Wat hielp jou tijdens rouw

Sterkte.

Tijd, tijd , tijd en verder doen wat goed voelt voor jezelf, je vind vanzelf een ritme.
Toen mijn moeder is overleden (3 jaar terug) na zelfdoding ben ik een soort van streng voor mezelf geweest door een vast ritme te hebben in de week, daar kon ik me aan vasthouden.

Echt in mijn agenda gezet voor overdag wat ik wilde doen. Dat was bij mij o.a. sporten, je maakt goede stofjes in je hoofd aan na het sporten, ook al zag ik er zo vaak zo tegenop, als je er een gewoonte van maakt op vaste dagen hou ik het beter vol. En na het sporten ben je wel even leeg, maar beter leeg dan dat klote gevoel in je lijf.

Ik ging dan meestal in de ochtend sporten en overdag werken (kan mijn eigen tijd indelen) plan ook gewoon niets in. Neem tijd voor je verdriet, ik heb echt zo vaak gehuild, gewoon alleen maar huilen, in de armen van mijn man, had geen zin in praten vaak. Gewoon laten gaan. Ik hoop dat jij ook iemand hebt die dicht bij je staat waarbij je dit durft/kan doen.

Na 2 jaar wen je een soort van aan de situatie, nu 3 jaar later denk ik nog steeds zo vaak aan haar, of op bepaalde momenten , bij bepaalde muziek. De gewone dingen zijn wat ik nog steeds het meeste mis.

Het is echt overleven vond ik, ik las ook wel eens boeken over rouw, dan begrijp je sommige dingen beter, het is vaak 1 stapje vooruit, 3 terug, maar hoe verder de tijd vordert maak je toch wel ineens een stapje vooruit zonder er 3 terug te zetten.

Sterkte, als je in pb wilt praten vind ik dat geen probleem als je daar behoefte aan hebt. Ik zocht vaak wel naar mensen die me begrepen, wat je doormaakt en wat er door je heen gaat. dus mocht je behoefte hebben , let me know

Oh zie nu dat je niet werkt, ik lees dat je honden hebt ? Wandelen!

Zorg dat je wat afleiding hebt.

Ik merkte aan mezelf dat als ik niets deed ik dieper wegzakte en daar was ik bang voor, dat ik in een depressie zou komen oid.

Ik sleepte mezelf er echt doorheen door die vaste dingen in de week. Niet denken, doen. Heel moeilijk, ik weet het, maar echt uiteindelijk helpt het je.

Trek jezelf af en toe uit die cirkel van verdriet en pijn, want pijn doet het, tot in je hart. Trek jezelf eruit, geloof in je zelf, jou moeder had niets liever gezien ! Ik praatte ook vaak in mezelf tegen mijn moeder. Gewoon hoe het ging of wat ik kwijt wilde.
Je hoeft jezelf natuurlijk niet de hele dag uit die cirkel te trekken, maar gewoon even, voor die onderbreking, dat werkte bij mij.
Ook al zei mijn hoofd wat anders.

Rouwen was (is) voor mij een balans vinden tussen instorten van verdriet en doorgaan.

Mijn moeder is nog geen jaar geleden plotseling overleden. Ze had enkele dagen buikklachten, tot de dag voor het overlijden hebben ze niks kunnen vinden. Vervolgonderzoek stond gepland, ik had net vrij gevraagd zodat ik meekon en toen was ze er niet meer...

Ik dwong mezelf in een ritme, opstaan als vriend opstond om te gaan werken. Naar bed gaan deed ik meestal vroeg want ik was enorm moe. Alles koste 3 keer zoveel energie.

Mijn werk is flexibel indeelbaar dus ik ben na een maand weer "fulltime" gaan werken. Als het niet ging was er altijd wel een collega in voor een wandeling/koffie en regelmatig kwam ik later of ging ik eerder weg. Wat ik op het gebied van werk lastig vond was dat er na een maand of 3 steeds meer werd verwacht (begrijpelijk want ik was aanwezig), maar eigenlijk kon ik nog niet veel wat concentratie vereist (dus data verzamelen/sorteren ging wel, schrijven niet). Daar heb ik echt wel mee geworsteld, want gevoelsmatig wilde ik ook meer maar ik kon het gewoon echt niet. In die periode heb ik contact gezocht met de huisarts en ben ik met de praktijkondersteuner gaan praten. Het was fijn om iedere week bewust stil te staan bij mijn gevoelens. (Want naast verdriet was er ook frustratie en angst).

Ik las altijd veel (thuis met thee of in de trein naar werk) maar dat lukte gewoon niet meer. Ik ben dus gaan haken (en best fanatiek ook...) en heb mezelf toegestaan boeken weg te leggen/halverwege te stoppen. Dat laatste kon ik echt niet, eenmaal beginnen moest het uit, zat ik uren te worstelen met de letters terwijl dit ontspanning moest zijn. Door het moeten uitlezen los te laten kreeg ik meer ruimte. Zo heb ik dit jaar veel Kinderboeken opnieuw gelezen, daar had ik wel de concentratie voor.

Huishouden had ik ook geen zin in. Gelukkig kon ik daar wat meer op mijn vriend leunen. Hij deed wat meer en gaf duidelijk aan wanneer er hulp nodig was (dus dan kwam ik ook in beweging).

Mijn moeder is twee en een half jaar geleden overleden na een lang ziekbed. Gelukkig heb ik met haar kunnen praten over de tijd na haar overlijden. Zij zei me altijd dat dat wel goed kwam en dat ik gewoon door moest gaan. Zo had zij dat ook gedaan na haar moeder's overlijden. Daar heb ik heel veel aan gehad. Ben gewoon maar doorgegaan, soms heel verdrietig dat wel maar dat mag ook.

Toen anderhalf jaar geleden m'n broer verloren, ook na een ziekbed dus ook met hem veel gesproken en beloofd goed om te kijken naar zijn dochters en m'n vader. Heel veel praten met mensen die hem gekend hebben en ook missen heeft mij goed gedaan. En soms alleen willen zijn met m'n verdriet. Maar ook sterk "moeten" zijn voor m'n vader en m'n nichtjes heeft er wel ingehakt.

En dan twee weken geleden overleed m'n vader vrij plotseling. Hij heeft de dood van zijn zoon nooit kunnen verwerken en vond dat hij had moeten gaan ipv mijn broer. In de laatste anderhalf jaar zo close geweest met hem en zo veel gepraat over van alles heb ik hem zo goed leren kennen en heb er vrede mee dat verder lijden/strijden hem bespaard is gebleven.

Ik mis ze alle drie enorm, praat nog steeds heel veel over alle drie en dan zijn ze niet meer hier, maar wel bij me. Want zo lang ze er nog zijn in alle gesprekken zijn ze niet echt weg. Beetje cliché maar mij helpt het wel heel veel.

En ik ga gewoon maar door, zoals m'n moeder zei. Ben na een week weer gaan werken, heb wel alle begrip van collega's en werkgever als ik er even niet helemaal bij ben met m'n hoofd. Maar het gaat wel goed eigenlijk al mis ik ze als een malle....

Voor mij is wegkruipen in mijn eigen wereldje de beste methode om met verdriet om te gaan. Niet forceren dingen te doen waar je nog niet aan toe bent. Dat maakt niet dat het sneller betert. Er komt vanzelf wel 'n moment dat je weer buiten komt en geniet van die zonnestraaltjes. Bij de één zal dat langer duren dan bij de ander. Ik had vooral heel veel behoefte aan alleen zijn.

Gecondoleerd!
Mijn moeder is 4,5 jaar geleden overleden maar heb het er uiteraard nog steeds moeilijk mee. Natuurlijk voelt het anders aan als toen het net gebeurd was maar het verdriet en gemis is er blijft er. Wat ook logisch is want je moeder ken je al je hele leven en zeker als je een hechte band had is het gemis ondraaglijk.
Ik vind rouwen een eenzaam proces. Ook al zijn er mensen waar je mee kunt praten, zelfs met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, het voelt eenzaam. Op den duur ben je ook uitgepraat ofzo, wat moet je nog zeggen? Je verdriet blijft hetzelfde. Voor mij voelt het aan als het gevoel van heimwee, je wilt iets zo wanhopig graag terug maar het gaat niet.
Ik weet niet zo goed hoe ik die tijd doorgekomen ben. Ik kon zelf niet goed thuis zitten dus ben veel weggegaan. M'n werk voelde dubbel. Ik had afleiding maar aan de andere kant interesseerde me dat gezeik allemaal niet.
Gelukkig heb je wel een hond en een vriend. Hopelijk kun je bij hem terecht en voel je je begrepen? En met je hond lekker wandelen en uitwaaien?
Het wilt trouwens niets zeggen dat mensen sterk overkomen na het verlies van een dierbare. Ik kreeg ook vaak te horen op m'n werk van 'goh, het gaat goed met je he', je komt zo sterk over en slaat je er zo goed doorheen. Maar hun zien niet hoe ik me vanbinnen voel en dat ik zoals bijna iedere ochtend jankend in m'n auto zit naar het werk, m'n tranen opdroog voor ik binnen kom en met een grote smile "goeiemorgen" zeg.
Veel sterkte, tips heb ik verder niet echt. Je moet doen waar jij je het beste bij voelt. Het heeft tijd nodig, de scherpe randjes gaan er vanaf!

allereerst gecondoleerd!
Wens je alle kracht toe in deze emotionele tijd.

Rouw staat los van regels, er bestaat geen handleiding van hoe het moet.
En wat sociaal gewenst en/of ongewenst is.
Het is jouw persoonlijk verdriet, laat je door niets of niemand regels opleggen!
Dit heb ik helaas wel gedaan...

Ik ben beide ouders verloren in korte tijd achter elkaar ze zijn 58 en 59 geworden en binnen 22 maanden was ik ze kwijt.

Ik ben na het overlijden van mijn vader in maart 2010 (ik was toen 19 weken zwanger) zelf ook lichamelijk en medisch door een niet zo lekkere periode gegaan. Ik voelde me zo verantwoordelijk voor mijn werk en er zat zoveel druk achter om maar z.s.m. aan de slag te gaan dat ik dat zo goed en zo kwaad ook deed.
Tot aan mijn ziekenhuisopname van een aantal weken vanwege vroegtijdig gebroken vliezen heb ik continu geprobeerd mijn werk te blijven doen.
Vanwege de continue druk en push vanuit mijn manager.

Totdat ik tijdens mijn zwangerschapsverlof in elkaar stortte, alles was me te veel, pas toen merkte ik dat ik niet goed naar mijn lijf en gevoelens had geluisterd. Ik hield me sterk en wilde niet klagen. En ik bleef ondanks alles doorgaan. Het eerste jaar als moeder heb ik als zwaar ervaren. Ik kon van niets genieten en stond op de automatische piloot.

En toen kwam de klap in mei 2012 overleed mijn moeder na een kort maar zwaar ziekbed binnen 4 weken nadat we haar diagnose hadden gehoord. Mijn zoontje was toen bijna 2. Omdat ik enig kind ben heb ik de erfenis zelf afgehandeld. Ook nu ging ik maar door.
De zaken moesten worden opgepakt en worden afgehandeld.
Ook ben ik na een vakantie weer aan het werk gegaan.
Ook toen op de automatische piloot.

Wel heb ik een psychologe in de arm genomen om de eerste maanden alles van me af te praten. Dit heeft mij zeker geholpen om door een andere bril naar de situatie te kijken. Een buitenstaander werpt soms een ander licht op de zaken.

Diep in mijn hart weet ik dat ik tot op de dag van vandaag ik het niet volledig heb toegelaten, het verdriet, ik stop het weg onder een masker met een vrolijke lach. En al met al gaat het prima met me.
Het leven draait door en alles loopt op rolletjes. Ik kan de balletjes in de lucht houden en zorg dat ik voor mijn gezin de beste meissie1982 ben.

Ik heb een hele lieve man, hij is heel begripvol en ziet en doorziet me. Hij weet dat ik mezelf wegcijfer om voor een ander klaar te staan maar hij trapt soms op de rem voor mij. En stuurt me dan op pad om met een vriendin een dag in de sauna te zitten, of neemt me mee een dag te shoppen. Dit jaar gaan we voor het eerst in jaren samen op stedentrip naar Grasse, hij weet dat ik een grote voorliefde heb voor alles wat met parfum te maken heeft en hij vond dat ik dit zo verdiend heb. Door hem en natuurlijk onze lieve zoon ben ik een gelukkig mens en tel ik mijn zegeningen.

Men zegt: jij bent zo sterk. Maar diep vanbinnen schreeuw ik het soms uit. Dat ik me zo niet altijd voel en dat het me opgedragen is sterk te zijn en te blijven.

Neem de tijd die jij denkt nodig te hebben en luister heel goed naar wat je gevoel je ingeeft.

Niet iets wat je iemand toewenst in deze situatie, maar: Een kind krijgen. Ik was zo'n 6 maanden zwanger toen mijn moeder overleed. Ze was al lang ziek maar de laatste fase rolde zich snel voor ons uit en was het binnen een maand bekeken.

Het gaf me iets om voor te gaan. Ik had al een dochter van anderhalf destijds en ik wilde dat zij en mijn ongeboren dochter niet gebukt hoefden te gaan onder mijn verdriet. Nu heb ik absoluut niets opgekropt, ik besloot dat leven en dood naast elkaar mochten bestaan en dat het oké was om te genieten van mijn dochters. Andersom ook dat ik mocht rouwen om mijn moeder en dat mijn dochters ook mochten weten dat ik hun oma erg miste.

Nu is dat niet altijd vlekkeloos gegaan hoor, heb ook tijden gehad dat het me naar de keel greep en me afvroeg hoe ik er nu mee moest dealen, twee kleine kinderen en geen moeder om advies te vragen. Maar die momenten was eigenlijk een stemmetje dat in me zei: neem de tijd, rouw om haar. En dan nam ik op een rustig moment (kinderen op bed, man in zijn fitnesshok) haar favoriete muziek erbij, of keek ik de DVD met filmmateriaal voor haar begrafenis en ging ongegeneerd een potje janken. Tot het er uit was. En dan ging het weer. In het begin was dat iedere week wel zo ongeveer, nu is dat eens in de maand, twee maanden. Het slijt, uiteindelijk.

Ik wens je veel sterkte TO. Het is verdomde moeilijk.

Ook voor de andere forummers, wat een intense verhalen. Wat een pijn en gemis. Ik wens iedereen veel sterkte.

BirdofParadise schreef: ↑

13-02-2018 12:25

Niet iets wat je iemand toewenst in deze situatie, maar: Een kind krijgen. Ik was zo'n 6 maanden zwanger toen mijn moeder overleed. Ze was al lang ziek maar de laatste fase rolde zich snel voor ons uit en was het binnen een maand bekeken.

Het gaf me iets om voor te gaan.

Ik had juist geen energie voor anderen toen mijn vader overleed, zelfs niet voor mijn moeder. Een kind zou dus helemaal zwaar 't nakijken hebben gehad, vooral omdat ik helemaal geen prikkels meer kon verdragen door de stress.

redbulletje schreef: ↑

13-02-2018 12:31

Ik had juist geen energie voor anderen toen mijn vader overleed, zelfs niet voor mijn moeder. Een kind zou dus helemaal zwaar 't nakijken hebben gehad, vooral omdat ik helemaal geen prikkels meer kon verdragen door de stress.

In jouw situatie begrijp ik dat ook heel goed. Natuurlijk is het ook zo dat je voor je kinderen ook verder moet, het is geen keuze om er bij de pakken neer te zitten. Dat wilde ik ook niet overigens, daarvoor wilde ik ze ook te graag, dat is bij jou natuurlijk ook anders.

En dat is ook niet allemaal van een leien dakje gegaan natuurlijk, de afgelopen twee jaar waren de mooiste maar ook moeilijkste jaren van mijn leven.

Mag ik vanaf hier iedereen een virtuele dikke knuffel geven!

Wat rot, to, gecondoleerd. Wat een verhalen hier, om heel stil van te worden. Ja, hier ook ervaring met rouw. Sporten, afleiding zoeken hielp mij. Vaak wilde ik er juist niet over praten. Wandelen, de buitenlucht in, wat dan ook. Mooie herinneringen ophalen, ook als je daarvan moet huilen. En niet te ver vooruit kijken, want dan raak je overweldigd. één dag tegelijk. Was het vandaag ruk? Morgen vast weer iets beter. Zorg goed voor jezelf en voorkom dat je teveel overspoeld raakt door zelfmedelijden. Je vindt de kracht wel om het te dragen, geef het tijd.

Engelsdropspikkels schreef: ↑

13-02-2018 14:13

Mijn angst is weer naar boven gekomen die kutpaniek ik sta al trillend op weer een dag met angst, bang voor een leven zonder mijn moeder.

Ik vond dit forum trouwens ook een geweldige afleiding. Niet alleen als je zelf om raad vraagt met een eigen topic, maar ook gewoon als tijdverdrijf. Daar heb ik veel afleiding uit gehaald.

Mijn vader overleed plotseling in 2012. Ik weet nog dat ik alles tien keer zo langzaam deed dan voorheen douchen, aankleden. Ik haalde troost uit gewone dingen doen zoals strijken en mijn kinderen die gewoon doorgingen. Opa is bij de engeltjes. Verder heb ik veel geschreven in een dagboek aan hem. Met wandelen had ik het idee dat hij naast mij liep en mij troostte en zei dat het goed was.
Het heeft tijd nodig. Het gekke is dat het slijt. Ik wens je sterkte het is nog maar zo kort geleden voor jou.

Engelsdropspikkels schreef: ↑

12-02-2018 22:52

Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.

Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,

je wil in je pyjama zitten en huilen? nou, dan doe je dat. zo simpel kan het zijn.

"maar dat helpt niet". ja wel hoor, dát is nou verdriet hebben, dat is nou rouwen. het helpt enorm! ook al voelt dat niet zo.

het is een ingrijpend, indrukwekkend en soms verwarrend proces, dat rouwen.
er is geen handleiding voor.

mijn enige tip: doe waar jij je goed bij voelt. echt! letterlijk "waar heb ik zin in?" en dat dan doen of niet-doen.
wil ik zitten of staan?
wil ik binnen of buiten?
wil ik alleen of iemand om me heen?
wie wil ik om me heen?
wil ik denken, voelen of doen?
wil ik nu diep in mijn verdriet duiken? of wil ik even afleiding?
wil ik wandelen? rennen? huppelen? of op mn hoofd staan?
wil ik iets warms of kouds drinken?
wil ik muziek aan of uit? (en dan doe je 8 x in 5 minuten de muziek aan en weer uit. so what?! je moeder is net dood. je bent 24/7 in topsport-modus in deze kipkakelverse rouw. tis ingewikkeld, tis hard werken en het resultaat is zo vaag als wat. toch ga je! want jij leeft)

Engelsdropspikkels schreef: ↑

13-02-2018 16:45

Nou idd beetje lezen of van me af praten echt fijn

Vooral blijven doen!

Vertrouw er op dat tijd er de scherpe randjes af haalt zoals dat altijd gezegd wordt. Tot die tijd voelde het voor mij ook als overleven. Mijn zoontje bood me wel afleiding. Ging ik gewoon gek mee dansen en zingen terwijl ik me er van binnen niet echt naar voelde.

Verder heb ik heel veel gefotografeerd: de spullen van mijn moeder, haar huis. Op die manier was ik voor mijn gevoel toch met verwerken bezig. Want er over praten had ik al met iedereen gedaan en daar kon ik ook niet mee bezig blijven.

Na een jaar had ik het gevoel dat ik er niet meer constant mee bezig was in mijn (achter)hoofd. Nu, na bijna 2 jaar, gaat het wel. Mis haar nog wel verschrikkelijk, dat zal ook wel blijven. Maar ben er wel aan gewend dat ik niet meer naar haar toe kan. Ik heb ook al lang geen vader meer dus voel me wel ontworteld; eenzaam en op mezelf aangewezen.

Wat mij helpt om in elk geval even afstand te nemen van mijn gedachten is Diamond Painting. Ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk, maar ik kan er zo anderhalf uur mee bezig zijn zonder iets te denken. En gek genoeg geeft het ook een vreemd soort voldoening als er weer een stukje af is.