Psyche
alle pijlers
Wat is écht contact eigenlijk?
vrijdag 11 juni 2010 om 16:12
Hallo Elmervrouw,
Ik lees dit topic al een tijdje mee, maar heb eigenlijk steeds niets nuttigs te zeggen, maar herken wel veel in dit topic. Want inderdaad: wat is nou echt contact?
Ik ben ook bang dat als ik mijn echte 'ik' laat zien, dus de complete green_eyes, dat mensen mij dan ook niet meer ok vinden. Als in: "je leuke kant accepteren we, maar de rest niet. Met die andere, lastigere kant, word je toch echt te lastig/ben je een verschrikkelijk mens!" Zoiets.
Ik hoop dat je vandaag toch een beetje openheid hebt kunnen geven aan je vriendinnen. Het is ook heel begrijpelijk dat je schrijft dat je die wanhoop moet onderdrukken, maar moet dat echt? Kan je misschien toch een klein stukje van je wanhoop laten zien? Een klein stukje van hoe je je voelt? Dus hoe je je echt voelt?
Ik lees dit topic al een tijdje mee, maar heb eigenlijk steeds niets nuttigs te zeggen, maar herken wel veel in dit topic. Want inderdaad: wat is nou echt contact?
Ik ben ook bang dat als ik mijn echte 'ik' laat zien, dus de complete green_eyes, dat mensen mij dan ook niet meer ok vinden. Als in: "je leuke kant accepteren we, maar de rest niet. Met die andere, lastigere kant, word je toch echt te lastig/ben je een verschrikkelijk mens!" Zoiets.
Ik hoop dat je vandaag toch een beetje openheid hebt kunnen geven aan je vriendinnen. Het is ook heel begrijpelijk dat je schrijft dat je die wanhoop moet onderdrukken, maar moet dat echt? Kan je misschien toch een klein stukje van je wanhoop laten zien? Een klein stukje van hoe je je voelt? Dus hoe je je echt voelt?
vrijdag 11 juni 2010 om 16:28
Lieve EV, naar aanleiding van het topic over de nasleep van een eetstoornis en je lieve postings daar, heb ik jouw topic doorgenomen.
Je zegt dan wel dat je geen krachtige vrouw bent, maar mens...wie zou de moed hebben om zichzelf zodanig onder de loep te nemen zoals jij dat doet? Daar is kracht, moed, lef voor nodig. Menigeen zou het bijltje erbij neer gooien, maar jij bent in therapie, hebt een boek uitgegeven en je opent een topic om meer inzicht te krijgen. Je hébt de kracht, dappere EV, en je wendt die kracht nu aan om jouw modus van leven te vinden. Dat is loodzwaar en megaheftig. Maar het zal ook zeker wat opleveren, dat geloof ik heilig.
Er is hier al veel gezegd over daadwerkelijk contact maken. Ik ben daar zelf ook niet zo goed in: ik verstop me graag in de blije, behulpzame, luisterende Pelikaan (haha, dat klinkt grappig). Toch zijn er wel mensen die redelijk dicht bij mijn kern komen. Wat ik gemerkt heb, is dat ik verschillende vrienden heb, die ook verschillende facetten van mij kennen. Bij elke levensfase horen nieuwe vrienden. Ik kan hier niet teveel uitweiden over bepaalde dingen, je weet maar nooit
maar neem van mij aan: van sommige mensen kun je beter afstand nemen. Niet omdat jij of zij iets verkeerd doen, maar omdat het gewoon niet meer past. Als het voor jou niet meer werkt EV, het je meer kost dan dat het je oplevert en dat geen tijdelijk iets is, dan is het tijd om verder te gaan. Dat is niet erg en ook niet oneerlijk. Je mag in dat geval voor jezelf kiezen.
Ik vind het superknap als ik in je postings lees dat je sommige dingen wel eerlijk zegt, zoals tegen de vriendin die je bundel wel echt heeft gelezen: ik vind dit spannend dat je hier bent. Zo'n opmerking geeft lucht en ruimte. Respect voor jou!
Wat betreft de therapie en het al dan niet doorgaan: wat mij ontzettend geholpen heeft, was de ontzettend nuchtere opmerking van een vriendin: zolang jij betaalt, mag je zoveel therapie hebben als jij maar wilt. Nu ben ik helemaal niet zo ingesteld, maar gek genoeg hielp die opmerking me om te relativeren. Het is een dienst waar je van gebruik maakt, en al wil je het over je kleine teennagel hebben, dat mag gewoon. Jouw therapeute doet haar werk, ze is er voor jou.
Ik merk dat ik meer wil zeggen dan ik hier kan, ik wil niet herkend worden. Ik brei er dus maar snel een eind aan.
Een hele dikke knuffel voor jou. Ik hoop dat je jezelf niet verborgen hebt voor je vriendinnen. Je bent het waard om oprechte aandacht te krijgen, om medeleven en zorg te ontvangen. Je vriendinnen kunnen het echter niet ruiken (want zij kennen die sterke EV, die doorbuffelt, waarvan ze heus weten dat ze verdriet heeft, maar hoe begin je daar in godsnaam over, je wilt ook niet roeren in iemands gevoel, je wilt d'r niet overstuur maken, en lees hier nog veel meer redenen van goedbedoelende vriendinnen die nooit over verdrietige dingen dorsten te beginnen), dus geef 'es een signaal af. Hoeft geen heel verhaal te zijn, een simpel "vandaag ben ik verdrietig, ik heb een heftige therapiesessie gehad" kan al genoeg zijn.
STERKTE!
(zie, ik kan geen korte stukjes typen over dit soort dingen, sorry ).
Je zegt dan wel dat je geen krachtige vrouw bent, maar mens...wie zou de moed hebben om zichzelf zodanig onder de loep te nemen zoals jij dat doet? Daar is kracht, moed, lef voor nodig. Menigeen zou het bijltje erbij neer gooien, maar jij bent in therapie, hebt een boek uitgegeven en je opent een topic om meer inzicht te krijgen. Je hébt de kracht, dappere EV, en je wendt die kracht nu aan om jouw modus van leven te vinden. Dat is loodzwaar en megaheftig. Maar het zal ook zeker wat opleveren, dat geloof ik heilig.
Er is hier al veel gezegd over daadwerkelijk contact maken. Ik ben daar zelf ook niet zo goed in: ik verstop me graag in de blije, behulpzame, luisterende Pelikaan (haha, dat klinkt grappig). Toch zijn er wel mensen die redelijk dicht bij mijn kern komen. Wat ik gemerkt heb, is dat ik verschillende vrienden heb, die ook verschillende facetten van mij kennen. Bij elke levensfase horen nieuwe vrienden. Ik kan hier niet teveel uitweiden over bepaalde dingen, je weet maar nooit
maar neem van mij aan: van sommige mensen kun je beter afstand nemen. Niet omdat jij of zij iets verkeerd doen, maar omdat het gewoon niet meer past. Als het voor jou niet meer werkt EV, het je meer kost dan dat het je oplevert en dat geen tijdelijk iets is, dan is het tijd om verder te gaan. Dat is niet erg en ook niet oneerlijk. Je mag in dat geval voor jezelf kiezen. Ik vind het superknap als ik in je postings lees dat je sommige dingen wel eerlijk zegt, zoals tegen de vriendin die je bundel wel echt heeft gelezen: ik vind dit spannend dat je hier bent. Zo'n opmerking geeft lucht en ruimte. Respect voor jou!
Wat betreft de therapie en het al dan niet doorgaan: wat mij ontzettend geholpen heeft, was de ontzettend nuchtere opmerking van een vriendin: zolang jij betaalt, mag je zoveel therapie hebben als jij maar wilt. Nu ben ik helemaal niet zo ingesteld, maar gek genoeg hielp die opmerking me om te relativeren. Het is een dienst waar je van gebruik maakt, en al wil je het over je kleine teennagel hebben, dat mag gewoon. Jouw therapeute doet haar werk, ze is er voor jou.
Ik merk dat ik meer wil zeggen dan ik hier kan, ik wil niet herkend worden. Ik brei er dus maar snel een eind aan.
Een hele dikke knuffel voor jou. Ik hoop dat je jezelf niet verborgen hebt voor je vriendinnen. Je bent het waard om oprechte aandacht te krijgen, om medeleven en zorg te ontvangen. Je vriendinnen kunnen het echter niet ruiken (want zij kennen die sterke EV, die doorbuffelt, waarvan ze heus weten dat ze verdriet heeft, maar hoe begin je daar in godsnaam over, je wilt ook niet roeren in iemands gevoel, je wilt d'r niet overstuur maken, en lees hier nog veel meer redenen van goedbedoelende vriendinnen die nooit over verdrietige dingen dorsten te beginnen), dus geef 'es een signaal af. Hoeft geen heel verhaal te zijn, een simpel "vandaag ben ik verdrietig, ik heb een heftige therapiesessie gehad" kan al genoeg zijn.
STERKTE!
(zie, ik kan geen korte stukjes typen over dit soort dingen, sorry ).
vrijdag 11 juni 2010 om 18:34
Lastig hè, om koestering echt te voelen... Het is, als je dat niet gewend bent, veel makkelijker om altijd maar zelf door te gaan en voor de ander te zorgen, daarbij jezelf helemaal vergetend. Gelukkig zijn er zulke lieve mensen (zoals jouw vriendinnen van van de week) die ook voor jou willen zorgen.
En dat je peut nog niet heeft teruggemaild, kun je jouw (irreële) gedachten tackelen? Bedenken dat ze misschien op vrijdag niet werkt, dat ze haar mail nog niet gelezen heeft? Oftewel jouw gevoel bij dat ze je nog niet teruggemaild heeft loskoppelen van dat simpele feit? Ja, ik weet het, ik schrijf dat nu wel zo makkelijk, maar ben inmiddels erg goed in RET, na jarenlange oefening...
Ik benoem het nog maar eens: ik vind je een kanjer, dat je zó in je eigen spiegel wilt, kunt en durft te kijken. Geef je de kleine EV een dikke knuffel van me? De is ook zó hard aan het werk!
!
En dat je peut nog niet heeft teruggemaild, kun je jouw (irreële) gedachten tackelen? Bedenken dat ze misschien op vrijdag niet werkt, dat ze haar mail nog niet gelezen heeft? Oftewel jouw gevoel bij dat ze je nog niet teruggemaild heeft loskoppelen van dat simpele feit? Ja, ik weet het, ik schrijf dat nu wel zo makkelijk, maar ben inmiddels erg goed in RET, na jarenlange oefening...
Ik benoem het nog maar eens: ik vind je een kanjer, dat je zó in je eigen spiegel wilt, kunt en durft te kijken. Geef je de kleine EV een dikke knuffel van me? De is ook zó hard aan het werk!
!
anoniem_23161 wijzigde dit bericht op 11-06-2010 21:24
Reden: sorry, naam is aangepast!
Reden: sorry, naam is aangepast!
% gewijzigd
vrijdag 11 juni 2010 om 21:32
En wat heeft dat dramkind een behoefte aan liefde en aandacht...
Eigenlijk ben je nu in een en dezelfde persoon kleine EV (heb de naam in m'n andere bericht aangepast, slip of the tongue..), grote EV, vader en moeder. En allemaal hebben ze wat van elkaar nodig... Pfoe zeg, ik kan er verstandelijk bij, maar gevoelsmatig blokkeer ik.
Nu ik dit zo opschrijf, doet dit me in de verte denken aan Gestallt-therapie. Ik weet er alleen van wat mijn vader me ooit vertelde (die heeft deze therapievorm gedaan om zijn verleden een plek te geven), namelijk dat je de andere persoon niet IRL nodig hebt om zelf te helen. Heb je daar ooit aan gedacht? Aan de andere kant ben je daar in feite al lang en breed mee bezig, komen ze allemaal aan bod tijdens je therapieën...
Knuf!
Eigenlijk ben je nu in een en dezelfde persoon kleine EV (heb de naam in m'n andere bericht aangepast, slip of the tongue..), grote EV, vader en moeder. En allemaal hebben ze wat van elkaar nodig... Pfoe zeg, ik kan er verstandelijk bij, maar gevoelsmatig blokkeer ik.
Nu ik dit zo opschrijf, doet dit me in de verte denken aan Gestallt-therapie. Ik weet er alleen van wat mijn vader me ooit vertelde (die heeft deze therapievorm gedaan om zijn verleden een plek te geven), namelijk dat je de andere persoon niet IRL nodig hebt om zelf te helen. Heb je daar ooit aan gedacht? Aan de andere kant ben je daar in feite al lang en breed mee bezig, komen ze allemaal aan bod tijdens je therapieën...
Knuf!
dinsdag 15 juni 2010 om 11:44
Arme EV, wat heftig die emoties die je nu tegenkomt.
Ik weet even niet wat te zeggen, heb geen advies ;-(
Maar je zult er waarschijnlijk toch doorheen moeten door dit gevoel, hoe heftig en naar het ook is. Maar daar heb je nu natuurlijk ook niet zoveel aan.
Durf je het over je heen te laten komen of is het te heftig?
Ik weet even niet wat te zeggen, heb geen advies ;-(
Maar je zult er waarschijnlijk toch doorheen moeten door dit gevoel, hoe heftig en naar het ook is. Maar daar heb je nu natuurlijk ook niet zoveel aan.
Durf je het over je heen te laten komen of is het te heftig?
dinsdag 15 juni 2010 om 12:15
Lieve EV, kon ik maar wat voor je doen. Blij dat je therapeute je teruggemaild heeft. Ze laat je echt niet in de steek, niet bang voor zijn. Altijd maar doorgaan is loodzwaar. Gun je jezelf wel tijd om met je verdriet te zijn? Huil je wel eens je ogen uit je kop, gewoon, om het verdriet te voelen? Kinderen doen dat ook wel 'es EV, en misschien is dat het wat dat kleine meisje in je nodig heeft. Laat je troosten, dat geeft niets.
Nog maar ééntje dan
dinsdag 15 juni 2010 om 17:50
Wat een heftigheid! Wat een hoop gevoel! Kon ik maar wat van je overnemen... je een beetje troost bieden...
In ieder geval voor nu een warme en een bosje veren voor je weet wel waar want je doet het toch maar. Dapper mens!
Enneh... je zegt dat je niet weet wat moedig is. Wanneer was de laatste keer dat je in de spiegel keek? Daar zie je namelijk een enorm moedige vrouw, eentje die zo moedig is dat ze alle barricades heel voorzichtig omver duwt, zodat haar kwetsbare kant tevoorschijn komt.
In ieder geval voor nu een warme en een bosje veren voor je weet wel waar want je doet het toch maar. Dapper mens!
Enneh... je zegt dat je niet weet wat moedig is. Wanneer was de laatste keer dat je in de spiegel keek? Daar zie je namelijk een enorm moedige vrouw, eentje die zo moedig is dat ze alle barricades heel voorzichtig omver duwt, zodat haar kwetsbare kant tevoorschijn komt.
dinsdag 15 juni 2010 om 21:52
Toen ik tijdens therapie begon in te zie dat ik me niet aan het aanstellen was maar dat het meer dan r*k was wat ik meegemaakt had, heb ik een tijdje een mentale spagaat gehad. Aan de ene kant enorme behoefte aan troost en erkenning, aan de andere kant een grote drang (lees: overlevingsmechanisme) van "sjur zelluf doen".
Klopt het als ik dit nu bij jou ook zie? Dat je, vanuit een situatie dat je alles altijd zelf hebt opgelost en maar doorging zonder überhaupt te voelen dat je behoefte aan wat ook had, nu nog niet weet hoe te voldoen aan je behoeften terwijl je ze steeds meer begint te voelen? (sorry, beetje lange zin...)
Ik probeer me te herinneren wat mij heeft geholpen om me niet zo verloren te voelen, wel gehoor te geven aan mijn verlangens (zonder ze meteen met een negatieve gedachte in de hoek te smijten) en eigenlijk het hele verwerkingsproces door te komen. Eerlijk gezegd heb ik die tijd niet heel helder meer, ik weet nog dat ik in die tijd meer dan bek-af was, af en toe misselijk van de vermoeidheid. Want idd, je moet (terwijl dat je denkt dat het "wilt" is, maar voor wie dan?) overeind blijven en blijft maar doorgaan met de dagelijkse dingen terwijl je al leeg bent van de therapie. De vraag van je therapeute, of je weleens een week in bed hebt gelegen met een gevoel van "zak in de kak allemaal, nu is het EV-tijd!" vind ik een hele goede. Voor wie vind je dat je altijd maar ter beschikking moet staan? Dat was voor mij een enorm leerpunt. Dat ik dat alleen maar van mezelf moe(s)t, dat anderen dat niet van me verwachten. En als ze dat wel doen, dat ze mooi pech hebben. Het gevoel van bevrijding, toen ik dat eenmaal door begon te krijgen en begon te oefenen, dàt herinner ik me nog wel. Hopelijk komt die volgende stap er bij jou gauw aan, dat zou een fijne waardering zijn voor al het harde werken dat je nu doet.
Net gebruikte ik het woord "overlevingsmechanisme". Wat ik in therapie heb geleerd is dat wat je doet ok is, zolang het een bewuste keuze is. Dat je er voor kiest om het zo te doen. Dan is het geen mechanisme maar een strategie. Me daar van bewust worden, dat ik iets automatisch deed en dat dat me niet meer hielp was al zó'n stap voorwaarts!
Lieve EV, ik hoop dat je je duizelingen eruit kan slapen vannacht. Laat je EM voor je zorgen? (óber...! )
Dikke knuf, slaap lekker, sjur
Klopt het als ik dit nu bij jou ook zie? Dat je, vanuit een situatie dat je alles altijd zelf hebt opgelost en maar doorging zonder überhaupt te voelen dat je behoefte aan wat ook had, nu nog niet weet hoe te voldoen aan je behoeften terwijl je ze steeds meer begint te voelen? (sorry, beetje lange zin...)
Ik probeer me te herinneren wat mij heeft geholpen om me niet zo verloren te voelen, wel gehoor te geven aan mijn verlangens (zonder ze meteen met een negatieve gedachte in de hoek te smijten) en eigenlijk het hele verwerkingsproces door te komen. Eerlijk gezegd heb ik die tijd niet heel helder meer, ik weet nog dat ik in die tijd meer dan bek-af was, af en toe misselijk van de vermoeidheid. Want idd, je moet (terwijl dat je denkt dat het "wilt" is, maar voor wie dan?) overeind blijven en blijft maar doorgaan met de dagelijkse dingen terwijl je al leeg bent van de therapie. De vraag van je therapeute, of je weleens een week in bed hebt gelegen met een gevoel van "zak in de kak allemaal, nu is het EV-tijd!" vind ik een hele goede. Voor wie vind je dat je altijd maar ter beschikking moet staan? Dat was voor mij een enorm leerpunt. Dat ik dat alleen maar van mezelf moe(s)t, dat anderen dat niet van me verwachten. En als ze dat wel doen, dat ze mooi pech hebben. Het gevoel van bevrijding, toen ik dat eenmaal door begon te krijgen en begon te oefenen, dàt herinner ik me nog wel. Hopelijk komt die volgende stap er bij jou gauw aan, dat zou een fijne waardering zijn voor al het harde werken dat je nu doet.
Net gebruikte ik het woord "overlevingsmechanisme". Wat ik in therapie heb geleerd is dat wat je doet ok is, zolang het een bewuste keuze is. Dat je er voor kiest om het zo te doen. Dan is het geen mechanisme maar een strategie. Me daar van bewust worden, dat ik iets automatisch deed en dat dat me niet meer hielp was al zó'n stap voorwaarts!
Lieve EV, ik hoop dat je je duizelingen eruit kan slapen vannacht. Laat je EM voor je zorgen? (óber...! )
Dikke knuf, slaap lekker, sjur
dinsdag 15 juni 2010 om 21:58
quote:Elmervrouw schreef op 15 juni 2010 @ 20:08:
Echt contact is echt contact met mezelf. Met mijn ware gevoel. Niet meer mooier willen maken dan het is, het is zoals het is. Voor niemand meer iets afzwakken, zelfs niet voor mezelf. Daar begint alles. Nooit meer die kleine EV verloochenen, maar haar serieus nemen en naar haar luisteren. Mezelf troosten, misschien kan ik het dan ook van een ander toestaan.
Moeilijk hoor, het lijkt wel of ik nu pas begin te leren mens te zijn met alle gevoelens die erbij horen.
Echt contact is echt contact met mezelf. Met mijn ware gevoel. Niet meer mooier willen maken dan het is, het is zoals het is. Voor niemand meer iets afzwakken, zelfs niet voor mezelf. Daar begint alles. Nooit meer die kleine EV verloochenen, maar haar serieus nemen en naar haar luisteren. Mezelf troosten, misschien kan ik het dan ook van een ander toestaan.
Moeilijk hoor, het lijkt wel of ik nu pas begin te leren mens te zijn met alle gevoelens die erbij horen.
woensdag 16 juni 2010 om 10:13
quote:Elmervrouw schreef op 15 juni 2010 @ 20:08:
Echt contact is echt contact met mezelf. Met mijn ware gevoel. Niet meer mooier willen maken dan het is, het is zoals het is. Voor niemand meer iets afzwakken, zelfs niet voor mezelf. Daar begint alles. Nooit meer die kleine EV verloochenen, maar haar serieus nemen en naar haar luisteren. Mezelf troosten, misschien kan ik het dan ook van een ander toestaan.
Moeilijk hoor, het lijkt wel of ik nu pas begin te leren mens te zijn met alle gevoelens die erbij horen.Uitprinten en ophangen, zou ik zeggen!
Echt contact is echt contact met mezelf. Met mijn ware gevoel. Niet meer mooier willen maken dan het is, het is zoals het is. Voor niemand meer iets afzwakken, zelfs niet voor mezelf. Daar begint alles. Nooit meer die kleine EV verloochenen, maar haar serieus nemen en naar haar luisteren. Mezelf troosten, misschien kan ik het dan ook van een ander toestaan.
Moeilijk hoor, het lijkt wel of ik nu pas begin te leren mens te zijn met alle gevoelens die erbij horen.Uitprinten en ophangen, zou ik zeggen!
