Psyche
alle pijlers
Wel of niet breken met moeder
maandag 17 februari 2020 om 13:47
Ik ben opzoek naar ervaringen van mensen die ook met hun moeder/vader/ouders gebroken hebben, wat is echt de druppel geweest om dit te doen? En hoe is het in de tijd daarna gegaan?
Hierbij in het kort mijn verhaal.
Ik woon al een aantal jaren al samen met mijn partner en we hebben een 2 jarige dochter.
De relatie met mijn moeder is altijd met ups en downs geweest, maar op dit moment is mijn emmer over gelopen.
Zolang ik altijd maar deed wat zei vroeg was er niks aan de hand, maar zodra ik er geen zin in had of geen tijd dan ontplofte ze, en kwamen gelijk de verwijten van maar ik doe altijd alles voor je e.d., vaak deed ik dan toch wat ze wilde, maar de volgende keer verzon ik een betere smoes zodat ze niet boos zou worden.
Laatste tijd zijn er een aantal dingen voorgevallen, maar nu heb ik besloten meer mijn eigen leven te leiden, ze heeft me de afgelopen weken geprobeerd gek te maken, bellen en constant verwijten maken, schreeuwen tegen mij als ik alleen met haar was, een vriendin van mij opbellen om haar kant van het verhaal te vertellen.
En als ik dan terug denk hoe mijn jeugd was dan was het altijd zo dat ik alleen positieve aandacht kreeg van mijn moeder zodra ik gewoon alles deed wat zei wilde.
Nu weet ik dat er dingen zijn gebeurt die gewoon echt te ver zijn gegaan.
Mijn vader werkt heel veel, kwam pas om 9 a 10 uur in de avond thuis, dus die wist van niks en nu weet hij ook alleen mijn moeders kant.
Hierbij in het kort mijn verhaal.
Ik woon al een aantal jaren al samen met mijn partner en we hebben een 2 jarige dochter.
De relatie met mijn moeder is altijd met ups en downs geweest, maar op dit moment is mijn emmer over gelopen.
Zolang ik altijd maar deed wat zei vroeg was er niks aan de hand, maar zodra ik er geen zin in had of geen tijd dan ontplofte ze, en kwamen gelijk de verwijten van maar ik doe altijd alles voor je e.d., vaak deed ik dan toch wat ze wilde, maar de volgende keer verzon ik een betere smoes zodat ze niet boos zou worden.
Laatste tijd zijn er een aantal dingen voorgevallen, maar nu heb ik besloten meer mijn eigen leven te leiden, ze heeft me de afgelopen weken geprobeerd gek te maken, bellen en constant verwijten maken, schreeuwen tegen mij als ik alleen met haar was, een vriendin van mij opbellen om haar kant van het verhaal te vertellen.
En als ik dan terug denk hoe mijn jeugd was dan was het altijd zo dat ik alleen positieve aandacht kreeg van mijn moeder zodra ik gewoon alles deed wat zei wilde.
Nu weet ik dat er dingen zijn gebeurt die gewoon echt te ver zijn gegaan.
Mijn vader werkt heel veel, kwam pas om 9 a 10 uur in de avond thuis, dus die wist van niks en nu weet hij ook alleen mijn moeders kant.
maandag 17 februari 2020 om 14:03
Praat eens met je vader dan!
Wat voor dingen zijn er gebeurd en heeft je moeder ook leuke kanten? Vraag je veel aan haar (oppas, geld, auto lenen etc)?
Breken is wel wat hoor. Ik heb het gedaan maar het heeft mij niet in koude kleren laten staan. Heb er heel veel verdriet om gehad. Nu is ze overleden en op een gekke manier geeft dat rust. Toch ben ik ook daarvan in de rouw geraakt. Al met al heeft het me veel gekost en zou ik je aanraden er heel zeker van te zijn voor je het echt doet.
Wat voor dingen zijn er gebeurd en heeft je moeder ook leuke kanten? Vraag je veel aan haar (oppas, geld, auto lenen etc)?
Breken is wel wat hoor. Ik heb het gedaan maar het heeft mij niet in koude kleren laten staan. Heb er heel veel verdriet om gehad. Nu is ze overleden en op een gekke manier geeft dat rust. Toch ben ik ook daarvan in de rouw geraakt. Al met al heeft het me veel gekost en zou ik je aanraden er heel zeker van te zijn voor je het echt doet.
maandag 17 februari 2020 om 14:05
Ik heb jarenlang ellende met mijn moeder gehad, financieel gedoe, afspraken niet nakomen, ze had een drankprobleem en zo nog wel wat dingen.
Altijd moest er een ander opdraven om haar uit de misère te halen.
Ik wilde er al langer mee kappen maar mijn nu ex hield die boot af, onder het mom van "het is toch je moeder"
Uiteindelijk toch gedaan, en mijn vader een brief gedaan met uitleg, die heeft hij nooit gelezen.
Voor mij was het daarna definitief klaar.
22 jaar later overleed ze, ben wel naar de begrafenis geweest, maar dat was voor mij enkel om de deksel voor eens en altijd op de put te gooien.
Sinds dien wel weer leuk contact met mijn zusje.
Is er toch nog iets goeds uit gekomen.
Ik zeg dus dat ermee stoppen dus ook echt een goede optie is.
Succes.
Altijd moest er een ander opdraven om haar uit de misère te halen.
Ik wilde er al langer mee kappen maar mijn nu ex hield die boot af, onder het mom van "het is toch je moeder"
Uiteindelijk toch gedaan, en mijn vader een brief gedaan met uitleg, die heeft hij nooit gelezen.
Voor mij was het daarna definitief klaar.
22 jaar later overleed ze, ben wel naar de begrafenis geweest, maar dat was voor mij enkel om de deksel voor eens en altijd op de put te gooien.
Sinds dien wel weer leuk contact met mijn zusje.
Is er toch nog iets goeds uit gekomen.
Ik zeg dus dat ermee stoppen dus ook echt een goede optie is.
Succes.
Gelukkig zijn is het vermogen hebben tevreden te zijn.
maandag 17 februari 2020 om 14:12
Ik heb met mijn vader gebroken. Dat was toen mijn moeder al overleden was. Ik denk dat het daarom veel makkelijker was dan voor jou omdat jij nog wel contact met je vader wil.
Je zou je vader uit kunnen leggen (evt in een brief) hoe jouw moeder altijd voor jou geweest is en waarom het voor jou nu teveel wordt. Misschien heeft hij daar begrip voor maar het kan ook dat jouw vader dan ook afstand van jou neemt.
Je zou als je dat te moeilijk vindt alleen naar je ouders kunnen gaan als je vader er ook is en veel meer afstand nemen van je moeder. Als ze per telefoon vervelend tegen je is zou je kunnen zeggen dat als ze niet normaal kan doen je de telefoon neer legt. Als je bij haar bent en ze doet zo tegen haar kan je zeggen dat je wel weer terugkomt als ze weer vriendelijk kan doen en dan ook meteen opstappen. Ook als je er pas 2 minuten bent. Dus heel consequent zijn, altijd direkt opstappen of ophangen.
Er zijn ouders die het dan toch beginnen te snappen dat als ze hun gedag niet aanpassen ze hun kind kwijt zijn.
Ik heb zelf 5 jaar gebroken met mijn vader. Toen hij ziek werd wilde ik mijn zus niet overal voor op laten draaien en ben ik de praktische dingen gaan regelen en mijn zus gaan helpen. Ik ging niet voor de gezelligheid op bezoek bij hem.
Mijn vader had totaal geen interesse in ons gezin. Ook toen mijn zoon in het ziekenhuis terecht kwam was er geen enkele reactie. Dat deed voor mij de deur dicht. Hij kon alleen maar praten over een vriendin en haar kind. Daar ging wel aandacht en kadootjes heen. Niet dat die kadootjes voor mij belangrijk waren maar het is wel raar als de andere kleinkinderen en die vriendin en kind wel aandacht en kadootjes met hun verjaardag kregen en die van mij niet. Mijn kinderen zeiden zelfs als opa toch een keer met een kadootje aan zou komen zij het zouden weigeren.
Vreemd genoeg is er nooit iets tussen ons voorgevallen. Toen mijn moeder nog leefde was het contact gewoon normaal. De interesse in ons gezin was er gewoon niet meer, daar waren anderen voor in de plaats gekomen.
Ik heb mijn vader in die 5 jaar totaal niet gemist en na zijn overlijden ook niet. Klinkt hard maar ik kon ook niets missen als het er al heel lang niet geweest is.
Je zou je vader uit kunnen leggen (evt in een brief) hoe jouw moeder altijd voor jou geweest is en waarom het voor jou nu teveel wordt. Misschien heeft hij daar begrip voor maar het kan ook dat jouw vader dan ook afstand van jou neemt.
Je zou als je dat te moeilijk vindt alleen naar je ouders kunnen gaan als je vader er ook is en veel meer afstand nemen van je moeder. Als ze per telefoon vervelend tegen je is zou je kunnen zeggen dat als ze niet normaal kan doen je de telefoon neer legt. Als je bij haar bent en ze doet zo tegen haar kan je zeggen dat je wel weer terugkomt als ze weer vriendelijk kan doen en dan ook meteen opstappen. Ook als je er pas 2 minuten bent. Dus heel consequent zijn, altijd direkt opstappen of ophangen.
Er zijn ouders die het dan toch beginnen te snappen dat als ze hun gedag niet aanpassen ze hun kind kwijt zijn.
Ik heb zelf 5 jaar gebroken met mijn vader. Toen hij ziek werd wilde ik mijn zus niet overal voor op laten draaien en ben ik de praktische dingen gaan regelen en mijn zus gaan helpen. Ik ging niet voor de gezelligheid op bezoek bij hem.
Mijn vader had totaal geen interesse in ons gezin. Ook toen mijn zoon in het ziekenhuis terecht kwam was er geen enkele reactie. Dat deed voor mij de deur dicht. Hij kon alleen maar praten over een vriendin en haar kind. Daar ging wel aandacht en kadootjes heen. Niet dat die kadootjes voor mij belangrijk waren maar het is wel raar als de andere kleinkinderen en die vriendin en kind wel aandacht en kadootjes met hun verjaardag kregen en die van mij niet. Mijn kinderen zeiden zelfs als opa toch een keer met een kadootje aan zou komen zij het zouden weigeren.
Vreemd genoeg is er nooit iets tussen ons voorgevallen. Toen mijn moeder nog leefde was het contact gewoon normaal. De interesse in ons gezin was er gewoon niet meer, daar waren anderen voor in de plaats gekomen.
Ik heb mijn vader in die 5 jaar totaal niet gemist en na zijn overlijden ook niet. Klinkt hard maar ik kon ook niets missen als het er al heel lang niet geweest is.
maandag 17 februari 2020 om 14:19
Met mijn vader heb ik al gedaan, maar het enigste wat hij zegt is je weet hoe je moeder is, en ik wil dit niet.
Maar hij zou nooit tegen mijn moeder in gaan.
Oppassen heeft ze nooit structureel gedaan, af en toe een daagje en dan kreeg ze ook betaald. Heb haar voorderest ook nergens voor nodig, want als ze al wat voor je moest doen dan hoorde je dat wel een paar keer.
Daardoor vind ik het wel heel lastig om hulp aan te nemen van andere mensen.
De keren dat ik bij mijn ouders ben geweest was ik met heel mijn gezin, en dat schreeuwt ze niet dan maakt ze alleen van die stiekeme opmerkingen.
Ik ga dus sowieso al niet alleen naar haar toe.
Het blijft toch je moeder, is inderdaad wat ik nu ook hoor, maar denk aan de andere kant dat ze mijn moeder is betekend niet dat ze mij zo mag behandelen.
Maar hij zou nooit tegen mijn moeder in gaan.
Oppassen heeft ze nooit structureel gedaan, af en toe een daagje en dan kreeg ze ook betaald. Heb haar voorderest ook nergens voor nodig, want als ze al wat voor je moest doen dan hoorde je dat wel een paar keer.
Daardoor vind ik het wel heel lastig om hulp aan te nemen van andere mensen.
De keren dat ik bij mijn ouders ben geweest was ik met heel mijn gezin, en dat schreeuwt ze niet dan maakt ze alleen van die stiekeme opmerkingen.
Ik ga dus sowieso al niet alleen naar haar toe.
Het blijft toch je moeder, is inderdaad wat ik nu ook hoor, maar denk aan de andere kant dat ze mijn moeder is betekend niet dat ze mij zo mag behandelen.
maandag 17 februari 2020 om 14:23
Je bent niet de enige met dit probleem! Het komt heel vaak voor en je hebt veel lotgenoten. Die zullen ook vast reageren.
Wat ik nu ga zeggen klinkt niet leuk maar Meestal houd je als dochter dit gedrag van je moeder (Onbewust) in stand. Op een of andere manier respecteert jouw moeder niet jouw grenzen en beheerst ze nog veel te veel jouw leven.
Om deze situatie te doorbreken zoek je het beste professionele hulp. Als je alleen het contact verbreekt, blijft het probleem bestaan en dooretteren.
https://www.parool.nl/nieuws/therapeute ... ~bac86540/
Google maar eens meer op dochter relatie en problemen en het lezen erover zal je al meer inzicht geven. Er zijn ook goede boeken over te vinden.
Wat ik nu ga zeggen klinkt niet leuk maar Meestal houd je als dochter dit gedrag van je moeder (Onbewust) in stand. Op een of andere manier respecteert jouw moeder niet jouw grenzen en beheerst ze nog veel te veel jouw leven.
Om deze situatie te doorbreken zoek je het beste professionele hulp. Als je alleen het contact verbreekt, blijft het probleem bestaan en dooretteren.
https://www.parool.nl/nieuws/therapeute ... ~bac86540/
Google maar eens meer op dochter relatie en problemen en het lezen erover zal je al meer inzicht geven. Er zijn ook goede boeken over te vinden.
maandag 17 februari 2020 om 14:34
Ik heb twee keer gebroken met mijn ouders. De eerste keer een jaar volgehouden maar toen na veel gemanipuleer toch gezwicht. Mijn ouders respecteerden daarna nog steeds mijn grenzen niet en zagen mij niet als eigen persoon. Na tien jaar, toen ik een eigen gezin kreeg, was voor mij de maat vol. In één klap was ik er klaar mee en sinds de breuk ben ik enorm opgeleefd. Nul komma nul spijt.
Er heerst nog steeds een taboe op het breken met je ouders. Alsof je als ouder recht hebt op contact en je een slecht kind bent als je dat niet inwillig. Er is echter toch vaak heel wat gebeurd voordat een kind het contact met de ouders verbreekt. Breken is ook geen makkelijke beslissing, want als kind heb je vreselijk veel loyaliteit. Gelukkig heb ik geen last meer van die loyaliteitsdruk. Ik heb me beseft dat ik een eigen persoon ben met eigen grenzen en als een ander die niet respecteert, ook niet na meerdere waarschuwingen, dan is het klaar.
Er heerst nog steeds een taboe op het breken met je ouders. Alsof je als ouder recht hebt op contact en je een slecht kind bent als je dat niet inwillig. Er is echter toch vaak heel wat gebeurd voordat een kind het contact met de ouders verbreekt. Breken is ook geen makkelijke beslissing, want als kind heb je vreselijk veel loyaliteit. Gelukkig heb ik geen last meer van die loyaliteitsdruk. Ik heb me beseft dat ik een eigen persoon ben met eigen grenzen en als een ander die niet respecteert, ook niet na meerdere waarschuwingen, dan is het klaar.
maandag 17 februari 2020 om 14:40
Ik heb niet gebroken met mijn moeder omdat ik daar de kans niet voor heb gekregen, maar ik zat er wel heel dicht tegenaan.Calimero88 schreef: ↑17-02-2020 14:19
De keren dat ik bij mijn ouders ben geweest was ik met heel mijn gezin, en dat schreeuwt ze niet dan maakt ze alleen van die stiekeme opmerkingen.
Ik ga dus sowieso al niet alleen naar haar toe.
Het blijft toch je moeder, is inderdaad wat ik nu ook hoor, maar denk aan de andere kant dat ze mijn moeder is betekend niet dat ze mij zo mag behandelen.
Na de laatste druppel heb ik gewoon geen initiatief meer genomen om naar haar toe te gaan, ook niet met mijn kinderen, en ik heb haar ook niet meer gemaild/gebeld/geappt (dat deed ik toch al vrijwel niet). Geen enkel initiatief tot contact dus. Als ik haar nooit meer zou zien, zou het voor mij prima zijn geweest.
En de kleinkinderen, sommige mensen vinden dat een reden om wel contact te houden, maar ik niet. Kun je niet normaal tegen mij doen, dan hoef je mijn kinderen ook niet te zien. Wil je ze wel zien, dan zul je je moeten gedragen, en dan moet het van jou uit komen.
maandag 17 februari 2020 om 14:40
maandag 17 februari 2020 om 14:40
Google eens op 'ratmoeder' en kijk of je het herkent.
Verder zou ik je aanraden om een geluidsopname-apparaat te kopen en eens een en ander op te nemen. Voor een paar tientjes heb je zoiets (marktplaats) en daar kun je uren en uren mee opnemen. Zo kun je eens terugluisteren of aan anderen laten horen dat jij niet gek bent. Want zo te horen weet jouw moeder heel goed wat ze aan wie laat horen.
Verder zou ik je aanraden om een geluidsopname-apparaat te kopen en eens een en ander op te nemen. Voor een paar tientjes heb je zoiets (marktplaats) en daar kun je uren en uren mee opnemen. Zo kun je eens terugluisteren of aan anderen laten horen dat jij niet gek bent. Want zo te horen weet jouw moeder heel goed wat ze aan wie laat horen.
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
maandag 17 februari 2020 om 14:52
Ik herken veel dingen van 'ratmoeder' inderdaad.
Voorlopig ben ik van plan niet op te nemen als ze weer belt, maar je denkt toch misschien is er wat ergs aan de hand. En opnemen is ook wel een goed idee.
Er was even geleden ook iets, er zou iemand wat af gooien bij mij, ik was met mijn man en dochter aan het video bellen (mijn man is heel de week weg), ik zie dat er een auto stopt dus dacht dat dat diegene was die wat af zou gooien, dus zeg tegen mijn man leg je de neer op het kastje in de gang hij is er.
Doe ik open is het dus mijn moeder die wat door de brieven bus wilde doen, maar had al open gedaan. Toen is ze weer tekeer gegaan tegen mij, maar nu luisterde mijn man dus onbedoeld mee, hij schrok er echt van hoe ze tegen mij deed, hij wist wel dat het erg was maar niet zo erg.
Voorlopig ben ik van plan niet op te nemen als ze weer belt, maar je denkt toch misschien is er wat ergs aan de hand. En opnemen is ook wel een goed idee.
Er was even geleden ook iets, er zou iemand wat af gooien bij mij, ik was met mijn man en dochter aan het video bellen (mijn man is heel de week weg), ik zie dat er een auto stopt dus dacht dat dat diegene was die wat af zou gooien, dus zeg tegen mijn man leg je de neer op het kastje in de gang hij is er.
Doe ik open is het dus mijn moeder die wat door de brieven bus wilde doen, maar had al open gedaan. Toen is ze weer tekeer gegaan tegen mij, maar nu luisterde mijn man dus onbedoeld mee, hij schrok er echt van hoe ze tegen mij deed, hij wist wel dat het erg was maar niet zo erg.
maandag 17 februari 2020 om 15:19
MijnmeesteIk schreef: ↑17-02-2020 14:40Er zijn twee mensen in de wereld. Mensen waar je wat aan hebt en mensen waar je niets aan hebt. Mensen waar je niets aan hebt, niet teveel aandacht geven ongeacht hun titel. Klinkt hard maar je zal zien dat het je leven een stuk aangenamer wordt. Heel veel sterkte.
Wat een idiote levensvisie. Alsof iedereen voor jou van nut moet zijn en anders negeer je ze. Want dan is jouw leven iig lekker aangenaam. Asociale instelling.
@TO, sterkte. Geen ervaring mee, gelukkig. Maar het lijkt me wel dat zoiets van twee kanten komt, dus zoals iemand anders al suggereerde: therapie is ook een optie.
maandag 17 februari 2020 om 15:36
maandag 17 februari 2020 om 15:47
Ik herken het als partner van en hulp zoeken is mijn advies. Mijn man heeft ook afstand genomen van zijn ouders om rust te krijgen en zo simpel is het helaas niet. Zijn ouders laten hem niet met rust en proberen nog steeds van alles om hem te kwetsen. Omdat hij hulp heeft gehad kan hij hier nu wel mee omgaan en dingen relativeren, waardoor de stunts die ze uithalen veel minder impact hebben.
Just when the caterpillar thought the world was over, it became a butterfly
dinsdag 18 februari 2020 om 14:41
Ik begrijp wat je bedoelt, maar wel even een nuancering: Als je moeder sinds je vroege kindertijd psychiatrisch niet in orde is, heb je een andere benadering nodig als wanneer de problemen of conflicten later zijn ontstaan.MarvelousMrsMaisel schreef: ↑17-02-2020 15:19Maar het lijkt me wel dat zoiets van twee kanten komt, dus zoals iemand anders al suggereerde: therapie is ook een optie.
Een psychiater kan iemand in sommige gevallen ook afraden om intensief in therapie te gaan. Dan word je wel geholpen om afstand te nemen en je eigen leven op orde te krijgen, maar dan laat men het verleden of de onderlinge problemen en conflicten bewust met rust. Dat is afhankelijk van diverse factoren en echt maatwerk.
dinsdag 18 februari 2020 om 14:55
Nee hoor, niet alle kinderen zijn vreselijk loyaal naar hun ouders.wittereiger schreef: ↑17-02-2020 14:34
Er heerst nog steeds een taboe op het breken met je ouders. Alsof je als ouder recht hebt op contact en je een slecht kind bent als je dat niet inwillig. Er is echter toch vaak heel wat gebeurd voordat een kind het contact met de ouders verbreekt. Breken is ook geen makkelijke beslissing, want als kind heb je vreselijk veel loyaliteit.
Het is geen zwart -wit verhaal en geen tegelspreuk.
Volwassen kinderen kunnen heel naar gedrag naar hun ouders vertonen en blijven hangen in boosheid om wat hen in hun jeugd is aangedaan.
dinsdag 18 februari 2020 om 15:25
Misschien niet alle, maar veruit de meeste. Ik ken heel wat volwassen kinderen die slecht werden en worden behandeld door hun ouders, en allemaal blijven ze loyaal en lijden eronder.
'blijven hangen in boosheid' vind ik een nare uitspraak. Als je iets is aangedaan door je ouders heb je alle recht om je boos te voelen. Het is een persoonlijk proces om die boosheid (wat eigenlijk een uiting is van verdriet) te boven te komen. Als je dat 'blijven hangen' noemt, veroordeel je iemand voor wat hij voelt. Met andere woorden zeg je dat iemand zich er maar overheen moet zetten. Zo werkt dat dus niet.
En als een volwassen kind naar gedrag vertoont naar de ouders, is dat de consequentie van hun falen. Niet dat ik het gedrag goedkeur, maar het is een logisch gevolg. Als je een groeiende plant steeds vertrapt, hoef je niet te verwachten dat het een prachtige bloem wordt.
dinsdag 18 februari 2020 om 15:29
Je hoort alleen het verhaal van de kinderen.wittereiger schreef: ↑18-02-2020 15:25Misschien niet alle, maar veruit de meeste. Ik ken heel wat volwassen kinderen die slecht werden en worden behandeld door hun ouders, en allemaal blijven ze loyaal en lijden eronder.
dinsdag 18 februari 2020 om 15:36
Ouders zullen niet expres hun kinderen iets aandoen.wittereiger schreef: ↑18-02-2020 15:25
'blijven hangen in boosheid' vind ik een nare uitspraak. Als je iets is aangedaan door je ouders heb je alle recht om je boos te voelen. Het is een persoonlijk proces om die boosheid (wat eigenlijk een uiting is van verdriet) te boven te komen. Als je dat 'blijven hangen' noemt, veroordeel je iemand voor wat hij voelt. Met andere woorden zeg je dat iemand zich er maar overheen moet zetten. Zo werkt dat dus niet.
Geen enkele ouder denkt bij de geboorte van een kind: ja, dat ga ik eens lekker verpesten!
Het kan onvermogen zijn, tegenslagen in hun eigen persoonlijke leven, slecht voorbeeld van hun eigen ouders wat weer doorwerkt in de opvoeding met hun eigen kinderen enz. enz.
Als een volwassen kind daar oog voor kan hebben en de ouders tonen empathie naar hun kinderen voor wat hun gedrag moet hebben betekend, de onbedoelde uitwerking daarvan zeg maar, dan is er toch een wereld te winnen voor wel een goed contact!
