gevraagd. Ik wil echt van die eenzame rot gevoelens af, continu het gevoel dat je er niet toe doet en niet belangrijk bent. En zoals gesprek met de dokter wordt dat wel weer bevestigd, snel even afraffelen voor hem was ik echt het volgende zeur nummertje op zijn dag. Ik heb lichamelijke klachten moet vaak overgeven en nachtzweten ( tot matras aan toe nat) zegt hij doodleuk:" kwam niets uit bloedonderzoek, fijn hè...u bent kern gezond". Nou, dan heb ik ook geen zin en energie meer om te zeggen, dat vind ik helemaal niet fijn, want ik ben elke week zo misselijk dat ik moet overgeven en ik zou willen dat u verder onderzoekt. Maar dan houd ik mijn mond maar weer en denk zie je wel, je wordt niet serieus genomen je doet er niet toe, die dokter zal wel denken dat het in je hoofd zit vooral na geel he tirade over hoe je in het leven staat. Had ik mijn kop maar gehouden, nu word ik nooit meer serieus genomen en durf ik niet terug voor nachtzweten en misselijkheid, want ik ben kerngezond volgens hem.
dinsdag 24 januari 2023 om 17:25
Ja, zou ik wel graag willen. Maar hier in de omgeving zitten ze allemaal bom vol. En wat ik van andere hoor, werken er in groeiende praktijken maar vaak twee artsrn in deeltijd, waardoor je heel moeilijk een afspraak kan krijgen.
Ik ging eigenlijk ook nooit naar de dokter voor psychische problemen, had ik dit keer ook beter niet kunnen doen. Maar goed hoop dat ik verwijzing voor psychiater krijg, want mijn heeft geen empathisch vermogen en je bent er altijd een nummertje, hij stuurt iedereen altijd gelijk vaak door, dus hopelijk mij dit keer ook. Voor lichamelijke klachten durf ik nu dus niet terug ( eigenlijk ook te zot voor woorden) heb daar wel echt last van, maar als het afgedaan wordt als aanstellerij laat maar zitten, ga zelf wel op onderzoek uit werkt altijd het beste. Jaren geleden was ik ook naar de dokter, zei hij ook niets aan de hand, ben ik zelf op onderzoek uit gegaan en bleek er wel iets aan de hand en was ik er met één antibiotica kuur vanaf. Zo moet je in het leven ook alles zelf controleren.
dinsdag 24 januari 2023 om 17:36
Lieneke, Ik vind het zo knap van jou dat je, je eigen pad hebt gevolgd en door bent gegaan met al die tegenslagen in je jeugd. Dat je van " mislukt kind" toch aardig goed gelukt bent nu.
Ik herken dat ook dat je gaat twijfelen aan je eigen denk vermogen en dat je zelfs denkt dat je zwakbegaafd bent.
Ik heb het vwo niet eens afgemaakt ( terwijl ik het op mijn sloffen deed en altijd hoge punten haalde) omdat ik mezelf dom voelde en als ik mezelf ook maar een klein beetje moest inspannen voor iets, had ik er al geen zin meer in kreeg ik teveel stress. Zo heb ik heel veel dingen niet afgemaakt in het leven, waardoor ik eigenlijk altijd boos ben op mezelf en nu door de omgeving idd als dom word gezien, ik sta maatschappelijk gezien niet hoog op de ladder. Terwijl het er wel inzat, ik ben ergens uitgecheckt in dit leven lijkt wel.
Dus vind het heel knap dat jij met een zelfde soort gedachte toch je bul hebt weten te halen en nu een leuke baan, gezin en alles hebt.
Ik baal echt van mezelf dat ik mijn leven zo vergooid heb, terwijl er veel meer inzat.
Ik herken dat ook dat je gaat twijfelen aan je eigen denk vermogen en dat je zelfs denkt dat je zwakbegaafd bent.
Ik heb het vwo niet eens afgemaakt ( terwijl ik het op mijn sloffen deed en altijd hoge punten haalde) omdat ik mezelf dom voelde en als ik mezelf ook maar een klein beetje moest inspannen voor iets, had ik er al geen zin meer in kreeg ik teveel stress. Zo heb ik heel veel dingen niet afgemaakt in het leven, waardoor ik eigenlijk altijd boos ben op mezelf en nu door de omgeving idd als dom word gezien, ik sta maatschappelijk gezien niet hoog op de ladder. Terwijl het er wel inzat, ik ben ergens uitgecheckt in dit leven lijkt wel.
Dus vind het heel knap dat jij met een zelfde soort gedachte toch je bul hebt weten te halen en nu een leuke baan, gezin en alles hebt.
Ik baal echt van mezelf dat ik mijn leven zo vergooid heb, terwijl er veel meer inzat.
dinsdag 24 januari 2023 om 17:36
Lieneke, Ik vind het zo knap van jou dat je, je eigen pad hebt gevolgd en door bent gegaan met al die tegenslagen in je jeugd. Dat je van " mislukt kind" toch aardig goed gelukt bent nu.
Ik herken dat ook dat je gaat twijfelen aan je eigen denk vermogen en dat je zelfs denkt dat je zwakbegaafd bent.
Ik heb het vwo niet eens afgemaakt ( terwijl ik het op mijn sloffen deed en altijd hoge punten haalde) omdat ik mezelf dom voelde en als ik mezelf ook maar een klein beetje moest inspannen voor iets, had ik er al geen zin meer in kreeg ik teveel stress. Zo heb ik heel veel dingen niet afgemaakt in het leven, waardoor ik eigenlijk altijd boos ben op mezelf en nu door de omgeving idd als dom word gezien, ik sta maatschappelijk gezien niet hoog op de ladder. Terwijl het er wel inzat, ik ben ergens uitgecheckt in dit leven lijkt wel.
Dus vind het heel knap dat jij met een zelfde soort gedachte toch je bul hebt weten te halen en nu een leuke baan, gezin en alles hebt.
Ik baal echt van mezelf dat ik mijn leven zo vergooid heb, terwijl er veel meer inzat.
Ik herken dat ook dat je gaat twijfelen aan je eigen denk vermogen en dat je zelfs denkt dat je zwakbegaafd bent.
Ik heb het vwo niet eens afgemaakt ( terwijl ik het op mijn sloffen deed en altijd hoge punten haalde) omdat ik mezelf dom voelde en als ik mezelf ook maar een klein beetje moest inspannen voor iets, had ik er al geen zin meer in kreeg ik teveel stress. Zo heb ik heel veel dingen niet afgemaakt in het leven, waardoor ik eigenlijk altijd boos ben op mezelf en nu door de omgeving idd als dom word gezien, ik sta maatschappelijk gezien niet hoog op de ladder. Terwijl het er wel inzat, ik ben ergens uitgecheckt in dit leven lijkt wel.
Dus vind het heel knap dat jij met een zelfde soort gedachte toch je bul hebt weten te halen en nu een leuke baan, gezin en alles hebt.
Ik baal echt van mezelf dat ik mijn leven zo vergooid heb, terwijl er veel meer inzat.
dinsdag 24 januari 2023 om 17:36
Lieneke, Ik vind het zo knap van jou dat je, je eigen pad hebt gevolgd en door bent gegaan met al die tegenslagen in je jeugd. Dat je van " mislukt kind" toch aardig goed gelukt bent nu.
Ik herken dat ook dat je gaat twijfelen aan je eigen denk vermogen en dat je zelfs denkt dat je zwakbegaafd bent.
Ik heb het vwo niet eens afgemaakt ( terwijl ik het op mijn sloffen deed en altijd hoge punten haalde) omdat ik mezelf dom voelde en als ik mezelf ook maar een klein beetje moest inspannen voor iets, had ik er al geen zin meer in kreeg ik teveel stress. Zo heb ik heel veel dingen niet afgemaakt in het leven, waardoor ik eigenlijk altijd boos ben op mezelf en nu door de omgeving idd als dom word gezien, ik sta maatschappelijk gezien niet hoog op de ladder. Terwijl het er wel inzat, ik ben ergens uitgecheckt in dit leven lijkt wel.
Dus vind het heel knap dat jij met een zelfde soort gedachte toch je bul hebt weten te halen en nu een leuke baan, gezin en alles hebt.
Ik baal echt van mezelf dat ik mijn leven zo vergooid heb, terwijl er veel meer inzat.
Ik herken dat ook dat je gaat twijfelen aan je eigen denk vermogen en dat je zelfs denkt dat je zwakbegaafd bent.
Ik heb het vwo niet eens afgemaakt ( terwijl ik het op mijn sloffen deed en altijd hoge punten haalde) omdat ik mezelf dom voelde en als ik mezelf ook maar een klein beetje moest inspannen voor iets, had ik er al geen zin meer in kreeg ik teveel stress. Zo heb ik heel veel dingen niet afgemaakt in het leven, waardoor ik eigenlijk altijd boos ben op mezelf en nu door de omgeving idd als dom word gezien, ik sta maatschappelijk gezien niet hoog op de ladder. Terwijl het er wel inzat, ik ben ergens uitgecheckt in dit leven lijkt wel.
Dus vind het heel knap dat jij met een zelfde soort gedachte toch je bul hebt weten te halen en nu een leuke baan, gezin en alles hebt.
Ik baal echt van mezelf dat ik mijn leven zo vergooid heb, terwijl er veel meer inzat.
dinsdag 24 januari 2023 om 17:36
Lieneke, Ik vind het zo knap van jou dat je, je eigen pad hebt gevolgd en door bent gegaan met al die tegenslagen in je jeugd. Dat je van " mislukt kind" toch aardig goed gelukt bent nu.
Ik herken dat ook dat je gaat twijfelen aan je eigen denk vermogen en dat je zelfs denkt dat je zwakbegaafd bent.
Ik heb het vwo niet eens afgemaakt ( terwijl ik het op mijn sloffen deed en altijd hoge punten haalde) omdat ik mezelf dom voelde en als ik mezelf ook maar een klein beetje moest inspannen voor iets, had ik er al geen zin meer in kreeg ik teveel stress. Zo heb ik heel veel dingen niet afgemaakt in het leven, waardoor ik eigenlijk altijd boos ben op mezelf en nu door de omgeving idd als dom word gezien, ik sta maatschappelijk gezien niet hoog op de ladder. Terwijl het er wel inzat, ik ben ergens uitgecheckt in dit leven lijkt wel.
Dus vind het heel knap dat jij met een zelfde soort gedachte toch je bul hebt weten te halen en nu een leuke baan, gezin en alles hebt.
Ik baal echt van mezelf dat ik mijn leven zo vergooid heb, terwijl er veel meer inzat.
Ik herken dat ook dat je gaat twijfelen aan je eigen denk vermogen en dat je zelfs denkt dat je zwakbegaafd bent.
Ik heb het vwo niet eens afgemaakt ( terwijl ik het op mijn sloffen deed en altijd hoge punten haalde) omdat ik mezelf dom voelde en als ik mezelf ook maar een klein beetje moest inspannen voor iets, had ik er al geen zin meer in kreeg ik teveel stress. Zo heb ik heel veel dingen niet afgemaakt in het leven, waardoor ik eigenlijk altijd boos ben op mezelf en nu door de omgeving idd als dom word gezien, ik sta maatschappelijk gezien niet hoog op de ladder. Terwijl het er wel inzat, ik ben ergens uitgecheckt in dit leven lijkt wel.
Dus vind het heel knap dat jij met een zelfde soort gedachte toch je bul hebt weten te halen en nu een leuke baan, gezin en alles hebt.
Ik baal echt van mezelf dat ik mijn leven zo vergooid heb, terwijl er veel meer inzat.
dinsdag 24 januari 2023 om 17:36
Lieneke, Ik vind het zo knap van jou dat je, je eigen pad hebt gevolgd en door bent gegaan met al die tegenslagen in je jeugd. Dat je van " mislukt kind" toch aardig goed gelukt bent nu.
Ik herken dat ook dat je gaat twijfelen aan je eigen denk vermogen en dat je zelfs denkt dat je zwakbegaafd bent.
Ik heb het vwo niet eens afgemaakt ( terwijl ik het op mijn sloffen deed en altijd hoge punten haalde) omdat ik mezelf dom voelde en als ik mezelf ook maar een klein beetje moest inspannen voor iets, had ik er al geen zin meer in kreeg ik teveel stress. Zo heb ik heel veel dingen niet afgemaakt in het leven, waardoor ik eigenlijk altijd boos ben op mezelf en nu door de omgeving idd als dom word gezien, ik sta maatschappelijk gezien niet hoog op de ladder. Terwijl het er wel inzat, ik ben ergens uitgecheckt in dit leven lijkt wel.
Dus vind het heel knap dat jij met een zelfde soort gedachte toch je bul hebt weten te halen en nu een leuke baan, gezin en alles hebt.
Ik baal echt van mezelf dat ik mijn leven zo vergooid heb, terwijl er veel meer inzat.
Ik herken dat ook dat je gaat twijfelen aan je eigen denk vermogen en dat je zelfs denkt dat je zwakbegaafd bent.
Ik heb het vwo niet eens afgemaakt ( terwijl ik het op mijn sloffen deed en altijd hoge punten haalde) omdat ik mezelf dom voelde en als ik mezelf ook maar een klein beetje moest inspannen voor iets, had ik er al geen zin meer in kreeg ik teveel stress. Zo heb ik heel veel dingen niet afgemaakt in het leven, waardoor ik eigenlijk altijd boos ben op mezelf en nu door de omgeving idd als dom word gezien, ik sta maatschappelijk gezien niet hoog op de ladder. Terwijl het er wel inzat, ik ben ergens uitgecheckt in dit leven lijkt wel.
Dus vind het heel knap dat jij met een zelfde soort gedachte toch je bul hebt weten te halen en nu een leuke baan, gezin en alles hebt.
Ik baal echt van mezelf dat ik mijn leven zo vergooid heb, terwijl er veel meer inzat.
dinsdag 24 januari 2023 om 17:37
Lieneke, Ik vind het zo knap van jou dat je, je eigen pad hebt gevolgd en door bent gegaan met al die tegenslagen in je jeugd. Dat je van " mislukt kind" toch aardig goed gelukt bent nu.
Ik herken dat ook dat je gaat twijfelen aan je eigen denk vermogen en dat je zelfs denkt dat je zwakbegaafd bent.
Ik heb het vwo niet eens afgemaakt ( terwijl ik het op mijn sloffen deed en altijd hoge punten haalde) omdat ik mezelf dom voelde en als ik mezelf ook maar een klein beetje moest inspannen voor iets, had ik er al geen zin meer in kreeg ik teveel stress. Zo heb ik heel veel dingen niet afgemaakt in het leven, waardoor ik eigenlijk altijd boos ben op mezelf en nu door de omgeving idd als dom word gezien, ik sta maatschappelijk gezien niet hoog op de ladder. Terwijl het er wel inzat, ik ben ergens uitgecheckt in dit leven lijkt wel.
Dus vind het heel knap dat jij met een zelfde soort gedachte toch je bul hebt weten te halen en nu een leuke baan, gezin en alles hebt.
Ik baal echt van mezelf dat ik mijn leven zo vergooid heb, terwijl er veel meer inzat.
Ik herken dat ook dat je gaat twijfelen aan je eigen denk vermogen en dat je zelfs denkt dat je zwakbegaafd bent.
Ik heb het vwo niet eens afgemaakt ( terwijl ik het op mijn sloffen deed en altijd hoge punten haalde) omdat ik mezelf dom voelde en als ik mezelf ook maar een klein beetje moest inspannen voor iets, had ik er al geen zin meer in kreeg ik teveel stress. Zo heb ik heel veel dingen niet afgemaakt in het leven, waardoor ik eigenlijk altijd boos ben op mezelf en nu door de omgeving idd als dom word gezien, ik sta maatschappelijk gezien niet hoog op de ladder. Terwijl het er wel inzat, ik ben ergens uitgecheckt in dit leven lijkt wel.
Dus vind het heel knap dat jij met een zelfde soort gedachte toch je bul hebt weten te halen en nu een leuke baan, gezin en alles hebt.
Ik baal echt van mezelf dat ik mijn leven zo vergooid heb, terwijl er veel meer inzat.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
