Psyche
alle pijlers
Wat doe je met.. mensen die in het openbaar 'instorten'
vrijdag 4 december 2009 om 22:54
Nu heeft menig forum(st)er op dit (sub-)forum met grote regelmaat haar eigen problemen. Zo ook ik.
Hoewel ik regelmatig blijk geef van mijn ongelukkige gevoel in het openbare leven vroeg ik me af hoe mensen..euh, dames hier denken over mensen die in het openbaar in huilen uitbarsten & op instorten lijken te staan?
Nu heb ik regelmatig het idee dat ik eigenlijk wel 'n knuffel wil aanbieden of 'n gesprekje wil voeren met huilende/ongelukkige personen op straat/in ov.
Nu het grootste probleem: hoe pak je zoiets aan, zitten wij daar eigenlijk wel op te wachten & liggen de verwachtingen van de (huilende) persoon niet heel anders dan diegene die wel 'n helpende hand wil bieden?
Ik merk vaak dat een gesprek aangaan best prettig is, maar ik wil 'de ander' eigenlijk ook niet te veel belasten.
Tekst in poll is onvolledig
Voor de volledige poll tekst zie post 2
(waarom heb ik het idee, dat deze thread eerder langs is geweest?)
Hoewel ik regelmatig blijk geef van mijn ongelukkige gevoel in het openbare leven vroeg ik me af hoe mensen..euh, dames hier denken over mensen die in het openbaar in huilen uitbarsten & op instorten lijken te staan?
Nu heb ik regelmatig het idee dat ik eigenlijk wel 'n knuffel wil aanbieden of 'n gesprekje wil voeren met huilende/ongelukkige personen op straat/in ov.
Nu het grootste probleem: hoe pak je zoiets aan, zitten wij daar eigenlijk wel op te wachten & liggen de verwachtingen van de (huilende) persoon niet heel anders dan diegene die wel 'n helpende hand wil bieden?
Ik merk vaak dat een gesprek aangaan best prettig is, maar ik wil 'de ander' eigenlijk ook niet te veel belasten.
Tekst in poll is onvolledig
Voor de volledige poll tekst zie post 2
(waarom heb ik het idee, dat deze thread eerder langs is geweest?)
vrijdag 4 december 2009 om 22:55
Oh jee.. Poll moest letterlijk een regel per optie zijn..
hier de volledige opties (zoals bedoeld):
1: Ik bied ook aan onbekenden graag 'n helpende hand mits ik mij wel prettig bij hem/haar voel.
2: Ik bied graag een helpende hand, maar wil niet te ver gaan & verwijs zo'n persoon liever door naar de reguliere zorg.
3: Ik ken de reguliere zorg, en heb regelmatig het idee dat ik sommigen die ik zie beter zelf zou kunnen helpen (zonder reguliere zorg.)
4: Waarom zou ik hulp aanbieden? ik heb al (genoeg) problemen voor 1 persoon.
5: Ik heb een ander antwoord. (Rouke's inspiratie is op.)
hier de volledige opties (zoals bedoeld):
1: Ik bied ook aan onbekenden graag 'n helpende hand mits ik mij wel prettig bij hem/haar voel.
2: Ik bied graag een helpende hand, maar wil niet te ver gaan & verwijs zo'n persoon liever door naar de reguliere zorg.
3: Ik ken de reguliere zorg, en heb regelmatig het idee dat ik sommigen die ik zie beter zelf zou kunnen helpen (zonder reguliere zorg.)
4: Waarom zou ik hulp aanbieden? ik heb al (genoeg) problemen voor 1 persoon.
5: Ik heb een ander antwoord. (Rouke's inspiratie is op.)
vrijdag 4 december 2009 om 23:03
Ik heb deze de afgelopen weken 2 keer een paniekaanval gehad in het openbaar.
1 keer op straat, 1 keer bij de appie.
Ik wil op dat moment echt niet dat er mensen naar me toe komen om hulp te bieden!!
Het is waarschijnlijk goed bedoeld, maar ik zit daar niet op te wachten!
Dus vanuit die gedachte weet ik niet wat ik zou doen als ik zie dat iemand instort of wat dan ook..
Zal per situatie verschillen denk ik.
1 keer op straat, 1 keer bij de appie.
Ik wil op dat moment echt niet dat er mensen naar me toe komen om hulp te bieden!!
Het is waarschijnlijk goed bedoeld, maar ik zit daar niet op te wachten!
Dus vanuit die gedachte weet ik niet wat ik zou doen als ik zie dat iemand instort of wat dan ook..
Zal per situatie verschillen denk ik.
vrijdag 4 december 2009 om 23:06
Appeltje, ik denk dat het ook sterk te maken heeft met je probleem & datgene waar je het meeste behoefte aan hebt.
Ik dus wel, jij blijkbaar niet.
Ik heb dan ook niet zozeer 'n paniekaanval. (kan wel ietsvergelijkbaars hebben overigens.)
Ik heb meer depressieve huilbuien, niet dat ik dan wel behoefte heb, maar het isaf-en-toe toch prettig om gehoord te worden.
Geeft mij het gevoel tóch niet alleen te zijn.
Ik dus wel, jij blijkbaar niet.
Ik heb dan ook niet zozeer 'n paniekaanval. (kan wel ietsvergelijkbaars hebben overigens.)
Ik heb meer depressieve huilbuien, niet dat ik dan wel behoefte heb, maar het isaf-en-toe toch prettig om gehoord te worden.
Geeft mij het gevoel tóch niet alleen te zijn.
vrijdag 4 december 2009 om 23:07
Stoeptegel: Wat doe je dan precies?
Hoe pak jij dat aan, was eigenlijk de vraag/nieuwsgierigheid..
Ik had eind vorig jaar aanspraak met 'n best goed geklede, als hulpverlener overkomende dame. (zo'n vibe pik je snel op óf niet)
Vertelde gewoonweg m'n verhaal zoals ik het toen zag & het ook gewoon deels altijd was.
Zij stelde voor dat ze mij in contact wilde brengen met 'n vriend van haar die in 'n plaatselijk bos 'n aantal sociaal-zwakkeren hielp met van alles nog wat & dan met name fysiek werk.
Het klonk als 'n project waarbij merendeels "minder"begaafden & licht-gehandicapte jongeren zaten.
Hoewel ik me terdege realiseer dat ik niet 'about average' ben, weet.. dacht ik dat ik vrij weinig aan dat contact zou hebben.
Nu +- 12 maanden later heb ik er deels toch spijt van.. Ik merk dat sommige eigen beslissingen toch negatiever uitpaktte dan gehoopt.
Dat komt met name doordat de spraakstoornis/angst groter uitpakt dan verwacht. :puke:
Enfin, komt d'r op neer; dát aanbod had ik misschien beter niet af kunnen slaan.
Hoe pak jij dat aan, was eigenlijk de vraag/nieuwsgierigheid..
Ik had eind vorig jaar aanspraak met 'n best goed geklede, als hulpverlener overkomende dame. (zo'n vibe pik je snel op óf niet)
Vertelde gewoonweg m'n verhaal zoals ik het toen zag & het ook gewoon deels altijd was.
Zij stelde voor dat ze mij in contact wilde brengen met 'n vriend van haar die in 'n plaatselijk bos 'n aantal sociaal-zwakkeren hielp met van alles nog wat & dan met name fysiek werk.
Het klonk als 'n project waarbij merendeels "minder"begaafden & licht-gehandicapte jongeren zaten.
Hoewel ik me terdege realiseer dat ik niet 'about average' ben, weet.. dacht ik dat ik vrij weinig aan dat contact zou hebben.
Nu +- 12 maanden later heb ik er deels toch spijt van.. Ik merk dat sommige eigen beslissingen toch negatiever uitpaktte dan gehoopt.
Dat komt met name doordat de spraakstoornis/angst groter uitpakt dan verwacht. :puke:
Enfin, komt d'r op neer; dát aanbod had ik misschien beter niet af kunnen slaan.
vrijdag 4 december 2009 om 23:09
Ik had vandaag een 'aanval' in de Kruidvat.
Een soort van jankaanval. Ik stond ook letterlijk met tranen in mijn ogen en moest bijna écht huilen. Boos was ik! Verdrietig ook, woest, ik voelde me wanhopig.
Maar goed... heb me ff in een hoekje verscholen en mezelf bij elkaar geraapt en moet er niet aan denken dat een vreemde me zou aanspreken, of erger, me zou proberen te troosten. No way!
Laat me gewoon!
Een soort van jankaanval. Ik stond ook letterlijk met tranen in mijn ogen en moest bijna écht huilen. Boos was ik! Verdrietig ook, woest, ik voelde me wanhopig.
Maar goed... heb me ff in een hoekje verscholen en mezelf bij elkaar geraapt en moet er niet aan denken dat een vreemde me zou aanspreken, of erger, me zou proberen te troosten. No way!
Laat me gewoon!
I`ve learned so much from my mistakes.. I`m thinking of making a few more.
vrijdag 4 december 2009 om 23:17
quote:mamalief schreef op 04 december 2009 @ 22:58:
Als ik op straat moet huilen of bijna instort dan hoop ik maar dat niemand het ziet en zou het fijn vinden dat mensen die het zien dan maar doen alsof ze het niet zien.
Niet dat het me wekelijks gebeurd hoor.
Zo! Dat is wel even heel anders dan ik verwacht had! Ik heb één keer een meisje gezien dat op het perron stond en aan de telefoon was en toen keihard moest huilen (met geluid enzovoort). Ze had al opgehangen en stond nog te huilen en iedereen keek gewoon de andere kant op, dat vond ik echt zó aso. Ik dacht dat ze te horen had gekregen dat haar vader was overleden oid (aan haar reactie te zien).
Toen ik vroeg of ik haar ergens mee kon helpen bleek trouwens dat ze af was gewezen met hospiteren maargoed wat zit ik ermee, je praat 5 minuutjes met zo iemand, of wat langer, en voor diegene is dat heel fijn denk ik.
Dat jij nu iets anders zegt, daar schrik ik best wel van, ik had me niet voorgesteld dat er ook mensen zouden zijn die juist wílden dat anderen de andere kant op keken!!!!
(als iemand echt overduidelijk zijn best doet om het te verbergen zou ik misschien wel wegkijken, of ik zou ook vragen of ik ergens mee kan helpen).
Dat van die reguliere zorg vind ik wel gek, ik stuur niemand door en ik praat ook niet zó lang met mensen in het openbaar die ik niet ken dat ik een compleet idee krijg van hun problemen. Ik wil ze op dat moment helpen, niet allerlei nazorg of whatever.
Als ik op straat moet huilen of bijna instort dan hoop ik maar dat niemand het ziet en zou het fijn vinden dat mensen die het zien dan maar doen alsof ze het niet zien.
Niet dat het me wekelijks gebeurd hoor.
Zo! Dat is wel even heel anders dan ik verwacht had! Ik heb één keer een meisje gezien dat op het perron stond en aan de telefoon was en toen keihard moest huilen (met geluid enzovoort). Ze had al opgehangen en stond nog te huilen en iedereen keek gewoon de andere kant op, dat vond ik echt zó aso. Ik dacht dat ze te horen had gekregen dat haar vader was overleden oid (aan haar reactie te zien).
Toen ik vroeg of ik haar ergens mee kon helpen bleek trouwens dat ze af was gewezen met hospiteren maargoed wat zit ik ermee, je praat 5 minuutjes met zo iemand, of wat langer, en voor diegene is dat heel fijn denk ik.
Dat jij nu iets anders zegt, daar schrik ik best wel van, ik had me niet voorgesteld dat er ook mensen zouden zijn die juist wílden dat anderen de andere kant op keken!!!!
(als iemand echt overduidelijk zijn best doet om het te verbergen zou ik misschien wel wegkijken, of ik zou ook vragen of ik ergens mee kan helpen).
Dat van die reguliere zorg vind ik wel gek, ik stuur niemand door en ik praat ook niet zó lang met mensen in het openbaar die ik niet ken dat ik een compleet idee krijg van hun problemen. Ik wil ze op dat moment helpen, niet allerlei nazorg of whatever.
vrijdag 4 december 2009 om 23:20
@Margaretha: Dat met die regulierezorg, was meerbedoeld op 'n andere manier..
Je hebt van die mensen die na 'n kort gesprekje zeggen: 'misschien heb je behoefte aan 'n gesprekje met 'n psycholoog' of zoiets als: 'kan ik iemand voor je bellen'?
Dat mijn vraagstelling gehandicapt is ligt voor 100% aan mij..
spaties e.d werken bij mij niet goed meer because of obvious reasons.. 9nu moet ik nogsteeds gaan koken, terwijl ik beloofd had dat ik het optijd zou doen..)
Ik ben verslaafd aan positieve aandacht.. (kunt 't ook stellen als: heb er 'n chronisch tekort aan.)
Je hebt van die mensen die na 'n kort gesprekje zeggen: 'misschien heb je behoefte aan 'n gesprekje met 'n psycholoog' of zoiets als: 'kan ik iemand voor je bellen'?
Dat mijn vraagstelling gehandicapt is ligt voor 100% aan mij..
spaties e.d werken bij mij niet goed meer because of obvious reasons.. 9nu moet ik nogsteeds gaan koken, terwijl ik beloofd had dat ik het optijd zou doen..)
Ik ben verslaafd aan positieve aandacht.. (kunt 't ook stellen als: heb er 'n chronisch tekort aan.)
vrijdag 4 december 2009 om 23:23
quote:Margaretha2 schreef op 04 december 2009 @ 23:19:
Ik ben trouwens één keer op mijn gezicht gegaan toen mijn fiets tegen de stoeprand schuurde en toen keek ook iedereen de andere kant op, toen voelde ik me echt rot.
Dat is iets anders ja... op zo'n moment zou ik wel 'steun' willen van vreemden.. en trouwens, die bied ik ook zelf aan.
Een keer een oud vrouwtje op Amsterdam CS, gevallen met haar hoofd op de stoeprand, bloed all over, niemand die wat deed... ja, dat kan ik niet aan me voorbij laten gaan. Dus heb geholpen. Logisch.
Ik ben trouwens één keer op mijn gezicht gegaan toen mijn fiets tegen de stoeprand schuurde en toen keek ook iedereen de andere kant op, toen voelde ik me echt rot.
Dat is iets anders ja... op zo'n moment zou ik wel 'steun' willen van vreemden.. en trouwens, die bied ik ook zelf aan.
Een keer een oud vrouwtje op Amsterdam CS, gevallen met haar hoofd op de stoeprand, bloed all over, niemand die wat deed... ja, dat kan ik niet aan me voorbij laten gaan. Dus heb geholpen. Logisch.
I`ve learned so much from my mistakes.. I`m thinking of making a few more.
vrijdag 4 december 2009 om 23:26
@Lv&R: Dat is ontzettend aardig van je, ik heb zo'n jeugd gehad waarbij men vooral kritisch op mij was & ben zo kritisch op mijzelf dat ik al snel denk: laat ik maar niet (proberen) te helpen, ik loop 'altijd' toch maar in de weg.
@StoepTegel: ja, dat is inderdaad ernstig, maar als regelmatig slachtoffer van dat soort acties in het verleden ben ik niet snel geneigd het risico te lopen weer in zo'n situatie te belanden.
Wanneer ik me echter gesteund voel in datsoort situaties schroom ik er niet altijd voor support te leveren.
@StoepTegel: ja, dat is inderdaad ernstig, maar als regelmatig slachtoffer van dat soort acties in het verleden ben ik niet snel geneigd het risico te lopen weer in zo'n situatie te belanden.
Wanneer ik me echter gesteund voel in datsoort situaties schroom ik er niet altijd voor support te leveren.
vrijdag 4 december 2009 om 23:26
Ik viel een keer bijna flauw in de tram. Zweten, heet, rood hoofd etc. Een vrouw die naast mij stond vroeg: 'gaat 't?' toen ik 'nee' zei, draaide zij zich om! Uiteindelijk ben ik er bij de 1st volgende stop uitgegaan en ben bij een grasveldje in elkaar gestort. Na 10 min. voelde ik mij weer redelijk goed maar ik dacht wel, vraag dan niets!
vrijdag 4 december 2009 om 23:27
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ondanks de negatieve reacties op het topic toch een volgende keer wel weer zou vragen of ik misschien kon helpen. Als iemand daar dan geen behoefte aan heeft zie je dat gauw genoeg denk ik. Liever dat dan iemand ind e kou laten staan die wel wat hulp kan gebruiken.
Jaren geleden was ik bij de AH to go en daar stond een jonge vrouw achter mij die erg verward leek. Met afrekenen kon ze het geld niet vinden en ze keek nogal verdwaasd uit haar openen. Ik heb toen voor haar betaald (was een kleinigheidje) en ben naar de trein gelopen want had haast. Nu denk ik nog weleens, wat nou als ze wel hulp nodig had gehad, op mij kwam het duidelijk 'fout' over, waarom heb ik dan niets gezegd.
Jaren geleden was ik bij de AH to go en daar stond een jonge vrouw achter mij die erg verward leek. Met afrekenen kon ze het geld niet vinden en ze keek nogal verdwaasd uit haar openen. Ik heb toen voor haar betaald (was een kleinigheidje) en ben naar de trein gelopen want had haast. Nu denk ik nog weleens, wat nou als ze wel hulp nodig had gehad, op mij kwam het duidelijk 'fout' over, waarom heb ik dan niets gezegd.
vrijdag 4 december 2009 om 23:28
Als mensen gewoon neervallen/ van de fiets vallen ed dan help ik ze.
Als mensen echt helemaal doorfreaken, huilbuien krijgen ed, dan sla ik ze over.
Ik trek rare mensen aan, die eerst helemaal leeglopen tegenover me, verwachten dat ik ze in hulpverleningstrajecten ed kan krijgen en me vervolgens zo ongeveer gaan stalken. Ik trek echt de gestoorden naar me toe (en nee, je bent niet gestoord met een huilbui of paniekaanval, wel als je me gaat stalken en verdere verwachtingen hebt behalve dat ik op dat moment naar je luister).
Ik doe het niet meer.
Als mensen echt helemaal doorfreaken, huilbuien krijgen ed, dan sla ik ze over.
Ik trek rare mensen aan, die eerst helemaal leeglopen tegenover me, verwachten dat ik ze in hulpverleningstrajecten ed kan krijgen en me vervolgens zo ongeveer gaan stalken. Ik trek echt de gestoorden naar me toe (en nee, je bent niet gestoord met een huilbui of paniekaanval, wel als je me gaat stalken en verdere verwachtingen hebt behalve dat ik op dat moment naar je luister).
Ik doe het niet meer.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
