Psyche
alle pijlers
Wat is écht contact eigenlijk?
zondag 30 mei 2010 om 18:14
Elmervrouw, ik breek gewoon even in.
Heb laatst je andere topic gelezen en ik moet zeggen dat ik je een ele sterke vrouw vind!
Hoe jij overeind blijft en al je moed bij elkaar pakt om er iets van te maken, mn petje af, het zal echt allemaal niet meevallen..
Verder vind ik het een vreemde reactie van jouw vriendin.
Ik weet niet of het dan wel zo'n goede vriendin is, vrienden willen elkaar toch helpen?
Volgens mij ben je een superlief mens en neem je veel te weinig plek voor jezelf in.
Altijd maar vragen hoe het met anderen is en jezelf wegcijferen, nu ben jij aan de beurt!
Veel sterkte
Heb laatst je andere topic gelezen en ik moet zeggen dat ik je een ele sterke vrouw vind!
Hoe jij overeind blijft en al je moed bij elkaar pakt om er iets van te maken, mn petje af, het zal echt allemaal niet meevallen..
Verder vind ik het een vreemde reactie van jouw vriendin.
Ik weet niet of het dan wel zo'n goede vriendin is, vrienden willen elkaar toch helpen?
Volgens mij ben je een superlief mens en neem je veel te weinig plek voor jezelf in.
Altijd maar vragen hoe het met anderen is en jezelf wegcijferen, nu ben jij aan de beurt!
Veel sterkte
zondag 30 mei 2010 om 18:15
In een echte vriendschap zou het en-en kunnen zijn elmervrouw. En die zwaarte is er toch ook. En het verdriet? Misschien kan het zo zijn dat wanneer dit wel bespreekbaar word de behoefte ernaar ook minder is. Leg het volgens mij niet duidelijk uit zal nog even nadenken hoe ik het beter kan beschrijven.
zondag 30 mei 2010 om 18:17
Mijn ervaring is, dat ik per levensfase andere vriendinnen krijg. Ik heb jarenlang therapie gehad, en zat toen in een heel intens (therapeutisch) ontwikkelingsproces. Ik had vriendinnen die heel goed hierover konden praten, waarbij ik met dit proces terecht kon. En zij met hun dingen bij mij. Dit was vaak wel "zwaar op de hand", maar dit was wat we van beide kanten nodig hadden.
Nu ben ik in die fase van mijn ontwikkeling beland, dat ik niet zozeer meer behoefte heb aan zware gesprekken over vroeger en mijn ontwikkelingsproces. Ik merk dat die "zware" vriendschappen nu ook min of meer verwateren, en ik er mensen voor terugkrijg waarmee ik lichtere gesprekken voer en activiteiten mee onderneem.
Elmervrouw, uit posts die ik in de loop der tijd van je ben tegengekomen, maak ik op dat jij ook in een enorm ontwikkelingsproces zit.
De vriendinnen waarover je het hebt, kende je die al voordat je aan dit proces begon? Voordat je aan je therapie begon?
Misschien kunnen ze jou niet geven wat je nu op dit moment nodig hebt? Is dit geen onwil, maar is het proces wat je nu doormaakt gewoon een soort "ver-van-hun-bed-show"?Waarmee ik niet wil zeggen dat je deze contacten zou moeten verbreken, maar wel dat je misschien contacten zou kunnen zoeken die wel in staat zijn je deze dingen te geven.
Nu ben ik in die fase van mijn ontwikkeling beland, dat ik niet zozeer meer behoefte heb aan zware gesprekken over vroeger en mijn ontwikkelingsproces. Ik merk dat die "zware" vriendschappen nu ook min of meer verwateren, en ik er mensen voor terugkrijg waarmee ik lichtere gesprekken voer en activiteiten mee onderneem.
Elmervrouw, uit posts die ik in de loop der tijd van je ben tegengekomen, maak ik op dat jij ook in een enorm ontwikkelingsproces zit.
De vriendinnen waarover je het hebt, kende je die al voordat je aan dit proces begon? Voordat je aan je therapie begon?
Misschien kunnen ze jou niet geven wat je nu op dit moment nodig hebt? Is dit geen onwil, maar is het proces wat je nu doormaakt gewoon een soort "ver-van-hun-bed-show"?Waarmee ik niet wil zeggen dat je deze contacten zou moeten verbreken, maar wel dat je misschien contacten zou kunnen zoeken die wel in staat zijn je deze dingen te geven.
zondag 30 mei 2010 om 18:19
Jaffa, zo is het, tenminste mijn ervaring is ook zo..
Vorig jaar is mijn man heel ziek geworden, je merkt dat sommigen er gewoon niet mee om kunnen gaan.
Want het was altijd leuk en nu kan dat niet meer altijd en gaan mensen je verwijten maken, terwijl ze zelf niet altijd goed met hun emoties kunnen omgaan.
Vorig jaar is mijn man heel ziek geworden, je merkt dat sommigen er gewoon niet mee om kunnen gaan.
Want het was altijd leuk en nu kan dat niet meer altijd en gaan mensen je verwijten maken, terwijl ze zelf niet altijd goed met hun emoties kunnen omgaan.
zondag 30 mei 2010 om 18:19
Ok maar geef je aan als ik op moet houden?
Toen mijn moeder overleed had ik een goede vriendin. Maar ze kon er niet mee om gaan. Niet met het feit dat ik soms wel verdriet had en ook niet met het feit dat ik soms het verdriet niet liet zien en door ging. Ze durfde de ruimte niet meer te nemen om over haar eigen dingen te spreken. Want minder erg dan wat mij was overkomen. En ik kon lullen als brugman maar het contact is verwaterd.
Dan vraag ik me vaak ook af. Hebben wij wel eens echt contact gehad. Hoe komt het dat zoiets juist niet de band versterkt maar het gewoon afbreekt. Wat verwachten mensen van je binnen een vriendschap? En wat verwacht je zelf van mensen binnen een vriendschap? Bespreek je dat dan ook of wil je dat het voor beide zo duidelijk is dat het gevoel gewoon daar is.
Toen mijn moeder overleed had ik een goede vriendin. Maar ze kon er niet mee om gaan. Niet met het feit dat ik soms wel verdriet had en ook niet met het feit dat ik soms het verdriet niet liet zien en door ging. Ze durfde de ruimte niet meer te nemen om over haar eigen dingen te spreken. Want minder erg dan wat mij was overkomen. En ik kon lullen als brugman maar het contact is verwaterd.
Dan vraag ik me vaak ook af. Hebben wij wel eens echt contact gehad. Hoe komt het dat zoiets juist niet de band versterkt maar het gewoon afbreekt. Wat verwachten mensen van je binnen een vriendschap? En wat verwacht je zelf van mensen binnen een vriendschap? Bespreek je dat dan ook of wil je dat het voor beide zo duidelijk is dat het gevoel gewoon daar is.
zondag 30 mei 2010 om 18:24
quote:Conundrum schreef op 30 mei 2010 @ 18:22:
Wat mensen dan vaak vergeten is het volgende : als zij er al niet mee om kunnen gaan, hoe moet het dan wel niet voor jou zijn.Oneens: soms zijn er situaties die onhandelbaar lijken van buitenaf en van de binnenkant heel natuurlijk in je systeem glijden. Je kan nooit voor een ander bekijken hoe iets is.
Wat mensen dan vaak vergeten is het volgende : als zij er al niet mee om kunnen gaan, hoe moet het dan wel niet voor jou zijn.Oneens: soms zijn er situaties die onhandelbaar lijken van buitenaf en van de binnenkant heel natuurlijk in je systeem glijden. Je kan nooit voor een ander bekijken hoe iets is.
zondag 30 mei 2010 om 18:35
Er kunnen situaties zijn Conundrum die echt ondoenlijk lijken van buiten (een kind verliezen, een ondoenlijke jeugd die opeens opspeelt, een ongeval of een traumatische ervaring) die binnen een gezin of familie of ander systeem heel natuurlijk worden opgevangen en dan zeker wel voor stress, verdriet of moeilijkheden zorgen maar niet zodanig dat de boel erdoor op zijn kop gaat.
zondag 30 mei 2010 om 18:54
Hai lieve EV,
Ik heb je OP gelezen en de reacties "gescand", dus het kan zijn dat wat ik schrijf al geschreven is en ik het over het hoofd heb gezien...
Wat me namelijk opvalt is dat je soms wel vrolijk en geïnteresseerd etc. dóet, maar het op dat moment niet (helemaal) bent, je niet vanbinnen hetzelfde voelt als je van buiten laat zien. Zou het kunnen zijn dat je vriendin dàt oppikt en zich daarna wat knullig uitdrukt over de zwaarte die ze merkt?
Misschien dat dit meer over mij dan over jou en jouw vriendin zegt, maar du moment dat ik me in mijn werk anders voordoe dan ik op dat moment daadwerkelijk in elkaar zit, wordt daar ongenadig doorheen geprikt en komt daar reactie op (waarmee ik natuurlijk helemaal géén vergelijking trek tussen jouw vriendin en mijn cliënten ).
En verder... ik denk dat je nu in een soort van tussenfase zit: de manier waarop je altijd met anderen omging past niet meer, maar een volledig transparante EV, volledig synchroon in innerlijk en uiterlijk is het ook (nog?? moet je dat ooit willen?) niet. Dat is lastig want nieuw voor jou, en ook voor jouw omgeving. Hopelijk vinden jullie elkaar weer en kunnen jullie het hier over hebben. Als jullie al zo lang bevriend zijn, zou het toch moeten kunnen dat dit een gespreksonderwerp wordt. Ik geloof dat wanneer ik dit niet met vrienden zou kunnen bespreken, ik de vriendschap eens ernstig onder de loep zou gaan nemen!
!
Ik heb je OP gelezen en de reacties "gescand", dus het kan zijn dat wat ik schrijf al geschreven is en ik het over het hoofd heb gezien...
Wat me namelijk opvalt is dat je soms wel vrolijk en geïnteresseerd etc. dóet, maar het op dat moment niet (helemaal) bent, je niet vanbinnen hetzelfde voelt als je van buiten laat zien. Zou het kunnen zijn dat je vriendin dàt oppikt en zich daarna wat knullig uitdrukt over de zwaarte die ze merkt?
Misschien dat dit meer over mij dan over jou en jouw vriendin zegt, maar du moment dat ik me in mijn werk anders voordoe dan ik op dat moment daadwerkelijk in elkaar zit, wordt daar ongenadig doorheen geprikt en komt daar reactie op (waarmee ik natuurlijk helemaal géén vergelijking trek tussen jouw vriendin en mijn cliënten ).
En verder... ik denk dat je nu in een soort van tussenfase zit: de manier waarop je altijd met anderen omging past niet meer, maar een volledig transparante EV, volledig synchroon in innerlijk en uiterlijk is het ook (nog?? moet je dat ooit willen?) niet. Dat is lastig want nieuw voor jou, en ook voor jouw omgeving. Hopelijk vinden jullie elkaar weer en kunnen jullie het hier over hebben. Als jullie al zo lang bevriend zijn, zou het toch moeten kunnen dat dit een gespreksonderwerp wordt. Ik geloof dat wanneer ik dit niet met vrienden zou kunnen bespreken, ik de vriendschap eens ernstig onder de loep zou gaan nemen!
!
zondag 30 mei 2010 om 19:27
EV, het lijkt me heel moeilijk en pijnlijk om je vriendschappen te moeten gaan onderzoeken of ze je nog iets brengen.
Wat ik me afvraag, hebben je vriendinnen nooit over jouw problemen en verdriet gesproken uit zichzelf? Of deden ze het wel, maar zijn ze er mee gestopt? Ik kan me namelijk ergens wel voorstellen dat ze niet uit zichzelf er over beginnen uit angst jouw verdriet te doen.
Wat ik me afvraag, hebben je vriendinnen nooit over jouw problemen en verdriet gesproken uit zichzelf? Of deden ze het wel, maar zijn ze er mee gestopt? Ik kan me namelijk ergens wel voorstellen dat ze niet uit zichzelf er over beginnen uit angst jouw verdriet te doen.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 30 mei 2010 om 20:05
Elmervrouw (wil ik eerst even doen),
maar wat een egoistische vriendin heb je daar zeg, of een hele erge luie, eigenlijk denk ik meer van: wat een tr*t,
wachten 'totdat zij er klaar voor is'. Dit is dezelfde vriendin die loopt te zeuren over de zwaarte die jij met je meebrengt? Meid, wat verdien jij een hoop beter en meer.
In goede en in slechte tijden ben je ervoor elkaar, of anders geen verbintenis tussen twee mensen. En als zij dit niet trekt of wat dan ook, het is haar verlies, maar bij mij zou ze heel snel het gat van de deur vinden.
Maar dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, want niemand wilt een vriendschap kwijt, maar als een vrienschap aan je gaat vreten, misschien moet je het dan een (tijdje) loslaten.
maar wat een egoistische vriendin heb je daar zeg, of een hele erge luie, eigenlijk denk ik meer van: wat een tr*t,
wachten 'totdat zij er klaar voor is'. Dit is dezelfde vriendin die loopt te zeuren over de zwaarte die jij met je meebrengt? Meid, wat verdien jij een hoop beter en meer.
In goede en in slechte tijden ben je ervoor elkaar, of anders geen verbintenis tussen twee mensen. En als zij dit niet trekt of wat dan ook, het is haar verlies, maar bij mij zou ze heel snel het gat van de deur vinden.
Maar dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, want niemand wilt een vriendschap kwijt, maar als een vrienschap aan je gaat vreten, misschien moet je het dan een (tijdje) loslaten.
zondag 30 mei 2010 om 20:23
pfff moeilijk hoor, want wat is wijsheid? Voorop staat voor mij iig dat jij niet meer terug moet kruipen in je schulp en terug moet naar waar je vandaan kwam figuurlijk gezien dan. Ik vind het echt super dat je je toch open hebt kunnen stellen en weer durft te voelen. Als een ander daar niet mee om kan gaan, jammer dan.
Dat is 1 kant.
Er is ook haar kant en soms verander je zo dat die 2 kanten niet meer verenigbaar zijn en dat is niemands schuld. Niet iedereen kan omgaan met de minder leuke dingen in het leven ( en ja, ik heb genoeg van je gelezen om te weten dat dit in jouw geval een understatement is ) en praat er liever niet over. Dat mag ook, het is alleen niet wat jij nu nodig hebt.
Probeer een gesprek met haar aan te gaan om dit open te gooien, misschien kunnen jullie er allebei iets mee
Dat is 1 kant.
Er is ook haar kant en soms verander je zo dat die 2 kanten niet meer verenigbaar zijn en dat is niemands schuld. Niet iedereen kan omgaan met de minder leuke dingen in het leven ( en ja, ik heb genoeg van je gelezen om te weten dat dit in jouw geval een understatement is ) en praat er liever niet over. Dat mag ook, het is alleen niet wat jij nu nodig hebt.
Probeer een gesprek met haar aan te gaan om dit open te gooien, misschien kunnen jullie er allebei iets mee
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 30 mei 2010 om 20:45
Nu zei deze vriendin over wie ik het heb in de OP, en ze heeft de bundel al een paar maanden in huis: ik heb 'm nog steeds niet gelezen, want 'ik ben er nog niet aan toe' en 'ik moet voelen dat ik het wil.'
ik vind dat wel een hele eerlijke en menselijke reactie.
Misschien houdt die vriendin ook wel van jou, of geeft ze in ieder geval genoeg om jou om zich ook zwaar te gaan voelen bij jouw problemen. En het is niet op jouw tijd maar op haar tijd dat zij je boek leest.
Het is allemaal best heftige materie natuurlijk.
Dat is geen gebrek aan betrokkenheid dat is een openheid over hoe het met haar emoties zit.
Die niet gek zijn hoor.
Je omgeving wordt immers wel degeljik belast met de emoties van anderen. Belast is in deze geen negatief woord, al ben ik me bewust van de lading die het kan hebben.
Maar diezelfde lading kan jouw boek ook voor een ander hebben. En het is niet altijd te verwachten dat die lading bij een ander maar makkelijk valt omdat ze het zelf niet meegemaakt hebben..
ik vind dat wel een hele eerlijke en menselijke reactie.
Misschien houdt die vriendin ook wel van jou, of geeft ze in ieder geval genoeg om jou om zich ook zwaar te gaan voelen bij jouw problemen. En het is niet op jouw tijd maar op haar tijd dat zij je boek leest.
Het is allemaal best heftige materie natuurlijk.
Dat is geen gebrek aan betrokkenheid dat is een openheid over hoe het met haar emoties zit.
Die niet gek zijn hoor.
Je omgeving wordt immers wel degeljik belast met de emoties van anderen. Belast is in deze geen negatief woord, al ben ik me bewust van de lading die het kan hebben.
Maar diezelfde lading kan jouw boek ook voor een ander hebben. En het is niet altijd te verwachten dat die lading bij een ander maar makkelijk valt omdat ze het zelf niet meegemaakt hebben..
..popcorn?
zondag 30 mei 2010 om 22:08
Ev, deze vriendinnen, ken je die al van voor de "dag" ? Kan het zo zijn dat ze altijd op jou hebben gesteunt en juist doordat jij het niet altijd over jouw verdriet wilde hebben jij je erg hebt opengesteld als zijnde steun en praatpaal?? Nu laat je blijken dat je ook wat steun nodig hebt en dat is een vreemd goed voor haar/hun... Jullie relatie is scheef/ uit balans, en nu jij de zwakkere bent kloppen de verhoudingen niet meer. Ik heb ook zo'n vriendschap gehad, altijd was ik de praatpaal en degene die luisterde en die tips gaf... Toen ik het moeilijk had zag en hoorde ik haar niet en uiteindelijk is onze vriendschap doodgebloed.. Kortom, vriendschappen moeten net als relaties gelijkwaardig zijn, zijn ze dat niet dan gaan ze een keer op zijn kop..
Je bent hier altijd welkom hoor mop, om even van je af te praten
Liefs, biol
Je bent hier altijd welkom hoor mop, om even van je af te praten
Liefs, biol
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
zondag 30 mei 2010 om 22:17
Lieve Ev,
Ik denk dat je niet moet denken dat jij iets verkeerd doe.
Jij draagt een groot verdriet met je mee, het lijkt me logisch dat je niet zo onbevangen in het leven staat. Het is onderdeel van je geworden en het is niet raar dat het voor je vriendinnen voelbaar is.
De vraag is alleen wat jij daar mee moet. Jij bent wie je bent en daar hoort nu eenmaal dat verdriet bij. Ik ben van mening dat vrienden elkaar moeten nemen / accepteren zoals ze zijn. Als dat echt niet gaat, dan is het misschien beter om afscheid te nemen, dan dat je je in allerlei bochten gaat wringen om maar wel te kunnen voldoen.
Jarengeleden is de vader van een hele goede vriendin overleden. Ik wilde heel graag een goede vriendin voor haar zijn, maar ik wist ook niet hoe. Moest ik er wel of niet naar vragen, wilde ze er wel of niet over praten? Het is natuurlijk geen vergelijkbare situatie, maar ik kan me wel voorstellen dat het voor anderen lastig is om in te schatten waar jij behoefte aan hebt. De veilige manier is dan inderdaad om maar niet te vragen, maar wachten totdat je er zelf over begint. Heb je wel eens aangegeven dat je het fijn vindt als ze uit zich zelf ernaar vragen?
Ik ken jouw vriendinnen niet, maar ik zou het alleen maar fijn vinden als het tegen mij gezegd wordt. Hoef ik ook niet zo te worstelen met moet ik nou wel of is het juist beter van niet...
Overigens vind ik de opmerking van jouw vriendin niet echt leuk.
En dat ze daarbij ook nog voor anderen spreekt al helemaal niet.
Stel je voor dat je een hele ernstige ziekte /aandoening hebt.
Natuurlijk kan een ms-patient in zijn rolstoel soms genieten van het leven en het heel leuk hebben, maar dat neemt niet weg dat de ziekte altijd aanwezig is, soms op een manier dat je de hele dag aan niet anders kan denken, dat het hele leven alleen maar daar om draait en soms op achtergrond. En ja ook voor de mensen om de patient is het soms zwaar. Maar zij zijn de ziekte meer dan zat en vaak niet de patient. Denk je dat jouw vriendin dan ook zou zeggen; nou ja het is altijd wel een een beetje zwaarmoedig met jou???
nou ja heel verhaal, maar wat ik probeer te zeggen; jij bent wie je bent en dat is overigens meeer dan genoeg. Af en toe kom ik je posts tegen en je bent altijd erg begaan en meelevend. Absoluut niet iemand die alleen maar ruimte heeft voor haar eigen verdriet.
Je moet je vrienden wel de kans geven om een goede vriendin te zijn. Hoe graag ik dat ook wil en probeer, soms is het gewoon lastig om in te schatten waar de ander behoefte aan heeft.
Maar als dat niet helpt, ga alsjeblieft niet in allerlei bochten wringen om je aan te passen, om je anders voor te doen dan je bent of je voelt...Daar zit een echte vriendin echt niet op te wachten!
liefs pi
Ik denk dat je niet moet denken dat jij iets verkeerd doe.
Jij draagt een groot verdriet met je mee, het lijkt me logisch dat je niet zo onbevangen in het leven staat. Het is onderdeel van je geworden en het is niet raar dat het voor je vriendinnen voelbaar is.
De vraag is alleen wat jij daar mee moet. Jij bent wie je bent en daar hoort nu eenmaal dat verdriet bij. Ik ben van mening dat vrienden elkaar moeten nemen / accepteren zoals ze zijn. Als dat echt niet gaat, dan is het misschien beter om afscheid te nemen, dan dat je je in allerlei bochten gaat wringen om maar wel te kunnen voldoen.
Jarengeleden is de vader van een hele goede vriendin overleden. Ik wilde heel graag een goede vriendin voor haar zijn, maar ik wist ook niet hoe. Moest ik er wel of niet naar vragen, wilde ze er wel of niet over praten? Het is natuurlijk geen vergelijkbare situatie, maar ik kan me wel voorstellen dat het voor anderen lastig is om in te schatten waar jij behoefte aan hebt. De veilige manier is dan inderdaad om maar niet te vragen, maar wachten totdat je er zelf over begint. Heb je wel eens aangegeven dat je het fijn vindt als ze uit zich zelf ernaar vragen?
Ik ken jouw vriendinnen niet, maar ik zou het alleen maar fijn vinden als het tegen mij gezegd wordt. Hoef ik ook niet zo te worstelen met moet ik nou wel of is het juist beter van niet...
Overigens vind ik de opmerking van jouw vriendin niet echt leuk.
En dat ze daarbij ook nog voor anderen spreekt al helemaal niet.
Stel je voor dat je een hele ernstige ziekte /aandoening hebt.
Natuurlijk kan een ms-patient in zijn rolstoel soms genieten van het leven en het heel leuk hebben, maar dat neemt niet weg dat de ziekte altijd aanwezig is, soms op een manier dat je de hele dag aan niet anders kan denken, dat het hele leven alleen maar daar om draait en soms op achtergrond. En ja ook voor de mensen om de patient is het soms zwaar. Maar zij zijn de ziekte meer dan zat en vaak niet de patient. Denk je dat jouw vriendin dan ook zou zeggen; nou ja het is altijd wel een een beetje zwaarmoedig met jou???
nou ja heel verhaal, maar wat ik probeer te zeggen; jij bent wie je bent en dat is overigens meeer dan genoeg. Af en toe kom ik je posts tegen en je bent altijd erg begaan en meelevend. Absoluut niet iemand die alleen maar ruimte heeft voor haar eigen verdriet.
Je moet je vrienden wel de kans geven om een goede vriendin te zijn. Hoe graag ik dat ook wil en probeer, soms is het gewoon lastig om in te schatten waar de ander behoefte aan heeft.
Maar als dat niet helpt, ga alsjeblieft niet in allerlei bochten wringen om je aan te passen, om je anders voor te doen dan je bent of je voelt...Daar zit een echte vriendin echt niet op te wachten!
liefs pi
