Psyche
alle pijlers
Wat is écht contact eigenlijk?
zondag 6 juni 2010 om 21:08
Wat fijn dat je een kaartje van haar kreeg en dat dit een wederzijds echt contact bleek te zijn. Ik weet hoe waardevol het is om eindelijk echt contact te kunnen maken als dat vroeger altijd onmogelijk is geweest. Een overwinning! Fijn ook dat ze vaker wil afspreken, ik hoop dat dit een waardevol contact voor je zal zijn.
zondag 6 juni 2010 om 22:55
quote:kanarie79 schreef op 02 juni 2010 @ 17:13:
[...]
Rake post Verana (zoals altijd )
Fijn dat je inmiddels zo ver bent in je ontwikkeling dat je niet meer zo'n behoefte hebt aan zware gesprekken/vriendschappen en de lichtheid meer kan toe laten in je leven. Ben je nu helemaal gestopt met therapie trouwens?
Bedankt voor je compliment, Kanarie!
Ik ben inmiddels helemaal gestopt met mijn therapie. En dit gaat goed!
Wil ik ook nog even jou feliciteren met je dochter!
[...]
Rake post Verana (zoals altijd )
Fijn dat je inmiddels zo ver bent in je ontwikkeling dat je niet meer zo'n behoefte hebt aan zware gesprekken/vriendschappen en de lichtheid meer kan toe laten in je leven. Ben je nu helemaal gestopt met therapie trouwens?
Bedankt voor je compliment, Kanarie!
Ik ben inmiddels helemaal gestopt met mijn therapie. En dit gaat goed!
Wil ik ook nog even jou feliciteren met je dochter!
maandag 7 juni 2010 om 13:54
Fijn dat het zo goed gaat met je, Verana, en dat je gestopt bent met therapie (hoe lang ben je uiteindelijk in therapie geweest? Geen last meer van overdrachtsgevoelens tov therapeut?...)
Volgens mij ben je een lange weg gegaan, je mag behoorlijk trost op jezelf zijn!
Dank voor je felicitaties voor mijn dochtertje!
Volgens mij ben je een lange weg gegaan, je mag behoorlijk trost op jezelf zijn!
Dank voor je felicitaties voor mijn dochtertje!
maandag 7 juni 2010 om 22:38
Elmervrouw, er komt zeker ooit een eind aan je therapie-weg! Ik heb heel lang gedacht dat ik nooit meer zonder therapie zou kunnen. En toch kwam het moment, dat ik ineens wist dat het genoeg was.
Niet dat al mijn problemen nu opgelost zijn, maar ik heb ermee leren omgaan. Hoe zorg ik zelf voor het kleine kind in mij, en hoe vang ik mijzelf op als ik angstig ben.
En ik sluit niet uit dat ik ooit nog weer een bepaalde vorm van therapie of begeleiding nodig zal hebben. Ik heb nu eenmaal een "achtergrond", en als bepaalde dingen getriggerd worden, zou het best kunnen dat ik hier ooit nog eens hulp bij nodig heb.
Jij heel veel sterkte en succes gewenst op je therapieweg, Elmervrouw. Ik lees er hier en daar weleens iets over, en ik vind dat je goed bezig bent!
Niet dat al mijn problemen nu opgelost zijn, maar ik heb ermee leren omgaan. Hoe zorg ik zelf voor het kleine kind in mij, en hoe vang ik mijzelf op als ik angstig ben.
En ik sluit niet uit dat ik ooit nog weer een bepaalde vorm van therapie of begeleiding nodig zal hebben. Ik heb nu eenmaal een "achtergrond", en als bepaalde dingen getriggerd worden, zou het best kunnen dat ik hier ooit nog eens hulp bij nodig heb.
Jij heel veel sterkte en succes gewenst op je therapieweg, Elmervrouw. Ik lees er hier en daar weleens iets over, en ik vind dat je goed bezig bent!
maandag 7 juni 2010 om 22:41
Kanarie, ik ben 5 jaar in therapie geweest. De afgelopen therapie dan, een vorm van psychotherapie. Daarvoor ben ik eveneens 5 jaar bij een therapeut geweest die met lichaamsgerichte technieken werkt.
En nee, inmiddels geen last meer van overdrachtsgevoelens
Jij nog wel bij jouw therapeut?
(Elmervrouw, als je het vervelend vindt dat ik deze vragen aan Kanarie stel in jouw topic, zeg het dan gerust. Kanarie heeft volgens mij ook een eigen topic, dan wijken we daar naar uit).
En nee, inmiddels geen last meer van overdrachtsgevoelens
Jij nog wel bij jouw therapeut?
(Elmervrouw, als je het vervelend vindt dat ik deze vragen aan Kanarie stel in jouw topic, zeg het dan gerust. Kanarie heeft volgens mij ook een eigen topic, dan wijken we daar naar uit).
dinsdag 8 juni 2010 om 12:26
Overdrachtsgevoelens zijn o.a. dat je je moeder of je vader op je therapeut projecteert. Dat je bijv. de liefde wilt van hen die je van je ouders niet gekregen hebt. En dit gaat proberen af te dwingen bijvoorbeeld (dit heb ik heel erg gedaan).
Maar je kan ook hebben dat je in een negatieve overdracht schiet. Dat je in je jeugd geen waardering kreeg, en dan ineens meent te zien dat je dit van je therapeut ook niet krijgt. Terwijl, als je heel objectief kijkt, je zeker wel gewaardeerd wordt door je therapeut.
Je projecteert dingen van vroeger op je eigen therapeut, zeg maar.
Er bestaat een heel goed en duidelijk boek hierover: Liefde in Wonderland, van Riekje Boswijk-Hummel.
Hierin wordt naast overdracht ook tegen-overdracht beschreven. Dit is dat een therapeut zijn / haar dingen projecteert op de cliënt. Dit kan ook voorkomen namelijk.
Maar als het goed is, is de therapeut zich ervan bewust dat dit kan gebeuren. Volgens mij is het een onderdeel van de opleiding die ze volgen.
Maar je kan ook hebben dat je in een negatieve overdracht schiet. Dat je in je jeugd geen waardering kreeg, en dan ineens meent te zien dat je dit van je therapeut ook niet krijgt. Terwijl, als je heel objectief kijkt, je zeker wel gewaardeerd wordt door je therapeut.
Je projecteert dingen van vroeger op je eigen therapeut, zeg maar.
Er bestaat een heel goed en duidelijk boek hierover: Liefde in Wonderland, van Riekje Boswijk-Hummel.
Hierin wordt naast overdracht ook tegen-overdracht beschreven. Dit is dat een therapeut zijn / haar dingen projecteert op de cliënt. Dit kan ook voorkomen namelijk.
Maar als het goed is, is de therapeut zich ervan bewust dat dit kan gebeuren. Volgens mij is het een onderdeel van de opleiding die ze volgen.
dinsdag 8 juni 2010 om 12:39
Ik heb dat ook wel gehad, dat ik me schuldig voelde dat mijn therapie zo lang duurde. Soms dacht ik: "is het nu allemaal echt zo erg, dat ik zo lang in therapie moet?"
En therapie is loodzwaar. Zo heb ik dat ook ervaren. Je gaat door zoveel oude pijn heen die je zolang onderdrukt hebt. En je wordt geconfronteerd met allerlei beschermingsmechanismen die je hebt opgebouwd.
Ik heb ook geregeld de neiging gehad om te stoppen, omdat ik het te zwaar vond. Maar uiteindellijk vond ik het alle pijn en verdriet waard. Ik voel me zoveel kilo's lichter dan voor mijn therapieën.
Wat ik in een eerdere post ook al schreef: mijn ervaring is dat dingen nooit helemaal over gaan. Maar het wordt wel milder, en je weet hoe je jezelf moet begeleiden op den duur. Dan word je een soort van je eigen therapeut zeg maar.
Trouwens: ik ken meerdere mensen (waaronder ikzelf) die ongeveer 10 jaar in therapie geweest zijn. Dit gaat dan om mensen die psychische en lichamelijke mishandeling, misbruik en verwaarlozing hebben meegemaakt. Bllijkbaar is er toch lange therapie voor nodig, om hier enigszins mee te leren leven.
En therapie is loodzwaar. Zo heb ik dat ook ervaren. Je gaat door zoveel oude pijn heen die je zolang onderdrukt hebt. En je wordt geconfronteerd met allerlei beschermingsmechanismen die je hebt opgebouwd.
Ik heb ook geregeld de neiging gehad om te stoppen, omdat ik het te zwaar vond. Maar uiteindellijk vond ik het alle pijn en verdriet waard. Ik voel me zoveel kilo's lichter dan voor mijn therapieën.
Wat ik in een eerdere post ook al schreef: mijn ervaring is dat dingen nooit helemaal over gaan. Maar het wordt wel milder, en je weet hoe je jezelf moet begeleiden op den duur. Dan word je een soort van je eigen therapeut zeg maar.
Trouwens: ik ken meerdere mensen (waaronder ikzelf) die ongeveer 10 jaar in therapie geweest zijn. Dit gaat dan om mensen die psychische en lichamelijke mishandeling, misbruik en verwaarlozing hebben meegemaakt. Bllijkbaar is er toch lange therapie voor nodig, om hier enigszins mee te leren leven.
dinsdag 8 juni 2010 om 14:46
Heel herkenbaar EV dat schuldgevoel dat je al zolang in therapie bent. Ik schaam me voor mezelf dat ik nog steeds zo therapie nodig heb, nog steeds zo mijn therapeut nodig heb, en dat ik het telkens weer over mijn ouders heb... Wanneer ben ik er nou eens overheen? Hoe lang blijven zij mij nog depressief maken?
En die overdrachtsgevoelens heb ik nog steeds heel erg: ik projecteer al mijn gemis op mijn therapeut en hij moet alles goed maken. Ik heb nog een lange weg te gaan...
Bespreek je het willen stoppen trouwens ook met je therapeut EV?
'je wordt je eigen therapeut': dat vind ik wel heel mooi beschreven Verana, ik geloof idd dat het wel zo werkt.
Dat boek 'Liefde in Wonderland' heb ik ook gelezen nadat jij het tipte Verana, en daar heb ik inderdaad veel aan gehad. Om te begrijpen hoe het mechanisme werkt.
Neem je tijd EV, het is heel heftig wat je hebt meegemaakt, dus het kost ook gewoon heel veel tijd om dat allemaal te verwerken. Wat Verana zegt: uiteindelijk is het alle pijn en verdriet waard.
Na mijn eerste therapie van 3 jaar heb ik me ook een paar jaar supergoed gevoeld en kilo's lichter. Helaas zijn de klachten een paar jaar later weer teruggekomen maar ik hoop wel dat ik ook op een gegeven moment voel dat het klaar is.
En die overdrachtsgevoelens heb ik nog steeds heel erg: ik projecteer al mijn gemis op mijn therapeut en hij moet alles goed maken. Ik heb nog een lange weg te gaan...
Bespreek je het willen stoppen trouwens ook met je therapeut EV?
'je wordt je eigen therapeut': dat vind ik wel heel mooi beschreven Verana, ik geloof idd dat het wel zo werkt.
Dat boek 'Liefde in Wonderland' heb ik ook gelezen nadat jij het tipte Verana, en daar heb ik inderdaad veel aan gehad. Om te begrijpen hoe het mechanisme werkt.
Neem je tijd EV, het is heel heftig wat je hebt meegemaakt, dus het kost ook gewoon heel veel tijd om dat allemaal te verwerken. Wat Verana zegt: uiteindelijk is het alle pijn en verdriet waard.
Na mijn eerste therapie van 3 jaar heb ik me ook een paar jaar supergoed gevoeld en kilo's lichter. Helaas zijn de klachten een paar jaar later weer teruggekomen maar ik hoop wel dat ik ook op een gegeven moment voel dat het klaar is.
woensdag 9 juni 2010 om 10:32
EV, anderhalf jaar is helemaal nog niet lang! Dan ben je nog maar net begonnen. Dat is wat mijn therapeut altijd zei. En helemaal voor een psychotherapie is het nog kort.
Echt geen reden om je schuldig te voelen, en om rustig nog een tijd door te gaan.
Wat grappig trouwens, dat je dat boek al in je boekenkast hebt staan!
Kanarie, leuk dat jij het boek ook hebt gelezen! Het is inderdaad een goed boek om te begrijpen hoe het mechanisme van overdracht en tegenoverdracht werkt. Het heeft mij ook erg geholpen.
Echt geen reden om je schuldig te voelen, en om rustig nog een tijd door te gaan.
Wat grappig trouwens, dat je dat boek al in je boekenkast hebt staan!
Kanarie, leuk dat jij het boek ook hebt gelezen! Het is inderdaad een goed boek om te begrijpen hoe het mechanisme van overdracht en tegenoverdracht werkt. Het heeft mij ook erg geholpen.
woensdag 9 juni 2010 om 11:14
Ja, heel herkenbaar. Ik was de eerste 2 jaar zo ongeveer idolaat van mijn therapeut. Inderdaad de moeder die ik nooit heb gehad.
Na die 2 jaar kwam ik in een negatieve overdracht terecht, dus toen was het wel afgelopen met het idealiseren. Gelukkig kwam ik uiteindelijk ook hier weer uit, en kon ik haar zien voor wie ze werkelijk is.
Na die 2 jaar kwam ik in een negatieve overdracht terecht, dus toen was het wel afgelopen met het idealiseren. Gelukkig kwam ik uiteindelijk ook hier weer uit, en kon ik haar zien voor wie ze werkelijk is.
woensdag 9 juni 2010 om 14:52
En mijn therapeut is de ideale vader ... Empathisch, betrouwbaar, luisterend oor, etc.
Ik ben trouwens wel benieuwd hoe belangrijk het geslacht van een therapeut is; zou je ook de ideale moeder op een mannelijke therapeut kunnen projecteren (of andersom)?
want ik ben altijd bang dat ze mij wegstuurt, het te zwaar vindt met mij, raad eens wie ik op haar projecteer?
Ha, heel herkenbaar. Ik ben ook altijd bang dat mijn therapeut mij wegstuurt, mij niet meer moet, had een tijdje geleden zelfs het angstbeeld dat hij mijn hele dossier had weggegooid ('zo, daar ben ik vanaf'), nadat ik een tijdje niet was geweest ivm mijn bevalling...
Anderhalf jaar is inderdaad echt nog helemaal niet lang; zowieso duurt het een tijd voordat je een gevoel van vertrouwen hebt bij de therapeut waardoor je diep durft te gaan met je emoties.
Ik ben trouwens nog steeds elke keer doodnerveus als ik naar therapie ga, heb jij dat ook?
Ik ben trouwens wel benieuwd hoe belangrijk het geslacht van een therapeut is; zou je ook de ideale moeder op een mannelijke therapeut kunnen projecteren (of andersom)?
want ik ben altijd bang dat ze mij wegstuurt, het te zwaar vindt met mij, raad eens wie ik op haar projecteer?
Ha, heel herkenbaar. Ik ben ook altijd bang dat mijn therapeut mij wegstuurt, mij niet meer moet, had een tijdje geleden zelfs het angstbeeld dat hij mijn hele dossier had weggegooid ('zo, daar ben ik vanaf'), nadat ik een tijdje niet was geweest ivm mijn bevalling...
Anderhalf jaar is inderdaad echt nog helemaal niet lang; zowieso duurt het een tijd voordat je een gevoel van vertrouwen hebt bij de therapeut waardoor je diep durft te gaan met je emoties.
Ik ben trouwens nog steeds elke keer doodnerveus als ik naar therapie ga, heb jij dat ook?
donderdag 10 juni 2010 om 20:05
Oh wat naar toch EV. Heeft je therapeute je al geantwoord? Is je man in de buurt of heb je daar juist even geen behoefte aan?
Ik wou dat ik je kon helpen, ik ken de paniek van dat het ineens allemaal overweldigend over je heen komt en je helemaal niets kunt doen om dat nare gevoel te stoppen. En dat het lijkt alsof je er dood aan gaat.
Helpt het om in bed te gaan liggen met een deken over je hoofd? Heel lang onder de douche te gaan staan?
Hou vol, wacht op morgen, misschien gaat het dan al een heel klein beetje beter.
Ik wou dat ik je kon helpen, ik ken de paniek van dat het ineens allemaal overweldigend over je heen komt en je helemaal niets kunt doen om dat nare gevoel te stoppen. En dat het lijkt alsof je er dood aan gaat.
Helpt het om in bed te gaan liggen met een deken over je hoofd? Heel lang onder de douche te gaan staan?
Hou vol, wacht op morgen, misschien gaat het dan al een heel klein beetje beter.
