Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
maandag 16 januari 2023 om 23:51
Het idee van een familie opstelling inderdaad, alleen dan met voorwerpen ipv echte mensen (dus individueel), en niet al je familieleden opgesteld, maar ik, mijn schuldgevoel en nog wat andere dingen.
Het was klein, persoonlijk, en ik ben nuchterder dan nuchter en had niet gedacht dat het me zoveel zou brengen.
Beetje voorwerpen neerzetten.
Maar omdat ik veel weet en weinig voel was dit een leuke nieuwe ingang.
PMT en andere lichaamsgerichte therapieën zorgen bij mij ook vaak voor inzicht in wat ik nou eigenlijk voel of waar mijn lijf mee zit.
Wat betreft betaalde hulp: die schuld heb ik minder geloof ik.
Das een lastige. Kan je er een helpende of relativerende gedachte tegenover zetten?
(Als ik hun tijd zou verdoen, zouden ze me dat wel zeggen uit professionaliteit?)
Het was klein, persoonlijk, en ik ben nuchterder dan nuchter en had niet gedacht dat het me zoveel zou brengen.
Beetje voorwerpen neerzetten.
Maar omdat ik veel weet en weinig voel was dit een leuke nieuwe ingang.
PMT en andere lichaamsgerichte therapieën zorgen bij mij ook vaak voor inzicht in wat ik nou eigenlijk voel of waar mijn lijf mee zit.
Wat betreft betaalde hulp: die schuld heb ik minder geloof ik.
Das een lastige. Kan je er een helpende of relativerende gedachte tegenover zetten?
(Als ik hun tijd zou verdoen, zouden ze me dat wel zeggen uit professionaliteit?)
dinsdag 17 januari 2023 om 00:21
Als ik je zo lees zou ik je ook aanraden op het vlak van zingeving aan de slag te gaan, niet (alleen) in de GGZ. Je verhouden tot het menselijk tekort in een gebroken wereld is precies waar meerdere verschillende zingevingstradities in de wereld om draaien, en daar moeite mee hebben is niet per se een stoornis die verholpen moet worden. Een geestelijk verzorger zou je daarbij inderdaad op weg kunnen helpen.
dinsdag 17 januari 2023 om 18:23
Tsja, wat maakt dat gevoel? Ik weet dat ik hier nu eenmaal ben, er dus ook mag zijn - net als ieder ander, maar het vóelt vaak niet zo. En nee, dat gevoel heb ik nooit bij anderen; het zou niet in me opkomen om te vinden dat iemand er niet mag zijn. Wat een waanzin zelfs, want iemand ís er toch gewoon!? Des te stompzinnig om dat wel van jezelf zo te voelen. Maar het voelt soms echt als te veel zijn. Letterlijk, zoals ik eerder al aangaf, dat je je bijvoorbeeld schuldig voelt als je wandelt, of dat je ruimte inneemt - omdat het ten koste gaat van de ruimte van een ander. Maar ook het lastig vinden mensen te bellen, omdat je het gevoel hebt jezelf op te dringen; denken dat niemand op je zit te wachten. Het is een allegaartje van rottige gevoelens, herkenbaar in allerlei zaken. Zoals het genoemde boek Ongekende gevoelens - wat gaat over hechtingsproblemen, maar ook negatief zelfbeeld, minderwaardigheidsgevoelens, imposter syndroom, hooggevoelig, depressiviteit, niet opgegroeid met dat gevoelens er mogen zijn, dat ik er mag zijn, etc. Het is zo veel, waardoor ik vaak de bomen door het bos niet meer zie en niet weet waar te beginnen om er iets aan te doen. Want het zal wel allemaal aan mij liggen. Sterker nog: ik denk nog net niet dat de oorlog tussen Rusland en Oekraine mijn schuld is, maar het scheelt bij wijze van weinig. Groot gebracht met dat als er iets is, het mijn schuld wel zal zijn. En dat klinkt dan weer ontzettend aanstellerig - zo bedoel ik het niet; ik probeer een beetje duidelijk te maken wat er in mijn hoofd gebeurt. Op die snelweg van irrationele gedachten…Bloemetjesvoorjou schreef: ↑16-01-2023 23:32Maar wat maakt dat jij het gevoel hebt dat je er niet mag zijn? En je schuldig voelt over je bestaan?
Jij kan er niets aan doen dat je geboren bent., dus over je schuldig voelen over je bestaan daar heb je geen schuld aan.
Je bent er wel op aarde, waarom mogen andere hier wel zijn en jij niet? Denk jij ook over andere dat ze er niet mogen zijn? Ik denk dat iedereen welkom is en dat jouw gevoel diepgeworteld is in je levenslijn. Ben echt benieuwd waarom jij denkt dat jij er niet zou mogen zijn? Wat voel en denk je dan? Waarom niet?
In die zin is het al bevrijdend hier te lezen dat ik niet de enige ben, maar ook de handvatten om er anders naar te kijken. Het andere bewustzijnsniveau dat Xynix noemt raakt me daarbij vooral. Hoe rationeel ik ook ben, maar het voelt ook echt als een ander deel, al kan ik ook dat niet uitleggen…
Volgens mij maak ik het er niet helderder op als ik het uit probeer te leggen… Wat mij ook niet heeft geholpen, zo kom ik steeds meer achter, is mijn relatie van de afgelopen twintig jaar. We zijn vorig jaar gescheiden, achteraf maar goed ook, en ik kom er steeds meer achter dat die relatie een stuk ongezonder voor me was dan ik dacht. Ik ben mezelf daar volledig in kwijtgeraakt, en ik had mezelf voor die tijd nog niet eens helemaal uitgevonden… Nu ja, genoeg stof tot nadenken. Maar gelukkig veel positiefs te ontdekken, ook mede dankzij jullie hier: fijn!!!
dinsdag 17 januari 2023 om 18:29
Dank voor je uitleg Avocadeau; helder. Ik ben zelf ook nogal nuchter, maar eigenlijk denk ik dat dat vooral komt doordat ik zo donders veel voel dat ik het weg probeer te denken met mijn hoofd… In de ratio bivakkeren lijkt een stuk veiliger, al brengt het me soms vooral chaos. En ja, omdenken helpt soms prima - al ben ik daar vooral heel goed in voor een ander. Ik poog steeds vaker tegen mezelf te kletsen zoals ik dat tegen een vriendin zou doen. Voor een ander heb je immers de goede uitleg vaak wel klaar; daar snap je alles van, praat je goed, vind je begrijpelijk, etc. Die mildheid zou ik wat meer naar mezelf toe mogen hebben. Inclusief het hulp mogen vragen, het niet allemaal zelf hoeven doen.
De tip die ik ook meerdere keren langs zag komen was iets goed doen: dat probeer ik absoluut te doen! Rotzooi rapen, iemand blij maken, wat dan ook. Maar ook hierbij geldt dat het die tegengestelde gedachten kan opwekken: is het geen schijnheiligheid, wil je je naar anderen goed voordoen ofzo? Dat soort gezwets tegen jezelf…
De tip die ik ook meerdere keren langs zag komen was iets goed doen: dat probeer ik absoluut te doen! Rotzooi rapen, iemand blij maken, wat dan ook. Maar ook hierbij geldt dat het die tegengestelde gedachten kan opwekken: is het geen schijnheiligheid, wil je je naar anderen goed voordoen ofzo? Dat soort gezwets tegen jezelf…
dinsdag 17 januari 2023 om 20:32
Wat leg je de lat voor jezelf hoog!Vannelle schreef: ↑16-01-2023 23:19Horizon: dat boek ken ik inderdaad, Ongekende gevoelens. Ik heb erover gelezen in een ander topic, heb het aangeschaft en allemachtig wat een herkenning…
Waar ik vaak ‘afhaak’ met dit soort boeken zijn de oefeningen; het hoe, maar ook met wie? Dan doe je iets braaf een week en dan verslonst het, of je bent bang dat je het verkeerd doet. En de praktijkondersteuner kent het boek niet, wil dan vanuit andere boeken, wat ik braaf doe, maar wat ik dan ook weer te goed wil doen, waardoor ik het niet goed doe. Etc…
Ik krijg liever inzichten dan oefeningen, al weet ik dat je uiteindelijk misschien juist alleen door doen verandering krijgt (..)
Dat soort oefeningen doe ik ook niet, niets voor mij. Maar erkenning en inzicht waar mijn struggles vandaag komen, was al “helend” op zich.
Ik heb ook veel gehad aan een paar gesprekken met een vrijgevestigde psycholoog gespecialiseerd in KOPP. Met haar ben ik oa aan de slag gegaan met geweldloos communiceren. In het bijzonder leren te ontdekken wat mijn behoeftes zijn en daar leren woorden aan te geven (letterlijk met een lijst met voorbeeldwoorden/behoeften).
Daarnaast krav maga gedaan (vond het therapie op zich, zeker de lessen specifiek voor vrouwen), yoga/meditatie en vrijwilligerswerk waarin ik enorm gewaardeerd wordt. Stap voor stap heb ik het van me af kunnen schudden, en voel ik me letterlijk bevrijd.
Overigens heeft het inzicht dat de meeste mensen graag helpen, me ook enorm geholpen. Ik vind het fijn als ik iets voor een ander kan betekenen, zo ook andersom. Ik vraag nu dus ook makkelijker hulp, en sta andersom voor veel mensen klaar. Dat heeft mijn echt relaties verdiept. Ik zou het gewoon eens proberen; je hebt niets te verliezen
dinsdag 17 januari 2023 om 22:41
Ik snap zo wat je bedoelt met je niet op willen dringen en dus moeite met bellen.
De tijd en aandacht niet waard zijn, achteraf schuldig en schaamte. Wie denk je wel dat je bent, dat ze op jou zitten te wachten.
Ik probeer er wel mee te oefenen en geef ruimte aan mijn schuldgevoel door te vragen of het wel uitkomt, af te spreken dat diegene het aangeeft bij geen zin/tijd, en bij mensen die ik vertrouw check ik nogal eens of ik inderdaad niet teveel ben/me opdring/hun tijd verdoe/ze uit beleefdheid....
Direct concreet checken of navragen helpt mij enorm.
Maar, je weet dat ik de oplossing ook nog niet heb. Laten we blijven oefenen. Stapje voor stapje kleine stukjes ruimte innemen en blijven checken of dat erg is, of dat dat in ons hoofd zit.
De tijd en aandacht niet waard zijn, achteraf schuldig en schaamte. Wie denk je wel dat je bent, dat ze op jou zitten te wachten.
Ik probeer er wel mee te oefenen en geef ruimte aan mijn schuldgevoel door te vragen of het wel uitkomt, af te spreken dat diegene het aangeeft bij geen zin/tijd, en bij mensen die ik vertrouw check ik nogal eens of ik inderdaad niet teveel ben/me opdring/hun tijd verdoe/ze uit beleefdheid....
Direct concreet checken of navragen helpt mij enorm.
Maar, je weet dat ik de oplossing ook nog niet heb. Laten we blijven oefenen. Stapje voor stapje kleine stukjes ruimte innemen en blijven checken of dat erg is, of dat dat in ons hoofd zit.
dinsdag 17 januari 2023 om 22:55
En als je dat aan mensen vraagt, zeggen ze dan wel eens dat je hun tijd verspeeld, te te veel bent, je opdringt?Avocadeau schreef: ↑17-01-2023 22:41Ik snap zo wat je bedoelt met je niet op willen dringen en dus moeite met bellen.
De tijd en aandacht niet waard zijn, achteraf schuldig en schaamte. Wie denk je wel dat je bent, dat ze op jou zitten te wachten.
Ik probeer er wel mee te oefenen en geef ruimte aan mijn schuldgevoel door te vragen of het wel uitkomt, af te spreken dat diegene het aangeeft bij geen zin/tijd, en bij mensen die ik vertrouw check ik nogal eens of ik inderdaad niet teveel ben/me opdring/hun tijd verdoe/ze uit beleefdheid....
Direct concreet checken of navragen helpt mij enorm.
Maar, je weet dat ik de oplossing ook nog niet heb. Laten we blijven oefenen. Stapje voor stapje kleine stukjes ruimte innemen en blijven checken of dat erg is, of dat dat in ons hoofd zit.
dinsdag 17 januari 2023 om 23:20
Bij minder vertrouwde mensen brul ik vooraf dingen als 'alleen als het uitkomt hè?' en 'eerlijk zeggen of je daar wel zin in hebt' of 'zit je daar wel op te wachten?'.
Op een niet al te serieuze manier, zodat het niet awkward is om dat aan te geven voor ze.
Soms komt het dan inderdaad niet uit, hebben ze geen zin/geen tijd/interesse.
Dan merk ik dat ik het heel lastig vind om dan uit mezelf weer contact te zoeken.
Vaak krijg ik een positieve reactie waarin bevestigd wordt dat ze wel tijd/zin/whatever hebben of op me zitten te wachten.
Dat geeft echt wat rust.
En de combi gebeurd regelmatig: wil graag, maar nu geen tijd/puf/whatever, en dan een voorstel terug. (Blijf vragen/zal ik je terugbellen/hoe zit je volgende week) dat maakt dat ik het ook wat minder persoonlijk opvat, hoewel mijn hoofd dat prima om kan denken naar 'ze doen beleefd'.
Bij mensen die ik vertrouw krijg ik heel soms terug dat ik even teveel ben.
Maar meestal de bevestiging dat het oke is en dat ik er mag zijn.
Dat kan ik soms in het moment ook voelen, maar vooral achteraf ben ik nogal eens overtuigd dat ik hun tijd verdaan heb, niet gewenst was, niets had moeten zeggen, etc.
Vooral dan en bij die mensen heb ik veel aan een korte check, en die is vrijwel altijd positief dan.
Dat helpt me ook om andere keren de schuld of angst te relativeren.
Ehm. Lang verhaal voor: nee, dat krijg ik bijna nooit te horen.
Op een niet al te serieuze manier, zodat het niet awkward is om dat aan te geven voor ze.
Soms komt het dan inderdaad niet uit, hebben ze geen zin/geen tijd/interesse.
Dan merk ik dat ik het heel lastig vind om dan uit mezelf weer contact te zoeken.
Vaak krijg ik een positieve reactie waarin bevestigd wordt dat ze wel tijd/zin/whatever hebben of op me zitten te wachten.
Dat geeft echt wat rust.
En de combi gebeurd regelmatig: wil graag, maar nu geen tijd/puf/whatever, en dan een voorstel terug. (Blijf vragen/zal ik je terugbellen/hoe zit je volgende week) dat maakt dat ik het ook wat minder persoonlijk opvat, hoewel mijn hoofd dat prima om kan denken naar 'ze doen beleefd'.
Bij mensen die ik vertrouw krijg ik heel soms terug dat ik even teveel ben.
Maar meestal de bevestiging dat het oke is en dat ik er mag zijn.
Dat kan ik soms in het moment ook voelen, maar vooral achteraf ben ik nogal eens overtuigd dat ik hun tijd verdaan heb, niet gewenst was, niets had moeten zeggen, etc.
Vooral dan en bij die mensen heb ik veel aan een korte check, en die is vrijwel altijd positief dan.
Dat helpt me ook om andere keren de schuld of angst te relativeren.
Ehm. Lang verhaal voor: nee, dat krijg ik bijna nooit te horen.
dinsdag 17 januari 2023 om 23:38
Haha lang verhaal kort
.
Dat dacht ik al dat je dat bijna nooit te horen krijgt, omdat het toch vaak ook in je hoofd zit dat mensen niet op je zitten te wachten, natuurlijk heb je ze er wel tussen, maar de echt aardige mensen in je omgeving waar je close mee bent zullen dat niet snel over je denken.
Ik herken het wel heel erg.
Heb ook wel eens die gedachten, mensen zitten niet op mij te wachten of achteraf na een gesprek een rot gevoel hebben, omdat iemand snel en haastig het gesprek afrondt en ik dan denk had ik maar alleen even 'hollo' gezegd dan voelde ik mij achteraf ook niet zo afgewezen. Afgelopen week nog zn situatie gehad, kwam een buurman een lopen met zijn hondjes die over een paar weken gaat verhuizen en ik stelde vrolijk wat vragen, hij bleef niet staan, maar liep zo de hoek om terwijl ik nog midden in mijn verhaal was. Ik weet dat hij mij graag mag, maar op dat moment denk ik oh god, ik had beter alleen 'hallo' kunnen zeggen ik ben echt teveel hij zat totaal niet op mij te wachten.
Toch heb ik dat gevoel vaker bij bepaalde mensen die gehaast leven en niet even stil staan, dat ik er niet toe doe en hun tijd verdoe. Sommige mensen die aandachtig even hallo zeggen en je aankijken, geven mij een fijner gevoel dan afspreken met mensen waarbij ik het gevoel heb dat er toch niet echt tijd voor mij is en ik meer tot last ben.
.Dat dacht ik al dat je dat bijna nooit te horen krijgt, omdat het toch vaak ook in je hoofd zit dat mensen niet op je zitten te wachten, natuurlijk heb je ze er wel tussen, maar de echt aardige mensen in je omgeving waar je close mee bent zullen dat niet snel over je denken.
Ik herken het wel heel erg.
Heb ook wel eens die gedachten, mensen zitten niet op mij te wachten of achteraf na een gesprek een rot gevoel hebben, omdat iemand snel en haastig het gesprek afrondt en ik dan denk had ik maar alleen even 'hollo' gezegd dan voelde ik mij achteraf ook niet zo afgewezen. Afgelopen week nog zn situatie gehad, kwam een buurman een lopen met zijn hondjes die over een paar weken gaat verhuizen en ik stelde vrolijk wat vragen, hij bleef niet staan, maar liep zo de hoek om terwijl ik nog midden in mijn verhaal was. Ik weet dat hij mij graag mag, maar op dat moment denk ik oh god, ik had beter alleen 'hallo' kunnen zeggen ik ben echt teveel hij zat totaal niet op mij te wachten.
Toch heb ik dat gevoel vaker bij bepaalde mensen die gehaast leven en niet even stil staan, dat ik er niet toe doe en hun tijd verdoe. Sommige mensen die aandachtig even hallo zeggen en je aankijken, geven mij een fijner gevoel dan afspreken met mensen waarbij ik het gevoel heb dat er toch niet echt tijd voor mij is en ik meer tot last ben.
woensdag 18 januari 2023 om 06:50
Herkenbaar hoor. Ik heb dit mijn hele leven al. Therapie heeft niet geholpen en ik laat het er gewoon maar bij. Er is best mee te leven. Omdat ik mezelf altijd "teveel" en "nutteloos" voel verwacht ik niets van anderen. Als ik ergens loop of fiets en ik zie tegenliggers dan ga ik aan de kant zodat zij ruimbaan hebben. Ik geef anderen altijd de eerste keuze en zo zijn er nog wel meer uitingen van mijn overdreven bescheiden zelfverzekerdheid.
Verder heb ik een heel normaal leven, een goede baan, fijne vrienden, leuke kinderen en noem maar op. Ik stel me flexibel op, als iets tegenvalt heb ik gewoon pech.
Misschien stom, maar ik weet inmiddels niet beter. Ik ben trouwens beslist niet onderdanig, maar ik zorg er zo veel mogelijk voor dat anderen geen last van me hebben. En ik probeer goed te doen.
Ja, ik heb er simpelweg mee leren leven. Maar ik zeg niet dat jij dat moet doen he TO?
Verder heb ik een heel normaal leven, een goede baan, fijne vrienden, leuke kinderen en noem maar op. Ik stel me flexibel op, als iets tegenvalt heb ik gewoon pech.
Misschien stom, maar ik weet inmiddels niet beter. Ik ben trouwens beslist niet onderdanig, maar ik zorg er zo veel mogelijk voor dat anderen geen last van me hebben. En ik probeer goed te doen.
Ja, ik heb er simpelweg mee leren leven. Maar ik zeg niet dat jij dat moet doen he TO?
woensdag 18 januari 2023 om 11:36
Bloemetjesvoorjou dank je wel! Lieve woorden, al lijken ze mij niet te passen. Maar het zijn de kleine dingen die het doen; dat zie ik heel helder als het gaat om anderen en iets voor een ander doen, maar voor jezelf geldt natuurlijk hetzelfde…
Horizon, ja de lat ligt torenhoog… Daar kun je dan gracieus onderdoor lopen zullen we maar zeggen… En je hebt gelijk; veel mensen helpen graag - die zou ik dan weer uit kunnen leggen als dat ik de mensheid tekort doe door ze het niet te gunnen mij te helpen.
Die duivels op de schouders ook… Maar je hebt gelijk; ik verbaas me steeds meer, nu ik zo langzamerhand mijn eigen vrienden begin te krijgen, over hoe normaal sommige dingen door anderen gevonden worden. Ik kan enorm over dingen inzitten in mijn hoofd, over iets dat ik helemaal verprutst zou hebben (‘nu willen ze me noooooooit meer zien!”) terwijl als ik dan schoorvoetend mijn excuses kom aanbieden, ze me idioot aanstaren waar dat in godsnaam voor nodig is, want volgende keer zijn zij het die erdoorheen zitten, of wat dan ook. Al begrijp ik die openbaringen niet, ik koester ze wel, want ze maken het leven een stuk lichter.
Heel herkenbaar Avocadeau; altijd checken, en als ze dan eerlijk zijn over dat ze niet kunnen, je dat toch persoonlijk aantrekken… Neit meer durven vragen… Maar andersom begin ik wel te merken dat ik nu mensen om me heen heb bij wie ik zelf ook eens nee durf te zeggen. En ook ‘gewoon’ omdat ik geen zin heb. En dat ze me daarna toch gewoon nog aardig vinden. Retespannend vind ik dat, maar ik heb het wel aangedurfd - dat is toch een stapje. Dus ja, laten we vooral stapjes blijven zetten - en helaas dan dus ook steeds weer stapjes terug, maar uiteindelijk blijf je wel vooruit gaan. Toch…? (Nu even die 
)
Lieneke; dat is hoe ik nu zo ongeveer door het leven ga. Onzichtbaar zijn, niet in de weg lopen, alle slechte dingen aanvaarden zoals ze zijn en alle goeds dat aan je neus voorbij gaat ook vanzelfsprekend vinden… Alleen vind ik die jas nu te krap, het benauwt me. Het lijkt me niet meer te passen. Misschien zijn het de coronakilo’s, maar ik denk eerder dat het komt door de scheiding (en de gehele periode daarnaartoe) die mij dat beklemmende gevoel heeft doen laten inzien. Ja, de jas staat me goed, ik ben niet anders gewend, maar zou een andere jas me niet beter staan…?
Ik heb ooit een kaartje meegekregen van een coach met een uitspraak van Nelson Mandela:
“Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn. Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn. Het is ons licht, niet onze schaduw die ons het meest beangstigt.”
Mooie tekst, maar hij maakt me ook bang te gaan ‘shinen’ … ofzo…? Want het past niet bij die jas die ik aanheb…
Horizon, ja de lat ligt torenhoog… Daar kun je dan gracieus onderdoor lopen zullen we maar zeggen… En je hebt gelijk; veel mensen helpen graag - die zou ik dan weer uit kunnen leggen als dat ik de mensheid tekort doe door ze het niet te gunnen mij te helpen.
Die duivels op de schouders ook… Maar je hebt gelijk; ik verbaas me steeds meer, nu ik zo langzamerhand mijn eigen vrienden begin te krijgen, over hoe normaal sommige dingen door anderen gevonden worden. Ik kan enorm over dingen inzitten in mijn hoofd, over iets dat ik helemaal verprutst zou hebben (‘nu willen ze me noooooooit meer zien!”) terwijl als ik dan schoorvoetend mijn excuses kom aanbieden, ze me idioot aanstaren waar dat in godsnaam voor nodig is, want volgende keer zijn zij het die erdoorheen zitten, of wat dan ook. Al begrijp ik die openbaringen niet, ik koester ze wel, want ze maken het leven een stuk lichter. Heel herkenbaar Avocadeau; altijd checken, en als ze dan eerlijk zijn over dat ze niet kunnen, je dat toch persoonlijk aantrekken… Neit meer durven vragen… Maar andersom begin ik wel te merken dat ik nu mensen om me heen heb bij wie ik zelf ook eens nee durf te zeggen. En ook ‘gewoon’ omdat ik geen zin heb. En dat ze me daarna toch gewoon nog aardig vinden. Retespannend vind ik dat, maar ik heb het wel aangedurfd - dat is toch een stapje. Dus ja, laten we vooral stapjes blijven zetten - en helaas dan dus ook steeds weer stapjes terug, maar uiteindelijk blijf je wel vooruit gaan. Toch…? (Nu even die
)Lieneke; dat is hoe ik nu zo ongeveer door het leven ga. Onzichtbaar zijn, niet in de weg lopen, alle slechte dingen aanvaarden zoals ze zijn en alle goeds dat aan je neus voorbij gaat ook vanzelfsprekend vinden… Alleen vind ik die jas nu te krap, het benauwt me. Het lijkt me niet meer te passen. Misschien zijn het de coronakilo’s, maar ik denk eerder dat het komt door de scheiding (en de gehele periode daarnaartoe) die mij dat beklemmende gevoel heeft doen laten inzien. Ja, de jas staat me goed, ik ben niet anders gewend, maar zou een andere jas me niet beter staan…?
Ik heb ooit een kaartje meegekregen van een coach met een uitspraak van Nelson Mandela:
“Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn. Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn. Het is ons licht, niet onze schaduw die ons het meest beangstigt.”
Mooie tekst, maar hij maakt me ook bang te gaan ‘shinen’ … ofzo…? Want het past niet bij die jas die ik aanheb…
woensdag 18 januari 2023 om 16:43
Avocadeau, dat is vice versa 
Blijft ingewikkeld om in drie woorden te zeggen wat je denkt, voelt of wat dan ook.
Bloemetjesvoorjou: het is niet dat je niet het juiste zegt, juist wél, het raakt me ook, alleen zou ik willen dat ik het op kon slurpen en toe kon passen en dat lukt niet zo goed. Op het waarom daarvan zal ik nog even broeden - volgt vast nog wel een heel epistel over.
Blijft ingewikkeld om in drie woorden te zeggen wat je denkt, voelt of wat dan ook. Bloemetjesvoorjou: het is niet dat je niet het juiste zegt, juist wél, het raakt me ook, alleen zou ik willen dat ik het op kon slurpen en toe kon passen en dat lukt niet zo goed. Op het waarom daarvan zal ik nog even broeden - volgt vast nog wel een heel epistel over
.
woensdag 18 januari 2023 om 18:40
Zijn er situaties waarin je jezelf vergeet, en/of waarin je wel voelt dat jouw aanwezigheid iets positiefs betekent?
Het is jammer dat existentiële psychologie in Nederland niet echt op de radar staat. Misschien dat je, als je je daar ooit klaar voor voelt, zou kunnen zoeken naar iemand die vanuit die traditie werkt (of de gerelateerde humanistische psychologie).
Het is jammer dat existentiële psychologie in Nederland niet echt op de radar staat. Misschien dat je, als je je daar ooit klaar voor voelt, zou kunnen zoeken naar iemand die vanuit die traditie werkt (of de gerelateerde humanistische psychologie).
What a nuanced anxiety
woensdag 18 januari 2023 om 19:03
Geeft niets, ik snap wel wat je bedoelde! Natuurlijk lukt dat niet gelijk iets opslurpen, toepassen en opgelost. Was het maar zo makkelijk gevoelens en gedachten op te lossen. Vaak zitten ze zo diepgeworteld in je en ben je er in de loop der jaren en ervaringen in je leven zelf ook in gaan geloven, zolang je niet tot de kern komt waardoor je zo bent gaan denken blijft het een beetje voort kabbelen. Ik vind het al heel wat dat je hier je gevoelens een beetje verteld, wat bij de dokter ook niet lukte. En knap dat je wel inziet dat je iets wil veranderen, ook al gaat dat niet snel genoeg en is het probleem niet opgelost ermee bezig zijn en het in beweging brengen door kleine stapjes te nemen is beter dan stil staan.Vannelle schreef: ↑18-01-2023 16:43Avocadeau, dat is vice versa
Bloemetjesvoorjou: het is niet dat je niet het juiste zegt, juist wél, het raakt me ook, alleen zou ik willen dat ik het op kon slurpen en toe kon passen en dat lukt niet zo goed. Op het waarom daarvan zal ik nog even broeden - volgt vast nog wel een heel epistel over
De juiste hulp met dit soort dingen is vaak moeilijk. Zelf ook tegen bepaalde dingen aangelopen en tot nu toe ook geen juiste hulp of theraphie vorm ontdekt. Met een psycholoog praten die niet op een bepaald level denkt, maar veel uit een boekje heeft geleerd en het vrij plat en doel gericht aanpak werkt niet voor mij, die dingen kan ik namelijk zelf ook allemaal wel bedenken. Er zou iets moeten zijn wat echt zou moeten helpen, maar wat weet ik tot nu toe helaas ook niet. Van wat oppervlakkige gesprekken met een psycholoog kom ik in ieder geval tot nu toe niet tot de kern en heeft bij mij de situatie alleen maar verslechtert. Juist dat ik mij dan niet gezien en gehoord voelde, terwijl de hoe en waarom heb ik die gevoelens nou precies niet opgelost werden. Ik denk dat het net als met een auto is, als er de hele tijd prutsers aan werken gaat de auto niet starten, doet het even maar valt weer terug in reparatie wat nog moet gebeuren. De juiste monteur die hem echt last rijden is een zoektocht. Toch bestaat het wel daar ben ik van overtuigd. En natuurlijk helpen dingen die ik hier schrijf voor advies dat je er echt mag zijn in dit leven en je plekje ook verdient net zoals elk ander mens niet , heb je eigenlijk geen bal aan als je, je zo voelt. Alleen het laat je riviertje misschien wel wat stromen en soms lees je dingen, waar je wel een klein beetje iets mee kunt en denk ja, daar zit wel een kern van waarheid in. Maar je moet het zelf doen er zelf doorheen dat kan een ander helaas niet voor je doen, je wel opweg helpen!
woensdag 18 januari 2023 om 22:50
Wow, toevallig dit. Ik ben net weer aan de slag gegaan met een coach, op hetzelfde thema. Geen puf om bij een huisarts een verwijzing te vragen en op een wachtlijst te gaan staan voor hulp. Het is ook niet voor de eerste keer dat ik hulp zoek, maar ook bij mij ‘beklijft’ het niet, heb ik best wat inzichten opgedaan, maar toch verandert er in wezen niets.
Ik herken dat wel, de overtuiging er niet toe te doen. Buitengesloten worden, er niet bij horen is nog een extra lading voor mij. Ik stel me onbewust zo op maar als ik dan zo ook word behandeld, dan zie ik dat als ‘bewijs’ dat ik er inderdaad niet toe doe. Ik zit ook vaak in situaties waar ik de vreemde eet in de bijt ben. Het lijkt wel alsof ik het opzoek, maar het is natuurlijk ook vertrouwd, het is wat ik ken. Selffulfilling prophecy. En in dat soort situaties probeer ik me dan weer staande te houden. Dat betekent dus ook dat ik nooit echt ontspannen ben in sociale situaties. Het kost me veel energie. Dat, maar ik ben ook continu bezig om te maskeren dat ik niks voorstel en niet leuk ben, schuld, schaamte. Bang dat anderen dat doorzien. Ofwel, ik ben nooit authentiek, dat voelen mensen vast ook aan. En het stomme is, áls ik dat dan ervaar, dan voel ik me boos of teleurgesteld. Ik trek me terug en probeer het te relativeren: ik heb die mensen toch niet nodig. Ik doe het wel alleen. En ik doe het ook echt alleen, ik laat niemand toe. Ik vraag niet om hulp, want wat als ik afgewezen word. En: ik wil niet bij een ander in het krijt staan.
In mijn geval is het wel te verklaren. Pestverleden. In mijn jeugd niet gezien. Maar ik wil dat kindstuk dolgraag achter me laten en het zou gezond zijn dat te doen nu ik volwassen ben. Of nou ja, ik zeg het verkeerd. Ik kan het niet achter me laten, ik moet het er juist laten zijn. Het beste is proberen om op het moment zelf op te merken dat je weer van dat soort gedachten hebt… rustig waarnemen en niet meteen in de emotie schieten. Dat is weer een stap verder dan alleen maar inzicht. Hopelijk lukt het om dan andere beslissingen (gedachten te corrigeren) te maken.
Ik herken dat wel, de overtuiging er niet toe te doen. Buitengesloten worden, er niet bij horen is nog een extra lading voor mij. Ik stel me onbewust zo op maar als ik dan zo ook word behandeld, dan zie ik dat als ‘bewijs’ dat ik er inderdaad niet toe doe. Ik zit ook vaak in situaties waar ik de vreemde eet in de bijt ben. Het lijkt wel alsof ik het opzoek, maar het is natuurlijk ook vertrouwd, het is wat ik ken. Selffulfilling prophecy. En in dat soort situaties probeer ik me dan weer staande te houden. Dat betekent dus ook dat ik nooit echt ontspannen ben in sociale situaties. Het kost me veel energie. Dat, maar ik ben ook continu bezig om te maskeren dat ik niks voorstel en niet leuk ben, schuld, schaamte. Bang dat anderen dat doorzien. Ofwel, ik ben nooit authentiek, dat voelen mensen vast ook aan. En het stomme is, áls ik dat dan ervaar, dan voel ik me boos of teleurgesteld. Ik trek me terug en probeer het te relativeren: ik heb die mensen toch niet nodig. Ik doe het wel alleen. En ik doe het ook echt alleen, ik laat niemand toe. Ik vraag niet om hulp, want wat als ik afgewezen word. En: ik wil niet bij een ander in het krijt staan.
In mijn geval is het wel te verklaren. Pestverleden. In mijn jeugd niet gezien. Maar ik wil dat kindstuk dolgraag achter me laten en het zou gezond zijn dat te doen nu ik volwassen ben. Of nou ja, ik zeg het verkeerd. Ik kan het niet achter me laten, ik moet het er juist laten zijn. Het beste is proberen om op het moment zelf op te merken dat je weer van dat soort gedachten hebt… rustig waarnemen en niet meteen in de emotie schieten. Dat is weer een stap verder dan alleen maar inzicht. Hopelijk lukt het om dan andere beslissingen (gedachten te corrigeren) te maken.
woensdag 18 januari 2023 om 22:59
Niet loslaten, maar anders vasthouden zegt mijn coach altijd.
Dat kind dat al zoveel meegemaakt heeft, ga je dat echt afwijzen en wegsturen?
Het koesteren en laten merken dat het er wel mag zijn is waarschijnlijk helender.
Tot zover de theorie, in praktijk vind ik het behoorlijk lastig.
Maar ik geloof wel dat ze gelijk heeft.
Dat kind dat al zoveel meegemaakt heeft, ga je dat echt afwijzen en wegsturen?
Het koesteren en laten merken dat het er wel mag zijn is waarschijnlijk helender.
Tot zover de theorie, in praktijk vind ik het behoorlijk lastig.
Maar ik geloof wel dat ze gelijk heeft.
woensdag 18 januari 2023 om 23:59
Ja wauw… dat kind niet weer alleen laten… Dat is nog eens anders kijken… Want als je het zo bekijkt klinkt “het accepteren” ook ineens wat plastisch - niet als koesteren in elk geval… Hm…
Ik heb ooit van een psycholoog een brief aan mijn jongere ik moeten schrijven. Heftig is dat, vooral ook om terug te lezen; en dat blijft zo heftig. Misschien wel totdat je het kind in je armen hebt gesloten? Over heftig gesproken…
Tyche, lastige vraag… Mezelf vergeten denk ik niet, als in dat mijn hoofd altijd aan staat. Positief aanwezig zijn weet ik altijd om te denken naar iets negatiefs geloof ik… Dat is er onderdeel van. Maar ik kan wel intens genieten van dingen, waarbij mijn hoofd soms even koest is.
Vandaag in de boekhandel zag ik (o.a.) het boek “(Te) veel voelen”, van Imi Lo - is iemand daar bekend mee? Lijkt een beetje samenvoeging van verschillende dingen en stromingen die hier genoemd zijn; vooral het spirituele met het gevoelige. Het was met name de inhoudsopgave en het bladeren naar bepaalde hoofdstukken dat me aansprak. Maar ja, ga daar niet een heel boek zitten lezen, al helemaal niet met zo’n lading…
Vivinnetje, wat je schrijft is wel wat ik vaak voel, maar niet wat ik terug krijg van mensen. Die schijnen me vaak juist wel te waarderen, wat ik dan weer totaal niet begrijp. Maar het praktische stuk herken ik zeker en is erg irritant…
Ik heb ooit van een psycholoog een brief aan mijn jongere ik moeten schrijven. Heftig is dat, vooral ook om terug te lezen; en dat blijft zo heftig. Misschien wel totdat je het kind in je armen hebt gesloten? Over heftig gesproken…
Tyche, lastige vraag… Mezelf vergeten denk ik niet, als in dat mijn hoofd altijd aan staat. Positief aanwezig zijn weet ik altijd om te denken naar iets negatiefs geloof ik… Dat is er onderdeel van. Maar ik kan wel intens genieten van dingen, waarbij mijn hoofd soms even koest is.
Vandaag in de boekhandel zag ik (o.a.) het boek “(Te) veel voelen”, van Imi Lo - is iemand daar bekend mee? Lijkt een beetje samenvoeging van verschillende dingen en stromingen die hier genoemd zijn; vooral het spirituele met het gevoelige. Het was met name de inhoudsopgave en het bladeren naar bepaalde hoofdstukken dat me aansprak. Maar ja, ga daar niet een heel boek zitten lezen, al helemaal niet met zo’n lading…
Vivinnetje, wat je schrijft is wel wat ik vaak voel, maar niet wat ik terug krijg van mensen. Die schijnen me vaak juist wel te waarderen, wat ik dan weer totaal niet begrijp. Maar het praktische stuk herken ik zeker en is erg irritant…
donderdag 19 januari 2023 om 00:24
Veel mensen reageren ook vanuit oude pijn en vanuit hun kind zijn. Kijk maar eens als mensen boos worden dan zie je iemand helemaal uit zijn/haar plaat gaan wat eigenlijk in het hier en nu vaak niet reëel is, maar voorkomt uit een oudere iets wat ons brein heeft opgeslagen en bij bepaalde triggers weer boven komt. Als jij op een feestje bent @vivennetje en je voelt je weer klein, buiten gesloten niet bij de groep horen is dat iets wat dat kleine meisje heeft gevoeld, maar in het hier en het nu ben je een volwassen vrouw. Ik weet er als leek natuurlijk niets van, maar ik zou dat kleine meisje een dikke knuffel geven en zeggen je kunt het wel je mag er zijn er daar als volwassen op dat feestje staan wat je als klein meisje niet kon en nog niet begreep hoe je het op moest lossen.
Ik heb het dan weer heel anders, ga heel goed in grote groepen of op grote feesten, heb altijd veel aanspraak en kan echt genieten, alleen achteraf gaat het dan altijd mis in mijn hoofd. Of voorafgaan aan iets, dat ik vaak denk ik zal wel niet gevraagd worden, ik hoor er niet bij, ik doe er niet toe voor anderen. Maar op het moment dat ik eenmaal aanwezig ben zelf gaat het wel goed.
Ik snap het zelf ook allemaal niet zo bij mezelf. Mijn bestaan is wel ontkend door mijn vader, daar heb ik het nooit met mensen over gehad of met een psycholoog besproken is ook nooit naar gevraagd, als ze naar mijn vader vroegen zei ik altijd:" die heb ik niet". Maar diep van binnen zit mij het misschien wel niet lekker dat mijn hele bestaan ontkend is alsof ik er echt niet toe doe, mijn half broers en zussen weten ook niet van mijn bestaan, behalve diegene die voor mij kwamen, maar die hebben het nooit over mij gehad " het grote geheim". Ben wel eens bij mijn vader op zijn werk geweest en dan moest ik spelen alsof ik een klant was, want niemand mocht van mijn bestaan weten. In die tijd dacht ik het zal allemaal wel, maar naarmate ik ouder word zit het mij toch niet helemaal lekker ik vind het geen normaal gedrag.
Ik heb het dan weer heel anders, ga heel goed in grote groepen of op grote feesten, heb altijd veel aanspraak en kan echt genieten, alleen achteraf gaat het dan altijd mis in mijn hoofd. Of voorafgaan aan iets, dat ik vaak denk ik zal wel niet gevraagd worden, ik hoor er niet bij, ik doe er niet toe voor anderen. Maar op het moment dat ik eenmaal aanwezig ben zelf gaat het wel goed.
Ik snap het zelf ook allemaal niet zo bij mezelf. Mijn bestaan is wel ontkend door mijn vader, daar heb ik het nooit met mensen over gehad of met een psycholoog besproken is ook nooit naar gevraagd, als ze naar mijn vader vroegen zei ik altijd:" die heb ik niet". Maar diep van binnen zit mij het misschien wel niet lekker dat mijn hele bestaan ontkend is alsof ik er echt niet toe doe, mijn half broers en zussen weten ook niet van mijn bestaan, behalve diegene die voor mij kwamen, maar die hebben het nooit over mij gehad " het grote geheim". Ben wel eens bij mijn vader op zijn werk geweest en dan moest ik spelen alsof ik een klant was, want niemand mocht van mijn bestaan weten. In die tijd dacht ik het zal allemaal wel, maar naarmate ik ouder word zit het mij toch niet helemaal lekker ik vind het geen normaal gedrag.
donderdag 19 januari 2023 om 10:05
Dat betekent dus dat je er naar hebt gevraagd? Wat knap, zo ver ben ik niet dat ik dat durf. Ik zou te bang zijn voor het antwoord. Maar dat helpt misschien wel in de oefening om te je op tijd te realiseren dat je de rol speelt die je jezelf in je hoofd hebt toebedeeld? Bij mij gebeurt het helaas echt, maar ik roep het op mezelf af. Ik heb het wel aan mijn vriend gevraagd (veilig) en die gaf terug dat mensen me waarschijnlijk links lieten liggen omdat ze merken dat ik niet echt ben. Wel: gespannen, ze krijgen geen hoogte van me, ik ben gesloten. Dat vond ik ook al heftig om te horen van iemand die het beste met me voor heeft. En ook zo sneu, om moedeloos van te worden. Want in welke scene je je ook begeeft, je neemt toch altijd jezelf en je issues mee.
@Bloemetjesvoorjou, dat is inderdaad iets wat me in therapie is aangereikt. Die emotie komt van jou, als meisje van twaalf. Wat zou je doen met een meisje van twaalf… die wil je knuffelen en zeggen dat ze goed is zoals ze is. Maar ik hoor steeds die innerlijke criticus die bij elk incidentje zegt ‘Zie je wel dat je het weer verkeerd doet?’ Ik heb al wel geleerd om de triggers te beheersen. In onveilige situaties trek ik me terug en kan ik dagenlang malen over wat me is overkomen, daar heb ik alleen mezelf mee. In veilige setting kon ik zo boos worden om iets wat in andermans ogen klein was, dan ging het meer over mijn overtrokken reactie en helemaal niet meer over datgene wat me (soms terecht) zo boos maakte, heel frustrerend. Maar ook dan moet je eerst even op een rijtje zetten wat er precies is gebeurd… en kunnen scheiden van de emoties van dat kleine meisje. Wanneer ik daar zou zijn op dat feestje, en ik zie jou jezelf vermaken, dan zou ik waarschijnlijk denken dat jij het allemaal onder controle hebt… en ben ik degene die zich gespannen afvraagt waar ze nu weer moet aansluiten, want het ziet er zielig uit om te lang alleen te staan. Zo heeft iedereen z’n eigen binnenwereld.
Wel heftig dat je vader je ontstaan ontkent. Ontzettend egoïstisch, niet nadenken wat dat met jou doet maar kennelijk geeft het voor hem problemen om open te zijn over jouw bestaan – dus kiest hij voor de makkelijkste weg. Hoewel, ik kan me niet voorstellen dat het voor hem makkelijk is, hij moet hier last van hebben maar dat is vast een inwendig conflict. Voor jezelf heb je een vorm gevonden om ermee om te gaan: doen alsof het je niet raakt… maar het is eigenlijk wel bizar dat dit niet ter sprake is gekomen bij een psycholoog. Er is niet naar gevraagd maar ik denk dat zelfs je psycholoog niet een stap verder heeft gedacht. Nog een stap verder dan verlating, is ontkenning.
donderdag 19 januari 2023 om 15:26
Ah, ik vind het zo sneu om te lezen hoe jij je dan voelt op een feestje. Als ik zo iemand als jou zag staan, zou ik diegene erbij proberen te betrekken. Maar mensen zijn toch ook vaak op een feestje met zich zelf bezig. Zo zie je idd dat iedereen zijn eigen binnen wereld heeft jij hebt er op het moment zeg laat5 van en ik later.
Snap er ook niets van dat een psycholoog nooit door heeft gevraagd bij mij over mijn vader. Ze heeft mij geen stap verder gebracht en richtte zich op dat moment alleen maar op het probleem op dat moment, zonder verder te kijken. Ik zit al jaren niet meer in theraphie, voor mij werkte het de hele tijd averechts.
Snap er ook niets van dat een psycholoog nooit door heeft gevraagd bij mij over mijn vader. Ze heeft mij geen stap verder gebracht en richtte zich op dat moment alleen maar op het probleem op dat moment, zonder verder te kijken. Ik zit al jaren niet meer in theraphie, voor mij werkte het de hele tijd averechts.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
