Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 13 februari 2018 om 19:02
Huilen onder de douche, huilen als ik met de hond wandel, praten tegen mijn vaders kaarsje, opruimen, schoonmaken, dingen weggooien, series kijken, wijn drinken en me realiseren dat ik niet de enige ben die met zo'n verlies te maken heeft en dat anderen ook 'gewoon' doorgaan. Niet per definitie in die volgorde.
dinsdag 13 februari 2018 om 20:00
Ik was wel bang. Niet omdat ik niks meer met mijn moeder zou kunnen doen (dat besef daalt nu pas langzaam in), maar ik was vooral bang een andere dierbare plotseling te moeten missen.
Vriend heeft er gelukkig veel begrip voor als ik hem s nachts wakker maak omdat hij wel heel stil is. Vriend was voor mij ook echt een rustpunt. Alleen kan ik soms malen, eeuwig rondtobben in mijn verdriet en mezelf misselijk eten (emotie eter). Als hij er is kruip ik tegen hem aan en hoef ik even niets anders dan verdrietig zijn of hem vasthouden.
Rouwen kost enorm veel energie. Ondanks mijn vreetbuien ben ik 2-5kg afgevallen. Soms is het beste om je gewoon over te geven aan moeheid.
Vriend heeft er gelukkig veel begrip voor als ik hem s nachts wakker maak omdat hij wel heel stil is. Vriend was voor mij ook echt een rustpunt. Alleen kan ik soms malen, eeuwig rondtobben in mijn verdriet en mezelf misselijk eten (emotie eter). Als hij er is kruip ik tegen hem aan en hoef ik even niets anders dan verdrietig zijn of hem vasthouden.
Rouwen kost enorm veel energie. Ondanks mijn vreetbuien ben ik 2-5kg afgevallen. Soms is het beste om je gewoon over te geven aan moeheid.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
dinsdag 13 februari 2018 om 20:13
Ladyday heb het maar huilend gedaan gedoucht ja daar had ik eigenlijk nog niet aan gedacht
Neweve ja dat heb ik ook heb alleen nog mijn broer en vriend confronterend is het ja heel erg ...
Ik voel me onveilig op de wereld nu
ik weet nog dat hier ooit iemand schreef die ook net haar moeder had verloren dat ze zich een 3 jarige voelde in een grote supermarkt die haar mama kwijt was nou dat dus
Ik weet nog dat mijn vader overleed 17 jaar geleden dat ik ook erg verdrietig was maar mijn moeder had ik nog dat gaf mij toen se kracht om door te gaan
Neweve ja dat heb ik ook heb alleen nog mijn broer en vriend confronterend is het ja heel erg ...
Ik voel me onveilig op de wereld nu
ik weet nog dat hier ooit iemand schreef die ook net haar moeder had verloren dat ze zich een 3 jarige voelde in een grote supermarkt die haar mama kwijt was nou dat dus
Ik weet nog dat mijn vader overleed 17 jaar geleden dat ik ook erg verdrietig was maar mijn moeder had ik nog dat gaf mij toen se kracht om door te gaan
dinsdag 13 februari 2018 om 21:21
Je hebt nu ook de kracht om door te gaan, je houdt het al een paar weken vol 
Waar de kracht zit om hier mee om te gaan zit ongetwijfeld ook ergens binnen in je, je weet alleen nog niet waar. Geef jezelf de tijd die kracht te vinden, ook al voel je jezelf nu de meeste tijd k*t.
De kracht die je moeder je altijd heeft gegeven zit ergens in je, ook als je haar niet fysiek ziet. Haar woorden, haar liefde, haar steun en goede raad draag je mee. Altijd in je hart, in je ziel, in je alles..... Probeer daarop te vertrouwen af en toe.
Waar de kracht zit om hier mee om te gaan zit ongetwijfeld ook ergens binnen in je, je weet alleen nog niet waar. Geef jezelf de tijd die kracht te vinden, ook al voel je jezelf nu de meeste tijd k*t.
De kracht die je moeder je altijd heeft gegeven zit ergens in je, ook als je haar niet fysiek ziet. Haar woorden, haar liefde, haar steun en goede raad draag je mee. Altijd in je hart, in je ziel, in je alles..... Probeer daarop te vertrouwen af en toe.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 13 februari 2018 om 21:48
Mijn vader is 5 maanden geleden onverwachts overleden.
Ik moest heel veel regelen, mijn moeder opvangen en toen alweer aan het werk. Daarnaast heb ik 2 kleine kinderen.
En ik herken zo goed wat je zegt, ik voel me ook een peuter in een supermarkt die haar vader kwijt is. Totaal ontheemd.
Tegen dat gevoel helpt bij mij sporten, vechtsport waarbij ik totaal word afgemat. Door de lichamelijke vermoeidheid kan ik dan iig slapen.
Je schreef ook dat je je sterker wil voelen. Daarbij helpt sporten ook.
Ik ben gevoelsmatig totaal uit balans, mijn anker is weg. Door flink te sporten probeer ik die balans weer terug te krijgen..
Verder heeft het denk ik tijd nodig. Dag voor dag.
Dikke knuffel!
Ik moest heel veel regelen, mijn moeder opvangen en toen alweer aan het werk. Daarnaast heb ik 2 kleine kinderen.
En ik herken zo goed wat je zegt, ik voel me ook een peuter in een supermarkt die haar vader kwijt is. Totaal ontheemd.
Tegen dat gevoel helpt bij mij sporten, vechtsport waarbij ik totaal word afgemat. Door de lichamelijke vermoeidheid kan ik dan iig slapen.
Je schreef ook dat je je sterker wil voelen. Daarbij helpt sporten ook.
Ik ben gevoelsmatig totaal uit balans, mijn anker is weg. Door flink te sporten probeer ik die balans weer terug te krijgen..
Verder heeft het denk ik tijd nodig. Dag voor dag.
Dikke knuffel!
dinsdag 13 februari 2018 om 23:46
Wat fijn jullie berichtjes
Kollfdekolf ontheemd ja dat is het woord sporten ja ik weet het, te lamlendig voor pffff
Ik heb heel de tijd rillingen bah van ellende, emotie, heb ik smorgens heel erg soms ook klappertanden
Nu zo naar bed zoooo moe maar slapen ho maar. Meestal val in de ochtend in slaap.in bed gaat de film maar draaien.
Dat onrustige gevoel daar word ik zo naar van ik wil zo graag weer rust in lijf en hoofd.
Herkennen jullie dat die rillingen enzo?
.
Kollfdekolf ontheemd ja dat is het woord sporten ja ik weet het, te lamlendig voor pffff
Ik heb heel de tijd rillingen bah van ellende, emotie, heb ik smorgens heel erg soms ook klappertanden
Nu zo naar bed zoooo moe maar slapen ho maar. Meestal val in de ochtend in slaap.in bed gaat de film maar draaien.
Dat onrustige gevoel daar word ik zo naar van ik wil zo graag weer rust in lijf en hoofd.
Herkennen jullie dat die rillingen enzo?
.
woensdag 14 februari 2018 om 01:55
Wat goed dat je een aantal dingen gedaan hebt vandaag!
Morgen een ander klusje kiezen. Als je dat een tijdje volhoud komt er weer wat meer structuur in de dagen.
ik denk dat je beter zal slapen wanneer je je overdag meer inspant.
Hoeveel tijd per dag loop je nu met de honden? Verdubbel dit morgen eens.
Of neem de fiets en ga een uur fietsen.
Morgen een ander klusje kiezen. Als je dat een tijdje volhoud komt er weer wat meer structuur in de dagen.
ik denk dat je beter zal slapen wanneer je je overdag meer inspant.
Hoeveel tijd per dag loop je nu met de honden? Verdubbel dit morgen eens.
Of neem de fiets en ga een uur fietsen.
woensdag 14 februari 2018 om 03:06
Djw
woensdag 14 februari 2018 om 17:18
Engels, schrik niet van al je gevoelens, dat is normaal. Iemand schreef, vond ik heel treffend, ontheemd. Of verloren. Zo heb ik me wel een tijdje gevoeld maar niet angstig voor de toekomst.
Probeer idd elke dag iets te doen als afleiding. Dat kan prima helpen alleen zorg dat het geen vluchten wordt, dan komt het op een later moment alsnog weer hard terug, of kan hard terugkomen.
Kleine stapjes, doe waar je je goed bij voelt.
Probeer idd elke dag iets te doen als afleiding. Dat kan prima helpen alleen zorg dat het geen vluchten wordt, dan komt het op een later moment alsnog weer hard terug, of kan hard terugkomen.
Kleine stapjes, doe waar je je goed bij voelt.
wij slapen nooit.
woensdag 14 februari 2018 om 18:38
Dank voor jullie berichtjes weer
Ja die angst dat is wel wat bij mij, ik voel me idd heel angstig zonder mijn moeder in het leven, dat maakt het verdriet heel dubbel intens verdrietig maar tegelijktijd veel angstgevoel, angst dat ik zonder haar kan.
Vandaag ben ik naar de kapper geweest heel raar voelde ik me ik heb er wel 3 uur gezeten ! Moest heel nodig alles laten doen.
Gewandeld, en wat gegeten weinig honger vandaag.
Nu helemaal kapot en de tranen branden alweer wat kan het verschrikkelijk pijn doen dat missen ongelofelijk
Ja die angst dat is wel wat bij mij, ik voel me idd heel angstig zonder mijn moeder in het leven, dat maakt het verdriet heel dubbel intens verdrietig maar tegelijktijd veel angstgevoel, angst dat ik zonder haar kan.
Vandaag ben ik naar de kapper geweest heel raar voelde ik me ik heb er wel 3 uur gezeten ! Moest heel nodig alles laten doen.
Gewandeld, en wat gegeten weinig honger vandaag.
Nu helemaal kapot en de tranen branden alweer wat kan het verschrikkelijk pijn doen dat missen ongelofelijk
woensdag 14 februari 2018 om 20:00
Kan je angst nu erger zijn omdat je vader inmiddels ook niet meer leeft? Ik vond het al kwetsbaar aanvoelen toen mijn moeder overleed en ik het idee had, ojee, en wat als mijn vader ook nog komt te overlijden, dan ben ik de volgende in lijn. Irrationeel alleen het leven neemt soms rare wendingen aan, waarmee ik bedoel, man ging sporten en verongelukte (niet door het sporten). En dat trok een aantal jaar later vervolgens weer door, denkend aan zoon, dat als mij iets gebeurt, hij én nog minderjarig is/was én zou dan ergens anders moeten gaan wonen. Geen angst alleen heeft het me wel behoorlijk beziggehouden.
Die angst heeft zoon trouwens wel een periode gehad, van zijn 7e tot zijn 9e ongeveer. Bang dat mij iets zou gebeuren. Dat heeft me wel heel diep geraakt, heb daar wel behoorlijk wat tranen om gelaten destijds, zo'n in en in verdrietig kind dat ik bij tijd en wijlen had.
Engels, ja, dat missen doet pijn, vooral omdat het zo definitief is: nooit meer kunnen bellen, nooit meer samen kunnen lachen, nooit meer herinneringen samen kunnen maken. Gewoon de ellendige woorden nooit meer. Ik heb me af en toe als een gepelde ui gevoeld, bijna alle laagjes weg.
Ik kan dan ook nog steeds heel slecht tegen opmerkingen als 'ik weet precies hoe je je voelt' terwijl diegene bijv. nog beide ouders of een partner heeft. Zélfs al heeft iemand die ervaring wel, dan nog doorleeft een ieder het verlies op zijn/haar eigen manier. Je kunt (hooguit) relateren, herkenning vinden en ervaring uitwisselen. En ja, dat alleen al kan heel fijn zijn.
Heb destijds boeken verslonden over het verlies van een ouder/partner. En elk jaar las ik die opnieuw, om te zien in welke 'fase' ik nu (weer) zat, of had gehad.
Rouwen kost tijd en een bende energie.
Vraag niet teveel van jezelf, probeer ritme aan te houden alleen neem wel je tijd. Niemand die jou moet gaan vertellen dat het maar eens over moet zijn. Ook dat maakt het lastig soms voor anderen. Hun leven gaat door, terwijl het jouwe een enorme knauw heeft gekregen en (tijdelijk) stilstaat. Het komt vanzelf wel weer.
Die angst heeft zoon trouwens wel een periode gehad, van zijn 7e tot zijn 9e ongeveer. Bang dat mij iets zou gebeuren. Dat heeft me wel heel diep geraakt, heb daar wel behoorlijk wat tranen om gelaten destijds, zo'n in en in verdrietig kind dat ik bij tijd en wijlen had.
Engels, ja, dat missen doet pijn, vooral omdat het zo definitief is: nooit meer kunnen bellen, nooit meer samen kunnen lachen, nooit meer herinneringen samen kunnen maken. Gewoon de ellendige woorden nooit meer. Ik heb me af en toe als een gepelde ui gevoeld, bijna alle laagjes weg.
Ik kan dan ook nog steeds heel slecht tegen opmerkingen als 'ik weet precies hoe je je voelt' terwijl diegene bijv. nog beide ouders of een partner heeft. Zélfs al heeft iemand die ervaring wel, dan nog doorleeft een ieder het verlies op zijn/haar eigen manier. Je kunt (hooguit) relateren, herkenning vinden en ervaring uitwisselen. En ja, dat alleen al kan heel fijn zijn.
Heb destijds boeken verslonden over het verlies van een ouder/partner. En elk jaar las ik die opnieuw, om te zien in welke 'fase' ik nu (weer) zat, of had gehad.
Rouwen kost tijd en een bende energie.
Vraag niet teveel van jezelf, probeer ritme aan te houden alleen neem wel je tijd. Niemand die jou moet gaan vertellen dat het maar eens over moet zijn. Ook dat maakt het lastig soms voor anderen. Hun leven gaat door, terwijl het jouwe een enorme knauw heeft gekregen en (tijdelijk) stilstaat. Het komt vanzelf wel weer.
iceteapeach wijzigde dit bericht op 14-02-2018 21:38
0.22% gewijzigd
wij slapen nooit.
woensdag 14 februari 2018 om 21:04
@lamchop ik vind de kapper echt niks aan, maar aangezien ik hartstikke grijs wordt moet het wel en highligts en knippen grote beurt zeg maar
Icetheapeach dat denk ik zeker ja, na mijn vaders overlijden ben ik me daar zo bewust van geworden dat het zo ineens afgelopen kan zijn. Vooral omdat mijn moeder altijd een slechte gezondheid heeft gehad, God wat ben ik daar altijd druk mee geweest.
Ik ben wel altijd een kind geweest wat erg aan haar moeder hing en later als ik last had van mijn angsten die ik al lang heb, altijd op mijn moeder terug kon vallen zoals ook na mijn scheiding. Het onvoorwaardelijke wat zij mij gaf was zo belangerijk voor mij. Nu het verloren gevoel koppel ik aan mijn angst , dat ik niet zonder haar kan.
Zoals jouw zoon zeg maar alleen was hij nog heel jong en ik 47......
Maar goed als ik jouw verhaal lees zit ik weer te janken dan denk mens kijk dan wat erg en zij kan het ook. Ik vind ook die woorden nooit meer zo ontzettend zwaar dat doet me weer in enorme huilbui opleveren dat denk ik ook zo vaak nooit meer mama.........
Icetheapeach dat denk ik zeker ja, na mijn vaders overlijden ben ik me daar zo bewust van geworden dat het zo ineens afgelopen kan zijn. Vooral omdat mijn moeder altijd een slechte gezondheid heeft gehad, God wat ben ik daar altijd druk mee geweest.
Ik ben wel altijd een kind geweest wat erg aan haar moeder hing en later als ik last had van mijn angsten die ik al lang heb, altijd op mijn moeder terug kon vallen zoals ook na mijn scheiding. Het onvoorwaardelijke wat zij mij gaf was zo belangerijk voor mij. Nu het verloren gevoel koppel ik aan mijn angst , dat ik niet zonder haar kan.
Zoals jouw zoon zeg maar alleen was hij nog heel jong en ik 47......
Maar goed als ik jouw verhaal lees zit ik weer te janken dan denk mens kijk dan wat erg en zij kan het ook. Ik vind ook die woorden nooit meer zo ontzettend zwaar dat doet me weer in enorme huilbui opleveren dat denk ik ook zo vaak nooit meer mama.........
woensdag 14 februari 2018 om 21:20
Ik herken me heel erg in de woorden 'nooit meer'. Vandaag liep ik mijn kantoor uit en het was best lekker weer en ik dacht er aan dat ik nooit meer nieuwe herinneringen aan mijn vader ga maken. Ik moest zo ontzettend hard huilen. Dan laat ik het maar gaan.
Ik heb heel veel steun aan 'lotgenoten' momenteel. Vrienden die ook recentelijk een ouder zijn verloren (het lijkt wel een epidemie). Zij begrijpen mij en daardoor voel ik me minder eenzaam hier in.
Verder interesseert me bijna niets momenteel. Werk niet. 'Leuke dingen' doen niet. Ik hoop dat dat wel binnenkort gaat veranderen want door deze houding wordt het leven niet aangenamer.
Weet je... ik ga maar met 'de flow'... zoals al gezegd, rouwen kost veel energie. Ik verzet me er ook bijna niet tegen. De scherpe randjes gaan er met de tijd echt wel af
Ik heb heel veel steun aan 'lotgenoten' momenteel. Vrienden die ook recentelijk een ouder zijn verloren (het lijkt wel een epidemie). Zij begrijpen mij en daardoor voel ik me minder eenzaam hier in.
Verder interesseert me bijna niets momenteel. Werk niet. 'Leuke dingen' doen niet. Ik hoop dat dat wel binnenkort gaat veranderen want door deze houding wordt het leven niet aangenamer.
Weet je... ik ga maar met 'de flow'... zoals al gezegd, rouwen kost veel energie. Ik verzet me er ook bijna niet tegen. De scherpe randjes gaan er met de tijd echt wel af
woensdag 14 februari 2018 om 21:25
Engeltje, ga aub niet vergelijken. Ik heb nagenoeg jouw leeftijd en ook ik heb soms nog weleens momenten die ik wil delen met mijn moeder, vragen stellen over het moederschap bijv. terwijl zij al ruim 20 jaar geleden is overleden. Het gaat nooit echt heel weg. En zie je, ja ik heb mijn vader nog waar ik gelukkig nog fijn mee kan praten. Jij hebt beide ouders inmiddels niet meer. Een generatie die jij kwijt bent. Ik heb nog een halve zeg maar.
wij slapen nooit.
woensdag 14 februari 2018 om 21:37
Ladyday , ja dat nooit meer snijd enorm door je ziel, het ontneemt me mijn adem.
Sorry ik weet het even niet meer is jouw vader ook kortgeleden overleden?
Fijn dat je steun hebt in je directe omgeving die weten hoe voelt, ik mis dat heel erg, voel me al zo alleen maar ik heb geen mensen die het al meegemaakt hebben gelukkig voor hun hoor ,
Maar dat voelt toch anders dan denk ik ja ik spreek jou ooit nog wel, met al die goede adviezen....ik weet dat het goed bedoeld is hoor.
Maar ik kan zinnen je moet eruit, jouw leven gaat door, niet meer horen
Sorry ik weet het even niet meer is jouw vader ook kortgeleden overleden?
Fijn dat je steun hebt in je directe omgeving die weten hoe voelt, ik mis dat heel erg, voel me al zo alleen maar ik heb geen mensen die het al meegemaakt hebben gelukkig voor hun hoor ,
Maar dat voelt toch anders dan denk ik ja ik spreek jou ooit nog wel, met al die goede adviezen....ik weet dat het goed bedoeld is hoor.
Maar ik kan zinnen je moet eruit, jouw leven gaat door, niet meer horen
woensdag 14 februari 2018 om 21:48
Mijn vader is 4 weken geleden overleden.
Ja, ik heb veel steun van vrienden die het zelfde doormaken, het maakt het minder eenzaam, maar het verdriet is er natuurlijk nog. Het kan me enorm overvallen, soms ogenschijnlijk compleet uit het niets.
Ik houd me maar voor dat mijn vader toch nog bij mij is, ook al is het niet op een aardse, fysieke manier. Ik praat ook nog heel veel tegen hem en dan stel ik me voor hoe hij me gerust zou stellen.
Ja, die cliche's van er uit moeten en dat jouw leven doorgaat... sja... dat is wel zo, maar je hebt er zo weinig aan he. Ik ga er altijd maar vanuit dat dit soort opmerkingen goed bedoeld zijn. Want ja, wat zeg je tegen iemand die net een ouder verloren heeft? Ik vond dat ook altijd heel moeilijk hoor. Maar nu weet ik dat het niet zo ingewikkeld hoeft te zijn. 'Ik vind het zo erg voor je wat er gebeurd is' is meer dan voldoende.
Fijn dat dit forum er is. Ik hoop oprecht dat je je wat minder eenzaam voelt.
Ja, ik heb veel steun van vrienden die het zelfde doormaken, het maakt het minder eenzaam, maar het verdriet is er natuurlijk nog. Het kan me enorm overvallen, soms ogenschijnlijk compleet uit het niets.
Ik houd me maar voor dat mijn vader toch nog bij mij is, ook al is het niet op een aardse, fysieke manier. Ik praat ook nog heel veel tegen hem en dan stel ik me voor hoe hij me gerust zou stellen.
Ja, die cliche's van er uit moeten en dat jouw leven doorgaat... sja... dat is wel zo, maar je hebt er zo weinig aan he. Ik ga er altijd maar vanuit dat dit soort opmerkingen goed bedoeld zijn. Want ja, wat zeg je tegen iemand die net een ouder verloren heeft? Ik vond dat ook altijd heel moeilijk hoor. Maar nu weet ik dat het niet zo ingewikkeld hoeft te zijn. 'Ik vind het zo erg voor je wat er gebeurd is' is meer dan voldoende.
Fijn dat dit forum er is. Ik hoop oprecht dat je je wat minder eenzaam voelt.
woensdag 14 februari 2018 om 22:18
Ik ben zo blij met dit forum zoals nu iedereen op bed ligt, vriend nachtdienst heeft en ik niet weet waar ik het moet zoeken met al dat verdriet.
Het voelt te groot soms zoals nu overspoeld het me zo erg.
Het moeilijkste eraan dat je nou juist degene zo mist omdat je zoveel verdriet hebt. Hoe vaak ik haar niet wil bellen als reflex omdat ik me zo kut voel.
Ik doe dat ook dat verzinnen wat ze tegen me zou zeggen nu en ik weet het zo goed maar het helpt me niet.....
Savonds is het ergst donker ofzo ik weet het niet.
Van de week zei iemand tegen mij ik denk altijd als mij dat gebeurd dan gooi ik mezelf voor de trein ....
Ik dacht ja dat dacht ik ook maar ja ik hoop maar dat ik me toch wat beter ga voelen.
Ladyday bijna hetzelfde hier morgen 5 weken
De wanhoop vind ik het zwaarst het gevoel dat het nooit meer overgaat en dat het zo blijft
Icethea ik snap jouw kind zo goed zo jong zijn vader verliezen vreselijk voor een kind en voor jou natuurlijk je eigen verdriet en het verdriet van je kind
En dan had je ook niet je moeder meer waar je uit kon huilen
Het voelt te groot soms zoals nu overspoeld het me zo erg.
Het moeilijkste eraan dat je nou juist degene zo mist omdat je zoveel verdriet hebt. Hoe vaak ik haar niet wil bellen als reflex omdat ik me zo kut voel.
Ik doe dat ook dat verzinnen wat ze tegen me zou zeggen nu en ik weet het zo goed maar het helpt me niet.....
Savonds is het ergst donker ofzo ik weet het niet.
Van de week zei iemand tegen mij ik denk altijd als mij dat gebeurd dan gooi ik mezelf voor de trein ....
Ik dacht ja dat dacht ik ook maar ja ik hoop maar dat ik me toch wat beter ga voelen.
Ladyday bijna hetzelfde hier morgen 5 weken
De wanhoop vind ik het zwaarst het gevoel dat het nooit meer overgaat en dat het zo blijft
Icethea ik snap jouw kind zo goed zo jong zijn vader verliezen vreselijk voor een kind en voor jou natuurlijk je eigen verdriet en het verdriet van je kind
En dan had je ook niet je moeder meer waar je uit kon huilen
woensdag 14 februari 2018 om 22:32
NUDat zo overvallen ja vandaag in de auto zomaar ineens tranen met tuiten, savond op de bank verdrink ik echt erin nog geen afleiding wat helpt heel soms kan ik even tv kijken en dan ben ik helemaal blij even. Even niet die pijn gevoeld zo fijnLady_Day schreef: ↑14-02-2018 21:48Mijn vader is 4 weken geleden overleden.
Ja, ik heb veel steun van vrienden die het zelfde doormaken, het maakt het minder eenzaam, maar het verdriet is er natuurlijk nog. Het kan me enorm overvallen, soms ogenschijnlijk compleet uit het niets.
Ik houd me maar voor dat mijn vader toch nog bij mij is, ook al is het niet op een aardse, fysieke manier. Ik praat ook nog heel veel tegen hem en dan stel ik me voor hoe hij me gerust zou stellen.
Ja, die cliche's van er uit moeten en dat jouw leven doorgaat... sja... dat is wel zo, maar je hebt er zo weinig aan he. Ik ga er altijd maar vanuit dat dit soort opmerkingen goed bedoeld zijn. Want ja, wat zeg je tegen iemand die net een ouder verloren heeft? Ik vond dat ook altijd heel moeilijk hoor. Maar nu weet ik dat het niet zo ingewikkeld hoeft te zijn. 'Ik vind het zo erg voor je wat er gebeurd is' is meer dan voldoende.
Fijn dat dit forum er is. Ik hoop oprecht dat je je wat minder eenzaam voelt.
donderdag 15 februari 2018 om 07:11
Houd je ook een dagboek bij? Ik vind het ook fijn om van me af te schrijven. En als ik me dan heel verdrietig voel, dan lees ik even in dat dagboek, want daar staat ook heel goed in hoeveel pijn mijn vader heeft geleden, hoe hij helemaal kapot was en gewoon niet meer kon. En hoe wanhopig en in paniek ik was al die weken. Zonder slaap. Dat helpt mij dan weer even om dingen in perspectief te zetten.
En het is nog maar 5 weken he? Dat is echt nog heel vers. Bij mij begint het nu echt te landen dat hij niet meer terug komt. Tuurlijk weet ik dat wel, maar het echte besef... dat is wat me de laatste dagen zo overvalt. Ik vertrouw er dan maar op dat dit ontzettende zware en toch lege gevoel echt wel minder gaat worden. Velen hebben voor mij een ouder verloren, ook die hebben weer plezier in het leven gevonden.
En het is nog maar 5 weken he? Dat is echt nog heel vers. Bij mij begint het nu echt te landen dat hij niet meer terug komt. Tuurlijk weet ik dat wel, maar het echte besef... dat is wat me de laatste dagen zo overvalt. Ik vertrouw er dan maar op dat dit ontzettende zware en toch lege gevoel echt wel minder gaat worden. Velen hebben voor mij een ouder verloren, ook die hebben weer plezier in het leven gevonden.
donderdag 15 februari 2018 om 09:56
Dat besef vaan nooit meer had bij mij een aantal maanden nodig om echt in te dalen. Pas toen kwam er er steeds meer momenten dat ik haar bepaalde dingen echt wilde vertellen. (We hadden een goede band maar zij was altijd degene die belde). Wat ik echt miste is de onvoorwaardelijke support en enthousiasme voor de dingen die ik deed.
Mijn vader kan soms zo kritisch zijn, mijn moeder dempte hem daarin. En ik merk wel dat hij soms eenzaam is maar ik ben geen vervanging van mijn moeder. Zo vind ik het nog steeds lastig om met regelmaat te bellen, maar als ik dan bel begint het gesprek vaak met een verwijt dat hij graag vaker iets van me hoort.
Ik heb een brief aan mijn moeder geschreven, het heeft me weken gekost en uiteindelijk was het 12 A4 ofzo. Op die manier kon ik haar toch iets vertellen en ook al mijn gevoelens kwijt/ordenen.
Maar zoals lady dat het ook zegt. Het is pas enkele weken geleden voor jou. Dan mag het verdriet je ook overweldigen, dan is het niet erg dat je er geen controle op hebt.
Dat overweldigen/verdrinken in verdriet komt nog steeds voor, maar ik leer mezelf daar ook steeds beter in kennen en kan er steeds beter mee omgaan. Soms laat ik het komen, als ik daar geen zin in heb (op werk bijvoorbeeld) dan neem ik er wel de tijd voor door een kop koffie te halen maar dan liet ik het niet volledig vrij.
Iemand in mijn omgeving noemde het een zee van verdriet waar je in staat. in het begin val je bij iedere golf om, maar iedere keer lukt het je weer te gaan staan. Al heb je soms het gevoel dat je bijna verdrinkt en dat gaan staan niet meer lukt. Als de tijd vordert val je van de kleine golven al niet meer om, je wiegt met ze mee. De grote krijgen overvallen je nog steeds, al zie je ze soms aankomen. En met nog meer tijd lukt het je om af en toe naar de horizon te kijken, dat stukje zee waar het rustig lijkt.
Mijn vader kan soms zo kritisch zijn, mijn moeder dempte hem daarin. En ik merk wel dat hij soms eenzaam is maar ik ben geen vervanging van mijn moeder. Zo vind ik het nog steeds lastig om met regelmaat te bellen, maar als ik dan bel begint het gesprek vaak met een verwijt dat hij graag vaker iets van me hoort.
Ik heb een brief aan mijn moeder geschreven, het heeft me weken gekost en uiteindelijk was het 12 A4 ofzo. Op die manier kon ik haar toch iets vertellen en ook al mijn gevoelens kwijt/ordenen.
Maar zoals lady dat het ook zegt. Het is pas enkele weken geleden voor jou. Dan mag het verdriet je ook overweldigen, dan is het niet erg dat je er geen controle op hebt.
Dat overweldigen/verdrinken in verdriet komt nog steeds voor, maar ik leer mezelf daar ook steeds beter in kennen en kan er steeds beter mee omgaan. Soms laat ik het komen, als ik daar geen zin in heb (op werk bijvoorbeeld) dan neem ik er wel de tijd voor door een kop koffie te halen maar dan liet ik het niet volledig vrij.
Iemand in mijn omgeving noemde het een zee van verdriet waar je in staat. in het begin val je bij iedere golf om, maar iedere keer lukt het je weer te gaan staan. Al heb je soms het gevoel dat je bijna verdrinkt en dat gaan staan niet meer lukt. Als de tijd vordert val je van de kleine golven al niet meer om, je wiegt met ze mee. De grote krijgen overvallen je nog steeds, al zie je ze soms aankomen. En met nog meer tijd lukt het je om af en toe naar de horizon te kijken, dat stukje zee waar het rustig lijkt.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
