Psyche
alle pijlers
Wat is écht contact eigenlijk?
maandag 31 mei 2010 om 11:38
quote:Elmervrouw schreef op 30 mei 2010 @ 17:24:
Ik ben bang dat mijn aanname, mensen kunnen er niet tegen dus ik moet mijn mond houden, toch aardig waarheid begint te worden. Wat doe ik verkeerd?
Lieve Elmervrouw. JIj doet niks verkeerd. Maar anderen doen ook niks verkeerd.
Ik kan niet voor jou of je vriendinnen spreken. Alleen voor mijzelf. En ook ik heb een vriendin/kennis bewust op afstand gehouden. Zij was een vriendin van mijn vriend, die ook graag bevriend met mij wilde zijn. En hoewel ik haar aardig vond/vind, zorg ik altijd dat ik weg ben, als ik weet dat zij komt. Ik kan er gewoon slecht tegen als zij in de kamer is. Zij draagt zoveel zwaarte met zich mee, ook al probeert zo vrolijk te doen. Ik krijg gewoon echt het gevoel alsof er een zware deken over de ruimte wordt gelegd, zodra ik met haar samen ben.
Misschien dat het afhangt van de gevoeligheid van anderen en in hoeverre hun stemming beinvloedbaar is door anderen. Maar als je dit oppikt bij anderen, kan het wel eens net teveel zijn. Zeker als je van jezelf al moeite hebt om bepaalde lading uit je leven weg te houden.
De oplossing weet ik niet, omdat je dus al (gemaakt) vrolijk doet. Maar dat is juist wat anderen voelen. Feilloos. Ik zou voor je wensen dat het gemaakte niet zou hoeven. Ik zou wensen dat je op die dagen ook echt zou kunnen genieten. En het zware zou kunnen bewaren voor andere dagen. Maar goed, of dat mogelijk is, weet ik niet. Misschien de moeite waard om dit te bespreken en oefenen met iemand. Leren om *verdriet* op de achtergrond te stellen voor bepaalde uren?
Nogmaals, geen idee of het mogelijk is. Ben er inmiddels al wel achter dat je met je geest behoorlijk veel trucjes kan uithalen en zelfs ook toepassen op jezelf. En ook dat is dan echt. Voor dat moment dan ten minste. Het is een kant van jou die er (weer) even mag en kan zijn. Daarmee doe je je kinderen nooit tekort!
Ik ben bang dat mijn aanname, mensen kunnen er niet tegen dus ik moet mijn mond houden, toch aardig waarheid begint te worden. Wat doe ik verkeerd?
Lieve Elmervrouw. JIj doet niks verkeerd. Maar anderen doen ook niks verkeerd.
Ik kan niet voor jou of je vriendinnen spreken. Alleen voor mijzelf. En ook ik heb een vriendin/kennis bewust op afstand gehouden. Zij was een vriendin van mijn vriend, die ook graag bevriend met mij wilde zijn. En hoewel ik haar aardig vond/vind, zorg ik altijd dat ik weg ben, als ik weet dat zij komt. Ik kan er gewoon slecht tegen als zij in de kamer is. Zij draagt zoveel zwaarte met zich mee, ook al probeert zo vrolijk te doen. Ik krijg gewoon echt het gevoel alsof er een zware deken over de ruimte wordt gelegd, zodra ik met haar samen ben.
Misschien dat het afhangt van de gevoeligheid van anderen en in hoeverre hun stemming beinvloedbaar is door anderen. Maar als je dit oppikt bij anderen, kan het wel eens net teveel zijn. Zeker als je van jezelf al moeite hebt om bepaalde lading uit je leven weg te houden.
De oplossing weet ik niet, omdat je dus al (gemaakt) vrolijk doet. Maar dat is juist wat anderen voelen. Feilloos. Ik zou voor je wensen dat het gemaakte niet zou hoeven. Ik zou wensen dat je op die dagen ook echt zou kunnen genieten. En het zware zou kunnen bewaren voor andere dagen. Maar goed, of dat mogelijk is, weet ik niet. Misschien de moeite waard om dit te bespreken en oefenen met iemand. Leren om *verdriet* op de achtergrond te stellen voor bepaalde uren?
Nogmaals, geen idee of het mogelijk is. Ben er inmiddels al wel achter dat je met je geest behoorlijk veel trucjes kan uithalen en zelfs ook toepassen op jezelf. En ook dat is dan echt. Voor dat moment dan ten minste. Het is een kant van jou die er (weer) even mag en kan zijn. Daarmee doe je je kinderen nooit tekort!
maandag 31 mei 2010 om 11:44
Ik bedoel trouwens niet dat je zwaarte zou moeten bewaren voor alleen jezelf. Want zwaarte moet, mag en kan je doorgaans ook delen met je vrienden. Juist met je vrienden. Alleen het gaat op den duur ook om verhoudingen. Zwaarte moet afgewisseld kunnen worden met (oprecht) plezier. Anders draait een relatie/vriendschap alleen nog maar om een zware stemming, hoezeer je dat ook probeert te verbergen.
Liever oprecht verdrietig (en uitgesproken) en oprecht plezier in een harmonieuze mix, dan opoprecht plezier en onuitegesproken verdriet. Maar goed, dat gaat niet over 1 nacht. Maar ik geloof wel dat je in staat bent om dat vermogen terug te krijgen! Hoop dat je dat ook gelooft voor jezelf. Verdriet en plezier sluiten elkaar niet uit, maar zijn juist een krachtige mix samen.
En...geven juist ook aan je vrienden aan dat je ze echt binnenlaat...
Liever oprecht verdrietig (en uitgesproken) en oprecht plezier in een harmonieuze mix, dan opoprecht plezier en onuitegesproken verdriet. Maar goed, dat gaat niet over 1 nacht. Maar ik geloof wel dat je in staat bent om dat vermogen terug te krijgen! Hoop dat je dat ook gelooft voor jezelf. Verdriet en plezier sluiten elkaar niet uit, maar zijn juist een krachtige mix samen.
En...geven juist ook aan je vrienden aan dat je ze echt binnenlaat...
maandag 31 mei 2010 om 12:12
Lieve EV,
Ik zie je het volgende schrijven:
"Ik doe zo mijn best om gezellig te zijn, en het over allerlei leuke dingen te hebben, en te luisteren naar, en reageren op de ander, maar de zwaarte van hoe ik me echt voel zal idd wel te zien of te voelen zijn als iemand beter kijkt. Het lukt me minder dan eerst om dat echt zover weg te stoppen dat er niets meer merkbaar is, het ligt meer aan de oppervlakte."
Ik hoop dat het me lukt om duidelijk te krijgen wat ik bedoel.
Bovenstaand geef jij jezelf ook niet bloot.
Je doet je anders voor dan je bent en "dwingt" jezelf tot gedrag wat je eigenlijk niet zo voelt.
Dit uit zich non-verbaal en dat wordt opgemerkt door anderen.
Het kan zijn dat dit mede veroorzaakt dat anderen ook terughoudend zijn in hun benadering naar jou toe.
Ze doen dan dezelfde aanname als jij doet.
Ik zal maar vrolijk doen en nergens over beginnen, dat kan ze vast niet aan. (Het gedrag dus dat je zelf laat zien).
Er is een communicatieve wetmatigheid:
Hetgeen je zelf graag wilt, zul je eerst zelf moeten geven.
In jouw geval is dat, naar mijn idee, eerlijk zijn over je ware gevoel en niet faken.
Zoals je zelf zegt "mijn echte emotie laat ik al niemand zien".
Door bovenstaande is je andere stelling:
"Ik ben bang dat mijn aanname, mensen kunnen er niet tegen dus ik moet mijn mond houden, toch aardig waarheid begint te worden. Wat doe ik verkeerd?"
precies omgekeerd.
Juist door deze aanname, help je zelf mee dat anderen hetzelfde doen. Ze nemen aan dat je er niet tegen kunt.
Ik zie je het volgende schrijven:
"Ik doe zo mijn best om gezellig te zijn, en het over allerlei leuke dingen te hebben, en te luisteren naar, en reageren op de ander, maar de zwaarte van hoe ik me echt voel zal idd wel te zien of te voelen zijn als iemand beter kijkt. Het lukt me minder dan eerst om dat echt zover weg te stoppen dat er niets meer merkbaar is, het ligt meer aan de oppervlakte."
Ik hoop dat het me lukt om duidelijk te krijgen wat ik bedoel.
Bovenstaand geef jij jezelf ook niet bloot.
Je doet je anders voor dan je bent en "dwingt" jezelf tot gedrag wat je eigenlijk niet zo voelt.
Dit uit zich non-verbaal en dat wordt opgemerkt door anderen.
Het kan zijn dat dit mede veroorzaakt dat anderen ook terughoudend zijn in hun benadering naar jou toe.
Ze doen dan dezelfde aanname als jij doet.
Ik zal maar vrolijk doen en nergens over beginnen, dat kan ze vast niet aan. (Het gedrag dus dat je zelf laat zien).
Er is een communicatieve wetmatigheid:
Hetgeen je zelf graag wilt, zul je eerst zelf moeten geven.
In jouw geval is dat, naar mijn idee, eerlijk zijn over je ware gevoel en niet faken.
Zoals je zelf zegt "mijn echte emotie laat ik al niemand zien".
Door bovenstaande is je andere stelling:
"Ik ben bang dat mijn aanname, mensen kunnen er niet tegen dus ik moet mijn mond houden, toch aardig waarheid begint te worden. Wat doe ik verkeerd?"
precies omgekeerd.
Juist door deze aanname, help je zelf mee dat anderen hetzelfde doen. Ze nemen aan dat je er niet tegen kunt.
maandag 31 mei 2010 om 17:56
quote:misspoez schreef op 30 mei 2010 @ 17:49:
Zijn er nooit momenten waarop je het gewoon leuk hebt, Elmervrouw? Zijn er nooit momenten waarop je er niet aan denkt dat je kinderen hebt? Niet vervelend bedoeld hoor, het is meer dat ik zelf echt niet altijd aan mijn kinderen denk als ze niet bij me zijn , integendeel, ik vind het soms heerlijk als ze er niet zijn.
Wat maakt dat bij jou het verdriet niet slijt maar juist meer lijkt te worden? Als je niets zinnigs te melden hebt, zeg dan niets.
Zijn er nooit momenten waarop je het gewoon leuk hebt, Elmervrouw? Zijn er nooit momenten waarop je er niet aan denkt dat je kinderen hebt? Niet vervelend bedoeld hoor, het is meer dat ik zelf echt niet altijd aan mijn kinderen denk als ze niet bij me zijn , integendeel, ik vind het soms heerlijk als ze er niet zijn.
Wat maakt dat bij jou het verdriet niet slijt maar juist meer lijkt te worden? Als je niets zinnigs te melden hebt, zeg dan niets.
MILF in the making 
maandag 31 mei 2010 om 21:52
quote:Elmervrouw schreef op 31 mei 2010 @ 18:00:
Doe ik mezelf anders voor, vraag ik me af - ik heb erover zitten denken. Ja, wél als ik me té verdrietig, wanhopig en rot voel. Die heftigheid hou ik binnen als er anderen bij zijn. En dan kan mijn 'leuk en gezellig praten' misschien wel een beetje krampachtig overkomen - maar niemand die dat merkt volgens mij, anders (als ze dat echte contact willen) zouden ze er toch ook naar kunnen vragen?
Waarom zou een ander hier naar vragen??
Zou je het zelf doen? Als iemand zo zijn/haar best doet om het te verbergen??
Verder ben ik gewoon een enthousiast en meelevend type, kan ik erg grappig (al zeg ik het zelf) een hoop onzin kletsen en een beetje keten, en kan ik over alles meepraten. En dat is geen doen-alsof, dat is gewoon echt.
Oke, dit is echt.
Ga jij met iemand die grappig is, een hoop onzin kletst en een beetje keet, een serieus gesprek voeren??
Doe ik mezelf anders voor, vraag ik me af - ik heb erover zitten denken. Ja, wél als ik me té verdrietig, wanhopig en rot voel. Die heftigheid hou ik binnen als er anderen bij zijn. En dan kan mijn 'leuk en gezellig praten' misschien wel een beetje krampachtig overkomen - maar niemand die dat merkt volgens mij, anders (als ze dat echte contact willen) zouden ze er toch ook naar kunnen vragen?
Waarom zou een ander hier naar vragen??
Zou je het zelf doen? Als iemand zo zijn/haar best doet om het te verbergen??
Verder ben ik gewoon een enthousiast en meelevend type, kan ik erg grappig (al zeg ik het zelf) een hoop onzin kletsen en een beetje keten, en kan ik over alles meepraten. En dat is geen doen-alsof, dat is gewoon echt.
Oke, dit is echt.
Ga jij met iemand die grappig is, een hoop onzin kletst en een beetje keet, een serieus gesprek voeren??
maandag 31 mei 2010 om 22:11
quote:Elmervrouw schreef op 31 mei 2010 @ 18:00:
Doe ik mezelf anders voor, vraag ik me af - ik heb erover zitten denken. Ja, wél als ik me té verdrietig, wanhopig en rot voel. Die heftigheid hou ik binnen als er anderen bij zijn. En dan kan mijn 'leuk en gezellig praten' misschien wel een beetje krampachtig overkomen - maar niemand die dat merkt volgens mij, anders (als ze dat echte contact willen) zouden ze er toch ook naar kunnen vragen? Kun je op die momenten niet aangeven dat het even niet zo lekker zit? Niet dat er dan direct ook iets mee moet, wel dat de ander weet dat het zo is en niet zich af hoeft te vragen of ze nou wel, of dat ze nou niet ... jij geeft op zo'n moment twee signalen door elkaar en dat is voor je vriendinnen wellicht verwarrend. Als jij zegt wat er is kan de ander er op terugkomen op een geschikter moment.quote:Verder ben ik gewoon een enthousiast en meelevend type, kan ik erg grappig (al zeg ik het zelf) een hoop onzin kletsen en een beetje keten, en kan ik over alles meepraten. En dat is geen doen-alsof, dat is gewoon echt.Prima toch! Op die momenten wil jij geen zwaar gesprek. Dan ben je congruent in je communicatie en zal niemand er ook over beginnen. Super! Nu nog een manier vinden om ook in je zwaardere momenten helder te blijven in je boodschap.
Doe ik mezelf anders voor, vraag ik me af - ik heb erover zitten denken. Ja, wél als ik me té verdrietig, wanhopig en rot voel. Die heftigheid hou ik binnen als er anderen bij zijn. En dan kan mijn 'leuk en gezellig praten' misschien wel een beetje krampachtig overkomen - maar niemand die dat merkt volgens mij, anders (als ze dat echte contact willen) zouden ze er toch ook naar kunnen vragen? Kun je op die momenten niet aangeven dat het even niet zo lekker zit? Niet dat er dan direct ook iets mee moet, wel dat de ander weet dat het zo is en niet zich af hoeft te vragen of ze nou wel, of dat ze nou niet ... jij geeft op zo'n moment twee signalen door elkaar en dat is voor je vriendinnen wellicht verwarrend. Als jij zegt wat er is kan de ander er op terugkomen op een geschikter moment.quote:Verder ben ik gewoon een enthousiast en meelevend type, kan ik erg grappig (al zeg ik het zelf) een hoop onzin kletsen en een beetje keten, en kan ik over alles meepraten. En dat is geen doen-alsof, dat is gewoon echt.Prima toch! Op die momenten wil jij geen zwaar gesprek. Dan ben je congruent in je communicatie en zal niemand er ook over beginnen. Super! Nu nog een manier vinden om ook in je zwaardere momenten helder te blijven in je boodschap.
maandag 31 mei 2010 om 23:05
Ik zal niet zeggen dat ik weet wat echt contact is. Ik probeer maar wat, en heb vaak genoeg het gevoel dat ik de plank aardig missla.
Denk wel dat het belangrijk is dat je het contact vult met jou. Dus niet 'de ideale EV', maar de echte EV die voelt, denkt, leeft, waar van alles doorheen wervelt in een gewoon gesprek. Dus bijvoorbeeld als het gesprek over de kinderen van iemand anders gaat 'jezus, wat zou ik toch graag zo over mijn eigen kinderen praten zeg' of als het over je boek gaat 'dat vind ik eigenlijk wel jammer, en doet me pijn, dat je het nog niet gelezen hebt'.
Maar ook: doseren. Je gevoelens mogen er zijn, maar zorg dat er evenwicht is tussen die van jou en die van je vriendin. Plan uitjes waarbij je eigenlijk niet veel meer gespreksonderwerp hoeft te hebben dan de hond, de natuur, of het mooie weer, zodat je niet alleen die zware EV bent maar ook de stille genietster en de vrolijkert en alles wat er in je zit.
Ik vraag me af of je je problemen ooit in gesproken tekst te berde brengt. En of, als je dit doet, je dan maat houdt of dat het heel groot wordt.
Problemen zijn gewoon nooit echt leuk, die zijn er veelal voor in therapie. Als een vriendin blijft malen over haar probleem zou je haar zelf ook ontwijken (en anders zorg je niet goed voor jezelf).
Denk wel dat het belangrijk is dat je het contact vult met jou. Dus niet 'de ideale EV', maar de echte EV die voelt, denkt, leeft, waar van alles doorheen wervelt in een gewoon gesprek. Dus bijvoorbeeld als het gesprek over de kinderen van iemand anders gaat 'jezus, wat zou ik toch graag zo over mijn eigen kinderen praten zeg' of als het over je boek gaat 'dat vind ik eigenlijk wel jammer, en doet me pijn, dat je het nog niet gelezen hebt'.
Maar ook: doseren. Je gevoelens mogen er zijn, maar zorg dat er evenwicht is tussen die van jou en die van je vriendin. Plan uitjes waarbij je eigenlijk niet veel meer gespreksonderwerp hoeft te hebben dan de hond, de natuur, of het mooie weer, zodat je niet alleen die zware EV bent maar ook de stille genietster en de vrolijkert en alles wat er in je zit.
Ik vraag me af of je je problemen ooit in gesproken tekst te berde brengt. En of, als je dit doet, je dan maat houdt of dat het heel groot wordt.
Problemen zijn gewoon nooit echt leuk, die zijn er veelal voor in therapie. Als een vriendin blijft malen over haar probleem zou je haar zelf ook ontwijken (en anders zorg je niet goed voor jezelf).
dinsdag 1 juni 2010 om 16:40
Echt contact met een ander, kun je alleen hebben als je ook echt contact hebt met jezelf.
Dit betekent dat je niet wegvlucht van de emoties en gevoelens die omhoog komen als je het even moeilijk hebt.
Echt contact hebben betekent dat je jezelf niet "beter" voordoet dat je bent, maar laat zien/voelen/merken hoe het echt met je is en gaat.
Je geeft zelf al aan EV, dat jij stukken van jezelf niet accepteerd.
Dit zijn je schaduwzijden. Deze zul je dus ook niet van en bij anderen accepteren.
Dit betekent dat je niet wegvlucht van de emoties en gevoelens die omhoog komen als je het even moeilijk hebt.
Echt contact hebben betekent dat je jezelf niet "beter" voordoet dat je bent, maar laat zien/voelen/merken hoe het echt met je is en gaat.
Je geeft zelf al aan EV, dat jij stukken van jezelf niet accepteerd.
Dit zijn je schaduwzijden. Deze zul je dus ook niet van en bij anderen accepteren.
woensdag 2 juni 2010 om 17:10
Ik vind het wel een goede vraag die je stelt en ik herken er veel in. Ook ik worstel met de vraag wat echt contact nu is met anderen. Net als jij heb ik door gekke ouders thuis altijd mijn eigen gevoel moeten wegstoppen. Daarom lukt het me bij andere mensen niet of heel moeilijk over mezelf te praten. Net als jij lukt het me alleen in therapie een beetje. Ik heb niet het vertrouwen in mensen dat ze daadwerkelijk geïnteresseerd zijn in wie ik ben (hoe zou dat komen). Een paar maanden geleden werd ik heel erg gekwetst door mijn beste vriendin die mij een tijd niet meer wilde zien omdat ze niet met mijn zwaarte om kon gaan, ze had zelf al genoeg zwaarte aan haar hoofd... Dat kwam wel heel hard aan. Uiteindelijk is de vriendschap weer goedgekomen: hetgeen haar het meest dwarszat was niet dat ik zwaarte/depressie in me heb, maar het feit dat ik er niet over (kan) praten, daarom wist ze niet hoe zij er mee om moest gaan. Ik heb met haar afgesproken om te proberen mij te uiten, zodat ze weet waar ze aantoe is. Maar het blijft moeilijk. Ik ben zo gewend mooi weer te spelen naar buiten toe en mijn eigen emoties diep weg te stoppen.
Beetje egopost misschien, ik kan je dus niet helpen, maar je topic raakte me wel. Ik ben benieuwd naar andere reacties.
(Of topic: ik ben trouwens inmiddels moeder geworden van een meisje een paar weken geleden, vandaar dat ik een tijdje niet op het forum ben geweest)
Beetje egopost misschien, ik kan je dus niet helpen, maar je topic raakte me wel. Ik ben benieuwd naar andere reacties.
(Of topic: ik ben trouwens inmiddels moeder geworden van een meisje een paar weken geleden, vandaar dat ik een tijdje niet op het forum ben geweest)
woensdag 2 juni 2010 om 17:13
quote:Verana schreef op 30 mei 2010 @ 18:17:
Mijn ervaring is, dat ik per levensfase andere vriendinnen krijg. Ik heb jarenlang therapie gehad, en zat toen in een heel intens (therapeutisch) ontwikkelingsproces. Ik had vriendinnen die heel goed hierover konden praten, waarbij ik met dit proces terecht kon. En zij met hun dingen bij mij. Dit was vaak wel "zwaar op de hand", maar dit was wat we van beide kanten nodig hadden.
Nu ben ik in die fase van mijn ontwikkeling beland, dat ik niet zozeer meer behoefte heb aan zware gesprekken over vroeger en mijn ontwikkelingsproces. Ik merk dat die "zware" vriendschappen nu ook min of meer verwateren, en ik er mensen voor terugkrijg waarmee ik lichtere gesprekken voer en activiteiten mee onderneem.
Rake post Verana (zoals altijd )
Fijn dat je inmiddels zo ver bent in je ontwikkeling dat je niet meer zo'n behoefte hebt aan zware gesprekken/vriendschappen en de lichtheid meer kan toe laten in je leven. Ben je nu helemaal gestopt met therapie trouwens?
Mijn ervaring is, dat ik per levensfase andere vriendinnen krijg. Ik heb jarenlang therapie gehad, en zat toen in een heel intens (therapeutisch) ontwikkelingsproces. Ik had vriendinnen die heel goed hierover konden praten, waarbij ik met dit proces terecht kon. En zij met hun dingen bij mij. Dit was vaak wel "zwaar op de hand", maar dit was wat we van beide kanten nodig hadden.
Nu ben ik in die fase van mijn ontwikkeling beland, dat ik niet zozeer meer behoefte heb aan zware gesprekken over vroeger en mijn ontwikkelingsproces. Ik merk dat die "zware" vriendschappen nu ook min of meer verwateren, en ik er mensen voor terugkrijg waarmee ik lichtere gesprekken voer en activiteiten mee onderneem.
Rake post Verana (zoals altijd )
Fijn dat je inmiddels zo ver bent in je ontwikkeling dat je niet meer zo'n behoefte hebt aan zware gesprekken/vriendschappen en de lichtheid meer kan toe laten in je leven. Ben je nu helemaal gestopt met therapie trouwens?
woensdag 2 juni 2010 om 19:09
quote:Elmervrouw schreef op 31 mei 2010 @ 17:47:
[...]
Ja, dit is dus wat ik wil laten zien en wat ik wil delen. Dat is wat mij bij PMT wel lukt. En als (van mezelf) die tranen er mogen zijn, ontstaat er helemaal vanzelf daarna, of zelfs al daarbij, een ander gevoel en kan ik soms helemaal lachen door alle tranen heen.
Ik voel mij niet veilig genoeg bij deze vriendinnen, daar komt het op neer. En bij bijna niemand voel ik me veilig genoeg, wat dat betreft. Ik hoop dat dat wel gaat veranderen.
Therapeute zei vanmiddag wel dat dit heel vaak voorkomt tijdens (veranderings)processen. Het is gewoon een tijd van zoeken en worstelen. Eigenlijk ben ik al ver gekomen dat ik dit inmiddels eindelijk wél durf in therapie, nadat ik heel erg lang niemand ooit iets van mijn werkelijke gevoel vertelde. Ik hoop dat het met anderen ook gaat lukken. Mezelf (durven) zijn, dat is de grote opgave die er ligt.
Elmervrouw, ik heb zelf ook PMT gehad (en andere therapie in dagbehandelingsvorm) en ik ben niet meer dezelfde persoon als wie ik was voor ik in dagbehandeling ging. Het heeft alles bij elkaar een jaar of 4 geduurd. Maar ik ben zoooooooo veel meer mezelf! Ik gun jou dit ook. Goed blijven oefenen. Veilige situaties opzoeken. Scheiding maken in mensen die je wel en niet (meer) in je leven wilt, gesprekjes leren aanknopen waarin je uit jezelf over jezelf praat (ik dacht ook altijd dat anderen het wel aan mij konden vragen. Ik heb geleerd daar niet vanuit te gaan en zeker niet op te gaan zitten wachten). Begin gewoon zelf en leg die verantwoordelijkheid daarvoor niet bij anderen.
Het is een wisselwerking en dat krijg je terug op het moment dat je zelf begint.
[...]
Ja, dit is dus wat ik wil laten zien en wat ik wil delen. Dat is wat mij bij PMT wel lukt. En als (van mezelf) die tranen er mogen zijn, ontstaat er helemaal vanzelf daarna, of zelfs al daarbij, een ander gevoel en kan ik soms helemaal lachen door alle tranen heen.
Ik voel mij niet veilig genoeg bij deze vriendinnen, daar komt het op neer. En bij bijna niemand voel ik me veilig genoeg, wat dat betreft. Ik hoop dat dat wel gaat veranderen.
Therapeute zei vanmiddag wel dat dit heel vaak voorkomt tijdens (veranderings)processen. Het is gewoon een tijd van zoeken en worstelen. Eigenlijk ben ik al ver gekomen dat ik dit inmiddels eindelijk wél durf in therapie, nadat ik heel erg lang niemand ooit iets van mijn werkelijke gevoel vertelde. Ik hoop dat het met anderen ook gaat lukken. Mezelf (durven) zijn, dat is de grote opgave die er ligt.
Elmervrouw, ik heb zelf ook PMT gehad (en andere therapie in dagbehandelingsvorm) en ik ben niet meer dezelfde persoon als wie ik was voor ik in dagbehandeling ging. Het heeft alles bij elkaar een jaar of 4 geduurd. Maar ik ben zoooooooo veel meer mezelf! Ik gun jou dit ook. Goed blijven oefenen. Veilige situaties opzoeken. Scheiding maken in mensen die je wel en niet (meer) in je leven wilt, gesprekjes leren aanknopen waarin je uit jezelf over jezelf praat (ik dacht ook altijd dat anderen het wel aan mij konden vragen. Ik heb geleerd daar niet vanuit te gaan en zeker niet op te gaan zitten wachten). Begin gewoon zelf en leg die verantwoordelijkheid daarvoor niet bij anderen.
Het is een wisselwerking en dat krijg je terug op het moment dat je zelf begint.
woensdag 2 juni 2010 om 19:14
Wie je bent? Dat zul je vanzelf ontdekken zodra je gaat spelen en oefenen met situaties. Ik wist het ook nooit en zou het nu ook niet kunnen zeggen. Het enige wat ik kan zeggen: ik voel me mezelf. Ik voel me bij mezelf. Ik voel wat ik doe. Ik voel wat ik denk. Ik doe wat ik denk en denk wat ik voel etc. Zozeer zelfs dat ik daar niet eens meer over nadenk. En volgens mij als je op het punt komt dat het je niet meer (echt) bezig houdt, maar je gewoon je leven leeft, ben je bij jezelf.
Hoe ik het heb geleerd? Door heel zintuigelijk bezig te gaan. Door te voelen en te ervaren. Door te benoemen wat ik in mijn lichaam voel. Door de wind op je huid te voelen. Door te voelen wat sport met je doet. Of je het leuk vindt. of eng. Of moeilijk (hoe voel je dat dan?) etc. Door hier heel lang heel bewust bij stil te staan, krijg je veel meer contact met jezelf.
Kortom, je bent er nog niet. Maar dat geeft niet! Geef jezelf die tijd. Je bent goed bezig
Hoe ik het heb geleerd? Door heel zintuigelijk bezig te gaan. Door te voelen en te ervaren. Door te benoemen wat ik in mijn lichaam voel. Door de wind op je huid te voelen. Door te voelen wat sport met je doet. Of je het leuk vindt. of eng. Of moeilijk (hoe voel je dat dan?) etc. Door hier heel lang heel bewust bij stil te staan, krijg je veel meer contact met jezelf.
Kortom, je bent er nog niet. Maar dat geeft niet! Geef jezelf die tijd. Je bent goed bezig
woensdag 2 juni 2010 om 20:08
Pfieuw Ev, ik heb enkelde Opgelezen maar ik denk dat ik er wel wat in herken.
In ieder geval dat ik ook vaak terug te horen krijg dat de zwaarte aan de buitenkant bij mij niet te merken is, mensen mij niet echt in kunnen schatten wat er echt speelt, wat mijn last is, welke dag zwaar is welke beter ging.
Dat ik krachtig overkom ofzo?
Maar dat er wel iets om je heen hangt?
Nou heb ik denk ik de afgelopen twee weken best wel veel emotie's laten zien, maar idd normaliter echte emotie's laten zien, de diepere...
Hmm...
Gisteren was ik in gesprek met een goede vriend waarbij ik besprak hoe zwaar ik het vooral had met het feit wat mijn kids allemaal door moesten gaan maken, en ik de opmerking maakte.
Je mag kinderen gewoon geen pijn doen.
Hij was even stil en sprak, daar komt oud zeer naar boven, ik knapte.Dat laat ik dus nooit zien maar zo, daar werd een pijnpunt aangeraakt
(vriend heeft zelfde soort verleden, herkenning dus.)
Ik herken je post denk ik.
In ieder geval dat ik ook vaak terug te horen krijg dat de zwaarte aan de buitenkant bij mij niet te merken is, mensen mij niet echt in kunnen schatten wat er echt speelt, wat mijn last is, welke dag zwaar is welke beter ging.
Dat ik krachtig overkom ofzo?
Maar dat er wel iets om je heen hangt?
Nou heb ik denk ik de afgelopen twee weken best wel veel emotie's laten zien, maar idd normaliter echte emotie's laten zien, de diepere...
Hmm...
Gisteren was ik in gesprek met een goede vriend waarbij ik besprak hoe zwaar ik het vooral had met het feit wat mijn kids allemaal door moesten gaan maken, en ik de opmerking maakte.
Je mag kinderen gewoon geen pijn doen.
Hij was even stil en sprak, daar komt oud zeer naar boven, ik knapte.Dat laat ik dus nooit zien maar zo, daar werd een pijnpunt aangeraakt
(vriend heeft zelfde soort verleden, herkenning dus.)
Ik herken je post denk ik.
zondag 6 juni 2010 om 11:09
Geniet ervan, Elmervrouw, maar hou er ook rekening mee dat mensen impulsief kunnen zijn, en dat dit contact dus niet een garantie voor het leven is of zo.
Heel vaak juist niet, zelfs.
Als het blijft, is het mooi. Als het niet blijft, zegt dat niets over jou, en niets over echt contact, maar alles over de fragiliteit van echt contact.
Heel vaak juist niet, zelfs.
Als het blijft, is het mooi. Als het niet blijft, zegt dat niets over jou, en niets over echt contact, maar alles over de fragiliteit van echt contact.
