Psyche
alle pijlers
Wel of niet breken met moeder
maandag 17 februari 2020 om 13:47
Ik ben opzoek naar ervaringen van mensen die ook met hun moeder/vader/ouders gebroken hebben, wat is echt de druppel geweest om dit te doen? En hoe is het in de tijd daarna gegaan?
Hierbij in het kort mijn verhaal.
Ik woon al een aantal jaren al samen met mijn partner en we hebben een 2 jarige dochter.
De relatie met mijn moeder is altijd met ups en downs geweest, maar op dit moment is mijn emmer over gelopen.
Zolang ik altijd maar deed wat zei vroeg was er niks aan de hand, maar zodra ik er geen zin in had of geen tijd dan ontplofte ze, en kwamen gelijk de verwijten van maar ik doe altijd alles voor je e.d., vaak deed ik dan toch wat ze wilde, maar de volgende keer verzon ik een betere smoes zodat ze niet boos zou worden.
Laatste tijd zijn er een aantal dingen voorgevallen, maar nu heb ik besloten meer mijn eigen leven te leiden, ze heeft me de afgelopen weken geprobeerd gek te maken, bellen en constant verwijten maken, schreeuwen tegen mij als ik alleen met haar was, een vriendin van mij opbellen om haar kant van het verhaal te vertellen.
En als ik dan terug denk hoe mijn jeugd was dan was het altijd zo dat ik alleen positieve aandacht kreeg van mijn moeder zodra ik gewoon alles deed wat zei wilde.
Nu weet ik dat er dingen zijn gebeurt die gewoon echt te ver zijn gegaan.
Mijn vader werkt heel veel, kwam pas om 9 a 10 uur in de avond thuis, dus die wist van niks en nu weet hij ook alleen mijn moeders kant.
Hierbij in het kort mijn verhaal.
Ik woon al een aantal jaren al samen met mijn partner en we hebben een 2 jarige dochter.
De relatie met mijn moeder is altijd met ups en downs geweest, maar op dit moment is mijn emmer over gelopen.
Zolang ik altijd maar deed wat zei vroeg was er niks aan de hand, maar zodra ik er geen zin in had of geen tijd dan ontplofte ze, en kwamen gelijk de verwijten van maar ik doe altijd alles voor je e.d., vaak deed ik dan toch wat ze wilde, maar de volgende keer verzon ik een betere smoes zodat ze niet boos zou worden.
Laatste tijd zijn er een aantal dingen voorgevallen, maar nu heb ik besloten meer mijn eigen leven te leiden, ze heeft me de afgelopen weken geprobeerd gek te maken, bellen en constant verwijten maken, schreeuwen tegen mij als ik alleen met haar was, een vriendin van mij opbellen om haar kant van het verhaal te vertellen.
En als ik dan terug denk hoe mijn jeugd was dan was het altijd zo dat ik alleen positieve aandacht kreeg van mijn moeder zodra ik gewoon alles deed wat zei wilde.
Nu weet ik dat er dingen zijn gebeurt die gewoon echt te ver zijn gegaan.
Mijn vader werkt heel veel, kwam pas om 9 a 10 uur in de avond thuis, dus die wist van niks en nu weet hij ook alleen mijn moeders kant.
woensdag 19 februari 2020 om 11:44
Ik kan me voorstellen dat jij dat als ongelukkig uitdrukken ervaart.wittereiger schreef: ↑19-02-2020 11:28Ik denk dat je je hier misschien een beetje ongelukkig uitdrukt. Voordat ik bij mijn 'dikke doei klaar' aankwam ben ik er jaren en jaren diep doorheen gegaan. Ik denk dat dat voor de meeste kinderen van geldt.
Ik bedoelde het anders, maar als ik mijn woorden teruglees begrijp ik je.
Dank voor de aanvulling!
donderdag 20 februari 2020 om 09:41
MarvelousMrsMaisel: Wat een idiote levensvisie. Alsof iedereen voor jou van nut moet zijn en anders negeer je ze. Want dan is jouw leven iig lekker aangenaam. Asociale instelling.
Het spijt me dat mijn levensvisie jou niet bevalt. Maar dit is hoe het voor mij werkt, vindt je mij hierom egoïstisch. So be it. Ik zie het zo, iemand die ik als aanvulling in mijn leven ervaar maak ik tijd voor, ervaar ik iemand als niet nuttig in mijn leven, zal ik daar geen tot weinig tijd aan besteden. Ongeacht je titel. (broer, zus, neef, ouders, buurman, etc.) By the way. Ik verwacht trouwens ook dat mensen zo met mij omgaan. Ik beschouw mijn instelling trouwens niet als asociaal, maar juist als zeer sociaal. Oja en mijn leven is heel aangenaam.
Het spijt me dat mijn levensvisie jou niet bevalt. Maar dit is hoe het voor mij werkt, vindt je mij hierom egoïstisch. So be it. Ik zie het zo, iemand die ik als aanvulling in mijn leven ervaar maak ik tijd voor, ervaar ik iemand als niet nuttig in mijn leven, zal ik daar geen tot weinig tijd aan besteden. Ongeacht je titel. (broer, zus, neef, ouders, buurman, etc.) By the way. Ik verwacht trouwens ook dat mensen zo met mij omgaan. Ik beschouw mijn instelling trouwens niet als asociaal, maar juist als zeer sociaal. Oja en mijn leven is heel aangenaam.
maandag 24 februari 2020 om 19:24
Bedankt voor alle reacties. Ik moet zeggen dat het nu wel weer een beetje is gezakt nu ik haar alweer bijna 2 weken niet meer heb gehoord.
Wat betreft professioneel hulp zoeken, ik ben een paar weken geleden voor het eerst bij een psycholoog geweest, en dit heeft mijn ogen al aardig doen openen. De psycholoog gaf ook aan dat ik zelf mijn grenzen moet aangeven.
Wat betreft professioneel hulp zoeken, ik ben een paar weken geleden voor het eerst bij een psycholoog geweest, en dit heeft mijn ogen al aardig doen openen. De psycholoog gaf ook aan dat ik zelf mijn grenzen moet aangeven.
vrijdag 28 februari 2020 om 00:19
Als je nog twijfelt over breken kun je het contact ook pauzeren of laten doodbloeden. Dat je uit jezelf (tijdelijk) geen contact opneemt en kijken wat je moeder ermee doet.
Ik heb geen contact met mijn vader meer sinds mijn ouders gescheiden zijn. In mijn jeugd was hij goed voor me. Daarom begrijp ik hem ook niet. Maar de laatste jaren van hun huwelijk veranderde hij in een ongeduldige, botte en ongeïnteresseerde man. Om de kleinste dingen schold en vloekte hij. De sfeer was om te snijden.
Hij had mijn moeder 2 jaar bedrogen met een ander. Tegen de buitenwereld doen alsof hij niemand had, maar zijn vriendin trok 2 dagen na de scheiding al bij hem in. We dachten eerst nog dat hij wel van die roze wolk zou vallen. Het eerste half jaar kwam ik er soms nog, om de band goed te houden. Maar hij had nauwelijks tijd voor me. Vader-dochter momenten waren er niet en dat had ik juist zo nodig. Altijd was "zij" erbij. Ik stopte na dat half jaar met mijn bezoekjes, want het leverde me niks op. Alsof ik aan een dood paard trok. Na dat half jaar trouwden ze. Op aanraden van mijn moeder ben ik wel gegaan. Maar had het net zo goed niet kunnen doen, ik voelde er niks bij. Dat was mijn laatste bezoek aan hem. Hij deed niks om het contact te herstellen. Hij heeft ook nog geld van mij achtergehouden. Dat was de druppel dat ik dacht: die man waar ik 21 jaar mee in een huis heb gewoond blijkt niet te vertrouwen.
Ik heb geen contact met mijn vader meer sinds mijn ouders gescheiden zijn. In mijn jeugd was hij goed voor me. Daarom begrijp ik hem ook niet. Maar de laatste jaren van hun huwelijk veranderde hij in een ongeduldige, botte en ongeïnteresseerde man. Om de kleinste dingen schold en vloekte hij. De sfeer was om te snijden.
Hij had mijn moeder 2 jaar bedrogen met een ander. Tegen de buitenwereld doen alsof hij niemand had, maar zijn vriendin trok 2 dagen na de scheiding al bij hem in. We dachten eerst nog dat hij wel van die roze wolk zou vallen. Het eerste half jaar kwam ik er soms nog, om de band goed te houden. Maar hij had nauwelijks tijd voor me. Vader-dochter momenten waren er niet en dat had ik juist zo nodig. Altijd was "zij" erbij. Ik stopte na dat half jaar met mijn bezoekjes, want het leverde me niks op. Alsof ik aan een dood paard trok. Na dat half jaar trouwden ze. Op aanraden van mijn moeder ben ik wel gegaan. Maar had het net zo goed niet kunnen doen, ik voelde er niks bij. Dat was mijn laatste bezoek aan hem. Hij deed niks om het contact te herstellen. Hij heeft ook nog geld van mij achtergehouden. Dat was de druppel dat ik dacht: die man waar ik 21 jaar mee in een huis heb gewoond blijkt niet te vertrouwen.
