Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
dinsdag 26 maart 2024 om 17:52
Mensen die mij eerder in dit topic hebben gelezen weten dat ik niks meer doe aan het gevoel minder te zijn dan anderen. Ik heb al zoveel geprobeerd! Tot ik naar de hemel vertrek blijf ik zo'n irritant geval dat altijd opzij gaat voor iedereen, die continu "Sorry!" roept, ook al heeft ze niets verkeerd gedaan, die iedereen voor laat gaan, behalve in het verkeer als het heel erg tegen de regels is. Als ik zie dat mensen mij tegemoet komen op straat loop ik snel naar de overkant omdat ik me altijd een beetje schaam voor mezelf. Maar dan doe ik net of ik ook echt aan de overkant moet zijn.
Er is mee te leven, het is gewoon een beetje jammer en irritant.
Wel hoop ik heel erg dat alle andere schrijvers hier een beter gevoel over zichzelf gaan krijgen!
Er is mee te leven, het is gewoon een beetje jammer en irritant.
Wel hoop ik heel erg dat alle andere schrijvers hier een beter gevoel over zichzelf gaan krijgen!
dinsdag 26 maart 2024 om 19:14
Hoi Lieneke! Dat is lang geleden.
Ja, ik weet dat je niks meer aan dat gevoel wil doen. Dat vind ik jammer, omdat ik je zo veel meer gun, maar ik bewonder het ook wel, omdat je het er kennelijk 'gewoon' laat zijn. Dat is ook een stap; het accepteren dat iets is zoals het is. Ik heb daar moeite mee, omdat het ergens wringt in mijn hoofd als ik probeer te beredeneren waarom ik minder zou zijn dan een ander. Ik kan duizenden redenen opnoemen, en tóch is er dan altijd heel in de verte een stemmetje dat het niet klopt. Dat het niet eerlijk is dat ik mezelf zo naar beneden haal. Ik begrijp het wel van mezelf, ergens, maar accepteren kan ik het kennelijk niet. Dat zal dat stukje vechtlust zijn, dat kleine beetje energie steeds om er toch nog wat van proberen te maken. En meestal weet ik niet waar dat vandaan moet komen, zie ik alleen maar donker en snap ik überhaupt niet dat ik ooit iets van hoop voelde, maar toch brandt er ergens in de verte een lichtje. Ofzo...
Dat zie ik denk ik dan maar als mijn kleine meisje, dat graag naar buiten wil breken, gezien wil worden, gehoord wil worden. Dat al tientallen jaren opgesloten zit, genegeerd wordt, maar soms op deuren bonkt, vanuit die diepe put roept en schreeuwt. En kennelijk lukt het me niet haar altijd te negeren. Daar geef ik ook de hapto de schuld van: zij geeft dat meisje soms ineens ruimte. Dat is doodeng en ik ben daar echt dagenlang door van slag als dat gebeurt, maar kennelijk is dat waar ik doorheen moet. Ofzo...
Ik weet het ook niet, ik doe maar wat. Bij mij is mijn lijf het er niet mee eens om het te laten zoals het is. Mijn hoofd beukt alles mijn lijf in "en zoek het verder maar lekker zelf uit", maar mijn lijf is klaar met incasseren. En zonder dat lijf wordt het wat lastig om door te gaan zoals ik altijd door ben gegaan. Dan heb ik mijn uitlaatkleppen ineens niet meer. Dan moet ik terugvallen op dingen waar ik niet op terug wil vallen. Of nu ja, meestal niet dan...
Dus euh, nu ja, als jij je goed voelt bij hoe jij het doet, is het helemaal goed! Als jij dat zo aankunt dan is dit jouw manier. Ik ben blij dat je je op die manier staande weet te houden, al blijft dat stemmetje in mij je ook ontzettend gunnen dat er ooit wat meer zonnestralen langs die wolken mogen komen, wat meer licht in je leven, wat minder zwaar. Misschien komt dat ooit, misschien ook niet. Wat voor jou werkbaar is, daar gaat het om!
Lang verhaal... In het kort: blij je weer te lezen!
Ja, ik weet dat je niks meer aan dat gevoel wil doen. Dat vind ik jammer, omdat ik je zo veel meer gun, maar ik bewonder het ook wel, omdat je het er kennelijk 'gewoon' laat zijn. Dat is ook een stap; het accepteren dat iets is zoals het is. Ik heb daar moeite mee, omdat het ergens wringt in mijn hoofd als ik probeer te beredeneren waarom ik minder zou zijn dan een ander. Ik kan duizenden redenen opnoemen, en tóch is er dan altijd heel in de verte een stemmetje dat het niet klopt. Dat het niet eerlijk is dat ik mezelf zo naar beneden haal. Ik begrijp het wel van mezelf, ergens, maar accepteren kan ik het kennelijk niet. Dat zal dat stukje vechtlust zijn, dat kleine beetje energie steeds om er toch nog wat van proberen te maken. En meestal weet ik niet waar dat vandaan moet komen, zie ik alleen maar donker en snap ik überhaupt niet dat ik ooit iets van hoop voelde, maar toch brandt er ergens in de verte een lichtje. Ofzo...
Dat zie ik denk ik dan maar als mijn kleine meisje, dat graag naar buiten wil breken, gezien wil worden, gehoord wil worden. Dat al tientallen jaren opgesloten zit, genegeerd wordt, maar soms op deuren bonkt, vanuit die diepe put roept en schreeuwt. En kennelijk lukt het me niet haar altijd te negeren. Daar geef ik ook de hapto de schuld van: zij geeft dat meisje soms ineens ruimte. Dat is doodeng en ik ben daar echt dagenlang door van slag als dat gebeurt, maar kennelijk is dat waar ik doorheen moet. Ofzo...
Ik weet het ook niet, ik doe maar wat. Bij mij is mijn lijf het er niet mee eens om het te laten zoals het is. Mijn hoofd beukt alles mijn lijf in "en zoek het verder maar lekker zelf uit", maar mijn lijf is klaar met incasseren. En zonder dat lijf wordt het wat lastig om door te gaan zoals ik altijd door ben gegaan. Dan heb ik mijn uitlaatkleppen ineens niet meer. Dan moet ik terugvallen op dingen waar ik niet op terug wil vallen. Of nu ja, meestal niet dan...
Dus euh, nu ja, als jij je goed voelt bij hoe jij het doet, is het helemaal goed! Als jij dat zo aankunt dan is dit jouw manier. Ik ben blij dat je je op die manier staande weet te houden, al blijft dat stemmetje in mij je ook ontzettend gunnen dat er ooit wat meer zonnestralen langs die wolken mogen komen, wat meer licht in je leven, wat minder zwaar. Misschien komt dat ooit, misschien ook niet. Wat voor jou werkbaar is, daar gaat het om!
Lang verhaal... In het kort: blij je weer te lezen!
dinsdag 26 maart 2024 om 19:24
Dat weet ik niet zo goed... Lief dat je het vraagt.
Bedrijfsarts achter de rug. En het hele gesprek dacht ik dat ie aan zat te sturen op "zo, en wanneer denken we weer aan het werk te kunnen gaan?" Dat deed ie wel eventjes, maar eigenlijk meer het afwerken van wat ie allemaal móet vragen denk ik (achteraf). Hij vond het allemaal wat veel wat er speelt (en ik heb niet eens alles verteld...). Voorlopig blijft het zoals het is en dat geeft wel wat lucht. (Hoewel ik liefst gisteren weer zou kunnen werken, maar ja, dat heb ik nu letterlijk even niet in de hand.)
Zo'n bedrijfsartsbezoek kost me liters energie. De nacht was al een ramp, de dag was nog erger. Hart draaide overuren, stervensnerveus. Ben gaan wandelen, maar had op een gegeven moment het gevoel dat ik niet meer thuis zou kunnen komen; m'n lijf was op. Te veel energie naar de stress ofzo. Ik ken dit allemaal niet zo van mezelf; ik was altijd die stressbestendige, die "hoe meer stress hoe beter, daar ga ik goed op!" Nu raak ik van slag door alles wat even net wat anders loopt. Of zo'n bedrijfsartsbezoek dus. Dan landen de woorden van zo'n man ook niet zo goed, zoals dat hij zegt dat het heel normaal is dat het eerst slechter gaat, dat je vaak eerst door een dal moet voordat je de bergtoppen weer ziet - dat soort dingen. Eigenlijk gewoon heel begripvol. Maar ik hoor alleen maar "Wanneer ga je weer werken?" - ik denk omdat ik dat vorotdurend in mijn eigen oren zit te schreeuwen...
Maar ik heb weer even "pauze" daarvan nu dus. Dat is ruimte om in mijn hoofd dingen op een rijtje te gaan zetten. Nu nog niet, nu wordt alles nog overhoop getrokken, maar ik hoop dat er ergens een keer een beginnetje wordt gemaakt met het inruimen van de kast. Alles herschikken, behapbaarder maken. Dat zal dat kleine meisje moeten doen misschien? Geen idee. Maar eer dat die een beetje meer uit haar schulp is...
Lange weg te gaan, maar ik ben niet van plan terug te lopen. Dus hoe hobbelig het ook wordt: doorgaan. Dat is dan wel weer handig, dat dat in mijn aard zit: opgeven is geen optie. En ik vind ook dat ik het aan mijn collega's verschuldigd ben om het nu gewoon goed te doen. Klaar ermee. En misschien moet ik het mezelf ook een beetje leren gunnen: dat het misschien wel prettig is als je je wat beter thuis voelt in het leven.
Dus hoe gaat het, tsja... roerig... Ik focus me liever op hoe het met anderen gaat - vind ik een stuk gemakkelijker! Dus, hoe gaat het met jou?
dinsdag 26 maart 2024 om 20:40
toch nog een aanvulling, want ik merk dat ik verdwaal in mijn hoofd...
Ik word heel erg teruggeslingerd naar het verleden, door de therapieën, door het ermee bezig zijn, door het gebrek aan afleiding (verstopmogelijkheden). Ik vind het heel lastig om dingen onder ogen te zien. Dat je ouders misschien dingen niet zo goed gedaan hebben. Nu ja, dat ís dan zo, laat het, het is wat het is. Mijn vader leeft niet meer, dus die kan zich ook niet verdedigen. En hij heeft zelf voor dat einde gekozen, dus het is niet dat ie zo ontzettend trots was op zijn leven ofzo... Een trap nageven voelt dan niet zo fraai, want ik heb ondanks alles ook zíjn pijn gevoeld...
ik denk dat dat ook heel erg getriggerd werd door dat dankbaarheid tegenover boosheid. Ik heb altijd die boosheid weggestopt en mezelf in mijn oren getetterd dat mijn ouders het - ondanks alles - toch voor mekaar hebben gekregen dat ik ben opgegroeid. Dat ze fouten hebben gemaakt, maar ze wisten niet beter, ze deden wat zij dachten dat goed was enzo: dat vertel ik mezelf al mijn hele leven. Natuurlijk ben ik ook vaak gefrustreerd, omdat het heel anders had kunnen zijn, omdat ik een heel ander leven had kunnen leiden, maar dat was nu eenmaal niet zo en veranderen kan ik het niet.
En nu komen er weleens wat dingen ter sprake, bij de hapto bijvoorbeeld, en dan is er ineens begrip voor de heftige gevolgen die zoiets geeft, en dan 'moet' je er ineens heel anders naar kijken. Ik wil niet vingerwijzen naar mijn ouders, maar als ik niet onder ogen zie wat hun rol was in het geheel - ook al was dat vanuit hun goede bedoelingen en eigen beschadigde zelven - als ik niet zie dat zij mij, ondanks dat alles, beschadigd hebben, dan leer ik misschien ook nooit echt in te zien waardoor ik beschadigd bén en zal ik mezelf mijn donkerte altijd kwalijk blijven nemen... Misschien? en met dat ik dit schrijf voel ik me enorm schuldig dat ik dat doe, want daar gá je weer... Maar ik ontkom geloof ik niet aan het feit dat er van hechting vroeger niet echt (echt niet) sprake was, dat ik bepaalde dingen op emotioneel vlak gewoon niet geleerd heb, heb kunnen leren, en dat ... Nu ja, dat het nooit te laat is om te leren? Zou het nog kunnen?
Ik word heel erg teruggeslingerd naar het verleden, door de therapieën, door het ermee bezig zijn, door het gebrek aan afleiding (verstopmogelijkheden). Ik vind het heel lastig om dingen onder ogen te zien. Dat je ouders misschien dingen niet zo goed gedaan hebben. Nu ja, dat ís dan zo, laat het, het is wat het is. Mijn vader leeft niet meer, dus die kan zich ook niet verdedigen. En hij heeft zelf voor dat einde gekozen, dus het is niet dat ie zo ontzettend trots was op zijn leven ofzo... Een trap nageven voelt dan niet zo fraai, want ik heb ondanks alles ook zíjn pijn gevoeld...
ik denk dat dat ook heel erg getriggerd werd door dat dankbaarheid tegenover boosheid. Ik heb altijd die boosheid weggestopt en mezelf in mijn oren getetterd dat mijn ouders het - ondanks alles - toch voor mekaar hebben gekregen dat ik ben opgegroeid. Dat ze fouten hebben gemaakt, maar ze wisten niet beter, ze deden wat zij dachten dat goed was enzo: dat vertel ik mezelf al mijn hele leven. Natuurlijk ben ik ook vaak gefrustreerd, omdat het heel anders had kunnen zijn, omdat ik een heel ander leven had kunnen leiden, maar dat was nu eenmaal niet zo en veranderen kan ik het niet.
En nu komen er weleens wat dingen ter sprake, bij de hapto bijvoorbeeld, en dan is er ineens begrip voor de heftige gevolgen die zoiets geeft, en dan 'moet' je er ineens heel anders naar kijken. Ik wil niet vingerwijzen naar mijn ouders, maar als ik niet onder ogen zie wat hun rol was in het geheel - ook al was dat vanuit hun goede bedoelingen en eigen beschadigde zelven - als ik niet zie dat zij mij, ondanks dat alles, beschadigd hebben, dan leer ik misschien ook nooit echt in te zien waardoor ik beschadigd bén en zal ik mezelf mijn donkerte altijd kwalijk blijven nemen... Misschien? en met dat ik dit schrijf voel ik me enorm schuldig dat ik dat doe, want daar gá je weer... Maar ik ontkom geloof ik niet aan het feit dat er van hechting vroeger niet echt (echt niet) sprake was, dat ik bepaalde dingen op emotioneel vlak gewoon niet geleerd heb, heb kunnen leren, en dat ... Nu ja, dat het nooit te laat is om te leren? Zou het nog kunnen?
dinsdag 26 maart 2024 om 21:45
Hoi Vannelle,
Ja, die dankbaarheid vs boosheid die jij beschrijft, is precies wat ik bedoel. Ik heb geleerd dat ik boos mag zijn, verdrietig en alles. En dat heeft niets met die anderen te maken. Snap je wat ik daarmee bedoel?
In jouw geval zou dat dus betekenen dat jij enorm boos mag zijn op je ouders zonder dat je je schuldig voelt. Dat mag echt! Dat betekent namelijk niet dat zij nog iets zouden moeten rechtzetten of dat je ze een trap nageeft of what ever. Het hoeft zelfs niet te betekenen dat je erover in gesprek gaat met de nog levende ouder. Dat kan wel, maar hoeft niet.
Dit gaat namelijk over jou en jouw gevoel en last. Voor mij zat mijn dankbaarheid en schuldgevoel enorm in de weg. Ik mocht die boosheid niet voelen want iedereen heeft toch altijd zijn of haar best gedaan? Maar voor mij was het enorm ongezond om die boosheid weg te stoppen. Ik werd er zelfs ziek van. Net als jij.
De bevrijding die ik voelde toen ik eindelijk voor het eerst boos durfde te zijn, was zo groot. Ik herinner dat gevoel zo goed en intens. Met horten en stoten, gierende uithalen, snot en ellende op de bank bij mijn therapeut. Wat een bevrijding. Eindelijk. En er gebeurde geen ramp. Ik kon al die boosheid gewoon aan en laten komen. Ik heb nog steeds moeite met boos worden op mensen die ik lief heb, maar ik vind mezelf inmiddels zo de moeite waard dat ik soms gewoonweg boos word. Ondanks de angst dat ze dan misschien wel gaan. Ik mag die ruimte innemen. En ook jij gaat daar komen. Echt waar. Dat kun jij, durf jij en lukt jou.
En ook ik ben heel bang geweest dat mensen weggaan (niet goed gehecht) Maar dankzij therapie heb ik geleerd daar veel gezonder meer om te gaan. En alles valt altijd te leren. Als ik terugdenk aan die tijd, geloofde ik er niks van. Ik rationaliseerde en bagatelliseerde erop los. Kop in het zand en niet verder over nadenken. Totdat dat niet meer gaat en dan moet je. Heel eng, supereng. Misschien wel het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan, maar ik ben zo blij en trots nu. Echt gun jezelf de ruimte en tijd. Dit komt echt goed!
Ja, die dankbaarheid vs boosheid die jij beschrijft, is precies wat ik bedoel. Ik heb geleerd dat ik boos mag zijn, verdrietig en alles. En dat heeft niets met die anderen te maken. Snap je wat ik daarmee bedoel?
In jouw geval zou dat dus betekenen dat jij enorm boos mag zijn op je ouders zonder dat je je schuldig voelt. Dat mag echt! Dat betekent namelijk niet dat zij nog iets zouden moeten rechtzetten of dat je ze een trap nageeft of what ever. Het hoeft zelfs niet te betekenen dat je erover in gesprek gaat met de nog levende ouder. Dat kan wel, maar hoeft niet.
Dit gaat namelijk over jou en jouw gevoel en last. Voor mij zat mijn dankbaarheid en schuldgevoel enorm in de weg. Ik mocht die boosheid niet voelen want iedereen heeft toch altijd zijn of haar best gedaan? Maar voor mij was het enorm ongezond om die boosheid weg te stoppen. Ik werd er zelfs ziek van. Net als jij.
De bevrijding die ik voelde toen ik eindelijk voor het eerst boos durfde te zijn, was zo groot. Ik herinner dat gevoel zo goed en intens. Met horten en stoten, gierende uithalen, snot en ellende op de bank bij mijn therapeut. Wat een bevrijding. Eindelijk. En er gebeurde geen ramp. Ik kon al die boosheid gewoon aan en laten komen. Ik heb nog steeds moeite met boos worden op mensen die ik lief heb, maar ik vind mezelf inmiddels zo de moeite waard dat ik soms gewoonweg boos word. Ondanks de angst dat ze dan misschien wel gaan. Ik mag die ruimte innemen. En ook jij gaat daar komen. Echt waar. Dat kun jij, durf jij en lukt jou.
En ook ik ben heel bang geweest dat mensen weggaan (niet goed gehecht) Maar dankzij therapie heb ik geleerd daar veel gezonder meer om te gaan. En alles valt altijd te leren. Als ik terugdenk aan die tijd, geloofde ik er niks van. Ik rationaliseerde en bagatelliseerde erop los. Kop in het zand en niet verder over nadenken. Totdat dat niet meer gaat en dan moet je. Heel eng, supereng. Misschien wel het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan, maar ik ben zo blij en trots nu. Echt gun jezelf de ruimte en tijd. Dit komt echt goed!
woensdag 27 maart 2024 om 19:05
Dank je wel voor wat je schrijft Waterflesje, heel fijn! 
Dus er is nog hoop, dat is ook wel fijn. Je vermoordt dus geen willekeurige mensen op straat op het moment dat al die opgekropte boosheid eruit komt, je draait niet volledig door, molesteert niet alles wat er van je lijf over is, maar wordt "gewoon" honderd kilo lichter...
Je woorden geven me hoop, dat het kan, écht kan, dat het niet alleen maar verhalen van therapeuten zijn, niet alleen maar theorieën, niet alleen maar dingen die ik me in mijn hoofd heb gehaald omdat ik zo graag wil, maar niet weet hoe. Er is een weg en kennelijk zit ik op die weg... Of anders in elk geval op een weggetje richting die weg. Ik vind het lastig te geloven, lastig dat ik op de goede weg ben, al weet ik het ergens wel, juist omdat het "in het plaatje past" van eerst omlaag, dan pas omhoog. Nog lastiger vind ik het om te geloven dat ik het kan, dat het gaat lukken. Ik kan me er werkelijk geen voorstelling van maken hoe het over een jaar zal zijn, of over twee jaar. Ergens ook een angstbeeld dat ik dan ineens een vreselijk mens ben, een egoïstische trut met een grote waffel die over alles en iedereen heen walst. Dat dat lieve mens dat nu in me schijnt te schuilen vooral schone schijn is om al die boosheid te verhullen en dat er een soort duivel losbreekt als dat rookgordijn verdwijnt.
Dat er ergens een tussenweg is, eentje waarbij ik nog steeds mezelf zou zijn (wie dat ook moge wezen), zonder dat ik doorsla, dat ik geen hork word of vreselijk mens, maar gewoon een betere versie van Vannelle: dat krijg ik heel slecht tussen mijn oren... Misschien ook omdat ik nooit geleerd heb dat je jezelf op de eerste plek zet. Ook niet op de tweede of derde of vierde. Gewoon onderaan en wat er ook gebeurt: het belang van de ander is altijd groter, belangrijker. Je past je aan, doet wat moet en vooral niet de illusie hebben dat je wat voorstelt.
Dat is zo'n beetje de boodschap die ik als kind heb meegekregen, of in elk geval heb opgepikt. Want ik vind natuurlijk dat er vast wel een andere boodschap was, maar dat ik die gewoon niet gezien heb, dat ik zelf vergeten ben de krenten uit de pap te halen, dat ik zelf blind was voor het licht.
Sorry, beetje wazig verhaal misschien, het is wat chaotisch in mijn hoofd.
Iemand nog een leuke mop?
Dus er is nog hoop, dat is ook wel fijn. Je vermoordt dus geen willekeurige mensen op straat op het moment dat al die opgekropte boosheid eruit komt, je draait niet volledig door, molesteert niet alles wat er van je lijf over is, maar wordt "gewoon" honderd kilo lichter...
Je woorden geven me hoop, dat het kan, écht kan, dat het niet alleen maar verhalen van therapeuten zijn, niet alleen maar theorieën, niet alleen maar dingen die ik me in mijn hoofd heb gehaald omdat ik zo graag wil, maar niet weet hoe. Er is een weg en kennelijk zit ik op die weg... Of anders in elk geval op een weggetje richting die weg. Ik vind het lastig te geloven, lastig dat ik op de goede weg ben, al weet ik het ergens wel, juist omdat het "in het plaatje past" van eerst omlaag, dan pas omhoog. Nog lastiger vind ik het om te geloven dat ik het kan, dat het gaat lukken. Ik kan me er werkelijk geen voorstelling van maken hoe het over een jaar zal zijn, of over twee jaar. Ergens ook een angstbeeld dat ik dan ineens een vreselijk mens ben, een egoïstische trut met een grote waffel die over alles en iedereen heen walst. Dat dat lieve mens dat nu in me schijnt te schuilen vooral schone schijn is om al die boosheid te verhullen en dat er een soort duivel losbreekt als dat rookgordijn verdwijnt.
Dat er ergens een tussenweg is, eentje waarbij ik nog steeds mezelf zou zijn (wie dat ook moge wezen), zonder dat ik doorsla, dat ik geen hork word of vreselijk mens, maar gewoon een betere versie van Vannelle: dat krijg ik heel slecht tussen mijn oren... Misschien ook omdat ik nooit geleerd heb dat je jezelf op de eerste plek zet. Ook niet op de tweede of derde of vierde. Gewoon onderaan en wat er ook gebeurt: het belang van de ander is altijd groter, belangrijker. Je past je aan, doet wat moet en vooral niet de illusie hebben dat je wat voorstelt.
Dat is zo'n beetje de boodschap die ik als kind heb meegekregen, of in elk geval heb opgepikt. Want ik vind natuurlijk dat er vast wel een andere boodschap was, maar dat ik die gewoon niet gezien heb, dat ik zelf vergeten ben de krenten uit de pap te halen, dat ik zelf blind was voor het licht.
Sorry, beetje wazig verhaal misschien, het is wat chaotisch in mijn hoofd.
Iemand nog een leuke mop?
woensdag 27 maart 2024 om 19:35
En wat als je je de dingen echt ingebeeld hebt? Als je het erger maakt dan het is? Als je gewoon ontzettend zit te overdrijven bij al die therapeuten, als er eigenlijk gewoon geen moer aan de hand is?
De hapto zegt dat dat bij trauma hoort, dat je dat denkt, maar het kan toch ook écht waar zijn? En ís het ook niet eigenlijk gewoon echt waar, omdat er ook mensen zijn die niet zo in de knoop raken in hun leven, terwijl ze het slechter hadden dan jij? Is het niet gewoon vingerwijzen naar een ander als je zegt dat iemand in het verleden iets gedaan heeft wat euh, uh, niet zo fraai was? Dat je gewoon een blinde vlek hebt voor je eigen aandeel daarin?
En ik weet dat dat bullshit is, dat kan ik voor iedereen zo bedenken, maar ik vertrouw mijn intenties niet ofzo. Denk dat ik alles opblaas, veel te groot maak. Aandachttrekkerij? En dan schreeuwt er iets in mijn hoofd "alsof je ervoor zou kiezen om je zo te voelen nu?", maar dan is er het verweer dat dat misschien wel onderdeel is van de stoornis die daar dan weer achter schuilgaat, dat dát is hoe het werkt.
Of is dat dan omdat het het gemakkelijkst is om jezelf overal de schuld van te geven?
Pfff, dat hoofd...
De hapto zegt dat dat bij trauma hoort, dat je dat denkt, maar het kan toch ook écht waar zijn? En ís het ook niet eigenlijk gewoon echt waar, omdat er ook mensen zijn die niet zo in de knoop raken in hun leven, terwijl ze het slechter hadden dan jij? Is het niet gewoon vingerwijzen naar een ander als je zegt dat iemand in het verleden iets gedaan heeft wat euh, uh, niet zo fraai was? Dat je gewoon een blinde vlek hebt voor je eigen aandeel daarin?
En ik weet dat dat bullshit is, dat kan ik voor iedereen zo bedenken, maar ik vertrouw mijn intenties niet ofzo. Denk dat ik alles opblaas, veel te groot maak. Aandachttrekkerij? En dan schreeuwt er iets in mijn hoofd "alsof je ervoor zou kiezen om je zo te voelen nu?", maar dan is er het verweer dat dat misschien wel onderdeel is van de stoornis die daar dan weer achter schuilgaat, dat dát is hoe het werkt.
Of is dat dan omdat het het gemakkelijkst is om jezelf overal de schuld van te geven?
Pfff, dat hoofd...
woensdag 27 maart 2024 om 22:00
Herkenbaar.
Ik dacht vanochtend ook dat als ik nou gewoon in plaats van therapie en bezig zijn met hoe sielug ik ben, meer ga sporten, zingen en werken, het zeker beter gaat.
Want he, ik denk mezelf de dip in. Gewoon leuke dingen gaan doen en bezig zijn. Ik heb duidelijk teveel tijd en te weinig om handen.
En sowieso, trauma? Gewoon goed opgevoed. Wat was er anders van me geworden. Het is nu al een soepzooitje.
Dus.
Mocht je het hier nou niet mee een zijn. Schrijf het op.
Zet er je eigen naam boven.
En je hebt een brief aan jezelf met alle antwoorden op je vorige vragen.
Ik dacht vanochtend ook dat als ik nou gewoon in plaats van therapie en bezig zijn met hoe sielug ik ben, meer ga sporten, zingen en werken, het zeker beter gaat.
Want he, ik denk mezelf de dip in. Gewoon leuke dingen gaan doen en bezig zijn. Ik heb duidelijk teveel tijd en te weinig om handen.
En sowieso, trauma? Gewoon goed opgevoed. Wat was er anders van me geworden. Het is nu al een soepzooitje.
Dus.
Mocht je het hier nou niet mee een zijn. Schrijf het op.
Zet er je eigen naam boven.
En je hebt een brief aan jezelf met alle antwoorden op je vorige vragen.
donderdag 28 maart 2024 om 06:48
Avocadeau schreef: ↑27-03-2024 22:00Herkenbaar.
Ik dacht vanochtend ook dat als ik nou gewoon in plaats van therapie en bezig zijn met hoe sielug ik ben, meer ga sporten, zingen en werken, het zeker beter gaat.
Want he, ik denk mezelf de dip in. Gewoon leuke dingen gaan doen en bezig zijn. Ik heb duidelijk teveel tijd en te weinig om handen.
En sowieso, trauma? Gewoon goed opgevoed. Wat was er anders van me geworden. Het is nu al een soepzooitje.
Zo ben ik ook aan de gang gegaan. Veel werken, sporten, met allerlei zaken bezig zijn, veel dingen doen die ik leuk vind. En dat helpt absoluut om me veel beter te voelen dan wanneer ik dat niet zou doen.
Het minderwaardigheidscomplex is niet continu prominent te voelen.
Toch blijft dat aan de basis aanwezig, maar er is mee te leven. Het is vooral lastig, zo van: "Fuck, waarom heb ik dit toch? Ik mag hier toch ook gewoon zijn? "
Therapie heeft me steeds tijdelijk wat geholpen. En, maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen, wellicht ook wel voor langere tijd of structureel. Zonder hulp was ik er misschien slechter aan toe geweest.
Maar zoals ik er nu voor sta: bezig zijn met iets dat voldoening geeft is voor mij het beste medicijn.
lieneke wijzigde dit bericht op 29-03-2024 15:27
10.19% gewijzigd
donderdag 28 maart 2024 om 09:53
Het is allemaal zo herkenbaar, vooral het vluchtgedrag in sporten, in doen of er niks aan de hand is. Gewoon doorgaan, vooral doorgaan, alléén maar doorgaan, want stoppen met doorgaan is voelen.
En als je dan merkt dat dat niet meer lukt, dat dat echt niet meer goed voor je is, en je gaat die enorme drempel over van hulp vragen, dan zagen ze de bovenkant van je schedel eraf, brengen alles eronder aan de kook en gaan er doodleuk naast zitten vissen. Kennelijk proberen ze zo demoon voor demoon uit die "poel des verderfs" te hengelen. Gebruik verdorie een sleepnet, pleur die pan leeg, doe iets rigoureus, maar blijf daar niet zo rustig en kalm zitten vissen... Maar dan halen ze ook het goede weg waarschijnlijk - dat wat je zelf toch niet ziet, maar er wel zit. Kalmpjes aan, geduld...
Wat is er mis met "O, je hebt hulp nodig? Hier heb je een ticket naar een paradijselijk oord, daar is alles wat je nodig hebt en meer - het zal je er aan niets ontbreken. Je mag daar een jaar vertoeven en alles wat je hoeft te doen is er zijn. In de natuur, met dat wat is. En gedurende dat jaar zullen langzaamaan alle demonen in je hoofd worden vervangen door kabbelende golfjes, blauwe luchten, hier en daar een wolkflard. Dat gaat helemaal vanzelf, daar hoef je niets voor te doen. En als je terug bent zullen er heus nog wolken zijn, donderwolken ook. Maar ze zullen voorbij drijven. En de zon zal elke avond ondergaan, maar ook elke ochtend weer opkomen en de tijd ertussen zal precies de nacht zijn, geen seconde meer. Zonder de demonen zal het lichter zijn, draaglijker, behapbaarder. Maak je geen zorgen over wat je achterlaat, daar zorgen wij voor. Veel plezier!"
Straks weer naar de hapto, ik zal het eens voorstellen...
En als je dan merkt dat dat niet meer lukt, dat dat echt niet meer goed voor je is, en je gaat die enorme drempel over van hulp vragen, dan zagen ze de bovenkant van je schedel eraf, brengen alles eronder aan de kook en gaan er doodleuk naast zitten vissen. Kennelijk proberen ze zo demoon voor demoon uit die "poel des verderfs" te hengelen. Gebruik verdorie een sleepnet, pleur die pan leeg, doe iets rigoureus, maar blijf daar niet zo rustig en kalm zitten vissen... Maar dan halen ze ook het goede weg waarschijnlijk - dat wat je zelf toch niet ziet, maar er wel zit. Kalmpjes aan, geduld...
Wat is er mis met "O, je hebt hulp nodig? Hier heb je een ticket naar een paradijselijk oord, daar is alles wat je nodig hebt en meer - het zal je er aan niets ontbreken. Je mag daar een jaar vertoeven en alles wat je hoeft te doen is er zijn. In de natuur, met dat wat is. En gedurende dat jaar zullen langzaamaan alle demonen in je hoofd worden vervangen door kabbelende golfjes, blauwe luchten, hier en daar een wolkflard. Dat gaat helemaal vanzelf, daar hoef je niets voor te doen. En als je terug bent zullen er heus nog wolken zijn, donderwolken ook. Maar ze zullen voorbij drijven. En de zon zal elke avond ondergaan, maar ook elke ochtend weer opkomen en de tijd ertussen zal precies de nacht zijn, geen seconde meer. Zonder de demonen zal het lichter zijn, draaglijker, behapbaarder. Maak je geen zorgen over wat je achterlaat, daar zorgen wij voor. Veel plezier!"
Straks weer naar de hapto, ik zal het eens voorstellen...
donderdag 28 maart 2024 om 14:26
vrijdag 29 maart 2024 om 14:48
Jezelf bezighouden en op die manier je hoofd even rust geven, vond ik heel lastig. Ik voelde me al enorm schuldig dat ik ziek was en niet kon werken, dus vond ik dat ik dat moest rechtzetten door enorm ziek te gaan zitten zijn op de bank. Of door me heel erg nuttig te maken (huis poetsen, kasten uitmesten, koken voor zieke buurman etc etc etc)
Pas later realiseerde ik me dat ik dingen mocht gaan doen waar ik blij van werd. Dus op maandag naar het strand met de honden, op woensdag naar een museum, op donderdag in de zon een boek lezen en op vrijdag even sporten in de buitenlucht. En pas toen de rust in mijn hoofd wat terugkwam, ben ik heel voorzichtig weer wat dingen gaan doen waar ik niet perse blij van werd. En pas daarna weer heel rustig kleine, afgebakende werktaakjes oppakken. Gelukkig had ik een begripvolle werkgever en bedrijfsarts en lieve collega's.
Wat een proces nu ik er zo aan terugdenk! Maar ik heb er nog steeds veel aan. De laatste weken heb ik het erg druk op mijn werk en ik merk dat ik aan het jagen en haasten ben. De tijd niet neem om te pauzeren of dingen gewoon even uit te stellen en nee te zeggen bijv. Door dit topic te lezen en mee te schrijven, realiseer ik me dit en heb ik me per nu voorgenomen een aantal projecten niet op te pakken.
Zo'n oud trauma gaat nooit meer weg en het blijft zo enorm opletten.
Pas later realiseerde ik me dat ik dingen mocht gaan doen waar ik blij van werd. Dus op maandag naar het strand met de honden, op woensdag naar een museum, op donderdag in de zon een boek lezen en op vrijdag even sporten in de buitenlucht. En pas toen de rust in mijn hoofd wat terugkwam, ben ik heel voorzichtig weer wat dingen gaan doen waar ik niet perse blij van werd. En pas daarna weer heel rustig kleine, afgebakende werktaakjes oppakken. Gelukkig had ik een begripvolle werkgever en bedrijfsarts en lieve collega's.
Wat een proces nu ik er zo aan terugdenk! Maar ik heb er nog steeds veel aan. De laatste weken heb ik het erg druk op mijn werk en ik merk dat ik aan het jagen en haasten ben. De tijd niet neem om te pauzeren of dingen gewoon even uit te stellen en nee te zeggen bijv. Door dit topic te lezen en mee te schrijven, realiseer ik me dit en heb ik me per nu voorgenomen een aantal projecten niet op te pakken.
Zo'n oud trauma gaat nooit meer weg en het blijft zo enorm opletten.
vrijdag 29 maart 2024 om 15:40
Ik vraag me vaak af of ik een trauma heb. Dat weet ik niet. Natuurlijk was mijn jeugd niet vlekkeloos, wiens jeugd wel? Als kind werd ik niet goed begrepen geloof ik, maar ik begreep mezelf niet eens. Waarom voelde ik me zo anders, zo verkeerd en gehandicapt ook. Kijk, het kan natuurlijk ook gewoon zo zijn dat ik niet zo geslaagd was/ben. Een wat gemankeerd kind. Ik wilde zo graag normaal zijn, maar zo voelde ik me toch echt niet.
Mijn ouders wisten niet wat ze met me moesten. Ze hadden geen hekel aan me hoor, maar ze waren, terecht, ook niet bepaald trots op me.
Ik denk dat ik gewoon "zo" ben, dit is mijn ikje. En doordat dat rare ikje niet als zodanig geaccepteerd werd heb ik het vaak niet leuk gehad. Maar daar kan ik toch echt mijn ouders en de andere mensen om mij heen de schuld niet van geven.
Nu val ik niet meer op als erg afwijkend. Ik ben "gewone" mensen gaan imiteren om een beter leven te krijgen. En dat hielp wel.
Maar ik ben nou eenmaal dat persoontje met al die foutjes. Dat besef ik goed en ik doe mijn best gewoon te zijn en anderen niet te confronteren met dat rare deel van mezelf.
Die innerlijke nederigheid en angst is er omdat ik bang ben dat men mijn lelijkheid ontdekt en daarvan schrikt.
Mijn ouders wisten niet wat ze met me moesten. Ze hadden geen hekel aan me hoor, maar ze waren, terecht, ook niet bepaald trots op me.
Ik denk dat ik gewoon "zo" ben, dit is mijn ikje. En doordat dat rare ikje niet als zodanig geaccepteerd werd heb ik het vaak niet leuk gehad. Maar daar kan ik toch echt mijn ouders en de andere mensen om mij heen de schuld niet van geven.
Nu val ik niet meer op als erg afwijkend. Ik ben "gewone" mensen gaan imiteren om een beter leven te krijgen. En dat hielp wel.
Maar ik ben nou eenmaal dat persoontje met al die foutjes. Dat besef ik goed en ik doe mijn best gewoon te zijn en anderen niet te confronteren met dat rare deel van mezelf.
Die innerlijke nederigheid en angst is er omdat ik bang ben dat men mijn lelijkheid ontdekt en daarvan schrikt.
vrijdag 29 maart 2024 om 20:09
Het ‘gezonde’ deel in mij vindt het hartverscheurend om te lezen wat je schrijft Lieneke. Zo de boodschap gekregen dat je afwijkt, dat je niet kunt zien dat het niet aan jou ligt. Dat je een kind nooit maar dan ook nooit dit gevoel mag geven. Het is jouw waarheid geworden. Helaas, want dit gevoel gaat nooit meer weg.
Het ‘beschadigde’ deel herkent het helemaal. Het gevoel er niet toe te doen, er niet bij te horen, is er bij mij op verschillende manieren zo ingestampt dat dat mijn waarheid is geworden. Andere mensen imiteren gaat mij helaas een stuk minder af dus mijn beschadigde deel is ervan overtuigd dat iedereen die ik tegenkom dit precies zo ziet. Met uitzondering van een klein groepje intimi. Ik weet dat ik dit gevoel altijd bij me zal dragen. Ik geloof wel dat ik het gezonde deel sterker kan maken, zodat die zich kan ontfermen over het beschadigde deel. Dat gun ik jou en iedereen in dit topic ook, maar ik vind het mooi om te lezen dat bij jou acceptatie je rust heeft gegeven. Wie weet dat ik ooit in die modus terecht kom, maar voor nu blijf ik nog strijden voor dat meisje die veel tekort is gekomen.
Het ‘beschadigde’ deel herkent het helemaal. Het gevoel er niet toe te doen, er niet bij te horen, is er bij mij op verschillende manieren zo ingestampt dat dat mijn waarheid is geworden. Andere mensen imiteren gaat mij helaas een stuk minder af dus mijn beschadigde deel is ervan overtuigd dat iedereen die ik tegenkom dit precies zo ziet. Met uitzondering van een klein groepje intimi. Ik weet dat ik dit gevoel altijd bij me zal dragen. Ik geloof wel dat ik het gezonde deel sterker kan maken, zodat die zich kan ontfermen over het beschadigde deel. Dat gun ik jou en iedereen in dit topic ook, maar ik vind het mooi om te lezen dat bij jou acceptatie je rust heeft gegeven. Wie weet dat ik ooit in die modus terecht kom, maar voor nu blijf ik nog strijden voor dat meisje die veel tekort is gekomen.
zaterdag 30 maart 2024 om 00:17
O jeetje Waterflesje, wat herkenbaar…! Dat is geloof ik precies wat ik aan het doen ben: aan verwachtingen voldoen die er helemaal niet zijn (behalve in mijn hoofd). Al doe ik niet die nuttige dingen die jij benoemt (poetsen enzo) – daar heb ik de energie niet voor ofzo. Maar het gevóel is vooral heel herkenbaar. Ik had de psych nodig om me te vertellen dat een boek lezen juist goed voor me is – en dan geen zelfhulpboek, maar een goede thriller of wat dan ook. Vind ik lastig. Sowieso iets kiezen “wat ik leuk vind” of “wat goed voor me is”: vaak wéét ik dat gewoon niet. Doe ik iets omdat ik daar in weg wil vluchten, of omdat ik denk dat het goed voor me is? Dat vraag ik me ongeveer dagelijks af en ik heb werkelijk geen idee… Zelfde met blij worden van e.d. Dat hoofd is zó druk, dat elk soort van blije gevoel al lang en breed onder het tapijt is geveegd voordat ik in de gaten heb dat het er was… En dus doen we gewoon wat het meest zinnig lijkt, gezien álle omstandigheden (en stemmen in het hoofd).
Het klinkt als een lang proces om daar doorheen te komen, maar wel als heel herkenbaar. Vooral dat je eerst rust in je hoofd moet zien te krijgen en dat je dat dus eigenlijk belemmert door te blijven doen wat je deed: aan verwachtingen voldoen… Het lijkt een soort vicieuze cirkel, maar je omschrijft eigenlijk precies wat nodig is: dat je dingen mócht gaan doen waar je blij van werd. Het is wat mensen steeds weer tegen me zeggen, maar wat ik maar niet voor mekaar krijg. Maar wat misschien wel het belangrijkste is om mee te beginnen. Als ik dan toch zo graag iets nuttigs wil doen, laat ik dan beginnen met dááraan te werken.
Het is fijn om te lezen dat dit topic je helpt tijdig pas op de plaats te maken, weer terug bij jezelf te komen. Dat helpt mij op mijn beurt dan weer dat, zelfs nu ik nog helemaal aan het begin sta, ik me moet realiseren dat het niet om het dóel gaat, maar om de weg ernaartoe, omdat het “dus” kennelijk nooit verdwijnt, ja altijd alert moet blijven, en je dus vooral moet leren letten op de momenten dat je alert moet zijn. Zoiets.
Dank je wel! Niet voor het verrotte nieuws dat het nooit over zal gaan, maar wel voor het goede nieuws dat je ermee om kunt leren gaan.
Het klinkt als een lang proces om daar doorheen te komen, maar wel als heel herkenbaar. Vooral dat je eerst rust in je hoofd moet zien te krijgen en dat je dat dus eigenlijk belemmert door te blijven doen wat je deed: aan verwachtingen voldoen… Het lijkt een soort vicieuze cirkel, maar je omschrijft eigenlijk precies wat nodig is: dat je dingen mócht gaan doen waar je blij van werd. Het is wat mensen steeds weer tegen me zeggen, maar wat ik maar niet voor mekaar krijg. Maar wat misschien wel het belangrijkste is om mee te beginnen. Als ik dan toch zo graag iets nuttigs wil doen, laat ik dan beginnen met dááraan te werken.
Het is fijn om te lezen dat dit topic je helpt tijdig pas op de plaats te maken, weer terug bij jezelf te komen. Dat helpt mij op mijn beurt dan weer dat, zelfs nu ik nog helemaal aan het begin sta, ik me moet realiseren dat het niet om het dóel gaat, maar om de weg ernaartoe, omdat het “dus” kennelijk nooit verdwijnt, ja altijd alert moet blijven, en je dus vooral moet leren letten op de momenten dat je alert moet zijn. Zoiets.
Dank je wel! Niet voor het verrotte nieuws dat het nooit over zal gaan, maar wel voor het goede nieuws dat je ermee om kunt leren gaan.
vannelle wijzigde dit bericht op 31-03-2024 00:50
Reden: quote verwijderd
Reden: quote verwijderd
24.09% gewijzigd
zaterdag 30 maart 2024 om 00:32
Lieneke, heb je weleens traumatherapie gehad?
Ik vind misschien nog we het lastigste van alles om te (h)erkennen dat ik trauma’s heb. Mijn beeld bij trauma’s zijn heel anders dan mijn eigen leven, vooral omdat mijn eigen leven mijn eigen leven was: dat was wat het was, daar kan ik niks meer aan veranderen, dus nu ja, “take it”.
Is onveilig gehecht opgroeien niet al een soort van trauma? Niet veilig bij je ouders kunnen zijn? Ik stel het bewust als vragen, omdat ik de antwoorden niet heb of ken.
[knip: boel wol, weinig schaap]
Terug naar jou (sorry, ik dwaal nogal af…). Je zegt mensen goed te kunnen imiteren en daardoor beter door het leven te gaan. Is dat wat je als kind ook al deed? Doe je wat je ouders doen/deden? Leef je dan hun waarheid, of heb je die overgenomen?
Niks lulligs mee bedoeld overigens: ik herken het bij mezelf heel erg. Ik zie het ook héél veel terug, dat ik doe wat mijn ouders deden, denk hoe zij dachten/denken. En zelfs als ik het herken, als ik de absurditeit ervan zie zelfs, kan ik het niet stilzetten/stopzetten/uitzetten. Heb jij dat ook, dat je het herkent? (En er niks mee kunt? Of kun je er juist wél iets mee dan?) Dat bedoel ik dus niet als schuld overigens, maar als herkenbaarheid, dat je ziet waar je eigen gedrag vandaan komt, omdat je het een ander ziet doen.
Ik vind misschien nog we het lastigste van alles om te (h)erkennen dat ik trauma’s heb. Mijn beeld bij trauma’s zijn heel anders dan mijn eigen leven, vooral omdat mijn eigen leven mijn eigen leven was: dat was wat het was, daar kan ik niks meer aan veranderen, dus nu ja, “take it”.
Is onveilig gehecht opgroeien niet al een soort van trauma? Niet veilig bij je ouders kunnen zijn? Ik stel het bewust als vragen, omdat ik de antwoorden niet heb of ken.
[knip: boel wol, weinig schaap]
Terug naar jou (sorry, ik dwaal nogal af…). Je zegt mensen goed te kunnen imiteren en daardoor beter door het leven te gaan. Is dat wat je als kind ook al deed? Doe je wat je ouders doen/deden? Leef je dan hun waarheid, of heb je die overgenomen?
Niks lulligs mee bedoeld overigens: ik herken het bij mezelf heel erg. Ik zie het ook héél veel terug, dat ik doe wat mijn ouders deden, denk hoe zij dachten/denken. En zelfs als ik het herken, als ik de absurditeit ervan zie zelfs, kan ik het niet stilzetten/stopzetten/uitzetten. Heb jij dat ook, dat je het herkent? (En er niks mee kunt? Of kun je er juist wél iets mee dan?) Dat bedoel ik dus niet als schuld overigens, maar als herkenbaarheid, dat je ziet waar je eigen gedrag vandaan komt, omdat je het een ander ziet doen.
vannelle wijzigde dit bericht op 31-03-2024 00:52
Reden: quote en genuil verwijderd
Reden: quote en genuil verwijderd
51.00% gewijzigd
zaterdag 30 maart 2024 om 00:40
Kaatje, hoe ga jij om met je kleine meisje?
Ik merk dat ik nog héél veel moeite heb met haar. Dat ze echt nog opgesloten zit in de kelder en alleen heel soms de deur op een kiertje zet. Dat is dan bij de hapto: de hapto haalt haar er soms op de een of andere manier bij. Niet bewust, althans dat wordt niet zo benoemd ofzo, maar dat kind komt dan plotseling tevoorschijn. Het voelt zich daar nog heel ongemakkelijk bij, en al die volwassen zogenaamde beschermheiligen in mij stoppen haar ook het liefst direct terug diep die kelder in, dus het si ook nog niet bepaald veilig voor d’r ofzo. Hapto geeft aan dat zij (de hapto) me begeleidt bij het tevoorschijn laten komen van het meisje, dat zij de veilige setting daarvoor biedt, maar dat ik degene ben die haar moet beschermen, die haar in mijn armen moet nemen, er voor haar moet zijn. En dat vind ik lastig… Ik vond/vind het misschien ergens best wel fijn dat dat kind ergens achter een deur in een kelder zit, dat ik er “geen omkijken naar heb”…
Hoe ga jij met haar om, met jouw kleine meisje?
Ik merk dat ik nog héél veel moeite heb met haar. Dat ze echt nog opgesloten zit in de kelder en alleen heel soms de deur op een kiertje zet. Dat is dan bij de hapto: de hapto haalt haar er soms op de een of andere manier bij. Niet bewust, althans dat wordt niet zo benoemd ofzo, maar dat kind komt dan plotseling tevoorschijn. Het voelt zich daar nog heel ongemakkelijk bij, en al die volwassen zogenaamde beschermheiligen in mij stoppen haar ook het liefst direct terug diep die kelder in, dus het si ook nog niet bepaald veilig voor d’r ofzo. Hapto geeft aan dat zij (de hapto) me begeleidt bij het tevoorschijn laten komen van het meisje, dat zij de veilige setting daarvoor biedt, maar dat ik degene ben die haar moet beschermen, die haar in mijn armen moet nemen, er voor haar moet zijn. En dat vind ik lastig… Ik vond/vind het misschien ergens best wel fijn dat dat kind ergens achter een deur in een kelder zit, dat ik er “geen omkijken naar heb”…
Hoe ga jij met haar om, met jouw kleine meisje?
zondag 31 maart 2024 om 08:24
Excuses dat ik wat laat reageer, maar ik vraag me mijn hele volwassen leven al af of het gevoel dat ik heb hoort bij mijn natuurlijke staat van zijn, of dat het komt door hoe de buitenwereld op me reageerde. Ik denk dat het een combi is, er werd wel degelijk van me gehouden, maar door hoe ik was viel ik wel tegen en dat snap ik.
Wat ik ook begrijp is dat jullie ervanuit gaan dat mijn ouders steken hebben laten vallen door niet blij te zijn met hoe ik was, maar ik vraag me af hoe ikzelf zou hebben gereageerd op een dergelijk kind.
Het is moeilijk om er iets zinnigs over te zeggen, ik weet zelf ook niet waar het begonnen is. Herinneringen van heel jong tonen al dat ik angst had voor de buitenwereld en dat ik me afwijkend gedroeg: panisch, heel verlegen, in mezelf gekeerd, kritisch en boos en soms overdreven uitgelaten.
En zoals ik al zei: nu val ik niet meer erg op, ik gedraag me meestal heel normaal. Maar ik was een ietwat afwijkend kind. Met de andere kinderen hadden mijn ouders veel minder moeite. Het kan echt aan een kind zelf liggen. Ouders zijn verdrietig als hun kind gehandicapt blijkt en ik was dat, maar dan vooral gedragsmatig. Ik was geen aantrekkelijk en sprankelend kind, dat was gewoon zo. En ik begrijp dat dat teleurstellend en moeilijk is voor ouders.
Voor mezelf als kind voel ik mededogen, ik was klein en ik wilde een fijn leven hebben en normaal zijn. Dat er van me gehouden werd geloofde ik niet, daar ben ik pas later achter gekomen.
Wat ik ook begrijp is dat jullie ervanuit gaan dat mijn ouders steken hebben laten vallen door niet blij te zijn met hoe ik was, maar ik vraag me af hoe ikzelf zou hebben gereageerd op een dergelijk kind.
Het is moeilijk om er iets zinnigs over te zeggen, ik weet zelf ook niet waar het begonnen is. Herinneringen van heel jong tonen al dat ik angst had voor de buitenwereld en dat ik me afwijkend gedroeg: panisch, heel verlegen, in mezelf gekeerd, kritisch en boos en soms overdreven uitgelaten.
En zoals ik al zei: nu val ik niet meer erg op, ik gedraag me meestal heel normaal. Maar ik was een ietwat afwijkend kind. Met de andere kinderen hadden mijn ouders veel minder moeite. Het kan echt aan een kind zelf liggen. Ouders zijn verdrietig als hun kind gehandicapt blijkt en ik was dat, maar dan vooral gedragsmatig. Ik was geen aantrekkelijk en sprankelend kind, dat was gewoon zo. En ik begrijp dat dat teleurstellend en moeilijk is voor ouders.
Voor mezelf als kind voel ik mededogen, ik was klein en ik wilde een fijn leven hebben en normaal zijn. Dat er van me gehouden werd geloofde ik niet, daar ben ik pas later achter gekomen.
zondag 31 maart 2024 om 11:43
Jeetje Lieneke, het begrip dat jij hebt voor je ouders omdat je geen 'aantrekkelijk' en 'sprankelend' kind zou zijn geweest. So what? Ik vind het zo verdrietig klinken. Zo: 'ik was en ben niet goed genoeg, niet normaal, niet volgens de verwachting van mijn ouders'.
Je bent wie je bent. En dat is altijd ok. Altijd. Je ouders hebben gekozen voor een kind en hebben vervolgens maar 1 taak. Zorgen dat dat kind met al zijn of haar kwaliteiten, eigenaardigheden, capaciteiten etc een fijn leven heeft. En zorgen dat het kind alles meekrijgt wat het nodig heeft om een fijn leven te leiden. Helaas is het heel vaak zo dat ouders tekortschieten. En soms levert dat een trauma op. In mijn geval ligt het iets ingewikkelder, maar laten we het erop houden dat ik mensen die ermee te maken hebben gehad, heb vergeven. Die vergeving kon alleen maar nadat ik eerst enorm boos ben geweest op al die mensen die dat kleine meisje hebben verlaten en verwaarloosd. Pas daarna kon ik vergeven en is de last van mijn schouders gevallen en ben ik gaan groeien en heb ik zelfvertrouwen opgebouwd.
Je bent wie je bent. En dat is altijd ok. Altijd. Je ouders hebben gekozen voor een kind en hebben vervolgens maar 1 taak. Zorgen dat dat kind met al zijn of haar kwaliteiten, eigenaardigheden, capaciteiten etc een fijn leven heeft. En zorgen dat het kind alles meekrijgt wat het nodig heeft om een fijn leven te leiden. Helaas is het heel vaak zo dat ouders tekortschieten. En soms levert dat een trauma op. In mijn geval ligt het iets ingewikkelder, maar laten we het erop houden dat ik mensen die ermee te maken hebben gehad, heb vergeven. Die vergeving kon alleen maar nadat ik eerst enorm boos ben geweest op al die mensen die dat kleine meisje hebben verlaten en verwaarloosd. Pas daarna kon ik vergeven en is de last van mijn schouders gevallen en ben ik gaan groeien en heb ik zelfvertrouwen opgebouwd.
zondag 31 maart 2024 om 11:49
Ja, zo is het precies. Je weet eigenlijk even niet meer wie je bent. Wat je leuk vindt. Waar je blij van wordt. Ik vond lezen in het begin heel moeilijk dus luisterde ik 'stomme' boeken van Saskia Noort of zo. Niks mis met haar als schrijver hoor, juist een hele goede thrillerschrijver maar daar zou ik nu niet meer voor kiezen. Nu ben ik wie ik ben en ik lees liever boeken die me aan het nadenken zetten. Indertijd was dat geen optie.Vannelle schreef: ↑30-03-2024 00:17O jeetje Waterflesje, wat herkenbaar…! Dat is geloof ik precies wat ik aan het doen ben: aan verwachtingen voldoen die er helemaal niet zijn (behalve in mijn hoofd). Al doe ik niet die nuttige dingen die jij benoemt (poetsen enzo) – daar heb ik de energie niet voor ofzo. Maar het gevóel is vooral heel herkenbaar. Ik had de psych nodig om me te vertellen dat een boek lezen juist goed voor me is – en dan geen zelfhulpboek, maar een goede thriller of wat dan ook. Vind ik lastig. Sowieso iets kiezen “wat ik leuk vind” of “wat goed voor me is”: vaak wéét ik dat gewoon niet. Doe ik iets omdat ik daar in weg wil vluchten, of omdat ik denk dat het goed voor me is? Dat vraag ik me ongeveer dagelijks af en ik heb werkelijk geen idee… Zelfde met blij worden van e.d. Dat hoofd is zó druk, dat elk soort van blije gevoel al lang en breed onder het tapijt is geveegd voordat ik in de gaten heb dat het er was… En dus doen we gewoon wat het meest zinnig lijkt, gezien álle omstandigheden (en stemmen in het hoofd).
Het klinkt als een lang proces om daar doorheen te komen, maar wel als heel herkenbaar. Vooral dat je eerst rust in je hoofd moet zien te krijgen en dat je dat dus eigenlijk belemmert door te blijven doen wat je deed: aan verwachtingen voldoen… Het lijkt een soort vicieuze cirkel, maar je omschrijft eigenlijk precies wat nodig is: dat je dingen mócht gaan doen waar je blij van werd. Het is wat mensen steeds weer tegen me zeggen, maar wat ik maar niet voor mekaar krijg. Maar wat misschien wel het belangrijkste is om mee te beginnen. Als ik dan toch zo graag iets nuttigs wil doen, laat ik dan beginnen met dááraan te werken.
Het is fijn om te lezen dat dit topic je helpt tijdig pas op de plaats te maken, weer terug bij jezelf te komen. Dat helpt mij op mijn beurt dan weer dat, zelfs nu ik nog helemaal aan het begin sta, ik me moet realiseren dat het niet om het dóel gaat, maar om de weg ernaartoe, omdat het “dus” kennelijk nooit verdwijnt, ja altijd alert moet blijven, en je dus vooral moet leren letten op de momenten dat je alert moet zijn. Zoiets.
Dank je wel! Niet voor het verrotte nieuws dat het nooit over zal gaan, maar wel voor het goede nieuws dat je ermee om kunt leren gaan.
Goed dat je dan maar gewoon doet wat zinnig lijkt toch? Misschien kun je gewoon eens wat dingetjes uitproberen? Fotoalbums maken? Kleurboeken? Puzzelen? Stukje fietsen voor de lol? Ik bleek het ineens leuk te vinden om stekjes op te kweken. Wist ik veel. En een wandeling te maken. Dat vond ik daarvoor nooit leuk. Had ik ook geen tijd voor natuurlijk
. En nog steeds staat mijn huis vol met stekjes en wandel ik af en toe. Te weinig, maar ik weet wel dat ik er blij van word. Dat het goed is voor mijn hoofd en lijf.
zondag 31 maart 2024 om 20:02
Mooi verwoord!Waterflesje schreef: ↑31-03-2024 11:43Jeetje Lieneke, het begrip dat jij hebt voor je ouders omdat je geen 'aantrekkelijk' en 'sprankelend' kind zou zijn geweest. So what? Ik vind het zo verdrietig klinken. Zo: 'ik was en ben niet goed genoeg, niet normaal, niet volgens de verwachting van mijn ouders'.
Je bent wie je bent. En dat is altijd ok. Altijd. Je ouders hebben gekozen voor een kind en hebben vervolgens maar 1 taak. Zorgen dat dat kind met al zijn of haar kwaliteiten, eigenaardigheden, capaciteiten etc een fijn leven heeft. En zorgen dat het kind alles meekrijgt wat het nodig heeft om een fijn leven te leiden.
Ik moet ineens denken aan een oefening die ik ooit ergens gelezen/gehoord/? heb. Precies weet ik het niet meer, maar het ging er volgens mij om om op te schrijven hoe je zou hebben gewild dat je ouders met je om waren gegaan. Wat je nodig gehad zou hebben. Hoe je zou hebben gewild dat ze op je hadden gereageerd, etc. Om inzichtelijk te krijgen denk ik ook wat je hebt gemist: niet om ergens de schuld aan te kunnen geven, maar echt puur om inzicht te krijgen in jezelf, je doen en laten, je denken, je voelen.
Wat ik al zei: ik weet niet meer precies hoe en wat, wel dat ik direct dacht "echt niet, ga ik niet doen"... Iets met confronterend enzo...
Lieneke, het voelt een beetje alsof ik de hele tijd kritiek naar je gooi over hoe je bent opgegroeid, maar dat is echt niet mijn bedoeling. Als eerder ook gezegd heb ik enorme bewondering voor hoe je ermee omgaat. Misschien is het vanuit mij juist heel erg een stuk niet begrijpen dat je er zo mee om kunt gaan, terwijl ik de pijn tussen alle regels doorlees. Maar dat is wellicht mijn eigen pijn, niet de jouwe. Of dat stukje niet weten/niet snappen, omdat het me verschrikkelijk lijkt als kind als je weet dat je ouders ontevreden over je zijn, teleurgesteld zijn in wie of hoe je bent. (Ik wéét dat dat verschrikkelijk is, daarom raakt het me ook zo denk ik... En dat maakt denk ik ook dat ik zo zoek naar het "maar hoe doe je dat dan, dat je dat accepteren kunt?" Dat vind ik knap.)
Het verwoorden is niet mijn sterkste punt geloof ik...
zondag 31 maart 2024 om 20:11
Soms denk ik dat ik een beetje bang ben voor nu dingen uitproberen, terwijl ik nu juist niet zo goed ga (mezelf kwijt ben). Heb wel dingen geprobeerd, maar het meeste blijft niet zo hangen. Er zijn veel dingen waarvan ik wéét dat ik ze leuk en fijn vind, maar die ik even niet kan. Dat frustreert enorm, omdat ik daardoor uitlaatkleppen mis. Eigenlijk bijna allemaal en dat maakt naast gefrustreerd ook bokkig, zo'n "nou, laat maar dan"-gevoel. Tegelijkertijd schop ik tegen dat gevoel aan, omdat het zo'n "zie mij nou toch eens zielig zijn"-associatie geeft en dat wil ik niet. Ik zit mezelf daar enorm mee in de weg. En dat wéét ik, en toch blijf ik mezelf maar in de weg zitten. Irritant is dat.Waterflesje schreef: ↑31-03-2024 11:49Ja, zo is het precies. Je weet eigenlijk even niet meer wie je bent. Wat je leuk vindt. Waar je blij van wordt. Ik vond lezen in het begin heel moeilijk dus luisterde ik 'stomme' boeken van Saskia Noort of zo. Niks mis met haar als schrijver hoor, juist een hele goede thrillerschrijver maar daar zou ik nu niet meer voor kiezen. Nu ben ik wie ik ben en ik lees liever boeken die me aan het nadenken zetten. Indertijd was dat geen optie.
Goed dat je dan maar gewoon doet wat zinnig lijkt toch? Misschien kun je gewoon eens wat dingetjes uitproberen? Fotoalbums maken? Kleurboeken? Puzzelen? Stukje fietsen voor de lol? Ik bleek het ineens leuk te vinden om stekjes op te kweken. Wist ik veel. En een wandeling te maken. Dat vond ik daarvoor nooit leuk. Had ik ook geen tijd voor natuurlijk
Het hielp mij wel echt dat de psych zei dat ik mocht gaan lezen. Dat klinkt belachelijk misschien, maar die vrijbrief had ik echt even nodig - dat dat kennelijk tijd is waarin ik aan mezelf werk (ontspannen), in plaats van mijn tijd verknoei.
Ik ben wel blij met dat ik mezelf soms enorme schoppen onder mijn hol kan geven (laat dat 'soms' maar weg... maar soms zijn ze nuttig), waardoor ik nog wel onder de mensen kom. Dingen waar ik enorm tegenop zie, die ik eigenlijk wil overslaan, maar ik trap mezelf erheen (soms dus) en houdt mezelf daardoor wel "in gang". Of hoe leg ik dat uit?
(maar met dat ik woorden probeer te vinden om het uit te leggen, realiseer ik me ook dat die schoppen onder mijn hol net zo goed vluchtgedrag is. Want dat ik weiger met een dekentje op de bank te gaan zitten, zorgt er ook voor dat ik nooit eens "met mezelf opgesloten zit". Misschien is het dus niet per se alleen maar een "goed bezig", maar ook een "waar loop je voor weg"... Tsja...
maandag 1 april 2024 om 08:15
Ondanks alle therapie ben ik er nog steeds niet van overtuigd dat mijn ouders en mijn omgeving grove fouten hebben gemaakt. Ze hielden van me, maar ze wisten niet hoe ze met me om moesten gaan. De andere kinderen gedijden prima in het gezin, ik dissoneerde enorm. Ze deden echt hun best, mijn ouders, maar het werkte gewoon niet.
Met andere ouders zou ik dezelfde problemen hebben gehad, ik was ook altijd bang dat ik in een pleeggezin of tehuis terecht zou komen. Daar had ik het nog moeilijker gehad, ik matchte nergens, ik was anders en angstig, ik verstopte me omdat ik wist hoe lelijk ik gevonden zou worden.
Dit leest zielig en triest weg, maar het was de nuchtere realiteit. Ik heb zoveel therapie gehad, ik heb zoveel geprobeerd om van dit gevoel af te komen, maar voor mij is het een diepgeworteld weten. Mijn ouders hadden het op alle manieren anders kunnen doen, maar het zat al in mij, vanaf mijn geboorte. Het had niet geholpen, er was echt geen onwil, integendeel.
Mijn grote geluk is dat ik intuitief aanvoelde dat anderen imiteren mij verder zou brengen. En dat was zo. Mijn jeugd was natuurlijk een poel van ellende, maar met de jaren werd ik meer en meer geaccepteerd.
Met vooral veel creativiteit heb ik het voor elkaar gekregen dat ik een min of meer normaal leven heb. Veel mensen krijgen dat niet voor elkaar, die blijven aan de marge hangen.
Als ik niet geaccepteerd had dat het nou eenmaal is zoals het is had ik het niet op deze manier gered. Dan was ik blijven steken in het hulpverlenerscircuit; ik bleek zo goed als onbehandelbaar, maar ik wilde zo graag verder. En dat al die therapieen niet bleken te werken maakte me steeds wanhopiger. Ik besloot het maar los te laten om wat van het leven te gaan maken, ondanks dat gevoel.
Nu leef ik een leven zoals zovelen: met werk, met uitgevlogen kinderen, een huis, een sociaal leven. Ik voel me nog steeds minder dan anderen, maar dat weet bijna niemand en het valt niet op.
Dat jullie hier wel geholpen zullen worden door therapie hoop ik, en ik verwacht het ook. In mijn karakter zit iets halsstarrigs, omdat ik er zo van overtuigd ben dat het aan mezelf ligt komt niemand daar doorheen. Decennialange therapiesessies hebben me er niet van overtuigd dat ik een klein kindje was dat met meer liefde of een andere opvoeding wel had gedijt. Waarschijnlijk had dat weinig uitgemaakt, ik ben in de basis te angstig en ontoegankelijk. Hoe dat komt? Geen idee, maar ik geloof niet dat een pasgeboren baby een tabula rasa is.
Het is goed zo, eigenlijk beter dan ik ooit had mogen verwachten.
Met andere ouders zou ik dezelfde problemen hebben gehad, ik was ook altijd bang dat ik in een pleeggezin of tehuis terecht zou komen. Daar had ik het nog moeilijker gehad, ik matchte nergens, ik was anders en angstig, ik verstopte me omdat ik wist hoe lelijk ik gevonden zou worden.
Dit leest zielig en triest weg, maar het was de nuchtere realiteit. Ik heb zoveel therapie gehad, ik heb zoveel geprobeerd om van dit gevoel af te komen, maar voor mij is het een diepgeworteld weten. Mijn ouders hadden het op alle manieren anders kunnen doen, maar het zat al in mij, vanaf mijn geboorte. Het had niet geholpen, er was echt geen onwil, integendeel.
Mijn grote geluk is dat ik intuitief aanvoelde dat anderen imiteren mij verder zou brengen. En dat was zo. Mijn jeugd was natuurlijk een poel van ellende, maar met de jaren werd ik meer en meer geaccepteerd.
Met vooral veel creativiteit heb ik het voor elkaar gekregen dat ik een min of meer normaal leven heb. Veel mensen krijgen dat niet voor elkaar, die blijven aan de marge hangen.
Als ik niet geaccepteerd had dat het nou eenmaal is zoals het is had ik het niet op deze manier gered. Dan was ik blijven steken in het hulpverlenerscircuit; ik bleek zo goed als onbehandelbaar, maar ik wilde zo graag verder. En dat al die therapieen niet bleken te werken maakte me steeds wanhopiger. Ik besloot het maar los te laten om wat van het leven te gaan maken, ondanks dat gevoel.
Nu leef ik een leven zoals zovelen: met werk, met uitgevlogen kinderen, een huis, een sociaal leven. Ik voel me nog steeds minder dan anderen, maar dat weet bijna niemand en het valt niet op.
Dat jullie hier wel geholpen zullen worden door therapie hoop ik, en ik verwacht het ook. In mijn karakter zit iets halsstarrigs, omdat ik er zo van overtuigd ben dat het aan mezelf ligt komt niemand daar doorheen. Decennialange therapiesessies hebben me er niet van overtuigd dat ik een klein kindje was dat met meer liefde of een andere opvoeding wel had gedijt. Waarschijnlijk had dat weinig uitgemaakt, ik ben in de basis te angstig en ontoegankelijk. Hoe dat komt? Geen idee, maar ik geloof niet dat een pasgeboren baby een tabula rasa is.
Het is goed zo, eigenlijk beter dan ik ooit had mogen verwachten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
