Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
woensdag 15 maart 2023 om 18:05
Oh jeetje Vannelle, dit brengt mij ook een beetje in verlegenheid 
In het verleden was ik wel (ook?) zo gek. Nu zegt mijn intuïtie, recept voor teleurstelling, ga rustig om met je kwetsbaarheden en geef het wat meer tijd.
Hopelijk voelt dit niet als een afwijzing van mijn kant.
Het is inspirerend dat je je gevoelens hier zo neergooit, je hebt zéker weten de challenge volbracht
Ben ook oprecht nieuwsgierig naar wat het verlangen is dat je voelt. Ik heb dit soms als ik een nieuw iemand ontmoet, dat ik liefst in ze wil kruipen en veel te dol ben, misschien is dat vergelijkbaar?
Nee met mijn moeder heb ik al jaren helemaal geen contact meer.
@Grumpywoman hoi welkom terug, ik heb schematherapie gehad individueel, maar is wel al een tijdje geleden inmiddels, ik was toen pas 29 (hallo wat gaat de tijd snel). Wat maakt het voor jou eng om te beginnen?
In het verleden was ik wel (ook?) zo gek. Nu zegt mijn intuïtie, recept voor teleurstelling, ga rustig om met je kwetsbaarheden en geef het wat meer tijd.
Hopelijk voelt dit niet als een afwijzing van mijn kant.
Het is inspirerend dat je je gevoelens hier zo neergooit, je hebt zéker weten de challenge volbracht
Ben ook oprecht nieuwsgierig naar wat het verlangen is dat je voelt. Ik heb dit soms als ik een nieuw iemand ontmoet, dat ik liefst in ze wil kruipen en veel te dol ben, misschien is dat vergelijkbaar?
Nee met mijn moeder heb ik al jaren helemaal geen contact meer.
@Grumpywoman hoi welkom terug, ik heb schematherapie gehad individueel, maar is wel al een tijdje geleden inmiddels, ik was toen pas 29 (hallo wat gaat de tijd snel). Wat maakt het voor jou eng om te beginnen?
woensdag 15 maart 2023 om 19:09
Nee hoor, zéker geen afwijzing; het was ook geen uitnodiging, alleen een uitspatting van mijn geest… Als antwoord op je vraag. Het is alleen maar fijn dat je je hersens gebruikt en niet als een malle ingaat op hersenkronkels. Of wat het ook zijn. Al zou het ook wel wat hebben wellicht, vanachter een muur lullen in plaats van via het scherm. Nu ja, mijn gedachten en gevoelens erover zijn wel genoeg aan bod geweest denk ik…
Kwetsbaar is precies wat het is. Al heb ik een soort pantser om daarbij weg te blijven… Bij het doorvoelen ervan bedoel ik dan, of eigenlijk het benoemen van de kwetsbaarheid an sich. Want voelen doe ik ‘m vrij snel geloof ik, alleen uit zich dat dan in vanalles dat zich heel gewillig andere etiketten op laat plakken.
Wat het verlangen is weet ik niet zo goed… Er zijn een paar dingen die ik mis, of waar ik aan moet werken. Ook waar de challenge al voor is: ruimte innemen. Maar die staat los van wat ik schreef denk ik. Heb ook wel heel erg behoefte aan vriendschap, ofzo. Ik heb wel vrienden en ben daar ook blij mee. Dus wat wil ik er dan mee zeggen.. hm.. Ik denk zoals hier op het forum dat je “onbeperkt aanwezig” kunt zijn ofzo? Dat is fijn, dan heb je iets/iemanden om op terug te vallen. Altijd. Dat kan met vrienden vast ook, maar dat voelt toch anders. Sowieso zijn mijn vriendschappen allemaal vrij pril, dus nog kwetsbaar (om die er nog maar eens in te gooien). En ik weet ook niet of we er allemaal hetzelfde van verwachten. Ik wil me niet opdringen in elk geval. En ik heb ook wel vrienden van vroeger weer aangehaald en dat is dan heel vertrouwd weer ineens, maar niet… uhhh.
Ben mezelf even kwijt in het verhaal, geen idee waar ik heen wil…
Ik denk eigenlijk dat het erop neerkomt dat ik best eenzaam ben af en toe. Of vaker dan af en toe. En dat ik dat niet wil weten. En mijn vrienden daar niet mee op wil zadelen. En me schuldig voel als ik dat wel doe… wat ik dus niet doe. En ik denk dat ik het mis om iemand te hebben die me door en door kent, waarbij ik mezelf volledig durf te zijn en waarbij ik niet bang ben afgeserveerd te worden, of neergeknuppeld.
En hier ben ik voortdurend bang afgeserveerd en neergeknuppeld te worden, maar het gebeurt (vooralsnog) niet en dat is apart. Vind ik. En dat is dan misschien het virtuele dat IRL mist. En dat zich dan in mijn hoofd tot allerlei gedachtes en gevoelens vormt in een grote brij aan nog meer brij.
Ik ben het niet gewend mezelf zo te uiten, maar gewoon “te zeggen” wat ik denk of voel. Dat daar ruimte voor is, dat dat mag, dat dat kan. En dat mensen daar dan ook nog geïnteresseerd in zijn kennelijk. Dingen herkennen. Aardig zijn. Dat wringt enigszins in mijn hoofd.
En nou weet ik even niet meer wat ik moet zeggen, dus post maar weer. Weer met het hart in de keel. Dit voelt echt zo ontzettend naakt… (en ik ben nogal preuts
)
Kwetsbaar is precies wat het is. Al heb ik een soort pantser om daarbij weg te blijven… Bij het doorvoelen ervan bedoel ik dan, of eigenlijk het benoemen van de kwetsbaarheid an sich. Want voelen doe ik ‘m vrij snel geloof ik, alleen uit zich dat dan in vanalles dat zich heel gewillig andere etiketten op laat plakken.
Wat het verlangen is weet ik niet zo goed… Er zijn een paar dingen die ik mis, of waar ik aan moet werken. Ook waar de challenge al voor is: ruimte innemen. Maar die staat los van wat ik schreef denk ik. Heb ook wel heel erg behoefte aan vriendschap, ofzo. Ik heb wel vrienden en ben daar ook blij mee. Dus wat wil ik er dan mee zeggen.. hm.. Ik denk zoals hier op het forum dat je “onbeperkt aanwezig” kunt zijn ofzo? Dat is fijn, dan heb je iets/iemanden om op terug te vallen. Altijd. Dat kan met vrienden vast ook, maar dat voelt toch anders. Sowieso zijn mijn vriendschappen allemaal vrij pril, dus nog kwetsbaar (om die er nog maar eens in te gooien). En ik weet ook niet of we er allemaal hetzelfde van verwachten. Ik wil me niet opdringen in elk geval. En ik heb ook wel vrienden van vroeger weer aangehaald en dat is dan heel vertrouwd weer ineens, maar niet… uhhh.
Ben mezelf even kwijt in het verhaal, geen idee waar ik heen wil…
Ik denk eigenlijk dat het erop neerkomt dat ik best eenzaam ben af en toe. Of vaker dan af en toe. En dat ik dat niet wil weten. En mijn vrienden daar niet mee op wil zadelen. En me schuldig voel als ik dat wel doe… wat ik dus niet doe. En ik denk dat ik het mis om iemand te hebben die me door en door kent, waarbij ik mezelf volledig durf te zijn en waarbij ik niet bang ben afgeserveerd te worden, of neergeknuppeld.
En hier ben ik voortdurend bang afgeserveerd en neergeknuppeld te worden, maar het gebeurt (vooralsnog) niet en dat is apart. Vind ik. En dat is dan misschien het virtuele dat IRL mist. En dat zich dan in mijn hoofd tot allerlei gedachtes en gevoelens vormt in een grote brij aan nog meer brij.
Ik ben het niet gewend mezelf zo te uiten, maar gewoon “te zeggen” wat ik denk of voel. Dat daar ruimte voor is, dat dat mag, dat dat kan. En dat mensen daar dan ook nog geïnteresseerd in zijn kennelijk. Dingen herkennen. Aardig zijn. Dat wringt enigszins in mijn hoofd.
En nou weet ik even niet meer wat ik moet zeggen, dus post maar weer. Weer met het hart in de keel. Dit voelt echt zo ontzettend naakt… (en ik ben nogal preuts
)
woensdag 15 maart 2023 om 19:53
@Vage, tja, wat maakt het dat ik het eng vind om met schematherapie te beginnen... ik denk toch vooral dat ik opzie tegen alle shit die boven gaat komen. Ik stop het 't liefst zo diep mogelijk weg. En, hoe gek het ook klinkt, dat ik afscheid moet nemen van mijn coping mechanismen; zelfbeschadiging en alcohol. En ik voel me ook schuldig en stom. Dat ik een stomme tr.t ben omdat ik het blijkbaar niet alleen kan, en dat al zo lang. Wil de aandacht niet op mij. Nou ja, dat dus.
woensdag 15 maart 2023 om 20:23
Nog aanvullend: ik merk dag het wél uiten van gevoel, of in elk geval woorden proberen te geven aan wat er in of met me gebeurt, helpt in het woorden geven an sich aan dat alles. Dat heb ik nooit geleerd en die ruimte heb ik nooit zo gehad. Ook dat vind ik moeilijk.
En ja, op de een of andere manier geef je me dat veilige (?) gevoel dat het er mag zijn, kan zijn. Jij niet alleen overigens, en wat het verschil is weet ik ook niet. Je maakt iets los in me, raakt iets. En nee, ik ben niet verliefd ofzo, het is een andere ? aantrekkingskracht ? - als het dat al is. Sjonge, ik mis de kunde in het onder woorden brengen van wat ik voel denk ik. Ik ben niet zo goed in het orde aanbrengen in die gevoelschaos. In het woorden geven aan innerlijke herrie…
@ Grumpywoman, lijkt me zeer logisch daar als een berg tegenop te zien… Dat is bewust de chaos ingaan, de pijn gaan doorvoelen. Dat is vreselijk eng! En dan ook nog met de wetenschap dat je die dingen die nu voor je werken achter je ‘moet’ gaan laten… Ik snap je angst heel goed en de berg waar je nu tegenaan kijkt.
Ik vind het echt ontzettend dapper dat je toe hebt gegeven aan het niet alleen kunnen, aan het hulp zoeken, aan het eindelijk jezelf laten ondersteunen, helpen. Dat is niet stom maar dapper. Niet slap maar sterk. Ook al voelt dat niet zo.
En ja, op de een of andere manier geef je me dat veilige (?) gevoel dat het er mag zijn, kan zijn. Jij niet alleen overigens, en wat het verschil is weet ik ook niet. Je maakt iets los in me, raakt iets. En nee, ik ben niet verliefd ofzo, het is een andere ? aantrekkingskracht ? - als het dat al is. Sjonge, ik mis de kunde in het onder woorden brengen van wat ik voel denk ik. Ik ben niet zo goed in het orde aanbrengen in die gevoelschaos. In het woorden geven aan innerlijke herrie…
@ Grumpywoman, lijkt me zeer logisch daar als een berg tegenop te zien… Dat is bewust de chaos ingaan, de pijn gaan doorvoelen. Dat is vreselijk eng! En dan ook nog met de wetenschap dat je die dingen die nu voor je werken achter je ‘moet’ gaan laten… Ik snap je angst heel goed en de berg waar je nu tegenaan kijkt.
Ik vind het echt ontzettend dapper dat je toe hebt gegeven aan het niet alleen kunnen, aan het hulp zoeken, aan het eindelijk jezelf laten ondersteunen, helpen. Dat is niet stom maar dapper. Niet slap maar sterk. Ook al voelt dat niet zo.
woensdag 15 maart 2023 om 20:32
@Vannelle, dat eenzame herken ik wel. Ik doe vaak alsof het mijn vriend is maar het voelt wel armoedig. Van prille vriendschap naar meer diepgang vind ik lastiger dan initieel vrienden maken.
@Vannelle Oh ja ik ben helemaal vreselijk slecht in woorden geven aan gevoelens. Altijd al. Heel irritant. Vaak denk ik dan, laat maar dit wordt enorm klunzig. Maar ik moet eigenlijk wel blijven oefenen. Ik volg jouw pogingen met ontzag, en ik lees met interesse. Ik vind dat je de dingen mooi verwoordt. Misschien wat zoekend maar je hebt al veel pakkends geschreven in het topic. Alsof ik een boek lees, het is oprecht interessant wat er in je leeft (vind ik dan). Ik lees je posts zelfs soms terug. Je zou een schrijver kunnen zijn of worden.
@Grumpywoman allemaal hele legitieme en invoelbare gevoelens. Afscheid nemen van coping mechanismen vond ik ook een grote stap.
Coping is de meest trouwe, loyale en gulle vriend die er is. Jammer dat ie vaak zo veel kapotmaakt, vrij letterlijk in jouw geval dus. Het is een stap richting emotionele volwassenheid en daar hoort zeker pijn en rouw bij. Ik hoop dat het je tegelijkertijd veel gaat opleveren, voor nu en voor de verdere toekomst.
Ga je het individueel doen of in een groep, en hoeveel per week/maand?
@Vannelle Oh ja ik ben helemaal vreselijk slecht in woorden geven aan gevoelens. Altijd al. Heel irritant. Vaak denk ik dan, laat maar dit wordt enorm klunzig. Maar ik moet eigenlijk wel blijven oefenen. Ik volg jouw pogingen met ontzag, en ik lees met interesse. Ik vind dat je de dingen mooi verwoordt. Misschien wat zoekend maar je hebt al veel pakkends geschreven in het topic. Alsof ik een boek lees, het is oprecht interessant wat er in je leeft (vind ik dan). Ik lees je posts zelfs soms terug. Je zou een schrijver kunnen zijn of worden.
@Grumpywoman allemaal hele legitieme en invoelbare gevoelens. Afscheid nemen van coping mechanismen vond ik ook een grote stap.
Coping is de meest trouwe, loyale en gulle vriend die er is. Jammer dat ie vaak zo veel kapotmaakt, vrij letterlijk in jouw geval dus. Het is een stap richting emotionele volwassenheid en daar hoort zeker pijn en rouw bij. Ik hoop dat het je tegelijkertijd veel gaat opleveren, voor nu en voor de verdere toekomst.
Ga je het individueel doen of in een groep, en hoeveel per week/maand?
woensdag 15 maart 2023 om 22:25
BVJ, dank voor je update! Al vind ik het wat lastig wat ik van je lees. Enerzijds lees ik kiezen voor jezelf en bewonder ik dat - dat is immers niet iedereen gegeven om te durven en doen. Anderzijds lees ik een soort wrok. Niet een kiezen voor jezelf vanuit liefde voor jezelf, maar meer een afsluiten voor de rest, waardoor je met jezelf overblijft. Zoiets. Ik kan het niet zo goed duiden… En dan klinkt het meer eenzaam in plaats van moedig.
Maar goed, dat is wat ik lees, kan ik ook helemaal naast zitten natuurlijk… je hebt sowieso gelijk met je geluk niet af laten hangen van een ander. Ik vind het knap dat je meer rust hebt gevonden en meer los kunt laten. Lijkt me bevrijdend.
Maar goed, dat is wat ik lees, kan ik ook helemaal naast zitten natuurlijk… je hebt sowieso gelijk met je geluk niet af laten hangen van een ander. Ik vind het knap dat je meer rust hebt gevonden en meer los kunt laten. Lijkt me bevrijdend.
woensdag 15 maart 2023 om 22:26
Toch wel! En heb je gelukkig net op tijd gelezen!
woensdag 15 maart 2023 om 22:31
(Mijn tekst staat ertussendoor. Ik weet niet hoe ik dat niet onder de quote moet doen… sorry)Vage schreef: ↑15-03-2023 20:32@Vannelle, dat eenzame herken ik wel. Ik doe vaak alsof het mijn vriend is maar het voelt wel armoedig. Van prille vriendschap naar meer diepgang vind ik lastiger dan initieel vrienden maken.
Helemaal eens. Die diepgang vind ik ook heel lastig, juist ook omdat dat zo kwetsbaar is, eng. Het begin gaat best gemakkelijk, bijna vanzelf, maar dan…
@Vannelle Oh ja ik ben helemaal vreselijk slecht in woorden geven aan gevoelens. Altijd al. Heel irritant. Vaak denk ik dan, laat maar dit wordt enorm klunzig. Maar ik moet eigenlijk wel blijven oefenen. Ik volg jouw pogingen met ontzag, en ik lees met interesse. Ik vind dat je de dingen mooi verwoordt. Misschien wat zoekend maar je hebt al veel pakkends geschreven in het topic. Alsof ik een boek lees, het is oprecht interessant wat er in je leeft (vind ik dan). Ik lees je posts zelfs soms terug. Je zou een schrijver kunnen zijn of worden.
Ik vind je juist helemáál niet slecht in het verwoorden van je gevoel! En klunzig ook geenszins! Misschien lezen we elkaar hier beter doordat het herkenbaar is wat geschreven wordt en de onderliggende gevoelens daardoor ook gevoeld en begrepen worden? Dan zojn er misschien minder of minder duidelijke woorden nodig. Geen idee hoor, naar het is toch op zijn minst opmerkelijk om te denken dag je het niet kunt, maar dat anderen het wél lezen/begrijpen.
@Grumpywoman allemaal hele legitieme en invoelbare gevoelens. Afscheid nemen van coping mechanismen vond ik ook een grote stap.
Coping is de meest trouwe, loyale en gulle vriend die er is. Jammer dat ie vaak zo veel kapotmaakt, vrij letterlijk in jouw geval dus. Het is een stap richting emotionele volwassenheid en daar hoort zeker pijn en rouw bij. Ik hoop dat het je tegelijkertijd veel gaat opleveren, voor nu en voor de verdere toekomst.
Ga je het individueel doen of in een groep, en hoeveel per week/maand?
vannelle wijzigde dit bericht op 15-03-2023 22:33
3.98% gewijzigd
woensdag 15 maart 2023 om 22:33
Baal ik van;).
Niet leuk om te lezen, maar misschien heb je wel gelijk dat het ook een keuze is door zoveel teleurstellingen in het leven. Maakt mij verdrietig, maar voor nu even een overlevingsmechanisme.
bloemetjesvoorjou wijzigde dit bericht op 15-03-2023 22:43
0.30% gewijzigd
woensdag 15 maart 2023 om 22:39
Sorry…Bloemetjesvoorjou schreef: ↑15-03-2023 22:33Baal ik van;).
Niet leuk om te lezen, maar misschien heb je wel gelijk dat het ook een keuze is door zoveel teleurstellingen in het leven. Maakt mij verdrietig, maar voor nu even een overleving mechanisme.
Of het een keuze is weet ik niet. Wat je al schrijft; een overlevingsmechanisme - misschien kun je nu niet anders en helpt het je juist deze tijd door. Niks mis mee hoor! Ik voelde alleen niet per se verlichting bij wat ik las, terwijl ik dat wel zou verwachten gezien wat je schreef. Maar dat is puur wat ik voel, dat zegt misschien dan weer niets over jou. Hoewel je wel schrijft dat je er verdrietig van wordt, en dat bevestigt het dan wel een beetje. Niet fijn om in een standje te moeten staan waar je niet in wilt, maar wat je kennelijk nodig hebt om te overleven. Lastig…
woensdag 15 maart 2023 om 23:04
Dacht ik net dat ik vrij goed bezig was, wat meer rust. Niet continu dat gevecht van binnen en door jouw woorden twijfel ik weer. Je hebt gelijk, misschien idd wel het standje om te overleven en is er niets van verlichting aan.
Het voelde wel wat lichter, maar misschien meer eenzaam dan moedig wat je schreef. Pfff, naar mij kun je wel vrij duidelijk zijn zeg, zelfs een soort van wrok te lezen. Komt vrij hard bij mij binnen, is niet leuk om zo over te komen, zo wil ik niet zijn.
Ik ga toch maar met mezelf weer aan de slag tot dat ik echt verlichting heb gevoeld. Dacht ik even een klein beetje goed bezig te zijn met mezelf, wordt dat kei hard onderuit getrapt. Want, je hebt denk ik wel gelijk, ik heb aan afsluiting van de rest gedaan, wat idd een vrij eenzaam bestaan is geworden. Als mensen zo direct zijn, wil ik mij het liefst nog verder terug trekken. Ik vind dat moeilijk om te horen.
Het voelde wel wat lichter, maar misschien meer eenzaam dan moedig wat je schreef. Pfff, naar mij kun je wel vrij duidelijk zijn zeg, zelfs een soort van wrok te lezen. Komt vrij hard bij mij binnen, is niet leuk om zo over te komen, zo wil ik niet zijn.
Ik ga toch maar met mezelf weer aan de slag tot dat ik echt verlichting heb gevoeld. Dacht ik even een klein beetje goed bezig te zijn met mezelf, wordt dat kei hard onderuit getrapt. Want, je hebt denk ik wel gelijk, ik heb aan afsluiting van de rest gedaan, wat idd een vrij eenzaam bestaan is geworden. Als mensen zo direct zijn, wil ik mij het liefst nog verder terug trekken. Ik vind dat moeilijk om te horen.
woensdag 15 maart 2023 om 23:20
Oei, ik wilde je je niet minder goed laten voelen… Schreef alleen wat ik voelde bij wat ik van je las… Dat hoeft niet te kloppen natuurlijk. Voel me een beetje lullig nu dat ik het zo heb opgeschreven…
Als het voor jou nu als rust voelt is dat helemaal oké, misschien laad je weer wat op, kun je daarna de draad oppakken met aan jezelf te werken. Je moet vooral doen wat voor jou goed voelt en je niet laten leiden door wat ene Vannelle op een forum allemaal wel of niet voelt als ze je leest
. Als er namelijk iemand is die niet weet hoe het moet, is het diezelfde Vannelle… 
Als het voor jou nu als rust voelt is dat helemaal oké, misschien laad je weer wat op, kun je daarna de draad oppakken met aan jezelf te werken. Je moet vooral doen wat voor jou goed voelt en je niet laten leiden door wat ene Vannelle op een forum allemaal wel of niet voelt als ze je leest
. Als er namelijk iemand is die niet weet hoe het moet, is het diezelfde Vannelle…
woensdag 15 maart 2023 om 23:37
Ik vind het weg confronterend, omdat je wel gelijk hebt. En wat je schreef is precies hoe ik niet over wil komen op mensen. Vind ik even lastig, als jij het al leest uit een stukje tekst, wat zien andere dan wel niet van mij in het echt? Dat maakt dus dat ik mij verstop, wil juist niet dat mensen mijn eenzaamheid zien of dingen aanvoelen die jij dus wel aanvoelt. Dan voel ik me helemaal een zielig kneusje, alles wat ik niet wil uitstralen. Ik ben wel blij dat je het geschreven hebt, geeft mij weer zelfinzicht. Alleen hoe ermee om te gaan in het ' echte' leven is even lastig. Het is duidelijk dat ik niet lekker ga, of ik laat het aan iedereen zien, maar dan word ik dus enorm geconfronteerd met mezelf dat het niet goed gaat, want heb geen mensen in mijn omgeving die er goed op zouden reageren zoals hier, met begrip en liefde. Of ik kies ervoor om mezelf te verstoppen tot dat het weer wat beter gaat, dan heb ik ook wat meer kracht voor confrontaties
Ja, voor mij voelt het nu even wat rustiger om niet onder de mensen te zijn, maar met mezelf, merk ik.
Dank je wel voor je inzicht, ik schrijf ook even niet meer mee. Liefs
Ja, voor mij voelt het nu even wat rustiger om niet onder de mensen te zijn, maar met mezelf, merk ik.
Dank je wel voor je inzicht, ik schrijf ook even niet meer mee. Liefs
donderdag 16 maart 2023 om 07:51
BVJ: heb je de ervaring dat "uitzitten" voor jou een goede manier is? Als je je terugtrekt, is dat dan een vorm van rust nemen om weer tot jezelf te komen?
Ik zit nu te graven in mijn verleden; ook ik kon me weken, maanden terugtrekken.
En vaak gebeurde er wel iets waardoor ik weer wat levenszin kreeg. soms was dat in mezelf, soms ook gebeurde er iets in de "buitenwereld". Ik denk dan aan iets heel simpels: toch opeens een leuk gesprek met zomaar iemand tijdens het noodzakelijke boodschappen doen, een dag waarop de wereld er mooi uitzag (dikke witte sneeuw, prachtige bloemen etcetera), een mooi nummer dat ik hoorde en graag vaker zou willen horen (cd kopen)...het kon van alles zijn. Ik had dan een reden eruit te gaan en me ergens op te verheugen.
En soms was ik het leven in mijn bubbel zo zat dat ik woest op mezelf werd of juist extreem wanhopig en mezelf forceerde "wat te gaan doen", hoe angstig ik ook was.
Ik besefte wel meer en meer dat mijn leven eindig was en dat, hoewel in mezelf op "on hold" had gezet, mijn toekomst steeds korter aan het worden was. En dat ik dit toch echt niet wilde voor mezelf.
Maar soms bleek een korte kluizenaarsperiode wel een aardig middel. Mijn brein kon wat tot rust komen en daarna had ik weer energie om tegen mijn demonen te vechten en mee te gaan doen.
Het was wel zo dat ik me per definitie gefrustreerd ging voelen als ik lang in mijn quarantaine bleef zitten. Het was nooit een kwestie van jaren, maar er zijn (vele) jaren geweest waarin ik me meer terugtrok dan dat ik me in het leven begaf.
Ik zit nu te graven in mijn verleden; ook ik kon me weken, maanden terugtrekken.
En vaak gebeurde er wel iets waardoor ik weer wat levenszin kreeg. soms was dat in mezelf, soms ook gebeurde er iets in de "buitenwereld". Ik denk dan aan iets heel simpels: toch opeens een leuk gesprek met zomaar iemand tijdens het noodzakelijke boodschappen doen, een dag waarop de wereld er mooi uitzag (dikke witte sneeuw, prachtige bloemen etcetera), een mooi nummer dat ik hoorde en graag vaker zou willen horen (cd kopen)...het kon van alles zijn. Ik had dan een reden eruit te gaan en me ergens op te verheugen.
En soms was ik het leven in mijn bubbel zo zat dat ik woest op mezelf werd of juist extreem wanhopig en mezelf forceerde "wat te gaan doen", hoe angstig ik ook was.
Ik besefte wel meer en meer dat mijn leven eindig was en dat, hoewel in mezelf op "on hold" had gezet, mijn toekomst steeds korter aan het worden was. En dat ik dit toch echt niet wilde voor mezelf.
Maar soms bleek een korte kluizenaarsperiode wel een aardig middel. Mijn brein kon wat tot rust komen en daarna had ik weer energie om tegen mijn demonen te vechten en mee te gaan doen.
Het was wel zo dat ik me per definitie gefrustreerd ging voelen als ik lang in mijn quarantaine bleef zitten. Het was nooit een kwestie van jaren, maar er zijn (vele) jaren geweest waarin ik me meer terugtrok dan dat ik me in het leven begaf.
donderdag 16 maart 2023 om 09:24
Wel herkenbaar Lieneke. Ook wel ervaren dat ik dacht goed in balans te zijn en in een stijgende lijn te zitten, maar eigenlijk had ik gewoon alles en iedereen uit mijn leven geëlimineerd wat mijn overtuigingen uitdaagde. Geen diepere connecties met anderen, geen werk dat me uitdaagt, geen collega's, geen werkgever, klanten zijn blij met me, kennissen zijn blij met me. Tja dan lijkt het al snel heel wat, maar ik kan makkelijk een masker opzetten en zo zat ik mezelf voor de gek te houden.
Totdat ik weer iemand toeliet in mijn leven, die op mij lijkt en die mij ziet (de projectvriend), en toen stond alles ineens helemaal op z'n kop. Kwam er veel woede bij me los, onmacht, onvermogen om te communiceren en kwetsbaar te zijn, en blijk ik nog volop in die kindmodus te zitten.
Ik word geconfronteerd met iemand die anders in het leven staat, die kritiek geeft, vragen stelt, ruimte inneemt, mijn vertrouwen op de proef stelt en dat was al snel te veel, ik raakte daarvan uit balans.
Dus Bloemetjes, ik weet niet wat nu goed is om te doen. Ik heb je gewiste bericht ook niet gelezen. Het lijkt voor mij, puur afgaande op je eerdere posts, alsof je in een fase van je leven terecht bent gekomen waarin je tijdelijk in je cocon bent gekropen, misschien wel om te verwerken en te transformeren. Om het vertrouwen in jezelf op te bouwen en een nieuwe balans te vinden. Maar dat is puur mijn indruk als lezer. Ik heb van mezelf dus ook wel eens gedacht dat ik dat aan het doen was, maar ik vraag me af of ik toch niet gewoon mezelf juist aan het onttrekken was van alles om nog meer aan de zijlijn te komen te staan.
Totdat ik weer iemand toeliet in mijn leven, die op mij lijkt en die mij ziet (de projectvriend), en toen stond alles ineens helemaal op z'n kop. Kwam er veel woede bij me los, onmacht, onvermogen om te communiceren en kwetsbaar te zijn, en blijk ik nog volop in die kindmodus te zitten.
Ik word geconfronteerd met iemand die anders in het leven staat, die kritiek geeft, vragen stelt, ruimte inneemt, mijn vertrouwen op de proef stelt en dat was al snel te veel, ik raakte daarvan uit balans.
Dus Bloemetjes, ik weet niet wat nu goed is om te doen. Ik heb je gewiste bericht ook niet gelezen. Het lijkt voor mij, puur afgaande op je eerdere posts, alsof je in een fase van je leven terecht bent gekomen waarin je tijdelijk in je cocon bent gekropen, misschien wel om te verwerken en te transformeren. Om het vertrouwen in jezelf op te bouwen en een nieuwe balans te vinden. Maar dat is puur mijn indruk als lezer. Ik heb van mezelf dus ook wel eens gedacht dat ik dat aan het doen was, maar ik vraag me af of ik toch niet gewoon mezelf juist aan het onttrekken was van alles om nog meer aan de zijlijn te komen te staan.
donderdag 16 maart 2023 om 16:44
Lieneke, Dat besef dat ik mezelf "on hold" zet en mijn toekomst steeds korter wordt, heb ik maar al te goed en dan maakt mij paniekerig.
Ik ben wel rustiger als ik mij terug trek in mijn hoofd, dus dat lijkt dan voor mezelf wat aangenamer maar eigenlijk is dit natuurlijk geen leven.
De tijd gaat door en ik blijf stil staan het leven gaat aan mij voorbij.
Ik denk dat ik te vaak teleurgesteld ben, om het weer echt aan te gaan en mij daardoor maar helemaal van alles en iedereen introkken heb. Bang dat ik het toch nergens goed genoeg doe, bang weer op mijn donder te krijgen en totaal onderuit gehaald te worden.
Ik heb niemand in mijn omgeving die mij kan helpen of waar ik aan kan kloppen, mijn enige optie was naar de dokter gaan en dat heb ik gedaan heeft niet goed uitgepakt, heb hulp nodig maar krijg het niet, heb echt tot huilends toe bijna gesmeekt om hulp. Dat ga ik niet meer doen niet goed voor mijn eigenwaarde als je zover moet gaan on hulp te vragen.
Dus, ik weet het ook niet hoe ik verder moet. Denk dat ik ook geen leuk mens meer ben voor de buitenwereld, als Vannelle wrok in mijn tekst las, dan kom ik in het echte leven natuurlijk ook niet leuk over. Naar mij wordt sowieso altijd al vrij hard geoordeeld ( zie eruit alsof ik het wel kan hebben) maar het liefst zou ik iemand hebben die echt even lief voor me zou zijn. En die zou zeggen, ik weet dat je het moeilijk hebt maar je mag er zijn. Ipv wat zie je er slecht uit, wat ben je lelijk dun, doe die gordijnen toch eens een keer open niet leuk voor de buurt aansteller dat je bent of totaal genegeerd worden.
Het werkt allemaal niet echt mee, had nooit gedacht dat ik zo zou eindigen, jullie kennen mij niet, maar dit leven past totaal niet bij mij, hoe ik geworden ben. Ik was een sprankelend open sociaal kind, met het liefst elke dag mijn huis vol mensen. En ik ben alles kwijt, vooral mezelf door tegenslagen in het leven en hulp die te laat is gekomen. Ik heb ook geen vertrouwen meer in de mensheid, dat maakt het ook lastig.
Zelfs hier voel ik mij niet op mijn gemak, dat ik denk en voel ik hoor er niet bij.
Ik ben wel rustiger als ik mij terug trek in mijn hoofd, dus dat lijkt dan voor mezelf wat aangenamer maar eigenlijk is dit natuurlijk geen leven.
De tijd gaat door en ik blijf stil staan het leven gaat aan mij voorbij.
Ik denk dat ik te vaak teleurgesteld ben, om het weer echt aan te gaan en mij daardoor maar helemaal van alles en iedereen introkken heb. Bang dat ik het toch nergens goed genoeg doe, bang weer op mijn donder te krijgen en totaal onderuit gehaald te worden.
Ik heb niemand in mijn omgeving die mij kan helpen of waar ik aan kan kloppen, mijn enige optie was naar de dokter gaan en dat heb ik gedaan heeft niet goed uitgepakt, heb hulp nodig maar krijg het niet, heb echt tot huilends toe bijna gesmeekt om hulp. Dat ga ik niet meer doen niet goed voor mijn eigenwaarde als je zover moet gaan on hulp te vragen.
Dus, ik weet het ook niet hoe ik verder moet. Denk dat ik ook geen leuk mens meer ben voor de buitenwereld, als Vannelle wrok in mijn tekst las, dan kom ik in het echte leven natuurlijk ook niet leuk over. Naar mij wordt sowieso altijd al vrij hard geoordeeld ( zie eruit alsof ik het wel kan hebben) maar het liefst zou ik iemand hebben die echt even lief voor me zou zijn. En die zou zeggen, ik weet dat je het moeilijk hebt maar je mag er zijn. Ipv wat zie je er slecht uit, wat ben je lelijk dun, doe die gordijnen toch eens een keer open niet leuk voor de buurt aansteller dat je bent of totaal genegeerd worden.
Het werkt allemaal niet echt mee, had nooit gedacht dat ik zo zou eindigen, jullie kennen mij niet, maar dit leven past totaal niet bij mij, hoe ik geworden ben. Ik was een sprankelend open sociaal kind, met het liefst elke dag mijn huis vol mensen. En ik ben alles kwijt, vooral mezelf door tegenslagen in het leven en hulp die te laat is gekomen. Ik heb ook geen vertrouwen meer in de mensheid, dat maakt het ook lastig.
Zelfs hier voel ik mij niet op mijn gemak, dat ik denk en voel ik hoor er niet bij.
donderdag 16 maart 2023 om 18:27
Ik heb ook altijd het gevoel dat ik nergens echt bij hoor. Misschien is dat vroeger ontstaan, in het gezin voelde ik me een eenling die er volledig buiten viel.
Ik ga misschien heel stomme, simpele dingen schrijven, maar die hebben mij altijd wel geholpen. Er zijn hele periodes geweest dat ik me amper onder de mensen durfde te begeven en ik kan dat nog steeds hebben. Maar vroeger was het heftiger en erger. Vooral in de tijd dat ik studeerde kluizenaarde ik er flink op los. Colleges verzuimde ik; ik belde wel met docenten en medestudenten om een beetje bij te blijven.
Me vertonen in mijn eigen omgeving was voor mij het moeilijkste omdat mensen me kenden, of een beetje wisten wie ik was. En ik wilde niet dat zij mij zagen, in zo'n slechte conditie, met zo'n holle blik. Ook ik kon heel erg vermageren.
Wat ik deed was op een mooie, zonnige dag een stad of omgeving bezoeken die ik al een poos in mijn hoofd had. Een voorwaarde was wel dat ik me relatief goed voelde. Ik maakte me op, probeerde mijn haar er netjes uit te laten zien, ik trok kleding aan waarin minder opviel hoe dun ik was en ik stapte in alle vroegte in de trein. In die stad, waar niemand me kende, ging ik heel gewone dingen doen. Wandelen in het park, wat shoppen, op een terrasje zitten, een ijsje eten, leuke plekjes bezoeken en eventueel wat met mensen praten. Ik had niets te verliezen, ze kenden me toch niet.
En ook al waren niet al die uitstapjes grote successen, ik had wel weer even van het normale leven geproefd. Vaak lukte het me dan ook beter om in mijn eigen omgeving weer naar buiten te treden.
Natuurlijk heb ik geen idee of dit voor jou of anderen ook kan werken BVJ. Na zo'n reisje voelde ik me altijd wat meer bij de wereld horen. Ook had ik weer wat te vertellen. Over die stad.
Ik ga misschien heel stomme, simpele dingen schrijven, maar die hebben mij altijd wel geholpen. Er zijn hele periodes geweest dat ik me amper onder de mensen durfde te begeven en ik kan dat nog steeds hebben. Maar vroeger was het heftiger en erger. Vooral in de tijd dat ik studeerde kluizenaarde ik er flink op los. Colleges verzuimde ik; ik belde wel met docenten en medestudenten om een beetje bij te blijven.
Me vertonen in mijn eigen omgeving was voor mij het moeilijkste omdat mensen me kenden, of een beetje wisten wie ik was. En ik wilde niet dat zij mij zagen, in zo'n slechte conditie, met zo'n holle blik. Ook ik kon heel erg vermageren.
Wat ik deed was op een mooie, zonnige dag een stad of omgeving bezoeken die ik al een poos in mijn hoofd had. Een voorwaarde was wel dat ik me relatief goed voelde. Ik maakte me op, probeerde mijn haar er netjes uit te laten zien, ik trok kleding aan waarin minder opviel hoe dun ik was en ik stapte in alle vroegte in de trein. In die stad, waar niemand me kende, ging ik heel gewone dingen doen. Wandelen in het park, wat shoppen, op een terrasje zitten, een ijsje eten, leuke plekjes bezoeken en eventueel wat met mensen praten. Ik had niets te verliezen, ze kenden me toch niet.
En ook al waren niet al die uitstapjes grote successen, ik had wel weer even van het normale leven geproefd. Vaak lukte het me dan ook beter om in mijn eigen omgeving weer naar buiten te treden.
Natuurlijk heb ik geen idee of dit voor jou of anderen ook kan werken BVJ. Na zo'n reisje voelde ik me altijd wat meer bij de wereld horen. Ook had ik weer wat te vertellen. Over die stad.
donderdag 16 maart 2023 om 19:08
Wat een worsteling lieve Bloemetjes 
Ik kan me niet goed inleven omdat ik juist als kind/jongere sociale fobie en andere angsten had, het is tot op heden altijd alleen maar beter geworden.
Het moet erg rot zijn, het gevoel dat je alles kwijt bent geraakt, incl. jezelf. Een gevoel van: waar doe ik het nog voor?
Weet dat wij jou lezen en dat je hier altijd welkom bent om je verhaal te delen. En probeer je maar niet zo veel aan te trekken van wat anderen zeggen of denken, voor een ander doe je het toch nooit goed.
Ik kan me niet goed inleven omdat ik juist als kind/jongere sociale fobie en andere angsten had, het is tot op heden altijd alleen maar beter geworden.
Het moet erg rot zijn, het gevoel dat je alles kwijt bent geraakt, incl. jezelf. Een gevoel van: waar doe ik het nog voor?
Weet dat wij jou lezen en dat je hier altijd welkom bent om je verhaal te delen. En probeer je maar niet zo veel aan te trekken van wat anderen zeggen of denken, voor een ander doe je het toch nooit goed.
donderdag 16 maart 2023 om 21:33
Dank je wel vage, erg lief en fijn om te lezen. Heb dat gevoel idd, van waar doe ik het eigenlijk nog voor? Mijn bestaan voelt op dit moment voor niets.
Lieneke, Ik heb weinig goede dagen, maar als ik mij enigzins goed voel, doe ik precies wat jij beschreef. Dan ga ik wandelen in een park of koop iets leuks voor mezelf of iets lekkers en soms heb ik aan het einde van dat soort dagen een fijn gevoel. Maar meestal moet ik toch een beetje huilen als ik thuis ben, heb ik weer in mijn eentje ergens in een park op een bankje gezeten, vind het toch een redelijk trieste situatie die ik zelf gecreëerd heb. Dat gevoel van verstoppen herken ik ook heel erg, je hebt toch nog een soort van eigenwaarde en wil niet zo gezien worden in een slechte conditie.
Ik maak mij ook op als ik naar buiten ga en probeer toch mijn best te doen om mij groot te houden als mensen zeggen:" wat zie je er slecht uit, iets meer eten zou je goed doen, vroeger was je zn mooi meiske daar is weinig van over". Die woorden raken mij allemaal wel enorm, liever heb ik dan dat er een keer iemand zou zeggen, kan ik iets voor je doen?. Maar dat soort contacten heb ik op dit moment ook niet in mijn leven. Als ik wel eens tegen de buren ofzo zeg, dat ik niet zo lekker in mijn vel zit en dan druk ik het nog zacht uit, krijg ik nooit echt een reactie waar ik op hoop. Meestal wordt het een beetje weg gelachen en iets gezegd in de trant van, kom op niet zo zeiken. Heel eerlijk voel ik mij na elk gesprek met een bekende, alleen mij eenzamer en slechter. De meeste mensen kennen mij van gezicht nog van vroeger, toen ik nog vol in het leven zat en er goed uitzag. Ik vind het elke keer weer een confrontatie om te zien aan gezichten dat mensen van mij schikken of snel doorlopen. Ik snap het, maar het maakt eenzamer. Daarom ga ik idd ook het liefst naar een plek waar ik geen bekende tegen kom, waar ik niemand tegen kom die ik ken. Dan merk ik dat ik soms hele leuke gesprekken heb en soms weer weer een beetje mezelf kan zijn. Tijd terug heb ik een kerk bezocht en kaarsjes voor alle mensen aangestoken die ik ooit lief heb gehad en toen raakte ik aan de praat met een hele lieve mevrouw, die niet kon weten dat ik ervoor mij doen heel slecht aan toe ben, maar mij gewoon op dat moment zag als mens, dat deed mij heel goed. Kreeg nog een dikke knuffel aan het einde van een vreemde, toen ik weg liep dacht ik wel ze moest eens weten hoe mijn situatie is, maar blijkbaar heb ik nog wel iets liefdevol in mij dat ik toch nog door vreemde even gezien word. Misschien moet ik maar opnieuw beginnen in een nieuwe omgeving, toch zou ik dan willen dat ik aan iets nieuws kan beginnen in een klein beetje wat beter staat. Vannacht had ik een droom, dat ik een volle eettafel had en lekker aan het koken was voor onbekende leuke mensen, kan ze nu nog voor me zien het wat en onbekende prettige gezichten.
Het is vaak een teleurstelling om wakker te worden, mijn dromen zijn de mooiste momenten van de dagen, heel levendig en echt. Gelukkig kan ik nog wel dromen:).
Lieneke, Ik heb weinig goede dagen, maar als ik mij enigzins goed voel, doe ik precies wat jij beschreef. Dan ga ik wandelen in een park of koop iets leuks voor mezelf of iets lekkers en soms heb ik aan het einde van dat soort dagen een fijn gevoel. Maar meestal moet ik toch een beetje huilen als ik thuis ben, heb ik weer in mijn eentje ergens in een park op een bankje gezeten, vind het toch een redelijk trieste situatie die ik zelf gecreëerd heb. Dat gevoel van verstoppen herken ik ook heel erg, je hebt toch nog een soort van eigenwaarde en wil niet zo gezien worden in een slechte conditie.
Ik maak mij ook op als ik naar buiten ga en probeer toch mijn best te doen om mij groot te houden als mensen zeggen:" wat zie je er slecht uit, iets meer eten zou je goed doen, vroeger was je zn mooi meiske daar is weinig van over". Die woorden raken mij allemaal wel enorm, liever heb ik dan dat er een keer iemand zou zeggen, kan ik iets voor je doen?. Maar dat soort contacten heb ik op dit moment ook niet in mijn leven. Als ik wel eens tegen de buren ofzo zeg, dat ik niet zo lekker in mijn vel zit en dan druk ik het nog zacht uit, krijg ik nooit echt een reactie waar ik op hoop. Meestal wordt het een beetje weg gelachen en iets gezegd in de trant van, kom op niet zo zeiken. Heel eerlijk voel ik mij na elk gesprek met een bekende, alleen mij eenzamer en slechter. De meeste mensen kennen mij van gezicht nog van vroeger, toen ik nog vol in het leven zat en er goed uitzag. Ik vind het elke keer weer een confrontatie om te zien aan gezichten dat mensen van mij schikken of snel doorlopen. Ik snap het, maar het maakt eenzamer. Daarom ga ik idd ook het liefst naar een plek waar ik geen bekende tegen kom, waar ik niemand tegen kom die ik ken. Dan merk ik dat ik soms hele leuke gesprekken heb en soms weer weer een beetje mezelf kan zijn. Tijd terug heb ik een kerk bezocht en kaarsjes voor alle mensen aangestoken die ik ooit lief heb gehad en toen raakte ik aan de praat met een hele lieve mevrouw, die niet kon weten dat ik ervoor mij doen heel slecht aan toe ben, maar mij gewoon op dat moment zag als mens, dat deed mij heel goed. Kreeg nog een dikke knuffel aan het einde van een vreemde, toen ik weg liep dacht ik wel ze moest eens weten hoe mijn situatie is, maar blijkbaar heb ik nog wel iets liefdevol in mij dat ik toch nog door vreemde even gezien word. Misschien moet ik maar opnieuw beginnen in een nieuwe omgeving, toch zou ik dan willen dat ik aan iets nieuws kan beginnen in een klein beetje wat beter staat. Vannacht had ik een droom, dat ik een volle eettafel had en lekker aan het koken was voor onbekende leuke mensen, kan ze nu nog voor me zien het wat en onbekende prettige gezichten.
Het is vaak een teleurstelling om wakker te worden, mijn dromen zijn de mooiste momenten van de dagen, heel levendig en echt. Gelukkig kan ik nog wel dromen:).
vrijdag 17 maart 2023 om 00:19
BVJ, is het raar gezegd dat het misschien wel een mooie ingang is om je aan te sluiten bij die kerk? Het is natuurlijk wel bij uitstek een plek waar je met open armen wordt ontvangen. Ik weet niet of je gelovig bent, of dat je daar zomaar maar heen ging? Het is een open deur, die droom… Natuurlijk zou je een eetclubje kunnen beginnen. Dat klinkt heel logisch als je goed in je vel zit, maar dat is nou juist het probleem.
Wat zou het fijn zijn als jij een buurtgenoot zou zijn, dat ik ergens kon aanbellen en zeggen dat we nu even samen gaan wandelen. Verkapt help ik jou dan net zo goed als jij mij zou helpen.
Tja, ik bén opnieuw begonnen in een nieuwe omgeving. En ik snap helemaal hoe je je voelt als je al die gezichten van vroeger ziet (het werkt 2 kanten op) en weet dat ze je kennen van vroeger. Vier maanden ben ik hier en ik ken hier nog niemand, ik ben ook niet het type dat makkelijk een praatje maakt. Ik zeg gedag, maar ik kan geen praatje maken. Anderen zeggen dat ik een housewarming voor de buurt moet geven. Of gewoon mijn buren moet vragen voor koffie. Dat durf ik dus echt niet. Ik kijk echt of er iemand is, voor ik mijn vuilnisbak aan de weg zet. Dus ik geloof wel dat het niet goed gaat… ik glijd (weer) in mijn sociale angst. Ik ontwijk het zoveel mogelijk om buiten te komen. Je neemt jezelf mee, een nieuwe situatie maakt het niet makkelijker. Als je je rot voelt, is het gewoon een brug te ver om zo dapper te zijn uit je comfortzone te stappen, waar je ook bent. En nu zit ik op een plek waar iedereen elkaar jaren kent en ik snap heel goed dat zij niet zo nodig iets hoeven met ‘die nieuwkomer’.
Ik vind het wel weer fijn om bij elk initiatief ergens te zijn waar iedereen zichzelf opnieuw moet neerzetten. De ongemakkelijkheid van iedereen voelt dan gelijkwaardig… en iedereen is nog aan het aftasten. Dus zoiets doe ik dan wel, ook al voel ik me zo-zo. Maar op een gegeven moment realiseer ik me dat de kaarten weer zijn geschud. In de cursus die in januari startte zijn de eerste vriendschappen al gesmeed. Ik snap niet hoe mensen dat voor elkaar krijgen.
Zomaar alleen er een leuk dagje van maken… echt zo knap als je dat kan. Ik heb het idee alsof op mijn gezicht de eenzaamheid geschreven staat. Dat heb ik al als ik in m’n eentje een rondje ga lopen in het bos en ik kom mensen (hondenbezitters, ja, die wandelen daar met een doel) tegen. Ik kan mezelf niet wijsmaken dat ik dat doe uit liefde voor mezelf. Wel koop ik dan een chocoladereep voor ’s avonds bij de tv. Maar dat is toch niet echt hetzelfde…
Tja, ik bén opnieuw begonnen in een nieuwe omgeving. En ik snap helemaal hoe je je voelt als je al die gezichten van vroeger ziet (het werkt 2 kanten op) en weet dat ze je kennen van vroeger. Vier maanden ben ik hier en ik ken hier nog niemand, ik ben ook niet het type dat makkelijk een praatje maakt. Ik zeg gedag, maar ik kan geen praatje maken. Anderen zeggen dat ik een housewarming voor de buurt moet geven. Of gewoon mijn buren moet vragen voor koffie. Dat durf ik dus echt niet. Ik kijk echt of er iemand is, voor ik mijn vuilnisbak aan de weg zet. Dus ik geloof wel dat het niet goed gaat… ik glijd (weer) in mijn sociale angst. Ik ontwijk het zoveel mogelijk om buiten te komen. Je neemt jezelf mee, een nieuwe situatie maakt het niet makkelijker. Als je je rot voelt, is het gewoon een brug te ver om zo dapper te zijn uit je comfortzone te stappen, waar je ook bent. En nu zit ik op een plek waar iedereen elkaar jaren kent en ik snap heel goed dat zij niet zo nodig iets hoeven met ‘die nieuwkomer’.
Ik vind het wel weer fijn om bij elk initiatief ergens te zijn waar iedereen zichzelf opnieuw moet neerzetten. De ongemakkelijkheid van iedereen voelt dan gelijkwaardig… en iedereen is nog aan het aftasten. Dus zoiets doe ik dan wel, ook al voel ik me zo-zo. Maar op een gegeven moment realiseer ik me dat de kaarten weer zijn geschud. In de cursus die in januari startte zijn de eerste vriendschappen al gesmeed. Ik snap niet hoe mensen dat voor elkaar krijgen.
Zomaar alleen er een leuk dagje van maken… echt zo knap als je dat kan. Ik heb het idee alsof op mijn gezicht de eenzaamheid geschreven staat. Dat heb ik al als ik in m’n eentje een rondje ga lopen in het bos en ik kom mensen (hondenbezitters, ja, die wandelen daar met een doel) tegen. Ik kan mezelf niet wijsmaken dat ik dat doe uit liefde voor mezelf. Wel koop ik dan een chocoladereep voor ’s avonds bij de tv. Maar dat is toch niet echt hetzelfde…
vrijdag 17 maart 2023 om 00:57
Ach, vivinnetje wat vervelend dat jij je ook zo eenzaam voelt. Je neemt jezelf mee ook naar een nieuwe plek, daar had ik ook al over nagedacht. Daarom wacht ik nog, in deze situatie verhuizen naar een nieuwe omgeving zou op dit moment niet verstandig zijn. Als jij bij mij in de buurt zou wonen, zou ik graag een wandeling met je maken en samen die reep chocolade op een bankje in het park eten.
Als je niet lekker in je vel zit, trek je,je ook meer terug. Wat je schrijft dat je wacht met vuilnis buiten zetten, zodat je niet gezien wordt, herken ik ook.
Toch zal je, jezelf een keer moeten laten zien in een nieuwe omgeving om contacten aan te gaan.
Neem er de tijd voor, eerst even rustig wennen acclimatiseren. Voor nu lijkt mij een housewarming ook teveel gevraagd voor je. Maar misschien over een tijdje, als je, je draai een beetje hebt gevonden kun je eens bij de buren aan bellen of ze zin hebben in een kop koffie of thee, dat je gebak over hebt en voor jezelf teveel is ofzo?
Die kerk was dus een van mijn uitstapjes een hele tijd terug, dus niet in de buurt. Ik ben ook niet gelovig, liep er naar binnen om wat kaarsjes aan te steken en zo raakte ik aan de praat.
Ik weet ook van mezelf, dat als het ooit beter zou gaan, ik wel in staat zou zijn om nieuwe contacten aan te gaan.
Maar op dit moment ook niet.
Heb je wel leuk contact op die cursus? Dat er al vriendschappen gesloten zijn, hoeft niet te betekenen dat jij er totaal buiten valt. En misschien sta je er zelf ook wel niet voor open, om gelijk bij een groepje te horen. Maar is het al fijn dat je aanwezig kunt zijn en een praatje kunt maken. Dat is al meer dan niets toch?
Slaap lekker voor vanavond Vivinnetje
Als je niet lekker in je vel zit, trek je,je ook meer terug. Wat je schrijft dat je wacht met vuilnis buiten zetten, zodat je niet gezien wordt, herken ik ook.
Toch zal je, jezelf een keer moeten laten zien in een nieuwe omgeving om contacten aan te gaan.
Neem er de tijd voor, eerst even rustig wennen acclimatiseren. Voor nu lijkt mij een housewarming ook teveel gevraagd voor je. Maar misschien over een tijdje, als je, je draai een beetje hebt gevonden kun je eens bij de buren aan bellen of ze zin hebben in een kop koffie of thee, dat je gebak over hebt en voor jezelf teveel is ofzo?
Die kerk was dus een van mijn uitstapjes een hele tijd terug, dus niet in de buurt. Ik ben ook niet gelovig, liep er naar binnen om wat kaarsjes aan te steken en zo raakte ik aan de praat.
Ik weet ook van mezelf, dat als het ooit beter zou gaan, ik wel in staat zou zijn om nieuwe contacten aan te gaan.
Maar op dit moment ook niet.
Heb je wel leuk contact op die cursus? Dat er al vriendschappen gesloten zijn, hoeft niet te betekenen dat jij er totaal buiten valt. En misschien sta je er zelf ook wel niet voor open, om gelijk bij een groepje te horen. Maar is het al fijn dat je aanwezig kunt zijn en een praatje kunt maken. Dat is al meer dan niets toch?
Slaap lekker voor vanavond Vivinnetje
vrijdag 17 maart 2023 om 13:58
BVJ... zie je hoe je in een loop zit? Ik spreek ook voor mezelf hoor... maar je opmerking: 'Ik weet ook van mezelf, dat als het ooit beter zou gaan, ik wel in staat zou zijn om nieuwe contacten aan te gaan' en jezelf tegelijk eenzaam voelen... Het is wel fijn dat je dat vertrouwen in jezelf in ieder geval hebt. Ik denk dat dat ook maakt dat het nog enigszins draaglijk is! Maar tegelijkertijd: het slecht voelen, eenzaam zijn en jezelf terugtrekken tot het beter gaat... het houdt elkaar dus in stand.
Ik heb er lang over nagedacht... wat het nou precies is wat ik zoek. Ik wil zo graag aardig gevonden worden, geaccepteerd, whatever... dat ik dat een beetje uit het oog verlies. De mensen op die cursus zijn aardig, ook tegen mij. Die praatjes zijn er wel. Maar dan hoor ik dat sommigen buiten de cursus hebben afgesproken en dan geeft dat toch een steek. Ja, dat is dus dat dubbele weer, enerzijds behoefte hebben aan verbinding, maar toch afstand houden. Het zou me al snel te veel zijn, als ik eerlijk ben. Om je ontspannen bij iemand te kunnen voelen, jezelf te kunnen zijn... dat bouw je langzaam op... en met sommige contacten bereik je zoiets nooit. Dat is het, dat ik die fase nooit uitkom, het zuigt me leeg... en dan ben ik liever op mezelf. Maar daar hoort ook die eenzaamheid bij. Want als ik van achter de schutting buurtgenoten gezellig hoor keuvelen, dan voel ik die steek ook... ja, en tegelijkertijd dus schichtig zijn met die vuilnis in de hoop niemand tegen te komen. Dat is toch voer voor psychologen...
Zucht... op een bankje in de natuur met gezelschap waarbij je niet zo hard hoeft te werken en dan een reep tussenin... dat klinkt wel goed!
Ik heb er lang over nagedacht... wat het nou precies is wat ik zoek. Ik wil zo graag aardig gevonden worden, geaccepteerd, whatever... dat ik dat een beetje uit het oog verlies. De mensen op die cursus zijn aardig, ook tegen mij. Die praatjes zijn er wel. Maar dan hoor ik dat sommigen buiten de cursus hebben afgesproken en dan geeft dat toch een steek. Ja, dat is dus dat dubbele weer, enerzijds behoefte hebben aan verbinding, maar toch afstand houden. Het zou me al snel te veel zijn, als ik eerlijk ben. Om je ontspannen bij iemand te kunnen voelen, jezelf te kunnen zijn... dat bouw je langzaam op... en met sommige contacten bereik je zoiets nooit. Dat is het, dat ik die fase nooit uitkom, het zuigt me leeg... en dan ben ik liever op mezelf. Maar daar hoort ook die eenzaamheid bij. Want als ik van achter de schutting buurtgenoten gezellig hoor keuvelen, dan voel ik die steek ook... ja, en tegelijkertijd dus schichtig zijn met die vuilnis in de hoop niemand tegen te komen. Dat is toch voer voor psychologen...
Zucht... op een bankje in de natuur met gezelschap waarbij je niet zo hard hoeft te werken en dan een reep tussenin... dat klinkt wel goed!
vrijdag 17 maart 2023 om 19:35
Ja, dat klinkt wel goed he? Gewoon lekker zitten in het zonnetje, zonder iets te hoeven zeggen of perse aardig gevonden te willen worden, maar gewoon als twee mensen, die het even ook allemaal niet weten rustig van een reep chocolade genieten. Geen verwachtingen geen verplichtingen, gewoon er even zijn met elkaar.
Ik zie heel erg hoe ik in de loop zit, maar weet het ook allemaal even niet meer. Voor nu voelt het, het beste om mij even terug te trekken, maar zoals Lieneke ook al vroeg, heb je de ervaring dat "uitzitten" een goede manier is, brengt dat je verder, nee dat niet!
Maar wel even voor de rust.
Dat gevoel van enerzijds behoefde hebben aan verbinding, maar het toch op de een of andere manier afhouden herken ik heel erg. Het liefst wil je,je wel onder de mensen begeven, aardig gevonden worden erbij horen, maar aan de andere kant als mensen dat ook met mij willen, vind ik dat al snel teveel.
Ik zou (nu niet) als het beter gaat best vrijblijvend af en toe met iemand willen wandelen of iets drinken, maar echt een hechte diepe vriendschap aan gaan of elke week bij een vast clubje horen en dingen ondernemen benauwd mij op de een of andere manier ook enorm.
Buren horen keuvelen en aan de andere kant in je eentje zitten, het liefst erbij horen, maar toch ook weer niet.
En dan een steek voelen van eenzaamheid dat jij niet die contacten buiten een cursus om hebt, maar als ze je mee zouden vragen er een grote kans is dat je er als een berg tegen op gaat zitten. Ik heb die gevoelens ook, ik kan het niet goed verklaren wat dat nou precies is. Laatst zat ik ook in mijn eentje buiten op mijn bankje uitkijkend naar de overkant, waar ze een feest hadden en aan het lachen waren en veel plezier leken te hebben, dan voel ik van binnen ook een intens verdriet, maar als ze mij zouden vragen of ik ook even wil komen, had ik waarschijnlijk het aanbod ook afgeslagen. Het is heel dubbel, je wil erbij horen en mee draaien, maar aan de andere kant denk je laat maar ik heb toch geen zin.
Ik zie heel erg hoe ik in de loop zit, maar weet het ook allemaal even niet meer. Voor nu voelt het, het beste om mij even terug te trekken, maar zoals Lieneke ook al vroeg, heb je de ervaring dat "uitzitten" een goede manier is, brengt dat je verder, nee dat niet!
Maar wel even voor de rust.
Dat gevoel van enerzijds behoefde hebben aan verbinding, maar het toch op de een of andere manier afhouden herken ik heel erg. Het liefst wil je,je wel onder de mensen begeven, aardig gevonden worden erbij horen, maar aan de andere kant als mensen dat ook met mij willen, vind ik dat al snel teveel.
Ik zou (nu niet) als het beter gaat best vrijblijvend af en toe met iemand willen wandelen of iets drinken, maar echt een hechte diepe vriendschap aan gaan of elke week bij een vast clubje horen en dingen ondernemen benauwd mij op de een of andere manier ook enorm.
Buren horen keuvelen en aan de andere kant in je eentje zitten, het liefst erbij horen, maar toch ook weer niet.
En dan een steek voelen van eenzaamheid dat jij niet die contacten buiten een cursus om hebt, maar als ze je mee zouden vragen er een grote kans is dat je er als een berg tegen op gaat zitten. Ik heb die gevoelens ook, ik kan het niet goed verklaren wat dat nou precies is. Laatst zat ik ook in mijn eentje buiten op mijn bankje uitkijkend naar de overkant, waar ze een feest hadden en aan het lachen waren en veel plezier leken te hebben, dan voel ik van binnen ook een intens verdriet, maar als ze mij zouden vragen of ik ook even wil komen, had ik waarschijnlijk het aanbod ook afgeslagen. Het is heel dubbel, je wil erbij horen en mee draaien, maar aan de andere kant denk je laat maar ik heb toch geen zin.
bloemetjesvoorjou wijzigde dit bericht op 18-03-2023 16:21
35.54% gewijzigd
vrijdag 17 maart 2023 om 19:45
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
