Weten wat goed voor je is maar het niet doen

Even van me af schrijven.

Pittige tijd achter de rug, met scheiding, nieuwe woonruimte zoeken, oude woning verkopen met heel veel zooi opruimen en weggooien. Begin langzamerhand te landen in mijn nieuwe leven met kinderen. Blij met huisje en de rust, geen ´gedoe´ meer en discussies en op tenen lopen, alles zelf beslissen. Samen met ex scheidingsbesluit genomen begin van het jaar, nu alleen de laatste formele financiele afwikkelingen en dan is het klaar. Co-ouderschap, maar ik heb ze 4/5 dagen per week en ex 2/3. Gaat goed met de kinderen. We wonen in een deel van mijn nieuwe huis (1 slaapkamer die we met zijn drietjes delen, een woonkamer, hal en keuken zijn klaar en gezellig, rest moet nog), maar dat gaat prima. Ik heb achterstallige financiele en administratieve puinhoop opgeruimd, overzicht in mijn financien en ik ga het allemaal gewoon redden. Heb lieve en ondersteunende vrienden en familie. Heb weer leuke dingen gepland voor mijzelf en de kinderen.

Al die tijd heb ik doorgewerkt, maar wel minder efficient dan anders, en minder uren. Ik heb gelukkig een werkgever die heel begripvol was en vindt dat ook als ik niet op volle kracht werk ik goed en hard werk. Ik heb regelmatig terugkerende depressieve klachten gehad in mijn leven, maar ben deze hele periode al psychisch stabiel (met medicijnen), eigenlijk gaat het beter met me dan ooit zonder de stress van mijn huwelijk.

Oftewel- ik weet dat het hartstikke goed gaat. Maar nu, alles is bijna rond, en ik vind van mezelf dat ik weer op volle kracht moet werken. Dingen die zijn blijven liggen oppakken. Dat ik nu echt geen excuus meer heb om niet op volle kracht te werken. Maar ik ben zo moe en ik heb zo´n moeite om dingen weer op te pakken. Gisteren van de 8 urige werkdag max 3 uur gewerkt, rest geklooid (thuiswerk). Nu paar dagen zonder kinderen en ik heb een to do lijstje van hier tot gunder, maar ik ben zo moe en ik ben zo aan het vermijden. Deze week twee dagen ziek gemeld met een smoes. Vermijdingsgedrag is mijn grote valkuil. Alles wat ik ´moet doen´ en dan vooral alle dingen waar schaamte op zit omdat ik laat ben/ niks van me heb laten horen- ik moet het weer oppakken en fixen en doorgaan, maar ik steek mijn kop in het zand. Netflixen tot diep in de nacht terwijl goed slapen belangrijk is om herhaling depressies te voorkomen. Slecht voor mezelf zorgen qua eten koken, douchen. En ik wil gewoon de handdoek in de ring gooien. Ziek melden, verdwijnen, even niks hoeven, rust rust rust. Maar dat helpt niet, zolang ik vermijd wegens schaamte en schuldgevoel en moeheid, heb ik geen rust, en vertoon ik ongezond gedrag. Maak me zorgen om ex die nog geen stabiele woonruimte heeft voor de kinderen, of dat allemaal goed gaat komen. En ik weet dat ik mezelf bij de kladden moet pakken en gewoon rustig doorgaan en stukje bij beetje dingen afstrepen, overzicht, prioriteiten, mensen bellen die ik niet meer durf te bellen. En ik weet ook dat het dan al weer snel beter voelt- ben ik eenmaal in beweging is de volgende stap ook altijd makkelijker. MAAR IK WIL NIET EN IK BEN MOE. En ik weet dat ik wat liever voor mezelf mag zijn omdat ik deze levenscrisis goed doorstaan heb en alles op de rit. Maar ik weet ook dat ik mezelf niet mag toestaan weg te zakken, te verdwijnen, want dat is wat ik wil. Om depressie te voorkomen, en om mijn baan te behouden die nu als alleenstaande ouder nog belangrijker is. Dus die balans tussen lief zijn en streng zijn.

Ach, ik weet het echt wel allemaal maar ik wil gewoon even van me afschrijven. Ik vind het even zwaar en heb een knuffel nodig.

Moeilijk om niet in paniek te raken van het gevoel niets meer uit handen te krijgen- en dat dat noooooit meer gaat lukken, niet voor het te laat is en alles naar de klote gaat. Doemdenken, zeg maar. Drukt op mijn pijnpunt-gevoel van ´ik ben niet betrouwbaar´.

Heb net afspraak met mijn SPV er gemaakt voor volgende week, heel fijn. Even hulp van iemand om met wat afstand naar de situatie te kijken, ze is goed in het mij helpen om met mildheid naar mezelf te kijken.

De afgelopen (heel wat) jaren heeft de adrenaline non-stop door mijn lijf gegierd. Onhoudbaar. Dat heeft me uitgeput. En mijn talent is ´actiegerichtheid´ maar die helpt me nu helemaal niet.

Laatje schreef: ↑

18-10-2021 14:48

Precies, dat is wat er gebeurt in je lijf in een lange periode vol stress, het sloopt je. Opladen lukt niet meer zo goed. Dat is ontzettend irritant. Maar het is al goed om te weten wat er aan de hand is. Je kunt echt weer opbouwen, je bent niet onbetrouwbaar, je bent alleen nu niet zoals je was.
Probeer die yoga nidra eens, je hoeft niet in een sportoutfit allerlei ingewikkelde houdingen aan te nemen Je hoeft maar drie dingen te doen:
Gaan liggen op bed, aanzetten op youtube en luisteren. Meer niet. Het helpt een beetje. Echt.

Dankjewel, ik ga het opzoeken!

Ladida1981 schreef: ↑

18-10-2021 17:02

Ik herken het in iets mindere mate wel. Je hebt zoveel meegemaakt, je bent gewoon even 'op'. Helemaal niet erg, maar geef het wel aandacht. Niet te hard voor jezelf zijn.

Maak een prioriteiten lijstje.
Jouw (fysieke en mentale) gezondheid en dat van de kinderen is het belangrijkste. Werk nog niet op volle kracht is helemaal niet erg. Huishouden ergens onderaan het lijstje.

Als je ook vindt dat je gezondheid belangrijk is, zorg dat je elke dag buiten komt (wandelen/fietsen/wat dan ook) en dat je redelijk gezond eet. Wat snoepen is niet erg, maar zorg dat je ook groenten binnen krijgt. Als je oplaad van wandelen met vriendinnen, vertel die vriendinnen dat en over hoe je je voelt.

Even alleen het hoognodige doen is helemaal niet erg, maar van slecht slapen, eten en niet bewegen ga je je niet beter voelen weet ik uit ervaring.

Dankjewel. Heb op dit moment mijn liefste vriendin te logeren met haar zoontje. En dat is heel fijn. Maar ook confronterend, drukt op mijn ’slechte moeder’ gevoel. Mijn oudste is veeeel aan het gamen, teveel. En ik heb de laatste tijd geen energie gehad om dat te begrenzen, want dat levert strijd op en dus kracht en die had ik niet. Dus schuldgevoel, kost veel energie.

Ik overweeg me ziek te melden.
Maar weet niet of dit slim is. Of het vermijdingsgedrag is of dat het nodig is. Heb volgende week afspraak staan bij mijn SPVer (ben bipolair), maar ik overweeg om vanmiddag mijn leidinggevende te bellen om me ziek te melden.

Laatje schreef: ↑

19-10-2021 14:03

Zou je ook contact op kunnen nemen (in overleg met je leidinggevende) met de bedrijfsarts? Misschien kun je voorlopig halve dagen werken? Een halve dag werken biedt structuur en een halve dag om rust te nemen en bij te tanken. Dat lijkt me voorlopig al heel wat als ik het zo lees.

Ja, heb gisteren gebeld met leidinggevende en dit is inderdaad het plan. Voelt als een grote opluchting. Vandaag met leidinggevende afgesproken om een plan te maken wat ik de komende tijd in die halve dagen ga doen. En volgende week naar dokter (gaat hier via de huisarts, niet bedrijfsarts). Dank voor het meedenken Laatje.

Rustig weekeinde gehad. Kinderen bij hun vader en ik heb het weekeinde doorgebracht met boek op de bank. Voelde me best goed. Vandaag weer werkdag. En ik zak meteen weer in. Vermijden. Vivaforummen. Googelen op depressieverhalen. Bang voor vergadering morgen omdat ik niet gedaan heb wat ik moet doen en ik me er niet toe kan zetten. Heb al dagen niet gedoucht of schone kleren aangedaan. Woensdag gesprek met SPV over ziekmelding 50%. Het voelde zo als een opluchting om me ziek te melden voor 50%, maar dan ´moet´ ik die 50% wel doen. En al het andere dat er is in het leven. Ben gewoon zo bang dat het zo lang gaat duren voor het weer beter is, voor ik weer ´gewoon´ functioneer. En bang voor alles wat me niet lukt en vooral de gevolgen daarvan.