Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
maandag 30 januari 2023 om 15:00
Ja zeker.Vannelle schreef: ↑28-01-2023 19:36Herkenbaar BVJ dat je die zogenaamde vrije tijd echt niet als zodanig ervaart, omdat het in feite simpelweg hersteltijd is. En juist ontzettend graag willen werken, meedoen in de maatschappij, je volwaardig kunnen voelen omdat je “gewoon” meedraait, maar daardoor juist je herstel vertraagt. Het is zo lastig daar een goede balans in te vinden…
Hebben jullie ook dat je je rot kunt gaan voelen van juist leuke dingen? Ik merk dat als ik een avond doorbreng met fijne mensen en veel gezelligheid, dat ik me dan de volgende dag juist heel depri voel… Een soort van schuldig voelen omdat je al die fijne dingen niet verdient ofzo?
Die angsten heb ik ook. Maar me verontschuldigen dat doe ik niet.Ik bied dan ook achteraf weleens mijn excuses aan dat ik waarschijnlijk niet gezellig was, ik voel me dan echt lullig over hoe ik deed. Terwijl ik dan vooral vraagtekens terugkrijg en men zegt dat het juist wél leuk was, dat ik zo’n fijn mens zou zijn etc. Ik voel en ervaar dat zó anders en kan daar echt een heel weekend door van slag zijn. Het landt dan ook écht niet dat het misschien meeviel met me. Daarbij kruipt dan het gevoel omhoog dat je vist naar complimenten ofzo als je je excuses aanbiedt, maar dat is echt niet zo! Ik ben dan zo bang dat ze me een irritant wezen vonden die avond, dat ze me er niet meer bij willen hebben, dat ik nu echt door de mand gevallen ben; ik heb het gevoel dat ik iets te repareren heb, iets goed moet maken. En dat blijkt dan totaal niet zo te zijn… zeggen ze… Een enorme mindf*uck vind ik dat… En vooral ook slopend, energievretend, want ondanks de lieve woorden die ik terugkrijg, voel ik me er echt dagen slecht onder… Dat omdenken gebeurt eigenlijk eerder in een van kwaad tot erger-variant…
Ik heb ooit ergens gelezen en als vuistregel genomen: nooit jezelf verontschuldigen voor wie je bent of wat je voelt.
Ook al reageren mensen begripvol, het creëert toch verwijdering. Je verraadt daarmee jouw eigenwaarde en je creëert bij de ander een conflict. Mensen willen graag van je houden, omdat wij mensen nu eenmaal graag liefde geven en delen met onze dierbaren. Ook al voel je die liefde of eigenwaarde zelf niet, ieder mens heeft een bepaalde inherente waarde waaraan je recht kan doen of niet. Als je het niet doet, loopt dat altijd ergens spaak, ofwel bij jezelf of bij de ander.
En een self fulfilling prophecy ligt op de loer. Ik had een vriendin die dit bij mij steeds deed, sorry zeggen dat ze zo moeilijk is etc., Het resultaat was dat ik haar liever niet meer uitnodigde.
Jij bent zelf bang, het is jouw gevoel, jij zou er zelf zorg voor moeten (leren) dragen. Dat is moeilijk, weet ik ook, maar je relaties kunnen er enorm door verbeteren en je leert daarmee in je eigen behoefte aan liefde te voorzien.
Wel kan je delen hoe je je voelt, of vertellen dat het soms moeilijk voor je is om zo veel liefde en warmte te voelen. Dat is iets anders dan je verontschuldigen. En dat brengt juist verbinding ipv (intern) conflict.
Wat mij helpt is om liefdevol samenzijn en hulp aannemen een beetje te doseren. En daarna ook weer bewust mijn pijn opzoeken, anders krijg ik op den duur een soort kortsluiting. Vaak na een gezellige avond ga ik even douchen en even huilen/snikken en dan is het meestal al snel weer ok. Het is mijn innerlijke kind die dan even het gemis voelt.
dinsdag 31 januari 2023 om 20:37
Pff Avage, wat weet je de dingen toch altijd helder te verwoorden. En wat niet leuk om te lezen in dit geval…
Wat maakte dat je die vriendin liever niet meer uitnodigde? Ik kan het wel invullen misschien, maar vraag het liever.
Ik heb voor mezelf wel een klein beetje hoop dat ik stappen vooruit kan gaan maken, dat het me misschien wel gaat lukken iets meer te zijn. Ook al voelt het misschien niet zo, maar dat bleue en bange er wat af. Dat zal een lange en vast zware weg zijn, maar niets gaat vanzelf. Ik moet heel erg leren om de stem van mijn ex uit te schakelen. Zij schroomde niet mij een moeilijk mens te noemen, ze luisterde niet naar me (dat bedoel ik niet als dat ze niet gehoorzaam zou zijn, maar als dat ze mij niet zag, mij geen ruimte gaf), ze kende me niet meer. En daar ben ik veel te lang en veel te ver in meegegaan. Mezelf verloren, aan de kant geschoven, alles gedaan om in mijn eentje iets proberen te redden wat niet meer te repareren was. Oogkleppen op.
Nu moet ik mezelf weer uit zien te vinden. Shinen ga ik vast niet, maar al zou ik maar ietsje leren om uit mijn schulp te kruipen, om een klein beetje ruimte in te nemen, dan is dat winst. Klinkt eng, maar ook wel iets om naar uit te kijken, al hoop ik dan wel dat het uiteindelijk ook een beetje relaxed gaat voelen om die ruimte in te nemen, en niet meer als teveel zijn… Dat schuldgevoel wat minder prominent aanwezig, niet meer de behoefte excuses te maken dat je bestaat. Wat meer met het gevoel richting het verstand, met als doel uiteindelijk te kunnen voelen in plaats van alles kapotdenken…
Zoiets…?
Wat maakte dat je die vriendin liever niet meer uitnodigde? Ik kan het wel invullen misschien, maar vraag het liever.
Ik heb voor mezelf wel een klein beetje hoop dat ik stappen vooruit kan gaan maken, dat het me misschien wel gaat lukken iets meer te zijn. Ook al voelt het misschien niet zo, maar dat bleue en bange er wat af. Dat zal een lange en vast zware weg zijn, maar niets gaat vanzelf. Ik moet heel erg leren om de stem van mijn ex uit te schakelen. Zij schroomde niet mij een moeilijk mens te noemen, ze luisterde niet naar me (dat bedoel ik niet als dat ze niet gehoorzaam zou zijn, maar als dat ze mij niet zag, mij geen ruimte gaf), ze kende me niet meer. En daar ben ik veel te lang en veel te ver in meegegaan. Mezelf verloren, aan de kant geschoven, alles gedaan om in mijn eentje iets proberen te redden wat niet meer te repareren was. Oogkleppen op.
Nu moet ik mezelf weer uit zien te vinden. Shinen ga ik vast niet, maar al zou ik maar ietsje leren om uit mijn schulp te kruipen, om een klein beetje ruimte in te nemen, dan is dat winst. Klinkt eng, maar ook wel iets om naar uit te kijken, al hoop ik dan wel dat het uiteindelijk ook een beetje relaxed gaat voelen om die ruimte in te nemen, en niet meer als teveel zijn… Dat schuldgevoel wat minder prominent aanwezig, niet meer de behoefte excuses te maken dat je bestaat. Wat meer met het gevoel richting het verstand, met als doel uiteindelijk te kunnen voelen in plaats van alles kapotdenken…
Zoiets…?
dinsdag 31 januari 2023 om 22:51
Ben vandaag wel weer gaan wandelen, maar net het licht niet gehaald! Morgen weer opnieuw proberen. Een hond van iemand anders uitlaten vind ik ook weer zoiets om te vragen. Ken wel veel mensen met een hond, maar zal ik niet zo snel vragen of ik ze zelf mag uitlaten. Toevallig kwam ik vandaag een erg aardige mevrouw tegen, haar hond moet altijd perse geaaid worden door mij, anders loopt hij niet door...moet ik altijd wel om lachen echt een hele leuke hond is dat. Dus ze vroeg weer, zou je mijn hond even willen aaien, anders sta ik hier over een uur nog. Toen ben ik aan de praat geraakt en nu heb ik afgesproken om een keer mee te wandelen als ik haar weer toevallig tegen kom en het ons alletwee uitkomt.vivinnetje schreef: ↑30-01-2023 14:12BVJ, ik hoop dat het je vandaag is gelukt om een stukje te gaan wandelen… Ah, ik gun je echt die hond! Maar heel herkenbaar dat je er geen durft te nemen. In die situatie zit ik zelf ook, hoewel ik al zeker 10 jaar mogelijkheden gehad heb (had een hond mee kunnen nemen naar werk en werk nu remote vanuit huis)… dat had ik vooraf niet durven inschatten en nu nog steeds niet voor de komende jaren... ook omdat ik niet op m'n plek zit qua werk.
Maar dat geldt toch eigenlijk voor iedereen, dat ze niet zo ver vooruit kunnen kijken, dus ik snap niet zo dat zoveel mensen honden kunnen/durven houden. Misschien zou je eens op een hond kunnen passen, of uitlaten? Er zullen wel mensen zijn die ondanks dat toch de stap hebben gezet en nu blij zijn met het aanbod omdat ze met hun werkdagen zitten? Hoe je die mensen vindt is natuurlijk lastig, maar misschien is een briefje bij de supermarkt wel genoeg?
Die argwaan herken ik ook wel, als je ergens voor gevraagd wordt. Eigenlijk erg… want word je niet gevraagd dan is het ook pijnlijk! Ik zou overtuigd zijn dat ik als ‘vulling’ moest fungeren op zo’n bruiloft. Misschien is dat projectie, want niet dat het aan de orde is, maar als het zo zou zijn dat ik zou gaan trouwen, dan zou ik ook niet weten wie ik moest uitnodigen.
Maar een schuldig gevoel omdat ik niet zo gezellig ben geweest, ja, alleen is het niet zozeer een schuldig voelen, meer een bevestiging dat ik geen leuk gezelschap ben. Ik kan niet slapen, laat alle gesprekken als een film aan me voorbij trekken, inclusief alle wendingen van dingen die ik hád moeten doen of zeggen maar niet heb gedaan… Ik heb het voor mezelf benoemd als: niet alle indrukken kunnen verwerken… en ik geloof ook zeker dat dat er ook bij zit.
Avocadeau, die uitspraak van jou had ik gemist maar zie ik nu weer als quote voorbijkomen…maar wat bedoel je precies met wat je bij die opstelling duidelijk is geworden: “door een opstelling te maken van onder andere mijzelf en mijn schuldgevoel werd me duidelijk dat ik er zelf heel erg aan vasthield.” Als ik mijn eigen psychologie erop na sla, zou het kunnen zijn is dat het zo gewoon voor je is geworden dat het oncomfortabel is om je schuldgevoel los te laten, zoiets? Maar hoe kun je zoiets duidelijk krijgen in een opstelling? En komt er in een opstelling ook naar voren wat een goede manier is om dat te helen?
Waarom neem jij geen hond dan? Ik weet niet hoe je thuis situatie is, maar in mijn eentje zo durf en kan ik die verwntooedelijkheid niet aan. Weet niet of jij nog iemand hebt die er ook nog voor kan zorgen? En met je mogelijk nieuwe werk, hoe dat gaat. Maar idd, veel mensen hebben een hond en kunnen ook niet in de toekomst kijken kwa werk/relaties alles. Maar op het moment ben ik er niet klaar voor om voor een hond te zorgen, lukt amper voor mezelf.
Voor de bruiloft ben ik ook wel van overtuigd dat ik 'opvulling' ben. Al jaren niet gezien of gesproken, maar kan ook echt dat diegene toch nog warme herinneringen aan mij heeft en mij er toch graag bij wil hebben.
Maar ik ga toch niet, voel me nu zo zwak dan kan ik beter niet naar een feest gaan, wordt niets.
donderdag 2 februari 2023 om 11:07
BVJ, maar dat ging wel makkelijk... die wandelafspraak?
Ik zou alleen bang zijn dat het te vrijblijvend is, t.o.v. 'ik ga met je mee wandelen a.s. dinsdag om 12.00 uur' – ofwel, misschien kom je diegene de eerste maanden niet meer tegen. Maar tijdens zo'n vervolg is het natuurlijk wel makkelijk uitbreiden: als je een keer omhoog zit, dan laat ik graag je hond uit hoor! Jij en de hond hebben kennelijk een click, dat vindt hondenbaasje ook.
Ja kun je nagaan, ik heb een partner als backup (en ook nog een kind, maar dat zal ook geen jaren meer duren) en nog vind ik het nogal een verantwoordelijkheid. Mijn partner kiest er niet voor, die vindt vooral dat een hond je beperkt in je vrijheid. Voorheen was het argument dat je geen hond in een appartement in de stad kon houden, nu wonen we in een dorp met losloop-gebied om de hoek en gunt hij me wel een hond maar nog durf ik het niet aan...
Ik heb gisteren een 'coachingsgesprek' gehad. Was prima... maar eigenlijk kon ik al haar teksten wel aanvullen. Ik ben al zo veel jaren bezig dat ik alle theorieën wel zo'n beetje ken. Toch is het ook wel goed om weer te horen misschien, want het beklijft dus allemaal duidelijk niet. Het is vooral fijn om te praten en te mogen leeglopen (want ik betaal er immers voor). Een dure versie van een gewone vriendin, denk ik soms... Ze stelde voor dat ik ga nadenken over kleine stapjes die ik kan maken richting een groter doel. Voor mij is dat integreren in mijn nieuwe woonomgeving (wat ik doodeng vind) en de stap naar ander werk. Het zijn wel allebei doelen die me beter af gaan als ik goed in m'n vel zit... en ik zit misschien beter in m'n vel als ik bezig ben om die doelen te bereiken. Dus beetje kip-ei verhaal maar je moet ergens beginnen.
@Vanelle, zo'n relatie heb ik ook gehad... Te lang gedacht dat ik mezelf meeneem in een ander relatie, ofwel: dan zou het ook zo gaan. Ik moest gewoon beter mijn best doen en niet zo emotioneel reageren op de ander z'n buiten proportie driftbuien. Afgewisseld met 'het is beter dan niks', zo behoeftig was ik. Ik kan nu pas inzien dat de ander ook beschadigd was... en een relatie tussen twee beschadigde mensen wordt heel lastig. Je neemt jezelf zeker mee in andere relaties, maar de interactie kan wel eens heel anders zijn met een gezond iemand. En dat helpt je, je bouwt het vertrouwen op dat die ander het beste met je voor heeft, ook al word je soms getriggerd, je leert je emoties even te parkeren en te rustig te checken of je het wel goed ziet. In die fase kwam ik nooit in mijn vorige relatie. En dan bouw je dus niks op, dan sta je met je relatie op een gegeven moment zelfs op een achterstand na alle knauwen die je hebt gehad (en misschien ook hebt gegeven).
Het heeft je vast ook veel over jezelf geleerd... zo zie ik het achteraf tenminste wel.
Ik zou alleen bang zijn dat het te vrijblijvend is, t.o.v. 'ik ga met je mee wandelen a.s. dinsdag om 12.00 uur' – ofwel, misschien kom je diegene de eerste maanden niet meer tegen. Maar tijdens zo'n vervolg is het natuurlijk wel makkelijk uitbreiden: als je een keer omhoog zit, dan laat ik graag je hond uit hoor! Jij en de hond hebben kennelijk een click, dat vindt hondenbaasje ook.
Ja kun je nagaan, ik heb een partner als backup (en ook nog een kind, maar dat zal ook geen jaren meer duren) en nog vind ik het nogal een verantwoordelijkheid. Mijn partner kiest er niet voor, die vindt vooral dat een hond je beperkt in je vrijheid. Voorheen was het argument dat je geen hond in een appartement in de stad kon houden, nu wonen we in een dorp met losloop-gebied om de hoek en gunt hij me wel een hond maar nog durf ik het niet aan...
Ik heb gisteren een 'coachingsgesprek' gehad. Was prima... maar eigenlijk kon ik al haar teksten wel aanvullen. Ik ben al zo veel jaren bezig dat ik alle theorieën wel zo'n beetje ken. Toch is het ook wel goed om weer te horen misschien, want het beklijft dus allemaal duidelijk niet. Het is vooral fijn om te praten en te mogen leeglopen (want ik betaal er immers voor). Een dure versie van een gewone vriendin, denk ik soms... Ze stelde voor dat ik ga nadenken over kleine stapjes die ik kan maken richting een groter doel. Voor mij is dat integreren in mijn nieuwe woonomgeving (wat ik doodeng vind) en de stap naar ander werk. Het zijn wel allebei doelen die me beter af gaan als ik goed in m'n vel zit... en ik zit misschien beter in m'n vel als ik bezig ben om die doelen te bereiken. Dus beetje kip-ei verhaal maar je moet ergens beginnen.
@Vanelle, zo'n relatie heb ik ook gehad... Te lang gedacht dat ik mezelf meeneem in een ander relatie, ofwel: dan zou het ook zo gaan. Ik moest gewoon beter mijn best doen en niet zo emotioneel reageren op de ander z'n buiten proportie driftbuien. Afgewisseld met 'het is beter dan niks', zo behoeftig was ik. Ik kan nu pas inzien dat de ander ook beschadigd was... en een relatie tussen twee beschadigde mensen wordt heel lastig. Je neemt jezelf zeker mee in andere relaties, maar de interactie kan wel eens heel anders zijn met een gezond iemand. En dat helpt je, je bouwt het vertrouwen op dat die ander het beste met je voor heeft, ook al word je soms getriggerd, je leert je emoties even te parkeren en te rustig te checken of je het wel goed ziet. In die fase kwam ik nooit in mijn vorige relatie. En dan bouw je dus niks op, dan sta je met je relatie op een gegeven moment zelfs op een achterstand na alle knauwen die je hebt gehad (en misschien ook hebt gegeven).
Het heeft je vast ook veel over jezelf geleerd... zo zie ik het achteraf tenminste wel.
zaterdag 4 februari 2023 om 07:47
Over dat schuldgevoel: ik heb dat nog steeds. Ondanks de therapie. Ik vind nog steeds dat ik de foute ben en ben geweest. En ik heb ook nooit een ander met zo'n naar gevoel op willen zadelen. "Ik liever dan zij, ik ben het gewend" is mijn automatische reactie.
Ik kan ermee leven, het is een deel van me geworden. Nog steeds neem ik regelmatig de schuld op me.
"Neeeeeee, jij hebt er helemaal niets mee te maken!" wordt er weleens tegen me gezegd als ik me weer eens uitput in excuses. En elke keer ben ik verbijsterd.
"Jawel hoor, natuurlijk wel!" denk ik dan.
Ik kan ermee leven, het is een deel van me geworden. Nog steeds neem ik regelmatig de schuld op me.
"Neeeeeee, jij hebt er helemaal niets mee te maken!" wordt er weleens tegen me gezegd als ik me weer eens uitput in excuses. En elke keer ben ik verbijsterd.
"Jawel hoor, natuurlijk wel!" denk ik dan.
zaterdag 4 februari 2023 om 08:39
Mooi geschreven Avocadeau.
Bij mij heeft een opstelling ook veel inzicht gegeven.
Ik werd me er bewust van dat ik als kind iets op me heb genomen, wat voelde als een zware last, wat ik gezien mijn rol als jongste kind helemaal niet had hoeven doen en ook eigenlijk niet heb gekund. Het was een dappere poging maar overal die last mee naartoe zeulen was te zwaar en het maakte me boos. Ik deed het uit liefde voor mijn ouders en in de hoop dat ze mij dan zouden gaan zien.
Niet bewust natuurlijk maar ik zie nu dat je op onbewust niveau zulke keuzes maakt, als kind al.
In de opstelling gaf ik die last terug aan mijn ouders. Ik voelde dat ze daar zelf niet mee konden omgaan. Het was makkelijker voor ze toen het leek alsof het mijn taak was.
Ik voelde dan ook een enorme boosheid en een gevoel van "zie je nou wel" toen ik het teruggaf.
Maar daarmee moest ik ook erkennen dat zij mij niet konden zien. En misschien wel nooit zouden gaan zien ook, omdat er een zware last tussen ons in staat, die zij niet willen/kunnen dragen.
Maar ik was nu wel vrij. Ik mocht hen voortaan laten dealen met die last en ik zag dat ik weliswaar naast ze kan staan, hen kan liefhebben, maar dat er niets is wat ik kan doen om die last te helpen dragen.
Het heeft nog lang doorgewerkt bij mij. Erkennen dat ik er helemaal niets aan kon doen en dat niets aan mij heeft gelegen, aan wie ik ben, vind ik misschien nog wel het moeilijkst. Mijn persoonlijkheid is/was grotendeels gebaseerd op "een zo goed mogelijk kind zijn" maar dat diende uiteindelijk helemaal nergens voor, het had geen verschil gemaakt in hoeveel liefde ik kreeg. Maar het gevoel van vrijheid en alsnog kunnen ontdekken wat ik zelf eigenlijk wil, wie ik ben zonder andermans last te dragen is ook veel waard.
Bij mij heeft een opstelling ook veel inzicht gegeven.
Ik werd me er bewust van dat ik als kind iets op me heb genomen, wat voelde als een zware last, wat ik gezien mijn rol als jongste kind helemaal niet had hoeven doen en ook eigenlijk niet heb gekund. Het was een dappere poging maar overal die last mee naartoe zeulen was te zwaar en het maakte me boos. Ik deed het uit liefde voor mijn ouders en in de hoop dat ze mij dan zouden gaan zien.
Niet bewust natuurlijk maar ik zie nu dat je op onbewust niveau zulke keuzes maakt, als kind al.
In de opstelling gaf ik die last terug aan mijn ouders. Ik voelde dat ze daar zelf niet mee konden omgaan. Het was makkelijker voor ze toen het leek alsof het mijn taak was.
Ik voelde dan ook een enorme boosheid en een gevoel van "zie je nou wel" toen ik het teruggaf.
Maar daarmee moest ik ook erkennen dat zij mij niet konden zien. En misschien wel nooit zouden gaan zien ook, omdat er een zware last tussen ons in staat, die zij niet willen/kunnen dragen.
Maar ik was nu wel vrij. Ik mocht hen voortaan laten dealen met die last en ik zag dat ik weliswaar naast ze kan staan, hen kan liefhebben, maar dat er niets is wat ik kan doen om die last te helpen dragen.
Het heeft nog lang doorgewerkt bij mij. Erkennen dat ik er helemaal niets aan kon doen en dat niets aan mij heeft gelegen, aan wie ik ben, vind ik misschien nog wel het moeilijkst. Mijn persoonlijkheid is/was grotendeels gebaseerd op "een zo goed mogelijk kind zijn" maar dat diende uiteindelijk helemaal nergens voor, het had geen verschil gemaakt in hoeveel liefde ik kreeg. Maar het gevoel van vrijheid en alsnog kunnen ontdekken wat ik zelf eigenlijk wil, wie ik ben zonder andermans last te dragen is ook veel waard.
zaterdag 4 februari 2023 om 08:51
Vannelle schreef: ↑16-01-2023 23:19Allemachtig, wat een boel herkenbaarheid… Dat had ik niet verwacht, ik word er een beetje sprakeloos van…
En fijne tips, die ook aansluiten bij de denkrichtingen die ik had - of niet had, maar zocht, of wilde vinden, of weet ik veel wat.
Ja ik herken veel vanuit mijn verleden, weet dat daar veel is misgegaan/scheefgegroeid, of hoe je het ook noemen wilt. Veel ook met geloof van doen, waardoor ik daar nu juist verre van wil blijven - al trekt het boeddhistische me juist weer wel. Grappig dat dat genoemd wordt; ik heb sinds ik erover gelezen heb vaak het idee gehad eens met de Dalai Lama om tafel te moeten voor een diepzinnig gesprek
Xynix, graag je tip m.b.t. een boek - kan nooit kwaad. Uit alle boeken kun je weer iets halen!
Horizon: dat boek ken ik inderdaad, Ongekende gevoelens. Ik heb erover gelezen in een ander topic, heb het aangeschaft en allemachtig wat een herkenning…
Waar ik vaak ‘afhaak’ met dit soort boeken zijn de oefeningen; het hoe, maar ook met wie? Dan doe je iets braaf een week en dan verslonst het, of je bent bang dat je het verkeerd doet. En de praktijkondersteuner kent het boek niet, wil dan vanuit andere boeken, wat ik braaf doe, maar wat ik dan ook weer te goed wil doen, waardoor ik het niet goed doe. Etc…
Ik krijg liever inzichten dan oefeningen, al weet ik dat je uiteindelijk misschien juist alleen door doen verandering krijgt - al denk ik dat ze onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Zakdoek; interessante tips m.b.t. die therapievormen! Daar ga ik me eens verder in verdiepen.
Avocadeau; heel herkenbaar… Al vind ik betaalde hulp nog steeds lastig te aanvaarden - want in mijn plaats had toch een ander…
Is die opstelling die je noemt vergelijkbaar met familieopstelling, of is het een hele andere vorm? Klinkt wel interessant. Maakt het beeldend, inzichtelijker daardoor wellicht.
Muskelet: klinkt interessant dat boek. Doet me denken aan de Alchemist van Paulo Coelho - ken je dat? Is het net zoiets?
Xynix, wat bedoel je precies met En dat lijden aan de wereld, dat is er gewoon en misschien hoef je dat niet op te lossen.?
Het klinkt heel interessant wat je aangeeft over dat het meer lijden op spiritueel niveau is en je het los kunt zien van de psyche. Zo voelt het ook wel een beetje. Soms denk ik dat ik gek ben, of zwaar depressief, maar soms voelt het ook juist alsof dat niet klopt. En sowieso, al die lagen waar alles altijd doorheen moet, hoe diep dingen gaan of zitten.
Maar kun je aangeven wat je met ‘het lijden aan de wereld’ bedoelt? Het klinkt een soort van bevrijdend om dat er gewoon te laten zijn en niet op te hoeven lossen…
Boeken van Byron Katie, o.a. 4 vragen die je leven veranderen. Ze heeft veel filmpjes op Youtube, kun je zien hoe mensen tot inzichten komen. Ze is heel Amerikaans, maar daar moet je doorheen kijken. De vragen kunnen écht inzichten geven (weet ik uit ervaring).
maandag 6 februari 2023 om 14:33
Wat een feest der herkenning dit topic. En wat een wijze reflectie / relativering posts lees ik.
Voor mij is het niet schuldig voelen dat ik besta, want ik heb er niks aan bijgedragen dat ik leef. Maar wel een grote schaamte.
Ik ben meerdere malen afgewezen als ik openheid gaf over mijn gezin van herkomst. Door vriendschappen, werk, familie. Het is toch een taboe om een kind te zijn met zulke ouders. Veel traumatische dingen meegemaakt. Ik wil er niet teveel op in gaan verder. Ik heb vroeg volwassen moeten worden, geen steun ervaren. Wel veel hulp gezocht toen ik op mezelf ging wonen.
Sommige (professionele) hulp heeft geholpen, soms zoek ik nog hulp. Inmiddels sta ik al een aantal maanden op een wachtlijst.
Waar ik nu tegenaan loop is niet in contact te kunnen komen met mijn gevoel als ik alleen ben. Dat ik meer mijn gevoel ervaar als ik in gezelschap van anderen ben. Terwijl dat juist de afgelopen jaren enorm is toegenomen, de eenzaamheid. Het zoeken naar contacten via hobby's, spontane momenten, internet etc. Verloopt nog niet succesvol.
Natuurlijk moet ik zelf bij mijn emoties kunnen komen en hopelijk kan ik dan weer gelijkgestemde vrienden vinden. Ik probeer mijn emotie te ervaren via meditatie, dans, muziek, buitenlucht etc.
Herkent iemand het gevoel dat je jezelf kwijtgeraakt lijkt te zijn? En wat helpt jou om jezelf weer te vinden?
Voor mij is het niet schuldig voelen dat ik besta, want ik heb er niks aan bijgedragen dat ik leef. Maar wel een grote schaamte.
Ik ben meerdere malen afgewezen als ik openheid gaf over mijn gezin van herkomst. Door vriendschappen, werk, familie. Het is toch een taboe om een kind te zijn met zulke ouders. Veel traumatische dingen meegemaakt. Ik wil er niet teveel op in gaan verder. Ik heb vroeg volwassen moeten worden, geen steun ervaren. Wel veel hulp gezocht toen ik op mezelf ging wonen.
Sommige (professionele) hulp heeft geholpen, soms zoek ik nog hulp. Inmiddels sta ik al een aantal maanden op een wachtlijst.
Waar ik nu tegenaan loop is niet in contact te kunnen komen met mijn gevoel als ik alleen ben. Dat ik meer mijn gevoel ervaar als ik in gezelschap van anderen ben. Terwijl dat juist de afgelopen jaren enorm is toegenomen, de eenzaamheid. Het zoeken naar contacten via hobby's, spontane momenten, internet etc. Verloopt nog niet succesvol.
Natuurlijk moet ik zelf bij mijn emoties kunnen komen en hopelijk kan ik dan weer gelijkgestemde vrienden vinden. Ik probeer mijn emotie te ervaren via meditatie, dans, muziek, buitenlucht etc.
Herkent iemand het gevoel dat je jezelf kwijtgeraakt lijkt te zijn? En wat helpt jou om jezelf weer te vinden?
maandag 6 februari 2023 om 15:34
BVJ, het is soms wel om moedeloos van te worden, dat je het idee hebt dat je stap voor stap dingen kan doen en zo kabbelt je leven voorbij. In mijn geval vind ik dat ik pas een hond adopteren als ik duidelijkheid heb over mijn werksituatie. Mijn vriend zal me geen strobreed in de weg leggen als ik het echt graag wil. Maar ik was ook niet happy in mijn woonomgeving, dus voor ik m’n baan ging opzeggen moest ik eerst mijn woonomgeving veranderen (om een praktische reden: vanwege een vaste aanstelling voor de hypotheek). Nou ja, ik zit nu in die andere woonomgeving en ook dat heeft mijn vriend vooral voor mij gedaan. Maar het is niet zo dat ik me door die nieuwe woonomgeving nu zo goed voel, dat ik dat hele sollicitatieproces nu ook aan kan… nee, ik ben nog steeds dezelfde persoon en het was naïef om te denken dat alles zou veranderen wanneer ik maar ergens anders zou wonen! In jouw geval kan ik me ook heel erg voorstellen hoe frustrerend het is dat de psychiater geen plek heeft: het voelt alsof je belemmerd wordt terwijl je zo graag stappen wilt zetten! Maar tegelijkertijd voelt het voor mij ook wel dat je het in feite toch allemaal zelf moet doen, net als iedereen. Misschien zie ik hulp dan wel als een excuus om stappen uit te stellen, want dat komt er ook nog bij: zo lang wij naar een andere woning zochten, hoefde ik op werkgebied nog even niks van mezelf.
Avocadeau, wel een heel boeiende ervaring die je omschrijft met de opstelling van schuldgevoel. En ik kan me voorstellen dat het enorm confronterend is dat je er zo aan gehecht bent, dat het je zoveel veiligheid oplevert om eraan te blijven vasthouden. Ik heb het al eens eerder gedeeld hier geloof ik, maar ik heb ooit iets van een groepstraining gedaan (assertiviteitstraining) waarbij je jezelf aan het eind van de 6 sessies moest opstellen t.o.v. de groep. En ik ging als vanzelfsprekend achteraan staan, ik vond dus zelf dat dat mijn plaats was. Maar toen mochten anderen zichzelf ook neerzetten en toen bleek dat de rest mij ook vanzelfsprekend achteraan plaatste… en toen voelde die plek achteraan plotseling helemaal niet goed! Ik denk dat het een vergelijkbaar gevoel is. Ik weet wel dat ik daar ook dagenlang ziek van ben geweest, zo confronterend was dat. Ik ben naderhand nog in gesprek gegaan met de trainer en die zei ook dat het me kennelijk wel wat oplevert, idd. Precies wat jij zegt, de veiligheid van het conflictvermijdende. Je geeft de ander het signaal dat zijn (hogere) positie niet ter discussie staat. Ik zou serieus niet weten hoe ik zoiets gelijk kan trekken. Maar de coach waar ik van de week een gesprek mee had, zei dat ik me bij alles moet afvragen wat ik wil, wat goed voelt voor mij… en het past wel bij die ervaring om me te realiseren dat ik me dat nooit afvraag.
Misschien, Soul-searcher, bedoel je ditzelfde wel met dat je jezelf bent kwijtgeraakt? Ik ben ook wel benieuwd hoe je dat terugvindt. De tip die ik kreeg was de tijd nemen om te gronden. Dus letterlijk te gaan staan met je ogen dicht en te voelen. Misschien is dat een logisch gevolg voor mensen die dat niet automatisch doen, dat je er bewust tijd voor moet plannen?
Avocadeau, wel een heel boeiende ervaring die je omschrijft met de opstelling van schuldgevoel. En ik kan me voorstellen dat het enorm confronterend is dat je er zo aan gehecht bent, dat het je zoveel veiligheid oplevert om eraan te blijven vasthouden. Ik heb het al eens eerder gedeeld hier geloof ik, maar ik heb ooit iets van een groepstraining gedaan (assertiviteitstraining) waarbij je jezelf aan het eind van de 6 sessies moest opstellen t.o.v. de groep. En ik ging als vanzelfsprekend achteraan staan, ik vond dus zelf dat dat mijn plaats was. Maar toen mochten anderen zichzelf ook neerzetten en toen bleek dat de rest mij ook vanzelfsprekend achteraan plaatste… en toen voelde die plek achteraan plotseling helemaal niet goed! Ik denk dat het een vergelijkbaar gevoel is. Ik weet wel dat ik daar ook dagenlang ziek van ben geweest, zo confronterend was dat. Ik ben naderhand nog in gesprek gegaan met de trainer en die zei ook dat het me kennelijk wel wat oplevert, idd. Precies wat jij zegt, de veiligheid van het conflictvermijdende. Je geeft de ander het signaal dat zijn (hogere) positie niet ter discussie staat. Ik zou serieus niet weten hoe ik zoiets gelijk kan trekken. Maar de coach waar ik van de week een gesprek mee had, zei dat ik me bij alles moet afvragen wat ik wil, wat goed voelt voor mij… en het past wel bij die ervaring om me te realiseren dat ik me dat nooit afvraag.
Misschien, Soul-searcher, bedoel je ditzelfde wel met dat je jezelf bent kwijtgeraakt? Ik ben ook wel benieuwd hoe je dat terugvindt. De tip die ik kreeg was de tijd nemen om te gronden. Dus letterlijk te gaan staan met je ogen dicht en te voelen. Misschien is dat een logisch gevolg voor mensen die dat niet automatisch doen, dat je er bewust tijd voor moet plannen?
maandag 6 februari 2023 om 23:17
woensdag 8 februari 2023 om 12:40
Vivinnitje, dat is al een hele overwinning als je beseft dat je omstandigheden niet jouw gevoel veranderen omdat je jezelf meeneemt.
Ik denk dat ik mezelf ben kwijt geraakt toen ik ging beredeneren waarom mijn huidige leven juist goed is, terwijl mijn gevoel er niet in mee komt. Van de buitenkant lijkt het de ideale situatie, maar van binnen mis ik wat.
Ik denk dat ik mezelf ben kwijt geraakt toen ik ging beredeneren waarom mijn huidige leven juist goed is, terwijl mijn gevoel er niet in mee komt. Van de buitenkant lijkt het de ideale situatie, maar van binnen mis ik wat.
dinsdag 14 februari 2023 om 19:08
Heb je het daar weleens met je ouders over gehad? Over die last? Is het iets dat - bewust - tussen jullie instaat, of is het voor jou nu zo zichtbaar door die opstelling en hebben je ouders het nooit bewust geweten?Avage schreef: ↑04-02-2023 08:39Mooi geschreven Avocadeau.
Bij mij heeft een opstelling ook veel inzicht gegeven.
Ik werd me er bewust van dat ik als kind iets op me heb genomen, wat voelde als een zware last, wat ik gezien mijn rol als jongste kind helemaal niet had hoeven doen en ook eigenlijk niet heb gekund. Het was een dappere poging maar overal die last mee naartoe zeulen was te zwaar en het maakte me boos. Ik deed het uit liefde voor mijn ouders en in de hoop dat ze mij dan zouden gaan zien.
Niet bewust natuurlijk maar ik zie nu dat je op onbewust niveau zulke keuzes maakt, als kind al.
In de opstelling gaf ik die last terug aan mijn ouders. Ik voelde dat ze daar zelf niet mee konden omgaan. Het was makkelijker voor ze toen het leek alsof het mijn taak was.
Ik voelde dan ook een enorme boosheid en een gevoel van "zie je nou wel" toen ik het teruggaf.
Maar daarmee moest ik ook erkennen dat zij mij niet konden zien. En misschien wel nooit zouden gaan zien ook, omdat er een zware last tussen ons in staat, die zij niet willen/kunnen dragen.
Maar ik was nu wel vrij. Ik mocht hen voortaan laten dealen met die last en ik zag dat ik weliswaar naast ze kan staan, hen kan liefhebben, maar dat er niets is wat ik kan doen om die last te helpen dragen.
Het heeft nog lang doorgewerkt bij mij. Erkennen dat ik er helemaal niets aan kon doen en dat niets aan mij heeft gelegen, aan wie ik ben, vind ik misschien nog wel het moeilijkst. Mijn persoonlijkheid is/was grotendeels gebaseerd op "een zo goed mogelijk kind zijn" maar dat diende uiteindelijk helemaal nergens voor, het had geen verschil gemaakt in hoeveel liefde ik kreeg. Maar het gevoel van vrijheid en alsnog kunnen ontdekken wat ik zelf eigenlijk wil, wie ik ben zonder andermans last te dragen is ook veel waard.
Het lijkt me een bevrijding zo’n inzicht, maar ook een last als je dat inzicht in je eentje meedraagt, als je begrijpt wat ik bedoel…
dinsdag 14 februari 2023 om 20:31
Het is even geleden dat ik gereageerd heb en ik weet niet zo goed wat ik daarover moet zeggen… Ik heb in de diepste krochten rondgezworven zullen we maar zeggen en eigenlijk heb ik me voorgenomen het daar niet over te willen en gaan hebben. Nooit, met wie ook. Maar dat er niet over hebben is ook meteen wat een soort van averechts kan werken… Daar denk ik nog over.
Wel een vraag die me wel bezighoud nu: zijn er mensen hier die herkennen dat het negatieve gevoel gerelateerd is aan de hormoonhuishouding? Als in de menstruatiecyclus? Ik heb altijd al wel last gehad van een soort PMS, wat neerslachtiger voor de menstruatie zeg maar (om het maar eufemistisch uit te drukken), maar stond daar nooit zo bij stil in relatie tot dat altijd wel aanwezige schuldgevoel. Maar nu ik afgelopen week dieper ben gegaan dan me lief is, link ik dat ineens wél aan elkaar, ook terugdenkend aan de afgelopen maanden en de tijdstippen waarop ik me beter/slechter voelde. Wat ik daar voor gevoel aan moet hangen weet ik niet, maar herkennen jullie het?
Wel een vraag die me wel bezighoud nu: zijn er mensen hier die herkennen dat het negatieve gevoel gerelateerd is aan de hormoonhuishouding? Als in de menstruatiecyclus? Ik heb altijd al wel last gehad van een soort PMS, wat neerslachtiger voor de menstruatie zeg maar (om het maar eufemistisch uit te drukken), maar stond daar nooit zo bij stil in relatie tot dat altijd wel aanwezige schuldgevoel. Maar nu ik afgelopen week dieper ben gegaan dan me lief is, link ik dat ineens wél aan elkaar, ook terugdenkend aan de afgelopen maanden en de tijdstippen waarop ik me beter/slechter voelde. Wat ik daar voor gevoel aan moet hangen weet ik niet, maar herkennen jullie het?
dinsdag 14 februari 2023 om 22:31
Ik heb het opgegeven. Wilde zo graag stappen vooruit zetten, maar het lukt mij niet alleen. Heb normaals met de dokter gebeld en het hem uitgelegd hoe ernstig de situatie is, maar hij kon alleen maar zeggen, dat ik er toch zelf uit moet proberen te komen en als ik met een Psychiater wil praten of andere vorm van theraphie, wat volgens hem allemaal ruim 10 maanden wachttijd heeft ik eerst maar eens met de praktijkondersteuner moet praten of het wel nodig is? Pardon, daar heb ik helemaal geen zin in een gesprek en mijn problemen bespreken met de praktijkondersteuner. Ik weet zelf wel dat het wel nodig is. Kortom ik word totaal niet serieus genomen. Ben weer terug mijn bed in gegaan, heb er allemaal even geen zin en geen vertrouwen meer in. Het zal allemaal wel als er zo weinig om een mens gegeven wordt. Vraag ik om hulp kan ik het eigenlijk gewoon zelf maar uitzoeken. Dit was het even voor mij, ben ook ziek zonder eten in huis. Voel me even alleen op de wereld, het maakt verder niemand ook uit of ik er wel of niet ben. De dokter vindt het blijkbaar ook nornaal dat ik een jaar lang in mijn bed heb gelegen en of er nu een jaar extra bij komt zal hem een worst wezen. Morgen ook nog jarig, bah! Soms is het leven wel even mooi geweest.
dinsdag 14 februari 2023 om 23:18
Bvj, dat is niet fijn!
Kun je de gesprekken met de praktijkondersteuner niet als noodgreep zien ter overbrugging naar een psychiater, of welke hulpverlener dan ook maar passend zou zijn? Dan héb je in elk geval iemand om mee te praten en te overleggen wat jou het beste verder zal helpen. De wachtlijsten kunnen ze niets aan veranderen, dat is juist waar de praktijkondersteuners als “opvulling” dienen. En dat bedoel ik niet denigrerend: heb zelf al gedurende langere tijd gesprekken met de praktijkondersteuner en heb er best veel baat bij. Het is geen uitgebreide therapie, maar wel een verkenning naar een goed vervolg en in tussentijd een fijne uitlaatklep.
En voor wat het waard is: ik ben wel blij dat je er bent! Fijn juist, en met elkaar zijn we allemaal sowieso minder alleen! Je bent open, luistert/leest, reageert, denkt mee. Fijn dat je er bent, dank je wel!
Kun je de gesprekken met de praktijkondersteuner niet als noodgreep zien ter overbrugging naar een psychiater, of welke hulpverlener dan ook maar passend zou zijn? Dan héb je in elk geval iemand om mee te praten en te overleggen wat jou het beste verder zal helpen. De wachtlijsten kunnen ze niets aan veranderen, dat is juist waar de praktijkondersteuners als “opvulling” dienen. En dat bedoel ik niet denigrerend: heb zelf al gedurende langere tijd gesprekken met de praktijkondersteuner en heb er best veel baat bij. Het is geen uitgebreide therapie, maar wel een verkenning naar een goed vervolg en in tussentijd een fijne uitlaatklep.
En voor wat het waard is: ik ben wel blij dat je er bent! Fijn juist, en met elkaar zijn we allemaal sowieso minder alleen! Je bent open, luistert/leest, reageert, denkt mee. Fijn dat je er bent, dank je wel!
woensdag 15 februari 2023 om 05:49
BVJ: Van Harte Gefeliciteerd! Ik hoop voor je dat er meer mensen zullen zijn die je feliciteren en aan je denken. Al is dat alleen maar via een appje: er wordt aan je gedacht. En verder hoop ik dat het een zonnige dag wordt, bedenk dan maar dat de zon speciaal voor jou is gaan schijnen.
Heel erg rot dat je geen enkele steun ondervindt van je huisarts. Hij zou toch in moeten zien dat je snel hulp nodig hebt, al is het alleen maar om de tijd te overbruggen naar gespecialiseerde hulp.
Maar weet dat er hier aan je gedacht wordt!
Heel erg rot dat je geen enkele steun ondervindt van je huisarts. Hij zou toch in moeten zien dat je snel hulp nodig hebt, al is het alleen maar om de tijd te overbruggen naar gespecialiseerde hulp.
Maar weet dat er hier aan je gedacht wordt!
donderdag 16 februari 2023 om 00:12
Ah, wat ontzettend lief Lieneke, dank je wel! Had mezelf al voorbereid dat ik dit jaar geen berichtjes zou krijgen en dat was ook zo geen enkel appje helaas. Dus er wordt niet aan mij gedacht op dit moment van mijn leven dat is gewoon de realiteit. Op het moment doe ik er echt even niet toe, maar ik weet wel dat, dat ook weer kan veranderen. Het is de pijnlijke waarheid ik denk oprecht dat er niemand aan mij denkt, juist wanneer je het eigenlijk op zijn hardst nodig hebt. Als ik ooit weer lekker ga met wat mensen om mij heen valt het niet zo op de eenzaamheid, nu had ik het al heel fijn gevonden als ik één of twee berichtjes had gekregen. Maar kan het wel relativeren en vroeger heb ik wel hele fijne verjaardagen gehad en is er wel aan mij gedacht.
Heb de hele dag geslapen, ben nog steeds goed ziek flinke griep.
Zo te lezen adviseren jullie om toch als tijdelijke oplossing naar die praktijkondersteuner te gaan, dus dat ga ik toch proberen hoop dat ik dan iets beter ben.
Er moeten wel echt dingen gaan veranderen en ik had net het besluit genomen om stappen te gaan zetten, wordt ik weer even terug gezet door de dokter, zag het even niet meer zitten.
Hoop dat er in een jaar tijd een hoop kan veranderen en dat ik misschien net zoals vroeger weer gezien word en er wel toe doe voor wat mensen, dit wil ik eigenlijk niet meer voelen en zo snel mogelijk vergeten. Gelukkig had ik mij voorbereid en snap ik ook heel goed dat als ik mezelf lang geïsoleerd heb ik vergeten word. De enige die dat weer kan omdraaien ben ik zelf.
Eerst maar weer eens opkrabbelen, ben nog steeds intens verdrietig over gesprek met de dokter, dat geeft mij zo geen hoop in de toekomst. Als ik het terug kon draaien had ik hem niets verteld, het heeft averechts gewerkt.
Ben een beetje bang dat gesprek met praktijkondersteuner weer een rot gevoel achter laat. Ken iemand die er 4 jaar terug huilend van weg is gelopen, dus hoop dat deze oprecht aardig is en kan luisteren. Maar goed eigenlijk gaat het mij om een doorverwijzing naar de juiste hulp. Eerst maar even beter worden. Fijne week jullie allemaal nog.
Heb de hele dag geslapen, ben nog steeds goed ziek flinke griep.
Zo te lezen adviseren jullie om toch als tijdelijke oplossing naar die praktijkondersteuner te gaan, dus dat ga ik toch proberen hoop dat ik dan iets beter ben.
Er moeten wel echt dingen gaan veranderen en ik had net het besluit genomen om stappen te gaan zetten, wordt ik weer even terug gezet door de dokter, zag het even niet meer zitten.
Hoop dat er in een jaar tijd een hoop kan veranderen en dat ik misschien net zoals vroeger weer gezien word en er wel toe doe voor wat mensen, dit wil ik eigenlijk niet meer voelen en zo snel mogelijk vergeten. Gelukkig had ik mij voorbereid en snap ik ook heel goed dat als ik mezelf lang geïsoleerd heb ik vergeten word. De enige die dat weer kan omdraaien ben ik zelf.
Eerst maar weer eens opkrabbelen, ben nog steeds intens verdrietig over gesprek met de dokter, dat geeft mij zo geen hoop in de toekomst. Als ik het terug kon draaien had ik hem niets verteld, het heeft averechts gewerkt.
Ben een beetje bang dat gesprek met praktijkondersteuner weer een rot gevoel achter laat. Ken iemand die er 4 jaar terug huilend van weg is gelopen, dus hoop dat deze oprecht aardig is en kan luisteren. Maar goed eigenlijk gaat het mij om een doorverwijzing naar de juiste hulp. Eerst maar even beter worden. Fijne week jullie allemaal nog.
vrijdag 17 februari 2023 om 06:30
Vanelle en bloemetjesvoorjou, wat naar dat jullie in een dip zitten momenteel!
Het is een waar gevecht om die negatieve stem in je hoofd om te vormenn naar positieve gedachten. Misschien helpt het om je gedachten op te schrijven, dan hoef je ze niet meer vast te houden in je gedachten. En als je gevoel heb geaccepteerd, ze te vervangen voor positieve gedachten die je ook weer opschrijft.
Hoop dat t iets helpt als je er iets mee wilt!
Het is een waar gevecht om die negatieve stem in je hoofd om te vormenn naar positieve gedachten. Misschien helpt het om je gedachten op te schrijven, dan hoef je ze niet meer vast te houden in je gedachten. En als je gevoel heb geaccepteerd, ze te vervangen voor positieve gedachten die je ook weer opschrijft.
Hoop dat t iets helpt als je er iets mee wilt!
zaterdag 18 februari 2023 om 19:28
Eigenlijk was ik altijd al alleen in mijn gevoel, alleen had het geen naam. Depressie, daarin ben je sowieso alleen. En daardoor leek het iets van mij te zijn. Nu ben ik daarvan verlost. Het voelt toch vooral als een last minder.Vannelle schreef: ↑14-02-2023 19:08Heb je het daar weleens met je ouders over gehad? Over die last? Is het iets dat - bewust - tussen jullie instaat, of is het voor jou nu zo zichtbaar door die opstelling en hebben je ouders het nooit bewust geweten?
Het lijkt me een bevrijding zo’n inzicht, maar ook een last als je dat inzicht in je eentje meedraagt, als je begrijpt wat ik bedoel…
Eenzaamheid en gemis van ons als gezin samen, dat is er nu eenmaal en gaat niet zomaar over. Maar dat is eigenlijk goed te dragen, vergeleken met proberen vanalles te dragen wat niet van mij is. Dit voelt als echte "goede" rouw en verdriet. Soms doet het pijn en dan huil ik maar het gaat ook weer weg. Ik heb minder behoefte gekregen aan gezien worden in mijn pijn, iets wat ik voorheen wel had. Ben echt lichter en positiever geworden.
Ik herken het alleen zijn op je verjaardag, alsof je niet bestaat. Goed dat je inziet dat het een logisch gevolg is van je isolatie bvj. Het is nu een momentopname, hoe je leven eruit ziet. Maar het tij kan altijd keren. Wie weet vind je de kracht weer in jezelf wanneer je weer beter bent en de zon weer gaat schijnen. Een mens is veerkrachtig.
zaterdag 18 februari 2023 om 20:50
Ja, het is niet heel raar denk ik, dat we juist nu in een dip zitten. Het is een rottijd, de ene na de andere wereldramp stapelt zich op, daarbij is het donker en nat. De wereld om ons heen is niet fijn, niet mooi. Ik kan een heel lange lijst aan zaken opnoemen die mij en andere deprimeren, maar het is zoveel...teveel voor hier.
Ik zit ook enorm slecht in mijn vel. Ik voel me verschrikkelijk: machteloos, mislukt, lelijk, dom, eenzaam, fout en grauw. Meestal voel ik me zo, van jongs af aan al. Aan de buitenkant zie je niet zoveel, mijn ogen staan wat dof denk ik, ik verschuil me als ik de gelegenheid heb. Maar ik heb ook mijn plichten naar anderen toe. Op mijn werk gedraag ik me alsof er niets aan de hand is en men laat zich daar gelukkig gemakkelijk voor de gek houden. Ik kom bruisend en enthousiast over, men lacht om mijn grappen en soms meen ik te bespeuren dat ik gewild ben.
Maar thuis stort ik in. Mijn gedachten zijn zwart, het glas is nog net niet leeg, en regelmatig vraag ik me af wat voor zin dit leven heeft. Ik houd echt veel van de mensen om mij heen en aan mijn kinderen denk ik dag en nacht.
Maar somber ben ik continu, ik acteer normaal en sterk te zijn.
Dat is echter wel wat me op de been houdt...
Ik zit ook enorm slecht in mijn vel. Ik voel me verschrikkelijk: machteloos, mislukt, lelijk, dom, eenzaam, fout en grauw. Meestal voel ik me zo, van jongs af aan al. Aan de buitenkant zie je niet zoveel, mijn ogen staan wat dof denk ik, ik verschuil me als ik de gelegenheid heb. Maar ik heb ook mijn plichten naar anderen toe. Op mijn werk gedraag ik me alsof er niets aan de hand is en men laat zich daar gelukkig gemakkelijk voor de gek houden. Ik kom bruisend en enthousiast over, men lacht om mijn grappen en soms meen ik te bespeuren dat ik gewild ben.
Maar thuis stort ik in. Mijn gedachten zijn zwart, het glas is nog net niet leeg, en regelmatig vraag ik me af wat voor zin dit leven heeft. Ik houd echt veel van de mensen om mij heen en aan mijn kinderen denk ik dag en nacht.
Maar somber ben ik continu, ik acteer normaal en sterk te zijn.
Dat is echter wel wat me op de been houdt...
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
