Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
maandag 20 februari 2023 om 23:59
Dank je wel…
Ik weet even niet wat ik moet zeggen BVj. Het liefst zeg ik iets waardoor jij je beter gaat voelen. Waardoor je wat lichter word, maar ik weet niet hoe. Ik ken je gevoel, ook die diepte en ik weet hoe moeilijk het is.
En het klopt dat het op de een of andere manier mijn tijd nog niet is. Ik weet niet wat het is, maar ik heb hier kennelijk iets te doen. Ik mag niet gaan ofzo. Dat vind ik moeilijk. Ik begrijp het niet en ik vind het oneerlijk. Maar het is wat het is.
Hier schrijven helpt, al vind ik het lastig en confronterend soms. Maar de herkenbaarheid, het niet alleen zijn hierin en vooral ook de woorden die geschreven worden. Het raakt me soms diep. Ook wat ik zelf schrijf, als ik dat teruglees, vind ik soms lastig. Ik sta mijn eigen verdriet mij meestal niet toe. Mijn pijn mag er niet zijn. Altijd maar sterk zijn. Het is vermoeiend, maar er zit wel ergens een enorme kracht in me verborgen die mij zelf steeds opnieuw verbaast. Die me op de been houdt, me erdoorheen sleept. Juist op momenten dat ik de handdoek in de ring heb gegooid. Die overlevingsdrang die die kleine chimpanseetjes ook hebben? Terwijl ik me helemaal niet bewust ben van een overlevingsdrang: ik vind dat ik eerder over een zelfvernietigingsdrang beschik…
Maar ja, als je toch niet mag gaan, als sterven je niet gegeven is, dan is zo’n op-de-been-houdertje wel handig…
Misschien heb ik morgen woorden voor je BVJ. Nu lonkt mijn bed en gezien het tijdstip van de wekker morgen moet ik daar maar aan toegeven. Ik hoop dat je een beetje goeie nacht tegemoet gaat, met fijne dromen. Wie weet helpen ze je met een beter gevoel op te staan morgen.
Ik weet even niet wat ik moet zeggen BVj. Het liefst zeg ik iets waardoor jij je beter gaat voelen. Waardoor je wat lichter word, maar ik weet niet hoe. Ik ken je gevoel, ook die diepte en ik weet hoe moeilijk het is.
En het klopt dat het op de een of andere manier mijn tijd nog niet is. Ik weet niet wat het is, maar ik heb hier kennelijk iets te doen. Ik mag niet gaan ofzo. Dat vind ik moeilijk. Ik begrijp het niet en ik vind het oneerlijk. Maar het is wat het is.
Hier schrijven helpt, al vind ik het lastig en confronterend soms. Maar de herkenbaarheid, het niet alleen zijn hierin en vooral ook de woorden die geschreven worden. Het raakt me soms diep. Ook wat ik zelf schrijf, als ik dat teruglees, vind ik soms lastig. Ik sta mijn eigen verdriet mij meestal niet toe. Mijn pijn mag er niet zijn. Altijd maar sterk zijn. Het is vermoeiend, maar er zit wel ergens een enorme kracht in me verborgen die mij zelf steeds opnieuw verbaast. Die me op de been houdt, me erdoorheen sleept. Juist op momenten dat ik de handdoek in de ring heb gegooid. Die overlevingsdrang die die kleine chimpanseetjes ook hebben? Terwijl ik me helemaal niet bewust ben van een overlevingsdrang: ik vind dat ik eerder over een zelfvernietigingsdrang beschik…
Maar ja, als je toch niet mag gaan, als sterven je niet gegeven is, dan is zo’n op-de-been-houdertje wel handig…
Misschien heb ik morgen woorden voor je BVJ. Nu lonkt mijn bed en gezien het tijdstip van de wekker morgen moet ik daar maar aan toegeven. Ik hoop dat je een beetje goeie nacht tegemoet gaat, met fijne dromen. Wie weet helpen ze je met een beter gevoel op te staan morgen.
zondag 26 februari 2023 om 01:10
Ben inmiddels bij de haptotherapeut geweest. Was een fijn gesprek, al vind ik het moeilijk dingen te zeggen. Niet op dat moment, maar daarna; dan voel ik me schuldig… Ja, ik heb een kutjeugd gehad, maar ik ben er nog en ik heb best een redelijk leven nu geloof ik. En mijn ouders hebben heel veel fout gedaan, maar ze deden wel hun best. Ze snapten het alleen zelf niet zo… En dan voelt het allemaal zo als zeuren, als miepen om niks. Terwijl zo’n therapeute dan begint over EMDR, traumatisch en weet ik veel. Het was mijn leven, ik weet niet beter, en ja het was verrot, maar dat maakt me nog niet getraumatiseerd.
Denk ik…
Het zwengelt me in een knoop merk ik… stel ik me aan? Zegt zo’n therapeut dat soort dingen om mij het gevoel te geven dat ze me serieus neemt? Zie ik het allemaal te zwart? Doe ik te moeilijk?
Terwijl ik weet dat als ik mijn levensverhaal vertel dat het verre van standaard is. Maar wie heeft er wel een standaard verhaal? Overal is pijn, leed, verborgen leed vooral ben ik bang. Ik voel me zo overdreven, zo “hou toch eens op en ga leven”. Maar dat lukt niet. En ik wil de dingen niet als trauma’s zien, want dat vind ik te zwaar, maar tegelijkertijd weet ik dat er dingen gebeurd zijn die héél veel impact hebben gehad op mijn gevoel, mijn zijn. Ik kan alleen het kastje niet vinden waar ik ze in kan zetten geloof ik… zoiets? Pff, misschien was het wel een slecht idee om dingen op te gaan rakelen. En misschien ook juist wel niet… Misschien denk ik te veel na…
Denk ik…
Het zwengelt me in een knoop merk ik… stel ik me aan? Zegt zo’n therapeut dat soort dingen om mij het gevoel te geven dat ze me serieus neemt? Zie ik het allemaal te zwart? Doe ik te moeilijk?
Terwijl ik weet dat als ik mijn levensverhaal vertel dat het verre van standaard is. Maar wie heeft er wel een standaard verhaal? Overal is pijn, leed, verborgen leed vooral ben ik bang. Ik voel me zo overdreven, zo “hou toch eens op en ga leven”. Maar dat lukt niet. En ik wil de dingen niet als trauma’s zien, want dat vind ik te zwaar, maar tegelijkertijd weet ik dat er dingen gebeurd zijn die héél veel impact hebben gehad op mijn gevoel, mijn zijn. Ik kan alleen het kastje niet vinden waar ik ze in kan zetten geloof ik… zoiets? Pff, misschien was het wel een slecht idee om dingen op te gaan rakelen. En misschien ook juist wel niet… Misschien denk ik te veel na…
zondag 26 februari 2023 om 10:33
Weet je het zeker? De term traumatisch wordt tegenwoordig voor heel wat meer gebruikt dan alleen PTTS bijvoorbeeld, en dat is maar goed ook. In feite kan elke nare gebeurtenis/voorval al traumatisch 'werken': het wordt verwerkt als iets dat niet goed is en daar moet je tegen beschermd worden. Het gaat vervolgens ergens 'genesteld' worden in plaats dat het op een 'gezonde' manier verwerkt wordt en nergens nestelt. En daar kun je later, met alles bij elkaar, behoorlijk last van krijgen. En daarvoor kan EMDR echt enorm helpen; helpen orde op zaken te stellen met oude niet goed/gezond verwerkte zaken.Vannelle schreef: ↑26-02-2023 01:10Ben inmiddels bij de haptotherapeut geweest. Was een fijn gesprek, al vind ik het moeilijk dingen te zeggen. Niet op dat moment, maar daarna; dan voel ik me schuldig… Ja, ik heb een kutjeugd gehad, maar ik ben er nog en ik heb best een redelijk leven nu geloof ik. En mijn ouders hebben heel veel fout gedaan, maar ze deden wel hun best. Ze snapten het alleen zelf niet zo… En dan voelt het allemaal zo als zeuren, als miepen om niks. Terwijl zo’n therapeute dan begint over EMDR, traumatisch en weet ik veel. Het was mijn leven, ik weet niet beter, en ja het was verrot, maar dat maakt me nog niet getraumatiseerd.
Denk ik…
Het zwengelt me in een knoop merk ik… stel ik me aan? Zegt zo’n therapeut dat soort dingen om mij het gevoel te geven dat ze me serieus neemt? Zie ik het allemaal te zwart? Doe ik te moeilijk?
Terwijl ik weet dat als ik mijn levensverhaal vertel dat het verre van standaard is. Maar wie heeft er wel een standaard verhaal? Overal is pijn, leed, verborgen leed vooral ben ik bang. Ik voel me zo overdreven, zo “hou toch eens op en ga leven”. Maar dat lukt niet. En ik wil de dingen niet als trauma’s zien, want dat vind ik te zwaar, maar tegelijkertijd weet ik dat er dingen gebeurd zijn die héél veel impact hebben gehad op mijn gevoel, mijn zijn. Ik kan alleen het kastje niet vinden waar ik ze in kan zetten geloof ik… zoiets? Pff, misschien was het wel een slecht idee om dingen op te gaan rakelen. En misschien ook juist wel niet… Misschien denk ik te veel na…
zondag 26 februari 2023 om 23:04
Als je er klaar mee bent, met vroeger, als je slachtoffer-af wilt zijn, dan moet je eerst slachtoffer geweest zijn.
Las ik laatst.
Maar ik herken je strijd wel. Valt wel mee. Stop met piepen.
Mij hielp de scriptcirkel van de transactionele analyse.
Het hielp me begrijpen dat iets heel kleins al kan zorgen dat een kind ergens een conclusie aan verbindt. Ook als die conclusie onterecht is.
En dat je nieuw gedrag kan oefenen door een herbesluit te nemen. Of ermee te oefenen. Te kijken welke gevolgen dat heeft.
Ken je die scriptcirkel?
Ik doe het goed op kennis en theorie en begrijpen. Logica helpt me bij alle onlogica van het voelen en de verwarring.
Jou misschien ook?
(en for what its worth, ik geloof niet dat een haptotherapeut zoiets zomaar zegt)
Las ik laatst.
Maar ik herken je strijd wel. Valt wel mee. Stop met piepen.
Mij hielp de scriptcirkel van de transactionele analyse.
Het hielp me begrijpen dat iets heel kleins al kan zorgen dat een kind ergens een conclusie aan verbindt. Ook als die conclusie onterecht is.
En dat je nieuw gedrag kan oefenen door een herbesluit te nemen. Of ermee te oefenen. Te kijken welke gevolgen dat heeft.
Ken je die scriptcirkel?
Ik doe het goed op kennis en theorie en begrijpen. Logica helpt me bij alle onlogica van het voelen en de verwarring.
Jou misschien ook?
(en for what its worth, ik geloof niet dat een haptotherapeut zoiets zomaar zegt)
maandag 27 februari 2023 om 22:16
Dank jullie… ik had eerder willen reageren, maar ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen…
De scriptcirkel ken ik niet. Wel herken ik het willen begrijpen en daarbij helpen jullie woorden heel erg. Als kind reageer je als kind: als je daar nu op terugkijkt kijk je als volwassene en zie/voel/begrijp je de impact misschien niet goed… De wijsheid van nu bezat je toen niet.
Het helpt dat te zien, al vind ik de theorie in de praktijk integreren een lastige.
(Weggehaald… te bang voor herkenning… Ik ga morgen proberen of ik een mail kan sturen om het uit het dossier te laten halen.)
De scriptcirkel ken ik niet. Wel herken ik het willen begrijpen en daarbij helpen jullie woorden heel erg. Als kind reageer je als kind: als je daar nu op terugkijkt kijk je als volwassene en zie/voel/begrijp je de impact misschien niet goed… De wijsheid van nu bezat je toen niet.
Het helpt dat te zien, al vind ik de theorie in de praktijk integreren een lastige.
(Weggehaald… te bang voor herkenning… Ik ga morgen proberen of ik een mail kan sturen om het uit het dossier te laten halen.)
vannelle wijzigde dit bericht op 27-02-2023 23:38
Reden: Bang voor herkenning…
Reden: Bang voor herkenning…
44.95% gewijzigd
dinsdag 28 februari 2023 om 00:22
Dat voelde ik al, daarom heb ik mijn teksten ook weg gehaald.
Het voelde niet meer fijn, alsof je toch niet 'open' kon schrijven. En het liep hier wat stroef, terwijl we toch iets aan elkaar hadden kunnen hebben en andere veel goede dingen hebben geschreven en het een mooi topic was.
Maar de redacties bleven uit op je eigen topic, terwijl je op andere wel reageerde. En je bent helemaal niet herkenbaar, maar door deze instelling ( wat ik al aanvoelde, die terughoudendheid, is het voor mij en misschien ook andere niet meer fijn om mezelf wel open op te stellen.
Zonde, want er werden hele mooie en fijne dingen geschreven onder andere door Lieneke en andere.
Het voelde niet meer fijn, alsof je toch niet 'open' kon schrijven. En het liep hier wat stroef, terwijl we toch iets aan elkaar hadden kunnen hebben en andere veel goede dingen hebben geschreven en het een mooi topic was.
Maar de redacties bleven uit op je eigen topic, terwijl je op andere wel reageerde. En je bent helemaal niet herkenbaar, maar door deze instelling ( wat ik al aanvoelde, die terughoudendheid, is het voor mij en misschien ook andere niet meer fijn om mezelf wel open op te stellen.
Zonde, want er werden hele mooie en fijne dingen geschreven onder andere door Lieneke en andere.
dinsdag 28 februari 2023 om 14:17
Mij is ontgaan wat er hier is misgegaan. Ik ben blij dat je weer reageert BVJ, ik was een beetje ongerust toen je reacties weggehaald waren.
Het zou zonde zijn als dit topic zou verdwijnen Vannelle en ook anderen hier.
Dat deze gevoelens gedeeld kunnen worden vind ik heel fijn en ook vind ik het interessant om te lezen hoe jullie ermee omgaan.
Vandaag heb ik een een rotdag, ik durf de deur niet uit. Gisteren en eergisteren waren juist weer fijne dagen. Wat me bij mezelf opvalt is dat goede dagen vaak worden "afgestraft" met dagen die ronduit slecht zijn. Dan blijf ik het liefst in mijn bed liggen en ik heb geen behoefte aan communicatie met anderen. Dan troost ik mezelf maar met de gedachte dat dagen ook goed en leuk kunnen zijn.
Maar die slechte dagen ervaar ik wel als invaliderend omdat ik dan serieus niks kan. Wel ga ik naar mijn werk, maar daarna meteen naar huis. Als de bel gaat doe ik niet open omdat ik niet goed kan communiceren en daarbij ben ik ook bang dat ik ergens schade heb aangericht en dat men verhaal komt halen. Het is een raar gevoel: ik verwacht gewoon straf voor wie ik ben op een of andere manier.
Het zou zonde zijn als dit topic zou verdwijnen Vannelle en ook anderen hier.
Dat deze gevoelens gedeeld kunnen worden vind ik heel fijn en ook vind ik het interessant om te lezen hoe jullie ermee omgaan.
Vandaag heb ik een een rotdag, ik durf de deur niet uit. Gisteren en eergisteren waren juist weer fijne dagen. Wat me bij mezelf opvalt is dat goede dagen vaak worden "afgestraft" met dagen die ronduit slecht zijn. Dan blijf ik het liefst in mijn bed liggen en ik heb geen behoefte aan communicatie met anderen. Dan troost ik mezelf maar met de gedachte dat dagen ook goed en leuk kunnen zijn.
Maar die slechte dagen ervaar ik wel als invaliderend omdat ik dan serieus niks kan. Wel ga ik naar mijn werk, maar daarna meteen naar huis. Als de bel gaat doe ik niet open omdat ik niet goed kan communiceren en daarbij ben ik ook bang dat ik ergens schade heb aangericht en dat men verhaal komt halen. Het is een raar gevoel: ik verwacht gewoon straf voor wie ik ben op een of andere manier.
dinsdag 28 februari 2023 om 21:52
BVJ, ik vind het jammer dat je het zo ervaart… Zelf heb ik juist het idee wel open te zijn, wat soms heel kwetsbaar voelt. Ik reageer niet altijd meteen zodra ik iets lees, omdat ik niet altijd de juiste woorden kan vinden. Soms lees ik iets een paar keer terug, zodat ik de inhoud ook echt goed door kan laten dringen, en reageer ik pas daarna. Soms raken de reacties me enorm, waardoor ik eerst uit de emotie wil geraken. Dan ga ik eerst wat anders doen om het in te laten dalen.
Dat ik gisteren tekst heb weggehaald heeft niks met hier te maken. Ik werd overmand door een soort paniek: ik heb bij de praktijkondersteuner iets verteld wat ik niet had willen vertellen. Mijn laatste stukje veiligheid opgegeven voor mijn gevoel. En wat schrijft ze dan allemaal in het dossier en wie kunnen dat allemaal lezen? Ik wist me er geen raad mee en postte hier. Maar toen werd ik bang dat de praktijkondersteuner hier mee zou lezen en door mijn post zou weten wie ik ben. Daar werd ik nóg onrustiger van, en dus haalde ik dat stuk weer weg… Ik zal haar vragen het uit mijn dossier te halen, dat voegde ik toe bij het verwijderen, maar mist context doordat ik de tekst heb weggehaald. Maar het staat los van hier. Ik voelde me heel onveilig door wat ik daar gedeeld had en doordat ik het hier te concreet verwoord had.
Ik ben blij met alle reacties hier en met de openheid. En al vind ik net soms moeilijk, ik ben wel blij dat ik hier ook een beetje mijn ei kwijt kan. Het is voor mij een enorme uitdaging om om hulp te vragen: dat doe ik niet, nooit eigenlijk. Dat ik hier schrijf is een klein stapje in de goede richting. Voor mij een grote stap, maar ik besef wel dat het in “een grote-mensenleven” een kleine stap is.
Avo, (ik wil eigenlijk TA schrijven, maar dat is wat gek in de context van jouw post
), dank je wel, zeer interessant!
Lieneke, wat een rotgevoel! Ik herken het wel dat ik vaak na iets leuks een enorme domperdag heb. Totaal leeggezogen en vooral ook geestelijk moe. Alsof al het leuks te veel energie kost. Bij mij denk ik dat het ook veel te maken heeft meg de schijn ophouden in gezelschap. Jezelf niet willen laten kennen, vooral gezellig doen, maar ondertussen volledig leeglopen omdat je dus eigenlijk jezelf niet bent, durft te zijn. En je zult wel door de mand gaan vallen, ze zullen nu vast allemaal begrijpen en gezien hebben wat voor vreselijk mens je bent… Einde van alle leuke dingen die je nog had - denk je dan. Alleen die gedachte is al slopend…
Dat ik gisteren tekst heb weggehaald heeft niks met hier te maken. Ik werd overmand door een soort paniek: ik heb bij de praktijkondersteuner iets verteld wat ik niet had willen vertellen. Mijn laatste stukje veiligheid opgegeven voor mijn gevoel. En wat schrijft ze dan allemaal in het dossier en wie kunnen dat allemaal lezen? Ik wist me er geen raad mee en postte hier. Maar toen werd ik bang dat de praktijkondersteuner hier mee zou lezen en door mijn post zou weten wie ik ben. Daar werd ik nóg onrustiger van, en dus haalde ik dat stuk weer weg… Ik zal haar vragen het uit mijn dossier te halen, dat voegde ik toe bij het verwijderen, maar mist context doordat ik de tekst heb weggehaald. Maar het staat los van hier. Ik voelde me heel onveilig door wat ik daar gedeeld had en doordat ik het hier te concreet verwoord had.
Ik ben blij met alle reacties hier en met de openheid. En al vind ik net soms moeilijk, ik ben wel blij dat ik hier ook een beetje mijn ei kwijt kan. Het is voor mij een enorme uitdaging om om hulp te vragen: dat doe ik niet, nooit eigenlijk. Dat ik hier schrijf is een klein stapje in de goede richting. Voor mij een grote stap, maar ik besef wel dat het in “een grote-mensenleven” een kleine stap is.
Avo, (ik wil eigenlijk TA schrijven, maar dat is wat gek in de context van jouw post
), dank je wel, zeer interessant!Lieneke, wat een rotgevoel! Ik herken het wel dat ik vaak na iets leuks een enorme domperdag heb. Totaal leeggezogen en vooral ook geestelijk moe. Alsof al het leuks te veel energie kost. Bij mij denk ik dat het ook veel te maken heeft meg de schijn ophouden in gezelschap. Jezelf niet willen laten kennen, vooral gezellig doen, maar ondertussen volledig leeglopen omdat je dus eigenlijk jezelf niet bent, durft te zijn. En je zult wel door de mand gaan vallen, ze zullen nu vast allemaal begrijpen en gezien hebben wat voor vreselijk mens je bent… Einde van alle leuke dingen die je nog had - denk je dan. Alleen die gedachte is al slopend…
dinsdag 28 februari 2023 om 21:53
Lieneke, ook dat herken ik alsof het nooit 'goed' mag gaan. En als het dan even twee dagen redelijk soepel gaat je het gevoel hebt dat je 'afgestraft" wordt en helemaal uitgeput bent. Laat dit gevoel maar weer aan je voorbij gaan, morgen weer een nieuwe dag. En die gedachten dat je ergens schade zou hebben aangericht, zijn maar gedachten dat is geen realiteit. Mocht er iemand aanbellen en verhaal komen halen, heb je, je eigen verhaal op het juiste moment ook wel weer klaar. En als je weet dat je niets fout hebt gedaan, wat maakt het dan nog uit wat andere van je vinden, kom maar op zou ik zeggen! Maar vandaag even niet, even niets en morgen weer nieuwe ronde nieuwe kansen. Kom op! X
woensdag 1 maart 2023 om 00:13
En als dit dan toch de plek is om open te durven zijn, je kwetsbaar op te stellen, dan misschien nog maar een schepje erbovenop doen.
Want weet je wat het gekke is…? En neem het alsjeblieft niet persoonlijk op! Maar ik vond het heel moeilijk dit topic te starten, om hier ruimte in te nemen, mijn verhaal te doen. Vanwege dat schuldig voelen dat ik besta. Toen bleek ineens dat mensen het herkennen, blij waren met dit topic. Soort van dankbaar zelfs. Toch blijf ik het moeilijk vinden te posten, omdat ik elke keer weer ruimte inneem, elke keer weer een drempel over moet. Dat heeft alles met het onderwerp te maken.
En nu BVJ, door jouw reactie, schiet ik meteen weer enorm in een schuldgevoel. “Zie nou wel, had het niet gedaan! Blijf op de achtergrond! Zelfs als je anoniem bent moeten ze je niet. Je voegt niets roe, maakt het mensen alleen maar moeilijk!” Etc etc etc.
En enorm de neiging me te verdedigen. En in mijn schulp te kruipen.
En BVJ echt, dit is geen verwijt, want het zegt alles over míj dat ik daar zo op reageer. Want dit is wat er altijd met/in mij gebeurt. Dat zal het gebrek aan eigenwaarde zijn, waardoor je altijd bevestiging van anderen nodig hebt ofzo. En als je die dan niet krijgt geeft dat een knauw. Niet nodig misschien, maar wel een automatisme. Het is een enorme drukte in mijn hoofd nu, waar zich een discussie afspeelt tussen al die rottige stemmen die om het hardst schreeuwen om hun gelijk, wat voor stom mens ik ben tegenover dat ik alles naar eer en geweten gedaan heb en kennelijk niet goed begrepen word. Wat niet geeft. Vindt althans de ene stem, ander denken daar weer anders over…
En het zal wel stom zijn dit te delen en misschien komt het niet goed over, maar het zegt wel heel veel over het onderwerp. Dus ik schrijf het toch maar op… echt, héél echt, zonder het als verwijt te bedoelen!! Het is eerder weer een leermoment, dus dank je wel!
Want weet je wat het gekke is…? En neem het alsjeblieft niet persoonlijk op! Maar ik vond het heel moeilijk dit topic te starten, om hier ruimte in te nemen, mijn verhaal te doen. Vanwege dat schuldig voelen dat ik besta. Toen bleek ineens dat mensen het herkennen, blij waren met dit topic. Soort van dankbaar zelfs. Toch blijf ik het moeilijk vinden te posten, omdat ik elke keer weer ruimte inneem, elke keer weer een drempel over moet. Dat heeft alles met het onderwerp te maken.
En nu BVJ, door jouw reactie, schiet ik meteen weer enorm in een schuldgevoel. “Zie nou wel, had het niet gedaan! Blijf op de achtergrond! Zelfs als je anoniem bent moeten ze je niet. Je voegt niets roe, maakt het mensen alleen maar moeilijk!” Etc etc etc.
En enorm de neiging me te verdedigen. En in mijn schulp te kruipen.
En BVJ echt, dit is geen verwijt, want het zegt alles over míj dat ik daar zo op reageer. Want dit is wat er altijd met/in mij gebeurt. Dat zal het gebrek aan eigenwaarde zijn, waardoor je altijd bevestiging van anderen nodig hebt ofzo. En als je die dan niet krijgt geeft dat een knauw. Niet nodig misschien, maar wel een automatisme. Het is een enorme drukte in mijn hoofd nu, waar zich een discussie afspeelt tussen al die rottige stemmen die om het hardst schreeuwen om hun gelijk, wat voor stom mens ik ben tegenover dat ik alles naar eer en geweten gedaan heb en kennelijk niet goed begrepen word. Wat niet geeft. Vindt althans de ene stem, ander denken daar weer anders over…
En het zal wel stom zijn dit te delen en misschien komt het niet goed over, maar het zegt wel heel veel over het onderwerp. Dus ik schrijf het toch maar op… echt, héél echt, zonder het als verwijt te bedoelen!! Het is eerder weer een leermoment, dus dank je wel!
woensdag 1 maart 2023 om 00:24
Nee hoor, ik begrijp het wel.
Had ik met mijn topic toen ook.
De grote avocado Show, doe effe snel normaal. (Was mijn gevoel)
Maar o wat heb ik veel gehad aan de reacties en steun.
Dus, gun jezelf dit topic. Oefen met wel ruimte innemen. Met aannemen van fijne reacties. Of misschien slikken en relativeren van iets wat je triggert.
Dit stukje internet is van jou. Je kan er geen overlast geven, want wie het stom vindt komt gewoon niet.
Mooie oefening in nieuw gedrag.
Je verwacht negatieve reacties, en past jouw gedrag daarop aan.
Maak een herbesluit.
Neem die ruimte wel in.
Kijk wat er gebeurd.
20 prima reacties, 2 bijzondere, een die triggert ...
Probeer het uit, observeer de feiten.
Wie weet wat het je oplevert?
Enne, wat heb je te verkiezen, want je oordeel en conclusie staan toch al vast.
Had ik met mijn topic toen ook.
De grote avocado Show, doe effe snel normaal. (Was mijn gevoel)
Maar o wat heb ik veel gehad aan de reacties en steun.
Dus, gun jezelf dit topic. Oefen met wel ruimte innemen. Met aannemen van fijne reacties. Of misschien slikken en relativeren van iets wat je triggert.
Dit stukje internet is van jou. Je kan er geen overlast geven, want wie het stom vindt komt gewoon niet.
Mooie oefening in nieuw gedrag.
Je verwacht negatieve reacties, en past jouw gedrag daarop aan.
Maak een herbesluit.
Neem die ruimte wel in.
Kijk wat er gebeurd.
20 prima reacties, 2 bijzondere, een die triggert ...
Probeer het uit, observeer de feiten.
Wie weet wat het je oplevert?
Enne, wat heb je te verkiezen, want je oordeel en conclusie staan toch al vast.
woensdag 1 maart 2023 om 01:43
Vannelle, Ik vind jou helemaal geen stom mens. Heb je tekst gelezen en begrijp het. Dit is jouw topic en wil je helemaal geen rot gevoel geven.
Misschien, juist wel omdat ik soort gelijke gevoelens heb was mijn reactie ook zo. Dat open opstellen en mij er achteraf toch niet lekker bij voelen, doordat je schreef, misschien heb ik later woorden voor je en daarna was het weer zo stil, dacht ik weer over mezelf zie je wel ik doe er niet toe. Typ dingen, waar mensen niets aan hebben en vind het net als jij ook moeilijk om mij open te stellen, doe ik ook naar niemand en hier probeerde ik wel, maar dacht valt zelfs hier niet goed ik haal het wel weg te kwetsbaar.
Ik typ op mijn mobiel, dus kan ook niet makkelijk naar boven scrollen om dingen terug te lezen. Maar ik begrijp wat je hebt geschreven. Het spijt mij, ik heb het verkeerd begrepen, had niet door dat het je zoveel moeite kostte en soms een paar keer dingen terug leest om de juiste woorden te zoeken en het tot je door wil laten dringen en daarom pas veel later hier iets schrijft. Misschien juist omdat je dan geen ruimte in neemt een ander zich terug trekt en zelf denkt, laat dan maar!
Ik weet niet of ik het goed omschreven heb ( in het echt praat ik makkelijker) maar hoop dat je het begrijpt.
Fijn dat je het zo hebt opgeschreven en ik wil je absoluut geen rot gevoel geven, zou juist graag willen dat jij hier de ruimte wel in neemt.
Misschien, juist wel omdat ik soort gelijke gevoelens heb was mijn reactie ook zo. Dat open opstellen en mij er achteraf toch niet lekker bij voelen, doordat je schreef, misschien heb ik later woorden voor je en daarna was het weer zo stil, dacht ik weer over mezelf zie je wel ik doe er niet toe. Typ dingen, waar mensen niets aan hebben en vind het net als jij ook moeilijk om mij open te stellen, doe ik ook naar niemand en hier probeerde ik wel, maar dacht valt zelfs hier niet goed ik haal het wel weg te kwetsbaar.
Ik typ op mijn mobiel, dus kan ook niet makkelijk naar boven scrollen om dingen terug te lezen. Maar ik begrijp wat je hebt geschreven. Het spijt mij, ik heb het verkeerd begrepen, had niet door dat het je zoveel moeite kostte en soms een paar keer dingen terug leest om de juiste woorden te zoeken en het tot je door wil laten dringen en daarom pas veel later hier iets schrijft. Misschien juist omdat je dan geen ruimte in neemt een ander zich terug trekt en zelf denkt, laat dan maar!
Ik weet niet of ik het goed omschreven heb ( in het echt praat ik makkelijker) maar hoop dat je het begrijpt.
Fijn dat je het zo hebt opgeschreven en ik wil je absoluut geen rot gevoel geven, zou juist graag willen dat jij hier de ruimte wel in neemt.
woensdag 1 maart 2023 om 06:32
Jee, nou wordt het me duidelijk! Ik snapte er niets van en mijn eerste reactie was dat ik te dom ben om iets gewoon te begrijpen. Nu ik weet wat erachter zat kan ik er ook wel weer om lachen, maar wat zal jij je toch vervelend hebben gevoeld Vannelle! Ik ben ook weleens bang dat mensen me hier herkennen. En zolang het onderwerp heel algemeen, concreet en oppervlakkig is maak ik me niet druk, maar ik zou niet willen dat bijvoorbeeld collega's dit, wat ik hier schrijf, van me zouden weten.
Inderdaad een leermoment, ook voor mij! We zijn geneigd meteen te denken dat we iets fout hebben gedaan of dat anderen je toch niet begrijpen en negatief interpreteren.
Ik hoop dat het vandaag een betere dag wordt, gisteren was bagger. Het is inderdaad zo dat, ook tijdens een goede dag, ik moet strijden om mee te doen en vooral mee te genieten. Dat moet ik haast kunstmatig bij mezelf opwekken, het komt niet vanzelf. Het liefst verschuil ik me continu in mijn hol, daar neig ik toe. Maar ik wil ook meedoen met het leven en ik forceer me dagelijks om eruit te gaan. De angst "wat ze van me zullen vinden" sluimert elke moment. En dat is doodvermoeiend.
Inderdaad een leermoment, ook voor mij! We zijn geneigd meteen te denken dat we iets fout hebben gedaan of dat anderen je toch niet begrijpen en negatief interpreteren.
Ik hoop dat het vandaag een betere dag wordt, gisteren was bagger. Het is inderdaad zo dat, ook tijdens een goede dag, ik moet strijden om mee te doen en vooral mee te genieten. Dat moet ik haast kunstmatig bij mezelf opwekken, het komt niet vanzelf. Het liefst verschuil ik me continu in mijn hol, daar neig ik toe. Maar ik wil ook meedoen met het leven en ik forceer me dagelijks om eruit te gaan. De angst "wat ze van me zullen vinden" sluimert elke moment. En dat is doodvermoeiend.
woensdag 1 maart 2023 om 22:00
Ik kon niet meer bij mijn account (Avage) maar lees jullie nog hoor.
De stemmen in mijn hoofd herken ik. Maar ben er wel minder naar gaan luisteren en probeer vaker te denken "wat zou een normaal iemand doen?"
Alsnog is het iets wat ik nog beter wil leren, mijn eigen ruimte innemen.
Vooral wanneer ik langere tijd met iemand samen ben vind ik dit moeilijk. Met nieuwe of onbekende mensen kan ik het juist wel.
Het grappige/trieste is dat ik altijd partners heb uitgezocht waar iets mee is, opgeslokt door hun eigen (mentale) dingen waardoor ze weinig aandacht voor me hebben. Het voelt niet prettig om niet gezien te worden maar wel veilig. Als iemand mij wel echt ziet en wil kennen en volop aandacht voor me heeft, gooide ik de deur dicht. Ik (of de stem in mijn hoofd) word er ook wantrouwend van. Alleen mijn eerste liefde heb ik dichtbij laten komen en hem vertrouwde ik mezelf echt toe, in latere relaties leefde ik altijd een soort dubbelleven.
De stemmen in mijn hoofd herken ik. Maar ben er wel minder naar gaan luisteren en probeer vaker te denken "wat zou een normaal iemand doen?"
Alsnog is het iets wat ik nog beter wil leren, mijn eigen ruimte innemen.
Vooral wanneer ik langere tijd met iemand samen ben vind ik dit moeilijk. Met nieuwe of onbekende mensen kan ik het juist wel.
Het grappige/trieste is dat ik altijd partners heb uitgezocht waar iets mee is, opgeslokt door hun eigen (mentale) dingen waardoor ze weinig aandacht voor me hebben. Het voelt niet prettig om niet gezien te worden maar wel veilig. Als iemand mij wel echt ziet en wil kennen en volop aandacht voor me heeft, gooide ik de deur dicht. Ik (of de stem in mijn hoofd) word er ook wantrouwend van. Alleen mijn eerste liefde heb ik dichtbij laten komen en hem vertrouwde ik mezelf echt toe, in latere relaties leefde ik altijd een soort dubbelleven.
donderdag 2 maart 2023 om 23:39
Ben erg druk op het werk en prive, dus weinig vivatijd, maar doe mijn best..
Alsjeblieft, geen sorry BVJ, het loopt zoals het loopt. Misverstand, we zijn allemaal net mensen
. Het is qua reageren en openstellen allemaal net wat lastiger als je niet goed in je vel zit denk ik, en dat is nog een understatement.
Avo, dank je wel, klinkt heel logisch en heel fijn ook, maar tegelijkertijd als de uitdaging van de eeuw… Maar ik weet (ik weet niks, maar ik heb gelezen en dénk een vermoeden te hebben) wat het jou gebracht heeft, ik heb je “zien” groeien, en allemachtig, als ik daar een kwart van zou kunnen zou ik al blij zijn!
Lieneke, ergens wel grappig( foute benaming, maar hopelijk begrijp je hoe ik het bedoel) dat jij er dan weer op een hele andere manier last van hebt dat wij hier zo langs elkaar heen kletsen!
Heb je vandaag een beter dag gehad? Beetje licht, beetje lente kunnen voelen?
Avage, fijn dat je er nog/weer bent!!! Vage klinkt wat minder exotisch en roept wat andere associaties op, maar ik wil niet oordelen en neem je gewoon op je woord(en)
Wat ‘een normaal iemand’ zou doen vind ik een lastige, want wie is normaal…? Ik probeer het vaak terug te brengen naar wat ik zelf tegen een vriendin zou zeggen. Niet omdat ik normaal ben, maar omdat ik dan met alle mildheid kijk die ik heb. Ik vind het donders lastig om dat op mezelf toe te passen, maar soms, Héél soms lukt het een klein beetje. En alle beetjes helpen?
Ruimte innemen is ongeveer mijn grootste uitdaging. Het er mogen zijn. Geen idee hoe dat moet. Of dat in mijn relaties zijn weerslag had durf ik niet te zeggen. Heb net een relatie van 20 jaar achter de rug, wat daarvoor zat was ik nog jong, dus niet zo typerend misschien… Maar dat ik mezelf twintig jaar lang op heb kunnen sluiten in zo’n relatie zegt wel veel. En daarmee wil ik mijn ex niet tekort doen, want ik was er zelf bij, maar het is wel vrij krankjorum, achteraf, met de kennis van nu, dat ik het zo lang voort heb laten duren. En ook had láten duren als zij er geen punt achter zou hebben gezet. En nu ik dit zo schrijf denk ik ook: tsja, het is ook wel echt héél veel ruimte innemen als je een relatie wilt beëindigen… Althans voor iemand die dat niet gewoon is en zich liever schikt dan ergens discussie over Voert. En als je voortdurend denkt dat alles aan jou ligt is niet het eerste dat je denkt, laten we scheiden. En misschien oom wel een beetje zoals je zegt Avage, dat je veilig op de achtergrond kunt bivakkeren in zo’n relatie.
Ik weet niet hoe jouw eerste liefde eindigde, en je hoeft daar ook niets over te zeggen natuurlijk, maar heb je daar geen last van in latere relaties? Soort angst om je op een bepaalde manier te geven? Iets wat doorsluimert? Of staat het los van elkaar?
Alsjeblieft, geen sorry BVJ, het loopt zoals het loopt. Misverstand, we zijn allemaal net mensen
. Het is qua reageren en openstellen allemaal net wat lastiger als je niet goed in je vel zit denk ik, en dat is nog een understatement. Avo, dank je wel, klinkt heel logisch en heel fijn ook, maar tegelijkertijd als de uitdaging van de eeuw… Maar ik weet (ik weet niks, maar ik heb gelezen en dénk een vermoeden te hebben) wat het jou gebracht heeft, ik heb je “zien” groeien, en allemachtig, als ik daar een kwart van zou kunnen zou ik al blij zijn!
Lieneke, ergens wel grappig( foute benaming, maar hopelijk begrijp je hoe ik het bedoel) dat jij er dan weer op een hele andere manier last van hebt dat wij hier zo langs elkaar heen kletsen!
Heb je vandaag een beter dag gehad? Beetje licht, beetje lente kunnen voelen?
Avage, fijn dat je er nog/weer bent!!! Vage klinkt wat minder exotisch en roept wat andere associaties op, maar ik wil niet oordelen en neem je gewoon op je woord(en)
Wat ‘een normaal iemand’ zou doen vind ik een lastige, want wie is normaal…? Ik probeer het vaak terug te brengen naar wat ik zelf tegen een vriendin zou zeggen. Niet omdat ik normaal ben, maar omdat ik dan met alle mildheid kijk die ik heb. Ik vind het donders lastig om dat op mezelf toe te passen, maar soms, Héél soms lukt het een klein beetje. En alle beetjes helpen?
Ruimte innemen is ongeveer mijn grootste uitdaging. Het er mogen zijn. Geen idee hoe dat moet. Of dat in mijn relaties zijn weerslag had durf ik niet te zeggen. Heb net een relatie van 20 jaar achter de rug, wat daarvoor zat was ik nog jong, dus niet zo typerend misschien… Maar dat ik mezelf twintig jaar lang op heb kunnen sluiten in zo’n relatie zegt wel veel. En daarmee wil ik mijn ex niet tekort doen, want ik was er zelf bij, maar het is wel vrij krankjorum, achteraf, met de kennis van nu, dat ik het zo lang voort heb laten duren. En ook had láten duren als zij er geen punt achter zou hebben gezet. En nu ik dit zo schrijf denk ik ook: tsja, het is ook wel echt héél veel ruimte innemen als je een relatie wilt beëindigen… Althans voor iemand die dat niet gewoon is en zich liever schikt dan ergens discussie over Voert. En als je voortdurend denkt dat alles aan jou ligt is niet het eerste dat je denkt, laten we scheiden. En misschien oom wel een beetje zoals je zegt Avage, dat je veilig op de achtergrond kunt bivakkeren in zo’n relatie.
Ik weet niet hoe jouw eerste liefde eindigde, en je hoeft daar ook niets over te zeggen natuurlijk, maar heb je daar geen last van in latere relaties? Soort angst om je op een bepaalde manier te geven? Iets wat doorsluimert? Of staat het los van elkaar?
zaterdag 4 maart 2023 om 09:16
Fijn dat je hier komt schrijven ondanks dat je druk bent vannelle. Ik lees je altijd graag.
20 jaar is een lange tijd, lijkt me ook als je daar uit komt dat je sowieso helemaal jezelf moet vinden? Hoe lang is het nu geleden?
Het lag in mijn geval niet aan die relatie, ik ben dankbaar voor die tijd, een herinnering aan iemand die mij echt zag met al m'n issues en bij wie ik toch mezelf durfde te zijn. Blijkbaar heb ik het in me.
Daarna begon een periode met psychische problemen en gevoelens wegdrukken en heb ik verschillende relaties gehad waarin ik niet mezelf was en te hard m'n best deed. Mensen waar ik überhaupt weinig voor voelde en die ook niet klaar waren voor een relatie.
Ik wilde gered worden van m'n schuldgevoel, vond het zo erg om alleen met mezelf gelaten te worden. En durfde niet op eigen benen te staan. Dan bouw je ook geen zelfvertrouwen op.
Terwijl mensen mij altijd zien als een stoere/onafhankelijke vrouw, maar dat was alleen de buitenkant.
Ik vind het een grote ommezwaai om juist vanuit je kwetsbaarheid contact te maken en ruimte in te nemen vanuit je gevoel. Ik voel me dan piepklein maar er gebeurt niets engs. Nu ik dit schrijf denk ik dat 2-3 sessies met een haptotherapeut niet genoeg was om hier beter in te worden. De laatste tijd zit ik weer in mijn cocon en merk ik dat contacten oppervlakkig en onbevredigend waren. Alsof er een muur tussen mij en anderen zit. Dit zal dan wel waarschijnlijk mijn eigen muur zijn.
20 jaar is een lange tijd, lijkt me ook als je daar uit komt dat je sowieso helemaal jezelf moet vinden? Hoe lang is het nu geleden?
Het lag in mijn geval niet aan die relatie, ik ben dankbaar voor die tijd, een herinnering aan iemand die mij echt zag met al m'n issues en bij wie ik toch mezelf durfde te zijn. Blijkbaar heb ik het in me.
Daarna begon een periode met psychische problemen en gevoelens wegdrukken en heb ik verschillende relaties gehad waarin ik niet mezelf was en te hard m'n best deed. Mensen waar ik überhaupt weinig voor voelde en die ook niet klaar waren voor een relatie.
Ik wilde gered worden van m'n schuldgevoel, vond het zo erg om alleen met mezelf gelaten te worden. En durfde niet op eigen benen te staan. Dan bouw je ook geen zelfvertrouwen op.
Terwijl mensen mij altijd zien als een stoere/onafhankelijke vrouw, maar dat was alleen de buitenkant.
Ik vind het een grote ommezwaai om juist vanuit je kwetsbaarheid contact te maken en ruimte in te nemen vanuit je gevoel. Ik voel me dan piepklein maar er gebeurt niets engs. Nu ik dit schrijf denk ik dat 2-3 sessies met een haptotherapeut niet genoeg was om hier beter in te worden. De laatste tijd zit ik weer in mijn cocon en merk ik dat contacten oppervlakkig en onbevredigend waren. Alsof er een muur tussen mij en anderen zit. Dit zal dan wel waarschijnlijk mijn eigen muur zijn.
zaterdag 4 maart 2023 om 10:49
Lieverds, misschien vinden jullie dit wel een rare 'inbreuk' maar ik wil het toch graag zeggen. Soms ís het ook gewoon zo dat andere mensen naar, raar, lelijk, oordelend, afgunstig, oppervlakkig, onaardig, onzorgvuldig zijn naar je. Gewoon omdat mensen vaak helemaal de focus niet hebben op wie de ander echt is. De meeste mensen zijn 'zenders'. Als je altijd bij jezelf te rade gaat hoe veel ruimte je dan hebt ingenomen, welke muur het is die je tegenkomt in jezelf of dat jij niet de moeite waard bent want niet aardig genoeg, niet slim genoeg, geen reden van bestaan hebt, ben jij juist 'het omgekeerde' van wat vaak gebeurt. Dan betrek je alles op jezelf, omdat je denkt dat anderen het op jou betrekken, terwijl die anderen jou dus niet eens zien, maar 'gewoon' vanuit zichzelf op een bepaalde (niet altijd prettige) manier reageren. Neem dit alsjeblieft ook mee in wat je ziet en hoe je denkt! Jullie lijken heel streng voor jezelf. Dat mag natuurlijk, maar nogmaals: overschat niet hoe attent, zorgvuldig en aangenaam andere mensen zijn. Dat is vaak geen vetpot 
. Juist daarom is het zo belangrijk lief te zijn voor jezelf. Zo probeer ik het althans.
. Juist daarom is het zo belangrijk lief te zijn voor jezelf. Zo probeer ik het althans.
zaterdag 4 maart 2023 om 22:32
Ik herken veel van wat jullie schrijven op dit topic. Bij mij is het niet zo zeer schuldgevoel dat ik besta maar meer het gevoel er niet toe te doen. Het jezelf altijd kleiner maken. Veel zaken op jezelf betrekken. Snel denken dat iets aan jou ligt. Altijd bezig de ander te lezen ‘wat denkt diegene over mij’. Kleine signalen van anderen interpreteren als ‘ik hoor er niet bij’. Doodvermoeiend af en toe. Verschillende therapieën gevolgd, nog veel meer zelfhulpboeken gelezen. En ik heb me ook echt wel ontwikkeld de afgelopen jaren. Maar het is zo’n ontzettend sterk patroon. Soms voel ik me er verdrietig over dat sociale contacten bij mij vaak zo veel moeite kosten. Op andere momenten voel ik me trots op wat ik al bereikt heb.
De laatste tijd ben ik veel bezig met bereid zijn niet leuk gevonden te worden door anderen. Dat is in sociale contacten het ergste wat er kan gebeuren voor mijn gevoel. Maar als ik het niet meer erg vind dat anderen mij niet leuk vinden, dan hoef ik niet zo mijn best doen om door anderen geaccepteerd te worden en kan ik gewoon mezelf zijn.
Mooi wat jij schrijft mooilicht. Goed om in gedachten te houden. Iedereen is ook zo druk met zichzelf bezig. Lief voor jezelf zijn is zeker heel belangrijk. Ik vind het soms wel moeilijk om die mildheid te voelen, val toch snel in het patroon kritisch op mezelf zijn. Des te belangrijker om toch bewust mild te zijn in de hoop dat dat een nieuw patroon wordt.
De laatste tijd ben ik veel bezig met bereid zijn niet leuk gevonden te worden door anderen. Dat is in sociale contacten het ergste wat er kan gebeuren voor mijn gevoel. Maar als ik het niet meer erg vind dat anderen mij niet leuk vinden, dan hoef ik niet zo mijn best doen om door anderen geaccepteerd te worden en kan ik gewoon mezelf zijn.
Mooi wat jij schrijft mooilicht. Goed om in gedachten te houden. Iedereen is ook zo druk met zichzelf bezig. Lief voor jezelf zijn is zeker heel belangrijk. Ik vind het soms wel moeilijk om die mildheid te voelen, val toch snel in het patroon kritisch op mezelf zijn. Des te belangrijker om toch bewust mild te zijn in de hoop dat dat een nieuw patroon wordt.
zondag 5 maart 2023 om 00:15
Je hoeft ook niet door iedereen aardig gevonden te worden. De tijd dat ik door iedereen aardig gevonden wilde worden in mijn leven, was de tijd dat ik het minst dicht bij mezelf stond.
Ik heb dingen gedaan, waar ik eigenlijk helemaal geen zin in had, omdat ik bang was dat een ander dan boos zou worden als ik niet mee ging naar iets.
En wat levert het je op? Helemaal nieta, je hebt met aanpas gedrag uiteindelijk alleen naar jezelf.
Als je gewoon jezelf bent en niet zoveel met andere bezig bent, want dat zijn de meeste mensen ook niet met jou, zul je zien dat je met mensen in contact komt die een soortgelijk pad bewandelen. Dan hoef je, je niet anders voor te doen dan je bent. En juist die mensen wil je in je leven. Niet een aangepast gedrag, omdat je er anders niet bij hoort, waarom zou je ergens bij willen horen wat uiteindelijk toch helemaal niet bij je past? Ik ben zo blij, ook al voelt het soms eenzaam mijn weg, maar dat ik niet meer bij een groep wil horen waarin ik niet gezien wordt als mens.
Ik heb dingen gedaan, waar ik eigenlijk helemaal geen zin in had, omdat ik bang was dat een ander dan boos zou worden als ik niet mee ging naar iets.
En wat levert het je op? Helemaal nieta, je hebt met aanpas gedrag uiteindelijk alleen naar jezelf.
Als je gewoon jezelf bent en niet zoveel met andere bezig bent, want dat zijn de meeste mensen ook niet met jou, zul je zien dat je met mensen in contact komt die een soortgelijk pad bewandelen. Dan hoef je, je niet anders voor te doen dan je bent. En juist die mensen wil je in je leven. Niet een aangepast gedrag, omdat je er anders niet bij hoort, waarom zou je ergens bij willen horen wat uiteindelijk toch helemaal niet bij je past? Ik ben zo blij, ook al voelt het soms eenzaam mijn weg, maar dat ik niet meer bij een groep wil horen waarin ik niet gezien wordt als mens.
zondag 5 maart 2023 om 10:36
Avo, ja, daar wil ik zeker mee oefenen, of misschien beter gezegd: ik zou willen dat ik dat vanaf nu gewoon kan. Utopie, maar hoewel ik een ontzettend geduldig mens ben, is dat geduld ver te zoeken in dit soort situaties. Alsof je gedrag dat al tig jaar “bij je hoort” in drie minuten kunt veranderen… En toch wil ik dat steeds graag . Met hier posten zet ik al best wat stappen. Dat in combinatie met de haptotherapeut nu en de andere dingen die lopen, zou je eventueel best kunnen stellen dat ik best goed bezig ben. Soms. Maar toch.
Vage, we zijn vorig jaar gescheiden, dat is dus nog niet zo lang. En ik heb inderdaad het gevoel dat ik mezelf opnieuw (uit) moet vinden. Maar dat komt ook vooral doordat ik mezelf kwijt ben geraakt in de relatie. Altijd maar aanpassen, meebewegen: op een gegeven moment kun je niet eens meer weten wat je zelf denkt, dat doe je te weinig.
Het klinkt fijn, jouw eerste liefde, sowieso als je je gezien voelt en je volkomen veilig bij iemand voelt! Zo zou het idealiter altijd moeten zijn… Laat zich raden dat mijn afgelopen huwelijk weinig van dat soort ingrediënten had. Dat zie ik nu steeds beter. We communiceerden op een heel ander niveau, kwamen niet tot elkaar. Ik ga graag de diepte in, mijmeren, filosoferen, contact - echt contact. Dat had mijn ex niet en het is wat suf, maar dat realiseer ik me nu pas. Nu er ruimte komt voor mij, kom ik er beetje bij beetje achter wie ik ben, wat ik nodig heb, wat ik prettig vind. Best eng ook, maar ook wel openbaringen soms. Eigenlijk pasten wij totaal niet bij elkaar, met de kennis van nu. Dus ondanks de hel waar ze me doorheen heeft laten gaan de afgelopen jaren, ben ik haar wel dankbaar dat ze is gegaan, want ik zou de stekker er niet uit hebben getrokken. Veel te trouw, zelfs als het aan onzin is kennelijk.
De muur die je soms in contacten voelt herken ik wel. Dat is, in mijn geval dan, inderdaad je eigen muur. Bloedirritant soms! Hoewel ie ook wel lekker veilig is, alleen blijft het dan dus wel oppervlakkig. Beetje bij beetje afbrokkelen? Of misschien liever wat ramen in maken: die kunnen ook nog dicht als het moet, maar zet je ze open, dan ontstaat er wel ruimte.
Mooilicht, je hebt helemaal gelijk! Ik probeer dat ook weleens zo te denken, al blijf ik het lastig vinden het zo te zien. Maar ik weet ook dat ik de norm niet ben: niet iedereen denkt en voelt als ik. En inderdaad, in het algemeen gaat het er een stuk oppervlakkiger en egoïstischer aan toe dan je wellicht zou denken/hopen. Dat kan soms wel helpen om dat te zien.
Heel herkenbaar Kaatje! Wat goed dat je al zoveel stappen gezet hebt! Ik vind het ook altijd lastig om niet leuk gevonden te worden. Terwijl ik dat juist tegelijkertijd zo tegenstrijdig vind… Want je vindt jezelf minderwaardig, niet hoed genoeg, etc. , maar gaat er tegelijkertijd kennelijk wel van uit dat iedereen jou toch zeker aardig zou moeten vinden. Dat is best logisch, omdat je waarschijnlijk alleen maar met de ander bezig bent, de ander alle ruimte in laat nemen, ten koste van jezelf. Dat zou dan kennelijk automatisch moeten zorgen dat ze jou leuk vinden…? Ik denk maar zo hardop hoor, ik probeer voor mezelf te snappen waar dat gevoel vandaan komt. Want het is toch vrij onlogisch om een hekel aan jezelf te hebben, maar wel voortdurend bezig te zijn met aardig gebonden willen worden. Waarom zou iedereen jou aardig vinden als je dat zélf niet vindt…?
Slik…
BVJ, inderdaad kan dat heel eenzaam voelen… Maar wel goed dat je die stappen al gezet hebt! Lijkt me best bevrijdend om je niets van anderen aan te hoeven trekken.
Op sommige vlakken lukt me dat wel beter dan op andere. Ik kan bijvoorbeeld wel maling hebben aan hoe ik erbij loop qua kleding (en met dat ik het schrijf begin ik daaraan te twijfelen… Want ik doe best wel mijn best, al sloof ik me een stuk minder uit dan een gemiddelde andere vrouw geloof ik…) . Hm, dit behoeft nog enige overdenking geloof ik, alvorens ik hier onzin neer zou kwakken…
. Met hier posten zet ik al best wat stappen. Dat in combinatie met de haptotherapeut nu en de andere dingen die lopen, zou je eventueel best kunnen stellen dat ik best goed bezig ben. Soms. Maar toch. Vage, we zijn vorig jaar gescheiden, dat is dus nog niet zo lang. En ik heb inderdaad het gevoel dat ik mezelf opnieuw (uit) moet vinden. Maar dat komt ook vooral doordat ik mezelf kwijt ben geraakt in de relatie. Altijd maar aanpassen, meebewegen: op een gegeven moment kun je niet eens meer weten wat je zelf denkt, dat doe je te weinig.
Het klinkt fijn, jouw eerste liefde, sowieso als je je gezien voelt en je volkomen veilig bij iemand voelt! Zo zou het idealiter altijd moeten zijn… Laat zich raden dat mijn afgelopen huwelijk weinig van dat soort ingrediënten had. Dat zie ik nu steeds beter. We communiceerden op een heel ander niveau, kwamen niet tot elkaar. Ik ga graag de diepte in, mijmeren, filosoferen, contact - echt contact. Dat had mijn ex niet en het is wat suf, maar dat realiseer ik me nu pas. Nu er ruimte komt voor mij, kom ik er beetje bij beetje achter wie ik ben, wat ik nodig heb, wat ik prettig vind. Best eng ook, maar ook wel openbaringen soms. Eigenlijk pasten wij totaal niet bij elkaar, met de kennis van nu. Dus ondanks de hel waar ze me doorheen heeft laten gaan de afgelopen jaren, ben ik haar wel dankbaar dat ze is gegaan, want ik zou de stekker er niet uit hebben getrokken. Veel te trouw, zelfs als het aan onzin is kennelijk.
De muur die je soms in contacten voelt herken ik wel. Dat is, in mijn geval dan, inderdaad je eigen muur. Bloedirritant soms! Hoewel ie ook wel lekker veilig is, alleen blijft het dan dus wel oppervlakkig. Beetje bij beetje afbrokkelen? Of misschien liever wat ramen in maken: die kunnen ook nog dicht als het moet, maar zet je ze open, dan ontstaat er wel ruimte.
Mooilicht, je hebt helemaal gelijk! Ik probeer dat ook weleens zo te denken, al blijf ik het lastig vinden het zo te zien. Maar ik weet ook dat ik de norm niet ben: niet iedereen denkt en voelt als ik. En inderdaad, in het algemeen gaat het er een stuk oppervlakkiger en egoïstischer aan toe dan je wellicht zou denken/hopen. Dat kan soms wel helpen om dat te zien.
Heel herkenbaar Kaatje! Wat goed dat je al zoveel stappen gezet hebt! Ik vind het ook altijd lastig om niet leuk gevonden te worden. Terwijl ik dat juist tegelijkertijd zo tegenstrijdig vind… Want je vindt jezelf minderwaardig, niet hoed genoeg, etc. , maar gaat er tegelijkertijd kennelijk wel van uit dat iedereen jou toch zeker aardig zou moeten vinden. Dat is best logisch, omdat je waarschijnlijk alleen maar met de ander bezig bent, de ander alle ruimte in laat nemen, ten koste van jezelf. Dat zou dan kennelijk automatisch moeten zorgen dat ze jou leuk vinden…? Ik denk maar zo hardop hoor, ik probeer voor mezelf te snappen waar dat gevoel vandaan komt. Want het is toch vrij onlogisch om een hekel aan jezelf te hebben, maar wel voortdurend bezig te zijn met aardig gebonden willen worden. Waarom zou iedereen jou aardig vinden als je dat zélf niet vindt…?
Slik…
BVJ, inderdaad kan dat heel eenzaam voelen… Maar wel goed dat je die stappen al gezet hebt! Lijkt me best bevrijdend om je niets van anderen aan te hoeven trekken.
Op sommige vlakken lukt me dat wel beter dan op andere. Ik kan bijvoorbeeld wel maling hebben aan hoe ik erbij loop qua kleding (en met dat ik het schrijf begin ik daaraan te twijfelen… Want ik doe best wel mijn best, al sloof ik me een stuk minder uit dan een gemiddelde andere vrouw geloof ik…) . Hm, dit behoeft nog enige overdenking geloof ik, alvorens ik hier onzin neer zou kwakken…
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
