Psyche
alle pijlers
Woedeaanval, hoe te stoppen?
woensdag 16 oktober 2024 om 16:16
Hi, ik heb een nieuw account aangemaakt omdat ik bang ben herkent te worden. Ik zit met een probleem. Voor de zoveelste keer heb ik last van een woedeaanval. Ik word het meest getriggerd door mijn kinderen. Ze zitten allebei op het spectrum (ik hou het expres wat vaag). Ik kamp zelf met depressie en kan momenteel niet veel hebben. Zojuist ben ik weer ontploft bij en door hun. Ik voel het aankomen, maar kan mijn uitbarsting niet stoppen: het is alsof er lang opgekropte frustratie er in één keer uit moet en dan ook komt. Voor de duidelijkheid: dit is alleen verbaal. Ik ga dan schreeuwen en slaan met de deur of er vliegt een afstandsbediening door de kamer. Ik wil dit niet. Ik heb al hulp (poh) en ben meerdere keren voor mijn depressie in therapie geweest. Ik ben normaal gesproken de rust zelve en heb zelden een kort lontje. Totdat de bom dus barst.
Ik hoop niet dat ik erg afgefikt ga worden door mensen die vinden dat ik mijn kinderen te kort doe of mishandel. Ik hou zielsveel van ze en weet dat ik absoluut geen slechte moeder ben. Dat beaamt de poh ook steeds. Mijn man kan niet altijd helpen, hij is vaak uit huis ivm werk en ook hij weet niet hoe ik het beter kan doen.
Iemand de gouden tip om de kalmte te bewaren?
Ik hoop niet dat ik erg afgefikt ga worden door mensen die vinden dat ik mijn kinderen te kort doe of mishandel. Ik hou zielsveel van ze en weet dat ik absoluut geen slechte moeder ben. Dat beaamt de poh ook steeds. Mijn man kan niet altijd helpen, hij is vaak uit huis ivm werk en ook hij weet niet hoe ik het beter kan doen.
Iemand de gouden tip om de kalmte te bewaren?
donderdag 17 oktober 2024 om 00:08
Ja. Als kind moet je een basisveiligheid kunnen voelen om je goed te ontwikkelen. Als een ouder waar je afhankelijk van bent, zijn zelfbeheersing verliest raak je je vertrouwen kwijt en bovendien voel je verantwoordelijk voor je ouder . Kinderen voelen zich altijd verantwoordelijk voor hun ouders . Hoe jong ze ook zijn .SweetFirefly schreef: ↑16-10-2024 23:20Praat eens met kinderen die jarenlang op eieren liepen om de rust in huis te bewaren. Die zich helaas verantwoordelijk voelden voor het gedrag van de ouders. Waar het ene moment tegen geschreeuwd wordt en het volgende moment aangehaald worden; mama was eventjes boos maar dat is nu weer voorbij. Die rollercoaster van emoties; dat is verschrikkelijk en vormend.
donderdag 17 oktober 2024 om 00:09
TO heeft er ook helemaal niks aan als haar gedrag wordt gebagatelliseerd en haar kinderen al helemaal niet .
donderdag 17 oktober 2024 om 00:12
Kom op zeg! Ik kan niet geloven dat je dit schrijft. Moeder krijgt drie keer een woede-uitbarsting , gooit met dingen zelfs en daarna is het maanden rustig. Denk je dat die kinderen die woedeuitbarsting dan vergeten? Geloof dat maar niet. Die houden er altijd rekening mee dat dit kan gebeuren. Die onvoorspelbaarheid dat veroorzaakt de angst.
donderdag 17 oktober 2024 om 03:02
Hoi, ik heb de andere reakties niet gelezen maar ik denk waar de focus op moet gaan liggen is de opbouw.
Je vertelde dat lang opgekropte frustratie er uitkomt, de bom barst als het ware.
Herken je bewust wanneer iets je triggert?
Als je het herkent, stop je het dan weg? Zo van, dit gevoel is niet welkom dus druk ik het naar de achtergrond.
De opbouw gebeurt in allemaal kleine stukjes die niet geuit worden en die uiteindelijk voor een grote giga druk gaan zorgen.
Uiten van een klein stukje, een kleine trigger kan op vele manieren. Het is van belang de jouwe te vinden.
Het kan zijn dat je met een kleine trigger van 1 van je kinderen je adem inhoudt. Of je spreekt even niet meer. Of je gaat zweten.
Houd je van zingen? Barst los op je favoriete nummers en waarbij je stem door het huis schalt als er niemand verder thuis is.
Zit je erg vast in je lijf? Ga trampoline springen als je er 1 in je tuin hebt staan van de kinderen, of ga touwtje springen of dansen op je favoriete nummers.
Ben je meer een schrijf persoon, schrijf alles op. Alle gevoelens en emoties die weer getriggerd werden door een situatie van 1 of beide van je kinderen.
Ben je meer iemand die er even op uit moet, ga voor een wandeling zodra het kan. Zoek wat natuur op, natuur heeft vaak een kalmerende werking en kan spanning oplossen.
Ben je kreatief, zoek het in die hoek. Pak allerlei kleuren en gooi wat op het canvas, papier, wat het ook is.
Of misschien zijn ademhalingsoefeningen het ding voor jou. Juist dat helpt als je merkt dat je regelmatig je ademhaling inhoudt of als je ademhaling hoog zit, dwz ademt naar je borstkas.
Je kunt veel ademhalingsoefeningen online vinden. Doe deze na de trigger, maar zodra je een moment voor jezelf hebt ( en je bijv even op je slaapkamer in rust kan zitten)
Ik denk dat je je uitlaadklep moet vinden zodat kleinere triggers ‘geuit’ kunnen worden op een manier die je aanspreekt. Denk aan vroeger, toen je kind was, tiener, jong volwassene, wat sprak je aan?
Je vertelde dat lang opgekropte frustratie er uitkomt, de bom barst als het ware.
Herken je bewust wanneer iets je triggert?
Als je het herkent, stop je het dan weg? Zo van, dit gevoel is niet welkom dus druk ik het naar de achtergrond.
De opbouw gebeurt in allemaal kleine stukjes die niet geuit worden en die uiteindelijk voor een grote giga druk gaan zorgen.
Uiten van een klein stukje, een kleine trigger kan op vele manieren. Het is van belang de jouwe te vinden.
Het kan zijn dat je met een kleine trigger van 1 van je kinderen je adem inhoudt. Of je spreekt even niet meer. Of je gaat zweten.
Houd je van zingen? Barst los op je favoriete nummers en waarbij je stem door het huis schalt als er niemand verder thuis is.
Zit je erg vast in je lijf? Ga trampoline springen als je er 1 in je tuin hebt staan van de kinderen, of ga touwtje springen of dansen op je favoriete nummers.
Ben je meer een schrijf persoon, schrijf alles op. Alle gevoelens en emoties die weer getriggerd werden door een situatie van 1 of beide van je kinderen.
Ben je meer iemand die er even op uit moet, ga voor een wandeling zodra het kan. Zoek wat natuur op, natuur heeft vaak een kalmerende werking en kan spanning oplossen.
Ben je kreatief, zoek het in die hoek. Pak allerlei kleuren en gooi wat op het canvas, papier, wat het ook is.
Of misschien zijn ademhalingsoefeningen het ding voor jou. Juist dat helpt als je merkt dat je regelmatig je ademhaling inhoudt of als je ademhaling hoog zit, dwz ademt naar je borstkas.
Je kunt veel ademhalingsoefeningen online vinden. Doe deze na de trigger, maar zodra je een moment voor jezelf hebt ( en je bijv even op je slaapkamer in rust kan zitten)
Ik denk dat je je uitlaadklep moet vinden zodat kleinere triggers ‘geuit’ kunnen worden op een manier die je aanspreekt. Denk aan vroeger, toen je kind was, tiener, jong volwassene, wat sprak je aan?
donderdag 17 oktober 2024 om 06:01
Voorbeeld van de onvoorspelbaarheid: je neemt als kind geen vriendjes mee naar huis want stel dat je moeder juist dan een woede aanval krijgt.
De moeder is sfeerbepalend, het gaat niet alleen om de momenten dat ze daadwerkelijk zo’n aanval heeft maar de mogelijkheid dat het elke dag, elk moment kan gebeuren. De rol van het kind verandert in die van verzorgende. Moeder kiest niet voor een depressie maar zij en de anderen in de omgeving moeten het belang van de kinderen voorop zetten. TO houdt vast van haar kinderen maar haar problematiek beheerst nu al hun dagelijkse leven. Hier is behandeling nodig. Voor allemaal. Niet een goed bedoelde tip als even je polsen onder de kraan of de trap op en neer lopen. Een depressie heb je 24/7.
De moeder is sfeerbepalend, het gaat niet alleen om de momenten dat ze daadwerkelijk zo’n aanval heeft maar de mogelijkheid dat het elke dag, elk moment kan gebeuren. De rol van het kind verandert in die van verzorgende. Moeder kiest niet voor een depressie maar zij en de anderen in de omgeving moeten het belang van de kinderen voorop zetten. TO houdt vast van haar kinderen maar haar problematiek beheerst nu al hun dagelijkse leven. Hier is behandeling nodig. Voor allemaal. Niet een goed bedoelde tip als even je polsen onder de kraan of de trap op en neer lopen. Een depressie heb je 24/7.
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
donderdag 17 oktober 2024 om 06:11
Vorig jaar opende ik een topic, waarin ik de impact beschrijf die de woede-aanvallen van mijn vader tijdens mijn jeugd op me hebben. Hier lees je mijn verhaal en die van anderen:
psyche/impact-woede-aanvallen-van-vader ... #p35026843
Hopelijk leer je daaruit hoeveel schade jouw gedrag veroorzaakt bij je kinderen.
psyche/impact-woede-aanvallen-van-vader ... #p35026843
Hopelijk leer je daaruit hoeveel schade jouw gedrag veroorzaakt bij je kinderen.
donderdag 17 oktober 2024 om 07:11
Ik heb niet alles gelezen en speciaal hiervoor een nieuw account aangemaakt (kan met mijn vorige account niet meer inloggen).
Als kind van zo’n moeder kan ik uit ervaring zeggen dat jouw gedrag wel degelijk schadelijk is voor de kinderen. Hoe verwarrend is het als je kind bent (je speelt, je maakt rommel, je wordt boos op siblings, je hebt je eigen wil) en opeens ontploft je moeder. En daarna krijg je een sorry te horen, maar het lag wel aan jou en je siblings, de kinderen dreven haar tot wanhoop en ontploffing. Echt, dit is niet oké. En natuurlijk komt jouw gedrag ergens vandaan, was bij mijn moeder ook (een jeugd vol huiselijk geweld). Maar mijn band met mijn moeder is minimaal, als klein kind al. Heel eerlijk? Het is een vervelende verplichting een paar keer paar jaar af te moeten spreken. Mijne ene sibling heeft het contact helemaal grotendeels verbroken en mijn andere sibling heeft een partner zoals mijn moeder.
Je bent een goede moeder als je nu daadwerkelijk gaat stoppen met dit gedrag. Tips hoe dat moet kan ik niet geven, behalve relativeren, je inlezen wat dit met je kinderen doet als je zo onveilig bent. Goed dat je al hulp hebt, maar ook ik vind dat je niet volledige verantwoording neemt omdat je de schuld bij de kinderen legt: zij zorgen ervoor dat jij ontploft. Dit is zo niet waar!!!
Mijn moeder heeft overigens nooit hulp gezocht, en nooit erkent dat ze fout zat (ja na zo’n uitbarsting sorry zeggen maar ik dacht als klein kind al dat dat niet gemeend was want hoezo gebeurde het dan zo vaak). Hopelijk kan jij het tij keren en echt een goede moeder voor je kinderen worden, waarbij zij zichzelf en kind kunnen zijn.
Als kind van zo’n moeder kan ik uit ervaring zeggen dat jouw gedrag wel degelijk schadelijk is voor de kinderen. Hoe verwarrend is het als je kind bent (je speelt, je maakt rommel, je wordt boos op siblings, je hebt je eigen wil) en opeens ontploft je moeder. En daarna krijg je een sorry te horen, maar het lag wel aan jou en je siblings, de kinderen dreven haar tot wanhoop en ontploffing. Echt, dit is niet oké. En natuurlijk komt jouw gedrag ergens vandaan, was bij mijn moeder ook (een jeugd vol huiselijk geweld). Maar mijn band met mijn moeder is minimaal, als klein kind al. Heel eerlijk? Het is een vervelende verplichting een paar keer paar jaar af te moeten spreken. Mijne ene sibling heeft het contact helemaal grotendeels verbroken en mijn andere sibling heeft een partner zoals mijn moeder.
Je bent een goede moeder als je nu daadwerkelijk gaat stoppen met dit gedrag. Tips hoe dat moet kan ik niet geven, behalve relativeren, je inlezen wat dit met je kinderen doet als je zo onveilig bent. Goed dat je al hulp hebt, maar ook ik vind dat je niet volledige verantwoording neemt omdat je de schuld bij de kinderen legt: zij zorgen ervoor dat jij ontploft. Dit is zo niet waar!!!
Mijn moeder heeft overigens nooit hulp gezocht, en nooit erkent dat ze fout zat (ja na zo’n uitbarsting sorry zeggen maar ik dacht als klein kind al dat dat niet gemeend was want hoezo gebeurde het dan zo vaak). Hopelijk kan jij het tij keren en echt een goede moeder voor je kinderen worden, waarbij zij zichzelf en kind kunnen zijn.
donderdag 17 oktober 2024 om 07:52
Ik vind dit een hele goede post!Verbinder schreef: ↑17-10-2024 03:02Hoi, ik heb de andere reakties niet gelezen maar ik denk waar de focus op moet gaan liggen is de opbouw.
Je vertelde dat lang opgekropte frustratie er uitkomt, de bom barst als het ware.
Herken je bewust wanneer iets je triggert?
Als je het herkent, stop je het dan weg? Zo van, dit gevoel is niet welkom dus druk ik het naar de achtergrond.
De opbouw gebeurt in allemaal kleine stukjes die niet geuit worden en die uiteindelijk voor een grote giga druk gaan zorgen.
Uiten van een klein stukje, een kleine trigger kan op vele manieren. Het is van belang de jouwe te vinden.
Het kan zijn dat je met een kleine trigger van 1 van je kinderen je adem inhoudt. Of je spreekt even niet meer. Of je gaat zweten.
Houd je van zingen? Barst los op je favoriete nummers en waarbij je stem door het huis schalt als er niemand verder thuis is.
Zit je erg vast in je lijf? Ga trampoline springen als je er 1 in je tuin hebt staan van de kinderen, of ga touwtje springen of dansen op je favoriete nummers.
Ben je meer een schrijf persoon, schrijf alles op. Alle gevoelens en emoties die weer getriggerd werden door een situatie van 1 of beide van je kinderen.
Ben je meer iemand die er even op uit moet, ga voor een wandeling zodra het kan. Zoek wat natuur op, natuur heeft vaak een kalmerende werking en kan spanning oplossen.
Ben je kreatief, zoek het in die hoek. Pak allerlei kleuren en gooi wat op het canvas, papier, wat het ook is.
Of misschien zijn ademhalingsoefeningen het ding voor jou. Juist dat helpt als je merkt dat je regelmatig je ademhaling inhoudt of als je ademhaling hoog zit, dwz ademt naar je borstkas.
Je kunt veel ademhalingsoefeningen online vinden. Doe deze na de trigger, maar zodra je een moment voor jezelf hebt ( en je bijv even op je slaapkamer in rust kan zitten)
Ik denk dat je je uitlaadklep moet vinden zodat kleinere triggers ‘geuit’ kunnen worden op een manier die je aanspreekt. Denk aan vroeger, toen je kind was, tiener, jong volwassene, wat sprak je aan?
TO, misschien kun je het hier eens met de poh over hebben ter overbrugging tot de doorverwijzing rond is?
Het is zoals het is
donderdag 17 oktober 2024 om 08:39
Dit gedrag valt inderdaad onder huiselijk geweld. Dat is wat ik tijdens mijn opleiding heb geleerd en kun je schalen onder psychisch en emotionele verwaarlozing/mishandeling.
Ook als een kind getuige is van psychisch of verbaal geweld tussen beide ouders wordt dat gezien als mishandeling.
TO zegt dat het maanden goed is gegaan, maar wij weten niet hoe dat 'goede' eruit ziet. Hier lezen ze al dat ze zichzelf een goede moeder vindt ondanks deze extreme uitvarstingen, het lijkt of ze nu pas inziet dat er echt iets moet veranderen maar alsnog bagetaliseerd ze het. Wellicht zorgt ze in die afgelopen maanden ook wel voor spanning bij de kinderen, maar erkent ze dat niet omdat ze een woede aanval pas echt als iets slechts ziet. Mijn vader had ook niet dagelijks een uitbarsting, maar het zorgde er wel voor dat wij altijd alert waren op zijn gedrag een altijd 'aan' stonden, ook in periodes dat het goed ging.
TO, praat je ook met je man over je woedeuitbarstingen. Wat vind hij er van dat dit gebeurd bij de kinderen? Ziet hij er de ernst van in dat dit NU moet stoppen. Wellicht kun je hem dit topic laten lezen als hij het idee heeft dat het belangrijker is dat hij werkt dan dat hij verlof opneemt om jou te ontlasten, dat hij door de reacties te lezen tot het besef komt hoe onveilig het gedrag van hun moeder op de kinderen is.
Praat hij ook wel eens apart met de kinderen over jou gedrag, misschien durven de kinderen niet direct tegen jou te zeggen hoe ze zich eronder voelen maar wel bij hun vader? Ervaren ze hem als een veilige ouder?
Ik snap dat je deze reacties als verordelend ervaart, maar het is wel nodig. Want zolang jij jezelf nog steeds als een goede moeder ziet zie je de ernst er niet van in en ga je je gedrag vergelijken met wat je allemaal wel goed doet en ga je het op een weegschaal leggen. Maar besef dat één woedeuitbarsting veel zwaarder kan wegen dan 3 maanden goed gedrag.
Ook als een kind getuige is van psychisch of verbaal geweld tussen beide ouders wordt dat gezien als mishandeling.
TO zegt dat het maanden goed is gegaan, maar wij weten niet hoe dat 'goede' eruit ziet. Hier lezen ze al dat ze zichzelf een goede moeder vindt ondanks deze extreme uitvarstingen, het lijkt of ze nu pas inziet dat er echt iets moet veranderen maar alsnog bagetaliseerd ze het. Wellicht zorgt ze in die afgelopen maanden ook wel voor spanning bij de kinderen, maar erkent ze dat niet omdat ze een woede aanval pas echt als iets slechts ziet. Mijn vader had ook niet dagelijks een uitbarsting, maar het zorgde er wel voor dat wij altijd alert waren op zijn gedrag een altijd 'aan' stonden, ook in periodes dat het goed ging.
TO, praat je ook met je man over je woedeuitbarstingen. Wat vind hij er van dat dit gebeurd bij de kinderen? Ziet hij er de ernst van in dat dit NU moet stoppen. Wellicht kun je hem dit topic laten lezen als hij het idee heeft dat het belangrijker is dat hij werkt dan dat hij verlof opneemt om jou te ontlasten, dat hij door de reacties te lezen tot het besef komt hoe onveilig het gedrag van hun moeder op de kinderen is.
Praat hij ook wel eens apart met de kinderen over jou gedrag, misschien durven de kinderen niet direct tegen jou te zeggen hoe ze zich eronder voelen maar wel bij hun vader? Ervaren ze hem als een veilige ouder?
Ik snap dat je deze reacties als verordelend ervaart, maar het is wel nodig. Want zolang jij jezelf nog steeds als een goede moeder ziet zie je de ernst er niet van in en ga je je gedrag vergelijken met wat je allemaal wel goed doet en ga je het op een weegschaal leggen. Maar besef dat één woedeuitbarsting veel zwaarder kan wegen dan 3 maanden goed gedrag.
donderdag 17 oktober 2024 om 10:44
Ach wat wordt TO afgebrand, zo onnodig en onproductief. TO ziet de ernst er al van in en zoekt al hulp. Wat wel of geen ‘goede moeder’ is, is geen wetenschappelijke formule. Als dat wel was, viel iedereen eruit. Niemand is heilig, niemand is perfect.
Er zijn effectieve en minder effectievere gedragingen en elk mens heeft alles in zich.
TO realiseert zich heel goed dat dit gedrag schadelijk is en zoekt daarom hulp. Geen reden om haar de put in te duwen met verschillende versies van “je traumatiseert je kinderen”. Niet alleen hoeft het niet te kloppen (ja het risico op trauma is hoger, maar een hoger risico is geen garantie). Ook heeft ze er niks aan. Bovendien bestaat door al dit soort reacties het risico dat TO nóg meer druk gaat ervaren dan ze al doet. En wat doet stress met een mens?? Juist: nog meer kans op woedeaanvallen. Dus dit soort reacties verhogen ook het risico haar situatie te verergeren en die van haar kinderen dus ook. Dat wil niemand.
Lieve TO, je weet al heel goed dat je hiermee aan de slag moet. Super dat je dat ook doet. Wat je zou kunnen doen is op een dag meer incheck-momentjes te pakken. De druk loopt kennelijk zo hoog op, maar je registreert hem niet voordat de pan overkookt. En dan is het te laat. Probeer te kijken of je eerder kan voelen waar je zit in je emotie. Dus zet een wekker een paar keer per dag, en pak dan een minuut of 3 om te voelen. Waar zit je hartslag, hoe is je stressniveau. Als je merkt dat dat wat verhoogt is, ga je gelijk een rondje lopen buiten. De druk verlagen wanneer hij nog niet te hoog is, is nog wel te doen. Zo kun je hem hopelijk wat lager houden. Door meer registratie, en dan ook sneller ingrijpen.
Verder zijn er ook goede enotieregulatietrainingen. Worden vaak groepsgewijs aangeboden vanuit een ggz organisatie. Het is waardevol om daar ook naar te kijken.
Heel veel sterkte en ik hoop dat het je lukt de niet-helpende reacties een beetje links te laten liggen. Veel mensen reageren vanuit hun eigen jeugd en trauma, en hoewel dat helemaal logisch is, zijn het individuele voorbeelden uit andere gezinnen. Uiteindelijk ben jij anders dan die ouders, zijn jouw kinderen unieke wezens. Of en hoe ze hieraan trauma overhouden kun je niet voorspellen dus het heeft geen zin om je daar gek over te maken. Maar je moet hier wel mee aan de slag, want je wil het risico zo klein mogelijk houden natuurlijk.
Er zijn effectieve en minder effectievere gedragingen en elk mens heeft alles in zich.
TO realiseert zich heel goed dat dit gedrag schadelijk is en zoekt daarom hulp. Geen reden om haar de put in te duwen met verschillende versies van “je traumatiseert je kinderen”. Niet alleen hoeft het niet te kloppen (ja het risico op trauma is hoger, maar een hoger risico is geen garantie). Ook heeft ze er niks aan. Bovendien bestaat door al dit soort reacties het risico dat TO nóg meer druk gaat ervaren dan ze al doet. En wat doet stress met een mens?? Juist: nog meer kans op woedeaanvallen. Dus dit soort reacties verhogen ook het risico haar situatie te verergeren en die van haar kinderen dus ook. Dat wil niemand.
Lieve TO, je weet al heel goed dat je hiermee aan de slag moet. Super dat je dat ook doet. Wat je zou kunnen doen is op een dag meer incheck-momentjes te pakken. De druk loopt kennelijk zo hoog op, maar je registreert hem niet voordat de pan overkookt. En dan is het te laat. Probeer te kijken of je eerder kan voelen waar je zit in je emotie. Dus zet een wekker een paar keer per dag, en pak dan een minuut of 3 om te voelen. Waar zit je hartslag, hoe is je stressniveau. Als je merkt dat dat wat verhoogt is, ga je gelijk een rondje lopen buiten. De druk verlagen wanneer hij nog niet te hoog is, is nog wel te doen. Zo kun je hem hopelijk wat lager houden. Door meer registratie, en dan ook sneller ingrijpen.
Verder zijn er ook goede enotieregulatietrainingen. Worden vaak groepsgewijs aangeboden vanuit een ggz organisatie. Het is waardevol om daar ook naar te kijken.
Heel veel sterkte en ik hoop dat het je lukt de niet-helpende reacties een beetje links te laten liggen. Veel mensen reageren vanuit hun eigen jeugd en trauma, en hoewel dat helemaal logisch is, zijn het individuele voorbeelden uit andere gezinnen. Uiteindelijk ben jij anders dan die ouders, zijn jouw kinderen unieke wezens. Of en hoe ze hieraan trauma overhouden kun je niet voorspellen dus het heeft geen zin om je daar gek over te maken. Maar je moet hier wel mee aan de slag, want je wil het risico zo klein mogelijk houden natuurlijk.
donderdag 17 oktober 2024 om 10:56
@Tavistock hier heb je ook helemaal gelijk in. In denk dat het juist goed is dat er een reactie wordt gegeven vanuit verschillende perspectieven. Ikzelf reageer inderdaad vanuit uit het perspectief van trauma, en vind het ook mooi om een andere benadering zoals die van jou te lezen. Ik hoop door mijn perspectief bij TO de mogelijke risico's en impact van haar gedrag te laten inzien vanuit de kant van het kind. Maar ik vind het ook mooi om te lezen dat er perspectieven zijn zoals die van jou die TO praktische handvaten geeft en ook aangeeft dat ze maar een mens is en niemand perfect is.
Ik denk dat TO aan beide wat kan hebben.
Ik denk dat TO aan beide wat kan hebben.
donderdag 17 oktober 2024 om 12:08
Wat een mooi bericht met goede adviezen.Tavistock schreef: ↑17-10-2024 10:44Ach wat wordt TO afgebrand, zo onnodig en onproductief. TO ziet de ernst er al van in en zoekt al hulp. Wat wel of geen ‘goede moeder’ is, is geen wetenschappelijke formule. Als dat wel was, viel iedereen eruit. Niemand is heilig, niemand is perfect.
Er zijn effectieve en minder effectievere gedragingen en elk mens heeft alles in zich.
TO realiseert zich heel goed dat dit gedrag schadelijk is en zoekt daarom hulp. Geen reden om haar de put in te duwen met verschillende versies van “je traumatiseert je kinderen”. Niet alleen hoeft het niet te kloppen (ja het risico op trauma is hoger, maar een hoger risico is geen garantie). Ook heeft ze er niks aan. Bovendien bestaat door al dit soort reacties het risico dat TO nóg meer druk gaat ervaren dan ze al doet. En wat doet stress met een mens?? Juist: nog meer kans op woedeaanvallen. Dus dit soort reacties verhogen ook het risico haar situatie te verergeren en die van haar kinderen dus ook. Dat wil niemand.
Lieve TO, je weet al heel goed dat je hiermee aan de slag moet. Super dat je dat ook doet. Wat je zou kunnen doen is op een dag meer incheck-momentjes te pakken. De druk loopt kennelijk zo hoog op, maar je registreert hem niet voordat de pan overkookt. En dan is het te laat. Probeer te kijken of je eerder kan voelen waar je zit in je emotie. Dus zet een wekker een paar keer per dag, en pak dan een minuut of 3 om te voelen. Waar zit je hartslag, hoe is je stressniveau. Als je merkt dat dat wat verhoogt is, ga je gelijk een rondje lopen buiten. De druk verlagen wanneer hij nog niet te hoog is, is nog wel te doen. Zo kun je hem hopelijk wat lager houden. Door meer registratie, en dan ook sneller ingrijpen.
Verder zijn er ook goede enotieregulatietrainingen. Worden vaak groepsgewijs aangeboden vanuit een ggz organisatie. Het is waardevol om daar ook naar te kijken.
Heel veel sterkte en ik hoop dat het je lukt de niet-helpende reacties een beetje links te laten liggen. Veel mensen reageren vanuit hun eigen jeugd en trauma, en hoewel dat helemaal logisch is, zijn het individuele voorbeelden uit andere gezinnen. Uiteindelijk ben jij anders dan die ouders, zijn jouw kinderen unieke wezens. Of en hoe ze hieraan trauma overhouden kun je niet voorspellen dus het heeft geen zin om je daar gek over te maken. Maar je moet hier wel mee aan de slag, want je wil het risico zo klein mogelijk houden natuurlijk.
donderdag 17 oktober 2024 om 12:31
Poeh, wat veel reacties. Bedankt. Ik kan niet op iedereen reageren, maar lees wel alles. Ik vind het moeilijk om me niet aangevallen te voelen en met wat ik nu ga schrijven ook niet zo over te komen. Het spijt me als het wel zo is.
Er zijn aardig wat reacties die niet helpend zijn. Het voelt als nog even natrappen terwijl ik al op de grond lig. Ik heb hard gewerkt aan het beeld van mezelf wél een goede moeder en goed persoon te zijn en om mij nu als slechte moeder die haar kinderen (psychisch) mishandeld en traumatiseerd te bestempelen vind ik veel te ver gaan. Alsof niemand een uitglijder heeft. En zeker als men op basis van 3 posts deze conclusies trekt. Zeker heb ik wel zelfreflectie, waarom zou ik überhaupt dit topic hebben geopend? Ik zie toch dat het mis is? Anders ontkende ik het en had niemand iets geweten.
Ik heb nooit bedoeld dat mijn kinderen schuldig zijn van mijn gedrag. Die verantwoordelijkheid ligt volledig bij mij. Hun gedrag triggerd mijn gedrag, dat is wat ik bedoelde en nee, het is geen excuus. Het is een verklaring. Zoals ik eerder schreef, schreef ik de OP uit wanhoop. Het spijt me dat mijn zinnen niet volledig of duidelijk waren. Mijn kinderen staan altijd op de 1ste plaats. Dat staat buiten kijf.
Ik vind het jammer dat er aannames gedaan worden op basis van mijn 3 posts. Er worden dingen bijgehaald die ik niet heb geschreven (voorbeeld van Koffiegedoe: 'het lag wel aan jou en je sibling' over excuus maken. Het komt over alsof ik dat zo tegen mijn kinderen zeg). Ik kies mijn woorden zorgvuldig en houd alle schuld bij mezelf, zoals ik eerder heb geschreven. Ook las ik dat dit al jaren aan de gang is. Waar staat dat? Het is vorig jaar begonnen en heb nu 5x een uitbarsting gehad. Ja, ik houd dat bij, ook ivm therapie. En 5x noem ik inderdaad 'voor de zoveelste keer', omdat ik ook vind dat 1x al teveel is.
Ik vind het oprecht naar om te lezen dat anderen getraumatiseerd zijn. Ik wens het niemand toe. Maar projecteer je eigen trauma niet op mij. Ik ben jouw ouder niet.
Mijn man heeft geen (ouderschaps)verlof meer, die uren zijn al op. Hij werkt sowieso de komende weken thuis zoveel dat kan en heeft gister de zorg overgenomen toen hij thuis kwam. Ik heb veel steun van hem.
Het is ook nooit mijn bedoeling geweest om over te komen als slachtoffer. In deze situatie ben ik dat ook niet.
Er is niks mis met een spiegel voorhouden. Dat doe ik zelf ook en ook mijn man en de hulpverleners die ik tot nu toe heb gehad.
Ik vind het jammer dat ik energie moet stoppen in het verdedigen van mezelf, in plaats van hulp zoeken en daarmee aan de slag gaan. Ik weiger om nog verder in de put te zakken door de negatieve reacties die niet helpend zijn. Dus laat ik het topic voor nu even rusten en focus ik me op positieve dingen, de nuttige tips tot dusver en mijn fijne gezin. Ik heb mijn VERS-map er weer bij gepakt en al contact gehad met mijn poh.
Er zijn aardig wat reacties die niet helpend zijn. Het voelt als nog even natrappen terwijl ik al op de grond lig. Ik heb hard gewerkt aan het beeld van mezelf wél een goede moeder en goed persoon te zijn en om mij nu als slechte moeder die haar kinderen (psychisch) mishandeld en traumatiseerd te bestempelen vind ik veel te ver gaan. Alsof niemand een uitglijder heeft. En zeker als men op basis van 3 posts deze conclusies trekt. Zeker heb ik wel zelfreflectie, waarom zou ik überhaupt dit topic hebben geopend? Ik zie toch dat het mis is? Anders ontkende ik het en had niemand iets geweten.
Ik heb nooit bedoeld dat mijn kinderen schuldig zijn van mijn gedrag. Die verantwoordelijkheid ligt volledig bij mij. Hun gedrag triggerd mijn gedrag, dat is wat ik bedoelde en nee, het is geen excuus. Het is een verklaring. Zoals ik eerder schreef, schreef ik de OP uit wanhoop. Het spijt me dat mijn zinnen niet volledig of duidelijk waren. Mijn kinderen staan altijd op de 1ste plaats. Dat staat buiten kijf.
Ik vind het jammer dat er aannames gedaan worden op basis van mijn 3 posts. Er worden dingen bijgehaald die ik niet heb geschreven (voorbeeld van Koffiegedoe: 'het lag wel aan jou en je sibling' over excuus maken. Het komt over alsof ik dat zo tegen mijn kinderen zeg). Ik kies mijn woorden zorgvuldig en houd alle schuld bij mezelf, zoals ik eerder heb geschreven. Ook las ik dat dit al jaren aan de gang is. Waar staat dat? Het is vorig jaar begonnen en heb nu 5x een uitbarsting gehad. Ja, ik houd dat bij, ook ivm therapie. En 5x noem ik inderdaad 'voor de zoveelste keer', omdat ik ook vind dat 1x al teveel is.
Ik vind het oprecht naar om te lezen dat anderen getraumatiseerd zijn. Ik wens het niemand toe. Maar projecteer je eigen trauma niet op mij. Ik ben jouw ouder niet.
Mijn man heeft geen (ouderschaps)verlof meer, die uren zijn al op. Hij werkt sowieso de komende weken thuis zoveel dat kan en heeft gister de zorg overgenomen toen hij thuis kwam. Ik heb veel steun van hem.
Het is ook nooit mijn bedoeling geweest om over te komen als slachtoffer. In deze situatie ben ik dat ook niet.
Er is niks mis met een spiegel voorhouden. Dat doe ik zelf ook en ook mijn man en de hulpverleners die ik tot nu toe heb gehad.
Ik vind het jammer dat ik energie moet stoppen in het verdedigen van mezelf, in plaats van hulp zoeken en daarmee aan de slag gaan. Ik weiger om nog verder in de put te zakken door de negatieve reacties die niet helpend zijn. Dus laat ik het topic voor nu even rusten en focus ik me op positieve dingen, de nuttige tips tot dusver en mijn fijne gezin. Ik heb mijn VERS-map er weer bij gepakt en al contact gehad met mijn poh.
Sterkte!
donderdag 17 oktober 2024 om 13:51
TO ik vind het knap dat je verder met jezelf aan het werk gaat en dat je de noodzaak daarvan in ziet. Ik denk overigens niet dat de andere berichten over trauma bedoeld waren om je de put in te duwen, maar wel om je duidelijk aan te geven hoe hoog de urgentie is dat je het nu aanpakt. Want (uitzonderingen daargelaten) gaat niemand het ouderschap aan met het doel om zijn kinderen te beschadigen. En toch gebeurt dat soms. Jij hebt nu het inzicht dat dit niet goed is en dat je het wil veranderen. Dat is top: ik hoop van harte dat het je met hulp lukt.
donderdag 17 oktober 2024 om 19:19
Nee dat zei ik niet en bedoelde ik niet, maar als kind van zo’n moeder weet ik dat het wel zo voelt. Kinderen koppelen die situaties ook aan elkaar: als zij zich op een bepaalde manier gedragen, ontploft mama.Grassprietje schreef: ↑17-10-2024 12:31(voorbeeld van Koffiegedoe: 'het lag wel aan jou en je sibling' over excuus maken. Het komt over alsof ik dat zo tegen mijn kinderen zeg).
Ik heb het in mijn vorige post niet gezegd maar ik vind het wel echt sterk van je dat je dit hier schrijft, dat je dit topic geopend hebt. En dat je al hulp hebt. Maar ga echt lezen wat dit met je kinderen doet, hopelijk houdt dat de spiegel nog meer voor bij je en zie je nog meer in dat, ook al bedoel jij het zo absoluut niet, het wel schadelijk is.
Heel veel sterkte!
donderdag 17 oktober 2024 om 20:26
Hier gaan mijn haren van overeind staan. Hard gewerkt om jezelf door een roze bril te zien en te ontkennen wat er gaande is.Grassprietje schreef: ↑17-10-2024 12:31Poeh, wat veel reacties. Bedankt. Ik kan niet op iedereen reageren, maar lees wel alles. Ik vind het moeilijk om me niet aangevallen te voelen en met wat ik nu ga schrijven ook niet zo over te komen. Het spijt me als het wel zo is.
Er zijn aardig wat reacties die niet helpend zijn. Het voelt als nog even natrappen terwijl ik al op de grond lig. Ik heb hard gewerkt aan het beeld van mezelf wél een goede moeder en goed persoon te zijn en om mij nu als slechte moeder die haar kinderen (psychisch) mishandeld en traumatiseerd te bestempelen vind ik veel te ver gaan. Alsof niemand een uitglijder heeft.
Het zou beter zijn als je hard zou werken om de realiteit onder ogen te zien. Je hebt het zelf over 'de zoveelste keer' dat je een woedeaanval hebt. En 'ik ben weer ontploft'. Het gaat 3x mis in 2 dagen. En je kan niet beloven dat het niet meer gebeurt want je hebt jezelf niet onder controle.
En dat noem je dan nu een uitglijder? Get real.
En een poh die dit bagatelliseert, daar heb je niks aan. En je kinderen al helemaal niet. Laat je doorverwijzen.
Waarschijnlijk vind je dit hard, maar ik bekijk dit vanuit je kinderen. Als je zo tegen een partner zou doen, heeft die nog de keus om bij je weg te gaan, je kinderen niet.
impala wijzigde dit bericht op 17-10-2024 20:44
64.56% gewijzigd
.
donderdag 17 oktober 2024 om 20:43
Het is een jaar geleden begonnen en 5x gebeurd, waarvan 3x in de afgelopen twee dagen. Dus de uitglijder is inderdaad nu en verder is het dus 2x gebeurd in een jaar tijd. TO weet dat het niet goed is en werkt eraan en zoekt hulp. Waarom moet je haar zo’n extra schuldgevoel aanpraten? Ze voelt zich al rot.impala schreef: ↑17-10-2024 20:26Hier gaan mijn haren van overeind staan. Het zou beter zijn als je hard zou werken om de realiteit onder ogen te zien. Je hebt het zelf over 'de zoveelste keer' dat je een woedeaanval hebt. En 'ik ben weer ontploft'. Het gaat 3x mis in 2 dagen. En je kan niet beloven dat het niet meer gebeurt want je hebt jezelf niet onder controle.
En dat noem je dan nu een uitglijder? Get real.
En een poh die dit bagatelliseert, daar heb je niks aan. En je kinderen al helemaal niet. Laat je doorverwijzen.
donderdag 17 oktober 2024 om 20:45
Omdat ze zichzelf een rad voor ogen draait. En weerloze kinderen de dupe zijn.Minik schreef: ↑17-10-2024 20:43Het is een jaar geleden begonnen en 5x gebeurd, waarvan 3x in de afgelopen twee dagen. Dus de uitglijder is inderdaad nu en verder is het dus 2x gebeurd in een jaar tijd. TO weet dat het niet goed is en werkt eraan en zoekt hulp. Waarom moet je haar zo’n extra schuldgevoel aanpraten? Ze voelt zich al rot.
En jij vind 5x per jaar weinig? Ik niet. (En eerlijk gezegd denk ik dat ze wel vaker de controle verliest als ik de OP lees en ze in haar ogen minder ernstige gevallen niet meerekent.)
Ik snap niet waarom jij dit zo bagatelliseert.
impala wijzigde dit bericht op 17-10-2024 20:52
20.17% gewijzigd
.
donderdag 17 oktober 2024 om 20:51
Mooie post grasspriet.
Let op de toon van degenen die zo hard op je gaan, dat zegt heel veel over hoe zijzelf in het leven staan.
Ik woon in een buurt met veel jonge gezinnen, gentle parenting is helemaal in.
Als het zomer is gaan de tuindeuren open en hoor je hoe 'gentle' er wordt uitgevaren binnenshuis.
En buitenshuis maar met honingstemmetjes met engelengeduld jubelen.
Als er dan al eens een andere moeder uit haar slof schiet wil je niet weten wat er met die honingzoete stemmetjes wordt geoordeeld.
To heeft in ieder geval in beeld waar ze aan gaat werken. De meesten, en dat lees je hier ook, leven volgens het splinter/balk principe. Je maakt mij niet wijs dat als je zo dramt en dingen expres uit context leest zoals hier gebeurd, je veel over anderen te melden hoeft te hebben.
Let op de toon van degenen die zo hard op je gaan, dat zegt heel veel over hoe zijzelf in het leven staan.
Ik woon in een buurt met veel jonge gezinnen, gentle parenting is helemaal in.
Als het zomer is gaan de tuindeuren open en hoor je hoe 'gentle' er wordt uitgevaren binnenshuis.
En buitenshuis maar met honingstemmetjes met engelengeduld jubelen.
Als er dan al eens een andere moeder uit haar slof schiet wil je niet weten wat er met die honingzoete stemmetjes wordt geoordeeld.
To heeft in ieder geval in beeld waar ze aan gaat werken. De meesten, en dat lees je hier ook, leven volgens het splinter/balk principe. Je maakt mij niet wijs dat als je zo dramt en dingen expres uit context leest zoals hier gebeurd, je veel over anderen te melden hoeft te hebben.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
donderdag 17 oktober 2024 om 21:04
In de categorie tips, ik weet niet of je graag koffie drinkt maar ik heb de helft van mijn dagelijkse bakjes vervangen door decaffeine koffie. Verder drink ik ook minder Cola en eet ik minder chocolade. (Zit ook cafeïne in namelijk) ik probeer de tv programma's die ze kijken wat meer te beïnvloeden qua actie en snelheid en geluid. Sommige muziek vermijd ik echt, verder heb ik oordopjes voor als ze veel lawaai maken. Tuurlijk probeer ik dat te beperken maar 'I choose my battles wisely'. Verder in de categorie wat verder gezocht: mijn humeur en uithoudingsvermogen is verbeterd sinds ik meer magnesium en ijzer supplementen slik en sojaproducten gebruik ipv zuivel. Gek maar goed, het werkt voor mij.
Lorem Ipsum
donderdag 17 oktober 2024 om 21:10
Zou je ook zo reageren als TO de man des huizes blijkt te zijn, die al jaren lijdt aan psychische problemen, al eerder training voor emotieregulatiestoornis heeft gevolg en momenteel dagen achter elkaar schreeuwt tegen zijn kinderen, met deuren slaat en met spullen gooit omdat hij "door de kinderen getriggerd raakt"?Minik schreef: ↑17-10-2024 20:43Het is een jaar geleden begonnen en 5x gebeurd, waarvan 3x in de afgelopen twee dagen. Dus de uitglijder is inderdaad nu en verder is het dus 2x gebeurd in een jaar tijd. TO weet dat het niet goed is en werkt eraan en zoekt hulp. Waarom moet je haar zo’n extra schuldgevoel aanpraten? Ze voelt zich al rot.
Beweer je dan ook dat deze kinderen (en partner) niet op eieren kunnen lopen want er is niets aan de hand?
Waarom wil je zo iemand zo graag vertellen dat hij een goede ouder is? Het lijkt wel alsof er met jou iets aan de hand is, zo erg als je het voor deze persoon wil opnemen en alles gladstrijken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
