Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
zaterdag 8 april 2023 om 00:05
@BVJ mooi gezegd weer.
En wat heftig vleermuisje.
Ik ben tijdens schematherapie ook e.e a. gaan gebruiken, ik trok het heel slecht al die gevoelens. Er wordt ook wel echt iets van je afgebroken ofzo, je steunpilaren doorgezaagd.
Maar wel positief denk ik, dat er meteen zo veel omhoog komt. Echt goed dat je deze stap hebt gezet, richting een mooier leven voor jezelf.
En wat heftig vleermuisje.
Ik ben tijdens schematherapie ook e.e a. gaan gebruiken, ik trok het heel slecht al die gevoelens. Er wordt ook wel echt iets van je afgebroken ofzo, je steunpilaren doorgezaagd.
Maar wel positief denk ik, dat er meteen zo veel omhoog komt. Echt goed dat je deze stap hebt gezet, richting een mooier leven voor jezelf.
zaterdag 8 april 2023 om 00:37
Stom is dat hè, dan wil je niet voelen en ga je destructief gedrag vertonen.
Ik heb nog nooit drugs gebruikt en lust geen alcohol, God dank anders had ik waarschijnlijk ook elke dag aan de zuip gezeten. Ik schrijf nu iets kwetsbaar, maar ik heb dus last van dwanghandelingen daar ben ik mij bewust van en ik probeer het patroon te doorbreken, wat dus heel veel moeite kost. Als ik het hardop zou zeggen, moet ik er gewoon zelf om lachen zo debiel is het, als iemand anders mij zou vertellen wat ik heb, ja sorry, maar dan schiet ik echt in de lach. Hoop dat als het mij gelukt is om er mee te stoppen, dat ik er zelf ook se humor van kan inzien. Heeft iemand dat hier ook gehad?
Ik heb nog nooit drugs gebruikt en lust geen alcohol, God dank anders had ik waarschijnlijk ook elke dag aan de zuip gezeten. Ik schrijf nu iets kwetsbaar, maar ik heb dus last van dwanghandelingen daar ben ik mij bewust van en ik probeer het patroon te doorbreken, wat dus heel veel moeite kost. Als ik het hardop zou zeggen, moet ik er gewoon zelf om lachen zo debiel is het, als iemand anders mij zou vertellen wat ik heb, ja sorry, maar dan schiet ik echt in de lach. Hoop dat als het mij gelukt is om er mee te stoppen, dat ik er zelf ook se humor van kan inzien. Heeft iemand dat hier ook gehad?
zaterdag 8 april 2023 om 02:10
Grumpywoman ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen… Ik herken mezelf van lang geleden erin. En ik vraag me nu af wat iemand toen tegen me had kunnen zeggen om het gevoel lichter te maken, om het minder heftig en minder zwaar te maken. En ik weet het niet… Ik denk het gezien worden, het er mogen zijn vooral, dat dat toen voor mij veel had kunnen betekenen. Ik hoop dat je in je therapiegroep dat gevoel hebt, maar ook hier. Want je bent ontzettend welkom, met je hele zijn! Weet dat alsjeblieft!
BVJ, is het uiteindelijk eigenlijk niet allemaal hetzelfde? Middelenmisbruik, dwanghandelingen, automutilatie, of wat je dan ook maar doet om orde in de chaos van je hoofd te krijgen. Of eigenlijk om je hoofd af te sluiten van je lijf, want daar zitten al die heftige emoties die je niet aankunt en die je op wat voor manier dan ook probeert te onderdrukken. Alles om maar niet te hoeven voelen. En als iets werkt, of lijkt te werken, dan doe je dat dus opnieuw als het je dreigt te overweldigen. Want wat moet je anders? Het doorvoelen? Hóe dan? Hoe overleef je dat? Want er lijkt geen einde aan te komen. En als je nooit geleerd hebt dat op een gezonde manier te kunnen reguleren, dan gebruik je dus de manier die je kent. Want het helpt. Hoe slecht of wat dan ook het is.
En helaas kan ik nu geen mooie regulatiemethode delen die dit alles oplost… Al was het maar omdat ik zelf ook nog steeds vlucht in dingen die lijken te helpen. Op de korte termijn. In de valkuil trap van “liever fysieke pijn”. Het is zoeken naar iets dat helpt wat orde in de chaos te creëren: wandelen, mediteren, muziek maken, aarden, hardlopen, sporten, puzzelen, stofzuigen, wat dan ook. Iets dat je helpt je ademhaling onder controle te krijgen, je paniekmodus te temperen, rust te brengen in je lijf. In je hoofd. Iets om terug te keren naar het nu. Klinkt lekker zweverig, maar is wel de enige manier denk ik om er uiteindelijk mee om te kunnen gaan…
BVJ, is het uiteindelijk eigenlijk niet allemaal hetzelfde? Middelenmisbruik, dwanghandelingen, automutilatie, of wat je dan ook maar doet om orde in de chaos van je hoofd te krijgen. Of eigenlijk om je hoofd af te sluiten van je lijf, want daar zitten al die heftige emoties die je niet aankunt en die je op wat voor manier dan ook probeert te onderdrukken. Alles om maar niet te hoeven voelen. En als iets werkt, of lijkt te werken, dan doe je dat dus opnieuw als het je dreigt te overweldigen. Want wat moet je anders? Het doorvoelen? Hóe dan? Hoe overleef je dat? Want er lijkt geen einde aan te komen. En als je nooit geleerd hebt dat op een gezonde manier te kunnen reguleren, dan gebruik je dus de manier die je kent. Want het helpt. Hoe slecht of wat dan ook het is.
En helaas kan ik nu geen mooie regulatiemethode delen die dit alles oplost… Al was het maar omdat ik zelf ook nog steeds vlucht in dingen die lijken te helpen. Op de korte termijn. In de valkuil trap van “liever fysieke pijn”. Het is zoeken naar iets dat helpt wat orde in de chaos te creëren: wandelen, mediteren, muziek maken, aarden, hardlopen, sporten, puzzelen, stofzuigen, wat dan ook. Iets dat je helpt je ademhaling onder controle te krijgen, je paniekmodus te temperen, rust te brengen in je lijf. In je hoofd. Iets om terug te keren naar het nu. Klinkt lekker zweverig, maar is wel de enige manier denk ik om er uiteindelijk mee om te kunnen gaan…
zaterdag 8 april 2023 om 07:59
Grumpywoman schreef: ↑07-04-2023 23:37Ja dat heb ik ook. Zat me van de week serieus af te vragen of ik niet "te licht" ben voor schematherapie. Was voor mij de 1e groepssessie. Tot ik ineens keihard zat te janken. God, wat komt er veel drek naarboven...
En daarna het gevoel dat het mij toch niet gaat helpen, en dat ik het niet verdien. Omdat ik een waardeloze muts ben. Gelijk 's avonds een fles wijn naarbinnen getikt. En mijn pols ligt weer open.
Dus ik heb het wel nodig denk ik.
Want misschien kan ik leren om dan ooit toch wel tevreden zijn met mezelf. Ondanks alles.
O ja, dít herken ik! Van vroeger, dat deed ik ook.
Dwanggedachten, dwanghandelingen, zoals BVJ beschrijft had ik ook. Je kon het zo gek niet bedenken, ik verzon van alles om dat gevoel weg te krijgen of voor te zijn en het was allemaal destructief.
Therapie, maar ook meditatie, ontspanningsoefeningen, yoga en weet ik veel wat...ik heb het allemaal geprobeerd. En het maakte het voor mij alleen maar erger. Ik werd er alleen maar nóg angstiger en nóg ellendiger van. Want ik zette door, maar het werkte niet en hoe langer ik doorzette, des te machtelozer ik me ging voelen.
Ik ging me realiseren dat ik een hopeloos geval was en dat dat gevoel bij me hoorde. Dat ik het niet weg kon werken. En ik besloot erdoorheen te gaan leven.
Mijn methode was doelen stellen. Want ik stond hartstikke stil natuurlijk, ik kwam geen stap verder in het leven.
Mijn grootste doel was een normaal leven leiden. Dat moest ik in delen doen: mijn huis moest op orde, ik wilde het in ieder geval thuis gezellig hebben. Schoon en warm. Ik richtte me op dat doel, het was realiseerbaar. Gewoon wat kleine aanpassingen en ik was tevreden.
Met de orde in mijn huis voelde ik ruimte en energie om me op mijn opleiding te richten. Tweede doel. De colleges vond ik niet interessant, maar wel gezellig en ondanks dat de studie me niet "greep" (ik háát studeren) had mijn bul snel te pakken. Het was minder gemakkelijk dan het zo overkomt hoor, want ik moest natuurlijk wel studeren en dat deed ik vaak jankend van ellende. Maar het lukte me.
Eerder had ik al wat geschreven over de sportschool die mijn baken werd in plaats van de drank, de sigaretten en de kroeg.
En nog steeds had ik een moeilijk leven, maar het kwam steeds dichter bij "normaal".
Ook nu nog werk ik naar doelen toe. In deze periode ben ik bezig met het zoeken naar een klein koophuisje. Mijn kinderen wonen allemaal op zichzelf en ik woon te groot. Het is heel moeilijk om dierbare spullen weg te doen, maar ik doe het wel, want dat eigen huisje is nu mijn doel.
Het nastreven van dromen, het werken naar doelen toe houdt mij op de been. Als ik erg gespannen en angstig ben kan fitness me helpen: stoeien met gewichten vind ik leuk.
Maar "normaal" en evenwichtig zal ik nooit worden, niet vanbinnen. De angsten en de innerlijke strijd die jullie zo mooi beschrijven heb ik nog steeds, ik worstel er elke dag mee. Maar ik kan het meestal wel aan. Ik schop mezelf erdoorheen en ik doe wat het leven aan me vraagt. Dat probeer ik tenminste en soms lukt het me niet. Dan maak ik een pas op de plaats, ik verzin een doel en dan ga ik weer.
Ik voel me soms een paralympiër.
En soms een slaaf.
zaterdag 8 april 2023 om 08:11
O, en voor alle duidelijkheid: Als therapie werkt, of mindfulness, of wat dan ook, ga ermee door he? Ik bedoel niet te zeggen dat het anderen niet zal helpen, maar het heeft míj nooit geholpen. Kies iets wat bij je lijkt te passen.
Maar wanhoop niet wanneer je er geen baat bij blijkt te hebben.
Ik zal nooit zeggen dat het allemaal goed komt, dat is meestal niet zo. Maar je kunt het leven voor jezelf wel draaglijker, leefbaarder maken. Op je eigen manier.
Maar wanhoop niet wanneer je er geen baat bij blijkt te hebben.
Ik zal nooit zeggen dat het allemaal goed komt, dat is meestal niet zo. Maar je kunt het leven voor jezelf wel draaglijker, leefbaarder maken. Op je eigen manier.
zaterdag 8 april 2023 om 10:52
Maar Lieneke, als ik dit zo lees, en ik bedoel dit niet aanmatigend. Heeft de therapie je dan niet juist onzettend geholpen?
Aanvaarden dat je nu eenmaal een hopeloos geval bent en dan maar gaan leven.
Dat is wel hoe ik mijn therapie heb beleefd, in ieder geval. Ik herken die grote angst en wanhoop, en dat er helemaal niets van verlossing of redding is gekomen.
En jij bent daarin zelfs verder dan ik. Ik heb nog steeds grote moeite om te aanvaarden dat ik "een hopeloos geval" (eigenlijk: gewoon een mens) ben. En dat houdt me enorm tegen om mijn doelen te bereiken.
Dat stellen van een doel, het aangaan, dan maar met tranen en wanhoop, dat ken ik wel, van de paar kleine doelen die ik wél gesteld heb en waar ik me wél voor ingezet heb. Nouja klein, het ging over mijn gezondheid dus het is helemaal niet klein. Ik ben 25kg afgevallen, heb leren koken, ben gaan sporten, dat is niet gering. Ik heb mezelf discipline aangeleerd om post te openen en rekeningen op tijd te betalen, inzicht in mijn financiën te krijgen terwijl ik dacht dat ik cijferblind was, dat is niet gering. Ik ben mijn huishouden gaan organiseren, mijn vorige huis gaan inrichten, dat is niet klein.
Maar op andere gebieden ligt het alweer een poosje stil, en dool ik maar wat rond.
En dan zijn het toch wel weer de meditatie en mindfulness die me dichterbij dat gevoel van "een loser zijn" brengen, zodat ik vanuit mijn echte ware gevoelens weer kan bepalen wat nu belangrijk is voor mij.
Want wat prioriteit heeft, dat verlies ik telkens weer uit het oog. En dat frustreert enorm, dat lees je hier misschien wel doorheen zelfs. Ik voel me telkens weer helemaal terug bij af. En voel veel schaamte en schuld, die me verlammen en waardoor ik me terugtrek uit het sociale leven. Maar misschien is dat ook maar gewoon normaal, in een mensenleven.
Zonder die therapie was ik vanalles aan het doen wat mezelf en anderen sloopte, dus wat dat betreft heeft het me zeker wel geholpen. Maar ik moet mezelf wel nog steeds elke keer opnieuw uit de kramp halen. En oude overlevingsmechanismen blijven altijd klaarstaan om in te grijpen, en dat doen ze dus soms ook gewoon.
Aanvaarden dat je nu eenmaal een hopeloos geval bent en dan maar gaan leven.
Dat is wel hoe ik mijn therapie heb beleefd, in ieder geval. Ik herken die grote angst en wanhoop, en dat er helemaal niets van verlossing of redding is gekomen.
En jij bent daarin zelfs verder dan ik. Ik heb nog steeds grote moeite om te aanvaarden dat ik "een hopeloos geval" (eigenlijk: gewoon een mens) ben. En dat houdt me enorm tegen om mijn doelen te bereiken.
Dat stellen van een doel, het aangaan, dan maar met tranen en wanhoop, dat ken ik wel, van de paar kleine doelen die ik wél gesteld heb en waar ik me wél voor ingezet heb. Nouja klein, het ging over mijn gezondheid dus het is helemaal niet klein. Ik ben 25kg afgevallen, heb leren koken, ben gaan sporten, dat is niet gering. Ik heb mezelf discipline aangeleerd om post te openen en rekeningen op tijd te betalen, inzicht in mijn financiën te krijgen terwijl ik dacht dat ik cijferblind was, dat is niet gering. Ik ben mijn huishouden gaan organiseren, mijn vorige huis gaan inrichten, dat is niet klein.
Maar op andere gebieden ligt het alweer een poosje stil, en dool ik maar wat rond.
En dan zijn het toch wel weer de meditatie en mindfulness die me dichterbij dat gevoel van "een loser zijn" brengen, zodat ik vanuit mijn echte ware gevoelens weer kan bepalen wat nu belangrijk is voor mij.
Want wat prioriteit heeft, dat verlies ik telkens weer uit het oog. En dat frustreert enorm, dat lees je hier misschien wel doorheen zelfs. Ik voel me telkens weer helemaal terug bij af. En voel veel schaamte en schuld, die me verlammen en waardoor ik me terugtrek uit het sociale leven. Maar misschien is dat ook maar gewoon normaal, in een mensenleven.
Zonder die therapie was ik vanalles aan het doen wat mezelf en anderen sloopte, dus wat dat betreft heeft het me zeker wel geholpen. Maar ik moet mezelf wel nog steeds elke keer opnieuw uit de kramp halen. En oude overlevingsmechanismen blijven altijd klaarstaan om in te grijpen, en dat doen ze dus soms ook gewoon.
zaterdag 8 april 2023 om 10:53
Dit staat letterlijk als eerste zin in een boek over ACT (de therapievorm) dat ik laatst las. Dus volgens mij doe je het juist ontzettend goed.
zaterdag 8 april 2023 om 12:14
@Vage, voordat ik in therapie ging had ik al aanvaard dat ik een hopeloos geval ben, maar ik was een periode, niet eens zo heel lang geleden, zó ongelukkig dat ik mezelf niet meer vooruit kon krijgen. Dat was al een paar keer eerder in mijn leven gebeurd en dan ook echt op een dusdanige manier dat er een risico bestond dat ik er zonder hulp niet meer uit zou komen.
Ik heb niet het idee dat de therapieën me inzichten hebben gegeven, hooguit wat veertjes in mijn kont zodat ik heel even wat meer zelfvertrouwen voelde. En dat was net de aanzet die ik nodig had om weer op de rails te komen.
In groepstherapie zag ik mensen die het nog veel moeilijker leken te hebben dan ik, die helemaal op dood spoor leken te zitten. Dat was zo'n schok voor me dat ik mezelf gelukkig kon prijzen en zo weer verder kon.
Maar er is nooit iets essentieels veranderd door therapieën, ontspanningsoefeningen of schoppen onder mijn kont.
Het basisgevoel blijft hetzelfde. Er blijft altijd een risico dat ik stagneer of verzuip in een soort van zelfhaat.
Maar ik ben hard en daardoor ook weer lief voor mezelf. Omdat ik mezelf een gewoon leven gun pak ik mezelf keihard aan: Niet blijven hangen, maar DOEN!!!
En dan doe ik van alles wat ik van nature eigenlijk helemaal niet durf. Ik speel dat ik wel zelfvertrouwen heb en blijkbaar komt dat enigszins geloofwaardig over.
Toen ik koos voor lethargie en verdoving was ik wel meer mezelf ja. Zo voelde ik me, zo handelde ik ook. Het leek alsof ik gedoemd was om weg te kwijnen.
Maar dat wilde ik niet.
Ik heb niet het idee dat de therapieën me inzichten hebben gegeven, hooguit wat veertjes in mijn kont zodat ik heel even wat meer zelfvertrouwen voelde. En dat was net de aanzet die ik nodig had om weer op de rails te komen.
In groepstherapie zag ik mensen die het nog veel moeilijker leken te hebben dan ik, die helemaal op dood spoor leken te zitten. Dat was zo'n schok voor me dat ik mezelf gelukkig kon prijzen en zo weer verder kon.
Maar er is nooit iets essentieels veranderd door therapieën, ontspanningsoefeningen of schoppen onder mijn kont.
Het basisgevoel blijft hetzelfde. Er blijft altijd een risico dat ik stagneer of verzuip in een soort van zelfhaat.
Maar ik ben hard en daardoor ook weer lief voor mezelf. Omdat ik mezelf een gewoon leven gun pak ik mezelf keihard aan: Niet blijven hangen, maar DOEN!!!
En dan doe ik van alles wat ik van nature eigenlijk helemaal niet durf. Ik speel dat ik wel zelfvertrouwen heb en blijkbaar komt dat enigszins geloofwaardig over.
Toen ik koos voor lethargie en verdoving was ik wel meer mezelf ja. Zo voelde ik me, zo handelde ik ook. Het leek alsof ik gedoemd was om weg te kwijnen.
Maar dat wilde ik niet.
zaterdag 8 april 2023 om 16:29
Misschien is dat wel een goede om het maar gewoon te gaan aanvaarden.
Ik voel mij ook een hopeloos geval als ik dat de hele tijd ga voelen of tegen ga vechten, wordt het gevoel erger. Als je aanvaardt dat het nu eenmaal zo is, haalt dat een bepaalde druk er wel af, kan het niet omschrijven.
De periode dat je, je zelf niet vooruit kan krijgen heb ik dus ook en de enige manier voor mij is ook doelen stellen al zijn het hele kleine, je hebt wat afleiding bent trots als het afgevinkt is, het houdt mij voor nu even op de been.
Grappig ( eigenlijk niet) maar herken zo wat je schrijft Lieneke, therapieën hebben bij mij ook niets gedaan, kan komen omdat ik nooit de juiste hulp heb gehad, maar het heeft mij geen inzichten gegeven niets, alleen maar meer frustratie. Yoga ook geprobeerd, in een volle zaal met mensen die zwaar ademen ( trek ik heel slecht) op een panfluit muziekje en wierook lucht, de zon begroeten. Dat werkt bij mij dus averechts, ik word daar opgefokt van en heb dat juist na een les zin om de één na de ander te roken, omdat ik er zoveel stress van krijg.
Wat wel helpt is zien wat ik niet wil, zo was ik een tijd terug in een vervuild huis bij iemand die aan de drugs en alcohol de één na de ander aan het roken was, in mijn ogen dus iemand die het nog moeilijker heeft ( wat niet eens zo hoeft te zijn) maar dat zien was mezelf op de een of andere manier zien op een manier zoals ik dat niet wil. Dat brengt mij dan weer in actie, dan wil ik diegene helpen en mezelf, alles schoon fris, opruimen, aanpakken, hop vooruit!
Vage, Je kan het dus wel, je hebt met enorm succes spelen bereikt, kijk naar hoeveel je afgevallen bent, daar heb je doorzettingsvermogen voor nodig, dus de kracht zit wel in je. Als het nu stagneert, probeer dan net zoals ik weer kleine doelen te stellen opweg naar grotere doelen, maar laat het niet stil liggen. Je hebt laten zien dat je het kan, dus gaat het nu ook weer lukken.
Vannelle, Ja het is uiteindelijk allemaal hetzelfde. Om niet te voelen en enigszins nog te controle te houden.
De ene vorm heeft alleen wel zwaardere gevolgen dan de andere, mensen kunnen zichzelf echt de vernieling in helpen, door niet te willen voelen. Vind ik zo erg! Die dwanghandelingen van mij zijn een lachertje in vergelijking met de zwaardere problematiek, maar het is toch gewoon heel vervelend in mijn ogen debiel gedrag, wat lastig is om mee te stoppen zonder hulp. Toch lukt het mij het is al minder.
Ik voel mij ook een hopeloos geval als ik dat de hele tijd ga voelen of tegen ga vechten, wordt het gevoel erger. Als je aanvaardt dat het nu eenmaal zo is, haalt dat een bepaalde druk er wel af, kan het niet omschrijven.
De periode dat je, je zelf niet vooruit kan krijgen heb ik dus ook en de enige manier voor mij is ook doelen stellen al zijn het hele kleine, je hebt wat afleiding bent trots als het afgevinkt is, het houdt mij voor nu even op de been.
Grappig ( eigenlijk niet) maar herken zo wat je schrijft Lieneke, therapieën hebben bij mij ook niets gedaan, kan komen omdat ik nooit de juiste hulp heb gehad, maar het heeft mij geen inzichten gegeven niets, alleen maar meer frustratie. Yoga ook geprobeerd, in een volle zaal met mensen die zwaar ademen ( trek ik heel slecht) op een panfluit muziekje en wierook lucht, de zon begroeten. Dat werkt bij mij dus averechts, ik word daar opgefokt van en heb dat juist na een les zin om de één na de ander te roken, omdat ik er zoveel stress van krijg.
Wat wel helpt is zien wat ik niet wil, zo was ik een tijd terug in een vervuild huis bij iemand die aan de drugs en alcohol de één na de ander aan het roken was, in mijn ogen dus iemand die het nog moeilijker heeft ( wat niet eens zo hoeft te zijn) maar dat zien was mezelf op de een of andere manier zien op een manier zoals ik dat niet wil. Dat brengt mij dan weer in actie, dan wil ik diegene helpen en mezelf, alles schoon fris, opruimen, aanpakken, hop vooruit!
Vage, Je kan het dus wel, je hebt met enorm succes spelen bereikt, kijk naar hoeveel je afgevallen bent, daar heb je doorzettingsvermogen voor nodig, dus de kracht zit wel in je. Als het nu stagneert, probeer dan net zoals ik weer kleine doelen te stellen opweg naar grotere doelen, maar laat het niet stil liggen. Je hebt laten zien dat je het kan, dus gaat het nu ook weer lukken.
Vannelle, Ja het is uiteindelijk allemaal hetzelfde. Om niet te voelen en enigszins nog te controle te houden.
De ene vorm heeft alleen wel zwaardere gevolgen dan de andere, mensen kunnen zichzelf echt de vernieling in helpen, door niet te willen voelen. Vind ik zo erg! Die dwanghandelingen van mij zijn een lachertje in vergelijking met de zwaardere problematiek, maar het is toch gewoon heel vervelend in mijn ogen debiel gedrag, wat lastig is om mee te stoppen zonder hulp. Toch lukt het mij het is al minder.
zaterdag 8 april 2023 om 17:00
Volgens mij zijn jullie allemaal, stuk voor stuk, hartstikke goed bezig! Allemaal op eigen wijze, maar ook allemaal vóóruit. Soms stap terug, dan weer vooruit. En helpt iets niet, dan probeer je wat anders. Petje af juist!
En voor dat in beweging komen:
Het lastige met schoppen onder mijn hol geven vind ik altijd dat het soms wel en soms juist niet werkt. Als ik lamlendig ben, zware sluier voor de ogen, de duisternis in wil, dan helpt het heel erg om gewoon iets te gaan doen. Een boek pakken en gaan lezen: lukt het niet dan leg je het weer weg. Ga je de tuin in, of puzzelen, of wat ook. En zo probeer je wat op dat moment wél helpt. Want als ik niks probeer ga ik de hele dag op mezelf zitten fitten dat ik niks doe, waardeloos ben en maar proberen uit te vogelen aan de voorkant wat het beste zou zijn om te gaan doen. Dan is in beweging komen, hoe moeilijk ook, wel een manier om het te doorbreken, al is het maar even. Dus een schop onder mijn hol.
Maar vaak (vaker) helpt het me juist om mezelf toe te staan niets te doen. Om me te voelen zoals ik voel. Om mijn duizend-dingen-te-doen-lijstje links te laten liggen en alleen maar te doen waar ik zin in heb, wat goed voor me is op zo’n moment. Gaan wandelen zonder me proberen schuldig te voelen dat ik veel nuttigere dingen had kunnen gaan doen in de tuin; muziek maken, puzzelen, uit het raam kijken. Wat ook maar helpt op zo’n moment om iets voor míj te doen. Of juist niets. En dat geeft ruimte om later alsnog in beweging te komen. Niet omdat dat dan moet, maar omdat je ineens wél ideeën hebt over hoe je het zou kunnen aanvliegen, of omdat je ineens wel zin hebt, of de energie hebt een beginnetje te maken. Zo helpt mij bewust niets doen om toch iets te doen.
En dat hebben héél veel mensen steeds tegen me moeten zeggen; dat het oké is, dat ik voor mezelf mag zorgen, dat ik een hele nare tijd heb gehad en daarvan uit mag rusten, dat ik dat nodig heb en dat ik dat nodig mág hebben. En nog steeds geloof ik dat niet altijd per se (lees: moet ik altijd heel hard blijven roepen dat het écht oké is om te doen). Maar ernaar handelen en mijn best doen me op die momenten niet schuldig te voelen (door te denken aan wat tegen me gezegd werd) helpt al om het beter te doen. En om dus ruimte te creëren. Dat is een begin.
En voor dat in beweging komen:
Het lastige met schoppen onder mijn hol geven vind ik altijd dat het soms wel en soms juist niet werkt. Als ik lamlendig ben, zware sluier voor de ogen, de duisternis in wil, dan helpt het heel erg om gewoon iets te gaan doen. Een boek pakken en gaan lezen: lukt het niet dan leg je het weer weg. Ga je de tuin in, of puzzelen, of wat ook. En zo probeer je wat op dat moment wél helpt. Want als ik niks probeer ga ik de hele dag op mezelf zitten fitten dat ik niks doe, waardeloos ben en maar proberen uit te vogelen aan de voorkant wat het beste zou zijn om te gaan doen. Dan is in beweging komen, hoe moeilijk ook, wel een manier om het te doorbreken, al is het maar even. Dus een schop onder mijn hol.
Maar vaak (vaker) helpt het me juist om mezelf toe te staan niets te doen. Om me te voelen zoals ik voel. Om mijn duizend-dingen-te-doen-lijstje links te laten liggen en alleen maar te doen waar ik zin in heb, wat goed voor me is op zo’n moment. Gaan wandelen zonder me proberen schuldig te voelen dat ik veel nuttigere dingen had kunnen gaan doen in de tuin; muziek maken, puzzelen, uit het raam kijken. Wat ook maar helpt op zo’n moment om iets voor míj te doen. Of juist niets. En dat geeft ruimte om later alsnog in beweging te komen. Niet omdat dat dan moet, maar omdat je ineens wél ideeën hebt over hoe je het zou kunnen aanvliegen, of omdat je ineens wel zin hebt, of de energie hebt een beginnetje te maken. Zo helpt mij bewust niets doen om toch iets te doen.
En dat hebben héél veel mensen steeds tegen me moeten zeggen; dat het oké is, dat ik voor mezelf mag zorgen, dat ik een hele nare tijd heb gehad en daarvan uit mag rusten, dat ik dat nodig heb en dat ik dat nodig mág hebben. En nog steeds geloof ik dat niet altijd per se (lees: moet ik altijd heel hard blijven roepen dat het écht oké is om te doen). Maar ernaar handelen en mijn best doen me op die momenten niet schuldig te voelen (door te denken aan wat tegen me gezegd werd) helpt al om het beter te doen. En om dus ruimte te creëren. Dat is een begin.
zondag 9 april 2023 om 00:04
Heb net gelezen wat schematheraphie een beetje inhoudt. Dat soort theraphie heb ik nooit gehad, lijkt wel een serieuze aanpak. Bij mij is er altijd maar wat aangekloot, wat natuurlijk geen zoden aan de dijk zet.
Heb jij die theraphie vorm ook geprobeerd Lieneke? Omdat jij ook schreef dat je geen inzichten hebt gekregen door theraphie.
Ik probeer de situatie te aanvaarden en stap voor stap vooruit te gaan, maar zo in mijn eentje zoals jij, ik weet niet of ik dat kan. Ik zou zo graag het vertrouwen willen hebben, dat iets wel werkt een vorm die wel aanslaat.
Grumpy, ik vind het fijn dat je hier mee wil schrijven en ben benieuwd wat dit met je gaat doen. Het lijkt mij een heftig proces waar je door heen gaat, ik wens je heel veel succes komende tijd, op naar iets meer verlichting voor jou.
Heb jij die theraphie vorm ook geprobeerd Lieneke? Omdat jij ook schreef dat je geen inzichten hebt gekregen door theraphie.
Ik probeer de situatie te aanvaarden en stap voor stap vooruit te gaan, maar zo in mijn eentje zoals jij, ik weet niet of ik dat kan. Ik zou zo graag het vertrouwen willen hebben, dat iets wel werkt een vorm die wel aanslaat.
Grumpy, ik vind het fijn dat je hier mee wil schrijven en ben benieuwd wat dit met je gaat doen. Het lijkt mij een heftig proces waar je door heen gaat, ik wens je heel veel succes komende tijd, op naar iets meer verlichting voor jou.
zondag 9 april 2023 om 07:53
@BVJ, ik heb schematherapie gehad. Volgens mij is het een prima therapie en veel mensen hebben er absoluut baat bij. Maar het bracht me niet tot nieuwe inzichten.
Je wordt eigenlijk van alle kanten "aangepakt" en veel patiënten (ik heb het gehad in het ziekenhuis) ervaren aha-erlebnissen waarna ze draad weer op kunnen pakken.
Wat jij schrijft over de meer spirituele methodes: daar heb ik zo om moeten lachen. Ik heb dat precies zo: leg me op een matje, laat zachte panfluitmuziek horen, af en toe een klankschaalgong en fluister dat ik me moet richten op mijn tenen en dan mijn kuiten....dat is nou juist dé manier om mij volledig te laten flippen.
Je wordt eigenlijk van alle kanten "aangepakt" en veel patiënten (ik heb het gehad in het ziekenhuis) ervaren aha-erlebnissen waarna ze draad weer op kunnen pakken.
Wat jij schrijft over de meer spirituele methodes: daar heb ik zo om moeten lachen. Ik heb dat precies zo: leg me op een matje, laat zachte panfluitmuziek horen, af en toe een klankschaalgong en fluister dat ik me moet richten op mijn tenen en dan mijn kuiten....dat is nou juist dé manier om mij volledig te laten flippen.
zondag 9 april 2023 om 11:07
Wat een mooie dingen zijn er weer geschreven. Blij dat je er weer bent Vannelle en fijn dat jij ook meeschrijft grumpy.
Hier gaat het op het moment niet heel erg super. Een erg vol hoofd en veel stress, waardoor alle onzekerheden dubbel zo hard binnenkomen. Soms vind ik dat wel lastig. Het 'gewone' leven is al pittig genoeg, met alles wat je tegenwoordig op je afgevuurd krijgt. Dat lage zelfbeeld zorgt voor een extra 'last'. Merk ook dat ik na een dag werken, echt gevloerd ben.
Ik heb ook schematherapie gehad. Bij mij zijn de therapieën achteraf te cognitief geweest. Verstandelijk weet ik wel dat wat ik denk, niet de realiteit is, maar zo voelt het niet. Dat basisgevoel zoals jij het beschrijft Lieneke, heb ik precies zo. Ik ben nog niet zo ver als jou dat ik me erbij neerleg dat dit het is. Ik zit in een strijd, en probeer mijn eigen weg te vinden in het verwerken van zaken uit het verleden. Of dit tegen beter weten in is, weet ik niet, dat zal moeten blijken.
Jouw woorden zijn mooi Lieneke, hoe empathisch en mensenlievend we zijn naar elkaar. Kunnen we dit niet wat meer naar onszelf tonen vraag ik me dan af. Ook al ben ik niet die uitbundige, extraverte vogel die ik eigenlijk wil zijn, kan ik de bedachtzame, zachtaardige vleermuis in mij niet wat meer gaan koesteren.
Ik heb jouw podcast tip geluisterd Vannelle over patronen loslaten. Ik heb er mooie dingen uit kunnen halen, zoals het opzoeken van een foto van jezelf als klein kind. Dit kan denk ik helpen in meer compassie naar jezelf voelen. Ik zit te bedenken wat ik je kan schrijven om je ervan te overtuigen dat je therapie verdient. Maar ik begrijp dat wat ik ook schrijf, het voor jou niet zo voelt. Soms bedenk ik mij wat ik tegen mezelf zou zeggen als ik ouder ben, een oud, wijs en grijs vrouwtje ben, en terugkijk naar het moment dat ik nu leef. Wat zou je dan tegen jezelf zeggen? Zou je dan zeggen, neem geen ruimte in, of zou je iets meer milds kunnen zeggen zoals "ook al voelt het niet zo, je verdient het om in therapie te gaan, net zoals ieder ander die aan het worstelen is met het leven".
Wat een mooie symboliek Vage het getal 444. Zo voelt het voor mij ook, allemaal onzichtbare engelen op dit topic die elkaars strijd begrijpen en elkaar een steun in de rug geven.
Ik heb dat ook wat jij schrijft BvJ dat ik iets heb aan alles wat jullie schrijven. Ik ga er soms echt even voor zitten om alles goed door te lezen, en het geeft inderdaad stof tot nadenken. Wat goed dat je nu beter voor jezelf zorgt. Had jij laatst niet geschreven over een leuke ontmoeting op straat, of was dat een andere forummer? Heb je die vrouw nog gesproken?
Hier gaat het op het moment niet heel erg super. Een erg vol hoofd en veel stress, waardoor alle onzekerheden dubbel zo hard binnenkomen. Soms vind ik dat wel lastig. Het 'gewone' leven is al pittig genoeg, met alles wat je tegenwoordig op je afgevuurd krijgt. Dat lage zelfbeeld zorgt voor een extra 'last'. Merk ook dat ik na een dag werken, echt gevloerd ben.
Ik heb ook schematherapie gehad. Bij mij zijn de therapieën achteraf te cognitief geweest. Verstandelijk weet ik wel dat wat ik denk, niet de realiteit is, maar zo voelt het niet. Dat basisgevoel zoals jij het beschrijft Lieneke, heb ik precies zo. Ik ben nog niet zo ver als jou dat ik me erbij neerleg dat dit het is. Ik zit in een strijd, en probeer mijn eigen weg te vinden in het verwerken van zaken uit het verleden. Of dit tegen beter weten in is, weet ik niet, dat zal moeten blijken.
Jouw woorden zijn mooi Lieneke, hoe empathisch en mensenlievend we zijn naar elkaar. Kunnen we dit niet wat meer naar onszelf tonen vraag ik me dan af. Ook al ben ik niet die uitbundige, extraverte vogel die ik eigenlijk wil zijn, kan ik de bedachtzame, zachtaardige vleermuis in mij niet wat meer gaan koesteren.
Ik heb jouw podcast tip geluisterd Vannelle over patronen loslaten. Ik heb er mooie dingen uit kunnen halen, zoals het opzoeken van een foto van jezelf als klein kind. Dit kan denk ik helpen in meer compassie naar jezelf voelen. Ik zit te bedenken wat ik je kan schrijven om je ervan te overtuigen dat je therapie verdient. Maar ik begrijp dat wat ik ook schrijf, het voor jou niet zo voelt. Soms bedenk ik mij wat ik tegen mezelf zou zeggen als ik ouder ben, een oud, wijs en grijs vrouwtje ben, en terugkijk naar het moment dat ik nu leef. Wat zou je dan tegen jezelf zeggen? Zou je dan zeggen, neem geen ruimte in, of zou je iets meer milds kunnen zeggen zoals "ook al voelt het niet zo, je verdient het om in therapie te gaan, net zoals ieder ander die aan het worstelen is met het leven".
Wat een mooie symboliek Vage het getal 444. Zo voelt het voor mij ook, allemaal onzichtbare engelen op dit topic die elkaars strijd begrijpen en elkaar een steun in de rug geven.
Ik heb dat ook wat jij schrijft BvJ dat ik iets heb aan alles wat jullie schrijven. Ik ga er soms echt even voor zitten om alles goed door te lezen, en het geeft inderdaad stof tot nadenken. Wat goed dat je nu beter voor jezelf zorgt. Had jij laatst niet geschreven over een leuke ontmoeting op straat, of was dat een andere forummer? Heb je die vrouw nog gesproken?
zondag 9 april 2023 om 18:12
@Lieneke, Bedankt voor je antwoord.
Dan weet ik ook niet of schematheraphie iets voor mij is, ik denk er nog eens over. Bij mij is dat aha stukje nooit gevallen door andere, ik ben mij heel erg bewust van mezelf en waarom ik bepaalde dingen doe, alleen nu nog patronen doorbreken en dat is lastig.
Haha, moet ook om jou lachen, dat jij dus ook niet lekker gaat op een rustig panfluitnuziekje en klankschaalgong.
En idd die rustige fluister toon:" adem ontspannen in door je buik en ontspannen uit". Ik ben gvd helemaal niet ontspannen! Iedereen lijkt daar dan heel zen te liggen op zijn yoga matje en ik denk alleen maar bij mezelf, trek straks al die yoga matjes onder iedereen vandaan en mat heel de tent af, met je ontspannen rustgevende gefluister! Heb het tien lessen geprobeerd, geen succes! Ik heb dat toen wel tegen de yoga lerares verteld, dat er bij mij een lichtelijk aggresief gevoel naar boven kwam elke keer, dat vond zij een vorm van emotie. Ja, dat begrijp ik ook wel dat, dat een vorm van emotie is, maar dan moet je niet willen.
Dan weet ik ook niet of schematheraphie iets voor mij is, ik denk er nog eens over. Bij mij is dat aha stukje nooit gevallen door andere, ik ben mij heel erg bewust van mezelf en waarom ik bepaalde dingen doe, alleen nu nog patronen doorbreken en dat is lastig.
Haha, moet ook om jou lachen, dat jij dus ook niet lekker gaat op een rustig panfluitnuziekje en klankschaalgong.
En idd die rustige fluister toon:" adem ontspannen in door je buik en ontspannen uit". Ik ben gvd helemaal niet ontspannen! Iedereen lijkt daar dan heel zen te liggen op zijn yoga matje en ik denk alleen maar bij mezelf, trek straks al die yoga matjes onder iedereen vandaan en mat heel de tent af, met je ontspannen rustgevende gefluister! Heb het tien lessen geprobeerd, geen succes! Ik heb dat toen wel tegen de yoga lerares verteld, dat er bij mij een lichtelijk aggresief gevoel naar boven kwam elke keer, dat vond zij een vorm van emotie. Ja, dat begrijp ik ook wel dat, dat een vorm van emotie is, maar dan moet je niet willen.
zondag 9 april 2023 om 18:24
@ Kastje, jammer dat het even wat minder gaat. Wat zou jij kunnen laten ontspannen als je zoveel stress ervaart? Wat heb je nodig van jezelf of een ander?
Fijn dat jij ook je ervaring over schematheraphie schreef te cognitief dus, verstandelijk weet ik het bij mezelf ook wel net als jij, alleen het zelf toepassen en oplossen is moeilijk.
Ja, geloof dat ik dat wel was van een leuke ontmoeting op straat. Een tijd geleden met een super leuke mevrouw met hond? We hadden toen afgesproken om samen een keer te gaan wandelen ( geen nummers uitgewisseld) als we elkaar spontaan weer tegen kwamen en toen schreef iemand hier, zul je zien dat je haar een tijd niet tegen komt, nou dat was ook het geval, haha! Maar toevallig afgelopen maand een paar keer en gisteren, heb er weer uitgebreid mee gekletst en gezegd dat als ze langs mijn huis loopt en ze zin heeft in een kop koffie of thee, ze altijd welkom is!
Fijn dat jij ook je ervaring over schematheraphie schreef te cognitief dus, verstandelijk weet ik het bij mezelf ook wel net als jij, alleen het zelf toepassen en oplossen is moeilijk.
Ja, geloof dat ik dat wel was van een leuke ontmoeting op straat. Een tijd geleden met een super leuke mevrouw met hond? We hadden toen afgesproken om samen een keer te gaan wandelen ( geen nummers uitgewisseld) als we elkaar spontaan weer tegen kwamen en toen schreef iemand hier, zul je zien dat je haar een tijd niet tegen komt, nou dat was ook het geval, haha! Maar toevallig afgelopen maand een paar keer en gisteren, heb er weer uitgebreid mee gekletst en gezegd dat als ze langs mijn huis loopt en ze zin heeft in een kop koffie of thee, ze altijd welkom is!
zondag 9 april 2023 om 19:23
Wat goed BVJ, zo’n opening creëren met die vrouw!
(En vooral niet aan jezelf gaan twijfelen als ze maar niet komt… Ik heb precies zo’n uitnodiging van iemand die ik af en toe tegenkom met wandelen. Maar ik durf nooit aan te bellen… Want dan dring je je op, neem je ruimte in enzo… Dat ligt écht niet aan haar!! En dus ook echt niet aan jou als die mevrouw dat ook zo heeft!)
Voor wat betreft het te cognitief zijn misschien van schematherapie en dat het daardoor niet zou helpen: ik denk dat wat voor vorm dan ook je al zou kunnen helpen om vooruit te komen. De theorie ken je, zeg je, alleen die praktijk… Volgens mij is het juist die praktijk waar een therapeut je mee op weg kan helpen: kleine stapjes de goede kant uit. Ervaren wat er misgaat en het daar met de therapeut over kunnen hebben, zodat je de route aan kunt passen, of andere dingen kunt proberen. Als je het allemaal zelf probeert dan wil je al gauw te veel, dan zet je veel te grote passen, en is de neiging om af te haken groot als er eens iets niet goed gaat.
Het zijn de kleine dingen die het doen. En dat verlies je nogal eens uit het oog als je het allemaal zelf op wilt knappen… Denk ik…
Kaatje, wat lief dat je aan me denkt. Ik hoop dat je wat rust kunt vinden. Kunnen wij daar hier iets in voor je betekenen?
Ik weet dat ik therapie “verdien” (wat niet waar is, want met dat ik dat schrijf gebeurt er een boel in mijn hoofd), maar het is eigenlijk precies wat ik BVJ net probeerde te zeggen… kleine stapjes, je hoeft het niet alleen te doen… Maar ik verzand in het vooraf precies moeten weten wát ik dan moet gaan doen en hoe en bij wie. Eigenlijk precies wat BVJ beschrijft. Het is de grootste kunst misschien om dat los te laten. Een beetje wat ik eerder schreef: probeer wat uit, je merkt vanzelf of het wat is of niet. En zo niet, dan doe je wat anders. Misschien is het een kwestie van jezelf gunnen dat je wat probeert. En jezelf ook toestaan dat je daarin misschien een verkeerde keuze maakt. En dat je dat kunt herstellen.
(En vooral niet aan jezelf gaan twijfelen als ze maar niet komt… Ik heb precies zo’n uitnodiging van iemand die ik af en toe tegenkom met wandelen. Maar ik durf nooit aan te bellen… Want dan dring je je op, neem je ruimte in enzo… Dat ligt écht niet aan haar!! En dus ook echt niet aan jou als die mevrouw dat ook zo heeft!)
Voor wat betreft het te cognitief zijn misschien van schematherapie en dat het daardoor niet zou helpen: ik denk dat wat voor vorm dan ook je al zou kunnen helpen om vooruit te komen. De theorie ken je, zeg je, alleen die praktijk… Volgens mij is het juist die praktijk waar een therapeut je mee op weg kan helpen: kleine stapjes de goede kant uit. Ervaren wat er misgaat en het daar met de therapeut over kunnen hebben, zodat je de route aan kunt passen, of andere dingen kunt proberen. Als je het allemaal zelf probeert dan wil je al gauw te veel, dan zet je veel te grote passen, en is de neiging om af te haken groot als er eens iets niet goed gaat.
Het zijn de kleine dingen die het doen. En dat verlies je nogal eens uit het oog als je het allemaal zelf op wilt knappen… Denk ik…
Kaatje, wat lief dat je aan me denkt. Ik hoop dat je wat rust kunt vinden. Kunnen wij daar hier iets in voor je betekenen?
Ik weet dat ik therapie “verdien” (wat niet waar is, want met dat ik dat schrijf gebeurt er een boel in mijn hoofd), maar het is eigenlijk precies wat ik BVJ net probeerde te zeggen… kleine stapjes, je hoeft het niet alleen te doen… Maar ik verzand in het vooraf precies moeten weten wát ik dan moet gaan doen en hoe en bij wie. Eigenlijk precies wat BVJ beschrijft. Het is de grootste kunst misschien om dat los te laten. Een beetje wat ik eerder schreef: probeer wat uit, je merkt vanzelf of het wat is of niet. En zo niet, dan doe je wat anders. Misschien is het een kwestie van jezelf gunnen dat je wat probeert. En jezelf ook toestaan dat je daarin misschien een verkeerde keuze maakt. En dat je dat kunt herstellen.
zondag 9 april 2023 om 19:40
Waar ik wel ontspannen van word, is rustig met gewichtjes trainen. Dat deed ik vroeger bij de sportschool, daar liep in die tijd een woest aantrekkelijke jongen stage. Hij vroeg op een dag aan mij of ik het leuk zou vinden als hij mij in de avond wat gratis boks lesjes mocht geven voor zijn stage opdracht. Zo gezegd zo gedaan, elke donderdag avond ging ik samen met hem in het kleinste zaaltje van de sportschool boksen. Ik weet niet wat er met deze jongen was, maar tijdens het boksen wist hij mij met een bepaalde blik aan te kijken, waar zelfs een aseksueel persoon totaal week van zou worden. De laatste les was aangebroken, het was net voor kerst ijs koud buiten ( ik had eigenlijk geen zin) toch gegaan. Hij keek mij weer heel de les met die intense blik aan en zei: " ik zal jou eens lekker warm maken, nu het buiten zo koud is". Ik dacht prima, zocht er niets achter! Tot dat de les klaar was, hij mij uit het niets optilde en op een blok zetten, zodat we even hoog waren....hij mij aankeek en hartstochtelijk uitgebreid begon te zoenen, op de achtergrond schenen de treurige lichten van de gekleurde disco verlichting in het kleine zaaltje.
Toen ik naar huis liep knipoogde de receptioniste, hing een camera in het zaaltje dus die heeft alles gezien, beetje jammer! Maar ik kan jullie vertellen, hier kon geen yoga lesje tegen op, totaal ontspannen thuis gekomen.
Ontspanning voor BVJ:)
Toen ik naar huis liep knipoogde de receptioniste, hing een camera in het zaaltje dus die heeft alles gezien, beetje jammer! Maar ik kan jullie vertellen, hier kon geen yoga lesje tegen op, totaal ontspannen thuis gekomen.
Ontspanning voor BVJ:)
bloemetjesvoorjou wijzigde dit bericht op 09-04-2023 21:43
0.11% gewijzigd
zondag 9 april 2023 om 20:57
Wat je zo lief naar Kaatje schrijft, geldt ook voor jou en mij. Wij hoeven het ook niet alleen te doen, maar het is nog een beetje zoeken hè? Kleine stapjes niet te veel van jezelf verwachten, wat je eigenlijk wel moet van jezelf, maar dan stagneert het weer. Het is lastig allemaal! Heel fijn dat je weer mee schrijft, was sneller dan verwacht
.
Alles op jou tijd, neem hier de ruimte die je wil als je de brief durft te laten vallen, is het voor ons allemaal fijn, zo niet ook goed. Alles in jouw tempo en jouw tijd, alles is goed vanuit ons, nu vanuit jezelf nog.
Ik weet het dat de stap voor die lieve mevrouw met hond misschien moeilijk is om aan te bellen, ik ben ook net zoals jij, als iemand dat aan mij vraagt doe ik het ook niet, durf ik dan niet ofzo!
Misschien als ze een keer langs loopt en ik toevallig buiten ben en het nog een keer vraag het makkelijk is voor ons alletwee, het komt wel een keer of niet alles is prima ik heb geen verwachtingen naar haar, is een hele aardige vrouw met een ontzettend leuke hond.
.Alles op jou tijd, neem hier de ruimte die je wil als je de brief durft te laten vallen, is het voor ons allemaal fijn, zo niet ook goed. Alles in jouw tempo en jouw tijd, alles is goed vanuit ons, nu vanuit jezelf nog.
Ik weet het dat de stap voor die lieve mevrouw met hond misschien moeilijk is om aan te bellen, ik ben ook net zoals jij, als iemand dat aan mij vraagt doe ik het ook niet, durf ik dan niet ofzo!
Misschien als ze een keer langs loopt en ik toevallig buiten ben en het nog een keer vraag het makkelijk is voor ons alletwee, het komt wel een keer of niet alles is prima ik heb geen verwachtingen naar haar, is een hele aardige vrouw met een ontzettend leuke hond.
zondag 9 april 2023 om 22:35
Wat een lieve reacties Bvj en Vannelle 
Ik moet zeggen dat het me al hielp om hier vanochtend te posten. Je zet zo toch een paar dingen op een rij. Verder heb ik het een beetje rustig aan kunnen doen vandaag, dat helpt ook. En ik heb een schermafbeelding van een vleermuis op mijn telefoon gezet (de liefste die ik kon vinden, want de meeste zijn best creepy), zodat ik mezelf eraan herinneren om de vleermuis in mijzelf te koesteren. Ik denk dat dat voor mij de komende tijd het onderwerp wordt waar ik stapjes in wil zetten. Dingen in kleine stapjes aangaan is denk ik zeker belangrijk voor ons allemaal. Hoe sneller je wil, hoe meer gefrustreerder je wordt.
Wat betreft schematherapie denk ik dat het ook heel erg scheelt welke therapeut je treft. De ene werkt wat meer rationeel dan de ander.
Vannelle, eigenlijk is de therapie al begonnen zodra je de stap zou nemen om je verwachtingen los te laten en een therapeut benadert. Dan zet je stappen die tegen je patroon ingaan, en dat is waar therapie om draait. Wel denk ik dat je vooraf orienteren niet verkeerd is. Er zijn zoveel verschillende therapieen. Misschien kan je HAP je daarin ook adviseren.
Wat leuk joh Bvj dat je die vrouw weer gesproken hebt. Al blijft het bij gesprekjes op straat, dat kan je al zo goed doen. En wie weet komt wel een keer de gelegenheid dat jullie een drankje kunnen gaan doen. Fijn in elk geval dat je er zo ontspannen in staat. Ik heb ook een uitnodiging van een buurvrouw gekregen, ook een heel aardige vrouw. Ik zit te bedenken waarom ik daar nog niet op in ben gegaan. Ik denk de drukte, en wat huiverig om zomaar aan te bellen. Maar soms is dat ook wel een te gemakkelijk excuus. En wat een verhaal over die jongen in de sportschool. Heerlijk zulke herinneringen!
Ik moet zeggen dat het me al hielp om hier vanochtend te posten. Je zet zo toch een paar dingen op een rij. Verder heb ik het een beetje rustig aan kunnen doen vandaag, dat helpt ook. En ik heb een schermafbeelding van een vleermuis op mijn telefoon gezet (de liefste die ik kon vinden, want de meeste zijn best creepy), zodat ik mezelf eraan herinneren om de vleermuis in mijzelf te koesteren. Ik denk dat dat voor mij de komende tijd het onderwerp wordt waar ik stapjes in wil zetten. Dingen in kleine stapjes aangaan is denk ik zeker belangrijk voor ons allemaal. Hoe sneller je wil, hoe meer gefrustreerder je wordt. Wat betreft schematherapie denk ik dat het ook heel erg scheelt welke therapeut je treft. De ene werkt wat meer rationeel dan de ander.
Vannelle, eigenlijk is de therapie al begonnen zodra je de stap zou nemen om je verwachtingen los te laten en een therapeut benadert. Dan zet je stappen die tegen je patroon ingaan, en dat is waar therapie om draait. Wel denk ik dat je vooraf orienteren niet verkeerd is. Er zijn zoveel verschillende therapieen. Misschien kan je HAP je daarin ook adviseren.
Wat leuk joh Bvj dat je die vrouw weer gesproken hebt. Al blijft het bij gesprekjes op straat, dat kan je al zo goed doen. En wie weet komt wel een keer de gelegenheid dat jullie een drankje kunnen gaan doen. Fijn in elk geval dat je er zo ontspannen in staat. Ik heb ook een uitnodiging van een buurvrouw gekregen, ook een heel aardige vrouw. Ik zit te bedenken waarom ik daar nog niet op in ben gegaan. Ik denk de drukte, en wat huiverig om zomaar aan te bellen. Maar soms is dat ook wel een te gemakkelijk excuus. En wat een verhaal over die jongen in de sportschool. Heerlijk zulke herinneringen!
maandag 10 april 2023 om 00:01
Kaatje, Fijn dat je het een beetje rustig aan hebt kunnen doen vandaag! Ik denk dat wat je schrijft het beste is voor ons allemaal, dingen in kleine stapjes aangaan. Onze hoofden zitten zo vol gedachten snel willen en moeten van onszelf, veel stress ervaren. Waardoor je juist langer stil staat, hoe drukker het hoofd is en hoe meer je daar mee bezig bent, hoe minder ben je in het hier en nu stapjes vooruit aan het maken.
Ik kan mij ook heel druk maken en gestresst voelen in mijn hoofd, maar dat brengt mij niet verder, dan wordt het allemaal teveel en ga ik juist stil staan. Alles wat je te snel en gehaast doet, heeft uiteindelijk minder resultaat dat langzaam en bedachtzaam. Als ik snel strijk omdat ik van mezelf gehaast de stapel weg moet strijken, is het eind resultaat een gekeuikelde stapel kleding waarin ik moet lopen. Strijk ik langzaam en bedachtzaam beetje bij beetje dan is het resultaat beter en loop ik er kreukel vrij bij. Dit gaat natuurlijk niet over strijken, maar dat we er allemaal iets zorgelozer bij willen lopen, minder in de kreukels.
En dat ontspannen 'vrije zorgeloze' gevoel willen. Dat voorbeeld van de sportschool, was even een herinnering en even iets luchtigs tussen door, maar leren echt ontspannen in het hoofd is voor ons allemaal een serieus iets.
Grappig, dat jij naar die mevrouw vroeg. Ik was het al vergeten dat ik het hier gepost had. Ook ik heb al een jaar een uitnodiging van een buurman staan en ik ga ook niet. Dus Vannelle jij en ik, vertonen alle drie hetzelfde gedrag wat dat betreft. Alles houd mij tegen om te gaan, ga er dan tegen op zien maar het groter in mijn hoofd dat, dat het is en dan ga ik uiteindelijk niet. Terwijl dit eigenlijk nergens over gaat, maar zo heb ik dat dus ook met grotere dingen, dat ik ergens zo tegen op ga zien iets groter maak en dan niet meer durf. Ervaren jullie dat ook met andere dingen? Dat je leuke dingen aangeboden krijgt, maar iets laat je op de één of andere manier tegenhouden om het daadwerkelijk te gaan doen. Uitstel gedrag en van uitstel komt afstel, zo heb ik best veel 'leuke' dingen laten lopen. Voelde mezelf niet goed genoeg ( bepaalde opdrachten) of gedachten dat kan ik toch niet, dus laat maar zitten. Vanaf nu is het stapje voor stapje mijn kreukels strak strijken en 'gewoon' gaan doen in het hier en nu.
Maar eerlijk is eerlijk als ik nu voorstel dat we alledrie komende week ingaan op de uitnodigingen die we hebben gekregen, haken we denk ik alle drie af? Wat is dat toch met niet durven?
Ik kan mij ook heel druk maken en gestresst voelen in mijn hoofd, maar dat brengt mij niet verder, dan wordt het allemaal teveel en ga ik juist stil staan. Alles wat je te snel en gehaast doet, heeft uiteindelijk minder resultaat dat langzaam en bedachtzaam. Als ik snel strijk omdat ik van mezelf gehaast de stapel weg moet strijken, is het eind resultaat een gekeuikelde stapel kleding waarin ik moet lopen. Strijk ik langzaam en bedachtzaam beetje bij beetje dan is het resultaat beter en loop ik er kreukel vrij bij. Dit gaat natuurlijk niet over strijken, maar dat we er allemaal iets zorgelozer bij willen lopen, minder in de kreukels.
En dat ontspannen 'vrije zorgeloze' gevoel willen. Dat voorbeeld van de sportschool, was even een herinnering en even iets luchtigs tussen door, maar leren echt ontspannen in het hoofd is voor ons allemaal een serieus iets.
Grappig, dat jij naar die mevrouw vroeg. Ik was het al vergeten dat ik het hier gepost had. Ook ik heb al een jaar een uitnodiging van een buurman staan en ik ga ook niet. Dus Vannelle jij en ik, vertonen alle drie hetzelfde gedrag wat dat betreft. Alles houd mij tegen om te gaan, ga er dan tegen op zien maar het groter in mijn hoofd dat, dat het is en dan ga ik uiteindelijk niet. Terwijl dit eigenlijk nergens over gaat, maar zo heb ik dat dus ook met grotere dingen, dat ik ergens zo tegen op ga zien iets groter maak en dan niet meer durf. Ervaren jullie dat ook met andere dingen? Dat je leuke dingen aangeboden krijgt, maar iets laat je op de één of andere manier tegenhouden om het daadwerkelijk te gaan doen. Uitstel gedrag en van uitstel komt afstel, zo heb ik best veel 'leuke' dingen laten lopen. Voelde mezelf niet goed genoeg ( bepaalde opdrachten) of gedachten dat kan ik toch niet, dus laat maar zitten. Vanaf nu is het stapje voor stapje mijn kreukels strak strijken en 'gewoon' gaan doen in het hier en nu.
Maar eerlijk is eerlijk als ik nu voorstel dat we alledrie komende week ingaan op de uitnodigingen die we hebben gekregen, haken we denk ik alle drie af? Wat is dat toch met niet durven?
maandag 10 april 2023 om 00:17
Misschien wel het vanuit vroeger alles goed moeten doen veeleisendheid vanuit onze ouders heel veel druk erop. En zelf zo perfectionistisch zijn, dat je alles zo goed mogelijk wil doen en het daarom maar opgeeft, omdat het teveel stress geeft. Omdat je toch bang bent dat je tekortschiet, schaamte gaat ervaren, mislukt bent.
Eigenlijk heb ik hier mijn antwoord al, het komt vanuit vroeger het zijn oude gevoelens. Bedankt voor dit topic, weer iets geleerd door na te gaan denken door wat jullie schrijven.
Vandaag veel ruimte ingenomen hier, liefst haal ik alles weer weg. Maar laat het weer staan, de brief is al gepost Vannelle;). Fijne nieuwe week allemaal alvast! Liefs
Eigenlijk heb ik hier mijn antwoord al, het komt vanuit vroeger het zijn oude gevoelens. Bedankt voor dit topic, weer iets geleerd door na te gaan denken door wat jullie schrijven.
Vandaag veel ruimte ingenomen hier, liefst haal ik alles weer weg. Maar laat het weer staan, de brief is al gepost Vannelle;). Fijne nieuwe week allemaal alvast! Liefs
maandag 10 april 2023 om 00:19
Dit is zó herkenbaar allemaal, behalve stapels kleding strijken dan, ik strijk alleen nette blousjes en broeken.
En zo mooi opgeschreven ook weer. Ik vond het sportschoolverhaal ook fantastisch, verdorie, waarom overkomt mij dit nou nooit.
Moet wel zeggen dat sinds ik tig keer verhuisd ben, ik beter ben geworden in plompverloren bij mensen aanbellen.
Ik had laatst ook zo'n wandelontmoeting, met iemand die uit mijn geboorteplaats komt, heel leuk. Ze legde uit waar ze woonde en zei kom maar een keer aan. Maar ik snapte echt helemaal niets van haar uitleg, dus geen idee waar ze woont. Ik fiets wel eens daar in de buurt rond om te kijken of ik het huis zie wat ze omschreef, maar het zou echt overal kunnen zijn.
En zo mooi opgeschreven ook weer. Ik vond het sportschoolverhaal ook fantastisch, verdorie, waarom overkomt mij dit nou nooit.
Moet wel zeggen dat sinds ik tig keer verhuisd ben, ik beter ben geworden in plompverloren bij mensen aanbellen.
Ik had laatst ook zo'n wandelontmoeting, met iemand die uit mijn geboorteplaats komt, heel leuk. Ze legde uit waar ze woonde en zei kom maar een keer aan. Maar ik snapte echt helemaal niets van haar uitleg, dus geen idee waar ze woont. Ik fiets wel eens daar in de buurt rond om te kijken of ik het huis zie wat ze omschreef, maar het zou echt overal kunnen zijn.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
