Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
zaterdag 8 juli 2023 om 13:27
Wat rot voor je Vannelle. Goed dat je de beslissing hebt genomen om naar de huisarts te gaan. Kom je tot die tijd de dag een beetje door? Schrijf ajb hier van je af. En wees niet ongerust dat het te negatief is. Juist goed dat je het erkent, zodat je ook actie kunt ondernemen.
Wat je schrijft over dat je gedachten losstaan van jezelf, daar geloof ik ook in. Ik wil zowel mijn nare herinneringen gaan verwerken als werken aan mijn gedachten in het nu. De therapeut heb ik gesproken maar mijn gevoel was niet goed. Waarom precies, kan ik niet helemaal de vinger opleggen, maar mocht ik nog iets van een therapie gaan doen, dan wil ik er voor de volle 100% vertrouwen in hebben.
Wat je schrijft over dat je gedachten losstaan van jezelf, daar geloof ik ook in. Ik wil zowel mijn nare herinneringen gaan verwerken als werken aan mijn gedachten in het nu. De therapeut heb ik gesproken maar mijn gevoel was niet goed. Waarom precies, kan ik niet helemaal de vinger opleggen, maar mocht ik nog iets van een therapie gaan doen, dan wil ik er voor de volle 100% vertrouwen in hebben.
zondag 9 juli 2023 om 00:14
Wat naar dat je, je zo voelt Vannelle.
Het lijkt of je even uitstaat, alles is dan even teveel je doet wel dingen maar je voelt je niet, niets komt dan meer binnen.
Wil je voor maandag alvast heel veel succes wensen bij de dokter, ik hoop dat hij je verder kan helpen. Heb je zelf al een idee wat je hulp vraag is? Wat jij denkt wat hij het beste voor je kan doen? Succes!
Ik heb wel nieuwe orchideeën, toevallig dat jij daar over begon en nog wel in z'n toestand met van alles aan je hoofd.
Kaatje, vervelend dat je er geen goed gevoel bij had. Ga je nog een keer terug om het toch een kans te geven of stop je er gelijk mee? Mijn ervaring is wel, dat als heg niet goed voelt je beter naar je gevoel kunt luisteren, maar soms voelt iets ook niet goed omdat je er eigenlijk al met geen goed gevoel naar toe gaat, dan is het een kans geven soms de moeite wel waard.
Het lijkt of je even uitstaat, alles is dan even teveel je doet wel dingen maar je voelt je niet, niets komt dan meer binnen.
Wil je voor maandag alvast heel veel succes wensen bij de dokter, ik hoop dat hij je verder kan helpen. Heb je zelf al een idee wat je hulp vraag is? Wat jij denkt wat hij het beste voor je kan doen? Succes!
Ik heb wel nieuwe orchideeën, toevallig dat jij daar over begon en nog wel in z'n toestand met van alles aan je hoofd.
Kaatje, vervelend dat je er geen goed gevoel bij had. Ga je nog een keer terug om het toch een kans te geven of stop je er gelijk mee? Mijn ervaring is wel, dat als heg niet goed voelt je beter naar je gevoel kunt luisteren, maar soms voelt iets ook niet goed omdat je er eigenlijk al met geen goed gevoel naar toe gaat, dan is het een kans geven soms de moeite wel waard.
zondag 9 juli 2023 om 21:36
Dank jullie, Kaatje en BVJ. Kaatje, wat naar dat je er geen goed gevoel bij hebt. Of misschien niet - dat dit dan weer de weg opent naar iemand anders? Maar het is altijd best een stap en dan is het naar als de klik er niet is!
BVJ hoe gaat het met je?
Het weer helpt mij om de dagen door te komen: met die warmte kun je niet zoveel en dus is het gemakkelijk jezelf toe te staan niet zoveel te hoeven. Ben een boek aan het lezen, een thriller, en daar trek ik op de een of andere manier zinnige passages uit. Niet weglopen, je bent sterker dan je denkt; dat soort dingen. Het helpt me de benen er wat onder te houden.
Vandaag ook een en ander in de tuin gedaan: funest voor het lijf, maar o zo fijn om bezig te zijn. Dat blijft een lastige strijd, doseren. En hoewel ik dacht dat vooral vandaag me goed deed, met niets hoeven, eindelijk weer wat bezig, goed boek om in te vluchten, zit ik net gewoon uitgebreid te snikken bij een natuurserie. Ik kan wel denken dat het goed gaat, maar dat gaat het niet. Maar goed, daar staat morgen die afspraak voor.
Ik blijf het lastig vinden, ik wil zo graag door, zo graag die rugzak afzetten, die keien eruit. Zo graag zingen en dansen en onbekommerd zijn. Leven. Maar ik weet niet hoe… Ik blijf rondsjouwen met dat schuldgevoel, met dat er niet mogen zijn. En ik heb soms het gevoel dat iedereen dat aan me ziet, dat mensen me ontwijken, niet willen zien of spreken, niet op me zitten te wachten, of juist wel en dat ik ze teleurstel. Dat ik geen aangenaam gezelschap ben nu, omdat ik mezelf niet ben (of juist wel?). En moet je dan juist wel of juist even niet mensen opzoeken? Is dat gevoel er echt of beeld ik het me in? Niets gaat vanzelf… Lastig.
BVJ hoe gaat het met je?
Het weer helpt mij om de dagen door te komen: met die warmte kun je niet zoveel en dus is het gemakkelijk jezelf toe te staan niet zoveel te hoeven. Ben een boek aan het lezen, een thriller, en daar trek ik op de een of andere manier zinnige passages uit. Niet weglopen, je bent sterker dan je denkt; dat soort dingen. Het helpt me de benen er wat onder te houden.
Vandaag ook een en ander in de tuin gedaan: funest voor het lijf, maar o zo fijn om bezig te zijn. Dat blijft een lastige strijd, doseren. En hoewel ik dacht dat vooral vandaag me goed deed, met niets hoeven, eindelijk weer wat bezig, goed boek om in te vluchten, zit ik net gewoon uitgebreid te snikken bij een natuurserie. Ik kan wel denken dat het goed gaat, maar dat gaat het niet. Maar goed, daar staat morgen die afspraak voor.
Ik blijf het lastig vinden, ik wil zo graag door, zo graag die rugzak afzetten, die keien eruit. Zo graag zingen en dansen en onbekommerd zijn. Leven. Maar ik weet niet hoe… Ik blijf rondsjouwen met dat schuldgevoel, met dat er niet mogen zijn. En ik heb soms het gevoel dat iedereen dat aan me ziet, dat mensen me ontwijken, niet willen zien of spreken, niet op me zitten te wachten, of juist wel en dat ik ze teleurstel. Dat ik geen aangenaam gezelschap ben nu, omdat ik mezelf niet ben (of juist wel?). En moet je dan juist wel of juist even niet mensen opzoeken? Is dat gevoel er echt of beeld ik het me in? Niets gaat vanzelf… Lastig.
maandag 10 juli 2023 om 00:57
Dat is een goede vraag, als je jezelf niet bent of het dan juist wel of niet goed is om mensen op te zoeken. Jij haalt momenteel even nergens echt vreugde vandaan of je er nu wel of niet bij bent, het voelt alsof je er niet bent ook al ben je er wel. Je terug trekken en afsluiten is meestal een advies wat mensen niet geven, je moet juist onder de mensen blijven, anders zak je nog dieper weg. Maar toch doe ik dat ook niet, ik heb geen zin om tussen te mensen te zijn als ik me niet helemaal mezelf voel, dan ga ik juist denken ze zitten niet op mij te wachten, ik ben geen aangenaam gezelschap ik zie er slecht uit enz. Dan trek ik mij liever terug! Maar zo te lezen heb jij wel fijne mensen om je heen, als je in dat gezelschap jezelf kan zijn, alleen dan even de mindere versie van jezelf maakt dat denk ik voor jou ongeving niets uit, ze hebben waarschijnlijk ook niet altijd goede dagen of weken, dus jij mag er in deze toestand ook gewoon zijn. Probeer maar gewoon te kijken wat voor jou het beste voelt, even alleen zijn of toch tussen de mensen, ookal voel je, je tussen de mensen ook alleen schreef je in principe maakt het dan ook niet zoveel uit wat je doet, deze tijd maar even door zien te komen dat is het belangrijkst. Heel veel succes morgen!
Ik blijf gewoon doorgaan met mijn stapjes, ook niet top, maar goed wat moet je dan? Ik wil ook door ook mijn hele bagage af, zelfde schuitje misschien een beetje.
Mijn nieuwe orchidee is ook dood, door de hitte....maar mijn planten buiten hebben het nog nooit zo goed gedaan, echt mooie grote bloemen in verschillende kleuren alles volop in bloei, daar geniet ik wel van.
Nu wij nog volle gas in bloei!
Ik blijf gewoon doorgaan met mijn stapjes, ook niet top, maar goed wat moet je dan? Ik wil ook door ook mijn hele bagage af, zelfde schuitje misschien een beetje.
Mijn nieuwe orchidee is ook dood, door de hitte....maar mijn planten buiten hebben het nog nooit zo goed gedaan, echt mooie grote bloemen in verschillende kleuren alles volop in bloei, daar geniet ik wel van.
Nu wij nog volle gas in bloei!
maandag 10 juli 2023 om 18:34
Dank je wel BVJ, lief wat je schrijft.
Hier zijn wat stukjes op zijn plek gevallen vandaag: wat de combinatie van een goed boek, een goed nummer, een druk hoofd, een roerend verleden en een goed gesprek niet kan doen…
Even geleden werd ik door iemand gewezen op een nummer dat mij nogal triggert in een schuldgevoel vanwege iets in mijn verleden. Als eerder gezegd zat ik ook in een boek: een thriller, niets zelfhulperigs ofzo, maar de hoofdpersoon had nogal last van schuldgevoel vanwege de ziekte van haar moeder - ze was ervan overtuigd dat dat haar schuld was. Sinds ik in dat boek ben begonnen heb ik voortdurend dat nummer in mijn hoofd. Dat boek heb ik vandaag uitgelezen, vlak voor ik naar de huisarts ging en op weg naar de huisarts vielen wat kwartjes. Het nummer verwoordt precies mijn schuldgevoel van vroeger: ik had het moeten weten. In die schuld en in de pijn van het verlies hang ik kennelijk na zoveel jaar nog steeds. Het boek maakte me dit ook pijnlijk bewust, hoewel ik het ook wel weet - het overvalt me wel vaker, maar het kwam wel binnen. Het nummer verwoordt echter ook een kant waar ik me niet bewust van was: boosheid. Het nog niet hebben vergeven. Ik dacht dat ik dat wel gedaan had, maar gezien alle emoties die bij me loskomen als ik het nummer luister en zo’n boek lees, is dat niet zo. Ik draag die last mee, ál die last - niet een deel.
Boosheid is precies de emotie die ik altijd wegstop: ik word er bang van, ik kan er niet zoveel mee. Het mag er niet zijn, het hoort niet. Dat soort overtuigingen gaan ermee gepaard. Maar ik realiseer me steeds meer dat er wel degelijk een heleboel boosheid in me zit. Die ik voortdurend voor en naar mezelf vertaal als schuld: want als ik de schuld op me neem, als het mijn schuld is - wat dan ook - dan hoef ik dus niet boos te zijn, dan kan ik dat loslaten. Maar dat is onzin natuurlijk! Want die boosheid ís er nu eenmaal. En die boosheid is op die manier alleen maar op en tegen mezelf gericht.
Eén uitlaatklep voor mij om die boosheid te “reguleren” of meer om het uit mijn lijf te krijgen, is fysiek moe worden, stukgaan. Door te sporten, of hoe dan ook. En dat gaat al enige tijd niet, omdat ik fysiek niet zo lekker ga momenteel. Waardoor ik alleen maar gevuld blijf worden met meer emoties.
Ik denk dat dat is waar ik momenteel krankjorum van word. En om niet te hoeven voelen vlucht ik in mijn hoofd, waar ik nog veel krankjorummer van word… Want dat hoofd maakt me van alles wijs, oordeelt, mept, overleeft. Ik hang in een soort zichzelfvullende leegte. Dat klinkt tegenstrijdig en dat is het ook, maar zo voelt het. Bommetje vol, volledig geladen, maar leeg. Het is te veel, die rugzak is te zwaar, keien die licht leken te zijn blijken zwaarder, en fysiek lukt het niet die rottige zak om te kieperen. Ook niet om er zonder oordeel naar te kijken. Dus doe ik of ie er niet is. Maar sjouw ik er wel mee door. De afgrond in. Want ik klim niet, ik daal af.
Nu ja, heel verhaal… Ik heb geen conclusies, alleen wat verlichting in mijn hoofd door beter te begrijpen wat ik meezeul. Wat ik aan het doen ben (denk ik…). En wat ik nodig heb.
Bij de huisarts overlegd om te stoppen met mijn huidige hapto en een andere te zoeken. We zijn het erover eens dat het wel heel zinvol voor me kan zijn, maar dan wel bij een goeie - en mijn huidige biedt dat niet. Ik krijg nog nadere info over een aantal waar ze contact mee heeft gehad en krijgt, ook m.b.t. wachtlijsten, en dan kennis gaan maken. Ergens moet er toch eentje rondlopen die me kan helpen met mijn hulpvraag. Die me wél begrijpt en helpt mijn hoofd en lijf in verbinding te krijgen.
Het geeft me wat lucht. Vooral ook dat het niet aan mij ligt dat het met de huidige hapto niet werkt. Dat ik niet gek ben. Het werkt zelfs averechts voor me deze hapto, gooit me meer mijn hoofd in, terwijl ik daar juist uit wil. Ik wil tweerichtingverkeer tussen hoofd en lijf, niet één kant op. En daar kan de huidige me niet bij helpen. Jammer maar waar. Wel een (dure) leerschool om eerder naar mijn gevoel te luisteren, want eigenlijk wist ik dit in het begin al wel, gooide ik voorzichtig ook balletjes op. Het toch doorgaan werkte daardoor juist extra averechts, omdat ik alleen maar meer van mezelf verwijderd raakte. Want niet vertrouwen op mijn gevoel, dat met mijn hoofd overschreeuwen. En een hapto die me daarin stimuleerde en bevestigde. En ik maar zoeken naar wat ik toch fout doe (want de schuld ligt hoe dan ook natuurlijk bij mij). Dat is wat onhandig zo bij mekaar.
Nu alleen nog nadenken over hóe ik het stop. Het meenemen naar de volgende afspraak vind ik moeilijk, vooral omdat het risico bestaat dat ik het niet durf te zeggen. Maar mailen vind ik ook lastig, voelt wat lullig. Er ligt toch een heel stuk ziel en zaligheid bij haar op tafel…
Ik snap ook dat het nogal suf is om hiermee te worstelen: de klant betaalt, dus bepaalt. Maar dat is niet helemaal hoe ik in mijn leven geprogrammeerd ben… Ook bij haar niet… Wel waarbij ik geholpen wil worden in de toekomst om wél naar te kunnen handelen. Als iemand tips heeft om het netjes af te sluiten, houd ik me van harte aanbevolen (al is het maar om de aandacht even te vestigen op de praktische kant en niet op de huidige mentale…).
Heel verhaal, maar wel positief denk ik. Licht aan het eind van de tunnel.
BVJ, precies wat je zegt: tijd om te gaan bloeien!! Een beetje meer jouw tuin worden, een beetje minder je orchidee. Van binnen naar buiten, beetje meer zon, beetje minder schaduw. Komt het vast vanzelf met de orchideeën ook goed.
Hier zijn wat stukjes op zijn plek gevallen vandaag: wat de combinatie van een goed boek, een goed nummer, een druk hoofd, een roerend verleden en een goed gesprek niet kan doen…
Even geleden werd ik door iemand gewezen op een nummer dat mij nogal triggert in een schuldgevoel vanwege iets in mijn verleden. Als eerder gezegd zat ik ook in een boek: een thriller, niets zelfhulperigs ofzo, maar de hoofdpersoon had nogal last van schuldgevoel vanwege de ziekte van haar moeder - ze was ervan overtuigd dat dat haar schuld was. Sinds ik in dat boek ben begonnen heb ik voortdurend dat nummer in mijn hoofd. Dat boek heb ik vandaag uitgelezen, vlak voor ik naar de huisarts ging en op weg naar de huisarts vielen wat kwartjes. Het nummer verwoordt precies mijn schuldgevoel van vroeger: ik had het moeten weten. In die schuld en in de pijn van het verlies hang ik kennelijk na zoveel jaar nog steeds. Het boek maakte me dit ook pijnlijk bewust, hoewel ik het ook wel weet - het overvalt me wel vaker, maar het kwam wel binnen. Het nummer verwoordt echter ook een kant waar ik me niet bewust van was: boosheid. Het nog niet hebben vergeven. Ik dacht dat ik dat wel gedaan had, maar gezien alle emoties die bij me loskomen als ik het nummer luister en zo’n boek lees, is dat niet zo. Ik draag die last mee, ál die last - niet een deel.
Boosheid is precies de emotie die ik altijd wegstop: ik word er bang van, ik kan er niet zoveel mee. Het mag er niet zijn, het hoort niet. Dat soort overtuigingen gaan ermee gepaard. Maar ik realiseer me steeds meer dat er wel degelijk een heleboel boosheid in me zit. Die ik voortdurend voor en naar mezelf vertaal als schuld: want als ik de schuld op me neem, als het mijn schuld is - wat dan ook - dan hoef ik dus niet boos te zijn, dan kan ik dat loslaten. Maar dat is onzin natuurlijk! Want die boosheid ís er nu eenmaal. En die boosheid is op die manier alleen maar op en tegen mezelf gericht.
Eén uitlaatklep voor mij om die boosheid te “reguleren” of meer om het uit mijn lijf te krijgen, is fysiek moe worden, stukgaan. Door te sporten, of hoe dan ook. En dat gaat al enige tijd niet, omdat ik fysiek niet zo lekker ga momenteel. Waardoor ik alleen maar gevuld blijf worden met meer emoties.
Ik denk dat dat is waar ik momenteel krankjorum van word. En om niet te hoeven voelen vlucht ik in mijn hoofd, waar ik nog veel krankjorummer van word… Want dat hoofd maakt me van alles wijs, oordeelt, mept, overleeft. Ik hang in een soort zichzelfvullende leegte. Dat klinkt tegenstrijdig en dat is het ook, maar zo voelt het. Bommetje vol, volledig geladen, maar leeg. Het is te veel, die rugzak is te zwaar, keien die licht leken te zijn blijken zwaarder, en fysiek lukt het niet die rottige zak om te kieperen. Ook niet om er zonder oordeel naar te kijken. Dus doe ik of ie er niet is. Maar sjouw ik er wel mee door. De afgrond in. Want ik klim niet, ik daal af.
Nu ja, heel verhaal… Ik heb geen conclusies, alleen wat verlichting in mijn hoofd door beter te begrijpen wat ik meezeul. Wat ik aan het doen ben (denk ik…). En wat ik nodig heb.
Bij de huisarts overlegd om te stoppen met mijn huidige hapto en een andere te zoeken. We zijn het erover eens dat het wel heel zinvol voor me kan zijn, maar dan wel bij een goeie - en mijn huidige biedt dat niet. Ik krijg nog nadere info over een aantal waar ze contact mee heeft gehad en krijgt, ook m.b.t. wachtlijsten, en dan kennis gaan maken. Ergens moet er toch eentje rondlopen die me kan helpen met mijn hulpvraag. Die me wél begrijpt en helpt mijn hoofd en lijf in verbinding te krijgen.
Het geeft me wat lucht. Vooral ook dat het niet aan mij ligt dat het met de huidige hapto niet werkt. Dat ik niet gek ben. Het werkt zelfs averechts voor me deze hapto, gooit me meer mijn hoofd in, terwijl ik daar juist uit wil. Ik wil tweerichtingverkeer tussen hoofd en lijf, niet één kant op. En daar kan de huidige me niet bij helpen. Jammer maar waar. Wel een (dure) leerschool om eerder naar mijn gevoel te luisteren, want eigenlijk wist ik dit in het begin al wel, gooide ik voorzichtig ook balletjes op. Het toch doorgaan werkte daardoor juist extra averechts, omdat ik alleen maar meer van mezelf verwijderd raakte. Want niet vertrouwen op mijn gevoel, dat met mijn hoofd overschreeuwen. En een hapto die me daarin stimuleerde en bevestigde. En ik maar zoeken naar wat ik toch fout doe (want de schuld ligt hoe dan ook natuurlijk bij mij). Dat is wat onhandig zo bij mekaar.
Nu alleen nog nadenken over hóe ik het stop. Het meenemen naar de volgende afspraak vind ik moeilijk, vooral omdat het risico bestaat dat ik het niet durf te zeggen. Maar mailen vind ik ook lastig, voelt wat lullig. Er ligt toch een heel stuk ziel en zaligheid bij haar op tafel…
Ik snap ook dat het nogal suf is om hiermee te worstelen: de klant betaalt, dus bepaalt. Maar dat is niet helemaal hoe ik in mijn leven geprogrammeerd ben… Ook bij haar niet… Wel waarbij ik geholpen wil worden in de toekomst om wél naar te kunnen handelen. Als iemand tips heeft om het netjes af te sluiten, houd ik me van harte aanbevolen (al is het maar om de aandacht even te vestigen op de praktische kant en niet op de huidige mentale…).
Heel verhaal, maar wel positief denk ik. Licht aan het eind van de tunnel.
BVJ, precies wat je zegt: tijd om te gaan bloeien!! Een beetje meer jouw tuin worden, een beetje minder je orchidee. Van binnen naar buiten, beetje meer zon, beetje minder schaduw. Komt het vast vanzelf met de orchideeën ook goed.
vannelle wijzigde dit bericht op 13-07-2023 01:22
Reden: Wat details verwijderd ivm herkenbaarheid
Reden: Wat details verwijderd ivm herkenbaarheid
1.21% gewijzigd
maandag 10 juli 2023 om 21:33
Trots? Dat is wel het laatste dat ik verwachtte te lezen… Kwam terug om wat nuance aan te brengen, om te zeggen dat ik dit wel schrijf, maar dat het nog net zo donker voelt - dat dat licht aan het eind van de tunnel vooral het gelóven in dat licht is. Omdat ik het niet zie. Niet voel.
Dat ik een grote emobom ben die zo labiel lijkt (is?) als #wat/wie er ook maar labiel is. Dat dat mijn best doen leuk is, maar niks helpt. Dat ik eigenlijk nog net zo “wanhopig” ben als ik was, maar kennelijk wel met uitzicht op wat positievers. Hoop doet leven zeg maar… Ik voel me waardeloos, ik voel me klein, ik voel me dom, ik voel me overdreven, ik voel me overbodig, ik voel me suf, ik voel me weet ik veel hoe. Moe, verdrietig, bang, boos, verward, alleen, chaotisch, zoekende, vechtende, strijdend, lamlendig, knullig, stom. En toch ook hoopvol. Dat het beter kan worden, beter wórdt. Dat de omstandigheden even tegen zaten, dat ik de verkeerde kant op keek, dat mijn focus verkeerd lag. (En nu, in mijn hoofd: dat het dus je eigen schuld was/is… Maar goed, als dat zo is, heb je er dus ook invloed op, kun je het tij keren…).
Dat is Vannelle op haar best: een overvolle snelweg met volop verstoppingen, maar nooit een file - zodat je nooit even écht stil zou kunnen gaan staan bij waar je bent, wat je doet, waar je staat.
Tegelijkertijd wil ik zó graag, wil ik het zó graag goed doen, goed kúnnen doen, goed kunnen voelen, kunnen snappen, kunnen leven. Waar een wil is…
Maar vooral: welkom terug Vage en dank je wel voor het tóch weten te raken van het positieve gevoel. Ook al brengt het vooral tranen, het is wel positief!
Dat ik een grote emobom ben die zo labiel lijkt (is?) als #wat/wie er ook maar labiel is. Dat dat mijn best doen leuk is, maar niks helpt. Dat ik eigenlijk nog net zo “wanhopig” ben als ik was, maar kennelijk wel met uitzicht op wat positievers. Hoop doet leven zeg maar… Ik voel me waardeloos, ik voel me klein, ik voel me dom, ik voel me overdreven, ik voel me overbodig, ik voel me suf, ik voel me weet ik veel hoe. Moe, verdrietig, bang, boos, verward, alleen, chaotisch, zoekende, vechtende, strijdend, lamlendig, knullig, stom. En toch ook hoopvol. Dat het beter kan worden, beter wórdt. Dat de omstandigheden even tegen zaten, dat ik de verkeerde kant op keek, dat mijn focus verkeerd lag. (En nu, in mijn hoofd: dat het dus je eigen schuld was/is… Maar goed, als dat zo is, heb je er dus ook invloed op, kun je het tij keren…).
Dat is Vannelle op haar best: een overvolle snelweg met volop verstoppingen, maar nooit een file - zodat je nooit even écht stil zou kunnen gaan staan bij waar je bent, wat je doet, waar je staat.
Tegelijkertijd wil ik zó graag, wil ik het zó graag goed doen, goed kúnnen doen, goed kunnen voelen, kunnen snappen, kunnen leven. Waar een wil is…
Maar vooral: welkom terug Vage en dank je wel voor het tóch weten te raken van het positieve gevoel. Ook al brengt het vooral tranen, het is wel positief!
vannelle wijzigde dit bericht op 10-07-2023 21:45
Reden: Niet quoten aub, want ik denk dat ik het bericht weer wis… past niet, moet niet, liever door op de vorige: dat idee.
Reden: Niet quoten aub, want ik denk dat ik het bericht weer wis… past niet, moet niet, liever door op de vorige: dat idee.
3.54% gewijzigd
maandag 10 juli 2023 om 22:13
dinsdag 11 juli 2023 om 09:50
Heb je al eens aan meditatie gedacht, Vanelle? Dat is ook typisch iets om te ‘reguleren’… Ik had toentertijd best iets aan de cursus mindfulness (en daarna bij ’n ander compassietraining als verdieping). Ik doe het alleen niet meer helaas… omdat ik met de groep en begeleid worden zo fijn vond, gewoon een vaste tijd op dinsdagavond van half 8 tot 10 uur… in je eentje vind ik het toch lastiger, met al die verleidingen (lees: klusjes in huis b.v.) om me heen. En dan gaat mezelf fysiek uitputten met hardlopen ook beter af, maar als dat nou tijdelijk niet kan, is dit misschien een optie om te onderzoeken.
Een haptonoom gaat wel wat dieper natuurlijk, maar misschien in aanloop van een nieuwe… er zijn ook genoeg laagdrempelige apps of YouTube video’s om zelf te doen.
Ik moet zeggen dat ik best vaak dingen ben aangegaan en dan opeens ben gestopt. Daar voelde ik me ook niet oké over… ik gaf de ander geen kans om waar ik niet tevreden over was te veranderen, maar ergens stond ik daar toch niet meer voor open, ik had dan te lang mijn mond gehouden. En dan is de makkelijkste, maar ook de lafste, manier om het af te kappen om gewoon geen afspraak meer te maken. Het stomme is dat de desbetreffende hulpverlener dan ook niet na een tijdje informeert waarom ik geen contact meer opneem… kennelijk is de boodschap begrepen. Maar dat het zo makkelijk ging vond ik dus ook wel stuitend, want in de sessies een en al betrokkenheid zogenaamd… en voor mij het bewijs dat het allemaal om geld ging.
Je schreef het een beetje tussen de regels door dat je nog niet zo lang gescheiden was. Maar jeetje, dat doet ook nogal wat met je, toch. Rollercoaster. Je noemt jezelf een emo-bom. Maar echt, je hoeft niet zo streng te zijn voor jezelf. Gek genoeg kun je dat pas zien als je er na een tijdje op terugkijkt. Een gevoel van falen, van schuldgevoel. Soms zit je in een periode in je leven dat je enorm veel uit te zoeken hebt. En dan is dit wel een moment denk ik. Niet dat het op andere momenten anders is, maar dan heb je dat gewoon niet zo in de gaten.
Een haptonoom gaat wel wat dieper natuurlijk, maar misschien in aanloop van een nieuwe… er zijn ook genoeg laagdrempelige apps of YouTube video’s om zelf te doen.
Ik moet zeggen dat ik best vaak dingen ben aangegaan en dan opeens ben gestopt. Daar voelde ik me ook niet oké over… ik gaf de ander geen kans om waar ik niet tevreden over was te veranderen, maar ergens stond ik daar toch niet meer voor open, ik had dan te lang mijn mond gehouden. En dan is de makkelijkste, maar ook de lafste, manier om het af te kappen om gewoon geen afspraak meer te maken. Het stomme is dat de desbetreffende hulpverlener dan ook niet na een tijdje informeert waarom ik geen contact meer opneem… kennelijk is de boodschap begrepen. Maar dat het zo makkelijk ging vond ik dus ook wel stuitend, want in de sessies een en al betrokkenheid zogenaamd… en voor mij het bewijs dat het allemaal om geld ging.
Je schreef het een beetje tussen de regels door dat je nog niet zo lang gescheiden was. Maar jeetje, dat doet ook nogal wat met je, toch. Rollercoaster. Je noemt jezelf een emo-bom. Maar echt, je hoeft niet zo streng te zijn voor jezelf. Gek genoeg kun je dat pas zien als je er na een tijdje op terugkijkt. Een gevoel van falen, van schuldgevoel. Soms zit je in een periode in je leven dat je enorm veel uit te zoeken hebt. En dan is dit wel een moment denk ik. Niet dat het op andere momenten anders is, maar dan heb je dat gewoon niet zo in de gaten.
dinsdag 11 juli 2023 om 10:04
Twee dingen: Allereerst, jij voelt je schuldig over je bestaan, over ruimte innemen. Om je heen zijn óntzettend veel mensen, die allemaal bestaan, die ruimte innemen. Waarom mogen zij dat wel, en waarom jij niet?
Daarnaast deel ik graag een wijsheid van Stephen Fry met je. Deze acteur worstelt al heel lang met zijn mentale gezondheid. Wat hij hierover zegt vind ik heel mooi, wellicht heb jij er iets aan?
“I’ve found that it’s of some help to think of one’s moods and feelings about the world as being similar to weather. Here are some obvious things about the weather:
It's real.
You can't change it by wishing it away.
If it's dark and rainy, it really is dark and rainy, and you can't alter it.
It might be dark and rainy for two weeks in a row.
BUT
it will be sunny one day.
It isn't under one's control when the sun comes out, but come out it will.
One day.
It really is the same with one's moods, I think. The wrong approach is to believe that they are illusions. Depression, anxiety, listlessness - these are all are real as the weather - AND EQUALLY NOT UNDER ONE'S CONTROL.
Not one's fault.
BUT
They will pass: really they will.
In the same way that one really has to accept the weather, one has to accept how one feels about life sometimes, "Today is a really crap day," is a perfectly realistic approach. It's all about finding a kind of mental umbrella. "Hey-ho, it's raining inside; it isn't my fault and there's nothing I can do about it, but sit it out. But the sun may well come out tomorrow, and when it does I shall take full advantage.”
― Stephen Fry
Daarnaast deel ik graag een wijsheid van Stephen Fry met je. Deze acteur worstelt al heel lang met zijn mentale gezondheid. Wat hij hierover zegt vind ik heel mooi, wellicht heb jij er iets aan?
“I’ve found that it’s of some help to think of one’s moods and feelings about the world as being similar to weather. Here are some obvious things about the weather:
It's real.
You can't change it by wishing it away.
If it's dark and rainy, it really is dark and rainy, and you can't alter it.
It might be dark and rainy for two weeks in a row.
BUT
it will be sunny one day.
It isn't under one's control when the sun comes out, but come out it will.
One day.
It really is the same with one's moods, I think. The wrong approach is to believe that they are illusions. Depression, anxiety, listlessness - these are all are real as the weather - AND EQUALLY NOT UNDER ONE'S CONTROL.
Not one's fault.
BUT
They will pass: really they will.
In the same way that one really has to accept the weather, one has to accept how one feels about life sometimes, "Today is a really crap day," is a perfectly realistic approach. It's all about finding a kind of mental umbrella. "Hey-ho, it's raining inside; it isn't my fault and there's nothing I can do about it, but sit it out. But the sun may well come out tomorrow, and when it does I shall take full advantage.”
― Stephen Fry
dinsdag 11 juli 2023 om 22:19
Geloven in het licht… Uit de schaduw… Leven…
Het is fijn dat jij/jullie het geloven, in mij geloven. En ik doe het zelf ook wel, ergens ver weg, geloof ik, hoewel ik soms niet goed weet of ik het geloof, of vooral hoop. Nu ja, hoop doet ook leven, dus misschien is het om het even.
Meditatie doe ik soms wel Vivinnetje, hoewel… Meer dééd. Wel een goed idee om dat weer proberen op te pakken. Nu ja, mindfullnessoefeningen, maar het helpt sowieso om stil te staan bij je lijf. Dank voor de tip!
Ben vorig jaar gescheiden en dat heeft er al met al aardig ingehakt. Heel veel stress, onzekerheid, verdriet en meer van die achtbaan-ervaringen. Was geen leuke tijd, maar ben wel blij - achteraf - dag we uit elkaar zijn. Het moeilijkste vind ik het realiseren dat het anders was dan ik dacht, dat mijn leven niet was wat ik dacht. Dat ik mezelf niet was, kon zijn, mocht zijn. Dat helpt allemaal niet in het hervinden van mezelf. Of misschien juist eigenlijk wel. Maar beetje chaotisch en enorm stressvol was mijn leven wel de afgelopen paar jaar. Dat moet landen en soms vergeet ik geloof ik dat dat niet binnen een week hoeft…
PlayingThe Angel, dank voor het delen! Goeie metafoor.
Dat de zon altijd weer gaat schijnen is een waarheid als een koe, het is wel jammer dat dat soms heel moeilijk te vinden is als je in het donker zit. Dat accepteren vind ik heel lastig, omdat het soms lijkt op overgave, op meegaan met een stroom die negatief is, duister. Het maakt bang om op nog duisterdere plekken uit te komen, om nog dieper te komen, té diep. Ergens waar de zon niet (meer) schijnt. Die vind ik heel ingewikkeld. Maar ertegen vechten heeft geen zin, dus uiteindelijk kun je eigenlijk niet anders dan de bui uitzitten. Dat direct realiseren en loslaten/toelaten/accepteren vind ik moeilijk. Ik hoop dat een andere hapto daarbij kan helpen. Veiligheid uit mezelf leren halen, mogen en durven voelen - álle gevoelens. En leren vertrouwen dat dat kan. En mag.
Lange weg te gaan, maar goed, ik zit op de weg, dus dat is al een goed begin. Stapje voor stapje.
Het is fijn dat jij/jullie het geloven, in mij geloven. En ik doe het zelf ook wel, ergens ver weg, geloof ik, hoewel ik soms niet goed weet of ik het geloof, of vooral hoop. Nu ja, hoop doet ook leven, dus misschien is het om het even.
Meditatie doe ik soms wel Vivinnetje, hoewel… Meer dééd. Wel een goed idee om dat weer proberen op te pakken. Nu ja, mindfullnessoefeningen, maar het helpt sowieso om stil te staan bij je lijf. Dank voor de tip!
Ben vorig jaar gescheiden en dat heeft er al met al aardig ingehakt. Heel veel stress, onzekerheid, verdriet en meer van die achtbaan-ervaringen. Was geen leuke tijd, maar ben wel blij - achteraf - dag we uit elkaar zijn. Het moeilijkste vind ik het realiseren dat het anders was dan ik dacht, dat mijn leven niet was wat ik dacht. Dat ik mezelf niet was, kon zijn, mocht zijn. Dat helpt allemaal niet in het hervinden van mezelf. Of misschien juist eigenlijk wel. Maar beetje chaotisch en enorm stressvol was mijn leven wel de afgelopen paar jaar. Dat moet landen en soms vergeet ik geloof ik dat dat niet binnen een week hoeft…
PlayingThe Angel, dank voor het delen! Goeie metafoor.
Dat de zon altijd weer gaat schijnen is een waarheid als een koe, het is wel jammer dat dat soms heel moeilijk te vinden is als je in het donker zit. Dat accepteren vind ik heel lastig, omdat het soms lijkt op overgave, op meegaan met een stroom die negatief is, duister. Het maakt bang om op nog duisterdere plekken uit te komen, om nog dieper te komen, té diep. Ergens waar de zon niet (meer) schijnt. Die vind ik heel ingewikkeld. Maar ertegen vechten heeft geen zin, dus uiteindelijk kun je eigenlijk niet anders dan de bui uitzitten. Dat direct realiseren en loslaten/toelaten/accepteren vind ik moeilijk. Ik hoop dat een andere hapto daarbij kan helpen. Veiligheid uit mezelf leren halen, mogen en durven voelen - álle gevoelens. En leren vertrouwen dat dat kan. En mag.
Lange weg te gaan, maar goed, ik zit op de weg, dus dat is al een goed begin. Stapje voor stapje.
vrijdag 14 juli 2023 om 00:29
Vannelle, Ook al voelt het nu heel duister, dat blijft het nooit voor altijd. Er is licht aan het einde van de tunnel, soms zie je dat even niet, maar deze weg die jij nu aan het bewandelen bent, gaat wel naar het licht.
Zo te lezen heb jij de afgelopen periode heel wat mee gemaakt, dat gaat in je lichaam en hoofd zitten. Daar gaat je hoofd mee aan de haal en dan raak je verdwaalt, omdat je tot nu toe niet de goede hulp hebt gekregen. Als iemand jou zou kunnen leren hoe je er mee om kan gaan, zou dat al een stuk rust geven. Nu worstel je, jezelf er maar doorheen in je eentje, dat is ontzettend vermoeiend en sloopt je. Probeer het even te zien dat het nu is zoals het is ook in de duisternis met al je gedachten. Die boosheid moet eruit, want eigenlijk lees ik dat er ook doorheen je bent boos, maar durft dat niet de laten zien, waardoor het zich naar binnen keert.
Je moet zelf beslissen wat voor jou het beste voelt hoe je het wil afsluiten met de hapto, maar als ik jou was dan zou ik dus voor mezelf, om er in de toekomst niet meer mee te zitten, zodat je laatste ervaring bij de hapto niet weer een stukje boosheid mee geeft, het toch tegen haar zeggen, wat je hier schreef. Dat je juist bij haar kwam om niet zo in je hoofd te zitten en juist meer in je hoofd bent gaan zitten. Dat is toch gewoon de waarheid?!
Mijn ervaring is dat met hulpverlening die niet de juisyebdingen hebben aangevoeld, waardoor het juist slechter ging ik met een stukje boosheid achter bleef zitten en juist die teleurstelling en boosheid kun jij niet gebruiken, ik zou dat wel terug koppelen en mij er verder niets van aantrekken dat heel mijn ziel en zaligheid daar ligt. Want, is dat wel zo? Weken geleden schreef je dat het eigenlijk al niet meer zo goed voelde, dat je dingen op je tong had liggen die je wilde zeggen terwijl je daar lag, maar niet durfde. Nou, dan vind ik eigenlijk dat zij dat had moeten aanvoelen dat er iemand niet ontspannen bij ligt, daar is ze aan voorbij gegaan. Dan denk jij, ben ik nou gek? Maar wie kwam er voor hulp? Jij! Dus jij bent niet gek, alleen er is niet helemaal in jouw behoefde voorzien naar je geluisterd en gevoeld wat jij nodig hebt. Ik zou dat stukje dan ook echt weer bij gaat terug leggen, zodat jij daar ook nog niet eens extra mee rond gaat lopen. Even voor jezelf opkomen om in de toekomst wel naar je gevoel te luisteren en de juiste te vinden, die zijn er echt wel, het is alleen even een zoektocht. Als je het goed afsluit ben je weer een ervaring rijker, ook al was het niet precies wat je voor ogen had, misschien was het juist wel een les om te voelen, je voelde al eerder dat deze niet helemaal bij je paste, dat heb je goed gevoeld, want je stopt er nu niet voor niets mee. Dus leren vertrouwen op jou gevoel, dat dat dus blijkbaar goed zit. En dat geeft ook weer ruimte en licht voor de toekomst, dat men jou gevoel niets mis is. Vertrouw daar maar eens op. Dit sluit je af, op naar een nieuw hoofstuk op naar iemand die jou kan helpen met je rugzak te legen, de zwaarste keien eruit en het licht tegemoet. Dat kun jij, je bent niet alleen.
Zo te lezen heb jij de afgelopen periode heel wat mee gemaakt, dat gaat in je lichaam en hoofd zitten. Daar gaat je hoofd mee aan de haal en dan raak je verdwaalt, omdat je tot nu toe niet de goede hulp hebt gekregen. Als iemand jou zou kunnen leren hoe je er mee om kan gaan, zou dat al een stuk rust geven. Nu worstel je, jezelf er maar doorheen in je eentje, dat is ontzettend vermoeiend en sloopt je. Probeer het even te zien dat het nu is zoals het is ook in de duisternis met al je gedachten. Die boosheid moet eruit, want eigenlijk lees ik dat er ook doorheen je bent boos, maar durft dat niet de laten zien, waardoor het zich naar binnen keert.
Je moet zelf beslissen wat voor jou het beste voelt hoe je het wil afsluiten met de hapto, maar als ik jou was dan zou ik dus voor mezelf, om er in de toekomst niet meer mee te zitten, zodat je laatste ervaring bij de hapto niet weer een stukje boosheid mee geeft, het toch tegen haar zeggen, wat je hier schreef. Dat je juist bij haar kwam om niet zo in je hoofd te zitten en juist meer in je hoofd bent gaan zitten. Dat is toch gewoon de waarheid?!
Mijn ervaring is dat met hulpverlening die niet de juisyebdingen hebben aangevoeld, waardoor het juist slechter ging ik met een stukje boosheid achter bleef zitten en juist die teleurstelling en boosheid kun jij niet gebruiken, ik zou dat wel terug koppelen en mij er verder niets van aantrekken dat heel mijn ziel en zaligheid daar ligt. Want, is dat wel zo? Weken geleden schreef je dat het eigenlijk al niet meer zo goed voelde, dat je dingen op je tong had liggen die je wilde zeggen terwijl je daar lag, maar niet durfde. Nou, dan vind ik eigenlijk dat zij dat had moeten aanvoelen dat er iemand niet ontspannen bij ligt, daar is ze aan voorbij gegaan. Dan denk jij, ben ik nou gek? Maar wie kwam er voor hulp? Jij! Dus jij bent niet gek, alleen er is niet helemaal in jouw behoefde voorzien naar je geluisterd en gevoeld wat jij nodig hebt. Ik zou dat stukje dan ook echt weer bij gaat terug leggen, zodat jij daar ook nog niet eens extra mee rond gaat lopen. Even voor jezelf opkomen om in de toekomst wel naar je gevoel te luisteren en de juiste te vinden, die zijn er echt wel, het is alleen even een zoektocht. Als je het goed afsluit ben je weer een ervaring rijker, ook al was het niet precies wat je voor ogen had, misschien was het juist wel een les om te voelen, je voelde al eerder dat deze niet helemaal bij je paste, dat heb je goed gevoeld, want je stopt er nu niet voor niets mee. Dus leren vertrouwen op jou gevoel, dat dat dus blijkbaar goed zit. En dat geeft ook weer ruimte en licht voor de toekomst, dat men jou gevoel niets mis is. Vertrouw daar maar eens op. Dit sluit je af, op naar een nieuw hoofstuk op naar iemand die jou kan helpen met je rugzak te legen, de zwaarste keien eruit en het licht tegemoet. Dat kun jij, je bent niet alleen.
zaterdag 15 juli 2023 om 19:51
Dank je wel BVJ, dat zijn een boel mooie woorden bij elkaar!
En je hebt gelijk. Ik hoop deze week wat stappen te kunnen zetgen, waardoor een paar hobbels genomen zijn en er hopelijk wat ademruimte ontstaat. Ook weer vervolg op (fysieke) behandeling en de week daarna weer wat stappen in het medische traject die me hopelijk vooruit gaan helpen.
Ook wil ik deze week contact opnemen met de getipte nieuwe hapto om een kennismaking te plannen. Het zijn allemaal “simpele” dingen die per stuk niet zoveel voorstellen, maar, al zie er enorm tegenop en schraap ik echt de moed bij elkaar voor de stappen, ik zie ook het grotere geheel en wat het uiteindelijk kan brengen. Lucht, leven, ruimte. En hopelijk hulp van een hapto die me wel verder helpt (de goede kant op), al is het wellicht eerst alleen het uitzicht erop. Met een wachtlijst kan ik wel leven, als het vooruitzicht er maar is, ergens naartoe leven.
Dus dat is wat ik nu doe en waar ik me ook aan vasthoud: de goede uitzichten, perspectief, hoop, vooruitgang. En ondertussen doe ik ook gewoon nog steeds mijn dingen: zie ik mensen, doe wat ik moet cq wil doen - al is veel wat meer op mijn hoede en teruggetrokkener - maar ik probeer wel gewoon door te leven en dat lukt ook aardig.
Sjonge, dat klinkt allemaal vreselijk dramatisch, zo is het niet: ik probeer vooral te voorkomen ergens in weg te zakken waar ik niet wil zijn. De routine vasthouden nu, dat helpt om door te gaan. Al gaat niet alles vanwege dat fysieke gedoe en kan ik heel veel niet - ik ben wel nog wat onder de mensen en dat helpt tegen het verstoppen.
Al met al stapjes vooruit dus denk ik.
Hoe gaat het met jou BVJ? Je neemt de tijd wel om te reageren op mij, wat ik enorm waardeer (!), maar gun je jezelf ook tijd? Stapjes? Genieten van de tuin? Begin je wat meer richting bloeien te gaan?
En je hebt gelijk. Ik hoop deze week wat stappen te kunnen zetgen, waardoor een paar hobbels genomen zijn en er hopelijk wat ademruimte ontstaat. Ook weer vervolg op (fysieke) behandeling en de week daarna weer wat stappen in het medische traject die me hopelijk vooruit gaan helpen.
Ook wil ik deze week contact opnemen met de getipte nieuwe hapto om een kennismaking te plannen. Het zijn allemaal “simpele” dingen die per stuk niet zoveel voorstellen, maar, al zie er enorm tegenop en schraap ik echt de moed bij elkaar voor de stappen, ik zie ook het grotere geheel en wat het uiteindelijk kan brengen. Lucht, leven, ruimte. En hopelijk hulp van een hapto die me wel verder helpt (de goede kant op), al is het wellicht eerst alleen het uitzicht erop. Met een wachtlijst kan ik wel leven, als het vooruitzicht er maar is, ergens naartoe leven.
Dus dat is wat ik nu doe en waar ik me ook aan vasthoud: de goede uitzichten, perspectief, hoop, vooruitgang. En ondertussen doe ik ook gewoon nog steeds mijn dingen: zie ik mensen, doe wat ik moet cq wil doen - al is veel wat meer op mijn hoede en teruggetrokkener - maar ik probeer wel gewoon door te leven en dat lukt ook aardig.
Sjonge, dat klinkt allemaal vreselijk dramatisch, zo is het niet: ik probeer vooral te voorkomen ergens in weg te zakken waar ik niet wil zijn. De routine vasthouden nu, dat helpt om door te gaan. Al gaat niet alles vanwege dat fysieke gedoe en kan ik heel veel niet - ik ben wel nog wat onder de mensen en dat helpt tegen het verstoppen.
Al met al stapjes vooruit dus denk ik.
Hoe gaat het met jou BVJ? Je neemt de tijd wel om te reageren op mij, wat ik enorm waardeer (!), maar gun je jezelf ook tijd? Stapjes? Genieten van de tuin? Begin je wat meer richting bloeien te gaan?
dinsdag 19 maart 2024 om 20:35
Het liefst zou ik nu doen of er geen maanden tussen het laatste en dit bericht zitten, maar ik denk niet dat er iemand is die daar intrapt…
Het liefst zou ik ook aan iedereen vragen hoe het gaat, of een kletsverhaal ophangen, de focus niet bij mij, vooral zelf niets zeggen, maar wie houd ik daarmee voor de gek?
Morgen naar mijn (nieuwe/andere) hapto, een heel fijn mens, zie haar nu een aantal maanden geregeld. Ik weet alleen even niet hoe ik de tijd tot morgen door moet komen. Ben beetje ingestort, kennelijk gebeurt zoiets als je het gras maait. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen, waar ik heen kan of met mezelf naartoe moet. En nu ben ik hier, na maanden weggeweest te zijn, alsof dat allemaal maar normaal is. Maar ik weet niet zo goed wat ik anders moet…
Voel me zo vol en zo leeg. Zo kwetsbaar en zo opgesloten. Zo niet hier en toch zo ontzettend wel hier. Zo alleen. Zo nutteloos. Zo waardeloos. Zo schuldig.
Is er iemand die iets kan zeggen, wat dan ook, al is het een ontzettend slechte mop, om me hier uit te trekken? Al is het maar een stukje…
(En nu wil ik dit niet sturen, want stel je niet aan: morgen ben je in goede handen, de wereld vergaat niet, kom op, even op de tanden bijten, de zon komt echt wel weer op. Het voelt veel te naakt om dit wel op te sturen…
En hoezo zou je dat hier, in dit topic posten? Open een nieuwe! Maar wat moet ik daar in zeggen dan...?
Hulp vragen, een van mijn grootste uitdagingen… Misschien toch verzenden dan? En gewoon niet meer kijken, net doen of ik het niet gepost heb…
En zo zit ik al een aantal uren te twijfelen… En toen ging ie…
Het liefst zou ik ook aan iedereen vragen hoe het gaat, of een kletsverhaal ophangen, de focus niet bij mij, vooral zelf niets zeggen, maar wie houd ik daarmee voor de gek?
Morgen naar mijn (nieuwe/andere) hapto, een heel fijn mens, zie haar nu een aantal maanden geregeld. Ik weet alleen even niet hoe ik de tijd tot morgen door moet komen. Ben beetje ingestort, kennelijk gebeurt zoiets als je het gras maait. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen, waar ik heen kan of met mezelf naartoe moet. En nu ben ik hier, na maanden weggeweest te zijn, alsof dat allemaal maar normaal is. Maar ik weet niet zo goed wat ik anders moet…
Voel me zo vol en zo leeg. Zo kwetsbaar en zo opgesloten. Zo niet hier en toch zo ontzettend wel hier. Zo alleen. Zo nutteloos. Zo waardeloos. Zo schuldig.
Is er iemand die iets kan zeggen, wat dan ook, al is het een ontzettend slechte mop, om me hier uit te trekken? Al is het maar een stukje…
(En nu wil ik dit niet sturen, want stel je niet aan: morgen ben je in goede handen, de wereld vergaat niet, kom op, even op de tanden bijten, de zon komt echt wel weer op. Het voelt veel te naakt om dit wel op te sturen…
En hoezo zou je dat hier, in dit topic posten? Open een nieuwe! Maar wat moet ik daar in zeggen dan...?
Hulp vragen, een van mijn grootste uitdagingen… Misschien toch verzenden dan? En gewoon niet meer kijken, net doen of ik het niet gepost heb…
En zo zit ik al een aantal uren te twijfelen… En toen ging ie…
dinsdag 19 maart 2024 om 22:59
Wat fijn om weer wat van je te lezen Vannelle maar wat rot dat je je nu zo voelt. Van mijn moppen ga je je denk ik niet beter voelen 
maar ik kan je wel laten weten dat ik het ontzettend goed van je vindt dat je hier toch gepost hebt, om hulp gevraagd hebt. Iets wat tegen je normale patroon ingaat, dus een stapje in de goede richting.
Je bent niet je waardeloosheid, nutteloosheid of schuld. Je bent degene die deze gevoelens en gedachten observeert. Dit is nu helaas aanwezig, maar zegt niets over jou als persoon, net zoals een film die geprojecteerd wordt op een scherm, niets over het scherm zegt.
Wat goed om te horen dat je een fijne behandelaar hebt. Zou het je helpen om zvm in het hier en nu te blijven; je zintuigen gebruiken, je niet laten afleiden door verleden of toekomst, wat ontspanningsoefeningen misschien? Sterkte, ik hoop dat je morgen vroeg op de dag je afspraak hebt!
maar ik kan je wel laten weten dat ik het ontzettend goed van je vindt dat je hier toch gepost hebt, om hulp gevraagd hebt. Iets wat tegen je normale patroon ingaat, dus een stapje in de goede richting. Je bent niet je waardeloosheid, nutteloosheid of schuld. Je bent degene die deze gevoelens en gedachten observeert. Dit is nu helaas aanwezig, maar zegt niets over jou als persoon, net zoals een film die geprojecteerd wordt op een scherm, niets over het scherm zegt.
Wat goed om te horen dat je een fijne behandelaar hebt. Zou het je helpen om zvm in het hier en nu te blijven; je zintuigen gebruiken, je niet laten afleiden door verleden of toekomst, wat ontspanningsoefeningen misschien? Sterkte, ik hoop dat je morgen vroeg op de dag je afspraak hebt!
dinsdag 19 maart 2024 om 23:05
Och jemig lieve TO, ik lees net voor het slapen gaan jouw openingspost en zag pas na je laatste post dat je dit topic hebt geopend in januari 2023. Ik heb niet alles gelezen, maar wel je laatste post. En wat je schrijft raakt me. Vanuit herkenning. En dat is natuurlijk waarom het me zo raakt wat je schrijft.
Allereerst wat ontzettend goed dat je wel hulp vraagt! En dat je een fijne haptonoom hebt. Je klinkt alsof je goed bent met woorden en dan helpt het als iemand je ondersteunt zonder woorden. Super dat je dat doet!
Wat mij helpt als ik me zo overbodig, nutteloos, waardeloos en schuldig voel is me realiseren dat tijd vanzelf voorbij gaat. Ik hoef niks te doen. Ik hoeft niks te laten. Ik hoef alleen maar de tijd te laten passeren. Een soort gelatenheid helpt mij. Ik hoef alleen maar te blijven ademen en dat kan ik. En op een of andere manier wordt het dan vanzelf morgen. Ik weet niet hoe oud je bent, maar nu ik ouder ben geworden en mijn eigen gevoel herken, heb ik ook geleerd dat dit over gaat. Dat het niet zo blijft.
Ik zorg ondertussen voor afleiding. Een beetje lichte dommige serie kijken op Netflix of juist een spannende film die me afleidt van mezelf. En van me af schrijven. Bijvoorbeeld hier op het forum maar ook in mijn dagboek. Gewoon willekeurig schrijven, wat tekenen. En vooral accepteren dat het even niet zo leuk is. En heel soms ga ik gewoon een stukje wandelen met een fijne podcast. Ja ook 'savonds laat. Eigenlijk wacht ik gewoon totdat het over gaat en die passiviteit helpt bij het accepteren. En soms schiet ik zelfs om mezelf in de lach als ik dan in de regen met een podcast in het donker een wandeling maak. Zo van: kijk mij hier nou eens lopen. In de regen. Met mn podcast. Hoe ellendig en sneu wil je het hebben? Ik moet dan gewoon om mezelf lachen en dat helpt.
Echt, het gaat over en morgen ga je al naar de haptonoom. En je weet dat dat helpt!
Allereerst wat ontzettend goed dat je wel hulp vraagt! En dat je een fijne haptonoom hebt. Je klinkt alsof je goed bent met woorden en dan helpt het als iemand je ondersteunt zonder woorden. Super dat je dat doet!
Wat mij helpt als ik me zo overbodig, nutteloos, waardeloos en schuldig voel is me realiseren dat tijd vanzelf voorbij gaat. Ik hoef niks te doen. Ik hoeft niks te laten. Ik hoef alleen maar de tijd te laten passeren. Een soort gelatenheid helpt mij. Ik hoef alleen maar te blijven ademen en dat kan ik. En op een of andere manier wordt het dan vanzelf morgen. Ik weet niet hoe oud je bent, maar nu ik ouder ben geworden en mijn eigen gevoel herken, heb ik ook geleerd dat dit over gaat. Dat het niet zo blijft.
Ik zorg ondertussen voor afleiding. Een beetje lichte dommige serie kijken op Netflix of juist een spannende film die me afleidt van mezelf. En van me af schrijven. Bijvoorbeeld hier op het forum maar ook in mijn dagboek. Gewoon willekeurig schrijven, wat tekenen. En vooral accepteren dat het even niet zo leuk is. En heel soms ga ik gewoon een stukje wandelen met een fijne podcast. Ja ook 'savonds laat. Eigenlijk wacht ik gewoon totdat het over gaat en die passiviteit helpt bij het accepteren. En soms schiet ik zelfs om mezelf in de lach als ik dan in de regen met een podcast in het donker een wandeling maak. Zo van: kijk mij hier nou eens lopen. In de regen. Met mn podcast. Hoe ellendig en sneu wil je het hebben? Ik moet dan gewoon om mezelf lachen en dat helpt.
Echt, het gaat over en morgen ga je al naar de haptonoom. En je weet dat dat helpt!
dinsdag 19 maart 2024 om 23:34
O jeetje, fijn dat jullie er zijn! Ik word er een beetje stil van...
Gaan wandelen met een podcast is hier in de omgeving zo'n beetje zelfmoord rond dit tijdstip; ik blijf dus nu maar even binnen... Maar neem de tip mee voor morgen op de fiets richting hapto.
Het stomme is, dan schrijf ik hier omdat ik zo allenig ben en me geen raad weet, en dan reageren jullie en dan weet ik niet wat ik moet antwoorden... Het is net of ik dan leegloop, of ik de hele tijd mijn adem inhield en door jullie reacties ineens pas kan uitademen. Niet naar adem snakkend daarna, maar meer een soort gelaten gevoel. Eigenlijk wat jij beschrijft misschien Waterflesje. Je zit waar je zit en het zal allemaal wel. De klok tikt. De tijd doet zijn ding. Nog wel minimaal een half etmaal te gaan tot de afspraak, en nog een andere afspraak daartussen morgenvroeg - maar die laat ik denk ik aan me voorbij gaan.
Dank jullie... ik laat het even bezinken, wilde alvast reageren...
Gaan wandelen met een podcast is hier in de omgeving zo'n beetje zelfmoord rond dit tijdstip; ik blijf dus nu maar even binnen... Maar neem de tip mee voor morgen op de fiets richting hapto.
Het stomme is, dan schrijf ik hier omdat ik zo allenig ben en me geen raad weet, en dan reageren jullie en dan weet ik niet wat ik moet antwoorden... Het is net of ik dan leegloop, of ik de hele tijd mijn adem inhield en door jullie reacties ineens pas kan uitademen. Niet naar adem snakkend daarna, maar meer een soort gelaten gevoel. Eigenlijk wat jij beschrijft misschien Waterflesje. Je zit waar je zit en het zal allemaal wel. De klok tikt. De tijd doet zijn ding. Nog wel minimaal een half etmaal te gaan tot de afspraak, en nog een andere afspraak daartussen morgenvroeg - maar die laat ik denk ik aan me voorbij gaan.
Dank jullie... ik laat het even bezinken, wilde alvast reageren...
dinsdag 19 maart 2024 om 23:35
Het zou idd heel goed iets kunnen zijn wat in je kern zit en daar voelbaar is, je rationele brein weet wel dat het onzin is, maar als dat is wat je in je kern voelt dan kun je je ongans rationaliseren, en dat doe je dus ook.PeanutbutterJelly schreef: ↑16-01-2023 20:06De andere laag in jou. Zoiets wou ik ook verwoorden. Het zit in je kern.
Ik heb een ander gevoel in mijn kern wat overheersend is. Ik heb duizenden keren positief tegen mezelf gesproken. Het helpt niet.
Maar nu, als er een stem in mijn hoofd mij naar beneden haalt tackel ik hem door bijvoorbeeld te zeggen: ga iemand anders lastigvallen. Ik heb jou niet nodig.
Ben benieuwd wat dat teweeg brengt.
Ik wil zo graag dat die kern van mij verandert.
En een goede tip vind ik ook om elke dag wat zinvols te doen.
Ik herken dit heel erg en heb ditzelfde kerngevoel maar dan op een ander vlak. Echter ben ik er nu na jaren wel achter dat ik dit toch echt in mijn jeugd heb meegekregen en mijn moeder in die van haar, het was de kern in mijn opvoeding, en dus werdt het mijn diepste overtuiging.
Ik ben echter wel van mening dat therapie hierbij zeker wel helpt, en vind dit geen spirituele zaak, althans, ik zat zelf ook op die weg, maar merkte na een aantal jaar dat dat ook een soort escape was om de waarheid niet te hoeven zien, mijn opvoeding is gewoon dikke shit geweest, dit wou ik niet zien want dan moest ik daar ook wat mee.
Maar die stem tackelen en naar beneden halen? wat hard voor jezelf, er is een klein meisje in jou wat nog op die leeftijd zit, die gelooft dat ze als ballast op aarde is en je tackelt haar en zegt haar dat ze iemand anders lastig moet gaan vallen?! Neem dit meisje in jou aan de hand, baan je eigen paden, laat haar zien waar ze gewenst is, wat zou jij zeggen tegen een klein meisje die leeft in de overtuiging dat ze teveel is op deze wereld?
Niemand heeft het "recht" op dit bestaan, maar wij zijn wel de mensen die het gekregen hebben, wij als samenleving, en jij hoort ook bij ons!
dinsdag 19 maart 2024 om 23:45
Oh jee, ik reageer ook te snel zie ik, en zie nu je laatste post, het klinkt alsof je in freeze modus zit, echt meis, ga naar de huisarts, alle schaamte voorbij en zeg wat er allemaal echt speelt, stort je hart uit, vraag/eis een verwijzing en ga samen met de praktijkondersteuner op zoek naar een goede psycholoog die aan schematherapie doet.
Die haptonoom is heel goed en somatisch ondersteunend om je zenuwstelsel te ontlasten, maar is symptoom bestrijding van stress die voortkomt uit de dingen je voelt en denkt.
Die haptonoom is heel goed en somatisch ondersteunend om je zenuwstelsel te ontlasten, maar is symptoom bestrijding van stress die voortkomt uit de dingen je voelt en denkt.
dinsdag 19 maart 2024 om 23:52
Lieve Vannelle, wat naar dat je je zo rot voelt nu.
En wat knap dat het je lukt om dat hier te uiten. Wat kan dat spannend zijn he, roekeloos voelen. En dan pffff niet alleen reacties, maar ook de steun en wat liefde waar je zo'n behoefte aan had.
Wat heb je dat goed gedaan!!!
Kan je het een beetje binnen laten? Voelen en geloven dat het oke is, dat mensen het fijn vinden om wat van je te lezen, watv te kunnen betekenen?
Enig idee wat maakt dat het nu zo enorm heftig is ineens?
De tips van Waterflesje zijn mooi. En je weet geloof ik mijn golf-theorie he?
Als je blijft ademen zal de golf weer afnemen.
Afleiding zoeken tijdens het ademen zodat de tijd niet zo traag lijkt te gaan en je iets anders hebt om op mee bezig te zijn dan je eigen blegh is natuurlijk top als dat lukt.
En anders maar zo comfortabel mogelijk blegh zijn. Zoals je een ziek kind zou behandelen.
En fijn nestje maken om de tijd door te komen tot je je beter voelt.
Wat superstoer trouwens, haptonomie!
En fijn dat je iemand hebt bij wie je je goed voelt. Mag je er bij haar wel zijn?
Van haar, of van jezelf?
Sterkte vanacht. Ik hoop dat je zo kan slapen. Dan gaat de tijd lekker snel.
En wat knap dat het je lukt om dat hier te uiten. Wat kan dat spannend zijn he, roekeloos voelen. En dan pffff niet alleen reacties, maar ook de steun en wat liefde waar je zo'n behoefte aan had.
Wat heb je dat goed gedaan!!!
Kan je het een beetje binnen laten? Voelen en geloven dat het oke is, dat mensen het fijn vinden om wat van je te lezen, watv te kunnen betekenen?
Enig idee wat maakt dat het nu zo enorm heftig is ineens?
De tips van Waterflesje zijn mooi. En je weet geloof ik mijn golf-theorie he?
Als je blijft ademen zal de golf weer afnemen.
Afleiding zoeken tijdens het ademen zodat de tijd niet zo traag lijkt te gaan en je iets anders hebt om op mee bezig te zijn dan je eigen blegh is natuurlijk top als dat lukt.
En anders maar zo comfortabel mogelijk blegh zijn. Zoals je een ziek kind zou behandelen.
En fijn nestje maken om de tijd door te komen tot je je beter voelt.
Wat superstoer trouwens, haptonomie!
En fijn dat je iemand hebt bij wie je je goed voelt. Mag je er bij haar wel zijn?
Van haar, of van jezelf?
Sterkte vanacht. Ik hoop dat je zo kan slapen. Dan gaat de tijd lekker snel.
woensdag 20 maart 2024 om 00:03
Mis_Poes, ik snap de verwarring: het topic lag al even stil en dan ineens komt er een bericht... Mea culpa! Ik wilde geen nieuw topic openen, omdat ik niet weet waar ik zou moeten beginnen...
Ik heb therapie, eindelijk, en heb doorverwijzing van de huisarts. Wachtlijsten... Maar de haptotherapie is echt heel helpend, en psychotherapie wordt opgestart: heb daar onlangs eerste gesprek van gehad. Denk dat daar ook veel van de chaos in mijn hoofd uit voortkomt. Veel gebeurd de afgelopen weken/maanden, en dan dit erbij opstarten. Is heel goed en ontzettend welkom, maar ook heel spannend en overdonderend.
Soms vliegt alles ineens binnen, vliegt het me aan, een soort blinde paniek, zoals vanmiddag/vanavond. Ik weet niet waar ik mezelf moet parkeren... De tv helpt vandaag, geeft wat afleiding, al blijft mijn hart op hol slaan en moet ik veelvuldig pauzeren (de tv) om even in het niets te zijn, uit te blazen... Ik word horendol van die gevoelens, van die overweldiging, van het overspoeld worden door gevoel, emoties, angst, wat het allemaal ook is. (Lekker dubbelop, maar zo voelt het ook...)
Heb de hapto gemaild vanmiddag: dat is ook iets dat enorm triggert: jezelf blootstellen, doodeng, maar bovenal gevaarlijk. Op je hoede moeten zijn vanaf nu, want iets niet goed gedaan en het terugkrijgen. En ik wéét dat het niet zo is, maar dat weten doet op dit moment ontzettend onder voor het voelen. Voortdurende angst, hartslag op hol, pijn, bang voor de confrontatie morgen. Terwijl die gewoon zal zijn als altijd. En ik gewoon zal doen als altijd...
(diepe zucht hier... ik word wat moe van mezelf... Ga me even verstoppen in de tv....)
Ik heb therapie, eindelijk, en heb doorverwijzing van de huisarts. Wachtlijsten... Maar de haptotherapie is echt heel helpend, en psychotherapie wordt opgestart: heb daar onlangs eerste gesprek van gehad. Denk dat daar ook veel van de chaos in mijn hoofd uit voortkomt. Veel gebeurd de afgelopen weken/maanden, en dan dit erbij opstarten. Is heel goed en ontzettend welkom, maar ook heel spannend en overdonderend.
Soms vliegt alles ineens binnen, vliegt het me aan, een soort blinde paniek, zoals vanmiddag/vanavond. Ik weet niet waar ik mezelf moet parkeren... De tv helpt vandaag, geeft wat afleiding, al blijft mijn hart op hol slaan en moet ik veelvuldig pauzeren (de tv) om even in het niets te zijn, uit te blazen... Ik word horendol van die gevoelens, van die overweldiging, van het overspoeld worden door gevoel, emoties, angst, wat het allemaal ook is. (Lekker dubbelop, maar zo voelt het ook...)
Heb de hapto gemaild vanmiddag: dat is ook iets dat enorm triggert: jezelf blootstellen, doodeng, maar bovenal gevaarlijk. Op je hoede moeten zijn vanaf nu, want iets niet goed gedaan en het terugkrijgen. En ik wéét dat het niet zo is, maar dat weten doet op dit moment ontzettend onder voor het voelen. Voortdurende angst, hartslag op hol, pijn, bang voor de confrontatie morgen. Terwijl die gewoon zal zijn als altijd. En ik gewoon zal doen als altijd...
(diepe zucht hier... ik word wat moe van mezelf... Ga me even verstoppen in de tv....)
woensdag 20 maart 2024 om 00:21
Crosspost, sorry!jAvocadeau schreef: ↑19-03-2024 23:52Lieve Vannelle, wat naar dat je je zo rot voelt nu.
En wat knap dat het je lukt om dat hier te uiten. Wat kan dat spannend zijn he, roekeloos voelen. En dan pffff niet alleen reacties, maar ook de steun en wat liefde waar je zo'n behoefte aan had.
Wat heb je dat goed gedaan!!!
Kan je het een beetje binnen laten? Voelen en geloven dat het oke is, dat mensen het fijn vinden om wat van je te lezen, watv te kunnen betekenen?
Enig idee wat maakt dat het nu zo enorm heftig is ineens?
De tips van Waterflesje zijn mooi. En je weet geloof ik mijn golf-theorie he?
Als je blijft ademen zal de golf weer afnemen.
Afleiding zoeken tijdens het ademen zodat de tijd niet zo traag lijkt te gaan en je iets anders hebt om op mee bezig te zijn dan je eigen blegh is natuurlijk top als dat lukt.
En anders maar zo comfortabel mogelijk blegh zijn. Zoals je een ziek kind zou behandelen.
En fijn nestje maken om de tijd door te komen tot je je beter voelt.
Wat superstoer trouwens, haptonomie!
En fijn dat je iemand hebt bij wie je je goed voelt. Mag je er bij haar wel zijn?
Van haar, of van jezelf?
Sterkte vanacht. Ik hoop dat je zo kan slapen. Dan gaat de tijd lekker snel.
Dank je wel voor je reactie!!
Nee, ik kan het totaal niet binnenlaten, dat mensen me zouden willen lezen, iets fijn vinden wat ik schrijf of iets voor me zouden willen betekenen... Ik ben ontzettend slecht in ontvangen... Daar kwam ik bij de psych ook achter laatst... Het was maar een intake nog, een soort zenden: zij vraagt, ik antwoord, lekker veilig! (Zo lang ze de juiste vragen nog niet weet te stellen...) Ze wilde veel weten over mijn sociale netwerk, over mensen om me heen, vriendschappen enzo. Dat is best een pijnlijk iets dan ineens... Want ik vind het allemaal helemaal prettig als ik wat te geven heb, maar zodra ik moet ontvangen wordt het een beetje een dingetje geloof ik... Als er gelijkwaardigheid is is het helemaal fantastisch, maar als ik het gevoel heb dat iemand iets voor mij zou moeten doen of betekenen, dan voelt dat ontzettend ongemakkelijk en dan trek ik me terug... Lekkere vriendin ben je dan: zo lang je mij nodig hebt ben ik er, maar zodra de rollen omkeren rot je maar op... Je moet vooral niet het idee hebben dat je iets voor me zou moeten of kunnen doen...
Ademhalingsoefeningen zijn niet helemaal mijn ding: ga ik vooral van hyperventileren. Beetje ademhalingsproblemen hier... Maar ik ben er heilig van overtuigd dat ook dat beter gaat worden als de spanning wat uit mijn lijf en leven gaat. Ik heb er wel een diagnose voor, en dat is soms best handig, maar die diagnose is net zo ruk als sommige andere: het is chaos in mijn hoofd en dáár valt de meeste winst te behalen geloof ik...
Ik hoop trouwens dat ik een voorbeeld aan jou kan nemen Avo, met morgen naar de hapto gaan, en er sterker vandaan komen. En instorten, omdat het verdomde hard werken is... Dat is waar ik tegenop zie, omdat ik weet dat ik de avond erna altijd instort. En nu doe ik dat de avond ervóór al, dus zal het morgenavond niet veel beter zijn....
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
