Psyche
alle pijlers
Wel of niet breken met moeder
maandag 17 februari 2020 om 13:47
Ik ben opzoek naar ervaringen van mensen die ook met hun moeder/vader/ouders gebroken hebben, wat is echt de druppel geweest om dit te doen? En hoe is het in de tijd daarna gegaan?
Hierbij in het kort mijn verhaal.
Ik woon al een aantal jaren al samen met mijn partner en we hebben een 2 jarige dochter.
De relatie met mijn moeder is altijd met ups en downs geweest, maar op dit moment is mijn emmer over gelopen.
Zolang ik altijd maar deed wat zei vroeg was er niks aan de hand, maar zodra ik er geen zin in had of geen tijd dan ontplofte ze, en kwamen gelijk de verwijten van maar ik doe altijd alles voor je e.d., vaak deed ik dan toch wat ze wilde, maar de volgende keer verzon ik een betere smoes zodat ze niet boos zou worden.
Laatste tijd zijn er een aantal dingen voorgevallen, maar nu heb ik besloten meer mijn eigen leven te leiden, ze heeft me de afgelopen weken geprobeerd gek te maken, bellen en constant verwijten maken, schreeuwen tegen mij als ik alleen met haar was, een vriendin van mij opbellen om haar kant van het verhaal te vertellen.
En als ik dan terug denk hoe mijn jeugd was dan was het altijd zo dat ik alleen positieve aandacht kreeg van mijn moeder zodra ik gewoon alles deed wat zei wilde.
Nu weet ik dat er dingen zijn gebeurt die gewoon echt te ver zijn gegaan.
Mijn vader werkt heel veel, kwam pas om 9 a 10 uur in de avond thuis, dus die wist van niks en nu weet hij ook alleen mijn moeders kant.
Hierbij in het kort mijn verhaal.
Ik woon al een aantal jaren al samen met mijn partner en we hebben een 2 jarige dochter.
De relatie met mijn moeder is altijd met ups en downs geweest, maar op dit moment is mijn emmer over gelopen.
Zolang ik altijd maar deed wat zei vroeg was er niks aan de hand, maar zodra ik er geen zin in had of geen tijd dan ontplofte ze, en kwamen gelijk de verwijten van maar ik doe altijd alles voor je e.d., vaak deed ik dan toch wat ze wilde, maar de volgende keer verzon ik een betere smoes zodat ze niet boos zou worden.
Laatste tijd zijn er een aantal dingen voorgevallen, maar nu heb ik besloten meer mijn eigen leven te leiden, ze heeft me de afgelopen weken geprobeerd gek te maken, bellen en constant verwijten maken, schreeuwen tegen mij als ik alleen met haar was, een vriendin van mij opbellen om haar kant van het verhaal te vertellen.
En als ik dan terug denk hoe mijn jeugd was dan was het altijd zo dat ik alleen positieve aandacht kreeg van mijn moeder zodra ik gewoon alles deed wat zei wilde.
Nu weet ik dat er dingen zijn gebeurt die gewoon echt te ver zijn gegaan.
Mijn vader werkt heel veel, kwam pas om 9 a 10 uur in de avond thuis, dus die wist van niks en nu weet hij ook alleen mijn moeders kant.
dinsdag 18 februari 2020 om 16:49
hannaa45 schreef: ↑18-02-2020 16:01Als een volwassen kind vervelende gevolgen ondervindt van het slechte ouderschap, dan kan het kind daar professionele hulp voor inschakelen. Misschien heel vervelend om te moeten doen, wel heel verstandig.
Ik word een beetje boos van jouw gemakzuchtige manier van redeneren: het kind wordt heilig verklaard en zonder zonde en de ouder is in jouw verhaal het ultieme kwaad.
Verzoening, verwerking en uiteindelijk begrip voor beide kanten van het verhaal lijkt onmogelijk: gestraft zullen die ouders worden tot in de eeuwigheid.
Het leidt uiteindelijk alleen maar tot verliezers.
Je kunt zeker als volwassen kind hulp zoeken en dat is vaak ook een goed idee als je een traumatische jeugd had. Maar je kunt daarmee alleen jezelf veranderen/helpen. Je kunt d.m.v. therapie niet ineens de persoonlijkheden, visies en overtuigingen van je ouders veranderen. Bijvoorbeeld: als een moeder het normaal vindt om een kind te slaan, kun je als kind nog zoveel in therapie, maar daarmee verander je niet de visie van de moeder over of het normaal is om een kind te slaan. Je kunt hooguit uitleggen hoe jij er tegen aan kijkt en je eigen grenzen aangeven.
Jouw posts klinken eerder alsof jij vindt dat als een kind een traumatische jeugd heeft gehad dat deze het dan maar zelf moet oplossen en niet te hard moet zijn voor z'n ouders want die deden het vast niet opzettelijk. Maar dan mis je m.i. de kans dat de ouders eens naar zichzelf kijken of zij ook niet wat kunnen verbeteren. Waarom zou therapie alleen voor het kind zijn, lijkt me ook nuttig voor zo'n ouder.
dinsdag 18 februari 2020 om 16:57
Ik kan me ook vinden in de berichten van Hannaa en witte reiger.
Natuurlijk is er bij deze problemen veel fout gegaan in de opvoeding van de dochter en heeft moeder meestal ernstige steken laten vallen. Dit heeft de volwassen dochter echter ook vaak weer gevormd tot wie zij is en Zij kan daardoor ook niet meer volwassen en adequaat reageren op haar moeder.
Daarom is het zo goed om professionele hulp te zoeken en zo proberen los te komen uit de vicieuze cirkel. Is het dan Ineens de schuld van de dochter? Nee natuurlijk niet!
Echter Als de dochter volwassen is, moet ze als volwassene leren omgaan met deze problematiek. Vaak heeft het grote gevolgen voor haar hele leven en ook in de omgang met andere mensen uit haar naaste omgeving.
Ik kan het boek van Karel McBride aanbevelen. “Will I be ever good enough?”
Ik zie nu dat het boek zelfs is vertaald in het Nederlands en heet: “Zal ik ooit goed genoeg zijn?”
In 3 delen wijst McBride de weg: in deel 1 (herkennen van het probleem) toont ze je wat het probleem is en hoe je het kan herkennen. In deel 2 leer je hoe je door je moeder beïnvloed bent. En in deel 3 leer je loskomen van je ‘nalatenschap’.
Het leest als een stappenplan bij rouw, er zijn verschillende fases en elke fase moet je door. Vooral de tweede fase in deel 3 (het verwerken van de gevoelens/rouw) is heel belangrijk.
Door middel van duidelijke theorieën, stappenplannen en veel praktijkvoorbeelden van cliënten krijg je een volledig beeld van wat een narcistische moeder voor gevolgen heeft voor de dochter.
Er staan veel voorbeelden in en van dochters die vaak heel herkenbaar zijn.
Het gevoel dat je er niet alleen in staat, geeft ook steun.
Hardop zeggen dat jouw moeder geen goede moeder was, is en blijft een groot taboe.
Calimero de gevolgen van haar opvoeding hebben grote invloed op jouw leven en waarschijnlijk straks ook in het contact met jouw dochter. Het probleem is namelijk dat dit zich heel vaak herhaalt. Google maar eens op “roulerende rekening”
Verdiep je er maar eens in en het is een lange weg en of de relatie met je moeder er beter op wordt, is nog maar de grote vraag! Meestal gebeurt dan niet maar de relatie met jezelf en jouw naasten zal er stukken op vooruit gaan.
Het contact nu zonder kennis van het probleem verbreken, leidt uiteindelijk tot alleen maar verliezers!
Natuurlijk is er bij deze problemen veel fout gegaan in de opvoeding van de dochter en heeft moeder meestal ernstige steken laten vallen. Dit heeft de volwassen dochter echter ook vaak weer gevormd tot wie zij is en Zij kan daardoor ook niet meer volwassen en adequaat reageren op haar moeder.
Daarom is het zo goed om professionele hulp te zoeken en zo proberen los te komen uit de vicieuze cirkel. Is het dan Ineens de schuld van de dochter? Nee natuurlijk niet!
Echter Als de dochter volwassen is, moet ze als volwassene leren omgaan met deze problematiek. Vaak heeft het grote gevolgen voor haar hele leven en ook in de omgang met andere mensen uit haar naaste omgeving.
Ik kan het boek van Karel McBride aanbevelen. “Will I be ever good enough?”
Ik zie nu dat het boek zelfs is vertaald in het Nederlands en heet: “Zal ik ooit goed genoeg zijn?”
In 3 delen wijst McBride de weg: in deel 1 (herkennen van het probleem) toont ze je wat het probleem is en hoe je het kan herkennen. In deel 2 leer je hoe je door je moeder beïnvloed bent. En in deel 3 leer je loskomen van je ‘nalatenschap’.
Het leest als een stappenplan bij rouw, er zijn verschillende fases en elke fase moet je door. Vooral de tweede fase in deel 3 (het verwerken van de gevoelens/rouw) is heel belangrijk.
Door middel van duidelijke theorieën, stappenplannen en veel praktijkvoorbeelden van cliënten krijg je een volledig beeld van wat een narcistische moeder voor gevolgen heeft voor de dochter.
Er staan veel voorbeelden in en van dochters die vaak heel herkenbaar zijn.
Het gevoel dat je er niet alleen in staat, geeft ook steun.
Hardop zeggen dat jouw moeder geen goede moeder was, is en blijft een groot taboe.
Calimero de gevolgen van haar opvoeding hebben grote invloed op jouw leven en waarschijnlijk straks ook in het contact met jouw dochter. Het probleem is namelijk dat dit zich heel vaak herhaalt. Google maar eens op “roulerende rekening”
Verdiep je er maar eens in en het is een lange weg en of de relatie met je moeder er beter op wordt, is nog maar de grote vraag! Meestal gebeurt dan niet maar de relatie met jezelf en jouw naasten zal er stukken op vooruit gaan.
Het contact nu zonder kennis van het probleem verbreken, leidt uiteindelijk tot alleen maar verliezers!
dinsdag 18 februari 2020 om 16:57
Is ook zo.chocolol schreef: ↑18-02-2020 16:49
Jouw posts klinken eerder alsof jij vindt dat als een kind een traumatische jeugd heeft gehad dat deze het dan maar zelf moet oplossen en niet te hard moet zijn voor z'n ouders want die deden het vast niet opzettelijk. Maar dan mis je m.i. de kans dat de ouders eens naar zichzelf kijken of zij ook niet wat kunnen verbeteren. Waarom zou therapie alleen voor het kind zijn, lijkt me ook nuttig voor zo'n ouder.
dinsdag 18 februari 2020 om 17:02
dinsdag 18 februari 2020 om 17:19
Echt niet! Dit omschrijft heel goed de problematiek.
Wat echter niet wegneemt dat de dochter ook een eigen verantwoordelijkheid heeft als ze inmiddels zelf volwassen is.
Blijven hangen in de slachtofferrol is hetzelfde gedrag als van je moeder. De roulerende rekening!
dinsdag 18 februari 2020 om 17:20
Die zijn er nu eenmaal en Zulke moeders hebben grote gevolgen voor de ontwikkeling van de dochter!
Wil je een mooi voorbeeld zien?
Kijk eens naar married uit first sight en dan naar Chantal!
Moet je eens kijken hoe die vrouw omging met haar 18-jarige dochter!
bloemnon wijzigde dit bericht op 18-02-2020 17:24
26.48% gewijzigd
dinsdag 18 februari 2020 om 17:23
dinsdag 18 februari 2020 om 17:26
dinsdag 18 februari 2020 om 17:27
Bloemnon schreef: ↑18-02-2020 17:19Echt niet! Dit omschrijft heel goed de problematiek.
Wat echter niet wegneemt dat de dochter ook een eigen verantwoordelijkheid heeft als ze inmiddels zelf volwassen is.
Blijven hangen in de slachtofferrol is hetzelfde gedrag als van je moeder. De roulerende rekening!
En als je dan besluit dat je beter het contact kan verbreken omdat je inziet dat dit nooit een gezonde relatie zal zijn, wordt je door sommigen verketterd omdat je 'alles op je ouders afschuift' of 'het blijft toch je moeder' en wordt je in de nek aangekeken omdat je geen contact onderhoudt. Besluiten het contact te verminderen/verbreken kan ook een verantwoordelijke keuze zijn.
dinsdag 18 februari 2020 om 17:34
Je kunt er ook voor kiezen het contact te verminderen in plaats van te verbreken.chocolol schreef: ↑18-02-2020 17:27En als je dan besluit dat je beter het contact kan verbreken omdat je inziet dat dit nooit een gezonde relatie zal zijn, wordt je door sommigen verketterd omdat je 'alles op je ouders afschuift' of 'het blijft toch je moeder' en wordt je in de nek aangekeken omdat je geen contact onderhoudt. Besluiten het contact te verminderen/verbreken kan ook een verantwoordelijke keuze zijn.
Voelt minder traumatisch, je hoeft niets uit te leggen aan de buitenwereld en wie weet, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, ontstaat er in de loop van de tijd toch wel weer een soort van echt contact.
dinsdag 18 februari 2020 om 17:35
dinsdag 18 februari 2020 om 17:37
dinsdag 18 februari 2020 om 17:39
O, zeker wel. De buitenwereld denkt er echt wel het zijne van, merkte ik op de crematie van mijn moeder. Nou ja, het hare: mannen interesseert het geen biethannaa45 schreef: ↑18-02-2020 17:34Je kunt er ook voor kiezen het contact te verminderen in plaats van te verbreken.
Voelt minder traumatisch, je hoeft niets uit te leggen aan de buitenwereld en wie weet, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, ontstaat er in de loop van de tijd toch wel weer een soort van echt contact.
dinsdag 18 februari 2020 om 17:42
Ik zou zeggen: lees er eens iets over!
https://www.parool.nl/nieuws/therapeute ... ~bac86540/
Dit heeft wellicht een wat genuanceerder beeld.
En onderstaand een moeder die haar zoon nooit ziet. Een topic door de moeder gestart en waarin ze precies beschrijft wat er allemaal fout is gegaan en welke consequenties het heeft gehad.
kinderen/ik-zie-mijn-zoon-bijna-nooit/l ... ges/447072
Overigens heb ik respect voor deze moeder die zo kritisch naar zichzelf is.
bloemnon wijzigde dit bericht op 18-02-2020 17:58
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
58.01% gewijzigd
dinsdag 18 februari 2020 om 18:32
En dat doet de kinderen die er echt slachtoffer van worden zwaar tekort.
Want ja het bestaat.
Het heeft een naam. Het is emotionele/affectieve kindermishandeling.
Kinderen leren in zo'n situatie géén grenzen, geen gezonde autonomie. Nee zeggen wordt niet geaccepteerd.
En eenmaal als volwassene proberen met deze ouder(s) te communiceren is vaak onmogelijk. Het is their parents way or the highway.
Wat ik ook eerder las in dit topic is dat het heel geniepig kan gaan. Aardig doen waar anderen bij zijn maar 1 op 1 onverwacht heel gemeen of agressief kunnen zijn.
Ouders met een dergelijke pathologie kunnen dus kennelijk wel zich inhouden waar anderen bij zijn en dat heeft iets heel berekenends.
dinsdag 18 februari 2020 om 19:38
Je wint er geen sympthie of waardering mee als je laat zien hoe je echt bent, nee.hanke321 schreef: ↑18-02-2020 18:32
Wat ik ook eerder las in dit topic is dat het heel geniepig kan gaan. Aardig doen waar anderen bij zijn maar 1 op 1 onverwacht heel gemeen of agressief kunnen zijn.
Ouders met een dergelijke pathologie kunnen dus kennelijk wel zich inhouden waar anderen bij zijn en dat heeft iets heel berekenends.
En zodra je kind om een of andere reden geen waardering meer toont, is die de.pineut.
dinsdag 18 februari 2020 om 20:20
Dit dus. Ik ben opgegroeid met een ratmoeder en heb jarenlang getwijfeld om het contact te verbreken, want de druk van de buitenwereld "het is en blijft toch je moeder en ze komt toch over als een lief mens".hanke321 schreef: ↑18-02-2020 18:32En dat doet de kinderen die er echt slachtoffer van worden zwaar tekort.
Want ja het bestaat.
Het heeft een naam. Het is emotionele/affectieve kindermishandeling.
Kinderen leren in zo'n situatie géén grenzen, geen gezonde autonomie. Nee zeggen wordt niet geaccepteerd.
En eenmaal als volwassene proberen met deze ouder(s) te communiceren is vaak onmogelijk. Het is their parents way or the highway.
Wat ik ook eerder las in dit topic is dat het heel geniepig kan gaan. Aardig doen waar anderen bij zijn maar 1 op 1 onverwacht heel gemeen of agressief kunnen zijn.
Ouders met een dergelijke pathologie kunnen dus kennelijk wel zich inhouden waar anderen bij zijn en dat heeft iets heel berekenends.
De genadeklap was dat wij als kinderen onafhankelijk van elkaar van onze eigen therapeut (zelfs 1 in het buitenland) te horen kregen dat psychische mishandeling nog erger is dat lichamelijke want veel stiekemer en haast niet te traceren. Hierdoor ben ik me gaan verdiepen in de ratmoeder en die (h)erkenning heeft ons enorm geholpen.
En de breuk zelf? Mij heeft het alleen maar een groot gevoel van opluchting en bevrijding gegeven.
Never judge someone without knowing the whole story. You may think you understand, but you don't.
woensdag 19 februari 2020 om 08:35
Ik vind dat je het zelf erg eendimensionaal benadert namelijk alleen vanuit de positie van de moeder.
Ik probeer het juist vanuit beide “partijen” te benaderen en te benadrukken dat ook de volwassen dochter haar aandeel heeft. De volwassen dochter is Immers geen kind meer en daarmee verantwoordelijk voor haar eigen welbevinden.
Of de bewustwording en gedragsverandering van de volwassen dochter zal leiden tot een verbetering van de relatie tussen moeder en dochter is nog maar de vraag als dat alleen vanuit de volwassen dochter komt.
Kinderen zijn meestal erg loyaal naar hun ouders en als ze ertoe overgaan om contact te verbreken, is er meestal heel wat aan de hand.
Er zijn nu eenmaal moeders die door hun eigen problemen niet goed in staat zijn om hun kinderen een zorgeloze jeugd te geven met alle gevolgen van dien voor hun kinderen. ik denk dat je aan dat laatste een beetje voorbij gaat. Niet alle moeders zijn heiligen!
woensdag 19 februari 2020 om 11:28
Ik denk dat je je hier misschien een beetje ongelukkig uitdrukt. Voordat ik bij mijn 'dikke doei klaar' aankwam ben ik er jaren en jaren diep doorheen gegaan. Ik denk dat dat voor de meeste kinderen van geldt.Fürelise schreef: ↑19-02-2020 09:43@ Calimero88
Heb je dit topic ook gevonden?
relaties/rouwen-om-je-levende-ouders/li ... ges/447055
Ik lees in de discussie uiteenlopende meningen & belevingen waar ik allemaal doorheen ben gegaan.
Momenteel zit ik in een fase waarin ik een plek moet geven aan goede herinneringen. In andere periodes was ik vergeten dat die er ook waren, bijvoorbeeld toen ik bezig was met het recht op boos worden op mijn moeder, en het recht op grenzen. Toen zat ik helemaal vol met dat proces, en moest ik er niet aan denken ooit nog een warm of fijn gevoel te hebben als ik aan mijn moeder dacht. En dat hoorde zo.
De eerste paar keer dat er goede herinneringen omhoog kwamen vond ik dat heel ingewikkeld. Want ik moest toch afstand houden, grenzen ontwikkelen, mezelf beschermen tegen haar toxic invloed? Warme gevoelens waren toen gevaarlijk. Dan kon ze me weer kwetsen. Tot ik begreep wat het was, waarom ik deze fase ook nodig heb voor mijn eigen gezondheid en hoe ik ermee om moet gaan.
Ik besef dat ik dieper door dit proces heen ga als de mensen die denken: dikke doei, klaar! en dat is deels een keuze, deels 'overkomt' dat je als je dit proces aangaat. Sommige vrouwen zullen voldoende hebben aan zelfhulp boeken over ratmoeders, anderen hebben specialistische hulp nodig.
Ik denk dat het goed is om iedereens' beleving en visie te lezen, maar het is geen garantie voor hoe het bij jou gaat lopen. De belangrijkste vraag die je jezelf elke dag opnieuw moet stellen is: wat heb IK nodig?
