Wat heb ik toch?! Ik wil meer genieten van mijn leven...

Hoihoi,



Ik ben helemaal nieuw op het vivaforum en hoop door het plaatsen van dit onderwerp lotgenoten te vinden die zich kunnen vinden in mijn verhaal.



Ik ben 27, getrouwd en moeder van 2 kinderen. Ik weet niet zo heel goed waar ik moet beginnen, maar ik begin gewoon wat te typen en dan komt het vast goed



Ups en downs wisselen mij af.. Dit is natuurlijk wel normaal, maar bij mij zijn die ups en downs veel extremer. Eén woord, of één klein tegenvallertje kan mij al helemaal van slag brengen, zodat ik van extreem gelukkig naar extreem ongelukkig ga. Het is altijd in combinatie met mijn partner, het is altijd tegen hem en het gaat altijd over onze relatie.. Ik roep in mijn woedebuien hele foute dingen naar hem en over ons, ik zi ehet op dat moment hele maal niet meer zitten, ben zo boos ook! Voornamelijk ook boos het gevoel niet te worden begrepen... Maar weet je, ik begrijp me zelf soms niet eens, of het is gewoon zo diepgaand en te ingewikkeld, dat het ergens ook logisch is dat hij niet op die lijn kan zitten en mij volledig kan begrijpen.. Ik voel me zelf op slot gaan, sluit de deur dicht naar hem toe, ik wil niet knuffelen, liefst ook geen aanraking (maar ergens ook weer wel, maar duw hem wel van me af), voel me vaak daarna alleen, schuldig, heel schuldig van wat ik heb gezegd (maar kan absoluut geen sorry, omdat het in mijn ogen op dat moment allemaal komt doordat wij een relatie hebben en dat hij verkeerd met me omgaat) Hij is een lieverd en na zo'n lange rottige periode heb ik echt gezien hoe veel hij van me houdt en weet ik heel zeker dat ik niet weg wil bij hem, dat hij mn maatje is en ik niet zonder hem wil.. Waarom heb ik deze momenten steeds?! Later voel ik me dus schuldig en machteloos en slecht, ik voel me een onwijs slechte vrouw, ik kan vaak nog niet echt aardig doen, ben stil, wil niet echt praten, kijk hem liever ook niet aan. Hij probeerd me vaak op te vrolijken. Uiteindelijk bereiken we vaak weer dat het goed is tussen ons, maar echt top voel ik me dan vaak nog niet. Hij gaat dan (meestal) naar zn werk, voel ik meeerst verdrietig van wat er alemaal gebeurd, daarna voel ik me de hele dag top, totdat hij weer thuiskomt... (omdat ik dan weer verdrietig voel en vervelend voel van wat er is gebeurd...) Soms blijft dit gevoel bij mij dagen hangen, die down gevoelens, soms is het al snel over en komt het een paar dagen later weer.. Er is opzich geen peil op te trekken, al heb ik wel heeeel erg het idee dat het op de helft van de maand en voor de menstruatie/bij het doorbreken ervan, het meestal sowieso is! Ik eet dan vaak ook anders, heb helemaal geen zin in structuur in m'n maaltijden en voel me vaak lusteloos en wil veel doen (want ben iemand die eigenlijk altijd bezig is!) maar er komt niks uit mn handen.. Heb geen zin om te koken.. heb eigenlijk nergens geen zin in dan..



Ik kan ook plots in een enorme woedebui ontsteken, zonder een logische verklaring.

Soms vind ik mezelf fantastisch, en ben ik trots op mezelf, andere keren baal ik van mezelf, dat hangt allemaal samen met die stemmingswisselingen. Het voelt dan echt aan alsof ik een andere persoon ben soms. Het rare is dat ik me tijdens mn ups niet meer kan herinneren waarom ik down was, en omgekeerd.



Dit is waarschijnlijk nog lang niet alles, maar het is een begin van wat ik voel. Ik loop al van allerlei hulpverleners tot lifecoaches af, maar zijn er hier meiden/vrouwen die zich herkennen?? Zou er zo graag eens over willen praten met iemand die het ook herkent...



Herkent iemand zich hier in?



Liefs

Hoi allemaal, bedankt voor jullie reacties! Ik zal proberen om zo goed mogelijk op jullie vragen/opmerkingen te reageren..



Anthonius: Ja op die momenten is het erg vervelend voor hem, gelukkig is hij sterk en voelt hij zich niet de arme man. Soms wel natuurlijk, dan doet het hem zeer, maar hij weet heel goed, na ruim 10 jaar samen te zijn, hoe ik in elkaar zit en hij vind het op die momenten juist heel erg sneu voor mij hoe ik me moet voelen.. Ik ben echt machteloos en emotioneel kan ik het dan zeg maar niet aan.. Dit is niet altijd zo heftig geweest, wel als ik terugkijk heb ik altijd schommelingen gehad en zat ik toen ik 15 was al bij de huisarts wat ik tegen mijn stemmingswisselingen kon doen. Ook ken ik mijn huilbuien nog en het gevoel niet meer helemaal bij je zelf te zijn op sommige momenten, dat ik dus te emotioneel ben, maar waarom? dat wist is soms niet.. (en dat stukje heb ik nu opzich niet meer, nu is het anders..) Nog even ter aanvulling: Ik ben zeker niet makkelijk, maar bij ons ontstaan vaak discussies, onbegrip e.d., daar zijn wel altijd 2 mensen bij aanwezig, hij dus ook, we hebben ook gesproken met coach erbij en er lagen ook wel dingen bij hem.. Uiteindelijk is er eigenlijk nooit één schuldige vind ik (al voel ik me wel een soort van schuldig/rot..)



Lucianne: Fijn dat het bij jou over is gegaan en dat je het 'in de hand hebt''.. Ik herken jou ook in wat je zegt, ik heb na de periode van mijn eerste kind ook dit min of meer doorgemaakt en ineens kwam ik er echt zo goed als volledig uit en kamptte ik alleen met kleinere stemmingswisseliungen, di eik net als wat jij zegt, ook goed onder controle had. Toen kon ik ook gewoon afleiding zoeken e.d. en kwam je er weer doorheen.. Ik hoop dat die periode weer gaat komen voor me, het duurd lang nu en het lijkt niet over te gaan..Een tijdje geleden was het heftiger als nu, nu hebben we het opzich onder controle en gebeuren deze uitbarstingen af en toe..



Rozenstruikje (Oslodeerste en cateautje): Zoals je al werd herinnerd aan wat er in m'n verhaal stond, er zijn al vele mensen voorbij gekomen in dit hele verhaal, ik/we doen het niet alleen.. Ik denk niet dat je het moet zien als 'niet pikken', in een relatie heb je toch goede tijden en slechte tijden? Hij is er gewoon voor mij, dat heb ik wel mogen ervaren de laatste tijd. Ik zit in momenten in een onwijze dip in mn leven, als hij het niet zou pikken, zouden we nu gescheiden moeten zijn ofzo? Nee, ik ben blij dat hij/wij er anders naar kijken.. Hij helpt me en kijkt naar al mijn mooie kanten zegt ie, hij is er voor me..



Nammma bedankt..



Muizenvrouwtje: Je zit er wel heel erg naast hoor, maar bedankt voor je tijd om te reageren Idd geven en nemen, ik geef hem gelukkig ook veel hoor, in deze periode in mn leven even ietsje minder, maar gelukkig zoals ik hierboven ook uitleg heeft hij daar begrip voor.. M'n kinderen, super schatjes, die super goed worden opgevoed, dat is nou net iets waar ik absoluut niet onzeker over ben.. De kindjes zullen er vast af en toe iets van horen, maar zien ons ook knuffelen en dat hele heftige is miss ooit is gebeurd (nog niet eens bij hun, maar dan boven ofzo en zachtjes), het is vaak heftiger als ze slapen of niet thuis zijn.. Ik ben niet laag, zoals jij het noemt, als het iets met m'n cyclus/menstruatie te maken heeft, is dat alleen maar heel vervelend en niet zomaar op te lossen he, wel eens gehoord van PMS enzo (even googlen dan)



Dagindeling? Heb 2 eigen bedrijven en ben op 1 korte dag na, fulltime huismama:-), dus nee ben niet de hele dag op mijn man aan het wachten... Ik ben niet ontevreden, voel me lusteloos op die dipdagen, geen geestelijke kracht om mezelf te sturen in de dingen die 'moeten'.. ach en weet je, het is vervelend dat er qua werk even niet uitkomt wat ik graag wilde, maar qua koken, dan kook ik toch een keertje niet, eten we heerlijk een pizzatje met de kinderen, of ze krijgen iets heerlijks te eten uit de vriezer. Maar bedankt voor die schop onder me kont, fijn dat je je zo in kan leven in m'n verhaal



Zoeter: Bedankt voor je begrip! Ben al bij verschillende hulpverleners en lifecoaches en noem maar op geweest. Ik wil geen medicijnen, dus blijf maar doorgaan met uitzoeken wat ik eraan kan doen, ik wil het met de kracht van m'n gedachtes doen. Ik weet ook dat me dat gaat lukken, ik kom er wel uit, dat weet ik, ik krijg het onder controle! Ik leek mij wel fijn om mensen te spreken die dit ook herkennen..



Bedankt Cappi!



Novan78, bedankt voor je berichtje! Ik heb idd gelijk toen ik dit topic had geopend het aan hem laten lezen



Konela: Nee hoor, zo is het echt niet, misschien stond dat dan niet helemaal duidelijk in mn verhaal. Maar de kids hebben het hier beter dan elders, we hebben ook nog eens een bijzonder gezin, met speciale zorgbehoeftes. Het ouderschap gaat super en zoals ik hierboven benoemde, ik zal niet zeggen niks, maar ze krijgen er niet veel van mee.. Papa en mama zijn ook heeel lief voor elkaar, het eerst everhaal van mij, gaat echt over bepaalde buien en momenten! De uitbarstingen zijn er eigenlijk niet als de kids er zijn..Gelukkig besef ik dat heel goed en daar waken we echt voor.



Maku: Fijn, iemand die het helemaal herkent! Ikherken me dan dus ik wat jij vertelt! Het uit willen maken met je vriend/man omdat je hem een betere vrouw gunt, ook die ken ik..En idd ook de buitenwereld zou het niet kunnen geloven dat dit verhal van mij afkomt.. (paar vriendinnen weten het, omdat ik het vertelt heb) Dat stukje van ik moet genieten, ik moet genieten, dat herken ik ergens wel, maar opzich realiseer ik me ook heel goed dat ik echt wil genieten van de mooie dingen. Dus echt genieten als we een dagje uit zijn, dat kan ik heel goed.. Fijn dat je je aansluit, we kunnen nog veel met elkaar 'praten' denk.



Zoe1979 bedankt voor je reactie.



theroad...: fijn dat je deze topic hebt geopend en gelezen! Goed om te lezen dat ik niet de enige ben.. Kunnen we t er samen (met anderen lotgenoten) over hebben..



Kikkie: Goed je berichtje, het klopt ja van de schildklier, dat is iets wat me ook niet echt los kan laten. Het zit in de familie bij mij en allemaal bij geboorte naar voren gekomen of pas veel laer.. Volgensmij is het zo dat al sje het hebt, het niet altijd al zichtbaar is in je bloed, maar kan er later uitkomen.. Een jaartje geleden nog niks te zien, dus daar gaan we dan gewoon van uit!



Okee, dat is een heel verhaal terug geworden! NOgmaals bedankt voor jullie reacties en hopelijk blijven we doorpraten met een leuk groepje die er samen met me over willen praten af en toe, wie weet hebben we er wat aan!

Hoi Eva32,



k had er al eens van gehoord en toevallig was ik er al mee bezig. Ik heb ook zo vaak gezegd de laatste tijd dat ik het idee heb dat het echt niet psychisch is, maar iets lichamelijks.. hmmm.. Ik heb deze week dan ook een intake bij haar gehad en het was duidelijk PMS! Dus het moet nog even via de huisarts lopen, maar dan ga ik starten met de behandeling.. BEn heel erg benieuwd! Zou toch wat zijn als dit dan eindelijk na al die jaaaaren de oplossing is!! We zullen zien



xx