Psyche
alle pijlers
Wat als je je schuldig voelt dat je bestaat?
maandag 16 januari 2023 om 17:59
Al heel lang twijfel ik of ik een topic zal openen of niet en zo wel, wat ik daar dan eigenlijk precies in kwijt wil… Want er speelt veel en er gaat vooral heel veel in mijn hoofd om; dat kan ik zelf niet eens bijhouden, laat staat dat ik uit zou kunnen leggen wat ik denk of voel en wat ik ermee wil als ik het probeer te delen.
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
De topicvraag is denk ik wel de kern van waar ik tegenaan loop. Telkens opnieuw. En ik weet dat de vraag onzinnig is en dat er misschien eigenlijk helemaal geen antwoord op is, maar het is waar ik voortdurend door word overdonderd. Ondanks alle theorieën, zelfhulpboeken en weet ik wat, blijft het me steeds achtervolgen. Dat verstikkende gevoel van er niet mogen zijn. De zware last van je schuldig voelen te bestaan. Natuurlijk, ik weet dat ik er ben en er dus maar gewoon het beste van zou moeten/kunnen maken, maar dat is de theorie. Die last van dat gevoel blijft telkens opnieuw als een donkere sluier over me heen vallen. Blijft me tergen, aan me vreten, me omlaag trekken. Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoe het wordt veroorzaakt. Het lijkt of er soms op een knop wordt gedrukt en dan komt het weer. En het helpt niet om er dan tegen te vechten en te zeggen dat ik er wél mag zijn, of om het weg te wuiven en mezelf ervan proberen te overtuigen dat het anders is. Want ik wéét dat het anders is, en toch dat gevoel…
En met dat ik dit typ voelt het ook echt absurd, alsof het nergens op slaat, alsof ik niet goed bij m’n hoofd ben ofzo. Maar ik kan nog wel honderd zelfhulpboeken lezen, of duizend keer tegen mezelf zeggen dat ik er wel mag zijn; het neemt het gevoel niet weg…
Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet, met het hier schrijven. Misschien hoop ik wel dat iemand een heel simpele remedie heeft, of wat dan ook dat kan helpen. Of misschien herkenning, iets dat iemand geholpen heeft, simpele tips, houvast, of wat dan ook. Soms hoop ik gewoon dat er iets heel simpels is dat ik over het hoofd zie, wat me kan helpen op de momenten dat “het licht uit gaat”. Een manier om het licht aan te zetten, of de duisternis te verhullen.
En dat klinkt allemaal heel zwaar - en eigenlijk voelt het ook heel zwaar, maar zo wil ik het niet overbrengen. Hoewel het misschien juist wel zo is. Het komt erop neer dat ik vastloop, telkens opnieuw. Dat ik niet weet wat ik doen moet en met heel veel doorzettings- en uithoudingsvermogen telkens weer door dat rotgevoel heen kom, maar zou er niet een manier moeten/kunnen zijn waardoor je ergens diep van binnen ook daadwerkelijk kunt gelóven dat je er mag zijn, dat je mag bestaan? Dat dat oké is, dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen? Dat lijkt me zo’n verlichting. Letterlijk. Maar waar begin je dan…? Hoe?
woensdag 20 maart 2024 om 08:00
Ja, after therapie dip.
Zo klote. Ze snijden je open, leggen je hart bloot, en dan is de tijd op.
Tegen de tijd dat de morfine uitgewerkt is sta je al uren alleen, met een open wond, bloot hart, en alle pijn. Kut.
Nog weinig oplossing voor, behalve appen met coach.
Overigens, ik bedoelde geen ademhalingsoefeningen. Gewoon, niet stoppen met ademen. Dan ga je ook niet dood. En dan gaat het uiteindelijk over.
Ik las net de metafoor van het weer. Die is ook mooi! In mijn hoofd zijn het weeën of een bevalling. Dat je denkt dat de pijn onverdraaglijk is. Je niet meer kan.
En toch, als je blijft doorademen, overleef je het. (Normaliter)
Toitoitoi met je hapto vandaag.
Dat vind ik dan weer een voorbeeld. Iemand zo aan je laten komen.
Zo klote. Ze snijden je open, leggen je hart bloot, en dan is de tijd op.
Tegen de tijd dat de morfine uitgewerkt is sta je al uren alleen, met een open wond, bloot hart, en alle pijn. Kut.
Nog weinig oplossing voor, behalve appen met coach.
Overigens, ik bedoelde geen ademhalingsoefeningen. Gewoon, niet stoppen met ademen. Dan ga je ook niet dood. En dan gaat het uiteindelijk over.
Ik las net de metafoor van het weer. Die is ook mooi! In mijn hoofd zijn het weeën of een bevalling. Dat je denkt dat de pijn onverdraaglijk is. Je niet meer kan.
En toch, als je blijft doorademen, overleef je het. (Normaliter)
Toitoitoi met je hapto vandaag.
Dat vind ik dan weer een voorbeeld. Iemand zo aan je laten komen.
woensdag 20 maart 2024 om 10:36
woensdag 20 maart 2024 om 11:52
Zo die nacht heb je ook weer gehad. En toen een fijne douche ipv afspraak en zo gaat die tijd vanzelf voorbij. Gewoon blijven ademhalen.
Ik lees dat je ook een intakegesprek hebt gehad voor therapie. Goed bezig hoor. Je vraagt hulp. Hier en daar. Het enige dat jij nu nog hoeft te doen is gewoon blijven ademen. x
Ik lees dat je ook een intakegesprek hebt gehad voor therapie. Goed bezig hoor. Je vraagt hulp. Hier en daar. Het enige dat jij nu nog hoeft te doen is gewoon blijven ademen. x
woensdag 20 maart 2024 om 14:51
Super knap van je dat je de haptonoom weer ziet en voor jezelf zorgt daarmee, heel krachtig.
Ik herken zo veel van wat je zegt, ik ging ook maar netflixen om mijn hoofd uit te zetten en het kloppen in mijn keel niet meer te voelen, om vervolgens de hele tijd te pauzeren om mijn gedachtes te kunnen horen om maar hopen iets van logica te vinden waardoor ik die gedachte dan hopelijk een plekje kon geven. gek werd ik ervan, hele dagen zat ik voor de buis.
En dan begint therapie eindelijk na 8 maanden wachten, moet je alles gaan benoemen en komt alles als een boemerang in je gezicht en is de paniek ineens keer tien.
De dingen die mij in die tijd hielpen:
- Yin yoga in een groep
- Ik bestelde zo'n opblaasbad en ging daar inzitten met magnesiumzout voor ontspanning.
- ik kreeg af en toe slaappillen van de arts om wel goed te kunnen rusten
- Ik hield mezelf bezig met vrijwilligerswerk (ik ving puppies op voor een stichting, dagvullende taak en verplicht veel wandelen en puppy vrolijkheid om je heen)
Echt! Als ik je zo hoor, het is zo ontzettend sterk van je waar je nu al bent, ik ben in ieder geval al heel erg blij met je bericht, jouw eerlijkheid! de herkenning geeft mij ook het gevoel dat ik niet alleen ben.
Ik herken zo veel van wat je zegt, ik ging ook maar netflixen om mijn hoofd uit te zetten en het kloppen in mijn keel niet meer te voelen, om vervolgens de hele tijd te pauzeren om mijn gedachtes te kunnen horen om maar hopen iets van logica te vinden waardoor ik die gedachte dan hopelijk een plekje kon geven. gek werd ik ervan, hele dagen zat ik voor de buis.
En dan begint therapie eindelijk na 8 maanden wachten, moet je alles gaan benoemen en komt alles als een boemerang in je gezicht en is de paniek ineens keer tien.
De dingen die mij in die tijd hielpen:
- Yin yoga in een groep
- Ik bestelde zo'n opblaasbad en ging daar inzitten met magnesiumzout voor ontspanning.
- ik kreeg af en toe slaappillen van de arts om wel goed te kunnen rusten
- Ik hield mezelf bezig met vrijwilligerswerk (ik ving puppies op voor een stichting, dagvullende taak en verplicht veel wandelen en puppy vrolijkheid om je heen)
Echt! Als ik je zo hoor, het is zo ontzettend sterk van je waar je nu al bent, ik ben in ieder geval al heel erg blij met je bericht, jouw eerlijkheid! de herkenning geeft mij ook het gevoel dat ik niet alleen ben.
woensdag 20 maart 2024 om 15:37
Jo ho hallo, niet al te positief worden hoor, straks ga ik nog geloven dat ik niets meer hoef te doen met mijn leven, behalve adem te halen…
De hapto was trots op me… Dat ik haar gemaild had – dat ik me (eindelijk) op die manier had durven openstellen. Dat ik vorige week overleefd heb, ondanks dat ik, zo zei zij, de hele week volledig in mijn kind-trauma-delen verkeerde. Dat ik desondanks toch in staat was geweest voor mezelf te kiezen en de afspraak met de massagetherapeut heb afgezegd. Ik heb bij dat laatste maar niet verteld dat ik daar heel Viva voor nodig had… (ik heb daar vorige week ergens een topic over geopend, omdat ik volledig de weg kwijt was en niet wist wat ik moest doen). Zonder de bevestiging vanuit hier had ik nooit af durven zeggen denk ik… Het voelt daardoor wel wat als een onheus compliment…
Gisteravond brak ik in tweeën toen ik een bepaald nummer luisterde. Ik had het haar nog willen mailen, maar dat durfde ik niet: ik vond één mail wel genoeg… Dat heb ik de hapto verteld en ze vroeg het samen te luisteren; dat durfde ik niet aan… Maar heb haar wel durven zeggen, helemaal op het eind, toen ik al bijna weg was, en vrij omslachtig, dat ik het fijn zou vinden als ze wel een keer naar dat nummer luistert.
Dat was eng… Want dat nummer is een soort roep vanuit mezelf naar haar, en dat is natuurlijk wel héél erg eng en kwetsbaar, dat je dat dan zegt... dat je je kleine meisje zomaar het woord geeft… Dus nu ben ik weer heel nerveus… Maar ook dit overleef ik wel weer. En ik weet ook ergens wel dat ze me niet weg zal sturen; ze weet altijd alles goed te praten waarvoor ik me soort van excuseer. Ze begrijpt mijn schuldgevoelens, legt ze zelfs uit alsof het heel normaal is om dat te hebben, dat dat is wat trauma doet. Al blijf ik dat laatste altijd heel lastig vinden om aan te nemen, dat het over trauma’s gaat. Want trauma’s vind ik dingen die anderen meemaken en die hele vele malen erger zijn dan wat ik heb meegemaakt. Het is eng om het als trauma’s te zien, alsof het dan echt waar wordt. Zo lang je dat ontkent is het er een klein beetje niet… Geloven dat je overdrijft en dat het allemaal wel meevalt, is in zeker opzicht gemakkelijker, draaglijker. Het onder ogen komen vind ik lastig. Gelukkig helpt ze me daar soort van bij. Dat zal die psych ook wel doen straks: althans, ik zou het wel logisch vinden dat als je naar een traumapsycholoog gaat, ze iets met trauma’s gaat doen…
En nu gun ik het mezelf maar even om naar jullie te luisteren en gewoon niets anders te doen dan ademhalen (ook al wil ik dit nog doen en dat nog doen, en wacht die klus, en moet dat nog, en ….)
De hapto was trots op me… Dat ik haar gemaild had – dat ik me (eindelijk) op die manier had durven openstellen. Dat ik vorige week overleefd heb, ondanks dat ik, zo zei zij, de hele week volledig in mijn kind-trauma-delen verkeerde. Dat ik desondanks toch in staat was geweest voor mezelf te kiezen en de afspraak met de massagetherapeut heb afgezegd. Ik heb bij dat laatste maar niet verteld dat ik daar heel Viva voor nodig had… (ik heb daar vorige week ergens een topic over geopend, omdat ik volledig de weg kwijt was en niet wist wat ik moest doen). Zonder de bevestiging vanuit hier had ik nooit af durven zeggen denk ik… Het voelt daardoor wel wat als een onheus compliment…
Gisteravond brak ik in tweeën toen ik een bepaald nummer luisterde. Ik had het haar nog willen mailen, maar dat durfde ik niet: ik vond één mail wel genoeg… Dat heb ik de hapto verteld en ze vroeg het samen te luisteren; dat durfde ik niet aan… Maar heb haar wel durven zeggen, helemaal op het eind, toen ik al bijna weg was, en vrij omslachtig, dat ik het fijn zou vinden als ze wel een keer naar dat nummer luistert.
Dat was eng… Want dat nummer is een soort roep vanuit mezelf naar haar, en dat is natuurlijk wel héél erg eng en kwetsbaar, dat je dat dan zegt... dat je je kleine meisje zomaar het woord geeft… Dus nu ben ik weer heel nerveus… Maar ook dit overleef ik wel weer. En ik weet ook ergens wel dat ze me niet weg zal sturen; ze weet altijd alles goed te praten waarvoor ik me soort van excuseer. Ze begrijpt mijn schuldgevoelens, legt ze zelfs uit alsof het heel normaal is om dat te hebben, dat dat is wat trauma doet. Al blijf ik dat laatste altijd heel lastig vinden om aan te nemen, dat het over trauma’s gaat. Want trauma’s vind ik dingen die anderen meemaken en die hele vele malen erger zijn dan wat ik heb meegemaakt. Het is eng om het als trauma’s te zien, alsof het dan echt waar wordt. Zo lang je dat ontkent is het er een klein beetje niet… Geloven dat je overdrijft en dat het allemaal wel meevalt, is in zeker opzicht gemakkelijker, draaglijker. Het onder ogen komen vind ik lastig. Gelukkig helpt ze me daar soort van bij. Dat zal die psych ook wel doen straks: althans, ik zou het wel logisch vinden dat als je naar een traumapsycholoog gaat, ze iets met trauma’s gaat doen…
En nu gun ik het mezelf maar even om naar jullie te luisteren en gewoon niets anders te doen dan ademhalen (ook al wil ik dit nog doen en dat nog doen, en wacht die klus, en moet dat nog, en ….)
woensdag 20 maart 2024 om 15:41
Dit vind ik heel lastig om te ontvangen, druist volledig tegen mijn gevoel in. Ruimte innemen is eng.. Maar wel graag gedaan - en dat meen ik. Het is niet fijn als mensen het herkennen, want dan ken je de pijn en de angst, maar het is wel een soort van fijn (ik weet geen ander woord) dat iemand iets aan mijn pijn en angst heeft - dan is het er niet voor niets ofzo.
woensdag 20 maart 2024 om 22:02
Wat schrijf je mooi over de moeilijke gevoelens die je leven af en toe overnemen. Je beschrijft het zo beeldend, zo intens en eerlijk. Ik vind je een held!
Overigens schrok ik me ook rot toen mijn therapeut voor het eerst zei dat ik een trauma had en traumatherapie nodig had. Ik? Geen oorlog meegemaakt, nooit verkracht, studerend en volop in het leven. Wel wat ellende en gedoetjes van vroeger, maar iedereen heeft wel wat toch? Ieder huisje enzo. Ik heb die therapeut minzaam toegeknikt en vervolgens weggehoond.
Totdat ik dat niet meer deed en mezelf gaf wat ik nodig had. Erkennen dat het zo was. En is. En dat daar goed mee valt te leven hoor, als je al die boosheid en al dat schuldgevoel maar niet de hele tijd wegrationaliseert en bagatelliseert. Totdat je jezelf gunt wat je een ander ook zou gunnen en de erkenning aan jezelf geeft die je ook een ander geeft. Het klinkt zo simpel he? Het zijn ook maar woorden, maar het is gewoonweg echt waar. Ben maar gewoon zacht voor jezelf en lief.
Jouw posts maken mij een beetje verdrietig. Er komt een soort oude vroegere pijn terug. Je manier van schrijven triggert iets bij mij. Maar tegelijk merk ik dat de buikpijn, de dikke keel, de tranen en boosheid die ik ervaar binnen 3 minuten weer weg zijn. En uiteraard niks met jou te maken hebben en alles met mij. En bij mij overheerst het mijn leven niet meer. Ik ben er niet meer bang voor. Het zijn nu gewoon gevoelens die iedereen wel eens ervaart. En dat gaat voor jou ook zo zijn. Daar ben ik van overtuigd. Het zal er altijd zijn, maar that's it en dan pak je de draad weer op.
25 jaar geleden was er bij mij een altijd sluimerende paniek met allerlei enge angsten. 15 jaar geleden duurde dat een maand en ben ik in therapie gegaan. Daarna duurde de heftige, overweldigende ellende een week. Toen een dag. Daarna een uur. En nu dus 5 minuutjes. Omdat ik het niet vermijd ( en dus jouw posts 3 keer lees) en het volledig toelaat. En zie daar. 3 minuten later niks aan de hand.
En dat gun ik jou ook zo enorm. Echt je bent zo goed bezig en zo dapper dat je hier weer schrijft, je voor jezelf kiest in afspraken afzeggen, naar de therapeut gaat, naar je haptonoom gaat, eerlijk bent en kwetsbaar en hulp vraagt en zoekt.
Gun dit jezelf en ondertussen hoef je alleen maar te blijven ademhalen.
Overigens schrok ik me ook rot toen mijn therapeut voor het eerst zei dat ik een trauma had en traumatherapie nodig had. Ik? Geen oorlog meegemaakt, nooit verkracht, studerend en volop in het leven. Wel wat ellende en gedoetjes van vroeger, maar iedereen heeft wel wat toch? Ieder huisje enzo. Ik heb die therapeut minzaam toegeknikt en vervolgens weggehoond.
Totdat ik dat niet meer deed en mezelf gaf wat ik nodig had. Erkennen dat het zo was. En is. En dat daar goed mee valt te leven hoor, als je al die boosheid en al dat schuldgevoel maar niet de hele tijd wegrationaliseert en bagatelliseert. Totdat je jezelf gunt wat je een ander ook zou gunnen en de erkenning aan jezelf geeft die je ook een ander geeft. Het klinkt zo simpel he? Het zijn ook maar woorden, maar het is gewoonweg echt waar. Ben maar gewoon zacht voor jezelf en lief.
Jouw posts maken mij een beetje verdrietig. Er komt een soort oude vroegere pijn terug. Je manier van schrijven triggert iets bij mij. Maar tegelijk merk ik dat de buikpijn, de dikke keel, de tranen en boosheid die ik ervaar binnen 3 minuten weer weg zijn. En uiteraard niks met jou te maken hebben en alles met mij. En bij mij overheerst het mijn leven niet meer. Ik ben er niet meer bang voor. Het zijn nu gewoon gevoelens die iedereen wel eens ervaart. En dat gaat voor jou ook zo zijn. Daar ben ik van overtuigd. Het zal er altijd zijn, maar that's it en dan pak je de draad weer op.
25 jaar geleden was er bij mij een altijd sluimerende paniek met allerlei enge angsten. 15 jaar geleden duurde dat een maand en ben ik in therapie gegaan. Daarna duurde de heftige, overweldigende ellende een week. Toen een dag. Daarna een uur. En nu dus 5 minuutjes. Omdat ik het niet vermijd ( en dus jouw posts 3 keer lees) en het volledig toelaat. En zie daar. 3 minuten later niks aan de hand.
En dat gun ik jou ook zo enorm. Echt je bent zo goed bezig en zo dapper dat je hier weer schrijft, je voor jezelf kiest in afspraken afzeggen, naar de therapeut gaat, naar je haptonoom gaat, eerlijk bent en kwetsbaar en hulp vraagt en zoekt.
Gun dit jezelf en ondertussen hoef je alleen maar te blijven ademhalen.
woensdag 20 maart 2024 om 22:46
O jemig Waterflesje, wat een mooie, lieve, maar ook lastige woorden! Ik weet niet zo goed wat ik ervan vind dat je zo heftig reageert op wat ik schrijf… Ik vind het lastig, omdat het een soort schuldgevoel geeft, maar ook mooi, omdat het je kennelijk iets brengt, maar ook verwarrend, omdat ik het ook herkenbaar vind, al wil ik daar liever niet zo aan. Het geeft ook een soort troost, of hoop ofzo, dat het beter wordt, ooit, later als ik groot ben… Dat je van een chronische paniek naar een 3-minuten-paniek”je” bent gegaan. Jeetje.
En dat ik me kwetsbaar opstel, en deel en hulp vraag en zoek en… pfff… en dat mensen daar kennelijk ook nog wat aan hebben, soms, even… Het komt binnen ofzo…
Dank je wel, dat je dit zo deelt en zegt…
En dat ik me kwetsbaar opstel, en deel en hulp vraag en zoek en… pfff… en dat mensen daar kennelijk ook nog wat aan hebben, soms, even… Het komt binnen ofzo…
Dank je wel, dat je dit zo deelt en zegt…
woensdag 20 maart 2024 om 22:56
Hai, ja. Ik twijfelde ook even of ik het wel moest plaatsen. Jij moet er wel wat aan hebben natuurlijk. Hopelijk overheerst dat vooral. En ondertussen blijkt het voor mij juist helpend. Ik heb het vaker hoor. Dat woorden me triggeren. Een film prima! Glijdt van me af. Maar mooie boeken, poezie, songteksten en dus ook jouw posts triggeren soms iets bij mij. En doen me beseffen hoe het was en hoe het nu voor mij is. En dat is meer dan goed.
Overigens schrijf je zo mooi dat ik vind dat je daar wel eens iets mee zou kunnen gaan doen. Voor als je later groot bent zeg maar.
De reden waarom ik toch schrijf en mijn post toch plaats, is omdat mijn ervaringen hopelijk iets voor je doen. Je wat lucht geven en hoop.
Overigens schrijf je zo mooi dat ik vind dat je daar wel eens iets mee zou kunnen gaan doen. Voor als je later groot bent zeg maar.
De reden waarom ik toch schrijf en mijn post toch plaats, is omdat mijn ervaringen hopelijk iets voor je doen. Je wat lucht geven en hoop.
woensdag 20 maart 2024 om 23:39
Het levert een mindf*ck op, maar dat zie ik in dit geval als positief. Ik vind het vaak lastig te bepalen wanneer iets juist goed is of juist niet, wanneer iets vluchten is of goed voor jezelf zorgen, wanneer iets blind doorbikkelen is of een uitdaging aangaan. Ik ben blij dat je het post en gepost hebt, want het raakt niet in negatieve zin, maar in positieve. Ook al voelt dat niet alleen maar positief - dat zit in mij, dat is dat deel dat niet kan ontvangen, dat dat moeilijk vindt, eng vindt, lastig, ingewikkeld, doodeng. Maar ik kan niet de rest van mijn leven weigeren te ontvangen; daar word ik neit gelukkig van, ook niet beter. Dus dank je wel voor het delen, voor wat je zegt, voor het geven van lucht en hoop. Het verplicht mij te ontvangen, hoe ingewikkeld ik dat ook vind...
donderdag 21 maart 2024 om 18:04
Waterflesje, ik heb je posts nog eens teruggelezen: nogmaals dank voor je woorden! Het geeft zeker hoop!
Wil je iets delen over de therapie die je gehad hebt? Ik kan me er nog niks bij voorstellen dat ik er ooit op een goede manier mee om leer gaan, vooral omdat ik merk dat ik het heel moeilijk vind te accepteren dát het er is, of niet was, of hoe je het ook noemen wilt. En het is ook angst, angst voor de pijn, angst voor het loslaten ook. Wat ik nu heb ken ik, iets anders ken ik niet – niet zelf. Een beetje vergelijkbaar met dat wel/niet trauma hebben denk ik: zodra je toelaat dat je een trauma hebt, is het er ineens, is het echt; terwijl als je het geen trauma noemt, het minder erg lijkt. Maar eigenlijk steek je gewoon je kop in het zand. Kennelijk voel ik me heel prettig met mijn kop in het zand (terwijl dat op zich nou niet het meest aangename idee is – maar beter te hachelen dan de (angst voor de) pijn kennelijk…
Wil je iets delen over de therapie die je gehad hebt? Ik kan me er nog niks bij voorstellen dat ik er ooit op een goede manier mee om leer gaan, vooral omdat ik merk dat ik het heel moeilijk vind te accepteren dát het er is, of niet was, of hoe je het ook noemen wilt. En het is ook angst, angst voor de pijn, angst voor het loslaten ook. Wat ik nu heb ken ik, iets anders ken ik niet – niet zelf. Een beetje vergelijkbaar met dat wel/niet trauma hebben denk ik: zodra je toelaat dat je een trauma hebt, is het er ineens, is het echt; terwijl als je het geen trauma noemt, het minder erg lijkt. Maar eigenlijk steek je gewoon je kop in het zand. Kennelijk voel ik me heel prettig met mijn kop in het zand (terwijl dat op zich nou niet het meest aangename idee is – maar beter te hachelen dan de (angst voor de) pijn kennelijk…
donderdag 21 maart 2024 om 18:17
Vandaag podcasts geluisterd van De Liefdevolle strijder, die heb ik vanuit hier getipt gekregen geloof ik, of in elk geval vanaf het forum. Was eerst totaal zinloos, ik hoorde niet eens wat er gezegd werd, zat volledig in mijn hoofd, druk met vanalles behalve het onderwerp. Doorgedrukt naar de volgende. Eerste helft niet om door te komen, ergens koffie gedronken, daarna vervolg – toen kwam ie ineens binnen. En die erna ook.
(Tussendoor: vaak wandel ik zonder podcast, luister ik naar de vogels, de natuur. Maar soms heb ik heel erg het gevoel dat ik er eentje moet luisteren. Soms is het even zoeken: van wie, welke? Maar meestal als ik dat gevoel heb, komt er uiteindelijk eentje die kennelijk nodig was op dat moment. Nu had ik dus ook dat gevoel, maar totaal geen zin om te gaan luisteren… - lees: totaal geen zin om geraakt te worden…)
Ik vertel die tussen-haakjes erbij, omdat dat een stukje “universum bepaalt” is. Alles heeft een reden enzo. En hoewel dat doorgaans een fijne gedachte is, versterkt dat idee juist ook vaak mijn schuldgevoel. Want ik veroorzaak dit dus allemaal zelf en het enige dat ik zou hoeven doen is veranderen, normaal gaan doen, en dan kan ik als een doodnormaal mens een doodnormaal leven leiden (huhuh). Maar dat is wel hoe mijn brein werkt momenteel (of beter gezegd: hoe het me voor de gek houdt…). Door die podcast, die ging over (zelf)liefde, realiseerde ik me ineens een soort van, dat je helemaal geen invloed uitoefent op wat je overkómt (dat dacht ik dus… dat alles mijn schuld is…), maar dat het gaat om je focus. Het niet mogen denken aan een roze olifant, dat idee. Je brein is altijd op zoek naar bevestiging van waar het in gelooft (dat kwam dus in die podcast naar voren). En ik voel me schuldig, onzeker, niets waard en mijn brein zoekt dus in alles de bevestiging daarin, en wordt dus ook steeds bevestigd dat het wáár is. Alles wat het ontkent of ontkracht neem ik niet waar. Niet omdat ik niet wil, maar omdat het brein zo werkt.
Waarschijnlijk leest niemand iets nieuws, maar ik had dat met die focus echt nog nooit tot me door laten dringen. Ik veróórzaak niks, ik zíe het gewoon anders, erváár het anders. Zoiets… Het moet nog even verder landen, maar dacht, ik gooi het even de ether in… (wat ik een uitdaging blijf vinden trouwens, het delen… het mogen ontvangen… het zijn… Elke keer als ik op “Reactie plaatsen” druk is dat een overwinning. Ook zoiets stoms... Ruimte innemen, stel je voor...)
(Tussendoor: vaak wandel ik zonder podcast, luister ik naar de vogels, de natuur. Maar soms heb ik heel erg het gevoel dat ik er eentje moet luisteren. Soms is het even zoeken: van wie, welke? Maar meestal als ik dat gevoel heb, komt er uiteindelijk eentje die kennelijk nodig was op dat moment. Nu had ik dus ook dat gevoel, maar totaal geen zin om te gaan luisteren… - lees: totaal geen zin om geraakt te worden…)
Ik vertel die tussen-haakjes erbij, omdat dat een stukje “universum bepaalt” is. Alles heeft een reden enzo. En hoewel dat doorgaans een fijne gedachte is, versterkt dat idee juist ook vaak mijn schuldgevoel. Want ik veroorzaak dit dus allemaal zelf en het enige dat ik zou hoeven doen is veranderen, normaal gaan doen, en dan kan ik als een doodnormaal mens een doodnormaal leven leiden (huhuh). Maar dat is wel hoe mijn brein werkt momenteel (of beter gezegd: hoe het me voor de gek houdt…). Door die podcast, die ging over (zelf)liefde, realiseerde ik me ineens een soort van, dat je helemaal geen invloed uitoefent op wat je overkómt (dat dacht ik dus… dat alles mijn schuld is…), maar dat het gaat om je focus. Het niet mogen denken aan een roze olifant, dat idee. Je brein is altijd op zoek naar bevestiging van waar het in gelooft (dat kwam dus in die podcast naar voren). En ik voel me schuldig, onzeker, niets waard en mijn brein zoekt dus in alles de bevestiging daarin, en wordt dus ook steeds bevestigd dat het wáár is. Alles wat het ontkent of ontkracht neem ik niet waar. Niet omdat ik niet wil, maar omdat het brein zo werkt.
Waarschijnlijk leest niemand iets nieuws, maar ik had dat met die focus echt nog nooit tot me door laten dringen. Ik veróórzaak niks, ik zíe het gewoon anders, erváár het anders. Zoiets… Het moet nog even verder landen, maar dacht, ik gooi het even de ether in… (wat ik een uitdaging blijf vinden trouwens, het delen… het mogen ontvangen… het zijn… Elke keer als ik op “Reactie plaatsen” druk is dat een overwinning. Ook zoiets stoms... Ruimte innemen, stel je voor...)
donderdag 21 maart 2024 om 22:45
Wow wat een goed inzicht! Ja, dat is de ellende met 'het universum bepaalt'. Ik geloof dat dus ook geen drol van. Wel in jouw inzicht. Je focust op datgene wat je bezighoudt. Een beetje als alleen maar zwangere vrouwen zien als je erg bezig bent met zwangerschap. En dat doet je brein helemaal zelf zonder dat jij er iets aan kunt doen. Tenminste, als je je dat niet realiseert. En je je dat eenmaal echt realiseert, kun je ook leren dat een beetje in bij te sturen. Waarschijnlijk ga je daarmee aan de slag tijdens je traumatherapie. Super dat je dit vandaag hebt ingezien!
donderdag 21 maart 2024 om 23:53
Ja heel herkenbaar. Het aloude ‘de mens lijdt het meest onder het vrezen dan men vreest’. En ook houden we nu eenmaal met z’n allen niet van verandering. Je kent wat je hebt en soms voelt dat veiliger dan iets dat je niet kent. Zelfs als je rationeel weet enzo enzoVannelle schreef: ↑21-03-2024 18:04Waterflesje, ik heb je posts nog eens teruggelezen: nogmaals dank voor je woorden! Het geeft zeker hoop!
Wil je iets delen over de therapie die je gehad hebt? Ik kan me er nog niks bij voorstellen dat ik er ooit op een goede manier mee om leer gaan, vooral omdat ik merk dat ik het heel moeilijk vind te accepteren dát het er is, of niet was, of hoe je het ook noemen wilt. En het is ook angst, angst voor de pijn, angst voor het loslaten ook. Wat ik nu heb ken ik, iets anders ken ik niet – niet zelf. Een beetje vergelijkbaar met dat wel/niet trauma hebben denk ik: zodra je toelaat dat je een trauma hebt, is het er ineens, is het echt; terwijl als je het geen trauma noemt, het minder erg lijkt. Maar eigenlijk steek je gewoon je kop in het zand. Kennelijk voel ik me heel prettig met mijn kop in het zand (terwijl dat op zich nou niet het meest aangename idee is – maar beter te hachelen dan de (angst voor de) pijn kennelijk…
Mijn traumatherapie bestond uit cognitieve gedragstherapie. En een soort emdr voordat het hip en happening was. Ik heb vooral geleerd naar de grootste angst te gaan om vervolgens tot de ontdekking te komen dat datgene wat ik vreesde, helemaal niet gebeurde. Ik werd niet ‘gek’ ik bleef gewoon ademen en ik durfde eindelijk eindelijk eindelijk eens boos te zijn ipv dankbaar. Ik ben ruim een jaar in therapie geweest en ging er de eerste maanden met enorme tegenzin heen. Ik vond mezelf wel beter na een paar sessies. Maar mijn psycholoog liet niet los en heeft met lichte dwang, veel compassie, veel inzichten en kennis en nog veel meer, me doen laten inzien dat ik me niet schuldig hoefde te voelen. Omdat ik namelijk niet schuldig ben. Het is niet mijn schuld en ik hoef dus ook niets af te lossen. Snap je?
En ik ben medicatie gaan gebruiken om de scherpe randjes eraf te halen.
Heb je hier iets aan?
anoniem_67015725c3819 wijzigde dit bericht op 22-03-2024 00:11
2.52% gewijzigd
vrijdag 22 maart 2024 om 00:09
Je raakt meer dan ik wil geloof ik... Krijg er hartkloppingen van, letterlijk... Dank je wel - al is dat wat lullig verwoord na wat je schrijft. Want juist wat je schrijft over dat je eindelijk eens boos durfde te zijn in plaats van dankbaar is iets dat me raakt. Boosheid... Dat voelt echt als de gevaarlijkste emotie ofzo - altijd weggestopt. Bijzonder dat jij daar dankbaarheid tegenover zet... Dat zet wat dingen in een ander perspectief... Kun je werkelijk boosheid verbloemen met dankbaarheid? Hell ja! Maar dat heb ik me nooit gerealiseerd eigenlijk... Jeetje... Buig je hoofd, bedank nederig en weg is je boze emotie - dat idee. Hoewel ik daar ook wel veel vóór durf te zeggen - vanuit het Boeddhistische oogpunt bezien zeg maar: in die zin vind ik dankbaarheid een hele waardevolle. Niet religieus bedoeld of iets, maar vanuit het gedachtegoed. Aanvaard wat je krijgt, dat idee (en veranderen kun je het toch niet).
Ja, ik heb veel aan wat je schrijft. Moet het even op me in laten werken merk ik. Het helpt me om er anders naar te kijken, om beter te begrijpen, om minder - of hier en daar juist meer - bang te zijn voor wat me te wachten staat. Ik ben best bang voor wat komen gaat, al weet ik dat ik in goeie handen ben, vooral bij mijn haptotherapeute (zij is echt goud waard!). Maar ik sta aan het begin en ben tegelijkertijd elke dag doodsbenauwd dat zij weg zal vallen, dat ze me wegstuurt, er geen heil meer in ziet, of op wat voor manier dan ook niet met me verder kan of wil. En dat beangstigt me, want ik wil niet afhankelijk zijn - ik moet alles zelf kunnen, op eigen benen kunnen staan! En dan een psychotherapeute erbij straks, die nog meer gaat graven misschien... Rotzooi die boven komt...
De meeste troost haal ik in die zin uit dat je aangeeft dat het bij jou "maar" een jaar duurde. De psych gaf aan dat ze zéker 2 jaar nodig denkt te hebben met me, intensief. Als jij in 1 jaar al zo veel gewonnen hebt, dan moet ik over een jaar toch zeker wel al (flinke?) verbetering merken...? Misschien...?
Je geeft me stof tot nadenken - op een positieve manier. Fijn!
Ja, ik heb veel aan wat je schrijft. Moet het even op me in laten werken merk ik. Het helpt me om er anders naar te kijken, om beter te begrijpen, om minder - of hier en daar juist meer - bang te zijn voor wat me te wachten staat. Ik ben best bang voor wat komen gaat, al weet ik dat ik in goeie handen ben, vooral bij mijn haptotherapeute (zij is echt goud waard!). Maar ik sta aan het begin en ben tegelijkertijd elke dag doodsbenauwd dat zij weg zal vallen, dat ze me wegstuurt, er geen heil meer in ziet, of op wat voor manier dan ook niet met me verder kan of wil. En dat beangstigt me, want ik wil niet afhankelijk zijn - ik moet alles zelf kunnen, op eigen benen kunnen staan! En dan een psychotherapeute erbij straks, die nog meer gaat graven misschien... Rotzooi die boven komt...
De meeste troost haal ik in die zin uit dat je aangeeft dat het bij jou "maar" een jaar duurde. De psych gaf aan dat ze zéker 2 jaar nodig denkt te hebben met me, intensief. Als jij in 1 jaar al zo veel gewonnen hebt, dan moet ik over een jaar toch zeker wel al (flinke?) verbetering merken...? Misschien...?
Je geeft me stof tot nadenken - op een positieve manier. Fijn!
vrijdag 22 maart 2024 om 00:22
Wat fijn! En allemachtig wat herken ik wat je schrijft. Zo bijzonder.
In mijn geval had die dankbaarheid te maken met mijn trauma. Te persoonlijk om hier te delen, maar dankbaarheid en schuldgevoel ligt dicht bij elkaar.
Jij gaat dit aankunnen! Echt! Want je doet het namelijk al. Je durft al lang!
Overigens heb ik nog steeds contact met een fijne psycholoog. Gewoon af en toe. Als het even niet zo lekker gaat. Een soort apk-tje alleen voor mij zonder dat ik hoef te vragen hoe het met haar is. Ik spreek haar 2 of 3 keer per jaar als ik er behoefte aan heb. En soms een jaar niet. Dan bel ik haar, betaal ik haar en dan gaat het weer.
Lekker slapen voor zo!
In mijn geval had die dankbaarheid te maken met mijn trauma. Te persoonlijk om hier te delen, maar dankbaarheid en schuldgevoel ligt dicht bij elkaar.
Jij gaat dit aankunnen! Echt! Want je doet het namelijk al. Je durft al lang!
Overigens heb ik nog steeds contact met een fijne psycholoog. Gewoon af en toe. Als het even niet zo lekker gaat. Een soort apk-tje alleen voor mij zonder dat ik hoef te vragen hoe het met haar is. Ik spreek haar 2 of 3 keer per jaar als ik er behoefte aan heb. En soms een jaar niet. Dan bel ik haar, betaal ik haar en dan gaat het weer.
Lekker slapen voor zo!
vrijdag 22 maart 2024 om 10:23
Dat lijkt me fijn, zo'n uitlaatklep op bestelling, dat je daar dan ook gewoon altijd terecht kunt als je belt - dat je niet op een wachtlijst komt dan ofzo.
Hier gaat het even lastig. Kennelijk zie ik ergens enorm tegenop, want mijn hart gaat te keer als een malle, onrust in zo'n beetje elke vezel van mijn lijf. En dat terwijl ik op het punt sta te gaan sporten (wat mijn lijf nu eigenlijk soort van al aan het doen is...). Het leven vliegt me even aan ofzo, zo'n idee. Misschien te veel afspraken en verplichtingen gehad deze week, nog voortdurend tot en met morgen... Te veel overhoop gehaald in mijn hoofd misschien ook.
Ik ga maar proberen gewoon alles 1 voor 1 te doen, stapje voor stapje... Met als heilig voornemen dat als iets niet meer gaat, ik mezelf toesta pas op de plaats te maken.
En ondertussen blijven ademhalen...
Hier gaat het even lastig. Kennelijk zie ik ergens enorm tegenop, want mijn hart gaat te keer als een malle, onrust in zo'n beetje elke vezel van mijn lijf. En dat terwijl ik op het punt sta te gaan sporten (wat mijn lijf nu eigenlijk soort van al aan het doen is...). Het leven vliegt me even aan ofzo, zo'n idee. Misschien te veel afspraken en verplichtingen gehad deze week, nog voortdurend tot en met morgen... Te veel overhoop gehaald in mijn hoofd misschien ook.
Ik ga maar proberen gewoon alles 1 voor 1 te doen, stapje voor stapje... Met als heilig voornemen dat als iets niet meer gaat, ik mezelf toesta pas op de plaats te maken.
En ondertussen blijven ademhalen...
zaterdag 23 maart 2024 om 20:19
Rust is een groot woord: zie drie therapeuten komende week en een bezoek aan de bedrijfsarts... Vooral die laatste houdt me bezig, omdat ik het ontzettend ingewikkeld vind om uit te leggen wat er aan de hand is. Ik ben niet in staat om te vertellen dat ik paniekaanvallen heb, huilbuien, gestoord word van de hartkloppingen, gek word van mijn hoofd, het overzicht totaal kwijt ben, me schuldig voel als ik te veel doe op een dag - omdat ik dan dus ook wel gewoon kan werken, enzovoorts... Maar ik sta niet voor mezelf in als ik nu aan het werk zou gaan; dat zou echt voor niemand een goed idee zijn. Plus dat het dan binnen een maand weer foute boel zou zijn. En toch vind ik dat ik me aanstel, dat ik heus wel íets kan doen. Niet werken is... weet ik veel... een soort van not done. En ik wéét ook dat collega's er iets van (zullen) vinden. Niet allemaal - veel zijn lief, maar sommigen wel. En dat moet ik me niet aantrekken, maar dat doe ik niet expres wel...
En die strijd, die zich voortdurend in mijn hoofd afspeelt, werkt averechts: want zo houd je jezelf ziek, omdat het er niet mag zijn. Dus het is dan ook nog mijn eigen schuld zeg maar... Best vermoeiend om jezelf zo aan te zien...
Ik zit enorm in mijn hoofd, voer hele gesprekken in mezelf de hele dag: wat op zich goed is, want daarmee geef ik het woorden. Maar de emoties die dat steeds oproept zijn killing. Ik voel me zo'n ontzettende kleuter als ik zelfs een legpuzzel verkloot, omdat de tranen de puzzelstukjes "verteren"...
Zes schoppen onder mijn hol, vierentwintig oorvijgen, zeventien brandbrieven, scheldkannonades, van alles. En toch doe ik mijn best een beetje mild te zijn. Laat het komen, laat het gaan, laat het los... En blijven ademhalen. De theorie is helder, nu de praktijk nog..
Ja, therapie is broodnodig, maar allemachtig, wat maakt het een boel los en wat is dat k#@$%#$^#t!
sorry, moest het even kwijt...
En die strijd, die zich voortdurend in mijn hoofd afspeelt, werkt averechts: want zo houd je jezelf ziek, omdat het er niet mag zijn. Dus het is dan ook nog mijn eigen schuld zeg maar... Best vermoeiend om jezelf zo aan te zien...
Ik zit enorm in mijn hoofd, voer hele gesprekken in mezelf de hele dag: wat op zich goed is, want daarmee geef ik het woorden. Maar de emoties die dat steeds oproept zijn killing. Ik voel me zo'n ontzettende kleuter als ik zelfs een legpuzzel verkloot, omdat de tranen de puzzelstukjes "verteren"...
Zes schoppen onder mijn hol, vierentwintig oorvijgen, zeventien brandbrieven, scheldkannonades, van alles. En toch doe ik mijn best een beetje mild te zijn. Laat het komen, laat het gaan, laat het los... En blijven ademhalen. De theorie is helder, nu de praktijk nog..
Ja, therapie is broodnodig, maar allemachtig, wat maakt het een boel los en wat is dat k#@$%#$^#t!
sorry, moest het even kwijt...
zaterdag 23 maart 2024 om 20:34
Goedzo. Probeer maar mild te zijn, mooi als dat lukt.
En zo niet, dan is het zo.
Is het een idee om het op te schrijven voor de bedrijfsarts?
Omdat praten moeilijk is, zeker als je daar de strijd verliest?
Je vorige bericht zegt zoveel.
En dan kan je vanuit daar verder praten.
Maar misschien is het ook iets om in therapie te bespreken komende week. Gelukkig ga je maar drie keer, dus je kan er wat tijd voor vinden misschien
Coach zei het laatst ook al. Het gaat lang duren. En het gaat zeer doen. Meer zeer nog. Maar samen komen we er wel.
Ik vond het ronduit kut, en dat vond ze een terechte opmerking.
Dus ik denk dat we het eens zijn.
En zo niet, dan is het zo.
Is het een idee om het op te schrijven voor de bedrijfsarts?
Omdat praten moeilijk is, zeker als je daar de strijd verliest?
Je vorige bericht zegt zoveel.
En dan kan je vanuit daar verder praten.
Maar misschien is het ook iets om in therapie te bespreken komende week. Gelukkig ga je maar drie keer, dus je kan er wat tijd voor vinden misschien
Coach zei het laatst ook al. Het gaat lang duren. En het gaat zeer doen. Meer zeer nog. Maar samen komen we er wel.
Ik vond het ronduit kut, en dat vond ze een terechte opmerking.
Dus ik denk dat we het eens zijn.
zaterdag 23 maart 2024 om 21:54
Ha, dank je! Die dikke vette glimlach op m'n bakkes had ik even nodig! Fijn!
Dat is het nadeel als je je soort van opsluit: dan krijg je ook geen prikkels of energie van anderen. En die prikkels en energie kunnen heel vervelend en slopend zijn, maar ook heel helend of verrassend. En alles daar tussenin.
Heb ik vandaag toch nog gelachen, dank je wel!
(dat ging over de opmerking dat ik maar drie keer ga... En nee, ik negeer de rest niet, neem het zelfs ontzettend ter harte! De herkenning in wat je schrijft is een soort van bevrijdend op dit moment, al klinkt dat gek.
Het opschrijven voor de bedrijfsarts doe ik meestal soort van, maar ik durf het nooit voor te lezen of erbij te pakken...
(en ik weet niet wat ik vertellen moet, omdat ik het stom en overdreven vind en omdat ik niet weet waarom ik niet zou kunnen werken, terwijl ik wél weet waarom ik niet kan werken, maar dat niet kan zéggen, omdat ik er geen woorden voor heb, het intrinsiek niet snap of wil aanvaarden ofzo/enzo... Ik bevries als ik hem spreek... Dat helpt niet...
Dat is het nadeel als je je soort van opsluit: dan krijg je ook geen prikkels of energie van anderen. En die prikkels en energie kunnen heel vervelend en slopend zijn, maar ook heel helend of verrassend. En alles daar tussenin.
Heb ik vandaag toch nog gelachen, dank je wel!
(dat ging over de opmerking dat ik maar drie keer ga... En nee, ik negeer de rest niet, neem het zelfs ontzettend ter harte! De herkenning in wat je schrijft is een soort van bevrijdend op dit moment, al klinkt dat gek.
Het opschrijven voor de bedrijfsarts doe ik meestal soort van, maar ik durf het nooit voor te lezen of erbij te pakken...
(en ik weet niet wat ik vertellen moet, omdat ik het stom en overdreven vind en omdat ik niet weet waarom ik niet zou kunnen werken, terwijl ik wél weet waarom ik niet kan werken, maar dat niet kan zéggen, omdat ik er geen woorden voor heb, het intrinsiek niet snap of wil aanvaarden ofzo/enzo... Ik bevries als ik hem spreek... Dat helpt niet...
zaterdag 23 maart 2024 om 23:19
Voorlezen kan ik ook niet. Maar na tien minuten happen als een vis op het droge, het zweet op mijn rug, en de wanhoop nabij wil ik nog wel eens zon opgefrot papiertje uit mijn zak snel op tafel leggen en dan wegkijken.
Hij moet al zowat in mijn hand zitten, zodat als ik mezelf overwin het maar een kleine beweging is (zitten met handen in zak. Van zak naar tafel.).
Zo werkt het ook met coach een bericht sturen. Schrijven. Beheersen om niet te wissen . En dan in een onbewaakt ogenblik snel op 'zend' drukken.
Daarna pleuris.
Hij moet al zowat in mijn hand zitten, zodat als ik mezelf overwin het maar een kleine beweging is (zitten met handen in zak. Van zak naar tafel.).
Zo werkt het ook met coach een bericht sturen. Schrijven. Beheersen om niet te wissen . En dan in een onbewaakt ogenblik snel op 'zend' drukken.
Daarna pleuris.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
