Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
woensdag 25 januari 2023 om 20:15
Als ik jouw posts lees, dan is dat omdenken heel goed gelukt! Je komt evenwichtig en zelfverzekerd over, hebt veel zelfinzicht.Lieneke schreef: ↑25-01-2023 18:47Ik ben ook de 50 al gepasseerd en net als jij therapiemoe. Een paar jaar geleden heb ik schematherapie gevolgd in een groep en voor veel mensen was dat best zwaar. Ik heb dat zelf niet zo ervaren, maar het was ook net alsof ik niets nieuws leerde, echt veel verder kwam ik er niet mee. Dat "omdenken" deed ik al vanuit mezelf en dat heeft me vaak de durf gegeven om toch het leven aan te gaan in plaats van me terug te trekken. Wel ging ik me realiseren hoeveel mensen zich naar voelen en daardoor voelde ik me tijdelijk wat minder eenzaam.
Hoe is dat bij jou gegaan, het "omdenk"proces? Misschien kan ik ervan leren.
donderdag 26 januari 2023 om 00:05
Wat zou je willen bereiken met de psychiater en/of therapie? Zelfinzicht bijvoorbeeld, of tools om het leven wat draaglijker te maken?Bloemetjesvoorjou schreef: ↑25-01-2023 23:55Ja, precies dit. Op jongere leeftijd was ik ook niet weerbaar genoeg en wekenlang verdrietig, dat ik weer eens niet mocht komen vanwege mijn uiterlijk. Tegenwoordig zie ik wel dat juist de mensen die zelfs issues hebben het nodig vinden om een ander naar beneden te halen, dat zegt meer iets over hun dan over mij. Waar ik het vroeger op mezelf betrok, probeer ik dat nu minder te doen en bij die ander te laten.
Laatst nog kwam elke week dezelfde bekende vrouw tegen en ze keek me heel neerbuigend van boven naar beneden aan, toen ging ik weer denken...heb ik iets raars? Of wat is er toch met mij? Tot dat ze op een dag zei:" Heb jij anorexia ofzo?, bekijk je al een tijdje en je bent zo ontzettend lelijk dun". Ik stond perplext, wist niets terug te zeggen en voelde mij op dat moment even heel klein worden. Later hoorde ik van iemand dat deze bewuste dame worstelde met haar gewicht. Pure jaloezie dus, eigenlijk moet je jaloezie zien als een verpakte vorm van een compliment. Ik ben helemaal niet te dun en laat mij ook niet meer dingen aan praten of andere mij het gevoel geven dat ik lelijk ben, dat heb ik heel mijn leven zelf al genoeg gedaan. Geen zin meer in! En tot nu toe ook geen juiste theraphie gehad, zoals veel mensen hier schrijven dat ze er net niet tussen passen ofzo. Ik heb er nooit een val aan gehad, werd eigenlijk alleen maar erger. Daarom wil ik nu met een Psychiater praten, die hopelijk wel tot de kern komt en doorvraagt en dingen ziet. Tot nu toe types gehad, die eigenlijk ( mag ik niet zeggen) zelf hulp nodig hadden en zich door mij lieten afleiden tot koetjes en kalfjes gesprekken, omdat ik er zelf ook eigenlijk geen zin in had. Maar zn type moet ik juist niet hebben. Liefst zou ik willen dat iemand na drie gesprekken zegt: " oh, ik snap het al, hebben we zo opgelost samen" en klaar. Maar dat is natuurlijk een utopie. Maar echt dat diepe graven ellenlange gesprekken, pfff! Was er maar iets wat in een keer goed hielp voor iedereen. Al die zoektochten naar de juiste hulp is ook zo vermoeiend, dat je aan jezelf gaat twijfelen en denkt, komt het ooit nog wel goed met mij? Of was dit het leven, lijden tot het einde? Dat kan toch niet de bedoeling zijn, ik heb hoop voor iedereen die hier leest. Want, iedereen is bezig met een bepaalde ontwikkeling hier en bepaalde inzichten, dat moet iets brengen vroeg of laat.
Uit jouw post blijkt zoveel kracht, en kwetsbaarheid tegelijkertijd...
donderdag 26 januari 2023 om 00:56
Jazeker. Mijn eerste psych was er één uit duizenden. Ze zaagde me helemaal door en greep adequaat in wanneer nodig. Ze was geen s-ggz psychiater, ze zei ook heel eerlijk dat mijn problematiek te complex was voor haar om te blijven behandelen. Maar ze zag het totaalplaatje; mentaal én fysiek, en daar baseerde ze de behandeling op.Bloemetjesvoorjou schreef: ↑26-01-2023 00:17De meeste hier hebben wel meer geprobeerd, schematheraphie en andere vormen die hier voorbij komen heb ik nooit gehad. Dus, hoe ik naar theraphie kijk, is alleen gebaseerd op mijn eigen ervaring. Er zal wel goede hulp bestaan, voor mij alleen een zoektocht die mij tot nu toe niet is aangeboden door een deskundige. Nu zelf geregeld, ben benieuwd wanneer er plek is, nog geen reactie gehad van psychiater, zal idd wel weer een lange wachttijd hebben. Hoop dat het iets is! Hebben mensen hier wel goede ervaringen met een Psychiater? Ik weet ook niet precies wat ik ervan moet verwachten.
In de specialistische ggz heb ik alleen maar psychiaters in opleiding, elk half jaar een nieuwe. Daar heb ik geen klik mee, helaas. Ik zie hen puur als de pillen voorschrijvende arts.
Want dat is een psychiater; een arts. Het gaat om het "ziektebeeld" en welke behandeling en eventueel medicijnen daarbij horen. Met de psycholoog heb je het over de therapie, of bij hem/haar volg je de therapie, en met hem/haar praat je over hoe je je voelt, zeg maar.
donderdag 26 januari 2023 om 01:41
Ow, dan heb ik misschien toch niet de juiste aanvraag gedaan. Ik wil helemaal geen medicatie of een ziektebeeld. Heb zelf een vrijgevestigde psychiater via internet gevonden, dacht dat zo iemand dan ook theraphie gaf. De dokter vond het prima, maar heeft mij ook geen uitleg gegeven en kwam zelf ook met niets alleen het aanbod van een keer praten met de praktijkondersteuner, dat heb ik zelf afgeslagen. Nou, ik kijk wel misschien dat de Psychiater dan wel de juiste hulp weet of doorverwijzing. Wat heb ik nu weer zelf aangevraagd denk ik nu.Grumpywoman schreef: ↑26-01-2023 00:56Jazeker. Mijn eerste psych was er één uit duizenden. Ze zaagde me helemaal door en greep adequaat in wanneer nodig. Ze was geen s-ggz psychiater, ze zei ook heel eerlijk dat mijn problematiek te complex was voor haar om te blijven behandelen. Maar ze zag het totaalplaatje; mentaal én fysiek, en daar baseerde ze de behandeling op.
In de specialistische ggz heb ik alleen maar psychiaters in opleiding, elk half jaar een nieuwe. Daar heb ik geen klik mee, helaas. Ik zie hen puur als de pillen voorschrijvende arts.
Want dat is een psychiater; een arts. Het gaat om het "ziektebeeld" en welke behandeling en eventueel medicijnen daarbij horen. Met de psycholoog heb je het over de therapie, of bij hem/haar volg je de therapie, en met hem/haar praat je over hoe je je voelt, zeg maar.
Dank je wel voor je antwoord!
Elk half jaar een nieuwe was dan ook slecht geregeld voor je, kun je ook niet echt vertrouwen of iets opbouwen nee. Hoe gaat het nu met je? Slaap lekker
donderdag 26 januari 2023 om 02:10
Dat is een goede vraag! Werkt deze site niet goed ofzo? Want, deze vraag kan ik weer pas later lezen...vaag!Grumpywoman schreef: ↑26-01-2023 00:05Wat zou je willen bereiken met de psychiater en/of therapie? Zelfinzicht bijvoorbeeld, of tools om het leven wat draaglijker te maken?
Uit jouw post blijkt zoveel kracht, en kwetsbaarheid tegelijkertijd...
Hmm, ik zou graag tot inzicht willen komen waarom ik ben geworden zoals ik nu ben ( totaal mislukt in het leven op alle vlakken, terwijl het er wel inzat) dus idd inzicht over het hoe en waarom, zodat ik het zelf beter begrijp waar die gevoelens vandaan komen. En als ik het dan snap eraan werken om er vanaf te komen of in ieder geval het leven draaglijk te maken. Want, zoals het nu gaat, gaat het gewoon niet meer. Mijn lichtje is de laatste tijd echt uit gegaan, heb mij van alles ontrokken op het moment. Het was altijd met tegenslagen nog wel draaglijk en te doen, ook echt wel periodes bruisend in het leven gestaan. Maar hoe TO dit topic opende met die diepgewortelde gevoelens op de achtergrond, wat altijd dingen in de weg heeft gestaan om echt volop te leven en te bereiken wat ik wil en wat erin zit, hoe ik geboren ben als een vrolijke baby. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen, ik denk dat de basis nog ergens wel aanwezig is, maar ik niet meer tot mijn ware ik kan komen, slaat ook weer nergens op. Weet wel dat ik nu lang genoeg het loodje erbij neer heb gelegd en dit eenzame bestaan, zodat ik niets hoefde te voelen werkt ook totaal niet. Dus, ik moet weer met hulp terug naar mezelf, dit leven zo past niet bij mij hoe ik in oorsprong was. Ik ben mezelf ergens kwijt geraakt, maar dat punt wil ik terug en het dan vanaf daar weer opnieuw doen. En dan als een volwassen vrouw gaan leven, voel mezelf nu nog steeds een kind dat niet verder is gekomen op een bepaald niveau. En kwa school opleiding klopt dat ook, heb mezelf niet verder ontwikkeld. Ik moet de tijd nemen, zonder afleiding van andere ( tot nu toe heb ik mij onnodig veel laten afleiden van mijn pad door andere, geef de andere niet de schuld, maar wel afleidend geweest van mijn oorspronkelijke ik, zal ook weer een reden hebben waarom ik dat heb laten gebeuren) dus ga nog even een tijdje alleen door het leven, totdat ik weer vertouwen heb om er echt weer aan mee te doen en het leven echt weer te gaan leven. Nu te onstabiel, daarom denk ik ook dat ik mij heb terug getrokken, omdat ik er weinig meer bij kan hebben. Elke keer al die gedachten in de ingang met mensen, even geen zin meer in gehad. Sorry, voor mijn lap tekst weer! Ik wis ook niets, schrijf het als een dagboekje er zo uit, schaam ik me ook weer voor...maar druk nu op verstuur
donderdag 26 januari 2023 om 04:42
Er zijn veel verschillen tussen psychiaters. Psychiaters zijn artsen die de specialisatie psychiatrie hebben gedaan. Of ze in en na de opleiding hebben doorgeschoold (er is altijd onderwijs in psychotherapie geweest, maar opleiding zelf geeft geen volledige therapie van één soort) om bepaalde therapieën zoals schematherapie, cognitieve gedragstherapie e.d. te geven ligt aan de interesses van diegene. Andere psychiaters focussen meer op andere aspecten van zorg, zoals forensische zorg, verplichte zorg, bestuurlijke taken, ECT (electroconvulsietherapie) behandeling, specialisatie in bepaalde doelgroepen zoals zwangerschapspsychiatrie of doen graag onderzoek, et cetera. Psychiaters hebben in hun geheel vaak een net andere manier van kijken geleerd en hebben in hun opleiding veel meer verschillende stages gehad (ziekenhuis, kliniek, poli's ggz, verslaving, crisisdienst etc.) dan een psycholoog en altijd ervaring met crisisinterventie en behandeling op een opnameafdeling. Dat maakt dat in theorie een psychiater eindverantwoordelijkheid gewend is ook bij ernstige suicidaliteit of hoge complexiteit.
Het kan dus zijn dat deze psychiater bij je past maar mogelijk ook niet. Meestal heeft een behandelaar op een site wel informatie over diens handelwijze.
Psychologen hebben onderling ook veel verschillen in opleidingsniveau- basispsychologen (niet BIG- geregistreerd, geen hoofdbehandelaar), GZ-psychologen en klinisch psychologen. De laatste groep is meestal erg ervaren (en kundig) en heeft net zoveel jaren opleiding gehad als een psychiater, maar met andere kennis en vaardigheden. Zij (klinisch ps) zijn ook geschoold in onderzoek en management/bestuur en eindverantwoordelijkheid. Alle psychologen zijn ervaren in testdiagnostiek (al doet de één het heel veel en de ander na de opleiding liever zo min mogelijk) en degenen in de GGZ doen allen psychotherapie, maar er zit hier ook veel verschil tussen welke therapieën ze in geschoold zijn. Psychologen hebben 1 of 2 stageplekken, in opleiding tot GZ voegen ze hier enkele extra stages aan toe, dus ze zijn wat scherper gespecialiseerd in een doelgroep mensen (bijv angst en stemming) dan allround alle populaties te hebben bediend. Dit neemt echter meestal toe met jaren opleiding en ervaring (op meerdere plekken gewerkt). En ze zijn dus alleen op werking van het brein geschoold, niet volledig medisch. O ja, ik vergeet nog vast heel wat details hoor en je hebt ook nog de term psychotherapeuten... die doen altijd psychotherapie, zit ook verschillen in achtergrond tussen.
Alle behandelaren moeten voor de verzekering je een 'label'-diagnose geven. In hoeverre men in DSM labels echt denkt is variabel, de beschrijvende diagnose wordt meestal belangrijker gevonden (veel ruimere omschrijving en persoonlijker, wat er aan de hand is).
Nu zullen psychologen zelf nog meer details en wie weet verbeteringen aanbrengen in wat ze geleerd hebben en kunnen, maar dan heb je al een beeld.
Het kan dus zijn dat deze psychiater bij je past maar mogelijk ook niet. Meestal heeft een behandelaar op een site wel informatie over diens handelwijze.
Psychologen hebben onderling ook veel verschillen in opleidingsniveau- basispsychologen (niet BIG- geregistreerd, geen hoofdbehandelaar), GZ-psychologen en klinisch psychologen. De laatste groep is meestal erg ervaren (en kundig) en heeft net zoveel jaren opleiding gehad als een psychiater, maar met andere kennis en vaardigheden. Zij (klinisch ps) zijn ook geschoold in onderzoek en management/bestuur en eindverantwoordelijkheid. Alle psychologen zijn ervaren in testdiagnostiek (al doet de één het heel veel en de ander na de opleiding liever zo min mogelijk) en degenen in de GGZ doen allen psychotherapie, maar er zit hier ook veel verschil tussen welke therapieën ze in geschoold zijn. Psychologen hebben 1 of 2 stageplekken, in opleiding tot GZ voegen ze hier enkele extra stages aan toe, dus ze zijn wat scherper gespecialiseerd in een doelgroep mensen (bijv angst en stemming) dan allround alle populaties te hebben bediend. Dit neemt echter meestal toe met jaren opleiding en ervaring (op meerdere plekken gewerkt). En ze zijn dus alleen op werking van het brein geschoold, niet volledig medisch. O ja, ik vergeet nog vast heel wat details hoor en je hebt ook nog de term psychotherapeuten... die doen altijd psychotherapie, zit ook verschillen in achtergrond tussen.
Alle behandelaren moeten voor de verzekering je een 'label'-diagnose geven. In hoeverre men in DSM labels echt denkt is variabel, de beschrijvende diagnose wordt meestal belangrijker gevonden (veel ruimere omschrijving en persoonlijker, wat er aan de hand is).
Nu zullen psychologen zelf nog meer details en wie weet verbeteringen aanbrengen in wat ze geleerd hebben en kunnen, maar dan heb je al een beeld.
donderdag 26 januari 2023 om 08:46
Nee, ik zei het niet helemaal goed. Met ziektebeeld bedoel ik, dat de psych jouw problematiek in kaart brengt. Dat hoeft dus niet gelijk een diagnose te zijn! Gewoon gaan dus.Bloemetjesvoorjou schreef: ↑26-01-2023 01:41Ow, dan heb ik misschien toch niet de juiste aanvraag gedaan. Ik wil helemaal geen medicatie of een ziektebeeld. Heb zelf een vrijgevestigde psychiater via internet gevonden, dacht dat zo iemand dan ook theraphie gaf. De dokter vond het prima, maar heeft mij ook geen uitleg gegeven en kwam zelf ook met niets alleen het aanbod van een keer praten met de praktijkondersteuner, dat heb ik zelf afgeslagen. Nou, ik kijk wel misschien dat de Psychiater dan wel de juiste hulp weet of doorverwijzing. Wat heb ik nu weer zelf aangevraagd denk ik nu.
Dank je wel voor je antwoord!
Elk half jaar een nieuwe was dan ook slecht geregeld voor je, kun je ook niet echt vertrouwen of iets opbouwen nee. Hoe gaat het nu met je? Slaap lekker
donderdag 26 januari 2023 om 09:32
Grumpywoman schreef: ↑25-01-2023 20:15Als ik jouw posts lees, dan is dat omdenken heel goed gelukt! Je komt evenwichtig en zelfverzekerd over, hebt veel zelfinzicht.
Hoe is dat bij jou gegaan, het "omdenk"proces? Misschien kan ik ervan leren.
Grumpywoman, ik kom hier later op terug. Ik probeer dan wat voorbeelden van omdenken te geven. Vandaag heb ik een drukke dag, ik heb nu geen gelegenheid voor het forum. Tot later!
donderdag 26 januari 2023 om 13:35
Bloemetjesvoorjou schreef: ↑25-01-2023 23:55Ja, precies dit. Op jongere leeftijd was ik ook niet weerbaar genoeg en wekenlang verdrietig, dat ik weer eens niet mocht komen vanwege mijn uiterlijk. Tegenwoordig zie ik wel dat juist de mensen die zelfs issues hebben het nodig vinden om een ander naar beneden te halen, dat zegt meer iets over hun dan over mij. Waar ik het vroeger op mezelf betrok, probeer ik dat nu minder te doen en bij die ander te laten.
Laatst nog kwam elke week dezelfde bekende vrouw tegen en ze keek me heel neerbuigend van boven naar beneden aan, toen ging ik weer denken...heb ik iets raars? Of wat is er toch met mij? Tot dat ze op een dag zei:" Heb jij anorexia ofzo?, bekijk je al een tijdje en je bent zo ontzettend lelijk dun". Ik stond perplext, wist niets terug te zeggen en voelde mij op dat moment even heel klein worden. Later hoorde ik van iemand dat deze bewuste dame worstelde met haar gewicht. Pure jaloezie dus, eigenlijk moet je jaloezie zien als een verpakte vorm van een compliment. Ik ben helemaal niet te dun en laat mij ook niet meer dingen aan praten of andere mij het gevoel geven dat ik lelijk ben, dat heb ik heel mijn leven zelf al genoeg gedaan. Geen zin meer in!
Ik kan er zo boos over worden. Dat je zoiets zegt, juist tegen iemand die worstelt met haar zelfbeeld. Ja, die anorexia-opmerkingen heb ik ook wel gehad. Ik worstelde ook met mijn gewicht, maar dan de andere kant op, dus die kwam best binnen. Wat ontzettend sneu ben je dan. Als jong meisje had ik een keer een hotpant-broekje aan en er passeerde me een vrouw die me vuil aankeek. Toen maakte ze de opmerking ‘daar ga je toch niet in lopen’ en haar vriend, die naast haar liep, lachte erom. Waarom? Je kunt het denken maar je hoeft het niet uit te spreken? 25 jaar later weet ik het nog steeds. Ik heb nog uitgelegd dat ik net van het strand af kwam ook… alsof dat er iets toe deed!
Of zoals een collega die zonder aanleiding zegt dat 'hij mij te dun zou vinden'... pardon? Hij heeft zelf een vriendin die aan de stevige kant is, kennelijk voelt hij zich genoodzaakt om zijn keus te verdedigen?
Inmiddels weet ik wel dat ik het niet persoonlijk moet nemen maar het blijft een raar fenomeen. Want ergens is het ook wel onbevredigend, wil je diegene op z'n plek zetten of in ieder geval dat diegene het inzicht krijgt dat dit toch echt bij hem/haar vandaan komt.
donderdag 26 januari 2023 om 13:45
Bloemetjesvoorjou schreef: ↑25-01-2023 01:18Dat is raar, lees jouw tekst nu pas. Eerder vandaag stond het er nog niet, volgens mij werkt de site niet helemaal. Ik denk niet dat mijn klachten psychisch zijn, het is gekomen nadat ik zalm heb gegeten. Hij heeft ook niet op veel getest met bloedonderzoek, dus zo sluit je nog niet alles uit lijkt mij. Maar goed ik ga voorlopig even niet terug! Zo herkenbaar ook met een briefje naar de dokter ( deed ik ook,haha) en dan alsnog er niet bij pakken en achteraf denken, dit heb ik niet handig aangepakt!
Het is sowieso lastig bijhouden wie wat gezegd heeft hier. Misschien juist omdat iedereen veel van hetzelfde ervaart?
Maar jeetje... zalm, daar zou ik nooit aan denken, alleen als in een voedselvergiftiging misschien... dat dat zo lang door blijft werken!
Ik lees ook dat hier een aantal boven de 50 zijn (inclusief ikzelf). Dan zou ook een hoop gerelateerd kunnen zijn aan de overgang. Hoewel het patroon van weinig eigenwaarde je hele leven al aanwezig is, helpen die hormonen niet bepaald mee om er mee om te gaan.
donderdag 26 januari 2023 om 15:04
Ik vind het heel helder verwoord hoor, herkenbaar ook.
Werkt goed om het er zo even uit te typen denk ik.
Met de overgang lijkt het me allemaal ook moeilijk. Ik zie daar nu al tegenop en ben er al best wel mee bezig (ben nog geen 40 maar toch). Ik zou liever een man zijn en een leven lang vruchtbaar maarja.
donderdag 26 januari 2023 om 17:51
Haha, idd uitleggen dat je can get strand kwam, jezelf nog wilken verdedigen tegen de flauwekul van een ander. En ik zat er nog aan te denken om diegene op zn plek te zetten door te zeggen:" Nee, ik heb geen anorexia, maar heb jij toevallig obesitas?" Maar dat kun je dan andersom weer niet maken ( ze is niet eens stevig ofzo hoor, anders zou ik zn opmerking al helemaal nooit maken) en dan past ook niet bij mij. Het ging wel in mijn hoofd om, eerlijk is eerlijk. Maar ik ging mezelf weer verdedigen toch te zeggen dat ik prima eet, slaat ook weer nergens op. Als ik haar komende week weer tegen kom ga ik er wel eens wat van zeggen, het maakt mij toch eigenlijk ook wel boos. Kom nou!vivinnetje schreef: ↑26-01-2023 13:35Ik kan er zo boos over worden. Dat je zoiets zegt, juist tegen iemand die worstelt met haar zelfbeeld. Ja, die anorexia-opmerkingen heb ik ook wel gehad. Ik worstelde ook met mijn gewicht, maar dan de andere kant op, dus die kwam best binnen. Wat ontzettend sneu ben je dan. Als jong meisje had ik een keer een hotpant-broekje aan en er passeerde me een vrouw die me vuil aankeek. Toen maakte ze de opmerking ‘daar ga je toch niet in lopen’ en haar vriend, die naast haar liep, lachte erom. Waarom? Je kunt het denken maar je hoeft het niet uit te spreken? 25 jaar later weet ik het nog steeds. Ik heb nog uitgelegd dat ik net van het strand af kwam ook… alsof dat er iets toe deed!
Of zoals een collega die zonder aanleiding zegt dat 'hij mij te dun zou vinden'... pardon? Hij heeft zelf een vriendin die aan de stevige kant is, kennelijk voelt hij zich genoodzaakt om zijn keus te verdedigen?
Inmiddels weet ik wel dat ik het niet persoonlijk moet nemen maar het blijft een raar fenomeen. Want ergens is het ook wel onbevredigend, wil je diegene op z'n plek zetten of in ieder geval dat diegene het inzicht krijgt dat dit toch echt bij hem/haar vandaan komt.
donderdag 26 januari 2023 om 17:58
Ben denk ik nog niet in de overgang of vroegtijdig dan misschien, slik ook al 20 jaar de pil, vanwege heftige menstruatie en migraine. Ik durf niet te stoppen, maar eigenlijk zou ik dat als test eens moeten doen. Ik vind het jammer dat een dokter tegenwoordig niet verder zoekt, even wat testjes en klaar niets aan de hand. Er is weinig tijd, alles moet snel lijkt wel. Vroeger namen ze meer de tijd is mijn ervaring, er zullen natuurlijk ook nog een hoop goede zijn. Ik ga het voorlopig zelf wel even uitpluizen en niet terug.Avage schreef: ↑26-01-2023 15:04Ik vind het heel helder verwoord hoor, herkenbaar ook.
Werkt goed om het er zo even uit te typen denk ik.
Met de overgang lijkt het me allemaal ook moeilijk. Ik zie daar nu al tegenop en ben er al best wel mee bezig (ben nog geen 40 maar toch). Ik zou liever een man zijn en een leven lang vruchtbaar maarja.
donderdag 26 januari 2023 om 20:09
Je verwoordt goed hoe het voor jou voelt, het leven. Laat het aan je psych lezen! Die kan er wat mee, echt.Bloemetjesvoorjou schreef: ↑26-01-2023 02:10Dat is een goede vraag! Werkt deze site niet goed ofzo? Want, deze vraag kan ik weer pas later lezen...vaag!
Hmm, ik zou graag tot inzicht willen komen waarom ik ben geworden zoals ik nu ben ( totaal mislukt in het leven op alle vlakken, terwijl het er wel inzat) dus idd inzicht over het hoe en waarom, zodat ik het zelf beter begrijp waar die gevoelens vandaan komen. En als ik het dan snap eraan werken om er vanaf te komen of in ieder geval het leven draaglijk te maken. Want, zoals het nu gaat, gaat het gewoon niet meer. Mijn lichtje is de laatste tijd echt uit gegaan, heb mij van alles ontrokken op het moment. Het was altijd met tegenslagen nog wel draaglijk en te doen, ook echt wel periodes bruisend in het leven gestaan. Maar hoe TO dit topic opende met die diepgewortelde gevoelens op de achtergrond, wat altijd dingen in de weg heeft gestaan om echt volop te leven en te bereiken wat ik wil en wat erin zit, hoe ik geboren ben als een vrolijke baby. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen, ik denk dat de basis nog ergens wel aanwezig is, maar ik niet meer tot mijn ware ik kan komen, slaat ook weer nergens op. Weet wel dat ik nu lang genoeg het loodje erbij neer heb gelegd en dit eenzame bestaan, zodat ik niets hoefde te voelen werkt ook totaal niet. Dus, ik moet weer met hulp terug naar mezelf, dit leven zo past niet bij mij hoe ik in oorsprong was. Ik ben mezelf ergens kwijt geraakt, maar dat punt wil ik terug en het dan vanaf daar weer opnieuw doen. En dan als een volwassen vrouw gaan leven, voel mezelf nu nog steeds een kind dat niet verder is gekomen op een bepaald niveau. En kwa school opleiding klopt dat ook, heb mezelf niet verder ontwikkeld. Ik moet de tijd nemen, zonder afleiding van andere ( tot nu toe heb ik mij onnodig veel laten afleiden van mijn pad door andere, geef de andere niet de schuld, maar wel afleidend geweest van mijn oorspronkelijke ik, zal ook weer een reden hebben waarom ik dat heb laten gebeuren) dus ga nog even een tijdje alleen door het leven, totdat ik weer vertouwen heb om er echt weer aan mee te doen en het leven echt weer te gaan leven. Nu te onstabiel, daarom denk ik ook dat ik mij heb terug getrokken, omdat ik er weinig meer bij kan hebben. Elke keer al die gedachten in de ingang met mensen, even geen zin meer in gehad. Sorry, voor mijn lap tekst weer! Ik wis ook niets, schrijf het als een dagboekje er zo uit, schaam ik me ook weer voor...maar druk nu op verstuur
donderdag 26 januari 2023 om 20:17
Zeker waar! De hormoonschommelingen maken dat bijvoorbeeld een depressie veel heftiger kan verlopen.vivinnetje schreef: ↑26-01-2023 13:45Het is sowieso lastig bijhouden wie wat gezegd heeft hier. Misschien juist omdat iedereen veel van hetzelfde ervaart?
Maar jeetje... zalm, daar zou ik nooit aan denken, alleen als in een voedselvergiftiging misschien... dat dat zo lang door blijft werken!
Ik lees ook dat hier een aantal boven de 50 zijn (inclusief ikzelf). Dan zou ook een hoop gerelateerd kunnen zijn aan de overgang. Hoewel het patroon van weinig eigenwaarde je hele leven al aanwezig is, helpen die hormonen niet bepaald mee om er mee om te gaan.
Ik heb vandaag intake gehad bij mijn nieuwe GGZ instelling. Het wordt schematherapie. Het was weer behoorlijk confronterend, twee uur lang over mezelf praten. Ik wil gewoon op de bank zitten thuis, fles wijn voor m'n neus en nooit meer iets hoeven. Het leven, pfff. Ik snap het gewoon niet.
donderdag 26 januari 2023 om 21:07
Ja, dat over jezelf praten zit ik ook niet echt op te wachten, word je weer zo geconfronteerd met de realiteit lijkt mij, dat het niet gaat. Ik lig het liefst in bed met een deken over mijn hoofd, het leven even aan mij voorbij laten gaan. Dat gevoel van ik hoor er toch niet bij maar extra voeden, door mij echt te ontrekken. Maar dat werkt niet vooruit.
Goed dat jij ook weer gaat beginnen bij een nieuwe instelling Grumpywoman. Heb je er wel een goed gevoel aan over gehouden vandaag? Denk je dat ze je verder kunnen helpen?
Geniet van je wijntje vanavond het is voor vandaag weer achter de rug.
Goed dat jij ook weer gaat beginnen bij een nieuwe instelling Grumpywoman. Heb je er wel een goed gevoel aan over gehouden vandaag? Denk je dat ze je verder kunnen helpen?
Geniet van je wijntje vanavond het is voor vandaag weer achter de rug.
donderdag 26 januari 2023 om 22:43
Ja ik heb er wel een goed gevoel bij. Was wat cynisch, maar op een gegeven moment zij de psych "als ik je zo verschrikkelijk zie worstelen, denk ik dat het goed is als je jezelf therapie gunt. De kans op een beter leven". Die kwam behoorlijk binnen.
En wat jij zegt, het onder de deken willen kruipen? Dat is een cooping mechanisme. Een manier om met bepaalde dingen om te kunnen gaan.
En wat jij zegt, het onder de deken willen kruipen? Dat is een cooping mechanisme. Een manier om met bepaalde dingen om te kunnen gaan.
donderdag 26 januari 2023 om 22:57
Ah, fijn om te lezen! En lieve woorden van de psych, komt idd even binnen.
Nou, het is niet alleen willen eerlijk gezegd heb ik dat het afgelopen haar gedaan, heb het nog geen een keer licht zien worden, daarom vind ik het ook erg frappant dat al mijn bloedwaarden top waren, je zou toch zeggen dat je dan vitamined en weet ik het wat van te korten op loopt.
Maar het lukte mij afgelopen jaar niet om eerder mijn bed uit te komen, ik was er helemaal klaar mee en wilde niets meer voelen. Nu ik er weer voor wil gaan, komen de gevoelens ook weer omhoog, merk toch dat ik ook met boosheid zit. Nee, ik ga niet helemaal lekker met mezelf op het moment. Dat onder de deken liggen voelde fijner, maar dat kan ik niet nog jaren blijven doen ik moet echt door en verder.
Niemand weet dat ook van mij, dat ik een jaar lang in mijn bed heb gelegen. Wel tegen de dokter verteld, maar die zei dus alleen maar perfect gezond. Ook geen enkele vraag waarom, vind ook toch ook weer vrij apart. En geeft mij ook weer het gevoel je doet er toch totaal niet toe als mens ook hè....klote leven. Haha, sorry ik moet soms ook wel lachen hoe triest een situatie kan zijn. Hoop dat als ik hier uit ben ik er met enigzins een beetje humor terug op kan kijken, want anders is het ook te triest voor woorden een jaar lang met deken over je hoofd en oordoppen in doorbrengen, omdat je er echt even niet meer aan mee wilde doen. Ik weet wel waarom ik dat heb gedaan, heb een jaar geleden ook echt besloten op het moment dat er iets heftigs gebeurde wat de druppel was, vanavond kom ik thuis duik ik mn bed in en daar blijf ik even een hele tijd in liggen....klaar met alles en iedereen ik check uit. Nou, daar heb ik mij keurig een jaar aan gehouden, je kunt veel over me zeggen maar doorzettingsvermogen heb ik wel;).
Nou, het is niet alleen willen eerlijk gezegd heb ik dat het afgelopen haar gedaan, heb het nog geen een keer licht zien worden, daarom vind ik het ook erg frappant dat al mijn bloedwaarden top waren, je zou toch zeggen dat je dan vitamined en weet ik het wat van te korten op loopt.
Maar het lukte mij afgelopen jaar niet om eerder mijn bed uit te komen, ik was er helemaal klaar mee en wilde niets meer voelen. Nu ik er weer voor wil gaan, komen de gevoelens ook weer omhoog, merk toch dat ik ook met boosheid zit. Nee, ik ga niet helemaal lekker met mezelf op het moment. Dat onder de deken liggen voelde fijner, maar dat kan ik niet nog jaren blijven doen ik moet echt door en verder.
Niemand weet dat ook van mij, dat ik een jaar lang in mijn bed heb gelegen. Wel tegen de dokter verteld, maar die zei dus alleen maar perfect gezond. Ook geen enkele vraag waarom, vind ook toch ook weer vrij apart. En geeft mij ook weer het gevoel je doet er toch totaal niet toe als mens ook hè....klote leven. Haha, sorry ik moet soms ook wel lachen hoe triest een situatie kan zijn. Hoop dat als ik hier uit ben ik er met enigzins een beetje humor terug op kan kijken, want anders is het ook te triest voor woorden een jaar lang met deken over je hoofd en oordoppen in doorbrengen, omdat je er echt even niet meer aan mee wilde doen. Ik weet wel waarom ik dat heb gedaan, heb een jaar geleden ook echt besloten op het moment dat er iets heftigs gebeurde wat de druppel was, vanavond kom ik thuis duik ik mn bed in en daar blijf ik even een hele tijd in liggen....klaar met alles en iedereen ik check uit. Nou, daar heb ik mij keurig een jaar aan gehouden, je kunt veel over me zeggen maar doorzettingsvermogen heb ik wel;).
vrijdag 27 januari 2023 om 07:41
"Maar toen ik bij wijze van gedachtenexperiment me voorstelde dat er weliswaar voor me gezorgd is, maar niet onvoorwaardelijk van me gehouden is viel er een last van me af. Want mijn zelfbeeld zoals het geprogrammeerd is zegt precies niets over mijn intrinsieke waarde of plus en minpunten en alles over het systeem waarin ik opgroeide. Je zelfbeeld kan corrupt zijn, een leugen, zonder dat je het weet."
Avage, dank je wel. Ik lees dit topic door en ben onder de indruk van het feit dat het er is en dat jullie schrijven. Bovenstaand stukje raakt enorm en troost. Dus dank je wel Avage, dit is precies waar ik 'ben' in het leven. Die check op (on)voorwaardelijkheid, waarvan ik geloof dat die in feite alleen bestaat, 'moet bestaan', van ouders naar kinderen toe, die openbaarde zich keer op keer in mijn leven en nu in zo veel meer helderheid dat jouw woorden zó 'in mijn laatje' vallen. En dat is fijn.
Avage, dank je wel. Ik lees dit topic door en ben onder de indruk van het feit dat het er is en dat jullie schrijven. Bovenstaand stukje raakt enorm en troost. Dus dank je wel Avage, dit is precies waar ik 'ben' in het leven. Die check op (on)voorwaardelijkheid, waarvan ik geloof dat die in feite alleen bestaat, 'moet bestaan', van ouders naar kinderen toe, die openbaarde zich keer op keer in mijn leven en nu in zo veel meer helderheid dat jouw woorden zó 'in mijn laatje' vallen. En dat is fijn.
vrijdag 27 januari 2023 om 07:52
Ja, omdenken: het is een belangrijk deel van de schematherapie met de bedoeling dat je oude, negatieve patronen, die automatisch blijven opdoemen, bewust te lijf gaat met een andere manier van denken.
Zo kun je denken als je op straat mensen tegemoet loopt: "O, help, mensen, ik ga naar de overkant, dan hoeven ze niet te schrikken van mijn afschuwelijke uiterlijk."
Als je je bewust bent van deze reactie kun je iets anders bedenken, bijvoorbeeld: "O, daar komen mensen aan. Ik mag hier natuurlijk net zo goed lopen. Vandaag loop ik gewoon door en ik probeer ze te begroeten."
Het gaat er vooral om dat je gaat inzien hoe ingesleten negatieve reacties je beperken en ook hoe ze je stemming beinvloeden.
Voordat ik begon met de schematherapie probeerde ik mezelf met omdenken al op de been te houden.
Wat voorbeelden:
"Ik begin niet aan deze opleiding, ik ben er te stom voor en als het mislukt gaat iedereen nog duidelijker zien wat voor mislukkeling ik ben."
Daar heb ik van gemaakt: "Ik ga het gewoon (stiekem) proberen. Heel dom kan ik niet zijn, op de lagere school deed ik het goed."
"De uitslag van de IQ-test kan onmogelijk kloppen. Nu denkt iedereen dat ik slim ben, maar ik ga meedogenloos door de mand vallen. En dan valt het zelfs nog meer op wat voor mislukkeling ik ben"
Daar heb ik van gemaakt: "Wat een aparte, hoge score. Dat had niemand verwacht, zeker ik niet. Misschien klopt de score en ik ga uitzoeken hoe ik daar mijn voordeel mee kan doen."
"Ik zie er verschrikkelijk uit. Niets, werkelijk niets is mooi aan mij, hoe kan een mens zo lelijk zijn!"
Daar heb ik van gemaakt: "Het lukt me onmogelijk mezelf mooi te vinden. Toch heb ik de laatste jaren niet meer meegemaakt dat mensen van me schrokken. Mijn uiterlijk is dus okay en ik laat mezelf er niet meer door beperken,"
"Deze dag gaat me niets goeds brengen. Ik wil in bed blijven liggen, niets heeft zin. De wereld is me liever kwijt dan rijk."
Daar heb ik van gemaakt: "Bah, ik voel me bagger. Maar ik ga wel proberen iets van deze dag te maken, al is het alleen maar voor mezelf. Even denken....ik wil al heel lang die wand in een andere kleur verven! Hey! Dat is een idee, dat ga ik doen! Gewoon hier in huis, ik hoef niet eens onder de mensen te komen!"
Enfin, zo kan ik nog wel uren doorgaan. Ik realiseerde me ver voor de therapie al dat ik alleen maar negatief over mezelf kon denken. Toch vond ik dat ik bestaansrecht had, ik was immers op deze wereld en ik had nog nooit iemand kwaad gedaan, zoals andere mensen dat wel konden doen.
En toen bedacht ik voor mezelf dat omdenken. Later bleek dat dus een belangrijk onderdeel van de schematherapie te zijn.
Zo kun je denken als je op straat mensen tegemoet loopt: "O, help, mensen, ik ga naar de overkant, dan hoeven ze niet te schrikken van mijn afschuwelijke uiterlijk."
Als je je bewust bent van deze reactie kun je iets anders bedenken, bijvoorbeeld: "O, daar komen mensen aan. Ik mag hier natuurlijk net zo goed lopen. Vandaag loop ik gewoon door en ik probeer ze te begroeten."
Het gaat er vooral om dat je gaat inzien hoe ingesleten negatieve reacties je beperken en ook hoe ze je stemming beinvloeden.
Voordat ik begon met de schematherapie probeerde ik mezelf met omdenken al op de been te houden.
Wat voorbeelden:
"Ik begin niet aan deze opleiding, ik ben er te stom voor en als het mislukt gaat iedereen nog duidelijker zien wat voor mislukkeling ik ben."
Daar heb ik van gemaakt: "Ik ga het gewoon (stiekem) proberen. Heel dom kan ik niet zijn, op de lagere school deed ik het goed."
"De uitslag van de IQ-test kan onmogelijk kloppen. Nu denkt iedereen dat ik slim ben, maar ik ga meedogenloos door de mand vallen. En dan valt het zelfs nog meer op wat voor mislukkeling ik ben"
Daar heb ik van gemaakt: "Wat een aparte, hoge score. Dat had niemand verwacht, zeker ik niet. Misschien klopt de score en ik ga uitzoeken hoe ik daar mijn voordeel mee kan doen."
"Ik zie er verschrikkelijk uit. Niets, werkelijk niets is mooi aan mij, hoe kan een mens zo lelijk zijn!"
Daar heb ik van gemaakt: "Het lukt me onmogelijk mezelf mooi te vinden. Toch heb ik de laatste jaren niet meer meegemaakt dat mensen van me schrokken. Mijn uiterlijk is dus okay en ik laat mezelf er niet meer door beperken,"
"Deze dag gaat me niets goeds brengen. Ik wil in bed blijven liggen, niets heeft zin. De wereld is me liever kwijt dan rijk."
Daar heb ik van gemaakt: "Bah, ik voel me bagger. Maar ik ga wel proberen iets van deze dag te maken, al is het alleen maar voor mezelf. Even denken....ik wil al heel lang die wand in een andere kleur verven! Hey! Dat is een idee, dat ga ik doen! Gewoon hier in huis, ik hoef niet eens onder de mensen te komen!"
Enfin, zo kan ik nog wel uren doorgaan. Ik realiseerde me ver voor de therapie al dat ik alleen maar negatief over mezelf kon denken. Toch vond ik dat ik bestaansrecht had, ik was immers op deze wereld en ik had nog nooit iemand kwaad gedaan, zoals andere mensen dat wel konden doen.
En toen bedacht ik voor mezelf dat omdenken. Later bleek dat dus een belangrijk onderdeel van de schematherapie te zijn.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
